Mies van der Rohe
Geschiedenis
van stoelen
VAN MONO NAAR
Wandelen
in bro
Puzzel
Proost", olias...
m tumtum tumtum
DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 7 MEI 1966
29
jïax reger stierf
5uaar geleden
ïxTeeft nog voort
poor zijn klanken.
mensen van morgen
de heilige deur
werd
de gouden deur
"van johannes
door manzu.
J5
In het Reger-huis te Jena staat de urn met as van de onstuimige en muzikale
mens Reger, die op 11 mei 1915, vijftig jaar geleden, dood werd gevonden in
een hotelkamer te Leipzig. Hij had een enorm werkzaam leven (ongeveer
duizend composities), vol miskenning en waardering achter de rug. Zijn moeder
leerde hem in zijn geboortehuis (19 maart 1873) te Brand, Beieren, piano spelen.
In Bayreuth werd hij gegrepen door de muze der toonkunst. Aan Riemans
conservatorium te Sondershausen was hij leerling en .leraar" tegelijk. Zijn
karakter, weerbarstighumoristischeenzaam, bezorgde hem vriendschap,
bespotting, werkkracht,hongeren dorstDeze „akkoorden-
arbeider" dit schreef hij zelf in een gastenboek schiep „onspeelbare"
orgelwerken (Fantasie en fuga over B-a-c-h), de Hiller-variaties, Mozart-
variaties, psalm 100, solo-sonates etc.; was leraar aan het conservatorium te
München (één jaar), Universitatsmusikdirektor (één jaar); dirigent van het
beroemde orkest te Meiningen (drie jaar)Overal stootte hij terecht en
ten onrechte op weerstanden. In Nederland vond hij erkenning: „Die Hollander
gind Regertoll. In Haag kolossaler Erfolg. Die Leute haben mit den Füszen
getrampelt." Geen woder, dat op 11 mei in Den Haag een herdenkingsconcert
plaatsvindt. Ook het Holland Festival herdenkt Reger op 3 juli. Regers 100e
psalm wordt uitgevoerd in de Schütz-Regerweek, 11 juni Concertgebouw te
Amsterdam en 19 oktober wordt Reger herdacht in de Doelen te Rotterdam.
We kunnen dan constateren of de universiteit van Berlijn gelijk had, toen zij
Reger benoemde tot eredoctor in de medicijnen omdat zijn muziek „leniging
aan zieke gemoederen'schonk.
Sinds korte tijd draait in Duitsland Kees Brusses Duitse versie van „Mensen
van morgen". Het blijkt een kassucces. Onder deze titel werden ook jonge-
meisjes en jongemannen uit de Bondsrepubliek ertoe gebracht door intensieve
ondervraging inlichtingen over zichzelf te geven.
Deze onderneming scheen aanvankelijk een groot risico te dragen. „De Duitsers
kunnen zich niet op de juiste wijze gedragen. Ze zijn te stijf en te gesloten.
Ze weten niets over zichzelf." Deze en dergelijke vooroordelen werden naar
voren gebracht. Desondanks vond men jonge mensen in Berlijn, Hamburg,
in Beieren en aan de Rijn, die systematisch waren uitgekozen, wèl daartoe be
reid. Zij vertegenwoordigen de meest uiteenlopende types en hebben filmisch
interessante gezichten. Bovendien wisten zij ook nog boeiend te vertellen. De
regisseur ontdekte een generatie zonder vaders; hij deed opwindende ontdek
kingen en vond prachtige jonge mensen, die volkomen het tegendeel waren
van de algemene opvatting. Ze waren onbevangen, niet stijf en hadden goede,
ontstellende en vrolijke verhalen. Allen maakten zij een nuchtere, zelfbewuste
en sympathieke indruk. Zij praatten voor de camera in de spreekwoordelijke
zin van „elk vogeltje zingt zoals het gebekt is". Mogelijk verschaft deze film
een typische voorstelling van de Duitse jeugd van tegenwoordig, al was het
dan niet de bedoeling een wetenschappelijke reportage samen te stellen.
Het is de moeite waard bij een bezoek aan de St.-Pieter te Rome, te midden van
het glansrijke décor, stil te staan bij de heilige deur öf de conciliedeur óf
de deur van Manzu. De beroemde beeldhouwer heeft, vanuit zijn weerbarstige
geest, met een intense innerlijke bewogenheid deze deur gemaakt tot de deur
van paus Johannes. In 1947 werd een prijsvraag uitgeschreven voor deze deur;
een van de vijf hoofddeuren, waarvan alleen de middendeur reliëfs kreeg van
Filarete (1445). Manzu kreeg in 1952 de opdracht. Werkte de plannen steeds
opnieuw om. Het zou geen paradijselijke poort, maar een deur van de dood
worden. Juist hier. In 1964 voltooide hij de deur. Het is een getuigenis gewor
den van Manzu's geschokte gemoed: de creperende ellende in deze wereld
tegenover een kerk met teveel franje. Temidden van zijn worsteling sprak hij
erover met zijn dorpsgenoot paus Johannes. Zijn opstandige problemen kregen
daardoor reliëf in zijn geest. Johannes poseerde zelfs voor Mar.zu. De binnen
kant van deze deur (7,65 m hoog en 3,65 m breed) kreeg de treffende afbeelding
van Johannes, terwijl kardinaal Rugambwa voor hem knielt. De voorzijde
vertoont de dood van Christus, Maria, Abel, Jozef, van paus Johannes (inge
voegd tijdens zijn arbeid) van Stefanus, Gregorius VII, dé dood van een para
chutist, een moeder en de dood door blinde haat. Een prachtige deur, waaruit
zowel de vernieuwing van de kerk als die van het artistieke kunnen naar
voren komt, gekristalliseerd in Manzu.
Ludwig Mies van der Rohe behoort met Le Corbu-
sier, Gropius en Wright tot de architecten, die deze
eeuw bouwkundig het meest beïnvloed hebben.
Hij is nu 80 jaar geworden en leeft in Amerika,
leder zichzelf respecterend periodiek of boek drukt
met lovende woorden, zijn Duits paviljoen te Bar
celona en zijn Barcelonazetel af. Mies van der
Rohe heeft het in zijn leven meer met parade-
paardjes, dan met erkenning moeten doen. In hem
kristalliseert zich wel duidelijk het menselijke dra
ma in de kunstwereld van de botsing tussen een
visionair blikveld en de trage en gemakzuchtige
massa. Eerst in de vijftiger jaren kreeg bv. zijn
Barcelonazetel, veertig jaar geleden ontworpen,
door toedoen van Florence Knoll (Knoll Associates)
in bredere kringen bekendheid- Hij siert nu talrijke
geld-barok kantoren en kamers. De „Louis XIV"
van deze eeuw.
Geboren 1866 te Aken. Kreeg geen opleiding in
de architectuur. Als arme metselaarszoon ver
diende hij op de steiger en in een steehouwers
werkplaats. de kost. Was werkstudent en werkte
van 1907 tot 1910 bij Peter Behrens, een der
eerste bouwmeesters, die duidelijk oplossingen
zocht voor de vormgeving van moderne utiliteits-
werken (architect en industrial designer van de
AEG). Beiden ondergingen invloed van Berlage
en later van „Stijl".
De plattegronden van Mies van der Rohe tonen
een lucide en konsekwente functionaliteit, en een
perfecte materiaalbeheersing. In de twintiger ja
ren ontwierp hij zijn „visitekaartje": het Duitse
paviljoen op een tentoonstelling in Barcelona,
maar ook het monument voor Karl Liebknecht en
Rosa Luxemburg in Berlijn.
Als velen emigreerde hij in 1937 naar de Ver
enigde Staten en werd, eveneens als vele ge-
emigreerde Duitsers, een (vaak snobistisch) ge
vierde meester. Als hoogleraar op het Illinois Insti
tute of Technology was zijn invloed groot. De Sea
gram-Building, House Farnsworth, Lake Shore Drive
Apartment en de Convention-Hall in Chicago kre
gen wereldvermaardheid. Hij werd het zoveelste
talent, dat Europa liet emigreren. Hij werd de zo
veelste deskundige en visionaire mens, die vanuit
de eerste erkenning in de Verenigde Staten, ook
in Europa invloed kreeg.
Een duidelijke illustratie hiervan is het „Mies van
der Rohe stoelenverhaal" Hij behoorde tot de
grote vernieuwers in het tijdvak 1920- 1930, waar
van we eerst nu ontdekken, dat zij met een ver
bijsterende rijpheid dachten en ontwierpen. Tot in
onze dagen hebben zij onze woon-„cultuur" be
paald.
Maar deze geniale vormzoeker en ontwerper heeft
ongeveer dertig jaar moeten wachten vóór zijn
geraffineerde vondsten werden tot de „Mies clas
sics". Het was de Knoll Association, New York,
(Knoll International) die de exclusieve rechten op
de meubelontwerpen van Mies van ckar Rohe
kreeg,- ze aan de vergetelheid ontrukte en tot
toonaangevende meubelstukken in onze dagen
maakte. Hij had ze indertijd ontworpen voor mas-
saprodukfie.
Zijn meest bewonderde Barcelonazetel ontwierp
hij in 1929 voor het gelijknamige paviljoen. Een
dubbele x-constructie van verchroomd bandstaai,
waarin de beide lederen kussens met een elegante
precisie zijn gevat. Een uitgekookte vorm van pres
tige binnen de juiste normen. Het bleef een ge
legenheidsexemplaar. Hetzelfde lot ondergingen
ook o.a. zijn MR-stoel, de Tugendhatzetel en de
Brno-stoel uit dezelfde tijd. Knoll hield in oktober
1965 een eerste show van vier ontwerpen van
Mies van der Rohe. Het enthousiasme in de pers
was grootna bijna 40 jaar De firma
voert nü een zevental werken van deze tachtig
jarige.
In ons land liet Metz, Amsterdam, enige tijd ge
leden door de modelbouwer Spaaij, Amersfoort,
zijn meubels, op schaal 1:10, nabouwen. Dit
om deze, voor de normale beurs onbetaalbare,
meubelstukken te kunnen demonstreren,
in verband met zijn 80e verjaardag bezocht een
verslaggever Mies van der Rohe thuis, 230 East
Ohio Street te Chicago- Hij was ten zeerste ver
wonderd Mies niet in een Barcelonazetel, maar in
een of ander aftands zeteltje aan te treffen. Toch
zitten „zijn" stoelen uitstekend.
H- E.
Enkele dagen voor kerstmis 1928 ont
ving Albert Kuyle, directeur van de
uitgeverij „De Gemeenschap" te Utrecht
een geraffineerd opgesteld briefje, dat
ondertekend was door een zekere Mien
Proost. Zij deed zich daarin voor als
een verlegen bakvis, koketteerde wat
met de „beroemde" schrijver, bood hem
een bundeltje gedichten aan, en be
sloot: „Ik zit in de laatste klas van het
Lyceum, ben zeventien, en nog een
paar maanden. Wilt U ze uitgeven
Schrijft U mü gauw In een P.S. liet
de schrijfster nog eens uitkomen, dat ze
erg jong en argeloos was.
Kuyle liet er geen gras over groeien. De
gedichtjes spraken hem aan en pasten
geheel in het kader van zijn beruchte
Hagel-rubriek. Nog geen veertien da
gen later schreef hij terug, dat het bun
deltje hem uitermate geïnteresseerd
had; vertederd noemde hij het „Uw lie_
ve zending", en tot slot dronk hij haar
toe: „Proost!".
Nog datzelfde jaar verscheen het boek
je, dat de indruk maakte van een
schoolschrift. Op de blauwe omslag
was een etiket gedrukt, waarop met een
meisjeshand geschreven was: Mien
Proost. Het middelbaar onderwijs èn an
dere gedichten.
De pers was over het algemeen opge
togen over deze poëzie vol ironie, hu
mor, kritiek en rancune. Achteraf kan
men er verbaasd over staan, dat het
aanvankelijk niemand is opgevallen,
dat deze forse cynische verzen onmoge
lijk geschreven konden zijn door een
zeventienjarige lyceïste. Zij werd nota-
bene vergeleken met Nescio, Du Per
ron, Jan Greshoff, Bert Brechfc, Ossip
Kalenter, Cornelis Paradijs, De School
meester, e.a. Naar onze mening stond
zij onder invloed van A. van Collem.
Neem b.v. de volgende twee regels uit
het bekende gedicht „Opstandige
jeugd":
Ach Moeder met Uio droef gelaat
Die hij papieren rozen staat
en leg daarnaast de aanhef van het aan
grijpende „Gebed te Waalwijk" uit de
Liederen van Huisvlijt:
O Christus met uw zacht gelaat,
Maryedie daameven staat,
De overeenkomst is evident.
Over het pseudoniem ontstond pas eni
ge argwaan, toen G.H.'s Gravesande het
boekje een nieuwe „Julia" noemde. Hij
veronderstelde, dat Kuyle een stunt had
willen uithalen en dat deze zelf de au
teur was. Er werd van alles in het werk
gesteld om de schuilnaam nog enige
tijd geheim te houden. Henny Marsman
was zelfs zo vriendelijk om in de N.R.C.
zijn vriend bij te staan door het vol
gende leugentje-om-bestwil op te dis
sen
„Mien Proost is een meisje. Ik stel
dit voorop, omdat men in tallooze
brieven pn gesprekken en reeds in
een enkele critiek aan dit eenvou
dige feit heeft getwijfeld.
Men schreef en sprak van een mys
tificatie; men noemde beurtelings
Kuylevan Duinkerken, Helman.,
als de werkelijke auteurs".
Marsman besloot zijn artikel met een
rijmpje, dat men niet in zijn Verzameld
Werk zal aantreffen:
Verloofd
Ik heb Mien Proost
Met een jongen gezien.
Ze deed net of ze mij niet zag.
Ik zei natuurlijk
Dag Mien".
Ze heeft geweldig gebloosd.
Albert Kuyle stelde 's Gravesande in de
gelegenheid de dichteres te interviewen.
Deze was echter gemaskerd en wist
uiteraard geen antwoord op de haar ge
stelde vragen. Bij een andere gelegen
heid beweerde Du Perron, dat hij met
Mien Proost ging trouwen en Martinus
Nijhoff stelde een vrouw, die in zijn
gezelschap was, voor als Mien Proost.
Ten slotte hebben beide schrijvers in
het tijdschrift „De Gulden Winckel" de
dichteres ontmaskerd. Het bleek de 27-
jarige journalist Hans Klomp te zijn, die
in 1935 nog een bundeltje „Tot slot"
uitgaf, waarmee Mien inderdaad haar
schrijfstersloopbaan beëindigde.
Klomp heeft later nog onder eigen naam
(en wellicht nieuwe pseudoniemen?)
gedichten gepubliceerd. Ook kwam hij
nog eens in het nieuws, toen het overi
gens onvolprezen Lectuur-Repertorium
van Joris Baers de volgende informatie
- verstrekte
„Proost, Mien: ps. van Hans Klomp.
N. Ned. (geb. Amst. 1902). Van huis
uit katholiek ging hij over tot het
communisme. Hij schreef o.m. een
bundel godslasterlijke gedichten".
Dit was er wel heel erg naast.
Tenslotte heeft Harriet Freezer vorig
jaar in Het Parool de hele roman rond
Mien Pfoost opgehaald. Men vindt dit
met veel speurzin samengesteld artikel
schots en scheef gereproduceerd op de
kaft van de tweede druk-van „Het mid
delbaar onderwijs en andere gedichten".
Het dagblad, waaraan het ontleend
werd, had hierbij wel genoemd mogen
worden. De N.V. Leiter-Nypels te Maas
tricht heeft het boekje hetzelfde uiter
lijk meegegeven, dat de eerste druk
van „De Gemeenschap" had. Paul Dae-
nen heeft de, gedichten verlucht met
een groot aantal toepasselijke tekenin
gen, waarvan die met een erotische in
slag verreweg de beste zijn. Wat de ver
zen zelf betreft: niemand zal willen vol
houden, dat we hier met grote poëzie te
maken hebben, maar als curiositeit en
als illustratie bij een vermakelijke epi
sode in onze literatuur- geschiedenis
heeft deze tweede druk zeker zijn waar
de.
WILLEM v.d. VELDEN
kul ^Uys heeft de aansluiting bij de „grote"
Va»h erel^ d^vonden. Op de reproduktie-af deling
ft het Stedelijk Museum te Amsterdam wordt tot
Wer?61 6en- gehouden van grafische
Deufh' ,Z^n vrenten hangen erbij,
in Pt*'8 en hn°'s verraden zijn grafische opleiding
e. xofj'erdam, bij Zwiers. Toch zie ik me graag als
vnl "°uiien-echtelijke" leerling van de uitstekende
kMu Zv)iersVan JuuV Huerck in Den Haag
had u sc^dere11' Dat heeft absoluut invloed ge-
vierit het typisch eigen accentdat het
tan uan leerlingen van Zwiers kenmerkt, doorbro-
Uvtld meest boeit me de natuur. Tijdens mijn
h in B/eda zwierf ik hier door bos en venDat
wile* platen te zien. Deze Dijk bij West-K a-
5er fpouen) heeft een tijdje geleden in het Zwit-
htteraire tijdschrift Contre gestaan
Ik werk nu in Amsterdam. Dat is nodig om aanslui
ting in de kunstwereld te krijgen. Ben veel bezig in
de vrije grafieklitho's. In deze stad houden me
vooral de relaties tussen de mensen bezig. Dat komt
b.v. tot uiting in mijn nieuwe serie, waarmee ik be
zig ben. Gouaches en litho'sgeïnspireerd op een ge
dicht van Prévert. Ik druk de platen zelf in het Gra
fisch Centrum. Ze moeten aan hoge technische ei
sen voldoen. Het is jammer, dat de Justus de No-
belaer-prijs van de gemeente Etten, die ik pas ont
ving, gehalveerd is, anders had ik mijn eigen pers
kunnen kopen".
Luc Kuys werkt hard en heeft talentTwee eigen
schappen, waarmee hij verder kan komen. De pers
zal er dan ook komen. En, naar we hopensteeds
betere prenten. We geloven, dat hij het kan.
h.e.
Heliodor heeft alle technische
vaardigheid die de grammofoon-
platenindustrie tot dusver ver
gaard heeft, op interessante wij
ze uitgebuit: van een groot aan
tal oudere (mono-opnamen,
praktisch alle van grote muzi
kale klasse, heeft dit Duitse
label op geraffineerde manier
stereopersingen gemaakt.
Het woord „stereo" is hier wellicht
niet helemaal op zijn plaats. Heliodor
spreekt dan ook eerlijkheidshalve
van „Stereo Transcription". Het is,
hebben we na het beluisteren van een
aantal van deze platen vastgesteld,
een experiment dat alleszins de
moeite waard is, en voor de platen-
liefhebber bijzonder interessant,
trouwens ook in financieel opzicht,
want Heliodor is, zoals bekend, een
van de zeer goedkope labels.
De meeste opnamen die men ervoor
koos, stammen uit een tijd waarin
verreweg de meeste uitvoeringen ten
behoeve van de platenindustrie nog
slechts monauraal werden opgeno
men. Er is dus van deze oudere opna
men geen stereo-band voorradig.
Omdat ze behoren tot het beste van
wat destijds (op DGG) in de groef
werd vastgelegd. Die opnamen zijn
niet meer leverbaar, doch ze zouden
bovendien geen gewillige markt
meer vinden omdat de gehele platen
branche langzamerhand zo goed als
geheel naar stereofonie is overge
schakeld.
Het „transcriptie"-procédé is nu be
doeld om deze platen tot nieuw le
ven te wekken. Men heeft de opnamen
technisch helemaal „uit elkaar ge
haaid", de frequenties „gezeefd" en
die heel verdienstelijk in twee ka
nalen overgebracht. Een strikt tech®
nische ingreep dus, die evenwel een
verrassend resultaat oplevert
Een van de uitgaver. in de „Stereo
Transcription"-reeks is een eenvou
dig uitgevoerd album van drie pla
ten met „de grote symfonieën" van
Beethoven. Dat zijn (uiteraard) de
derde, de vijfde en de negende. Ze
worden uitgevoerd door de Berliner
Philharmoniker, geleid door Eugen
Jochum. De indeling van de platen is
misschien een beetje onwennig: zo
staat het eerste deel van de vijfde als
laatste band op de achterkant van
de eerste plaat met de Eroica, en zo
lopen de drie symfonieën over de
randen van de drie platen heen.
Maar daarvoor heeft men ze dan ook
alle drie (de koorsymfonie volledig)
in een album van welgeteld drie
tientjes bij elkaar
Het zijn bovendien voortreffelijke
uitvoeringen, die destijds terecht ho
ge ogen gooiden. In hun moderne ste
reo-jasje krijgen ze nieuwe glans, al
zal een technische scherpslijper het
misschien een beetje „onecht" blijven
vinden.
Voor een zeer geoefend oor is Inder
daad soms hoorbaar dat er een kunst
matige ingreep is verricht om het ste
reo-effect te bereiken. Maar over het
geheel is dit transcriptie-procédé al
leszins geslaagd. In de lyrische fina
le van de negende krijgt de uitvoe
ring een ruimtelijk effect die haar
beslist ten goede komt, omdat ze het
koor als het ware volkomen over
het orkest heen tilt, zodat ze goed
van elkaar los komen.
Een andere uitgave in deze serie be
treft het eerste pianoconcert van
Tsjaikowski, uitgevoerd door Sjoera
Sjerkasski met de Berliner Philhar
moniker onder leiding van Leopold
Ludwig. Muzikaal een vertolking van
zeer goed gehalte, poëtisch en naar
veler smaak wellicht net iets te
weinig gepassioneerd. De opname
technici hebben het klavier uitste
kend naar voren gehaald, en het
knap over de twee kanalen verdeeld.
In deze uitvoering is de transcriptie
techniek af en toe verantwoordelijk
voor een hinderlijke verdringing van
de violen.
Maar overigens heeft Heliodor met
deze nieuwe reeks interessante pla
ten op de markt gebracht. We hadden
ook alle waardering voor de stereo
bewerking van het vioolconcert van
Brahms, gespeeld door Wolfgang
Schneiderhahn met de Berliner Phil
harmoniker onder Paul van Kempen.
Deze fraaie uitvoering komt ook ex
tra goed „uit de verf", dank zij de
technische ingreep.
De nummers van de hier genoemde
uitgaven zijn: Heliodor 89581/83, 89517
en 89519.
M.G.
De beeldhouwster Vera Tummers-
Van Hasselt, uit Heerlen heeft deze
wandelende figuren ontworpen. Ze
worden in brons gegoten en zullen
monument staan in Nijmegen. Het
wordt de stad aangeboden bij gele
genheid van de gouden vierdaagse.
De jongensfiguur, op wandelschoei
sel, stelt de start voor. Het meisje,
dat een boeket bloemen draagt, duidt
op de feestelijke finish bij de vier-
daagsen. Zeer waarschijnlijk zal het,
iets meer dan levensgrote, monu
ment tijdens de komende gouden
vierdaagse onthuld kunnen worden.
IN POLEN is geprotesteerd tegen de
verkoop van brieven van Chopin. De
ze zal op 17 mei in München plaats
vinden. Ze zijn uit de kamer van zijn
tante verdwenen, tijdens de oorlog in
1939. Dat is geen welluidende zaak.
HET Fontein Tuynhoutfonds heeft de
muziekprijs 1965-1966 uitgereikt aan
Jan van Vlijmen, Hoevelaken. Zijn
kamerorkestwerk „Gruppi" moge ve
len dan niet welluidend in de oren
klinken, de jury die het kan wet
ten noemt hem: „Een der meest
markante persoonlijkheden van zijn
generatie, wiens werk getuigt van
fantasie en durf".
DRS. L. J. M. VAN DER LAAR wordt
door Erica Visser, uit Harmeien, ge
tekend. Dit doet zij in opdracht van
minister Vrolijk, die de serie portret
ten van oud-ministers en -staatsse
cretarissen van het voormalig mi»
nisterie van O.K. en W. wil comple
teren. Theo Swagemakers, Amsterdam
schildert mr. Th. Bot en Riek Wesse-
ling, Amsterdam, mr. J. Grosheide.
ZEER IN trek waren schilderijen van
Nederlandse meesters op een veiling
van moderne kunst bij Mak van Waay.
De Brabantse watermolen van Van
Gogh bracht 95.000 gulden op. Een
Breitner 45.500 gulden. Een jonge
Mondriaan 22.000 gulden. Alles bleef
in Nederlandse handen, behalve een
Mondriaan, die voor 32.000 gulden
naar Londen ging.
OOK HEYERMANS is geëxporteerd.
Een nieuiv studenten theater te Kiev
voerde zijn „Op hoop van zegen" op.
Niet in het Nederlands, maar in het
Oekraiens. Het is goed te weten, dat
dit gebeurde onder regie van Dmitry
Aleksidze.
VOOR IMPORT zorgt het ASVA. De
Amsterdamse studenten hebben 99
landen aangeschreven, door middel
van 1000 uitnodigingen, om deel te
nemen aan het internationaal Festival
voor Studentenfilms. Deze, zo gehe
ten, Cinestud wordt georganiseerd
van 26 januari tot en met 3 februari
in de hoofdstad. Kosten: 22 mille.
VOOR ONZE goede-kunst-naam in het
buitenland zorgden: B&rt Haansfcra
die 9 dagen in Toronto, Canada, ju
reerde en zijn films Glas, Zoo en
Delta-fase vertoonde. Het Nederlands
kamerorkest, dat op het Osaka-festi
val, Japan, een zestal zeer geslaagde
«concerten gaf. En het Nederlands
Danstheater, dat vijf voorstellingen,
op de Canarische eilanden danste. „De
belangrijkste theatergebeurtenis sinds
jaren", schreef de Ciario de Las Pal-
mas.
INTERNATIONALE orgeldagen Rij-
streek worden van 21 tot en met 24
mei te Arnhem gehouden. Hier wordt
niet geïmproviseerd, maar is uitslui
tend sprake van vertolking, interpre
tatie, van bestaande composities. Er
komen Duitse, Franse en Zwitserse
organisten. Ons land is vertegenwoor
digd door Wim Hendricks, Nijmegen
en Kees van Houten, Helmond.
WALT DISNEY wordt geëerd als die
renbeschermer. Op 23 mei mag hij te
New York de gouden medaille van de
vereniging voor dierenbescherming in
ontyangst nemen, omdat hij door zijn
„unieke creatieve werk heeft bijge
dragen tot een beter begrip van en
liefde voor de dieren".
DE LIEFDE voor de mens dreigt echter
bij de film wat in het gedrang te ko
men. Bij een opname voor de film
Hartenkoning onder regie van Philipe
de Broca in het bos van Senlis is het
zo heftig toegegaan, dat de Britse
acteur Alan Bates zijn enkel brak.
MAAR EEN nieuw cultureel blad zal
nog meer reclame gaan maken voor
de échte kunst. Het Kunstmaand-
orkest heeft daartoe het initiatief ge
nomen. De eerste, in vele kleuren ge
drukte, concertkrant is uit. Zo maar
gratis. Directeur Huckriede hoopt dat
het zal uitgroeien tot een maande
lijkse periodiek.
HET USO, het Utrechts symfonie-or
kest geeft maandag 9 mei een jubi
leumconcert in de Margriethal van
de jaarbeurs. Bij gelegenheid van het
150-jarig bestaan componeerde Her
man Strategier een speciale feest
zang. Verder is het een luchtig pro
gramma. De zilvervloot komt zelfs in
de hal van de goud-beurs.