n
)ERSE
Soester spreukenhuisje
internationaal bekend
dieskan mei ceta
r VELPON
DE HAMSTER DIE ZELFS
DE VOS TE SLIM AF WAS
;N
De gekke clows in het grote circus
JAGER
Pottenbakster speelde het klaar
Relletjes
rond
B3?
MARTJES
HUUR
andsdiploma
)16 gratis
geld-
j ct zegels
P-
Ct
geldzegels
Wé
Ct
geldzegels
:ookte
ind met zaal
MODERN
Middenstands-
ol Oudenbosch
Schuilkelder
Eigen tekst
TIEN DODEN DOOR
TREINONGELUK
IN ZUID-SPANJE
Drie arbeiders dood
Bliksem slaat in
dynamiet lading
Mevr. Kennedy
krijgt nog twee
jaar bescherming
DOOR MIGNON G.EBERHART
Sunk'fk0"1 Zich heen in de
Hallo meisjes
en jongens
te
Tas
De verjaardag
De dappere
kinderen
The Beatles
Ezeltje
strek je..
r f
mm
DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 18 AUGUSTUS 1965
98
149
ZAK
listig gelegen tegen
op 1 september 1965.
f. GASSEN
Tel. 01110-2597
de opleiding voor het
leisjes van alle gezindten.
leiding voor afgewezenen en
of 3-jarige u.l.o.-opleiding-
and- en Tuinbouwschool of
ngen) examenjaar 1966.
voor degenen die met vrucht
open - leerlingen van Huis
leeftijdsgrens - examenjaar
oor alle klassen donderdag 2
op de St. Jozefschool te
Konings, Prof. v. Ginneken-
(Tel. 0 1652-2766); de heer
aat 3a te Oud-Gastel (Tel.
3ch,rauwen, Uilenspiegelstraat
0 1652-2883).
e lesavonden maandag, dins-
de St. Jozefschool te Ouden
vóór 15 september.
Davy. „Ik heb dikwijls van
hem gehoord. Wat is ,er"J j'pr
„Hij is een groot vriend «e
rode mannen.Hij schiet ai u
raak en in kracht kanA11ien
niemand hem evenaren, au
in uiterste noodzaak doodt
hetzij mens of dier. 5 ei ou*
geleden overvielen de o1
hem aan de Yellowstroom.
hij van een tocht van de ui
Meren kwam.
SOEST. „Mijn vroegere leraar
aan de Kunstnijverheidsschool had
gelijk: beter één goede handswerk
man dan tien slechte artiesten".
Dat zegt mevrouw Bouwens, eige
naresse van het Soester „Spreuken
huisje" aan het Kerkpad. In haar
oude, met antiek smaakvol inge
richte woning aan de Eemstraat
werd het relaas gedaan van het
wel en wee van een pottenbakster.
Sinds 1938 staat mevrouw Bou
wens, geassisteerd door haar broer,
aan het hoofd van een fabriekje
waarin siervazen, potten e.d. ver
vaardigd worden.
In Bussum begon het allemaal. Als
afgestudeerde aan de Kunst-Nijver
heidsschool te Amsterdam, wilde mej.
Klaar, zoals ze toen nog heette, haar
studie aan de praktijk toetsen. Samen
met haar broer zette ze een potten
bakkerij tje op poten, waaruit in die tijd
alleen nog maar unica kwamen. Daar
bij werd alles nog met de hand ge
maakt, omdat er nog geen middelen
waren om machinaal te werken. Toen
het fabriekje juist goed begon te draai
en en de produktie begon te stijgen,
dreigde de oorlog. Mej. Klaar's broer
werd tot twee keer toe voor de mobili
satie opgeroepen- Het werk viel haar
tijdens zijn afwezigheid niet mee.
Zij verhuisde naar een keldertje in
de kerkstraat in Amsterdam. Het voor
deel van dat keldertje was, dat er gra
tis goede reclame gemaakt kon wor
den. want vanaf de straatkant kon het
publiek de vervaardiging van de pro-
dukten volgen.
Lang duurde dit echter niet. want
inmiddels was de oorlog uitgebroken
en het werk was niet meer rendabel.
Het publiek had geen interesse meer
voor de schone kunst. De elektrische
ovens werden tot overmaat van ramp
buiten werking gesteld, omdat de
stroom gerantsoeneerd werd. Mejuf
frouw Klaar zocht en vond een ander
baantje en het leek erop, dat Neder
land een pottenbakker armer was.
In de oorlog heeft de kelder echter
nog zeer goed dienst gedaan. Niet als
fabricageplaats van sierprodukten
Veel vervolgden vonden er een ge
schikte schuilplaats.
Na de vijf oorlogsjaren begon de in
middels getrouwde mej. Klaar sinds
dien mevrouw Bouwens samen met
haar echtgenoot, aan de wederopbouw
van hun hobby en beroep. Na enig
zoeken vonden zij ruimte in Soest en
wel tussen 't Kerkpad en de Middel
wijkstraat. Daar werd een loods ge
huurd. In snel tempo groeide 't bedrijf
je uit tot 'n groot geheel. De fabricage
van de produkten. nu meer ingesteld op
gebruiksartikelen, zoals asbakken en
bloemvazen, steeg en de vraag werd
groter en groter. Spoedig werkten er
twintig man aan de aanvragen uit bin
nen- en buitenland.
Na een paar jaar moest er ult2e"
breid worden en toen ontstond het zo
bekende „spreukenhuisje", want in het
gebouwtje naast de toen nog bestaande
rijwielreparatieplaats Van Hengstum,
kwam het nieuwe onderdak- Als De-
zienswaardigheid werden er aan de
voorkant van het gebouwtje asbakken
met spreuken ingemetseld, wat het
schamele gebouw een nieuw gezicht
gaf.
In 1960 kon mevrouw Bouwens de be
schikking krijgen over het aangrenzen
de pand van de rijwielhersteller. De
loods aan de overkant werd verkocht.
Nu bevindt zich alles onder één dak:
het fabriekje staat onder de kap van
de ex-rijwielherstelplaats en de maga
zijnruimte bevindt zich achter de fraai
gedecoreerde muur. Voor enige machi
nes werd er een aparte ruimte bijge
bouwd. Men heeft op deze marnier een
vrij grote ruimte ter beschikking gekre
gen.
Het produktieproces geschiedt, voor
zover er mogelijkheden voor bestaan,
machinaal Het eerste exemplaar van
iedere nieuwe serie komt van de hand
van mevrouw of mijnheer Bouwens
zelf. Het personeel zorgt voor de ko
pieën. De vormen van de asbakken,
vazen en kannen worden met de hand
gemaakt, waarna ze gebakken worden
in een oven. Het schilderwerk gebeurd
echter niet in de fabriek. Dit gebeurt
bij zgn. „thuiswerkers" Dat zijn per
sonen, die wel aan de fabriek verbon-
MADRID (AFP) Bij Gador in de
Spaanse provincie Almeria is een reizi
gerstreintje op een goederentrein gere
den, die stilstond doordat de stroom was
uitgevallen. Tien mensen kwamen om het
leven en 38 werden gewond.
Forest Hill (UPI) Bij Forest Hill
in de Amerikaanse staat Californië zijn
drie bouwvakarbeiders om het leven ge
komen toen de bliksem insloeg in een
lading dynamiet die werd gebruikt bij
de bouw van een dam.
De lading dynamiet was net aange
bracht en de arbeiders ston
den op het punt zich voor de explosie
terug te trekken.
WASHINGTON (UPI) De gerechte
lijke commissie van de Amerikaanse se
naat heeft gestemd vóór verlenging met
twee jaar van de bescherming van de
weduwe en kinderen van wijlen president
John F. Kennedy door de geheime
dienst.
Gelijktijdig werd besloten deze bescher
ming voor het leven toe te kennen aan
de oud-presidenten Harry S, Truman en
Dwight D. Eisenhower.
Het desbetreffende wetsvoorstel werd
eenstemmig goedgekeurd.
den zijn maar die asbakken e.d. ge
bakken thuisbezorgd krijgen en op hun
gemak de versieringen erop aanbren
gen. Er wordt naar gestreefd iedere as
bak van een eigen spreuk te voorzien,
vergezeld van een bijpassend tekenin
getje.
Vier „thuiswerkers" geven op deze
manier iedere spreuk een eigen bete
kenis en vijf personen op de fabriek
zorgen ervoor, dat deze spreukenschil
ders aan het werk blijven.
De heer en mevrouw Bouwens kun
nen op een zware, maar succesvolle
tyd terugzien. Alle moeilijkheden, die
ze in het prille begin moesten door
staan, zyn uitgewist door een goede
toekomst. Een gezonde en florerende
fabriek is daar de oorzaak van.
(Advertentie)
In het hele land
werd spontaan
gedemonstreerd voor
het zuivere fruitsap.
Spandoeken en
spreekkoren zongen
de lof van B3 appelsap,
tomatensap, tomaten-
cocktail, jus d'orange,
druivensap rood en wit
Een kleine tegen-
demonstratie voor
kamillethee) werd
vreedzaam onder de
voet gelopen.
Het werd dus geen rel.
De politie hoefde niet
in te grijpen.
B3 houdt
alles
lekker
plezierig!
B3 frui tsa ppen - 3 x beter
"P1 dacht dat je het ding meegeno-
stoffen"aar boV0n tO0n 3e gin® af-
„Nee. Ik herinner me ook niet die
w' J62'9" 'e hebben toen ik aan
»™,,il0ff-en -wa,s' Er waren een Paar
armband1/' n"gen en een
„O. ja. Ik heb ze daarnet n g oo
mijn toilettafel gezien, toen ik naar
.^enr, geweest °m me op te fris-
J sen. Dank je."
„Maar je broche! Die moet toch er-
Sïï! h'ï' Ik, h.°°P dat ik ze niet van
tafel heb gestoten. Dan had ik ze toch
ook moeten zien." Ze keek onder de
ml, °m tafel heen en overal
j mantenagf SP*® schitte™g van dia-
r^gd grO0ne glans van sma-
'tcr^kwnen'W00r bov™ wa-
drank Denv y mpte aan haar
Het k'hiÜtL? maar niet meer aan.
ten 3 tlJd v°or de nieuwsberich-
,Va? plan was te praten en
badden" wal Ma.fha'meerden beïeld
I Maaart1VpeiaWatsgevle„get?0geUa
stond Dilly op, slofte naar rte televil
SE ifi ,ze"e. het journaal aan. Tegen
de tijd dat ze gegeten hadden en
nadat Dilly naar alle mogelijke
J nieuwsberichten had geluisterd stond
SS. en, glng een ander net kiezen.
ÏJ?, a. tWum t0t de conclusic dat
J Duly zich hoegenaamd niet bewust
was van enigerlei gedwongenheid of
verkilling tussen hen; ze wist niet
eens dat ze gevaarlijk dicht bij een
S ruz]e waren geweest. Dilly prees de
maaltijd en bedankte Martha ervoor
Ae stond erop de vaat in de afwas-
machine te stoppen en Stinky eten
je geven die als een roofdier op een
aanvlo°g- Die avond ging
arma de ronde doen door de zit-
t fJÏÏer ,en de eetkamer. Stilletjes con-
warpn ZS of de deuren gegrendeld
ren en trok de gordijnen dicht om
de nacht buiten te sluiten en iedereen
die buiten mocht staan te kijken.
„Ik val om van de slaap," zei Dilly,
.Welterusten, Martha."
Doodmoe ging ze naar boven. Ze nam
niet eens de moeite naar haar bro
che te zoeken.
Martha deed alle lichten aan ei. door
zocht de hele kamer. Stinky liep haar
geamuseerd achterna. Ze vond de
broche niet en besloot tenslotte dat
Dilly die wel gedachteloos van de ta
fel zou hebben genomen en ze ergens
had neergelegd De broche zou wel
te voorschijn komen op een of ander
planchet of een wastafel. Ze zette het
vuurscherm goed op zijn plaats en
volgde Dilly.
Toen ze haar lamp uitdeed, keek ze
wat ongelovig naar de telefoon op
het nachtkastje. Ze wist natuurlijk ze
ker dat er gisteravond een man had
opgebeld die had gezegd dat hij een
regenjas had met de afdrukken van
autobanden erop. Toch leek het lang
geleden, min of meer een droom, iets
onwaarschijnlijks. Ze was in diepe
slaap toen ze plotseling door een ge
luid gewekt werd. Het dichtslaan van
een portier, stemmen, drukte beneden
Martha1*? stem: "Waar zijn jullie?
Archie Henshaw riep; „Sandwiches.
drinken. Groet de zegevierende
held en zijn paladijnen."
p„„ vriendelijke stem klonk voor
een keer een beetje boos.
hebben negentig kilometer ge-
n™m?m er t0 tornen! Wacht nu
den even» we komen zo bene-
ze het linht opwinding vergat
binnen „bt 5an te doen- Lem kwam
scheen' er li h?r de ge°Pende' de"r
wiern ln de kamer. Ze
haar ml rt Z!i'n armen en hij ving
Pi draaide met haar in de
draaide haar lang cn inn'g en
rond. g eens uitb"ndig in het
„Lem, Lem. we hadden je vanavond
niet verwacht."
„Negentig kilomter. We hebben er
niet lanig over gedaan. Hoe is het
met mijn mrs. SchuJtz?"
„O. Lem, ik ben zo blij dat ik je
zie Kon ze Lem maar alles vertel
len, nu op stel en sprong. Hij zou
er wel voor zorgen dat een sluwe,
gedempte stem nooit meer stiekem
kou dreigen. De verleiding was zo
groot, dat ze er bijna voor bezweek.
Lem vermoedde iets uit de manier
waarop ze zich aan hem vastklamp
te. „Alles is toch wel in orde. Mar
tha?"
Dilly verscheen in de deuropening.
Ze zei: „Martha, ze zijn er allemaal.
De gouverneur en Fig Newton en Ar
chie en ze hebben een journalist en
een fotograaf bij zich. is er genoeg
brood in huis voor sandwiches?"
„Ik geloof het wel. In de koelkast.
Ik kom zo."
Achter Lem kon ze Dilly's silhouet
zien, gehuld in een roze ochtendjas,
afgetekend tegen het licht van de
overloop. „Ik heb wat geld losgekre
gen, Lem" zei ze.
Snel draaide Lem zich om „Dilly!
Hoe heb je dat gedaan gekregen?"
„Vandaag- Telefonisch."
,,Ze hebben er de hele week al voor
gezwoegd. We zijn bijna blut." Hij
pakte Dilly bij de schouders en gaf
haar een ferme zoen.
„We hebben meer zendtijd nodig; zo
veel we maar krijgen kunnen," zei
Dilly effen, maar Martha dacht dat
ze blij was. „Ik zal met de sand
wiches beginnen Archie zegt dat jul
lie allemaal rammelen van honger."
„Ik zou je wel gezegd hebben dat we
in aantocht waren, maar ik had geen
tijd. De gouverneur had voor een be
reden escorte gezorgd!" Lem lachte
„Maar we waren hier dan ook snel."
Martha zei: „Ik ga me aankleden,
Dilly. Ik ben in een ogenblik klaar."
Ze greep al naar haar kleren. Dilly
ging naar beneden. De hoge hakken
van haar muiltjes klikklakten.
„We kunnen beter een lichtje ma
ken", zei Lem en knipte de lamp
aan.
Martha keek hem aan over de lange
broek heen die ze bezig was aan te
trekken. Hij zag er moe uit, zijn
gezicht leek magerder en gespannen.
„Het spijt me dat we die journalist
en fotograaf meegebracht hebben. We
konden niet van hen afkomen. Ze wil
len een verhaal met foto's van jou,
het huis, alles. Vind je het erg?"
„Natuurlijk niet." Ze trok haar
zwarte moccasins aan.
Op vragende toon zei Lem: „Weet
(Advertentie)
Zoals jullie vorige week wel
gezien hebben is onze grote ver
volgverhaalwedstrijd afgelopen.
Vonden jullie het ook zo'n span
nend verhaal Ik heb zelfs ge
hoord dat een heleboel grote
mensen de av.onturen van de
Grote Zes gelezen hebben.
Eigenlijk wel jammer he, dat het
uit is, maar ja, ze konden toch
niet eeuwig in de raket blijven
zitten. Binnenkort laat ik jullie
kennis maken met alle jongens
en meisjes, die hun steentje
(eigenlijk hun verhaaltje) heb
ben bijgedragen aan ons grote
verhaal. Die kinderen komen al
lemaal met foto nog een keer in
de krant. Leuk hè. Maar dan
moet ik natuurlijk teel van alle
jongens en meisjes die een prijs
gewonnen hebben, een foto toe
gestuurd krijgen. Dus als ik nog
geen foto en nog geen verhaaltje
over jezelf gekregen heb, moet
je ze maar zo gauw mogelijk
sturen. Des te eerder staan jullie
allemaal in de krant. Dus zo snel
mogelijk opsturen, want het is
niet leuk als al de andere prijs
winnaars moeten wachten, om
dat er één jongen is die denkt
nou ik heb tijd genoeg.
Zo, dat was alles over onze wed
strijd. Hoe gaat het met jullie
allemaal Ik wed, dat alle
grote mensen jaloers op jullie
zijn. Zij moeten binnen zitten op
kantoor of in de fabriek en hard
werken, maar jullie mogen de
hele dag buiten spelen met dit
fijne weer. Schrijf me maar eens
hoe je je vakantie doorgebracht
hebt. Daar ben ik erg benieuwd
naar. Groetjes.
José
{oEk
Corrie Martens, 5 jaar.
Toos Bouwens, 11 jaar, Kapelstraat Zi,
Chaam.
J.,, - 'C'- JS
Er was eens een hamster die niet op kon houden met hamsteren. De hele
zomer was hij al bezig geweest met het vergaren van voedsel voor de winter.
Terwyl de andere hamsters genoten van de zon en speelden in het gras, sleepte
deze ai te ijverige hamster alles aan wat eetbaar was. „Wat maak je je toch
druk!", riepen zijn vrienden en familieleden. „Geniet toch van de zomer.
Straks als het winter wordt moeten we onze winterslaap houden en dan heb
jy niet eens gevoeld dat het zomer geweest is!"
Maar de hamster antwoordde: „Kom ik iets te kort? Glanst mijn vel niet?
Ben ik niet dik cn rond? Dat komt van het eten en dat is meer waard dan
mooi weer. Als het winter wordt zul je me misschien nog dankbaar zijn, want
ik heb al erwten en bonen, maar morgen ga ik op graan uit. Als je straks
voedsel te kort komt, kun je bij mij aankloppen." En de hamster hamsterde voort.
Een egel die juist in de buurt was,
hoorde dit gesprek. Nu was die egel
nogal bevriend met zijn buurman de
vos. En om die vos een lekker hapje
te gunnen, bedacht hij een plannetje.
„Als je het beste graan van de we
reld wilt hebben, moet je het halen
op het veld in het bos," zei hij.
„Is er een korenveld in het bos?",
vroeg de hamster verbaasd.
„En of," zei de egel. „Je gaat dit pad
af, dan kom je aan het bos. Daar gaat
het pad verder en je loopt maar door
tot je aan het veld komt."
„Uitstekend," zei de hamster, „van
nacht ga ik op stap."
Die nacht vond de hamster gemak
kelijk de weg naar het bos. Hij had al
een heel eind tussen de bomen gelopen,
toen hij de vos met de wolf samen voor
het vossehol zag zitten onder de grote
eik.
„Goede nacht," zei de hamster be
leefd, want hij had het niet op vossen
en wolven begrepen.
„Kijk, kijk, daar heb je de hamster,"
zei de vos en hij legde zijn poot om
de nek van de wolf.
„Wat bent u goede vrienden samen,"
merkte de hamster op, „ik had altijd
gehoord dat u het niet goed met elkaar
kon vinden."
„Praatjes, beste hamster, praatjes. Ge
loof niets van de praatjes van dieren.
Ze zijn niets meer waard dan de praatjes
van mensen," zei de vos vriendelijk.
„Och, maar mensen hebben hun goede
eigenschappen," meende de hamster.
„Ze maken voorraad in kasten en kel
ders, en dat vind ik heel verstandig."
„Zeker, zeker," fleemde de vos, „wat
zeg jij er van wolf?"
De wolf wilde een grauw tot antwoord
geven, maar de vo<s kneep hem venijnig
in zijn vel en daarom gromde de wolf
gauw: „Heel verstandig."
„Waar gaat u zo midden in de nacht
op af?", vroeg de vos vol belangstelling.
„Ik ga naar het korenveld om graan
te halen," antwoordde de hamster.
„Weet u dat veld bij geval te liggen?"
„Ach ja, natuurlijk weet ik dat," zei
de vos. „Maar wat is zulk doodgewoon
graan nu voor een fijne hamster! Nee,
dan weet ik wel wat beters! Wat u me
neer de wolf!en de vos hield zijn poot
al klaar om de wolf te knijpen. „Ja,
dan weet ik ook wel iets veel beters,"
zei de wolf gauw.
„En wat dan wel?", vroeg de hamster
nieuwsgierig. Dat had hij natuurlijk niet
moeten vragen, want de vos en d«e wolf
hadden niets goeds in de zin. De vos
deed of hij onderzoekend rondkeek en
liet zijn stem dalen. „Meneer wolf en
ik hebben samen een handeltje opgezet
en wij verkópen onze artikelen; alléén
aan voorname klanten! Als u wilt, mag
u wel een kijkje nemen in mijn hol."
„Waarom zou ik iets kopen dat ik zelf
kan haleni?" vroeg de hamster.
„Wel meneer de hamster, u bewon
dert de mensen toch zo. Die betalen
voor alles wat ze halen. hoor. Maar laat
ons pas over betalen spreken als u ge_
zien hebt wat wij te koop aanbieden,"
en de vos liep voor, het hol in. De
nieuwsgierige hamster volgde hem op
de hielen maar beneden in het hol was
niets te zien.
„Wat verkoopt u dan, meneer de vos?"
vroeg de hamster ongerust, want hij
voelde wel dat er iets verkeerd ging.
„Ik verkoop mooie praatjes," lachte
de vos vals.
„Daar hoef ik niet voor te betalen,"
zei de hamster.
„Voor mooie praatjes moet je betalen
met je huid," lachte de vos. ,,En je
hoeft niet te denken dat je ontsnappen
kunt, want de wolf zit voor de ingang
van het hol."
Nu begreep de hamster pas goed, dat
hij in de val was gelopen door toedoen
van de egel. „De egel heeft u zeker
verteld, dat ik vannacht door het bos
zou komen," vroeg hij.
„Precies," spotte de vos, „kinap ge
raden!"
„Heeft de egel u dan niet verteld dat
mijn hele familie meekomt?" vroeg hij.
„Nee, dat heeft de egel niet verteld,"
antwoordde de vos argwanend.
„Dan moet u nu eens naar me luis
teren," stelde de hamster voor. ,,U ziet
wel wat een mager afgetobd beest ik
ben. Ik werk en zwoeg de hele dag om
voedsel te vergaren, maar mijn familie
eet alles op. Het zijn grote. luie. dik
zakken, die bijna niet vooruit kunnen
van het vet. IJverig als ik ben, kom
ik hier dan ook het eerst aan, en lui
als zij zijn duurt het een kwartier voor
ze hier zijn. Maar het zou me niet ver
wonderen als meneer de wolf ze nu juist
aan ziet komen. Ik hoop van harte dat
hij ze allemaal opeet. Dan zal ik ein
delijk rust hebben en zélf eens kunnen
profiteren van het heerlijke voedsel,
dat ik met zoveel moeite bij elkaar
zoek."
„Wat zeg je me daar?", snauwde de
vos. „Met hoevelen zijn ze, denk je?"
„Ooo, met een stuk of dertig zeker,"
zei de hamster achteloos.
De vos bedacht zich geen ogenblik en
renide naar de ingang van het hol. Daar
duwde hij de wolf opzij en vroeg be
gerig: „Zie je al wat? De hele familie
van de hamster moet er aan komen..."
De hamster wachtte intussen niet om
te zien hoe dit af zou lopen. Met rof
felende pootjes groef hij een holletje in
de wand van het vossehol. Hij maakte
haastje-repje een gangetje naar de an
dere kant van de eikeboom en toen de
vos en de wolf ontdekten dat ze waren
beetgenomen, was de hamster al weer
bijna thuis.
An Mac Gillavry
Ansje werd wakker. Ze keek op de
klok. Oei 8 uur. Ze ging er gauw uit,
want ze was jarig.
Toen ze beneden kwam, kreeg ze een
heel klein hondje. Het hondje liep bui
ten Ansje ging het achterna. Het liep
het bos in, heel ver. Ja nu was het
zeker kwijt, niks aan te doen. Ze lag
js nacht op bed. Ze droomde van Bob
bie het hondje. Toen ze 's morgens
wakker werd, lag Bobbie naast haar in
bed.
Zelf verzonnen door
Maria Verstraeten,
en ook mijn nichtje
Marleentje Suykerbuyk,
Rithsestraat 90, Breda.
Hans, Joop en Frans waren drie dikke
vrienden. Eens op een keer waren ze
aan het varen in een bootje van Joop
zijn vader. Het waaide nogal hard.
Frans zag in de verte een heel klein
ding op het water drijven. „Kijk daar
eens jongens. Wat zal dat zijn Maar
toen zij weer wilden kijken, zagen ze
een kind boven water komen. „Kom
vlugger gaan roeien, Frans en Joop.
Anders komen wij nog te laat". Toen zij
al naderden zagen zij dat een kind en
een vader zich aan de boot vasthielden
en worstelden om niet onder te gaan.
Storm en golfgeweld dreven hen telkens
uit de koers. Maar eindelijk daar waren
ze er. Ze gooiden een touw uit. En pro
beerden de boot recht te trekken. „Laat
maar", riep de vader van het meisje.
„Willen jullie iets doen voor ons „Ja
graag", zeiden de jongens. „Kom nog
wat dichter bij ons en probeer ons in
jullie boot te trekken". En ja hoor, het
lukte. En toen ze er allemaal in waren
voeren ze weer naar huis. De andere
morgen stond er in de krant: Drie jon
gens redden vader en een kind. Daar
had je Hans aan. „Hé Joop, wij staan in
de krant". „Hee. Wat zeg je, in de
krant".
,,Ja, dat van gisteren van die vader en
een kind". Toen ze op school kwamen,
werden ze door de meester geroepen en
na die tijd waren ze altijd dikke vrien
den met de meester.
Diny Verhagen Maas, Cura?austraat 33,
Breda.
Ik wil graag corresponderen met een
meisje of jongen van 12-13 jaar. Mijn
hobby is gymnastiek.
Henk Schoormans, Dr. Kuyperstraat 15,
Dongen, tekende de Beatles in hui:
nieuwe film „Help".
De Beatles zijn mijn grootste favorieten
Die vier jongens, dat zijn me een pieten,
Paul, George, Ringo en John,
Die getrouwd is met Yvonne.
De Beatles vind ik een machtig stel,
Ze zijn altijd even fel.
Waar ze zijn en waar ze gaan.
De meisjes zullen aan hun zijde staan.
Els de Maat (13 jaar), Hooglandsedijk 2
Ossenisse.
(zou graag willen corresponderen met
een meisje van 13 jaar)
Een kleermakerszon trok de wereld in
en kreeg van zijn baas een ezel die op
verzoek goudstukken legde, als je te
gen hem zei: „Ezeltje strek je!" Dan
stak hij zijn staart omhog en hoefde je
alleen nog maar je hand op te houden,
om de gouden dukaten te kunnen van
gen. De echte ezel is helaas al jaren
dood, maar in De Efteling staat er nog
een, die ook gouden dukaten legt. Daar
zit nog chocolade in bovendien
Nelly van Bezouw, Doelen 26, Breda
(9 jaar)
Dinny Engelen 9 jaar, Zevenbergsewear
18, Klundert.
In het stadje Stippestap
daar was het circus
De kinderen hadden juist vakantie.
Ze waren dol gelukkig
Toen ze horden, dat 'n circus kwam.
Dat vonden ze maar wat fijn.
Een groepje kinderen stond
met elkaar te praten.
Weet je wat die zeiden
De jongens zeiden, dat er paardjes
kwamen.
En de meisjes zeiden, dat er clowns
kwamen.
En weer een ander zei, dat ze alle twee
kwamen.
Ze gingen maar eens kijken. Om drie
uur begon het circus. Eindelijk was het
drie uur. Je zag een heleboel kinderen,
die drongen en duwden. Eindelijk wa
ren ze allemaal binnen. Het circus kon
beginnen. Eerst kwamen er paardjes.
Toen olifanten en nog veel meer.
Eindelijk waren de clowns aan de beurt.
Er waren drie clowns.
De eerste heette Lex, de tweede heette
Leo, de laatste heette Hans. Hans moest
op de stoel gaan staan. En de anderen
gingen er achter staan. Leo pakte een
emmer water. Hij wou gooien. Maar
Hans keek net achterom. Oei, wat
schrok Leo. Toen wou hij weer gooien.
Maar hij gooide op een andere clown.
Die gooide terug. En toen, eindelijk op
Hans. Wat schrok hij.
Hij rilde van de kou.
Toen was het 4 uur. Het circus was af
gelopen. De kinderen gingen blij naar
huis. Ze vertelden alles aan hun vader
en moeder. En toen ze in bed lagen
droomden ze nog lang van de gekke
clowns.
UIT
Ria Rijnvos, Van Liederkerkestraat 2,
Standdaarbuiten, 9 jaar. (Ik spaar
vreemde postzegels).
