Met 1400 passagiers in luxe cruise
naar Australië en Nieuw-Zeeland
DOOD VAN EEN PLAYBOY
Verkeer in Italië is
méér dan een chaos
Inl
Logé
Gemiddeld
26 doden
per dag
ZILTE BLIK
Doorreis
Zeemansgraf
Beloofde land
Boodschap
Geld, geld
Kapitalen
Rubirosa
stierf even
snel als
hij leefde
Tenslotte I
Misse
Start
19
DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 31 JULI 1965
14
17
L RGENS Bi
cockpit
naar een verkrq
grof raster van
vandaan flitsen t
verscholen landl
dende landschaf
de foto's. „Is Be|
geduldig, want
kist op zijn kant
eens van alle ka,
worden. Cirkeler
(Van een onzer redacteuren)
Pas in de Golf van Biskaje die onvermijdelijke uitholling over
dwars in Mariannes perfecte silhouet voelt kapitein R. J. Brittain
zich weer kiplekker. Vanaf het vertrek uit Vlissingen heeft hij zich
voor ons schuilgehouden als een egel in zijn winterslaap, maar zodra
Kaap Guenol is gepasseerd en het schip in deinende draf overgaat,
klimt hij gehaast naar de brug om zijn plaats tussen matrozen en staf
officieren in te nemen. Zijn blik is opeens uitzonderlijk zilt, zijn benen
staan ver uiteen alsof het kruis van zijn uniformbroek elk ogenblik
verrast kan worden met een paarderug. Hij kijkt gespannen naar de
meters, die nerveus verspringen, naar het wiebelend kompas, dat zich
bjj elke golf verslikt in zijn eigen sap.
Dit is het moment, waarop de zee
hem als een geduchte rivaal ontdekt.
De ramen van het stuurhuis zijn al
lang dichtgeslibd met zoute schubben
en het uitzicht op die plaats is geredu
ceerd tot een vaag, grijs spookbeeld,
maar op het kleine radarscherm blijft
de horizon onverminderd glashelder.
De rondtollende vleugels hoog in de
mast schuimen het slagveld af en ge
ven hun ontdekkingen razendsnel door
naar het glazen netvlks, waarop alle
obstakels in de buurt zijn ineenge
schrompeld tot minuscule kikkervisjes.
Elke seconde klikt de sluiter en schuift
de filmstrook door. Elke seconde re
gistreert een foto haarscherp de be
wegingen van aansluipende tankers en
ertsschepen, die in een tunnel van op
spattend schuim hun voren door de
Golf trekken. „Zo kunnen er nooit
moeilijkheden ontstaan", zegt één van
de officieren glimlachend, „die foto's
zijn immers ons bewijsmateriaal.
Mocht er onverhoopt een aanvaring
zijn. dan kan iedereen achteraf zien,
wie' de schuldige is".
Zegevierend kijkt hij ons aan
„En als die foto's mee de diepte in
gaan?", vragen wij ter oriëntatie.
De officier knikt, denk4 even na.
Juist", zegt hij dan, „u wilde, als
ik het wel heb ook nog de kaartenka-
mer zien. Ik zal u voorgaan."
Hét is duidelijk dat de witte Orcades
voor kapitein Brittain definitief op
houdt bij de loodzware deur van de
brug. Wat daarachter ligt interesseert
hem nauwelijks. Dat is goed voor land
rotten en leken op doorreis, maar
voor hem hoeft het niet. Hij vindt
het al erg genoeg, dat hij soms naar
beneden moet, want onvermijdelijk
komt op elke reis het moment, dat dé
passagiers willen weten, wie er zorg
draagt voor hun behouden vaart. Als
het zover is, hijst kapitein Brittain zich
korzelig in zijn verbijsterend pretpak,
waarvan de mouwen tot aan de elle
bogen zijn behangen met gouden au
reolen. Het lijkt dan, alsof hij zijn ar
men de middag ervoor op het zonne
dek beschikbaar heeft gesteld voor een
spelletje ringgooien.
Op zulke bijeenkomsten loopt hü
moeilijk tussen zijn gasten door, glas
in de ene, sigaret in de andere hand.
Pleased to meet you. Hij converseert,
vertelt met tegenzin over zijn carrière.
Nooit last van zeeziekte gehad, kapi
tein? No no, miss Jennifer. Altijd
recht op de henen en droog in de
mond. To your health. Hü kijkt be
nard om zich heen als een missiona
ris, die door een fout in het reissche
ma bij menseneters is verzeild ge
raakt. How are you? En als hij even
de kans schoon ziet, vlucht hij weer
over de steile trap naar zijn adelaars
nest onder de schoorsteen, waar nié
mand van hem verwacht, dat hij zijn
vervaarlijk witte pet ophoudt. Zijn
schip is de brug. De rest is in zijn
altijd samengeknepen ogen duidelijk
bijzaak.
Die rest zijn 28.000 bruto registerton-
nen, die Engelse scheepsarbeiders tus
sen boeg en achtersteven van de sier
lijke Orcades hebben vastgeklonken.
Op de bodem likken helse vlammen
24 uur per dag met gulzige overdaad
door de stookketels en grommen de
giganten, die twee glimmende assen
over een lengte van 75 meter door de
scheepsbuik draaien. Aan het einde
kolkt het water rondom dt schroeven,
die deze drijvende stad met een snel
heid van veertig kilometer per uur
voortstuwen. Schipper mag ik overva
ren, ja of nee?
Daarboven zijn de zeven dekken op
gestapeld als etages van een enorm
flatgebouw: eindeloze gangen, als
brandslangen uitgerold, monumentale
trappenhuizen en liften, bars, speelza
len, bibliotheken, kindercrèches, zwem
baden, zonnedekken, een hospitaal,
eindeloze promenades en restaurants,
die in geen enkele metropool zouden
misstaan.
Alle „officiers"-hens aan dek van de
Orcades
Foto linksboven:
Aan boord van de P O-schepen is
het twaalf maanden lente
ders ingescheept. De meesten van hen
zijn ouders van emigranten, die hun
opgepotte AOW hebben aangelengd
met spaargeld uit de oude kous èn
daarmee de sprong naar hun kinderen
wagen. Die kleine daar vooraan mét
die blonde krullen is Johnny. Ze zal
hem straks in Sydney voor het eerst
in haar leven zien. Ze glimlacht èn
geeft de foto in haar hand een be
moedigende knipoog. ,,Het is een heer
lijke jongen", zegt ze.
De oudere Nederlanders kennen aan
vankelijk twee woorden Engels: ,,yes"
en ,,no". Yes is beLangrijk, wanneer
er 's middags extra-gebak geserveerd
wordt, „no" is onmisbaar bij het be
palen van het ontbijt, want voordat zé
het weten, zitten ze op hun nuchtere
maag tegen het glazen oog van een
ongemeen dode makreel aan te kijken.
De Nederlanders, die door hun luide
conversatie en oeverloze eetlust on
middellijk als jongens en meisjes van
Jan de Witt door de mand vallen, ko
men met een fraaie portie scepsis aan
boord van de Orcades. Ze zijn welis
waar nooit in Engeland geweest, maar
ze weten er alles van: aan mallotige
bolhoedjes geen gebrek, maar oh wee,
als je na tienen een bassabas wilt nut
tigen, dan vind je de tap toe. En dan
zwijgen ze nog over de waterige jus
en de biljartharde aardappelen. Ze
hebben er in elk geval op gerekend:
de koffer 2it vol met biscuit en blik
ken met worst en ballen gehakt.
Het cullinair demasqué vindt nog
diezelfde avond plaats. Op lemen voe
ten zijn ze de eetzaal binnengestrom-
peld en met het dramatisch manuaal
van „één, twee, drie in godsnaam"
hebben ze zich aan de voorgeschre
ven tafel laten zakken. Ze kijken elk
aar nog even gauw veelbetekenend
aan. „Ome Joop, mocht ik soms in
de soep stikken, dan wens ik een eer
lijk zeemansgraf". Een vrouw in een
overbloezende japon buigt zich moe
derlijk voorover en roept: „Eén ding
jongens, als de piepers tot snot zijn
gekookt moet *k ze niet".
Dan komt er één tot de ontdekking
dat op de menukaart een Hollandse
vertaling onder de Engelse tekst staat:
het is een kleine papieren schouder
klop van P O die haar Engelse su
prematie graag inruilt voor ouderwet
se Hollandse service. „Jongens",
roept hij, zich verslikkend, „moet je
horen, wat we eten. Heldere groente
soep, gebakken tong, karbonade met
alles d'r op en d'r an, ijs, kaas. een
peer en koffie toe". Vanaf dat zalig
moment kan de reis voor de Neder
landers al niet meer mislukken. Ze
knopen het servet feestelijk hoog on
der de kin, gaan er ouderwets breed
voor zitten en wenken de ober met
èen gebaar van „laat nou de klok
maar luiden."
En de culinaire klok wordt geluid
aan boord van de Orcades, vier zon
nige weken lang. Chef-kok W. Grun
dy, een daartoe goèddoorpekeldè vijfti
ger met eetlustwekkende vormen, staht
met zijn brigade van 45 man dag in
dag uit voor de héte vuren van de Haute
Cuisine. Na een zwerftocht door de
keukens van Franse, Belgische en Ne
derlandse hotels trad hij vijftien jaar
geleden in dienst van P O en sinds
dien heeft hij op volle zee zijn Brits
vakmanschap met de Fransé slag ge
demonstreerd.
Grundy (zijn eigen voorkeuren: brui
ne bonen met spek en krentenmik)
heeft in zijn forse keukenpaleis op het
D-dek ook de beschikking over een ijze
ren koe, die Nederlandse melkpoe
ders met eindeloos geduld tot allerlei
soorten melk omvormt. Daarnaast kan
hij putten uit unieke voorraadkelders,
waarin naast koosjere maaltijden voor
orthodoxe joden en panklaar voedsel
voor tientallen diëten ook nog 200.000
eieren, 60 ton vlees, 28 ton vis, 22
ton gevogelte, 10 ton ham, 66 ton
aardappelen, 9900 flessen wijn en
220.000 flessen bier op hongerige ma
gen en dorstigekelen liggen te wach
ten. Elke morgen beginnen stijfbevro-
ren varkens en koeien zwijgend aan
hun laatste tocht: via liften komen zij
uit de krochten van het schip naar
het D-dek. waar zij door slagers zon
der aarzelen onder de lintzaag worden
gelégd. Zelden zal een rund zo com
pleet van zijn stuk zijn gebracht als
hier. Het snerpend geluid, dat dwars
door de muren trilt, geeft deze uithoèk
van de Orcades hét allure van een
folterkamer in een gruwèlfilm.
Voor de weinige uren, dat er op de
Orcades niet gegeten en gedronken
wordt (het is even zoeken, maar ze
zijn er) heeft purser D. C. Blurton een
fors pakket van ontspanningsmogelijk
heden. Elke week draait er in de
s ch e epsbios co op een gloednieuwe film
elke dag gaan onvermoeibare hostes
ses als zendelingen voor in het onuit
roeibare bingospel. Voor de minnaars
van klassiekemuziek worden grammo-
foonplatenconcerten georganiseerd,
voor de passagiers, die met drie-
kwartsmate van hun avond willen
genieten, blazen de twee scheepsorkes-
ten in de luxe Riverina-room diep in
de bus. Deze danszaal is één van de
favoriete plaatsen, waar de mannelijke
passagiers via foxtrot en twist tot een
duistere dialoog trachten te komen. De
hele dag hebben zij als Volendammer-
vissers in de wijde broeken over het
dek gezworven en hun hebberig oog
goed de kost gegeven. De droom-
paardjes op het achterdek zijn hun
daarbij niet ontgaan, maar zij wach
ten eerst dé veilige avond af, voordat
zij spijkers met koppen slaan. Uit hun
hutkoffers hebben zij de joyeuze witte
smoking opgediept met bijbehorende
frivole strik en aldus gepavoiseerd be
geven zij zich tegen negen uur naar het
slagveld. Daar zijn inmiddels ook de
scheepsofficieren aangekomen, die op
hun beurt het werkpak hebben ver
wisseld voor een adembenemend bui
tenmodel met krap vest en stijf over
hemd vol pap.
Samen gaan zij nu op jacht langs de
tafels, waar bruinverbrande dames te
vergeefs de indruk proberen te wekken,
dat het wervend gesnuffel hun geheel
ontgaat. Nou, me zuster, want nau
welijks heeft die lange, blonde heer ge
wenkt of ze veren reeds vief overeind.
Laaf het nu precies de man zijn, die
ze 's middags op het achterdek al voor
zichzelf hadden gereserveerd.
De Orcades bij avond is evident een
volkomen ander schip dan de Orcades
overdag. Het hete daglicht is te schel
voor escapades en de passagiers be
helpen zich dan met Wiener Schnitzels
en high. tea. Maar zodra de avond over
de zee komt aan waaien er het schip
afdoende inspint, wordt het verlangen
naar een groen blaadje zelfs de grijs
aard met het gorgonzolagezicht te
machtig. Jolig plukt hij een blommi-
ge uit de passagierslijst om haar naar
de dansvloer te leiden voor een fosse
samba. Wat een geluk, dat 't aan boord
van de Orcades altijd lente is.
De slechte dansers, Tie aanvanke-
iük duidelijk op punten achter liggen,
grijpen hun kans in de golf van Biscaje.
De spiegelgladde dansvloer is dan een
glijbaan geworden, die zelfs dé grootste
hark in sta-at stelt de schuiver van zijn
leven te maken. Onbekommerd zwiert
hij syncroon met de golfslag van stuur-
naar bakboord en de variaties, die hü
ter plaatse verzint om zich staande
te houden, maken hem tot de held
van de avond. Het is ook in deze klei
ne uren, dat het scheepsorkest met de
holle zee twist óver de vraag, wie er
nu voor zorgt, dat de beentjes van de
vloer gaan.
Voor chef^steward T. A. Wilkenson,
een reus, die onder het lopen zijn be-
nén voortdurend ver vooruitwerpt. als-
Drijvend paleis laat zich enteren voor
8,3 cent per kilometer
of hij ze liever kwijt is, spelen in die
nachtelijke uren weer andere proble-
,men. Met zijn 437 stewards geeft hij
de overtocht de contouren van een luxe
cruise en aan die vernissage heeft hij
de handen vol. Elke ochtend verrast
hij zijn slapende gasten met sinaas
appelsap en thee met biscuit, elke och
tend staan zijn obers in de eetzalen
klaar om de haring in tomatesap en
de eieren met spek te serveren. Het is
duidelijk, dat de liefde voor de scheep
vaart bij hem uitsluitend door de ma
gen van 1700 passagiers gaat.
Zo zal het vier weken lang gaan.
Terwijl miss Kingsley op het C-dek
op haar ené, fraaie oor ligt en de
roodharige chef-elektriciep Smith zijn
laatste Ierse whisky als een hoést-
drank naar binnenspoelt. volgt de Or
cades gestadig het vertrouwde spoor
langs Port Said, Aden en Colombo
naar het beloofde land. Onafgebroken
temmen de stabilizers in het onder-
ruim de opdringerige golven en blazen
(Van onze correspondent)
ROME. Wij leven toch wel
duidelijk in een onverschillige en
oppervlakkige wereld. Volgens of
ficiële gegevens van 't wegverkeer
in Italië gebeurden er in het jaar
1964 op het langgerekte schier
eiland maar liefst 322.754 verkeers
ongelukken. Dat is één op alle 31
rondrijdende verkeersmiddelen.
Daar komt nog bij, dat genoemd
jaar 1964 niet minder dan 322.550
meer of minder zwaargewonden op-
Dit is in de komende vier weken
het deinend domein van 1400 mensen:
mannen, vrouwen en kinderen, die
zich tegen redelijke vergoeding door
's werelds grootste scheepvaartmaat
schappij P O in de luxe boot hebben
laten nemen. Hun grens is tot nader
order een witte railing; een stalen
scheepswand staat als een stadswal
tussen hen en waterland in. De mees
ten zijn aan boord gekomen in de grij
ze dokken van Tilbury: landverhuizers
uit de ingewanden van Good Old Eng
land, gelouterd door gestadige regen
val en de Britse keuken: gezinnen met
gedisciplineerde kinderen, die keurig
hun vinger opsteken als de kleine
boodschap in aantocht is; alleenstaan
de dames, die in stijve, hooggesloten
jurken hebben aangemonsterd, maar
lang vóór Gibraltar reeds in bikini
hun sex op het dek zullen werpen.
Zonder uitzondering hebben zij de
schepen achter zich verbrand en bij
voorbaat werpen ze zich nu in de ge
bruinde armen van het jonge Austra
lië. Daar zullen ze manmoedig op-
nieuw beginnen, dromen verzilveren,
j lil plannen in gewapend beton gieten.
In Vlissingen gloednieuwe halte in
Chef-kok Grundy demonstreert Brits p O's monstertoer naar de Paci-
vakmanschap met de Franse slag fic, hebben zich ook nog 150 Nederlan-
(Van onze medewerker H. Wouters)
PARIJS. Het was donderdag
8 juli. Over Marnes-la-Coquette
hing een dicht regengordijn. Hei
staadje van Maurice Chevalier
had die dag „rien de coquet".
Voetgangers zagen we maar wei
nig. Het slechte weer deed de va
kantiegangers binnen blijven. De
rijke villa's hadden iets triests én
heel Marnes-la-Coquette. Marnes-
de-Kokette eerder iets onbehaag
lijks.
Wij begaven ons naar een begrafenis,
waarvan het rendez-vous niet in een
kerk was, maar rechtstreeks op het
kleine kerkhof van Marnes. De civiele
begrafenis van een der meest beken
den van het Tout-Paris": Porfirio Ru-
birosa. Hü reed zich de maandag er
voor om kwart na acht met zijn gryze
„Ferrari" (70.000 francs, 240 km/u)
te pletter tegen een boom in het Bois
de Boulogne. De nacht had hij vierend
doorgebracht in „Chez Régine", een be
kende nachtkroeg en Li het cabaret
„Los-Calavados
Een ogenblik was er slechts nodig
om aan het woelige, lege leven van de
ogenschijnlijk eeuwig jonge, 56-jarige
Porfirio een einde te maken. Hij be
schouwde het leven als een spel, ge
speeld op een groot terrein, genaamd
„de Wereld". Van zijn dood kan ge
zegd worden, dat deze een gevoelige
slag is vooral voor de sensatiebla
den. Zij verliezen in hem een rijke ar
tikelenbron.
Al nadenkende over de „spelende"
Porfirio arriveerden wij op hét kerk
hof. Op een groot kruis lazen Wij „Ik
ben de opstanding". Ernaast zagen we
een grafsteen met: „Het leven is een
strijd. Ik heb de mijne gestreden".
Dadelijk achter de lijkkist van Ru
birosa liepen, zo te zién, ontroostbaar,
verpletterd zijn (5e) vrouw, zijn neef
en monsieur Amaya, zijn „rechterhand"
Onder de talrijken, die de stoet volg
den, wees men ons aan: de gezant van
de Dominicaanse Republiek, baron
Elié de Rothschild, hertog de Cadaval,
graaf de Canay, de twee uit New York
speciaal overgekomen zusters van pre
sident Kennedy, madame Fath, Paül-
Louis Weiier, enz Bloemstukken, tal
rijke kostbare bloemstukken dekken
de baar. Twee intieme vrienden van de
overledene eerden zijn nagedachtènis
met êèn rede, waarin 'vooral hét woord
..vriendschap'' dikwijls herhaald Wérd
De aan heel Parijs en ver daarbuiten
bekende Porfirio Rubirosa kon aan
spraak maken op heel wat titels: ex-
diplomaat, internationale play-boy, lid
van de grote club van hét Tout-Paris,
vrouwenveroveraar, hartenbreker, echt
scheidingsexpert, miljardair, enz. Hij
wist zien omringd door een legioen van
aanbidders, vrouwelijke en mannelijke.
Mooi was hr niet. Hij had een gebro
ken boksersneus, kromme benen en
een gestalte die, ook toen hij al 56
was, dénken deed aan een tè vlug op
geschoten jongen. Daar, waar het Tout-
Paris zich verzamelde, was Porfirio
van de partij, steeds mét zijn paraplu....
om er wat serieuüfer uit te zién! De
wereld was zijh speelterréi Zijn speel
goed bestond uit snellè vliegtuigen,
prachtige zeilschepen, raspaarden en
extra dure auto'fe. Hét geld voor zijn
speelgoed verkreeg hij dank zij zijn
nimmer falende procédé, trouwen met
milj ardairsdochter s
Porfirio Rubirosa werd in 1909 ge
boren té Santo-Domingo. Zijn vader,
een reserve-géneraal, had daar een
grote suikerplantage. Na de eerste we
reldoorlog werd generaal Rubirosa door
zün regering als diplomaat naar Parüs
gezonden. De jonge Porfirio ging stu
deren in Normandië, aan de „Ecole des
Roches", een der beroemdste scholen
van Frankrijk.
Zijn leven bleef hij, wat hij als kind
was: tamelijk koud en wat nors. Be
halve als hij iets wilde verkrijgen. Hij
kon zich dan erg vleierig voordoen,
totdat hij had wat hij hebben wilde.
Dit waren vaak miljarden! „Iedereen
wil veel geld bezitten. Ik wil er vooral
veel kunner uitgeven", zei hij eens.
Het middel hiervoor zocht en vond hij
in het huwelijk.
Zijn eerste keuze viel op de 16-jarige
Flor de Ore (Gouden Bloem), dochter
en rijke erfgename van Trujillo, dicta
tor van de Dominicaanse Republiek.
Porfirio Rubirosa wordt staatssecreta
ris en later gezant in Parijs, (vaar hij
zijn intrek neemt met zijh vrouw en met
haar bruidsschat van verschillende mil
joenen dollars. Rubirosa had zich geen
interessantere standplaats kunnen dro
men. Voor hem is Parijs de stad van het
onbezorgde leven. Hij springt er van
het ene feest in het andere; hij danst,
drinkt en amuseert er zich alsof hij als
diplomaat niets anders te doen heeft.
Steeds weiniger tijd vindt hij om sa
men door te brengen met zijh in Santo
Domingo geplukte „Gouden Bloem".
Flor de Ore krijgt dan ook al gauw
schoon genoeg van haar man. Zij keert,
alleen, terug naar haar vader.
Zijne Excellentie Porfirio Rubirosa
vindt het helemaal niet erg, dat zijn
„Gouden Bloem" teruggekeerd is naai
de tuin, waarin zij ontlook. Hij behoudt
de miljoenenbruidsschat en aast op
nieuwe kapitalen, in '4° verschalkt hij de
meest betaalde, Europese filmster, Da-
niëlle Darrieux. Zij bezorgt hém een
plaats in de filmwereld, niet als spe
ler, maar om dé films vah Marcel Carné
te superviseren. Camé verdraagt sléchts
kort de supervisie van een diplomaat,
dié niéts vah filmen afweet. Porfirio
gooit zich nu maar weer met ziel en
lichaam in het mondaine leven. Weer
interesseren hém hiéts anders dan het
uitgaan van het Tout-Paris, de auto's.
het amusement en het onophoudelijke
feestvieren. In 1947 scheidt Daniëlle
Darrieux van hem. Aan haar vrienden
bekent zij: „Ik ben een geruïneerde
vrouw".
De 38-jarige Porfirio gaat opnieuw
op jacht. Slechts een paar weken na
de echtscheiding me4 Daniëlle Darrieux
trouwt hij in de ambassade van de Do
minicaanse Republiek Doris Duke, de
dochter van de Amerikaanse „koning
van de tabak" Prompt na 13 maanden
volgt zijn derde echtscheiding. En daar
dit zo beschreven staat in het huwe
lijkscontract, betaalt Doris Duke hem
175 miljoen dollar.
Even na deze derde echtscheiding
wordt Porfirio Rubirosa ontslagen als
diplomaat te Parijs „vanwege zijh, in
Europa en in de Verenigde Staten per
soonlijk gedrag, dfniet verenigbaar
is met zijn ambtsplichten en met zijn
diplomatieke voorrechten".
Na korte tqd trouwt hr te New York
met de miljardaire Barbara Hutton. Zij
verklaart aan iedereen: „Mijn vorige
mannen hadden het allen slechts ge
munt op mijn geld. Porfirio is helemaal
niet geïntéresseerd in mijn dollars!"
Dictotor Trujillo is in zijn nopjes, om
dat zijn ex-schoonzoon een der rijkste
vrouwen van de wereld getrouwd heeft.
Hij beschouwt dit als een grote eer
voor de Dominicaanse Republiek. Por
firio Rübirosa krijgt zijn diplomaten-
post te Parijs terug. Porfirio van zijn
kant, is vooral in zijn nopjes met het,
van Barbara ontvangen speelgoed: een
viermotorige bommenwerper. Hij be
dient er zich van om zo vaak en zo snel
mogelijk een bezoek tè brengen aan
een „resèrve-liéfje", de, in die tijd veel
besproken, Hollywoodse filmster Zsa
Zsa Gabor. „Ik zie mijn man maar zeer
zelden", klaagt Barbara Hutton al spoe
dig. „En als hij na zovéél tijd even
tiaar huis komt, gaat hij in bed lig
gen" Het huwèlijk duurt slechts 2
maanden en 10 dagen. Werkelijk, Por
firio Rubirosa verstond de kunst van
de formidabele ketels van de air-con
ditioning frisse lucht in de hutten en
salons. Als je buiten het dek komt
kruipt de hitte gelijk als een lome
vlieg over je huid, maar binnen zoek
je even later toch weer naar je trui.
„Wees zeker van de zon", is de uit
nodigende slagzin van P O en om
deze beleofte waa^ te maken, jaagt de
ze rederij een meute van elf passa
giersschepen over de wereldzeeën. Voor
8,3 cent per kilometer zullen dieze drij
vende paleizen volgend jaar naar schat
ting 12.500 passagiers naar Australië
en Nieuw-Zeeland brengen en onder
hen zullen ook honderden Nederlan
ders zijn, die Vlissingen als springplank
naar Australië gebruiken.
Een van de raspaarden uit de P Co
stal is de Orcades, een witte oase in
de waterwoestijn. Met de vlooiende
apen op de rots van Gibraltar hebben
wij kapitein Brittain en zijn staf op een
donderdagmorgen nagewuifd, totdat
zijn schip met de horizon van de Mid
dellandse Zee was samengesmolten.
Sindsdien is het heimwee naar dit wie
gend vakantieoord blijven knagen tot op
de dag van vandaag. Koortsachtig zul
len we dan ook blijven zoeken naar
een kans om de Orcades opnieuw te
enteren.
leverde. En dat er en dat is het
ongeloofiyke in dat kalender
jaar 9325 doden op de openbare
wegen vielen.
Er vallen in Italië 26 doden per dag
door het verkeer. Elke anderhalve mi
nuut gebeurt er een auto-ongeluk waar
bij mensen gewond raken. Italië staat van
alle „gemotoriseerde" landen van Wést.
Europa boven aan de lijst van verkeers
ongelukken. En dit verhaal is nog veel
actueler, als men dan kennis neemt van
het volgende geval. Dezer dagen werd in
Milaan een automobilist met een schroe-
vedraaier doodgestoken, omdat hij een
andère automobilist geen voorrang had
gegeven. Drift en ongeduld op de weg
en de vaak fatale „gelijkhebberij" maken
van het verkeer in de steden een ware
hel.
Voor wie zelf geen automobilist is,
wordt het leven in een stad als Rome
dagelijks moeilijker. Je hebt ook daar de
zebrapaden, maar die zijn in verrewèg
de mëestè gevallen zo vreemd aange
bracht b.v. precies achter een scherpe
bocht dat geen automobilist er zelfs
maar een vermoeden van kan hebben dat
ze er zijn. Elke dag vallen er slacht
offers op de zebrapaden. Kortgeleden nog
een moeder met baby in kinderwagen,
beiden op slag dood.
De Romeinen zijn onder elkaar vaak
opwindend onbeschoft, tegenover buiten
landers daarentegen nooit. De eer van het
huis, in dit geval de eer van de straat
wordt hooggehouden tot elke prijs. Het
hangt dus alleen van de buitenlandse
toerist af de zaken goed aflopen.
eohtscheiden: na de scheiding moes! J
Barbara 200 miljoen op zijn bankreke- kj
ning storten!
In 1957 trouwde Porfirio voor de vijl-
de maal. Deze keer viel zijn keuzè op
de 20-jarige Frangaise, Odile Rodir.
dochter van een arts en kleindochter
van een mofessór van de medischefa
culteit van Lyon Odile Rodiïi was
geen miljardairs- en zelfs geen
jonairsdochter. Porfirio's vrienden
dachten, dat hij vaarwel zou
aan zijn "roegere leven.
Porfirio Rubirosa was intussen
ter rijk genoeg geworden om te ku^ê'
blijven „doorspelen". Zijn leven l0
zoals voorheen, één feest blijven!
Toen dictator Trujillo door
moordaanslag zijn leven verloor. ^eJ"
loor Profi'rio voorgoed zijn diploïh&ten*
baan.
In de nacht van 4 op 5 juli, van zon
dag op maandag, vierde hij met ZU"
vrienden een polo-overwinning.
vrouw, Odile, had om uur 's morgen
genoeg van de viering. Zij ging ah#
naar huis. Porfirio bleef doorvieien;
Was zijn leven niet één féést?! Was jU
niet op aarde om te genieten, zonae
onderbreking?! Toen iedereen naar
huis was gegaan, wilde hij nog
nieten, achter het stuur van zijn ngcj1"
£ige „Ferrari", door het Bois de pou-
logtie, eén kléin, interèssant stukje va
zijn uitgestrèklé Speelterrein, de we-
Eén botsing met een geparkeerde
auto en daarna met eén dikke boom
maakte van zijn 70.000 francs dure au
èen hoop schroot én aan zijn tumu -
tueuze, armzalig lege léven èen ramp
zalig einde.
T\E moeilijkheid mil
is dat zü funger<||
^in dit traject vajjj
Rondvlucht 1965. een
vliegers. In de laatst:
de start vanaf de nj
strip hü Hoogeveen he
leiding de vliegopdrac
nige middag uitgereil
vlucht naar de Zuid^
haven Beek. De te
staan in de instructed
punten waarboven v&J
derd moet worden,
zien te vinden aan
grof gerasterde foto's
vooral niet gemakkej
niet eens vanuit de
der deelnemers zijn
wel in een jaargetijd^
en struiken nog kaal
Dat wedstrijdcomin! j
C, Lankhof in de lo|
opmerkt dat het gen
is en dat je, goed
vanzelf boven de kal
mag een waarheid als
waarmee doorgewinteri
navigatievak en de g|j
instemmend knikken;
zoekerij begonnen is,
gepiept en blükt mr. I j
nisch grapje te hebbel
moeilijkheid is namelü!
deel van Nederland ve
teeltjes zün die veel
aar lijken.
HET vierde kas teelt jé
Comanche PH-RÉ1
reikend en gecontrJ
is juist. Van tweeën I
zijn er overheen gevlojl
gezien te hebben óf hetiï
tje het twijfelgeval V|
Is niet het goede ge wé]
lijkt het meest aannen
aanmerking neemt dal
ningsleden van de Co|
zag voerder J Thüring
van de Mortel iederl
scherpe vliegersogen b|
traind tijdens vele ho1
uren in straaljagers.
Terugkeren kan niet
van het grote aantal sl
je daarmee kunt oploper
nog verondersteld dat
dracht in een bepaalde
de aankomsttijd op Beei|
conde af gefixeerd-
Doorvliegen dus. Na vil
Mortel, in het dagelijks jl
vlieger bij de luchtmach'
dienst van de vliegba:| I
manipuleert met kaart f
aal en geeft een paar
mee we twee vliegen in
te slaan: de ontdekking
en laatste kasteel en
bovén 'de Beekse verkei
seconde af op tijd.
Diezelfde morgen
deelnemende vlie,
van 't vliegveld 1
voor één kozen de Cóm;
Cherokees, Super Cups,
cers, Bölkows en ander
kenvliegtuigen, bestuuri
door Nederlanders, Duit
kers, Belgen, Denen e»
stralend blauwe luchtruil
ste opdracht van deze rj
aalrechte koersvlucht ov
visuele aanknopingspunt
iJssekneer, uit te voere
doel was Hoogeveen w<
gemeentebestuur met gra
nieuwe vliegtuigstrip be?
gesteld.
Eigenlijk was de Nedei
vlucht 1965 de dag tevo
met een ster vlucht na a
Van vrijwel alle Nederlai
den en een flink aantal'
