„IN EEN BEDRIJF MOET
JE NIET VERVANGEN
MAAR VERNIEUWEN"
NIET
VERGETEN!
i-papier
Slotconcert van dirigent
Jan Kuiler in Vlissingen
Even
uitblazen
mevrouw
WEDGWOOD
Een vrouw als
weldoenster
SCHELDE DIRECTEUR G. v. GINKEL (60) MET PENSIOEN
Zichtbaar
Zeeuwen
Rode boei kan automobilisten uit water redden
DENNIS
TELE-CHEQUES VOOR GRATIS
DECEMBERNUMMERS
VAN TELEVIZIER.
ifeïiiïMy
DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 11 NOVEMBER 196.
Wijziging in regeling
midden- en kleinbedrijf
Rijkje Wolleswinkel
blonk uit
Cardiff-NAC
Wereldrecord
Duivenkampioenendag
TELE-CHEQUE
5
3
r—E.
AMSTERDAM (ANP). In de richt
lijnen. waarmee de Stichting Ontwikke
ling en Sanering voor het midden- en
kleinbedrijf de aanmeldingen beoor
deelt, zullen de wijzigingen worden
verwerkt, die met ingang van 1 januari
1968 ingaan.
Een van de wijzigingen is dat de
leeftijdsgrens voor ondernemers, die
hun bedrijven wensen te beëindigen en
die in aanmerking kunnen komen voor
een periodieke uitkering verhoogd zal
worden van 55 tot 58 jaar.
Verder zullen de periodieke uitkerin
gen niet meer welvaartsvast maar
waardevast zijn. Ze worden in het ver-
volg aangepast aan de veranderingen in
de kosten van levensonderhoud.
(ADVERTENTIE)
albert eqqerm'ont
Korte Nieuwstraat 21 Hulst t
Tel. 2418 - 3559, b.g.g. 2209
y
Ik nam acht pond fruit en hetzelfde
gewicht aan kristalsuiker. Na tien
minuten koken, draaide ik de massa
door een tamelijk fijne zeef. Ik ver
kreeg veertien potten prima jam,
niet doorzichtig". Dat schreef in 1898
Marie Curie in haar kookboek. Het
geeft je het gevoel, dat voor deze
vrouw, die honderd jaar geleden
werd geboren, het hele leven een la
boratorium was, waarin zij alles we
tenschappelijk benaderde. Haar hu
welijk met de Franse natuurkundige
Pierre Curie bracht ogenschijnlijk
weinig verandering.
Madame Curie vatte het huishouden
even ordelijk en mathematisch aan
als haar studie. Zij noteerde de dage
lijkse uitgaven tot op de laatste franc
maakte er maandelijkse overzichten
van, alles tot in de puntjes gespecifi
ceerd. De vorderingen van haar
dochter -werden stipt op papier ge
zet: gewicht, tanden, praten, lopen.
Tater zou zij met dezelfde accurates
se elk voorjaar een aantekening ma
ken van de omtrek der lindebomen,
die zjj zelf voor haar laboratorium
had geplant.
Kil, wetenschappelijk, bijna on
vrouwelijk doet dit alles aan. Maar
diezelfde Marie Curie schreef drie
weken na de plotselinge dood van
haar echtgenoot in haar dagboek:
„Mijn lieve Pierre, ik wil je vertel
len dat de goudenregen in bloei staat
dat de blauweregen en de hagedoorn
beginnen uit te lopen - je zou ervan
genoten hebben. Ik wil je ook ver
tellen, dat ik jouw leerstoel heb ge
kregen en dat er idioten geweest zijn,
die mij daarmee gelukwensten. Ik
wil je vertellen, dat de zon en de
bloemen mij geen plezier meer doen".
Toen zij de colleges overnam, begon
zij precies daar waar hij was geëin
digd.
J^og dertig jaren daarna, leefde en
werkte Marie Curie temidden van
haar kinderen, medewerkers, bewon
deraars. leerlingen Toch had zij al die
tijd het gevoel, dat haar leven voor
hij was. Want echt gelukkig was deze
vrouw, die van kinds af hunkerde
"aar kennis en studie, slechts in haar
huwelijksjaren. Mogelijk stond het
één-zijn in de passie voor de weten
schap voorop. Maar ook op ander ter
rein pasten zij wonderwel bij elkaar:
de liefde voor het buitenleven, de
afkeer van het alledaagse, de onver
schilligheid voor persoonlijk gerief,
de aversie van roem en publiciteit.
Komt het door deze karaktertrek
hen, dat wij Marie Curie vooral ken
nen als het bezeten wetenschapsmens
de vrouw die de mensheid onmetelijk
veel goed heeft gedaan met de ont
dekking. van radium, maar dan altijd
vanuit haar laboratorium, gebogen
over cijfers en instrumenten? in 1902
werkten Pierre en Marie aan het
atoomgewicht van radium. Een aan-
tekenblaadje waarop zij beiden wat
berekeningen neerkrabbelden bleef
bewaard. De Sunday Times geeft een
afbeelding van de fotografische af-
dfuk, die dit papiertje geeft. Over
net hele blad verspreide lichtende
Puntjes duiden - nu nog - na ai die
jaren op radio-activiteit, die de vin
gers van de Curies overbrachten. Nog
nonderden jaren zullen dergelijke
„lotos' van dit papiertje te maken
(in. Deze kanttekening bij hef leven
van een beroemde vrouw frappeert
"oogstens, maar verbaast niet: wij
nadden zoiets wel verwacht.
JJindcr bekend is dat door toedoen
van Marie Curie in de eerste we
reldoorlog meer dan een miljoen sol-
aan het fron* ''öntgenologisch
Konden worden onderzocht. Want zij
w iv e verworven kennis buiten
net laboratorium, peinsde niet over
do tn f°P «"vindingen, publiceer-
en «is ravnk en vvij voor iedereen
Nnh„i„°" ket se'd van haar tweede
sen <nrlJl<m 19111 aan noriogsfond-
zen waarde zouden verlie-
rie"r„T6-' benijdenswaardig in Ma-
waarmeo 'L vanzelfsprekendheid,
vTouwIn loll aMe.s beurde. Als
latjes nil 1 mobiele röntgeninstal-
van rijke li!"6"' 3Ut<> S vorderden
nemen om d„ l°Ullen' zelf bijlessen
bet frontln t urs op weg naar
technici train aflossen en 150
van de ,1? V00r de bemanning
genwaeé'ns ?nes"' zoaIs dc 'önt-
les lijkt on«hMden genuemd, dat al-
'Prekend Mof niet zo vanzcIf-
a''epS?ê Lwman^Pa-iC heeft dit
'O en ïriiriest dit doen WaS
COKS VAN EYSDEN
(Van een onzer verslaggevers)
VLISSINGEN. „Voor iedereen in het bedrijf moei er
een taakstelling zijn, van hoog tot laag. Als de directeur zijn
taak niet naar behoren vervult, dan krijgt hij zijn ontslag.
Daar zijn recentelijk wel voorheelden van. Die taakstelling
dient voor iedereen in het bedrijf te zijn, maar, en daar gaat
het om, die taakstelling moet ook zo goed mogelijk meetbaar
zijn. Een en ander komt natuurlijk o.a. tol uiting in de tarief-
beloning, die dus een soort prestatieloon is. De tendens is
tegenwoordig echter, dal het variabele deel van hel inkomen,
het deel wal men dus hierdoor extra kan verdienen, niet te
groot mag zijn. Als directie zijn wij daarover in onderhande
ling met de vakhonden. De bedoeling is dat b.v. drie kwart
of twee derde van de huidige tariefverdiensten hij het vaste
loon wordt gevoegd. Dat maakt het totale inkomen stabieler
Aldus de heer G. N. van Gin-
kel, een der directeuren van de
Koninklijke Maatschappij „De
Schelde" in Vlissingen. Direc
teur Van Ginkel staat „op de
valreep" van de scheepswerf,
die hij vijftien jaar heeft ge
diend.
„Bij bedrijven als de Shell en Phi
lips móet je eruit als je zestig bent.
Wij, daarmee bedoel ik de directie
van „De Schelde" hebben een rege
ling om bij het ingaan van het 61e
jaar uit het bedrijf te stappen.
Ik hen in juni zestig geworden. Op
20 december neem ik afscheid, ik
hoop in het ,,Scheldekwartier'\ als
tenminste de heropbouw gereed is.
Afscheid met pijn in het hart? Laat
ik het zo zeggen: ik ben dankbaar dat
ik dit eindpunt op deze manier heb
mogen bereiken.
Ik heb eigenlijk een gekke opleiding
voor deze functie. Ik ben geboren in
Diemen bij Amsterdam. Mijn ouders
verhuisden echter al vroeg naar
Heerlen.
In Heerlen ging ik naar de am
bachtsschool en kreeg de opleiding
tot machinebankwerker. Daarna
werd het MTS, die heet nu HTS, af
deling werktuigbouwkunde.
Toen ik daarvoor slaagde was ik
nog geen twintig. Mijn eerste baan
duurde een jaar: hulpbankwerker bij
de staatsmijn Hendrik voor dertig
e€nt per uur en „in tarief".
Dit brengt het gesprek op de taak-
stelling. Zoals uit de aanhef blijkt,
heeft de heer Van Ginkel op dit punt
een duidelijke mening.
„Eigenlijk zou er een meer zicht
bare taakstelling moeten zijn ook
voor beambten. Het is echter veel
moeilijker om dat soor-fc werk „zicht
baar" taakstellen te maken. Van dat
probleem maken we studie.
Van „snijden van tarieven", eigen
lijk dus de werkopdrachten heime
lijk opvoeren, is bij „De Schelde"
geen sprake. Alle correcties op de
taakstellingen gebeuren in overleg
met de betrokkene en de daarvoor
aangewezen commissie. Wijziging van
een taakstelling moet steeds mèt mo
tivering geschieden."
De eigenlijke carrière van de heer
Van Ginkel begint als hij in 1928
een betrekking krijgt op de afdeling
bedrijfsorganisatie van Philips onder
leiding van professor Goudriaan.
„Door het werk zelf kreeg ik hier
privé college in financiering, admi
nistratie, organisatie, enz. Ik heb
daar een erg interessante tijd gehad
en reisde heel Europa af. In de zo
genaamde buitenfabrieken in Polen,
Roemenië, Tsjech o-Slowakije enz.
moest ik helpen bij het invoeren van
nieuwe administratiesystemen, enz.
In 1939 ben ik naar de Nederland
se Spoorwegen gegaan. Dat kwam
door een bijzondere omstandigheid.
Professor Goudriaan was twee jaar
eerder benoemd tot president-direc
teur van de N.S. Hlij vroeg me te ko
men. Ik moest er overigens weer
wel van onderaf aan beginnen. Ik
werd er „contractant afdelingschef
2e klas". Van Goudriaan kreeg ik met
enkele andere collega's de opdracht
om de hele financiële en administra
tieve organisatie van de spoorwegen
te moderniseren. Dat is een langdurig
karwei geweest, maar we hebben het
afgemaakt Er zat wel een rot tijd
tussen, de oorlog en vooral natuurlijk
de spoorwegstaking in '44. Onder
gronds werkte ik toen voor de afde
ling inlichtingen van de B.S. Op een
gegeven moment werd mijn huis door
de Duitsers omsingeld. Ik werd op
gepakt en opgesloten in de S.D.-ge-
vangenis in de Euterpestraat in Am
sterdam, Nee, niet om het onder
grondse werk. Daar zijn de Duitsers
gelukkig nooit achter gekomen. We
hadden een joods meisje in huis. Dat
is door buren verraden. Ik heb me
er uit kunnen redden." Ook het meis-
ie heeft de oorlog overleefd.
De nee* Van Ginkel, scherp ge
zicht met veel rimpels, sluik grijs
haar en attente ogen, toont weinig e-
motie als hij het over die dagen heeft.
Het is misschien te lang geleden.
Als hij in 1952 de spoorwegen ver
laat heeft hij het daar gebracht tot
hoofdinspecteur chef van de financië-
le en administratieve dienst en staat
rechtstreeks onder oresident-direc-
'teur Den Hollander.
„In 1952 vroeg Ilupkes, de huidige
president-directeur van „De Schelde"
met wie ik bij de N.S. heb samenge
werkt, mij naar Vlissingen te komen.
In 1954 werd ik directeur. Het is de
langdurigste betrekking van mijn le
ven geworden: vijftien jaar van de
In totaal veertig jaar. die ik in het
bedrijfsleven ben werkzaam geweest.
De Schelde verkeerde in de begin
jaren vyftig in financieel moei
lijke omstandigheden. Daar hebben
wij als directie het bedryf gelukkig
uit kunnen halen. De grootste lol heb
ik wel gehad in de stichting van
Scheldepoort, onze reparatiewerf ln
Vlissingen-Oost. Dat is nu een inves
tering van 50 miljoen gulden. We heb
ben maar tien miljoen behoeven te le
nen. Ik durf te zeggen dat de Schel
de een kerngezond bedrijf is, ondanks
de moeilyke tijd waarin scheepvaart
en scheepsbouw zich bevinden.
Dat komt geloof ik vooral omdat
ons beleid is gericht op continuïteit
van de onderneming, en daardoor
natuurlijk ook de werkgelegenheid.
Dat kan betekenen dat je wel eens
opdrachten met verlies moet accepte
ren. Daardoor behoeft echter het to
tale bedrijf geen verlies te lijden.
In het behoud van de continuïteit
van een onderneming dient het niet
te gaan om vervanging van het be
staande maar „vernieuwing van het
bestaan". Het is fascinerend om op
zo'n manier in en voor een bedrijf te
kunnen werken. Van die juist ge
noemde stelregel is de Scheldepoort
een levend voorbeeld. Het is met de
ontwikkeling meedenken en zich
daaraan aanpassen.
TTet leven van een directeur Ik
ben verwonderd als hef even re
gelmatig gaat. Je wordt bij ontzet
tend veel zaken betrokken, die dik
wijls weinig of niets met het bedrijf
te maken hebben. Ook aan sociale
verplichtingen ontkom je natuurlijk
niet.
In de directievoering bemoei ik
mij in hoofdzaak met organisatie,
adminstratie en personeelszaken.
Op dat laatste punt heb ik onder
vonden, dat je de zaak eerlijk moet
spelen en geen kiekeboe. Ze hebben
je zó door. Maar je moet ook hard
kunnen zijn, rechtlijnig, om geen pre
cedenten te scheppen. Als iemand be
trapt wordt op het meenemen van
koper of gereedschap ben je geneigd
te denken Op staande voet ontslag?
Kom nou, van mij mag hij dat stukje
koper best hebben. Toch kan dat niet
want in een ander geval blijkt dat
de man tientallen kilo's gestolen ko
per thuis heeft liggen.
En natuurlijk is interne voorlichting
van groot belang. Iedereen moet we
ten waar hij aan toe is.
Als je ze vergelijkt met bijvoor
beeld werknemers in Holland, dan
zou ik zeggen, dat de Zeeuwen hier
meer verantwoordelijkheidsgevoel
hebben. We merken het trouwens
goed als een schip op tijd klaar moet
zijn. Dan zet iedereen zijn schouders
er onder. Het gaat hier ook vriende
lijker ln het bedrijf toe. Ik zou graag
wat meer in de fabriek rondlopen,
maar je krijgt er de tijd niet voor.
Neem nu die fusie, die wij aange
gaan hebben in de Rijn-Schelde
Groep. In de voorbereiding daarvan
is ontzettend veel werk en tijd gaan
zitten.
Door die fusie staan wen nu veel
sterker. Wij kunnen op de hellingen
in Vlissingen schepen bouwen tot ma
ximaal 315.000 ton. bij de R.D.MI.
kunnen ze tot 200.000 ton gaan. Je
begrijpt dat zo'n combinatie veel ge
makkelijker opdrachten me* korte le
vertijden kan accepteren.
Er is thans een stormachtige ont
wikkeling in de scheepsbouw gaan
de. Een tankschip van 16.000 ton, di
rect na de tweede wereldoorlog, was
nog een grote, nu hebben ze er al van
meer dan 500.000 ton op de tekenplank
staan. Zo gaat het ook met die con
tainerschepen, die groeien misschien
wel tof 80.000 en meer ton. Hoe groter
de schepen, hoe minder er gebouwd
zullen worden. Des te minder bouw
plaatsen zullen er dan ook nodig zijn.
Daarom gaan we op dit punt met de
grootste omzichtigheid te werk. Een
nieuwe werf, in Vlissingen-Oost heb
ben we daar ruimte genoeg voor, zou
een investering van een 100 miljoen
vergen.
jyiijn verschillende sociale activitei
ten^ zoals het jeugdwerk Don
Bosco, lid van het bestuur van de ka
tholieke h.b.s. in Goes, enz. heb ik op
één na beëindigd. Dat is het voor
zitterschap van het bestuur van het
streekziekenhuis „St.-Joseph". In de
cember zal ook daar een einde aan
komen.
De heer Van Ginkel, ofschoon nog
„maar" 60, kan terugzien op een wei-
besteed leven. Dat is ook de „buiten
wacht" niet ontgaan. Hij werd be
noemd tot officier in de orde van
Oranje Nassau, kreeg de Engelse on
derscheiding „King's Commandation
for brave conduct", vooral voor mijn
werk van het verzet, en en drt pause
lijke onderscheiding van de Orde van
Gregorius de Grote. Deze laatste on
derscheiding kreeg hij o.m. voor werk
van de Oostpriesterhulp.
Dan komen mijn liefhebberijen aan
de beurt. Bij mijn huis aan de boule
vard kan ik bijvoorbeeld geen fruit-
tuin aanleggen. Wij gaan compleet
verhuizen, formeel heet het zelfs emi
greren, naar Frankrijk. In de Dor-
dogne heb ik enkele jaren geleden
een boerderijtje met zes hectare
grond gekocht. Het boerderijtje stamt
uit 1810. Er moest veel aan gebeuren.
Maar met hulp van mijn zes zoona
ia dat prima voor elkaar gekomen.
(ADVERTENTIE)
VLISSINGEN Twee bloemenman
den, één van de orkest- en koorleden
en één van de eertijds befaamde bas
zanger en vriend van de dirigent,
Willem Ravelli, die op vele concerten
in Vlissingen zijn medewerking verleen
de, stonden terzijde van dirigent Jan
Kuiler op het podium van de Sint-
Jaeobskerk te Vlissingen. Zij varen
een teken van weemoed op deze
avond, want het betekende het af
scheid van Jan Kuiler ais dirigent
van de VÜssingse Oratoriumvereniging
en van de dito orkestvereniging.
Deze laatste vormde, met een flin
ke versterking van het West-Neder
lands Symphonie orkest, de instrumen
tale begeleiding van het „Requiem"
van Mozart en het „Magnificat" van
Joh. Seb. Bach. Van de vier solisten
die aan dit concert medewerking ga
ven, was de alt Rijkje Wolleswinkel
de emige die we nog niet in Vlissin
gen mochten beluisteren. Haar warme
timbre en haarop beheerste wijze ge
brachte soli zullen bij de talrijke be
langstellenden zeer zeker een grote in
druk hebben achter gelaten Ook in
het vocale kwartet, waarbij zij terzij
de gestaan werd door Ans Rieke, Si
mon van der Geest en Anton Elde-
ring, voldeed zij tenvolle. Zodoende
werd dit onderdeel één van de plus
punten van deze avond. Het was daar
om jammer, dat de solisten last had
den van het wat onritmisch begelei
dende orkest, waarbij de dirigent zich
ook te weinig met de solisten bemoei
de. Hoewel 'it kwartet echt wel con
tact zocht, maar het praetisch nooit
kreeg, is het een prestatie te meer.
dat men zich er praetisch altijd goed
doorheen sloeg.
Wat de koorprestaties betreft, zijn
we niet helemaal gerustgesteld- er zijn
zeer zeker mogelijkheden met dit koor.
maar men zong praetisch de gehele
avond te gespannen met een angst op
de gezichten. De gevolgen bleven ook
niet uit. Het begon al met het Re
quiem, waarbij het orkest zwak inzet
te en het koor aanpassingsmoeilijkhe
den had. In het Confutatis werd het
bij de mannenstemmen een volkomen
mislukking, doordat de dirigent onvol
doende aangaf, terwijl enige maten
verder de dames een tel op het or
kest voorlagen. En zo kabbelde men
gespannen voorwaarts, waarbij de di
rigent et koor niet voldoende kon op
zwepen om tot prestaties te komen
die het ongetwijfeld in zijn mars heeft
Bij Bachs' „Magnificat", wat in we
zen een veel moeilijker werk is kwa
men de koorprestaties beter uit de verf,
hoewel ook hier moeilijkheden genoeg
opgeschept lagen; we denken aan de
triolen in het slotgedeelte. Het was
jammer dat dirigent Jan Kuiler door
hinderlijk tikken op de lessenaar zijn
koorleden tot gelijk zingen dwong;
we vinden dit persoonlijk meer voor
een repetitieavond.
A.L.
(ADVERTENTIE)
Waarom heeft NAC geen uitstel gé-
kregen voor deze wedstrijd?
Nederland - Rusland is een vriend
schappelijke wedstrijd dus uitstel heeft
eigenlijk geen zin. Maar is de KNVB
hierin zelf niet fout? NAC had na
melijk de datum al vastgesteld en
toen was er van een interland nog
geen sprake. Daarna kwam de KNVB
met een interland op dezelfde datum.
Dat is toch onredelijk, want het is toch
ook een wedstrijd voor de Europa
Cup. De KNVB zal het niet in het
hoofd halen een interland te spelen
als Ajax of Feijenoord een Europa
cupwedstrijd speelt. Zijn de NAC-spe-
lers dan al bij voorbaat uitgesloten
voor de selectie. Ja!Pat is niet juist.
BREDA L. J. v.d. Pluym
In uw krant zijn de laatste tijd nogal
veel artikelen verschenen omtrent het
wereldrecord disco-praten.
In uw editie van vandaag staat, dat
Eve Clint dit record van Ben van
Dongen heeft overgenomen. Dit is vol
gens mij en vele anderen niet waar.
Een van de anderen is b.v. Ad Nij-
kamp ex-recordhouder op dit gebied.
Hij constateerde zondag j.l. (en zater
dag) dat een bandje 20 minuten non
stop speelde en Clint die tijd z'n mond
hield. Toen de ontstelde Nijkamp ken
baar maakte, dat dit geen platen aan
elkaar praten was, werd hij zonder
pardon buitengezet.
Zoals u nu begrijpt is Ben vóór ons
nog steeds wereldrecordhouder en Eve
Clint alleen maar iemand, die lang
wakker kan blijven.
BREDA C. M. Stallen
bestuurslid Club de Paris, Atlanta-
sooS.
(Van een onzer verslaggevers)
DEN HAAG Als hier twee automobilisten in vijf jaar mee gered worden is
de moeite beloond. Nauwelijks had hoofdbrandmeester C. van Dashorst deze
woorden gesproken, of er reed een grote „Amerikaan" in het water van de
Haagse Binckhorsthaven. De proef met de autodreg van de Amsterdamse uit
vinder F. Beerman was begonnen.
Deze man is op het idee gekomen om achter een auto een soort vergrote uitlaat
te monteren. Wanneer de wagen te water raakt, schiet er een felrode boei uit
die door een kabel met de $uto verbonden blijft. Hierdoor is het mogelijk de auto
te lokaliseren en naar de kant te trekken. De Haagse brandweer had voor het
experiment twee kneusjes van de gemeentepolitie geleend.
Eerst werd de grote Amerikaanse wagen de kade afgeduwd. De wagen zonk
vrij snel, met het achterdeel omhoog (de motor zat voorin), de boei had zich in
middels losgemaakt en een duiker zwom het voorwerp naar de kant. Vijf man
trachtten vervolgens de wagen binnen te halen. Tevergeefs echter, want het zware
voertuig was kennelijk in de modder blijven steken. De sloopauto die klaar stond,
werd met vaart het vaarwater in gereden. De kleine boei ontpopte zich onmid
dellijk en een minuut na deze tewaterlating sprong opnieuw een duiker van
de kant om de boei te grijpen. Toen hij aan de boei ging trekken brak het (te)
dunne kabeltje.
De stichting wetenschappelijk onderzoek verkeersveiligheid en de andere toe
schouwers kregen toch waar voor hun geld, want de brandweer takelde een van
de auto's uit het water en de derde keer slaagde de proef volkomen.
(Van J<nze correspondent)
HULST Zondag 12 november a.s-
houdt de C.C. Hulst haar 11e inter
national! kampioenendag in successie.
De tentoonstelling vindt plaats in de
zaal van de Bruyn's restaurant, ach
ter de berk, en is geopend van 10
uur 's morgens tot 4 uur 's midd'ags.
Om 2 uur begint de verkoping van
bonen en jonge duiven. De belang
stelling voor dieze unieke duivenshow
is ieder jaar zeer groot. Naast bijna
alle bekende duivenliefhebbers uit
Zeeuwsch-Vla and eren, nemen ook ve
le Belgische en Brabantse kampioenen,
deel. Onder de deelnemers bevinden
zich o.a.: P. Balseens, Clinge: Eug.
Verstraeten, Hulst; A. v. Royen,
Nieuwfcerken-Waes (België); A. Schou
teren, De Heen; Gebr. Elegeert, Koe
wacht; Gebr. Boodts, St.-Niklaas (Bel
gië) Ant. Minnaert, Gent (België)
Th. d»e Groot. Steenbergen; A. Peers
man, Axel; F. Slock, Westdorpe; Joh.
Wieland, Axel; A d'Hondit, Hulst- P.
Antheunis, Hulst; J- Snelders, Sas van
Gent. Gezien de kwaliteit van de ten
toongestelde duiven wordt een zeer
grote opkomst van alle duivenliefheb
bers verwacht.
„Er is geen eten op het fornuis, de oven
is leeg. Ik geloof dat ik mijn handen
voor niets geivassen heb!"
Inzenden in als brief gefrankeerde envelop naar
AVRO Postbus 734 Amsterdam.
1=
Noteer mij s.v.p. per 1 januari 1968 ais lid/abonnee
jjy k betaal
jjfb per jaar f28,60 Naam:__
w per halfjaar f 14,30
f per kwartaal f 7,15
f D per week f 0,55 Plaats:
KC 24
De 5 in december verschijnende nummers van TELEVIZIER
krijg ik gratis!
Handtekening:
JHHHKu
Wacht met betalen op onze giro acceptfcaarl .J|r I
