Hoe word ik miljonair?
„NEW LOOK" IN AMERIIQ
HYGIENE IN ONZE CAMPINGS
BLIJKT TOCH WEL VOLDOENDE
Russische
jassen en
Tartaarse
tunieken
Artsen kunnen snel ter plaatse zijn
„Als iets
niet kan
er
pas
schik
in
Sylvain i
DAGBLAD Qg STEM VAM ZATERDAG 12
Avontuur
Nooit emmeren
Geen traditie
Nagedacht
Kaarten schudden
Schoon ondergoed
HANSOPPEN
SPIJKERS
NIET NODIG
MAKKE SCHAPEN
Aan hun zolen
De grap
7 _l
Ie5f^P/Vls^r?fatr\x^e eerste steen'.°P.15 maart 1907 werd de droom van Hazeleger geopend: het
ripS Sn L 4 compleet met king-size zwembad, spierwit strand en exquis restaurant, dat nu
reeds een van de fraaiste trekpleisters van Curasao is.
(Van een onzer verslaggevers)
EDE Het splinternieuwe Flam
boyant Beachpaleis (134 kamers,
grootste zwembad van Zuid-A-
merika, kunstmatig strand van
spierwit zand), dat in nauwelijks
acht maanden uit de weerbarstige
zondoorstoven grond van Curasao
is gestampt, mag Berend Hazele-
ger tot de laatste steen zijn on
vervreemdbaar eigendom noe
men.
„Ach hoe gaat dat", zegt hij, „ik
kom op een gegeven moment in
Willemstad aan en ik kan geen
kamer krijgen. Gelijk begint bij
mij een lichtje te branden. Als
een verdwaalde zakenman geen
kamer kan krijgen, dan is er dus
kennelijk gebrek aan hotelruim
te.
Ik heB eens op mijn gemak rond
gekeken en uiteindelijk heb ik een
stuk grond gekocht waar een enor
me vuilnisbelt op lag. Iedereen ver
klaarde me voor gek en zei, dat het
uitgerekend het rotste stuk van Wil
lemstad was. „Je hebt je door die
Antillianen in de boot laten nemen",
riepen ze gillend van het lachen,
maar ik wist op dat moment ai meer
dan zij.
Ik liet wat bulldozers komen en ik
heb die hele berg afval in zee ge
duwd. Toen ik daarmee klaar was,
bleek er onder de vuilnisbelt een la
gune te liggen. En zij weer lachen
Zelfs mijn adviseurs geloofden er
niet meer in. Ik zei: „Jullie zitten
nou over die lagune te mekkeren,
maar niemand weet hoe diep-ie is. Dat
is toch wel het eerste wat je onder
zoekt". Ik heb dat hele spul laten
leegpompen, ik heb er een muurtje om
heen gebouwd en de toegang naar zee
laten afsluiten en nou heb ik het
grootste zwembad van het Caraibische
gebied.
Ik ben gek op het avontuur, ik wil
het allemaal gezien hebben. Noem het
een drang naar vrijheid of een ge
brek aan gehoorzaamheid. Ik heb in
elk geval nooit aan een baas boven
me kunnen wennen. Ik was op mijn
25e al goed voor 300.000 gulden. Ik
ben gek o<p geld en ik wil er best voor
uitkomen, dat ik nooit voor niks werk
Dia drie ton had ik met grondwerk
verdiend, maar door allerlei futilitei
ten raakte ik het in één klap weer
kwijt en opeens zat ik tegen een
schuld van 68 mille aan te kijken. Ik
had een hoop mensen in dienst en ik
wist niet, hoe ik er uit moest ko
men. Bij de bank zeiden ze. dat het
verreweg het voordeligste zou zijn om
me failliet te laten verklaren, maar
toen ik dat aan vader vertelde, barst
te hij uit zijn veL Vader kwam uit
een boerenfamilie, grote boeren wa
ren het allemaal, handelaars in vee.
Later begon hij een expeditiebedrijf
en daarmee heeft hij zijn gezin met
kunst- en vliegwerk door de crisis
jaren gesleept. Stel je dat eens voor
negen kinderen op him plaats zetten
in een tijd, dat de één na de ander
naar de bliksem gaat. Die man heeft
nooit een miljoen bij elkaar gezien,
maar een miljonair wag hij wel. In
levenservaring. Hij was een beschou
wend mens, hij beredeneerde alles. Hij
zei: «Berend, arm zijn is geen schan
de. doodarm ook niet. Maar als je je
failliet laat verklaren, zullen je kinds
kinderen het nog weten. Dan ben je
laf. De schuld op een ander schui
ven is geen kunst".
De volgende dag heb ik mijn fiets
gepakt en ben ik op de markt van
Ede met kippegaas gaan staan. Ik
schaamde me rot, want iedereen wist.
dat ik drie ton had verloren. Op een
gegeven moment staat vader aan de
andere kant van mijn kraam. Hij knik
te alleen en zei: „Waar water gestaan
heeft Berend, komt weer water". Dat
was alles.
Ik heb altijd geleerd, dat je nooit
moet emmeren. Gewoon doorgaan dan
kan je niks gebeuren. Ik heb eens
in twee uur 10 mille verloren. Ge
woon verkeerd gegokt. Ik dacht dal
ze zouden happen, maar op het laat
ste moment trokken ze zich terug. Dat
is een rot gevoel, maar je moet toch
niks laten merken. Mijn vrouw weet
nooit, of ik een ton heb verloren of
gewonnen. Dat is geen kwestie van
grootheid, maar van mentaliteit. Geen
mens kan tegen zijn verlies en ik ze
ker niet. Als ik tien mille verloren
heb, moet ik er eerst twintig terug
verdienen om het gevoel te hebben, dat
Ik weer quitte ben. Achteraf ben ik
dan wel blij met dat verlies, want hoe
kun je immers uitbundig lachen, als
BEREND HAZELEGEK
je niet weet, wat verdriet Is?
Ik heb vanaf 1960 achtendertig fa
brieken gebouwd, gewoon, omdat er
brood in zat. Ik heb er zes zo ver
kocht, want bij mij is alles te koop.
Ik ben nou eenmaal een simpele den
ker. Ik ga ervan uit, dat de meeste
fabrikanten geen zin hebben om een
fabriek te bouwen en daarom doe ik
het voor ze. Het is zelfs gebeurd dat
ik mijn laden nog niet eens had uit
gepakt, als ze belden. Wanneer het
prijsje goed lag dan konden ze het
krijgen.
Ik bouwde ook omdat ik voor me
zelf graag een grote fabriek wilde heb
ben. Ik ben eerlijk in die dingen. Ik
wilde een mooi privé-kantoor, zoals
je ze bij een notaris ziet. Met veel
betimmering en een duur tapijt. Ik
heb altijd fabrieken gebouwd met
een geweldig privé-kantoor. Daar ben
ik gek op. En nooit een bureau er
in. Alleen een tafel van een mooie
houtsoort, want ik werkte er toch
nooit echt. Ik ben geen fabrikant, die
hele dagen vergadert en alles zeker
moet weten. Ik ben koopman, het
moet bij mij vlug gaan. Een maand
bedenktijd is er niet bij, want dan
heb je een gezapige zaak en dat ligt
me niet
Weet je wat een voordeel is? Dat
ik niet gebonden ben aan een traditie.
Ik kom uit Ede, een gesloten gemeen
schap met 32 verschillende kerkge
nootschappen. Als ze me morgen ver
tellen dat God in Ede is geboren, dan
geloof ik het direct- We weten alles
van elkaar, maar als je je daar nou
niks van aantrekt, heb je een prin-
senleven. Ik ben met opzet in Ede
blijven wonen om alle heilige huizen in
te trappen en dat gaat geweldig.
Het interesseert me ook niet, waar
mee ik mijn geld verdien. Als er mor
gen gebrek is aan sinaasappelsap dan
ga ik sinaasappels uitpersen. En als
ik er morgen achterkomt, dat er be
hoefte is aan asbakken, dan ga ik ze
maken. Ik beschouw me als een le
verancier van tekorten en ik voel er
niks voor om met katten op hazen te
gaan jagen.
Toen vorig jaar die loonronde er
door was, heb ik binnen 48 uur mijn
caravanfabriek gesloten. Het was een
beste zaak en die caravans stonden
goed aangeschreven. Ik was ze gaan
maken omdat ik voor het grondwerk
al wagens had gemaakt, die goed in
elkaar zaten. Toen Het een beetje be
gon te lopen met de caravans, dacht
ik: ,,Als je die schaftwagens wat lan
ger maakt en er een paar ramen ex
tra inzet, heb je een leuke caravan".
Ik heb er zo'n 12.000 gemaakt, ma al
door die loonexplosies kon ik niet
meer concurreren en zag het er naar
uit, dat ik een order van 3,5 miljoen
gulden kwijt zou raken.
Ik heb daar eens een nachtje ovei
nagedacht. Ondernemer en arbeider
zijn rechter- en linkerhand van één li
chaam. Vóór de oorlog hing het zwaard
boven de arbeiders en deelde het ka
pitaal de lakens uit. Daarna is het
zwaard omgebogen in de richting van
de ondernemer. Hij was een uitbuiter,
een profiteur en hij moest nou ook
maar eens op zijn donder hebben. Bij
de belasting staat hij in deskrediet en
als hij 's morgens in de fabriek komt,
kan hij op zijn donder krijgen van
de ondernemingsraad. Hij moet steeds
harder gaan werken om quitte te spe
len, om de vaste kosten bij elkaar
te schrappen en als hij 's avonds om
tien, elf uur thuiskomt, barsten de
hersens uit zijn kop. Hij heeft rug
klachten, managersziekte, noem maar
op-
Mag je het zo'n ondernemer kwalijk
nemen, als hij op een gegeven mo
ment zegt: ,,Ik heb nu nog een x-
bedrag, jongens, zoek het zelf maar
uit". Wat nou overal in Nederland
gebeurt is het slachten van de kip met
de gouden eieren. Dat het zwaard niet
meer boven de arbeiders hangt is
prachtig, maar boven mijn hoofd
hoort-ie ook niet te hangen.
Ze vergeten dat weelde vaak moei
lijk te dragen is. Ik ben nou een
hele Piet en door het geld kun je
een leven leiden, zoals, je zelf wilt.
Maar op hetzelfde moment heb je de
zorg voor het welzijn van 400 men
sen. Ze eten van je, ze leven van je,
Stop je op een gegeven ogenblik, dan
sleur je al die mensen mee. Dat is
een verantwoording, die niet in je kou-
we kleren gaat zitten. Toch moet je
als koopman de knoop durven door
hakken. Als ik merk dat mijn cara
vans door de loonkosten te duur wor
den voor de Europese markt, dan moet
ik er een streep onder zetten en mijn
kaarten opnieuw schudden.
Dat heb ik ook gedaan. Het grond
werk loopt best, de fabrieksbouw ook.
Het is onzin, dat de recessie in Ne
derland een algemene kwaal is. Hij
treedt alleen op als het evenwicht tus
sen kapitaal en arbeid zoek is. Als dat
gebeurt moet je weg wezen.
Ik ben in die hotelbusiness gedo
ken, omdat er avontuur en brood in
zit. Curasao heeft geweldige mogelijk
heden en als straks die enorme vlieg
tuigen in gebruik worden genomen,
dan wordt mijn hotel ook een interes
sant object voor Europa.
Kees Manders heeft rondgebazuind
dat er voor een Nederlander op de
Antillen niks te beleven valt, maar
dat is dam zijn eigen schuld geweest.
Fantasten, die lui op het strand een
luchtkasteel tekenen, zijn er genoeg,
maar toevallig was ik de eerste Ne
derlander die zijn centen op Curaéao
wilde beleggen. Toen ze merkten dat
ik geen bla-bla-jongen was, die zon
der risico rijk wilde worden, hebben
ze een medewerking gegeven, die in
Nederland ondenkbaar zou zijn- Op '7
juli 1966 legde prinses Beatrix de eer
ste steen, op 15 maart is het hotel
opengegaan. Ik zit nou alweer te den
ken aan een casino en een uitbrei
ding van het aantal kamers.
En ondertussen zwerf ik wat door
de wereld. Ik ben een jongen met la
gere school en ik moet mijn wijsheid
dus ergens anders halen. Als 'ik in
Ede blijf zitten, gebeurt er niks. Ik
zou het trouwens niet kunnen ook.
Toen ik de eerste keer in Canada
aankwam, kon ik niet eens van het
vliegveld afkomen, omdat ik die doua
nekerels niet verstond. Die man van
de emigratiedienst stelde allerlei vra
gen, maar ik wist in de verste verte
niet, waar hij het over had. Toch ben
ik met mijn koffertje vol schoon on
dergoed rustig door Canada gehuppeld
en uiteindelijk kwam ik in Sydney
uit. Ik zat in Vancouver en hoorde
dat het vliegtuig naar Holland over
twaalf uur ging. Naast me zat een vent
die in Hawaii woonde. Ik dacht:
„Zal ik morgen weer in de regen
zitten?" en ik ben met die man naar
Hawaii gegaan. Toen heb ik Indone
sië er ook maar bijgepikt, want daar
kwam ik toch bijna langs. Zo spijker
ik mijn aardrijkskunde ook nog wat
bij. Misschien heb ik succes gehad,
omdat ik de zaken altijd anders aan
pak dan een ander. Als ze zeggen:
..Het kan niet", krijg ik er pas echt
zin in. Tk neem ook nooit een tas
met rapporten mee naar huis. Thuis
rieleks ik, werken doe je op de zaak.
Ik ben immers geen fabrikant. Ik
ben koopman".
Wij in Europa houden voet bij
stuk: de mode wordt in ons we
relddeel ontworpen. Natuurlijk
is Amerika ook wel couturiers
rijk, maar ze horen, naar onze be
grippen, nog niet tot de upper ten.
Wij houden geen rekening met
deze heren. We sturen liever ónze
heren met hun collecties naar
Amerika of zien heel graag de
Amerikaanse inkopers naar Euro
pa komen.
De Amerikaanse confectie stoelt dan
ook op de Europese mode. Gelukkig
maar, anders kon er geen „middel
eeuwse" invloed in de confectiecollec-
ties voor de komende winter zijn. In
de middeleeuwen was Amerika nog
niet of net ontdekt. Evenmin zouden
er Russische lange jassen met bont-
garnering furore kunnen maken, noch
Tartaarse tunieken.
Wat kan de Amerikaanse vrouw en
haar Europese zuster die Amerikaan
se import koopt nog meer Inrijgen in
het aanstaande seizoen?
Veel mini-, midi- en maxi-culottes
ofwel korte, kortere en allerkortste
broeken. Veel ruime, langere en korte
capes, hansoppen en allerlei kleren met
brede ritsen. Ze zal veel horizontaal
gestreepte stoffen vinden en grappig
bedrukte, b.v. wollen gabardine be
drukt als veulenbont in bruin-wit. En
ze kan wijde blouses dragen die bij
eengebonden worden met een ceintuur,
ja ze zou zich arm kunnen kopen aan
ceintuurs, brede vooral, wel zo breed
als de gordel van een motorrijder.
Laarzen reiken er soms boven de knie,
en er kunnen hoge hakken onder staan
Géén laarzen? Ook goed. Maar dan
katoenen kousen in de kleur van de
wollen japon.
Als de Amerikaanse een avondjapon
zoekt, zal ze moeite hebben er een
te vinden zonder spijkers of beslag.
Maar dan wordt het zeker een gebor
duurde. Het materiaal: grijze wollen
flanel. Grijs is aanstaande winter een
modekleur voor de Amerikaanse vrouw
Bovendien zwart, rood en oranje, maar
daarmee is het afgelopen. Alleen in de
combinatie van twee kleuren is er wat
meer speling: bruin met roze, anisette
groen of hemelsblauw. Marine met tur
quoise, koraal, meloenkleur. Alle ande
re kleuren lijken hopeloos ouderwets.
Er zijn géén nieuwe stoffen. Dat de
allang bekende wollen stoffen zo nieuw
lijken, ligt alleen maar aan de kleur!
e Hansoppen zijn geliefd in Amerika. Hier een leuk modelletje van ttriiti
kamgaren s'of. Er kan ook 'n biinassende cape op gedragen worden (foto rmrl„:
(Van een onzer verslaggevers)
DEN HAAG De Waddeneilanden zijn geen ziekenhuis rijk, met
als gevolg dat in urgente gevallen de luchtmacht te hulp moet wor
den geroepen om een 'in gevaar verkerende patiënt met bekwame
spoed naar de vaste wal te vervoeren. Vlieland mag zich dan recente
lijk bijzonder boos hebben gemaakt over de luchtmacht, de steun die
bij transporten van zieken wordt verleend, is ook daar welkom. Het
zijn geen dagelijkse vruchten, maar dat neemt niet weg dat zich jaar
lijks toch meer noodgevallen, voordoen dan men denkt.
Tot nu toe heeft de luchtmacht al
leen dit jaar al 23 maal iemand, die
onmiddellijk in een ziekenhuis moest
worden opgenomen, naar de kust ge
bracht.
Vorig jaar gebeurde dat 14 maal, in
1965 was dat 16 en in 1964 10 maal.
Dergelijke berichten doen de vraag rij
zen, of de medische verzorging in die
gebieden voldoende is. Men kan de
vraag nog uitbreiden: hoe staat het
uit medisch en hygiënisch oogpunt met
de vele recreatiegebieden in ons land?
Het is, uiteraard, van groot belang,
dat de samenstromende toeristen ver
zekerd kunnen zijn van een goede ge
neeskundige begeleiding. In de prak
tijk lijkt dat, in meer of mindere mate,
toch wel het geval te zijn.
Juist wanneer, zoals in de afgelopen
weken, de vakantiegangers bij duizen
den de campings en vakantiehuisjes be
volken, kunnen de zwakke plekken in
de medische verzorging zichtbaar wor
den. De extra drukte geeft b.v. de art
sen in de kustgebieden handenvol werk.
Als dan, zoals op de Zuidhollandse en
Zeeuwse eilanden, het aantal artsen re
latief gering is, vraagt men zich af of
de situatie geen aanleiding geeft tot
zorgen.
Het departement van sociale zaken
en volksgezondheid vindt van niet. Er
wordt door diverse instanties op aller
lei gebied veelvuldig gecontroleerd.
Dokters kunnen, als ze dat nodig vin
den, assistentie krijgen via de Maat
schappij tot Bevordering van de Ge
neeskunst. In de praktijk blijkt van de
ze steun evenwel geen behoefte te be
staan. Een woordvoerder van de maat
schappij was van mening, dat de art
sen gewoonlijk geen bezwaar hebben
tegen de extradrukte, omdat dit, afge
zien van het extrawerk ook een rui
mer inkomen betekent. Een plotselin
ge toevloed van gasten, zoals Zeeland
die onlangs te verwerken kreeg, kan
natuurlijk incidenteel een te zware be
lasting voor de rayondokter betekenen.
Maar gewoonlijk kan men de zomer-
hausse wel aan, zelfs het grote aan
tal ongelukken, dat door strandgan-
gers veroorzaakt pleegt te worden, in
aanmerking genomen.
Ook de mogelijkheid tot ziekentrans
port is, nog steeds volgens de woord
voerder van bovengenoemde maatschap
pij, voldoende. Men zou om alle even
tualiteiten het hoofd te kunnen bieden,
natuurlijk meer ziekenhuizen kunnen
bouwen, maar die zouden buiten de zo
mermaanden hooguit voor een vierde
bezet zijn dit is, economisch gezien,
onverantwoord.
Wii Nederlanders mogen verwoede
schaatsers zijn, over een nacht ijs gaan
doen we zelden (in de zomer is dat
trouwens moeilijk realiseerbaar). Ook
op het gebied van de recreatie zjjn dus
de nodige voorzieningen getroffen.
De gemeente» moeten de vergunnin
gen afgeven aan de beheerders van
campings, caravanstandplaatsen, zo
merhuisjes enz. Daaraan zijn echter
voorwaarden verbonden Bovenrl^
komt de Nederlandse Kampeerraad
in het geweer: drie con :u.e.
langs de recreatieterreinen om enige
deskundige oogjes in het zeil te houaeu.
Al twintig jaar houdt de Kampeerraad
zich hiermee bezig. Haar oordeel, dat
aan de gestelde minimumeisen gewoon
lijk wordt voldaan, legt derhalve het
nodige gewicht in de schaal. Men is
niet ontevreden over de bestaande situ
atie. Indien trouwens misstanden wor
den ontdekt (ook wat betreft brandge
vaar, openbare orde en zedelijkheid)
is een seintje aan de betrokken ge
meente voldoende om de verleende ver
gunning te laten intrekken.
Toch is het lang niet overal botertje-
tot-de-boom. Dat is overigens niet al
leen de schuld van de exploitant. De
kreet van de vele makke schapen in
het hok, is in vakantietijd populair.
Met als gevolg dat zich vaak meer per
sonen in een kleine ruimte persen dan
gezien de voorzieningen verantwoord
is. In Twente en met name in Gelder
land liggen de vakantiegangers vaak
in schuurtjes opgestapeld en puilen zij
de zomerhuisjes uit, omdat de verhuur
ders vooral hier het ,.laissez-faire-prin-
cipe" hoog in ere houden. Dat is ook
voor de portemonnee verreweg het be's-
te. Het neemt niet weg, dat daardoor
de wateraanvoer, de vuilafvoer en
Stampvolle campings,
doende hygiene.
de sanitaire toestand vaak onvoldo®
zijn-.
Er bestaan meer VOOIj?5S^ca»'
men in het oog dient te hou
pings, die aan minder dan
plaats bieden, behoren de
te hebben over een kleine v»
trommel, terwijl de Sr0^} <oniiail I
plaatsen een trommel-grocu
moeten hebben. Bovendien I
volgens de bevindingen va". j.Mersh# I
raad, gewoonlijk zeer snel cainpjiigs I
ter plaatse krijgen. De hebben I
zoals het Haagse Oakenb g
afspraken met plaatselijk©
spreekuur houden voor de v0Idoen;
gers. Deze voorzieningen hjksn^ jet
de te zijn. De Kampeerraad^
nog niet meegemaakt da geïl),g
ernstige gevolgen liadde
van het uitblijven van M paras'
hulp. Als zelfs de jteua,
is voor het verlenen van
dat ook moeilijk anders. (J.
Ifet blijft echter zaak. dat zo
ploHanten als karnpeerder
gen zijn van het belang^ ^ergnW
de hygiëni
van het Deiams Jomergm
lische toestanden-^
a, paratyfus en a?aLJanrf'
-.ekten* kunnen 9 J ie v»
mate worden bestreden ]jever M
schriften op te volge men niet
door geen genoegen uit
gestelde minimumeisen, aree>'%
gen beweging te str5veïe volks#*011
timale beveiliging van
beid.
(Van een
AMSTERDAM - Met eri
dezer dagen op de Ol
veerd: In 1960 sneed I
pekelde smartlap zijn
er elk jaar zo'n vijftien
schijven over de toonb
heldere jongenssopraan
een door twijfel aange
opgezadeld met de one
zijn keel een baard aang
Poons vindt het allemaal bes
72-jarige acteur van jiddisi
Amsterdamsen bloede, heeft
intens tevreden neergevlijd
sen de hippe zussen en langh
broeders, die royaal voor her
riveerden op de top. Hij prol;
ondertussen zijn onverwacht
ces te analyseren.
„Ach", zegt hjj schouderopl
lend, „als ik je nou ga vertell
dat ik zelf kapot ben van die pk
denk je toch: „die vent liegt
commissie". Dan heb je nog gel
ook, want in feite ben ik er e
niet kapot van. Het is missch
gevoelig gezongen, maar daarrt
heb je ook alles gezegd Het is e
niet „gut, gut, wat een parel 1
ik aan mijn levenskroon gestoke
Dat wil overigens niet zeggen, i
ik die gouden plaat niet verdie
heb, want als ik de anderen ho
die er ook één hebben, had ik ha
zeven jaar geleden al moeten hej
ben.
Een tijd lang heb ik datzelfde
voel gehad, als ik naar de televi:
keek. Je zag acteurs, waar je vrc
ger terdege rekening mee hield
het enige, wat ik dacht was: „ha
den ze daar Poons nou niet vc
kunnen nemen?" Ik zou een 1
krijgen in Anatevka, ik kwam Pa
Kijzer tegen en die zei: „je had 1:
me niet eens hoeven vragen, n
tuurlijk doe je mee. Je hoort n:
van me". Ik heb niks meer
hoord.
Misschien heb ik het er zelf na
gemaakt. Het zal mijn eigen schu
wel weer zijn, maar het is el
vreemde gewaarwording, als je o
eens niet meer meetelt. Je hebt
leven lang op de planken gestaa
je hebt succes gehad en opeens
het stil om je heen. Een hoop
teurs maken het mee, maar als
jezelf overkomt, is het toch e
krankzinnige gewaarwording.
Je denkt: „ik zal wel te 01
zun". Als je zeventig bent gewei
'el je immers niet meer mee. L
is de eeuw van de jeugd en eerbii
voor de ouderdom lappen ze a
hun zolen. Wij keken als jongen
tegen een oudere acteur, tegen e
Bouwmeester, een Verkade. D
waren geweldenaren. Maar nol
zeggen ze „opa" tegen je op straa
en ze denken alleen: „wanneer 1;
zert die ouwe nou eens op". Je pre
&eert je met zo'n situatie te ver
m^ne?-ten deBkt er zo weini
gelijk aan. Oud worden is noo
an pretje geweest, dus waaroi
110 er nou opeens wel een bli
van mogen maken! Je ber
nat op een gegeven ogenblik en d:
va't niet mee.
bii'dt^u "J16 ®'Senliik a neergeleg
vïiie'f kel® situatie, toen dat tele
len v UIÏ de hemel kwam vaB
Gran" T at va" een ding. „Dl
het ?ammor, dat het nooit o|
de lü net is. geweest Ik speell
denhihc ™a"netje >n een ouwelid
seert p eer wedstrijd organi
wedrtBvTen socrt voetbalpool. Z
aemelmet zijn alle". wie er he
met Eeiri PUP u't£aat. De enveloppi
gel ina-?, opi e-U onder het or
toch nif™ kapel, want daar zoek
da ,oWat is het gevolg!
Worden voH3" jle pot>1 moet steed)
da anderTe„?^' Want de een vo°
ta gaan rekken ze het om dooa
Als ^je'zo'nbemaal winnen.
Wordt het o met goed speelt
uurtje vl? verschrikkelijk hal
héb het huiskamer. Maar 1H
vertederend Ffspe®ld. een beetjJ
en daarom WeArdeU" halve tintei
cru, werd het geen momenj
is znijn^hele"1! nature' sPel en da;<
veertig ?sfr t Ven al z0- Dertig,
^astenhoven aft18 o6,1 ^ie va4
Verder niks "^vam, als j]
s Je niet u 'le stÜ' verandert
^roek gaat Mituet toneel de lollige
lrlmz^lnsen oi met eer!
len' kun m C,he stem gaat bral-
spelen". leven lang blijver
ook die ingehouder
