„iBENELUXIAANPROF. DR. E. J. LEEMANS
Maatschappij drijft niet
op liefdesverklaringen
idden in de benelux
IN ZESTIG-JARIG BESTAAN
Tarzan leverde reeds
100 miljoen dollar op
SHOW-NEGER" IN TREK IN V.S.
PRËMAMAN
Middengebied
misschien
onderbouw
Kijk op gezag
Jan Toxopeus
is bang dat
Rottumeroog
wegwandelt
Onderbouw
HONDEMIDDEL
KOPJE ONDER
ONVERZETTELIJK
VERGEEFSE
MOEITE
OOK DE
VUILNISBAK
DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 9 OKTOBER 1965
Duitse Corbusier
bouwt torenhotel
Sexy Lexy
25
(Van één onzer redacteuren)
NIJMEGEN. Mocht er ooit
in de verre toekomst een psycho
logisch type gaan ontstaan(hit
wordt omschreven als „Bene
luxiaan", dan moet dat type veel
trekken gemeen hebben met prol.
dr. E. J. Leemans, Antwerpenaar
van geboorte, maar hoogleraar in
de sociologie aan de r.-k. univer
siteit van Nijmegen. De sociolo
gische realiteit rondom deze vroe
ge Beneluxiaan Leemans verkeert
echter nog in een primair sta
dium. Onze conclusie, na een lang
gesprek met prof. Leemans, luidt:
Er zijn al Beneluxianen om ons
heen, maar de Benelux, hun gro
ter vaderland, zal lang op zich
laten wachten.
Prof. Leemans is klein van stuk,
heeft efficiënte gebaren, lacht ont
spannen en onbevangen en als hij
spreekt (hetzij in de collegezaal of,
zoals nu. in zijn werkkamer in het So
ciologisch Instituut) dan bouwt hij zijn
stellingen op met de empirische ze
kerheid van de Nederlander, maar hij
brengt al bouwend zoveel guirlandes
aan. doorspekt zijn betoog met zóveel
anekdotes en schept een sfeer om zich
heen die zó vertrouwelijk is, dat wij
direct de zuiderling herkennen. Geen
wonder. Deze Antwerpenaar is acht
jaar hoogleraar in Nijmegen geweest.
Vijf dagen per week was hij „ge
woon" en twee dagen per week „bui
tengewoon" in Leuven. In oktober gaat
dat veranderen. Vijf dagen „gewoon"
in Leuven en twee dagen .buitenge
woon" in Nijmegen. Onder die condi
ties móet een man met een scherp
verstand, omgeven door een vrienden
kring van velerlei pluimage, vanzelf
wel een Beneluxiaan worden.
Terug in Leuven ontdekken de Bel
gen het iedere keer wéér. Aan hem
zelf, aan zijn vrouw en vooral: aan
zijn drie kinderen. Is hy in Nijmegen,
dan vindt men hem in din meest zui
delijke stad van Gelderland een beet
je een ondefinieerbaar iemand. Er zijn
vele kosmopolieten aan de r.k. universi
teit, maar prof. Leemans is op een an
dere manier kosmopoliet. Wat dat „an
dere" verder mag zijn, het is in elk
geval Beneluxiaans. En toch gelooft
deze socioloog, die zowel de Nederlan.
ders als de Belgen met tussenpozen van
enkele maanden weieens een spiegel
durft voor te houden, niet zo erg in
Benelux.
„Als we Benelux beschouwen zonder
Luxemburg erbij te betrekken", zegt
hij, dan zien we Belgen en Nederlan
ders. Twee volkeren die zóveel van
elkaar verschillen als volkeren maar
verschillen kunnen. De Nederlander;
een Angelsakser, met sterke sympa
thieën voor de Angelsaksische wereld.
De Belg: een zuiderling. De Nederlan
der: empirisch en democratisch den
kend. De B^lg: sterk clericaal of anti-
clericaal, tot in het heldhaftige soms,
en tegelijkertijd deductief in de weten
schap. De Vlaamse zaak (ik beperk me
tot Vlaanderen omdat Vlamingen en
Nederlanders tot één taalgebied beho
ren. wat tenminste één punt van ster
ke overeenkomst is), is in sterke ma
te ideologisch. De Nederlander is
meer ethisch. De Belg ziet een waar
heid en zet zich daarvoor in. De Ne
derlander vraagt zich af: wat is haal
baar?
En wat weten Belgen en Nederlan
ders wederzijds van elkaar? En wat
begrijpen ze van elkaar? Neém alleen
maar de kijk op het jezag. Na vele
lux-eenheid is, het in harmonie bren
gen van de twee nationale, sociale
beddingen- Dat is sociologische vak
taal. Ik zal het even toelichten. Met
„bedding" bedoelt de socioloog de
structuur waarbinnen in een maat
schappij de sociale relaties worden op
gebouwd. Een Fries verschilt veel van
een Limburger, wat zijn mentaliteit
betreft, maar hij treft in Limburg
toch niets aan dat hem on-Nederlands
kan voorkomen. De Fries lijkt dan
ook, sociologisch gezien, meer op een
Limburger, dan een Belgische Bra
bander op een Nederlandse Braban
der. Gaat U eens na, hoe verschillend
de nationale beddingen van België en
Nederland zijn. Het onderwijs in Bel
gië is fundamenteel anders georgani
seerd. De rechtspraak verschilt totaal,
men bedrijft op een totaal andere ma
nier politiek, de positie van de vak
bonden verschilt als hemel en aarde
(vergelijk de P.v.d.A. eens met de
BSP en U krijgt iets leuks te zien!).
In België wordt de burgemeester ge
kozen. in Nederland wordt hij be
noemd. Zelfs onze methoden van sta
tistiek lopen totaal uiteen, zodat wij
zelfs met exacte cijfers in de hand
nog niet tot vergelijkingen kunnen ko
men.
Tegenover dit probleem, waarbjj ik
dan nog niet eens denk aan het feit
dat de universitaire diploma's van
België en Nederland nog niet tenvolle
over en weer erkend worden, is het
vraagstuk van de verschillen in de on
derlinge menselijke relaties en levens
stijl maar betrekkelijk lein." Er glydt
weer zo'n wat verontschuldigende glim.
lach over het gezicht van de Bene
luxiaan.
„Toen ik 8 jaar geleden in Nijmegen
kwam wonen, moest ik beginnen met
de namen van de Nederlandse provin-
(Van een medewerker)
ESSEN Het Westduitse Roerge
bied krijgt een architectonische at-
tractie van de eerste rang: in het Es-
sense Grugapark zal een 95 meter
hoog torenhotel met draaibaar res
taurant verrijzen (foto). Het ontwerp
is afkomstig van de jonge Stuttgart-
se architect Horst-Peter Dollingcr,
die men door zijn zeer vooruitstre
vende ideeën al de Duitse Le Corbu
sier noemt. Het Essense torenhotel
is een variatie op de zogenaamde
wooncabinetoren, waardoor Dollinger
enige tijd geleden internationale be
kendheid verwierf. Rond de uit staal,
licht metaal en kunststof bestaande
zuil met daarin de liften, groeperen
zich klaverbladvormig 28 hangende
cabines. Elke van deze bevat twee
tweepersoons- en twee éénpersoons
kamers. In totaal beschikt het hotel
dus over 168 bedden. Ook in West-
Berlijn zal binnenkort een torenhotel
gebouwd worden. Andere aanvragen
komen uit Stuttgart, de geboortestad
van de architect, uit Zuid-Afrika, de
V.S. en Lugano (Zwitserland). Ove
rigens kreeg de 34-jarige architect
drie dagen na de dood. van Le Corbu
sier de opdracht voor de bouw van
een museum, waarvoor de beroemde
Zwitserse architect uit Parijs de voor
bereidende plannen gemaakt had.
PROF. LEEMANS
Realist
feiten, meningen, commentaren
(Van een onzer verslaggevers)
DEN HAAG Rijkswaterstaat geeft
Rottumeroog, 't kleine eiland tegen West
duits gebied aan, niet prijs. Ook met, nu
Jan Toxopeus als laatste voogd afscheid
heeft genomen van dit wonderlijk stuk
je natuur, dat al sinds jaar en dag in
de Waddenzee heen en weer wandelt.
Jan Toxopeus mag dan geen opvolger
krijgen. Rijkswaterstaat denkt er niet
aan het eiland te laten wegwandelen.
Binnenkort krijgt een voogd toezicht op
Rottumeroog en op de Rottumerplaat. Het
werk óp het eiland blijft doorgaan, even.
als dat op de plaat. Beide zijn te be
langrijk, ook voor de toekomst, wanneer
het Waddengebied aan inpolderen toe is.
Jan Toxopeus is een beetje verbitterd
Hij loopt rond met de gedachte, dat
Rijkswaterstaat zijn eiland nu wil opge
ven. Hij heeft er sinds 1936 toezicht op
uitgeoefend en kan er nauwelijks af
scheid van nemen. Rijkswaterstaat is nu
weer een beetje boos op Jan Toxopeus,
omdat hij dingen beweert, die hij niet
waar kan maken en die ook niet waar
zijn. Rottumeroog wordt niet aan het
spel van zee en wind prijsgegeven. Rijks
waterstaat blijft er werken tegen de
duinafslag en voor de winning van ieder
aangroeiend stukje land.
„Straks wandelt het eiland gewoon
weg", zegt Jan Toxopeus. „Geen sprake
van", oordelen de deskundigen van Rijks
waterstaat. „Het eiland wandelt heen en
weer. Dan weer iets naar oost, dan
weer wat terug naar west. Dat hangt
helemaal af van de stromingen en van
de wind".
Het toezicht blijft er dus. Van de nieu
we voogd, die eiland en plaat onder zijn
beheer krijgt, van de mannen van Rijks
waterstaat en van de rijkspolitie die er
voortdurend controleert.
Iedereen geeft toe, dat het voor een
man, die zich sinds 1936 heer en meester
op dit fraaie stukje Nederlandse grond
gevoeld heeft, niet meevalt afscheid te
moeten nemen. Zeker niet, wanneer het
eiland intussen bijna een familiebezit ge
worden is van vader op zoon. De zoon
van nu valt er in de toekomst echter
buiten, hoe graag hij in de voetstappen
van zijn vader Jan zou willen stappen.
Rijkswaterstaat acht het niet meer no
dig, omdat het toezicht van één man
over eiland en plaat ais voldoende be
schouwd wordt.
Daar valt weinig tegen te zeggen. Ro
mantiek moet het hier, zoals overal, af
leggen tegen de nuchtere werkelijkheid
van alledag. Zoiets verbittert een man
als Jan Toxopeus. Hij is te lang een
soort van alleenheerser geweest, dan
dat hij het andere leven normaal kan
vinden. Dat begrijpt Rijkswaterstaat
ook heel goed. „Maar hij moet geen
dingen zeggen die niet kloppen.
jaren van onderdrukking is de Vla
ming „de overheid', gaan zien als iets
waar je in eerste instantie onderuit
moet zien te komen. Daarom is in
België alle macht in Je eerste plaats
een politieke kwestie. In Nederland is
de uitvoerende macht veel sterker ont,
wikkeld. Waar de Belgen meer sociale
ethiek nodig hebben, daar behoeven
de Nederlanders meer ideologische
factoren in hun maatschappelijk le
ven". De Beneluxiaan die dit min of
meer als terloops mededeelt trekt er
geen dramatisch gezicht bij. Men zou
kunnen denken dat de sociologie de
vcjtenschap van het opgewekt desillu-
sioneren van idealisten is. Maar nee.
„Een Benelux opbouwen is vooral een
zaak van nuchterheid", herneemt prof.
Leemans, een nieuwe filtersigaret op
stekend.
„En dan moeten wy dieper graven
dan alleen tot de psychologische ver
schillen tussen Belgen cn Nederlanders
Zelfs dieper dan tot de tweetaligheid
in België, die het levensklimaat daar
sterk bepaalt en dieper dan tot grote
zaken als de reformatie In Nederland
iets dat de Belgen nooit hebben ge
kend.
Wij ontmoeten dan de twee sociolo
gische oorzaken, die de Benelux op dit
ogenblik verhinderen om geboren te
worden, in weerwil van een cultureel
akkoord, uitwisseling van tv-program-
ma's. vakantiecursussen van studen
ten (wat is dat? Is dat op zijn Ameri
kaans de studenten windmolens ia-
ten zien, en ze dan terugsturen en
meer van die kortstondige pogingen
die de schijn van samenwerking moe
ten redden. Want wat gebeurt er na
die uitwisselingen, na die vakantiecur
sussen? Het doek valt en het stuk is
uit. Er is nooit „Benelux" geweest in
zo'n periode. De maatschappij drijft
niet op liefdesverklaringen, maar op
sociale werkelijkheden. Daarom, wil
er sprake zijn van een Benelux, dan
moet de sociaal-economische onder
bouw aanwezig zijn, en deze ontstaat
pas als er een gemeenschappelijke
zaak aan de orde is - bedreiging van
buitenaf, of een gemeenschappelijke
interesse van binnenuit. Marktverde-
ling b.v., of een andere hechte basis
van samenwerking. Dat is één.
De tweede voorwaarde voor Bene-
ciês en hun hoofdsteden uit het hoofd
te leren. Op school was mij dat nooit
bijgebracht en ik geloof niet dat ik
dommer ben gehouden dan de door
snee Belgische intellectueel. Met een
béte verwondering sla je soms gade
hoe weinig Belgen en Nederlanders
van elkaar weten en je vraagt je af,
hoe ter wereld er zelfs een spontane
behoefte tot samenwerking in hun hoof
den moest opkomen. Als ik in Leuven
vertel wat ze hier in Nijmegen op on
derwijsgebied hebben georganiseerd
dan klapperen ze met de oren. Als ik
in Nijmegen uitleg, hoe het Belgisch
hoger onderwijs is georganiseerd, dan
klappen ze in de handen. Zowel in Leu
ven als in Nijmegen weten ze méér
van de Amerikaanse onderwijsorgani
satie. dan van die 'in twee Benelux-
landèn. Wat vlak bij huis ligt is ken
nelijk niet interessant. De wederzijdse
appreciatie is dan ook nihil. En op het
punt van het eenmaken van de sociale
beddingen is Benelux nog niet eens
aan een begin toe. De verschillen in
geaardheid van de twee volkeren zijn
misschien voor 10 procent verantwoor
delijk voor het uitblijven van Benelux-
eenheid. Voor 90 procent is het dat
grote verschil tussen de nationale bed
dingen. Afgezien van een Benelux-in-
frastructuur, is er dan ook nergens
een basis van hechte samenwerking te
vinden". „Vindt de socioloog het denk
baar, dat de Benelux-samenwerking
opbloeit uit de ontwikkelingen in het
Benelux-middengebied?". vragen wij
onze Beneluxiaan.
„Dat is natuurlijk mogelijk", zegt
hij, mits die ontwikkelingen een méér
dan regionaal karakter krijgen. In het
andere geval wordt het Benelux-mid
dengebied zoiets als een ontwikkelings
gebied, zoals U dat hier heht in het
land van Cuyk. Zou het middengebied
een soort Roergebied worden, dan
stonden de zaken anders. Dan zouden
ook Amsterdam, Den Haag en Utrecht,
Antwerpen en Brussel zich erop be
trokken weten, aangezien er dan eco
nomische factoren zouden gaan mee
spreken. Maar in elk geval biedt het
middengebied de onderbouw van een
infrastructuur, waarop een sociaal pa
troon kan worden geweven.
Blijft het in hét middengebied bij
het aantrekken van goedkope werk
krachten over en weer, bij min of
meer uitgebreid grenscontact, dan is
er eigenlijk niets gebeurd dat voor de
Benelux samenwerking iets betekent.
Benelux is feitelijk nog een fictie, so
ciologisch bezien. De Nederlandse za
kenman oriënteert zich meer op Pa
rijs dan op Brussel en de gemiddelde
Belg leest wel „Le Monde", maar van
de NRC heeft hij nog nooit gehoord.
En toch welk een geweldige rijkdom
men hebben wij aan elkaar ter uitwis
seling aan te bieden! Maar totnogtoe
ontbreekt zelfs de duidelijke behoefte
aan informatie over elkander en de
stereotiepen, zoals uitwisselingspro
gramma's en vakantiecursussen bete
kenen natuurlijk niets voor de samen
werking, in vergelijking met snelle
treinverbindingen tussen Amsterdam
en Brussel, met een snelwegennet dat
het U mogelijk maakt om vanuit Bre
da of Eindhoven eerder in Antwerpen
dan in Rotterdam te komen - gewone
nuchtere dingen die er concreet toe
bijdragen dat Belgen en Nederlanders
elkaar niet meer in zwart-wit verhou
dingen zien, maar de nuances gaan
begrijpen. Wat begrijpt men in België
van het rumoer in Nederland over een
toto-hoofdprijs en - destijds - over het
huwelijk van prinses Irene met een
Spanjaard? En wat weet een Neder
lander van de achtergronden van de
Belgische artsenstaking van vorig
jaar? Hoe waardeert men eikaars po
litici over en weer? Kortom: er zijn
meer verschillen dan overeenkomsten
tussen Belgen en Nederlanders en het
zal heel sterke stimulansen en veel
nuchterheid vereisen, voor er werke
lijk van een Benelux sprake zal kun
nen zijn.
Het is intussen iaat geworden-
„Ik ga U aan de deur zetten" zegt
de Beneluxiaan.
Op de snelweg rijdt een Belgische
auto voor ons in de file. De vrouw aan
het stuur heeft geen rijbewijs. Zij heeft
ander onderwijs gehad dan wij, zij
heeft andere diploma's zij leest ande
re kranten en boeken en gaat naar an
dersoortig toneel kijken. Zij waardeert
haar koning anders dan wij het onze
koningin doen, ziet anders tegen dé
Kerk op dan wij en voédt haar kinde
ren anders op. En toch zouden wij
uren samen in dezelfde Nederlandse
taal kunnen spreken. Beneluxianen
ieder in ons eigen hokje. Maar het
schijnt gemakkelijker om je met een
Amerikaan te identificeren dan met
de médebewoners van ons Benelux-
huis.
(Van een medewerker)
Amerikaanse statistici hebben het uit
gerekend: Aan de wereldberoemde
Tarzan of beter gezegd het Tarzan-
personage werdén reeds meer dan
100 miljoen dollars verdiend. Tarzan
van de Apen zo luidt zijn volle
naam heeft in de zestig jaar van
zyn leven dus één miljoen dollar per
jaar verdiend.
Het eerste manuscript van „Tarzan
of the Apes" is kortgeleden plechtig in
bewaring gegeven bij de Bank of Ame
rica op de Venture Boulevard in Tar-
zana (California), waar het in de kluis
(nr- 18354) werd opgeborgen. Het is
nog een echt manuscript, een tekst
dus,, die helemaal met de hand is ge
schreven en die voor het eerst als
feuilleton werd geplubiceerd in 1912 in
het weekblad ,A11 Story". De naam
van de auteur, Edgard Rice Bur
roughs, is niet zo bekend als de film
sterren, die Tarzan op het zilveren
scherm gestalte gaven, Johnny Weiss-
muller en Lex Barker, die er beroemd
door geworden zijn.
Burroughs werd in 1875 in Chicago
geboren als zoon var een alcoholsto
ker. Hij was een buitengewoon vrucht
baar auteur die niet alleen 26 Tarzan-
boeken schreef, maar ook 25 science-
fiction-verhalen waaronder 11 Mars-
avonturen, vier westerns, elf avontu
renromans van uiteenlopende aard en
zeven dramatische werken Toen hij
stierf bleven er nog vijftien onuitgege
ven manuscripten in zijn lade liggen...
Zijn romans werden in 56 talen ver
taald, waarin begrepen Esperanto, én
braille-schrift en er werden ongeveer
35 miljoen exemplaren van verkocht;
de 26 Tarzan-romans bereiken een op
lage van 15 miljoen!
Maar Tarzan was niet alleen een
boekenfiguur. John Clayton, lord
Greystoke bijgenaamd Tarzan
werd immers achtereenvolgens een
film. theater, en nmsic-hall-held. Hij
veroverde radio en televisie en ver
wierf misschien nog het grootste suc
ces in de albums met stripverhalen.
Een oud album, dat in 1934 voor 34
cents te koop was, wordt nu door anti
quairs voor 50 dollar verkochtDe
eerste, die het personage tekende, was
Hal Forster (in 1929), de tegenwoordi
ge tekenaar van Prins Valiant. Een
tiental andere tekenaars hebben er nog
aan gewerkt terwijl de Tarzan-strips,
die nu in eén honderdtal bladen in de
V.S- worden gepubliceerd van de hand
zijn van John Celardo.
In Europa is Tarzan vooral door de
films bekend geworden. Veertien ac
teurs hebben tot op heden het persona
ge uitgebeeld. De eerste filmtarzan
was Otto Linkenhelt (artiestennaam
Elmo Lincoln), die eerst werkzaam
was als bremmer op de Sartta-Fé-spoor-
weg. Die eerste Tarzan-film werd in
1918 gedraaid. Elmo Lincoln was toen
29 jaar oud en behoorde niet tot de la
tere Tarzanhelden. In plaats van een
lange gespierde kerel te zijn, was hij
een gedrongen „kleerkast", die, wan
neer hij zijn longen vol lucht ademde,
een borstomrang bereikte van 137 cm.
Hij werd opgevolgd door vier stomme
Tarzans: de vroegere brandweerman
Gen® Pollar, de ex-chansonnier P.
Dempsey-Tabler, de ex-voetballer Ja
mes H. Pierce (die zou trouwen met de
dochter van Burroughs) en de „stunt
man" Frans Merrill.
Toen eerst verscheen de grote"
Tarzan, Johnny Weissmuller, die de
held zou worden van de hele generatie,
die tussen de jaren '30 en '40 de korte
broek droeg. Johnny was een atleet,
die door de filmproducers werd opge
merkt toen hij Olympisch zwemkam-
pioen werd. Nu nog wordt hy één
van de grootste zwemmers van alle
tjjden genoemd. In zestien jaar draalde
hij twaalf Tarzanfilms, die over de he
le wereld een groot succes verwierven.
Hij was ook de eerste sprekende
Tarzan, maar dat spreken beperkte
zich tot een paar g* stamelde woorden:
„Ik Tarzan Jij Jane". Heel wat negers
waren destijds over dit gestamel ver
ontwaardigd omdat ze er een bespot
ting van hun ras in zagen. De keuze
van zo'n primaire woordenschat zou
echter een gevolg zijn geweest van het
feit, dat de grote zwemmer een heel
gebrekkige uitspraak had De „Jane"
van Tarzan van de Apen was Maureen
O'Sullivan, die door haar rol van Tar-
zansgezellin bijna even beroemd werd
als Johnny Weissmuller. Maureen was
pas achttien jaar, toen ze uit Ierland
in Hollywood arriveerde- Met haar rode
haar en blauwe ogen werd zij meteen
gekozen om Tar2an van repliek te die
nen. Tarzan werd de 007, de James
Bond van die tijd en Maureen werd
ook de Ursula Andress van die tijd met
dit verschil dat zij ir elke film in leven
bleef. Maureen, een van de zeldzame
actrices, die een voorbeeldig huwe
lijksleven leidde, ze schonk het leven
aan zeven kinderen, en verzorgt thans
een ernstige zieke echtgenoot, keerde
onlangs naar de filn terug om de kos
ten van dé verzorging van haar man
te dekken. Johnny Wei&muller-
Maureen O'Sullivan is het sympa
thiekste Tarzanpaar uit de geschiedenis
gebleven. Ook al beantwoordde het ze
ker niet aan het oorspronkelijke paar
uit de roman. In het boek is Tarzan
immers een geleerde autodidact, die
vele talen beheerst!
Hun populariteit zou nadien slechts
worden benaderd door Lex Barker,
de tiende Tarzan in de reeks, die in
Hollywood de bijnaam kree«? van „Sexy
Lexy" wegens zijn successen bij de
vrouwen. Alexander Chrichlow Barker
(geb. 1919 en overleden in 1964) was al
een even prachtige atleet sis Johnny
Weissmuller. Hij was 1.93 m groot en
woog 91 kg. In 1949 draaide hij zijn
eerste Tarzanfilm met Brenda Joyce.
Hij draaide kort na elkaar vijf andere
Tarzanfilms maar telkens met een an
dere gezellin. Die films verwierven
nooit die populariteit van de vooroor
logse; de smaak van het publiek was
nu eenmaal grondig veranderd. Andere
Tarzans van de na-oorlogse periode
waren Buster Crabbe ook een zwem
kampioen Herman Brix. een Olym
pisch kampioen gewichtheffen, Clenn
Morris, Gordon Scott, de base-ball-
kampioen Dennis Mille en Jack Maho
nie, een rodeo-kampioen, die een tijd
lang instructeur van jachtpiloten was.
De laatste Tarzan ig Mike Henry, een
oud rugby-kampioen van de Los Ange
les Rams, die een flinke zwaargewicht
van 103 kg is. Hij draaide kortgeleden
„Tarzan 66" een film die nog niet in
omloop is, en die de achtendertigste
van zijn soort is. Op het. ogenblik werkt
hij aan zijn tweede Tarzanfilm, die
zich afspeelt in het Braziliaanse oer
woud.
Hoeveel Tarzanfilms er nog zullen
komen, kan niemand voorspellen- Wel
krijgt Amerika eerlang zijn Tarzanmu-
seum of liever een museum gewijd aan
Burroughs, de schepper van dit onge
wone personage, dat maar niet wil
sterven, laat staan, oud worden-
De drie kinderen van Burroughs en
een aantal van zijn bewonderaars wen
sen vaders ranch in een museum te
herscheppen waarin onder meer de
„literaire erkenning" van Burroughs
talent zal prijken, een exemplaar van
de „Princess of Mars", dat in 1962 door
de Oxford University Press werd ge
publiceerd; een ernstiger uitgever kon
voor dit feuilletonverhaal uit 1912 zeker
niet worden gevonden.
(Advertentie)
(Van een medewerker)
NEW YORK
Amerikaanse handelsmaat-
schappijen haasten zich te
genwoordig om „show"-negers
in dienst te nemen. De patroons
vrezen een federaal onderzoek
inzake de praktijken die toege
past worden by de werving van
werkkrachten. Daarom vinden
de negers tegenwoordig gemak
kelijker een baan.
Het beeld van typisch-Ame-
rikaanse kantoren ondergaat
dan ook sterke wyzingen. Zwar
te secretaressen cn „receptio
nisten" nemen er hun plaats in
naast blanke bedienden. De ne
ger, die zo lang van discrimina
tie te lijden had, heeft het thans
beter dan vroeger.
Sommige maatschappijen ge
ven openlijk toe dat ze bevoor
oordeeld zijn ten voordele
van de zwarten. De State Street
Bank and Trust Company van
Boston zegt'"onomwonden: „We
leunen aan bij dc negers omdat
ze zo lang gefrustreerd geweest
zijh". Een maatschappij van su
permarkten in het midden-wes
ten, zegt: „We geven zoveel mo
gelijk werk aan negers".
De eisen van een zuivelmaat-
schappij in Nèw England ten
aanzien van kandidaat-werk
krachten, zijn „plooibaarder"
voor negers dan voor blanken.
En een aannemer van Dallas
hééft ondervonden in welke
mate net getij gekeerd is. Hij
vroeg het arbeidsbureau van
Texas hem een aantal zwarte
arbeiders te bezorgen. Maar
daar kwam niets van.
Daar maakte men hem erop
attent, dat het wettelijk verbo
den is bij een dergelijke aan
vraag speciaal het ras te ver
melden.
LTr is een geneesmiddel op
koms: dat zijn rol zelf be
paalt. Het heet „cyprolidol" en
heeft reeds zijn eigen patiënten
uitgekozen toen het op honden
beproefd werd. Het maakte
woest© honden mak, deed hon
den waar geen pit in zat agres
sief worden en nad geen enkele
uitwerking op normale blaffers.
Dr. Allan Gray verklaarde tij
dens een bijeenkomst van de
Amerikaanse scheikundige ver
eniging in Atlantic City, dat dit
vermoedelijk het eerste „selec
tieve" geneesmiddel wRs dat ge
produceerd werd naar aanlei
ding van de ononderbroken on
derzoekingen om scheikundige
stoffen te vinden die op het ge
moed en de emoties werken.
Heeft de heer der schepping
er iets aan? „Er zijn nog uitge
breide studies nodig vooraleer
we kunnen ontdekken of het
veilig en nuttig zal zijn voor de
mens", zei dr. Gray.
r\e nieuwe legerrèkruten van
de Verenigde Staten zullen
zwemmen, of anders
Voor één van de proeven tij
dens hun eerste dag in dienst
van Uncle Sam, moeten ze in
het water springen en 50 meter
zwemmen. Als ze het kunnen,
worden ze als zwemmers inge
schreven. Degenen die het niet
kunnen, worden door ervaren
redders uit het water gevist.
Daarna krijgen ze intensief les
sen tot ze goede zwemmers zijn.
Rekruten met watervieas
zwemles geven, is een moeilijke
opdracht. Maar professor Mur
ray Havens van de universiteit
van Texas heeft het dit jaar
evenmin gemakkelijk. Zijn cur
sus is getiteld: „De Amerikaan
se president" en hij moet zijn
studenten vertellen wat er om
gaat in het Witte Huis. Vooral
dit laatste vindt hij een tikje
vervelend, want een van de eer
ste studenten die zich voor deze
cursus lieten inschrijven, was
Lynda Bird Johnson, de doch
ter van de president
pén enkele vrouw houdt het
bouwen tegen van een nieu
we building voor de beurs van
New York. Het complex zou
3,5 miljard gulden kosten.
De grijze mevrouw Maggie
"Walsh Petersen woont in het
midden van een rij van zes hui
zen in Manhattan, waar de
beurs een nieuwe handelsafde
ling en een kantoorgebouw met
43 verdiepingen wi] laten op
trekken. Er werden pogingen
gedaan om mevr. Petersen uit
te K.ipen. Ze antwoordde: „In
heel de Chase Manhattan Bank
is er niet genoeg geld voor mijn
huis. David Rockefeller en al
zijn broers samen hebben er
geen genoeg om het af te ko-
pen".
De stad New York, die het
bouwplan van de beurs steunt,
wilde het huis onbewoonbaar
doen verklaren. Mevr. Petersen
weigerde te g-.•loven dat een ge
woon burger machteloos staat
tegenover de stadsoverheid en
begon een proces tegen de vroe
de vaderen. Ze is zeer gehecht
aan haar huis, dat vier ver
diepingen telt en in 1732 opge
trokken werd in rode baksteen.
..Het hoort bij het erfdeel van
New York", zegt ze. „Het zou
hier altijd moeten blijven
staan".
En hoewel de bulldozers na
derbij komen, ziet het er toch
naar uit dat het huis dat vóór
de Amerikaanse revolutie ge
bouwd werd, nog niet spoedig
met de grond zal worden gelijk
gemaakt.
waarom het keukenafval op een
hoop in de huiskamer lag. Maar
toen ze buiten ging kijken, was
dat raadsel gauw opgelost. De
dieven hadden de vuilnisbakken
leeg geschud en meegenomen.
LJéél het huis dat was het
motto van inbrekers in San
Antonio (Texas). Ze volbrach
ten wat ze zich voorgenomen
hadden. Toen mevr. Andrea
Sanchez thuis kwam, verloor ze
bijna het bewustzijn. Ze stelde
vast dat alles gestolen was. Alle
meubels, de gordijnen en de ta
pijten waren verdwenen. De
kleer- en legkasten waren leeg.
Zelfs de elektrische gloeilampen
en zekeringen ontbraken.
Mevr. Sanchez begreep niet
IVe brandkastkrakers Frank
Belvedere en Frank Sum-
mers hadden minder geluk. Ze
zwoegden een uur lang om de
ingewikkelde kluis van een
houtbedrijf in Chicago open te
maken. Toen ze hun doel ein
delijk bereikt hadden, stelden
beide rovers bitter teleurgesteld
vast, dat er slechts 560 gulden
in de kluis lagen.
„De gemene schooiers", tier
de Belvedere en uit wraak stak
hij onmiddellijk heel het kan
toor in brand. Het vuur veroor
zaakte voor 280.000 gulden
schade.
Maar het kostte ook de vrij
heid van de twee Franks. De
gloed van de felle brand, die
zich snel uitbreidde in het heut.
beArijf, verlichtte hun ontsnap
pingsweg. De politie rekende
hen ia.
AANSTAANDE VADER
belangrijk nieuws voor U. Nog een
paar dagen, dan kunt u uw stouw
meenemen naar Prémaman. Dan
kunt U haar laten kiezen uit een
uitgebreide kollektie modieuze kle
ding, speciaal gecreëerd voor de
a.s. moeder en uw baby. Dan zult
U uw vrouw een heel groot plezier
doen.
Nog een paar dagen
Speciaalzaak voor
a.s. moeder en kind.
GiNNEKENSTRAAT.137
BREDA