AAN DE VOET VAN DE HULSBERG
HUILEN DE WOLVEN
VAN EX-MIJNWERKER LEO L00ZEN
„Een man moet toch
een hobby hebben..."
Spaanse studenten: voorhoede in het verzet
;indt
UCIA
"meer
„WIJ BEREIDEN DE UNIVERSITEITEN VOOR OP DE DAG DAT HET FRANCO-REGIME VALT"
STEM
aangeb.:
-**ÉSii8B8
Piste-lucht
Rattenkwekerij
Plannen
tomaat
14
t. Mechelse herder, 1,5 Jaar
d, goed voor dressuur bij j
>ks, Polderstraat 15, Spruji-
l t.b.v. na 6 uur.
koop witte en zwarte dwerg»
edeltjes, middelslag poedels
;in soort, boxertjes, Ierse
Iter. 8 mnd. pinchertjes en
eine huishondjes, v. BoxteL
itseweg 26, Ossendrecht Tel.
Landbouw
koop, een Atlas 120i met
sp lepelbak. Een Atlas 512
Super B.M.D. Eén Atlas
op Super B.M.D. Fa. C.
n Gaans, Slaaistraat 2, Roo-
ndaal, tel. 01650-3036.
Diversen
ekenhuisverzekering onge-
ht kwalen. Voor leeftijd tot
mderd jaar. Assurantiekan-
G. H. Vijgeboom, Cad-
nd, tel. 01179-268.
ixi D B Terneuzen. Tele-
on 01150-4010.
■hieting zat. 9 maart bij A. de
akker. Kemseke - Paal. Voor-
2300 fr. Begin 3 uur.
Klinge. „Op de Helde".
ihieting zon. 10 maart 2 x 1150
Begin 3 uur.
dieting zon 10 maart bij j.
Vogel. Hulst. Inleg 4,25.
Doruit 90,-.
rote schieting zon. 10 maart.
afé ..Centraal", Zuiddorpe.
egin 3 uur.
hieting zat. 9 en zon. 10 mrt.
,j P. van Dijk, Hengstdijk,
egin 3 uur.
rijskaartlng zon. 10 maart bij
de Waal. Hengstdijk, om tex
el. Begin 7 uur.
ejaardenschieting dinsdag 12
aart bij J. de Waal. Kloos-
rzande.
chieting op de liggende wip
>n. 10 maart bij P. de Calu-
Graauw. Vooruit f 90,- In-
g f 4,25, terug f 3,- Begin
uur.
IT BEWEZEN
gezinnen gelezen
mtr
605
lpootmachine
ipelpootmachine
aimachine
imachine
hine
2 x 400 ltr tanks,
a
'ELEN
twijfeld
;ft geen
rwijl de
leze unieke
in voor
voor
l
en kleutervoeding,
emelken Chocomel
haar
k
rodukten met succes
rossiers en öetaillis-
n omgeving,
ring in de verkoop
vensmiddelensector.
veau. Leeftijd tussen
een zelfstandige
ie verkoopotganisa-
Prima sociale voor-
eding. Gebruik van
N.V. Nutricia, afds-
ermeer.
DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 9 MAART 1968
(Van een verslaggever)
MAASTRICHT - Het wintert
nog in 't Zuidlimburgse heu
velland. „Mijn beren en wol
ven en ook mijn leeuwin
Cora hebben daar geen last
van, maar voor mijn kaai
mannen, slangen en kroko
dillen en vooral voor mijn
servetkat is het toch al te
koud. Ik heb ze daarom maar
in huis gehaald."
De man, die ons dit zegt Is de
46-jarige ex-mijnwerker Leo Loo-
zen. We zitten met hem te praten
in de keuken van zijn huis aan de
voet van de'Hulsberg in Hulst-Sim-
pelveld. Het is een alleenstaand huis
met een gróte ruimte erachter, die
volgebouwd is met hokken. En in al
die hokken leven beesten, in totaal
meer dan honderd stuks, van wa-
fervlugge fretjes tot vals kijkende
prairiewolven en dik in hun vacht
Zittende bruine beren toe.
Leo Loozen is waarschijnlijk de
®nige man in West-Europa, die er
louter en alleen voor zijn plezier
®en dierentuin op na houdt, die in
de zomer gratis toegankelijk is. Wil
een bezoeker een kleinigheid in een
collectebus stoppen; dan mag hij dat
doen. „Maar het moet niet", zegt
Leo Loozen.
Een man, die er een dozijn grote
roofdieren op na houdt, waaronder
een prachtige twee jaar oude leeu
win, twee kraagheren, drie bruine
beren en drie wolven, moet wel
schatrijk zijn, al was het alleen maar
om zijn meer dan honderd dieren
dagelijks te voeren. Het tegendeel
is het geval. Leo Loozen is een jaar
of drie geleden wegens hernia vroeg
tijdig als mijnwerker gepensioneerd.
Hij had er toen 28 jaren ondergronds
en twee jaren bovengrondse mijnar-
beid op zitten. Zijn pensioen is zijn
enige vaste inkomen, dat hij heeft
Daar moet hij een vrouw en drie kin
deren van onderhouden, en zoals we
reeds zeiden meer dan honderd die
ren, waaronder veelvraten.
In zijn door een fornuis behaaglijk
verwarmde keuken vertelt Leo ons
hoe hij dit lapt. In die keuken is
precies plaats om aan de tafel, die
in het midden staat, te gaan zitten.
Voor, de rest is iedere plaats door
iets ingenomen. In een kast ligt een
prachtige bull-terrier met vijf pup
pies, die smakkend aan haar tepels
zuigen. Vier boxers van een week of
zes scharrelen zo maar wat rond.
Naast het fornuis staat een grote
teil, waarin vier kleine kaaimannen
met hun staart af en toe kletsend
in het water slaan. Aan de andere
kant van het fornuis zit in een hou
ten kist een servetkat, die bezig is
een spreeuw te verscheuren. Daar
tussendoor staan tientallen dozen,
kisten en zinken teilen met witte mui
zen, ratten en ander klein gedierte.
Een plekje tussen kast en tafel biedt
nog juist plaats voor de kinderwa
gen, waarin het twee maanden oude
dochtertje tevreden ligt te neuriën.
Van de penetrante piste-lueht, die
haast tastbaar in de keuken hangt,
schijnt de baby zich niets aan te
trekken. Leo Loozen en zijn vrouw
trouwens ook niet.
„Niemand, die mijn dierentuin be
zoekt", zegt Leo, „krijgt het onder
zijn muts hoe ik dat rooi. Al dat voer
is toch niet te betalen, zeggen ze.
Dat klopt. Als ik het voer moest ko
pen, had ik mijn dieren al lang moe
ten opruimen. Ik krijg praktisch al
les voor niets. Hier in het dorp zijn
twee grote slagerijen en een kippen
farm. Ik ben een geboren en getogen
Simpelveldse jongen en met dia sla
gers heb ik nog in de schoolbanken
gezeten. Zij gaven mij al hun afval.
Bij een paar bakkers krijg ik brood-
afval, en in het tuindorp spaart ie
dereen aardappelschillen, oud brood,
groente afval enz. voor me op. Zij
zetten het vrijdags aan de deur en
dan halen ik of mijn vrouw het met
ons ponykarretje op. Zelfs de kin
deren uit de buurt werken mee. De
spreeuw bijvoorbeeld die de servet
kat juist aan 't oppeuzelen is, had
een jongetje op weg naar school half
bevroren in de sneeuw gevonden. En
dan heb ik mijn eigen muizen- en rat
tenkwekerij voor de dieren, die le
vend voer moeten hebben, zoals de
kaaimannen en de slangen. Ik heb
altijd een kleine honderd stuks rat
ten, witte bruine en gevlekte in voor
raad. Zij zijn gemakkelijk te Voeren
en vermenigvuldigen zich even snel
als ze opgeruimd worden".
„Maar dan blijven er toch nog de
aanschaffingskosten van bepaalde
grote dieren, zoals die leeuwin", vra
gen we Leo Loozen.
„Dat valt mee", antwoordt hij.
„Een volwassen bee? of leeuw is na
tuurlijk niet te betalen. Ik krijg de
dieren dan ook altijd als ze heel
klein zijn en ik ruil veel. Mijn leeu
win Cora heb ik bijvoorbeeld gekre
gen, toen zij vier maanden oud was.
Tegen Pasen krijg ik waarschijnlijk
nog 2 jonge leeuwtjes, die ik dan
zelf groot moet zien te krijgen. Dat
is veel werk, maar als ze volwas
sen zijn, vertegenwoordigen ze een
grote waarde".
Leo Loozen heeft vanaf zijn prilste
jeugd met dieren geleefd.
„Als schooljongen", zo vertelt hij,
„had ik al het hele huis vol zitten
met hagedissen, salamanders, witte
muizen, sierduiven, krielkipjes enfin
met alle kleinvee dat ik maar te pak
ken kon krijgen. Toen ik ouder was,
ben ik me op de dassenjacht gaan
toeleggen en fokte ik voor dit doel
bull-terriers en boxers. In 18 jaar
tijd heb ik bijna 300 dassen gevan
gen".
„Wat deed u daarmee?"
„Slachten", zegt Leo Loozen. „Das-
sehaar werd goed betaald. Daar ma
ken ze penselen en scheerkwasten
van. En het vet van de das is zeer
geneeskrachtig. Kilo's dassevet heb
ik weggegeven aan mensen, die le
den aan t.b.c., astma of bronchitis.
Of die open wondjes hadden. Voor al
die kwalen is er niets beters dan
dassevet. Mij ging het echter voor
namelijk om de sport. Hele nachten
trok ik met de honden door de vel
den en' als ik een das had gevangen
in een gebied, waar er niet veel wa
ren, liet ik hem weer vrij. Dit heb
ik tot ongeveer een jaar of acht, ne
gen geleden gedaan. Toen werd do
das een beschermd dier en da jacht
erop verboden. Natuurlijk ben ik er
toen mee opgehouden, maar toen zat
ik ook met mijn honden. Ik ben er
hokken voor gaan bouwen en zo is
mijn dierentuin ontstaan, omdat ik
een hobby wilde hebben. Ik heb nog
nooit gerookt en in een café ziet men
mij ook niet. Een man moet toch
iets hebben. Nou, deze dierentuin
geeft me volop werk. Vooral met het
verzorgen van de hokken heb ik
mijn handen vol, want ik wil gezon
de dieren hebben. Mijn vrouw heeft
er ook liefhebberij in en helpt me
zoveel zij maar kan".
Ondanks zijn hernia, die hem he-
le dagen 't werken onmogelijk maakt
heeft Leo Loozen nog grote plannen
voor de toekomst. Hij spreidt een
paar zelf ontworpen tekeningen voor
ons uit en licht die nader toe. „In
het voorjaar ga ik hier een piste
bouwen met looprennen naar de be
ren- en leeuwenhokken. Ik ga de die
ren dan zelf dresseren. Ook probeer
ik er nog een poema en een panter
bij te krijgen, want van roofdieren
houd ik het meest. Iedereen mag
dan gratis komen kijken, want om
het geld is het mij niet te doen.
Dieren houden is nu eenmaal m!|n
grote hobby en ik ben niet te lui
om de hele dag voor hen, te wer
ken".
waar dat zal zijn. Dat vertellen za
(Van onze Spaanse torrespondent) me pas op het allerlaatste moment".
Tussen de tekst afgedrukt Is de
inhoud van een muurkrant die
door studenten in het binnenhof
van een Spaanse universiteit is op
gehangen. De afkorting S.D.E.U. be
tekent: „Vrije en democratische stu-
dentenbond van Spanje", een naam
die bijna een legendarische klank
heeft gekregen. Want de S.D.E.U.
vormt de voorhoede van het poli
tieke verzet in Spanje en daardoor
het hoofddoel van de strafmaatre
gelen van het regiem.
Het is de voorhoede die zich het
eerst in de strijd werpt, vaak zon
der te weten of de massa van het
leger wel zal volgen. De voorhoede
die dikwijls het contact met het
hoofdkwartier verliest en dan kop
pig doorvecht, zondeL precies te we
ten waarvoor. De voorhoede waarin
de twijfelaars tegen wil en dank
worden meegesleurd door de fana-
tieken, omdat er geen weg terug
meer mogelijk Is.
Wie leidt de studenten in hun da
gelijkse strijd? Het valt niet mee
een studentenleider aan een Spaan
se universiteit te vinden en te in
terviewen. Behalve de officiële obsta
kels is daar het feit dat de leiders
van de clandestiene studentenbon
den, evenals hun collega's van de
even beruchte arbeiders-„comités"
om de haverklap verdwijnen. Ofwel
achter de tralies, ofwel onder de
wapens geroepen en naar verafge
legen garnizoenen gestuurd.
De faculteit die wij bezochten wordt
geleid door twee jonge meisjes. De
faculteitvoorzitster van de clande
stiene bond was zojuist voor de uni
versiteit geschorst en wachtte op een
Proces voor de krijgsraad. Haar
rechterhand, de vice-voorzitster,
tracht zoveel mogelijk „in de scha
duw" te blijven, maar zij weet dat
dat ook niet lang meer kan duren. Zij
13 jong, 21 jaar, en klein. Ze spreekt
snel, vaak te snel. Ze rookt een Si
garet slechts half op, drukt hem uit,
en vraagt even later om een nieuwe.
„Mijn naam is niet interessant.
Mijn functie: tweede afgevaardigde
van onze faculteit in de studenten
raad van onze universiteit. Momen
teel vertegenwoordig ik ook onze fa
culteit op bijeenkomsten op nationa
le schaal: onze leidster zit vast. In
de komende dagen zal er weer een
nationale coördinatie-vergadering
van de S.D.E.U.'s gehouden worden,
maar ik heb er geen flauw idee van
„Wie nemen er (tan zulke nationale
vergaderingen deel?"
„Ongeveer twee afgevaardigden
van iedere S.D.E.U. van de verschil
lende universiteiten. De voorlaatste
keer, in Madrid, waren er vertegen
woordigers van alle 12 universiteiten
van Spanje, behalve La Laguna en
Granada. De laatste keer liep alles
mis, en ik weet niet eens wie er op
weg waren voor die vergadering".
„De muurkrant in de faculteit
spreekt van „een brede democratische
basis" en van „wij kunnen op ons
zelf rekenen". Hoe worden de SDEU's
gevormd en hoeveel leden tellen zij?"
„De SDEU's zijn clandestiene
bónden. Er functioneren geen offi
ciële studentensyndicaten meer. Het
staatssyndicaat SEU (Sindicato Es-
panol Universitario) van de Falange
werd in 1956 opgeheven, nadat wij
aan alle Spaanse universiteiten een
hele cursus lang de ene betoging
na de andere .hadden georganiseerd.
In de plaats van de SEU, die wij
niet „meer wilden aannemen omdat
alle orders van hogerhand kwamen
en de studenten er niets te vertel
len hadden, kregen we toen nieuwe
studentenbonden onder staatscontro
le, de A.P.E.'s (Spaanse Studenten
associaties)
Maar het was al te laat, want
voor de betogingen tegen de S.E.U.
hadden wjj al onze eigen, vrije bon
den opgebouwd. Trouwens, we zou
den die A.P.E.'s toch niet hebben
aangenomen na het spektakel van
1966, toen een „door studenten geko-
zij, nationale APE-leider" op staats
kosten door het hele land reisde en
toespraken voor de televisie hield
over wat de studenten nu eigenlijk
moesten doen. Die zogenaamde lei
der, Ortega Escos, was in zijn eigen
jaargroep alleen gekozen omdat de
meerderheid van, de studenten de
APE-verkiezingen had geboycot, zo
dat een handvol vrienden hem op
zijn plaats bracht. Vandaag de dag
is er niet één universiteit waar de
A.P.E.'s werkelijk functioneren.
De S.D.E.U.'s daarentegen zijn dag
in dag uit,aan het werk. Wij orga
niseren vrije verkiezingen waarbij
iedereen zich kandidaat kan stellen
en stemrecht heeft, en vormen zo
trapsgewijs de raden van jaarcursus
sen, faculteiten en universiteiten.
Het aantal S.D.E.U.-leden is onbe
kend. Als clandestiene organisatie
zou het onverantwoord zijn ledenlijs
ten aan te leggen. Het varieert per
universiteit. De sterkste S.D.E.U. is
die van Barcelona, waar praktisch
alle 15.000 studenten lid zijn. In Ma
drid, met 50.000 studenten, rekenen
wij op ongeveer 3/4. In Valencia
Bilbao, Oviedo en Zaragoza hebben
wij de meerderheid, terwijl de ande
re universiteiten erg klein zijn en
de S.D.E.U.'s slecht georganiseerd.
De Opus-Dei universiteit van Pam
plona kunnen we beter buiten be
schouwing laten.
Madrid, Barcelona en Bilbao zijn
de enige universiteiten waar de stu
denten „officieel" in een massabij
eenkomst hun S.D.E.U. met vaste
statuten hebben opgericht, hoewel
in Madrid en Bilbao niet alle facul
teiten zijn aangesloten. Aan andere
universiteiten zoals Valencia, belo
ven ze ons nu al een jaar lang dat
ze officiële oprichtingsbijeenkomsten
hij werd door #en „hardere" rector
vervangen".
Hoe staat het professoraat tegen
over de SDEU's?"
„De jongere professoren en lecto
ren zijn het meestal met ons eens,
maar het regime heeft hen zo'n angst
ingejaagd dat zij officieel niets meer
durven zeggen. In Madrid verloren
drie van de beste professoren, Lo
pez Aranguren, Tierno Galvan en
Moreno hun leerstoel, nadat ze had
den deelgenomen aan een betoging
in 1965. In Barcelona verging het
één van Spanjes beste dichters net
zo: professor Badia, die litteratuur
colleges gaf. Achtenzestig lectoren
werden op staande voet ontslagen
omdat zij zich voor de S.D.E.U. had
den uitgesproken. Toen de A.P.K's
„Het regime controleert de radiode pers en de
televisie. Tot zijn dienst staat een uitgebreide politie
macht van gewapende politie, staatsveiligheidspolitie,
pedellen, de een of ander faculteitsdeken, en de rec
tor, wiens enige functie eruit bestaat, alle verbete
ringen, om het even van welke aard, die afkomstig
zijn van de studenten, onmiddellijk de kop in te druk
ken. Het regime heeft het gehele kapitaalvan het
land in handen, maar het beschikt niet over de ware
krachten van Spanje.
Wij hebben de intellectuelen en verscheidene an
dere sectoren van de Spaanse bevolking aan onze
zijde. En bovenal, wij kunnen op onszelf rekenen, op
een brede democratische basis met een gemeenschap
pelijk doel: de democratische hervorming van de
vakhonden en van de universiteit".
zullen houden, maar het schijnt dat
ze het niet aandurven. In Barcelo
na was die bijeenkomst in maart '66
toen meer dan 200 studentenleiders
samenkwamen in 'n kapucijnerkloos
ter. Er waren ook buitenlandse waar
nemers bjj. Het klooster werd door
de politie omsingeld en de studenten
bleven twee dagen en nachten inge
sloten. De kapucijner-affaire kostte
de toenmalige rector der universi
teit van Barcelona zijn post, want
een totaal fiasco bleken en de pro
fessoren aan verschillende universi
teiten hun rector vroegen te overwe
gen of men niet tot een compromis
met de S.D.EU.'s kon komen, kregen
zij scherpe waarschuwingen.
Ik neem aan dat zij misschien toch
nog zouden meewerken als zij ge
loofden dat de S.D.E.U.'s positieve
resultaten zouden kunnen bereiken.
Maar dat is momenteel onmogelijk.
Alles wat wü doen wordt meteen
nietig verklaard door de rectoren of
de politie. Bovendien zijn de profes
soren ontevreden omdat onze stakin
gen en betogingen regelmatige col
leges onmogelijk maken".
„Bestaan er dan geen plannen om
op andere activiteiten over te gaan?"
De studentenleidster aarzelt en
zegt dan: „Plannen wel. Maar ja.
Kijk eens, het merendeel van onze
mensen is afgemat, wanhopig en
doodmoe. Stakingen, wegblijven van
colleges, is het gemakkelijkste pro
test, ook al bereikt men er nu wei
nig meer mee. Toen wij kortgeleden
op een vergadering voorstelden om
een mars op het rectoraat te houden
en daar een protestbrief te overhan
digen, steunden maar 150 van de
1000 studenten het voorstel, en hoog
stens 50 trokken werkelijk mee. Er
zijn bijna geen „geboren leiders"
meer op de faculteiten, de motor ont
breekt. De groep dn. van '63 tot be
gin '66 de studenten om zich heen
wist te verenigen, ze 'n enthousiasme
ingaf, en ze als een samenhangende
massa kon hanteren, is kapot ge
maakt. En wij, de nieuwe leiders,
hebben nog niet hetzelfde contact
met de studenten. We worden er mis
schien terecht van beschuldigd dat
we niet meer openlijk optreden, en
geen duidelijke uitleg meer geven
aan de studenten. Verleden jaar ging
het al bergaf. Er wordt teveel over
theorieën gesproken, er is geen prak
tische leiding meer die een stijgende
lijn van steeds sterkere maatrege-
in kan aangeven. De zaak verwa
tert".
Uit haar handtasje haalt zij een
verformfaaide kopie tevoorschijn van
het actie-programma dat op de voor
laatste nationale coördinatieverga
dering werd aangenomen. Het is een
serie aanklachten tegen de huidige
toestanden op de Spaanse universi
teiten. Er wordt geëist dat de recto
ren en dekens gekozen, en niet meer
benoemd worden; dat de huidige stu
die-programma's geheel gemoderni
seerd worden; dat de controle van
het regime op universiteiten en am
bachtsscholen aan het licht wordt
gebracht; dat de politieke processen
tegen professoren en studenten her
zien worden, enz. enz.
Praktische doelstellingen zijn er
maar heel weinig. Een artikel stelt
voor om de professoren te „force
ren" om hun positie in het conflict
te bepalen, maar geeft niet aan hoe
zoiets gedaan kan worden. Verder is
er een plan om de faculteitsbureaus
te bestormen en de studentenfond
sen, die nu al drie jaar lang, sinds
de afschaffing van de S.E.U., „be
vitten" sjjn in beslag te nemen. (De
ze fondsen bestaan uit „vrijwillige bij
dragen" die aan het begin van iede
re cursus automatisch worden afge
houden van de inschrijfgelden). De
ze bedragen lopen in de honderddui-
zende peseta's.
Een ander voorstel is de organisa
tie van een nationaal studentencon
gres dat van begin maart tot eind
april zou worden gehouden om de
statuten van 'n nationale S.D.E.U. uit
te werken en de politieke richtlijnen
van de studentenbeweging vast te
leggen.
Het doel van dit alles, tenslotte,
ls. een „dag van controle", waarop
de studenten tegelijkertijd in aile
universiteiten van Spanje zouden
aantonen dat zij, ondanks 't machts
vertoon van het regime, de absolu
te controle over de universiteiten
hebben, dergelijke manifestaties op
landelijke schaal kostten de Spaanse
minister van onderwijs in 1956 zijn
post, en volgens sommige Spaanse
bladen hangt de huidige minister,
Don Manuel Lora Tamayo, een soort
gelijk lot boven het hoofd.
„Als de studentenfondsen bevroren
zijn, hoe bekostigen de SDEU's dan
hun activiteiten?"
„We verkopen gestencilde publi-
katies, een soort ondergrondse koe
rier, en afschriften van leerboeken
die niet meer in winkels te vinden
zijn. Als we geld nodig hebben voor
een concreet geval, zoals bij de ge
schorste studenten (dat zijn er nu
een paar honderd) dan houden we
collectes in de klassen. Natuurlijk
ontvangen we ook bijdragen van
sympathisanten".
„Van politieke groeperingen?"
„Sommigen wel, ja".
„Met welke politieke groeperingen
onderhoudt de meerderheid van de
SDEU-leiders contact?"
„Op het moment hbeben de sociaal-
demoeraten en de „afgescheiden"
communisten de overhand in de lei
ding. Deze communisten zijn natio
nalisten die geen orders meer aanne
men van buiten Spanje".
Als de SDEU's hun oplossing uit
sluitend binnen Spanje zoeken, is er
dan geen mogelijkheid voor een com
promis? Zoals de zaken nu staan
kunnen de SDEU's geen enkel resul
taat bereiken dat de studenten of de
universiteiten van nut is bij de stu
dies?"
„Onmogelijk. Op sommige facul
teiten hebben studenten en prqfesso-
ren wel geprobeerd om „neutrale"
verkiezingen te houden, dus om lei
ders te kiezen die noch bij de A.P.E.'s
noch bij de S.D.E.U.'s aangesloten
zijn. Maar dat is zinloos, want zij
ontvangen geen enkele steun. Voor
de S.D.E.U.'s is een compromis met
een anti-democratisch regime zoals
't huidige absoluut ondenkbaar. Wij
weten heel goed dat we tegen de
bierkaai vechten. Maar we denken
er niet over om op te geven. Het
enige dat wij kunnen en willen doen
is de universiteit voor te bereiden
op de dag dat het regime valt".
De onrustige Spaanse studentenwereld. Op de foto maakt de politie een
eind aan een samenscholing op een Madrileens terras.
