>eien-
HAMBURG biedt meer
dan alleen de Reperbahn
PAUL DE GROOT
WIST IEDEREEN
TE OVERLEVEN
haM&wfe&u
SUCROSA
Vidal Gore tekende
gladde politici in
Washington D.C.
ROOLVINK OPENT SLAVAKTO
SUCROSA
CIEUS ROEIEN
N MEXICO
EDAGEN
Even uitblazen mevrouw
ief groene
t u in een
zekeringen
lat moeten
ïis(verge-
erzekeraar
sn om met
fwikkeling
Allure
Oud-
nieuw
Wereldstad
„Gratis" verzetje
voor bejaarden
Reuzenbreinaalden
om in zes uur een
japon te maken
Doe
een
kraagji
e om
„Gymnastiekzaal" thuis
EEN SENATOR
NAAR MODEL
ONSENTIMENTEEL
ui televisie
radio
magnetophons
ik afspeel-apparatuur
a
TELEFUNKEN
Recht
Waarom honger en
armoede
ICO STAD (A.N.P.) Het
itie-comité van de Olympl-
eiregatta heeft weinig ge-
renlang heeft afgevaardigde
;ock er voor moeten vechten
voorkomen dat de interna-
roeifederatie de wedstrij-
iroerde van het Olympische
aima van 1968, omdat de
liet aan de eisen voldeed,
ïw van een nieuwe accom-
in het schilderachtige
liico, stelde de FISA-offf-
chter ter elfder ure tevre-
zullen de roeiwedstrijden
oogtepunt woorden van de
tionale sportweken. Het ge-
aantal roeiers dat naar
is gekomen, maakte dat de
;ators besloten hebben de
atta af te voeren van het
e programma van de sport-
Het bleek namelijk door
scheiden aantal deelnemers
ogelijk te komen tot finales
iresentatief kunnen worden
voor het peil van de roei-
Het programma zal welis-
rorden afgewerkt, doch niet
worden beschouwd als een
eel van de sportweken.
21 OKTOBER
irtlment
demonstreren bij
-SPECIALIST)
ÏN - TELEFOON 2485
14250)78133
DAGBLAD DE STEM VAN DINSDAG 17 OKTOBER 1967
HENGELO Gedurende de zo
mermaanden heeft Hamburg aan
500 hotels met ruim 14.000 bedden
nauwelijks genoeg om onderdak
te bieden aan de vele vakantierei
zigers, die de grote hanzestad aan
Elbe en Alster als halteplaats ge
bruiken voor trips naar en van
de Scandinavische landen.
Gedurende de wintermaanden blfóft
dit potentieel voor een belangrijk deel
ongebruikt. Deels uit commerciële over
wegingen maar evenzeer door gekrenk
te trots is men nu een grootscheepse
campagne begonnen om gedurende het
winterseizoen gasten aan te trekken.
Door belangrijke reducties op hotelpry-
zen en openbare middelen van vervoer
hoopt men duizenden gasten te verlok
ken naar de oude Hanzestad te komen.
Hamburg, zo zeggen de Hamburgers, is
meer waard dan een vluchtige Reper-
bahn-bummel als onderbreking van een
lange reis naar en van Scandinavië.
Hamburg is het waard reisdoel op zich
zelf te zijn.
Om deze bewering aan de praktijk te
toetsen hebben de Ned. Spoorwegen op
de wintercampagne ingehaakt en de
serie „mini-trips" met één uitgebreid.
Van oktober tot april kan men elk
weekend vanuit Nederland met de
Scandinavien-express drie dagen naar
Hamburg. In de prijs van 77,50 gulden
zijn twee overnachtingen met ontbijt
inbegrepen en bovendien profiteren de
deelnemers van de vele reducties op
openbaar vervoer en uitgaansleven.
Hamburg beroemt er zich op na West-
Berlijn de grootste stad van Duitsland
te zijn. Met zijn enorme havens (ruim
200 scheepvaartlijnen), zijn luchthaven
met verbindingen naar alle delen van
de wereld en zijn goede landverbindin
gen over spoor en weg, is Hamburg de
meest typische wereldstad van Duits
land.
Het internationale karakter weerspie
gelt zich in de allure waarmee de Ham
burgers hun stad na de oorlog weer
hebben opgebouwd. Meer dan de helft
van alle gebouwen was in 1945 volledig
verwoest, terwijl er maar heel weinig
volkomen onbeschadigd uit de ver
schrikkelijke bombardementen te voor
schijn zijn gekomen.
Toch maakt het Hamburg van nu niet
de indruk een nieuwe stad te zijn.
Vooral in de eerste opbouw-periode
heeft men aan oude architecturen nieu
we glans gegeven. Rode bakstenen do
mineerden in de eerste herbouwperiode,
waarbij in latere jaren de elementen
glas, staal en glas worden toegevoegd.
In Hamburg worden de zaken gToots
aangepakt. In het amusementsdistrict
St. Pauli werd kort geleden zelfs deze
„supermarkt voor koopliefde" ge
opend. Men werkt er uiteraard ook
met de bekende „gründlichkeit": alle
appartementen zyn voorzien van een
muurkluisje en een alarmknop.
Het is een harmonieus samenspel ge
worden van oud en nieuw, waardoor
Hamburg een eigen karakter kreeg.
Als de stadsplanologen het nu op
nieuw moest doen, zouden ze de straten
nog breder maken om ruimte te geven
aan het intensieve autoverkeer, waar
van men de huidige omvang in die
eerste naoorlogse jaren niet heeft voor
zien.
Hamburg heeft echter een uniek
systeem van openbaar vervoer, waarin
tram, trein en bus samenspelen.
Drie dagen zullen te kort blijken om
zelfs een vluchtige indruk van dit alles
te kunnen krijgen. De vele fraaie ker
ken, schouwburgen, concertzalen en
museums zijn levende elementen in de
drukte van een echte wereldstad, waar
in enorme warenhuizen en gevarieerde
winkelstraten het grootscheepse nog
eens extra accentueren.
liiinBillIl!
üiiimiüinrF
De Londense boutique van Mr. Fisch
and Annacat houdt van extravaganties.
Het model op de foto is echt geen ten-
nispakje met een cape erover. Nee,
dames, stelt u voor: het is een bruids
toilet van brokaat, afgezet met een bont-
rand. Wjj zijn heus geen voorstanders
van lange bruidsjaponnen, maar dit gaat
ons toch wel wat te ver. Hoewel er moet
worden bij vermeld, dat de mantel van
voren gesloten kan worden.
Bejaardenorganisaties of -tehuizen
worden de laatste tijd nogal eens be
naderd door „organisators" van een
gratis gezellige middag. Die middag
blijkt dan te worden gewijd aan een
verkoop demonstratie van een elektri
sch vibratie- of massagekussen, waar
mee men zelf allerlei kwalen genezen
Kan en dat voor ca. f 225,- aan
de aanwezigen wordt verkocht. Omdat
dit bedrag nogal eens bezwaarlijk is,
desgewenst op afbetaling! De Consu
mentenbond adviseertaan allen die
Di] de leiding van bejaardenorganisa
ties of -tehuizen betrokken zijn niet
Dp dergelijke aanbiedingen in te
gaan Soortgelijke kussens in de win
kel gekocht, noteren aanmerkelijk la
gere prijzen en bovendien moet een
dergelijk kussen alleen op advies van
de arts worden gebruikt.
Jeanne Damon, veertigjarige ont
werpster van breiwerken, schilderes
van abstracte schilderijen en industrieel
ontwerpster in Boston, is de uitvindster
yan gigantische breinaalden. Met deze
„Jumbo-naalden" kan in zes uur een
jurk worden gebreid. Dat wordt dan
wel een doorzichtig japonnetje, maar
dat is immers modern. Denkt u maar
aan Paco Rabanne met zijn jurkjes van
plaatjes en ringen! Jeanne Damon
kwam op het idee toen zij les gaf aan
geestelijk gestoorde kinderen, die zij
liet^ breien als onderdeel van een the
rapie. Om de kinderen meer plezier in
het breien te geven en het handwerken
gemakkelijker te maken gaf zij hun
stukken bezemsteel.
Een New Yorkse firma zag er wel wat
in en begon breinaalden te produceren
van bijna 3 cm dik, niet van hout maar
van aluminium. Twee maanden gele
den werden ze op de markt gebracht
tegen 2.95 dollar per paar. 'n Warenhuis
in Chicago heeft de afgelopen maand
3000 paar van deze Jumbo-breipennen
verkocht. In een winkel in Pittsburgh
werden op één dag ruim duizend paar
naalden verkocht. „Dames, die nog nooit
gebreid hebben, beginnen nu plotseling
met grote hartstocht complete kleding
stukken te fabriceren", aldus de eige
nares van een handwerkzaak in High-
land Park. Wellicht komen deze won-
dernaalden binnenkort ook naar Ne
derland.
Om de in-kleuren bruin en zwart van
hun treurige, sombere image af te hel
pen en ze zelfs iets pikants en roman
tisch te geven, spelen de accessoires
deze herfst een hartig woordje mee. De
kraakheldere losse manchetten en jabots
van nylon, Jrevira en kant zullen hier
bij ongetwijfeld de belangrijkste wor
den. De strakheid van de vooroorlogse
trend wordt het best met deze kantjes
en» ruches, romantische versiersels op
gevrolijkt. Ze zijn er in wit (op zwart),
beige (op bruin), manchetten vanaf
2,95 tot ƒ5,95 en jabots met en zonder
vestje vanaf 4,95 tot 12,95. Niet alleen
m weelderige kantbeffen, maar ook in
strakke domineekraagjes uit de Engelse
kostschoolstijl met en zonder witte
stropdassen.
De meeste moderne mensen krijgen
tijdens hun werk onvoldoende bewe
ging. Vooral automobilisten leiden
eigenlijk maar een zeer ongezond leven
Uit Scandinavië komt een apparaat, dat
ideaal voor home-training is. Het is een
metalen wandrek waaraan expanders
zijn bevestigd. Het toestel kan zonder
moeite aan elke wand worden aange
bracht en neemt weinig plaats in (240 x
63 x 10 cm). Zo kan elk gezin zijn eigen
gymnastiekzaal thuis hebben tegen de
prijs van 159,netto. Een uitkomst
yoor dikbuikigenl
Het bericht dat de voorzitter van de
Communistische Partij Nederland,
Paul de Groot, zich wegens zijn leef
tijd niet meer voor zijn functie her
kiesbaar zal stellen - hij blijft wel als
„adviseur" beschikbaar - is nog moei
lijk in zijn gevolgen te overzien. Op
de eerste plaats is het nauwelijks te
geloven, dat Paul de Groot - wel de
„Nederlandse Stalin" genoemd - met
het opgeven van zijn voorzitterschap
zijn harde, ijzeren greep op de Neder
landse communisten zal verliezen.
Daarvoor heeft hij te lang geregeerd.
Zijn schaduw zal in het partijgebouw
Felix Meritis te Amsterdam nog lange
tijd zichtbaar en zijn invloed voelbaar
blijven.
Die invloed zal zich allereerst doen
gelden bij de keus van zijn opvolger.
Wordt dat misschien de thans 43-
jarige huidige C.P.N.-secretaris en
Tweede-Kamerlid H. J. Hoekstra, van
wie het parlementaire vademecum
„parlement en kiezer" vermeldt, dat
hij een elektrotechnische school te
Amserdam bezocht en dat hij lid is
van het dagelijks bestuur van de
C.P.N.? Of misschien de naar buiten
toe het meest op de voorgrond tre
dende communist: het Tweede-Kamer
lid Marcus Bakker (44 jaar),, tevens
redacteur van „De Waarheid"? Kans
hebber is ook de 40-jarige Joop Wolff,
eveneens Tweede-Kamerlid en hoofd
redacteur van „De Waarheid", alsook
lid van het dagelijks bestuur van de
C.P.N.
De harde Stalinistische lijn van Paul
de Groot, de man die alles en ieder
een wist te overleven, heeft ervoor
gezorgd, dat vele vooraanstaande
communisten in de C.P.N. geen rol
meer kunnen spelen. Zij zijn door De
Groot keihard weggezuiverd. Het par
tijgebouw Felix Meritis zou te klein
zijn om hen allen te kunnen herber
gen.
De vraag is voorts of de strijd tus
sen Moskou- en Peking-gezinde com
munisten door het vertrek van De
Groot opnieuw zal oplaaien. Onder De
Groot voer de C.P.N.sinds 1960 een
nauw verholen koens los van Moskou,
zonder dat men zich openlijk en ge
heel achter Peking schaarde. De hui-
digè kopstukken in de C.P.N. belij
den allen met de mond een onafhan
kelijkheid van de C.P.N., los van zo
wel Moskou als Peking.
Het is de vraag hoelang de C.P.N.
dit spel in de internationale commu
nistische wereld zal kunnen volhou
den. Op het ogenblik trachten ook
verschillende communistische partijen
achter het IJzeren Gordijn (Roemenië,
Hongarije) los van Moskou te komen.
Het tij zit de C.P.N. wat dit betreft
wel mee. Veel zal afhangen van de fi
guur die De Groot mag opvolgen.
Het opbouwen van een onaantastbare
machtspositie, zoals De Groot heeft
kunnen doen, lijkt echter voor nie
mand meer weggelegd in een C.P.N.,
die anders de kanis zou lopen zichzelf
weg te cijferen.
GEWICHTHEFFEN Mohammed
Nassiri heeft tijdens de eerste wed
strijddag van de internationale sport
weken in Mexico het wereldrecord
tweehandig stoten in de bantamgewicht-
klasse verbeterd. De gewichtheffer uit
Iran bracht het op 145,5 kg. Het record
stond sedert 18 juni j.l. op naam van
de Rus Alexis Vachomin met 144 kg.
Nassiri, die de gouden medaille in
zijn klasse won, bracht bij het drukken,
trekken en stoten totaal 360 kg omhoog.
(ADVERTENTIE)
:-S;
Nu in luxe tafelverpakking
f.
De zoetstof met de zuiverste
smaak heet Sucrosa, want
daar zit géén sacharine in.
In plaats van suiker voor de slanke lijn
Goedgekeurd door de N.V.S.I
5?
DEN HAAG Wat men aan de bui
tenkant van de politiek ziet is bedrieg
lijk. Wat de politici zeggen op een be
paald moment is aangepaste tactiek, dus
nooit helemaal en onvoorwaardelijk
juist, er wordt altijd in verzwegen en
er wordt altijd - tenminste als het niet
over een kleinigheid gaat - te veel in
beweerd.
Gore Vidal in zijn nieuwste roman
„Washington D.C., district of Colum
bia", laat iemand op een bepaald ogen
blik zeggen: „Nog nooit heeft iemand
een stem gekregen, omdat hij gelijk
had". Hat wervingssysteem van stem
men in de Verenigde Staten is op deze
uitspraak gebaseerd en bepaald niet al
leen in de Verenigde Staten. Verkie
zingsleuzen zijn leuzen en leuzen zijn
de waarheid niet, ze zijn make-belief,
ze zijn rectame, ze zijn - soms gevaar
lijke - misleiders. Men krijgt geen stem
alleen omdat men de waarheid zegt en
men komt evenmin in een partij naar
voren omdat men dat doet. Wie het po
litieke spel enigermate volgt, ziet hoe
afhankelijk de positie van een politicus
is van machten die hij niet kan bepa
len of beheersen. Politici worden veel
meer bestuurd dan dat ze besturen,
om zich staande te houden in het poli
tieke spel zullen ze vaak besluiten ne
men die tegen hun eigen overtuiging in
gaan. Wie dit niet kan, moet geen po
liticus worden. De politiek is de kunst
van het bereikbare, zegt een gemeen
plaats en dat impliceert dat er veel
niet bereikbaar is.
In de verkiezingsleuzen wordt vaak
met de ethiek gewerkt, men laat zich
er op voorstaan dat men het zo goed
met de stemgerechtigden voorheeft,
maar in de wereld van de politiek, dus
aan de binnenkant, wordt de ethiek niet
zo op prijs gesteld.
Vidal Gore gaat zelf zover dat een
politicus daar niet'vertrouwd wordt als
men in wat hij zegt niet zijn onmiddel
lijk eigen voordeel zien kan.
„Washington D.C.", dat bij William
Heinemann te Londen verscheen, geeft
bepaald geen opwekkend beeld van de
politiek, die er vooral door eigen voor
deel wordt beheerst en die nergens voor
terugschrikt om dat te behalen. De
sympathiekste figuur uit het boek, de
senator James Burden Day laat zich
door een financier Nillson zelfs tot een
louche transactie overhalen, omdat hij
op een bepaald ogenblik de kans ziet
om president van de Verenigde Staten
te worden en omdat hij wel weet dat
een presidentsverkiezing voor een goed
deel afhangt van de reclame tijdens de
stemmenwerving, die bijzonder duur
is.
Hij laat zj^h overhalen omdat hij van
(Van onze verslaggever)
UTRECHT
De minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid, de heer B. Roolvink,
verwondert zich erover dat de prijs
van vlees en vleesprodukten niet nog
hoger is, nu hij op de „Slavakto" ge
zien heeft wat èr allemaal komt kij
ken als een slager zijn zaak naar de
eisen des tijds wil inrichten.
Deze opmerking maakte zijne excel
lentie tijdens een korte rede, waar
mede hij gisterochtend in de Merwede-
hal van de Jaarbeurs de 18e slagers-
vaktentoonstelling officieel opende.
De minister noemde deze manifes
tatie een belangrijke gebeurtenis van
meer dan nationale betekenis, waarbij
de aandacht wordt gevestigd op het
voor de volksgezondheid van essen
tieel belang zijnde voedingsmiddel
„vlees".
De ruim 9000 slagers die Nederland
telt, kunnen alleen door kostenbespa
rend te werken en hun produktiviteit
op te voeren, de snelle ontwikkeling
in hun branche bijhouden", vertelde
de voorzitter van de Stichting Slavak
to, de heer H. Mooy.
Minister B. Roolvink bekükt op de
18e „Slavakto" de Slagers Vakten
toonstelling in de Jaarbeurshal in
Utrecht, die hij gisteren opende, een
portret van wylen president Ken
nedy, vervaardigd van reuzel in ver
schillende kleuren.
Vlees is geen suiker, en de slager
zal al zijn ambtelijk kunnen nodig heb
ben om de presentatie en verkoop van
zijn produkten te bevorderen. Specia
lisatie blijft nodig", vond hij.
de politiek houdt en omdat hij terecht
of ten onrechte meent dat ieder in zijn
plaats hetzelfde zou hebben gedaan. Hij
wordt natuurlijk geen president, omdat
de tijden snel veranderen en hij wordt
later zelfs uit zijn senatorschap gewipt
door Clay Overbury, zijn vroegere as
sistent, die omzijn beurt, bijgestaan door
zijn schoonvader Blaise Sandford, eén
krantenmagnaat, op het presidentschap
aanstevent. De presidenten die xverke-
lijk aan het bewind zijn in de tijd dat
de roman spe<, Roosevelt, Truman en
Eisenhower, worden alleen gezien door
de ogen van politici van het andere
kamp en ze komen er dan ook bijzonder
slecht af; Roosevelt is een uitermate
hard man, Truman is tweederangs en
Eisenhower is een onbenul.
Het merkwaardige in deze karakteris
tiek treft men bij Truman. Als Truman
werkelijk tweederangs is moet er een
eersterangs zijn, Roosevelt bijvoorbeeld
en dat maakt dan meteen de grootste
tekortkoming van het boek van Vidal
Gore zichtbaar.
Als het eersterangs of het tweede
rangs er namelijk iets toe doet, is de
politiek toch iets meer dan Vidal Gore
ons wil doen geloven. Hij laat te wei
nig zien dat in politiek, hoe weinig
onafhankelijk en hoe toevallig die in
derdaad is, toch zaken gedaan worden,
goed, minder goed of slecht naar gelang
het inzicht en de bekwaamheid van de
politici. Men kan Gore in een groot
gedeelte van wat hij zien laat volgen,
maar wat dit betreft laat hij te weinig
zien in een roman die handelt over po
litici en dat centrum van politieke be
drijvigheid: Washington D.C.
Zijn roman is spannend opgebouwd
en de karakters erin zijn bekwaam ten
tonele gebracht. Ze zijn echter iets te
veel toneel, ze zijn vooral figuren in
het spel, meer typen dan individuele
personen. Ze gelijken in verschillende
opzichten op de karakters die John
Galsworthy ten tonele brengt in zijn
„Forsyte Saga", die nu weer opgang
maakt in het jaar dat het een eeuw
geleden is dat Galsworthy geboren
werd. In de Penguin Books is „For
syte Saga" opnieuw uitgekomen en men
kan al een tijd op de televisie een to
neelbewerking ervan zien, uitgezonden
door de VARA.
Vidal Gore maakt zijn politici, zijn
financier, zijn krantenmagnaat, zijn
journalist, zijn senator en zijn aanko
mende politicus niet minder duidelijk
dan en volgens beproefd model van
Galsworthy. Hij is even bekwaam in het
bedenken van een intrige. Evenals bij
Galsworthy worden zijn personen ech
ter niet helemaal levend, omdat ze
naar model zijn, dus de beslissende
uniekheid missen die het werkelijke
leven schenkt. Soames bij Galsworthy
is Je veel een „man of property" om
echt Soames en niemand dan Soames
te zijn en zo is dat bij Vidal Gore James
Burden Day, Clay Overbury, de jour
nalist, Harrold Griffith en zelfs Enid
Sandford die door haar vader en haar
man de dooct ingedreven wordt. Alleen
Peter Sandford, de zoon van de kran
tenmagnaat, is wat minder naar model
en in hem gelooft men als karakter dan
ook het meest.
Er is echter een zeer duidelijk ver
schil met de „Forsyte Saga" in Was
hington D.C.".
Wat menig televisiekijker of lezer in
de „Forsyte Saga" op het ogenblik hin
dert is de sentimentaliteit in verband
met de verdediging van tie buitenechte
lijke liefde. Die is namelijk in Washing
ton D.C. - en wat dat betreft in de wer
kelijkheid - zo doodgewoon geworden
dat er geen sentimentaliteit meer aan
te pas komt en Vidal Gore beschrijft ze
dan ook strikt zakelijk als iets dood
gewoons. Ze kan ook politiek nauwe
lijks schade doen. Niemand heeft ooit
een stem verloren, kan men in „Wash
ington D.C." lezen, omdat hij een rok
kenjager is. Men dient daar echter wel
nog altijd het uiterlijk fatsoen te be
waren en het gezin hoog te houden.
Zo doodgewoon is de buitenechtelijke
liefde toch nog altijd niet geworden.
Al schiet „Washington D.C." in een
voornaam punt dus te kort en al werd
het, hoe bekwaam ook, te veel naar
schabioon geschreven, men kan er toch
beslist iets meer" te weten komen om
trent de Amerikaanse samenleving in
een verhaal dat ondanks deze tekorten
de aandacht geboeid houdt.
Jos Panhudj sen
ADVERTENTIES)
alles pleit voor
UI NtïgJ!^ TUI CCIIMI/CM
Mijn vader is bijna vier maanden
geleden overleden. Hij was 40 jaren
in dienst van het rijk, betaalde trouw
zijn premies. En was 'n voorbeeld
voor zijn 13 kinderen. De rekeningen
van zijn voorafgaande ziekte belopen
rond de f 6.000,-. En dan praat ik nog
maar niet over de nevenkosten van
rijden en verlet door waken (tijdens
zijn ziekte enz.). Gelukkig houden we
allen veej van onze moeder en staan
haar zoveel mogelijk bij. Geen van de
13 kinderen denkt aan verdeling van
goederen, haar verlies is al groot ge
noeg. Niemand behoeft zich zorgen can
ons te maken, wij boksen dit wel uit.
Maar met het overlijden van mijn va
der trad zonder meer zijn recht in.
Namelijk het pensioen voor zijn vrouw.
Na veel geloop en geren, informatie
enz. kregen wij na meer dan drie
maanden eindelijk het korte bericht.
Dat de heren te zijner tijd hun geno
men beslissing aan ons zouden mede
delen.
Dit wil ik er van zeggen. Er valt
niets te beslissen, de dood van mijn
vader heeft beslist. De man heeft in
40 jaren trouwe dienst voor weduwen-
pensioen betaald. En daarom heeft
men maar te betalen. Zonder meer.
Dit is een van de vele zaken die
ons werknemers aangaan. Daarom
lucht ik langs deze weg mijn hart.
inmiddels nog geen
cent ontvangen.
Mijn moeder heeft
Maar wij eten van onze rug begrijpt
u. Ook wij gewone werknemers weten
wat rente is. Vier maanden zijn al ver
loren. Wanneer mijn moeder straks
haar belasting niet kan betalenzou
den dan die geen tijd hebbende pen
sioenheren in de bres willen sprin
gen? Zegt daar iemand nog iets (so
ciale zaken), (bijstands wet). Dat we
ten wij wel heren. Maar wij zijn nooit
geen lopers geweest. Wij verrekken lie
ver, begrijpt u.
STEENBERGEN
H.Cr.
Ik vind dat het maar al te eenvou
dig zou geweest zyn, om te zeggen,
dat er een tekort is aan voedsel. Laat
ons a.u.b. de oorzaken opsporen van
dit tekort.
Over de gehele wereld genomen lijn
er miljoenen hectaren welbevloeid land
in gunstige klimaatstreken, die weinig
of geen voedsel opbrengen. Neem het
verre en nabije oosten en Afrika, wer
ken ongeveer 70 a 80 procent van de
bevolking op het land, in Latijns Ame
rika idem. Toch kampen al deze ge
bieden met honger en ondervoeding.
Neem nu Thailand en Engeland: In
Thailand werken 85 van de 100 men
sen in de landbouw. In Engeland wer
ken 5 van de 100 mensen in de land
bouw. En toch is het peil van de voed
selvoorziening in Thailand een van de
laagste ter wereld! En Engeland een
van de hoogste ter wereld! Hoe komt
dat nu? Ik ken een mooi Italiaans
spreekwoord, dat zegt: „Geef iemand
een vis en je geeft hem voor een
hele dag voedsel. Leer hem hoe hij
moet vissen en je geeft hem voedsel
voor zijn hele leven'7.
Hier is eigenlijk alles mee gezegd!
Gezamenlijke acties om de mensen
te leren hoe zij zich zelf moeten voe
den, is een van de voornaamste doel
stellingen van de wereldvoedselactie.
Er moet méér gedaan worden dan
geld inzamelen en voedsel in de wel
varende landen ten behoeve van de
hongergebieden. Zo eenvoudig kunnen
wij ons niet van onze plicht tegenover
dit grote deel van de mensheid kwij
ten. De onderontwikkelde gebieden
moeten zelf de grootste inspanningen
leveren.
De hongerige mens kan geen hele
dag met een lege maag werken, even
min kan hij zich met een lege maag
concentreren om te leren hoe hij zijn
levensomstandigheden moet verbete
ren. Omdat miljoenen er precies een
der aan toe zijn, remt hij niet alleen
de sociale en economische ontwikke
ling van zijn eigen land, maar ook de
welvaart in de rest van de wereld.
Tegenover hen allen hebben wij een
sociale plicht te vervullen. Het gebruik
van werktuigen en technieken die in
de hoogontwikkelde landen als nor
maal worden beschouwd, moet nog aan
de hongerige miljoenen worden ge
leerd. Dit kan alleen gebeuren door
voorlichting en door het uitbannen van
eeuwenoude vooroordelen. (Bijv. Die
ploeg met die houten pen en een koe
ervoor)
Dat kan pas worden bereikt door
het opleiden van een groot aantal
technici en leerkrachten. Verder kun
nen trekkers, landbouwmachines be
vloeiing, kunstmest en insectenbestrij-
dingsmiddelen een belangrijk aandeel
hebben in het opvoeren van de produk-
tie per hectare en per man. Laat ons
beginnen met eerst de ergste honger
te stillen; zodat hij kan leren, hoe hy
zijn eigen land doelmatiger kan be
werken. Het is aan ons hem daar toe
de werktuigen en de kunstmest te ver
schaffen.
SAS VAN GENT
G. MEEUSEN
Maandag kwam de VPRO weer eens
aan de beurt. „Kinderen van de West",
programma nummer één van deze om
roep, werd gepresenteerd als een jetigd-
instructiefilm. Het oplettende kijkertje
ontdekte echter al spoedig onder het
huiiddunne oppervlak, dat gevormd werd
door veel jongens en meisjes en een in
schoolmeesterachtige stijl gehouden
commentaar, een dodelijke kritiek op de
vaderlandse neo-koloniale praktijken.
Na de gebruikelijke ellende van het
NTS-journaal volgde „Speciale Be
richtgeving", voor de samenstelling
waarvan Leo Kool nogal wat kilometers
afgesjouwd had. We zagen Leo in Cairo,
Jerusalem en Jordanië, al waar hij een
legertje lokale hoge Pieten vroeg naar
hun mening over de kwestie-Israël, Er
werd nogal veel gepraat in Kools
straatje, waar, naar de eisen van de
nieuwe tijd, genuanceerd gedacht wordt.
Hetgeen wil zeggen, dat iemand politiek
volkomen uit is, als hij blyft beweren
dat Egypte en zijn handlangers ooit
plannen gekoesterd hebben het joodse
volk de hals af te snijden. „Degenen» die
dat zeiden waren vuige volksophitsers'
onthulde een Egyptische kranteman. En
dat vonden wij een uitspraak, die Nas
ser en vriend Shukairy toch maar in de
zak kunnen steken. Iets wat ze mis
schien niet hadden hoeven doen, indien
bovengenoemde redacteur zijn mond
zo'n vijftal maanden had opengedaan.
