AN RUTGERS GROSSIER IN PRIJZEN Je kunt in een jeugdboek geen onzin verkopen of met losse flodders schieten Verklaring over Vietnam in Pastoraal Concilie vermagerings methode TXT eindelijk Tweede plenaire sitting: Eerst belijdenis, dan pas avondmaal Als het om een van vijf gulden gaat schrikken ouders zich dood lilt II r -w Opluchting Lawines Sprong Machteloos Gok Ontevreden heb ik de juiste gevonden Nieuws uit prot.- christelijlce kerken Eén onzevader in Duitsland PAUSELIJKE HUISHOUDING HERVORMD 12 17 DAGBLAD DE STEM VAN DONDERDAG 4 APRIL 1968 •2 i (Van een speciale verslaggever) AMSTERDAM De feiten bewijzen het: als An Rutgers- Van der Loeff Basenau een boek schrijft, is het bijna altijd prijs. „De Kinderkaravaan", die een zegetocht maakte door dertien landen, kreeg een onderscheiding van de Amster damse Boekverkopers Vereniging en werd in Engeland uit verkoren tot het Elizabethan Book of the Month, „Lawines Razen", dat onder meer in Japan, Polen, Brazilië en Zuid- Afrika vlot over de toonbank ging was goed voor de Deut- scher Jugendbuchpreis en voor de Honor Book Award in het Amerikaanse Lente-Boekenfestival voor kinderen, „Gideons reizen" kreeg de A.N.W.B.-prijs en „Ze verdrinken ons dorp", „Vlucht Wassilis, vlucht" en „Amerikaans avontuur" vielen prompt na verschijning bij onze oosterburen in de grote prijzenpul. Nu heeft ook minister Marga Klom- pé een prijzenswaardige duit in de zak gedaan en het complete oeuvre var de schrijfster (ruim dertig boe ken) bekroond met de Staatsprijs voor kinder- en jeugdliteratuur. „Zo'n prijs", zegt mevrouw Van Ider Loeff, „is een enorme stimulans voor alle mensen, die boeken voor i jeugd schrijven Het geeft ons ge woon weer een beetje moed, het is een bewijs, dat het jeugdboek wel degelijk meetelt. Als je ziet- wat voor prut er op de markt komt onder het mom van „het is maar voor kinde ren" dan springen de tranen je in de ogen. Vaders kopen wel knotsen van locomotieven en enorme poppen, waar je alles mee kunt doen, maar als het om een kinderboek van vijf gulden gaat, schrikken ze zich dood. Dan roepen ze gelijk: „Heeft u niet wat goedkopers, want het is voor een kind". Het is een mentaliteit, waar je gegarandeerd tegen te plet ter loopt. En dat, terwijl je zelf uit ervaring weet, dat de goede lezers onder de jeugd, ongelooflijk wakke re lezers zijn, die zich echt geen knollen voor citronen laten verko pen. Een kind kun je niet aan boord komen met flauwekul en onzin Het vraagt exacte informatie, helder, be grijpelijk. Daarom doe ik ook zo lang over de voorbereidingen van elk boek. Als ik een verhaal schrijf, waar de waterhuishouding van Nederland een rol speelt, duik ik er compleet in. Ik lees, ik reis- ik klim in mo lens en praat met ingenieurs en op het laatst weet ik er alles van. Dan zit je met een hoop ballast, waar je uiteindelijk maar een fractie van kunt gebruiken. Al je moeizaam ver gaarde kennis moet je immers onge merkt doceren, het moe* volledig in je boek geïntegreerd zijn, want anders accepteert een kind het niet meer. Het wil wel weten, wel ge ïnformeerd worden, maar daarnaast wil het ook nog eens een fijn, span nend boek. mij ook zo'n doodvermoeiende zaak. Ik was nooit in Australië geweest, nooit in Egypte, maar toch moest ik Gideon er doorheen laten trek ken. Ik heb alles gelezen, wat ik te pakken kon krijgen. Ik heb ge studeerd, totdat het woestijnzand in mijn neus zat. Op het laatst begon ikzelf te twijfelen of ik er toch niet geweest was. Zo emotioneel was ik erbij betrokken geraakt. Gideon is voor mij gewoon een sprong in het ongewisse geweest. hrijs/beige. Op een gegeven moment had mijn uitgever me zover, dat ik een boek over een lawine zou schrijven. Ik vond het een droevig onderwerp, ik i heb het niet op lawines, maar toen ik er op mijn bekende wijze ingedo ken was. begon het me toch te in trigeren. Ik heb in Zurich alles ge lezen wat er mee te maken heeft on op het laatst zaten de lawines Hts tot hier. Daarna ben ik ook nog haar een gebied gegaan, waar la Jfines aan de orde van de dag zijn. Eerst in Andermatt, maar daar wil den de mensen er niet over praten Ze hadden er zoveel mee te maken, dat. ze het aan een vreemde niet kwijt wilden Uiteindelijk ben ik in oen dorpje verderop wèl geslaagd Daar hadden ze nog nooit een la- I wine gehad, maar ze wisten er wel ialles van. Op het laatst had ik de Tinnenkast vol lectuur over dat ene onderwerp. Tijdschriften, artikelen, |noem maar op. Elke keer- als ik |j oen schoon laken wilde pakken, zag tik die - i enorme stapel liggen en dan I dacht ik: „Oh, ja, dat boek over la- I wines'Jaren later heb ik het ver- I haal nog eens nagelezen en toen [dacht ik: „Hé, gaat dat zo met la- T-wines". Ik was negentig procent al jWeer vergeten. Dat is het plezierige: ik kan een hoop verwerken. Ik zout alle indruk- on in mijn geheugen op en als ik o nodig heb, komen ze weer haar- «Uierp te voorschijn. Ik kan ook moeilijk schrijven over landen waar «t nooit geweest ben. Ik moet het gezien hebben: de mensen, het land scnap, Ik wil er gewoon krankzinnig eel over weten. Daarom was het schrijven van Gideons Reizen voor Datzelfde had ik ook met de Kinderkaravaan Toen ik het schreef was ik nog niet in Amerika geweest. Ik moest mijn kennis dus uit de boeken halen, uit de verslagen van de oude pioniers. Het waren naïeve, maar verrukkelijke journalen, waar in ze haarscherp beschreven hoe het land er uitzag. Tot de vorm van de bergen toe. Ik heb ook alle Kamers van Koophandel in Amerika geschre ven want ik begon immers met niks. Wist ik veel over de Rockey Moun tains- over de bomen, die er groei den, de mensen, die er leefden? Ja ren na de verschijning van de Kin derkaravaan heb ik een tocht door Amerika gemaakt. Ik stapte in de Greyhoundbus in de overtuiging, dat mijn boek nergens klopte met de werkelijkheid. Achteraf bleek, dat ik alleen een klein bloemetje, de Black Eyed Susan over het hoofd had ge zien. Dat groeide overal, waar ik kwam, en het stond niet in mijn boek. Het was een hele opluchting, dat het bij dat ene bloemetje bleef" Na haar gymnasiumjaren en een afgebroken studie van de klassieke talen („daar heb je het weer, dat puzzelen op ingewikkelde zinnen"), ging ze vertalen, aanvankelijk uit de Scandinavische talen. Boeken van Sigrid Unset. „Ik had die voorkeur overgenomen van mijn moeder die in Zweden gewoond had. Ik ben er zelf ook veel geweest. Als kind, la ter ais puber. Het is een geweldig fascinerend land". In de jeugdlite ratuur is ze een typische laatbloeier: in 1949 verscheen pas haar eerste boek: „Zweden, droom en werkelijk heid". „Dat is dan ook nog de schuld van de uitgever. Die heeft me op de baan gezet, hij heeft me de beslissende duw gegeven- Er was blijkbaar behoefte aan een boek over Zweden en toen hebben ze gekeken, wie dat hiaat kon opvullen. Ik wist niet, wat ik hoorde. Ik dacht: „Ik een boek schrijven? Hoe komen ze op dat vreemde idee?" Ik had er zelf nooit over gepeinsd, ik was meer dan tevreden met mijn Vertaalwerk ik vertaal trouwens nog steeds, ge woon voor de lol. Minstens een boek per jaar. Ik ben er met de bekende jeugdige overmoed aan begonnen. Ik vond liet een leuk spelletje, ik voelde me een aap in de bijbel, maar dat deerde niet. Ik schreef dat eerste boek AN RUTGERS-V. D. LOEFF „Ze vinden het jeugdboek nog steeds een onbelangrijke zaak". in drie weken en ik ben er zeker van, dat ik me al die tijd nauwe lijks serieus heb genomen. Die lef van die eerste jaren heb ik niet meer. Het gaat nu allemaal moeilijker. Ik herinner me nog, dat ik met een tweedehands typemachi ne op mijn knieën door Zweden trok. Ik had niks te verliezen, hooguit wat te winnen. Ik werd door niks tegen gehouden. Inmiddels heb je een naam gekre gen, de mensen verwachten iets van je en die verantwoordelijkheid doet je overmoed wel smelten. Je bent trouwens zelf ook veranderd, ouder geworden. Je probeert je lezers iets door te geven van de dingen, die je zelf belangrijk vindt, die voor jou essentieel zijn. Ik bedoel niet, dat je je eigen moeilijkheden van je af schrijft, dat zou een kind trouwens niet accepteren, maar je kunt wel proberen om het te wapenen voor deze samenleving. Dat kind zit ook in een wereld, die steeds gecom pliceerder en chaotischer wordt. En als je dan alleen maar zoete koek en larie voert, schiet je er samen niets mee op. Het kind zit in die zelfde chaotische wereld als hij en leest ook in de krant over rassen- onlusten en oorlog in Vietnam. Hij ziet de afschuwelijkste taferelen op de televisie en als het wil weten, waarom het gebeurt, is het aange wezen op de vaak botte meningen van de ouderen- Ik heb nu een boekje geschreven over de verschrikkingen van de oor log. Natuurlijk, je neemt Vietnam en Arabië als voorbeelden, maar ik noem die oorlogen niet bij naam. Ik heb de kinderen van een school in Amsterdam het manuscript ge geven en gevraagd, of ze een titel wilden kiezen. Zelfhadden we het genoemd „Het kind van de reke ning", maar het is uiteindelijk „Met open ogen" geworden. Ze hebben ook het einde mogen bepalen. Ik had twee slotpassages: een tragische afloop en een enigszins gelukkige. Ze hebben allemaal de tragische geko zen. Zulke onderwerpen zijn tegenwoor dig gelukkig ook voor kinderen mo gelijk. Ofschoon je juist op scholen nog tegen allerlei taboes moet aan schoppen. Er zijn een heleboel za ken. die dagelijks gebeuren, maar waar je in een schoolboekje niet over mag praten. „Dat kun je niet doen" zeggen ze dan. Je kunt ze niet con fronteren met rassenproblemen en de wreedheid van de oorlog. Dan zeg ik: „Waarom niet? Een schrijver van jeugdboeken heeft ook tot taak om een brok reëel leven door te ge ven. Een kind heeft er recht op om op een volwassen toon te worden aangesproken. Ze zijn zelf vaak kri tischer dan de ouderen. Je kunt hun geen onzin vertellen of met losse flodders gaan schieten". DEN HAAG (KNP) De agen da van de plenaire vergade ring van het Pastoraal Conci lie van 7 tot 10 april in Noord- wijkerhout vermeldt voorlopig vijf agendapunten. Vooreerst komt aan de orde het rapport Gezagsbeleving, dat in de vorige plenaire vergadering voor her schrijving werd teruggegeven. Vervolgens komen aan de orde de beide reeds aangekondigde rapporten over „Missie-op dracht nu" en „Ontwikkelings hulp" waarvan de inhoud in 11 respectievelijk 45 stellingen is samengevat. Een nieuwe agendapunt is de oorlog in Vietnam, waarvan een „Verklaring" gereed is gemaakt door commissie 13, die een rapport over oorlog en vrede voorbereidt. Nieuw is ook een onverwacht ge reed gekomen resolutie betreffen de de vaak moeilijke verhouding van Nederlandse provincies van religieuze gemeenschappen tot de generalaten die meestal in Rome zijn gevestigd. Deze resolutie is af komstig van commissie 9 over het kloosterleven in ons land. Wat betreft de beide rapporten over Missie en Ontwikkelingshulp publiceert het secretariaat ook de bemerkingen die door pastorale ra den, religieuzen en priesterstuden ten zijn gemaakt. Opmerkelijk is dat de ene groep het stuk over de missie te weinig theologisch vindt, terwij] b.v. in Rotterdam de indruk heerst, dat het een niet-geslaagde preek is. De broeders vinden de stellingen niet populair genoeg, ter wijl de Nederlandse priester-reli gieuzen meer vertrouwen stellen in een goede catechese, om de gedach ten van het rapport bij de gelovi gen ingang te doen vinden. Breda en ook Rotterdam vragen de ontwikkelingshulp te combi neren met de missie-opdracht. Met name wortd gesteld, dat de pasto rale projecten in de missie eigenlijk een onderdeel van het grote ge heel van ontwikkelingshulp is. Uit de kritische opmerkingen komt wel aan het licht, dat de jongeren weinig voelen voor theo retiseren, maar daden en praktische voorstellen eisen. De centralisatie van de perso neelsvoorziening en van de oplei ding voor missie en ontwikkelings werk wordt in de wensen sterk be nadrukt. Al te grote centralisatie van inzamelingen echter doet mis siecongregaties huiveren voor ach teruitgang van de inkomsten door vervreemding en verwijdering tus sen gever en ontvanger. Commissie 13 heeft een gok wil len wagen, om een verklaring van het pastoraal concilie los te krij gen. Zij stelt voor: onvoorwaarde lijke beëindiging van de Ameri kaanse bombardementen, erken ning van de Vietcong, onderhande lingen tussen alle partijen. Aan het voorstel van de commis sie Oorlog en Vrede is een uit voerige documentatie toegevoegd. Het ene stuk geeft 9 pagina's ach tergronden van de oorlog in Viet nam; het andere 8 pagina's over de houding van de kerkelijke gezags dragers en katholieken in deze zaak. In ieder geval zal de verklaring op het pastoraal concilie aan de orde komen. Maar de vergadering zal zich moeten uitspreken over de vraag of dit punt een zaak is van het pastoraal concilie. Hierover wordt in de leiding verschillend gedacht. Het voorlopig vijfde agendapunt van de plenaire zitting is een reso lutie van een groot aantal klooster lingen, die zich beklagen over hun generalaten in Rome. Die houden de vernieuwing in het kloosterleven in Nederland vaak tegen. Die te genwerking van het internationale bestuur neemt soms zulk een vorm aan, dat het bestaan van de Ne derlandse provincie bedreigd wordt. Bovendien raken de kloosterlingen achterop bij de rest van Nederland, juist door deze tegenwerking. Als wrijvingspunten noemen de reli gieuzen: bepalingen betreffende noviciaat, clausuur, kleding, oplei ding en gezag. Verder eenvormig heid in gebedsleven en spiritua liteit. En tenslotte weigering van de cen trale besturen om beslissingen van de kapittels uit te voeren. De oor zaak van veel moeilijkheden ligt bij de Romeinse curie en met name bij de congregatie voor de geloofs leer en bij de religieuzen-congre gatie. De verklaring wordt gesteund (ADVERTENTIE) Tussen de bedrijven door is me vrouw Van der Loeff nu bezig aan een cursus Russisch. „Ik wil dat land nog eens echt zien", zegt ze. „Ik wil met de mensen praten. Dat kun je niet via een tolk, daar moet je taal voor kennen- Ik heb het mee gemaakt in Griekenland, waar ge vluchte vrouwen me in tranen hun levensverhaal vertelden. Ik voelde de tragiek, maar de tolk had aan vijf, zes zinnen voldoende om hun ellende aan me door te geven. Dan vroeg ik: „Hebben ze niet meer ge zegd?" en dan haalde hij zijn schou ders op en riep: -,De essentie heb ik u verteld. De rest is onbelang rijk". Dan sta je daar machteloos tegenover die mensen. Ik vind dat verschrikkelijk." Over haar boeken zegt ze nog: „Ik beschouw het niet als kunst. Ik heb alleen de gave meegekregen om dingen, die ik zelf meemaak en voel, door te geven. Het is geen gave, waar je zelf ook weinig van snapt. Ik zou alleen nu nog willen, dat alle mensen, die met kinderen te maken hebben, ouders, opvoeders, onderwij zers, noem ze maar op, wat meer begrip zouden opbrengen voor het goede kinderboek Er zijn prachtige kinderboeken, die bet niet doen, om dat ze worden doodgezwegen. Er is nog steeds te weinig voorlichting op de scholen, er wordt maar sporadisch over geschreven in de kranten. Men vindt het een onbelangrijke zaak. Ik beschouw dat niet als een mis kenning van mezelf, maar als een miskenning van het kind". Al jaren lang vind ik het heerlijk te schrijven over schoonheidsverzorging Ik vind het prettig, omdat het vol doening schenkt, anderen tips te geven waarvan ze kunnen profiteren. Het is mijn overtuiging, dat we, als we 39 zijn, er nog even aantrekkelijk uit kunnen zien als op 29- of zelfs 19-jarige leeftijd, als we tenminste een paar vuistregels kennen en deze ook blijven toepassen. Er is evenwel één kwelgeest, die een aanslag doet op ons uiterlijk. Ik bedoel natuurlijk de langzame maar gestage gewichtstoename en de on mogelijkheid om het geleidelijk dik ker worden van heupen en taille te camoufleren. De laatste jaren hebben velen op alle mogelijke manieren geprobeerd, hun overtollige pondjes kwijt te raken. Door „diëten", „alleen sla", „melk met bananen", „één maaltijd per dag „einden lopen", „honger- kuren". Een paar van deze metho des waren een lijdensweg, andere liepen uit op een teleurstelling. En uiteindelijk kwamen al die mensen geen stap verder. Tot plotseling de oplossing werd gevonden. Een nieuwe methode, niet alleen de een voudigste die ooit werd ontwikkeld, maar ook nog de plezierigste. Hij maakt verstandig eten mogelijk en werd geprobeerd door een aantal vrouwen, echte vermagerings-vete- ranen, die toch altijd moeite hadden binnen de perken te blijven. En... de methode werkte! Hij is hun beschermengel geworden. De naam is: de TXT VERMAGERINGS METHODE. Verkrijgbaar bij apo thekers en drogisten. Complete verpakking: 15.90 U neemt twee TXT capsules, een half uur voor iedere maaltijd. U eet dan normaal, alleen minder. U geniet van drie goede maaltijden per dag. Het uitgekiende punten systeem van TXT zorgt ervoor, dat u geen dingen eet die u moet ver mijden. De TXT vermagerings methode geeft u de meeste voldoe ning, is de prettigste manier om te vermageren en werkt altijd! De TXT methode zal ook ti helpen - ook u zult enthousiast zijn over het resultaat. door de vicarissen of gedelegeerden uit de zeven Nederlandse bisdom men. De belangstelling voor de nieuwe plenaire vergadering van het pas toraal concilie is van buitenlandse leken weer zeer groot. Men ver wacht meer journalisten uit andere landen dan in de eerste zitting. Maar van de zijde der kerkelijke overheid in 't buitenland is niet veel meer animo te verwachten dan in de voorgaande zitting; toen was er mgr. Daem uit Antwerpen als enige buitenlandse bisschop; prelaten uit Duitsland vertegenwoordigden hun episcopaat. Oostenrijk, dat toen niet aanwezig was, zal nu wel de zit ting bijwonen in de persoon van een bisschop. Wei is een aantal Nederlandse missiebisschoppen, die in ons land vertoeven, uitgenodigd aan het gebeuren deel te nemen. Imp. N.V. Devam - Amsterdam Jn vele hervormde kerken blijkt de Palmzondag een uitgelezen dag voor de openbare belijdenis des geloofs. Meest jonge circa 20 jaar mensen getuigen er die dag van in het midden van de ge meente, zoals dat heet, dat zij de roepstem van Christus gehoord hebben, Hem willen volgen en bij gevolg toelating vragen tot de vie ring van het heilig avondmaal, de eucharistie. Het is boeiend, in het licht van de jongste ontwikkelingen op dit ge bied, aan deze belijdenis aandacht te schenken. Tot op heden is de situatie aldus: toelating tot het avondmaal verkrijgt men door het doen van openbare belijdenis. Kin deren en jongeren beneden achttien jaar hebben dus geen toegang. Wel laat de hervormde kerk ieder tot de viering van het avondmaal toe, die in zijn eigen kerk gerech tigd is aan deze viering deel te ne men. Principieel gezien kan dit be tekenen, dat rooms-katholieke gelovigen met het gehele gezin wel kom zijn inclu sief de kleine kin deren! terwijl uit een hervormd gezin alleen zij worden toegelaten, die achttien jaar zjjn en belijdenis gedaan hebben. Op zijn zachtst ge zegd stemt deze situatie tot naden ken! Met name in Zeeland maar ook daarbuiten is door de jongeren in het kader van de actie 66/2000 bezwaar gemaakt tegen deze gang van zaken en ook de provinciale kerkvergadering in deze kerkpro vincie heeft de synode van de Ne derlandse hervormde kerk doen weten, dat zij deze gang van za ken onbevredigend acht. In een gesprek met de synode heb ben deze jongeren en ook jonge mensen uit andere kerkprovincies gevraagd of „het verlangen om deel te nemen aan het heilig avondmaal als zodanig" niet „een vee] duide lijker en ingrijpender belijdenis" is dan de beantwoording van een drietal vragen. Hoe nu te handelen? In alle zeer te prijzen bescheidenheid heeft de PKV van Zeeland zich niet com petent geacht in dit opzicht aan de synode concrete voorstellen te doen. Zij dringt er op aan, dat een competente commissie dit vraag stuk met bekwame spoed gaat be studeren. Een Luthers-hervormde commissie bestudeert intussen het probleem van de z.g. kindercom munie. Jntussen is het misschien toch goed een enkele suggestie te doen. Al dus: de heilige doop plaatst de do peling als kind van het gezin waar in hij opgroeit en op het geloof van zijn ouders (uiteraard, het kind is te klein om te geloven) in het ver bond met God. Het heilig avond maal is de maaltijd, waarbij dit (in de doop bevestigd) verbond wordt gevierd! Zoals nu het kind gedoopt is op het geloof van de ouders zou het ook deel kunnen ne men aan de viering van dit ver bond op het geloof (zo u wilt op het gezag) van de ouders. De belijdenis is m.i. niet an ders dan dit, dat de nu volwassen geworden dopeling de doop door zijn ouders op hun geloof aanvaard voor eigen rekening neemt. Zo zou men uit de impasse van de koppeling van belijdenis en avond maal en uit het probleem van de kindercommunie kunnen geraken door te stellen, dat de gedoopte kinderen uit een gezin uitsluitend mét hun ouders deel mogen nemen aan de viering van het heilig avondmaal; eenmaal volwassen b.v. als zjj ook verder in de maat schappij op „eigen gezag" gaan le ven zouden zij kunnen belijden, dat zij nu zélf aanvaarden, wat hun ouders voor hen aanvaardden in het geloof bij de bediening van de doop, m.a.w. dat zij de doop „voor eigen rekening" nemen en op grond van dit geloof zelfstandige toela ting vragen tot de viering van het heilig avondmaal. Ook dan zou op deze belijdenis niet te "grote nadruk moeten vallen; op (de betekenis van) de doop des te meer! Ds. F. H. Landsman stelt in een artikel in Herv. Nederland van 12 maart 1968 „dat hier belevings- vormen van het geloof en opvattin gen van het kerk- en gemeente-zijn aan de orde zijn, waarvan niet kan worden gezegd, dat ze in strijd zijn met de kern van het belijden der kerk Misschien is het dan ook goed „een proeve" op dit gebied te wagen, zoals in sommige gemeen ten, waaronder de onze, overwo gen wordt. In ieder geval is het zaak, dat de synode jonge mensen niet te lang laat wachten op een antwoord zo dat zij zich genoodzaakt zouden voelen eigentijdse vormen van ge loofsbeleving te ontwikkelen zon der daarin begeleid te worden door deskundigen. Zeer prijzenswaardig is derhalve de aandrang die de PKV van Zeeland op de synode uit oefent! Eén en ander leek mij vlak voor Palmzondag 1968 het overwegen waard. Reacties zullen eenieder die zich serieus met deze problematiek bezighoudt, ook mij, zeer welkom zijn. ETTEN-LEUR, B. J. BLAAUWENDRAAD herv. pred. BONN (KNP) Met ingang van de Advent 1968 zal in alle evange lische kerken van Duitsland de tekst van het onzevader in ge bruik worden genomen, die in sa menwerking met de katholieken, oud-kathoiieken en andere refor matorische kerken is opgesteld. Reeds eerder hadden de bisschop pen van de r.-k. kerk deze tekst met ingang van Pasen 1968 voor liturgisch gebruik voorgeschreven. Aanvankelijk zou de nieuwe tekst alleen voor oecumenische samen komsten gebruikt worden. Het is de bedoeling, dat de gezamenlijke tekst van het onzevader ook in de kerken van de andere Duitsta lige landen gebruikt gaat worden. VATICAANSTAD (KNP) Vanaf 29 maart behoren slechts die personen tot de pauselijke huishouding, die werkelijk een functie uitoefenen en werkelijk dienst doen ten behoeve van de kerk, hetzij op geestelijk terrein hetzij materieel. Alle zuivere de- corum-functies zijn afgeschaft. Een hele reeks traditionele ti tels zijn aan de eisen van de tijd aangepast. Sommige ervan heb ben een nieuwe benaming ge kregen of een nieuwe inhoud. Ambten, die tot dusver erfelijk waren, zijn dat nu niet meer. Dit zijn de grondtrekken van de hervorming van de pauselijke huishouding, die in het motu proprio „Pontificalis domus" (pauselijk huis) zijn aangekon digd en onmiddellijk van kracht zijn geworden. De secretaris van de kardina lencommissie voor de hervorming van het pauselijk huishouden, mgr. Pinna, lichtte in een pers conferentie de betekenis ervan toe. Een der belangrijkste vernieu wingen is de oprichting van een adviserend orgaan, waarvan uit sluitend leken lid kunnen zijn. Deze leken moeten zich dan wel bijzonder verdienstelijk hebben gemaakt voor de H. Stoel of bij zondere ervaringen hebben op gedaan in het bestuur van Va ticaanstad. Zij adviseren de kardinalen commissie voor Vaticaanstad. Het adviesorgaan voor Vaticaanstad zal 30 leden tellen, van wie er 24 meestal in Rome zullen wo nen; de resterende 6 zijn meer honorair, al hebben zij volledig stemrecht. De laatste zes komen van buiten Italië. De leden wor den voor een termijn van 5 jaar benoemd.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1968 | | pagina 9