HAV
Zusters Dominicanessen helpen
Ziekenhuispatiënt
te weinig „mens"
Nijmegen krijgt duizend
eerstejaars - studenten
EX-NAZI'S LOPEN
MET RIDDERORDEN
n
In internaat tussen bossen te Rijsbergen
Uit Frankrijk
Opvoeden
Werken
Studeren
vertrouwen waard!
6
DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 21 AUGUSTUS 1965
IS uw
T7"0 Q"l" (Y/A ATY/ATl T~V~1 AT Q "I (Uk O traad glbouvTneergezet, ™at volle?
heeft „it" - heeft pit
maakt fit!
Nu ook in grote fles!
HUISVESTING IS GROTE PROBLEEM
Volledig bezet
Origineel
KARWEITJE
5.CommunisteiT" in O.-Duitsland
Moord en brant
Onderscheiding
ETALEUR..
VERZEKERD KAPITAAL: MÉÉR DAN 2 MILJARD GULDEN!
1
55 V Cl 0111C1U DL1 llUClö CS
J I een aula, een dokterskamer en
een naaikamer in ondergebracht.
(Advertentie)
HAV LEVENSVERZEKERINGEN - SCHIEDAM - TELEFOON (010) 26 93 04 - HAV LEVENSVERZEKERINGEN
(Van een onzer verslaggevers)
RIJSBERGEN Zonnig en tus
sen de bloemen ligt langs de weg
van Rijsbergen naar Etten het in
ternaat Bethanië, observatie- en
behandelingshuis voor meisjes tus
sen de 16 en de 21 jaar, die op een
of andere wijze door maatschappe
lijke omstandigheden zijn vastge
lopen. Op 2 september herdenken
de zusters van de Congregatie der
Dominicanessen van Bethanië, die
de zorg voor dit internaat heben,
het feit dat zij 25 jaar geleden het
klooster, tevens centraal gebouw
van het internaat, betrokken.
Toen waren zy met twintigen en
hadden de zorg voor drie meisjes. Mo
menteel verblijven er 45 zusters, waar
van er twaalf direct zijn betrokken by
de wetenschappelijke en maatschappe
lijke begeleiding van 44 meisjes, Voor.
al de laatste jaren is deze begeleiding
sterk verwetenschappelijkt. Tijdens de
eerste jaren deden de zusters alles zelf,
nu is er een wetenschappelijke staf met
een vaste psycholoog, twee psychiaters,
die éénmaal per week komen, een maat
schappelijk werkster, twee zusters met
een opleiding heil-pedagogiek en een
pastoraal deskundige, dr. J. W. C. Jan
sen, rector van het klooster en het in
ternaat. Daarnaast zijn er nog acht
groepleidsters, waaronder vier religieu
zen, die verdeeld zijn over twee behande-
lings- en twee observatiepaviljoenen.
Wekelijks voert de wetenschappelijke
staf teambesprekingen, waarbij op
een open en eerlijke wijze alle proble
men van de meisjes worden bekeken jn
naar oplossingen wordt gezocht. Hierbij
komib het contact, dat de directrice, zus
ter Prtisca, en de maatschappelijk werk
ster regelmatig met het departement
van justitie, de voogdijraden en de ver
enigingen tot kinderbescherming heb
ben. natuurlijk dikwijls ter sprake.
De congregatie van de zusters Domi
nicanessen van Bethanië werd einde
vorige eeuw opgericht in Frankrijk.
Men had daarmee een tweeledig doel
voor ogen: a. het opnemen van meisjes
en vrouwen, die door allerlei omstandig
heden (we noemen contact met de justi
tie en het natuurlijke kind zijn) in an
dere kloosters niet terecht konden, en
b. het reclasserinigswerk, een vorm van
liefdadigheid, die tegenwoordig steeds
meer door leken wordt overgenomen.
In 1914 voilig'de de eerste vestiging van
de zusters in Nederland. Venlo was
daarvoor uitgekozen. In dé jaren dertig
nam het praphtige werk van de zusters
andere, meer aan de tijd aangepaste
vormen aan. In 1934 werd in het oost-
Brabantse plaatsje Stevensbeek een re-
classeringsinternaat geopend, waar de
meisjes maatschappelijk werden aange
past- Gezien het succes van dit werk
drong het departement van justitie sterk
aan op uitbreiding en vestiging in an
dere plaatsen.
Dit had tot gevolg, dat in 1939 zeven
zusters hun intrek namen in een boer
derij tussen Rijsbergen en Etten, gele
gen dichtbij de plaats waar een jaar
later het centrale gebouw van het inter
naat ingezegend zou worden. Het was
uitsluitend bestemd voor maatschappe
lijk moeilijk aangepaste meisjes. De op
zet was breder dan die in Stevensbeek.
Door het paviljoenensysteem werd het
internaat het modernste in geheel Ne
derland. Het werk dat hier werd ver
richt wordt nog steeds al baanbrekend
voor ons land gezien. Vooral in de eerste
jaren bestond van de zijde van de des
kundigen grote belangstelling voor dit
systeem. Vaak kwamen mensen op be
zoek en lieten zich alles uitvoerig uit
leggen.
Zij konden dan zien, dat er vier pa
viljoenen waren, die ieder door elf
meisjes werden bewoond. Om het idee
van thuis zijn zoveel mogelijk te benade
ren was er in ieder paviljoen een huis
kamer ingericht, een eigen keuken en
had ieder meisje de beschikking over
een eigen slaapkamer. Per paviljoen
waren twee leidsters aangewezen. Deze
situatie is nu rug dezelfde".
Toen liepen de leeftijden van de inter
nen nogal uiteen. Om de saamhorigheid
te vergroten en de behandelingsmethode
te verbeteren werd er naar gestreefd om
alleen meisjes tussen de 16 en de 21 jaar
op te nemen. Hieraan werd spoedig
gevolg gegeven.
Na 1945 is de congregatie zich ook
gaan toeleggen op de opvoeding van
voogdijkinderen. In verschillende andere
plaatsen volgden vestigingen met uit
sluitend dit doel. Zo werden in Teterin-
gen en Horn (bij Roermond) kinderdor
pen gesiticht. Hier werd het verticale
systeem gevolgd. Dit wil zeggen, dat
jongens en meisjes van ongelijke leeftijd
in één paviljoen werden ondergebracht.
Zo probeerde men de familieband van
aan de ouderlijke macht onttrokken kin
deren zoveel mogelijk te bewaren. In
Rijsbergen bleef men het horizontale
systeem huldigen: alleen meisjes en
liefst van gelijke leeftijd.
In het oude klooster, dat een gedeelte
uitmaakt van het centrale gebouw, ver
blijven nu 45 zusters. Uitbreiding is heel
hard nodig- Naast het gemis van een
apart kloostergebouw doet ook dat van
een vaste kapel zicih hard voelen. Voor
kerkdiensten moeit men nu gebruik ma
ken van een barak, die tot noodkapel
is ingericht. In 1962 kwam een andere
uitbreiding wel tot stand. Toen werd een
mooi laag gebouw opgetrokken, dat ten
dienste staat van de meisjes en waar
onder andere een aula, een dokterskamer
en de administratie zijn ondergebracht.
De meisjes, die toen in het internaat
verbleven bedachten er een uitstekende
naam voor: ,,Het Trefpunt".
Wat doen deze meisjes nu zo de hele
dag? Deze vraag stelden wij de rector
van het klooster en het internaat, dr.
J. W. C Jansen, tevens bisschoppelijk
inspecteur van het middelbaar- en nijver
heidsonderwijs en voorheen professor
aan het Groot Seminarie te Hoeven.
,,Ik wil graag eerst een scherp onder
scheid maken tussen de observatie- en
de behandelingsafdeling", begint hij zijn
antwoord. ,,De meisjes, die op het in
ternaat komen, worden eerst drie tot
vier maanden ondergebracht in de obser
vatiepaviljoenen. Hier verrichten zij
huishoudelijk werk en werken samen
met de slotzusters in de wasserij, de
bakkerij en de naaikamer. Sommigen
werken ook wel in de tuin. U moet na
melijk weten, dat wij hier een stuk grond
van 23 hectare hebben, waarop we kas
sen hebben, bloemen kweken over uit
gebreide boomgaarden beschikken en
bovendien nog een stuk bos voor de re
creatie. Het werken in de tuin wordt
echter hoofdzakelijk gedaan door de be
drijfsleider met vier helpers".
„Wanneer de meisjes", vervolgt hij,
„de observatie-periode achter de rug
hebben zijn er vier mogelijkheden: a.
de meisjes gaan naar huis terug of naar
een pleeggezin, b ze worden overge
plaatst naar een ander internaat c. ze
gaan naar een tehuis voor werkende
meisjes, en d. ze nemen hun intrek in
de behandelingspaviljoenen U begrijpt
wel, dat wij op die manier in de loop
van die jaren al heel wat meisjes hier
hebben gehad", voegt hij er aan toe.
De meisjes, die naar de behandelings-
afdeling worden overgeplaatst, krijgen
de gelegenheid om te studeren- Iedere
dag gaat een aantal naar de Huishoud
school, de Mulo of de M.M.S. in Etten
Anderen voor wie dit niet goed mogelijk
is, volgen schriftelijke cursussen in het
internaat. Hierbij staan zij onder lei
ding van een religieuze onderwijzeres.
Ook wordt er veel gedaan aan vrije ex
pressie zoals kleiibewerking etc., aan
ritmiek en sport. Verder doen staf en
zusters hun uiterste best om de meisjes
zoveel mogelijk recreatie-mogelijkheden
te bieden.
De staf van het internaat goat ervan
uit, dat de meisjes een verantwoord
grote vrijheid moeten hebben Daarom
worden ze ook regelmatig in de gele
genheid gesteld hun vrije weekend thuis
of op een vakantieadres door te bren
gen. Soms ook doen de meisjes mee aan
culturele manifestaties in Breda of wor
den concerten verzorgd. Door al dit
soort dingen gaat er van het internaat
In de paviljoenen wordt zoveel
mogelijk de huislijke sfeer opge
roepen. De meisjes hebben de be
schikking over eigen slaapkamers
een huiskamer en een keuken.
een frisse geest uit. Ook op godsdien
stig gebied!
In de congregatie is vooral de laatste
jaren op dit gebied een opmerkelijke
ontwikkeling gaande. De mentaliteit
ric'ht zich steeds meer op het bijbelsli-
turgische, wait in Rijsbergen al goed te
merken is. Sinds vorig jaar heeft de
bisschop van Breda ook toestemming
gegeven om op voorzichtige schaal ex
perimenten op het liturgische vlak uit
te voeren. Dit alles weerspiegelt zich
wel degelijk in de meisjes. „Hun aan
dacht voor het liturgisch gebeuren is de
laatste jaren zeker vooruitgegaan", zegt
dr. Jansen.
,,Dit alles is gezien htm afkomst uit
vaak niet praktiserende gezinnen een
bijzonder verheugend teken. Wij zien
trouwens dat de hele mentaliteit in het
internaat aan het veranderen is Dit
komt omdat we tegenwoordig steeds
meer te maken hebben met meisjes, die
een betere ontwikkeling hebben. Deze
verschuiving hangt samen met de maat
schappelijke problematiek, die in alle
lagen van de bevolking na de oorlog
sterk is toegenomen. Daarom zien veel
ouders en opvoeders uit naar de hulp,
die door allerlei instanties kan worden
geboden", aldus rector Jansen. Hij voegt
hier nog aan toe: „Ik hoop hiermee dui
delijk gemaakt te hebben, dat dit huis
echt geen internaat is voor a-sociale
meisjes".
(Advertentie)
(Van onze correspondent)
NIJMEGEN Meer dan duizend
eerstejaars studenten zullen naar
men verwacht, in de eerste dagen
van september ingeschreven wor
den aan de katholieke universiteit
van Nijmegen. Het aantal inschrij
vingen zal daardoor weer een aan
merkelijke stijging vertonen in ver
gelijking met de voorafgaande
jaren.
Het grootste probleem waarmee
alle nieuw aangekomen studenten
in de Keizer Karelstad te kampen
hebben, is het kamertekort.
Naar het zich nu laat aanzien zullen
velen van hen genoegen moeten nemen
met een kamer op enige afstand van
het stadscentrum en de universitaire ge
bouwen.
In verband met de te verwachten
stroom nieuwelingen zijn reeds diverse
acties gevoerd. Een aantal publikaties
de Gelderse regionale pers heeft
echter niet het gewenste resultaat op
geleverd. Daarna heeft men zijn toe
vlucht moeten nemen tot een huis - aan -
huis actie. Folders met invulstroken
werden aan alle inwoners toegezonden.
Het resultaat van deze actie was aan
merkelijk beter, maar er is nog lang
niet voldoende huisvesting voor allen.
De situatie blijft ernstig.
Tientallen eerstejaars studenten bezoe
ken dagelijks het kamerbureau van de
universiteit, waar een kaartsysteem een
overzicht geeft van alle aangeboden
kamers.
Maar de stad Nijmegen zelf schijnt nu
volledig bezet te zijn Eerstejaars kun
nen ook niet in aanmerking komen voor
huisvesting in een van de studentenflats.
Kamers zijn er nu enkel nog te krijgen
in de buitenwijken of in de omliggende
gemeenten.
Toch blijken er nog interessante aan
biedingen gedaan te worden. Twee stu
denten kunnen by een benzinepomphou
der kost en inwoning krijgen, wanneer
ze maar een oogje op de pomp houden.
Een ander biedt de studenten een
woonark te koop aan, compleet met keu
ken, ijskast en telefoon. Het meubilair
verkeert in een uitstekende staat maar
de koopsom bedraagt tienduizend gulden.
Daar is geen rijksstudiebeurs tegen be
stand. Een ondernemend student heeft
het geprobeerd met een originele actie.
Op een gestencild papier vermelde hij
al zijn wensen voor een te betrkken
kamer en deelde de folders zondags na
de diensten aan de kerkdeuren uit.
Een ander zoekt een geschikte straat en
belt huis - aan huis aan.
De groep die het al met al het moei
lijkst heeft, blyven echter de meisjes
studenten.
Zij kunnen niet zomaar in elke buurt
van de stad zonder problemen een on
derdak zoeken
Dat de Limburgse meisjes die in sep
tember in Nijmegen gaan studeren,
extra moeilijkheden zouden ondervinden
bij het zoeken naar kamers, blijkt een
loos gerucht. Het geval waarbij een ka
mer te huur werd aangebden onder dis
criminerende bepalingen, staat gelukkig
op zich. Zonder uitzonderingen verkeren
alle meisjesstudenten in Nijmegen in een
moeilijk parket.
BAMBERG Klokkenmaker
Heinrich Metzner heeft een bij
zonder reparatie-karweitje onder
handen. Een schilderij van
90 x 100 cm, voorzien van een
uuren slagwerk. Het is een voor
stelling van St. George kerk in
Bayreuth. Het kunstwerk, dat 200
jaar geleden in een klooster werd
vervaardigd, was een huwelijks
geschenk van de markgraaf van
Bayreuth aan de Pruisische vorst
De medische sector van de tegen
woordige samenleving heeft zeker
niet te klagen over belangstelling van
de zyde van de dagbladpers. Over de
meest uiteenlopende medische onder
werpen (zwangerschapshormonen, po
sitie van de huisarts, dure ziekenhuis-
bouw, medisch ambtgeheim, fonds
spreekuren, enz. enz.) wordt het „gro
te publiek" op uitvoerige wijze voor
gelicht.
Dezer dagen kon men een artikel
lezen met de min of meer sensationele
titel „Ziekenhuis-patiënt komt als
mens tekort". In dit artikel wordt een
verhaal opgehangen van een zieken
huis-patiënt, die van de specialist toe
stemming kreeg eens een dun sneetje
roggebrood te proberen ende vol
gende dag bij zijn ontbijt verrast werd
met twee dikke sneden roggebrood.
En andere patiënt die beslist géén
koffie mocht gebruiken, kreeg van
een verpleegster de vraag te horen,
„of hij suiker in zijn koffie wilde".
Bij een derde patiënte, die nagenoeg
blind was, werd op haar kastje een
glas melk gezet, dat zij na enige ogen
blikken prompt omgooide.
Ik kreeg uit deze voorbeelden de
indruk dat de schrijver van bedoeld
artikel verbaasd (om niet te zeggen
verontwaardigd) was oyer het voor
komen van deze m.i, haast onvermij
delijke tekortkomingen. Natuurlijk
mogen deze fouten niet gemaakt wor
den, maar is het nu echt zo verwon
derlijk, dat in een ziekenhuis, waar
enorm veel werk door de verpleeg
sters moet worden verzet, waar vaak
getobd wordt met personeels-gebrek,
waar een telkens tei'ugkerende ver
wisseling van zaalzuster plaats vindt,
alles nu niet precies gaat, zoals het
eigenlijk zou moeten gaan? Dat de
patiënt hierdoor „als mens tekort
komt" lijkt mij een kwalificatie, die
wel wat overdreven is. Aan de credit
zijde van het verpleegsterswerk zou
ik een lange lijst van bewondering-
afdwingende prestaties kunnen plaat
sen, over welke prestaties heus wel
eens met grote waardering mag wor
den gesproken en geschreven.
Ik geloof trouwens, dat het bij de
schrijver van het bewuste artikel
eigenlijk niet zo zeer gaat om de door
hem beschreven concrete voorbeel
den, maar dat het meer gaat om de
persoonlijke verhouding tussen spe
cialist en patiënt in het ziekenhuis.
Hij klaagt er over, dat door de specia
list wél met anderen (de collega's, de
zaalzuster) over de patiënt gesproken
wordt maar niet met de patiënt zelf.
De patiënt zou te veel als „medisch
geval" behandeld worden en te wei
nig als mens worden geëerbiedigd.
Ik ben van mening dat deze klacht
in zijn algemeenheid juist is, maar
dan zou ik willen vragen of deze
situatie niet iets onvermijdelijks (ik
zou bijna zeggen: iets essentieels) is
bij een ziekenhuisverpleging. Hier
komt overduidelijk het verschil naar
voren, dat er bestaat tussen de ver
houding specialist-patiënt en de ver
houding huisarts-patiënt. In mijn vo
rig artikel heb ik er op gewezen, dat
de taak van de huisarts een drievou
dige is, n.l. als genezer van de zieke
mens, als belangstellende in de geeste
lijke noden van de patiënt (gezins
moeilijkheden b.v.) en als helper in
de sociale en de economische moei
lijkheden, waarin de patiënt door zijn
ziekte is geraakt (hulp in zijn bedrijf,
mogelijkheden van sociale hulp, enz.)
Het zal zonder meer duidelijk zijn, dat
de ziekenhuisspecialist in de twee
laatstgenoemde facetten van de be
handeling in de meeste gevallen geen
rol zal kunnen spelen, daar hij niet
voldoende op de hoogte is van de le
vensomstandigheden van de patiënt.
Vandaar dat zijn belangstelling zich
in hoofdzaak zal concentreren op het
ziektegeval enik zou hem daar
over heus geen verwijt willen maken.
De moraal van dit alles is: laat de
patiënt, zodra het medisch verant
woord is, het ziekenhuis verlaten om
in de eigen vertrouwde omgeving
verdere genezing te zoeken, waarbij
hij dan in de gelegenheid is, gebruik
te maken van de drieledige hulp van
zijn huisarts.
Ten overvloede zou ik nog willen
opmerken, dat een bezoek van de
huisarts aan zijn patiënt in het zie
kenhuis door deze ten zeerste op prijs
wordt gesteld.
Een andere medische kwestie die
de gemoederen nog al bezig houdt is
het spreekuurvraagstuk van de huis
artsen. Op de eerste plaats gaat het
om de nog op vele plaatsen bestaande
scheiding van particulier- en fonds
spreekuur, waarin vele fondspatiën
ten nog steeds een discriminatie zien.
Wat is discriminatie eigenlijk? Het is
een „apart-stellen" van een groep
mensen en het maken van een on
derscheid (en dan in ongunstige zin)
tussen deze groep mensen en andere
groepen. In wezen is discriminatie dus
ongeoorloofd, daar men het principe
van de „gelijkheid van de menselijke
rechten" aantast. Gezien in het licht
van deze definitie is het toch wel
volkomen onaanvaardbaar wanneer
gesproken wordt van discriminatie
bij een scheiding van spreekuren tus
sen particuliere en fondspatiënten.
Deze scheiding heeft niets te maken
met de „menselijke waardering" die
de betrokken huisarts heeft voor zijn
onderscheidene groepen van patiën
ten. Hij maakt die scheiding louter
en alleen op praktische gronden, n.l.
om de 'zo groot mogelijke efficiëntie
te bereiken in zijn (soms overstel
pende hoeveelheid) werk. Of hij die
scheiding zal toepassen, hangt van
allerlei omstandigheden af (aard van
de praktijk, grootte van afstanden in
de praktijk, al of niet apotheekhou-
dende praktijk, de verhouding tussen
het aantal particuliere en ziekenfonds
patiënten enz. enz.) Hoe vaak komt
het niet voor dat de huisarts die twee
dorpen moet „bedienen" een scheiding
maakt in zijn spreekuren voor de pa
tiënten van dorp A en dorp B. Men
zou zich zelfs kunnen voorstellen dat
een bepaalde huisarts met een bepaal-
(Van onze correspondent Jan Bouwer)
BONN De communisten in
Oost-Duitsland hebben de in de
„Duitse Democratische Republiek"
bestaandearbeidsgemeenschap van
vroegere (Wehrmachts) officieren'
nieuw leven ingeblazen.
De „Arbeitsgemeinschaft" wendt zich
schriftelijk tot officieren van de West-
duitse „Bundeswehr" met het deel hen
te mobiliseren tegen de zoals dat in
het Oostberlijnse jargon heet „Anti
nationale politiek" van parlement en
bondsregering.
Reeds in 1958, toen de herbewapening
van West-Duitsland enigszins op gang
begon te komen en de» Bondsrepubliek
een strijdmacht op de been begon te
brengen, die in het NATO-verband (niet
als nationaal leger wel te verstaan) zou
worden opgenomen, wenidde zich de „Ar
beitsgemeinschaft" tot de officieren van
de „Bunjdeswehr". Het doel was om hen
er van af te houden dienst te nemen
bij de nieuwe strijdkrachten van de
Bondsrepubliek. De poging liep op niets
uit en het werd stil om de „Arbeidsge
meenschap". Nu is die weer tot nieuw
leven gewekt. Zij heeft een oproep tot
„Bundeswehr"-officieren gericht, die
zowel pro-communistische als pro-nazis-
de praktijk om praktische redenen
voordeel ziet in gescheiden spreek-
uren voor mannen en vrouwen, of
voor volwassenen en kinderen,
voor bejaarden en niet-bejaarden. Wie
zal hem dat mogen verbieden? En
welke instantie zal het recht mogen
hebben om in het vrije beroep van
arts dwingende voorschriften betref-1
fende spreekuren te gaan opleggen?.
Van discriminatie in de onderhavige
kwestie zou alleen gesproken kunnen,
worden als niet zou worden vol-1
daan aan de volgende voorwaarden:
Ten eerstje: de huisarts zal aan al zjjc
patiënten (particuliere zowel als liE
kenfondspatiënten) voldoende gei
genheid moeten geven hem te consii-l I
teren op zijn spreekuren, waarbij ht\
onjuist zou zijn het aantal particu
liere spreekuren verhoudingsgewijze
groter te maken dan dat van de
kenfondspatiënten.
Ten tweede: de huisarts zal moe
ten zorgen dat voor beide groepen
patiënten een aan redelijke eisen vol
doende wachtkamer beschikbaar is.
(Voldoende licht, ventilatie, verwar
ming, meubilair, aanwezigheid van
tijdschriften enz.). Als ik goed ben
ingelicht schijnt er in dit opzicht
(vooral in de steden) nog wel eens
wat te mankeren.
Ten derde: (en daar gaat het eigen
lijk in hoofdzaak om) de huisarts zal
zijn beide groepen patiënten met de
zelfde welwillendheid tegemoetko
men, met dezelfde aandacht naar hun
klachten luisteren, met dezelfde nauw
gezetheid een onderzoek instellen
Ik geloof werkelijk niet dat de zie
kenfondspatiënten in dit opzicht re
den tot klagen zullen hebben. Als zij
hun huisarts voldoende gelegenheid
geven tot onderzoek en behandeling
(en b.v. niet dadelijk beginnen metiet 1
vragen van een verwij skaart), tij
gen zij „het volle pond".
En als staatssecretaris Bartels dan
zegt, dat „de gescheiden spreekuren
de schyn kunnen wekken van «n
verschil in medische behandeling,
dan mag niet meer gesproken wor
den van discriminatie, maar 1
„schyn-discriminatie".
Naast de gescheiden spreekuren zijn
er de laatste tijd problemen ontstaan
over de afspraak-spreekuren. Deze
afspraak-spreekuren zijn al werkelijk
heid geworden in meerdere specialis
ten-praktijken. Men wil dit ook in
voeren in de huisartsen-praktijken.
Welke zijn de bezwaren, welke de
voordelen? Hierover in een volgend
artikel.
HUISARTS
tisefhe als anti-militaristische tend*
bevat.
Daarbij moge er aan worden bet'
nerd, dat telkens wanneer men in
oostzone van Duitsland in Oost-B*
lyn ligt namelijk het merendeel vu'
nazi-archieven meent een ambten»
een politicus of een officier met
nazi-verleden te hebben ontdekt/
moord en brand wordt geschreeuw!
En terwijl de bondsrepubliek nik
heeft gedaan om door het nazi rep
belaste persoonlijkheden uit op«P
ambten te verwijderen, worden ifl';
communistische Oost-Duitsland de
van weleer geeerd.
De SPD heeft de moeite genomen
na te vorsen in het verleden van
der ondertekenaars van de oproept
„arbeidsgemeenschap" tot de Bu^;
wehr-officieren. Daarbij bleek, dal w-
onder de ondertekenaars lieden bev^v
die al in 1931 het lidmaatschap vafl
NSDAP hadden en derhalve tot
Karrupfer", de nazis - van - de «JJ e
dag behoren. Verder zijn er
Wehrmachts'-officieren onder,
in Sovjetrussische gevangenschap, -
omdraaien en voor de commuu»*--
propaganda begonnen te werken,
verband noemde de SPD de naijjj
Lenski, Lattman, Barnier, HahM
Brand.
Vroeger droegen zij hoge n>21'
onderscheidingen, thans n®?6!]
orden die hun door Walter Ulbncfl'
zijn verleend.
LONDEN UPITwee trifo'
kelende meisjes stapten een
welierswinkel in het drukke U<
dense West End binnen en .1
den de bedienden mee, dat lj[.
in de etalage een man beton
die zijn zakken met horloget
ringen aan het vullen was.
Het was zo. Toen de bedientie
gingen kijken stapte de man re
tig naar buiten de Oxford stre
in met, naar achteraf bleek, v
negenduizend pond sterling no
baarheden in zijn zakken.
De bedrijfsleider vertelde wV
litie: „De die) ftee/t onze eMia
ge beroofd van alle fyne
waaronder een horloge bezet rn
diamanten ter waarde van o»
pond".