Megalopolis
STAD VAN
CE
TOEKOMST
Pablo maakt fantasie-ogen
havenstad
verklaarbaar
nauwelijks
ingreep
Accentueren
^DAGBLAD BE STEM VAN ZATERDAG 9 SEPTEMBER 1967
Er zijn heel wat mensen
die voor geen geld in een
stad zouden willen wonen.
Van de andere kant echter
oefent zij toch ook op deze
groep een grote aantrek
kingskracht uit. De relatie
van mensen tot het feno
meen stad zou men kunnen
omschrijven als een liefde-
haat-verhouding die de ste
debouwkundigen en plano
logen grijze haren bezorgt.
Vooral na de oorlog is in
ons land de verstedelijking -
sterk toegenomenzodat op
het ogenblik iedere stad
van enige importantie een
stedebouwkundige staf in
dienst heeft die haar groei
in juiste banen moet leiden.
(Bijzondere correspondentie)
DE bouw van satellietsteden
één van deze pogingen
als uitlaatklepen voor de
oude overvolle stad vindt in
Nederland op grote schaal toe
passing. Zo is in de afgelopen
jaren rond Amsterdam en Rot
terdam een krans van nieuwe
wooncentra gelegd,
In Engeland waar reeds rond de
eeuwwisseling dit probleem urgent
werd wil men van deze methode af
stappen. Een lichaam als de Town
and Country Planning Association
dringt er bij de Engelse regering op
aan, geen satellietsteden voor Lon
den meer te bouwen. Zij staat een
systeem voor dat in feite gelijk is
aan de structuur van het New York-
se Manhattan Island, dat is opge
bouwd uit lange brede horizontaal
van elkaar gelegen zgn. corridors,
waaromheen een netwerk van stra
ten is gelegd.
Wellicht de grootste barrière die
verwezenlijking van haar plannen
in de weg staat is de angst die men
voor een dergelijke stad heeft. De
angst voor de zgn. megapolis, waar
de mensen en het verkeer schijnbaar
doelloos tussen de torenhoge gebou
wen krioelen. Een stad zonder „hart".
Met deze angst zijn de meeste
grote steden behept. Parijs maakt
hierop een uitzondering. Als de plan
nen doorgaan zou Parijs wel eens
de eerste corridorstad van Europa
kunnen worden. Evenals in de Na
poleontische tijd toen een begin werd
gemaakt met de aanleg van de be
faamde boulevards laat men zich nu
niet afschrikken door minstens even
revolutionaire plannen. Globaal ko
men deze hierop neer dat men Parijs
een trechtervorm wil geven. De uit
loper die zowel de rechter als de
linkeroever van de Seine bestrijkt,
zal steeds verder westwaarts door
stoten. Hoewel het in het jaar 2.000
nog niet zover zal zijn de plannen
zijn op dit jaartal afgestemd houdt
men zelfs ernstig rekening met de
mogelijkheid dat op die manier eens
de havenstad Le Havre wordt be
reikt.
Maar om bij Engeland te blijven,
Londen is nog niet zo ver. Deze mil
joenenstad heeft haar toevlucht ge
nomen tot de bouw van conventio
nele satellietsteden. Alleen na de
Tweede Wereldoorlog al zijn er zes
nieuwe bijgekomen. Immense steden
die over een tiental jaren met het
zelfde probleem komen te zitten dat
zij op hun beurt overbevolkt raken
en geen kant meer uit kunnen.
De idee voor de bouw van satel
lietsteden ligt ten grondslag aan filo
sofieën die dateren uit de industriële
revolutie en de latere van de eco
noom Robert Owen en de stedebouw
kundige Sir Thomas Balt. Zij leef
den in een tijd dat in Engeland de
steden als paddestoelen uit de grond
rezen. Het waren de zgn. „Milltowns"
(fabriekssteden). Leeds, Manchester,
Liverpool, Cardiff, Blackpool en
noem maar op, groeiden uit tot be
langrijke industriecentra waar mas
sa's mensen werk vonden. Londen
had toen reeds respectabele afme
tingen. Het ideaal destijds was deze
steden uit te breiden met geheel vrij
staande stadsdelen, waarin ook fa
brieken, scholen en winkels verrezen.
Dit is verklaaibaar. De pioniers na
melijk op dit terrein en hun opvolgers
zoals Ebenezei Howard de vader
van de zgn. „Garden City"-beweging,
wat wij zoiets als de Bond voor het
Behoud van Groen zouden noemen
wilden met deze problemen de
bestaande steden geheel ontvluchten
om ergens midden in het maagde
lijke landschap een geheel nieuwe
stad te bouwen. Dat kon toen nog.
Later echter, werd het een te kost
bare zaak, toen moderne voorzienin
gen als waterleiding, elektriciteit,
gas, riolering etc. hun intrede deden.
De stedenbouwers uit de vcrige
eeuw hebben ook niet kunnen voor
zien dat het gemotoriseerde verkeer
zo'n geweldige vlucht zou nemen,
waarop hun scheppingen dan ook
niet berekend bleken te zijn. Lang
zaam maar zeker werd de leefbaar
heid van deze steden onvoldoende.
De relatie tot de natuur een wan
verhouding.
De in de negentiende eeuw al vuile
woonoorden werden de groezelige en
grauwe steden van de 20e eeuw, die
men minstens een dag per week de
rug zou moeten toekeren om „bui
ten" wat op verhaal te komen.
Een groot winstpunt was dat men
in Engeland langzamerhand ging
beseffen dat woningbouw en stads
uitbreiding een zaak was van de
gemeenschap der stedelingen zelf,
en niet langer konden afhangen van
de beslissing van landeigenaren en
huizenbouwers. Deze mentaliteits
verandering, hoewel nog verre van
algemeen in Engeland, vond haar
neerslag in de uit 1954 daterende
Town Development Act die miljoe
nen beschikbaar stelde voor ver
snelde uitbreiding van „amechtige"
steden.
Ook Londen kwam weer aan de
beurt. Maar met uitzondering van
Milton Keynes een geheel nieuwe
stad voor 250.000 inwoners lijkt de
tweede „generatie" satellietsteden op
uitbreidingen van bestaande steden,
die zelfs nauwelijks van Londen te
onderscheiden zijn. Zo bleef deze
miljoenenconcentratie als het ware
overkoken. Steeds verder raakte het
centrum van de natuur verwijderd.
Er valt op het ogenblik een ken
tering te constateren in de uitbrei
dingsdrift van de Engelse hoofdstad.
Men zoekt het thans meer in de
hoogte.
Het corridorsysteem is echter in
Engeland volop in discussie, maar
nog niet als redder in de Londense
nood. Professor Colin Buchanan heeft
een plan op tafel gelegd om de en
kele tientallen kilometers van elkaar
gelegen steden. Portsmouth en Sou
thampton naar elkaar toe te laten
groeien en samen te voegen tot een
stad van een half miljoen inwoners.
De verbinding wordt gevormd door
enkele brede straten die met talloze
zijstraten, die ook weer vertakt zijn,
een langgerekte keten vormen. Op
die manier blijft de natuur dichtbij.
Het ziet er naar uit dat ook de En
gelse hoofdstad zich mettertijd van
het conventionele stadsbeeld dient te
ontdoen en de zaken Amerikaans
aan moet gaan pakken, om niet ver
stikt te raken. Londens satellieten
bieden nog slechts twintig jaar uit
komst. Ook steden als Manchester
Liverpool en Birmingham zijn eigen
lijk eveneens aan een revolutionaire
ingreep toe.
De corridorstad is de stad van de
toekomst. De grootste agglomeratie
ter wereld aan de Oostkust van Ame.
rika die de steden Boston en Was
hington overlapt geeft ons in dit
opzicht een blik in de toekomst. De
achterbuurten, luchtverontreiniging
en het feit dat iedereen zich daar
toch ook niet helemaal op zijn ge
mak voelt worden door mensen die
in de zgn. megalopolis geloven slechts
als tijdelijke tekortkomingen gezien.
Wetenschap en techniek zullen hier
een handje helpen.
111 liet monarchieloze Ameri-
staan enkele imperia op
rotsvaste bodem: het zijn de
t-ken van schoonheidsheer-
sstessen.
z'i reageren over talloze
'Wielingen in de Nieuwe
ldi en zij tellen er
evenveel in de Oude, waar
fvemeurs de zaken behar-
'len. Maar zie: het is toch
dat de grootste in
vloed heeft op Amerikaanse
schoonheid.
Moest zo pas de kapper Vi-
dal Sassoon niet overkomen
uit Londen om Mia Farrow,
Frank Sinatra's jonge vrouw
te kappen voor de film?
(Het kostte de maatschappij
5000 dollar, die haartjes kort
te krijgen). Geen schaar
knipt knapper dan die Lon
dense schaar.
'hltaanse ABL0
in zii« 1 vrouwen
2l)n handen.
zijn
De Amerikaanse schoonheid
(en ook die van vrouwen in
Europa) wordt beheerst door de
Italiaan Pablo. Bij het vrijgeven
van de nieuwe modelijnen voor
winter '67-'68 staat Pablo in de
schijnwerpers met zijn „Nor
thern Lights" de naam van Eli
sabeth Ardens nieuwe maquil
lage. Miss Arden voerde hem
drie jaar geleden naar Amerika.
Tevoren schitterde hij in haar sa
lon te Rome om voor de vrouwen
van de eeuwige stad haar speciale
make-up te creëren. Zijn ideeën
vergezelden elk seizoen de nieuwe
collecties van grote Italiaanse ont
werpers als Fourquet en Carosa.
Aan niemand anders dan aan hem
danken we de dubbele diepte van
een dubbele rij valse wimpers langs
het bovenste ooglid tegen een langs
het onderste; het veranderde het
gezicht van de Schoonheid totaal!!
Pablo is het allerbekendst om de
fantasie-ogen die hij creëerde voor
persfoto's. Hij tekende brutale zebra-
strepen om het oog, of bezette het
met schittersteentjes; hij zoekt in
spiratie in veren en bloemen. Twee
jaar geleden ontving hij de City-
Fashion-prijs, voor de vernieuwin
gen waarmee hij make-up in het
mode-zoeklicht plaatste
Hij is de enige visagist die ooit
deze prijs behaalde.
Nu wijdt hij zich aan de ontwikke
ling van nieuwe schoonheidsprepara
ten en kleuren, in samenwerking met
E.A.'s chemici over de hele wereld-
Elk seizoen ontwerpt hij een nieuwe
make-upcollectie die harmonisch
past bij de laatste mode en kleuren.
Hij werkt nauw samen met mode
journalisten, fotografen en model
len om zijn ideeën pittoresk te ma
ken voor publikatie. Deze foto's ge
ven een indrukwekkend verslag van
de nieuwste opvattingen, lanceren
ze als mode en Hebben enorme in
vloed op de Amerikaanse vrouw.
Waarin gelooft Pablo?
In de individuele schoonheid van
de vrouw. Hij durft zelfs een zoge
naamd schoonheidsfoutje te accentu
eren en het daardoor om te buigen
tot een onderstreping van haar per
soonlijkheid
Wie heeft persoonlijkheid? Me
vrouw Roosevelt en Indira Gandhi
bijvoorbeeld. En La Callas en Hein
tje Davids-
Men is niet zo gemakkelijk een
persoonlijkheid- Maar dank zij man
nen zoals Pablo kunnen wij het wor
den- De onderstreping van een
schoonheidsfoutje., en het glorieus
accentueren van wat niet fout is!
Pablo is een machtig man en de
Amerikaanse vrouwen zijn als was in
zijn handen.
In dit licht is het belangwekkend
te weten dat deze zoon van graaf
Zappi-Manzoni voprgoed het land
huis te Romagna heeft verlaten om
zich permanent in Amerika te vesti
gen, waar hij in zijn vrije tijd naar
muziek luistert, antiek verzamelt en
kleine etentjes geeft.
Voor schoonheidsminnenden die
zijn gedachten willen lezen, hier
filosofietjes van Pablo.
Ik houd van mooie vrouwen en
hun gezelschap.
Ik hen natuurlijk, zoals alle
Italianen, verliefd op Boitticelli's
schoonheden.
Een perfecte schoonheid is oer-
vervelend, de werkelijke eigentijdse
schoonheid is charmant. Charme
kan bereikt worden door persoon
lijkheid, temperament, parfum,
kleuren, individualisme (alweer
persoonlijkheid zouden we zeggen)
zelfbeheersing en vriendelijkheid.
Geen enkele make-up kan een
laag karakter vriendelijker uit
drukking geven.
Vrouwen hebben altijd tot mij
gesproken door haar ogen, voor mij
zijn dan ook de ogen haar schoon
heid. Daarom heb ik altijd ernaar
gezocht de boodschap van haar ogen
uit te dragen.
Mijn droommeisje? Ik ben er
dol op haar te creëren, net als Hig-
gins. Hoe zij eruit ziet? Zoals zij
IS, maar wel verbeterd. Ik ver
ander een gezicht niet.
Al te veel mooie meisjes verge
ten handen en voeten- Ik niet.
Hoe merkwaardig dat zo weinigen
het belang inzien van een och
tend-oogdruppel, tegelijk met de
ochtendthee of koffie- (Niet in het
kopje dom gansje! red.).
Ik ben voor de zacht-opgeborstel-
de schoonheid, zo liefelijk en zacht
als de poeder op vlindervleug ei
tjes.
Gebruik niet zoveel poeder onder
de ogen; het is niet nodig de na
druk te leggen op lijntjes..
Het kunstmatig blosje op de wan
gen moet zacht uitvloeien tot aan
de pezen in de hals, speciaal
voor het gezicht op uw profiel.
Het is een vergissing dat donkere
make-up ter weerszijden van de
neus de proporties lijken te ver
kleinen. Bovendien kan dan geen
zakdoek gebruikt worden
Make-up is gemakkelijk: lever u
over aan de spiegel en aan enke
le goede preparaten, en verhoog
daprmee wat u zelf in uw ge
zicht aardig vindt. Negeer wat u
niet aanstaat.
Beauty Director Pablo verdiept
in haar schoont id—
Inieland heeft het probleem van overbevolkte steden trachten op te lossen door de bouw van
otfllietsteden waar ook fabrieken, winkels en scholen verrezen, maar waar ook ruimte voor
I wrefttle werd geschapen. Rit kon dikwijls alleen maar worden bereikt door de bouw van woïken-
hbbere. Braeknell New Town in Berkshire (in het zuiden van Engeland) telt 102 van zulke ge-
I riffen Onder deze flats bevindt zich de parkeerruimte (hierboven). Dit beeldhouwwerk met
I rijver zorgt voor de nodige rust In het centrum van de stad Basildon, een geheel nieuw woonoord
lil Esse*, Zuidwest-Engeland (rechts boven). Crawley New Town biedt een gevarieerde accom-
I mndatie. Men bouwde er flats maar ook kleinerewoongelegenheden terwijl men het oorspronkelijke
I tetaidschap zo veel mogelijk intact liet (hieronder).
NORTHERN LIGHTS heet de nieuwste make-up van Arden, een stralen
krans van doorschijnende kleur! Pablo beteugelde zijn fantasie, maar zorgde
wel dat de ogen hun taal duidelijk spreken! De diamanten in het haar zijn
van Parijs' beroemde juwelier Van Cleef en Arpels,
