MEER AANDACHT
VOOR OUDERS
VAN PUPILLEN
0
Eerste of tweede klas?
Geen Franse rol
voor vrede door
anti-Y.S. -houding
Huisvrouw schrijft
haar levensverhaal
I )e^e|yd
Voogdijverenigingen: deel van totale gezinsbegeleiding
Misverstanden
Internaat
Antwoord
Dreiging
Oostduitse ingenieur
voor spionage gepakt
IN NACHTEN VAN SLAPELOOSHEID
J
AFWAS-
AUTOMATEN
Prof. Delfgaauw
treedt in debat
DAGBLAD DB STEM VAN ZATERDAG 23 MAART 1968
(Van een onzer verslaggevers)
BREDA „Sinds een jaar of vijf kun je spreken van een geleide
lijke aanpassing van het beleid van de voogdijverenigingen aan de
maatschappelijke opvattingen van het ogenblik", zegt mr. C. Schreuder,
directeur van de r.-k. Vereniging voor Kinderbescherming in Breda.
„Er is meer aandacht gekomen voor de ouders van de pupillen. Maar
de aandacht voor het kind blijft natuurlijk voorop staan. Wij zijn ten
slotte een voogdijvereniging".
Van tijd tot tijd duikt de naam
van de Vereniging voor Kinderbe
scherming in de krant op. Zoals
bijvoorbeeld enkele dagen geleden
toen twee broertjes van 12 en 13
jaar, allebei onder de hoede van
de Vereniging geplaatst, een adres
vroegen voor een paar vakantie
weken. Liefst een boerderij, stond
erbij. En een andere toevoeging:
als wü dan goed ons best doen mo
gen wij later misschien wel bij jul
lie blijven.
Uit reacties op dit soort adver
tenties en uit andere brieven aan
het adres Seeligsingel 6 in Breda
blijkt vaak, dat een instituut als
de r.-k. Vereniging voor Kinder
bescherming voor velen een onbe
kend instituut is. Mr. Schreuder
noemt enkele misverstanden op die
uit die onbekendheid voortkomen.
„De ouders van onze pupillen
zien ons dikwijls aan voor een
soort kinderrovers. Terwijl wij niet
anders doen dan de zorg op ons
nemen voor kinderen die onder
voogdij geplaatst zijn.
Voor een hoop mensen zijn de
Raad voor de Kinderbescherming
en de Vereniging voor Kinderbe
scherming dezelfde. Maar de vereni
ging is een particulier instituut
dat geen ouders uit hun macht kan
ontzetten. Als ze kinderen onder
haar bescherming krijgt zijn ze
meestal al in een internaat.
Een ander misverstand: „Wij hebben
Dan is de scheiding tussen ouders
en kinderen, uitgesproken door de
rechterlijke macht, al een feit". Een
ander misverstand: „Wij hebben
onder ons toezicht geen kinderen
die voor adoptie in aanmerking
komen. Dat denken veel mensen
blijkbaar. Je merkt het uit brieven
die wij ontvangen, vaak van kinder
loze ouders. Ze denken dat ze voor
adoptie b;i ons aan het goede adres
zijn, een schijnbaar onuitroeibaar
misverstand, dat overigens in de
hand wordt gewerkt door het beleid
van Raden voor de Kinderbescher
ming in enkele andere arrondisse
menten.
Wat doet de vereniging dan wel?
In het kort gezegd: ze neemt de
zorg op zich voor kinderen, in
leeftijd variërend van 0 tot 21 jaar,
van wie de vader en moeder uit
de ouderlijke macht ontzet zijn, en
kinderen van ongehuwde moeders
die minderjarig zijn, of als ze
meerderjarig zijn, van wie betwij
feld wordt of ze hun kind goed
kunnen opvoeden. Tot voor een
aantal jaren betekende dat in de
praktijk vrijwel altijd een min of
meer definitieve scheiding van
ouders en kinderen. Dat kan nu nog
voorkomen, maar uitgangspunt bij
de opvoedkundige begeleiding van
de kinderen is, het niet meer. In
zekere zin zou het werk van de
Vereniging gezien kunnen worden
als een deel van alles wat er aan
begeleiding van een bepaald gezin
wordt gedaan. „Wij hebben", zegt
mr. Schreuder, dan ook contact met
andere maatschappelijke instellin
gen die aan zo'n gezin sleutelen".
Nu weer de twee broertjes van
12 en 13 jaar, hierboven genoemd.
Het zijn natuurlijk knullen net als
andere jongens van 12 en 13 jaar,
met alle hebbelijkheden en onheb
belijkheden die hun leeftijd mee
brengt.
Misschien zijn ze groot van stuk,
misschien niet. Misschien hebben
ze blond springend haar, misschien
is het donker en sluik. Misschien
hebben ze een stel goede hersens,
misschien niet. Voorlopig is er, be
halve hun leeftijd, maar één zeker
heid: ze zitten in een internaat
doordat het thuis in hun gezin niet
ging. Zoals gebruikelijk zal daar
wel een complex van oorzaken voor
zijn, die samen voor zulke begin
nende levens een verdraaid slech
te springplank zijn. De tijd die de
twee kleine mannen tot nu toe on
der de hoede van de voogdijver
eniging hebben doorgemaakt heeft
geleerd, dat ze wellicht voor hun
welzijn beter in een gezin kunnen
worden ondergebracht. Eerst eens
om te proberen, in de vakantie.
Blijkt het goed te gaan, dan kan
er naar een definitieve regeling
worden uitgezien. Mr. Schreuder:
„De voogdijvereniging staat nog al
tijd op het standpunt dat het gezin
het ideale opvoedingsmilieu is-
Al zijn de geleerden het op dit
punt blijkbaar niet met elkaar eens.
Vraag: In welk soort gezin kun
nen zulke jongens nu het best te
recht komen? De heer Th. Wilting,
die als homefinder bij de vereni
ging werkzaam is, stelt de volgen
de voorwaarde: een doodgewoon
gezin, liefst met kinderen en onder
de hoede van een goed functione
rend echtpaar, een gezin waarin
een goede verstandhouding heerst,
waarin bepaalde pedagogische kwa
liteiten te vinden zijn, waarin be
reidheid is tot overleg met de
voogdijverenigin'g en een belang
rijke voorwaarde eventueel ook
bereidheid tot contact met de eigen
ouders van de pleegkinderen. Die
laatste voorwaarde is even belang
rijk als delicaat en maakt ook dui
delijk, waarom er van adoptie via
de Vereniging voor Kinderbescher
ming nooit sprake kan zijn. In
principe bestaat bij de vereniging
vanaf het moment dat de voogdij
ingaat de mogelijkheid tot contact
tussen ouders en kinderen. Bepa
lend over het ja of neen is de rap
portage over het gezin vanwege de
maatschappelijk werker of werk
ster. Hoe is de verhouding tus
sen de vader en de moeder, hoe is de
sfeer in het gezin? Kan er uit zo'n
contact iets goeds komen of zal
het leven van zo'n kind er alleen
maar verder door verknipt wor
den? Nogmaals: het belang van het
kind geeft de doorslag.
Gezinsmoeilijkheden zijn vooi
jonge kinderen een verdraaid
slechte springplank.
te wanneer ze naar een vreemd
gezin gaan. „Het kan zelfs zo
sterk zijn", zegt de heer Wilting
„dat eigen ouders en pleeggezin
gewoon een dreiging vormen voor
elkaar".
Een beetje inzicht in het (moei
lijke) werk van de voogdijvereni
ging geven enkele cijfers over 1967.
In dat jaar werden 110 kinderen
in pleeggezinnen geplaatst. In het
zelfde jaar werden 73 plaatsingen
beëindigd. Ongeveer de helft daar
van bleek geslaagd te zijn. De be
treffende kinderen waren meer
derjarig geworden of konden terug
naar huis. De andere helft zou
men als mislukt kunnen zien.
Vier oorzaken noemt mr. Schreuder
voor die mislukkingen. „Ik durf
rustig voorop te zetten", zegt hij,
„dat een deel gewoonweg falen
van de vereniging betekent. Om
dat we er te weinig tijd aan be
steed hebben, doordat ons de man
kracht ontbreekt. De rest is mis
lukt doordat de eigen ouders de
plaatsing hebben doorkruist en de
situatie onmogelijk hebben ge
maakt, of doordat de verwachtin
gen te hoog gespannen waren, van
de pleegouders of van de kinderen"
In sommige gevallen lijkt het
noodzakelijk de scheiding van ou
ders en kind zozeer te handhaven,
dat de ouders niet eens weten waar
de kinderen zijn ondergebracht.
In and 're gevallen is, op den
duur het contact daarentegen ge
wenst, ook als 't kind in een pleeg
gezin is ondergebracht. En daar
mee wordt de opdracht van het
pleeggezin beduidend verzwaard.
Want hoewel de eigen ouders van
de kinderen weten, dat er alleen
maar gezocht wordt naar de beste
oplossing voor hun kroost voelen
ze de ontvoogding uiteraard toch
als een brevet van onvermogen. Dat
geldt al wanneer de kinderen in
'n internaat worden ondergebracht,
maar blijkbaar in nog sterkere ma-
De praktijk wijst uit dat vooral
jonge gezinnen op de oproepen van
de vereniging reageren en dat de
voorkeur dan uitgaat naar kinde
ren tussen de 0 en 8 jaar.
Die reacties komen dus maar
voor een deel tegemoet aan wat
de r.-k. Vereniging voor Kinder
bescherming nodig heeft. Want er
zijn, blijkens de jongste advertentie
ook die jongens van 12 en 13 jaar.
Die op hun beurt weer lieten we
ten: „In het internaat hebben wij
nog meer vriendjes van 10 tot 15
jaar die niet naar huis toe kunnen
en ook graag naar een gezin wil
len". Slotregel van de adverten
tie: „Wij wachten met spanning
op antwoord van u". Misschien is
het te vinden in de 20 reacties
die er tot voor een week op de
bewuste advertentie gekomen zijn.
(ADVERTENTIE)
n - -
Wat maakt het eigenlijk uit? Ja, U rijdt wat luxer
maar niet sneller! Wat luxe betreft, die kunt U
zich elke dag permitteren met Grand Luxe*
van ^efummeljienmnck Daarin vindt U alles, waarin een
wat kleinere sigaar groot kan zijn.
GRAND LUXE 29 CENT SIGAAR VAN HET JAAR
(Van onze Parjjse correspondent)
PARIJS In het Parijse avondblad „Le Monde" publiceert de
socialistische burgemeester van Marseille Gaston Defferre donderdag
avond een belangwekkend artikel over de oorlog in Vietnam, die hij
tegeljjk een burgeroorlog, een nationale en een internationale oorlog
noemt. Aan die oorlog, zegt hij, moet zo spoedig mogelijk een einde
komen omdat er de kern van een wereldoorlog in zit.
KOPENHAGEN (DPA) De
Deense politie in Kopenhagen heeft
een 35-jarige Oostduitse ingenieur
gearresteerd, die zegt Holm Haase
te heten. Hij wordt verdacht van
spionage voor Oost-Duitstand.
Naar verluidt zou de man hebben
bekend radio-apparaten voor spiona-
ïedoeleinden naar Denemarken mee
genomen te hebben en in de dieren
tuin in het noorden van Kopenhagen
begraven te hebben.
AMSTERDAM (ANP) Schoene
n.v. Amsterdam maakt bekend: goud
prijs Amsterdam 22 maart per kg
45004700, zilverprijs Amsterdam
256268.50 vrijblijvend.
DE RUSSISCHE luchtvaartmaat
schappij Aeroflot zal volgende maand
een nieuwe luchtlijn openen tussen
Leningrad en Schiphol met een tus
senlanding in Stockholm.
DE S.H.V. (De Steenkolen-Handels-
Vereeniging n.v.) heeft 98 procent
van de aandelen verworven van
de Basler Rheinschiffahrt A.G.,
Naast activiteiten op Rijnvaartge-
bied oefent deze onderneming in
de stad Bazel het opslag- en over
slagbedrijf uit.
Defferre herinnert aan de anek
dote, toen hij in 1964 tijdens een
bezoek in Amerika McNamara ont
moette. De toenmalige minister van
oorlog liet hem in zijn villa een ver
zameling zien van wapens veroverd
op de Vietcong: geweren en mi
trailleurs. Ik keek er naar, zegt Def
ferre en maakte de opmerking: Over
twee jaar zijn het kanonnen en tanks.
Volgens Defferre had de Franse
regering een grote bemiddelende rol
kunnen spelen wanneer zij op elk
gebied niet systematisch een anti-
Amerikaanse houding had aangeno
men.
In plaats daarvan heeft Frankrijk
tegen de dollar een oorlog gevoerd,
die economisch voor ons alleen maar
rampzalig kan worden. Op de open
bare mening in Amerika heeft Frank-
rijk al .zijn invloed verloren. Hadden
wij een andere politiek gevoerd, dan
zou Frankrijk druk hebben kunnen
uitoefenen op de Amerikaanse rege
ring om aan de oorlog een eind te
maken.
Hadden wij een ander buitenlands
beleid gevolgd om Europa internatio
naal gezag te geven, dan had een
Verenigd Europa Amerika zelfs kun
nen dwingen de strijd te staken. In
dat opzicht is de gaullistische poli
tiek irrealistisch en ondoelmatig. De
Gaulle bereikt het tegendeel van wat
hij wil.
De generaal moet vooral niet ver
geten hoe geïrriteerd hijzelf was toen
de Amerikanen ons met weinig tact
adviseerden aan onze eigen kolonia
le oorlogen een eind te maken.
Ook de houding van de commu
nistische landen en de communisti
sche partijen vergemakkelijkt de op
lossing niet. Voor hen moet de oor
log aflopen met'een nederlaag van
de Amerikanen, wat afbreuk doet aan
hun bijdrage om het conflict te be
ëindigen.
Defferre bepleit een neutraliteit
van een groot deel van Zuidoost-
Azië. Hij resumeert zijn positie en
die van de democratisch-socialisti-
sche federatie in drie punten:
Een veroordeling van de Viet-
nampolitiek van president Johnson.
Een kritiek op de houding van
de Franse regering.
Afwijzing van de politiek der
communistische landen en commu
nistische partijen.
In het vredesverdrag moeten wor
den vastgelegd de neutralisatie van
Zuidoost-Azië en de erkenning van
de regering van Noord-Vietnam. Ook
al willen wij aan de oorlog een eind
maken, besluit Defferre, wij mogen
geen landen van Zuidoost-Azië, die
tot dusver hun onafhankelijkheid
hebben bewaard overleveren aan een
regime dat zij niet wensen.
Al'e problemen in de wereld wor
den in toenemende mate beheerst
door de oorlog in Vietnam. Na de
nederlaag van het gaullisme zal een
democratische regering in Frankrijk
andere methoden toepassen dan die
door De Gaulle tot dusver werden
gebruikt.
(Van een onzer verslaggevers)
MAASTRICHT „Ik kan het zelf nog steeds niet begrijpen. Toen
ik ben begonnen te schrijven, heb ik er geen ongenblik aangedacht dat
dit zou worden uitgegeven."
Terwijl zij dit zegt, keert mevrouw Maria Joffroy te Maastricht
het boek in haar handen opnieuw om. Haar uitgever, de heer Post
humus Meyjes van de uitgeverij Andries Blitz in Laren, heeft haar
zojuist de eerste exemplaren van haar eersteling overhandigd.
beurtenis, zoals er veel in deze ro
man waar is. Niet alles natuurlijk.
Werkelijkheid en fantasie heb ik
door elkaar gevlochten. Daarom is
deze roman ook maar gedeeltelijk
autobiografisch."
Op onze vraag hoe zij tot het
schrijven van dit boek is gekomen,
antwoordt mevrouw Joffroy open
hartig: „De oorzaak is de slapeloos
heid, die mij al jaren kwelt. Wan
neer ik niet kan slapen, ga ik naar
beneden en begin te schrijven".
De roman: „Hat donkere hout" is
geen literair produkt. Ofschoon ook
hier verschil van mening over kan
bestaan. De stijl is uitgesproken sec,
op de man af. Nergens maakt de
schrijfster gebruik van welke literai
re franje dan ook. Zij vertelt alles,
zoals zij het in gezelschap vertellen
zou. Het resultaat is een boeiend
verhaal, dat men in één adem uit
leest.
Het is ontstaan uit de behoefte iets
mede te delen en is daardoor een
waarachtig en eerlijk geschrift ge
worden. Of mevr. Joffroy nog meer
boeken zal schrijven? De vraag
brengt haar in verlegenheid.
„Ik ben maar een doodgewone
huisvrouw", zegt zij. „Wat betekent,
dat ik heel de dag mijn handen vol
heb. Of ik nog meer schrijven zal,
hangt dus af van mijn vrije tijd.
Ais ik die krijg, zal ik nog meer
schrijven, want ik doe het graag.
Aan stof zal het mij niet ontbreken,
want iedere dag ontdekt je wei iets,
waarover je schrijven kunt, of je
nu in de wachtkamer bij de tand
arts zit of in een propvolle bus
schommelt, altijd tref ik dan men
sen, die me plotseling interesseren.
Want veel mensen zijn interessant
en in de slechtheid van hen geloof
ik niet. Tegen al het leed, dat je
ondervindt ook dat wat je door
je medemens wordt aangedaan
staat toch ook alweer zoveel goed
heid, dat je niet wanhopen mag. Het
leven is goed en het is een vreugde
het te kunnen optekenen. Daar zal
ik trachten mee door te gaan".
„Ik ben blij", zegt hij, „dat ik
dit boek heb mogen uitgeven. Toen
ik het manuscript kreeg, heb ik het
in één ruk uitgelezen. Door zijn waar
achtigheid en eerlijkheid zal dit boek
een ruime lezerskring krijgep. Daar
ben ik zeker van".
Deze roman, die tot titel heeft:
„Het dorre hout", vertelt in de ik
vorm het leven van Marcia, vanaf
haar prille jeugd in een klein dorp
je tot het tragische moment, dat
zij als moeder haar oudste dochter
Anita moet afstaan. Het katholieke
meisje was met haar protestantse
verloofde per scooter naar Italië ge
gaan. In de buurt van Verona botste
een auto frontaal tegen hen op. Ani
ta en haar verloofde verloren hier
bij het leven. De stoffelijke resten
werden naar Nederland overgebracht
en zouden naar wens van de beide
ouders in een gemeenschappelijk graf
worden gelegd. De pastoor van de
H. Martinusparochie had zich bereid
verklaard voor het verloofde paar
een oecumenische lijkdienst te hou
den, doch kreeg hiervoor geen toe
stemming van de vicaris-generaal
van het Roermondse diocees.
Dit was in juli 1966, toen de Ne
derlandse kerkprovincie nog slechts
aarzelend de eerste stappen op de
weg naar de oecumene had afgelegd.
Het geval is niet aan de fantasie
van de schrijfster ontsproten en heeft
destijds in de Nederlandse pers veel
stof doen opwaaien.
Over de geweigerde begrafenis
schrijft mevrouw Joffroy: „Maar als
of het verdriet nog niet schrijnend
genoeg is, komt de pastoor van de
ze parochie twee dagen voor de be
grafenis zeggen, dat hij geen toe
stemming krijgt van de vicaris-gene
raal van het bisdom om voor de
twee verongelukte kinderen een ge
zamenlijke katholieke uitvaart te
mogen houden".
Als Armand (haar man. Red.) dan
zelf telefonisch contact opneemt met
de vicaris, en hem vraagt om die
toestemming te geven, krijgt hij te
horen: „Ik doe het niet". Geen con
doleance. Geen enkel woord van me
deleven.
Leeft onze katholieke kerk dan
werkelijk zo buiten billijkheid en
liefde, dat alleen letters teilen van 'n
verouderde canon uit het wetboek
van kerkelijk recht?
Vormen naastenliefde en goedheid
niet altijd de wezenlijke elementen
van het katholicisme? Vicaris-gene
raal is een mooie titel. Dat wel.
Koude gevoelloze mensenwereld.
Jouw geluid leert mij, dat alleen de
dood recht geeft op rust.
Op vijfentwintig juli kregen Anita
en Marius geen gezamenlijke uit
vaartdienst in de katholieke kerk.
Maar op vijfentwintig juli werden
beiden zonder toestemming in
hetzelfde graf begraven door een
jonge geestelijke. Had deze het ant
woord van Christus beter begrepen,
zonder dat hij het „hem" kon vra
gen?
Tot zo ver dit citaat uit het boek.
Het is de enige passage, waaruit een
felle bitterheid spreekt.
„Dat kwam destijds hard aan",
zegt mevrouw Joffroy. „En ik heb
steeds nog niet geleerd het te ver
werken. Daarom heb ik deze episo
de uit het leven van Marcia niet wil
len verzwijgen. Het is een ware ge-
Maria Joffroy: „Het leven is goed en het is een vreugde het te kunnen
optekenen."
„Ik heb geen ambities meer. Het
enige wat mij interesseert is de par
tij en mijn gezin. Ik zal altijd de
beslissingen van de partij eerbiedi
gen". Dit zijn woorden van de nu af
getreden president Novotny, woens
dagavond uitgesproken.
De schaatssport heeft een vérrei-
kende invloed op het leven van som.
mige mensen. De redactie van de
Philips Koerier heeft een jongste
bediende, die onlangs vijf minuten
te laat op zijn werk kwam. Ter ver
ontschuldiging voerde hij aan: „Ik
ben op een schema van acht-vijftien
weggegaan, maar ik kon 't niet
waarmaken".
Wij Nederlanders zijn stugge kof
fiedrinkers, maar we doen het wel
slapper dan de Arabieren. Hoe bv.
de Turkse koffie smaakt kunt u
enigszins afleiden uit dit rijmpje,
waarin de Turkse koffiewijsheid van
eeuwen is vastgelegd. Koffie moet
zijn:
„Zwart ais de nacht,
heet als de hel,
zuiver als de hemel,
zoet als de liefde".
Van Karei Jonckheere is een bun
deltje verschenen met allemaal afo
rismen. De titel zal ik niet verklap
pen. Die is zelf al de moeite waard.
Twee citaten uit het boekje:
Wat heeft Nederland gedaan met
de universiteit te Franeker, die de
Vlamingen in 1585 hielpen stichten?
In 1843 is het een krankzinnigenge
sticht geworden. Wij mogen het
Noorden nooit te lang alleen laten".
„Het wordt geleidelijk aan steeds
beschamender om van de mens af
te stammen".
Zet u even schrap voor het vol
gende nieuws uit Engeland: daar is
een wetenschappelijk onderzoek aan
de gang naar vrouwenbeiuem-Dr. Eli
zabeth Cooke meent, dat een been
veel kan vertellen over de 'bezitster
ervan. Ze gaat 1000 paar vrouwen-
■benen onderzoeken, waarmee ze in
1970 klaar hoeft te zijn. „Ik denk,
dat ik dein kan aantonen, dat vrou
wenbenen zeggen in welk deel van
het land de vrouw woont en tot wel
ke maatschappelijke klasse ze be
hoort", alidus dr. Cooke.
Ze is er in elk geval van overtuigd,
dat ,,hoe intelligenter een vrouw is,
ze des te mooier benen heeft".
Vrienden, dit opent perpectieven.
Na enige oefening zal men er, als
men deze gedurfde doch niet onmo
gelijke stelling accepteert, in kun
nen slagen om een vrouw niet alleen
qua uiterlijk maar ook qua intelli
gentie meteen te waarderen.
Ik dacht dat de tijd, waarin licha
melijke gebreken of kwaliteiten be
schouwd werden als uitingen van de
geest, al achter ons lag. Nog niet zo
lang, toegegeven. Nog in de middel
eeuwen werden vrouwen met road
haar voor heksen uitgescholden.
„Er is in de wet duidelijk vastge
legd, dat belediging van een rege
rend vorst of staatshoofd van een
bevriende natie strafbaar is, en naar
aanleiding van dat wetsartikel wordt
vervolgd. Het gaat er helemaal niet
om, of het waar is wat gezegd wordt.
Je mag ook tegen iemand die een
moord heeft begaan, niet „moorde
naar" zeggen, dan word je vervolgd
wegens aantasting van goede naam.
Of het al of niet juist is komt niet
ter sprake". (Minister Polak)
Prettig weekeinde.
MERIJN
(ADVERTENTIE)
voor
modern
huishouden
Keuze uit de volgende merken:
BOSCH
CONSTRUCTA
MIELE
PHILIPS
Vraagt vrijblijvend inlichtingen
Wilhelminasfraat 34-36
Breda - Tel. 01600-24500
DEN HAAG (ANP) Het comité
„Nederland Vrij" zal op 6 april een
kathederdiscussie organiseren in het
Haagse „Amicitia". In de discussie
over het al dan niet gerechtvaardigd
zijn van de uitspraak „Johnson oor
logsmisdadiger" zal worden gevoed
door de Utrechtse hoogleraar in de
niet-westerse sociologie prof. dr. J.
Prins en de Groningse hoogleraar
prof. dr. B. Delfgaauw.