„iBENELUXIAANPROF. DR. E. J. LEEMANS Maatschappij drijft niet op liefdesverklaringen idden in de benelux IN ZESTIG-JARIG BESTAAN Tarzan leverde reeds 100 miljoen dollar op SHOW-NEGER" IN TREK IN V.S. PRËMAMAN Middengebied misschien onderbouw Kijk op gezag Jan Toxopeus is bang dat Rottumeroog wegwandelt Onderbouw HONDEMIDDEL KOPJE ONDER ONVERZETTELIJK VERGEEFSE MOEITE OOK DE VUILNISBAK DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 9 OKTOBER 1965 Duitse Corbusier bouwt torenhotel Sexy Lexy 25 (Van één onzer redacteuren) NIJMEGEN. Mocht er ooit in de verre toekomst een psycho logisch type gaan ontstaan(hit wordt omschreven als „Bene luxiaan", dan moet dat type veel trekken gemeen hebben met prol. dr. E. J. Leemans, Antwerpenaar van geboorte, maar hoogleraar in de sociologie aan de r.-k. univer siteit van Nijmegen. De sociolo gische realiteit rondom deze vroe ge Beneluxiaan Leemans verkeert echter nog in een primair sta dium. Onze conclusie, na een lang gesprek met prof. Leemans, luidt: Er zijn al Beneluxianen om ons heen, maar de Benelux, hun gro ter vaderland, zal lang op zich laten wachten. Prof. Leemans is klein van stuk, heeft efficiënte gebaren, lacht ont spannen en onbevangen en als hij spreekt (hetzij in de collegezaal of, zoals nu. in zijn werkkamer in het So ciologisch Instituut) dan bouwt hij zijn stellingen op met de empirische ze kerheid van de Nederlander, maar hij brengt al bouwend zoveel guirlandes aan. doorspekt zijn betoog met zóveel anekdotes en schept een sfeer om zich heen die zó vertrouwelijk is, dat wij direct de zuiderling herkennen. Geen wonder. Deze Antwerpenaar is acht jaar hoogleraar in Nijmegen geweest. Vijf dagen per week was hij „ge woon" en twee dagen per week „bui tengewoon" in Leuven. In oktober gaat dat veranderen. Vijf dagen „gewoon" in Leuven en twee dagen .buitenge woon" in Nijmegen. Onder die condi ties móet een man met een scherp verstand, omgeven door een vrienden kring van velerlei pluimage, vanzelf wel een Beneluxiaan worden. Terug in Leuven ontdekken de Bel gen het iedere keer wéér. Aan hem zelf, aan zijn vrouw en vooral: aan zijn drie kinderen. Is hy in Nijmegen, dan vindt men hem in din meest zui delijke stad van Gelderland een beet je een ondefinieerbaar iemand. Er zijn vele kosmopolieten aan de r.k. universi teit, maar prof. Leemans is op een an dere manier kosmopoliet. Wat dat „an dere" verder mag zijn, het is in elk geval Beneluxiaans. En toch gelooft deze socioloog, die zowel de Nederlan. ders als de Belgen met tussenpozen van enkele maanden weieens een spiegel durft voor te houden, niet zo erg in Benelux. „Als we Benelux beschouwen zonder Luxemburg erbij te betrekken", zegt hij, dan zien we Belgen en Nederlan ders. Twee volkeren die zóveel van elkaar verschillen als volkeren maar verschillen kunnen. De Nederlander; een Angelsakser, met sterke sympa thieën voor de Angelsaksische wereld. De Belg: een zuiderling. De Nederlan der: empirisch en democratisch den kend. De B^lg: sterk clericaal of anti- clericaal, tot in het heldhaftige soms, en tegelijkertijd deductief in de weten schap. De Vlaamse zaak (ik beperk me tot Vlaanderen omdat Vlamingen en Nederlanders tot één taalgebied beho ren. wat tenminste één punt van ster ke overeenkomst is), is in sterke ma te ideologisch. De Nederlander is meer ethisch. De Belg ziet een waar heid en zet zich daarvoor in. De Ne derlander vraagt zich af: wat is haal baar? En wat weten Belgen en Nederlan ders wederzijds van elkaar? En wat begrijpen ze van elkaar? Neém alleen maar de kijk op het jezag. Na vele lux-eenheid is, het in harmonie bren gen van de twee nationale, sociale beddingen- Dat is sociologische vak taal. Ik zal het even toelichten. Met „bedding" bedoelt de socioloog de structuur waarbinnen in een maat schappij de sociale relaties worden op gebouwd. Een Fries verschilt veel van een Limburger, wat zijn mentaliteit betreft, maar hij treft in Limburg toch niets aan dat hem on-Nederlands kan voorkomen. De Fries lijkt dan ook, sociologisch gezien, meer op een Limburger, dan een Belgische Bra bander op een Nederlandse Braban der. Gaat U eens na, hoe verschillend de nationale beddingen van België en Nederland zijn. Het onderwijs in Bel gië is fundamenteel anders georgani seerd. De rechtspraak verschilt totaal, men bedrijft op een totaal andere ma nier politiek, de positie van de vak bonden verschilt als hemel en aarde (vergelijk de P.v.d.A. eens met de BSP en U krijgt iets leuks te zien!). In België wordt de burgemeester ge kozen. in Nederland wordt hij be noemd. Zelfs onze methoden van sta tistiek lopen totaal uiteen, zodat wij zelfs met exacte cijfers in de hand nog niet tot vergelijkingen kunnen ko men. Tegenover dit probleem, waarbjj ik dan nog niet eens denk aan het feit dat de universitaire diploma's van België en Nederland nog niet tenvolle over en weer erkend worden, is het vraagstuk van de verschillen in de on derlinge menselijke relaties en levens stijl maar betrekkelijk lein." Er glydt weer zo'n wat verontschuldigende glim. lach over het gezicht van de Bene luxiaan. „Toen ik 8 jaar geleden in Nijmegen kwam wonen, moest ik beginnen met de namen van de Nederlandse provin- (Van een medewerker) ESSEN Het Westduitse Roerge bied krijgt een architectonische at- tractie van de eerste rang: in het Es- sense Grugapark zal een 95 meter hoog torenhotel met draaibaar res taurant verrijzen (foto). Het ontwerp is afkomstig van de jonge Stuttgart- se architect Horst-Peter Dollingcr, die men door zijn zeer vooruitstre vende ideeën al de Duitse Le Corbu sier noemt. Het Essense torenhotel is een variatie op de zogenaamde wooncabinetoren, waardoor Dollinger enige tijd geleden internationale be kendheid verwierf. Rond de uit staal, licht metaal en kunststof bestaande zuil met daarin de liften, groeperen zich klaverbladvormig 28 hangende cabines. Elke van deze bevat twee tweepersoons- en twee éénpersoons kamers. In totaal beschikt het hotel dus over 168 bedden. Ook in West- Berlijn zal binnenkort een torenhotel gebouwd worden. Andere aanvragen komen uit Stuttgart, de geboortestad van de architect, uit Zuid-Afrika, de V.S. en Lugano (Zwitserland). Ove rigens kreeg de 34-jarige architect drie dagen na de dood. van Le Corbu sier de opdracht voor de bouw van een museum, waarvoor de beroemde Zwitserse architect uit Parijs de voor bereidende plannen gemaakt had. PROF. LEEMANS Realist feiten, meningen, commentaren (Van een onzer verslaggevers) DEN HAAG Rijkswaterstaat geeft Rottumeroog, 't kleine eiland tegen West duits gebied aan, niet prijs. Ook met, nu Jan Toxopeus als laatste voogd afscheid heeft genomen van dit wonderlijk stuk je natuur, dat al sinds jaar en dag in de Waddenzee heen en weer wandelt. Jan Toxopeus mag dan geen opvolger krijgen. Rijkswaterstaat denkt er niet aan het eiland te laten wegwandelen. Binnenkort krijgt een voogd toezicht op Rottumeroog en op de Rottumerplaat. Het werk óp het eiland blijft doorgaan, even. als dat op de plaat. Beide zijn te be langrijk, ook voor de toekomst, wanneer het Waddengebied aan inpolderen toe is. Jan Toxopeus is een beetje verbitterd Hij loopt rond met de gedachte, dat Rijkswaterstaat zijn eiland nu wil opge ven. Hij heeft er sinds 1936 toezicht op uitgeoefend en kan er nauwelijks af scheid van nemen. Rijkswaterstaat is nu weer een beetje boos op Jan Toxopeus, omdat hij dingen beweert, die hij niet waar kan maken en die ook niet waar zijn. Rottumeroog wordt niet aan het spel van zee en wind prijsgegeven. Rijks waterstaat blijft er werken tegen de duinafslag en voor de winning van ieder aangroeiend stukje land. „Straks wandelt het eiland gewoon weg", zegt Jan Toxopeus. „Geen sprake van", oordelen de deskundigen van Rijks waterstaat. „Het eiland wandelt heen en weer. Dan weer iets naar oost, dan weer wat terug naar west. Dat hangt helemaal af van de stromingen en van de wind". Het toezicht blijft er dus. Van de nieu we voogd, die eiland en plaat onder zijn beheer krijgt, van de mannen van Rijks waterstaat en van de rijkspolitie die er voortdurend controleert. Iedereen geeft toe, dat het voor een man, die zich sinds 1936 heer en meester op dit fraaie stukje Nederlandse grond gevoeld heeft, niet meevalt afscheid te moeten nemen. Zeker niet, wanneer het eiland intussen bijna een familiebezit ge worden is van vader op zoon. De zoon van nu valt er in de toekomst echter buiten, hoe graag hij in de voetstappen van zijn vader Jan zou willen stappen. Rijkswaterstaat acht het niet meer no dig, omdat het toezicht van één man over eiland en plaat ais voldoende be schouwd wordt. Daar valt weinig tegen te zeggen. Ro mantiek moet het hier, zoals overal, af leggen tegen de nuchtere werkelijkheid van alledag. Zoiets verbittert een man als Jan Toxopeus. Hij is te lang een soort van alleenheerser geweest, dan dat hij het andere leven normaal kan vinden. Dat begrijpt Rijkswaterstaat ook heel goed. „Maar hij moet geen dingen zeggen die niet kloppen. jaren van onderdrukking is de Vla ming „de overheid', gaan zien als iets waar je in eerste instantie onderuit moet zien te komen. Daarom is in België alle macht in Je eerste plaats een politieke kwestie. In Nederland is de uitvoerende macht veel sterker ont, wikkeld. Waar de Belgen meer sociale ethiek nodig hebben, daar behoeven de Nederlanders meer ideologische factoren in hun maatschappelijk le ven". De Beneluxiaan die dit min of meer als terloops mededeelt trekt er geen dramatisch gezicht bij. Men zou kunnen denken dat de sociologie de vcjtenschap van het opgewekt desillu- sioneren van idealisten is. Maar nee. „Een Benelux opbouwen is vooral een zaak van nuchterheid", herneemt prof. Leemans, een nieuwe filtersigaret op stekend. „En dan moeten wy dieper graven dan alleen tot de psychologische ver schillen tussen Belgen cn Nederlanders Zelfs dieper dan tot de tweetaligheid in België, die het levensklimaat daar sterk bepaalt en dieper dan tot grote zaken als de reformatie In Nederland iets dat de Belgen nooit hebben ge kend. Wij ontmoeten dan de twee sociolo gische oorzaken, die de Benelux op dit ogenblik verhinderen om geboren te worden, in weerwil van een cultureel akkoord, uitwisseling van tv-program- ma's. vakantiecursussen van studen ten (wat is dat? Is dat op zijn Ameri kaans de studenten windmolens ia- ten zien, en ze dan terugsturen en meer van die kortstondige pogingen die de schijn van samenwerking moe ten redden. Want wat gebeurt er na die uitwisselingen, na die vakantiecur sussen? Het doek valt en het stuk is uit. Er is nooit „Benelux" geweest in zo'n periode. De maatschappij drijft niet op liefdesverklaringen, maar op sociale werkelijkheden. Daarom, wil er sprake zijn van een Benelux, dan moet de sociaal-economische onder bouw aanwezig zijn, en deze ontstaat pas als er een gemeenschappelijke zaak aan de orde is - bedreiging van buitenaf, of een gemeenschappelijke interesse van binnenuit. Marktverde- ling b.v., of een andere hechte basis van samenwerking. Dat is één. De tweede voorwaarde voor Bene- ciês en hun hoofdsteden uit het hoofd te leren. Op school was mij dat nooit bijgebracht en ik geloof niet dat ik dommer ben gehouden dan de door snee Belgische intellectueel. Met een béte verwondering sla je soms gade hoe weinig Belgen en Nederlanders van elkaar weten en je vraagt je af, hoe ter wereld er zelfs een spontane behoefte tot samenwerking in hun hoof den moest opkomen. Als ik in Leuven vertel wat ze hier in Nijmegen op on derwijsgebied hebben georganiseerd dan klapperen ze met de oren. Als ik in Nijmegen uitleg, hoe het Belgisch hoger onderwijs is georganiseerd, dan klappen ze in de handen. Zowel in Leu ven als in Nijmegen weten ze méér van de Amerikaanse onderwijsorgani satie. dan van die 'in twee Benelux- landèn. Wat vlak bij huis ligt is ken nelijk niet interessant. De wederzijdse appreciatie is dan ook nihil. En op het punt van het eenmaken van de sociale beddingen is Benelux nog niet eens aan een begin toe. De verschillen in geaardheid van de twee volkeren zijn misschien voor 10 procent verantwoor delijk voor het uitblijven van Benelux- eenheid. Voor 90 procent is het dat grote verschil tussen de nationale bed dingen. Afgezien van een Benelux-in- frastructuur, is er dan ook nergens een basis van hechte samenwerking te vinden". „Vindt de socioloog het denk baar, dat de Benelux-samenwerking opbloeit uit de ontwikkelingen in het Benelux-middengebied?". vragen wij onze Beneluxiaan. „Dat is natuurlijk mogelijk", zegt hij, mits die ontwikkelingen een méér dan regionaal karakter krijgen. In het andere geval wordt het Benelux-mid dengebied zoiets als een ontwikkelings gebied, zoals U dat hier heht in het land van Cuyk. Zou het middengebied een soort Roergebied worden, dan stonden de zaken anders. Dan zouden ook Amsterdam, Den Haag en Utrecht, Antwerpen en Brussel zich erop be trokken weten, aangezien er dan eco nomische factoren zouden gaan mee spreken. Maar in elk geval biedt het middengebied de onderbouw van een infrastructuur, waarop een sociaal pa troon kan worden geweven. Blijft het in hét middengebied bij het aantrekken van goedkope werk krachten over en weer, bij min of meer uitgebreid grenscontact, dan is er eigenlijk niets gebeurd dat voor de Benelux samenwerking iets betekent. Benelux is feitelijk nog een fictie, so ciologisch bezien. De Nederlandse za kenman oriënteert zich meer op Pa rijs dan op Brussel en de gemiddelde Belg leest wel „Le Monde", maar van de NRC heeft hij nog nooit gehoord. En toch welk een geweldige rijkdom men hebben wij aan elkaar ter uitwis seling aan te bieden! Maar totnogtoe ontbreekt zelfs de duidelijke behoefte aan informatie over elkander en de stereotiepen, zoals uitwisselingspro gramma's en vakantiecursussen bete kenen natuurlijk niets voor de samen werking, in vergelijking met snelle treinverbindingen tussen Amsterdam en Brussel, met een snelwegennet dat het U mogelijk maakt om vanuit Bre da of Eindhoven eerder in Antwerpen dan in Rotterdam te komen - gewone nuchtere dingen die er concreet toe bijdragen dat Belgen en Nederlanders elkaar niet meer in zwart-wit verhou dingen zien, maar de nuances gaan begrijpen. Wat begrijpt men in België van het rumoer in Nederland over een toto-hoofdprijs en - destijds - over het huwelijk van prinses Irene met een Spanjaard? En wat weet een Neder lander van de achtergronden van de Belgische artsenstaking van vorig jaar? Hoe waardeert men eikaars po litici over en weer? Kortom: er zijn meer verschillen dan overeenkomsten tussen Belgen en Nederlanders en het zal heel sterke stimulansen en veel nuchterheid vereisen, voor er werke lijk van een Benelux sprake zal kun nen zijn. Het is intussen iaat geworden- „Ik ga U aan de deur zetten" zegt de Beneluxiaan. Op de snelweg rijdt een Belgische auto voor ons in de file. De vrouw aan het stuur heeft geen rijbewijs. Zij heeft ander onderwijs gehad dan wij, zij heeft andere diploma's zij leest ande re kranten en boeken en gaat naar an dersoortig toneel kijken. Zij waardeert haar koning anders dan wij het onze koningin doen, ziet anders tegen dé Kerk op dan wij en voédt haar kinde ren anders op. En toch zouden wij uren samen in dezelfde Nederlandse taal kunnen spreken. Beneluxianen ieder in ons eigen hokje. Maar het schijnt gemakkelijker om je met een Amerikaan te identificeren dan met de médebewoners van ons Benelux- huis. (Van een medewerker) Amerikaanse statistici hebben het uit gerekend: Aan de wereldberoemde Tarzan of beter gezegd het Tarzan- personage werdén reeds meer dan 100 miljoen dollars verdiend. Tarzan van de Apen zo luidt zijn volle naam heeft in de zestig jaar van zyn leven dus één miljoen dollar per jaar verdiend. Het eerste manuscript van „Tarzan of the Apes" is kortgeleden plechtig in bewaring gegeven bij de Bank of Ame rica op de Venture Boulevard in Tar- zana (California), waar het in de kluis (nr- 18354) werd opgeborgen. Het is nog een echt manuscript, een tekst dus,, die helemaal met de hand is ge schreven en die voor het eerst als feuilleton werd geplubiceerd in 1912 in het weekblad ,A11 Story". De naam van de auteur, Edgard Rice Bur roughs, is niet zo bekend als de film sterren, die Tarzan op het zilveren scherm gestalte gaven, Johnny Weiss- muller en Lex Barker, die er beroemd door geworden zijn. Burroughs werd in 1875 in Chicago geboren als zoon var een alcoholsto ker. Hij was een buitengewoon vrucht baar auteur die niet alleen 26 Tarzan- boeken schreef, maar ook 25 science- fiction-verhalen waaronder 11 Mars- avonturen, vier westerns, elf avontu renromans van uiteenlopende aard en zeven dramatische werken Toen hij stierf bleven er nog vijftien onuitgege ven manuscripten in zijn lade liggen... Zijn romans werden in 56 talen ver taald, waarin begrepen Esperanto, én braille-schrift en er werden ongeveer 35 miljoen exemplaren van verkocht; de 26 Tarzan-romans bereiken een op lage van 15 miljoen! Maar Tarzan was niet alleen een boekenfiguur. John Clayton, lord Greystoke bijgenaamd Tarzan werd immers achtereenvolgens een film. theater, en nmsic-hall-held. Hij veroverde radio en televisie en ver wierf misschien nog het grootste suc ces in de albums met stripverhalen. Een oud album, dat in 1934 voor 34 cents te koop was, wordt nu door anti quairs voor 50 dollar verkochtDe eerste, die het personage tekende, was Hal Forster (in 1929), de tegenwoordi ge tekenaar van Prins Valiant. Een tiental andere tekenaars hebben er nog aan gewerkt terwijl de Tarzan-strips, die nu in eén honderdtal bladen in de V.S- worden gepubliceerd van de hand zijn van John Celardo. In Europa is Tarzan vooral door de films bekend geworden. Veertien ac teurs hebben tot op heden het persona ge uitgebeeld. De eerste filmtarzan was Otto Linkenhelt (artiestennaam Elmo Lincoln), die eerst werkzaam was als bremmer op de Sartta-Fé-spoor- weg. Die eerste Tarzan-film werd in 1918 gedraaid. Elmo Lincoln was toen 29 jaar oud en behoorde niet tot de la tere Tarzanhelden. In plaats van een lange gespierde kerel te zijn, was hij een gedrongen „kleerkast", die, wan neer hij zijn longen vol lucht ademde, een borstomrang bereikte van 137 cm. Hij werd opgevolgd door vier stomme Tarzans: de vroegere brandweerman Gen® Pollar, de ex-chansonnier P. Dempsey-Tabler, de ex-voetballer Ja mes H. Pierce (die zou trouwen met de dochter van Burroughs) en de „stunt man" Frans Merrill. Toen eerst verscheen de grote" Tarzan, Johnny Weissmuller, die de held zou worden van de hele generatie, die tussen de jaren '30 en '40 de korte broek droeg. Johnny was een atleet, die door de filmproducers werd opge merkt toen hij Olympisch zwemkam- pioen werd. Nu nog wordt hy één van de grootste zwemmers van alle tjjden genoemd. In zestien jaar draalde hij twaalf Tarzanfilms, die over de he le wereld een groot succes verwierven. Hij was ook de eerste sprekende Tarzan, maar dat spreken beperkte zich tot een paar g* stamelde woorden: „Ik Tarzan Jij Jane". Heel wat negers waren destijds over dit gestamel ver ontwaardigd omdat ze er een bespot ting van hun ras in zagen. De keuze van zo'n primaire woordenschat zou echter een gevolg zijn geweest van het feit, dat de grote zwemmer een heel gebrekkige uitspraak had De „Jane" van Tarzan van de Apen was Maureen O'Sullivan, die door haar rol van Tar- zansgezellin bijna even beroemd werd als Johnny Weissmuller. Maureen was pas achttien jaar, toen ze uit Ierland in Hollywood arriveerde- Met haar rode haar en blauwe ogen werd zij meteen gekozen om Tar2an van repliek te die nen. Tarzan werd de 007, de James Bond van die tijd en Maureen werd ook de Ursula Andress van die tijd met dit verschil dat zij ir elke film in leven bleef. Maureen, een van de zeldzame actrices, die een voorbeeldig huwe lijksleven leidde, ze schonk het leven aan zeven kinderen, en verzorgt thans een ernstige zieke echtgenoot, keerde onlangs naar de filn terug om de kos ten van dé verzorging van haar man te dekken. Johnny Wei&muller- Maureen O'Sullivan is het sympa thiekste Tarzanpaar uit de geschiedenis gebleven. Ook al beantwoordde het ze ker niet aan het oorspronkelijke paar uit de roman. In het boek is Tarzan immers een geleerde autodidact, die vele talen beheerst! Hun populariteit zou nadien slechts worden benaderd door Lex Barker, de tiende Tarzan in de reeks, die in Hollywood de bijnaam kree«? van „Sexy Lexy" wegens zijn successen bij de vrouwen. Alexander Chrichlow Barker (geb. 1919 en overleden in 1964) was al een even prachtige atleet sis Johnny Weissmuller. Hij was 1.93 m groot en woog 91 kg. In 1949 draaide hij zijn eerste Tarzanfilm met Brenda Joyce. Hij draaide kort na elkaar vijf andere Tarzanfilms maar telkens met een an dere gezellin. Die films verwierven nooit die populariteit van de vooroor logse; de smaak van het publiek was nu eenmaal grondig veranderd. Andere Tarzans van de na-oorlogse periode waren Buster Crabbe ook een zwem kampioen Herman Brix. een Olym pisch kampioen gewichtheffen, Clenn Morris, Gordon Scott, de base-ball- kampioen Dennis Mille en Jack Maho nie, een rodeo-kampioen, die een tijd lang instructeur van jachtpiloten was. De laatste Tarzan ig Mike Henry, een oud rugby-kampioen van de Los Ange les Rams, die een flinke zwaargewicht van 103 kg is. Hij draaide kortgeleden „Tarzan 66" een film die nog niet in omloop is, en die de achtendertigste van zijn soort is. Op het. ogenblik werkt hij aan zijn tweede Tarzanfilm, die zich afspeelt in het Braziliaanse oer woud. Hoeveel Tarzanfilms er nog zullen komen, kan niemand voorspellen- Wel krijgt Amerika eerlang zijn Tarzanmu- seum of liever een museum gewijd aan Burroughs, de schepper van dit onge wone personage, dat maar niet wil sterven, laat staan, oud worden- De drie kinderen van Burroughs en een aantal van zijn bewonderaars wen sen vaders ranch in een museum te herscheppen waarin onder meer de „literaire erkenning" van Burroughs talent zal prijken, een exemplaar van de „Princess of Mars", dat in 1962 door de Oxford University Press werd ge publiceerd; een ernstiger uitgever kon voor dit feuilletonverhaal uit 1912 zeker niet worden gevonden. (Advertentie) (Van een medewerker) NEW YORK Amerikaanse handelsmaat- schappijen haasten zich te genwoordig om „show"-negers in dienst te nemen. De patroons vrezen een federaal onderzoek inzake de praktijken die toege past worden by de werving van werkkrachten. Daarom vinden de negers tegenwoordig gemak kelijker een baan. Het beeld van typisch-Ame- rikaanse kantoren ondergaat dan ook sterke wyzingen. Zwar te secretaressen cn „receptio nisten" nemen er hun plaats in naast blanke bedienden. De ne ger, die zo lang van discrimina tie te lijden had, heeft het thans beter dan vroeger. Sommige maatschappijen ge ven openlijk toe dat ze bevoor oordeeld zijn ten voordele van de zwarten. De State Street Bank and Trust Company van Boston zegt'"onomwonden: „We leunen aan bij dc negers omdat ze zo lang gefrustreerd geweest zijh". Een maatschappij van su permarkten in het midden-wes ten, zegt: „We geven zoveel mo gelijk werk aan negers". De eisen van een zuivelmaat- schappij in Nèw England ten aanzien van kandidaat-werk krachten, zijn „plooibaarder" voor negers dan voor blanken. En een aannemer van Dallas hééft ondervonden in welke mate net getij gekeerd is. Hij vroeg het arbeidsbureau van Texas hem een aantal zwarte arbeiders te bezorgen. Maar daar kwam niets van. Daar maakte men hem erop attent, dat het wettelijk verbo den is bij een dergelijke aan vraag speciaal het ras te ver melden. LTr is een geneesmiddel op koms: dat zijn rol zelf be paalt. Het heet „cyprolidol" en heeft reeds zijn eigen patiënten uitgekozen toen het op honden beproefd werd. Het maakte woest© honden mak, deed hon den waar geen pit in zat agres sief worden en nad geen enkele uitwerking op normale blaffers. Dr. Allan Gray verklaarde tij dens een bijeenkomst van de Amerikaanse scheikundige ver eniging in Atlantic City, dat dit vermoedelijk het eerste „selec tieve" geneesmiddel wRs dat ge produceerd werd naar aanlei ding van de ononderbroken on derzoekingen om scheikundige stoffen te vinden die op het ge moed en de emoties werken. Heeft de heer der schepping er iets aan? „Er zijn nog uitge breide studies nodig vooraleer we kunnen ontdekken of het veilig en nuttig zal zijn voor de mens", zei dr. Gray. r\e nieuwe legerrèkruten van de Verenigde Staten zullen zwemmen, of anders Voor één van de proeven tij dens hun eerste dag in dienst van Uncle Sam, moeten ze in het water springen en 50 meter zwemmen. Als ze het kunnen, worden ze als zwemmers inge schreven. Degenen die het niet kunnen, worden door ervaren redders uit het water gevist. Daarna krijgen ze intensief les sen tot ze goede zwemmers zijn. Rekruten met watervieas zwemles geven, is een moeilijke opdracht. Maar professor Mur ray Havens van de universiteit van Texas heeft het dit jaar evenmin gemakkelijk. Zijn cur sus is getiteld: „De Amerikaan se president" en hij moet zijn studenten vertellen wat er om gaat in het Witte Huis. Vooral dit laatste vindt hij een tikje vervelend, want een van de eer ste studenten die zich voor deze cursus lieten inschrijven, was Lynda Bird Johnson, de doch ter van de president pén enkele vrouw houdt het bouwen tegen van een nieu we building voor de beurs van New York. Het complex zou 3,5 miljard gulden kosten. De grijze mevrouw Maggie "Walsh Petersen woont in het midden van een rij van zes hui zen in Manhattan, waar de beurs een nieuwe handelsafde ling en een kantoorgebouw met 43 verdiepingen wi] laten op trekken. Er werden pogingen gedaan om mevr. Petersen uit te K.ipen. Ze antwoordde: „In heel de Chase Manhattan Bank is er niet genoeg geld voor mijn huis. David Rockefeller en al zijn broers samen hebben er geen genoeg om het af te ko- pen". De stad New York, die het bouwplan van de beurs steunt, wilde het huis onbewoonbaar doen verklaren. Mevr. Petersen weigerde te g-.•loven dat een ge woon burger machteloos staat tegenover de stadsoverheid en begon een proces tegen de vroe de vaderen. Ze is zeer gehecht aan haar huis, dat vier ver diepingen telt en in 1732 opge trokken werd in rode baksteen. ..Het hoort bij het erfdeel van New York", zegt ze. „Het zou hier altijd moeten blijven staan". En hoewel de bulldozers na derbij komen, ziet het er toch naar uit dat het huis dat vóór de Amerikaanse revolutie ge bouwd werd, nog niet spoedig met de grond zal worden gelijk gemaakt. waarom het keukenafval op een hoop in de huiskamer lag. Maar toen ze buiten ging kijken, was dat raadsel gauw opgelost. De dieven hadden de vuilnisbakken leeg geschud en meegenomen. LJéél het huis dat was het motto van inbrekers in San Antonio (Texas). Ze volbrach ten wat ze zich voorgenomen hadden. Toen mevr. Andrea Sanchez thuis kwam, verloor ze bijna het bewustzijn. Ze stelde vast dat alles gestolen was. Alle meubels, de gordijnen en de ta pijten waren verdwenen. De kleer- en legkasten waren leeg. Zelfs de elektrische gloeilampen en zekeringen ontbraken. Mevr. Sanchez begreep niet IVe brandkastkrakers Frank Belvedere en Frank Sum- mers hadden minder geluk. Ze zwoegden een uur lang om de ingewikkelde kluis van een houtbedrijf in Chicago open te maken. Toen ze hun doel ein delijk bereikt hadden, stelden beide rovers bitter teleurgesteld vast, dat er slechts 560 gulden in de kluis lagen. „De gemene schooiers", tier de Belvedere en uit wraak stak hij onmiddellijk heel het kan toor in brand. Het vuur veroor zaakte voor 280.000 gulden schade. Maar het kostte ook de vrij heid van de twee Franks. De gloed van de felle brand, die zich snel uitbreidde in het heut. beArijf, verlichtte hun ontsnap pingsweg. De politie rekende hen ia. AANSTAANDE VADER belangrijk nieuws voor U. Nog een paar dagen, dan kunt u uw stouw meenemen naar Prémaman. Dan kunt U haar laten kiezen uit een uitgebreide kollektie modieuze kle ding, speciaal gecreëerd voor de a.s. moeder en uw baby. Dan zult U uw vrouw een heel groot plezier doen. Nog een paar dagen Speciaalzaak voor a.s. moeder en kind. GiNNEKENSTRAAT.137 BREDA

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1965 | | pagina 25