IMIJ
SÉ 1 1
Beslissing valt pas
in postconciliaire tijd
Rome en Constantinopel
heffen banvloek op
SENAAT
ACHTER
HUWELIJK
Ons is niets
te vergeven
misdaad
van
giovanni
yenturi
REUMATISCHE-
EN SPIERPIJNEN
rote jaarmarkt
Axel
gevraagd
Nieuw economisch plan:
Sovjet Unie:
lager
groeitempo
Poolse katholieken
Gemini-7 in
hogere baan
Frustratie
oorzaak van
negeroproer
ledenvergadering
varkensmesterij
ICT-INSPECTEUR
rlngsvakvande gro^f
Open kerk
Teleurstellend
Monopolie laten vallen
Kerk in de wereld
Letter en geest
Wederzijdse wil tot verzoening
TOT DE MENS
Kerken en scholen
Onmiddellijke verlichting van
Verkocht
West-Friesland
Eurotransport"
nu Amerikaans
Verordening wil
Sociale zekerheid
voor zeelieden
binnen de zes
Volgens rapport:
doch na het veertij
sprong toeneemt orn^6
het zestigste jaa®
75 procent van de'™
1 P°sitlel ^ageerde;
•Mvto" tube® Si
DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 8 DECEMBER 1965
tot
70 a
■sonen
en hadden uiu
>n vatbaarheid
u
-e c
terug
dat
n zijn,
Het
dit
eratie.
*"u* »naa^ on« hhganes.
c constateerden dat de t,,
angrijk is afgenomen p»
evolg daarvan is dat
ttingskans is en dat er <h,.
•nsen tuberculeuze
bedenkelijk feit
ds minder mensen een
ide besmetting onder,
er dus steeds minder
i, die voor tubercuW
zal zonder meer duidT
vooral geldt voor d.
eiM;. Wilt U geachte Ie-
■KVenstaande •beschouwineen
etsen aan de tbc-explosie jï
een beatgroep, waarva-
•n long-tuberculose heeft en
„sterke" infectiebron' is
verspreidt besmette speek
om zich heen. - en als U
heeft op welke wijze zo'n
dan zult U begrijpen
ite van die speekseldrupoel.
■el meer dan 2 a 3 meter zal
,s U dan bedenkt, dat het
deze besmettelijke beater
r hem opdringende beat-en-
gen meer dan normaal is
maar „zacht" uit te druk-
bovendien de beatfans in
jnge mensen zijn, en dat tot
in 1-amp deze jongelui voor
ideelte de tuberculose-immu-
i, dan is het zonder meer dui-
le voorwaarden voor het ont-
:en catastrofe aanwezig zijn
■r vast op vertrouwe.. dat de
de overheids-instanties alles
zullen stellen om zo snel en
mogelijk de gevolgen van de
bc-explosie -vee te nemen:
de besmettelijke patiënten
•zoek en langdurige controle
tacten. enz.
beschikken we tegenwoordig
lat van medicamenten (strep-
P A.S., nidatox, isoxyl, enz)
:n bijna zekere genezing van
ide tuberculose gevallen kan
jarandeerd. Vanzelfsprekend
medicamenten in de voorge-
isis en gedurende de voorge-
dsduur (soms langer dan e n
in worden toegepast. ,,Ain-
ons geleerd, dat de tubercu-
od Is, maar slaapt en dat wij
kzaam moeten blijven. Die
■eid zal zich ook moeten uit-
■er de buitenlandse arbeiders,
■elerlei omstandigheden) een
ïormaal „tbc-risico" opleve-
elf kunnen doen? Luister:
eel? - en bent U moe?
ar Uw huisarts toe.
1 nooit Uw bezoek
olkingsonderzoek'
HUISARTS.
9 december 1965
Het bestuur
KENHUISVERPLEGING
f-VLAANDEREN"
it 14 - Terneuzen.
n 8 uur in Grand Hotel .Rot
te behandelen punten liggen
HET BESTUUR.
an behoorlijke grootte
mogelijkheid voor uitbrei-
imerking.
ereist.
0839-00 bur. van dit blad.
erkbü deNiUmü en ha«
Steeds meermensen e"
r risico's bij een progressieve
ij als de Nillmü dekken-
ie vraag naar verzekering
[„gen zoeken wij voor onze
rmbitieuze jonge mense-
igtuuit nu te solliciteren
;eressante funktie van
n met eommerciel0nnanafgaan
om snel vooruit t op
at all-round vakm iag en
-ens- als schadeve tussen-
het „Publiek" ea en
d contact kunnen legs
middd*
aan de adminis
trateut
tut-
LANTSOEN 214,
.TEL. (070) - 514651.
CASKS'*
DEUREN OP EEN KIER
(Van onze conciliemedewerker pater dr. A. v. d. Weijer ofm cap)
ROME. Wie aan het eind van dit concilie een balans moet
opmaken, staat voor een hopeloze taak. Wat voor de afzonderlijke
zittingen al bijna ondoenlijk was, wordt nu een volslagen onmoge
lijkheid. Vier jaren van intensieve arbeid op mondiaal niveau zijn
niet in een slotartikel samen te vatten. Hoogstens kan men er
enkele aspecten van belichten, terwijl de keuze van deze aspecten
weinig meer dan willekeurig kan zijn.
Wat ons persoonlijk het meeste be
lang inboezemt, is het concilie als
gebeurtenis. En dan herinneren we
ons, hoe paus Joannes het volslagen
onverwacht bijeen heeft geroepen,
hoe we aanvankelijk niet wilden ge
loven dat worden kon, hoe
we na jaren van voorbereiding de
haven zijn uitgevaren en buiten de
haven meteen werden overvallen
door een storm van de Geest. Nooit
zullen we dat jaar 1962 vergeten.
Nooit het afscheidswoord van paus
Joannes, die aan het einde van de
eerste zitting al wist, dat hu voor
het begin van de tweede de brug
zou hebben veriaten-
Na Joannes kwam Paulus. En
daarmee belandde het concilie on
miskenbaar in zijn tweede fase.
Sommigen menen, dat er tussen de
eerste en de tweede fase een breuk
ligt, maar wij zijn niet deze mening
toegedaan. Paus Paulus heeft kans
gezien het concilie van waus Joan
nes in een veilige haven te brengen
er. dat is geen geringe verdienste.
Hij heeft het gedaan op zijn eigen
manier, voorzichtig bijsturend, soms
angstig het anker uitgooiend, dan
weer zich door zijn broeders on
sleeptouw latende nemen maar hij
heeft het gedaan. En het lijkt wel,
alsof de Geest zich bij zijn karakter
heeft aangepast. In moeilijke ogen
blikken hebben wij eens gemeend en
gezegd, dat de Geest uit het concilie
verdwenen was. Wij voelden ons dan
als bij een onweer, dat alleen nog
wat narommelt in de verte. Maar
dat was kortzichtigheid. De Geest
heeft duizend manieren van optre
den: hij is niet alleen in de storm
wind maar ook in de stilte. Hij heeft
het concilie tot het einde toe bijge
staan. Zonder dramatisch te willen
worden, durven wij zeggen, dat wu
hem meermalen over Vaticanum 2
hebben voelen komen: in een profe
tische toespraak. In een hartstoch
telijk protest, in een wonder-bo-
ven-wonder-toch-nog-goede afloop
naam een eind aan maken, want 'n
worsteling die van het begin tot
het einde heeft geduurd. Zeker, de
laatste zitting had iets mats over
zich, iets van „we willen naar huis'
ook iets van laten we er in gods-
een eind aan maken, want een vijf
vijfde zitting, dat brengen we echt
meer op"'. Wij misten de charis
matische doorbraak van de eerste.
Wij dachten met heimwee terug aan
de gretigheid, waarmee tijdens de
tweede de openleggende ruimte in be
zit was genomen. Wij konden niet
bogen op een dramatisch hoogtepunt
als de zwarte week, waarmee de
derde een onvergetelijk stuk geschie
denis wist te maken. Wij zeilden over
een gladde zee. die slechts door
een enkel rimpeltje werd bewogen.
Maar wie zegt, dat ook dit niet het
werk van de Geest is geweest, een
Geest, die het concilie de kans wil
de geven om met vangst en al rus
tig de haven weer binnen te varen?
Het ligt voor de hand, dat we nu
eens de vangst gaan bekijken- Dit
is niet zo eenvoudig als het lijkt. Je
kunt niet zeggen, hier heb ik dit de
creet en daar heb ik dat, ik bekijk
stuk voor stuk op hun merites
en dan weet ik, wat ik gevangen
neb. Het concilie is namelijk veel
Meer dan de stapel papier, die door
paus en bisschoppen werd onder
tekend, het gaat daar ver boven uit.
Want in praktische gevallen kon de
cigénlijke inspiratie van Vaticanum
2 niet of slechts op onvolmaakte wij
ze onder woorden worden gebracht,
riet is geen overdrijving, wanneer
Men sommige decreten nu reeds ver
ouderd noemt. En wanneer men
Jurft voorspellen, dat ze binnen
Il€n jaar zo goed als allemaal door
J®aj^s,chiedenis zullen zijn achter-
•JÜrti H M dan- dat dit concilie ei-
wiJii gewild en wat het met
Wf? 4e sterk*e tot uitdrukking
Ei en te brengen? Het is het
diep tfto«n -open kent" in volle
nen .1fgenstelling met het naar bin-
work ,.!laar. buiten verzegelde bol-
van Vqv arin wb aan het begin
Wie w!nanu*m 2 m°esten leven,
van karh ner zich niet het boèk
tel het hoi ??avianb dat als ti-
durft „„tv?lw<!rk clro«g? En wie
tertiid a' deze titel toen_
«'WlwiiS ,ren maar a' te harde
tolwwk i! beantwoordde? Dit
buiten en ?U openSebroken, naar
Van 1965 is°raH aar,binnen- De kerk
Vaï viw jaar anders dan die
Degen- df «eled<?n.
Pogram 'heeft m" dlt concil'e een
het wel hi meage|.even. is - als
"lèlens he vnnrx dinaal Suenens.
°"k "og tiiden g5per'ode on
wa. k-. "Wen* de eerste zitting
het een m d?aerste zittini
^erpon nd:'men-e-boire" van on-
v°°rgezet paile, t vaders kregen
!,nkel ondemern °an"es heeft Kecn
"'ten, hi, eatp 5 pnon willen uit-
-eer «"leldefiS 5 es een kans- pas
geleidelik ulks een kans. Pas
i 'ijlen in riP dogonnen zich enke-
het is uiteindor? ?l te tekenen.
"ohs geweest die üu deardraal Suc"
Scborp pntvoAn Gze ll-'nen een
Ofhtraie oun?A? i ontworpen. Het
Kerk dil ?i aurin was de kerk-
"a"r binnen' JÜ vernieuwen
oon kerk die rich ?d intra- En
1,1 haar betrekkin moest vernieuwen
•orlesia ad n naar blüten:
da?rmee 5 ,Suenens deed
is hij het '0 ken.de vondst- In
''owum 2 zijn die aan Va"
Sczicht heeft gegeven-
Als wij nu eerst eens bekijken,
wat er bij de reformatie-naar-bin-
nen werd bereikt, dan mogen we
vier grote resultaten opnoemen: de
stukken over de kerk, over de god
delijke openbaring, over de liturgie
en over de missie. De kerk presen
teert zich na Lumen gentium" niet
langer als een juridische organisa
tie, waarin de voornaamste posten
bezet worden door de clerus met
aan de top een almachtige paus,
maar als het volk Gods onderweg
waarin allen van de Geest zijn be
zeten en waarin allen zijn geroepen
tot dienst, de ene tot deze en de an
dere tot die dienst. Dit volk Gods
i< een zichtbare gemeenschap, die
door de eeuwen trekt, die zich al
tijd weer moet aanpassen aan de
steeds wisselende omstandigheden
(daarom decentralisatie en plura
lisme) maar die tegelijkertijd zich
zelf moet blijven in een voortduren
de confrontatie met de kern, waar
uit zij is voortgekomen, met de
apostolische gemeente, die de Heer
zelf heeft gesticht. Met andere
woorden een kerk die leeft «n die
haar leven altijd w'eer put uit de
„bronnen der openbaring". Dit le
ven van de kerk voltrekt zich voor
namelijk in haar liturgie'en dus is
het voor haar een levensbelang, dat
deze gevierd wordt op een zo vitaal
mogelijke wijze: hierdoor werd de
basis gelegd voor het decreet over
de liturgie. Tenslotte wil dit leven
zich steeds verder voorplanten, nieu
we scheuten zetten en nieuwe vruch
ten dragen, die wel uit de ene stam
voortkomen, maar die toch ieder
hun geheel eigen en verrassend
nieuw aanschijn hebben: kerk is nu
eenmaal zending naar alle volkeren
van een bepaalde tijd en naar heel
de mensheid van alle tijden.
Dat het concilie op al deze punten
tot echte resultaten heeft geleid, is
eigenlijk niet eens zo verwonderlijk,
als men bedenkt, hoezeer het kon
aanknopen bij reeds lang in de kerk
levende bewegingen: een liturgische
beweging, een bijbelbeweging en een
missionaire beweging. Vaticanum 2
hoefde maar in gebaande paden te
springen. Wel mag het verwonderlijk
heten, dat het op deze paden zo ver
gegaan is, verder dan welke litur-
gist, ijveraar voor de bijbelbeweging
of missionaire enthousiasteling had
durven verwachten.
Natuurlijk hebben niet alle docu
menten welke op de binnenkerkelij
ke reformatie gericht staan, eenzelf
de hoogte bereikt, zijn er naast hoge
vuurpijlen ook lagere sissers ge
weest. Van duidelijk minder allure
dan het bovengenoemde is het de
creet over het ambt der bisschoppen
en dat over het lekenapostolaat. En
in sommige opzichten zelfs teleur
stellend zijn de besluiten, welke ge
nomen werden ten aanzien van de
dienst en het leven van de pries
ter (vooral het verbod om publieke
lijk over de celibaatskwestie te spre
ken heeft een slechte indruk ge
maakt), de priesteropleiding, de ver
nieuwing van het religieuze leven en
de christelijke opvoeding. We hoeven
ze echt niet mooie»* te maken dan ze
zijn. Maar wel kunnen we hopen, dat
op deze gebieden uiteindelijk toch be
reikt zal worden, wat bü Vaticanum 2
ten diepste heeft voorgezeten, indien
men zich namelijk bij het postcon
ciliaire werk meer zal laten leiden
door de algemene inspiratie van het
concilie dan door de letter waarin de
ze zich heeft uitgedrukt. Van deze
stukken geldt heel in het bijzonder
wat wij boven reeds hebben gezegd:
zij zullen binnen enkele jaren door
de geschiedenis moeten zijn achter
haald, willen wij tenminste het aggi-
ornamento krijgen, da-t we nodig
hebben.
Zonder meer enthousiast mogen we
zijn over de openingen, die gemaakt
werden naar andere godsdiensten
toe, in het bijzonder naar afgeschei
den christelijke kerken en kerkelijke
■gemeenschappen. In duidelijke ter
men werd de vrijheid van godsdienst
afgekondigd en daarmee d« basis ge
legd voor de religieuze dialoog. Bin
nen het christendom liet de katholie
ke kerk haar monopolie-aanspraken
vallen: zij erkende dat ook de afge
scheiden broeders echte christenen
zijn. dikwijls betere christenen dan de
katholieken en dal ook zij op een
of andere manier deel uitmaken van
Christus' kerk. Slechts zij die de ont
wikkeling van het katholieke denken
op dit gebied nauwkeurig hebben ge
volgd, kunnen peilen, wat het zetten
van deze stap voor de kerk heeft
betekend en welk een sprong vooruit
zij daarmee gemaakt heeft-
Ook ten aanzien van de niet-ehris-
telijke godsdienster waaronder de
joodse, heeft de kerk haar positie
drastisch gewijzigd. Zij erkent nu vol
mondig, dat er ook buiten het chris
tendom een stuk authentieke gods
openbaring leeft en dat dit een ba
sis vormt voor onderling respect,
broederschap, gesprek en samenwer
king. Wat in het bijzonder haar ver
houding tot het jodendom betreft,
heeft zij geprobeerd definitief af te
rekenen met elke vorm van antise
mitisme en haar koers voor altijd
uit te zetten op het kompas van
Paulus' Romeinenbrief.
Ongetwijfeld zal ook in deze sector
moeten worden afgewacht, hoe de
schone beginselen in daden zullen
worden omgezet. Hvït intrekken van
de wederzijdse banvloeken tussen Ro
me en Constantinopel is een voor
treffelijk begin. Waarschijnlijk krij
gen we binnenkort een volgende toets
steen in het uit te vaardigen motu-
proprio van de paus over de regeling
van het gemengde huwelijk. Maar
zelfs als de praktische stappen niet
aanstonds helemaal aan de verwach
tingen zouden beantwoorden, moeten
we blijven hopen op 'n betere toe
komst, omdat de bakens waarop de
kerk vaart definitief zijn verzet.
Tenslotte de opening, die de kerk
heeft trachten te maken naar de we
reld van vandaag. Als wij het goed
zien, is het concilie in dit opzicht niet
helemaal geslaagd, hoewel er ten
opzichte van het verleden reeds aan
zienlijke vooruitgang kon worden ge
boekt. De kerk heeft althans haar
wil getoond om zich uit haar langza
merhand dodelijk geworden isole
ment te bevrijden en daarmee een
platform gelegd van waaraf verdere
stappen kunnen worden ondernomen.
Waar een wil is, is een weg. Zelfs
kan men erkennen, dat in het theo
retische gedeelte van schema 13 en
kele beginselen werden opgesteld, die
bij consequent doordenken tot onver
moede gevolgen op praktisch terrein
kunnen leiden. Maar het is allemaal
nog te vaag en te weifelend om van
ee'n echte opening naar de wereld te
kunnen spreken. En dit wreekt zich
meteen, wanneer men vanuit de the
orie naar praktijk tracht over te
gaan. Dan blijkt onbarmhartig duide
lijk, dat de kerk met haar houding
ten opzichte van de wereldse werke
lijkheden nog steeds geen raad weet.
Niet op cultureel en ook niet op po
litiek gebied, niet ten aanzien van
gefeoortenregeling en ook niet ten aan
zien van de atoomoorlog. We kunnen
erover treuren maar het is nu een
maal niet anders.
Heeft het concilie ons op al deze ge
bieden dan geen stap verder gehol
pen? Zo erg is het nu ook weer niet.
Zij heeft haar kijk op het huwelijk
in beginsel gemoderniseerd en in
overeenstemming gebracht met de
moderne wetenschappen. Zij heeft
baar denken over vrede en oorlog
binnen het kader van het atoomtijd
perk geplaatst en dat is op zich geen
geringe verdienste. Maar alles bij
eJkaar moeten we toch erkennen, dat
op zeer veel vragen van de mens
heid in overgangstijd niet het ver
lossende antwoord is gegeven. Mis
schien kon dat ook niet, misschien
zijn deze zaken in zich nog niet rijp
voor een definitieve stellingname-
Maar voor hen, die zich sterk be
wust zijn geweest van het feit, dat
schema 13 een van de kernstukken,
misschien wel het kernstuk van het
concilie uitmaakte, ig het wel een te
leurstelling geworden.
Concluderend blijven we vasthou
den aan onze optimistische indruk,
dat het bolwerk, waarover kardinaal
Ottaviani enkele jaren geleden
schreef, niet meer bestaat. Tal van
deuren zijn op kieren gezet, tal van
muren hebben openingen gekregen en
daarmee is het bolwerk in beginsel
gevallen. Aan ons de taak om het
helemaal te slechten. Door van kie
ren wijde deurgaten te maken en van
openingen grote vensters.
Het slechtste wat we in dit ver
band kunnen doen, is ons vastbijten
in de documenten, die werden ge
ratificeerd en deze naar de letter
gaan uitvoeren. Wij moeten doorsto
ten naar de geest, die er achter
ligt en die in bijna alle gevallen de
letter verre overtreft. Aan ons de
taak om de onvolmaakte compromis
sen, die tussen minderheid en meer-
erheid moesten worden gesloten, in
echte synthesen om te zetten. Aan
ons de taak om in de komende post
conciliaire periode Vaticanum 2 naar
zijn voltooiing te voeren in een on
getwijfeld harde strijd tegen hen. die
van dit concilie nooit hébben willen
weten, die het bevochten hebben met
alle kracht die er in hen was en die
het ook na zijn afsluiting zullen blij
ven bevechten.
VATICAANSTAD (KNP) Paus
Paulus heeft gisteren samen met het
concilie de laatste vier documenten
plechtig afgekondigd: over de kerk in
de moderne wereld, de godsdienstvrij
heid, de priesters en de missie. Tijdens
deze plechtigheid, die vooraf werd ge
gaan door een h. mis, las mgr. dr. J.
Willebrands, secretaris van het secreta
riaat voor de christelijke eenheid, de of
ficiële verklaring voor, waarin de
excommunicatiebul van 1054 tegenover
de orthodoxe kerk van Constantinopel
wordt opgeheven.
Tegelijkerlijid werd ook in de pa
triarchale kerk van Constantinopel een
soortgelijk document voorgelezen, waar
in patriarch Athenagoras van Constanti
nopel de banvloek tegenover Rome op
hief. Deze wederzijdse excommunicaties
waren bijna 1000 jaar geleden de beves
tiging van de grote scheuring in de kerk
tussen Rome en de orbhodoxie. De op
heffing ervan hersbelt de eenheid niet,
maar is vrucht en bevestiging van het
betere klimaat tussen de orthodoxie en
Rome en een direct gevolg van de ont
moeting tussen paus en patriarch in
Jerusalem nu bijna twee jaar geleden.
Mgr. Willebrands legde in naam van
Paus Paulus VI en van patriarch Athe-
nagoras van Constantinopel, hoofden
van de room katholieke kerk en van
de orthodoxe kerken de verklaring af.
Daarin betreuren zij de beledigende
woorden de ongefundeerde verwijten
en de veroordelingen welke zij elkaar
hebben aangedaan. Ten tweede betreu
ren zij de banvloeken,'die zij tegenover
elkaar hebben uitgesproken als obsta-
Broederlijke omhelzing
kels tegen de liefde, welke Christus de
stichter als een plicht en kenteken der
christenen heeft voorgeschreven. Zij be
sluiten wederzijds deze banvloeken op
te heffen, en zelfs de herinnering eraan
te willen Vergeten. Ten derde betreuren
zij de onaangename voorgeschiedenis
en de afschuwelijke latere gebeurtenis
sen, die onder invloed van diverse fac
toren als onbegrip en onderling wan
trouwen, geleid hebben 'tot de defini
tieve breuk in de kerkgemeenschap. De
verklaring besluit aldus:
.Wij hopen, dat deze daad van recht
vaardigheid en van wederzijdse verge
ving God welgevallig zal zijn en dat het
door de hele christenwereld zal worden
geapprecieerd. Vooral echter door de
katholieke kerk van Rome en door de
orthodoxe kerk, als uitdrukking van een
oprechte wederzijdse wil tot verzoe
ning
Voorts drukken zij de hoop uit, dat
deze verklaring zal leiden tot herstel
van de algehele geloofsgemeenschap, de
gemeenschap van sacramenten die in de
»ersie 1000 jaar der kerk steeds heeft
bestaan
In ziim rede onder de h. mis wees Daus
Paulus erop. dat het concilie zich voor
namelijk tot de mens van nu heeft wil
len wenden. Nog nooit heeft de kerk zo
zeer de noodzaak erkend de wereld,
waarin zij leeft, ,te erkennen, haar na
derbij te komen haar te begrijpen, te
verstaan en haar tegelijkertijd in te ha
len in haar snelle en voortdurende ont
wikkeling".
30
„We zien hier voor ons/* verklaar
de hij aan een groep denkbeeldige be
zoekers, „een afbeelding van een van
de ontroerendste momenten in de ge
schiedenis. De Etruskische strijd
krachten zijn zojuist verslagen dooi;
de Romeinen in de beruchte slag bij1
het Meer van Regillus." Hij rekende
yp zijn vingers. „Een strijd die pre
cies 2453 jaar geleden werd uitge
vochten. Ziet u die edele figuur daar
uiterst rechts? Dat is ongetwijfeld
Octavius Mamilius. Wat een edel ge
laat! Welk een heldihafitge houding
bij het aanschouwen van het tragi-
scne gebeuren!"
In zaal XIX bekeek hij het restant
van een sandaal, afkomstig uit een
graf in Visentium. Hij schudde spijtig
zijn hoofd. Wat jammer dat het kli
maat van Italië niet zo droog was
als dat van de Sahara! Vrijwel al
net aan bederf onderhevige materi
aal was helaas verloren gegaan. Hoe
graag zouden wij willen zien welke
meesterwerken van linnen, mand
werk en hout zij gemaakt hebben!
In een andere zaal stond hij stil voor
een vitrine met stukken van verschil
lende Etruskische muziekinstrumen
ten, gevonden onder de oude stad Po-
pulonia. Zijn favoriet was de ütuus,
een soort klaroen. Hij wierp er be-
gerige blikken op. Het is erg vreemd,
f dacht hij, dat er geen muziekinstru
menten in mijn graf geplaatst zijn.
Verder is dat graf geheel compleet
Natuurlijk had ik niet mogen ver
wachten daar een lituus aan te tref
fen dat zou te veel gevraagd zijn;
er zijn nog geen half dozijn exem
plaren van dat oude instrument in
alle musea van de hele wereld te vin
den maar toch was het niet on
redelijk te verwachten er een of twee
fluiten te vinden. Een merkwaardig
verzuim. Hij schudde zijn hoofd en
zocht een verklaring te vinden.
Plotseling flitste een gedachte door
zijn hoofd. Dat idee was nooit eer
der bij hem opgekomen. Het was nog
een vaag vermoeden, maar onmis-
i kenbaar een mogelijkheid die een
verder onderzoek waard was
Enigszins verward liep hij de tuin in
sn probeerde het probleem te over
zien. Zijn graf was dat van een ko
ninklijk krijgsman. Wapens waren er
In grote hoeveelheid achtergelaten.
De sluipende panter met de lichten
de ogen op het ene fresco duidde
onmiskenbaar op de strijd. De ge
spierde atleten op een andere schil
dering waren gewikkeld in een do
delijke kamp en beslist niet in een
mendschappelijke wedstrijd. De ede
le jongelingen gekleed in lichtblau
we gewaden, waren daar om de aris
tocratische afkomst en de stoïcijnse
kalmte van de krijgsman aan te dui-
(VERVOLG VAN PAGINA 1)
DEN HAAG Terzake de plaats van
het huwelijk (Amsterdam) heeft mr. Cals
n.a.v. een vraag van de heer Vos (PvdA)
gisteren in de Eerste Kamer gezegd, dat
het kabinet aanvankelijk geaarzeld heeft
deze plaats reeds tijdens de behandeling
van de toestemmingswet aan te wijzen.
De heer Vos meende dat dit beter
achteraf had kunnen geschieden. Mr. Cals
meende echter dat dit anderzijds een te
belangrijke aangelegenheid was om bü
de parlementaire behandeling nog buiten
beschouwing te laten.
Dr. Berghuis (AR) had eerder de hoop
uitgesproken, dat Amsterdam zich be
halve een „lastige" stad straks ook een
„sportieve" stad zal tonen.
Voor het overige kon mr. Cals de
Kamer slechts dankbaar zijn voor de
brede instemming met het toestemmings-
en naturalisatie-ontwerp waarvan de se
naat bij monde van de heren Geuze
(CHU), Van Riel (WD), Van Lieshout
(KVP), Berghuis (AR) en Vos (PvdA)
blijk had gegeven. Van de PvdA-fractie
hadden alleen de heren Cammelbeeck en
De Rijk (beiden r.-k.) en Meester over
wegende bezwaren. Zij stemden met de
PSP tegen de toestemmingswet. De com
muniste mevrouw Van Ommeren-Averink
onthield zich van stemming. Tegen de
naturalisatie van Claus von Amsberg
verzetten zich alleen twee PSP'ers.
De gevolmachtigd ministers van Surina
me en de Nederlandse Antillen, resp. de
heren Einaar en Lampe, betuigden de
instemming van hun regeringen en parle
menten met de beide wetsontwerpen. Dr.
Einaar herinnerde er weer eens aan dat
het de Duitsers waren die aan het eind
van de vorige eeuw scholen en kerken
stichtten in Suriname. Daarom had men
in zijn land geen bezwaar tegen een
huwelijk van de- ,,bij ons zo geliefde
prinses Beatrix, met iemand uit een volk
waaraan wij zoveel te danken hebben".
Hij waarschuwde voor de gevaren die
rasehaat en discriminatie voor het ko
ninkrijk kunnen opleveren.
DOOR HOWARD SHAW
den. De met juwelen getooide vrouwen
op de andere muur waren niet zin-
neprikkelend afgebeeld. Niets in de
graftombe wees op luxe, genot of uit
spattingen. Alle afbeeldingen waren
bedoeld om de dode krijger rust te
schenken en hem eraan te herinne
ren door het symbool van eeuwi
ge vruchtbaarheid in de palmen van
de slanke handen der vrouwen dat
zijn leven zou worden voortgezet in
zijn zonen. De bouwers van de graf
tombe hadden een ernstige indruk
laten overheersen, vandaar de aan
wezigheid van de priester en het ont
breken van muziekinstrumenten.
Tot zover was de gedachtengang
volkomen logisch, maar er bleven
nog vele problemen over.
Giovanni liep het museum weer
oinnen. In zaal XXXI stond hij stil
voor een van de vele grafstenen. De
woorden, die hierin gebeiteld waren,
waren door de tijd moeilijk leesbaar
geworden, maar misschien juist daar
om boog Giovanni zich over de in
scriptie en ontcijferde:
Partunus Vel Velderus Satinac-
Ramdas clan avils lupu XXIIX.
Zijn ogen schitterenden van genoe
gen, toen hij merkte met hoeveel ge
mak hij dit kon vertalen. Hij keek
voorzichtig in de beide aangrenzen
de zalen. Er was niemand te zien.
Hij liep terug naar de steen en de
clameerde hardop: „Dit is het graf
van Vel Partunus, zoon van Ramda
Satlnei en Veldur, die stierf op de
leeftijd van achtentwintig jaar."
Wat jammer is het toch. dacht hij,
dat ik zonder moeite een paar slecht
leesbare regels kan vertalen die be
trekking hebben ov 'n onbelangrij
ke jongeman, maar de betekenis van
de inscripties op mijn eigen graf van
een Etruskische koning niet kan ont
dekken
En juist op dat moment vond hij
de oplossing van het probleem. Na
al die maanden drong het tot hem
door. Het laatste stukje van de leg
puzzel viel op de juiste plaats.
Hij wankelde 't museum uit, zenuw
achtig zocht hij op de nabijgelegen
Via Flaminia een taxi en liet zich
over de rivier naar Travestere rijden.
Met bevende hand ontsloot hij de
deur van de trattoria en rende naar
zijn kelder. Hij trok de zakken steen
weg, die voor de deur naar de tunnel
lagen, opende de deur, schakelde het
I licht in, stormde de trap af en klom
langs de ladder de marmeren graf
kamer binnen.
i Met een zaklantaarn in zijn hand
Knielde hij neer naast de grote graf
tombe. Zijn vingers trilden toen hij
hiermee de letters en de woorden
van de inscriptie volgde.Hij ging vol
komen uit het veld geslagen op de
grond naast het graf zitten.
„Lars Porsena," mompelde hij
met bevende stem. Hij stond met
moeite op en keek neer op het trotse
gelaat van de stenen krijgsman.
In zijn studeerkamer boven de eet
zaal van de trattoria zocht hij haas
tig naar het beroemde boek La vita
publica e privata degli Etruschi van
Trombetti. Zijn opwinding was zo
groot, dat hij eerst, de juiste pagina
niet kon vinden. Toen las hij:
De Tarquinische koningen van E-
trurië werden in 509 v. Chr. uit Rome
verjaagd. De directe aanleiding hier
toe was de aanslag op een edele Ro-
neinse door de zoo on van Lucius
Tarquinius. Ze deden een dringend
beroep op Lars Porsena, de koning
van Clusium, om hen te hulp te snel
len.
Lars Porsena verzamelde zijn
strijdkrachten en ging op mars- Er
bestaat een oude sage die verhaalt
van de dappere verdediging door Ho-
ratius Cocles van de belangrijke brug
naar de stad terwijl achter hem de
brug werd afgebroken. Hierdoor zou
de oorlogszuchtige koning van Clusi
um gedwongen zijn het beleg op te
heffen en zijn leger terug te trekken.
(Adiventenitde)
4 Doorstraalt' verlichtend weefsels en
spieren tot in de gewrichten
Deumatische pijnen, spit, zenuwpijnen,
verstuikingen, stijve nek en ledematen
niets werkt sneller, niets werkt aangenamer
ter verlichting van pijn dan Algesal-balsem.
Onmiddellijk in de huid doordringend, werkt
Algesal diep op de weefsels in tot aan de
haard van de pijn (zonder oppervlakkige
warmtesensatie of irritatie van de huid te
veroorzaken) en doorstraaltverlichtend
weefsels en spieren tot in de gewrichten.
Reumatische pijnen en stijfheid maken
spoedig plaats voor een durend gevoel van
verlichting en welbehagen.
Wacht niet tot de pijn uitbreekt! Zorgt
dat U thuis altijd een tube Algesal bij de
hand hebt om zodra het nodig is de pijn te
verlichten. ALGESAL bij alle apoth. en drog.
MOSKOU (UPI) De Russische re
gering heeft gisteren een economisch
plan voor 1966 aan het parlement voor
gelegd dat voorziet in een verkleind
groeitempo, gedeeltelijk een gevolg van
een slechte oogst.
De minister voor planning, Nikolai
Baibakow, deelde aan de opperste Sov
jet mee, dat de regering zich voorstelt
te streven naar een uitbreiding van de
industriële produktie in het komende
jaar met 6,7 procent, 1,4 procent lager
dan het streefpercentage voor 1965.
„Het groeipercentage is vastgesteld
op basis van de voorraad land-
bouwgoederen, geproduceerd in 1965",
aldus de minister. Hij wees op de
slechte graanoogst die het land al een
miljard dollar aan harde deviezen heeft
gekost.
Baibakow zei verder dat drie extra
vrije dagen in 1966 ook invloed hebben
gehad op het verlagen van het groei
percentage De minister maakte verder
bekend dat:
1. de chemische produktie in 1966 met
twaalf procent zal stijgen in verge
lijking met een streefpercentage van
15 procent voor dit jaar;
2. de produktie van kapitaalgoederen
met 6,9 procent zal stijgen in verge
lijking met 8,2 procent in 1965;
3. de staalproduktie met 6,3 procent
zal stijgen;
4. arbeidsproduktiviteit met 4,7 pro
cent omhoog zal gaan;
5. de landbouwprodukti® met 8 tot 10
procent zal stijgen.
55
AMSTERDAM (ANP) Een Ameri
kaanse transport-onderneming heeft de
N.V. Rederij West-Friesland Smits in Am
sterdam overgenomen. Deze N.V. werkt
onder de naam „West-Friesland Euro
transport". Het Italiaanse Fiat-concern
zou in de Nederlandse onderneming een
minderheidsbelang verwerven.
Na een jaar onderhandelen i§ hiertoe
besloten.
De Amerikaanse transport-onderneming
de Denver-Chicago 'trucking company in
Deniver (Colorado), is met déze overna
me de eersite uit de V.S., die een Euro
pees belang koopt
West-Friesiaind Eurotransport heeft haar
hoofdkantoor in Amsterdam. Er Zijn
dochterondernemingen in België, Frank
rijk en Duitsland. De activiteiten van
West-Friesland omvatten het wegtrans
port, met name in deze drie landen en
in Nederland, en ook het vrachtvervoer
per binnenschip tussen België en Ne
derland.
WARSCHAU (DPA) Op de verzoe-
ningsboodschap van de Poolse bisschop
pen aan hun Duitse ambtgenoten en het
Duitse antwoord daarop (naar aanleiding
van het volgend jaar te vieren duizendja
rig feest van hei katholicisme in Polen)
is van officiële zyde in Polen nog niet
gereageerd. Tot gisteren hadden pers, ra
dio noch televisie in Polen er één woord
aan gewüd. Ook in Poolse katholieke
kringen zou de brief met reserve zun op
genomen.
In het bijzonder zou de zinsnede; „Wij
schenken vergiffenis en vragen verge
ving" bekritiseerd worden. Men meent
dat, waar de kwestie van de Oder-Neisse-
grens in verband wordt gebracht met de
bisschoppelijke briefwisseling, de Polen
geen reden hebben om vergiffenis te vra
gen, daar de omstreden grensgebieden, op
de conferentie van Potsdam aan de Polen
zonder hun toedoen zijn toegezegd.
Ofschoon in de Poolse brief het rege
ringsstandpunt ten aanzien van het Pool
se karakter der Oder-Neisse-gebieden
wordt gesteund wordt in dit schrijven
toch op menig punt aanzienlijk afgewe
ken van de officiële formulering. Katho
lieken zeggen, dat ui het Duitse ant-
woord-sehrijven niet duidelijk blijkt, of
de bisschoppen voor uiteindelijke erken
ning van de Oder-Neisse-grens zijn of
niet. Het schrijven zou wat dit betreft
aanzienlijk minder stellig zijin, dan het
kortgeleden gepubliceerde memorandum
van Duitse evangelische zijde.
HOUSTON (UPI) Gisteravond even
over zes hebben de astronauten Frank
Borman en James Lovell hun ruimte
schip, de Gemini-7, in een hogere baan
om de aarde gebracht als voorbereiding
op een rendez-vous met twee andere
astronauten. Deze manoeuvre werd pre
cies volgens schema uitgevoerd.
De astronauten zijn gisteren hun vier
de etmaal in de ruimtecapsule ingegaan.
Om aan de warmte in de cabine het
hoofd te bieden sliep Lovel in zijn on
dergoed, terwijl Borman de sluiting van
zijn ruimtepak had opengedaan. Een
van beiden móet steeds een ruimtepak
aan hebben omdat bij verlies aan druk
in de cabine de onbeschermde piloot
aan dodelijk gevaar blootstaat.
DEN HAAG (ANP) De EEG-
commissie heeft een verordening ont
worpen, waardoor de sociale bepalingen
voor migrerende arbeiders in de Eu
ropese gemeenschap ook van toepas
sing worden voor zeelieden. Die bepa
lingen, die al sinds 1959 gelden, waar
borgen de sociale uitkeringen als loon
trekkers in een ander land van de ge
meenschap gaan werken. Voor zeelie
den werd deze zaak tot dusver geregeld
door bilaterale of multilaterale verdra
gen, die over het algemeen echter min
der gunstig zijn dan de EEG-regels voor
migrerende arbeiders. De nieuwe ver
ordening moet nog door de minister
raad van de gemeenschap worden goed
gekeurd.
LOS ANGELES (UPI) Het neger-
oproer in Los Angeles, in augustus van
dit jaar, is een uiting geweest van die
pe economische en sociale gefrusteerd-
lieid. Het oproer is losgeslagen door de
routine-arrestatie van een ^eger, die
beschonken achter het stuur zat.
Dit zegt het rapport, dat door
John. A. Mccone, gewezen hoofd van
de Amerikaanse Centrale Inlichtingen
dienst (C.I.A.) is opgesteld.
Mccone heeft zijn rapport aangebo
den aan de gouverneur van Californië,
Edmund G. Brown. Het oproer heeft
volgens het rapport aan 34 mensen het
leven gekost, het aantal gewonden be
droeg 1032 en de materiële schade be
liep 40 miljoen dollar. Andere officiële
kringen hebben het dodencijfer 37 ge
noemd.
Volgens het rapport „is er geen be
paalde omstandigheid als enige oor
zaak voor de relletjes van augustus
aan te wijzen. Er waren veel oorza
ken en bijkomende omstandigheden."
Het rapport stelt vast, dat er geen
„betrouwbaar bewijs" voor aan te voe
ren is, dat het oproer van buiten af
werd geleid of dat gehandeld werd naar
een bepaald plan. Wel waren op het
hoogtepunt georganiseerde benden,
waarvan de leden in leeftijd varieer
den van 14 tot 35 jaar, actief.
Het rapport zal controversen oproe
pen, omdat het de vice-gguverneur van
Californië Glenn M. Anderson, berispt
voor het op 13 augustus „de kri-
tiekste dag van het oproer" te laat
inschakelen van de nationale garde.
„Hij aarzelde waar handelen geboden
was." aldus het rapport-Mccone. An
derson verving Brown, die op vakan
tie was in Griekenland.
Hef rapport schat, dat maar onge
veer twee procent van de negerbevol
king van Los Angeles aan het oproer
heeft meegedaan. Die twee procent
noemt het „een militante groeft koe
klein ook."