(0
-ö
c
<u
c
fü
0)
E
c
O
Henk
MOLI
met V
van Ulsen speelt
èRE
/illeke Alberti
to
TJ
"O
O
O
OO
CU
-0
PROTESTEER
OOK EENS OP
DEZE MANIER
■V
00
DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 6 JULI 1968
u
t/1
-o
ULTIMATE SPINACH
Op geregelde tijden waait er een nieuwe
„sound" van Amerika naar ons landje over.
Ten onrechte worden deze nieuwe muzikale
uitingen vaak ondergebracht in het vakje
„underground" of „underground-rock". Maar
er is een veel gevarieerdere en ook essen
tiëlere indeling te maken. Groepen als
Jefferson Airplame, Doors, Moby Grape,
Big Brother and che Holding Company zijn
vertegenwoordigers van de West-Coast-sound.
Aan de andere kant van de Verenigde Staten
is een geheel nieuwe beweging ontstaan,
mgt groepen als Beacon Street Union, Phluph,
Ultimate Spinach en Orpheus. Het centrum
van deze nieuwe pop-revolutie is vreemd
genoeg het puriteinse Boston, vandaar
Boston-sound". De instelling van de Boston-
groepen is zowel anti-hippie als anti-
verdovende middelen. De Boston-sound is
het klankbord van een kwartmiljoen college
studenten, die er vanuit gaan, dat verdovende
middelen on-intellectueel zijn. Wel zijn de
Boston-muzikanten dikwijls „drop-outs",
mensen die de geordende maatschappij uit
minachting voor de grote gebreken ervan,
de rug toegekeerd hebben en in artiesten-
wijken leven.
Opmerkelijk is, dat Nederland en Engeland
de enige Europese landen zijn, die belang
stelling hebben voor alle nieuwe ontwikke
lingen op pop-gebied. Polydor Nederland n.v.
brengt een aantal elpees van de Boston-
groepen op de markt.
Een van de belangrijkste groepen, die de
Bostonsound vertegenwoordigen is The
Beacon Street Union uit Boston. De groep is
echter pas de afgelopen winter erin geslaagd
die belangrijke plaats te veroveren. Begin van
dit jaar pakte The Beacon Street Union alle
instrumenten bij elkaar en vertrok vanuit
Boston naar New York. De leden van de groep
streken neer in Greenwich village, de
artiestenwijk, die tal van grote namen, onder
wie die van Bob Dylan, heeft voortgebracht
De hippies bezorgden de Bostonse groep haar
populariteit. Na een optreden voor hen in
The Bitter End volgde dan ook spoedig een
aanbod te komen spelen in het theater „The
Scene", dat te vergelijken is met de Lon-
dense „Speakeasy", waar beroemde popsterren
altijd de voorste tafeltjes bezetten.
The Monkees, The Who, Jimmy Hendrix
en The Gee Bees verklaarden onder de indruk
te zijn van het zeer eigen geluid van The
Beacon Street Union. Daarna was het
slechts een kwestie van zeer korte tijd of de
platenmaatschappijen kwamen met con
tracten. MGM bracht de eerste elpee uit: „The
Eyes of the Beacon Street Union".
Onder de bizarre naam The Ultimate
Spinach schuilt een klassiek georiënteerde
groep, waarvan de oprichter, Ian Bruce
Douglas, achttien instrumenten bespeelt.
Hij schrijft en zingt bovendien alls nummers.
Keith* „bad trip" Lahteinen is dé stuwende
drummer van de groep. Jeff Cathoon speelt
sologitaar en Richard „grub" Neese verzorgt
het baswerk. Barbara Hudson en Linda
Neighbour completeren de sound van de
Spinach met hun close-harmony stemmetjes.
De groep streeft naar muziek, die iedereen
aanspreekt, waarin iedereen wat van zich
zelf terug kan vinden. Leider Ian zegt
nauwelijks geïnteresseerd te zijn in een
top-40 notering, maar alleen het terrein van
de pop-muziek te willen uitbreiden. J.T.
BEACON STREET UNION
Meer dan 7000 jongeren zullen
deze zomer in de vakantiemaan
den uitzwerven over twintig
verschillende landen. Niet om
vakantie te houden, maar om te
werken. Zij nemen deel aan de
kampen van de Bouworde. Vanuit
Nederland gaan ruim 1100 jon
gens en meisjes naar bouwkam-
pen in België, Duitsland, Oosten
rijk, Italië en Frankrijk. Waarom?
Dat is duidelijk geworden uit de
verslagen van boüwkampen in
de afgelopen jaren: omdat ze zich
dienstbaar willen maken voor
hun naasten. 'Zij mopperen
alleen als zij de indruk krijgen
dat het werk niet zo goed
georganiseerd is als het zou
kunnen zijn, want zij willen hun
kamptijd uitbuiten om zoveel
mogelijk te helpen. De jongeren
gaan ook echt niet werken om te
getuigen van wat men wel eens
christelijke solidariteit pleegt te
noemen. De bouwgezellen willen
gewoon helpen, waar hun handen
werk vinden om gedaan te wor
den. Zij verzetten zich tegen
een wereld, waarin het mogelijk
is, dat mensen geen dak boven
hun hoofd hebben of geen brood
voor hun kinderen. Dat verzet
uiten zij niet in protestmarsen,
maar in daden.
Bovendien willen zij elkaar over
de grenzen van de landen heen
beter leren, kennen. De projecten
van de Bouworde strekken zich
dit jaar uit over Algerië, België
Brazilië, Chili, Duiteland, Frank-
rïjk, Ierland. Israël, Italië, Joego-
,vl?i Kongo, Oostenrijk, Portu
gal, Ruanda, Spanje, Suriname,
Tsjechoslowakjje, Tunesië,
Venezuela, Zwitserland. Zij om
vatten o.a. de bouw van wonin
gen, jeugdcentra, scholen, kerken,
tehuizen voor gehandicapten en
verwaarloosde kinderen, kinder
dorpen, bruggen, kloosters, va
kantiekolonies, etc.
Voor inlichtingen kun je je
wenden tot de Stichting Bouworde
Nederland, St.-Annastraat 172,
Nijmegen, (tel. 08800-26074).
Mocht je niet in staat zijn om
werkelijk mee te werken dan kun
je ook een geldelijke bijdrage
leveren (giro 860700). Heb je er
wel eens aan gedacht dat je ook
op deze manier kunt protesteren!
Jllllllllli:
2®wy
(Van onze 20-WIJ-redactie)
Henk van Ulsen, de man die
hier met „Dagboek van een gek"
maandenlang volle zalen met
jongeren trok en daarna een
tournee van bijna een jaar
maakte naar de Nederlandse
Antillen, Suriname en Zuid-
Amerika, is terug in Nederland.
Al enige weekjes weer. En hij
is al weer volop aan het
meelopen in de voorbereiding
van nieuwe stukken, shows etc.
Het feit, dat hij bij zijn
terugkomst teleurgesteld was
over het Nederlandse toneel
zoals hij dat na een jaar heeft
teruggevonden, weerhoudt hem
niet om enthousiast binnen
datzelfde Nederlandse toneel
weer aan de slag te gaan.
„Ik voorzie al weer drukke
tijden", zegt hij. „Naast mijn werk
voor de Comedie heb ik ook
nogal wat televisieverbintenissen.
Zo speel ik een rol in „De
Blauwe Kamer" van Simenon.
Verder wil ik in een show van
Willeke Alberti samen met haar
een fragment van Molière doen.
Een onderneming, dat wel.
Maar ik zie het wel.
En dan geef ik in Kampen
een voorstelling ten bate van
een Surinaams dorp, dat door
Kampen geadopteerd is. En voor
ik het vergeet, het komende
seizoen ga ik ook weer lesgeven
op de toneelschool. Daar heb ik
enorm veel zin in."
Henk van Ulsen is niet alleen
teleurgesteld over de Nederlandse
toneelprestaties. Hij is ook
enigszins teleurgesteld over de
manier, waarop het ministerie
van Cultuur, Recreatie en
Maatschappelijk Werk hem heeft
behandeld.
„De eerste acht maanden van
mijn reis waren voortreffelijk
georganiseerd door de STICUSA,
de Stichting Culturele Samen
werking", vertelt hij, „en dat
gedeelte van mijn reis verliep
dan ook geheel volgens plan.
Ik kreeg van de STICUSA een
bepaald salaris en daar heb ik
veel werk voor moeten en
kunnen verrichten.
Ik wilde daarna mijn inter
continentale tournee uitbreiden,
ik wilde meer voorstellingen
geven in andere landen en
daarvoor wendde ik me, voordat
ik de reis ondernam, tot het
ITI, het Internationaal Theater
Instituut. Daar werden verstrek
kende afspraken gemaakt en
mentale, geen financiële steun
beloofd.
Ik zou door het ministerie
worden geïntroduceerd, de
verschillende ambassades en
consulaten zouden van mijn 1
komst worden verwittigd. Er
zouden folders, die voor mijn
rekening werden ontworpen en
uitgevoerd, verstuurd worden,
maar van al die beloften is niets
of nauwelijks iets terechtgekomen.
Op de ambassades wist men
meestal van niets.
„Wij zijn geen impresariaat",
werd vaak gezegd en dat is in
wezen wel zo, maar dat wil niet
zeggen, dat dan niet vaker een
behulpzame hand toegestoken
zou kunnen worden."
Erg enthousiast over de
toneelsituatie, zoals hij die hier
aantrof, is Van Ulsen bepaald
niet. „Het gemiddelde resultaat
van de voorstellingen, die ik in
de tijd, dat ik hier ben, heb
kunnen zien, was nogal benau
wend", merkt hij op.
Hij zag en hoorde ook van
anderen, dat van het aantal
toneelstukken dat afgelopen sei
zoen in première is uitgebracht;
een groot aantal een misser
bleek te zijn, „en ik dacht nog
wel, dat er iets veranderd zou
zijn. Toen ik pas terug was,
dacht ik iets nieuws aan te
treffen, maar al te gauw merk Je,
dat het nog steeds dezelfde
polonaise is, waar een plaats
voor je wordt opengehouden en
waar je dan weer in meeloopt."
„Nee, het is me erg tegen
gevallen", concludeert hij en
over zijn werk bij de Nederlandse
Comedie, waar hij in twee stuk
ken, „De Revisor" en „De
Spaanse Brabander" een hoofdrol
zal spelen: „Mensen om me
heen zeiden tegen me, waarom
ga jij bij de Nederlandse
Comedie werken, dat is toch
niets voor jou."
„Nou, van die uitlatingen trek
ik me niet zoveel aan. Ik doe
mijn werk in die stukken zo goed
als ik kan, vooral omdat de
regisseurs me aantrekken en
van politiek trek ik me niet
zoveel aan. Als er goed wordt
gespeeld bij de gezelschappen,
verdwijnen ook alle bezwaren.
Ik heb niet zo sterk dat
gevoel van verbondenheid met
een gezelschap. Men neemt mij
sterk kwalijk, dat ik weiger lid
te worden van het Nederlands
Verbond van Tonelisten, het NVT.
Natuurlijk heeft die vereniging
gezocht voor séjours en vakan
tiegeld en dat is allemaal erg
fijn, maar aan de andere kant
wordt de middelmaat de hand
boven het hoofd gehouden en
wordt de vervlakking in de
hand gewerkt. Ik ben een
individualist.
Toen het departement me in de
West in de steek liet, heb ik
het ook allemaal zelf moeten
De Mama's and the Papa's zijn
weer bij elkaar. Na hun laatste
hits „Straight Shooter" en
„Twelve-Thirty" gingen de leden
afzonderlijk initiatieven ontwik
kelen. Maar sinds vorige week
zijn Mama Cass en haar bege
leiders weer in de opname-studio's
van RCA-Victor te vinden. Het
resultaat een nieuwe LP
zal spoedig op de platenmarkt
gebracht worden.
Vanaf vorige week is er voortaar
elke zondagavond in Paradiso
A'dam, een „Urkan"-manifestatie
Ach, manifestatie is een groot
woord, want het wil niet anders
zeggen, dan dat alles kan en ma
op zo'n avond. Dat wil zeggen:
je kan gaan optreden voor de
microfoon, discussiëren, BOE
roepen, voorlichten, ageren, zelfs
afgaan. Je weet het dus: Paradiso,
Weteringschans 6-8, Amsterdam,
elke zondagavond.
MAMMA'S AND THE PAPPA'S
