HET LEGER VAN ZUID VIETNAM:
CORRUPT, LAF EN ONBEKWAAM
DW
GEBAK-
TWEE
„WINNERS" I
UIT DE
RITMEESTER
STAL
RITMEESTER
INVLOED RUSLAND
NEEMT TOE
IN MIDDEN-OOSTEN
ZUID- VIETNAMESE
KUNNEN MAAR ZELDEN
DE VIETCONG VINDEN1
Wat doe je met
Dan pak je ze*»
lekker blikje vlees!
■mm
i# rDisMAKEL,JK
Moskou slaat winst uit Arabische nederlaag
BOEKJE OPEN
OVER DE B.B.
DAGBLAD DE STEM VAN DINSDAG 10 OKTOBER 1967
11
Oorsaak
Prestaties
Gunstig
Beset
Keus
Ras is onmiskenbaar.
Ras zit niet
in het formaat.
U herkent het in
de heerlijke Pikeur,
maar ook
in de geurige Riant.
Twee „volbloed"
Ritmeesters.
STEUNPILAAR
DIEPER
10
De Zuiidvietnamese regering heeft de gehele jongste editie van het gedegen
Amerikaanse weekblad „Newsweek" in beslag genomen. Het blad bevatte
een zeer kritisch artikel over de geveohtswaarde van het Zuidvietnamese
leger (AiRVN). De regering in Saigon noemde het artikel „lasterlijk en
oneerlijk". Onze eigen correspondent kwam echter in Vietnam tot dezelfde
voor het Zuidvietnamese 'leger vernietigende conclusies.
(ADVERTENTIE)
(Van onze correspondent Luke Wijsen)
SAIGON Niets wees er op, dat dinsdag 15 september
1967 niet zou verlopen zoals elke andere werkdag in
de Rue Pasteur in het centrum van Saigon. Maar plotse
ling scheurde de gevel van de Chinese ambassade uiteen
met een klap die door de hele binnenstad te horen was.
In een dichte stofwolk zakte het plafond van de beneden
verdieping in. Op hetzelfde moment klonken er schoten.
Een dode en zevenentwintig gewonden waren het gevolg van de
aanslag. De schoten waren gewisseld door politie en Vietcong. Twee
mannen en een vrouw, Vietnamezen van Chinese afkomst, werden
gearresteerd. Zij hadden handgranaten en een pistool bij zich en be
kenden lid van de Vietcong te zijn. Het was niet onmiddellijk bekend
of zij behoorden tot de Saigon organisatie of die van Cholon, de
Chinese wijk van Saigon.
Ook niet bekend was of zij betrok
ken waren bij de moord op een Chi
nese onderwijzer de avond tevoren.
Wel stond zeker vast, dat zij achter
slot en grendel zaten tijdens de aan
slag op een functionaris van de am
bassade een paar uur later en de
moord op een Chinese ingenieur die
zelfde avond.
In Saigon vroeg men zich af of dit
een nieuwe Vietcong terreuractie in
luidde of dat het slechts op zichzelf
staande acties tegen de nationalisti
sche Chinezen betrof. Maandenlang is
het immers bijzonder rustiff geweest
in Saigon wat te meer opviel in ver
band met de onlangs gehouden ver
kiezingen.
Het klinkt cynisch, maar een toe
name in Vietcong terrorisme zou in
sommige Salgon-kriugen niet helemaal
onwelkom zijn. Het zou enigszins de
aandacht afleiden van groeiende an
dere problemen in de hoofdstad. Niet
iedereen wil het accepteren en voor
serieus aannemen, maar in Vietnam
en speciaal in de hoofdstad is onweer
op komst. De dreiging hangt in de
lucht; waarschuwingstekenen rijn er
overal: in blikken, gesprekken, han
delingen en onhoffelijkheden.
De verhouding tussen de geallieer
den en de Zuidvietnamezen verslech
tert met de dag. Ver van Saigon, in
de provinciesteden en op het platte
land, valt die verandering niet zo op.
Op plaatsen echter waar de gealli
eerden in contact komen met Vietna
mese legerautoriteiten, bureaucraten
en grootzakenlieden, zoals dat het ge
val is in Saigon, is die verandering
als het ware tastbaar.
De oorzaak van de verslechtering is
de onverschilligheid en het cynisme
waarmee de Zuidvietnamezen de oor
log als toeschouwers gadeslaan, om
no2 maar te zwijgen over de openlij
ke tegenwerking die de geallieerden
ervaren.
Men kan opmerken dat dit begrij
pelijk is in een volk dat als het ware
dn een eindeloze oorlog leeft. Men kan
zeggen dat dit een bewijs te meer is
dat deze oorlog niet de oorlog van de
Vietnamezen is en de Amerikaanse
inmenging ongewenst is. Dit zou el
ders aanvaardbaar klinken, maar in
Vietnam verliest het zijn logica.
Slechts in Franse kringen in Saigon
schijnt men deze argumenten nog naar
voren te brengen. Vietnamezen en ge
allieerden denken er anders over.
De Zuidvietnamees wil zeker be
schermd worden tegen een overheer
sing vanuit het noorden- Hij is zich
terdege bewust van het belang van
de strijd. Het is zelfs zo, dat er in dit
opzicht in de afgelopen jaren zelden
zo'n grote eensgezindheid heeft ge
heerst onder de Vietnamezen, als juist
nu na de verkiezingen. De moeilijk
heid schuilt er juist in, dat de Viet
namees ervan overtuigd schijnt dat een
ander de kastanjes uit het vuur be
hoort te halen, terwijl hij zelf zich
aan de oorlog moet verrijken.
In het verleden, toen de eerste groe-
Ï>en geallieerden het land binnenvie-
en om strijd te leveren met de Viet
cong die aan de vooravond van
een overwinning had gestaan zag
men veel door de vingers .De ondoel
treffendheid van het Zuidvietnamese
leger (A.R.V.N.) werd toen weggere
deneerd. Men kon niet een, twee, drie
een efficiënte militaire organisatie ver
wachten van een troep ontmoedigde
mensen. Gebrek aan initiatief bij de
burgerbevolking werd geweten aan een
oorlogsmoede geest. Winstbejag en on
betrouwbaarheid weet men aan onbe
grip en vrees. Buiten Saigon en de
grote steden redeneert men nog wel zo.
In Saigon zelf heeft het vriendelijk
begrip plaats gemaakt voor verach
ting en afkeer. Men ziet symptomen
van onverholen haat. Men mag deze
omkeer niet onderschatten, want de ge
volgen ervan op het uiteindelijke ver
loop van de oorlog in Vietnam en de
ontwikkeling in geheel Zuidoost-Azië
kunnen groot zijn.
Het is onjuist te verwachten, zoals
Noord-Vietnam doet, dat de Verenig
de Staten al of niet op eervolle wijze
de strijd zullen staken. Dit druist te
gen het Amerikaanse karakter in. On
der druk van de ontevredenen zullen
de Amerikanen juist feller gaan vech
ten om te pogen een snelle overwin
ning te forceren.
De klachten in Amerika hebben ech
ter via de pers hun weg naar de re
gering gevonden en de schroeven wor
den aangedraaid- Een eerste gevolg wa
ren de steeds hevigere bombardemen
ten op Noord-Vietnam.
Het tweede gevolg zal minder de
strijd tegen de Vietcong betreffen dan
de prestaties van de Zuidvietnamezen
Het ziet er naar uit dat hun gouden
tijd voorbij is; een tijd waarin zij
kalmpjes kritiek leverden op het oor-
logsbeleid van de geallieerden, terwijl
Zij zichzelf legaal en illegaal verrijk
ten. Dit zal de gewone burger min
der aangaan dan de topzware rege-
rings- en legerbureaucratie en de ban
kiers en zakenlieden. Synoniemen voor
Saigon.
Tot voor kort straalde de welwillend
heid af in de omgang van de buiten
landse soldaten met de Vietnamese
stadsbewoners. De Amerikanen waren
kippen die gouden eieren legden en de
Vietnamezen konden hun geluk niet
verbergen. De geallieerden mochten de
Vietnamezen. Ze waren ervan over
tuigd. dat als de stakkerds een hel
pende hand kregen ze spoedig voldoen
de zelfrespect zouden ontwikkelen om
op eigen benen te staan.
De Vietnamees nam de helpende
hand en een stuk arm erbij. Hij glim
lacht nog, maar wel wat onzeker,
want men begint hem om uitleg te
vragen. Hij wordt op het matje ge
roepen.
De geallieerden zijn nu teleurgesteld
in de Vietnamezen en steken dit niet
onder stoeien of banken. Ze beschul
digen hen ervan het einde van de
strijd met jaren te vertragen.
Een van de voornaamste bronnen
van ongenoegen is het pacificatiepro
gramma. De enige interesse die over-
heids- en ,,oweeërs"-kringen in Saigon
hiervoor gewoonlijk tonen is zich er
van te verzekeren, dat het overgrote
deel van de materiële hulp voor dit
programma in hun eigen zakken ver
dwijnt. De A.R.V.N. is evenmin be
reid actief steun te verlenen. En toch
is juist dit programma de sleutel voor
de overwinning op de Vietcong.
,,Het kost ons gewoonlijk niet veel
moeite om de Vietcong te verslaan",
zegt een Amerikaanse infanteriema-
joor. ,,De delta daargelaten roeien we
hun letterlijk uit. Maar we hebben de
mensen niet om de streek voor her
nieuwde infiltratie te vrijwaren. Daar
voor zouden we op zijn minst twee
miljoen geallieerde militairen nodig
hebben. Die hebben we niet en krijgen
we niet. De Vietnamezen zelf doen niet
mee
„Hoe kan het pacificatieprogramma
werken zolang de A.R.V.N. angstval
lig buiten schot wordt gehouden?"
vraagt een marinier uit Danang. „De
A.R.V-N.-soldaat is een politiek en eco
nomisch bezit van zijn kapitein en ge
neraal. Wij hebben er geen donder
aan. Kan je werkelijk verwachten dat
een stel twintigjarige Amerikaanse
frontsoldaten, die geen woord Vietna
mees spreken, de bevolking kunnen
overhalen naar de zijde van de char
meurs in Saigon?"
„Dat programma is een fiasco",
zegt een marinier-sergeant. „We trek
ken een streek binnen en verjagen
Charlie. We vertrekken en Charlie
komt terug, of zijn broer; hij wordt
gezogen in het vacuüm dat we ach
terlaten. Men zegt dat er Vietnamese
soldaten moeten worden ingezet. Mis
schien heeft men gelijk, maar in mijn
ogen zijn ze waardeloos".
„Het is pure rottigheid te verwach
ten dat ik door de rot jungle blijf
trekken in dit land, terwijl de jonge
Vietnamees muziek studeert in Los
Angeles of Parijs", zegt een Austra
lische luitenant nijdig in de bar van
het Majestic hotel in Saigon.
Het is een moeilijke oorlog die
slechts door pacificatie van het plat
teland gewonnen kan worden. Men
kan de Vietcong onder de duim hou
den, maar men kan die duim pas ver
wijderen, wanneer de bevolking zich
achter de regering in Saigon heeft ge
schaard.
Dit geschiedt niet voordat deze re-
fering de bescherming van de bevol
ing tegen de Vietcong tot in de ver
ste uithoeken van het land garandeert.
Thans wordt officieel slechts vijftien
procent van de dorpjes op het platte
land als vrij van de Vietcong be
schouwd.
Ofschoon de feitelijke oorlog gunstig
verloopt niet in het minst doordat
de Vietcong de Amerikanen keer op
keer de kans geeft hem in regelma
tige militaire campagnes te verslaan
zijn er ook hier maar weinig die
juichen. De klachten betreffen de nor-
Deze door officiële communistische
bron vrijgegeven foto toont hoe een
Amerikaanse vlieger, wiens machine
is neergehaald, door een jonge Viet
namese wordt weggevoerd. De vlie
ger maakte een vlucht naar de
Noord Vietnamese hoofdstad.
male problemen van guerrilla oorlogs
voering, waarbij men vriend niet van
vijand kan onderscheiden en waarbij
nog komt dat men aan handen en
voeten gebonden is door geallieerde
voorschriften en openlijke tegenwerking
van de Vietnamese autoriteiten, did
angstvallig waken over hun bronnen
van de Vietnamese autoriteiten die
glorie zoeken.
Een prentje in „Playboy" toont twee
verscholen Amerikaanse soldaten die
een Vietnamees gadeslaan. Het on
derschrift: „Het is eenvoudig. Eerst
moeten we vaststellen of hij een sol
daat, een guerrilla of een burger is.
Dan moeten we bepalen of hij aan
hun of onze kant is- Daarna, voor
alle zekerheid, als hij aan onze kant
is, moeten we uitvinden of hij Ame
rikanen mag of niet". Het is een
grapje, maar niet voor de soldaat in
Vietnam.
De strijd tegen de Vietcong rust so-
liede op de schouders van de gealli
eerden. De A.R.V.N. ziet kans om zich
er meestentijds buiten te houden. Het
is waar, dat nu en dan A.R.V.N.-een-
heden met grote moed en vaardigheid
de Vietcong bevechten, maar in het
algemeen is er weinig waarop zij trots
kunnen gaan. Tenzij de sluwheid
waarmee zij contact met de Vietcong
vermijden.
Amerikaanse militairen maken con
tact met de Vietcong in ongeveer
2,5 percent van hMn patrouilles. Voor
de Australiërs ligt dit vaak wat ho
ger en voor de Koreanen gewoonlijk
wat lager. Dit laatste ié echter niet
te wijten aan Koreaanse nalatigheid,
maar aan het feit dat de Vietcong
zich terugtrekt watr de Koreanen wor
den ingezet. De A.R.V-N. ontmoet de
Vietcong op rond eenvierde a een
vijfde van één percent van hun pa-
trouilletochten.
Terwijl de Amerikanen zich in
spannen om de Vietcong te vinden, de
Australische „diggers" dagenlang zon
der gerucht door een ongebaande jun
gle trekken om een Vietcong dorp te
verrassen en Koreanen gerust een et
maal lang volkomen roerloos in een
(ADVERTENTIE)
Vlees!
Want dat is
smakelijk en
pikant op zo'n
moment. En
blikjes vlees kun
je overal krijgen.
hinderlaag liggen, trekt de A.R.V.N.
er al pratend en rokend op uit met
de transistorradio's aan. Ongediscipli-
neerd? Neen. Men waarschuwt de Viet
cong van verre.
Het is zelfs voorgekomen dat A.R.
V.N.-eenheden zich een veilige plek
zochten en vandaar meldden dat de
patrouille naar wens werd uitgevoerd
of dat het gewenste terrein bezet was.
Keer op keer is gerapporteerd, dat
A.R.V.N-onderdelen zich lafhartig bui
ten schermutselingen hielden die in
hun onmiddellijke nabijheid plaatsvon
den tussen eenheden van hun eigen
leger en de Vietcong.
De Vietnamese soldaat is niet laf.
Wanneer hij ingedeeld is in Ameri
kaanse onderdelen functioneert hij uit
stekend. De oorzaak van de ondoel
treffendheid van de A.R.V.N. ligt in
de onbekwaamheid en. corruptie van de
officieren. Het is waar dat ook de
Amerikaanse strijdkrachten gebukt
gaan onder onbekwame of onervaren
officieren, maar de nutteloosheid
van de A.R.V.N.-officieren, die hun
posities dikwijls te danken hebben aan
vrienden en verwanten, gaat de ver
beelding te boven-
De wittebroodsweken zijn voorbij.
Niet langer negeren de geallieerden de
exploitatie van de oorlog en de slap
heid van de Vietnamezen. Men ver
langt bijvoorbeeld een antwoord op de
vraag waarom Vietnam zich niet vol
ledig gemobiliseerd heeft.
Thans heeft Zuid-Vietnam slechts
700.000 man onder de wapenen, niet
veel meer dan het totale aantal ge
allieerde soldaten. Het is een uiterst be
langrijke vraag voor de soldaten die
hun leven moeten wagen voor een
land dat weigert om zelf zich voor
100 percent in te zetten. En eveneens
voor de landgenoten thuis die hier
voor betalen.
Een ontmoedigde Amerikaanse com
mandokapitein, enkele dagen met ver
lof in Saigon drinkt met mij een whis
ky in de Dolce Vita bar bij het ge
bouw van de volksvertegenwoordiging.
„Drie jonge mannen achter de bar en
een kassier", zegt hij. „Waarom zijn
zij niet in uniform om voor hun land
te vechten Waarom ben ik hier om
mij voor deze profiteurs voor mijn
raap te laten schieten?"
„Korea was anders", herinnert een
sergeant. „Toen het daar begon had
den zij ook niet veel soldaten. Maar
die lui hadden moed. Ze hadden hulp
nodig, maar ze vochten zelf ook. Zelfs
de burgerbevolking werkte mee. Als
gisteren hun hutj' in de prak gescho
ten werd, bouwden ze het vandaag
weer op. Deze lui hier zitten op hun
hurken bij een gat in de weg tot /ij
het voor hen dichtgooien".
De Vietnamezen zijn geen Koreanen
Niemand is hiervan meer overtuigd
dan' de Koreanen zelf. Van alle ge
allieerden hebben zij de grootste ver
achting voor de Vietnamese militairen
en „oweeërs". Hun voornaamste er
gernis is dat de Vietcong hen zo angs-
vallig ontloopt. Zij maken énorme af
standen om de Vietcong in handen te
krijgen.
Het is gebeurd dat zij een Vietcong-
eenheid tot diep in hun versterkingen
lokten door de soldaten een kans te
geven zich een weg te banen door
prikkeldraadversperringen. Zodra de
Vietcong tot de laatste man het kamp
„veroverd" had, repareerden de Ko
reanen snel de versperringen om te
voorkomen dat iemand kon ontsnappen,
Daarna wierpen zij zich met een voor
Amerikanen griezelige bloeddorstigheid
met bajonetten en blote handen op de
Vietcongsoldaten. Tijdens een inter
view na afloop zei een Koreaanse lui
tenant in gebroken Engels: „Dit was
een grootse dag. Ik heb hierop lang
gewacht. Vandaag Heeft de Vietcong
mij erg gelukkig gemaakt".
„Koreaanse tijgers niks goed", zegt
een Vietnamese hotellier in Qui Nhon.
De tijgers zijn een onderdeel dat ge
stationeerd is rond Qui Nhon en Cam
Ranh Bay. Wat de man bedoelt is,
dat het voor hem een verontrustende
gedachte is dat zij soms nalaten om
te bepalen of een Vietnamees voor of
tegen hen is.
In Amerikaanse kringen i« men
soms verontrust over de snel groeien
de afkeer die de Amerikaanse mill-
talren hebben van de bevolking van
Saigon.
„Ik kan het begrijpen", zegt een vice
consul in de Amerikaanse ambassade
in Saigon. „Deze oorlog vergt veel van
een soldaat, vooral van een onwillige
dienstplichtige. Ik betreur het echter
dat hij zijn ongenoegen gaat uiten te
gen de Vietnamese man in de straat.
De lui die voor dit alles verantwoor
delijk zijn hebben er lak aan".
Er bestaan verschillende plannen om
verbeteringen teweeg te brengen. Mo
menteel is de gelegenheid biervoor
gunstig omdat de recente verkiezin
gen en het bestaan van een gekozen
regering mogelijkheden scheppen die
voorheen niet bestonden.
Een vooriiame wens is om een pro
cedure te vinden waarbij de enorme
Amerikaanse hulp door Amerikaanse
handen zal gaan tot hij de plaats
van de bestemming bereikt. De schat
tingen over het percentage van de
ruim negentig biljoen gulden die de
V.S- jaarlijks in Vietnam stoppen en
dat in de zakken van de individuele
Vietnamezen verdwijnt, lopen sterk
uiteen, maar zelfs de meest conser
vatieve berekeningen zijn ontstellend.
Amerika is bereid de hulp te verho
gen, met name aan de A.R.V.N., maar
men wil eerst zien dat maatregelen
genomen worden om te voorkomen
dat de bureaucraten zich een fortuin
bij elkaar stelen. Het is niet onrede
lijk, maar de bureaucraten verzetten
er zich met hand en tand tegen en
noemen het een poging tot Ameri
kaanse overheersing.
Gaarne wil men van Amerikaanse
zijde ook resultaten zien bij het ver
wijderen van de meest beruchte dieven
en onbekwame officieren en ambtena
ren uit de gelederen van A.R.V.N,
en regering. Herhaaldelijk heeft men
beloofd, dat er een „schoonmaak" ge
houden zou worden, maar tot heden
is er niets gebeurd. De V.S. willen
nu in deze aangelegenheid zelf wat in
de melk te brokkelen krijgen.
Een radicaal plan wil het gros van
de A.R.V-N. opgenomen zien in Ame
rikaanse strijdkrachten. Op kleine
schaal schijnt dit zeer bevredigende
resultaten opgeleverd te hebben. Dit
zou echter het einde van macht en
corruptie betekenen voor het Zuidviet
namese officierencorps en het zal dus
wel nooit werkelijkheid worden.
Welke veranderingen er ook plaats
zullen vinden, ik ben van mening dat
in het komende jaar de geallieerden
meer en meer de Vietnamezen zul
len dwingen om actief deel te nemen
aan de oorlog. Nguyen Cao Ky heeft
dit ingezien en geadviseerd om niet
te pogen de Amerikanen in dit op
zicht te blijven afschepen.
Het is de mening van velen dat de
geallieerden door hun gesneuvelden
zich het recht en de plicht verwor
ven hebben om Vietnam naar hun wen
sen te laten luisteren waar het oor
logbeleid betrokken is.
Een meer praktische kwestie is of
de geallieerde hulp bestemd is voor
de bureaucraten van Saigon en hun
aanhang of voor de Vietnamese wer
kers. De laatsten kunnen er alléén
wel bij varen wanneer, de getergde
allieerden aan een grote schoonmaak
beginnen in Saigon.
(ADVERTENTIE)
11 rail LUCHTIG
llklW VOEDZAAM
NATUURWIT
B0ERENERUIN
(Van onze redactie buitenland)
MOSKOU De Sovjet-Unie krijgt meer politieke invloed in het Midden-
Oosten dan ooit tevoren. Nog geen vier maanden nadat de Sovjets sommigen
van hun Arabische vrienden bitter hadden teleurgesteld door hun weigering
om te interveniëren en hun een nederlaag tegen Israël te besparen, heeft de
Sovjet-Unie 2ich stevig gevestigd als de beste vriend van de Arabieren in hun
na-oorlogse moeilijkheden. De Sovjet-positie is niet alleen hersteld, maar
versterkt. Het duidelijkst blijkt dit uit het gezamenlijke communiqué dat in
Moskou na het bezoek van koning Hoessein van Jordanië is uitgegeven.
Van koel wantrouwen en soms vij
andigheid tegenover de Russische be
doelingen in het Midden-Oosten is Jor
danië omgezwaaid naar nauwe betrek
kingen, die verzoet worden door eco
nomische en waarschijnlijk militaire
hulp van de zij de t van Rusland. Tot
nu toe is Jordanië voor zijn wapens
uitsluitend aangewezen geweest op de
Amêrikanen en Britten.
De oorlog van juni heeft de Russen
ook in staat gesteld om hun banden
te versterken met de Soedan, dat bin
nenkort zijn eerste wapenovereenkomst
met Moskou zal tekenen.
En Jemen zal Sovjetwapens gaan ont
vangen, na jarenlang door de bevoog
ding van de V.A.R. opzettelijk versto
ken te zijn gebleven van nauwe con
tacten met Moskou-
De V.A.R. lijkt op de lange duur
voor de Sovjets de grootste politieke
winst op te leveren. President Nasser
is al een tiental jaren een speciale
vriend van Moskou geweest, maar hij
sloot communisten in eigen land op,
zette door de Russen getrainde mili
taire officieren op onbelangrijke pos
ten en de rechtervleugel in Egypte
bleef sterk. Nu zijn de Russen hard
bezig om binnenlandse veranderingen
teweeg te brengen, welke de invloed
van linkse elementen in Egypte zal
vergroten en in het algemeen Egypte
een betere steunpilaar voor het com
munisme zal maken.
Over de vooruitzichten hierop kan
nog weinig worden gezegd, maar de
Sovjet-pers heeft al geschreven dat
verwacht kan worden dat gunstige ver
anderingen zullen oprijzen uit de as van
de Egyptische nederlaag.
Daar tegenover staat dat de goede
Sovjetbetrekkingen met Syrië en Al
giers tijdelijk in de ijskast zijn gezet.
Vooral Syrië voelt zich niet gelukkig
met zijn beste vriend, hoewel het ul
tra-linkse Syrische bewind nergens an
ders dan in Moskou de steun kan krij
gen die het nodig heeft. Cómmunistisch-
China probeert nauwere banden aan
te knopen, maar mist daarvoor het
geld en de goederen.
Syrië en Algiers zijn ontevreden over
de Sovjet-Unie vanwege de gematig
de lijn van Rusland. Rusland wil na
melijk geen militaire maar een poli
tieke oplossing vah de tegenstellingen
in het Midden-Oosten.
Vier Taanden geleden, op 6 juni. de
tweede dag van de zesdaagse oorlog,
toen hun nederlaag al duidelijk werd,
beschuldigden de Verenigde Arabische,
Republiek en Jordanië de Amerikanen
en Britten openlijk van interventie ten
gunste van Israël. Het kennelijk t doel
was om de Sovjet-Unie aan Arabische
zijde in de oorlog te betrekken, maar.
geconfronteerd met de mogelijkheid
van een kernbotsing met de Verenigde
Staten, weigerden de Sovjet-leiders
lokaas. Zij negeerden de beschuldiging
van westelijke interventie die Was
hington en Londen ontkenden en Jor
danië later introk.
De Sovjet-weigering om op te tredên
terwijl de met Russische wapens uit
geruste legers door Israël werden ver
pletterd veroorzaakte grote bitterheid.
Maar de Arabieren hadden geen ande
re grote beschermheer tot wie zij zich
konden wenden, en zodoende waren de
Sovjets in staat om hun rol van beste
vriend te blijven spelen. Dit is duur
geweest, maar de Sovjet-Unie heeft
wat er in het Midden-Oosten in juni
is gebeurd eerder gezien als een dure
kans dan als een dure nederlaag.
Honderden miljoenen dollars aan
militaire uitrusting waarvoor de Sov
jet-Unie nooit één cent heeft gekregen
zijn door de Arabieren verloren, k
plaats van de verliezen hierop te be
perken en de politieke waarde van
honderden miljoenen dollars of meer
aan economische hulp prijs te geven
heeft de Sovjet-Unie besloten zich
nog dieper in te storten- De economi
sche en waarschijnlijk militaire njJP
voor Jordanië is daarvan een duide
lijk en goed voorbeeld.
(Van onze parlementaire redactie)
DEN HAAG Getrouw aan de in de
memorie van toelichting op de miljoe
nennota gedane begroting heeft minis
ter Beernink aan alle gemeenteraads
leden in Nederland een brochure ge*
zonden over de bescherming bevolking-
De opzet er van is de gemeentelijk®
bestuurders een inzicht te geven in or
ganisatie. doelstelling en werkwijze ip
de B.B. De minister vond een „ruimer®
voorlichting" op dit gebied noodzaKe-
lijk. Het-boekje is een beknopte, over
zichtelijke handleiding, waarin het b-D-'
beeld duidelijk wordt geschetst
