HAV Zusters Dominicanessen helpen Ziekenhuispatiënt te weinig „mens" Nijmegen krijgt duizend eerstejaars - studenten EX-NAZI'S LOPEN MET RIDDERORDEN n In internaat tussen bossen te Rijsbergen Uit Frankrijk Opvoeden Werken Studeren vertrouwen waard! 6 DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 21 AUGUSTUS 1965 IS uw T7"0 Q"l" (Y/A ATY/ATl T~V~1 AT Q "I (Uk O traad glbouvTneergezet, ™at volle? heeft „it" - heeft pit maakt fit! Nu ook in grote fles! HUISVESTING IS GROTE PROBLEEM Volledig bezet Origineel KARWEITJE 5.CommunisteiT" in O.-Duitsland Moord en brant Onderscheiding ETALEUR.. VERZEKERD KAPITAAL: MÉÉR DAN 2 MILJARD GULDEN! 1 55 V Cl 0111C1U DL1 llUClö CS J I een aula, een dokterskamer en een naaikamer in ondergebracht. (Advertentie) HAV LEVENSVERZEKERINGEN - SCHIEDAM - TELEFOON (010) 26 93 04 - HAV LEVENSVERZEKERINGEN (Van een onzer verslaggevers) RIJSBERGEN Zonnig en tus sen de bloemen ligt langs de weg van Rijsbergen naar Etten het in ternaat Bethanië, observatie- en behandelingshuis voor meisjes tus sen de 16 en de 21 jaar, die op een of andere wijze door maatschappe lijke omstandigheden zijn vastge lopen. Op 2 september herdenken de zusters van de Congregatie der Dominicanessen van Bethanië, die de zorg voor dit internaat heben, het feit dat zij 25 jaar geleden het klooster, tevens centraal gebouw van het internaat, betrokken. Toen waren zy met twintigen en hadden de zorg voor drie meisjes. Mo menteel verblijven er 45 zusters, waar van er twaalf direct zijn betrokken by de wetenschappelijke en maatschappe lijke begeleiding van 44 meisjes, Voor. al de laatste jaren is deze begeleiding sterk verwetenschappelijkt. Tijdens de eerste jaren deden de zusters alles zelf, nu is er een wetenschappelijke staf met een vaste psycholoog, twee psychiaters, die éénmaal per week komen, een maat schappelijk werkster, twee zusters met een opleiding heil-pedagogiek en een pastoraal deskundige, dr. J. W. C. Jan sen, rector van het klooster en het in ternaat. Daarnaast zijn er nog acht groepleidsters, waaronder vier religieu zen, die verdeeld zijn over twee behande- lings- en twee observatiepaviljoenen. Wekelijks voert de wetenschappelijke staf teambesprekingen, waarbij op een open en eerlijke wijze alle proble men van de meisjes worden bekeken jn naar oplossingen wordt gezocht. Hierbij komib het contact, dat de directrice, zus ter Prtisca, en de maatschappelijk werk ster regelmatig met het departement van justitie, de voogdijraden en de ver enigingen tot kinderbescherming heb ben. natuurlijk dikwijls ter sprake. De congregatie van de zusters Domi nicanessen van Bethanië werd einde vorige eeuw opgericht in Frankrijk. Men had daarmee een tweeledig doel voor ogen: a. het opnemen van meisjes en vrouwen, die door allerlei omstandig heden (we noemen contact met de justi tie en het natuurlijke kind zijn) in an dere kloosters niet terecht konden, en b. het reclasserinigswerk, een vorm van liefdadigheid, die tegenwoordig steeds meer door leken wordt overgenomen. In 1914 voilig'de de eerste vestiging van de zusters in Nederland. Venlo was daarvoor uitgekozen. In dé jaren dertig nam het praphtige werk van de zusters andere, meer aan de tijd aangepaste vormen aan. In 1934 werd in het oost- Brabantse plaatsje Stevensbeek een re- classeringsinternaat geopend, waar de meisjes maatschappelijk werden aange past- Gezien het succes van dit werk drong het departement van justitie sterk aan op uitbreiding en vestiging in an dere plaatsen. Dit had tot gevolg, dat in 1939 zeven zusters hun intrek namen in een boer derij tussen Rijsbergen en Etten, gele gen dichtbij de plaats waar een jaar later het centrale gebouw van het inter naat ingezegend zou worden. Het was uitsluitend bestemd voor maatschappe lijk moeilijk aangepaste meisjes. De op zet was breder dan die in Stevensbeek. Door het paviljoenensysteem werd het internaat het modernste in geheel Ne derland. Het werk dat hier werd ver richt wordt nog steeds al baanbrekend voor ons land gezien. Vooral in de eerste jaren bestond van de zijde van de des kundigen grote belangstelling voor dit systeem. Vaak kwamen mensen op be zoek en lieten zich alles uitvoerig uit leggen. Zij konden dan zien, dat er vier pa viljoenen waren, die ieder door elf meisjes werden bewoond. Om het idee van thuis zijn zoveel mogelijk te benade ren was er in ieder paviljoen een huis kamer ingericht, een eigen keuken en had ieder meisje de beschikking over een eigen slaapkamer. Per paviljoen waren twee leidsters aangewezen. Deze situatie is nu rug dezelfde". Toen liepen de leeftijden van de inter nen nogal uiteen. Om de saamhorigheid te vergroten en de behandelingsmethode te verbeteren werd er naar gestreefd om alleen meisjes tussen de 16 en de 21 jaar op te nemen. Hieraan werd spoedig gevolg gegeven. Na 1945 is de congregatie zich ook gaan toeleggen op de opvoeding van voogdijkinderen. In verschillende andere plaatsen volgden vestigingen met uit sluitend dit doel. Zo werden in Teterin- gen en Horn (bij Roermond) kinderdor pen gesiticht. Hier werd het verticale systeem gevolgd. Dit wil zeggen, dat jongens en meisjes van ongelijke leeftijd in één paviljoen werden ondergebracht. Zo probeerde men de familieband van aan de ouderlijke macht onttrokken kin deren zoveel mogelijk te bewaren. In Rijsbergen bleef men het horizontale systeem huldigen: alleen meisjes en liefst van gelijke leeftijd. In het oude klooster, dat een gedeelte uitmaakt van het centrale gebouw, ver blijven nu 45 zusters. Uitbreiding is heel hard nodig- Naast het gemis van een apart kloostergebouw doet ook dat van een vaste kapel zicih hard voelen. Voor kerkdiensten moeit men nu gebruik ma ken van een barak, die tot noodkapel is ingericht. In 1962 kwam een andere uitbreiding wel tot stand. Toen werd een mooi laag gebouw opgetrokken, dat ten dienste staat van de meisjes en waar onder andere een aula, een dokterskamer en de administratie zijn ondergebracht. De meisjes, die toen in het internaat verbleven bedachten er een uitstekende naam voor: ,,Het Trefpunt". Wat doen deze meisjes nu zo de hele dag? Deze vraag stelden wij de rector van het klooster en het internaat, dr. J. W. C Jansen, tevens bisschoppelijk inspecteur van het middelbaar- en nijver heidsonderwijs en voorheen professor aan het Groot Seminarie te Hoeven. ,,Ik wil graag eerst een scherp onder scheid maken tussen de observatie- en de behandelingsafdeling", begint hij zijn antwoord. ,,De meisjes, die op het in ternaat komen, worden eerst drie tot vier maanden ondergebracht in de obser vatiepaviljoenen. Hier verrichten zij huishoudelijk werk en werken samen met de slotzusters in de wasserij, de bakkerij en de naaikamer. Sommigen werken ook wel in de tuin. U moet na melijk weten, dat wij hier een stuk grond van 23 hectare hebben, waarop we kas sen hebben, bloemen kweken over uit gebreide boomgaarden beschikken en bovendien nog een stuk bos voor de re creatie. Het werken in de tuin wordt echter hoofdzakelijk gedaan door de be drijfsleider met vier helpers". „Wanneer de meisjes", vervolgt hij, „de observatie-periode achter de rug hebben zijn er vier mogelijkheden: a. de meisjes gaan naar huis terug of naar een pleeggezin, b ze worden overge plaatst naar een ander internaat c. ze gaan naar een tehuis voor werkende meisjes, en d. ze nemen hun intrek in de behandelingspaviljoenen U begrijpt wel, dat wij op die manier in de loop van die jaren al heel wat meisjes hier hebben gehad", voegt hij er aan toe. De meisjes, die naar de behandelings- afdeling worden overgeplaatst, krijgen de gelegenheid om te studeren- Iedere dag gaat een aantal naar de Huishoud school, de Mulo of de M.M.S. in Etten Anderen voor wie dit niet goed mogelijk is, volgen schriftelijke cursussen in het internaat. Hierbij staan zij onder lei ding van een religieuze onderwijzeres. Ook wordt er veel gedaan aan vrije ex pressie zoals kleiibewerking etc., aan ritmiek en sport. Verder doen staf en zusters hun uiterste best om de meisjes zoveel mogelijk recreatie-mogelijkheden te bieden. De staf van het internaat goat ervan uit, dat de meisjes een verantwoord grote vrijheid moeten hebben Daarom worden ze ook regelmatig in de gele genheid gesteld hun vrije weekend thuis of op een vakantieadres door te bren gen. Soms ook doen de meisjes mee aan culturele manifestaties in Breda of wor den concerten verzorgd. Door al dit soort dingen gaat er van het internaat In de paviljoenen wordt zoveel mogelijk de huislijke sfeer opge roepen. De meisjes hebben de be schikking over eigen slaapkamers een huiskamer en een keuken. een frisse geest uit. Ook op godsdien stig gebied! In de congregatie is vooral de laatste jaren op dit gebied een opmerkelijke ontwikkeling gaande. De mentaliteit ric'ht zich steeds meer op het bijbelsli- turgische, wait in Rijsbergen al goed te merken is. Sinds vorig jaar heeft de bisschop van Breda ook toestemming gegeven om op voorzichtige schaal ex perimenten op het liturgische vlak uit te voeren. Dit alles weerspiegelt zich wel degelijk in de meisjes. „Hun aan dacht voor het liturgisch gebeuren is de laatste jaren zeker vooruitgegaan", zegt dr. Jansen. ,,Dit alles is gezien htm afkomst uit vaak niet praktiserende gezinnen een bijzonder verheugend teken. Wij zien trouwens dat de hele mentaliteit in het internaat aan het veranderen is Dit komt omdat we tegenwoordig steeds meer te maken hebben met meisjes, die een betere ontwikkeling hebben. Deze verschuiving hangt samen met de maat schappelijke problematiek, die in alle lagen van de bevolking na de oorlog sterk is toegenomen. Daarom zien veel ouders en opvoeders uit naar de hulp, die door allerlei instanties kan worden geboden", aldus rector Jansen. Hij voegt hier nog aan toe: „Ik hoop hiermee dui delijk gemaakt te hebben, dat dit huis echt geen internaat is voor a-sociale meisjes". (Advertentie) (Van onze correspondent) NIJMEGEN Meer dan duizend eerstejaars studenten zullen naar men verwacht, in de eerste dagen van september ingeschreven wor den aan de katholieke universiteit van Nijmegen. Het aantal inschrij vingen zal daardoor weer een aan merkelijke stijging vertonen in ver gelijking met de voorafgaande jaren. Het grootste probleem waarmee alle nieuw aangekomen studenten in de Keizer Karelstad te kampen hebben, is het kamertekort. Naar het zich nu laat aanzien zullen velen van hen genoegen moeten nemen met een kamer op enige afstand van het stadscentrum en de universitaire ge bouwen. In verband met de te verwachten stroom nieuwelingen zijn reeds diverse acties gevoerd. Een aantal publikaties de Gelderse regionale pers heeft echter niet het gewenste resultaat op geleverd. Daarna heeft men zijn toe vlucht moeten nemen tot een huis - aan - huis actie. Folders met invulstroken werden aan alle inwoners toegezonden. Het resultaat van deze actie was aan merkelijk beter, maar er is nog lang niet voldoende huisvesting voor allen. De situatie blijft ernstig. Tientallen eerstejaars studenten bezoe ken dagelijks het kamerbureau van de universiteit, waar een kaartsysteem een overzicht geeft van alle aangeboden kamers. Maar de stad Nijmegen zelf schijnt nu volledig bezet te zijn Eerstejaars kun nen ook niet in aanmerking komen voor huisvesting in een van de studentenflats. Kamers zijn er nu enkel nog te krijgen in de buitenwijken of in de omliggende gemeenten. Toch blijken er nog interessante aan biedingen gedaan te worden. Twee stu denten kunnen by een benzinepomphou der kost en inwoning krijgen, wanneer ze maar een oogje op de pomp houden. Een ander biedt de studenten een woonark te koop aan, compleet met keu ken, ijskast en telefoon. Het meubilair verkeert in een uitstekende staat maar de koopsom bedraagt tienduizend gulden. Daar is geen rijksstudiebeurs tegen be stand. Een ondernemend student heeft het geprobeerd met een originele actie. Op een gestencild papier vermelde hij al zijn wensen voor een te betrkken kamer en deelde de folders zondags na de diensten aan de kerkdeuren uit. Een ander zoekt een geschikte straat en belt huis - aan huis aan. De groep die het al met al het moei lijkst heeft, blyven echter de meisjes studenten. Zij kunnen niet zomaar in elke buurt van de stad zonder problemen een on derdak zoeken Dat de Limburgse meisjes die in sep tember in Nijmegen gaan studeren, extra moeilijkheden zouden ondervinden bij het zoeken naar kamers, blijkt een loos gerucht. Het geval waarbij een ka mer te huur werd aangebden onder dis criminerende bepalingen, staat gelukkig op zich. Zonder uitzonderingen verkeren alle meisjesstudenten in Nijmegen in een moeilijk parket. BAMBERG Klokkenmaker Heinrich Metzner heeft een bij zonder reparatie-karweitje onder handen. Een schilderij van 90 x 100 cm, voorzien van een uuren slagwerk. Het is een voor stelling van St. George kerk in Bayreuth. Het kunstwerk, dat 200 jaar geleden in een klooster werd vervaardigd, was een huwelijks geschenk van de markgraaf van Bayreuth aan de Pruisische vorst De medische sector van de tegen woordige samenleving heeft zeker niet te klagen over belangstelling van de zyde van de dagbladpers. Over de meest uiteenlopende medische onder werpen (zwangerschapshormonen, po sitie van de huisarts, dure ziekenhuis- bouw, medisch ambtgeheim, fonds spreekuren, enz. enz.) wordt het „gro te publiek" op uitvoerige wijze voor gelicht. Dezer dagen kon men een artikel lezen met de min of meer sensationele titel „Ziekenhuis-patiënt komt als mens tekort". In dit artikel wordt een verhaal opgehangen van een zieken huis-patiënt, die van de specialist toe stemming kreeg eens een dun sneetje roggebrood te proberen ende vol gende dag bij zijn ontbijt verrast werd met twee dikke sneden roggebrood. En andere patiënt die beslist géén koffie mocht gebruiken, kreeg van een verpleegster de vraag te horen, „of hij suiker in zijn koffie wilde". Bij een derde patiënte, die nagenoeg blind was, werd op haar kastje een glas melk gezet, dat zij na enige ogen blikken prompt omgooide. Ik kreeg uit deze voorbeelden de indruk dat de schrijver van bedoeld artikel verbaasd (om niet te zeggen verontwaardigd) was oyer het voor komen van deze m.i, haast onvermij delijke tekortkomingen. Natuurlijk mogen deze fouten niet gemaakt wor den, maar is het nu echt zo verwon derlijk, dat in een ziekenhuis, waar enorm veel werk door de verpleeg sters moet worden verzet, waar vaak getobd wordt met personeels-gebrek, waar een telkens tei'ugkerende ver wisseling van zaalzuster plaats vindt, alles nu niet precies gaat, zoals het eigenlijk zou moeten gaan? Dat de patiënt hierdoor „als mens tekort komt" lijkt mij een kwalificatie, die wel wat overdreven is. Aan de credit zijde van het verpleegsterswerk zou ik een lange lijst van bewondering- afdwingende prestaties kunnen plaat sen, over welke prestaties heus wel eens met grote waardering mag wor den gesproken en geschreven. Ik geloof trouwens, dat het bij de schrijver van het bewuste artikel eigenlijk niet zo zeer gaat om de door hem beschreven concrete voorbeel den, maar dat het meer gaat om de persoonlijke verhouding tussen spe cialist en patiënt in het ziekenhuis. Hij klaagt er over, dat door de specia list wél met anderen (de collega's, de zaalzuster) over de patiënt gesproken wordt maar niet met de patiënt zelf. De patiënt zou te veel als „medisch geval" behandeld worden en te wei nig als mens worden geëerbiedigd. Ik ben van mening dat deze klacht in zijn algemeenheid juist is, maar dan zou ik willen vragen of deze situatie niet iets onvermijdelijks (ik zou bijna zeggen: iets essentieels) is bij een ziekenhuisverpleging. Hier komt overduidelijk het verschil naar voren, dat er bestaat tussen de ver houding specialist-patiënt en de ver houding huisarts-patiënt. In mijn vo rig artikel heb ik er op gewezen, dat de taak van de huisarts een drievou dige is, n.l. als genezer van de zieke mens, als belangstellende in de geeste lijke noden van de patiënt (gezins moeilijkheden b.v.) en als helper in de sociale en de economische moei lijkheden, waarin de patiënt door zijn ziekte is geraakt (hulp in zijn bedrijf, mogelijkheden van sociale hulp, enz.) Het zal zonder meer duidelijk zijn, dat de ziekenhuisspecialist in de twee laatstgenoemde facetten van de be handeling in de meeste gevallen geen rol zal kunnen spelen, daar hij niet voldoende op de hoogte is van de le vensomstandigheden van de patiënt. Vandaar dat zijn belangstelling zich in hoofdzaak zal concentreren op het ziektegeval enik zou hem daar over heus geen verwijt willen maken. De moraal van dit alles is: laat de patiënt, zodra het medisch verant woord is, het ziekenhuis verlaten om in de eigen vertrouwde omgeving verdere genezing te zoeken, waarbij hij dan in de gelegenheid is, gebruik te maken van de drieledige hulp van zijn huisarts. Ten overvloede zou ik nog willen opmerken, dat een bezoek van de huisarts aan zijn patiënt in het zie kenhuis door deze ten zeerste op prijs wordt gesteld. Een andere medische kwestie die de gemoederen nog al bezig houdt is het spreekuurvraagstuk van de huis artsen. Op de eerste plaats gaat het om de nog op vele plaatsen bestaande scheiding van particulier- en fonds spreekuur, waarin vele fondspatiën ten nog steeds een discriminatie zien. Wat is discriminatie eigenlijk? Het is een „apart-stellen" van een groep mensen en het maken van een on derscheid (en dan in ongunstige zin) tussen deze groep mensen en andere groepen. In wezen is discriminatie dus ongeoorloofd, daar men het principe van de „gelijkheid van de menselijke rechten" aantast. Gezien in het licht van deze definitie is het toch wel volkomen onaanvaardbaar wanneer gesproken wordt van discriminatie bij een scheiding van spreekuren tus sen particuliere en fondspatiënten. Deze scheiding heeft niets te maken met de „menselijke waardering" die de betrokken huisarts heeft voor zijn onderscheidene groepen van patiën ten. Hij maakt die scheiding louter en alleen op praktische gronden, n.l. om de 'zo groot mogelijke efficiëntie te bereiken in zijn (soms overstel pende hoeveelheid) werk. Of hij die scheiding zal toepassen, hangt van allerlei omstandigheden af (aard van de praktijk, grootte van afstanden in de praktijk, al of niet apotheekhou- dende praktijk, de verhouding tussen het aantal particuliere en ziekenfonds patiënten enz. enz.) Hoe vaak komt het niet voor dat de huisarts die twee dorpen moet „bedienen" een scheiding maakt in zijn spreekuren voor de pa tiënten van dorp A en dorp B. Men zou zich zelfs kunnen voorstellen dat een bepaalde huisarts met een bepaal- (Van onze correspondent Jan Bouwer) BONN De communisten in Oost-Duitsland hebben de in de „Duitse Democratische Republiek" bestaandearbeidsgemeenschap van vroegere (Wehrmachts) officieren' nieuw leven ingeblazen. De „Arbeitsgemeinschaft" wendt zich schriftelijk tot officieren van de West- duitse „Bundeswehr" met het deel hen te mobiliseren tegen de zoals dat in het Oostberlijnse jargon heet „Anti nationale politiek" van parlement en bondsregering. Reeds in 1958, toen de herbewapening van West-Duitsland enigszins op gang begon te komen en de» Bondsrepubliek een strijdmacht op de been begon te brengen, die in het NATO-verband (niet als nationaal leger wel te verstaan) zou worden opgenomen, wenidde zich de „Ar beitsgemeinschaft" tot de officieren van de „Bunjdeswehr". Het doel was om hen er van af te houden dienst te nemen bij de nieuwe strijdkrachten van de Bondsrepubliek. De poging liep op niets uit en het werd stil om de „Arbeidsge meenschap". Nu is die weer tot nieuw leven gewekt. Zij heeft een oproep tot „Bundeswehr"-officieren gericht, die zowel pro-communistische als pro-nazis- de praktijk om praktische redenen voordeel ziet in gescheiden spreek- uren voor mannen en vrouwen, of voor volwassenen en kinderen, voor bejaarden en niet-bejaarden. Wie zal hem dat mogen verbieden? En welke instantie zal het recht mogen hebben om in het vrije beroep van arts dwingende voorschriften betref-1 fende spreekuren te gaan opleggen?. Van discriminatie in de onderhavige kwestie zou alleen gesproken kunnen, worden als niet zou worden vol-1 daan aan de volgende voorwaarden: Ten eerstje: de huisarts zal aan al zjjc patiënten (particuliere zowel als liE kenfondspatiënten) voldoende gei genheid moeten geven hem te consii-l I teren op zijn spreekuren, waarbij ht\ onjuist zou zijn het aantal particu liere spreekuren verhoudingsgewijze groter te maken dan dat van de kenfondspatiënten. Ten tweede: de huisarts zal moe ten zorgen dat voor beide groepen patiënten een aan redelijke eisen vol doende wachtkamer beschikbaar is. (Voldoende licht, ventilatie, verwar ming, meubilair, aanwezigheid van tijdschriften enz.). Als ik goed ben ingelicht schijnt er in dit opzicht (vooral in de steden) nog wel eens wat te mankeren. Ten derde: (en daar gaat het eigen lijk in hoofdzaak om) de huisarts zal zijn beide groepen patiënten met de zelfde welwillendheid tegemoetko men, met dezelfde aandacht naar hun klachten luisteren, met dezelfde nauw gezetheid een onderzoek instellen Ik geloof werkelijk niet dat de zie kenfondspatiënten in dit opzicht re den tot klagen zullen hebben. Als zij hun huisarts voldoende gelegenheid geven tot onderzoek en behandeling (en b.v. niet dadelijk beginnen metiet 1 vragen van een verwij skaart), tij gen zij „het volle pond". En als staatssecretaris Bartels dan zegt, dat „de gescheiden spreekuren de schyn kunnen wekken van «n verschil in medische behandeling, dan mag niet meer gesproken wor den van discriminatie, maar 1 „schyn-discriminatie". Naast de gescheiden spreekuren zijn er de laatste tijd problemen ontstaan over de afspraak-spreekuren. Deze afspraak-spreekuren zijn al werkelijk heid geworden in meerdere specialis ten-praktijken. Men wil dit ook in voeren in de huisartsen-praktijken. Welke zijn de bezwaren, welke de voordelen? Hierover in een volgend artikel. HUISARTS tisefhe als anti-militaristische tend* bevat. Daarbij moge er aan worden bet' nerd, dat telkens wanneer men in oostzone van Duitsland in Oost-B* lyn ligt namelijk het merendeel vu' nazi-archieven meent een ambten» een politicus of een officier met nazi-verleden te hebben ontdekt/ moord en brand wordt geschreeuw! En terwijl de bondsrepubliek nik heeft gedaan om door het nazi rep belaste persoonlijkheden uit op«P ambten te verwijderen, worden ifl'; communistische Oost-Duitsland de van weleer geeerd. De SPD heeft de moeite genomen na te vorsen in het verleden van der ondertekenaars van de oproept „arbeidsgemeenschap" tot de Bu^; wehr-officieren. Daarbij bleek, dal w- onder de ondertekenaars lieden bev^v die al in 1931 het lidmaatschap vafl NSDAP hadden en derhalve tot Karrupfer", de nazis - van - de «JJ e dag behoren. Verder zijn er Wehrmachts'-officieren onder, in Sovjetrussische gevangenschap, - omdraaien en voor de commuu»*-- propaganda begonnen te werken, verband noemde de SPD de naijjj Lenski, Lattman, Barnier, HahM Brand. Vroeger droegen zij hoge n>21' onderscheidingen, thans n®?6!] orden die hun door Walter Ulbncfl' zijn verleend. LONDEN UPITwee trifo' kelende meisjes stapten een welierswinkel in het drukke U< dense West End binnen en .1 den de bedienden mee, dat lj[. in de etalage een man beton die zijn zakken met horloget ringen aan het vullen was. Het was zo. Toen de bedientie gingen kijken stapte de man re tig naar buiten de Oxford stre in met, naar achteraf bleek, v negenduizend pond sterling no baarheden in zijn zakken. De bedrijfsleider vertelde wV litie: „De die) ftee/t onze eMia ge beroofd van alle fyne waaronder een horloge bezet rn diamanten ter waarde van o» pond".

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1965 | | pagina 14