Mies van der Rohe Geschiedenis van stoelen VAN MONO NAAR Wandelen in bro Puzzel Proost", olias... m tumtum tumtum DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 7 MEI 1966 29 jïax reger stierf 5uaar geleden ïxTeeft nog voort poor zijn klanken. mensen van morgen de heilige deur werd de gouden deur "van johannes door manzu. J5 In het Reger-huis te Jena staat de urn met as van de onstuimige en muzikale mens Reger, die op 11 mei 1915, vijftig jaar geleden, dood werd gevonden in een hotelkamer te Leipzig. Hij had een enorm werkzaam leven (ongeveer duizend composities), vol miskenning en waardering achter de rug. Zijn moeder leerde hem in zijn geboortehuis (19 maart 1873) te Brand, Beieren, piano spelen. In Bayreuth werd hij gegrepen door de muze der toonkunst. Aan Riemans conservatorium te Sondershausen was hij leerling en .leraar" tegelijk. Zijn karakter, weerbarstighumoristischeenzaam, bezorgde hem vriendschap, bespotting, werkkracht,hongeren dorstDeze „akkoorden- arbeider" dit schreef hij zelf in een gastenboek schiep „onspeelbare" orgelwerken (Fantasie en fuga over B-a-c-h), de Hiller-variaties, Mozart- variaties, psalm 100, solo-sonates etc.; was leraar aan het conservatorium te München (één jaar), Universitatsmusikdirektor (één jaar); dirigent van het beroemde orkest te Meiningen (drie jaar)Overal stootte hij terecht en ten onrechte op weerstanden. In Nederland vond hij erkenning: „Die Hollander gind Regertoll. In Haag kolossaler Erfolg. Die Leute haben mit den Füszen getrampelt." Geen woder, dat op 11 mei in Den Haag een herdenkingsconcert plaatsvindt. Ook het Holland Festival herdenkt Reger op 3 juli. Regers 100e psalm wordt uitgevoerd in de Schütz-Regerweek, 11 juni Concertgebouw te Amsterdam en 19 oktober wordt Reger herdacht in de Doelen te Rotterdam. We kunnen dan constateren of de universiteit van Berlijn gelijk had, toen zij Reger benoemde tot eredoctor in de medicijnen omdat zijn muziek „leniging aan zieke gemoederen'schonk. Sinds korte tijd draait in Duitsland Kees Brusses Duitse versie van „Mensen van morgen". Het blijkt een kassucces. Onder deze titel werden ook jonge- meisjes en jongemannen uit de Bondsrepubliek ertoe gebracht door intensieve ondervraging inlichtingen over zichzelf te geven. Deze onderneming scheen aanvankelijk een groot risico te dragen. „De Duitsers kunnen zich niet op de juiste wijze gedragen. Ze zijn te stijf en te gesloten. Ze weten niets over zichzelf." Deze en dergelijke vooroordelen werden naar voren gebracht. Desondanks vond men jonge mensen in Berlijn, Hamburg, in Beieren en aan de Rijn, die systematisch waren uitgekozen, wèl daartoe be reid. Zij vertegenwoordigen de meest uiteenlopende types en hebben filmisch interessante gezichten. Bovendien wisten zij ook nog boeiend te vertellen. De regisseur ontdekte een generatie zonder vaders; hij deed opwindende ontdek kingen en vond prachtige jonge mensen, die volkomen het tegendeel waren van de algemene opvatting. Ze waren onbevangen, niet stijf en hadden goede, ontstellende en vrolijke verhalen. Allen maakten zij een nuchtere, zelfbewuste en sympathieke indruk. Zij praatten voor de camera in de spreekwoordelijke zin van „elk vogeltje zingt zoals het gebekt is". Mogelijk verschaft deze film een typische voorstelling van de Duitse jeugd van tegenwoordig, al was het dan niet de bedoeling een wetenschappelijke reportage samen te stellen. Het is de moeite waard bij een bezoek aan de St.-Pieter te Rome, te midden van het glansrijke décor, stil te staan bij de heilige deur öf de conciliedeur óf de deur van Manzu. De beroemde beeldhouwer heeft, vanuit zijn weerbarstige geest, met een intense innerlijke bewogenheid deze deur gemaakt tot de deur van paus Johannes. In 1947 werd een prijsvraag uitgeschreven voor deze deur; een van de vijf hoofddeuren, waarvan alleen de middendeur reliëfs kreeg van Filarete (1445). Manzu kreeg in 1952 de opdracht. Werkte de plannen steeds opnieuw om. Het zou geen paradijselijke poort, maar een deur van de dood worden. Juist hier. In 1964 voltooide hij de deur. Het is een getuigenis gewor den van Manzu's geschokte gemoed: de creperende ellende in deze wereld tegenover een kerk met teveel franje. Temidden van zijn worsteling sprak hij erover met zijn dorpsgenoot paus Johannes. Zijn opstandige problemen kregen daardoor reliëf in zijn geest. Johannes poseerde zelfs voor Mar.zu. De binnen kant van deze deur (7,65 m hoog en 3,65 m breed) kreeg de treffende afbeelding van Johannes, terwijl kardinaal Rugambwa voor hem knielt. De voorzijde vertoont de dood van Christus, Maria, Abel, Jozef, van paus Johannes (inge voegd tijdens zijn arbeid) van Stefanus, Gregorius VII, dé dood van een para chutist, een moeder en de dood door blinde haat. Een prachtige deur, waaruit zowel de vernieuwing van de kerk als die van het artistieke kunnen naar voren komt, gekristalliseerd in Manzu. Ludwig Mies van der Rohe behoort met Le Corbu- sier, Gropius en Wright tot de architecten, die deze eeuw bouwkundig het meest beïnvloed hebben. Hij is nu 80 jaar geworden en leeft in Amerika, leder zichzelf respecterend periodiek of boek drukt met lovende woorden, zijn Duits paviljoen te Bar celona en zijn Barcelonazetel af. Mies van der Rohe heeft het in zijn leven meer met parade- paardjes, dan met erkenning moeten doen. In hem kristalliseert zich wel duidelijk het menselijke dra ma in de kunstwereld van de botsing tussen een visionair blikveld en de trage en gemakzuchtige massa. Eerst in de vijftiger jaren kreeg bv. zijn Barcelonazetel, veertig jaar geleden ontworpen, door toedoen van Florence Knoll (Knoll Associates) in bredere kringen bekendheid- Hij siert nu talrijke geld-barok kantoren en kamers. De „Louis XIV" van deze eeuw. Geboren 1866 te Aken. Kreeg geen opleiding in de architectuur. Als arme metselaarszoon ver diende hij op de steiger en in een steehouwers werkplaats. de kost. Was werkstudent en werkte van 1907 tot 1910 bij Peter Behrens, een der eerste bouwmeesters, die duidelijk oplossingen zocht voor de vormgeving van moderne utiliteits- werken (architect en industrial designer van de AEG). Beiden ondergingen invloed van Berlage en later van „Stijl". De plattegronden van Mies van der Rohe tonen een lucide en konsekwente functionaliteit, en een perfecte materiaalbeheersing. In de twintiger ja ren ontwierp hij zijn „visitekaartje": het Duitse paviljoen op een tentoonstelling in Barcelona, maar ook het monument voor Karl Liebknecht en Rosa Luxemburg in Berlijn. Als velen emigreerde hij in 1937 naar de Ver enigde Staten en werd, eveneens als vele ge- emigreerde Duitsers, een (vaak snobistisch) ge vierde meester. Als hoogleraar op het Illinois Insti tute of Technology was zijn invloed groot. De Sea gram-Building, House Farnsworth, Lake Shore Drive Apartment en de Convention-Hall in Chicago kre gen wereldvermaardheid. Hij werd het zoveelste talent, dat Europa liet emigreren. Hij werd de zo veelste deskundige en visionaire mens, die vanuit de eerste erkenning in de Verenigde Staten, ook in Europa invloed kreeg. Een duidelijke illustratie hiervan is het „Mies van der Rohe stoelenverhaal" Hij behoorde tot de grote vernieuwers in het tijdvak 1920- 1930, waar van we eerst nu ontdekken, dat zij met een ver bijsterende rijpheid dachten en ontwierpen. Tot in onze dagen hebben zij onze woon-„cultuur" be paald. Maar deze geniale vormzoeker en ontwerper heeft ongeveer dertig jaar moeten wachten vóór zijn geraffineerde vondsten werden tot de „Mies clas sics". Het was de Knoll Association, New York, (Knoll International) die de exclusieve rechten op de meubelontwerpen van Mies van ckar Rohe kreeg,- ze aan de vergetelheid ontrukte en tot toonaangevende meubelstukken in onze dagen maakte. Hij had ze indertijd ontworpen voor mas- saprodukfie. Zijn meest bewonderde Barcelonazetel ontwierp hij in 1929 voor het gelijknamige paviljoen. Een dubbele x-constructie van verchroomd bandstaai, waarin de beide lederen kussens met een elegante precisie zijn gevat. Een uitgekookte vorm van pres tige binnen de juiste normen. Het bleef een ge legenheidsexemplaar. Hetzelfde lot ondergingen ook o.a. zijn MR-stoel, de Tugendhatzetel en de Brno-stoel uit dezelfde tijd. Knoll hield in oktober 1965 een eerste show van vier ontwerpen van Mies van der Rohe. Het enthousiasme in de pers was grootna bijna 40 jaar De firma voert nü een zevental werken van deze tachtig jarige. In ons land liet Metz, Amsterdam, enige tijd ge leden door de modelbouwer Spaaij, Amersfoort, zijn meubels, op schaal 1:10, nabouwen. Dit om deze, voor de normale beurs onbetaalbare, meubelstukken te kunnen demonstreren, in verband met zijn 80e verjaardag bezocht een verslaggever Mies van der Rohe thuis, 230 East Ohio Street te Chicago- Hij was ten zeerste ver wonderd Mies niet in een Barcelonazetel, maar in een of ander aftands zeteltje aan te treffen. Toch zitten „zijn" stoelen uitstekend. H- E. Enkele dagen voor kerstmis 1928 ont ving Albert Kuyle, directeur van de uitgeverij „De Gemeenschap" te Utrecht een geraffineerd opgesteld briefje, dat ondertekend was door een zekere Mien Proost. Zij deed zich daarin voor als een verlegen bakvis, koketteerde wat met de „beroemde" schrijver, bood hem een bundeltje gedichten aan, en be sloot: „Ik zit in de laatste klas van het Lyceum, ben zeventien, en nog een paar maanden. Wilt U ze uitgeven Schrijft U mü gauw In een P.S. liet de schrijfster nog eens uitkomen, dat ze erg jong en argeloos was. Kuyle liet er geen gras over groeien. De gedichtjes spraken hem aan en pasten geheel in het kader van zijn beruchte Hagel-rubriek. Nog geen veertien da gen later schreef hij terug, dat het bun deltje hem uitermate geïnteresseerd had; vertederd noemde hij het „Uw lie_ ve zending", en tot slot dronk hij haar toe: „Proost!". Nog datzelfde jaar verscheen het boek je, dat de indruk maakte van een schoolschrift. Op de blauwe omslag was een etiket gedrukt, waarop met een meisjeshand geschreven was: Mien Proost. Het middelbaar onderwijs èn an dere gedichten. De pers was over het algemeen opge togen over deze poëzie vol ironie, hu mor, kritiek en rancune. Achteraf kan men er verbaasd over staan, dat het aanvankelijk niemand is opgevallen, dat deze forse cynische verzen onmoge lijk geschreven konden zijn door een zeventienjarige lyceïste. Zij werd nota- bene vergeleken met Nescio, Du Per ron, Jan Greshoff, Bert Brechfc, Ossip Kalenter, Cornelis Paradijs, De School meester, e.a. Naar onze mening stond zij onder invloed van A. van Collem. Neem b.v. de volgende twee regels uit het bekende gedicht „Opstandige jeugd": Ach Moeder met Uio droef gelaat Die hij papieren rozen staat en leg daarnaast de aanhef van het aan grijpende „Gebed te Waalwijk" uit de Liederen van Huisvlijt: O Christus met uw zacht gelaat, Maryedie daameven staat, De overeenkomst is evident. Over het pseudoniem ontstond pas eni ge argwaan, toen G.H.'s Gravesande het boekje een nieuwe „Julia" noemde. Hij veronderstelde, dat Kuyle een stunt had willen uithalen en dat deze zelf de au teur was. Er werd van alles in het werk gesteld om de schuilnaam nog enige tijd geheim te houden. Henny Marsman was zelfs zo vriendelijk om in de N.R.C. zijn vriend bij te staan door het vol gende leugentje-om-bestwil op te dis sen „Mien Proost is een meisje. Ik stel dit voorop, omdat men in tallooze brieven pn gesprekken en reeds in een enkele critiek aan dit eenvou dige feit heeft getwijfeld. Men schreef en sprak van een mys tificatie; men noemde beurtelings Kuylevan Duinkerken, Helman., als de werkelijke auteurs". Marsman besloot zijn artikel met een rijmpje, dat men niet in zijn Verzameld Werk zal aantreffen: Verloofd Ik heb Mien Proost Met een jongen gezien. Ze deed net of ze mij niet zag. Ik zei natuurlijk Dag Mien". Ze heeft geweldig gebloosd. Albert Kuyle stelde 's Gravesande in de gelegenheid de dichteres te interviewen. Deze was echter gemaskerd en wist uiteraard geen antwoord op de haar ge stelde vragen. Bij een andere gelegen heid beweerde Du Perron, dat hij met Mien Proost ging trouwen en Martinus Nijhoff stelde een vrouw, die in zijn gezelschap was, voor als Mien Proost. Ten slotte hebben beide schrijvers in het tijdschrift „De Gulden Winckel" de dichteres ontmaskerd. Het bleek de 27- jarige journalist Hans Klomp te zijn, die in 1935 nog een bundeltje „Tot slot" uitgaf, waarmee Mien inderdaad haar schrijfstersloopbaan beëindigde. Klomp heeft later nog onder eigen naam (en wellicht nieuwe pseudoniemen?) gedichten gepubliceerd. Ook kwam hij nog eens in het nieuws, toen het overi gens onvolprezen Lectuur-Repertorium van Joris Baers de volgende informatie - verstrekte „Proost, Mien: ps. van Hans Klomp. N. Ned. (geb. Amst. 1902). Van huis uit katholiek ging hij over tot het communisme. Hij schreef o.m. een bundel godslasterlijke gedichten". Dit was er wel heel erg naast. Tenslotte heeft Harriet Freezer vorig jaar in Het Parool de hele roman rond Mien Pfoost opgehaald. Men vindt dit met veel speurzin samengesteld artikel schots en scheef gereproduceerd op de kaft van de tweede druk-van „Het mid delbaar onderwijs en andere gedichten". Het dagblad, waaraan het ontleend werd, had hierbij wel genoemd mogen worden. De N.V. Leiter-Nypels te Maas tricht heeft het boekje hetzelfde uiter lijk meegegeven, dat de eerste druk van „De Gemeenschap" had. Paul Dae- nen heeft de, gedichten verlucht met een groot aantal toepasselijke tekenin gen, waarvan die met een erotische in slag verreweg de beste zijn. Wat de ver zen zelf betreft: niemand zal willen vol houden, dat we hier met grote poëzie te maken hebben, maar als curiositeit en als illustratie bij een vermakelijke epi sode in onze literatuur- geschiedenis heeft deze tweede druk zeker zijn waar de. WILLEM v.d. VELDEN kul ^Uys heeft de aansluiting bij de „grote" Va»h erel^ d^vonden. Op de reproduktie-af deling ft het Stedelijk Museum te Amsterdam wordt tot Wer?61 6en- gehouden van grafische Deufh' ,Z^n vrenten hangen erbij, in Pt*'8 en hn°'s verraden zijn grafische opleiding e. xofj'erdam, bij Zwiers. Toch zie ik me graag als vnl "°uiien-echtelijke" leerling van de uitstekende kMu Zv)iersVan JuuV Huerck in Den Haag had u sc^dere11' Dat heeft absoluut invloed ge- vierit het typisch eigen accentdat het tan uan leerlingen van Zwiers kenmerkt, doorbro- Uvtld meest boeit me de natuur. Tijdens mijn h in B/eda zwierf ik hier door bos en venDat wile* platen te zien. Deze Dijk bij West-K a- 5er fpouen) heeft een tijdje geleden in het Zwit- htteraire tijdschrift Contre gestaan Ik werk nu in Amsterdam. Dat is nodig om aanslui ting in de kunstwereld te krijgen. Ben veel bezig in de vrije grafieklitho's. In deze stad houden me vooral de relaties tussen de mensen bezig. Dat komt b.v. tot uiting in mijn nieuwe serie, waarmee ik be zig ben. Gouaches en litho'sgeïnspireerd op een ge dicht van Prévert. Ik druk de platen zelf in het Gra fisch Centrum. Ze moeten aan hoge technische ei sen voldoen. Het is jammer, dat de Justus de No- belaer-prijs van de gemeente Etten, die ik pas ont ving, gehalveerd is, anders had ik mijn eigen pers kunnen kopen". Luc Kuys werkt hard en heeft talentTwee eigen schappen, waarmee hij verder kan komen. De pers zal er dan ook komen. En, naar we hopensteeds betere prenten. We geloven, dat hij het kan. h.e. Heliodor heeft alle technische vaardigheid die de grammofoon- platenindustrie tot dusver ver gaard heeft, op interessante wij ze uitgebuit: van een groot aan tal oudere (mono-opnamen, praktisch alle van grote muzi kale klasse, heeft dit Duitse label op geraffineerde manier stereopersingen gemaakt. Het woord „stereo" is hier wellicht niet helemaal op zijn plaats. Heliodor spreekt dan ook eerlijkheidshalve van „Stereo Transcription". Het is, hebben we na het beluisteren van een aantal van deze platen vastgesteld, een experiment dat alleszins de moeite waard is, en voor de platen- liefhebber bijzonder interessant, trouwens ook in financieel opzicht, want Heliodor is, zoals bekend, een van de zeer goedkope labels. De meeste opnamen die men ervoor koos, stammen uit een tijd waarin verreweg de meeste uitvoeringen ten behoeve van de platenindustrie nog slechts monauraal werden opgeno men. Er is dus van deze oudere opna men geen stereo-band voorradig. Omdat ze behoren tot het beste van wat destijds (op DGG) in de groef werd vastgelegd. Die opnamen zijn niet meer leverbaar, doch ze zouden bovendien geen gewillige markt meer vinden omdat de gehele platen branche langzamerhand zo goed als geheel naar stereofonie is overge schakeld. Het „transcriptie"-procédé is nu be doeld om deze platen tot nieuw le ven te wekken. Men heeft de opnamen technisch helemaal „uit elkaar ge haaid", de frequenties „gezeefd" en die heel verdienstelijk in twee ka nalen overgebracht. Een strikt tech® nische ingreep dus, die evenwel een verrassend resultaat oplevert Een van de uitgaver. in de „Stereo Transcription"-reeks is een eenvou dig uitgevoerd album van drie pla ten met „de grote symfonieën" van Beethoven. Dat zijn (uiteraard) de derde, de vijfde en de negende. Ze worden uitgevoerd door de Berliner Philharmoniker, geleid door Eugen Jochum. De indeling van de platen is misschien een beetje onwennig: zo staat het eerste deel van de vijfde als laatste band op de achterkant van de eerste plaat met de Eroica, en zo lopen de drie symfonieën over de randen van de drie platen heen. Maar daarvoor heeft men ze dan ook alle drie (de koorsymfonie volledig) in een album van welgeteld drie tientjes bij elkaar Het zijn bovendien voortreffelijke uitvoeringen, die destijds terecht ho ge ogen gooiden. In hun moderne ste reo-jasje krijgen ze nieuwe glans, al zal een technische scherpslijper het misschien een beetje „onecht" blijven vinden. Voor een zeer geoefend oor is Inder daad soms hoorbaar dat er een kunst matige ingreep is verricht om het ste reo-effect te bereiken. Maar over het geheel is dit transcriptie-procédé al leszins geslaagd. In de lyrische fina le van de negende krijgt de uitvoe ring een ruimtelijk effect die haar beslist ten goede komt, omdat ze het koor als het ware volkomen over het orkest heen tilt, zodat ze goed van elkaar los komen. Een andere uitgave in deze serie be treft het eerste pianoconcert van Tsjaikowski, uitgevoerd door Sjoera Sjerkasski met de Berliner Philhar moniker onder leiding van Leopold Ludwig. Muzikaal een vertolking van zeer goed gehalte, poëtisch en naar veler smaak wellicht net iets te weinig gepassioneerd. De opname technici hebben het klavier uitste kend naar voren gehaald, en het knap over de twee kanalen verdeeld. In deze uitvoering is de transcriptie techniek af en toe verantwoordelijk voor een hinderlijke verdringing van de violen. Maar overigens heeft Heliodor met deze nieuwe reeks interessante pla ten op de markt gebracht. We hadden ook alle waardering voor de stereo bewerking van het vioolconcert van Brahms, gespeeld door Wolfgang Schneiderhahn met de Berliner Phil harmoniker onder Paul van Kempen. Deze fraaie uitvoering komt ook ex tra goed „uit de verf", dank zij de technische ingreep. De nummers van de hier genoemde uitgaven zijn: Heliodor 89581/83, 89517 en 89519. M.G. De beeldhouwster Vera Tummers- Van Hasselt, uit Heerlen heeft deze wandelende figuren ontworpen. Ze worden in brons gegoten en zullen monument staan in Nijmegen. Het wordt de stad aangeboden bij gele genheid van de gouden vierdaagse. De jongensfiguur, op wandelschoei sel, stelt de start voor. Het meisje, dat een boeket bloemen draagt, duidt op de feestelijke finish bij de vier- daagsen. Zeer waarschijnlijk zal het, iets meer dan levensgrote, monu ment tijdens de komende gouden vierdaagse onthuld kunnen worden. IN POLEN is geprotesteerd tegen de verkoop van brieven van Chopin. De ze zal op 17 mei in München plaats vinden. Ze zijn uit de kamer van zijn tante verdwenen, tijdens de oorlog in 1939. Dat is geen welluidende zaak. HET Fontein Tuynhoutfonds heeft de muziekprijs 1965-1966 uitgereikt aan Jan van Vlijmen, Hoevelaken. Zijn kamerorkestwerk „Gruppi" moge ve len dan niet welluidend in de oren klinken, de jury die het kan wet ten noemt hem: „Een der meest markante persoonlijkheden van zijn generatie, wiens werk getuigt van fantasie en durf". DRS. L. J. M. VAN DER LAAR wordt door Erica Visser, uit Harmeien, ge tekend. Dit doet zij in opdracht van minister Vrolijk, die de serie portret ten van oud-ministers en -staatsse cretarissen van het voormalig mi» nisterie van O.K. en W. wil comple teren. Theo Swagemakers, Amsterdam schildert mr. Th. Bot en Riek Wesse- ling, Amsterdam, mr. J. Grosheide. ZEER IN trek waren schilderijen van Nederlandse meesters op een veiling van moderne kunst bij Mak van Waay. De Brabantse watermolen van Van Gogh bracht 95.000 gulden op. Een Breitner 45.500 gulden. Een jonge Mondriaan 22.000 gulden. Alles bleef in Nederlandse handen, behalve een Mondriaan, die voor 32.000 gulden naar Londen ging. OOK HEYERMANS is geëxporteerd. Een nieuiv studenten theater te Kiev voerde zijn „Op hoop van zegen" op. Niet in het Nederlands, maar in het Oekraiens. Het is goed te weten, dat dit gebeurde onder regie van Dmitry Aleksidze. VOOR IMPORT zorgt het ASVA. De Amsterdamse studenten hebben 99 landen aangeschreven, door middel van 1000 uitnodigingen, om deel te nemen aan het internationaal Festival voor Studentenfilms. Deze, zo gehe ten, Cinestud wordt georganiseerd van 26 januari tot en met 3 februari in de hoofdstad. Kosten: 22 mille. VOOR ONZE goede-kunst-naam in het buitenland zorgden: B&rt Haansfcra die 9 dagen in Toronto, Canada, ju reerde en zijn films Glas, Zoo en Delta-fase vertoonde. Het Nederlands kamerorkest, dat op het Osaka-festi val, Japan, een zestal zeer geslaagde «concerten gaf. En het Nederlands Danstheater, dat vijf voorstellingen, op de Canarische eilanden danste. „De belangrijkste theatergebeurtenis sinds jaren", schreef de Ciario de Las Pal- mas. INTERNATIONALE orgeldagen Rij- streek worden van 21 tot en met 24 mei te Arnhem gehouden. Hier wordt niet geïmproviseerd, maar is uitslui tend sprake van vertolking, interpre tatie, van bestaande composities. Er komen Duitse, Franse en Zwitserse organisten. Ons land is vertegenwoor digd door Wim Hendricks, Nijmegen en Kees van Houten, Helmond. WALT DISNEY wordt geëerd als die renbeschermer. Op 23 mei mag hij te New York de gouden medaille van de vereniging voor dierenbescherming in ontyangst nemen, omdat hij door zijn „unieke creatieve werk heeft bijge dragen tot een beter begrip van en liefde voor de dieren". DE LIEFDE voor de mens dreigt echter bij de film wat in het gedrang te ko men. Bij een opname voor de film Hartenkoning onder regie van Philipe de Broca in het bos van Senlis is het zo heftig toegegaan, dat de Britse acteur Alan Bates zijn enkel brak. MAAR EEN nieuw cultureel blad zal nog meer reclame gaan maken voor de échte kunst. Het Kunstmaand- orkest heeft daartoe het initiatief ge nomen. De eerste, in vele kleuren ge drukte, concertkrant is uit. Zo maar gratis. Directeur Huckriede hoopt dat het zal uitgroeien tot een maande lijkse periodiek. HET USO, het Utrechts symfonie-or kest geeft maandag 9 mei een jubi leumconcert in de Margriethal van de jaarbeurs. Bij gelegenheid van het 150-jarig bestaan componeerde Her man Strategier een speciale feest zang. Verder is het een luchtig pro gramma. De zilvervloot komt zelfs in de hal van de goud-beurs.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1966 | | pagina 25