MEER AANDACHT VOOR OUDERS VAN PUPILLEN 0 Eerste of tweede klas? Geen Franse rol voor vrede door anti-Y.S. -houding Huisvrouw schrijft haar levensverhaal I )e^e|yd Voogdijverenigingen: deel van totale gezinsbegeleiding Misverstanden Internaat Antwoord Dreiging Oostduitse ingenieur voor spionage gepakt IN NACHTEN VAN SLAPELOOSHEID J AFWAS- AUTOMATEN Prof. Delfgaauw treedt in debat DAGBLAD DB STEM VAN ZATERDAG 23 MAART 1968 (Van een onzer verslaggevers) BREDA „Sinds een jaar of vijf kun je spreken van een geleide lijke aanpassing van het beleid van de voogdijverenigingen aan de maatschappelijke opvattingen van het ogenblik", zegt mr. C. Schreuder, directeur van de r.-k. Vereniging voor Kinderbescherming in Breda. „Er is meer aandacht gekomen voor de ouders van de pupillen. Maar de aandacht voor het kind blijft natuurlijk voorop staan. Wij zijn ten slotte een voogdijvereniging". Van tijd tot tijd duikt de naam van de Vereniging voor Kinderbe scherming in de krant op. Zoals bijvoorbeeld enkele dagen geleden toen twee broertjes van 12 en 13 jaar, allebei onder de hoede van de Vereniging geplaatst, een adres vroegen voor een paar vakantie weken. Liefst een boerderij, stond erbij. En een andere toevoeging: als wü dan goed ons best doen mo gen wij later misschien wel bij jul lie blijven. Uit reacties op dit soort adver tenties en uit andere brieven aan het adres Seeligsingel 6 in Breda blijkt vaak, dat een instituut als de r.-k. Vereniging voor Kinder bescherming voor velen een onbe kend instituut is. Mr. Schreuder noemt enkele misverstanden op die uit die onbekendheid voortkomen. „De ouders van onze pupillen zien ons dikwijls aan voor een soort kinderrovers. Terwijl wij niet anders doen dan de zorg op ons nemen voor kinderen die onder voogdij geplaatst zijn. Voor een hoop mensen zijn de Raad voor de Kinderbescherming en de Vereniging voor Kinderbe scherming dezelfde. Maar de vereni ging is een particulier instituut dat geen ouders uit hun macht kan ontzetten. Als ze kinderen onder haar bescherming krijgt zijn ze meestal al in een internaat. Een ander misverstand: „Wij hebben Dan is de scheiding tussen ouders en kinderen, uitgesproken door de rechterlijke macht, al een feit". Een ander misverstand: „Wij hebben onder ons toezicht geen kinderen die voor adoptie in aanmerking komen. Dat denken veel mensen blijkbaar. Je merkt het uit brieven die wij ontvangen, vaak van kinder loze ouders. Ze denken dat ze voor adoptie b;i ons aan het goede adres zijn, een schijnbaar onuitroeibaar misverstand, dat overigens in de hand wordt gewerkt door het beleid van Raden voor de Kinderbescher ming in enkele andere arrondisse menten. Wat doet de vereniging dan wel? In het kort gezegd: ze neemt de zorg op zich voor kinderen, in leeftijd variërend van 0 tot 21 jaar, van wie de vader en moeder uit de ouderlijke macht ontzet zijn, en kinderen van ongehuwde moeders die minderjarig zijn, of als ze meerderjarig zijn, van wie betwij feld wordt of ze hun kind goed kunnen opvoeden. Tot voor een aantal jaren betekende dat in de praktijk vrijwel altijd een min of meer definitieve scheiding van ouders en kinderen. Dat kan nu nog voorkomen, maar uitgangspunt bij de opvoedkundige begeleiding van de kinderen is, het niet meer. In zekere zin zou het werk van de Vereniging gezien kunnen worden als een deel van alles wat er aan begeleiding van een bepaald gezin wordt gedaan. „Wij hebben", zegt mr. Schreuder, dan ook contact met andere maatschappelijke instellin gen die aan zo'n gezin sleutelen". Nu weer de twee broertjes van 12 en 13 jaar, hierboven genoemd. Het zijn natuurlijk knullen net als andere jongens van 12 en 13 jaar, met alle hebbelijkheden en onheb belijkheden die hun leeftijd mee brengt. Misschien zijn ze groot van stuk, misschien niet. Misschien hebben ze blond springend haar, misschien is het donker en sluik. Misschien hebben ze een stel goede hersens, misschien niet. Voorlopig is er, be halve hun leeftijd, maar één zeker heid: ze zitten in een internaat doordat het thuis in hun gezin niet ging. Zoals gebruikelijk zal daar wel een complex van oorzaken voor zijn, die samen voor zulke begin nende levens een verdraaid slech te springplank zijn. De tijd die de twee kleine mannen tot nu toe on der de hoede van de voogdijver eniging hebben doorgemaakt heeft geleerd, dat ze wellicht voor hun welzijn beter in een gezin kunnen worden ondergebracht. Eerst eens om te proberen, in de vakantie. Blijkt het goed te gaan, dan kan er naar een definitieve regeling worden uitgezien. Mr. Schreuder: „De voogdijvereniging staat nog al tijd op het standpunt dat het gezin het ideale opvoedingsmilieu is- Al zijn de geleerden het op dit punt blijkbaar niet met elkaar eens. Vraag: In welk soort gezin kun nen zulke jongens nu het best te recht komen? De heer Th. Wilting, die als homefinder bij de vereni ging werkzaam is, stelt de volgen de voorwaarde: een doodgewoon gezin, liefst met kinderen en onder de hoede van een goed functione rend echtpaar, een gezin waarin een goede verstandhouding heerst, waarin bepaalde pedagogische kwa liteiten te vinden zijn, waarin be reidheid is tot overleg met de voogdijverenigin'g en een belang rijke voorwaarde eventueel ook bereidheid tot contact met de eigen ouders van de pleegkinderen. Die laatste voorwaarde is even belang rijk als delicaat en maakt ook dui delijk, waarom er van adoptie via de Vereniging voor Kinderbescher ming nooit sprake kan zijn. In principe bestaat bij de vereniging vanaf het moment dat de voogdij ingaat de mogelijkheid tot contact tussen ouders en kinderen. Bepa lend over het ja of neen is de rap portage over het gezin vanwege de maatschappelijk werker of werk ster. Hoe is de verhouding tus sen de vader en de moeder, hoe is de sfeer in het gezin? Kan er uit zo'n contact iets goeds komen of zal het leven van zo'n kind er alleen maar verder door verknipt wor den? Nogmaals: het belang van het kind geeft de doorslag. Gezinsmoeilijkheden zijn vooi jonge kinderen een verdraaid slechte springplank. te wanneer ze naar een vreemd gezin gaan. „Het kan zelfs zo sterk zijn", zegt de heer Wilting „dat eigen ouders en pleeggezin gewoon een dreiging vormen voor elkaar". Een beetje inzicht in het (moei lijke) werk van de voogdijvereni ging geven enkele cijfers over 1967. In dat jaar werden 110 kinderen in pleeggezinnen geplaatst. In het zelfde jaar werden 73 plaatsingen beëindigd. Ongeveer de helft daar van bleek geslaagd te zijn. De be treffende kinderen waren meer derjarig geworden of konden terug naar huis. De andere helft zou men als mislukt kunnen zien. Vier oorzaken noemt mr. Schreuder voor die mislukkingen. „Ik durf rustig voorop te zetten", zegt hij, „dat een deel gewoonweg falen van de vereniging betekent. Om dat we er te weinig tijd aan be steed hebben, doordat ons de man kracht ontbreekt. De rest is mis lukt doordat de eigen ouders de plaatsing hebben doorkruist en de situatie onmogelijk hebben ge maakt, of doordat de verwachtin gen te hoog gespannen waren, van de pleegouders of van de kinderen" In sommige gevallen lijkt het noodzakelijk de scheiding van ou ders en kind zozeer te handhaven, dat de ouders niet eens weten waar de kinderen zijn ondergebracht. In and 're gevallen is, op den duur het contact daarentegen ge wenst, ook als 't kind in een pleeg gezin is ondergebracht. En daar mee wordt de opdracht van het pleeggezin beduidend verzwaard. Want hoewel de eigen ouders van de kinderen weten, dat er alleen maar gezocht wordt naar de beste oplossing voor hun kroost voelen ze de ontvoogding uiteraard toch als een brevet van onvermogen. Dat geldt al wanneer de kinderen in 'n internaat worden ondergebracht, maar blijkbaar in nog sterkere ma- De praktijk wijst uit dat vooral jonge gezinnen op de oproepen van de vereniging reageren en dat de voorkeur dan uitgaat naar kinde ren tussen de 0 en 8 jaar. Die reacties komen dus maar voor een deel tegemoet aan wat de r.-k. Vereniging voor Kinder bescherming nodig heeft. Want er zijn, blijkens de jongste advertentie ook die jongens van 12 en 13 jaar. Die op hun beurt weer lieten we ten: „In het internaat hebben wij nog meer vriendjes van 10 tot 15 jaar die niet naar huis toe kunnen en ook graag naar een gezin wil len". Slotregel van de adverten tie: „Wij wachten met spanning op antwoord van u". Misschien is het te vinden in de 20 reacties die er tot voor een week op de bewuste advertentie gekomen zijn. (ADVERTENTIE) n - - Wat maakt het eigenlijk uit? Ja, U rijdt wat luxer maar niet sneller! Wat luxe betreft, die kunt U zich elke dag permitteren met Grand Luxe* van ^efummeljienmnck Daarin vindt U alles, waarin een wat kleinere sigaar groot kan zijn. GRAND LUXE 29 CENT SIGAAR VAN HET JAAR (Van onze Parjjse correspondent) PARIJS In het Parijse avondblad „Le Monde" publiceert de socialistische burgemeester van Marseille Gaston Defferre donderdag avond een belangwekkend artikel over de oorlog in Vietnam, die hij tegeljjk een burgeroorlog, een nationale en een internationale oorlog noemt. Aan die oorlog, zegt hij, moet zo spoedig mogelijk een einde komen omdat er de kern van een wereldoorlog in zit. KOPENHAGEN (DPA) De Deense politie in Kopenhagen heeft een 35-jarige Oostduitse ingenieur gearresteerd, die zegt Holm Haase te heten. Hij wordt verdacht van spionage voor Oost-Duitstand. Naar verluidt zou de man hebben bekend radio-apparaten voor spiona- ïedoeleinden naar Denemarken mee genomen te hebben en in de dieren tuin in het noorden van Kopenhagen begraven te hebben. AMSTERDAM (ANP) Schoene n.v. Amsterdam maakt bekend: goud prijs Amsterdam 22 maart per kg 45004700, zilverprijs Amsterdam 256268.50 vrijblijvend. DE RUSSISCHE luchtvaartmaat schappij Aeroflot zal volgende maand een nieuwe luchtlijn openen tussen Leningrad en Schiphol met een tus senlanding in Stockholm. DE S.H.V. (De Steenkolen-Handels- Vereeniging n.v.) heeft 98 procent van de aandelen verworven van de Basler Rheinschiffahrt A.G., Naast activiteiten op Rijnvaartge- bied oefent deze onderneming in de stad Bazel het opslag- en over slagbedrijf uit. Defferre herinnert aan de anek dote, toen hij in 1964 tijdens een bezoek in Amerika McNamara ont moette. De toenmalige minister van oorlog liet hem in zijn villa een ver zameling zien van wapens veroverd op de Vietcong: geweren en mi trailleurs. Ik keek er naar, zegt Def ferre en maakte de opmerking: Over twee jaar zijn het kanonnen en tanks. Volgens Defferre had de Franse regering een grote bemiddelende rol kunnen spelen wanneer zij op elk gebied niet systematisch een anti- Amerikaanse houding had aangeno men. In plaats daarvan heeft Frankrijk tegen de dollar een oorlog gevoerd, die economisch voor ons alleen maar rampzalig kan worden. Op de open bare mening in Amerika heeft Frank- rijk al .zijn invloed verloren. Hadden wij een andere politiek gevoerd, dan zou Frankrijk druk hebben kunnen uitoefenen op de Amerikaanse rege ring om aan de oorlog een eind te maken. Hadden wij een ander buitenlands beleid gevolgd om Europa internatio naal gezag te geven, dan had een Verenigd Europa Amerika zelfs kun nen dwingen de strijd te staken. In dat opzicht is de gaullistische poli tiek irrealistisch en ondoelmatig. De Gaulle bereikt het tegendeel van wat hij wil. De generaal moet vooral niet ver geten hoe geïrriteerd hijzelf was toen de Amerikanen ons met weinig tact adviseerden aan onze eigen kolonia le oorlogen een eind te maken. Ook de houding van de commu nistische landen en de communisti sche partijen vergemakkelijkt de op lossing niet. Voor hen moet de oor log aflopen met'een nederlaag van de Amerikanen, wat afbreuk doet aan hun bijdrage om het conflict te be ëindigen. Defferre bepleit een neutraliteit van een groot deel van Zuidoost- Azië. Hij resumeert zijn positie en die van de democratisch-socialisti- sche federatie in drie punten: Een veroordeling van de Viet- nampolitiek van president Johnson. Een kritiek op de houding van de Franse regering. Afwijzing van de politiek der communistische landen en commu nistische partijen. In het vredesverdrag moeten wor den vastgelegd de neutralisatie van Zuidoost-Azië en de erkenning van de regering van Noord-Vietnam. Ook al willen wij aan de oorlog een eind maken, besluit Defferre, wij mogen geen landen van Zuidoost-Azië, die tot dusver hun onafhankelijkheid hebben bewaard overleveren aan een regime dat zij niet wensen. Al'e problemen in de wereld wor den in toenemende mate beheerst door de oorlog in Vietnam. Na de nederlaag van het gaullisme zal een democratische regering in Frankrijk andere methoden toepassen dan die door De Gaulle tot dusver werden gebruikt. (Van een onzer verslaggevers) MAASTRICHT „Ik kan het zelf nog steeds niet begrijpen. Toen ik ben begonnen te schrijven, heb ik er geen ongenblik aangedacht dat dit zou worden uitgegeven." Terwijl zij dit zegt, keert mevrouw Maria Joffroy te Maastricht het boek in haar handen opnieuw om. Haar uitgever, de heer Post humus Meyjes van de uitgeverij Andries Blitz in Laren, heeft haar zojuist de eerste exemplaren van haar eersteling overhandigd. beurtenis, zoals er veel in deze ro man waar is. Niet alles natuurlijk. Werkelijkheid en fantasie heb ik door elkaar gevlochten. Daarom is deze roman ook maar gedeeltelijk autobiografisch." Op onze vraag hoe zij tot het schrijven van dit boek is gekomen, antwoordt mevrouw Joffroy open hartig: „De oorzaak is de slapeloos heid, die mij al jaren kwelt. Wan neer ik niet kan slapen, ga ik naar beneden en begin te schrijven". De roman: „Hat donkere hout" is geen literair produkt. Ofschoon ook hier verschil van mening over kan bestaan. De stijl is uitgesproken sec, op de man af. Nergens maakt de schrijfster gebruik van welke literai re franje dan ook. Zij vertelt alles, zoals zij het in gezelschap vertellen zou. Het resultaat is een boeiend verhaal, dat men in één adem uit leest. Het is ontstaan uit de behoefte iets mede te delen en is daardoor een waarachtig en eerlijk geschrift ge worden. Of mevr. Joffroy nog meer boeken zal schrijven? De vraag brengt haar in verlegenheid. „Ik ben maar een doodgewone huisvrouw", zegt zij. „Wat betekent, dat ik heel de dag mijn handen vol heb. Of ik nog meer schrijven zal, hangt dus af van mijn vrije tijd. Ais ik die krijg, zal ik nog meer schrijven, want ik doe het graag. Aan stof zal het mij niet ontbreken, want iedere dag ontdekt je wei iets, waarover je schrijven kunt, of je nu in de wachtkamer bij de tand arts zit of in een propvolle bus schommelt, altijd tref ik dan men sen, die me plotseling interesseren. Want veel mensen zijn interessant en in de slechtheid van hen geloof ik niet. Tegen al het leed, dat je ondervindt ook dat wat je door je medemens wordt aangedaan staat toch ook alweer zoveel goed heid, dat je niet wanhopen mag. Het leven is goed en het is een vreugde het te kunnen optekenen. Daar zal ik trachten mee door te gaan". „Ik ben blij", zegt hij, „dat ik dit boek heb mogen uitgeven. Toen ik het manuscript kreeg, heb ik het in één ruk uitgelezen. Door zijn waar achtigheid en eerlijkheid zal dit boek een ruime lezerskring krijgep. Daar ben ik zeker van". Deze roman, die tot titel heeft: „Het dorre hout", vertelt in de ik vorm het leven van Marcia, vanaf haar prille jeugd in een klein dorp je tot het tragische moment, dat zij als moeder haar oudste dochter Anita moet afstaan. Het katholieke meisje was met haar protestantse verloofde per scooter naar Italië ge gaan. In de buurt van Verona botste een auto frontaal tegen hen op. Ani ta en haar verloofde verloren hier bij het leven. De stoffelijke resten werden naar Nederland overgebracht en zouden naar wens van de beide ouders in een gemeenschappelijk graf worden gelegd. De pastoor van de H. Martinusparochie had zich bereid verklaard voor het verloofde paar een oecumenische lijkdienst te hou den, doch kreeg hiervoor geen toe stemming van de vicaris-generaal van het Roermondse diocees. Dit was in juli 1966, toen de Ne derlandse kerkprovincie nog slechts aarzelend de eerste stappen op de weg naar de oecumene had afgelegd. Het geval is niet aan de fantasie van de schrijfster ontsproten en heeft destijds in de Nederlandse pers veel stof doen opwaaien. Over de geweigerde begrafenis schrijft mevrouw Joffroy: „Maar als of het verdriet nog niet schrijnend genoeg is, komt de pastoor van de ze parochie twee dagen voor de be grafenis zeggen, dat hij geen toe stemming krijgt van de vicaris-gene raal van het bisdom om voor de twee verongelukte kinderen een ge zamenlijke katholieke uitvaart te mogen houden". Als Armand (haar man. Red.) dan zelf telefonisch contact opneemt met de vicaris, en hem vraagt om die toestemming te geven, krijgt hij te horen: „Ik doe het niet". Geen con doleance. Geen enkel woord van me deleven. Leeft onze katholieke kerk dan werkelijk zo buiten billijkheid en liefde, dat alleen letters teilen van 'n verouderde canon uit het wetboek van kerkelijk recht? Vormen naastenliefde en goedheid niet altijd de wezenlijke elementen van het katholicisme? Vicaris-gene raal is een mooie titel. Dat wel. Koude gevoelloze mensenwereld. Jouw geluid leert mij, dat alleen de dood recht geeft op rust. Op vijfentwintig juli kregen Anita en Marius geen gezamenlijke uit vaartdienst in de katholieke kerk. Maar op vijfentwintig juli werden beiden zonder toestemming in hetzelfde graf begraven door een jonge geestelijke. Had deze het ant woord van Christus beter begrepen, zonder dat hij het „hem" kon vra gen? Tot zo ver dit citaat uit het boek. Het is de enige passage, waaruit een felle bitterheid spreekt. „Dat kwam destijds hard aan", zegt mevrouw Joffroy. „En ik heb steeds nog niet geleerd het te ver werken. Daarom heb ik deze episo de uit het leven van Marcia niet wil len verzwijgen. Het is een ware ge- Maria Joffroy: „Het leven is goed en het is een vreugde het te kunnen optekenen." „Ik heb geen ambities meer. Het enige wat mij interesseert is de par tij en mijn gezin. Ik zal altijd de beslissingen van de partij eerbiedi gen". Dit zijn woorden van de nu af getreden president Novotny, woens dagavond uitgesproken. De schaatssport heeft een vérrei- kende invloed op het leven van som. mige mensen. De redactie van de Philips Koerier heeft een jongste bediende, die onlangs vijf minuten te laat op zijn werk kwam. Ter ver ontschuldiging voerde hij aan: „Ik ben op een schema van acht-vijftien weggegaan, maar ik kon 't niet waarmaken". Wij Nederlanders zijn stugge kof fiedrinkers, maar we doen het wel slapper dan de Arabieren. Hoe bv. de Turkse koffie smaakt kunt u enigszins afleiden uit dit rijmpje, waarin de Turkse koffiewijsheid van eeuwen is vastgelegd. Koffie moet zijn: „Zwart ais de nacht, heet als de hel, zuiver als de hemel, zoet als de liefde". Van Karei Jonckheere is een bun deltje verschenen met allemaal afo rismen. De titel zal ik niet verklap pen. Die is zelf al de moeite waard. Twee citaten uit het boekje: Wat heeft Nederland gedaan met de universiteit te Franeker, die de Vlamingen in 1585 hielpen stichten? In 1843 is het een krankzinnigenge sticht geworden. Wij mogen het Noorden nooit te lang alleen laten". „Het wordt geleidelijk aan steeds beschamender om van de mens af te stammen". Zet u even schrap voor het vol gende nieuws uit Engeland: daar is een wetenschappelijk onderzoek aan de gang naar vrouwenbeiuem-Dr. Eli zabeth Cooke meent, dat een been veel kan vertellen over de 'bezitster ervan. Ze gaat 1000 paar vrouwen- ■benen onderzoeken, waarmee ze in 1970 klaar hoeft te zijn. „Ik denk, dat ik dein kan aantonen, dat vrou wenbenen zeggen in welk deel van het land de vrouw woont en tot wel ke maatschappelijke klasse ze be hoort", alidus dr. Cooke. Ze is er in elk geval van overtuigd, dat ,,hoe intelligenter een vrouw is, ze des te mooier benen heeft". Vrienden, dit opent perpectieven. Na enige oefening zal men er, als men deze gedurfde doch niet onmo gelijke stelling accepteert, in kun nen slagen om een vrouw niet alleen qua uiterlijk maar ook qua intelli gentie meteen te waarderen. Ik dacht dat de tijd, waarin licha melijke gebreken of kwaliteiten be schouwd werden als uitingen van de geest, al achter ons lag. Nog niet zo lang, toegegeven. Nog in de middel eeuwen werden vrouwen met road haar voor heksen uitgescholden. „Er is in de wet duidelijk vastge legd, dat belediging van een rege rend vorst of staatshoofd van een bevriende natie strafbaar is, en naar aanleiding van dat wetsartikel wordt vervolgd. Het gaat er helemaal niet om, of het waar is wat gezegd wordt. Je mag ook tegen iemand die een moord heeft begaan, niet „moorde naar" zeggen, dan word je vervolgd wegens aantasting van goede naam. Of het al of niet juist is komt niet ter sprake". (Minister Polak) Prettig weekeinde. MERIJN (ADVERTENTIE) voor modern huishouden Keuze uit de volgende merken: BOSCH CONSTRUCTA MIELE PHILIPS Vraagt vrijblijvend inlichtingen Wilhelminasfraat 34-36 Breda - Tel. 01600-24500 DEN HAAG (ANP) Het comité „Nederland Vrij" zal op 6 april een kathederdiscussie organiseren in het Haagse „Amicitia". In de discussie over het al dan niet gerechtvaardigd zijn van de uitspraak „Johnson oor logsmisdadiger" zal worden gevoed door de Utrechtse hoogleraar in de niet-westerse sociologie prof. dr. J. Prins en de Groningse hoogleraar prof. dr. B. Delfgaauw.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1968 | | pagina 5