Mindszenty blijft onverzettelijk
discussie
om gevangenein
ambassade der VS.
blijf jong blijf fit: fiets!
vaderdag!
De huisarts in
de toekomst
GLIMLACHENDE GAGARIN
LEIDT BEZOEKERS ROND
GOUDEN PRIESTERJUBILEUM WEINIG FEESTELIJK
Moeder van man vaak
aanleiding scheiding
Russen stelen de show op Le Bourget
15
DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 12 JUNI 1965
Man van graniet
Uit de school geklapt
Spaanse Seguridad
verhoortadvocaat
Moe van het werken? Pak de fiets en ontspan u
In Zuid-Afrika:
Verbod politieke
bemoeienis
door
Europ
eanen
Nog 8 dagen
en dan is het
Extra vaderdag-attractie
KIJK EENS IN UW
WASMACHINE
Liturgische kalender
•awa-r»
Vandaag viert Josef kardinaal Mindszenty in het gebouw van de
Amerikaanse ambassade te Boedapest zijn gouden priesterjubileum. Erg
feestelijk gestemd zal hij zich waarschijnlijk niet voelen. Want al heeft hij
nog zo'n mooie kamer met uitzicht op het Vrijheidsplein, waar onder de
bomen de kinderen spelen, al wordt hij nog zo goed verzorgd en nog zo
zeer gerespecteerd, hij is en blijft een gevangene. En bij tijd en wijle moet
hij het gevoel hebben, dat hij iedereen in de weg zit.
ten koste van een prelaat, die de kerk
met de grootst mogelijke toewijding heeft
gediend.
Kardinaal Mindszenty moet van dit
alles perfect op de hoogte zijn. Niette
min blijft hij in zijn verzet volharden.
Zoals in 1919 toen hij voor de eerste
maal in de gevangenis kwam, omdat
hij oppositie voerde tegen de commu
nisten, die ook in Hongarije de touwtjes
in handen hadden gekregen. En zoals
in 1944 toen hij opnieuw in de gevan
genis belandde, omdat hij zich publie
kelijk uitsprak tegen de vervolging van
joden door de nazi's. Hij is nu eenmaal
een |man van graniet, door niets en
door niemand van zijn standpunt te
brengen. Is hij niet te hard, zo vragen
velen zich af, te onverzettelijk en te
intransigent? Zou hij niet terwille van
het grotere goed zijn onverzettelijkheid
moeten laten varen? Wordt het geen
tijd, dat hij water in de wijn doet? Is
zijn afwijzende houding niet voor een
deel geïnspireerd door politieke en so
ciale idealen van een voltooid verleden
tijd? En zou hij niet eindelijk zijn hoofd
moeten buigen voor de majesteit van
de feiten?
Wij kunnen hen, die deze vragen stel
len best begrijpen. Het zou ons niets
verwonderen, indien ze ook in kringen
van het staatssecretariaat en van de
diocesane curies in Hongarije meerma
len ter tafel worden gebracht. En wij
zouden persoonlijk ook best kans zien,
om de redelijkheid ervan voor een ge
deelte met argumenten te staven.
Toch zijn we met name door lezing
van Gunter Lewy's boek over de rooms-
katholieke kerk en nazi-Duitsland voor
zichtig geworden. We zien nu nl. beter
Zijn gastheren in de eerste plaats,
die geheel tegen hun gewoonte in, aan
een politieke vluchteling asiel hebben
verleend in het gebouw van de Ameri
kaanse ambassade. Het regime-Kadar,
dat zijn naam in de wereld graag vol
ledig zou willen zuiveren en er letter
lijk alles voor over zou hebben, als het
de smef-Mindszenty van zijn bliazoen
zou kunnen wegwissen. Een deel van
zijn eigen geestelijkheid, dat graag tot
een modus vivendi met de feitelijke
machthebbers zou willen komen maar
daarin gehinderd wordt door het stille
,tneen" van de gevangen kardinaal, dat
als een teken in het midden van Boe
dapest staat opgericht. En misschien
zelfs het Vatic a an, dat de situatie van
de Hongaarse kerk graag volledig ge
normaliseerd zou willen zien, maar dit
doel niet kan en ook niet wil bereiken
MADRID (UPI) De Spaanse poli
tie verhoort de 35-jarige Madrileense
advocaat Eduardo Cierco naar aanleiding
van een rede die hy in Parijs heeft ge
houden over „strafmaatregelen in Spanje
tegen hoge ambtenaren, en persvoorschrif-
ten".
Cierco, die door Franse advocaten was
Uitgenodigd om een conferentie in Parijs
bij te wonen, werd meegenomen naar
het bureau van de Seguridad in Madrid,
nadat hij had geweigerd zonder schrif
telijk bevel zijn paspoort af te geven.
De advocaat is een actief katholiek
auteur en juridisch raadsman van Jose
Antonio Novais, correspondent van het
Braziliaanse blad „Os Estado" in Spanje.
Novais, ook Spaanse correspondent van
Le Monde, heeft in een civiele proce
dure tegen de Spaanse minister van voor
lichting Manuel Fraga Iribarne schade
vergoeding geëist voor maatregelen die
door deze tegen hem genomen waren.
(Advertentie)
het gevaar dat we met twee maten
gaan meten. Het is nu eenmaal niet
moj gelijk het Duitse episcopaat te ver
oordelen, omdat het ziclh onvoldoende
zou hebben verzet tegen een totalitair
regime, dat zich aan de meest erger
lijke misdaden schuldig maakte, en te
gelijkertijd Mindszenty in gebreke te
stellen, omdat hij zich in een analoge
situatie met de meeste hardnekkigheid
verzet. Dat zou volkomen inconsequent
zijn, ook al kan men achter vergelijk
baarheid van beide situaties wel enkele
vraagtekens zetten.
Het minste,dat we kardinaal Minds
zenty bij zijn gouden priesterfeest kun
nen geven is „the benefit of the doubt."
De gewetensproblemen, die hij in al
le eenzaamheid moet oplossen, zijn ui
termate ingewikkeld. De katholieke den
kers hebben er op het zuiver theo
retische vlak nog nooit een bevredi
gend antwoord op kunnen geven, zoals
Lewy in het laatste hoofdstuk van zijn
boek overduidelijk aantoont. Waaraan
moet de kerk onder een totalitair en
immoreel handelend regime de voorkeur
geven: aan haar eigen voortbestaan als
heilsgemeenschap of aan de onversne
denheid van haar morele getuigenis? En
hoe moet zij een algemene stellingname
op dit punt realiseren in de verward
heid van een situatie die uit alle mo
gelijke, deels aan elkaar tegenstrijdige
elementen is opgebouwd?
Wij hebben gemakkelijk praten. Maar
wij zouden beter doen te luisteren naar
de uitspraak, waarmee Lewy zijn reeds
geciteerde boek besluit: „Veel morele
dilemma's zijn zeer gecompliceerd. Hoe
zeer men ook met casuistiek een mo
rele code verfijnt of aanvult, nooit zal
zij in staat zijn onder alle omstandig
heden een duidelijk antwoord te ge
ven. In laatste instantie zal het gewe
ten van de enkeling het beslissende
woord moeten spreken, of er nu sprake
is van het vermoorden van een gehate
tiran, van het al of niet gehoorzamen
aan misdadige bevelen van een wettige
meerdere of het bebruik van wapens
voor massale vernietiging. Het is moei
lijk uit te maken, welke ethisch stelsel
het best het menselijk geweten een ge
voel voor rechtvaardigheid en medelij
den zal inprenten. Maar één ding kan
men wellicht wel zegigen: het geweten
van de mens moet niet verstrikt raken
in de belangen van een godsdienstig in
stituut."
KAAPSTAD (UPI) De Zuidafrikaan-
se minister van justitie, B. Vorster, heeft
aan het parlement plannen voorgelegd
om het langs wettelijke weg aan Euro
peanen te verbieden zich te bemoeien
met de politieke aangelegenheden van
niet-Europeanen
De voorgestelde wet zou 't voor Euro
peanen een strafbaar feit maken om
als lid van een politieke partij of anders
zins deel te nemen aan verkiezingen
voor gekleurde representatieve lichamen
die al bestaan of in oprichting zijn.
Minister Vorster zei dat het lopende
parlementaire jaar zo vergevorderd was
dat de wet die hij in overweging gaf
tot volgend jaar zou moeten wachten.
LIVERPOOL (UPI) De Engelse
huwelijken die in het eerste jaar mis
lukken stranden gewoonlijk op moei
lijkheden rond schoonmoeders, aldus
een rapport van pater Francis Ripley,
hoofd van het katholiek informatie
centrum in Liverpool. Van de twee
schoonmoeders veroorzaakt de moedier
van de echtgenoot gewoonlijk de mees
te moeilijkheden omdat zy niet goed
kan uitstaan dat haer zoon bij een an
dere vrouw terechtkomt, aldus het
rapport. „Zy is dikwijls bereid genoeg
om en schoondochter te accepteren
maar alleen dan als dit niet te veel
ingrijpt tussen haar en haar zoon". Pa
ter Ripley heeft zijn rapport geba
seerd op een onderzoek naar zeven
duizend mislukte huwelijken. Het
heeft hem geleerd dat de moeder van
de bruidegom zelden gelooft dat haar
schoondochter de zorg voor haar zoon
kan overnemen. „Tot schoonmoeders
zou ik willen zeggen", aldus pater
Ripley, „houdt afstand en tot jonge
paren probeer een eigen huis te krij
gen ver genoeg van schoonmoeder om
geregelde bezoeken moeilijk te ma
ken. Als de schoonmoeder in hetzelf
de huis woont of een deur verder, dan
is er nauwelijks sprake van een eigen
leven en altijd gevaar van inmenging".
Een jong echtpaar, vervolgt pater Rip
ley's rapport zal al ba«ng zijn dat
zijn bed kraakt omdat schoonmoeder
in de kamer ernaast slaapt met de
deur open. Woont schoonmoeder dicht
bij dan leidt babyzitten ertoe dat ze
vrywel onafgebroken oj) bezoek is zon
der dat het echtpaar het zich reali
seert. Wanneer het dat doet is het tc
laat. Want het echtpaar wil haar niet
kwetsen door haar te verzoeken weg
te gaan. Zelfs na 25 jaar huwelijks
advies aldus pater Ripley, ben ik maar
zeker van één ding er is geen kant
en klaar antwoord voor 't probleem"
Zijn ervaring is wel dat huwelijken
die al 5 jaar oud zijn zelden nog
stranden op schoonmoederperikelen.
(Advertentie)
Elke OLVEH polis is winstdelend
(Advertentie)
De beroemde
gas-aansteker
5,95/7,95
10,-/11,-/12,50.
(alleen voor vaderdag): Elke Poppell
met een speciaal PoppelUspeldje
Er is heus wel moed voor nodig
om te gaan schrijven over een onder
werp, dat zowel in vakbladen als bi
tijdschriften en kranten gedurende
de laatste maanden telkens weer aan
de orde is geweest. Dat onderwerp
is: „de huisarts in de toekomst".
Er moet toch wel wat mot de huis
arts aan de hand zyn, waardoor die
algemene belangstelling verklaard
kan worden. Wanneer men deze zaak
nuchter bekykt, dan geloof ik, dat de
grondoorzaak gezocht moet worden
in een statistisch cijfer, dat aangeeft,
dat van elke vijf afgestudeerde art
sen er nog slechts één huisarts wil
worden.
Dit cijfer wijst op een beangsti
gende gang van zaken in de sector
van de algemene gezondheidszorg,
waarin de huisarts toch altijd een
grote rol heeft gespeeld en.zal
moeten 'blijven spelen. Of., is dit
laatste niet juist? Is de huisarts niet
langer onmisbaar bij de behartiging
van de algemene gezondheidstoe
stand van ons volk? Heeft de huisarts
daar nog een belangrijke, bevredi
gende taak of is die taak (door aller
lei omstandigheden) zodanig gede
valueerd (d.w.z. in waarde vermin
derd), dat de afgestudeerde arts
zioh niet meer tot die taak aange
trokken voelt?
Van alle kanten is men bezig (en
men doet dat met de beste bedoe
ling, n.l. het bevorderen van een
goede algemene gezondheidstoestand
in ons land) bij voortduring op die
devaluatie te wijzen en men vergeet,
dat door deze ondoordachte publika-
ties de gezondheidszorg juist niet
wordt gediend en dat men geleidelijk
drijft naar een steeds groter wordend
besef onder het „grote pulbliek" dat
het „met die huisarts toch maar niet
zo goed zit als vroeger".
Dat dit vraagstuk ook op hoog ni
veau tot een zekere ongerustheid
heeft geleid moge blijken uit het feit
dat de regering een „commissie e
huisartsen" heeft geïnstalleerd en
aan die commissie de opdracht gege
ven heeft over de huidige en de in
de toekomst te verwachten taak van
de huisarts, waarbij de
dat de regering een
dienen omtrent eventuele
gen die de huisarts in
stellen deze taak uit te
begrijpelijke belangstelling
velen (vooral de huisartsen
dus ook die van „medisch allerlei")
uitzien naar de resultaten van deze
studieopdracht. In afwachting van
deze resultaten wil ook onze rubriek
een poging doen dit toch zo uiterma
te belangrijke vraagstuk (immers:
het raakt alle mensen, want ieder
mens heeft toch een huisarts) te be
naderen en wel in een op de prak
tijk afgestemd (ik zou bijna zeggen:
emotioneel) vlak.
En dan begin ik met u te herin
neren aan de brief van een „bejaar
de vrouw", waarover ik mededeling
deed mijn eerste artikel. Ik citeer:
„Telkens weer als ik met mijn huis
arts in contact kom, treft het mij,
dat alles zo helemaal anders is dan
vroeger ik weet niet goed hoe ik
dat allemaal moet zeggen, maar ik
voel. dat het niet zo goed is als vroe
ger". Als ik dit lees. dan zie ik in
mijn geest dit vrouwtje zitten, diep
in gedachten verzonken, peinzend
over alles wat zij in een reeks van
jaren met haar huisarts heeft meege
maakt. Zij ziet hem weer zitten aan
haar kraambed, vol geduld wach
tend op het ogenblik dat hij haar
met volledige inzet niet alleen van
zijn verloskundige-kennis en tech
niek, maar ook met zijn meevoelen
de menselijkheid zal kunnen helpen.
Ze realiseert zich, hoe zij zichzelf
vol vertrouwen aan zijn zorg toever
trouwde en hoe dankbaar zij hem
was als „alles weer goed en wel ach
ter de rug was". En dan ziet zij die
zelfde huisarts aan het ziekbed van
haar kind meermalen daags en
ook 's nachts nauwgezet lettend
op het verloop van de ziekte, steeds
gereed tot het verrichten van de no
dige ingrepen. Ook dan legde zij vol
vertrouwen het leven van haar kind
in de zorgzame handen van haar
huisarts. En als in een visioen ziet
zij dit en nog vele andere taferelen
aan haar ogen voorbij trekken en het
is telkens weer die huisarts, die voor
haar een onmisbare steun was in
die voor haar zo moeilijke tijden. Zo
was het vroeger! Em hoe is het nu?
Welke rol speelt de tegenwoordige
huisarts bij bovenbeschreven en vele
andere ernstige ziekte-toestanden?
En als mijn briefschrijfster dan
zegt, „dat het niet zo goed is als
vroeger" dan bedoelt zij, dat zij niet
meer op die persoonlijke steun en
het hartelijk medeleven van haar
huisarts kan rekenen, omdat de he
dendaagse huisarts bij een dreigende
complicatie bij een bevalling of bij
een kritiek stadium in een ziekte
proces al heel gauw het besluit
neemt de patiënt te laten opnemen
im een ziekenhuis, waardoor de pati
ënt haar vroegere steun en houvast
verliest en toevertrouwd wordt aan
de zorgen van „vreemde handen".
Maar als zij schrijft: „De dokters
kunnen tegenwoordig meer doen
voor hun patiënten dan vroeger, om
dat de medische wetenschap met
sprongen is vooruitgegaan" dan
geeft zij zelf misschien zonder het
zelf te beseffen de verklaring van
een gang van zaken (n.l. een „af
zwakking" van het persoonlijke con
tact tussen huisarts en patiënt),
waarover zij op duidelijke wijze
haar misnoegen laat blijken. Maar
begrijpt zij dan niet, dat de vroegere
huisarts door toenmalige omstan
digheden (géén of minder goede zie
kenhuizen in de naaste omgeving,
weinig of geen specialisten in de
buurt, gebrekkig ziekenvervoer enz.)
de grotere risico's van een tjiuisbe-
handeling voor bv. een abnormale
bevalling moest nemen (hulde aan
deze mannen, die vaak onder de
meest ongunstige omstandigheden
met bewonderenswaardige zelfverze
kerdheid ^grootse resultaten hebben
geleverd), maar dat de tegenwoor
dige huisarts die moeilijke en abnor
male bevallingen mieit meer thuis
mag verrichten, omdat (juist door
die vooruitgang van de medische
wetenschap) de kansen op een gun
stig resultaat van de behandeling in
een ziekenhuis veel hoger liggen?
En ziet zy werkelyk niet in dat
het de dure plicht van de tegenwoor
dige huisarts is, dat hy haar ern-
stig-zieke kind laat opnemen in een
ziekenhuis, omdat hy de vaste over
tuiging heeft, dat in een modern zie
kenhuis, waar talryke onderzoekme
thoden en geneeswijzen kunnen wor
den toegepast (denk maar aan rönt
genonderzoek bloedtransfusie, toevoer
van vocht en zuurstof enz. enz.) de
strijd tegen de ziekte met grotere
kans op succes kan worden gevoerd,
dan dat thuis het geval is?
Wanneer men dan echter uit het
feit, dait de tegenwoordige huisarts
de behandeling van vele zieken (en
dan zijn dat uiteraard meestal ern
stige gevallen) in specialistische
handen moet leggen, de conclusie
zou trekken, dat er sprake is van
een devaluatie van het huisartsen-
ambt, dan begaat men een schrome
lijke vergissing.
Wél is waar, dat deze gang van za
ken voor de huisarts een onvermij
delijke schaduwzijde heeft in zijn ver
houding tot de patiënten.
Niemand weet namelijk beter dan
de huisarts zelf, dat voor een goede
en doeltreffende behandeling van
een zieke op de allereerste plaats
nodig is: een volledig vertrouwen en
ten persoonlijke waardering van de
kant van de patiënt.
Het is duidelijk dat dit vertrouwen
en die waardering vooral gemakke
lijk opbloeien in kritieke situaties
(b.v. bij een moeilijke bevalling, bij
een ernstig ziektegeval) en waar de
tegenwoordige huisarts juist in die
moeilijke situaties de verzorging en
de behandeling van de patiënt in an
dere handen moet geiven, is er onte
genzeggelijk een zekere uitnodiging'
van deze vertrouwensbron.
Maar.er is voor een rechtgeaard
huisarts die liefde heeft voor zijn
vak en bereid is zijn gehele persoon
lijkheid in te zetten ten bate van
zijn patiënten, nog zo ontzaglijk veel
dat hem aan zijn patiënten kan bin
den.
Als eerste voorbeeld van deze
„vertrouwensbronnen" denk ik aan
de bevallingen die de huisarts ten
huize van de patiënt kan verrichten.
(,,'n bevalling brengt huisarts en ge
zin dichter bij elkaar dan tien be
zoeken" is een bekend gezegde). En
is het ook niet de huisarts die bij
het optreden van een bepaalde ziekte
„de eerste stoot moet opvangen"?
Is hij het niet die zich een oordeel
moet vormen van het ziektegeval en
zich moet beraden over de in te stel
len ziekteDehandeling (hier is het
voortschrijden van de medische we
tenschap voor hem een voordeel, in
zoverre de talrijke nieuwe genees
middelen hem ten dienste staan om
op succesvolle wijze menige ziekte
te bestrijden).
Is het tenslotte toch ook weer niet
de huisarts, die zal moeten bepalen
of en in welk stadium de spe
cialist zal moeten worden ingescha
keld, een beslissing, die vaak zeer
moeilijk is en voor de patiënt een
kwestie van leven en dood kan be
tekenen?
Uit voorgaande beschouwingen zijn
twee dingen duidelijk naar voren ge
komen.
Op de eerste plaats dat alleen al
op grond van deze beschouwingen is
komen vast te staan, dat de huis
arts een centrale, een onvervangba
re plaats inneemt en zal moeten blij
ven innemen in de gezondheidszorg.
Ik voeg hieraan direct toe, dat deze
huisartsen-taak nog veel meer facet
ten heeft dan in het bovenstaande is
aangegeven. Ik kom hierop later uit
voerig terug. Nu reeds verwijs ik,
in dit verband, nog even naar mijn
briefschrijfster: „er is geen meele
ven in de zorgen van het gezin, geen
rustig gesprek over al deze dingen",
om te constateren dat deze klacht in
haar algemeenheid overdreven is,
maar dat juist hier een van de meest
glanzende facetten van de huisairt-
sentaak naar voren komt. Ook hier
op wil ik graag terugkomen.
Op de tweede plaats wil ik met
nadruk constateren, dat door boven
staande beschouwingen géén afdoen
de verklaring is gegeven van het
feit, dat zo weinig afgestudeerde art
sen huisarts willen worden. Wanneer
ik in mijn volgend artikel een poging
in die richting ga doen, dan zal ik
wel een totaal ander licht moeten
laten schynen op de verhouding tus
sen huisarts en patiënt. Een afdwa
ling van het medische vlak naar het
sociale vlak zal, tot goed begrip van
dit ingewikkelde vraagstuk, zeker
onvermijdelijk zijn.
HUISARTS
t,^?WT0N <I0WA1 (UPI) Je
kunt nooit weten wat er in een
Z J™™hlï; ZA zeker als hij niet
rilht nvi v. ™onteur in Me-
diha, Ohio, heeft hierzo enige er
varing mee. De monteur W. A.
oo^°nj Werd °.nlangs opgebeld
door een dame wier wasmachine
niet meer wilde wassen
BjJ nader onderzoek bleek da.
in het binnenste van de wasma
chine de volgende voorwerpen za
ten: een halve dollar, drie kwar
tjes, 75 spijkers, een sleutelring
een huissleutel, drie lopers H
veiligheidsspelden, ettelijke mun-
ten, 20 naalden en een stenen
pijlpunt.
Dat is geen uitzondering want
ook in Knoxville, Iowa, vond een
monteur in een wasmachine een
naald, twee huissleutels, een hal
ve dollar, enige munten, drie kno-
„n,'.een Paperclip, drie veiligheids-
k'ppebeentje en ver-
neïf spelden. Maar geen ste-
nen Pijlpunt,
ZONDAG 13
digheM. MisUnLNi1?"he.il?.fstie Drievul-
'l
Wni. Mi.' van de eerste
maandagïVnm'f5a' Wi*:
dinsdag u, J a' H
Basilius. Wit.
HHdaU,na Pinkst.
zondag na PÏnwï1*' van de eerste
donderdag S ?roen'
Wit. 1 Sacramentsdag.
^WHH 3Ï2L?' Ephraem- Tweede
Wit Marcus en Marcellianus.
(Van onze luohtvaartredacteur)
PARIJS Gisteren is onder grote belangstelling de 26e Salon Inter
national de l'Aeronautique et de l'Espace op de Parijse vlieghaven
Le Bourget geopend. Deze 26e lucht- en ruimtevaart-tentoonstelling is
grootser dan ooit. Misschien kan de Franse president een beetje leed
wezen om de Amerikanen niet onderdrukken als hij ziet hoe de Russen
die van een voorlichtingsachterstand profiteren, de show stelen.
Achterstand, want 4 jaar geleden toon
den de Amerikanen hun eenpersoons
Mercury-ruimtevaartuig en liep een Ame
rikaanse astronaut over de tentoonstel
ling rond. Nu drongen de bezoekers sa
men rond de op een hoge sokkel geplaat
ste kogelvormige Vostok, een ruimtevaar
tuig als waarmee Gagarin, van wie giste
ren bleek dat hy al heel goed weg weet
met zyn rol van Sovjet-paradepaard, op
12 april 1961 108 uur in de ruimte zweefde.
Hij was de eerste mens die daar was.
Glimlachend en door tolken rap vertaalde
grapjes makend, (als: het was mijn uit
rusting, maar zoals je ziet was er helaas
geen champagne bij) leidde hij ons" rond
langs de verschillende Vostok-onderde-
len. Gewillig deelde de kleine ruimtevaar
der handtekeningen uit aan journalisten
en fotografen. Glimlachend poseerde hij
voor de t.v.-camera's. Overigens is de
Vostok een primeur voor Parijs, want hij
is nog nergens eerder vertoond, althans
niet aan deze zijde van het IJzeren Gor
dijn. Primeurs waren ook de Russische
reuzenhelikopters die via de Nederlandse
luchthaven naar Le Bourget vlogen tij
dens het afgelopen weekeinde.
ZATERDAG 19
Wilt.
gebed H.H.G^vasius
juni. H. Juliana. Tweede
en Protasius.
Voorts 's werelds grootste straalpassa-
giersvliegtuig, de Iljoesjin-62, dat voor
het eerst buiten Rusland komt. De Iljoes-
jin-62 kan 186 passagiers gezeten in 2 3-
stoelen brede rijen, vervoeren met een
snelheid vain 850 tot 900 km per uur. Het
toestel heeft een vliegbereik van 9200
km en is speciaal ontworpen voor de toe
komstige route Moskou-New York. Tot
nu toe wordt de Iljoesjin-62 uitgepro
beerd op het Russische binnenlandse net.
Zolang de lijn Moskou-New York politiek
nog niet geraliseerd is, zal het vliegtuig
Moskou-Havanna gaan vliegen. Het toe
stel heeft de 4 straalmotoren paarsgewij
ze tegen de achterromp zitten zoals de
Britse Supe V.C.-10. De Russische vlieg
tuigenstand imponeert ook zonder dit su
pervliegtuig wel. Zonder uitzondering
blijken de passagiersvliegtuigen comfor
tabel en efficiënt ingericht te zijn, al is
de sfeer in de toestellen, door de voor ons
wat ongewone, vaak ouderwets aandoen
de kleuren en door de soberheid, heel an
ders dan die in de lijnvliegtuigen die men
hier gewend is.
De Sovjet-inzending bestaat uit louter
burgervliegtuigen. Op vragen waarom
geen militaire vliegtuigen waren zoals dit
van de Amerikanen, glimlachten de Rus
sische gidsen overrompelend vriendelijk.
„Wij vinden de vliegtuigen die de mens
heid dienen belangrijker", zei de Engels
sprekende gids na enig aandringen, waar
na hij zei niet zo heel goed in Engels te
zijn. De charmante Franssprekende Rus
sin gaf overigens ook geen bescheid toen
opgemerkt werd dat de ontwikkeling bij
de militaire luchtvaart nu eenmaal ver
der is en dat dus de Amerikanen geen
ongelijk hebben als zij militaire vliegtui
gen haar tentoonstellingen sturen. De
Russen wilden er wel van af, zij loodsten
ons naar een hogere autoriteit, die hier
wel iets op zou kunnen zeggen, maar hij
was er niet. De Amerikanen die bij mon
de van hun attaché verklaarden dat noch
de Gemini-2 noch een van de ruimtevaar
ders in Parijs kon zijn in verband met het
in volle gang zijnde onderzoek, en die
hun Mercury al tweemaal in Parijs heb
ben laten zien, hadden wel een antwoord
op het Russische reuzenvliegtuig.
Nonstop vliegend van Kelly Air Base
in Texas naar Le Bourget introduceerden
Lockheed en de Amerikaanse luchtmacht
de rusachtige V-141 Stariifter. Aan
boord van dit vliegtuig bevond zich een
opvouwbaar, opblaasbaar, en mobiel veld
hospitaal, compleet met volledig uitge
ruste operatiekamer. Binnen 2 uur na
aankomst op Le Bourget was het hospitaal
uit de containers gehaald, opgebouwd en
bedrijfsklaar.
De Iljoesjin-62 mag het grootste passa
giersvliegtuig ter werld zijn, de Starlifter
is zijn evenknie als grootste vrachtvlieg
tuig. Het kan zonder bij te tanken 15 uur
in de lucht blijven. Voor de vlucht van
Texas naar Frankrijk had het 11 uur no
dig. De Amerikaanse luchtmacht heeft er
meer dan 100 van besteld. Lockheed
maakt er 7 per maand. Ook een nieuwtje
was 's werelds snelste helikopter, de
Lockheed XH-51-A, die op Le Bourget
zijn internationale debuut maakte. Behal
ve een grote rotor en een staartrotor
heeft het toestel aan een van de kleine
vleugltjes een krachtige straalmotor.
Verder waren er van de Amerikanen nog
betrekkelijk nieuwe straalvliegtuigen als
de Vigilante, de Phenton II, Skyhawfk en
Stairfighter, om er maar enkele te noemen.
Een teleurstelling blijft de afwezigheid
van de gloeidnieuwe FlllA met zijn in-
vouwbare vleugels. General Dynamics,
welk bedrijf dit toestel bouwt, zit nog
midden in de ploefperiode. Niet een van
de prototypes kon gemist worden, zo ver
zekerden vertegenwoordigers van Gene
ral Dynamics ons.
De Franse luchtvaartindustrie toont 'n
gezonde kracht maar biedt dit jaar geen
nieuws, evenals de Britse. Fokker is er
met 'n fraai model van de F-28 Fellow
ship en een staf mensen die er alles over
kunnen vertellen. Hoewel de Duitsers
niets opzienbarends te zien hebben gege
ven, blijkt uit hun deelname de snelle
opkomst van dit land als luchtvaartpro
ducent. Indrukwekkend maar geen
nieuws biedend is de raketten stand. Men
ziet r d Titan, de Atlas en de Agena.
Voorts de Bloodhound van de Britten en
de Europa 1 op halve schaal. De Franse
minister van defensie Messmer, omstuwd
door generaals, bezocht onder andere de
salon. Op de stand van General Electrics,
waar de nieuwste straalmotor (mach 3),
bestemd voor de toekomstige Amerikaan
se supersonische passagiersvliegtuigen,
werd getoond, dronk de xcellentie cham
pagne met de verzamelde journalisten. De
salon duurt tot en met 19 juni. Op de 2
laatste dagen geven 's werelds meest be
faamde vliegtuigformaties demonstraties
en zijn er luchtparades van de tentoonge
stelde vliegtuigen.
JOERI GAGARIN
helaas geen champagne. J,