IMIJ SÉ 1 1 Beslissing valt pas in postconciliaire tijd Rome en Constantinopel heffen banvloek op SENAAT ACHTER HUWELIJK Ons is niets te vergeven misdaad van giovanni yenturi REUMATISCHE- EN SPIERPIJNEN rote jaarmarkt Axel gevraagd Nieuw economisch plan: Sovjet Unie: lager groeitempo Poolse katholieken Gemini-7 in hogere baan Frustratie oorzaak van negeroproer ledenvergadering varkensmesterij ICT-INSPECTEUR rlngsvakvande gro^f Open kerk Teleurstellend Monopolie laten vallen Kerk in de wereld Letter en geest Wederzijdse wil tot verzoening TOT DE MENS Kerken en scholen Onmiddellijke verlichting van Verkocht West-Friesland Eurotransport" nu Amerikaans Verordening wil Sociale zekerheid voor zeelieden binnen de zes Volgens rapport: doch na het veertij sprong toeneemt orn^6 het zestigste jaa® 75 procent van de'™ 1 P°sitlel ^ageerde; •Mvto" tube® Si DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 8 DECEMBER 1965 tot 70 a ■sonen en hadden uiu >n vatbaarheid u -e c terug dat n zijn, Het dit eratie. *"u* »naa^ on« hhganes. c constateerden dat de t,, angrijk is afgenomen p» evolg daarvan is dat ttingskans is en dat er <h,. •nsen tuberculeuze bedenkelijk feit ds minder mensen een ide besmetting onder, er dus steeds minder i, die voor tubercuW zal zonder meer duidT vooral geldt voor d. eiM;. Wilt U geachte Ie- ■KVenstaande •beschouwineen etsen aan de tbc-explosie jï een beatgroep, waarva- •n long-tuberculose heeft en „sterke" infectiebron' is verspreidt besmette speek om zich heen. - en als U heeft op welke wijze zo'n dan zult U begrijpen ite van die speekseldrupoel. ■el meer dan 2 a 3 meter zal ,s U dan bedenkt, dat het deze besmettelijke beater r hem opdringende beat-en- gen meer dan normaal is maar „zacht" uit te druk- bovendien de beatfans in jnge mensen zijn, en dat tot in 1-amp deze jongelui voor ideelte de tuberculose-immu- i, dan is het zonder meer dui- le voorwaarden voor het ont- :en catastrofe aanwezig zijn ■r vast op vertrouwe.. dat de de overheids-instanties alles zullen stellen om zo snel en mogelijk de gevolgen van de bc-explosie -vee te nemen: de besmettelijke patiënten •zoek en langdurige controle tacten. enz. beschikken we tegenwoordig lat van medicamenten (strep- P A.S., nidatox, isoxyl, enz) :n bijna zekere genezing van ide tuberculose gevallen kan jarandeerd. Vanzelfsprekend medicamenten in de voorge- isis en gedurende de voorge- dsduur (soms langer dan e n in worden toegepast. ,,Ain- ons geleerd, dat de tubercu- od Is, maar slaapt en dat wij kzaam moeten blijven. Die ■eid zal zich ook moeten uit- ■er de buitenlandse arbeiders, ■elerlei omstandigheden) een ïormaal „tbc-risico" opleve- elf kunnen doen? Luister: eel? - en bent U moe? ar Uw huisarts toe. 1 nooit Uw bezoek olkingsonderzoek' HUISARTS. 9 december 1965 Het bestuur KENHUISVERPLEGING f-VLAANDEREN" it 14 - Terneuzen. n 8 uur in Grand Hotel .Rot te behandelen punten liggen HET BESTUUR. an behoorlijke grootte mogelijkheid voor uitbrei- imerking. ereist. 0839-00 bur. van dit blad. erkbü deNiUmü en ha« Steeds meermensen e" r risico's bij een progressieve ij als de Nillmü dekken- ie vraag naar verzekering [„gen zoeken wij voor onze rmbitieuze jonge mense- igtuuit nu te solliciteren ;eressante funktie van n met eommerciel0nnanafgaan om snel vooruit t op at all-round vakm iag en -ens- als schadeve tussen- het „Publiek" ea en d contact kunnen legs middd* aan de adminis trateut tut- LANTSOEN 214, .TEL. (070) - 514651. CASKS'* DEUREN OP EEN KIER (Van onze conciliemedewerker pater dr. A. v. d. Weijer ofm cap) ROME. Wie aan het eind van dit concilie een balans moet opmaken, staat voor een hopeloze taak. Wat voor de afzonderlijke zittingen al bijna ondoenlijk was, wordt nu een volslagen onmoge lijkheid. Vier jaren van intensieve arbeid op mondiaal niveau zijn niet in een slotartikel samen te vatten. Hoogstens kan men er enkele aspecten van belichten, terwijl de keuze van deze aspecten weinig meer dan willekeurig kan zijn. Wat ons persoonlijk het meeste be lang inboezemt, is het concilie als gebeurtenis. En dan herinneren we ons, hoe paus Joannes het volslagen onverwacht bijeen heeft geroepen, hoe we aanvankelijk niet wilden ge loven dat worden kon, hoe we na jaren van voorbereiding de haven zijn uitgevaren en buiten de haven meteen werden overvallen door een storm van de Geest. Nooit zullen we dat jaar 1962 vergeten. Nooit het afscheidswoord van paus Joannes, die aan het einde van de eerste zitting al wist, dat hu voor het begin van de tweede de brug zou hebben veriaten- Na Joannes kwam Paulus. En daarmee belandde het concilie on miskenbaar in zijn tweede fase. Sommigen menen, dat er tussen de eerste en de tweede fase een breuk ligt, maar wij zijn niet deze mening toegedaan. Paus Paulus heeft kans gezien het concilie van waus Joan nes in een veilige haven te brengen er. dat is geen geringe verdienste. Hij heeft het gedaan op zijn eigen manier, voorzichtig bijsturend, soms angstig het anker uitgooiend, dan weer zich door zijn broeders on sleeptouw latende nemen maar hij heeft het gedaan. En het lijkt wel, alsof de Geest zich bij zijn karakter heeft aangepast. In moeilijke ogen blikken hebben wij eens gemeend en gezegd, dat de Geest uit het concilie verdwenen was. Wij voelden ons dan als bij een onweer, dat alleen nog wat narommelt in de verte. Maar dat was kortzichtigheid. De Geest heeft duizend manieren van optre den: hij is niet alleen in de storm wind maar ook in de stilte. Hij heeft het concilie tot het einde toe bijge staan. Zonder dramatisch te willen worden, durven wij zeggen, dat wu hem meermalen over Vaticanum 2 hebben voelen komen: in een profe tische toespraak. In een hartstoch telijk protest, in een wonder-bo- ven-wonder-toch-nog-goede afloop naam een eind aan maken, want 'n worsteling die van het begin tot het einde heeft geduurd. Zeker, de laatste zitting had iets mats over zich, iets van „we willen naar huis' ook iets van laten we er in gods- een eind aan maken, want een vijf vijfde zitting, dat brengen we echt meer op"'. Wij misten de charis matische doorbraak van de eerste. Wij dachten met heimwee terug aan de gretigheid, waarmee tijdens de tweede de openleggende ruimte in be zit was genomen. Wij konden niet bogen op een dramatisch hoogtepunt als de zwarte week, waarmee de derde een onvergetelijk stuk geschie denis wist te maken. Wij zeilden over een gladde zee. die slechts door een enkel rimpeltje werd bewogen. Maar wie zegt, dat ook dit niet het werk van de Geest is geweest, een Geest, die het concilie de kans wil de geven om met vangst en al rus tig de haven weer binnen te varen? Het ligt voor de hand, dat we nu eens de vangst gaan bekijken- Dit is niet zo eenvoudig als het lijkt. Je kunt niet zeggen, hier heb ik dit de creet en daar heb ik dat, ik bekijk stuk voor stuk op hun merites en dan weet ik, wat ik gevangen neb. Het concilie is namelijk veel Meer dan de stapel papier, die door paus en bisschoppen werd onder tekend, het gaat daar ver boven uit. Want in praktische gevallen kon de cigénlijke inspiratie van Vaticanum 2 niet of slechts op onvolmaakte wij ze onder woorden worden gebracht, riet is geen overdrijving, wanneer Men sommige decreten nu reeds ver ouderd noemt. En wanneer men Jurft voorspellen, dat ze binnen Il€n jaar zo goed als allemaal door J®aj^s,chiedenis zullen zijn achter- •JÜrti H M dan- dat dit concilie ei- wiJii gewild en wat het met Wf? 4e sterk*e tot uitdrukking Ei en te brengen? Het is het diep tfto«n -open kent" in volle nen .1fgenstelling met het naar bin- work ,.!laar. buiten verzegelde bol- van Vqv arin wb aan het begin Wie w!nanu*m 2 m°esten leven, van karh ner zich niet het boèk tel het hoi ??avianb dat als ti- durft „„tv?lw<!rk clro«g? En wie tertiid a' deze titel toen_ «'WlwiiS ,ren maar a' te harde tolwwk i! beantwoordde? Dit buiten en ?U openSebroken, naar Van 1965 is°raH aar,binnen- De kerk Vaï viw jaar anders dan die Degen- df «eled<?n. Pogram 'heeft m" dlt concil'e een het wel hi meage|.even. is - als "lèlens he vnnrx dinaal Suenens. °"k "og tiiden g5per'ode on wa. k-. "Wen* de eerste zitting het een m d?aerste zittini ^erpon nd:'men-e-boire" van on- v°°rgezet paile, t vaders kregen !,nkel ondemern °an"es heeft Kecn "'ten, hi, eatp 5 pnon willen uit- -eer «"leldefiS 5 es een kans- pas geleidelik ulks een kans. Pas i 'ijlen in riP dogonnen zich enke- het is uiteindor? ?l te tekenen. "ohs geweest die üu deardraal Suc" Scborp pntvoAn Gze ll-'nen een Ofhtraie oun?A? i ontworpen. Het Kerk dil ?i aurin was de kerk- "a"r binnen' JÜ vernieuwen oon kerk die rich ?d intra- En 1,1 haar betrekkin moest vernieuwen •orlesia ad n naar blüten: da?rmee 5 ,Suenens deed is hij het '0 ken.de vondst- In ''owum 2 zijn die aan Va" Sczicht heeft gegeven- Als wij nu eerst eens bekijken, wat er bij de reformatie-naar-bin- nen werd bereikt, dan mogen we vier grote resultaten opnoemen: de stukken over de kerk, over de god delijke openbaring, over de liturgie en over de missie. De kerk presen teert zich na Lumen gentium" niet langer als een juridische organisa tie, waarin de voornaamste posten bezet worden door de clerus met aan de top een almachtige paus, maar als het volk Gods onderweg waarin allen van de Geest zijn be zeten en waarin allen zijn geroepen tot dienst, de ene tot deze en de an dere tot die dienst. Dit volk Gods i< een zichtbare gemeenschap, die door de eeuwen trekt, die zich al tijd weer moet aanpassen aan de steeds wisselende omstandigheden (daarom decentralisatie en plura lisme) maar die tegelijkertijd zich zelf moet blijven in een voortduren de confrontatie met de kern, waar uit zij is voortgekomen, met de apostolische gemeente, die de Heer zelf heeft gesticht. Met andere woorden een kerk die leeft «n die haar leven altijd w'eer put uit de „bronnen der openbaring". Dit le ven van de kerk voltrekt zich voor namelijk in haar liturgie'en dus is het voor haar een levensbelang, dat deze gevierd wordt op een zo vitaal mogelijke wijze: hierdoor werd de basis gelegd voor het decreet over de liturgie. Tenslotte wil dit leven zich steeds verder voorplanten, nieu we scheuten zetten en nieuwe vruch ten dragen, die wel uit de ene stam voortkomen, maar die toch ieder hun geheel eigen en verrassend nieuw aanschijn hebben: kerk is nu eenmaal zending naar alle volkeren van een bepaalde tijd en naar heel de mensheid van alle tijden. Dat het concilie op al deze punten tot echte resultaten heeft geleid, is eigenlijk niet eens zo verwonderlijk, als men bedenkt, hoezeer het kon aanknopen bij reeds lang in de kerk levende bewegingen: een liturgische beweging, een bijbelbeweging en een missionaire beweging. Vaticanum 2 hoefde maar in gebaande paden te springen. Wel mag het verwonderlijk heten, dat het op deze paden zo ver gegaan is, verder dan welke litur- gist, ijveraar voor de bijbelbeweging of missionaire enthousiasteling had durven verwachten. Natuurlijk hebben niet alle docu menten welke op de binnenkerkelij ke reformatie gericht staan, eenzelf de hoogte bereikt, zijn er naast hoge vuurpijlen ook lagere sissers ge weest. Van duidelijk minder allure dan het bovengenoemde is het de creet over het ambt der bisschoppen en dat over het lekenapostolaat. En in sommige opzichten zelfs teleur stellend zijn de besluiten, welke ge nomen werden ten aanzien van de dienst en het leven van de pries ter (vooral het verbod om publieke lijk over de celibaatskwestie te spre ken heeft een slechte indruk ge maakt), de priesteropleiding, de ver nieuwing van het religieuze leven en de christelijke opvoeding. We hoeven ze echt niet mooie»* te maken dan ze zijn. Maar wel kunnen we hopen, dat op deze gebieden uiteindelijk toch be reikt zal worden, wat bü Vaticanum 2 ten diepste heeft voorgezeten, indien men zich namelijk bij het postcon ciliaire werk meer zal laten leiden door de algemene inspiratie van het concilie dan door de letter waarin de ze zich heeft uitgedrukt. Van deze stukken geldt heel in het bijzonder wat wij boven reeds hebben gezegd: zij zullen binnen enkele jaren door de geschiedenis moeten zijn achter haald, willen wij tenminste het aggi- ornamento krijgen, da-t we nodig hebben. Zonder meer enthousiast mogen we zijn over de openingen, die gemaakt werden naar andere godsdiensten toe, in het bijzonder naar afgeschei den christelijke kerken en kerkelijke ■gemeenschappen. In duidelijke ter men werd de vrijheid van godsdienst afgekondigd en daarmee d« basis ge legd voor de religieuze dialoog. Bin nen het christendom liet de katholie ke kerk haar monopolie-aanspraken vallen: zij erkende dat ook de afge scheiden broeders echte christenen zijn. dikwijls betere christenen dan de katholieken en dal ook zij op een of andere manier deel uitmaken van Christus' kerk. Slechts zij die de ont wikkeling van het katholieke denken op dit gebied nauwkeurig hebben ge volgd, kunnen peilen, wat het zetten van deze stap voor de kerk heeft betekend en welk een sprong vooruit zij daarmee gemaakt heeft- Ook ten aanzien van de niet-ehris- telijke godsdienster waaronder de joodse, heeft de kerk haar positie drastisch gewijzigd. Zij erkent nu vol mondig, dat er ook buiten het chris tendom een stuk authentieke gods openbaring leeft en dat dit een ba sis vormt voor onderling respect, broederschap, gesprek en samenwer king. Wat in het bijzonder haar ver houding tot het jodendom betreft, heeft zij geprobeerd definitief af te rekenen met elke vorm van antise mitisme en haar koers voor altijd uit te zetten op het kompas van Paulus' Romeinenbrief. Ongetwijfeld zal ook in deze sector moeten worden afgewacht, hoe de schone beginselen in daden zullen worden omgezet. Hvït intrekken van de wederzijdse banvloeken tussen Ro me en Constantinopel is een voor treffelijk begin. Waarschijnlijk krij gen we binnenkort een volgende toets steen in het uit te vaardigen motu- proprio van de paus over de regeling van het gemengde huwelijk. Maar zelfs als de praktische stappen niet aanstonds helemaal aan de verwach tingen zouden beantwoorden, moeten we blijven hopen op 'n betere toe komst, omdat de bakens waarop de kerk vaart definitief zijn verzet. Tenslotte de opening, die de kerk heeft trachten te maken naar de we reld van vandaag. Als wij het goed zien, is het concilie in dit opzicht niet helemaal geslaagd, hoewel er ten opzichte van het verleden reeds aan zienlijke vooruitgang kon worden ge boekt. De kerk heeft althans haar wil getoond om zich uit haar langza merhand dodelijk geworden isole ment te bevrijden en daarmee een platform gelegd van waaraf verdere stappen kunnen worden ondernomen. Waar een wil is, is een weg. Zelfs kan men erkennen, dat in het theo retische gedeelte van schema 13 en kele beginselen werden opgesteld, die bij consequent doordenken tot onver moede gevolgen op praktisch terrein kunnen leiden. Maar het is allemaal nog te vaag en te weifelend om van ee'n echte opening naar de wereld te kunnen spreken. En dit wreekt zich meteen, wanneer men vanuit de the orie naar praktijk tracht over te gaan. Dan blijkt onbarmhartig duide lijk, dat de kerk met haar houding ten opzichte van de wereldse werke lijkheden nog steeds geen raad weet. Niet op cultureel en ook niet op po litiek gebied, niet ten aanzien van gefeoortenregeling en ook niet ten aan zien van de atoomoorlog. We kunnen erover treuren maar het is nu een maal niet anders. Heeft het concilie ons op al deze ge bieden dan geen stap verder gehol pen? Zo erg is het nu ook weer niet. Zij heeft haar kijk op het huwelijk in beginsel gemoderniseerd en in overeenstemming gebracht met de moderne wetenschappen. Zij heeft baar denken over vrede en oorlog binnen het kader van het atoomtijd perk geplaatst en dat is op zich geen geringe verdienste. Maar alles bij eJkaar moeten we toch erkennen, dat op zeer veel vragen van de mens heid in overgangstijd niet het ver lossende antwoord is gegeven. Mis schien kon dat ook niet, misschien zijn deze zaken in zich nog niet rijp voor een definitieve stellingname- Maar voor hen, die zich sterk be wust zijn geweest van het feit, dat schema 13 een van de kernstukken, misschien wel het kernstuk van het concilie uitmaakte, ig het wel een te leurstelling geworden. Concluderend blijven we vasthou den aan onze optimistische indruk, dat het bolwerk, waarover kardinaal Ottaviani enkele jaren geleden schreef, niet meer bestaat. Tal van deuren zijn op kieren gezet, tal van muren hebben openingen gekregen en daarmee is het bolwerk in beginsel gevallen. Aan ons de taak om het helemaal te slechten. Door van kie ren wijde deurgaten te maken en van openingen grote vensters. Het slechtste wat we in dit ver band kunnen doen, is ons vastbijten in de documenten, die werden ge ratificeerd en deze naar de letter gaan uitvoeren. Wij moeten doorsto ten naar de geest, die er achter ligt en die in bijna alle gevallen de letter verre overtreft. Aan ons de taak om de onvolmaakte compromis sen, die tussen minderheid en meer- erheid moesten worden gesloten, in echte synthesen om te zetten. Aan ons de taak om in de komende post conciliaire periode Vaticanum 2 naar zijn voltooiing te voeren in een on getwijfeld harde strijd tegen hen. die van dit concilie nooit hébben willen weten, die het bevochten hebben met alle kracht die er in hen was en die het ook na zijn afsluiting zullen blij ven bevechten. VATICAANSTAD (KNP) Paus Paulus heeft gisteren samen met het concilie de laatste vier documenten plechtig afgekondigd: over de kerk in de moderne wereld, de godsdienstvrij heid, de priesters en de missie. Tijdens deze plechtigheid, die vooraf werd ge gaan door een h. mis, las mgr. dr. J. Willebrands, secretaris van het secreta riaat voor de christelijke eenheid, de of ficiële verklaring voor, waarin de excommunicatiebul van 1054 tegenover de orthodoxe kerk van Constantinopel wordt opgeheven. Tegelijkerlijid werd ook in de pa triarchale kerk van Constantinopel een soortgelijk document voorgelezen, waar in patriarch Athenagoras van Constanti nopel de banvloek tegenover Rome op hief. Deze wederzijdse excommunicaties waren bijna 1000 jaar geleden de beves tiging van de grote scheuring in de kerk tussen Rome en de orbhodoxie. De op heffing ervan hersbelt de eenheid niet, maar is vrucht en bevestiging van het betere klimaat tussen de orthodoxie en Rome en een direct gevolg van de ont moeting tussen paus en patriarch in Jerusalem nu bijna twee jaar geleden. Mgr. Willebrands legde in naam van Paus Paulus VI en van patriarch Athe- nagoras van Constantinopel, hoofden van de room katholieke kerk en van de orthodoxe kerken de verklaring af. Daarin betreuren zij de beledigende woorden de ongefundeerde verwijten en de veroordelingen welke zij elkaar hebben aangedaan. Ten tweede betreu ren zij de banvloeken,'die zij tegenover elkaar hebben uitgesproken als obsta- Broederlijke omhelzing kels tegen de liefde, welke Christus de stichter als een plicht en kenteken der christenen heeft voorgeschreven. Zij be sluiten wederzijds deze banvloeken op te heffen, en zelfs de herinnering eraan te willen Vergeten. Ten derde betreuren zij de onaangename voorgeschiedenis en de afschuwelijke latere gebeurtenis sen, die onder invloed van diverse fac toren als onbegrip en onderling wan trouwen, geleid hebben 'tot de defini tieve breuk in de kerkgemeenschap. De verklaring besluit aldus: .Wij hopen, dat deze daad van recht vaardigheid en van wederzijdse verge ving God welgevallig zal zijn en dat het door de hele christenwereld zal worden geapprecieerd. Vooral echter door de katholieke kerk van Rome en door de orthodoxe kerk, als uitdrukking van een oprechte wederzijdse wil tot verzoe ning Voorts drukken zij de hoop uit, dat deze verklaring zal leiden tot herstel van de algehele geloofsgemeenschap, de gemeenschap van sacramenten die in de »ersie 1000 jaar der kerk steeds heeft bestaan In ziim rede onder de h. mis wees Daus Paulus erop. dat het concilie zich voor namelijk tot de mens van nu heeft wil len wenden. Nog nooit heeft de kerk zo zeer de noodzaak erkend de wereld, waarin zij leeft, ,te erkennen, haar na derbij te komen haar te begrijpen, te verstaan en haar tegelijkertijd in te ha len in haar snelle en voortdurende ont wikkeling". 30 „We zien hier voor ons/* verklaar de hij aan een groep denkbeeldige be zoekers, „een afbeelding van een van de ontroerendste momenten in de ge schiedenis. De Etruskische strijd krachten zijn zojuist verslagen dooi; de Romeinen in de beruchte slag bij1 het Meer van Regillus." Hij rekende yp zijn vingers. „Een strijd die pre cies 2453 jaar geleden werd uitge vochten. Ziet u die edele figuur daar uiterst rechts? Dat is ongetwijfeld Octavius Mamilius. Wat een edel ge laat! Welk een heldihafitge houding bij het aanschouwen van het tragi- scne gebeuren!" In zaal XIX bekeek hij het restant van een sandaal, afkomstig uit een graf in Visentium. Hij schudde spijtig zijn hoofd. Wat jammer dat het kli maat van Italië niet zo droog was als dat van de Sahara! Vrijwel al net aan bederf onderhevige materi aal was helaas verloren gegaan. Hoe graag zouden wij willen zien welke meesterwerken van linnen, mand werk en hout zij gemaakt hebben! In een andere zaal stond hij stil voor een vitrine met stukken van verschil lende Etruskische muziekinstrumen ten, gevonden onder de oude stad Po- pulonia. Zijn favoriet was de ütuus, een soort klaroen. Hij wierp er be- gerige blikken op. Het is erg vreemd, f dacht hij, dat er geen muziekinstru menten in mijn graf geplaatst zijn. Verder is dat graf geheel compleet Natuurlijk had ik niet mogen ver wachten daar een lituus aan te tref fen dat zou te veel gevraagd zijn; er zijn nog geen half dozijn exem plaren van dat oude instrument in alle musea van de hele wereld te vin den maar toch was het niet on redelijk te verwachten er een of twee fluiten te vinden. Een merkwaardig verzuim. Hij schudde zijn hoofd en zocht een verklaring te vinden. Plotseling flitste een gedachte door zijn hoofd. Dat idee was nooit eer der bij hem opgekomen. Het was nog een vaag vermoeden, maar onmis- i kenbaar een mogelijkheid die een verder onderzoek waard was Enigszins verward liep hij de tuin in sn probeerde het probleem te over zien. Zijn graf was dat van een ko ninklijk krijgsman. Wapens waren er In grote hoeveelheid achtergelaten. De sluipende panter met de lichten de ogen op het ene fresco duidde onmiskenbaar op de strijd. De ge spierde atleten op een andere schil dering waren gewikkeld in een do delijke kamp en beslist niet in een mendschappelijke wedstrijd. De ede le jongelingen gekleed in lichtblau we gewaden, waren daar om de aris tocratische afkomst en de stoïcijnse kalmte van de krijgsman aan te dui- (VERVOLG VAN PAGINA 1) DEN HAAG Terzake de plaats van het huwelijk (Amsterdam) heeft mr. Cals n.a.v. een vraag van de heer Vos (PvdA) gisteren in de Eerste Kamer gezegd, dat het kabinet aanvankelijk geaarzeld heeft deze plaats reeds tijdens de behandeling van de toestemmingswet aan te wijzen. De heer Vos meende dat dit beter achteraf had kunnen geschieden. Mr. Cals meende echter dat dit anderzijds een te belangrijke aangelegenheid was om bü de parlementaire behandeling nog buiten beschouwing te laten. Dr. Berghuis (AR) had eerder de hoop uitgesproken, dat Amsterdam zich be halve een „lastige" stad straks ook een „sportieve" stad zal tonen. Voor het overige kon mr. Cals de Kamer slechts dankbaar zijn voor de brede instemming met het toestemmings- en naturalisatie-ontwerp waarvan de se naat bij monde van de heren Geuze (CHU), Van Riel (WD), Van Lieshout (KVP), Berghuis (AR) en Vos (PvdA) blijk had gegeven. Van de PvdA-fractie hadden alleen de heren Cammelbeeck en De Rijk (beiden r.-k.) en Meester over wegende bezwaren. Zij stemden met de PSP tegen de toestemmingswet. De com muniste mevrouw Van Ommeren-Averink onthield zich van stemming. Tegen de naturalisatie van Claus von Amsberg verzetten zich alleen twee PSP'ers. De gevolmachtigd ministers van Surina me en de Nederlandse Antillen, resp. de heren Einaar en Lampe, betuigden de instemming van hun regeringen en parle menten met de beide wetsontwerpen. Dr. Einaar herinnerde er weer eens aan dat het de Duitsers waren die aan het eind van de vorige eeuw scholen en kerken stichtten in Suriname. Daarom had men in zijn land geen bezwaar tegen een huwelijk van de- ,,bij ons zo geliefde prinses Beatrix, met iemand uit een volk waaraan wij zoveel te danken hebben". Hij waarschuwde voor de gevaren die rasehaat en discriminatie voor het ko ninkrijk kunnen opleveren. DOOR HOWARD SHAW den. De met juwelen getooide vrouwen op de andere muur waren niet zin- neprikkelend afgebeeld. Niets in de graftombe wees op luxe, genot of uit spattingen. Alle afbeeldingen waren bedoeld om de dode krijger rust te schenken en hem eraan te herinne ren door het symbool van eeuwi ge vruchtbaarheid in de palmen van de slanke handen der vrouwen dat zijn leven zou worden voortgezet in zijn zonen. De bouwers van de graf tombe hadden een ernstige indruk laten overheersen, vandaar de aan wezigheid van de priester en het ont breken van muziekinstrumenten. Tot zover was de gedachtengang volkomen logisch, maar er bleven nog vele problemen over. Giovanni liep het museum weer oinnen. In zaal XXXI stond hij stil voor een van de vele grafstenen. De woorden, die hierin gebeiteld waren, waren door de tijd moeilijk leesbaar geworden, maar misschien juist daar om boog Giovanni zich over de in scriptie en ontcijferde: Partunus Vel Velderus Satinac- Ramdas clan avils lupu XXIIX. Zijn ogen schitterenden van genoe gen, toen hij merkte met hoeveel ge mak hij dit kon vertalen. Hij keek voorzichtig in de beide aangrenzen de zalen. Er was niemand te zien. Hij liep terug naar de steen en de clameerde hardop: „Dit is het graf van Vel Partunus, zoon van Ramda Satlnei en Veldur, die stierf op de leeftijd van achtentwintig jaar." Wat jammer is het toch. dacht hij, dat ik zonder moeite een paar slecht leesbare regels kan vertalen die be trekking hebben ov 'n onbelangrij ke jongeman, maar de betekenis van de inscripties op mijn eigen graf van een Etruskische koning niet kan ont dekken En juist op dat moment vond hij de oplossing van het probleem. Na al die maanden drong het tot hem door. Het laatste stukje van de leg puzzel viel op de juiste plaats. Hij wankelde 't museum uit, zenuw achtig zocht hij op de nabijgelegen Via Flaminia een taxi en liet zich over de rivier naar Travestere rijden. Met bevende hand ontsloot hij de deur van de trattoria en rende naar zijn kelder. Hij trok de zakken steen weg, die voor de deur naar de tunnel lagen, opende de deur, schakelde het I licht in, stormde de trap af en klom langs de ladder de marmeren graf kamer binnen. i Met een zaklantaarn in zijn hand Knielde hij neer naast de grote graf tombe. Zijn vingers trilden toen hij hiermee de letters en de woorden van de inscriptie volgde.Hij ging vol komen uit het veld geslagen op de grond naast het graf zitten. „Lars Porsena," mompelde hij met bevende stem. Hij stond met moeite op en keek neer op het trotse gelaat van de stenen krijgsman. In zijn studeerkamer boven de eet zaal van de trattoria zocht hij haas tig naar het beroemde boek La vita publica e privata degli Etruschi van Trombetti. Zijn opwinding was zo groot, dat hij eerst, de juiste pagina niet kon vinden. Toen las hij: De Tarquinische koningen van E- trurië werden in 509 v. Chr. uit Rome verjaagd. De directe aanleiding hier toe was de aanslag op een edele Ro- neinse door de zoo on van Lucius Tarquinius. Ze deden een dringend beroep op Lars Porsena, de koning van Clusium, om hen te hulp te snel len. Lars Porsena verzamelde zijn strijdkrachten en ging op mars- Er bestaat een oude sage die verhaalt van de dappere verdediging door Ho- ratius Cocles van de belangrijke brug naar de stad terwijl achter hem de brug werd afgebroken. Hierdoor zou de oorlogszuchtige koning van Clusi um gedwongen zijn het beleg op te heffen en zijn leger terug te trekken. (Adiventenitde) 4 Doorstraalt' verlichtend weefsels en spieren tot in de gewrichten Deumatische pijnen, spit, zenuwpijnen, verstuikingen, stijve nek en ledematen niets werkt sneller, niets werkt aangenamer ter verlichting van pijn dan Algesal-balsem. Onmiddellijk in de huid doordringend, werkt Algesal diep op de weefsels in tot aan de haard van de pijn (zonder oppervlakkige warmtesensatie of irritatie van de huid te veroorzaken) en doorstraaltverlichtend weefsels en spieren tot in de gewrichten. Reumatische pijnen en stijfheid maken spoedig plaats voor een durend gevoel van verlichting en welbehagen. Wacht niet tot de pijn uitbreekt! Zorgt dat U thuis altijd een tube Algesal bij de hand hebt om zodra het nodig is de pijn te verlichten. ALGESAL bij alle apoth. en drog. MOSKOU (UPI) De Russische re gering heeft gisteren een economisch plan voor 1966 aan het parlement voor gelegd dat voorziet in een verkleind groeitempo, gedeeltelijk een gevolg van een slechte oogst. De minister voor planning, Nikolai Baibakow, deelde aan de opperste Sov jet mee, dat de regering zich voorstelt te streven naar een uitbreiding van de industriële produktie in het komende jaar met 6,7 procent, 1,4 procent lager dan het streefpercentage voor 1965. „Het groeipercentage is vastgesteld op basis van de voorraad land- bouwgoederen, geproduceerd in 1965", aldus de minister. Hij wees op de slechte graanoogst die het land al een miljard dollar aan harde deviezen heeft gekost. Baibakow zei verder dat drie extra vrije dagen in 1966 ook invloed hebben gehad op het verlagen van het groei percentage De minister maakte verder bekend dat: 1. de chemische produktie in 1966 met twaalf procent zal stijgen in verge lijking met een streefpercentage van 15 procent voor dit jaar; 2. de produktie van kapitaalgoederen met 6,9 procent zal stijgen in verge lijking met 8,2 procent in 1965; 3. de staalproduktie met 6,3 procent zal stijgen; 4. arbeidsproduktiviteit met 4,7 pro cent omhoog zal gaan; 5. de landbouwprodukti® met 8 tot 10 procent zal stijgen. 55 AMSTERDAM (ANP) Een Ameri kaanse transport-onderneming heeft de N.V. Rederij West-Friesland Smits in Am sterdam overgenomen. Deze N.V. werkt onder de naam „West-Friesland Euro transport". Het Italiaanse Fiat-concern zou in de Nederlandse onderneming een minderheidsbelang verwerven. Na een jaar onderhandelen i§ hiertoe besloten. De Amerikaanse transport-onderneming de Denver-Chicago 'trucking company in Deniver (Colorado), is met déze overna me de eersite uit de V.S., die een Euro pees belang koopt West-Friesiaind Eurotransport heeft haar hoofdkantoor in Amsterdam. Er Zijn dochterondernemingen in België, Frank rijk en Duitsland. De activiteiten van West-Friesland omvatten het wegtrans port, met name in deze drie landen en in Nederland, en ook het vrachtvervoer per binnenschip tussen België en Ne derland. WARSCHAU (DPA) Op de verzoe- ningsboodschap van de Poolse bisschop pen aan hun Duitse ambtgenoten en het Duitse antwoord daarop (naar aanleiding van het volgend jaar te vieren duizendja rig feest van hei katholicisme in Polen) is van officiële zyde in Polen nog niet gereageerd. Tot gisteren hadden pers, ra dio noch televisie in Polen er één woord aan gewüd. Ook in Poolse katholieke kringen zou de brief met reserve zun op genomen. In het bijzonder zou de zinsnede; „Wij schenken vergiffenis en vragen verge ving" bekritiseerd worden. Men meent dat, waar de kwestie van de Oder-Neisse- grens in verband wordt gebracht met de bisschoppelijke briefwisseling, de Polen geen reden hebben om vergiffenis te vra gen, daar de omstreden grensgebieden, op de conferentie van Potsdam aan de Polen zonder hun toedoen zijn toegezegd. Ofschoon in de Poolse brief het rege ringsstandpunt ten aanzien van het Pool se karakter der Oder-Neisse-gebieden wordt gesteund wordt in dit schrijven toch op menig punt aanzienlijk afgewe ken van de officiële formulering. Katho lieken zeggen, dat ui het Duitse ant- woord-sehrijven niet duidelijk blijkt, of de bisschoppen voor uiteindelijke erken ning van de Oder-Neisse-grens zijn of niet. Het schrijven zou wat dit betreft aanzienlijk minder stellig zijin, dan het kortgeleden gepubliceerde memorandum van Duitse evangelische zijde. HOUSTON (UPI) Gisteravond even over zes hebben de astronauten Frank Borman en James Lovell hun ruimte schip, de Gemini-7, in een hogere baan om de aarde gebracht als voorbereiding op een rendez-vous met twee andere astronauten. Deze manoeuvre werd pre cies volgens schema uitgevoerd. De astronauten zijn gisteren hun vier de etmaal in de ruimtecapsule ingegaan. Om aan de warmte in de cabine het hoofd te bieden sliep Lovel in zijn on dergoed, terwijl Borman de sluiting van zijn ruimtepak had opengedaan. Een van beiden móet steeds een ruimtepak aan hebben omdat bij verlies aan druk in de cabine de onbeschermde piloot aan dodelijk gevaar blootstaat. DEN HAAG (ANP) De EEG- commissie heeft een verordening ont worpen, waardoor de sociale bepalingen voor migrerende arbeiders in de Eu ropese gemeenschap ook van toepas sing worden voor zeelieden. Die bepa lingen, die al sinds 1959 gelden, waar borgen de sociale uitkeringen als loon trekkers in een ander land van de ge meenschap gaan werken. Voor zeelie den werd deze zaak tot dusver geregeld door bilaterale of multilaterale verdra gen, die over het algemeen echter min der gunstig zijn dan de EEG-regels voor migrerende arbeiders. De nieuwe ver ordening moet nog door de minister raad van de gemeenschap worden goed gekeurd. LOS ANGELES (UPI) Het neger- oproer in Los Angeles, in augustus van dit jaar, is een uiting geweest van die pe economische en sociale gefrusteerd- lieid. Het oproer is losgeslagen door de routine-arrestatie van een ^eger, die beschonken achter het stuur zat. Dit zegt het rapport, dat door John. A. Mccone, gewezen hoofd van de Amerikaanse Centrale Inlichtingen dienst (C.I.A.) is opgesteld. Mccone heeft zijn rapport aangebo den aan de gouverneur van Californië, Edmund G. Brown. Het oproer heeft volgens het rapport aan 34 mensen het leven gekost, het aantal gewonden be droeg 1032 en de materiële schade be liep 40 miljoen dollar. Andere officiële kringen hebben het dodencijfer 37 ge noemd. Volgens het rapport „is er geen be paalde omstandigheid als enige oor zaak voor de relletjes van augustus aan te wijzen. Er waren veel oorza ken en bijkomende omstandigheden." Het rapport stelt vast, dat er geen „betrouwbaar bewijs" voor aan te voe ren is, dat het oproer van buiten af werd geleid of dat gehandeld werd naar een bepaald plan. Wel waren op het hoogtepunt georganiseerde benden, waarvan de leden in leeftijd varieer den van 14 tot 35 jaar, actief. Het rapport zal controversen oproe pen, omdat het de vice-gguverneur van Californië Glenn M. Anderson, berispt voor het op 13 augustus „de kri- tiekste dag van het oproer" te laat inschakelen van de nationale garde. „Hij aarzelde waar handelen geboden was." aldus het rapport-Mccone. An derson verving Brown, die op vakan tie was in Griekenland. Hef rapport schat, dat maar onge veer twee procent van de negerbevol king van Los Angeles aan het oproer heeft meegedaan. Die twee procent noemt het „een militante groeft koe klein ook."

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1965 | | pagina 5