;nen
Geen kerstmis
in verlaten
burcht van
raiateuren-
Jan v. Heijst
,r:
AMERIKAANSE LOF VOOR TOON HERMANS
Zusters van tehuis
met kerkelijke
straf bedreigd
-Jsj>
Vorig jaar nog twee moddervette kippen
Uw salaris
ontvangen op een
Ge2insrekening
hij de Boerenleenbank
heeft meer voordelen
dan alleen een rente
van31/2%
Bestrijding van
muskusrat
op Europees
niveau
6
aziekenhuis
tier-telefonist
k "4
n^.41-
?s\%
JCOENfN
>NP
KIPPEN
KET500
O/EPV/S/gS v®kB
WETTEN^
TTERBAUEtóSi
GEEN COMMENTAAR
DE LAATSTE STAP
I I
HeB
SÜbs
KLAP
GETROUWD
VUILIGHEIDJE
NABESTAANDEN
Toon maakt de mensen blij
Boarenleenbank
Verbanning
Nog erger
nuari 1968
/eek met periodiek
lang leeftijd en ervaring.
te richten aan de
d ziekenhuis.
•fi V -
N
«VtEKlkAANSE
•enten van 4 tot6loottc'
veHopen ook
ikksn von lèZpong
)NP
DE PRUS-SIA&
TAALT U VOOK
grom
m
DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 20 DECEMBER 1967
DEN HAAG Er is in de verlaten burcht van radiateuren-Jan, niets dat
wijst in de richting van Kerstmis 1967. De levensgrote neonletters, die
jarenlang de naam van VAN HEIJST over de Spoorwijk hebben uitge
zweet, zijn door de bliksem der hoogbejaarde curatoren getroffen. „Ja,
je dacht toch zeker niet, dat we er een ballentent van maken", hoont
één van de arbeiders.
Vorig jaar was er nog een gigantisch Sinterklaasfeest in de Scheveningse
Kurhauspaviljoen: alle kinderen kregen vorstelijke geschenken en de be
jaarde prelaat werd na afloop van zijn audiëntie met losse hand uit de
bijna iege kas schadeloos gesteld. Het waren de gelukzalige dagen,
waarin alles kon en alles mocht. De dans op de rc^melende vulkaan
was in volle gang, maar zolang de lavastroom van ellende en onver
mogen niet was losgebarslen, ging het feest in volle hevigheid door.
Hoofdportier Van der Harst: „De buitenverlichting laten we branden.
Expres. Laten we dan verraden zijn, maar we vechten door."
Vlak vóór Kerstmis 1966 verrastte
de directie het personeel nog met
een pakket, inhoudende twee mod
dervette kippen, een pakje boter,
een kerststol en wat fruit in blik.
De bazen en de chefs kregen een
tantième, waarvan de omvang be
paald werd door hun geleverde pres
taties. Het was over de gehele li
nie weer minder dan het jaar er
voor, maar niemand treurde om die
paar centen. J. P. J. was onaan
tastbaar. J. P. J. had welgedaan.
„We hebben die baas honderden ke
ren gewaarschuwd", zegt één van
zijn naaste medewerkers. ,,We heb
ben hem steeds midden in zijn ge
zicht gezegd dat hij bedrogen en ge
plukt werd door hyena's. Weet je,
wat zijn antwoord was? Hij schopte
je vierkant zijn kamer uit. Hij wil
de in dat roze wereldje blijven zit
ten en met rust worden gelaten. De
fabriek interesseerde hem geen bal.
Vier jaar geleden heb ik hem al on
der zijn neus gewreven dat er nieu
we macMn.es moesten komen. Ik kon
gelijk rechtsomkeer maken, want hij
deed alleen zaken met een firma,
die hem een krediet van jaren gaf.
Dat die fabriek net niet de beste
machines maakte, gaf niet.
In de Panorama huilt hij nou dat
het allemaal anders had gekund.
Inderdaad, hij heeft gelijk. Als hij
anders was geweest, zaten we nou
nog steeds op fluweel".
Het bedoelde interview ligt 1 de
bovenste la in de portiersloge. ..El
ke morgen, als we binnenkomen",
zegt hoofdportier Van der Harst,
trekken we die la effe open. We
he1 ben zijn portret met opzet boven
op gelegd. Weet je dat het gewel
dig is dat hij eindelijk eens niks terug
zegt? „Morgen meneer Van Heijst",
roepen we, „hoe is het vannacht ge
weest?" Geen commentaar. ,.Hoe
gaat het met de zaak, meneer Van
Heijst?" Geen antwoord. Dat is ook
niet nodig, want we zien het met
onze eigen ogen. De zaak is kapot,
de fabriek wordt leeggehaald. Je
loopt 's avonds over de Laakkade en
je ziet een dooie boel. Alleen de
buitenverlichting laten we branden.
Expres. Laten we dan verraden zijn
maar we vechten door.
Toch komt er ook voor mij een
moment dat ik zal denken: „Barst
met dat hele zooitje". Je hebt nou
nog het gevoel dat je erbij hoort, je
loopt door een fabriekshal en je ziet
de machines nog staan. Het gereed
schap eronder, de laatste stukken
ijzer liggen klaar om verwerkt te
worden, maar het leven is er voor
goed uitgerukt. Het mankeert er al
leen nog aan. dat de ratten voor je
voeten wegschieten.
overall weer aan te trekken. Ik heb
het twintig jaar lamg gedaan, maar
daarmee vergeet je nog niet, dat je
bedrogen bent. Niet alleen door de
ouwe, maar ook door de vakbonden.
De curatoren. Ze hebben om het
hardst geschreeuwd dat de hele boel
hier verouderd was. Vind je het
dan niet vreemd dat ze nou staan te
dringen om die waardeloze machines
te kunnen kopen? Ze staan in de rij
voor dat zogenaamde puin. Nou ik,
dan jij".
De kleine man, die een paar maan
den geleden nog zijn chef was, knikt
instemmend. „Die laatste stap",
zegt hij. „Je hebt die hele affaire
meegemaakt, je bent van de ene
verrassing in de andere gevallen.
Dat maakt je rustiger, je weet wat
er boven je hoofd hangt. Je hebt
al te veel meegemaakt om nog echt
verrast te kunnen worden. Maar toch
is er die vrees. Die krijg je er niet
uit. Je zit in die lege fabriek en
om de haverklap zie je weer een
vrachtwagen met spullen het terrein
afrijden. Ik weet dat die klap straks
komt, je leeft er immers langzaam
nfc'ar toe, maar het zal toch niet
meevallen. Elke dag komen er ar
beiders aan de poort,' vooral ouderen,
die nog steeds niet willen geloven,
dat het afgelopen is.. Ze komen bin
nen met een smoesje, ze zijn wat
vergeten, maar dat is onzin. Er is
hier gewoon niks meer."
„Gisteren moest ik in de plaat
werkerij zijn", zegt één van de ach
tergebleven technici. ,.En wie zie
ik daar staan? Ouwe Piet, die 32
jaar baas van die afdeling is ge
weest. Hij stond met zijn handen
in zijn zakken naar die rotzooi te
kijken en toen heb ik gezegd: „Piet
donder op. Je hebt hier niks meer te
zoeken. Je hebt veel mooiere her
inneringen". Ik was op dat moment
echt kwaad op die man, omdat ik
niet begreep, wat hij zocht. Achter
af begrijp ik het wel: hij zocht ge
woon zijn gelijk. Die hele affaire
heeft zijn trots vernield.
Ihifi
4AA':
Op een dag komt voor mij het
moment dat ik voor de laatste keer
door die poort daar ga. Soms denk
„Was ik maar gelijk met de
anderen meegegaan, dan was ik er
nou tenminste overheen". Ik heb
hier dertig jaar van mijn leven lig
gen, ik ben langer met de fabriek
getrouwd, dan met mijn eigen vrouw.
Ik geloof dat ik nooit meer over de
Laakkade ga als ik eenmaal weg
ben. Ik ben begonnen met negen
centen per uur, ik heb me rot ge
werkt en ik heb wat bereikt.
Van de week kon ik een baantje
krijgen voor 250 gulden minder in
de maand, dan ik nou verdien Ik
ben echt niet te beroerd om mijn
Ik zit zelf ook met de brokken.
Je bent een man van 46, je had een
goede baan, een fijn huis. Ik heb
jaren gedacht, dat ik bij Van Heijst
gepensioneerd zou worden. Nou kan
ik weer van voren af aan beginnen.
Voor mij is dat een enorme gees
telijke klap geweest. Ik dacht even
dat ik weer een andere goeie baan
zou krijgen, ik had er voor 99 pro
cent op gerekend, maar ze hebben
een man genomen, die al in die
branche zat. Dat is nou tien dagen
geleden gebeurd. Thuis doen we zo
zuinig mogelijk om straks tenminste
wat geld over te hebben. Misschien
wordt het 1 februari, misschien 1
maart. Maar je gaat eruit. Als lk
tegen die tijd geen baan heb, kan
ik bij de W.W. mijn hand gaan op
houden. Een man van 46, vader van
grote zonen".
Met trage slag zwemt hij verder
door de aardedonkere dagen vóór
Kerstmis. Hij lacht veel, maar hij geeft
ruiterlijk toe dat het niet van har
te gaat. „Het is een bruiloft in een
sterfhuis", zegt hij. „Je gooit elkaar
dood met wrange geintjes over het
bedrijf. Het is in feite je enige ver-
w< -
Weet je wat er gebeurde toen in
de krant stond dat Van Heijst werk
had voor 400 man? Het was niet
waar. Het was alleen een opmerking
van een efficiencybureau, maar de
volgende dag stonden ze aan de poort.
Al die ouwe jongens die een paar
maanden geleden de straat zijn op
geschopt. „E. is weer werk", rie
pen ze, „wat' kan ik gaan doen?".
De sleutels van portier Van der
Harst: nagenoeg nutteloze ballast.
Toen we vertelden dat ze verkeerd
gelezen hadden, wilden ze het niet
eens geloven. Ze liepen regelrecht
naar de oude personeelschef om zich
te beklagen".
Buiten glijdt de vaalwitte Merce
des met de oudste curator langs. Aan
het stuur: Cor van Drongelen, ge
wezen baas in de spuiterij. ,,Ik ben
blij met die man", zegt hij even la
ter, „we hebben nou tussen kerst en
nieuwjaar vrij en dat is nog nooit
voorgekomen. Goed, er staat in die
circulaire een vuiligheidje en het kan
zijn dat ze die dagen in mindering
brengen op onze vakantietoeslag, maar
als we dat merken, vechten we ons
kapot. Dan gooien we de hele on
dernemingsraad er tegenaan- Goed,
we hebben geen ondernemingsraad
meer, maar die is zo gemaakt. We
zullen wel eens even zien wie de
langste adem heeft- Het was hier
een corrupte tent en het is nog zo".
Ze hebben geroepen dat er volop
werk was voor de arbeiders van Van
Heijst. Maar toevallig lopen er nog
steeds 140 in de W.W. En van die
rest pendelt een héél stel elke dag
naar God weet waar. Elke dag om
zes uur in de bus en tegen zevenen
weer thuis. Weet je wat er gebeurt
als er straks een slappe periode
komt in de raÖJiateuren? Die komt
altijd in januari, februari. Dan krij
gen al die Hagenaars de zak, dat
zijn de dure jongens, die met de
bus komen.
Voor mezelf ben ik niet bang. Ik
heb altijd nog die twee klauwtjes
aan mijn lijf en als de nood aan dt
man komt, dan pakt deze jongen
de kwast weer. Maar voorlopig wacht
ik rustig af. Ik verdien nou 1013 gul
den in de maand. Zal ik daarvoor
acht meier de aap gaan uithangen
bij het stempellokaal.
Ik ben veel te blij met die curato
ren. Goed, we krijgen geen kerstpak
ket en ook die gratificatie is er niet
meer bij. Maar daar treur ik niet
om. Vroeger kreeg je aan het einde
van het jaar honderd daalders en het
jaar daarop honderd piek. Dan dacht
je: „Heb ik het nou werkelijk zo
beroerd gedaan?" Achteraf hoor je
pas, dat die potverterende jongens
boven gewoon geen geld in de kas
hadden. Heb je al die tijd voor niks
in de zenuwen gezeten, omdat je
dacht dat het aan jou lag.
Neen, ik vind het jofel zo. Ik rijd
wat rond met de curator. Ik breng
eens wat geld naar de bank. Wacht
effe, dat is een geweldige plaat voor
de krant: chauffeur van Van Heijst
op de stoep van de Amro-bank.
Wat zeg je? Of ik tegen de kerst
dagen op zie. Waarom zou ik. Ik weet
nou al dat het rotdagen worden. Je
kunt nou wel om die hele zaak la
chen, maar dat wil nog niet zeggen
dat je blij bent."
Hij zet zijn tanden in de enorme
boterham die hij heeft meegekregen.
Met de 49 anderen fungeert hij tot
nader order als bezoldigde nabe
staande, die vaders inboedel stuk
voor stuk aan de hoogst biedende ge
ven.
In het verre Grobbendonk zit va
der Jan ontluisterd en berooid in
het sprookjesland, dat hij voor ze
ven jaar heeft gehuurd. Twee jaar
zijn er om en hij zit nu in zijn kost
baar paleisje als een verbitterde ge
rant, die wacht op dagjesmensen.
„Misschien kunnen we met zijn
allen een uitsmijter bij hem gaan
eten", zegt Van Drongelen, dan heeft
hiü ook eens een goede dag."
(Van een onzer verslaggever)
BREDA In de International Herald Tribune beschrijft de New Yorkse Impres-
sario Jules B. Farber voor zijn lezers Toon Hermans als „the hottest entertainer"
in Holland die aanstuurt op Broadway. „Voor Nederlanders, Duitsers en Oosten
rijkers is Toon Hermans een combinatie van Victor Borge, Danny Kaye en Mau
rice Chevalier, al het tenminste mogelijk is zich deze talenten voor te stellen in
<e persoon van een man, die geen van hen imiteert."
„Hij schrijft zijn teksten, grappen en
i edjes zelf en maakt zelf de opzet
i zJ)n skow- Hij geeft al tien jaar
E?® Mpshows en de traditie dat
A j1'uU,1^verkocht is, doet de men-
kamperen naCht V00r de loketten
M<ÏÏSr i?ar Seleden legde William
eWI gency Toon vast voor het
w ^.vai? e-n Amerikaanse show. Far-
isL „eiChr5p. hoe er in die vier
Toen hij eindelijk de
Pi oef moest doorstaan ten overstaan
Amerikanen voor een show van
z.a uur m een vreemde taal, brach-
ten de Amerikanen in Nederland Toon
een staande ovatie. Volgende maand
gaat hij naar Amerika-
„Herman's appel is zo menselijk en
zo universeel, dat het moment
waarop hij begint de clown uit te han
gen, te goochelen, te imiteren, te zin
gen of een van zijn veelzijdige talenten
te tonen, toeschouwers Toon onmid
dellijk als de hunne aanvaarden".
De populariteit in Nederland illus
treert de schrijver van het artikel
.,Hoe is Toon Hermans?" als volgt:
„Toen een Nederlandse omroep aan
kondigde dat Toon Hermans op za
terdag voor Kerstmis om acht uur
een one manshow zou geven, werd
deze omroep overstroomd met protes
ten van winkeliers en restauranteige
naars.
Er werd zoveel druk uitgeoefend dat
net tenslotte het programma een uur
later zal worden uitgezonden.
De winkeliers wisten echter waar
over zij klaagden. Twee jaar eerder
lag het carnaval in Zuid-Nederland
stil toen Toon zijn show gaf voor de
televisie. Tot elf uur was het doodstil
in de straten".
De kijkdichtheid van die avond
was 97 procent, een cijfer dat met
verbazmg door Amerikaanse talenten-
jagers werd aanschouwd."
„Toon maakt de mensen blij", zo con
cludeert de schrijver. „Omdat hij niet
in de viezigheid graaft en blijmoedig
optimisme aan de dag legt."
Toon, die volgens het blad zijn ei
gen betekenis altijd verkleint, heeft
eens een brief van een Weense psy
chiater gehad, die in het artikel wordt
geciteerd en waarin staat: „Ik zeg
mijn patiënten dat zij eens per jaar
Toon Hermans moeten gaan zien en
dan geen behandeling meer nodig heb'
ben".
Tenslotte wordt verteld hoe een Ne
derlandse missionaris, terug uit Afri
ka, Toon een brief had geschreven
waarin hij meedeelde, dat hij, als hij
in de put zat met zijn problemen de
laatste plaat van Toon opzette. Deze
brief heeft Toon aan Willem Duys
gegeven, die de missionaris in „de
vuist" haalde, met het gevolg dat deze
duizenden guldens toegezonden kreeg
om zijn missieproblemen te helpen
oplossen.
,Toon is er vooral trots op, als hjj
een dergelijke rol kan spelen", be
sluit het artikel.
ADVERTENTIE
Uw salaris laten overmaken op een Gezinsrekening bij de Boeren
leenbank kost niets extra, bespaart U veel zorg en moeite en biedt
bovendien de mogelijkheid:
een Persoonlijke Lening te sluiten tegen
aantrekkelijke voorwaarden.
Uw plannen voor een eigen woning te realiseren
doordat de Boerenleenbank U een gunstige
hypothecaire lening kan verstrekken.
gebruik te maken van betaalcheques.
al Uw betalingen kosteloos door de bank te laten
doen.
een goed overzicht te krijgen van al Uw
ontvangsten en uitgaven.
tic bank voor iedereen
11000 vestigingen
(Van een onzer verslaggevers)
SANTPOORT Enkele uren nadat vrijdag jl. het kindertehuis Sint Rafaël
te Santpoort aan de Frentropstichting was overgedragen, heeft de voorzitter
van deze stichting, broeder Dalmatius, tevens algemeen overste van de broe
ders van O.L.V. van Zeven Smarten, aan drs. P. F. Verdonck meegedeeld,
dat hij geacht wordt vanaf 7 december bij de Frentropstichting in dienst
te zijn als psycholoog-directeur van het kindertehuis. Zuster Maria Theodora,
directrice van het internaat, en de overige zusters, die op Rafaël werkzaam
zijn, hebben van hun overste bericht gekregen dat zij vóór Kerstmis een
keuze moeten maken uit twee mogelijkheden: ofwel het kindertehuis ver
laten en naar een ander klooster gaan, ofwel op Rafaël blijven en dan buiten
de congregatie worden gezet in de vorm van een zg. exclaustratie.
Het bericht is in Santpoort met ge
mengde gevoelens ontvangen. Ieder
een is blij dat aan drs. Verdonck, die
door de vorige stichting Op staande
voet werd ontslagen, recht is gedaan.
Dit ondanks het feit, dat de zusters
van het Arme Kind Jezus, in wieT
handen deze stichting berustte, duide
lijk hebben laten blijken dat zij zijn
terugkeer op Rafaël een onaanvaard
bare zaak zouden vinden. Broeder Dal
matius, die deze opvatting kende, heeft
van geen wijken willen weten.
Voor de zusters van het kinderte
huis staan de zaken er nu weinig roos
kleurig voor. Zij worden door hun
oversten kort en goed voor het blok
geplaatst. Als ze in Rafël willen blij
ven wat voor de hand ligt en waar
toe de nieuwe stichting de mogelijk
heid opent worden zij voor een
jaar geëxclaustreerd, d.w.z. buiten het
kloosterverband geplaatst met behoud
van haar geloften. Zij hebben dan een
jaar de tijd om met zichzelf uit te
vechten wat voor haar het zwaarste
weegt: haar werk in het kindertehuis
of haar lidmaatschap van de congre
gatie.
Willen zij deze exclaustratie niet,
dan moeten zij nu reeds Sint-Rafaël
verlaten en na.ar een ander klooster
verhuizen. Naar verluidt overweegt het
bisdom Haarlem stappen om ander
maal ten gunste van de zusters in te
grijpen. Bovendien wondt door deskun
digen betwijfeld of de exclaustratie, die
door het kerkelijk recht als gunst is
bedoeld, wel bij wijze van strpkan
worden gegeven.
In een onderhoud dat wij met een
van de zusters mochten hebben, ho
ren wij, dat de zojuist bedoelde brief
op Sint-Rafaël vrij rustig is ontvan
gen. „Wij vechten voor een eerlijke
zaak", is haar commentaar.
„Toen drs. Verdomck ontslagen werd,
moesten wij solidair met hem zijn en
ook on$ ontslag aanbieden. Wij waren
het helemaal eens met zijn beleid en
moesten dit blijvtn dekken. Wij zijn
ons niet bewust, daarmee iets ver
keerds te hebben gedaan, integendeel".
Het enige dat haar dwarszit is het
lot van de 72-jarige huisoverste Clara
Augustina, die mede op advies van
het bisdom Haarlem bij wijze van ge
baar gehoorzaamd heeft aan het op 20
oktober gegeven bevel, op staande
voet uit Sint-Rafaël te vertrekken.
Kort^ na aankomst in het moederhuis
is zij naar Schleiden in de Eiffel ver
bannen. Zij staat er als portierster
aan de deur en heeft haar titel van
moeder verloren.
„Ik heb haar vanmorgen nog aan
de telefoon gehad", zegt een van de
zusters. „Ze heeft aan één stuk zitten
huilen: Ik houd het hier niet uit, ik
ga hier dood. Deze daad van het
hoofdbestuur heeft bij ons kwaad
bloed gezet, vooral omdat het verblijf
in Schleiden aan zuster Clara Augus
tina als een vakantie werd afgeschil
derd en haar in het vooruitzicht werd
gesteld dat ze „ook nog naar Rome"
mag. Kunt u zich voorstellen, wat ons
te wachten staat, wanneer wij aan het
nu gegeven bevel zouden gehoorza
men".
Een en ander is symptomatisch voor
de situatie, die in de congregatie van
de zusters van het Arme Kind Jezus
nog altijd bestaat. De oversten oefe
nen er een autoritair gezag uit en
van de onderdanen wordt verwacht, dat
ze blindelings gehoorzamen. Communi
catie tussen leiding en leden is er niet,
echte gesprekken vinden niet plaats,
brieven worden niet of slecht beant
woord. „U hebt geen verantwoording,
dlie dragen wij", is een gezegde dat
ook nu nog door de oversten wordt
gehanteerd. „Er wordt weinig of niets
gedaan aan kadervorming", zeggen de
zusters van Sint-Rafaël, „althans niet
onder het personeel van de kinderte
huizen. Al onze wensen om tot ver
nieuwing van het religieuze leven te
komen, worden afgewezen. Tegen ex
perimenten wordt gewaarschuwd: die
leiden er toe, aldus de oversten, dat
de zusters tot „gewone leken" uitgroei
en en in kleine conventen trekken,
„waar ze niet meer met oze Lieven
Heer onder één dak willen wonen".
Gewaarschuwd wordt ook tegen mo
derne literatuur, tegen De Bazuin en
de Nieuwe Linie, ja zelfs tegen een
blad als De Kloosterling.
Drs. Verdonck kan het hier geschet
ste beeld uit jarenlange ervaring be
vestigen. Hij is zich bewust, dat het
congregatiebestuur hem als een ge
vaarlijk personage beschouwt, omdat
hij d'oor zijn lessen over psychologie!
en pedagogie de zusters tot volwassen,
bewuste mensen maakt. „Ze gaan me
de door mijn lessen anders tegen de
blinde gehoorzaamheid aankijken", zo
zegt hij. „En ze slikken de roomse
saus niet meer, die over toespraken en
brieven wordt uitgegoten. Volgens de
oversten worden ze met de dog bru
taler. Volgens mij worden ze alleen
maar meer persoonlijkheid".
„Wij worden voor een verschrikke
lijk dilemma geplaatst", zeggen de
zusters. „Wij willen als groep bijeen-
blijven en ons werk hier voortzetten.
Dat kunnen we alleen maar doen op
straffe van exclaustratie. De meesten
van ong zullen die straf nemen.
Om te beginnen, even een duik ln
de internationale politiek, om precies
te zijn de EEG-ellende. Nietwaar,
Europees denkende vrienden, het is
een verdrietige zaak. Voor de zoveel»
ste maal is er ruzie, al wordt dat in
diplomatieke kringen natuurlijk niet
met zoveel woorden gezegd.
Maar wat wil je. Gisteren las ik
het volgende in een telexbericht: „De
ministers van de zes zullen een be
spreking houden, buiten het raam
van de EEG, om te beraadslagen over
de toestand in Griekenland
Een gevaarlijk plekje om te beraad-
slagen, als u het mij vraagt. Zo moet
het wel fout gaan.
Een zeer attente lezer maakte mij
opmerkzaam op een advertentie, die
dezer dagen (inclusief zetfoutin
deze krant stond: „Voor bezorging
en incassowerkzaamheden van ons
dagblad vragen wij: NETTE, BER-
TOUWBARE JONGEMAN. Uiter
mate geschikt voor vitale gepensio
neerden."
Jong geleerd is ook hier oud ge
daan.
Bewoners van Breda en omliggende
gemeenten kunnen gerust zijn. Het
verhaal als zou Breda de munitiefa
briek van Hispano Suiza hebben aan
gekocht om zich te wapenen voor de
annexatiestrijd, blijkt uit de lucht te
zijn gegrepen. Overeengekomen is na
melijk dat de produktie van murviti#
definitief beëindigd zal worden.
De uit Nederland afkomstige me
vrouw Cornelia Pruis heeft in
Australië een „vakantieoord voor ka
merplanten", oftewel een planten-
kennel geopend. Behalve Fikkie, kan
men nu dus ook zijn ficus, fuchsia en
geraniums uitbesteden. Wie begint er
hier mee?
De Algemene Bank Nederland, ge
meenlijk aangeduid met ABN, is nu,
na de fusie, de grootste bank in ons
land. Veel mensen, die weten wat je
met heel veel geld kunt doen, kijken
hier nogal bedenkelijk tegenaan. Ze
denken natuurlijk: de duivel komt
steeds op dezelfde hoop terug, om het
ABN, ofwel Algemeen Beschaafd Ne
derlands te houden.
Een liefst 86-jarlge dame gaat op
15 januari een mars naar het Kapi-
tool in Washington maken om te pro
testeren tegjjh de oorlog in Vietnam.
Het is Jeannette Rankin, de eerste
vrouw die in het Amerikaanse con
gres werd gekozen.
Een oudere textielarbeider vierde
onlangs bij een Twents bedrijf zijn
40-jarig jubileum. De directeur bood
hem het gebruikelijke gouden horloge
aan en sprak vriendelijke woorden.
Tenslotte vroeg hij aan de jubilaris,
die 40 jaar aan hetzelfde weefgetouw
had gestaan: „Hebt u nu nog een
wens?" De jubilaris zag eindelijk zijn
kans schoon en zei: „Ja, ik zou graag
het bedrijf eens willen zien."
Vergeet het niet: anno negentien
honderdzevenenzestig'.
MERIjft
DEN HAAG (ANP) Op een spe
ciale vergadering van de „European
Plant Protection Organisation" (EP
PO) in Parqs, over een effectievere
bestrijding van de muskusrat, zijn Ne
derland, België, Luxemburg, Frank
rijk, Duitsland en Zwitserland het
eens geworden over de instelling van
een ad hoe werkgroep.
Deze werkgroep, zo deelt het minis
terie van Landbouw in Den Haag mee,
zal regelmatig bijeenkomen teneinde
gegevens uit te wisselen, die betrek
king hebben op de levensgewoonten,
waaronder met name de voed'selkeuze
van de muskusrat, de coördinatie van
de bestrijding, de door de ratten toege
brachte schade, de ontwikkeling van
de bestrijdingsmiddelen en de juridi
sche toelaatbaarheid van vangmidde-
len. In de werkgroep zullen voor elk
deelnemend land in beginsel een bio
loog en een deskundige vanger zitting
nemen.
Ter conferentie was men unaniem
van mening dat het in de naaste toe
komst vooral om een goed overdachte
coördinatie zal gaan, die zou kunnen
uitmonden in een grote internationale
actie ter bestrijding van de muskus-
ra ttenplaag.
De werkgroep zal zich o.m. met het
vraagstuk bezighouden van de premi-
ering van de niet-beroepsrattenvan-
gers en van de bestelling van de pel
zen. Aan premiering kleeft het psycho
logische bezwaar: is het enthousias
me aanvankelijk, evenredig met de
„buit" groot, na verloop van tijd wordt
die geestdrift kleiner, als het moeilij
ker wordt de ratten te vangen.
Een ander probleem voor de werk
groep zal de vraag zijn of het zinvol
is bij de bestrijding van de dieren
het gehele jaar achtereen actief te
zijn, of met versterkte intensiteit ge
durende de tweemaal 's jaans optre
dende trek. Tenslotte is er ook het door
de werkgroep te bestuderen probleem
van de vangtechniek in relatie tot de
waterbeheersing: wisselende waterstan
den bemoeilijken de bestrijding.