ONZE PUZZEL
toffen
3
Schooljeugd in
Italië krijgt
straks twee
grote vakanties
HOW
\GE
84
DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 25 MAART 1967
33
eda
e! Service!
de Bakker
VIDOCQ
VERMOMD
DIEVEN
LANDLOPERS
THE RIPPER
BERTILLON
KANS
AFDRUK
LIDTEKENS
MOERASSEN
ARTIKEL
ML
nt.
ireld van n zelf.
eld er uitziet,
i helpen,
concentratie?
te? U zult
jw hart ontdekken,
jstoffen en
oeveel
leden er zijn.
jen nieuwe wereld.
SSH-DORF/BRUSSIS.
Grote Markt 19,
te Markt EU
da.
arkt 1, Hulsfc
iinnekenstraat 28.
en
etoond
it u bespreken
39 TILBURG
0-46850
st worden met
gwerkerwagen,
openbare ver-
ïisch te richten
n, waarin U
tten
nheid hiertoe
jur aan de zaak
ak 01600-36310.)
BREDA
ar het gemaakt kan
zeer belangrijk 1
gazonmaaiers naar
>eciaalzaak van
id-Nederland
SIN 7-9 BREDA
34680 - 43258
„In de middag van de zesde januari 1934 verborgen de
politie-sergeant Healy uit Chicago en drie agenten van de
FBI zich in een bungalow in Bellwood. Ze lagen vier uur
met getrokken machinepistolen op de loer om een bende,
leider te grijpen, die in korte tijd 500.000 dollar had
buitgemaakt en talrijke moorden op zijn geweten hadt
Jack Klutas ook wel „mooie Jack" genoemd. Klutas,
eens student aan de universiteit van Illinois, had zich ge.
specialiseerd op de ontvoering en afpersing van persoon
lijkheden uit de onderwereld, omdat hij er zeker van kon
zijn dat die de FBI niet te hulp zouden roepen. Maar be
gin januari ivas door een bendelid, Julius Jones, verra.
den, waar zijn baas verblijf hield: in deze bungalow....
Tegen de avond reed Klutas in een wagen voor.
Toen hij de deur van zijn bungalow naderde, werd
deze van binnenuit geopend en Klutas keek in de mon.
den van de politieivapens. Hij deed nog een poging zijn
eigen pistool te trekken, maar Healy was sneller en een
salvo uit een machinepistool sloeg Klutas tegen de grond.
Het hoorde tot de routine van de politie ook van dode
gangsters de vingerafdrukken te nemen, om zekerheid
te krijgen, welke gangster van de lijst, der levenden kon
worden geschrapt. Toen men echter de handen van Klu
tas optilde om dat routineicerkje te doen, vonden de be
ambten van de identificatiedienst dat de vingertoppen
van Rlutas er eigenaardig uitzagen. Even later wisten ze
waarom: de vingers van Klutas gaven geen vingerafdruk
ken!"
MOORD EN
WEDERWOORD
(Van een onzer redacteuren)
Jn de Verenigde Staten van die dagen - Al Capone is lang niet de
enige die ongehinderd heer en meester is over een leger van gang
sters, knokploegen, smokkelaars en afpersers - slaat dit bericht in als
een bom. Op de, althans niet corruptie, politie- en recherchebureaus
rien de mannen zich een van hun machtigste wapens uit handen ge
slagen. De dactyloscopie, de studie van de vingerafdrukken, blijkt
dus toch geen waterdicht systeem? En menig rechercheur voelt reeds
al zijn vakkennis ineenstrompelen tot het zielige en van dag tot dag
falende hoopje intuïtie, waarmee in de geboortedagen van de FBI,
van Scotland Yard, van vooral de Franse Sureté de misdaad werd
bevochten.
Hij ziet zich straks weer als de roemruchte Vidocq ochtend aan
ochtend op de binnenplaatsen van de Parijse gevangenissen staan,
terwijl nieuw gekomen gevangenen en de arrestanten van de dag in
een lering om hem heen lopen, om zo zijn eigen „fotografisch geheu
gen" te scherpen en zich de gezichten van de misdadigers in te pren
ten, een tot ver in de onze eeuw hier en daar nog toegepaste identifi
catiemethode.
De Amerikaanse rechercheur uit
1934 behoeft echter niet bang te zijn.
In de paniek om de ontdekking van
Klutas' rimpelloze vingers worden
prompt alle dienstdoende FBI-top-
mannen tot en met chef Edgar Hoo
ver gealarmeerd. Deze laatste scha
kelt onmiddellijk een groep huidspe-
eialisten in, die spoedig de geruststel
lende mededeling kunnen doen, dat
op de vingertoppen van Klutas, waar
van inderdaad door een onbekend ge
bleven arts dc huid is verwijderd,
zich reeds de nieuwe papillairlijnen
beginnen af te tekenen. Een gevaar
dat plotseling het hele gebouw van
de dactyloscopie scheen te doen wan
kelen, is bezworen.
Hoe dit gebouw, hoe de hele crimi
nologie uiterst moeizaam en in één
onafgebroken strijd tegen eeuwenoude
vooroordelen is opgebouwd, beschrijft
Jiirgen Thorwald in zijn onlangs ver
schenen boek „Moord en wederwoord"
(koninklijke uitgeverij Erven J. J. Tijl
KV.. Zwolle) „Honderd jaar strijd te
gen de misdaad, de bewogen ontwik
keling van de moderne recherchetech
niek", zo luidt de ondertitel.
Als de strijd tegen de misdaad, d.w.
z een min of meer georganiseerde
strijd, op gang komt, leven we inder
daad nog maar zo'n honderd jaar te
rug. Er zijn al wel eerder tekenen
dat de Franse zowel als de Britse po
litiemacht een meer ingrijpende bij
drage tot handhaving van de openbare
orde gaan leveren dan alleen door het
bespioneren en arresteren van de poli
tieke tegenstanders des konings. Maar
bet blijken telkens eendagsvliegen te
zijn, eenlingen met een bijzonder groot
rechtvaardigheidsgevoel, of zonderlin
gen, waarvan men zich afvraag' of ze
nu als vriend dan wel als vijand bij
de onderwereld te boek staan. Zonder
lingen als Eugène Frangois Vidocq:
de zoon van een bakker en later toneel
speler, soldaat, zeeman, marionetten
speler, strafgevangene en uitbre
ker van formaat. Kenner van de Parij
se onderwereld als geen ander. In 1810,
wanneer als nawerking van de Napo
leontische oorlogen een golf van mis
daad Parijs dreigt te overspoelen, slaat
Jet geboorteuur van de Sureté. Vidocq
15 de eenzame oprichter.
De groep politlerechercheurs waar
mee hij zich omringt, is uitgezocht vol
gens de stelregel dat je dieven met
dieven moet vangen". Hij neemt vier,
R- voormalige gevangenen
fÜ die hij betaalt uit een geheim
ionds en aan een ijzeren tucht onder-
n«ef inderdaad, in een jaar tijds
arresteert 1met zijn, toen nog twaalf,
medewerkers 812 notoire misdadigers,
Kjaars' rovers en inbrekers, en
misdadigersholen op waar
cn tevoren geen vrederechter of in
specteur heeft gewaagd.
Urankrijks veiligheidsdienst, de Sure-
!s er en blijft er. Maar hoe. Dui-
b1i!f-n ,yermommingen geheim ver-
tipl i r°sse wijken, schijnarresta-
tiJi, sc^yn°ntsnappingen. Vidocq's in-
vnr-üf* kennIs van de onderwereld
naJJï basls van zijn werk. Daar-
eJ? een fotografisch geheugen m
arnRi .0Veri§ens steeds chaotischer
hoir«!?I aantekeningen over de hem
lïïoS» misdadigers,
he* 5 vindt de Parijse politieprefect
hele d te grijs worden, dat de ge-
eentm un!se recberche uit ex-gevan-
Een n/ra? en Vidocq wordt ontsla-
overW+ar ,1e Sureté handhaaft zich.
gen loon f!,le politieke omwentelin-
alle'c u» 187^- Maar dat is ook
hetzélfil opsporingsprocedé blijft
nu h<S?' van Vidocq. Ofschoon er
baan misdadigers hun loop-
rech4Ldlgen in de cel de parüse
Punt vaï v?rmt al die jaren het top-
bliiven andhaving in Europa -
baar rv?ln?"en^ evenzovelen ongrijp-
xvetens5?a f criminologie, de
misdaad J benadering van de
borden moet nog steeds geboren
Video?6!? ln p,aiI's öe mannen van
«ens i; 3arfnlang de misdaad he.
kelen tl» rVeieven zuur maken, suk-
hu» rv,m^on ,aren nog steeds met
tengers? In" ^ï?rJ??rs" (bar°epsaan-
en „thieftakers" (dievenvan-
T"""-
gers). Iedereen kan daar op deze wijze
dienaar der wet worden. De burgerij
betaalt en neemt vanzelfsprekend de
goedkoopste krachten, die er te krijgen
zijn: invaliden, half blinden, landlo
pers.
Thorwald geeft een eenvoudige ver
klaring voor 't wonderlijke feit dat het
ordelievende Engeland eeuwenlang
geen openbare aanklager noch een
werkelijke politie heeft gekend: de Brit
van die tijden ziet in elke soort politie
een bedreiging voor zijn eigen vrijhe
den. Totdat. „de Londenaren in de
dertiger jaren van de 19e eeuw als het
ware in een moeras van misdaden,
gewelddadigheden en wetteloosheid wa
den". In 1828 zijn er hele wijken in
Londen, waar men op klaarlichte dag
kan worden uitgeplunderd.
De toestand is dan zo onbeschrijf
lijk, dat de minister van binnenlandse
zaken, Robert Peel, ten einde raad be
sluit een politiemacht op te richten.
Hij moet een onverbiddelijk gevecht
leveren tegen een heel Lagerhuis vol
Britse vooroordelen, maar op 7 de
cember 1829 trekken dan toch, «o
schrijft Thorwald, „duizend politie
agenten, in blauwe jassen en grijze
linnen broeken en met hun zwarte
hoge hoed door de straten van Londen.'
Londens burgers kunnen nu weer
veilig de straat op. Maar de onderwe
reld blijft opereren, vermomd nu, en
's nachts. Pas in 1842 trekken twaalf
politiebeambten hun uniform uit en
worden rechercheur. Charles Dickens
vereeuwigt in zijn, èn Engelands eerste
detectiveroman, Bleak House", deze
mannen van het eerste uur. De Britse
vrijheidsobsessie, die het publiek ook in
die misdaadterreur nog vijandig blijft
stemmen jegens politiemannen, en ze
ker jegens „stille, stiekeme" recher
cheurs, legt hen echter zoveel wette
lijke beperkingen op, dat het speurwerk
weer grotendeels wordt ontkracht.
Falen van Scotland Yard, voor de
hand liggend door de zeer gebrekkige
speur- registratie- en identificatieme
thoden,, omkoping van politieambtena
ren: het worden evenzovele schanda
len, die het wantrouwen van het pu- I
bliek verstevigen. Een van die schan
dalen: „Van 6 augustus tot 9 novem
ber 1888", zo tekent Thorwald op,
brachten de afschuwelijkste misdaden
van een onbekende moordenaar het
Engelse publiek in de grootste opwin
ding.
Op die 6e augustus werd in een der
stikdonkere straten van de Londense
wijk Whitechapel het lijk van een 35-
jarig straatmeisje, Martha Turner, ge
vonden. Haar keel was met een mes
doorgesneden. Op 31 augustus volgde
de moord op Ann Nicholls, een andere
prostitué. Daarna werden er nog vier
moorden gepleegd. Alle vermoorden
waren straatmeisjes. Thorwald be
schrijft, zoals in het hele 553 pagina's
tellende boek door, tot in details, maar
nuchter als in een proces-verbaal, en
tegelijk begaan met zijn figuren als
een pur sang toneelschrijver, met welk
verschrikkelijk geweld de moordenaar
te werk is gegaan.
Hij gaat verder: Hoewel alle be
ambten van Scotland Yard elke nacht
in touw waren, gelukte het niet de
moordenaar te grijpen. „Jack the Rip
per" werd een angstaanjagend woord.
De verontwaardiging over de machte
loosheid van de recherche nam onbe
kende afmetingen aan Het kwam
zover, dat de toenmalige president van
de Londense politie, Charles Warren,
„een oude ijzervreter uit Zuid-Afrika",
moest aftreden. Maar „Na de dood
van Mary Kelly (het zesde slachtoffer)
bleven de moorden plotseling achter
wege en bleven onopgehelderd."
Er blijft veel meer onopgehelderd. Al
heeft Vidocq Frankrijk haar Sureté be
zorgd, doet Scotland Yard in Engeland
stof opwaaien, de misdadiger die even
zijn hersens gebruikt, heeft nog steeds
alle kansen vrij man te blijven. En
niet alleen in de Verenigde Staten,
waar Edgar Hoover pas jaren na de
eerste wereldoorlog erin slaagt uit de
chaos van corruptie en omkoperij een
betrouwbaar recherche-apparaat, de
FBI, te distilleren. De mensen uit Eu
ropa's talrijke onderwereldbastions,
maar ook de langzaam aan routine
winnende politiemannen, kunnen niet
vermoeden, dat de strijd straks op ge
heel andere fronten zal worden uit
gevochten. Zij kennen niet of nauwelijks
de betekenis van namen als Bertillon
Herschel, Galton,
Als hl de broeiende julihltte van Pa
rijs anno 1879 de 26-jarige Alphonse Be
tillon, hulpschrijver in het Eerste Bu
reau van de politieprefectuur de drie-
duizendste of vierduizendste vage en
onbruikbare persoonsbeschrijving
„groot" of „klein" „gezicht: gewoon,
geen bijzonderheden", meei niet (ty
pisch nog een erfenis van Vidocq)
zit in te vullen, krijgt hy een gran
dioos idee: Waarom de arrestanten
en gevangenen niet gewoon meten? En
nadat hij toestemming heeft gekregen,
begint hi. grote hilariteit onder zijn
collega's de maten te nemen van een
groot aantal gevangenen. Lichaams
lengte, hoofdomvang, armen, vingers,
voeten. Voor het eerst in de geschiede
nis wordt hier de misdaad op een we
tenschappelijk gefundeerde manier aan
gepakt.
En Bertillon merkt: mag dan b(j
twee mensen één afmeting hetzelfde
zijn, met vier of vijf afmetingen is dat
al bijna nooit meer het geval. En heeft
men 14 afmetingen, zo rekent hij na
enkele weken de prefect ln hoogstei
gen persoon voor, dan is de kans een
tweede misdadiger te vinden met de
zelfde maten 1 286.435.456. Maar de
prefect, Andrieux, noch Sureté-chef
Mace, toch een ervaren politieman
zien in het gedoe van Bertillon meer
dan een klucht.
Pas drie jaar later, november 1882,
krijgt Bertillon van de nieuwe politie
prefect, Jean Camecasse, een kans.
9nPdat vriend hem de jonge nieuw
lichter heeft aanbevolen. „Ik geef u
een termijn van drie maanden. Als u
in die tijd een recidiverende misdadi
ger uitsluitend door uw methode weer
herkent Nauwelijks een kans, maar
Bertillon grijpt hem. En negen dagen
voor het aflopen van de termijn hii
!s,?1JSa.a^n de 18-0ü0e meting toe i
lukt het hem een gearresteerde diei
nIUgiLfVm£en zijn kaartenbakken
De „Bertillonage is geboren Hpt
groeit uit tot een indrukwekkend iden
tificatiesysteem, dat in de meeste
Europese hoofdsteden en zelfs tot in
Argentinië wordt ingevoerd.
Het geval Bertillon en zijn ontdekking
opgetekend door Jiirgen Thorwald,
behalve een boeiend stuk historie een
diep menselijk verhaal geworden.
Maar dit geldt ook voor de bladzijden,
waar hij vertelt over de Parijse anar
chisten en de ontmaskering van Rava-
chol in 1892, de corruptie onder de
New Yorkse politie en het optreden
van Allan pinkerton, de diefstal van de
Mona Lisa in 1911 de koffermoord van
Gouffé in 1899, de monsterzaak Marie
Besnard en het bloedbad van St.-Va-
lentine's Day, Chicago in 1929, stuk
voor stuk pure detective-stories, maar
ook evenzovele realistisch beschreven
tragedies.
„In het Jaar 1877", vertelt Thorwald,
„ligt in Hoogly, de hoofdstad van een
regeringsdistrict in India, een Brits ad
ministratieambtenaar in zijn werkka
mer op een rustbed en dicteert een
brief. Het is Wiliiam J. Herschel (34)
Hij schrijft naar de inspecteur-gene
raal van de gevangenissen in Benga
len: „Hierbij stuur ik u een geschrift
over een nieuwe methode ter identifi-
cering van personen. Die bestaat uit
een soort stempelvormige afdruk van
de rechter wijs- en middelvinger. Voor
het maken van de afdrukken doet ge
wone stempelinkt dienst De brief
wordt met een schouderophalen ontvan
gen en verdwijnt in de prullebak. Toch
is het enerverend nieuws, wat Her
schel schrijft. Maar niemand ziet het
nog.
Het zal tot 1905 duren voordat in
een dubbele moordzaak, de moord van
Deptford - voor het eerst de vinger
afdruk als bewijsmiddel dienst doet.
En dan nog
„Het gebeurde", aldus Thorwals, „op
31 oktober 1941, in de omgeving van
Austin in Texas. Op die dag werd een
lange blonde, intelligent uitziende
man, die zich Robert Pitts noemde,
door een politiepatrouille opgepakt en
gearresteerd, omdat hij, hoewel kenne
lijk dienstplichtig, niet in het bezit was
van een registratiekaart Een puur
ambtelijke procedure. Ter controle van
zijn identiteit wordt hij overgebracht
naar Austin. En weer eens schrikt een
politiebeambte: de man die zich Pitts
noemt, bezit geen enkele vingeraf
druk! Wat blijkt?
Op de beide kanten van de borst van
de arrestant zijn vijf lidtekens zicht
baar. Het is duidelijk: daar vandaan
zijn stukjes huid op de vingertoppen
overgebracht. Maar het raadsel wordt
er slechts groter op. Wie is Pitts?
De FBI vermoedt, op grond van tref
fende gelijkenissen, dat hij dezelfde is
als de 23-jarige Robert Philips, die
zij het onder steeds wisselende na
men bij al zijn vroegere arrestaties
dezelfde vingerafdrukken vertoonde.
Het spoor naar deze Philips leidt tevens
naar een arts, die, zo blijkt tenslotte,
Philips alias Pitts heeft geopereerd.
De jongeman en de arts worden beide
zwaar gestraft. Tot op heden blijft het
geval Pitts het laatste grote geval, zo
schrijft Thorwald, in de geschiedenis
van de dactyloscopie, waarin is gepro
beerd de loop van de natuur tot in de
vingertoppen voor de gek te houden.
„Misdaad is van alle tijden", zegt
de bekende gerechtelijk anatoom-patho
loog dr. J. Zeldenrust in zijn voor
woord op het boek van Jürgen Thor
wald. „In het zieleleven van de mens
sluimeren destructieve krachten, die
door velerlei oorzaken manifest kunnen
worden."
Misdaad. En daartegenover: bewij
zen. Thorwald draagt ze aan uit een
geschiedenis van hooguit honderd jaar.
De moord en vooral het daaropvolgen
de wederwoord behandelt, om niet te
zeggen „beleeft" hij vanuit vier aspec
ten, e.q. in vier hoofdtukken. Na de
moeizame veroveringstocht van de vin
gerafdruk volgt de opkomt van de
gerechtelijke geneeskunde. Daarop ver
telt hij over de „toxologie" ofwel de
leringen die men heeft getrokken uit
talrijke giftmoorden, van de digitalis-
moord in Brussel tot aan de eerste in-
suline-moord in hét^,Engelse Bradford.
In hét laatste hoofdstuk, beschrijft hij
het ontstaan van dégerechtelijke bal
listiek. V t ft
Het voortschrijden van het gebruik van technische hulpmiddelen bleek,
zoals Thorwald schrijft, in 1934 in de moordzaak Ruxton in Lancaster. Ruxton
vermoordde zijn vrouw en een dienstmeisje. De lijken sneed hij in stukken,
zodat ze onherkenbaar waren. Een foto van zijn vrouw droeg bij tot de iden
tificatie. Een daarop te onderscheiden diadeem, waarvan de afmetingen be
kend waren, maakte het mogelijk de foto op ware grootte af te drukken en
op de foto van de gevonden schedel over te brengen. De overeenstemming
tussen de anatomische kentekenen was volkomen.
„Wat de doden vertellen", is de ti
tel van het hoofdstuk over de gerech
telijke geneeskunde. Ergens in dat
hoofdstuk staat het verhaal van Sidney
Tiffin, een landarbeider, die in de mid
daguren van de 21e oktober 1949 met
een kano door het moerasgebied van
het Britse Essex boomt en plotseling
in een langzaame zijarm van de Black
River een zonderlinge bundel ziet drij
ven. Thorwald: „Eerst veronderstelde
Tiffin, dat het een windzak was die
door een vliegtuig van de RAF was
verloren. Maar toen hij dichterbij
kwam, ontdekte hy da' het een grote
in een deken gerolde en dichtgebon
den bundel was. Hy opende hem en zag
enkele ogenblikken later vol schrik de
romp van een menselyk lichaam.
Hoofd en benen ontbraken. Aan de
romp hing een met bloed bevlekt zij
den hemd en de restanten van een
blauwe broek
Scotland Yard met haar bijna hon
derdjarige ervaring niet meer voor
een gat te vangen, is toch de hemel
dankbaar, dat de misdadiger de ar
men aan het lijk heeft gelaten. Na het
nemen van vingerafdrukken (waar
voor de huid van de handen wordt
gehaald en opgestuurd naar de vinger
afdrukafdeling in Londen) blijkt het
slachtoffer een zekere Stanley Setty
te zijn, die eerder voor een bedrieglijk
bankroet anderhalf jaar heeft vastge
zeten. Bij de sectie ziet men behalve
sporen van dolksteken kris kras door
het lichaam ook, dat alle ribben en
het schaambeen zijn gebroken. Breu
ken die, zo blijkt, na dp dood zijn ver
oorzaakt.
Gerechtsarts Fr. E. Camps denkt
hardop na: „De beenderbreuken her
inneren me aan secties tijdens de laat
ste oorlog bij vliegers en parachutis
ten, van wie de parachute niet was
opengegaan en die van grote hoogte
in het water vielen"
Het spoor leidt hierop snel naar Da
vid Hume, een jongeman uit Londen,
voormalig oorlogsvlieger! Hij geett
toe het lijk, ingepakt, vanuit een
sportvliegtuigje boven de moerassen
van Essex te hebben gegooid. Meer
niet. Toch levert Scotland Yard klin
kende bewijzen, n.m. aan de hand van
bloedvlekken, dat Setty in de woning
van Hume is vermoord. Hume geeft
echter zo'n waterdichte verklaring van
de gevonden sporen, dat de rechter
hem slechts kan veroordelen wegens
het wegwerken van een vermoorde:
twaalf jaar tuchthuis.
Als David Hume op 1 februari 1958 uit
de gevangenis van Dartmoor wordt ont
slagen, schrijft hij in de „Sunday Pic
torial' een artikel: „Ik vermoordde
Setty, maar kwam er ongestraft van
af!" Hij incasseert 2000 pond voor zijn
story. Hume kan dit rustig doen, want
geen Engels gerecht kan hem nog eens
vervolgen voor een misdaad die een
maal voor de rechter is geweest.
De misdaad is Vrouwe Justitia en
haar dienaren dit keer te slim af
geweest. Maar 'och, de bekentenis van
Hume in dat artikel vormt voor de
gerechtelijke geneeskundigen, die in
1949 het lijk van Setty en de woning
van de moordenaar met behulp van
de nieuwste methoden onderzochten,
een, zij het wat late, rechtvaardiging:
hun conclusies waren juist geweest.
Overigens, bij alle vingeraf
drukarchieven, laboratoria en we
tenschappelijk verfijnde onder-
De misdadiger Pitts dacht de op
lossing gevonden te hebben: hij liet
de huid van zijn borstkas op zijn vin
gertoppen overbrengen.
zoekmethoden, blijft - zoals weer
blijkt uit de hardop uitgesproken
gedachte van de gerechtsarts
over gevallen parachutisten - één
factor toch onontbeerlijk in de
voortgaande strijd tegen de mis
daad: de speurneus en af en toe
een gekke inval in het brein van
politieman en detective. Noem
het intuïtie of wat dan ook, het
zijn uiteindelijk de Vidocq van de
ene kant en de Bertillan aan de
andere kant in de politieman, die
op de „moord" die hij op zijn weg
vindt, een passend „wederwoord"
klaar heeft.
J. L.
(„Moord, en Wederwoord" door
Jürgen Thornwald; uit het Duits ver
taald door C. Kila, uitgegeven door
koninklijke uitgeverij Erven J. J
Tijl N.V, Zwolle).
(ADVERTENTIE)
(Van onze Romeinse
correspondent)
ROME Binnen de huidige,
erg onbevredigende regeling van
het Italiaanse schooljaar, neemt
de paasvakantie een bijzondere
plaats in. Om de simpele reden
dat het paasfeest nu eenmaal tel
ken j are op een verschillende da
tum valt, nu eens vroeg zoals dit
jaar, dan weer laat zoals in de af
gelopen jaren, waardoor het twee
de trimester altijd al het zwaar
ste van het schooljaar een on
zekere factor blijkt te zijn.
Bij het bepalen van de tijdsduur van de
paasvakantie heeft altijd de overdreven
lange duur van de zomervakantie een
doorslaggevende rol gespeeld. Met als
gevolg dat de paasvakantie als regel
veel te kort uitviel. Tot en met verleden
jaar hadden de meeste scholen vakantie
vanaf woensdag in de Goede Week tot
dinsdag na Pasen.
Om die reden verleende de minister
van Onderwijs aan de hoofdinspecteurs
de bevoegdheid om naar eigen inzicht
en afhankelijk van het hun toegewezen
territoir, waarin in Italië is verdeeld, te
beschikken over vier vakantiedagen.
Om een voorbeeld te geven: in geval
het tweede trimester bijzonder lang
mocht worden omdat het .paasfeest laat
valt, dan kunnen de inspecteurs op
eigen gezag een vierdaagse tussenva-
kantie inlassen, Dit jaar hebben even
wel alle hoofdinspecteurs van het hele
schiereiland eenstemmig besloten om die
vier dagen aan de paasvakantie zelf
toe te voegen, zodat de scholen op zater
dag voor Palmzondag vakantie kregen,
die zal duren tot woensdag na Pasen.
In dit verband is het wel interessant
hier nog aan toe te voegen, dat de hui
dige schooljaarregeling (die bijzonder
onbevredigend is voor letterlijk alle be
trokkenen) zeer waarschijnlijk grondig
zal worden veranderd binnen de naaste
toekomst. Immers, tot nu toe gaan de
scholen voor vier volle maanden dicht
tijdens de inderdaad ondraaglijk warme
zomermaanden. Dit heeft tot logisch ge
volg, dat de leerlingen van de lagere
school en die van de eerste klassen van
de middelbare scholen, bij het begin van
het schooljaar in oktober dermate veel
blijken te, hebben vergeten, dat een
goed deel van het eerste trimester ver
loren gaat aan repeteren van het vo
rige schooljaar. En bovendien valt de
altijd weer hevige psychische en ook
fysieke spanning van de eindexamen-
tijd nu juist in de beginnende zomerhit,
te, namelijk juni-juli.
Vandaar het revolutionnaire voorstel
om twee grote vakanties in te voeren,
namelijk een over juli en augustus en
een van vlak voor Kerstmis tot de laat
ste week van februari, waarbij de paas
vakantie dan geheel zou komen te ver
vallen. Het schooljaar zou dan aanvan
gen na afloop van de lange kerstva
kantie, die overigens „wintervakantie"
zal komen te heten, terwijl de eindexa
menperiode zal worden vastgesteld over
de maanden november-december met
eventuele herexamens in februari. On
nodig te zeggen dat dit ingrijpende her
vormingsplan de onvoorwaardelijke
steun geniet van het onderwijzend per
soneel, maar dat er van de zijde der
ouders ernstige bezwaren bestaan tegen
de huns inziens veel te korte zomerva
kantie en wanhopig lange wintervakan
tie die dit plan met zich mee zal bren
gen.
Horizontaal: 1 voorzetsel, 3 verlegen.
9 muzieknoot, 11 teken in de dieren
riem, 13 patroon, 14 vlaktemaat, 15 slag
17 telwoord, 18 soort groente, 19 sten
gel, 21 stijf, 23 jongensnaam, 24 muziek
noot, 26 meisjesnaam, 27 de griekse let
ter p. 29 boom, 31 ligplaats voor sche
pen, 33 plaats in Groningen, 35 radio
omroep (afk), 36 dorpje in N. Brab.,
38 oude lengtemaat, 39 betuiging van
erkentelijkheid, 40 bloedhuis, 41 mu
zieknoot, 42 zijtak Ebro, 44 lengtemaat
(afk), 46 kreupel, 48 bijb. figuur, 49
leed (ZN), 51 meisjesnaam, 52 radio
omroep (afk.), 54 muzieknoot, 55 maan
stand, 56 smeersel voor de huid, 59
langzaam (muziek), 61 zoon van Noach,
62 eer, 64 wal, 66 water in Utrecht, 67
lange rij, 69 hoenderachtige vogel, 70
luitenant (afk), stierendoder, 72 wa
ter in Friesland.
Verticaal: 1 zwaardvis, 2 pelgrims
staf, 4 emeritus (afk), 5 mikpunt, 6
plaats in Gelderl., 7 eenmaal, 8 sus loco
(afk), 9 dorpel, 10 uitroep, 12 dof, 14
vogel, 16 Nederl. dichter, 18 dikke pap,
20 behoudens vergissingen (afk. Lat),
22 geheel de uwe (afk Lat), 23 rivier in
Siberië, 25 duw, 28 pers. voornaamw.,
30 bekend Frans beeldhouwer, 31 gees
telijke, 32 sterke drank, 34 plaats in N
Brab,, 36 gewicht, 37 plaats in Gelder].,
41 laag schuim op bier, 43 kleefmiddel,
45 zangwijs, 46 familielid, 47 dwerg
valk. 49 hoogte nabij een moeras, 50
godsdienst (afk), 53 voorzetsel, 54 lid
woord. 57 teken in de dierenriem, 58
verdikking der opperhuid, 59 verdriet,
60 deel van een boom, 61 afgesloten
hokje. 63 meisjesnaam, 65 plaats in Gel
derland, 67 welaan, 68 radio omroep
(afk).
OPLOSSING PUZZEL VORIGE WEEK
Horizontaal: 1 ga, 3 taks, 7 akal, 10
ra, 12 els, 14 filiaal. 16 Don, 17 Nita, 18
terra, 19 tred, 20 Ede, 21 sté, 22 dra, 24
Ede, 25 vallei, 27 draver, 29 le, 30 gl,
32 te, 33 ge, 34 peer. 36 eer, 38 melk, 40
ei, 41 regeleren, 42 ik, 43 mode, 45 sim,
46 Eton, 49 pa. 50 Ot, 51 An, 53 e.v„ 55
Bremen, 58 absent, 61 een, 62 nep, 64
Ede, 65 rot, 66 rede, 67 eenre, 69 lire
70 ode, 71 integer, 73 gen, 74 ns, 75 löss,
76 olie, 77 N.T.
Verticaal: 1 Genève, 2 Alida, 4 af. 5
kittig, 6 slee. 7 aard, 8 kaarde, 9 al, 10
roede. 11 anders, 13 stelle, 15 Ir., 16
drevel, 21 se, 23 ar, 26 Leerdam 28
agentes, 31 leest 32 trema, 34 Pini, 35
ree, 37 Eli, 38 mee, 39 kin, 44 Opende,
47 overig. 48 oberen. 50 oneens, 52 na
deel. 54 attent, 56 reeds, 57 en, 59 Be
60 Noren, 63 pets, 64 ergo, 68 ne, 71 i.o
72 f.i.