AAD
DE GEROOFDE PACHTERSVROUW
AZIATISCHE DENKWIJZE
BEHEERST TOT NU TOE
UNCTAD IN NEW DELHI
I leyelW
Liesje helpt de kabouters
De toverbal
San balm
REUMATISCHE-
EN SPIERPIJNEN
„Armoede kan niet het lot zijn
van de meerderheid der mensen"
PIT EN PAT
EN DE REUS
ANNEKE EN
WILLIE
TSANG TSI
VREES
WENSEN
GROEPEN
*eden°"h EffiS
Onmiddellijke verlichting van
Share communicatlesysteig,
taraat, dat In de hand kan
(wone telefoon. De nodige
adiozender verbindt het
oordeel van de draadloze u
ilkie-talkles is, dat zij jel|»
ken.
2 basiseenheid nodig, die
heid brengt de verbinding
radioverbinding met geruJ
iheid en het draagbare injL
it beproefd, heeft een bereil
onafhankelijk van de
eegt ongeveer 800 gram
a in New Jersey, die de t
lien die in de handel word.
iker de antenne van
z«n drjj
nd „spreken". Daardoor wori
waarna een verbinding
Bij het draaien van het nj
oon door de basiseenheid o
t worden gebruikt,
van een draadloos apparaat,
siseenheid een zoemer in
antenne uit, zet de schakel»
z te ontvangen.
DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 14 FEBRUARI 1968
Op het terrein van
Space Flight Center in
Alabama, oefenen technic!
Amerikaanse Lockheedlah
een tank met meer dan si
water om de beste method)
voor een eenvoudig werk)
de luchtledige ruimte hult
dampkring een lastig kan
het verwisselen van een li
camera.
Het Amerikaanse bun
lucht- en ruimtevaart, M
namelijk over enkele janc
lescoop in de ruimte brengs
monteerd wordt op een Ajx
tpschip. De telescoop zal
mera's bevatten en op eg
vlucht, die ongeveer 56 daga
ren, foto's maken van viel
barstingen en andere verse
op het oppervlak van 4e ion
De camera's zullen echter
filmvoorraad voor twee
ben. Een van de Apollo-ha
leden zal daarom van t"
naar buiten moeten gaan
ruimte de volle fUmci
nieuwe te vervangen. Op
vert dat geen problemen oj|
de ruimte wordt het een
de operatie. De astronaut
voorbeeld niets loslaten,
dan direct wegdrijft enw
nooit meer te achterhalend
alles, zelfs het kleinste
zijn handen houden (wi
dikke handschoenen draaj
opbergen in de zakken
ruimtepak.
Om nu na te gaan hoe
selen van de films het b
den gedaan en welke hl
er voor moeten worden
oefenen pseudo-astronauli
len ervaren duikers nui
tertank. Zij dragen daarjj
pakken, die van een ar*
zijn voorzien, zodat zii
gewichtloos in het water
precies als een astronaut ia
te. In het water vinden
tuurgetrouw model van
de telescoop met de cam)
ting. Door het werk op vei
manieren te doen, wordt o
de plaats van speciale M
en voetsteunen bepaald
beste volgorde voor hel
van diverse handelingen,
zijn om de cassette te 1
Wanneer een man onder
het werk is, staat een ti
pleet uitgerust gereed o>
van nood direct onder te
te hulp te komen.
In een land waar de bossen bevolkt zijn door wondervogels en ka
bouters, waar in de beken sprekende vissen en waternimfen zwemmen
en waar op de heide elfen met pelsdieren omgaan, daar staat een
grafelijk kasteel. Het staat daar al eeuwenlang en even lang liggen
hutten en boerderijen van pachters in een wijde kring er om heen.
Lang geleden heerste er eens grote droefheid in de hut van een pach
ter: op een dag verdween zijn jonge vrouw, die zo hartstochtelijk de
galop kon dansen, zonder een spoor achter te laten. Iedereen ver
moedde dat zij geroofd of meegelokt was door een van die wonder
lijke wezens uit bos, water of heide. Nadien meende iemand haar stem
gehoord te hebben. Een ander vond enkele van haar gouden haren
verward in 'n struik. En raapte een derde niet een draad uit haar
veelkleurige rok van de grond? -Dit alles gebeurde dicht bij de be
toverde heuvel, die zich verhief op de grens tussen bos en hei, buiten
het graafschap, niet ver van een snelle beek. Nu stond 't wel vast, dat
de jonge vrouw in de betoverde heuvel werd gevangen gehouden.
De pachter trok erop uit om haar
te bevrijden. Maar in de nabijheid
van de heuvel beving hem zulk een
angst, dat hij niet verder durfde
gaan.
Een tweede maal trok hij erop
uit, vergezeld door alle andere pach
ters. Maar in de buurt van de heu
vel leken zij verlamd en zij keerden
in paniek naar huis terug. Er ver
streek een jaar. Toen nam de graaf
zelf het besluit de jonge vrouw van
zijn pachter terug te halen. Nu wist
hij dat er in de bergen een wijze
man woonde, die op goede voet
stond met het geheimzinnige bos- en
heidevolk. Hij zond een boodschap
per naar de wijze man om zijn hulp
te vragen bij het bevrijden van de
jonge vrouw. De wijze man gaf de
boodschapper een waskaars, zeg
gend: „Als mijn kaarsen branden,
gaat elke deur er vanzelf 'voor open.
Breng deze kaars aan uw heer.
Maar zorg ervoor hem onderweg
niet te verliezen. Wat er ook ge
beurt, kijk niet om, anders zal de
kaars verloren gaan".
De boodschapper aanvaardde de
terugweg. Maar toen hij nog niet de
helft had afgelegd, hoorde hij achter
zich een groot tumult van wel zeven
paarden met rollende karossen en
stemmen die riepen: „Houd hem!
Houd hem!
De boodschapper wierp een bange
blik over zijn schouder enweg
was de kaars. Met lege handen
kwam hij bij zijn heer.
Een tweede boodschapper werd
uitgezonden. Weer gaf de wijze man
een kaars met de waarschuwing niet
om te kijken. De boodschapper had
nog niet de helft van de weg afge
legd of hij hoorde hetzelfde tumult.
Maar hij was standvastig en keek
niet om. Nu dacht hij alle gevaar
overwonnen te hebben en toen hij
dan ook een poos later paarden, wa
gens en stemmen hoorde, die wel
zevenmaal meer lawaai maakten,
keek hij over zijn schouder enver
loor de kaars.
Voor de derde maal zond de graaf
een boodschapper naar de wijze
man. Voor de derde maal werd een
kaars meegegeven. Het tumult van
zeven paarden en wagens en stem
men bracht die boodschapper niet
van de wijs. Zelfs toen een eind ver
derop het lawaai nog zevenmaal he
viger was, keek de man niet om.
Tenslotte kwam hij aan een snel-
stromende beek, maar het water
was buiten zijn oevers getreden en
de boodschapper kop er niet over
heen. Toen keerde hij terug naar de
wijze man, die hem zei, hoe het mo
gelijk was de beek overste steken.
Opnieuw nam hij de weg terug,
raapte bij de beek een steen op,
wierp die naar de overkant, zoals de
wijze man bevolen had en merkte
dat hijzelf op onverklaarbare wijze
tegelijk met de steen aan de over
zijde belandde. En hij bracht de
kaars bij zijn heer.
De graaf nam de kaars en begaf
zich regelrecht naar de heidebosheu-
vel. Hij kwam dadelijk voor de in
gang te staan en nauwelijks over
schreed hij de drempel of de kaars
vlamde vanzelf aan en verlichtte
een onderaardse zaal, waar een vro
lijk gezelschap bij opwindende mu
ziek hartstochtelijk danste.
Aardmannetjes en elfen, boskabou
ters en waternimfen sprongen in het
zend, klapten in de handen en klak
ten met de voeten. En tussen dit
cent gewoel danste de jonge vrouw
van de pachter. Terwijl de dansers
verblind werden door het kaars
licht, trok de graaf de jonge vrouw
mee naar buiten.
„Een jaar lang hebben wij om u
in zorg verkeerd", verweet haar de
graaf. „Een jaar?" Zij had zo harts
tochtelijk gedanst, dat het niet lan
ger dan een dag had geleken! Te
laat bemerkte het geheimzinnig
volkje, dat de pachters vrouw wegge
haald was. „Wij zullen je in het oog
houden!" riepen ze de graaf woedend
achterna.
De pachter vergat zijn verdriet
toen hij zijn jonge vrouw terug kreeg
en allen werden weer gelukkig. De
graaf kwam nooit meer in de omge
ving van de heidebosheuvel.
Maar toen hij eens zijn paard liet
drinken uit de snelle beek, werd hij
omsingeld door een onherkenbare
menigte, die hem sloeg en beukte,
zodat hij hals over kop vluchtte
naar zijn kasteel, waar hij zijn laat
ste levensdagen met stramme armen
en strompelende benen moest* slij
ten.
A. Macgillavry.
Pat is in het bos
Pit is er ook.
Het bos is wit.
Er ligt veel sneeuw.
Pat maakt een kuil.
Pit zoekt een tak
en nog een en nog een tak
de kuil is al diep,
dat is één, zegt Pat,
pas maar op reus!
Pit neemt een tak
die leeft hij over de kuil,
nog een tak en nog een,
zo gaat de kuil dicht.
Pat neemt zijn schep.
Hij doet sneeuw in de kuil.
De sneeuw valt niet in de kuil,
de sneeuw ligt op de takken.
Dat is twee zegt Pit
Als nu de reus maar komt.
BREDA,
Annemieke van Meel, 8 jaar
Beekstraat 22
Deni Kraus, Pagnevaart 27, Ouden bosch.
Er was eens een meisje en dat
heette Liesje. Ze was 8 jaar. Ze
had blonde krullen. Haar ouders wa
ren arm. Haar vader was houthak
ker. Ze woonden maar in een erg
klein huisje. Er was wel hout ge
noeg maar de mensen wilden geen
hout kopen want daar waren ze te
deftig vOor. Ze zeiden: „we gaan
niet naar zo'n arme houthakker, we
kijken wel uit. Trouwens we stoken
liever olie".
Op een morgen ging Liesje hout
sprokkelen. Dat deed ze dikwijls voor
haar moeder. Toen ze een eindje in
het bos was, hoorde ze roepen. Ze
ging in de richting *waar het geroep
vandaan kwam. Ze zag twee kabou
ters die met een grote arend aan
Tsang Tsi is een kleine Chinees van
tien jaar. Op een dag was hij ern
stig ziek. Hij had melaatsheid. Hij zat
onder de zweren. De dokter zei tegen
zijn vader en moeder dat hij dood
zou gaan. Deze huilden erg veel. De
moeder zei: „het is onze enige jon
gen".
Toen kwam op een dag de priester
om Tsang Tsi te dopen. Nadat hij
hem gedoopt had, stierf Tsang Tsi.
Hij werd in zijn eigen tuintje be
graven. Na een week was moeder
ziek. Dezelfde nacht kreeg ze nog
een baby. Het weegde acht pond
en was 65 cm lang. Ze noemde het
Tsanlo Sli. Hij groeide op tot een
stevige gezonde jongen. Later werd
hij priester en trok door heel China.
Hij bekeerde de mensen en hielp de
zieken. En toen hij stierf werd hij
begraven naast zijn broertje Tsang
Tsi.
OUD-GASTEL
Rietje Heynen
St.-Antoinedijk 22
(Rietje zou erg graag willen cor
responderen met een meisje van 10
of 11 jaar).
Anneke en Willie waren een tweeling
En toch kende je ze uit elkaar. An
neke droeg rode kousen en Willie
blauwe kousen. Anneke kon heel goed
leren en Willie kon niet goed le
ren. Ze zaten allebei in de derde
klas. Hun onderwijzeres kende ze
ook uit elkaar.. Maar op een dag
had Anneke de kousen van Willie
aangetrokken en WiHie de kousen
van Anneke. De volgende morgen
kregen ze rekenen. De juffrouw zei:
„Anneke kom jij eens naar het bord".
En natuurlijk kwam Willie naar het
bord want ze had de kousen van An
neke aan.
„Schrijf jij eens op elf plus dertien".
WiHie schreef het op. „Reken maar
eens uit", zei de juffrouw. Willie
rekende en rekende, maar kon er
niet opkomen.
„Toe Anneke", zei de juffrouw, „an
ders kun je het zo goed". „Willie
kom jij het eens proberen". En An
neke kwam. Bij haar kwam het
goed uit. Het was 24. „Zie je nou
wel Willie, je kunt het wel" zei de
juffrouw.
Maar de volgende dag kon Willie
het natuurlijk niet. Maar later kon
ze het net zo goed als haar zusje
Anneke.
Clasien Schouwenaars, 9 jaar
PRINSENBEEK Klaverveld 49
Ria Vermue, Plattendijk 8, Heinkens-
aand. Ria is 5 jaar.
het vechten waren, want die arend
wilde een van de kabouters meene
men en dat wilden de kabouters
niet. Want als hij er eentje mee
nam, dan moest dat kaboutertje geld
gaan tellen in het arendland. Daar
lag meer geld dan er op heel de
wereld was. Liesje zag dat aUemaal
en ze had medelijden met de kabou
ters. Ze had een halve zak met
knoestige takken bij zich. En ze had
ook toevallig een mesje in haar zak.
Ze pakte het mesje en begon aan
de takken een scherpe punt te snij
den. Toen sloop ze dichterbij en ze
ging achter de arend staan en gooi
de hem de takken in zijn rug. De
arend viel bijna om en hij was ge
wond. Hij gait zich over. De kabou
ters dansten van vreugde. Liesje
mocht van de kabouters een wens
doen. Ze wenste een gelukkig le
ven en dat al het goud dat in het
arendland lag bij hun thuis zou lig
gen. De kabouters zeiden: „dat zal
gebeuren". Ze bedankte de kabou
ters en zei: „waarom hebben jullie
die wens niet gedaan?" De kabou
ters zeiden: „bij ons gaat dat niet.1
En toen ging Liesje naar huis. Toen
ze thuis kwam lag er al heel veel
goud. Haar ouders waren het al
aan het tellen. Toen ze haar ouders
zag vertelde ze alles. Haar vader
lachte en zei: „dat heb je heel goed
gedaan". En zo leefden ze gelukkig.
BOSCHKAPELLE
Edith Noessens
Bossestraat 75
(Edith wil graag corresponderen
met een meisje van 11 jaar)
Er was eens een jongen in China.
Hij heette Figa-Poga. Het is een rare
naam zul je zeggen, maar dat is in
China heel gewoon, Figa-Poga was
acht jaar oud. Hij zat dus in de
tweede klas. Het was een goedmoe
dige jongen. Hij had geen broertjes
of zusjes.
Op een keer was hij gaan spelen
met zijn voetbal. Toen hij op het
gras liep, zag hij opeens een bal. Het
was geen gewone bal. Hij had een
gele kleur. Was dat goud of droom
de hij?.
Hij kneep in zijn arm. Maar toen
hij met de bal op straat kwam werd
hij rood. Wat raar dacht Piga-Poga.
Toen ging hij naar huis en de bal
veranderde weer van kleur. Hij werd
groen. Was het een toverbal? Dat
kan toch niet, hier gebeuren toch
geen wonderen.
Maar hij hoorde een heel klein piep
stemmetje dat zei: „wat wil je wen
sen, jongeman?" „Wat, wat zegt
u". „Ja, wordt maar niet bang, ik
ben een toverbal. Wat wil je wen
sen?" Zonder te aarzelen zei Piga-
Poga: „Ik wil dat Mali en Pali (zo
heten de vaders en moeders in het
Chinees) heel rijk worden". „Ga
maar naar je huis en je wens zal
vervuld worden" Piga-Poga aarzelden
even en bleef staan. „Heb je nog
een wens, vroeg de bal". Ja, eh.
eh, dat is goed, ik zou erg graag een
klein zusje willen hebben". „Ga
maar naar huis en je wens zal ver
vuld worden." En thuis, wat zag hij
daar, een kist vol gouden tientjes en
een lief klein zusje. Hè, hè, wat zag
dat er allemaal lief uit. Maar na
een paar jaren was zijn zusje vier,
wat was dat een katje geworden.
Piga-Poga had dat echt niet ver
wacht. Toen zijn zusje zes, werd ze
steeds liever en mooier. Ze werd
over de hele wereld beroemd. Haar
broer Piga-Poga natuurlijk ook. Dit
is nu de geschiedenis van de bal die
geluk gebracht had. Piga-Poga mocht
de bal natuurlijk zelf houden. Als
Piga-Poga de bal zelf in handen had
dan was hij van goud. Pakte iemand
anders hem vast, dan was hij zwart.
GILZE
Marleen Verheyen, 10 jaar,
Alphenseweg 18
(ADVERTENTIE)
RUWE HANDDE
HANDCREMË
uw handen vragen erom
(Van onze speciale correspondent drs. W. J. van Rhee)
NEW DELHI De tweede wereldhandelsconferentie, die van 1
februari tot 25 maart in New Delhi wordt gehouden, is op enigszins
vlakke toon, met wat vooral ondergronds gerommel begonnen. Over
heersend aan dit begin was, wat wij mogen noemen, de Indiase denk
wijze, de Indiase filosofie. In de redevoeringen van mevrouw Indi'ra
Gandhi en de minister van handel, Dinesh Singh. Ook wel in de bood
schappen van Oe Thant en van Abdel El Kaissouni van Egypte, pre
sident van de vorige conferentie in 1964 te Genève. En natuurlijk in
de arrangementen, de atmosfeer, in de organisatie van de conferentie
hier. Misschien in de hele poging, in de opzet van de UNCTAD.
De United Nations Conference on Trade and Development is een poging
die tot nu toe grotendeels bepaald werd door een benadering zoals die in de
Indiase politiek geschiedt. De toespraak van mevrouw Gandhi op de cere
moniële openingszitting gaf dit goed weer,
Vrede is gekoppeld aan welvaart,
luidde haar betoog. Zonder vrede
kan er geen welvaart zijn, noch voor
armen, noch voor rijken. Maar als
wij niet gedreven worden door de ur
gentie om de tegenstelling tussen rij
ken en armen te verlichten, en de
economische oorzaken weg te nemen
voor het conflict, dan zullen de men
sen er toe komen op gewelddadige
wijze veranderingen tot stand te
brengen. Deze harde werkelijkheid
bracht ze zorgvuldig naar voren: „In
tussen worden, jaar na jaar, de no
den van de ontwikkelingslanden meer
acuut, meer urgent."
Deze wereldhandelsconferentie
heeft hoop gewekt. „Maar wij wor
den ook achtervolgd door de vrees,
dat een historische gelegenheid om
de wereldgemeenschap krachtig* op'
weg te helpen naar vrede en wel
vaart, opnieuw gemist zou kunnen
worden".
Het is een sterk menselijke bena
dering: „Vergeet niet, dat miljoenen
mensen vol hoop wachten op uw be
slissingen de verbouwers van jute,
kopra en cacao, de delvers van man
gaan en tin, de spinners en de we
vers Hun toekomst staat op het
spel, hun eigen levensonderhoud en
de levens van hun kinderen". Met
tenslotte de verwachting: „Armoede
kan "niet het lot zijn van de meer
derheid der mensen".
Dezelfde instelling was ook zeer
opvallend in de verklaring van de
president, die voor deze zitting van
de wereldhandelsconferentie gekozen
werd, de Indiër Dinesh Singh. Een
zelfde erkenning van de weinig roos
kleurige situatie: „Het ontwikke
lingsproces in de ontwikkelingsge
deelten van de wereld, gaat met een
slakkengang vooruit en de hindernis
sen, hoewel zij geïdentificeerd zijn,
heeft men niet opgeruimd." Met een
zeer hoopvolle filosofie: „Er is, ge
loof ik, een fundamentele harmonie
in onze verscheidene nationale be
langen. De confrontatie, waar wij
van horen, tussen ontwikkelingslan
den en ontwikkelde landen, komt niet
voort uit enige fundamentele tegen
stelling tussen hun respectievelijke
belangen. Het conflict, zo er een is,
is dat tussen korte termijn-mogelijk
heden en lange termijn-mogelijkhe
den".
Algemeen was er de wens naar
een (in de woorden van de af
wezige Oe Thant): „Wereldwijde ont
wikkelingsstrategie, berustend op de
politieke wil en solidariteit van de
kant van de ontwikkelde en de ont
wikkelingslanden". Zoveel harmonie
als in de verklaringen, bleek er ter
conferentie minder. Een kleiner voor
beeld betreft Israël. De besprekingen
achter de schermen gebeuren voor
namelijk in landengroepen. Deze
groepen zijn officieel op lijsten in
gedeeld. Israël hoort tot de Aziati
sche groep, maar omdat deze groep
geen vertrouwelijk overleg wil met
Israël, krijgt dit land geen uitnodi
gingen voor de besprekingen. Nu
speelt het beslissend overleg zich
vooral in deze groepen af, zodat de
deelname van een land, dat daar
buiten staat, meer gaat lijken op van
alleen formele betekenis.
Een ander voorbeeld uit het be
gin van de conferentie betrof de fel
le protesten van Cuba tegen de ver
kiezing (een formaliteit) van Bolivia
en Venezuela tot één van de 27 vice
presidenten van deze conferentie.
Een meer storend element was
het probleem Zuid-Afrika. De Afri
kaanse landen voelden niets voor de
aanwezigheid van dit land op de
conferentie. Reeds op de eerste we
reldhandelsconferentie in Genève
was daarvan gebleken. India heeft
de delegatie visa willen weigeren,
maar zwichtte toen bleek, dat de
conferentie verplaatst dreigde te
worden. Uganda bracht het punt als
een eerste punt van orde op de eer
ste plenaire vergadering naar vo
ren. Oeganda drijft geen handel met
Zuid-Afrika, overeenkomstig de han
delsboycot van de Verenigde Naties.
De kwestie is afgedaan op juri
disch advies van het secretariaat
van de Verenigde Naties: aangezien
deelname aan de handelsconferentie
OE THANT
...solidariteit...
openstond voor alle leden van de
V.N. kon Zuid-Afrika niet uitgesloten
worden. De handelsboycot van de
Verenigde Naties was juridisch niet
relevant omdat Z.-Afrika de Algeme
ne Vergadering van de V.N. bij kon
wonen.
Studentendemonstraties buiten
hielpen daarbij niet. Het bleef bij
een formeel protest van Algerije, na
mens de Afrikaanse groep, dat re
delijkheid voorrang moest blijven
houden op juridische redeneringen.
En als de Z.-Afrikaan spreekt, dan
loopt de halve zaal leeg. Het pro
bleem is niet opgelost.
Terwijl rondom en in het confe
rentiecentrum nog druk werd getim
merd en ingericht, is de conferentie
begonnen onder algemene scepsis van
1500 delegatieleden en waarnemers
en de ongeveer 400 vertegenwoordi
gers van de pers. De sceptische hou
ding werd sterker, naarmate vaker
werd uitgesproken, dat er concrete
resultaten behaald moesten worden.
_J
e/
Minister Roolvink heeft werkge
vers en -nemers op het matje geroe
pen, want de regering ziet met ge
fronste wenkbrauwen de lonen steeds
hoger stijgen. Maar wat doe je als
werknemers? Een betalingsbaLANS
breken voor meer werkgelegenheid.
Een ochtendblad herinnerde me er
gistermorgen aan dat het menselijk
lichaam voor zo'n 70 procent uit
water bestaat.
Dat is een hele plas bij Iemand van
enig formaat: Eau de Gaulle
Nu ik het toch over de Franse pre
sident heb. Dezer dagen las ik over
hem: hij heeft een gaullerisch tem
perament.
Een nieuwtje dat u niet mag mis
sen. Door hard werken van Staats
bosbeheer en het wereld natuur fonds
blijkt de sinds veertig jaar in ons
land uitgestorven raaf, die onlangs
opnieuw in het land is geïntrodu
ceerd, zeer goed te tieren. Er hebben
zich inmidels zes broedparen gevormd
uit de nieuwe „introducés".
Het was me al opgevallen dat er
de laatste tijd weer gestolen wordt
als de raven.
„Meen niet dat alleen de KVP het
moeilijk heeft", schrijft het AR-
weekblad „Nederlandse Gedachten".
Wie er dan nog meer in de knoei zit?
De PvdA, zegt dit blad zeer ARglis-
tig.
Nu is natuurlijk in elk partijblad
de eigen partij, om in stijl te blijven,
de witte raaf onder de politieke
clubs.
Voor wie z'n lagere-schoolfrans, tn
nog wat, paraat heeft, ligt een aardig
reisje in het verschiet. Een Frans
avondblad heeft als hoofdprijs in een
prijsvraag uitgeloofd: een reis naar
de maan. Men moet er o.a. een model
van een kunstmaan voor ontwerpen.
De winnaar moet wel tot 1988 wach
ten.
Tijd genoeg om overal afscheid te
nemen.
Sommige dingen moeten hun tijd
hebben. Daar weten twee inwoners
van Napels van mee te praten. Dit
is hun verhaal. Antonio Prete en Ro
sa Montanino waren beiden 16 jaar
toen zij zich in 1910 verloofden. Te
gen de tijd dat zij zouden gaan trou
wen, brak de eerste wereldoorlog uit
en Antonio moest naar het front. Pas
in 1920 kwam hij uit dienst. Hij
trouwde toen, maar niet met Rosa.
Rosa zelf trad pas twintig jaar later
in het huwelijk. Onlangs werd de on
trouwe Antonio weduwnaar. Hij
kwam er achter dat ook zijn verloof
de van 58 jaar geleden inmiddels
haar man had, verloren en vroeg haar
voor de tweede maal haar hand. Af
gelopen maandag zijn Antonio en
Rosa, beiden 74 jaar oud, in Hercula-
nium getrouwd.
De methode van de Indiase or
ganisatie, om de congresoutillage
rond de conferentiegangers op te
trekken, betekende niet, dat er voor
hen sprake was van ernstige ont
beringen. De conferentie wordt ge
houden in 't grote en van alle mo
derne faciliteiten voorziene conferen
tiegebouw Vigyan Bhavan, gebouwd
in 1956 voor de negende algemene
vergadering van UNESCO. De dele
gatieleden zijn grotendeels gehuisvest
in drie luxe hotels, die zich kunnen
meten met alles wat er op dit ge
bied in arme en rijke landen te
vinden is. Overigens geen geldver
spilling, want deze hotels zijn winst
gevend genoeg. Bovendien is het
gemeentelijk apparaat er met de po
litie in geslaagd om het centrum en
de belangrijkste autowegen vrij te
maken van onooglijke zwervers en
verkopers, zodat de conferentie wel
met opzet in een ontwikkelingsland
wordt gehouden, maar het daarop
zo min mogelijk hoeft te lijken.
Dat men bereid is concossies te
doen óm tot zaken te komen, bleek
uit de prestigeproblematiek van de
voorzitterkeuze voor de vijf hoofd
comités. Azië was bereid het zonder
een comitévoorzitter te doen en er
kwam een Australiër als voorzitter
van het tweede comité (voor indus-
trieprodukten) en de heer Everts,
van Internationale Technische Hulp,
Den Haag, als voorzitter van de
derde (voor financiering en ontwik
keling).
Een grote teleurstelling was de rede
van Raul Prebisch, secretaris-gene
raal en de grote man van UNCTAD.
Niet vanwege de kwaliteit van de
rede, maar omdat Raul Prebisch
kennelijk niets concreets te bieden
had. Hij móest verdedigen, dat de
conferentie op dit tijdstip gehouden
werd, terwijl er geen kans is op
financiële toezeggingen: het gaat niet
om een probleem van vandaag of
morgen, het gaat niet om een mo
menteel probleem, het is een lange
termijnprobleem. Hij moest alle hoop
richten op het schema voor supple
mentaire financiering, het schema tot
financiering van ontwikkelingslan
den, als de exportopbrengsten te- Reumatische pijnen, spit, zenuwpijnen
genvallen. „Laten we in ieder geval verstuikingen, stijve nek en ledematen
nu een principiële beslissing hier- "iets werkt sneller, niets werkt aangenamer
over nemen, en de details later re- JfE van P'in dan Algesal-balsem.
gelen, de machinerie van het schema ApaMal dien i l doordringend, werkt
Deze rede
„Fiscaal" kan en mag men nooit
zover gaan dat „sociaal" tot een aan
fluiting wordtI (Tweede-Kamerlid G.
A. Kieft, AR).
Een jongen afkomstig uit het mi
lieu der vrije beroepen en hogere
employés maakte in 1960 gemiddeld
een twaalf maal grotere kans tot het
voortgezet hoger middelbaar onder
wijs te worden toegelaten dan een
leeftijdgenoot uit het milieu der niet-
agrarische handarbeiders. (Prof. dr.
van Heek n.a.v. een onderzoek „ta
lentenproject").
Minister Beernink heeft in Ruim
Zicht (NKV-blad) gezegd dat de
ambtenaren eigenlijk niets te kort
komen. Dat te zeggen is zéér link,
Beernink!
MERIJN
(ADVERTENTIE)
"Doorstraalt" verlichtend weefsels en
spieren tot in de gewrichten
was kenmerkend voor
het begin van de conferentie. De
tweede wereldhandelsconferentie zal
echter acht weken onderhandelen, 't
Zal een voortdurend centrum zijn van
internationale activiteit. Het uit
eindelijke resultaat is nog niet be
paald.
pijn (zonder oppervlakkige
warmtesensatie ot irritatie van de huid te
veroorzaken) en "doorstraalt" verlichtend
weefsels en spieren tot in de gewrichten.
Reumatische pijnen en stijfheid maken
spoedig plaats voor een durend gevoel van
verlichting en welbehagen.
Wacht niet tot de pijn uitbreekt I Zorgt
dat U thuis altijd een tube Algesa) bit de
hand hebt om zodra het nodig is de niin tc
verlichten. ALGESAL bij alle apoth. en drog.
