Wat komt
er na
de beat?
J@®st zei
„dagtegen
Veronica
NATIONAAL
CONCOURS
VAN DJ/s
WERKEN
IN DE
VAKANTIE
Miljoenen
voor brass-muziek
De unieke sound
van Herb Alpert
KOPEN OP
„Ik geloof niet ln het voordeel
van verdovende middelen bij het
maken van muziek. Omdat ik in het
leven geloof. Ik ben romantisch en
mijn muziek is niet voor de stad ge
schreven maar voor het land. Som-,
mige mensen geloven, dat de opge
wondenheid en inspiratie een psy
chedelische basis hebben, maar ik
persoonlijk, geloof in een leven dat
op geen enkele manier meer be
staat. Ik ben ervan overtuigd dat
ik al eens eerder op deze wereld ge
weest ben". Een uitspraak van de
Amerikaanse zanger Donovan on
langs gedaan tijdens een bliksem
bezoek aan Griekenland. Ook hij is
nu op de meditatietoer.
De bekende popgroep Move be
grijpt er niets van dat ze niet door
de tieners aanbeden wordt. „We
hebben de image van afschuwelijke
knullen zoals de Stones hadden
toen ze begonnen. De mensen zijn
doodsbang voor ons. Andere groe
pen mijden ons- En sommige fans
slaan meteen op de vlucht als we
in levenden lijve verschijnen. We
begrijpen het niet. We zijn werke
lijk de aardigste mensen die we
kennen". Na zo'n uitspraak begrij
pen wij er anders alles van.
Als je Georgle Fame mag gelo
ven is popmuziek waardeloos. „Ik
zie die jongens zich op het toneel
altijd enorm inspannen maar ik be
grijp nooit waarom. Meestal is die
muziek die ze maken al die moeite
helemaal niet waard". Georgie zingt
liever jazz. Met af en toe een pop
hit er tussendoor. Zoals het zuiver
commerciële nummer Bonnie and
Clyde. „Een hit", zegt hij, „is be
langrijk voor mijn platenmaat
schappij en belangrijk voor mijn
manager, maar niet voor mij. Een
hit is af en toe alleen maar leuk
omdat die mijn positie in de bisnis
op peil houdt".
Marianne Faithful!, blondgelokte
vriendin van Stone Mick Jagger ge
looft, evenals Mick, in vliegende
schotels. Ze hebben samen onlangs
een hele nacht rondgereden in de
hoop er een te zien. „Maar we had
den geen gelukverzuchtte
Marianne later. De 21-jarige Mari
anne heeft al meer illusies verlo
ren blijkens haar uitspraak „Liefde
is veel te belangrijk om haar door
een huwelijk te laten bederven".
De „Bonny and Clyde"-rage be
gint in Engeland langzamerhand
een griezelige vorm aan te nemen.
Daar kun je in de boetieks die zich
in de dertigerjaren-mode gespecia-
liceerd hebben zelfs al littekens
op je gezicht laten aanbrengen.
Voor een rijksdaalder zie je er uit
of je pas onder het gangstermes
bent geweest. Wel een beetje sma
keloos als je het ons vraagt.
„Er is geen sprake van dat ook
maar één Nederlandse groep zich
met ons kan meten", zegt het pers
bulletin van de Middelburgse pop
groep „Dragonfly". Wij hebben ze
laatst gehoord. Veel lawaai maar
weinig muziek. Elke groep met n<jg
betere versterkers kan het ze ver
beteren.
Dragonfly komt uit Zeeland. Zan
ger John Cal jouw is helemaal high
van het bezadigde leven daar: „Het
heeft iets psychedelisch", zegt hij.
„Er gebeuren erg mooie dingen.
Maar je moet het zien. Onze muziek
komt eruit voort. De mistige sfeer
is erin terug te vinden". Inder
daad John.
DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 9 MAART 1968
RINGO STAR
THE WHO
BILL HALEY
De Beat is dood. Het klinkt de
echte liefhebbers van deze muziek
misschien erg hard in de oren,
maar het is waar. Er is iets nieuws
op komst! Wat? Dat is de grote
vraag waar velen zich op het
ogenblik mee bezighouden. Welke
muziek zal de jeugd binnenkort
weer als een niet te stuiten rage
overvallen? Wat staat ons te
wachten
Niemand kan daar nog een defi
nitief antwoord op geven. Wordt
het weer dixieland? Het ziet er
niet naar uit. Toen de Nederlandse
jeugd enkele maanden geleden een
beetje beat-moe begon te worden
leek het er even op dat de Dutch
Swing College Band, de Down
Town Jazz Band en hoe ze verder
ook allemaal mogen heten, weer
een goede tijd tegemoet gingen.
Op dit moment blijkt echter al
weer dat men zich in dixieland-
kringen iets te vroeg verheugd
heeft. Moderne jazz? Ook daar ziet
het momenteel nog niet naar uit.
De nog slechts weinige moderne
jazzkwartetten hebben moeite om
het hoofd boven water te houden
en in vele gevallen lukt ook dat
zelfs nog niet eens. Free jazz schijnt
ook geen kans te hebben. Mischa
Mengelberg en de zijnen zijn het
aan het proberen geweest, maar de
markt voor hun muziek is te klein
gebleken. Toch heerst er op dit
moment, begin 1968, in de hele mu
ziekwereld een onheilszwangere
sfeer. De popwereld, wat dat dan
ook moge zijn, is gespannen. Mana
gers, musici, producers en allen
die in deze business werkzaam zijn,
lopen al weken met de levensgrote
vraag in hun achterhoofd: Zal de
rage van de rock and roll weer tot
leven komen?
Het lijkt niet onwaarschijnlijk.
Toch zijn de meningen hierover
nog verdeeld. De een zegt posi
tief: Ja. De ander beweert met
klem: Neen. Toch is er onmisken
baar een tendens die doet ver
moeden, dat er iets in die rich
ting aan de hand is.
Verschillende Amerikaanse bands
boeken in hun land grote succes
sen met oude roek-nummers. De
plaat „Judy in disguise" van John
Fred and his Playboyband is daar
een goed voorbeeld van.
Ook schijnt, het dat de nieuwe
plaat van de Beatles „Desde-
mona" die een dezer dagen zal
worden uitgebracht, niets anders
te zijn dan een vernieuwde versie
van een oude „rock 'n roll-er".
Nieuwsgierig en reikhalzend kijkt
iedereen uit naar wat er zal gaan
gebeuren. Zeker is wel dat de mu
ziek uit de vijftiger jaren niet
zonder meer aan een come-back
bezig is. Bill Haley, Elvis Presley
en andere sterren uit de tijd van
„Rock around de clock" schijnen
wel voorgoed te hebben afgedaan.
Toch gelooft bijvoorbeeld Rob
Aardse, sales promotor en public
relations officer van een grote Ne
derlandse platenmaatschappij, dat
er sterke aanwijzingen zijn dat er
een „soort"- rock zal gaan terug
komen.
„Niet op de oude toer", zegt hij.
„Maar de basis waarop de rock
van destijds was geënt is ook mo
menteel weer in een groot aantal
songs onmiskenbaar aanwezig.
Wat de Beatles met hun Magical
Mistery Tour hebben gedaan en
wat 'de Bee Gees aan het uitpro
beren zijn is daarvoor de eerste
indicatie. Je krijgt een samengaan
van de huidige rhythm and blues
en de vroegere rock and roll.
Het zal allemaal in een verfijn
de vorm gebeuren en het zal daar
om waarschijnlijk ook een kleinere
groep liefhebbers aantrekken.
Maar de tendens voor een terug
keer is er. Dat komt trouwens voor
een groot gedeelte voort uit het
feit dat de jeugd van vandaag
graag teruggrijpt op een oude pe
riode. Kijk maar eens na'ar de
Bonnie and Clyde-mode. Alleen de
details verschillen met vroeger.
Een pak van vijftien jaar geleden
kun je nu ook niet aantrekken-
zonder voor gek te lopen. Daaraan
moet ook dingen verandtrd wor
den. Hetzelfde is bezig in de mu
ziek. Men gaat teruggrijpen, maar
er worden kleinere onderdelen
veranderd".
Jan van Veen, een van Veroni
ca's populairste disc-jockey's, is
het met deze mening niet hele
maal eens. „De beat is helemaal
voorbij", zegt hij. „Daar kun je
vergif op innemen. De jongelui
willen geen hoop gestamp en oor
verdovend lawaai meer.
De rhythm and blues, zullen het
nog wel een tijdje blijven doen en
verder zullen er meer en meer
melodieuze songs gemaakt worden.
Zo in de geest van de Dave Clark
Five. Rock and Roll komt er echter
volgens mij niet meer in".
Het zijn twee meningen die te
genover elkaar staan. Er zijn er
voor beide kanten nog een groot
aantal aan toe te voegen. Er wordt
dan gesproken over popmuziek, die
te beschaafd zou zijn geworden,
beat die zo verfijnd zou zijn dat er
geen verbetering meer mogelijk is.
Anderzijds over rock and roll, die
ook maar een kortstondige rage
is geweest, die het nooit meer tot
een redelijke terugkeer zal kunnen
brengen. Voor- en tegenstanders
bekijken elkaar met argusogen.
Wie zal gelijk krijgen? Het is niet
te zeggen. De toekomst waar
schijnlijk een zeer nabije toekomst
zal het leren.
Joost de Draayer zal na vijf jaar trouwe dienst Radio Veronica
gaan verlaten en daarmee een punt zetten achter zijn
succesvolle carrière als disc-jockey. Aanleiding is een nieuw
op te richten maatschappij, die onder de naam „Red Bullets"
per 1 april actief zal gaan draaien. De toekomstige mededirecteur
Fred Haayen, vertelt wat „Red Bullets" precies voorstaat
„We zijn allereerst een promotiemaatschappij, dat wil zeggen,
dat wij voor de artiesten die bij ons zijn ondergebracht proberen
ro veel mogelijk te doen op het gebied van -reclame en zo.
Daarmee nemen we de grammofoonplatenmaatschappijen een
grote zorg uit handen. Het is namelijk vrijwel ohmogelijk
Mn én piatenverkoop én promotie én produktie op je te nemn.
Fen van deze drie factoren krijgt dan minder aandacht en in
de praktijk komt dat neer op de promotie. Daarnaast gaan
We dus ook nog produkties maken, waarna die gewoon verkocht
worden aan de maatschappijen. Dat wil niet zeggen, dat wij
een eigen label gaan stichten zeker het eerste jaar niet".
Om de gestelde taak zo goed mogelijk te kunnen volbrengen
Leeft men een villa in Hilversum opgekocht (De Rijklaan 1),
waarin „Red Bullets" zal gaan zetelen. De directie bestaat
uit Fred Raayen en Willem van Kooten (Joost de Draayer).
Fred draagt zorg voor het werven van labels in het buitenland
die via „Red Buiiets" in Nederland bij maatschappijen
ondergebracht worden. Willem draagt zorg voor het innen
van de royalties deel van de netto-opbrengst van een
Plaat of ander produkt de ljuitenfandse editie van de
muziekuitgeverij, die tegelijkertijd met „Red Bullets"
opgericht wordt en de tv- en fiimprodukties, die „Red Bullets"
■n opdracht zal gaan vervaardigen. Naast de directie is er
dan nog de produktieafdeling, die geleid wordt door Peter
Foelfwijn, die zijn baan bij muziekuitgeverij „Altona" heeft
moeten opgeven. De publiciteitsafdeling wordt gecoördineerd
door Jerry Voisin. De verschillende bulletins zullen gemaakt
worden naar Amerikaans voorbeeld en vervaardigd door
Dee-lancejournalisten. „Alles wat wij doen gebeurt op
'oyaltybasis. Net zo als dat het geval is met de Stigwood- en
askcllfirma's, die iets dergelijks doen in Engeland en
"itsiand. Dat wil natuurlijk niet zeggen, dat wij een
commerciële binding met die firma's hebben. Wij zijn aan geen
ookel bedrijf gebonden. Dat was ook de reden dat Joost bij
oronica weg moest. Overigens is dat in alle rust en vrede
gebeurd, ofschoon men wei eens iets anders wil beweren".
Plotseling is de wereld van „koop-
nu-betaal-later" waarin tot voor
kort alleen volwassenen toegang
hadden, in de Verenigde Staten ook
de wereld van de jongeren gewor
den. De grote zakenmannen heb
ben namelijk ontdekt, dat jonge
mensen helemaal niet zo onverant
woordelijk met geld omgaan als
iedereen denkt. Zoals het nu te
voorzien is zal het krediet-systeem
voor tieners, dat sind kort in de
USA wordt toegepast, een van de
snelst groeiende industrieën wor
den in dit jaar. In New York is
een warenhuis dat jongeren dupli
caten uitreikt van de kredietkaar
ten van hun ouders. Een belang
rijke bank in Phoenix verstrekt
kredietkaarten aan studenten on
der de 21 door heel Arizona. In
Indianapolis zegt de directeur van
een groot warenhuis: „Eindelijk g
heeft iemand beseft, dat jonge men-
sen tussen 18 en 21 jaar behoefte
hebben aan het recht en dit ook
verdienen om op hun eigen
naam een bankrekening te ope
nen". Toch nemen ze nog voor
zichtigheid in acht. De jongeren
krijgen slechts tot een maximum
van 20 dollar krediet.
In samenwerking met de Oirschot-
se V.V.V. en de Oirschotse Jeugd
V.V.V. zal de „Bonky Club" (De
Jongeren Sociëteit Oirschot) van
daag en morgen het eerste natio
nale concours voor disc-jockey's
organiseren. Men verwacht onge
veer 500 deelnemers uit het
gehele land.
Een uit deskundigen bestaande
jury zal de verrichtingen van de
disc-jockeys beoordelen. In die
jury hebben zitting, de Oirschotse
arts J. Hagemeyer en verder
Eddy Becker (Radio Veronica),
Hans Wiedeman (Amsterdam),
Henk Bouman (KRO-radio en t.v.),
Theo Stokking (presentator tv-
programma Waauw), Wim Ver.
bruggen (directeur Orkesten
Bureau Tilburg) en A. v. Nijnatten
(Eindhoven). De deelnemers zullen
ieder drie platen moeten aankon
digen. Daarbij zal gelet worden op
stemgebruik, volume en origina
liteit. De hoofdprijs bestaat uit
een discotheek ter waarde van
250 gulden en een wisseltrofee,
beschikbaar gesteld door de Oir
schotse V.V.V. Het concours wordt
gehouden in Hotel Chatelet
Sonnevanck.
Een nieuwe vorm van „vakantie
werk" begint de laatste jaren
steeds meer populair te worden;
dat in grote kampeercentra en
campings. Vorig jaar hebben rond
achthonderd jongeren, onder
gebracht in zogenaamde „recrea
tieteams", twee of drie weken van
hun vakantie besteed om andere va
kantiegangers een zorgeloze vrije
tijd te bezorgen. Ook dit jaar zal
weer een beroep worden gedaan
op middelbare scholieren, studen
ten, kweekschoolleerlingen, kleu
terleidsters en andere jo'ngeren
van 18 tot 24 jaar. In samenwer
king met de interdiocesane
werkgroep „Kerk en Recreatie"
gaat nu ook de Katholieke
Jeugdraad voor Nederland (Malie
singel 13, Utrecht) zich
belasten met het aanwerven van
de jongeren. Voor honderdduizen
den Nederlanders in alle leeftijden
is kamperen dè jaarlijkse vakan
tiebesteding geworden. De recrea
tieteams zullen met medewerking
van de campinghouders alle mo
gelijke diensten verlenen en acti
viteiten op touw zetten. Ze zor
gen voor de nodige ontspanning;
voor de kinderen door het orga
niseren van spelen, wedstrijden,
handenarbeid, poppenkast
voorstellingen e.d., voor de oude
ren met dans- en muziekavonden,
nachtwandelingen, teach-ins etc.
De activiteiten hebben plaats in
de maand juli en de eerste helft
van augustus. De teamleden krij
gen behalve kost, inwoning en
reiskostenvergoeding een zakgeld
van gemiddeld twintig gulden per
week. Er zijn ook leiders nodig.
Hiervoor wordt gedacht aan jon
ge onderwijzers, oudere stud en.
ten, jonge predikanten en pries
ters, jeugdleiders e.a. in de leeftijd
van 21 tot 24 jaar.
„Onze sound bestaat uit twee
genresde mariachi en de
Amerikaanse jazz", zegt Herb Alpert,
de 30-jarige leider-trompettist van
het populaire Amerikaanse septet,
„The Tijuana Brass", die nog steeds
op de vaderlandse top-40 vertoeft
met het intrigerende „A Banda".
„Betrekkelijk eenvoudig dus, maar
toch speelt geen enkele groep het na.
Men heeft onze nummers wel eens
maat voor maat gecovered, maar
de echte „Brass"-sound kwam er
niet uit. Wij zijn stuk voor stuk
geen uitermate knappe musici, maar
in elke nummer ligt iets van onszelf.
En juist daarin schuilt onze sound".
Herb Alpert kwam eigenlijk bij
wijze van toeval tot het genre
muziek, dat hem later tot platen-
miljonair zou bombarderen. „Jaren
zat ik al te broeden op een eigen
geluid. Het zal rond 1962 geweest
zijn toen ik een weekend doorbracht
in Tijuana. Daar vocht toen de
matador Carlos Arruza, die al
25 jaar een gevierd stierenvechter
was. En toen had ik het ineens.
Aanvankelijk probeerden we het
zo perfect mogelijk te maken, maar
mijn vrouw, Sharon, vond het té
goed. Zij heeft een zeer commercieel
gevoel voor muziek en op haar
aanraden hebben we er een meer
menselijk element in gebracht'.
De eerste plaat, die Herb Alpert
toen opnam heette „The Lonely
Bull" en betekende al meteen een
schot in de roos van het succes.
„Ik nam hem op met Jerry Moss. Er
was indèrtijd nog geen Tijuana Brass
maar 't succs noodzaakte me er een
te formeren. Je kan dus zeggen dat
de groep ontstaan is op aandrang
van het publiek, dat nu wel eens
wilde zien wat het op onze platen
hoorde". Nu zes jaar later kan
Herb Alpert zich verheugen in 'n
miljoenen-aanhang, .een eigen
vliegtuig „Dan zijn we tenminste
uitgerust als we ergens moeten
optreden" een groot aantal
succesrijke singles èn negen elpees,
die een summum aan luistergenot
garanderen. „Dat luistergenot", zegt
Herb, „vind ik persoonlijk het
belangrijkste van de muziek. Wat
voor soort muziek het ook is, als het
publiek er zich maar gelukkig door
kan voelen. Niemand hoeft neer te
kijken op de beat. Per slot van
rekening zijn we er zelf schuldig
aan. Als ze de jeugd op de scholen
wat meer echt muziekonderricht
gaven, zouden ze niet langer de jazz
en de klassieke muziek in een
verdoemhoekje laten zitten. Voor
iemand, die de elementaire
beginselen van de muziek niet kent,
is klassiek en jazz vrijwel niet te
begrijpen. Voor beat is muziekkennis
onnodig. Maar daarom is 't nog niet
minder. De bekende Bix Beiderbeck
zei eens heel treffend toen hij
naar een jazzmusicus moest
luisteren: „Dat ik het niet begrijp
wil nog niet zeggen, dat het
waardeloos is. En aan die woorden
hou ik me altijd maar vast".
