Nieuwe „kolos van
Rhodos" moet
eiland welvaart brengen
Russen geven hun
kinderen vaak
vreemde namen
ENOi
stedi
rass
THIRA LEEFT OP RAND VAN VULKAAN
BOEKENPLANK
Tweede ha
transplanta
in Engelai
ONTZAG
IIPMWSBP^
WENSDROOM
ONHEILSPELLEND
TARIEVEN
WANDELING
Oktober
Prawda
Edward Ken]|
definitief ge*
kandidaat vi^
presidentsehc
Kabinet in
Bolivia
treedt af
Welke opstek
kozen leerling
DAGBLAD DE STEM
GEORGE VROUCHOS
U weet ongetwijfeld dat de beeld
houwer Chares in de derde eeuw voor
Christus een geweldig beeld oprichtte
van de zonnegod Helios, dat wijd
beens over de havenmond van Rho-
dos torende, een fakkel dragend, die
diende als voorloper van onze vuur
toren. Een soort vrijheidsbeeld, zoge
zegd, maar met veel minder lingerie.
Het gevaarte kreeg vermaardheid als
„de kolos van Rhodos" ofwel „een
der zeven wereldwonderen".
De schepelingen, die tussen de forse
kuit-partijen door naar de rede ste
venden, keken vol ontzag omhoog.
„Attelenooie', zouden ze hebben ge
roepen, hadden ze Jiddisch gekend.
Men kan zich voorstellen, wat deze
antiquarische geweldenaar in de han
den van een slimme VVV-directeur
betekend zou hebben. Hij zou zijn
centenaars-gewicht waard zijn ge
weest in goud. „Helaas", zucht bur
gemeester Vrouchos en hij haalt „de
natuurlijke historie" van de Romeinse
weet-al Plinius uit de boekenkast
waaruit hij het droeve citeert:
„maar de kolos van de zon, die op
Rhodos stond en gemaakt werd
door Chares uit Lindos, leerling van
bovengenoemde Lysippos was het
meest wonderbaarlijk van al, warlt
hij was zeventig armenlengten hoog.
Wel: machtig als het beeld was,
bleef het niet langer dan 66 jaar
overeind, want bij een aardbeving,
die toen plaats vond, werd het om
ver geworpen. Maar zoals het daar
ligt, is het een indrukwekkend en
wonderlijk ding om te zien en te
aanschouwen. Want vooreerst zijn
de duimen van de hand en de grote
tenen van de voet zo dik, dat weinig
mannen ze kunnen omarmen. De
vingers en tenen zijn groter dan de
meeste beelden in hun geheel. En
zie, daar, waar de ledematen door
de val gebroken zijn, is een man,
die het aanschouwt, geneigd te den
ken, dat er diepe gaten en enorme
grotten in de bodem zitten. Want in
deze breuken ontwaart men mon
strueus grote stenen, die de werk
lieden bij het vervaardigen van het
beeld kunstmatig erin hebben ver-
kerd, opdat de kolos verstevigd zou
worden, goed in balans zou blijven
en het geweld van wind en tegen
weer zou kunnen weerstaan. Twaalf
jaar zeggen ze, heeft Charles eraan
gewerkt, voordat het voltooid was
- -- t
(Van een onzer medewerkers)
THIRA Van Rhodos naar Thira vaart men, over lauwe, hlauwe
golven, in minder dan een dag. In mijn geval kwam dit binnen 24 uur
neer op een gesprek met George Vrouchos, wiens naam ,,de brullende
leeuw" betekent, en Lucas Papandreou, die hier „vadertje Drees" zou
heten. De eerste snort, 37 vitale jaren oud, pijlsnel rötid in een rode
mmi-M.G., de ander Iaat zijn door 70 levensjaren geërodeerde lijf
transporteren per trage ezel. Maar beiden hebben dit gemeen: de
last van de autoriteit. Vrouchos is de burgemeester van Rhodos en
Papandreou is de pope van Thira. En gelijk het goede autoriteiten
betaamt, hebben zij zo hun eigen zorgen. Het probleem van Vrouchos
is: hoe herbouw ik de kolos? De kopzorg van Papandreou luidt: hoe
houd ik de zonen en dochteren van Thira thuis? Aangezien deze twee
vraagstukken, die op het eerste gezwht zo weinig met elkaar te maken
hebben, ontsproten zijn aan dezelfde, letterlijk vulkanische onder
grond, zet ik ze naast elkaar.
De acropolis van Lindos, tachtig kilometer van Rhodos.
De ezels op Thira vormen behalve het privé- en openbaar vervoer,
ook de ro~r d-> d!°. het vat hoger op willen zoeken.
en alleen aan man-uren al kostte
het karwei 300 talenten
U ziet het: een oprisping van de
vulcanische bodem waaruit de Griek
se eilanden oprijzen, en 2.000 jaar la
ter zit burgemeester Vrouchos met de
gebakken perep. Maar niet bij de pak
ken neer, o nêe. Hij heet niet voor
niets „de brullende leeuw". Hij zegt,
terwijl wij in zijn enorme, schemerige
werkkamer nippen aan de „kafes"
de zwarte Turkse koffie „ik ben
de jongste burgemeester van Grieken
land. Ik voel me aan mijn eer ver
plicht, de kolos te herbouwen, maar
dan veel hoger en in aluminium. Er
zijn al plannen van de Belgische ar
chitect Waterheyn, die indertijd ook
het atomium voor de wereldtentoon
stelling van Brussel heeft gebouwd.
De kosten komen, in uw ge' cl omge
rekend, op 3 miljoen gulden. Dat is
een peuleschil, als je uitrekent, h>>e
je het beeld kunt exploiteren res
taurants erin met panoramisch uit-
zich en zo. Ik zoek een sponsor. Die
mag 10 jaar lang de inkomsten heb
ben. Dan heeft hij er dik aan ver
diend en gaat de kolos over aan het
stadsbestuur".
De kolos van Rhodos herbouwd
ingang door de hielen, heren-toilet in
de linker- en damestoilet in de rech
ter grote teen. Eerste vergezicht door
de navel. Exclusief restaurant in de
maagstreek, hars in de oogballen en
een roulette onder de schedelpan.
Wie alles verloren heeft kan zich via
de neusgaten in de Aegeische Zee la
ten glijden. Dat is de wensdroom van
burgemeester Vrouchos, die aan een
miljoen overnachtingen van toeris
ten per jaar op de 28.000 inwoners
van zijn stad nog lang niet genoeg
heeft.
Dezelfde aardschok, die de kolos van
Rhodos in het jaar 222 voor Christus
van zijn arrogante wijdbeensheid
stootte, moet ook, een dag varen ver
derop, in Thira zijn gevoeld. Maar
Pope Papandreou jammert er, in te
genstelling tot burgemeester Vrouchos
niet over. Zijn zorg is de recente aard
schok, die 52 levens eiste en 40 pro
cent .van de huizen op het eilandje
deed instorten. Dat heeft veel onrust
gezaaid. De mensen, vooral de jonge
lui, willen weg. Als zoethoudertje
heeft Pope Papandreou een soort
kunstnijverheidsschool gesticht, waar
wondermooie stoffen worden gewe
ven, die de toeristen grif kopen, zodat
er een ongekende welvaart is geko
men. Maar als de aarde weer boos
wordt.
En dat doet zij nogal eens bij Thira,
dat ook wel Santorijn is geheten. De
geschiedenis bewijst het. Van oor
sprong is het eilandje (huidige opper
vlakte slechts 32 vierkante kilometer)
een vulkaan. Die barstte in de elfde
eeuw voor Christus uit met een ge
weld, dat bij het vergaan van de we
reld niet meer kosmisch kan zijn. Zo
erg was het, dat de natuurramp vele
honderden kilometers zuidelijk, in
Egypte, de grijze duisternis veroor
zaakte, die later gerubriceerd zou
worden onder de tien plagen van Mö-
zes. Er ontstond een krater van bijna
een kilometer diep. Voor de helft üep
die vol met zeewater.
Daarbovenuit de rest een geteis
terde, onheilspellende bergwand, vijf
honderd loodrechte meters getour
menteerde puimsteen. Het is een
dood-eng gezicht, het dorpje Thira
bloesemwit op do rand van die vale
afgrond te zien balanceren. Te weten
daarbfj, dat de Azurenbaai waarover
je aan komt varen in werkelijkheid
een krater is, die nog steeds werkt
een open wond in de aardkorst, waar
uit zo nu en dan als vuil-geie pus,
eilandjes oprijzen.
Voor zover ze weer niet verdwijnen,
krijgen ze van de bevolking, die bo
ven op de kratertop ereloge zit bij dit
duistere natuurdrama, namen, even
troosteloos als hun lijkkleur. Pope
Papandreou wijst ze me aan. „De
Grott Verbrande". „De Kleine Ver
brande" en ginds, het jongste braak
sel van moeder aarde het roet zit
er nog op „De Nieuwe Verbrande".
Pope Papandreou zucht. „Dat is mijn
zorg", zegt hij. „En dan te weten, dat
het hier in de oudheid „Kalliste"
heette het zeer schone".
In een adem: Thira aandoen, als
men, de kolonels ten spijt, toch zijn
vakantie wil of durft opsoeperen in de
Griekse Archipel, is nog steeds „Kal
liste" de schoonste ervaring, die
men in het mausoleum van zijn toe
ristische herinneringen kan bijzetten
Men moet weten, dat er vanaf het ha
ventje aan de voet van-de kraterwand
naar het dorpje, dat etherisch cn wit
als een vlinder op de top zit, een lift
gaat. Een levende lift wel te verstaan.
Een letterlijke ezelsbrug want het zijn
honderden en nog eens honderden
ezeltjes, die snel-hoevig zorgen voor
een transport, dat mensenbenen al
gauw te verticaal en te veeleisend zou
zijn.
Dat gaat over een weg, die ijzing
wekkend omhoog zig-zagt. Men zit als
een vlieg tegen de kraterwand ge
plakt, slechts door een kniehoog
muurtje gescheiden van de diepte,
waarin de Azurenbaai bij ieder curve
verder wegzinkt.
Je moet er niet aan denken, wat er
gebeurt, als je ezel in zo'n bocht (en
het gaat maar door) even hoepla zegt
met de achterhand. Oeioei, de val
de plons. Maar wie erin slaagt deze
eventualiteit over het hoofd te zien
(een paar glazen ouzo, alvorens „ja"
tegen Thira te zeggen, wil wel eens
helpen) die geniet van een panora
ma, van een aan alles ontstijgende
sensatie, van een primaire, oer-
authentieke schoonheid, zoals het de
mens slechts zelden in het leven ge
geven is, te ondergaan.
Als extra premie wachten boven de
„souvlakia" stukjes vlees aan het
'spit met veel knoflook en uien) en de
kruidige Samos van kroegbaas Ave-
rof, een hartversterker par excellence
en een hartelijk man ook, ondanks
zijn uiterlijk van geslaagd struikrover,
alsmede uiteraard de handgeweven
stoffen van Pope Papandreou's pupil
len.
Terug naar Rhodos liet uitgangs
punt, waar burgemeester Vrouchos
brult als een leeuw omdat Thira, zij
het tijdelijk, boven zijn eiland is ver
koren. Een merkwaardig oord in zo
verre, dat je in de lounge van je hotel
16 drachme voor een eenvoudig pilsje
betaalt (een drachme is twaalf cent),
terwijl je even later op een terras in
de belangrijkste winkelstraat. Socra
tes Avenue, met 7 man een enorm
feest kan bouwen van enkele uren,
dat alles bij elkaar f 12,50 blijkt te
kosten, de geitekaas, de olijven en de
schaduw van de vijgeboom inclusief.
Wanneer zal men eindelijk leren, dat
men, om massaal toerisme te trekken,
niet alleen de kolonels, maar ook de
geldende woeker-tarieven overboord
moet doen? Dierbare herinneringen:
een partij schaak, zomaar midden in
een middeleeuws straatje, met een
man, die een prachtig handgesmeed
schaakspel te koop aanbood, en mij,
toen ik niet op zijn prijs inging, hof
felijk uitnodigde, althans zijn tegen
stander te willen zijn. Dat kan alle
maal op Rhodos. We konden elkaar
niet verstaan, maar gingen, na een
remisestand die ons beiden bevredig
de, als eeuwige vrienden uit elkaar.
De stranden zijn talrijk, royaal en
het jaar door zonnig, op Rhodos, waar
het in december nog 21 graden kan
worden, met een watertemperatuur
van 17 graden. Aanbeveling verdient
een wandeling door de enorme cita
del, die de kruisridders hier hebben
achtergelaten een van de grootste
en best bewaarde ter wereld. Een
acropolis hebben ze ook, tachtig ki
lometer verderop in Lindos.
Je kunt er met ezeltjes tegenop,
maar een wandeling verdient de voor
keur, ten egrste, omdat men dan de
staalkaart van culturen, die er hebben
gebloeid en zijn ondergegaan meer op
zijn gemak kan bestuderen en ten
tweede, omdat de maaltijden, die ze
je er onder een pergola van wijnran
ken voorzetten, lichaamsbeweging
meer dan noodzakelijk maken.
En straks zal er dus, als burgemees
ter Vouchos zijn zin krijgt, de her
bouwde kolos van Rhodos zijn. Ach,
waarom niet? „Een verstandig man
beoordeelt het nieuwe naar het oude",
heeft de oude Griekse dichter Sopho
cles al gezegd. Als de zeevaarders van
vroeger zich aan het tjpeld vergaap
ten, waarom zouden de Amerikanen
van vandaag dat dan niet doen. Ze
ker, als je per lift via kuit, dij, romp
en hals bij het topje van de kruin
kunt komen? Persoonlijk echter zal
ik, als ik toch omhoog moet, de le
vende lift van ezels op Thira prefe
reren. En voor beide geldt: mits de
vulcanische ondergrond zich kalm
houdt.
i
(Van onze bijzondere correspondent)
MOSKOU De bureaus voor de
aangifte van geboorten in de Sovjet-
Unie hebben het advies gekregen,
ouders ervan af te houden, hun kin
deren gekke namen te geven.
In de oude tijd vóór de revolutie,
eiste de Russisch-orthodoxe kerk, dat
alleen namen van heiligen werden
gegeven, waardoor zonderlinge na
men uitgesloten waren, maar onder
het communistische bewind bestaat
een dergelijke beperking niet. Er zijn
dan ook rare dingen uit de bus go
komen.
Een geoloog noemde zijn zoon naar
verschillende soorten mineralen, be
ginnende met graniet.
Een revolutionaire dweper in de
twintiger jaren koos voor zijn twee
lingdochters „Anarchie" en „Uto
pia".
Een andere pa, die wat teveel wod
ka op had, noemde zijn dochtertje
„Quitancia", het Russische woord
voor kwitantie. Zijn bedoeling was
geweest, haar „Konstantia" te noe
men, maar op het aangiftebureau
raakte hij in de war.
Dit waren op zichzelf staande ge
vallen, maar sommige rare namen
zijn heel gebruikelijk geworden, om
dat men dacht, dat zij pasten bij
het Sovjettijdperk in de Russische
geschiedenis met zijn nadruk op ma
chinerieën en wetenschap.
„Elektron" werd een geliefde
naam voor jongens en „Oktyabrina"
(„oktober", de maand van de Bolsje
wistische revolutie) voor meisjes.
Andere namen waren: „Radium"
(roepnaam Radi), Helium (Heli),'
„Traktorian" (voor traktor) en
„Elektrina".
Als reactie op deze neiging zijn
sommige Russische ouders teru&
gevallen op oud-Russische namen
zoals „Pafnuty", „Mokei", „Phevro-
nya", „Phelitsata" en „Evdokia".
Maar men was net in het gezin niet
altijd eens en hét is voorgekomen,
dat een der ouders een moderne en
de ander een ouderwetse naam wil
de, met het gevolg dat het kind soms
maanden naamloos was.
In een van dergelijke gevallen wilde
de vader, „Mikhail Fyodorov, zijn
zoontje met alle geweld „Altirid"
noemen.
Hij vertelde dat hij die naam had
samengesteld uit net Latijnse bijvoeg,
lijke naamwoord, aldus" (hoog) en
het Griekse zelfstandig naamwoord
(iris" (regenboog) en dat hjj vond
dat het leuk klonk.
Maar op het aangiftebureau in het
Wolga-district waar Fyodorov woont,
wilden ze de naam niet inschrijven.
Op een dag glipte de moeder naar
binnen en verzocht, het jongetje in
te schrijven als „Don".
De woedende vader maakte dit on
gedaan en schreef vervolgens aan de
„Prawda", die als spreekbuis van
de communistische partij groot ge
zag heeft in dit land, of een man
zijn eigen kind niet kon noemen
zoals hij wilde-
Het blad gaf geen rechtstreeks ant
woord, maar draaide erom heen en
spoorde Fyodorov en andere Sovjet-
ouders aan, geen namen te kiezen,
die hun kinderen het mikpunt van
spot zouden maken of hen op ande
re wijze in verlegenheid zouden bren
gen.
Het spoorde tevens de ambtenaren
van de inschrijvingsbureaus aan, hun
best te doen om ouders van het geven
van smakeloze en moeilijk uit te spre
ken bedenksels af te houden."
HENK J. MEIJER: MENS
WAARDIG STERVEN (Paul Brand,
Bussum). Hitier verordende dat
blind-idiote kinderen en ongeneeslijk
krankzinnigen moesten worden af
gemaakt- Het waren toch maar nut
teloze wezens en het geld en de in
spanning, aan hun instandhouding
besteed, konden beter elders besteed
worden. Aan wapenfabricage bij
voorbeeld. In 1962 werd in Luik een
softenon-baby geboren, die geen ar
men had, maar overigens (ook gees
telijk) gezond was. Niettemin liet de
moeder het kind door een dokter do
den. Een jury sprak moeder en dok
ter vrij, eveneens een afschuwelijk
vonnis, omdat geen kans op verder
leven werd gegeven aan een mens.
die de essentie van het mens-zijn
toch ten volle kon beleven. Maar
euthanasie bestaat niet alleen in
dergelijke excessen. Moet het leven
van een tot spoedig sterven gedoem
de in ieder geval nog een paar uur,
nog een paar dagen verlengd wor
den? Maakten de dokters in het
Britse hospitaal, die kanker- en ern
stige hartpatiënten, lijders aan chro
nische nieraandoeningen of long
ziekten of patiënten boven de 65
jaar op de ziektestaten aanduidden
met letters, die betekenden „niet
weer tot leven wekken" als ze over
leden schijnen te zijn, inbreuk op de
medische erecode en op de wet?
Kan de stopzetting van de behande
ling in een ijzeren long, die slechts
tot stilstand in de ziekte en niet tot
genezing leidt, verantwoord worden
geacht? Deze en tal van andere
vragen rijzen op dit terrein en Heri
J. Meijer heeft in een boekje „Mens
waardig sterven" ons hierover tot
nadenken gezet zonder dat hij zeil
ook tot afgeronde conclusies komt
Er is inzake^ deze materie zoveel in
beweging 'denk ook aan de donors
bij transplantaties dat medici en
moralisten hier nog slechts zoekende
en tastende zijn. Terecht verscheen
dit boekje in de serie „Brandne
tels". Want inzake de euthanasie
liggen de zaken niet zo eenvoudig
als we lang gedacht hebben Ze is
een prikkelig vraagstuk geworden.
PETER WEISS: AFSCHEID VAN
MIJN OUDERS (De Bezige Bij. Am
sterdam). De Duitse auteur Peter
Weiss, die wereldberoemd werd
door zijn geruchtmakende toneel
stukken „De vervolging van en de
moord op Jean Paul Marat" en
„Het Onderzoek", waarin hij alle mo
gelijkheden van het toneel gebruik
te om een vorm van „totaal thea
ter" te creëren, beschrijft in de au
tobiografie „Afscheid van mijn ou
ders" een geestelijk drama in zijn
leven: zijn jeugdherinneringen. Door
het schrijven van deze roman heeft
Weiss in het reine willen komen met
de figuur van zijn vader en moeder,
die hij nooit heeft leren begrijpen.
Zijn verhouding tot zijn ouders en
het samenzijn in het gezin verlie
pen steeds in het teken van de ver
vreemding. Met de figuren van zijn
ouders boven zijn hoofd zweeft Weiss
door zijn jeugdherinneringen, die hij
met ongelofelijk knap psychologisch
gevoel analyseert. De herinnering
aan zijn vroege jeugd is voor hem:
„als een drukkend en pijnlijk ge
zwel in mij, enerzijds in een soort
sprookjeswereld, anderzijds angstig
door de diepe stilte waarin alles
verzonken ligt in het diepe verle
den".
Deze uitspraak is essentieel voor
de wijze waarop hij reageert op de
personages en situaties, die dch
bij de gedachte aan zijn jeugd aan
hem opdringen. Hij probeert zich met
geweld aan de werkelijkheid te ont
trekken door z(jn ogen te sluiten en
een vlucht te nemen in droombeel
den, zoals hij dat als kind ook zo
vaak deed- Daarnaast beschrijft hij
de pijnlijke ervaringen, die hij bij
het opgroeien ondervond, de afstand
die er tussen hem en zijn ouders
steeds bestaan heeft en de puberale
fantasieën waartoe hij een toevlucht
nam. Weiss vertelt ons op indrin
gende wijze hoe hij getracht heeft
tot een afrekening te komen met
het verleden, hoe hij vanuit het iso
lement, na weken en maanden van
trage veranderingen in zijn innerlijk,
de weg naar een eigen leven vindt
en daarmee afscheid neemt van zijn
ouders. Met deze autobiografie be
wijst Peter Weiss niet alleen een
voortreffelijk toneelschrijver te zijn,
maar ook een auteur met een sterk
talent voor de roman. Voor degenen,
die zich in de belangwekkende fi
guur van Weiss willen verdiepen,
is „Afscheid van mijn ouders" een
belangrijk document.
P.P.
PETER F. DRUCKER: DOEL
TREFFEND LEIDERSCHAP (Uit
gave J. H. de Bussy, A'dam). Doel
treffend leiderschap komt niet van
zelf. Het is een complex van vaar
digheden, die men moet aanleren.
Aldus de Amerikaan Peter. F. Druck-
er, die als bedrijfsadviseur ontdekte,
dat er in de praktijk weinig ver
band bestaat tussen doeltreffendheid
en intelligentie, visie en kennis- Bril
jante mensen kunnen vaak niet in
zien, dat briljant inzicht niet van
zelf tot resultaat leidt. Zij hebben
nooit geleerd, dat inzichten pas tot
resultaten leiden door hard, systema
tisch werken. Omgekeerd zijn er in
elke organisatie ook een paar hoogst
doeltreffende ploeteraars, die stapje
voor stapje vooruitgaan en toch als
eerste hun doel bereiken. Drucker
stelt, dat de man, die beslissingen
heeft te nemen, om aan de eis van
doeltreffendheid ,.e voldoen vijf vaar
digheden moet aanleren.
De uitwerking van deze vijf gege*
vens vult zijn boek „Doeltreffend
leiderschap". Ieder hoofdstuk is op
gesplitst in korte punten, die mede
door de uit de voornamelijk Ame
rikaanse praktijk genomen voor
beelden, heel wel leesbaar zijn. Het
boek is geen naslagwerk, maar on
derhoudende lectuur voor iedereen,
die een leidinggevende positie be
kleedt of daarheen op weg is. Ver
moedelijk herkent hij een aantal pro
blemen uit eigen ervaring, maar
wellicht ook zijn er andere in Druc-
kers boek genoemde, die hem doen
opveren en tot -adenken stemmen.
FRITZ RUDOLF FRIES: DE
WEG NAAR OOBLIADOOH (Men-
lenhofDe Bezige Bij, Amsterdam).
Twee studenten zoeken tevergeefs
naar wat beter moet zijn dan de
werkelijkheid, maar de weg naar
Oobliadooh blijkt tenslotte versperd.
De manier waarop de schrijver hun
belevenissen vertelt, maakt deze ro
man tot een zeer bijzondere. Wat
zintuiglijk waarneembaar is ver
weeft hij door snelle en grillige as
sociaties met de psychische erva
ringen van de hoofdfiguren, zpasi
nu en dan bizarre, bijna surrealisti
sche effecten worden bereikt.
Achter de ironie en humor van
het verhaal proeft men telkens oe
nostalgie naar het onbereikbare.
„Men stelt zich de eigen stad steeai
slechts voor als bet filiaal en na
bedrijfsgebouw van een verre zonne
stad
In 5
(Va
NEW YORK Er
rust na nieuwe uitbarsl
Amerikaanse steden de
In Cleveland heeft 1
negerleiders de toestanc
reeds gewijzigd.
In de nacht van donderdai
plaats voor plundering, eei
van het uitgaansverbod. Ei
deel van de wijk, waar din
de dood vonden.
BOSTON (AP) Senatd
Kennedy heeft zichzelf gis:
ten iedere mogelijke keuze
als kandidaat voor het 1
dentschap voor de democrat
tij geplaatst. In de verklari
uitgaf, zei hij: „Het is mi
onmogelijk".
Senator Kennedy, de laaij
levende van de vier Kenn
ders, fei dat zijn besluit
vast was.
Kennedy zei dat hij zichz l
race had genomen wegen:
woordelijkheden ten opzich t
familie na de moord op z
senator Robert Kennedy.
Hij zei dat hij het vertroi
de democraten in hem hal
steld door hem voor te dij
kandidaat voor de partij voel
ce-presidentschap, op prijs
dat dit onder normale omsf
den êen grote eer voor hen
gewqest.
LONDEN (AFP/Reuter)
Groot-Brittannië is gisteren
de harttransplantatie in dit
gevoerd.
Een team onder leiding
chirurg Donald Ross planttJ
Nationale ziekenhuis voor
gie in Londen het hart van
keersslachtoffer over in de l|
de 48-jarige Reginald Forde 1
den.
In een medisch bulletin wil
gedeeld dat de patiënt er
operatie zeer ernstig aan tol
Zijn toestand kan, dit vel
houdend, bevredigend worl
noemd. I
Het team, dat deze 28e hl
plantatie ter wereld uitvoerd-
3 mei jl. een ander hart aa|
jarige Frederick West, die
na de operatie overleed.
LA PAZ, Bolivia (AP) —1
binet van president Barrier,
Bolivia is in zijn geheel afg
De moeilijkheden zijn groter
den, nadat de regering-Barri
opspraak was gebracht door
faire .met het dagboek van Gi
Donderdagavond is er w<
senator gearresteerd. In de ai
week zijn ai vier parlement!
hechtenis genomen na de vli
ex-minister Arguedas naar C
De chefs van staven van
zijn gisteren onder leiding va
raai Alfredo Ovando bijeen
De meeste waarnemers zijn
ning dat de toekomst van B:
in handen van generaal Ova
(Van een onzer verslagge
DEN HAAG Heeft mei
opstel Nederlands op het eint
van dit jaar een indruk wil
gen van de maatschappelijke
ke en culturele belangstel
eindkandidaten?
Deze vraag heeft het Ee
meTlid Van Dijk (PSP) vo
aan minister Veringa (O. en
eindexamenopgaver) bevattei
lijk onder meer de onder
„Engeland in de EEG",
dienstplicht of ontwikkelin
Omdat je zwart bent'
De heer Van Wijk wil wet
ke keuze door de eindexami
daten ten aanzien van de
lende onderwerpen is gemaal
