;nen Geen kerstmis in verlaten burcht van raiateuren- Jan v. Heijst ,r: AMERIKAANSE LOF VOOR TOON HERMANS Zusters van tehuis met kerkelijke straf bedreigd -Jsj> Vorig jaar nog twee moddervette kippen Uw salaris ontvangen op een Ge2insrekening hij de Boerenleenbank heeft meer voordelen dan alleen een rente van31/2% Bestrijding van muskusrat op Europees niveau 6 aziekenhuis tier-telefonist k "4 n^.41- ?s\% JCOENfN >NP KIPPEN KET500 O/EPV/S/gS v®kB WETTEN^ TTERBAUEtóSi GEEN COMMENTAAR DE LAATSTE STAP I I HeB SÜbs KLAP GETROUWD VUILIGHEIDJE NABESTAANDEN Toon maakt de mensen blij Boarenleenbank Verbanning Nog erger nuari 1968 /eek met periodiek lang leeftijd en ervaring. te richten aan de d ziekenhuis. •fi V - N «VtEKlkAANSE •enten van 4 tot6loottc' veHopen ook ikksn von lèZpong )NP DE PRUS-SIA& TAALT U VOOK grom m DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 20 DECEMBER 1967 DEN HAAG Er is in de verlaten burcht van radiateuren-Jan, niets dat wijst in de richting van Kerstmis 1967. De levensgrote neonletters, die jarenlang de naam van VAN HEIJST over de Spoorwijk hebben uitge zweet, zijn door de bliksem der hoogbejaarde curatoren getroffen. „Ja, je dacht toch zeker niet, dat we er een ballentent van maken", hoont één van de arbeiders. Vorig jaar was er nog een gigantisch Sinterklaasfeest in de Scheveningse Kurhauspaviljoen: alle kinderen kregen vorstelijke geschenken en de be jaarde prelaat werd na afloop van zijn audiëntie met losse hand uit de bijna iege kas schadeloos gesteld. Het waren de gelukzalige dagen, waarin alles kon en alles mocht. De dans op de rc^melende vulkaan was in volle gang, maar zolang de lavastroom van ellende en onver mogen niet was losgebarslen, ging het feest in volle hevigheid door. Hoofdportier Van der Harst: „De buitenverlichting laten we branden. Expres. Laten we dan verraden zijn, maar we vechten door." Vlak vóór Kerstmis 1966 verrastte de directie het personeel nog met een pakket, inhoudende twee mod dervette kippen, een pakje boter, een kerststol en wat fruit in blik. De bazen en de chefs kregen een tantième, waarvan de omvang be paald werd door hun geleverde pres taties. Het was over de gehele li nie weer minder dan het jaar er voor, maar niemand treurde om die paar centen. J. P. J. was onaan tastbaar. J. P. J. had welgedaan. „We hebben die baas honderden ke ren gewaarschuwd", zegt één van zijn naaste medewerkers. ,,We heb ben hem steeds midden in zijn ge zicht gezegd dat hij bedrogen en ge plukt werd door hyena's. Weet je, wat zijn antwoord was? Hij schopte je vierkant zijn kamer uit. Hij wil de in dat roze wereldje blijven zit ten en met rust worden gelaten. De fabriek interesseerde hem geen bal. Vier jaar geleden heb ik hem al on der zijn neus gewreven dat er nieu we macMn.es moesten komen. Ik kon gelijk rechtsomkeer maken, want hij deed alleen zaken met een firma, die hem een krediet van jaren gaf. Dat die fabriek net niet de beste machines maakte, gaf niet. In de Panorama huilt hij nou dat het allemaal anders had gekund. Inderdaad, hij heeft gelijk. Als hij anders was geweest, zaten we nou nog steeds op fluweel". Het bedoelde interview ligt 1 de bovenste la in de portiersloge. ..El ke morgen, als we binnenkomen", zegt hoofdportier Van der Harst, trekken we die la effe open. We he1 ben zijn portret met opzet boven op gelegd. Weet je dat het gewel dig is dat hij eindelijk eens niks terug zegt? „Morgen meneer Van Heijst", roepen we, „hoe is het vannacht ge weest?" Geen commentaar. ,.Hoe gaat het met de zaak, meneer Van Heijst?" Geen antwoord. Dat is ook niet nodig, want we zien het met onze eigen ogen. De zaak is kapot, de fabriek wordt leeggehaald. Je loopt 's avonds over de Laakkade en je ziet een dooie boel. Alleen de buitenverlichting laten we branden. Expres. Laten we dan verraden zijn maar we vechten door. Toch komt er ook voor mij een moment dat ik zal denken: „Barst met dat hele zooitje". Je hebt nou nog het gevoel dat je erbij hoort, je loopt door een fabriekshal en je ziet de machines nog staan. Het gereed schap eronder, de laatste stukken ijzer liggen klaar om verwerkt te worden, maar het leven is er voor goed uitgerukt. Het mankeert er al leen nog aan. dat de ratten voor je voeten wegschieten. overall weer aan te trekken. Ik heb het twintig jaar lamg gedaan, maar daarmee vergeet je nog niet, dat je bedrogen bent. Niet alleen door de ouwe, maar ook door de vakbonden. De curatoren. Ze hebben om het hardst geschreeuwd dat de hele boel hier verouderd was. Vind je het dan niet vreemd dat ze nou staan te dringen om die waardeloze machines te kunnen kopen? Ze staan in de rij voor dat zogenaamde puin. Nou ik, dan jij". De kleine man, die een paar maan den geleden nog zijn chef was, knikt instemmend. „Die laatste stap", zegt hij. „Je hebt die hele affaire meegemaakt, je bent van de ene verrassing in de andere gevallen. Dat maakt je rustiger, je weet wat er boven je hoofd hangt. Je hebt al te veel meegemaakt om nog echt verrast te kunnen worden. Maar toch is er die vrees. Die krijg je er niet uit. Je zit in die lege fabriek en om de haverklap zie je weer een vrachtwagen met spullen het terrein afrijden. Ik weet dat die klap straks komt, je leeft er immers langzaam nfc'ar toe, maar het zal toch niet meevallen. Elke dag komen er ar beiders aan de poort,' vooral ouderen, die nog steeds niet willen geloven, dat het afgelopen is.. Ze komen bin nen met een smoesje, ze zijn wat vergeten, maar dat is onzin. Er is hier gewoon niks meer." „Gisteren moest ik in de plaat werkerij zijn", zegt één van de ach tergebleven technici. ,.En wie zie ik daar staan? Ouwe Piet, die 32 jaar baas van die afdeling is ge weest. Hij stond met zijn handen in zijn zakken naar die rotzooi te kijken en toen heb ik gezegd: „Piet donder op. Je hebt hier niks meer te zoeken. Je hebt veel mooiere her inneringen". Ik was op dat moment echt kwaad op die man, omdat ik niet begreep, wat hij zocht. Achter af begrijp ik het wel: hij zocht ge woon zijn gelijk. Die hele affaire heeft zijn trots vernield. Ihifi 4AA': Op een dag komt voor mij het moment dat ik voor de laatste keer door die poort daar ga. Soms denk „Was ik maar gelijk met de anderen meegegaan, dan was ik er nou tenminste overheen". Ik heb hier dertig jaar van mijn leven lig gen, ik ben langer met de fabriek getrouwd, dan met mijn eigen vrouw. Ik geloof dat ik nooit meer over de Laakkade ga als ik eenmaal weg ben. Ik ben begonnen met negen centen per uur, ik heb me rot ge werkt en ik heb wat bereikt. Van de week kon ik een baantje krijgen voor 250 gulden minder in de maand, dan ik nou verdien Ik ben echt niet te beroerd om mijn Ik zit zelf ook met de brokken. Je bent een man van 46, je had een goede baan, een fijn huis. Ik heb jaren gedacht, dat ik bij Van Heijst gepensioneerd zou worden. Nou kan ik weer van voren af aan beginnen. Voor mij is dat een enorme gees telijke klap geweest. Ik dacht even dat ik weer een andere goeie baan zou krijgen, ik had er voor 99 pro cent op gerekend, maar ze hebben een man genomen, die al in die branche zat. Dat is nou tien dagen geleden gebeurd. Thuis doen we zo zuinig mogelijk om straks tenminste wat geld over te hebben. Misschien wordt het 1 februari, misschien 1 maart. Maar je gaat eruit. Als lk tegen die tijd geen baan heb, kan ik bij de W.W. mijn hand gaan op houden. Een man van 46, vader van grote zonen". Met trage slag zwemt hij verder door de aardedonkere dagen vóór Kerstmis. Hij lacht veel, maar hij geeft ruiterlijk toe dat het niet van har te gaat. „Het is een bruiloft in een sterfhuis", zegt hij. „Je gooit elkaar dood met wrange geintjes over het bedrijf. Het is in feite je enige ver- w< - Weet je wat er gebeurde toen in de krant stond dat Van Heijst werk had voor 400 man? Het was niet waar. Het was alleen een opmerking van een efficiencybureau, maar de volgende dag stonden ze aan de poort. Al die ouwe jongens die een paar maanden geleden de straat zijn op geschopt. „E. is weer werk", rie pen ze, „wat' kan ik gaan doen?". De sleutels van portier Van der Harst: nagenoeg nutteloze ballast. Toen we vertelden dat ze verkeerd gelezen hadden, wilden ze het niet eens geloven. Ze liepen regelrecht naar de oude personeelschef om zich te beklagen". Buiten glijdt de vaalwitte Merce des met de oudste curator langs. Aan het stuur: Cor van Drongelen, ge wezen baas in de spuiterij. ,,Ik ben blij met die man", zegt hij even la ter, „we hebben nou tussen kerst en nieuwjaar vrij en dat is nog nooit voorgekomen. Goed, er staat in die circulaire een vuiligheidje en het kan zijn dat ze die dagen in mindering brengen op onze vakantietoeslag, maar als we dat merken, vechten we ons kapot. Dan gooien we de hele on dernemingsraad er tegenaan- Goed, we hebben geen ondernemingsraad meer, maar die is zo gemaakt. We zullen wel eens even zien wie de langste adem heeft- Het was hier een corrupte tent en het is nog zo". Ze hebben geroepen dat er volop werk was voor de arbeiders van Van Heijst. Maar toevallig lopen er nog steeds 140 in de W.W. En van die rest pendelt een héél stel elke dag naar God weet waar. Elke dag om zes uur in de bus en tegen zevenen weer thuis. Weet je wat er gebeurt als er straks een slappe periode komt in de raÖJiateuren? Die komt altijd in januari, februari. Dan krij gen al die Hagenaars de zak, dat zijn de dure jongens, die met de bus komen. Voor mezelf ben ik niet bang. Ik heb altijd nog die twee klauwtjes aan mijn lijf en als de nood aan dt man komt, dan pakt deze jongen de kwast weer. Maar voorlopig wacht ik rustig af. Ik verdien nou 1013 gul den in de maand. Zal ik daarvoor acht meier de aap gaan uithangen bij het stempellokaal. Ik ben veel te blij met die curato ren. Goed, we krijgen geen kerstpak ket en ook die gratificatie is er niet meer bij. Maar daar treur ik niet om. Vroeger kreeg je aan het einde van het jaar honderd daalders en het jaar daarop honderd piek. Dan dacht je: „Heb ik het nou werkelijk zo beroerd gedaan?" Achteraf hoor je pas, dat die potverterende jongens boven gewoon geen geld in de kas hadden. Heb je al die tijd voor niks in de zenuwen gezeten, omdat je dacht dat het aan jou lag. Neen, ik vind het jofel zo. Ik rijd wat rond met de curator. Ik breng eens wat geld naar de bank. Wacht effe, dat is een geweldige plaat voor de krant: chauffeur van Van Heijst op de stoep van de Amro-bank. Wat zeg je? Of ik tegen de kerst dagen op zie. Waarom zou ik. Ik weet nou al dat het rotdagen worden. Je kunt nou wel om die hele zaak la chen, maar dat wil nog niet zeggen dat je blij bent." Hij zet zijn tanden in de enorme boterham die hij heeft meegekregen. Met de 49 anderen fungeert hij tot nader order als bezoldigde nabe staande, die vaders inboedel stuk voor stuk aan de hoogst biedende ge ven. In het verre Grobbendonk zit va der Jan ontluisterd en berooid in het sprookjesland, dat hij voor ze ven jaar heeft gehuurd. Twee jaar zijn er om en hij zit nu in zijn kost baar paleisje als een verbitterde ge rant, die wacht op dagjesmensen. „Misschien kunnen we met zijn allen een uitsmijter bij hem gaan eten", zegt Van Drongelen, dan heeft hiü ook eens een goede dag." (Van een onzer verslaggever) BREDA In de International Herald Tribune beschrijft de New Yorkse Impres- sario Jules B. Farber voor zijn lezers Toon Hermans als „the hottest entertainer" in Holland die aanstuurt op Broadway. „Voor Nederlanders, Duitsers en Oosten rijkers is Toon Hermans een combinatie van Victor Borge, Danny Kaye en Mau rice Chevalier, al het tenminste mogelijk is zich deze talenten voor te stellen in <e persoon van een man, die geen van hen imiteert." „Hij schrijft zijn teksten, grappen en i edjes zelf en maakt zelf de opzet i zJ)n skow- Hij geeft al tien jaar E?® Mpshows en de traditie dat A j1'uU,1^verkocht is, doet de men- kamperen naCht V00r de loketten M<ÏÏSr i?ar Seleden legde William eWI gency Toon vast voor het w ^.vai? e-n Amerikaanse show. Far- isL „eiChr5p. hoe er in die vier Toen hij eindelijk de Pi oef moest doorstaan ten overstaan Amerikanen voor een show van z.a uur m een vreemde taal, brach- ten de Amerikanen in Nederland Toon een staande ovatie. Volgende maand gaat hij naar Amerika- „Herman's appel is zo menselijk en zo universeel, dat het moment waarop hij begint de clown uit te han gen, te goochelen, te imiteren, te zin gen of een van zijn veelzijdige talenten te tonen, toeschouwers Toon onmid dellijk als de hunne aanvaarden". De populariteit in Nederland illus treert de schrijver van het artikel .,Hoe is Toon Hermans?" als volgt: „Toen een Nederlandse omroep aan kondigde dat Toon Hermans op za terdag voor Kerstmis om acht uur een one manshow zou geven, werd deze omroep overstroomd met protes ten van winkeliers en restauranteige naars. Er werd zoveel druk uitgeoefend dat net tenslotte het programma een uur later zal worden uitgezonden. De winkeliers wisten echter waar over zij klaagden. Twee jaar eerder lag het carnaval in Zuid-Nederland stil toen Toon zijn show gaf voor de televisie. Tot elf uur was het doodstil in de straten". De kijkdichtheid van die avond was 97 procent, een cijfer dat met verbazmg door Amerikaanse talenten- jagers werd aanschouwd." „Toon maakt de mensen blij", zo con cludeert de schrijver. „Omdat hij niet in de viezigheid graaft en blijmoedig optimisme aan de dag legt." Toon, die volgens het blad zijn ei gen betekenis altijd verkleint, heeft eens een brief van een Weense psy chiater gehad, die in het artikel wordt geciteerd en waarin staat: „Ik zeg mijn patiënten dat zij eens per jaar Toon Hermans moeten gaan zien en dan geen behandeling meer nodig heb' ben". Tenslotte wordt verteld hoe een Ne derlandse missionaris, terug uit Afri ka, Toon een brief had geschreven waarin hij meedeelde, dat hij, als hij in de put zat met zijn problemen de laatste plaat van Toon opzette. Deze brief heeft Toon aan Willem Duys gegeven, die de missionaris in „de vuist" haalde, met het gevolg dat deze duizenden guldens toegezonden kreeg om zijn missieproblemen te helpen oplossen. ,Toon is er vooral trots op, als hjj een dergelijke rol kan spelen", be sluit het artikel. ADVERTENTIE Uw salaris laten overmaken op een Gezinsrekening bij de Boeren leenbank kost niets extra, bespaart U veel zorg en moeite en biedt bovendien de mogelijkheid: een Persoonlijke Lening te sluiten tegen aantrekkelijke voorwaarden. Uw plannen voor een eigen woning te realiseren doordat de Boerenleenbank U een gunstige hypothecaire lening kan verstrekken. gebruik te maken van betaalcheques. al Uw betalingen kosteloos door de bank te laten doen. een goed overzicht te krijgen van al Uw ontvangsten en uitgaven. tic bank voor iedereen 11000 vestigingen (Van een onzer verslaggevers) SANTPOORT Enkele uren nadat vrijdag jl. het kindertehuis Sint Rafaël te Santpoort aan de Frentropstichting was overgedragen, heeft de voorzitter van deze stichting, broeder Dalmatius, tevens algemeen overste van de broe ders van O.L.V. van Zeven Smarten, aan drs. P. F. Verdonck meegedeeld, dat hij geacht wordt vanaf 7 december bij de Frentropstichting in dienst te zijn als psycholoog-directeur van het kindertehuis. Zuster Maria Theodora, directrice van het internaat, en de overige zusters, die op Rafaël werkzaam zijn, hebben van hun overste bericht gekregen dat zij vóór Kerstmis een keuze moeten maken uit twee mogelijkheden: ofwel het kindertehuis ver laten en naar een ander klooster gaan, ofwel op Rafaël blijven en dan buiten de congregatie worden gezet in de vorm van een zg. exclaustratie. Het bericht is in Santpoort met ge mengde gevoelens ontvangen. Ieder een is blij dat aan drs. Verdonck, die door de vorige stichting Op staande voet werd ontslagen, recht is gedaan. Dit ondanks het feit, dat de zusters van het Arme Kind Jezus, in wieT handen deze stichting berustte, duide lijk hebben laten blijken dat zij zijn terugkeer op Rafaël een onaanvaard bare zaak zouden vinden. Broeder Dal matius, die deze opvatting kende, heeft van geen wijken willen weten. Voor de zusters van het kinderte huis staan de zaken er nu weinig roos kleurig voor. Zij worden door hun oversten kort en goed voor het blok geplaatst. Als ze in Rafël willen blij ven wat voor de hand ligt en waar toe de nieuwe stichting de mogelijk heid opent worden zij voor een jaar geëxclaustreerd, d.w.z. buiten het kloosterverband geplaatst met behoud van haar geloften. Zij hebben dan een jaar de tijd om met zichzelf uit te vechten wat voor haar het zwaarste weegt: haar werk in het kindertehuis of haar lidmaatschap van de congre gatie. Willen zij deze exclaustratie niet, dan moeten zij nu reeds Sint-Rafaël verlaten en na.ar een ander klooster verhuizen. Naar verluidt overweegt het bisdom Haarlem stappen om ander maal ten gunste van de zusters in te grijpen. Bovendien wondt door deskun digen betwijfeld of de exclaustratie, die door het kerkelijk recht als gunst is bedoeld, wel bij wijze van strpkan worden gegeven. In een onderhoud dat wij met een van de zusters mochten hebben, ho ren wij, dat de zojuist bedoelde brief op Sint-Rafaël vrij rustig is ontvan gen. „Wij vechten voor een eerlijke zaak", is haar commentaar. „Toen drs. Verdomck ontslagen werd, moesten wij solidair met hem zijn en ook on$ ontslag aanbieden. Wij waren het helemaal eens met zijn beleid en moesten dit blijvtn dekken. Wij zijn ons niet bewust, daarmee iets ver keerds te hebben gedaan, integendeel". Het enige dat haar dwarszit is het lot van de 72-jarige huisoverste Clara Augustina, die mede op advies van het bisdom Haarlem bij wijze van ge baar gehoorzaamd heeft aan het op 20 oktober gegeven bevel, op staande voet uit Sint-Rafaël te vertrekken. Kort^ na aankomst in het moederhuis is zij naar Schleiden in de Eiffel ver bannen. Zij staat er als portierster aan de deur en heeft haar titel van moeder verloren. „Ik heb haar vanmorgen nog aan de telefoon gehad", zegt een van de zusters. „Ze heeft aan één stuk zitten huilen: Ik houd het hier niet uit, ik ga hier dood. Deze daad van het hoofdbestuur heeft bij ons kwaad bloed gezet, vooral omdat het verblijf in Schleiden aan zuster Clara Augus tina als een vakantie werd afgeschil derd en haar in het vooruitzicht werd gesteld dat ze „ook nog naar Rome" mag. Kunt u zich voorstellen, wat ons te wachten staat, wanneer wij aan het nu gegeven bevel zouden gehoorza men". Een en ander is symptomatisch voor de situatie, die in de congregatie van de zusters van het Arme Kind Jezus nog altijd bestaat. De oversten oefe nen er een autoritair gezag uit en van de onderdanen wordt verwacht, dat ze blindelings gehoorzamen. Communi catie tussen leiding en leden is er niet, echte gesprekken vinden niet plaats, brieven worden niet of slecht beant woord. „U hebt geen verantwoording, dlie dragen wij", is een gezegde dat ook nu nog door de oversten wordt gehanteerd. „Er wordt weinig of niets gedaan aan kadervorming", zeggen de zusters van Sint-Rafaël, „althans niet onder het personeel van de kinderte huizen. Al onze wensen om tot ver nieuwing van het religieuze leven te komen, worden afgewezen. Tegen ex perimenten wordt gewaarschuwd: die leiden er toe, aldus de oversten, dat de zusters tot „gewone leken" uitgroei en en in kleine conventen trekken, „waar ze niet meer met oze Lieven Heer onder één dak willen wonen". Gewaarschuwd wordt ook tegen mo derne literatuur, tegen De Bazuin en de Nieuwe Linie, ja zelfs tegen een blad als De Kloosterling. Drs. Verdonck kan het hier geschet ste beeld uit jarenlange ervaring be vestigen. Hij is zich bewust, dat het congregatiebestuur hem als een ge vaarlijk personage beschouwt, omdat hij d'oor zijn lessen over psychologie! en pedagogie de zusters tot volwassen, bewuste mensen maakt. „Ze gaan me de door mijn lessen anders tegen de blinde gehoorzaamheid aankijken", zo zegt hij. „En ze slikken de roomse saus niet meer, die over toespraken en brieven wordt uitgegoten. Volgens de oversten worden ze met de dog bru taler. Volgens mij worden ze alleen maar meer persoonlijkheid". „Wij worden voor een verschrikke lijk dilemma geplaatst", zeggen de zusters. „Wij willen als groep bijeen- blijven en ons werk hier voortzetten. Dat kunnen we alleen maar doen op straffe van exclaustratie. De meesten van ong zullen die straf nemen. Om te beginnen, even een duik ln de internationale politiek, om precies te zijn de EEG-ellende. Nietwaar, Europees denkende vrienden, het is een verdrietige zaak. Voor de zoveel» ste maal is er ruzie, al wordt dat in diplomatieke kringen natuurlijk niet met zoveel woorden gezegd. Maar wat wil je. Gisteren las ik het volgende in een telexbericht: „De ministers van de zes zullen een be spreking houden, buiten het raam van de EEG, om te beraadslagen over de toestand in Griekenland Een gevaarlijk plekje om te beraad- slagen, als u het mij vraagt. Zo moet het wel fout gaan. Een zeer attente lezer maakte mij opmerkzaam op een advertentie, die dezer dagen (inclusief zetfoutin deze krant stond: „Voor bezorging en incassowerkzaamheden van ons dagblad vragen wij: NETTE, BER- TOUWBARE JONGEMAN. Uiter mate geschikt voor vitale gepensio neerden." Jong geleerd is ook hier oud ge daan. Bewoners van Breda en omliggende gemeenten kunnen gerust zijn. Het verhaal als zou Breda de munitiefa briek van Hispano Suiza hebben aan gekocht om zich te wapenen voor de annexatiestrijd, blijkt uit de lucht te zijn gegrepen. Overeengekomen is na melijk dat de produktie van murviti# definitief beëindigd zal worden. De uit Nederland afkomstige me vrouw Cornelia Pruis heeft in Australië een „vakantieoord voor ka merplanten", oftewel een planten- kennel geopend. Behalve Fikkie, kan men nu dus ook zijn ficus, fuchsia en geraniums uitbesteden. Wie begint er hier mee? De Algemene Bank Nederland, ge meenlijk aangeduid met ABN, is nu, na de fusie, de grootste bank in ons land. Veel mensen, die weten wat je met heel veel geld kunt doen, kijken hier nogal bedenkelijk tegenaan. Ze denken natuurlijk: de duivel komt steeds op dezelfde hoop terug, om het ABN, ofwel Algemeen Beschaafd Ne derlands te houden. Een liefst 86-jarlge dame gaat op 15 januari een mars naar het Kapi- tool in Washington maken om te pro testeren tegjjh de oorlog in Vietnam. Het is Jeannette Rankin, de eerste vrouw die in het Amerikaanse con gres werd gekozen. Een oudere textielarbeider vierde onlangs bij een Twents bedrijf zijn 40-jarig jubileum. De directeur bood hem het gebruikelijke gouden horloge aan en sprak vriendelijke woorden. Tenslotte vroeg hij aan de jubilaris, die 40 jaar aan hetzelfde weefgetouw had gestaan: „Hebt u nu nog een wens?" De jubilaris zag eindelijk zijn kans schoon en zei: „Ja, ik zou graag het bedrijf eens willen zien." Vergeet het niet: anno negentien honderdzevenenzestig'. MERIjft DEN HAAG (ANP) Op een spe ciale vergadering van de „European Plant Protection Organisation" (EP PO) in Parqs, over een effectievere bestrijding van de muskusrat, zijn Ne derland, België, Luxemburg, Frank rijk, Duitsland en Zwitserland het eens geworden over de instelling van een ad hoe werkgroep. Deze werkgroep, zo deelt het minis terie van Landbouw in Den Haag mee, zal regelmatig bijeenkomen teneinde gegevens uit te wisselen, die betrek king hebben op de levensgewoonten, waaronder met name de voed'selkeuze van de muskusrat, de coördinatie van de bestrijding, de door de ratten toege brachte schade, de ontwikkeling van de bestrijdingsmiddelen en de juridi sche toelaatbaarheid van vangmidde- len. In de werkgroep zullen voor elk deelnemend land in beginsel een bio loog en een deskundige vanger zitting nemen. Ter conferentie was men unaniem van mening dat het in de naaste toe komst vooral om een goed overdachte coördinatie zal gaan, die zou kunnen uitmonden in een grote internationale actie ter bestrijding van de muskus- ra ttenplaag. De werkgroep zal zich o.m. met het vraagstuk bezighouden van de premi- ering van de niet-beroepsrattenvan- gers en van de bestelling van de pel zen. Aan premiering kleeft het psycho logische bezwaar: is het enthousias me aanvankelijk, evenredig met de „buit" groot, na verloop van tijd wordt die geestdrift kleiner, als het moeilij ker wordt de ratten te vangen. Een ander probleem voor de werk groep zal de vraag zijn of het zinvol is bij de bestrijding van de dieren het gehele jaar achtereen actief te zijn, of met versterkte intensiteit ge durende de tweemaal 's jaans optre dende trek. Tenslotte is er ook het door de werkgroep te bestuderen probleem van de vangtechniek in relatie tot de waterbeheersing: wisselende waterstan den bemoeilijken de bestrijding.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1967 | | pagina 7