AN RUTGERS GROSSIER IN PRIJZEN
Je kunt in een
jeugdboek geen
onzin verkopen
of met losse
flodders schieten
Verklaring over Vietnam
in Pastoraal Concilie
vermagerings
methode
TXT
eindelijk
Tweede
plenaire
sitting:
Eerst
belijdenis,
dan pas
avondmaal
Als het om een
van vijf gulden
gaat schrikken
ouders zich dood
lilt
II
r -w
Opluchting
Lawines
Sprong
Machteloos
Gok
Ontevreden
heb ik de juiste
gevonden
Nieuws
uit prot.-
christelijlce
kerken
Eén onzevader
in Duitsland
PAUSELIJKE
HUISHOUDING
HERVORMD
12
17
DAGBLAD DE STEM VAN DONDERDAG 4 APRIL 1968
•2 i
(Van een speciale verslaggever)
AMSTERDAM De feiten bewijzen het: als An Rutgers-
Van der Loeff Basenau een boek schrijft, is het bijna altijd
prijs. „De Kinderkaravaan", die een zegetocht maakte door
dertien landen, kreeg een onderscheiding van de Amster
damse Boekverkopers Vereniging en werd in Engeland uit
verkoren tot het Elizabethan Book of the Month, „Lawines
Razen", dat onder meer in Japan, Polen, Brazilië en Zuid-
Afrika vlot over de toonbank ging was goed voor de Deut-
scher Jugendbuchpreis en voor de Honor Book Award in het
Amerikaanse Lente-Boekenfestival voor kinderen, „Gideons
reizen" kreeg de A.N.W.B.-prijs en „Ze verdrinken ons
dorp", „Vlucht Wassilis, vlucht" en „Amerikaans avontuur"
vielen prompt na verschijning bij onze oosterburen in de
grote prijzenpul.
Nu heeft ook minister Marga Klom-
pé een prijzenswaardige duit in de
zak gedaan en het complete oeuvre
var de schrijfster (ruim dertig boe
ken) bekroond met de Staatsprijs
voor kinder- en jeugdliteratuur.
„Zo'n prijs", zegt mevrouw Van
Ider Loeff, „is een enorme stimulans
voor alle mensen, die boeken voor
i jeugd schrijven Het geeft ons ge
woon weer een beetje moed, het is
een bewijs, dat het jeugdboek wel
degelijk meetelt. Als je ziet- wat voor
prut er op de markt komt onder het
mom van „het is maar voor kinde
ren" dan springen de tranen je in
de ogen. Vaders kopen wel knotsen
van locomotieven en enorme poppen,
waar je alles mee kunt doen, maar
als het om een kinderboek van vijf
gulden gaat, schrikken ze zich dood.
Dan roepen ze gelijk: „Heeft u niet
wat goedkopers, want het is voor
een kind". Het is een mentaliteit,
waar je gegarandeerd tegen te plet
ter loopt. En dat, terwijl je zelf uit
ervaring weet, dat de goede lezers
onder de jeugd, ongelooflijk wakke
re lezers zijn, die zich echt geen
knollen voor citronen laten verko
pen. Een kind kun je niet aan boord
komen met flauwekul en onzin Het
vraagt exacte informatie, helder, be
grijpelijk. Daarom doe ik ook zo lang
over de voorbereidingen van elk
boek. Als ik een verhaal schrijf, waar
de waterhuishouding van Nederland
een rol speelt, duik ik er compleet
in. Ik lees, ik reis- ik klim in mo
lens en praat met ingenieurs en op
het laatst weet ik er alles van. Dan
zit je met een hoop ballast, waar
je uiteindelijk maar een fractie van
kunt gebruiken. Al je moeizaam ver
gaarde kennis moet je immers onge
merkt doceren, het moe* volledig
in je boek geïntegreerd zijn, want
anders accepteert een kind het niet
meer. Het wil wel weten, wel ge
ïnformeerd worden, maar daarnaast
wil het ook nog eens een fijn, span
nend boek.
mij ook zo'n doodvermoeiende zaak.
Ik was nooit in Australië geweest,
nooit in Egypte, maar toch moest
ik Gideon er doorheen laten trek
ken. Ik heb alles gelezen, wat ik
te pakken kon krijgen. Ik heb ge
studeerd, totdat het woestijnzand in
mijn neus zat. Op het laatst begon
ikzelf te twijfelen of ik er toch niet
geweest was. Zo emotioneel was ik
erbij betrokken geraakt. Gideon is
voor mij gewoon een sprong in het
ongewisse geweest.
hrijs/beige.
Op een gegeven moment had mijn
uitgever me zover, dat ik een boek
over een lawine zou schrijven. Ik
vond het een droevig onderwerp, ik
i heb het niet op lawines, maar toen
ik er op mijn bekende wijze ingedo
ken was. begon het me toch te in
trigeren. Ik heb in Zurich alles ge
lezen wat er mee te maken heeft
on op het laatst zaten de lawines
Hts tot hier. Daarna ben ik ook nog
haar een gebied gegaan, waar la
Jfines aan de orde van de dag zijn.
Eerst in Andermatt, maar daar wil
den de mensen er niet over praten
Ze hadden er zoveel mee te maken,
dat. ze het aan een vreemde niet
kwijt wilden Uiteindelijk ben ik in
oen dorpje verderop wèl geslaagd
Daar hadden ze nog nooit een la-
I wine gehad, maar ze wisten er wel
ialles van. Op het laatst had ik de
Tinnenkast vol lectuur over dat ene
onderwerp. Tijdschriften, artikelen,
|noem maar op. Elke keer- als ik
|j oen schoon laken wilde pakken, zag
tik die -
i enorme stapel liggen en dan
I dacht ik: „Oh, ja, dat boek over la-
I wines'Jaren later heb ik het ver-
I haal nog eens nagelezen en toen
[dacht ik: „Hé, gaat dat zo met la-
T-wines". Ik was negentig procent al
jWeer vergeten.
Dat
is het plezierige: ik kan een
hoop verwerken. Ik zout alle indruk-
on in mijn geheugen op en als ik
o nodig heb, komen ze weer haar-
«Uierp te voorschijn. Ik kan ook
moeilijk schrijven over landen waar
«t nooit geweest ben. Ik moet het
gezien hebben: de mensen, het land
scnap, Ik wil er gewoon krankzinnig
eel over weten. Daarom was het
schrijven van Gideons Reizen voor
Datzelfde had ik ook met de
Kinderkaravaan Toen ik het schreef
was ik nog niet in Amerika geweest.
Ik moest mijn kennis dus uit de
boeken halen, uit de verslagen van
de oude pioniers. Het waren naïeve,
maar verrukkelijke journalen, waar
in ze haarscherp beschreven hoe het
land er uitzag. Tot de vorm van de
bergen toe. Ik heb ook alle Kamers
van Koophandel in Amerika geschre
ven want ik begon immers met niks.
Wist ik veel over de Rockey Moun
tains- over de bomen, die er groei
den, de mensen, die er leefden? Ja
ren na de verschijning van de Kin
derkaravaan heb ik een tocht door
Amerika gemaakt. Ik stapte in de
Greyhoundbus in de overtuiging, dat
mijn boek nergens klopte met de
werkelijkheid. Achteraf bleek, dat ik
alleen een klein bloemetje, de Black
Eyed Susan over het hoofd had ge
zien. Dat groeide overal, waar ik
kwam, en het stond niet in mijn
boek. Het was een hele opluchting,
dat het bij dat ene bloemetje bleef"
Na haar gymnasiumjaren en een
afgebroken studie van de klassieke
talen („daar heb je het weer, dat
puzzelen op ingewikkelde zinnen"),
ging ze vertalen, aanvankelijk uit
de Scandinavische talen. Boeken van
Sigrid Unset. „Ik had die voorkeur
overgenomen van mijn moeder die
in Zweden gewoond had. Ik ben er
zelf ook veel geweest. Als kind, la
ter ais puber. Het is een geweldig
fascinerend land". In de jeugdlite
ratuur is ze een typische laatbloeier:
in 1949 verscheen pas haar eerste
boek: „Zweden, droom en werkelijk
heid". „Dat is dan ook nog de
schuld van de uitgever. Die heeft me
op de baan gezet, hij heeft me de
beslissende duw gegeven- Er was
blijkbaar behoefte aan een boek over
Zweden en toen hebben ze gekeken,
wie dat hiaat kon opvullen. Ik wist
niet, wat ik hoorde. Ik dacht: „Ik
een boek schrijven? Hoe komen ze
op dat vreemde idee?" Ik had er
zelf nooit over gepeinsd, ik was meer
dan tevreden met mijn Vertaalwerk
ik vertaal trouwens nog steeds, ge
woon voor de lol. Minstens een boek
per jaar. Ik ben er met de bekende
jeugdige overmoed aan begonnen. Ik
vond liet een leuk spelletje, ik voelde
me een aap in de bijbel, maar dat
deerde niet. Ik schreef dat eerste boek
AN RUTGERS-V. D. LOEFF
„Ze vinden het jeugdboek nog steeds
een onbelangrijke zaak".
in drie weken en ik ben er zeker
van, dat ik me al die tijd nauwe
lijks serieus heb genomen.
Die lef van die eerste jaren heb
ik niet meer. Het gaat nu allemaal
moeilijker. Ik herinner me nog, dat
ik met een tweedehands typemachi
ne op mijn knieën door Zweden trok.
Ik had niks te verliezen, hooguit wat
te winnen. Ik werd door niks tegen
gehouden.
Inmiddels heb je een naam gekre
gen, de mensen verwachten iets van
je en die verantwoordelijkheid doet
je overmoed wel smelten. Je bent
trouwens zelf ook veranderd, ouder
geworden. Je probeert je lezers iets
door te geven van de dingen, die
je zelf belangrijk vindt, die voor jou
essentieel zijn. Ik bedoel niet, dat je
je eigen moeilijkheden van je af
schrijft, dat zou een kind trouwens
niet accepteren, maar je kunt wel
proberen om het te wapenen voor
deze samenleving. Dat kind zit ook
in een wereld, die steeds gecom
pliceerder en chaotischer wordt. En
als je dan alleen maar zoete koek
en larie voert, schiet je er samen
niets mee op. Het kind zit in die
zelfde chaotische wereld als hij en
leest ook in de krant over rassen-
onlusten en oorlog in Vietnam. Hij
ziet de afschuwelijkste taferelen op
de televisie en als het wil weten,
waarom het gebeurt, is het aange
wezen op de vaak botte meningen
van de ouderen-
Ik heb nu een boekje geschreven
over de verschrikkingen van de oor
log. Natuurlijk, je neemt Vietnam
en Arabië als voorbeelden, maar ik
noem die oorlogen niet bij naam.
Ik heb de kinderen van een school
in Amsterdam het manuscript ge
geven en gevraagd, of ze een titel
wilden kiezen. Zelfhadden we het
genoemd „Het kind van de reke
ning", maar het is uiteindelijk „Met
open ogen" geworden. Ze hebben
ook het einde mogen bepalen. Ik
had twee slotpassages: een tragische
afloop en een enigszins gelukkige. Ze
hebben allemaal de tragische geko
zen.
Zulke onderwerpen zijn tegenwoor
dig gelukkig ook voor kinderen mo
gelijk. Ofschoon je juist op scholen
nog tegen allerlei taboes moet aan
schoppen. Er zijn een heleboel za
ken. die dagelijks gebeuren, maar
waar je in een schoolboekje niet over
mag praten. „Dat kun je niet doen"
zeggen ze dan. Je kunt ze niet con
fronteren met rassenproblemen en
de wreedheid van de oorlog. Dan zeg
ik: „Waarom niet? Een schrijver
van jeugdboeken heeft ook tot taak
om een brok reëel leven door te ge
ven. Een kind heeft er recht op om
op een volwassen toon te worden
aangesproken. Ze zijn zelf vaak kri
tischer dan de ouderen. Je kunt hun
geen onzin vertellen of met losse
flodders gaan schieten".
DEN HAAG (KNP) De agen
da van de plenaire vergade
ring van het Pastoraal Conci
lie van 7 tot 10 april in Noord-
wijkerhout vermeldt voorlopig
vijf agendapunten. Vooreerst
komt aan de orde het rapport
Gezagsbeleving, dat in de vorige
plenaire vergadering voor her
schrijving werd teruggegeven.
Vervolgens komen aan de orde
de beide reeds aangekondigde
rapporten over „Missie-op
dracht nu" en „Ontwikkelings
hulp" waarvan de inhoud in 11
respectievelijk 45 stellingen is
samengevat.
Een nieuwe agendapunt is de
oorlog in Vietnam, waarvan een
„Verklaring" gereed is gemaakt
door commissie 13, die een rapport
over oorlog en vrede voorbereidt.
Nieuw is ook een onverwacht ge
reed gekomen resolutie betreffen
de de vaak moeilijke verhouding
van Nederlandse provincies van
religieuze gemeenschappen tot de
generalaten die meestal in Rome
zijn gevestigd. Deze resolutie is af
komstig van commissie 9 over het
kloosterleven in ons land.
Wat betreft de beide rapporten
over Missie en Ontwikkelingshulp
publiceert het secretariaat ook de
bemerkingen die door pastorale ra
den, religieuzen en priesterstuden
ten zijn gemaakt. Opmerkelijk is
dat de ene groep het stuk over de
missie te weinig theologisch vindt,
terwij] b.v. in Rotterdam de indruk
heerst, dat het een niet-geslaagde
preek is. De broeders vinden de
stellingen niet populair genoeg, ter
wijl de Nederlandse priester-reli
gieuzen meer vertrouwen stellen in
een goede catechese, om de gedach
ten van het rapport bij de gelovi
gen ingang te doen vinden.
Breda en ook Rotterdam vragen
de ontwikkelingshulp te combi
neren met de missie-opdracht. Met
name wortd gesteld, dat de pasto
rale projecten in de missie eigenlijk
een onderdeel van het grote ge
heel van ontwikkelingshulp is.
Uit de kritische opmerkingen
komt wel aan het licht, dat de
jongeren weinig voelen voor theo
retiseren, maar daden en praktische
voorstellen eisen.
De centralisatie van de perso
neelsvoorziening en van de oplei
ding voor missie en ontwikkelings
werk wordt in de wensen sterk be
nadrukt. Al te grote centralisatie
van inzamelingen echter doet mis
siecongregaties huiveren voor ach
teruitgang van de inkomsten door
vervreemding en verwijdering tus
sen gever en ontvanger.
Commissie 13 heeft een gok wil
len wagen, om een verklaring van
het pastoraal concilie los te krij
gen. Zij stelt voor: onvoorwaarde
lijke beëindiging van de Ameri
kaanse bombardementen, erken
ning van de Vietcong, onderhande
lingen tussen alle partijen.
Aan het voorstel van de commis
sie Oorlog en Vrede is een uit
voerige documentatie toegevoegd.
Het ene stuk geeft 9 pagina's ach
tergronden van de oorlog in Viet
nam; het andere 8 pagina's over de
houding van de kerkelijke gezags
dragers en katholieken in deze
zaak.
In ieder geval zal de verklaring
op het pastoraal concilie aan de
orde komen. Maar de vergadering
zal zich moeten uitspreken over de
vraag of dit punt een zaak is van
het pastoraal concilie. Hierover
wordt in de leiding verschillend
gedacht.
Het voorlopig vijfde agendapunt
van de plenaire zitting is een reso
lutie van een groot aantal klooster
lingen, die zich beklagen over hun
generalaten in Rome. Die houden
de vernieuwing in het kloosterleven
in Nederland vaak tegen. Die te
genwerking van het internationale
bestuur neemt soms zulk een vorm
aan, dat het bestaan van de Ne
derlandse provincie bedreigd wordt.
Bovendien raken de kloosterlingen
achterop bij de rest van Nederland,
juist door deze tegenwerking. Als
wrijvingspunten noemen de reli
gieuzen: bepalingen betreffende
noviciaat, clausuur, kleding, oplei
ding en gezag. Verder eenvormig
heid in gebedsleven en spiritua
liteit.
En tenslotte weigering van de cen
trale besturen om beslissingen van
de kapittels uit te voeren. De oor
zaak van veel moeilijkheden ligt
bij de Romeinse curie en met name
bij de congregatie voor de geloofs
leer en bij de religieuzen-congre
gatie.
De verklaring wordt gesteund
(ADVERTENTIE)
Tussen de bedrijven door is me
vrouw Van der Loeff nu bezig aan
een cursus Russisch. „Ik wil dat land
nog eens echt zien", zegt ze. „Ik wil
met de mensen praten. Dat kun je
niet via een tolk, daar moet je
taal voor kennen- Ik heb het mee
gemaakt in Griekenland, waar ge
vluchte vrouwen me in tranen hun
levensverhaal vertelden. Ik voelde
de tragiek, maar de tolk had aan
vijf, zes zinnen voldoende om hun
ellende aan me door te geven. Dan
vroeg ik: „Hebben ze niet meer ge
zegd?" en dan haalde hij zijn schou
ders op en riep: -,De essentie heb
ik u verteld. De rest is onbelang
rijk". Dan sta je daar machteloos
tegenover die mensen. Ik vind dat
verschrikkelijk."
Over haar boeken zegt ze nog:
„Ik beschouw het niet als kunst. Ik
heb alleen de gave meegekregen om
dingen, die ik zelf meemaak en voel,
door te geven. Het is geen gave,
waar je zelf ook weinig van snapt.
Ik zou alleen nu nog willen, dat alle
mensen, die met kinderen te maken
hebben, ouders, opvoeders, onderwij
zers, noem ze maar op, wat meer
begrip zouden opbrengen voor het
goede kinderboek Er zijn prachtige
kinderboeken, die bet niet doen, om
dat ze worden doodgezwegen. Er is
nog steeds te weinig voorlichting op
de scholen, er wordt maar sporadisch
over geschreven in de kranten. Men
vindt het een onbelangrijke zaak.
Ik beschouw dat niet als een mis
kenning van mezelf, maar als een
miskenning van het kind".
Al jaren lang vind ik het heerlijk te
schrijven over schoonheidsverzorging
Ik vind het prettig, omdat het vol
doening schenkt, anderen tips te
geven waarvan ze kunnen profiteren.
Het is mijn overtuiging, dat we, als
we 39 zijn, er nog even aantrekkelijk
uit kunnen zien als op 29- of zelfs
19-jarige leeftijd, als we tenminste
een paar vuistregels kennen en deze
ook blijven toepassen.
Er is evenwel één kwelgeest, die een
aanslag doet op ons uiterlijk. Ik
bedoel natuurlijk de langzame maar
gestage gewichtstoename en de on
mogelijkheid om het geleidelijk dik
ker worden van heupen en taille te
camoufleren.
De laatste jaren hebben velen op
alle mogelijke manieren geprobeerd,
hun overtollige pondjes kwijt te
raken. Door „diëten", „alleen sla",
„melk met bananen", „één maaltijd
per dag „einden lopen", „honger-
kuren". Een paar van deze metho
des waren een lijdensweg, andere
liepen uit op een teleurstelling. En
uiteindelijk kwamen al die mensen
geen stap verder. Tot plotseling de
oplossing werd gevonden. Een
nieuwe methode, niet alleen de een
voudigste die ooit werd ontwikkeld,
maar ook nog de plezierigste. Hij
maakt verstandig eten mogelijk en
werd geprobeerd door een aantal
vrouwen, echte vermagerings-vete-
ranen, die toch altijd moeite hadden
binnen de perken te blijven. En...
de methode werkte! Hij is hun
beschermengel geworden. De naam
is: de TXT VERMAGERINGS
METHODE. Verkrijgbaar bij apo
thekers en drogisten.
Complete verpakking: 15.90
U neemt twee TXT capsules, een
half uur voor iedere maaltijd. U eet
dan normaal, alleen minder. U
geniet van drie goede maaltijden
per dag. Het uitgekiende punten
systeem van TXT zorgt ervoor, dat
u geen dingen eet die u moet ver
mijden. De TXT vermagerings
methode geeft u de meeste voldoe
ning, is de prettigste manier om te
vermageren en werkt altijd! De
TXT methode zal ook ti helpen -
ook u zult enthousiast zijn over het
resultaat.
door de vicarissen of gedelegeerden
uit de zeven Nederlandse bisdom
men.
De belangstelling voor de nieuwe
plenaire vergadering van het pas
toraal concilie is van buitenlandse
leken weer zeer groot. Men ver
wacht meer journalisten uit andere
landen dan in de eerste zitting.
Maar van de zijde der kerkelijke
overheid in 't buitenland is niet veel
meer animo te verwachten dan in
de voorgaande zitting; toen was er
mgr. Daem uit Antwerpen als enige
buitenlandse bisschop; prelaten uit
Duitsland vertegenwoordigden hun
episcopaat. Oostenrijk, dat toen niet
aanwezig was, zal nu wel de zit
ting bijwonen in de persoon van
een bisschop. Wei is een aantal
Nederlandse missiebisschoppen, die
in ons land vertoeven, uitgenodigd
aan het gebeuren deel te nemen.
Imp. N.V. Devam - Amsterdam
Jn vele hervormde kerken blijkt
de Palmzondag een uitgelezen
dag voor de openbare belijdenis
des geloofs. Meest jonge circa
20 jaar mensen getuigen er die
dag van in het midden van de ge
meente, zoals dat heet, dat zij de
roepstem van Christus gehoord
hebben, Hem willen volgen en bij
gevolg toelating vragen tot de vie
ring van het heilig avondmaal, de
eucharistie.
Het is boeiend, in het licht van de
jongste ontwikkelingen op dit ge
bied, aan deze belijdenis aandacht
te schenken. Tot op heden is de
situatie aldus: toelating tot het
avondmaal verkrijgt men door het
doen van openbare belijdenis. Kin
deren en jongeren beneden achttien
jaar hebben dus geen toegang.
Wel laat de hervormde kerk ieder
tot de viering van het avondmaal
toe, die in zijn eigen kerk gerech
tigd is aan deze
viering deel te ne
men. Principieel
gezien kan dit be
tekenen, dat
rooms-katholieke
gelovigen met het
gehele gezin wel
kom zijn inclu
sief de kleine kin
deren! terwijl uit een hervormd
gezin alleen zij worden toegelaten,
die achttien jaar zjjn en belijdenis
gedaan hebben. Op zijn zachtst ge
zegd stemt deze situatie tot naden
ken!
Met name in Zeeland maar ook
daarbuiten is door de jongeren
in het kader van de actie 66/2000
bezwaar gemaakt tegen deze gang
van zaken en ook de provinciale
kerkvergadering in deze kerkpro
vincie heeft de synode van de Ne
derlandse hervormde kerk doen
weten, dat zij deze gang van za
ken onbevredigend acht.
In een gesprek met de synode heb
ben deze jongeren en ook jonge
mensen uit andere kerkprovincies
gevraagd of „het verlangen om deel
te nemen aan het heilig avondmaal
als zodanig" niet „een vee] duide
lijker en ingrijpender belijdenis" is
dan de beantwoording van een
drietal vragen.
Hoe nu te handelen? In alle zeer
te prijzen bescheidenheid heeft
de PKV van Zeeland zich niet com
petent geacht in dit opzicht aan de
synode concrete voorstellen te
doen. Zij dringt er op aan, dat een
competente commissie dit vraag
stuk met bekwame spoed gaat be
studeren. Een Luthers-hervormde
commissie bestudeert intussen het
probleem van de z.g. kindercom
munie.
Jntussen is het misschien toch goed
een enkele suggestie te doen. Al
dus: de heilige doop plaatst de do
peling als kind van het gezin waar
in hij opgroeit en op het geloof van
zijn ouders (uiteraard, het kind is
te klein om te geloven) in het ver
bond met God. Het heilig avond
maal is de maaltijd, waarbij dit
(in de doop bevestigd) verbond
wordt gevierd! Zoals nu het kind
gedoopt is op het geloof van de
ouders zou het ook deel kunnen ne
men aan de viering van dit ver
bond op het geloof (zo u wilt op
het gezag) van de ouders.
De belijdenis is m.i. niet an
ders dan dit, dat de nu volwassen
geworden dopeling de doop door
zijn ouders op hun geloof aanvaard
voor eigen rekening neemt. Zo
zou men uit de impasse van de
koppeling van belijdenis en avond
maal en uit het probleem van de
kindercommunie kunnen geraken
door te stellen, dat de gedoopte
kinderen uit een gezin uitsluitend
mét hun ouders deel mogen nemen
aan de viering van het heilig
avondmaal; eenmaal volwassen
b.v. als zjj ook verder in de maat
schappij op „eigen gezag" gaan le
ven zouden zij kunnen belijden,
dat zij nu zélf aanvaarden, wat hun
ouders voor hen aanvaardden in
het geloof bij de bediening van de
doop, m.a.w. dat zij de doop „voor
eigen rekening" nemen en op grond
van dit geloof zelfstandige toela
ting vragen tot de viering van het
heilig avondmaal. Ook dan zou op
deze belijdenis niet te "grote nadruk
moeten vallen; op (de betekenis
van) de doop des te meer!
Ds. F. H. Landsman stelt in een
artikel in Herv. Nederland van 12
maart 1968 „dat hier belevings-
vormen van het geloof en opvattin
gen van het kerk- en gemeente-zijn
aan de orde zijn, waarvan niet kan
worden gezegd, dat ze in strijd zijn
met de kern van het belijden der
kerk Misschien is het dan ook
goed „een proeve" op dit gebied te
wagen, zoals in sommige gemeen
ten, waaronder de onze, overwo
gen wordt.
In ieder geval is het zaak, dat de
synode jonge mensen niet te lang
laat wachten op een antwoord zo
dat zij zich genoodzaakt zouden
voelen eigentijdse vormen van ge
loofsbeleving te ontwikkelen zon
der daarin begeleid te worden door
deskundigen. Zeer prijzenswaardig
is derhalve de aandrang die de
PKV van Zeeland op de synode uit
oefent!
Eén en ander leek mij vlak voor
Palmzondag 1968 het overwegen
waard. Reacties zullen eenieder die
zich serieus met deze problematiek
bezighoudt, ook mij, zeer welkom
zijn.
ETTEN-LEUR,
B. J. BLAAUWENDRAAD
herv. pred.
BONN (KNP) Met ingang van
de Advent 1968 zal in alle evange
lische kerken van Duitsland de
tekst van het onzevader in ge
bruik worden genomen, die in sa
menwerking met de katholieken,
oud-kathoiieken en andere refor
matorische kerken is opgesteld.
Reeds eerder hadden de bisschop
pen van de r.-k. kerk deze tekst
met ingang van Pasen 1968 voor
liturgisch gebruik voorgeschreven.
Aanvankelijk zou de nieuwe tekst
alleen voor oecumenische samen
komsten gebruikt worden. Het is
de bedoeling, dat de gezamenlijke
tekst van het onzevader ook in
de kerken van de andere Duitsta
lige landen gebruikt gaat worden.
VATICAANSTAD (KNP)
Vanaf 29 maart behoren slechts
die personen tot de pauselijke
huishouding, die werkelijk een
functie uitoefenen en werkelijk
dienst doen ten behoeve van de
kerk, hetzij op geestelijk terrein
hetzij materieel. Alle zuivere de-
corum-functies zijn afgeschaft.
Een hele reeks traditionele ti
tels zijn aan de eisen van de tijd
aangepast. Sommige ervan heb
ben een nieuwe benaming ge
kregen of een nieuwe inhoud.
Ambten, die tot dusver erfelijk
waren, zijn dat nu niet meer.
Dit zijn de grondtrekken van
de hervorming van de pauselijke
huishouding, die in het motu
proprio „Pontificalis domus"
(pauselijk huis) zijn aangekon
digd en onmiddellijk van kracht
zijn geworden.
De secretaris van de kardina
lencommissie voor de hervorming
van het pauselijk huishouden,
mgr. Pinna, lichtte in een pers
conferentie de betekenis ervan
toe.
Een der belangrijkste vernieu
wingen is de oprichting van een
adviserend orgaan, waarvan uit
sluitend leken lid kunnen zijn.
Deze leken moeten zich dan wel
bijzonder verdienstelijk hebben
gemaakt voor de H. Stoel of bij
zondere ervaringen hebben op
gedaan in het bestuur van Va
ticaanstad.
Zij adviseren de kardinalen
commissie voor Vaticaanstad. Het
adviesorgaan voor Vaticaanstad
zal 30 leden tellen, van wie er
24 meestal in Rome zullen wo
nen; de resterende 6 zijn meer
honorair, al hebben zij volledig
stemrecht. De laatste zes komen
van buiten Italië. De leden wor
den voor een termijn van 5 jaar
benoemd.