WERKLOZE ST.-WILLEBRORDER „PAU" DE JONG:
„We zijn ons
hele leven wijd
weg gega<
Kleinste kerk
staat in
bi
izarre
streek
Kerk in
beweging
Wm 1
Eerste team
Breda naar
hockeyclub
Stem-
cross
Rose randen
Oslo relent op
duizenden M
Eerste preek
Naar België
SJALOOM
Kleinere koteletjes
Betty Stöve
versloeg
Lesley Turner
,KERKHOF" VOORHISTORISCHE MONSTERS
Ada Kok dinsdag
weer thuis
T
DAGBLAD DË STEM VAN ZATERDAG 7 JANUARI 1967
4
(Van een onzer verslaggevers)
ST.-WILLEBRORD Martinus
de Jong („onze Pau") zit in de
woonwagen van zijn moeder te
genover een overdadig warme
haard. Zijn voeten steken bloot uit
zijn broekspijpen. Al pratend
speelt hij zijn boterhammen naar
binnen. Nu en dan stopt hij even
om een tas koffie in te schenken
of om de koffiekop van zijn moe
der en zijn gasten vol te gieten,
De koffie gaat er in hoog tempo
door.
Marinus de Jong is sinds 3 oktober
werkloos, een van de velen in St.-Wil-
lebrord. Hij gaat er (nog) niet onder
gebukt. Op de smalle vensterbank van
de woonwagen staat een oproep van
het Arbeidsbureau in Etten. Weer
werk? ..Misschien", zegt ..Pau" de
Jong, zonder al te veel enthousiasme,
..Ik zou best willen, want thuis zitten
gaat vervelen. Maar dan moet het wel
licht werk zijn. Aan zwaar werk begin
ik niet meer. Ik kan het niet meer en
ik begin er te oud voor te worden ook".
De Jong is 55 jaar: ,,Ik ben van
6-9-T1". Zijn leven lang heeft hij in de
landbouw gezeten. In de bouwvakken
is hij werkloos geworden. Per week
krijgt hij f 87,30 uitgekeerd- Maar de
armoede staat bepaald niet recht over
eind tegen de wanden van de kleine
woonwagen. „Wij komen niks te kort",
zegt De Jong ronduit.
lllllllllllilHIII
(Door dr. A. van de Weyer OFM Cap)
J)e sjaloomgroep meent, dat zij, on
danks het recente verbod uit
Rome, rustig met haar avondmaals
vieringen verder kan gaan. En wel
op twee gronden: het verbod van
Rome zou alleen op eucharistievie
ringen slaan, die binnen de katho
lieke kerk besloten blijven, niet op
oecumenische vieringen. Ten tweede:
de Sjaloomgroep zou door het Ne
derlands episcopaat gemachtigd zijn
tot het houden van liturgische ex
perimenten.
Hier rijzen toch wel enkele vragen,
waarop wij graag een antwoord zou.
den witten hébben. Indien het waar
is, zoals Sjaloom stelt, dat de Ro
meinse instanties tot het uitvaardi
gen van een verbod een aanleiding
hebben gevonden in de reportage
van Paris Match, moeten zij gewe
ten hebben, dat het bij de Sjaloom-
vieringen ging om oecumenische
vieringen. Bij de gewraakte foto in
Paris Match staat namelijk duide
lijk: „Iedere vrijdagavond nemen
katholieken en protestanten deel aan
een revolutionair experiment: sa
men zitten zij aan.bij een eucharis
tische maaltijd".
Wij vragen ons at, hoe Sjaloom aan
kan besluiten, dat zijn vieringen bui
ten het door Rome uitgegeven ver
ooi zouden vallen.
Ook de uitspraak van een Sja-
loomwoordvoerder„Dat toestem
ming van de bisschoppen niet ade-
guaat zou zijn, omdat een deel der
deelnemers als protestantse chris
tenen niet onder het bisschoppelijk
gezag valt, of dit in ieder geval niet
erkent", lijkt ons vóór discussie vat
baar.
Ook al hebben ae bisschoppen uiter
aard geen enkel gezag over ae pro
testanten, die aan genoemde vierin
gen deelnemen, zij hebben dat wel
over de katholieken. En zij kunnen
hun zoals in het recente verleaen
trouwens meermalen gedaan is
ae deelname aan dergelijke vierin
gen ontzeggen.
Maar misschien en nier komen
we aan het derde punt heb
ben de katholieke Sjaloomleden van
hun bisschoppen een speciale per
missie gekregen, om in afwijking van
de algemene regel met hun prote
stantse medechristenen in de rich
ting van oecumenische vieringen te
Baan experimenteren. De gegevens
die hierover bij ons binnenliepen
min onzeker en vaag. Sjaloom
schijnt als experimentgroep erkend
te zijn, maar er is zogoed als geen
overleg geweest over de richting
waarin, en over de wijze waarop ge
ëxperimenteerd zou kunnen worden.
tJok staat niet vast, in hoeverre de
huidige praktijken van de Sjaloom-
gedekt^°0r epJscopaa^ worden
,ï?et lijkt ons gewenst, dat de po
sitie van Sjaloom en de situatie van
ztjn vieringen, nu eens duidelijk uit
doeken wordt gedaan. Niet omdat
dat zo graag willen, maar omdat
naar het bekend en onbetwistbaar
gwegae ae oecumene alleen maar
gediend is met duidelijkheid.
..Misschien kunnen we half deze
maand wel naar België", gokt hij
en het lijkt erop, of hij op zoiets
zit te wachten. Zijn laatste baan had
hij bij de bouw van de metro in Rot
terdam. Hij werkte er van 4 april tot
1 oktober vorig jaar. ,,De metro was
niet klaar", zegt hij. ..maar de cen
ten waren op". Hij vindt het jammer,
want ..ik had er een goei leven. Ik zat
er op het magazijn wagentje". Na zijn
ontslag kreeg hij een kaart voor werk
bij de betonfabriek. Hij is er niet in
gestapt. ..Alleen als er licht werk is",
zei hij tegen de fabrieksbaas. Maar
dat was er niet. Stuur dan de kaart
maar terug". En zo denken er meer
Willebrorders over. Ze zijn net als
..Pau" de Jong, die op pad ging toen
hij vijftien was. Rihting Amsterdam,
,,ik heb in de Haarlemmermeerpolder
gewerkt en in de Eipolder en in de
Purmer, Overal waar wat te verdie
nen viel". Het was steeds in de land
bouw. Op het eind van de veertiger
jaren trok hij naar Limburg, ook in
de landbouw, en pas een jaar of drie
geleden kwam hij in ander werk te
recht. ,,Wat meer in de buurt", zegt
hij er zelf van en daar rekent hij zijn
baan in Rotterdam ook bij.
De Willebrorders zijn het zwerven
voor hun werk gewend en dat wil
er maar moeilijk uit. „Wij zijn ons
hele leven wijd weg gegaan", zegt De
Jong. „Wü gingen werken waar geld
te verdienen was. Een kijk nu eens
wat voor fabrieken ze hier neergezet
hebben. Maar daar krijgen ze ons niet
binnen".
,.Pau" de Jong had bij de metro een
weekloon van f 145.- schoon, een va
kantiebon van f 25.- en iedere week
prestatietoeslag variërend van f 10.-
tot f 25,-. Toen hij werkloos werd viel
hij terug op f 87,30.
Nadat hij zijn baan bij de betonfa
briek had laten varen werd hij uitge
sloten. Hij heeft er een brief over ge
schreven naar minister Veldkamp en
na enkele keuringen kwam dat weer
in orde. Hij kreeg zijn geld nabetaald
en kon er het voorschot mee aflossen,
dat hij intussen bij de gemeente had
opgenomen.
In die brief aan minister Veldkamp
stond nóg iets. De Jong beklaagde zich
daarin over het feit, dat zijn uitkering
tientjes lager was dan die van een on
getrouwde collega, die gelijk met hem
ontslag had gekregen. „Hoe kan dat?"
vraagt hij. „Wie kan me dat verkla
ren?" Minister Veldkamp heeft het tot
dusver nog niet gedaan.
Ondanks zijn f 87.- lijdt Martinus de
Jong nog geen gebrek. ,,De koteletjes
zijn misschien wat kleiner", lacht hij.
terwijl hij zijn "boterhammen naar bin
nen werkt. Hij woont, samen met zijn
dochter, bij zijn moeder in ..maar mijn
maat De Bruyn krijgt ook maar f 87,30
zegt hij, „en die heeft een gezin met
kinderen
Hij schenkt zijn zoveelste kop koffie
in en zegt: „Nee, zo kan het niet door
gaan. Zal fk eens wat zeggen? Als het
zo doorgaat komen we allemaal bij de
DUW terecht"
Ws&mmm
Dat is trouwens de indruk die heel
St.-Willebrord wekt. Ondanks de angst
aanjagende-werkloosheidscijfers van de
laatste maanden. Het dorp ziet er even
goed uit als vóór de recessie en de
Willebrordse middenstand heeft er
nog maar weinig van gemerkt. De sin-
terklaasomzet was groter dan vorig
jaar, toen er niet dagelijks berichten
over ontslagen links en rechts in de
kranten stonden. Het spaartegoed heeft
er nauwelijks of niet onder geleden.
Maar het cijfer van de Rucphense
(lees: St.-Willebrordse) werkeloosheid
stijgt. De koppelbazen hebben niets
meer te bieden.. De pendelaars zitten
thuis. Net als Martinus de Jong.
BREDA Het gehele eerste elf
tal van de Bredase hockeyclub Bre
da zal zondag 15 januari deelnemen
aan de „Dagblad De Stem-cross".
Het is een van de vele leuke reac
ties, die wij de laatste dagen ont
vangen hebben. De voetbalclub Wa
genberg reageerde, leerlingen van
het leerlingstelsel van de PTT, de
KPJ uit Rijen, die van Oosteind,
Effen en Prinsenbeek, de ijsclub
Terheijden en de boksschool van
Piet Gerdingh.
Hieronder volgen weer namen van
atleten, die zich lieten inschrijven
voor de Volkscross:
14 t/m 17 jaar: G. v.vLit, Breda, J.
v. Bragt, Breda, J. v. d. Aa, Rijen,
K.P.J. Rijen, J. Oele, Kapelle-Bieze-
linge, A. v. d. Maas M. Pais, Hooge-
Zwaluwe, V.C. Wagenberg, A. Nouws,
Dorst, leerlingstelsel P.T.T., P. v.
Koulil, M. Voeten, J. Vergouwen, M.
v. d. Broek, C. Vergouwen, N. v.
Aert, Ph. Voeten en J. Hoppenbrou
wers. allen Sprundel, r.-k.v.v. Sprun
del, C. Gielen. Breda, W. Westdorp,
Heinkenszand, J. de Wit en J. Klaa-
sen, beiden Oosteind. K.P.J. Oost-
eind, L. Moison, Heinkenszand, L.
Jespers, Baarle-Hertog, A. Courtin,
Heinkenszand, S.V. Luctor, K. v. Da
len, Kapelle-Biezelinge, A. v. Beek,
Waalwijk, T. Huijben, Oosterhout, J.
v. Beek. Ant. Wouters, M. v. Hape
ren, Chr. Faes, Fr. Balemans en P.
v. Dongen, allen Effen, K.P.J. Effen.
18 t/m 39 jaar: J. v. Hal, Moerdijk,
C. A. de Rover, Willemstad (N.-B.),
H. J. Funke. Solingen-Ohlig (West-
Duitsl.), C. de Grauw, Breda, Gesta,
M. G. M. Kastelijns, Oosterhout (N.-
B.), Telstars-Breda, W. T. M. v. Hui
ten, Prinsenbeek, L. Kusters, Breda,
P. Mathon, Oosterhout (N.-B.). M.
Komings, Sprundel, r.-k.v.v. Sprun
del, J. Smit, Terheijden, Fitheidsafd.
Sprint, B. Weber, Utrecht, J. v. Steen.
Prinsenbeek, K.P.J. Prinsenbeek, J.
Wouters, Breda, Luchrtm. Schaarsb.,
A. H. Verdaas, Breda, M. Brosens en
J. Olieslagers, beiden Chaam, A. Olie-
W
VV
slagers, Baarle-Hertog, K. Bos en J.
Lous, beiden Heinkenszand, S.V. Luc-
tor, A. Huijben, J. C. M. Huijben en
G. Huijben, allen Oosterhout (N.B.),
J. v. d. Eertwegh, St.-Oedenrode, J.
Maat, Breda, M. Otjens en R. Core-
mans, beiden Etten (N.B.), N. J. Har
de veld en J. Kloet, beiden Oosterhout
(N.B.), W. v. d. Made, Moerdijk, J.
de Jong, Alphen, v. Son, v. d. Klijn en
B. J. te Kiefte, allen Breda, D. de
Peijper en G. Rasenberg, beiden Ter
heijden, IJsclub Terheijden. J. Don
kers, Moergestel, A. Verhees, C.
Faes. J. v. Dongen en J. v. Beek, al
len Effen, K.P.J. Effen, J. Bastiaan-
sen, Rijsbergen.
40 jaar en ouder: H. Kareis, Breda,
Fitheidsafdeling Sprint, dr. G. A.
Gussenhoven, Breda, A. M. C. Gielen,
Breda, Fitheidsafdeling Sprint, J. A.
J. Wouters, Breda, G. Antonissen, J.
C. v. Schilt, J. J. Kaarsemaker en
J. A. Schillemans, allen Breda, AVRA
Breda, W. v. Dongen, Breda, K. Ku-
perus, Breda, M. v. Tilburg, Breda,
boksschool Gerdingh.
Dames: mej. A. Gussenhoven, Bre
da, mevr. Chr. Funke, Solingen-
Ohlig (West-Duitsland).
SYDNEY (ANP) Betty Stöve zorg
de in Sydney voor een grote verrassing
door in de halve finales van de tennis
kampioenschappen van Manley de als
nummer een geplaatste Australische
Lesley Turner met 6-2 6-0 uit te scha
kelen. Betty speelt vandaag in de finale
tegen de als nummer twee geplaatste
Karen Krantzcke (Austr.).
(Van een bijzondere
medewerker)
Lang vóór de Rocky Mountains
oprezen uit de aardkost leefden er
in de streek van Drumheller (in
de Canadese provincie Alberta)
grote aantallen prehistorische
monsters, dinausauriërs geheten.
Dat was 90.000.000 tot 150.000.000
jaren geleden. Aan hun rijk kwam
een einde. Zij stierven uit, maar
hun gebeente bleef tot op de hui
dige dag bewaard in de gesteente
formaties in de huurt van Drum-
heller.
De Indianen beschouwden het ge
bied steeds als een „onguur'» land. De
eerste blanke pioniers, die door het
„Dal der Rode Herten" trokken, had
den eveneens een zeer ongunstige in
druk van de streek. Het kale gesteente
en de bizarre, paddestoelvormfgc kop
jes, die zich boven de dalbodem ver
heffen „hoodoo" noemen de Cana
dezen zo'n „steen-puist" alsmede
de vele beenderen stemden hen som
ber.
Wat het voor beenderen waren, wis
ten zij niet en interesseerde hen niet.
Zij zochten goede akker- en weide
gronden. Geen beenderen en kaal ge
steente. En nadat zij van de Indianen
hadden gehoord, dat er in de kloven
en spleten „boze geesten" woonden,
gaven zij de streek de naam „Bad
lands", „Slechte Gronden". Zo heel
lang geleden is dit niet, want een van
deze pioniers was Louis Blériot, de
man die later naar Frankrijk terug
keerde en daar de vliegmachine
bouwde, waarmede hij als eerste een
tocht over het Kanaal tussen Enge
land en Fi'ankrijk maakte.
Ongeveer een halve eeuw geleden
gingen wetenschapsmensen de beende
ren in het „Dal der Rode Herten" be
studeren. Eerst waren zij wat onzeker
en spraken zij over „oeroude botten".
Toen zij evenwel nagenoeg complete
geraamten vonden van dinosauriërs
er staan er nu ruim dertig in Noord-
amerikaanse en Europese musea
konden zij het raadsel oplossen. Jlet
„Dal der Rode Herten" was, door
welke oorzaken dan ook. miljoenen
jaren geleden een „kerkhof" voor di
nosauriërs geworden. Hierdoor kreeg
de naam van het dal in onze tijd
een goede klank in wetenschappelijke
kringen. En nog steeds zijn de ge
raamten en losse botten een sterke
trekpleister voor duizenden toeristen en
geleerden.
Na de vestiging van blanke kolonis
ten maakte Drumheller aanvankelijk
een goede tijd door. De steenkoolwin
ning was er lonend. Achtenveertig mij
nen kwamen in exploitatie. Toen
het aardgas de steenkool in de pro
vincie Alberta ging verdringen, kwam
de steenkoolwinning in de knel. Tal
van mensen waren gedwongen de streek
te verlaten en elders werk te vinden.
Op het ogenblik zijn er nog maar een
paar mijnen in exploitatie. Toch lieten
de bevolking nodh de autoriteiten van
Drumheller de moed zakken. Zij wa
ren en zijn gelovige mensen. En zij
bleven werken voor him toekomst. Wie
de streek kent, weet hoe actief de
„Drumhelleranen" zijn. Op velerlei
gebied! Dit bleek opnieuw heel duide
lijk in 1958.
In het begin van dat jaar staken
drie inwoners van het dorpje de hoof
den bij elkaar: die dominee, Edgar
O'Brien geheten, de ttmmerman-aanne-
„Zei je gistermorgen?" vroeg mr. Lane plotseling
.Kenyon, ben je daar zeker van?"
,Mr. Lane", antwoordde Kenyon bits, „als ik zeg
gister
„Dit is van het allergrootste belang", mompelde de
oude heer. Ik had hem nog nooit zo opgewonden ge
zien. Zijn ogen schitterden en een jeugdige blos be
dekte zijn wangen. „Je bedoelt natuurlijk woensdag
morgen, niet donderdagmorgen?" „Ik zeg toch woens
dag", zei Kenyon geïrriteerd.
Als je 't goed bekijkt", mompelde Hume, „zegt dit
briefje dat Dow wioensdag uiit de gevangenis moest
vluchten. Hij deed het daarentegen vandaag, donder
dag. Dat is gek".
Kijkt u eens aan de achterkant van het briefje", op
perde mr. Lane zachtjes. Hij had buifbengewone scher
pe ogen en hij had iets gezien dat aan onze aandacht
was ontsnapt.
Hume draaide haastig net stukje papier om. En hier
stond een tweede boodschap, nu met potlood in blok-
letters geschreven. De stijl was dezelfde als die van
het eerste briefje dat we lang geleden in senator
Fawcetts bezit hadden gevonden. Dit briefje luidde;
Kan woensdag niet vluchten. Ik dloe het donderdag.
Zorg dat je de poen donderdagavond zelfde tijd in
kleine coupure® gereed hebt.
Aaron Dow.
„Ha, ha!" zei Hume opgelucht. „Dat verklaart het,
Dow smokkelde de boodschap uit de Algonquin-ge-
vangenis en gebruikte hiervoor hetzelfde papier als
waarop Faweett had geschreven - waarschijnlijk om
Fawcett aan te tonen dat de boodschap geen bedrog
was. Waarom hij uitstel wilde, doet er niet toe -
waarschijnlijk gebeurde er iets in de gevangenis waar
door hij het b*>ter vond een dag te wachten, of hij
werd bang en had extra tijd nodig om moed te ver
zamelen. Dat bedoelde u toch, mr. Lane, toen u zei
dat het feit dat dir. Fawcett woensdag geld opnam, be
langrijk was?"
„Nee, dat bedoelde Ik helemaal niet", zei mr. Lane.
Hume sbaarde hem even aan en haalde toen zijn schou
ders op. „Enfin, maar zonder twijfel is de zaak nu
toch rond. Dow zal nu niet opnieuw aan de elektrische
stoel ontsnappen.. Hij glimlachte minzaam; zijn
twijfel scheen te zijn verdwenen. „Mr. Lane, gelooft
u nog steeds dat Dow onschuldig is?"
De oude heer zuchtte. ..Ik zie hier niets dat mijn ge
loof in Dows onschuld kan schokken". En, na even
nadenken, voegde hij hieraan toe: „En alles wijst op
de schuld van iemand anders".
„Wie?" riepen vader en ik tegelijkertijd.
„Dat weet ik nietprecies"
17. IK SPEEL VOOR HELDIN
Als ik nu op die zenuwslopende uren terugblik, zie
Ik hoe zich de gebeurtenissen snel en onvermijdelijk
naar hun verbijsterende climax voortbewogen, hoe-
0 m
DOOR ELLERY QUEEN
wel we toen nog in een dichte nevel zaten. Dit gold
althans voor vader en voor mij. Ik kon totaal geen
lijn zien in hetgeen gebeurde: het verwijderen van het
met het laken bedekte lijk, de energieke bevelen van
Hume, zijn telefoongesprek met rnr. Magnus in de
Alganquin-gevanigenis, hun plannen om de nog steeds
voortvluchtige gevangene te snappen en mr. Lanes
sombere zwijgzaamheid tijdens de rit naar huis.
En toen de volgende dagHet gebeurde allemaal
zó vlug. Ik had Jeremy 's morgens vroeg gezien. Hij
was naar de groeven gegaan na een, zoals gewoonlijk,
ietwat gespannen samenzijn met zijn vader aan het
ontbijt. Clay senior was erg geschokt door het nieuws
van dr. Fawcetts dood. Hij was geneigd, wat niet
verwonderlijk was, vader de schuld te geven van de
hachelijke positie waarin hij zich bevond: kandidaat
voor de senaat op een lijst waarvan twee vermoorde
mannen de aanvoerders waren geweest.
Vader verspilde hier niet veel woorden aan. HIJ gaf
hem de raad zich 'terug te trekken. „Het mocht blijk
baar niet zo zijn", zei hij nuchter„Daar moet je mij
niet op aankijken. Maar waar wind Je je over op,
Clay? Laat de kerels varn de pers komen en als je er
geen been in ziet een dode over de hekel te halen,
vertel hen dten dat je de benoeming in de eerste plaats
had aangenomen om dr. Fawcett een poets te bak
ken. Vertel hun de waarheid - doodgewoon. Of is het
misschien niet de waarheid? Misschien had je wel
zin in de benoeming
„Natuurlijk niet", antwoordde Clay met gefronste
wenkbrauwen,
„Goed dan. Praat rustig met Hume en geef al het
bewijsmateriaal dat ik in verband meit Fawcetts ge
knoei met contracten heb verzameld, aan hem. Hume
wandelt dan zonder opposiitiie de senaat binnen en zal
3e ook nog dankbaar zijn. En jij bent voor de rest
van je leven de kleine lord Fauntleroy van het dis
trict Tilden".
„Wel
„En mijn laaK hier ls ten einde", vervolgde vader op
vergenoegde toon. „Ik heb niet bepaald erg veel goeds
uitgericht, dus zal ik je niets in rekening brengen, be
halve de onkosten en die zijn al gedekt door de som
die je hebt vooruitbetaald".
„Onzin, Thumm, het was niet mijn bedoeling.
Ik liet ze vriendelijk kibbelend achter. Want Martha,
de huishoudster, kwam me waarschuwen dat er tele
foon voor me was. Het was Jeremy, in een dergelijke
staalt van o-pwinding dat ik vanaf het eerste woord
dat hij zei, mijn huid voel'dle prikkelen van de zenu
wen.
„Pat", zei hij met fluisterende, gespannen stem, „Is er
iemand bij je in de buurt?"
„Nee, maar vertel, Jeremy, wat is er In 's hemels
naam gebeurd?"
„Luister. Het is haast niet te geloven. Ik bel je van
het hoofdkantoor van de groeven", zei hij snel. „Er 1®
iets fantastisch gebeurd. Kom onmiddellijk hier. On
middellijk, Fait".
„Maar waarom? Jeremy, waarom?" riep ik.
„Stel geen vragen. Neem mijn auto. En zeg geen
woord tegen wie dan ook. Snap je? Start nu meteen.
Pat".
Ik vertrok ogenblikkelijk. Ik legde de hoorn op de
haak, streek mijn jurk gla'd, holde naar boven om
mijn hoed en handschoenen te halen, rende weer naar
beneden en slenterde toen, of er niets aan de hand
was, naar de veranda. Vader en Elihu Clay waren
nog steeds aan het redetwisten. „Ik denk dat ik maar
eens een eindje ga omrijden iin Jeremy's auto", zei ik
achteloos. „Goed?"
Ze hoorde me niet eens. Dus ging ik snel naar de ga
rage, sprong in Jeremy's sportauto, schoot als een pijl
uit de boog de oprijlaan op en, eenmaal op de grote
weg, zette ik er vaart in alsof alle duivels ul't de hel
me op de hielen zaten. Mijn hoofd was een vacuüm.
Het enige waaraan ik dacht en waarop ik me cowcen
treerde was zo snel mogelijk bij de marmergroeven
van Clay te zijn.
Ik weet zeker dat ik niet langer dan zeven minuten
over die wilde, tien kilometer lainge rit deed. Toen
gleed ik over het open terrein om het hoofdkantoor
met wolken stof achter me en het volgende ogenblik
stond Jeremy op de treeplank, schaapachtig grimla
chend, zoals elke willekeurige jongen zou kunnen
doen als hij onverwacht bezoek van eën meisje krijgt.
Maar zijn woorden waren niet schaapachtig, al zag ik
uit een ooghoek een brede grijns op het gezacht van
een Italiaanse arbeider. „Goed zo, Palt", zei hij met
nog dezelfde uitdrukking op zijn gezidhlt, matar zijn
stem sloeg haast over. „Kijk niet verbaasd, glimlach
naar me", Ik glimlachte naar hem, wei flauwtjes,
vrees ik. „Pat, ik weet waar Aaron zich verstopt
houdt!"
mer Trig Sela-nd en de decoratieschil
der Bob Gibson. Zij besloten om aan
het „Dinosaurus-Spoor" buiten Drum
heller ter plaatse van het Dinosauriër
kerkhof een kerkje te bouwen. Een
heel bijzonder kerkje! Het moest de
gelovigen van vele gezindten rust en
kracht kunnen geven. Protestanten (van
alle richtingen), katholieken, joden en
Grieks-katholieken moesten er zich
„thuis'1 'kunnen voelen.
Het plan werd uitgewerkt. S el and
en Gibson zorgden, dat het kerkje bin
nen enige maanden gereed was. Zij
konden dit doen omdat ze in Drumhel
ler enthousiast waren over het plan
en in alle opzichten steun en mede
werking verleenden. Alle materialen, de
elektrische gloeilampjes incluis, wer
den gratis door hen ter beschikking ge
steld. Een assuradeur verzekerde het
kerkje en verlangde geen premiebeta
ling. En toen het (pre-fabricated) gods-
huisje en het torentje gereed waren,
stelden twee expediteurs hun trucks
ter beschikking om alles naar de
plaats van vestiging (16 km buiten
Drumheller) te vervoeren. Het dorpje
had getoond wat het waard was!
Dat transport was niet zwaar, om
dat het kerkje inderdaad een miniatuur
keikje is. De afmetingen bedragen ze
ven bij elf bij twaalf voet. Het toren
tje bereikt een hoogte van zeventien
voet (een voet is 30,5 cm).
Binnen is het kerkje nog heel wat
merkwaardiger dan van buiten gezien.
Tegen het altaar bevinden zich enige
knoppen. Op elke knop staat de naam
van een gezindte: rooms-katholiek.
joods, Hernhutters, mennonieten, pres
byterianen, Grieks-katholiek en nog
meer. Op den duur komen er nog meer
van die knoppen. Waartoe dient een
druk op de knop?
Plechtige, gewijde muziek klinkt dan
in het kerkje. Of er volgt een preek
van drie minuten. Voor elke gezindte
voor elke „knop" is de muziek en is
ook de preek verschillend. Er is plaats
voor zes mensen, voor een niet te
groot gezin dus. Misschien zei een
eenvoudige man eens is de ideale
bezetting wel één enkel mens. Er staat
in dat kerkje geen collectebus, offer
blok of collecteschaal. In alle opzichten
is dat godshuisjé op het kerkhof der
dinosauriërs een gratis kerkje.
Het gebouwtje is wit. De torensp'ts
heeft roze randen. Acht gebrandschil
derde ramen sieren het. Minister va?»
verkeer en wegen verrichtte de off'
ciëie opening op 9 juli 1958. Het toe
val wilde dat hy een geboren „Drum-
helleraan" was, die in zijn jongens ja
ren speurtochten had ondernomen op
het kerkhof der dinosauriërs. Ds. O'
Brien hield de eerste preek. Op die
eerste dag betraden ruim vijfhonderd
mensen »s werelds kleinste kerkgebouw
De burgemeester van het dorp
xneaus Toshach heette hij prees
het Initiatief van de doinee, de tim
merman en de schilder. Hij prees ook
de anderen voor hun actieve medewer
king. Alles —zei hij kwam uit Drum
heller. Alles, behalve de preken en de
muziek. Die werden in vele landen op
genomen met een bandrecorder, na
dien naar Drumheller gezonden en daaj
verwerkt tot grammofoonplaten.
De Drumhelleranen zijn enthousiast
over hun kerkje. Een aantal jongelui
heeft zich opgeworpen als ,,-nigeier»
van de Weg" en de bescherming van
het gebouwtje op zich genomen. Eén
ding trof ons bijzonder. Er werd, hoe
zeer Noord-Amerika ook reclame-min
ded is, tevoren geen reclame gemaakt
voor dat kerkje. Eigenlijk ontdekt de
pers het bestaan ervan heel toeval
lig. Dat kerkje ontsproot aan de be
hoefte van enige mannen om God te
dienen en te prijzen en aan hun rots
vaste overtuiging dat alle mensen van
ti|d tot tijd behoefte hebben om te
bidden en steun en kracht bij God te
zoeken.
Sedert de openstelling hebben reeds
tienduizenden mensen het kerkje aan
het Dinosaurus-Spoor bezocht. En er is
geen dag voorbijgegaan dat niet gelo
vigen van diverse gezindten daar ter
kerke gingen.
Het monumenttrekt jaar
lijks vele bezoekers
o De kerktoren is iets meer
d'n vijf meter hoog.
OSLO (ANP) Een luchtbrug van
charter- en lijnvliegtuigen zal waar
schijnlijk vijfduizend Nederlanders in
staat stellen het wereldkampioenschap
hardrijden op 11 en 12 februari in Oslo
bij te wonen. Tot in de verre omtrek
van Oslo en langs de Oslofjord zijn
hotels gereserveerd, maar de accommo
datie lijkt niet voldoende om aan de
overstelpende Nederlandse vraag te vol
doen. Het Noorse organisatiecomité
ziet de komende invasie met enige zorg
tegemoet, omdat ook de kaart-aanvraag
uit eigen land bijzonder groot is.
„We zullen een zo billijk mogelijke
verdeling toepassen", aldus de heer
Hage, voorzitter van het organisatie
comité.
„Het staat echter nu al vast dat wc
door een gebrek aan tribunecapaciteiten
een schade van honderdduizenden kro
nen zullen lijden". Het Bislet-stadior
kan 38.000 toeschouwers bevatten.
DEN HAAG (ANP) Ada Kok, de
wereldrecordhoudster en Europese kam
pioene op de vlinderslag, zal op 10 ja
nuari in ons land terugkeren samen met
haar trainer Charles Ritton. Ada Kok
heeft in Fort Lauerdale (Florida) deel
genomen aan internationale wedstrijden.
Oorspronkelijk zou het tweetal dinsdag
op Schiphol zijn gearriveerd, maar reis-
moeilijkheden veroorzaakten enige ver
traging. Zij worden thans dinsdagmor
gen om 8.45 of 9.45 uur op Schiphol ver
wacht.
SYRISCHE tar hebben bij twee in
cidenten een Israëlische tractor en een
buitenpost beschoten. Dit is in Tel Aviv
meegedeeld. Aan Israëlische zijde vielen
geen slachtoffers. De afgelopen twee
weken vinden voortdurend grensinci
denten plaats, die echter tot nog toe
steeds een „beperkt" karakter hebben
gehouden.
