I )e^e|yd
Mammoetwet
treedt morgen
m werking
DRIE GERSTEKORRELS,
DRIE APPELS EN
DRIE WOLLEN DRADEN
Al aan wijzigingen toe
O
De geleerde en de klokken
raven
PARADIJS LIGT BIJ DE DEUR
VOOR DE
VAKANTIE
Ter neuzen
leven
Tussen Peel en
Hollandsch Diep
DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 31 JULI 1968
van de dienst openbare
ite Terneuzen kan, ter
ige funktionaris, die per
oen gaat, worden ge-
Hebt u ooit een enquêteur aan de
deur gehad, die u vroeg of u in de
hemel geloofde? Een groot aantal
mensen in verschillende landen is dit
wel overkomen. De resultaten van
deze enquête zullen u ongetwijfeld
interesseren. Welnu: iets meer dan
de helft van de (ondervraagde) Ne
derlanders, om precies te zijn 54 pro
cent, gelooft in de hemel. In de hel
d.w.z. het bestaan ervan, gelooft maar
28 procent van de (ondervraagde)
Nederlanders.
EINIGINGSDIENST
:n in de rang van werk-
sen 30 en 45 jaar.
tionaris moet een tech-
genoten.
ij voorkomende gelegen-
fdeling reiniging te ver-
misch gebied als op het
reiniging, strekt tot aan-
tgen te richten aan bur
rs van Temeuzen.
De rest? Die gelooft misschien in
het vagevuur.
De Amerikanen steken iedereen de
loef af. Van hen gelooft 85 procent in
de hemel en 65 procent in de hel.
Eigenaardig, dat er telkens minder
mensen in de hel geloven dan in de
hemel. Waarschijnlijk is ook hier de
wens een beetje de vader van de ge
dachte.
hun eigen huis. Zij leidde hen naar
een afgelegen stuk land, waar een
vervallen boerderij had gestaan. Kort
geleden was hier de bliksem ingesla
gen en het bouwvallig huis was tot
de grond toe afgebrand. Toen de
meisjes de geblakerde resten in de
verte zagen liggen, deden ze alsof
hun hart verscheurd werd door ver
driet. Zij jammerden, riepen om va
der en moeder en speelden zó na
tuurlijk toneel, dat het de hoofdman
door de ziel sneed. Hij trachtte de
meisjes zo goed mogelijk te troosten
en voerde ze terug door het bos.
Maar nu bracht hij ze bij zijn vrouw
in de stad. Hier zouden de meisjes
een nieuw thuis vinden, maar intus
sen moesten ze flink werken voor de
kost. Ook al zouden ze dan geen sta
pel pannekoeken bakken uit drie
gerslekorrels en geen cider persen
uit drie appels en geen truien breien
uit drie draden, ze moesten toch wel
knap zijn in bakken, persen en
breien.
Nu waren de meisjes dus nog even
ver van huis. Maar de oudste die de
slimste was, verzon een list. 's Avonds
in be<j, begon zij tegen haar zusje te
praten, maar juist hard genoeg om
door de vrouw van de hoofdman ver
staan te worden. „Ik heb 'n vreemd
gevoel in mijn hart en in mijn han
den", zei ze. „Vroeger kreeg ik het
al warm en begonnen mijn vingers al
te dansen, als ik alléén maar aan
breien dacht. Maar nu krijg ik het zo
koud en mijn vingers worden stijf bij
de gedachte aan een wollen draad!"
„Ik voel hetzelfde", zei de middelste.
„Vroeger was ik al vrolijk als ik
appels waaruit ik mijn cider zou ma
ken, zag liggen. Maar nu ben ik heel
treurig, alleen al bij de gedachte
eraan". „Dat voel ik ook", zei nu de
jongste. „Vroeger werd mijn honger
al gestild als ik mijn gerstekorrels in
handen nam. Maar nu word ik ziek
van de honger als ik aan gerstekor
rels denk!"
„Wat heb ik medelijden met de ar
me vrouw van de hoofdman", treurde
de oudste die het slimste was. „Het
zal haar slecht gaan nu ze ons in huis
heeft. Laat ons vannacht het huis uit
glippen en naar onze wijze petemoei
gaan. Wij kunnen haar vragen of zij
ons kan helpen aan de goede gerste
korrels, de goede appels en de goede
wollen draden".
„Ja, ja, dat doen we", stemden de
andere twee in. De zusjes stonden op,
kleedden zich muisstil aan en verlie
ten op hun tenen het huis. De vrouw
van de hoofdman hoorde het wel,
maar ze liet ze stilletjes gaan. Zij was
bang geworden voor brood dat hon
gerig maakt, voor cider die treurig
maakt en voor wol die koud maakt.
De slimme zusjes haastten zich door
het bos vol licht en schaduw van de
maan. Tegen de morgen kwamen ze
aan hun eigen, dierbare huis. Daar
werden zij in de armen van vader en
moeder gesloten, die hun kinderen al
verloren hadden gewaand.
An MacGillavry.
Drie meisjes plukten bloemen
in het bos. De vlechten dansten
op hun rug, zij plaagden elkaar,
lachten, verstopten zich achter
een boom. Zij waren nog jong ge
noeg om van kattekwaad te hou
den, maar al oud genoeg om han
dig te zijn in alles wat zij later
als goede huisvrouw moesten
kunnen en weten. Zoals kinderen
doen, schepten zij overmoedig te
gen elkaar op. „Ik kan een schaal
vol dikke pannekoeken bakken
uit drie gerstekorrels!", zei de
een. „Ik kan wel drie vaten cider
maken uit drie appels!", snoefde
de tweede. „Ik kan wel drie sol-
datentruien breien uit drie wol
len draden!", wist de derde.
Overigens werd er in de enquête
niet gezegd wat voor een hemel er
bedoeld was. Misschien heeft men wel
gedacht aan engeltjes en gouden
bordjes. Brrrrrr!
„Driekwart van de denkende men
sen in Saigon rotten weg in de ge
vangenis. Thieu wil dat iedereen
denkt zoals hij, handelt zoals hij."
(Troeong Dinh Dzioe, dochter van de
Zuidvietnamese kandidaat bij de pre
sidentiële verkiezingen van vorig
jaar).
Juist nu zij zo pratend over het
smalle bospad dwaalden, lag er een
troepje soldaten met hun hoofdman
in de schaduw van het struikgewas
uit te rusten van een zware tocht. De
hoofdman hoorde wat de meisjes zei
den en dacht: „De schatkist van on
ze koning is leeg. Ons rantsoen is
karig; hoe cider smaakt kan ik me
bijna niet meer herinneren. En onze
kleren zijn gescheurd en versleten.
Ik handel zeker in het belang van de
koning als ik deze meisjes voortaan
voor ons laat zorgen". De hoofdman
kwam te voorschijn uit de schaduw
van het geboomte en nam de meisjes
gevangen, zonder te luisteren naar
hun snikken en smeekbeden. De sol
daten braken op en allen gingen op
weg naar de legerplaats.
Daar liet de hoofdman de zusjes in
zijn tent brengen en zei: „Hier zijn
drie gerstekorrels, drie appels en drie
wollen draden. Ga maar aan de slag.
Morgen moeten de stapel pannekoe
ken, de vaten cider en de truien klaar
zijn". „Dat kunnen wij niet", snikte
het jongste zusje. „Dat kunnen wij
wel, maar niet hier", zei de slimme
re middelste. „Deze korrels, deze ap
pels en deze draden zijn anders dan
wat wij gewend zijn. Hier kunnen wij
niet mee werken", zei de oudste die
de slimste was. „Hoe moeten ze dan
zijn?", vroeg de hoofdman. „De kor
rels van het graan dat op de akkers
van onze vader groeit, zijn zo groot
als kalebassen", antwoordde de een.
„De appels aan de boom in moeders
achtertuin zijn zo groot als pompoe
nen", zei de middelste. „De draden
die onze grootmoeder spint, zijn zo
dik als kabels, zo lang als de beek,
en zo zacht als zijde", verklaarde de
oudste. „Waar kan ik dat allemaal
vinden?" vroeg de hoofdman nu met
een barse stem. „Bij ons thuis!!" rie
pen de zusjes alle drie tegelijk. „Dan
zullen we dat gaan halen!" comman
deerde de hoofdman, „wijs de weg".
Het oudste meisje liep voorop. Zij
voerde de hoofdman en haar zusjes
weer door het bos, maar niet naar
In het officiële jaarboek over 1967
dat de Indiase regerings-informatie-
dienst heeft uitgegeven, las ik: „De
bevolking van India neemt per dag
toe met ongeveer 34.650 mensen. In
september 1967 had, volgens de be
rekeningen, het bevolkingsaantal de
514 miljoen gepasseerd. De jaarlijkse
groei bedraagt ongeveer 13 miljoen."
Lia Verschuren, Molenstraat 9, Ulvenhout
Het verhaal, dat ik nu ga vertel- hij de mensen in het dorp niet kon
len is lang geleden gebeurd. In de helpen. Hij dacht en dacht, je kon
tijd, dat er nog geen klokken wa- de rimpels op zijn voorhoofd zien.
ren. Je begrijpt natuurlijk dat de Opeens wist hij het. Ja hij had een
mensen dan niet wisten hoe Iaat mooi plannetje. Toen sprong hij in
het was. Maar daar hadden ze ook zijn bed om een dutje te gaan doen.
wel een middel voor. Ze keken al- Een heleboel mensen wisten niet wat
tijd naar de zon. Als de zon in het de professor nu wel aan het doen
westen stond dan was het bijna nacht was- Je zag hem ook in dagen niet
dus zo tegen een uur of 7 of 8. Als meer. Het was een vreemde zaak.
de zon in het zuiden stond, dan was Wat ook vreemd was: er werd een
het tussen twaalf en twee. Als de nieuw winkeltje gebouwd. Het duur-
zon in het oosten stond is het mor" de wel zes dagen. Op de zesde dag
gen. Dus ongeveer half acht, denk kwam de professor buiten. Met een
ik. klok. Ook het winkeltje, stond er vol
van. Hij legde de mensen uit hoe
Maar., wat de mensen vervelend het werkte. Hij kreeg een hoge belo-
vonden; als het grauw weer was ning van de burgemeester. Drie da-
zagen ze de zon niet- En ze wisten gen daarna vertrok hij weer naar
dus ook niet hoe laat het was. Maar huis. Uit.
op een dag kwam er een geleerde
professor. Ook hij keek naar de zon. vincent van der Vleuten
Hij vond het ook vervelend als het Veldekestraat 33
rot weer was. Breda
Op een dag was het weer grauw
weer. De professor ging zijn hotel
binnen. Hij liep de trappen op, ging -
zijn kamer binnen en plofte op zijn ftj w
stoel neer. Hij begon te denken of 1 MN»
13 miljoen, dat is bijna de hele be
volking van Nederland.
Br worden vorderingen gemaakt
met het ontwikkelingswerk, maar, zo
schrijft het jaarboek, „deze winst
punten worden tenietgedaan door de
bevolkingsgroei."
UTRECHT (AP) In Utrecht is
gistermiddag onder grote belangstel
ling het stoffelijk overschot van prof.
mr. W. J. P. Pompe ter aarde besteld.
Hij was emeritus-hoogleraar in het
strafrecht, strafvordering en crimi
nologie aan de Rijksuniversiteit van
Utrecht.
Prof. Pompe, nestor van de Neder
landse strafgeleerden, lid van de Ko
ninklijke Nederlandse Academie van
Wetenschappen, commandeur in de
orde van de H. Gregorius, eredoctor
in Leuven en Gent, overleed na een
ziekbed in de nacht van 26 juli.
Hij heeft zich voorts nog eens om
wonden uitgesproken over het om
streden punt van de waarde van het
HAVO-diploma voor het hoger be
roepsonderwijs. De staatssecretaris:
„Ik ben er vast van overtuigd, dat
het HAVO een even goede voorbe
reiding voor het hoger beroepsonder
wijs vormt als de huidige hbs. Het
HAVO heeft nu een aantal jaren ge
draaid en zijn mogelijkheden bewe
zen. Het atheneum daarentegen moet
nog bewijzen dat het qua vooroplei
ding beter is dan b.v. een hbs-b-op-
leiding. De hogere beroepsopleidin
gen hoeven zich daarom geen zorgen
te maken over het HAVO-peil".
De bewindsman heeft ook gezegd
het „heel denkbaar" te achten, dat de
splitsing in a en b bij gymnasium
En het jaarboek vervolgt: „Het re
sultaat is dat vandaag de voedselcon-
sumptie per hoofd van de bevolking
gedaald is van 363,8 gram tot 351,5
gram."
Reken zelf maar uit, wat wij eten.
MERIJN
(ADVERTENTIE)
motten,
muggen,
vliegen?
Susan Suykerbuyk Raadhuisstr. 11
Hoogerheide.
(Susan wil graag corresponderen me,
een meisje van 11-12 jaar. Ze houdl
van zwemmen, lezen en beat. Haar
favorieten zijn: De Monkees, Beatles.
Ramses Shaffy, Heintje, Cliff Richard
en de Cats).
Eén spuitbus voor alle kamers.Grote bus: f 3.95 hele grote bus: f5.30.
ming is le begmnen. Alle vakantie-
eentra bieden, nu het seizoen nog
niet over zijn hoogtepunt heen is
een veelheid aan evenementen; dik
wijls aan de streek gebonden folklo
re, dan we; amusement van beken
de of op weg naar bekendheid zijn
de artiesten. We volstaan met deze
algemene tip: informeer in uw va
kantieverblijfplaats even bij VVV en
laten u liever eens kennis nemen
van hetgeen we in een prospectus
van de ANWB „Uit in eigen land"
lazen over Noord-Brabant „Tussen
Peel en Hollandscb Diep".
U kunt er uit leren, dat u de
toeristische aantrekkelijkheden vlak
bij de deur hebt en mocht u daar
dan nog aan twijfelen, dan zal het
geen we in deze ANWB-uitgave la
zen over het aangrenzende Zeeland
en dat we volgende week zullen ci
teren, u volledig overtuigen:
„Beneden de Moerdijk, de cultuur
historische scheidingslijn tussen het
protestantse noorden en het katho
lieke zuiden van Nederland, ligt het
gemoedelijke, levenslustige Brabant
met zijn grote bossen en dorpjes
op de hei, het kreupelhout en het
riet van de Biesbosch en het adem
benemende Hollandsch Diep. Het
is „aldus de folder", een land van
uitersten: u vindt er de eens arme
lijke, stille Peel met dorpjes als Nue-
nen, waar Van Gogh zijn schetsen
maakte en de kust van de Ooster-
schelde met het al door Dürer be
wonderde Bergen op Zoom.
Daartussen liggen aspergevelden,
natuurreservaten, heidevlakten, bos-
baden, kampeerterreinen, vakantie
dorpen, boerendorpjes en cultuur
steden van het avondland. Uit deze
provincie komen vlas en elektroni
sche apparatuur, suiker en de Ne
derlandse personenauto, schuimend
bier en gietijzer. Brabant heeft de
mooiste kathedralen van Nederland
en de grootste recreatie-parken.
Hier komen ook de heerlijkste aard
beien en de smakelijkste kreeften
vandaan. De Brabantse koffietafel
(met brandewijn) op het tafellaken
van Brabants bont en met kommen
zonder oor hoort evenzeer tot de spe
cialiteiten van deze provincie als de
dertig enclaves en exclaves van
Baarle-Nassau aan de Belgische
grens.
Ditmaal om te beginnen eens over
andere zaken. Ze liggen niet in de
eerste plaats in het toeristische vlak,
maar ze zijn voor vélen nauw ver
want met hun vrije weekeind en hun
vakantie en het toeristische element
ontbreekt er niet in. Het gaat over
hengel en leefnet.
In het mededelingenblad van de
VVV West-Brabant wordt er op ge
wezen, dat de „Broeders van Petrus"
zich voor hun geliefde sport in onze
contreien in een paradijs bevinden
Zij hebben het vlak voor hun deur
Naar believen kunnen ze keus ma
ken uit zoet, zilt en zout water en ze
kunnen, aldus het artikel in „West-
Brabant", hun stekkie steken aan de
oevers van een snelle vliet, tussen de
rietpluimen van de druk bevolkte
weelen, op de brakke schorren of
staande op een golfbreker met de
hele eindeloosheid voor zichDe buit
hebben ze maar voor het uitzoeken:
baars en ruisvoorn, snoek en karper,
bot, tong, zeepaling en kabeljauw.
Het sportvissen is, nu er meer vrije
tijd is en het gemotoriseerde vervoer
het bezwaar van de afstand heeft
weggenomen, een van de meest be
oefende vormen van recreatie in ons
land. Het aantal deelnemers, in en
buiten clubverband, wordt geschat op
700.000.
„Vroeger waren er" en nu cite
ren we het lyrisch verhaal in „West-
Brabant" „nog mensen nodig, die
de honkvaste vissers tussen de pasto
rale ruitpluimen uit naar de bran
ding van het zware water wilden
lokken.
Na de overstromingsramp werd in
Bergen op Zoom de eerste zeehengel-
vereniging opgericht. Nu zijn in het
gewest vijftien verenigingen, gebun
deld in de Delta-federatie met te za-
men 5000 leden". (Ook in Zeeland
bestaan een aantal in ledental nog
steeds snelgroeiende verenigingen).
„Het geslacht van de geduldvlssers
is daarmee niet uitgestorven. Men kan
ze aantreffen op de fraaie visplaatsen
die West-Brabant rijk is, zoals de
Grote en de Kleine Melanen in Ber
gen op Zoom, het Lage Water in Hal
steren, De Rooie-, Blauwe en Zwarte
Weel in Steenbergen, de Kruisbeek
de Vliet en de Dintel, soms alleen,
vaak in grote groepen voor de jaar
lijkse club- en kaskampioenschappen.
Velen daarvan spreken met ver
ontwaardiging over de vangst van re
genboogforellen van het Veerse Meer.
Voor een echte sportman is vissen
een krachtmeting tussen visser en
vis, met gelijke en eerlijke kansen.
Een kabeljauw van 24 pond op de wal
brengen is een goed gevecht, dat de
sportman siert. Maar vanuit een
bootje een in vreemde omgeving lui
geworden forel zonder tegenstand
omhoog trekken, is voor een sportvis
ser niet te verdedigen".
„We hebben aan deze ontboezeming
in „West-Brabant" plaatsruimte ge
geven om twee redenen. Mocht u al
Getekend door Mariëtte Dujardin,
Lyceumstraat 6, Hulst.
Het was woensdagmiddag. Jan,
Peter, Kees en Elsje spraken af
wat ze zouden gaan doen- Elsje zei:
„Zullen we naai' de bossen gaan?"
Nee, zeiden ze allemaal „niets aan".
Kees had 'n voorstel: „Zullen we ap
pels wegpakken bij boer Knol?".
„Ja", zeiden ze allemaal. Alleen
Elsje vond het niet zo leuk en zei:
„Ik vind het wel eng, hoor". „Nu
dan ga je maar niet mee". Nou ze
ging toch maar mee. En ze gingen
op weg. Kees klom in de boom
en Jan pakte de appels aan. De an
deren gingen zakken en tassen ha
len om de appels in te doen. Zo ging
het een hele tijd door, totdat de
vrouw van boer Knol thuiskwam. Ze
vertelde het aan haar man en die
ging met een stok en de hond naar
de boomgaard. De anderen liepen
vlug weg toen ze boer Knol aan za
gen komen, maar Kees kon niet. zo
gauw uit de boom komen en kreeg
een flink pak op zijn broek. „Au",
zei Kees, maar de boer zei: „Eigen
schuld"-
Zelf verzonnen door
Marianne Michielsen
Ridderstraat
Oosterhout
tot de 700.000 hengelaars behoren, dar,
kan de opsomming van de diverse
mogelijkheden u op de gedachte bren
gen, de ruisvoorn eens met rust te
laten en achter de kabeljauw aan te
gaan. En mocht u niet eens weten hoe
het met dat hengelen toe gaat, trek
er dan eens met een „geduldvisser"
op uit. Mocht de kennismaking u be
vallen, dan bent u bij voorbaat var
vele welbestede uren verzekerd.
Terugkerend naar de soort tips
die u wekelijks in deze rubriek pleegt
aan te treffen, moeten we onthullen
er ditmaal zo ontstellend veel te heb
ben, dat er niet aan een opsom
tel. 01600 - 36827
tel. 01640 - 6244
tel. 01170 - 2064
tel. 01620 - 4231
tel. 01650 - 34239
tel. 01654 - 202
tel. 01670 - 3272
tel. 01150 - 2661
hwtiilliillilpfaiHiiiiii.llllii.l.i aü
