GROENE KRUIS
BEGON MET ÉÉN BED
deeg-
venters
van
Axel
BOUTENS LEEFT NOG IN MIDDELBURG
Zestig jaar gezondheidszorg
feestje bouwen?
schenk de slijter (jfï
uwvertrouwen!Vu,i
m
ZEVENDUIZEND KEER
EEN PRAKTISCHE GIDS
SN
Beeld voor
Terneuzen van
Ek van Zanten
Ninon Mannaert
Een oud Sinterklaasgebruik
Verwachtingen
voor Axelse
jaarmarkt hoog
gespannen
Traditie
Diploma B voor
Ninon Mannaert
(accordeon)
BIJ 25e STERFDAG UITGAVE VAN VERZAMELDE LYRIEK
decembermaand
hoeft niet duurte
z'jni ook in uw
2MSEVIN& l£> EEN
suwtR
lstapt naar binnen
het &c.heeut u
TIENTJES*
ziet u maar
WEE6PER
KLUIT r
«BodS6
SPERCIE
BONEN
BE6&0
CACAO
|£»4ktak
sqfc«spoj
POEDER
KOFFIE
CREAM
(CRACKERS'
KNACKE
BRÖO
ZUIDVRUCHTEN
'\Y\ de PRU&SLAG
ZO VOORDELIG!.
PRU IME.DANT6N
APPELTJES
ABRIKOZEN
TUTTI FRUTTI
DOOR MASSA
VERKOOP
PRUSSLAGPRUS
BRUINE
BONEN «M
BRAAD-KIPPEN
inonzeSiASERU AFD.
pond masere
RUNDER
JAC. HERMANS
Samen leven in Ter neuzen
Expositie in J 34
Fusie
Eigen dak
Rampen
Petitie voor
behoud van
gymnasium
te Middelburg
Zeeuwse school won
schoolradio bij
kinderpostzegelactie
ADVERTENTIE)
DIE öeZELLI&e
margarine. >*t ffl 9
--zuur
i liberlollk
i ho»_landse<
lil
DAT IS PRUS-SLA©
3100 9rams pakken
DE ECHTE
ZAANSE
I iv\ cte PRU2>*2AAG* ACTUD
IpckTHEE Jgffc
BEKEND MERK
pok
pok
PRACHTIGE
MÉLANGE
pet» zok
ponospak
GOUDGLANZEN DE 1
puikmctekcok a*»
WASMIDDEL^
matig schuimend
panklaar
©00 gram"1250gram
pond
MALSE
BERGEN OP ZOOM
1 MADE-VUSSINGEN
MIDDELBURG-GOeS
TCRNEUZeN-AXfeL
^eENBERGEN^
DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 6 DECEMBER 1967
S
Ma3/
Bi dan is het goud voor nuJ- t inl
iet neerlaten van dat rolliuK j.^ide
lijn van Uylen, Met een al te
1 erop af. Maar eilaas ^juf
fckende slag viel de zware si -
Ie hij hem de weg naar de vi J njl0pdg
IlTÜ" brulde Gozewita en J"Ea jn-
Izijn vuist op het harde staii~ zeviii"
lelfs al zó ver, dat de arme
Tkels in smerig, koud water
(Van een onzer verslaggevers)
TER-NEUZEN Samen leven, gids
voor inwoners van Terneuzen" staat
er op de grappige omslag, die twee
jongetjes laat zien, kennelijk wel samen
aan het spelen, maar met de handen
voor hun ogen. Ze zien elkaar niet.
Om die onkunde over eikaars bestaan
een beetje uit de wereld te helpen
(althans in Terneuzen) heeft het Ter-
neuzense gemeentebestuur een 96-
pagina's dikke gids uitgegeven, die
nog voor Kerstmis bij alle inwoners
gratis aan huis wordt gebracht.
„Het is een stukje gemeenschapsop
bouw", aldus burgemeester J. C.
Aschoff, die de eerste exemplaren uit
deelde aan vertegenwoordigers van
kerken, verenigingen en organisaties.
Een bijzonder woord van waardering
sprak hij daarbij tot de samensteller,
de heer R- van Hulst, cultureel amb
tenaar van Terneuzen, die op zijn beurt
weer assistentie heeft gehad van de
heer W. Blok, de man die onder meer
de public relations verzorgt van de
gemeente.
Plezierig gelardeerd met vaak heel
mooie foto's, geoft de gids werkelijk
informaties over alles van Terneuzen.
Zelfs de stadsdiensten van de autobus
staan er al in. Vanaf half januari
krijgt Terneuzen namelijk ztfn langver.
wachte stadsdienst van de Z.V.T.M.,
waarbij men dagelijks om twintig over
en twee minuten voor het hele uur
van het busstation tot Driewegen kan
rüden.
Om een idee te ;even van de inhoud
van de gids: er zijn hoofdstukken met
informaties over de gemeentelijke
overheid, over onderwijs, jeugdwerk,
sport, culturele instellingen en vereni
gingsleven, politieke partijen en vak
organisaties, geestelijk leven, maat
schappelijk werk, bankinstellingen, dag
bladen, toerisme, enzovoort.
„Alle richtingen v.n stromingen uit de
gehele samenleving zijn hierin weer
spiegeld", aldus de burgemeester.
„Allen voelen zich een deel van het
geheel, want samen staan we voor de-
ADVERTENTIE)
zelfde taak: een goede opbouw van on
gemeente en daarbij kunnen we elkaar
niet missen. De totstandkoming van
dit boekje is een bewijs van goede wil,
want werkelijk elke organisatie heeft
meegewerkt".
Het is de bedoeling om elk jaar een
dergelijke gids ui te geven. Omdatz^'n
eerste uitgave de moeilijkste is, vroeg
de burgemeester clementie voor de
eventuele fouten die erin mochten zit
ten. Het is niet alleen cle bedoeling,
de gidsen gratis thuis te bezorgen in
alle bijna 7000 panden, die Terneuzen
telt, maar het gemeentebestuur wil ook
alle nieuwe inwoners van Terneuzen
de gids nog toesturen op hun oude
adres. De Terneuzense jeugdraad zorgt
voor de verspreiding in de gemeente.
Dank zij de WV en een Terneuzens
makelaarskantoor is bij de gids boven
dien een volledig bijgewerkte kaart
van Terneuzen gevoegd.
(Van een onzer verslaggevers;
TERNEUZEN Het gemeentebe
stuur van Terneuzen organiseert van
vrijdag 8 december tot 25 december
een expositie van plastieken van Ek
van Zanten en van schilderden en gou
aches van Annemarie van Zanten-Ei-
lers. De expositie wordt gehouden In
Galerie J 34, Grenulaan 34 te Terneu
zen en valt nagenoeg samen met de
plaatsing van het beeld „Bokspringers"
van Ek van Zanten bij de vijver en
het sportpark.
De tentoonstelling zal vrijdagavond
om 8 uur geopend worden. De heer
H. J. Ruis, voorzitter van de Terneu
zense Culturele Adviesraad zal de ex
positie inleiden. Ek van Zanten werd
in 1933 in Zaltbommel geboren en ont
ving zijn opleiding achtereenvolgens
van Joh. Polet, van prof. Esser op de
Rijksacademie voor Beeldende Kun
sten en op het Hoger Instituut te Brus
sel bij Ch. Leplae. Van 1956 tot '59
bracht hij een studieverblijf door in Ro
me. In 1963 ontving hij de gemeentelij
ke cultuutprijs van de stad Hilversum-
Annemarie van Zanten-EIlers werd
in 1933 te Amsterdam geboren. Zij
ontving haar opleiding aan de Rijks
academie van Beeldende Kunsten
te Amsterdam, drie jaar onder leiding
van prof. G. Röling en twee onder lei
ding van prof. J. Wiegers. Ze werkte
in Frankrijk en Italië, exposeerde in
Rome, Amsterdam en Maassluis.
De expositie is tot 25 december elke
dag (ook 's zondags) geopend van twee
tot zes uur, bovendien elke woensdag
en vrijdagavond van zeven tot negen
uur.
ENKELE dagen geleden behaalde de
17-jarige Ninon Mannaert in Hulst -
het diploma B voor accordeon aan de
Zeeuwse Muziekschool. Zij was de
enige kandidate en daarom vanzelf
sprekend de enige geslaagde. Het
was de eerste keer dat de stichting
Zeeuwse Muziekschool diploma's uit
reikte. Voor die tijd kregen we we
rapporten en zo, maar je had eigen-
lijk geen echt doel om.naar te stre
ven".
JK vind het wel prettig dat er een
diploma vast zit aan een opleiding
Dat is ook hier het geval. Zonder di
plomats in het vooruitzicht is het le
ren niet zo interessant Je werkt zon.
der meer veel harder als er iets aan
vast zit. Het diploma A heb ik niet
Dat kon ook niet want twee examen'
tegelijk kun je niet doen. Ik dachi
dat ik wel in staat zou zijn om meteen
het hoogst te mikken en daarom vroeg
ik of ik het mocht proberenDaar
waren geen bezwaren tegen. Nu nog
het diploma A halen heeft geen zin
meer omdat ik al blijk heb gegeven
zowel het een als het ander te kun
nen door meteen B te halen".
„HET examen zelf was beslist niet
eenvoudig. Ik moest vooral technisch
laten zien wat ik waard was. Daarbij
wordt vooral gelet op het spelen van
toonladders. Ogenschijnlijk misschien
niet zo belangrijkmaar toch is het
ieel nuttig dat je goed je toonlad
ders kent. Voornamelijk ging het om
de speelvaardigheid. Theorie was niet
zo voornaam. Het examen werd af
genomen door de directeur van de
Zeeuwse Muziekschool de heer Berg
en en de heer Oudenaerdt. Hij is
leraar aan de muziekschool voor ac-
ordeon. Ik had wel gedacht dat de
eisen minder zwaar zouden zijn. Het
leek wel dat je er echt iets van moet
SS e.n 'dunnen."
'T™ 3aar speel ik al accordeon,
oen ik zeven was kreeg ik en piano-
enaccordeonles. Dit jaar doe ik eind-
Eerst heh ik °P het
Bl/mnasmm gezeten. Het tweede tri-
aettnmW derde ben ik er mee
Bfstopt en naar de m.m.s. gegaan.
Het was een beetje te veel van het
(Van een onzer redacteuren)
GOES. Als de secretaris van de provinciale Zeeuwse vereniging
Het Groene Kruis, de heer A. de Lange, uit de jaarverslagen en uit
eigen memorie gaat putten, dan komt er een indrukwekkend relaas
voor de dag. Het is boeiend om aan de vooravond van de viering
van het zestigjarig bestaan van de vereniging (zaterdag in Middel
burg), eens over de schouder van secretaris De Lange mee te lezen.
„Een merkwaardig samentreffen", zo vat hij de historische lijnen in
de gezondheidszorg, die tot het huidige kruiswerk hebben geleid,
Het initiatief in het Groene Kruis-
werk op provinciaal niveau in Zeeland
lag in Oost- en West Souburg en Nieuw
en Sint Joosland. Tot de verenigingen
.lie daar in 1907 waren gesticht traden
■veldra Vlissingen, Annemuiden, West-
:apedle, Veere, Oostburg en Zuidzande
oe. Dokter C. H. Plugge uit Souburg
vverd de eerste voorzitter en hij bleef
Jit tot 1935. Het was eigenlijk geen klein
oegin, want een combinatie van acht
plaatselijke verenigingen mag er best
zijn.
Wie de eerste inventarislijst inkijkt
heeft echter moeite zijn verwondering
over zoveel schamelheid te onderdruk
ken: één bed, één couveuse, twee kisten
voor de verzending van te ontsmetten
goederen en een inrichting voor de ont
smetting van woningen. Dat was alles.
De jonge vereniging zag in het ont-
smettingswerk een eerste en toen ook
acute opdracht. Reeds in het eerste jaar
kwam er een volledige woning- en goe-(
derenontsmettingsdienst tot stand en
werden scholen in Arnemuiden ontsmet, j
Tuberculosebestrijding vroeg ook al
spoedig grote aandacht. De strijd tegen
deze ziekte, die jarenlang een volks
gesel is geweest, is thans definitief ge
wonnen. Dat is maar één van de vele
wapenfeiten die de kruisverenigingen
in hun vaandel kunnen schrijven.
Op het werkprogram voor de eerste
jaren stonden nog meer punten die
wijzen op de slechte situatie die er in
die jaren op het gebied van de ge
zondheidszorg bestond.
Enkele van die punten waren: EHBO-
cursussen, levering van ijs voor me
dische en hygiënische doeleinden, strijd
tegen de kwakzalverij, verspreiding van
hygiënische lectuur, verstrekking van
versterkende middelen aan minvermo
genden enz. enz.
Terwijl men het werk uitbreidde,
werd voortdurend aan uitbreiding van
de organisatie gesmeed. Op vele plaat
sen werden nieuwe afdelingen op
gericht, totdat in 1915 een belangrijk
moment aanbrak. Toen kwam er een
fusie tot stand met de Zuidbevelandse
vereniging die tot dat ogenblik een zelf
standig bestaan had geleid. De veertien
afdelingen van de provinciale vereni
ging en de vijftien van de Zuidbeve
landse vereniging vormden samen een
sterk en groot geheel, en pas toen kon
men spreken van één Groene Kruis in
Zeeland
Al vroeg werd met het aanstellen van
wijkverpleegsters begonnen, maar de
contributiebedragen waren zó laag dat
er nauwelijks iets van kon overschieten
voor de salariëring van de wijkzusters.
In 1919 was de wijkzuster trouwens in
76 van de 109 Zeeuwse gemeenten nog
een praktisch onbekend fenomeen. De
wijkverpleegsters hebben waarlijk de
hitte van de dag gedragen. Pas in 1950
kwam er een pensioenregeling voor
deze stille helpers in nood tot stand.
Van de oudere „lichtingen" waren er
toen vele al niet meer in leven.
ting van c onsuitatiebur eaus voor zuige
lingen, omstreeks diezelfde tijd. De zui
gelingensterfte was in het Zeeland van
na de eerste wereldoorlog ontstellend
groot.
Twee rampen had de provinciale ver
eniging te doorstaan. De eerste was de
jorlogs- en bezettingstijd, waarin het
J-roene Kruis, behalve voor de zware
jpgave om in toenemende mate hulp
te moeten verlenen, ook nog kwam te
itaan voor het gevaar van gelijkschake
ling in de nazi-uitvinding, de „Neder-1
.aodse Volksdienst". Dat laatste is niet
gelukt. Het was alsof men terug was
gekeerd naar de twintiger jaren van*
deze eeuw. Het Groene Kruis moest zich
na jaren opeens weer volop met ont-
smettingswerk gaan bezighouden, maar
ook ontstonden er vreemde neventa
ken, zoals de distributie van zachte
teep, van stofkammetjes en. van batte
rijen voor zaklantaarns.
Het opbouwwerk na de bevrijding was
mgelofelijk zwaar. Het was feitelijk
oog niet eens helemaal voltooid, toen de
watersnoodramp in 1953 een nieuwe
wissel trok op het uithoudingsvermogen
/an de talrijke werkers op kantoor en
,in het veld". Het opbouwwerk na de
■amp was omvangrijker en zwaarder
ian dat vam na de oorlog, maar men
,rok zich op aan de ontroerende hulp
die in deze nood door vrijwel heel de
wereld werd geboden. Nu beschikt het
Groene Kruis in Zeeland over me
dische centra in Middelburg, Vlissingen
en Goes en over 65 Groene Kruisge-
bouwen van waaruit het praktische
werk wordt gedaan
In 1923 werd een „provinciale com
missie ter bevordering van de hygiëne
van moeder en kind" gesticht, die later
een federatief karakter kreeg. Geen
overbodige luxe, evenmin als de oprich-
Bij alle Douwaktiviifceiit van het Groent»
Kruis lag het zwaartepunt altijd „te
velde". Er stonden alom reeds wijkge-
bouwen, toen de administratie van de
gehele vereniging nog was onderge
bracht ten huize van de secretaris. In
1958 kreeg de vereniging eindelijk een
eigen bureau. De vereniging bleef ge
stadig groeien. Het Groene Kruis telt nu
al meer dan 51.000 leden. Het aantal
wijkverpleegsters schommelt rond de
zestig en het aantal gediplomeerde en
leerling-kraamverzorgsters bedraagt on
geveer honderd. Het Groene Kruis heeft
nu 92 consultatiebureaus voor zuigelin
gen en het aantal kleuterbureaus be
draagt 81.
In 1950 betrad het Groene Kruis een
nieuw terrein vain hygiëne: de geeste
lijke volksgezondheidszorg, waarvoor
een psychiater en een districtsverpleeg
ster werden aangesteld. Na vier jaar
werd dit werk echter overgedragen aan
de Dienst voor geestelijke volksgezond
heid, waarin alle kruisverenigingen
vertegenwoordigers hebben.
Op tal van gebieden die het welzijn
van de mens ten nauwste raken heeft
Het Groene Kruis zijn belangen en zijn
eigen inbreng: de Zeeuwse stichtingen
voor reumabestrijding, kankerbestrij
ding, prenatale zorg, revalidatie etc Een
symptoom van de uitgestrektheid van
het arbeidsveld en de verregaande spe
cialisatie was de aanstelling van een
verpleegster in algemene dienst en ener
zijds en die van een diëtiste anderzijds.
Op de feestelijke bijeenkomst die za
terdag in Middelburg wordt gehouden
zullen deze markante feiten uit een ver
en nabij verleden stellig worden be
licht maar dain toch hoofdzakelijk om
dat zij te zamen het vertrekpunt vormen
voor de toekomst en geen afsluiting van
een glorieus verleden ztin.
(Van onze correspondent)-
AXEL Op donderdag 14 december
,ordt te Axel weer een grote najaars-
eemarkt gehouden.
Ook dit jaar verwacht de commissie,
.ie deze jaarmarkt organiseert, weer
eel aanvoer en een goede handel, voor-
d omdat het najaar goed is geweest
oor het vee. Dat geldt met name voor
ieeuwsch-Vlaanderen, een gebied, waar
eel suikerbieten worden geteeld en
waar het bietenblad voor het vee is
>estemd- Trouwens, het vee, dat jaar-
ijks op de tweede donderdag van de-
ember te Axel wordt aangevoerd, is
altijd van uitstekende kwaliteit.
De inkopers voor de grote slachthui
zen uit de randstad Holland zijn hier
aan sinds vele jaren op de hoogte, zo
dat er een levendige handel plaats-
vint.
Niet alleen vet vee, maar ook fokvee
en jong vee worden in grote hoeveel
heden aangevoerd en verhandeld.
Tevens is er een keuring voor de di
verse klassen aan verbonden. De eerste
prijswinnaars worden houder van een
medaille, de kampioenen van een be
ker. Dit alles wordt beoordeeld door
een deskundige jury. De officiële ope
ning vindtplaats om 11 uur.
(Van een onzer verslaggevers)
AXEL. Duizend deegventers
voor de echte Axelaars. Dit is het
aandeel dat bakker R. Duym in
Axel levert naast zijn acht colle
ga's om te voldoen aan de jaar
lijks groter wordende vraag naar
de originele Axelse deegventjes
in de sinterklaastijd. De ver
moeidheid staat hem op het ge
zicht geschreven. Ook zijn vrouw
en zuster die van 's morgens
vroeg tot 's avonds laat meehel
pen is het aan te zien dat er de
afgelopen dagen weinig nacht
rust is geweest.
„De drukte ligt tussen zaterdag en
vanavond", zegt de heer Duym. „Za
terdagnacht werd ik meteen gu>ed in
gewijd. Twee uur heb ik mijn bed ge
voeld. Met Kerstmis is dat nog veel
erger. Vanmorgen ben ik om vier uur
begonnen.
„Hoe lang die traditie in Axel be
staat, zou ik met geen mogelijkheid
kunnen zeggen. Mijn vader, die rond
1913 in deze zaak kwam, bakte ook
deegventers. En de heel oude mensen
hebben nooit anders geweten", zegt
hij. „Je moet de deegpoppen in twee
groepen verdelen. Je hebt de manne
tjes en je hebt eendjes. In Axel noe
men ze die pieletjes. Vroeger waren
er ook paardjes. Daar zat dan een
deegvent op. Allemaal met de hand
uit deeg gesneden. Een model had je
er niiet van, zoals voor speculaas".
Vooral tijdens de oorlogsjaren werden
in de St.-Nicolaastijd enorme hoeveel
heden deegventers in Axel gebakken.
„De mensen hadden in die tijd niet
veel. Dit konden ze nog wel betalen.
Je gaat gewoon uit van een deegbolle
tje, waar je ook cadetjes en room
soezen van maakt. Uit diait bolletje
Bakker Duym kent zijn ventjes.
wordt het figuurtje gevormd. Een paar
krenten voor de ogen en de knoopjes
op de buik. Dat is alles".
„Ook waar geen kinderen zijn worden
de deegspoppen veel gevraagd. Natuur
lijk alleen in Axel. In Zaamslag een
beetje. Het is eigenlijk een Axelse spe
cialiteit. Vooral door oude Axelaars
worden ze veel gegeten".
„In het snijden gaat veel tijd zit
ten. Als ik mijn uurtjes zou rekenen
zou er van die verdiensten weinig over
blijven. Ik moet ook nog speculaas,
grote poppen en kleine koekjes maken.
Die poppen maak ik ook met de hand.
Eerst het deeg op een plankje, en daar
na de oven in. De kleine koekjes wor
den machinaal gemaakt.
Pepernoten maken we zelf ook niet
meer. Dat is niet meer te doen."
Het komt er op neer dat er circa
130 kleine deegventers tegelijk de oven
ingaan. Als het eenmaal zover is heb
je er geen omkijken meer naar. Maar
het vormen, dat is het ergste".
„Ik wordt er niet zenuwachtig van",
zegt hij. „Als je driftig wordt breng
je er niets meer van terecht. Ik wil wel
hard werken, maar ik bepaal mijn
eigen tempo. Als je de zaak forceert
zullen de klanten dat wel proeven.
Je spullen zijn dan lang niet zo goed.
Je moet er de tijd voor nemen".
(Van een onzer verslaggevers)
HULST Voor het eerst zijn door
de Stichting Zeeuwse Muziekschool in
Hulst diploma's uitgereikt voor accor
deonbespeling. Ninon Mannaert in
Hulst was de enige, die het diploma
b wist te behalen. Het diploma a kon
worden uitgereikt aan: Nancy Aron-
son uit Hulst, Paula Schelfhout uit
Hengstdijk, Guido Strijdonk te Hulst,
Rina de Vreo uit St. Jansteen.
(Van onze correspondent)
MIDDELBURÜ Voor de petitie
voor het behoud van het Stedelijk Gym
nasium in Middelburg zijn tot nu toe
ongeveer 500 handtekeningen binnen
gekomen. Hoewel de actie tot en met
2 december liep komen er bij con
cierge J. Tiersen nog steeds vele on
dersteuningen van de petitie met hand
tekeningen binnen. Deze actie, op ini
tiatief van ds. J.E.L. Bremmelkamp
en notaris H. van den Briel, gaat
uit van de school, maar de leerlingen
zitten intussen ook niet stil. Uit de
schoolvereniging „Nihil sine labore"
is een actie-comité samengesteld, dat
verdere stappen gaat ondernemen. Zo
ziet men bij binnenkomst van het Ste
delijk Gymnasium enige borden met
leuzen als: „Geen moord op 'n spring
levende. Het Gymnasium hoort zelf
standig"., terwijl er met grote letters
op het bord in het scheikundelokaal
een verzoek te lezen is, waarin de
leerlingen worden opgeroepen oude la
kens mee te nemen voor het vervaar
digen van spandoeken Deze zullen mee
gedragen worden in een stille demon
stratie, die als de politie hiervoor toe
stemming geeft, donderdag 14 decem
ber in Middelburg gehouden wordt.
Dat is vier dagen voordat het Stede
lijk Gymnasium in de gemeenteraad
aan de orde komt. Mej. Mariëtte de
Reeper, praeses van Nihil sine labo
re, hoopt er maar het beste van. ^Om
dat de actie wat laat is, is het niet
zeker dat het wat uithaalt. Wy blijven
hopen", is haar commentaar. De leer
lingen zijn niet van plan het alleen
bij een demonstratie te houden. Er
zijn nóg meer plannen, maar die moe
ten nog uitgewerkt worden.
(Van een onzer verslaggevers)
GOES Klas 2 m van het Christe
lijk Lyceum voor Zeeland in Goes heeft
in het kader van de kinderpostzegel
actie een schoolradio gewonnen. Aan
de-e actie namen ruim 19.000 school
klassen met meer dan 500.000 leerlin
gen deel. De prijzen werden ongeacht
de „verkoopresultaten" onder deze
klassen verloot.
goede. Pianoles, accordeonles met stu
die en dan nog de school met huis
merk, dat ging niet."
,IK stopte ook met pianoles. Met ac
cordeon ging tk verder Als ik slaag
voor mijn eindexamen ga ik naar het
conservatorium in Tilburg. Het
hoofdinstrument dat ik kies want
je moet een keuze maken is na
tuurlijk accordeon. Als bij-instrument
neem ik of piano of gitaar. Op school
zeggen mijn klasgenoten heel min
achtend, dat ik trekzak ga studeren".
„Ook al studeer ik aan een conserva
torium, ik kan al meteen les gaan
geven. Dat doe ik ook, aan de Zeeuw
se Muziekschool. Wel moet ik af
wachten waar ze me plaatsen. Graag
wil ik in Zeeland blijven om les te
geven. Wonen niet, dat wil ik liever
m de buurt van de stad, waar wat
meer cultuur bedreven wordt dan
hier."
(Van een onzer verslaggevers)
MIDDELBURG. De uit
gever Polak gaat binnenkort
over tot de uitgifte van „Ver
zamelde Lyriek" van de dich
ter dr. Pieter Cornelis Bou-
tens. Aanleiding tot deze be
langrijke uitgave is de aan
staande 25e sterfdag (14 maart
1968) van deze befaamde let
terkundige. De belangstelling
voor Boutens blijkt eerder toe
dan af te nemen. Zo is onlangs
ook zijn „Beatrijs" in ver
nieuwde vorm uitgegeven ter
wijl de Haagse poppenspeler
Frank Kooman overweegt de
zelfde „Beatrijs" of „Eleonora"
op zijn repertoire te nemen.
Voor de uitgave van „Verzamelde
Lyriek" heeft Polak een contract
opgesteld met de Middelburgse ad
vocaat dr. P. C. Adrlaanse. Mr.
Adriaanse, voor wie Boutens een
volle oom was, is namelijk niet al
leen de erfgenaam van de complete
bibliotheek en fraai antiek meubi
lair, schilderijen enz. van de dichter
maar op hem zyn ook de volledige
auteursrechten overgegaan.
Al hetgeen Boutens heeft nagela
ten is te vinden in een tweetal ver
trekken van de woning van de heer
Adriaanse, een stemmig herenhuis
aan de Dam 30 te Middelburg. Daar
toe behoren zijn bibliotheek met o.m.
de volledige Les livres de mille
nuits enyme nuit" en natuurlijk
de klassieken op welk terrein Bou-
terns zeer deskundig was, correspon
dentie en andere documentatie en
voorts zijn bureau werktafel, kas
ten etc.
Het ls vooral mevrouw J. Ad'rl-
aanse-De Klerk die zich intensief
De neer en mevrouw Adriaanse
wonen zo te midden van Boutens
nalatenschap.
met dit alles bezig houdt. Vooral nu
met de 25e sterfdag in zicht extra
aandacht aan Boutens wordt ge
schonken wordt zij door verschillen
de uitgevers enz. benaderd voor het
verstrekken van informatie, voor
herdrukken enz. Veel geschiedt na
tuurlijk in samenwerking met het
letterkundig museum. Mevrouw Adri
aanseDe Klerk maakt op haar
speurtochten door al dit materiaal
nog regelmatig nieuwe vondsen. Zo
treft zij ook brieven en briefjes aan
van bekende auteurs en andere be
langrijke tijdgenoten, „verstopt" in
boeken.
Zij bewaart nog levendige herinne
ringen aan Boutens: „Hij was een
beetje stugge man met een moeilijk
te benaderen karakter. Als je bij hem
zat wist je eigenlijk nooit precies wat
je tegen hem moest zeggen. Hij was
wat eenzelvig. Toen ik voor de eerste
keer aan hem zou worden voorge
steld was ik zelfs bang. Later viel
dat allemaal erg mee. Hij bleek wel
degelijk van iets en iemand te kun
nen houden. Op mijn man was hij erg
gesteld, ook op onze dochter.
Uit een boekenrek haalt mevrouw
Adriaanse een poëzie-album van
haar dochter. Daarin staat een eigen
handig door Boutens geschreven ge
dicht met de opdracht: „Voor Anne
marie die haar Overgrootmoeders
ogen weêr mede ter wereld bracht".
Dit gedicht o.m. onder de titel „Lied
je" is in verschillende uitgaven opge
nomen ook in de verzamelde werken.
De eenzelvigheid van Boutens, die
op 20 februari te Middelburg werd
geboren aan de „Groote Markt wijk
I no. 14" is waarschijnlijk op zijn
jeugdjaren terug te voeren.
Mevrouw Adriaanse: „Hij was
vanaf zijn geboorte een moederszor
genkind. Een noodzakelijke behande
ling van een van zijn voeten die bij
de geboorte een verkeerde stand had
meegekregen, was oorzaak dat hij op
■?en veel te late leeftijd leerde lopen.
Die voet hinderde hem ook erg in
zijn schooljaren. Hij kon met de spe-
'ende kinderen niet meedoen. Op het
stedelijke gymnasium in Middelburg
bleek al spoedig over welk een bij
zondere intelligentie de jongen Bou-
'ens beschikte. Hij kreeg vrijwel al
tijd de maximale cijfers, voor de
talen steeds een vijf, toen het hoogst
te behalen cijfer. Later, toen hij let
teren studeerde, podhte hij eens over
de kwaliteit van zijn studierichting
tegen vrienden die rechten studeer
den. Uitdagend merkte hij daarbij op,
dat die rechtenstudie „toch eigenlijk
niks was". Hij kwam die uitdaging
na. In drie maanden tijds behaalde hij
zijn kandidaats rechten".
De schrijfster Annie Salomons wijst
in haar „Herinneringen" op nog een
sterke kant van Boutens: zijn rede
naarstalent. Zij denkt daarbij aan het
grote PEN-ongres, dat in 1931 in Sche-
veningen werd gehouden.
„Galsworthy was de algemene
voorzitter. Wie had hem geen
heerlijke uren te danxen door de
■b'oi-isyuy saga, tnee rxeeianas. toe
Jr'atrician en nog veei meer'/ rljj
spraü goeu, ïmeliigem, nemer eu
geesvig. loen inj unuguey was ei
gemap vox waaruermg,, xuen Deiuoiii
ijoui/ens ae üoge Kaaaeuer, ue voor-
zuier van ae aj.ueuug -tveueuana. Er
was een oeieeia appxausje wane wie
kenue ueze Aeeuw mei zijn sierxe
Xop, zijn KiassieK proiiei mei zijn
scnerpe siem en zijn uieice ogen. i
riooii neo ik zo siexK ae niacin van
ae persoaniijKiieiu ervaren, ais toen
aat neie mlerna'nonaie gepreoccup-
peercte, verstrooide gezeiscnap ais
net ware capnuuieerae en een een-
neid werd, neaerig en eeruieaig werd
en eigen oeiangrijKneid vergat tegen
over aien enen sternen, cen^i. fcn
mens met zijn gezicnt ais een wiue
vlam, met een stem als een klaroen,
een vreemde, een dienter, over wien
ze nauwelijks hadden gehoord".
Mevrouw Adriaanse: „Boutens Ia
nooit zó eenzaam geweest als wel
wordt beweerd. Trouwens als hij ge
trouwd zou zijn geweest of steeds
veel mensen of zich heen had gehad,
had hij nooit zoveel werk kunnen
verzetten als hij heeft gedaan. Tien
dagen voor zijn dood, toen mijn man
en ik hem bezochten, had hij nog
plannen voor het voltooien van zijn
vertaling van d'e „Ilias". Dat heeft
later echter een ander moeten doen.
Ook drie dagen voor ziin dood heu-
ben we hem nog bezocht".
Mevrouw AdriaanseDe Kelrk
spreekt over de nalatenschap als over
een bezorgd maar toch geliefd kind:
„De zorg om alles intact te houden is
me vooral in voorgaande jaren als
een blok aan het been geweest. Voor
al in de oorlogsjaren toen Duitse
officieren op de Dam .Jiuis hielden".
Aan de wand hangt een portret van
Boutens, geschilderd door Karei van
Veen. Het lichaam van Boutens ligt
niet in Zeeuwse aarde begraven, in
de oorlogsjaren moest dat in Den
Haag gebeuren. Zijn geestelijke nala
tenschap en d&t is toch Boutens, is
echter naar Middelburg teruggekeerd1.
