Mindszenty blijft onverzettelijk discussie om gevangenein ambassade der VS. blijf jong blijf fit: fiets! vaderdag! De huisarts in de toekomst GLIMLACHENDE GAGARIN LEIDT BEZOEKERS ROND GOUDEN PRIESTERJUBILEUM WEINIG FEESTELIJK Moeder van man vaak aanleiding scheiding Russen stelen de show op Le Bourget 15 DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 12 JUNI 1965 Man van graniet Uit de school geklapt Spaanse Seguridad verhoortadvocaat Moe van het werken? Pak de fiets en ontspan u In Zuid-Afrika: Verbod politieke bemoeienis door Europ eanen Nog 8 dagen en dan is het Extra vaderdag-attractie KIJK EENS IN UW WASMACHINE Liturgische kalender •awa-r» Vandaag viert Josef kardinaal Mindszenty in het gebouw van de Amerikaanse ambassade te Boedapest zijn gouden priesterjubileum. Erg feestelijk gestemd zal hij zich waarschijnlijk niet voelen. Want al heeft hij nog zo'n mooie kamer met uitzicht op het Vrijheidsplein, waar onder de bomen de kinderen spelen, al wordt hij nog zo goed verzorgd en nog zo zeer gerespecteerd, hij is en blijft een gevangene. En bij tijd en wijle moet hij het gevoel hebben, dat hij iedereen in de weg zit. ten koste van een prelaat, die de kerk met de grootst mogelijke toewijding heeft gediend. Kardinaal Mindszenty moet van dit alles perfect op de hoogte zijn. Niette min blijft hij in zijn verzet volharden. Zoals in 1919 toen hij voor de eerste maal in de gevangenis kwam, omdat hij oppositie voerde tegen de commu nisten, die ook in Hongarije de touwtjes in handen hadden gekregen. En zoals in 1944 toen hij opnieuw in de gevan genis belandde, omdat hij zich publie kelijk uitsprak tegen de vervolging van joden door de nazi's. Hij is nu eenmaal een |man van graniet, door niets en door niemand van zijn standpunt te brengen. Is hij niet te hard, zo vragen velen zich af, te onverzettelijk en te intransigent? Zou hij niet terwille van het grotere goed zijn onverzettelijkheid moeten laten varen? Wordt het geen tijd, dat hij water in de wijn doet? Is zijn afwijzende houding niet voor een deel geïnspireerd door politieke en so ciale idealen van een voltooid verleden tijd? En zou hij niet eindelijk zijn hoofd moeten buigen voor de majesteit van de feiten? Wij kunnen hen, die deze vragen stel len best begrijpen. Het zou ons niets verwonderen, indien ze ook in kringen van het staatssecretariaat en van de diocesane curies in Hongarije meerma len ter tafel worden gebracht. En wij zouden persoonlijk ook best kans zien, om de redelijkheid ervan voor een ge deelte met argumenten te staven. Toch zijn we met name door lezing van Gunter Lewy's boek over de rooms- katholieke kerk en nazi-Duitsland voor zichtig geworden. We zien nu nl. beter Zijn gastheren in de eerste plaats, die geheel tegen hun gewoonte in, aan een politieke vluchteling asiel hebben verleend in het gebouw van de Ameri kaanse ambassade. Het regime-Kadar, dat zijn naam in de wereld graag vol ledig zou willen zuiveren en er letter lijk alles voor over zou hebben, als het de smef-Mindszenty van zijn bliazoen zou kunnen wegwissen. Een deel van zijn eigen geestelijkheid, dat graag tot een modus vivendi met de feitelijke machthebbers zou willen komen maar daarin gehinderd wordt door het stille ,tneen" van de gevangen kardinaal, dat als een teken in het midden van Boe dapest staat opgericht. En misschien zelfs het Vatic a an, dat de situatie van de Hongaarse kerk graag volledig ge normaliseerd zou willen zien, maar dit doel niet kan en ook niet wil bereiken MADRID (UPI) De Spaanse poli tie verhoort de 35-jarige Madrileense advocaat Eduardo Cierco naar aanleiding van een rede die hy in Parijs heeft ge houden over „strafmaatregelen in Spanje tegen hoge ambtenaren, en persvoorschrif- ten". Cierco, die door Franse advocaten was Uitgenodigd om een conferentie in Parijs bij te wonen, werd meegenomen naar het bureau van de Seguridad in Madrid, nadat hij had geweigerd zonder schrif telijk bevel zijn paspoort af te geven. De advocaat is een actief katholiek auteur en juridisch raadsman van Jose Antonio Novais, correspondent van het Braziliaanse blad „Os Estado" in Spanje. Novais, ook Spaanse correspondent van Le Monde, heeft in een civiele proce dure tegen de Spaanse minister van voor lichting Manuel Fraga Iribarne schade vergoeding geëist voor maatregelen die door deze tegen hem genomen waren. (Advertentie) het gevaar dat we met twee maten gaan meten. Het is nu eenmaal niet moj gelijk het Duitse episcopaat te ver oordelen, omdat het ziclh onvoldoende zou hebben verzet tegen een totalitair regime, dat zich aan de meest erger lijke misdaden schuldig maakte, en te gelijkertijd Mindszenty in gebreke te stellen, omdat hij zich in een analoge situatie met de meeste hardnekkigheid verzet. Dat zou volkomen inconsequent zijn, ook al kan men achter vergelijk baarheid van beide situaties wel enkele vraagtekens zetten. Het minste,dat we kardinaal Minds zenty bij zijn gouden priesterfeest kun nen geven is „the benefit of the doubt." De gewetensproblemen, die hij in al le eenzaamheid moet oplossen, zijn ui termate ingewikkeld. De katholieke den kers hebben er op het zuiver theo retische vlak nog nooit een bevredi gend antwoord op kunnen geven, zoals Lewy in het laatste hoofdstuk van zijn boek overduidelijk aantoont. Waaraan moet de kerk onder een totalitair en immoreel handelend regime de voorkeur geven: aan haar eigen voortbestaan als heilsgemeenschap of aan de onversne denheid van haar morele getuigenis? En hoe moet zij een algemene stellingname op dit punt realiseren in de verward heid van een situatie die uit alle mo gelijke, deels aan elkaar tegenstrijdige elementen is opgebouwd? Wij hebben gemakkelijk praten. Maar wij zouden beter doen te luisteren naar de uitspraak, waarmee Lewy zijn reeds geciteerde boek besluit: „Veel morele dilemma's zijn zeer gecompliceerd. Hoe zeer men ook met casuistiek een mo rele code verfijnt of aanvult, nooit zal zij in staat zijn onder alle omstandig heden een duidelijk antwoord te ge ven. In laatste instantie zal het gewe ten van de enkeling het beslissende woord moeten spreken, of er nu sprake is van het vermoorden van een gehate tiran, van het al of niet gehoorzamen aan misdadige bevelen van een wettige meerdere of het bebruik van wapens voor massale vernietiging. Het is moei lijk uit te maken, welke ethisch stelsel het best het menselijk geweten een ge voel voor rechtvaardigheid en medelij den zal inprenten. Maar één ding kan men wellicht wel zegigen: het geweten van de mens moet niet verstrikt raken in de belangen van een godsdienstig in stituut." KAAPSTAD (UPI) De Zuidafrikaan- se minister van justitie, B. Vorster, heeft aan het parlement plannen voorgelegd om het langs wettelijke weg aan Euro peanen te verbieden zich te bemoeien met de politieke aangelegenheden van niet-Europeanen De voorgestelde wet zou 't voor Euro peanen een strafbaar feit maken om als lid van een politieke partij of anders zins deel te nemen aan verkiezingen voor gekleurde representatieve lichamen die al bestaan of in oprichting zijn. Minister Vorster zei dat het lopende parlementaire jaar zo vergevorderd was dat de wet die hij in overweging gaf tot volgend jaar zou moeten wachten. LIVERPOOL (UPI) De Engelse huwelijken die in het eerste jaar mis lukken stranden gewoonlijk op moei lijkheden rond schoonmoeders, aldus een rapport van pater Francis Ripley, hoofd van het katholiek informatie centrum in Liverpool. Van de twee schoonmoeders veroorzaakt de moedier van de echtgenoot gewoonlijk de mees te moeilijkheden omdat zy niet goed kan uitstaan dat haer zoon bij een an dere vrouw terechtkomt, aldus het rapport. „Zy is dikwijls bereid genoeg om en schoondochter te accepteren maar alleen dan als dit niet te veel ingrijpt tussen haar en haar zoon". Pa ter Ripley heeft zijn rapport geba seerd op een onderzoek naar zeven duizend mislukte huwelijken. Het heeft hem geleerd dat de moeder van de bruidegom zelden gelooft dat haar schoondochter de zorg voor haar zoon kan overnemen. „Tot schoonmoeders zou ik willen zeggen", aldus pater Ripley, „houdt afstand en tot jonge paren probeer een eigen huis te krij gen ver genoeg van schoonmoeder om geregelde bezoeken moeilijk te ma ken. Als de schoonmoeder in hetzelf de huis woont of een deur verder, dan is er nauwelijks sprake van een eigen leven en altijd gevaar van inmenging". Een jong echtpaar, vervolgt pater Rip ley's rapport zal al ba«ng zijn dat zijn bed kraakt omdat schoonmoeder in de kamer ernaast slaapt met de deur open. Woont schoonmoeder dicht bij dan leidt babyzitten ertoe dat ze vrywel onafgebroken oj) bezoek is zon der dat het echtpaar het zich reali seert. Wanneer het dat doet is het tc laat. Want het echtpaar wil haar niet kwetsen door haar te verzoeken weg te gaan. Zelfs na 25 jaar huwelijks advies aldus pater Ripley, ben ik maar zeker van één ding er is geen kant en klaar antwoord voor 't probleem" Zijn ervaring is wel dat huwelijken die al 5 jaar oud zijn zelden nog stranden op schoonmoederperikelen. (Advertentie) Elke OLVEH polis is winstdelend (Advertentie) De beroemde gas-aansteker 5,95/7,95 10,-/11,-/12,50. (alleen voor vaderdag): Elke Poppell met een speciaal PoppelUspeldje Er is heus wel moed voor nodig om te gaan schrijven over een onder werp, dat zowel in vakbladen als bi tijdschriften en kranten gedurende de laatste maanden telkens weer aan de orde is geweest. Dat onderwerp is: „de huisarts in de toekomst". Er moet toch wel wat mot de huis arts aan de hand zyn, waardoor die algemene belangstelling verklaard kan worden. Wanneer men deze zaak nuchter bekykt, dan geloof ik, dat de grondoorzaak gezocht moet worden in een statistisch cijfer, dat aangeeft, dat van elke vijf afgestudeerde art sen er nog slechts één huisarts wil worden. Dit cijfer wijst op een beangsti gende gang van zaken in de sector van de algemene gezondheidszorg, waarin de huisarts toch altijd een grote rol heeft gespeeld en.zal moeten 'blijven spelen. Of., is dit laatste niet juist? Is de huisarts niet langer onmisbaar bij de behartiging van de algemene gezondheidstoe stand van ons volk? Heeft de huisarts daar nog een belangrijke, bevredi gende taak of is die taak (door aller lei omstandigheden) zodanig gede valueerd (d.w.z. in waarde vermin derd), dat de afgestudeerde arts zioh niet meer tot die taak aange trokken voelt? Van alle kanten is men bezig (en men doet dat met de beste bedoe ling, n.l. het bevorderen van een goede algemene gezondheidstoestand in ons land) bij voortduring op die devaluatie te wijzen en men vergeet, dat door deze ondoordachte publika- ties de gezondheidszorg juist niet wordt gediend en dat men geleidelijk drijft naar een steeds groter wordend besef onder het „grote pulbliek" dat het „met die huisarts toch maar niet zo goed zit als vroeger". Dat dit vraagstuk ook op hoog ni veau tot een zekere ongerustheid heeft geleid moge blijken uit het feit dat de regering een „commissie e huisartsen" heeft geïnstalleerd en aan die commissie de opdracht gege ven heeft over de huidige en de in de toekomst te verwachten taak van de huisarts, waarbij de dat de regering een dienen omtrent eventuele gen die de huisarts in stellen deze taak uit te begrijpelijke belangstelling velen (vooral de huisartsen dus ook die van „medisch allerlei") uitzien naar de resultaten van deze studieopdracht. In afwachting van deze resultaten wil ook onze rubriek een poging doen dit toch zo uiterma te belangrijke vraagstuk (immers: het raakt alle mensen, want ieder mens heeft toch een huisarts) te be naderen en wel in een op de prak tijk afgestemd (ik zou bijna zeggen: emotioneel) vlak. En dan begin ik met u te herin neren aan de brief van een „bejaar de vrouw", waarover ik mededeling deed mijn eerste artikel. Ik citeer: „Telkens weer als ik met mijn huis arts in contact kom, treft het mij, dat alles zo helemaal anders is dan vroeger ik weet niet goed hoe ik dat allemaal moet zeggen, maar ik voel. dat het niet zo goed is als vroe ger". Als ik dit lees. dan zie ik in mijn geest dit vrouwtje zitten, diep in gedachten verzonken, peinzend over alles wat zij in een reeks van jaren met haar huisarts heeft meege maakt. Zij ziet hem weer zitten aan haar kraambed, vol geduld wach tend op het ogenblik dat hij haar met volledige inzet niet alleen van zijn verloskundige-kennis en tech niek, maar ook met zijn meevoelen de menselijkheid zal kunnen helpen. Ze realiseert zich, hoe zij zichzelf vol vertrouwen aan zijn zorg toever trouwde en hoe dankbaar zij hem was als „alles weer goed en wel ach ter de rug was". En dan ziet zij die zelfde huisarts aan het ziekbed van haar kind meermalen daags en ook 's nachts nauwgezet lettend op het verloop van de ziekte, steeds gereed tot het verrichten van de no dige ingrepen. Ook dan legde zij vol vertrouwen het leven van haar kind in de zorgzame handen van haar huisarts. En als in een visioen ziet zij dit en nog vele andere taferelen aan haar ogen voorbij trekken en het is telkens weer die huisarts, die voor haar een onmisbare steun was in die voor haar zo moeilijke tijden. Zo was het vroeger! Em hoe is het nu? Welke rol speelt de tegenwoordige huisarts bij bovenbeschreven en vele andere ernstige ziekte-toestanden? En als mijn briefschrijfster dan zegt, „dat het niet zo goed is als vroeger" dan bedoelt zij, dat zij niet meer op die persoonlijke steun en het hartelijk medeleven van haar huisarts kan rekenen, omdat de he dendaagse huisarts bij een dreigende complicatie bij een bevalling of bij een kritiek stadium in een ziekte proces al heel gauw het besluit neemt de patiënt te laten opnemen im een ziekenhuis, waardoor de pati ënt haar vroegere steun en houvast verliest en toevertrouwd wordt aan de zorgen van „vreemde handen". Maar als zij schrijft: „De dokters kunnen tegenwoordig meer doen voor hun patiënten dan vroeger, om dat de medische wetenschap met sprongen is vooruitgegaan" dan geeft zij zelf misschien zonder het zelf te beseffen de verklaring van een gang van zaken (n.l. een „af zwakking" van het persoonlijke con tact tussen huisarts en patiënt), waarover zij op duidelijke wijze haar misnoegen laat blijken. Maar begrijpt zij dan niet, dat de vroegere huisarts door toenmalige omstan digheden (géén of minder goede zie kenhuizen in de naaste omgeving, weinig of geen specialisten in de buurt, gebrekkig ziekenvervoer enz.) de grotere risico's van een tjiuisbe- handeling voor bv. een abnormale bevalling moest nemen (hulde aan deze mannen, die vaak onder de meest ongunstige omstandigheden met bewonderenswaardige zelfverze kerdheid ^grootse resultaten hebben geleverd), maar dat de tegenwoor dige huisarts die moeilijke en abnor male bevallingen mieit meer thuis mag verrichten, omdat (juist door die vooruitgang van de medische wetenschap) de kansen op een gun stig resultaat van de behandeling in een ziekenhuis veel hoger liggen? En ziet zy werkelyk niet in dat het de dure plicht van de tegenwoor dige huisarts is, dat hy haar ern- stig-zieke kind laat opnemen in een ziekenhuis, omdat hy de vaste over tuiging heeft, dat in een modern zie kenhuis, waar talryke onderzoekme thoden en geneeswijzen kunnen wor den toegepast (denk maar aan rönt genonderzoek bloedtransfusie, toevoer van vocht en zuurstof enz. enz.) de strijd tegen de ziekte met grotere kans op succes kan worden gevoerd, dan dat thuis het geval is? Wanneer men dan echter uit het feit, dait de tegenwoordige huisarts de behandeling van vele zieken (en dan zijn dat uiteraard meestal ern stige gevallen) in specialistische handen moet leggen, de conclusie zou trekken, dat er sprake is van een devaluatie van het huisartsen- ambt, dan begaat men een schrome lijke vergissing. Wél is waar, dat deze gang van za ken voor de huisarts een onvermij delijke schaduwzijde heeft in zijn ver houding tot de patiënten. Niemand weet namelijk beter dan de huisarts zelf, dat voor een goede en doeltreffende behandeling van een zieke op de allereerste plaats nodig is: een volledig vertrouwen en ten persoonlijke waardering van de kant van de patiënt. Het is duidelijk dat dit vertrouwen en die waardering vooral gemakke lijk opbloeien in kritieke situaties (b.v. bij een moeilijke bevalling, bij een ernstig ziektegeval) en waar de tegenwoordige huisarts juist in die moeilijke situaties de verzorging en de behandeling van de patiënt in an dere handen moet geiven, is er onte genzeggelijk een zekere uitnodiging' van deze vertrouwensbron. Maar.er is voor een rechtgeaard huisarts die liefde heeft voor zijn vak en bereid is zijn gehele persoon lijkheid in te zetten ten bate van zijn patiënten, nog zo ontzaglijk veel dat hem aan zijn patiënten kan bin den. Als eerste voorbeeld van deze „vertrouwensbronnen" denk ik aan de bevallingen die de huisarts ten huize van de patiënt kan verrichten. (,,'n bevalling brengt huisarts en ge zin dichter bij elkaar dan tien be zoeken" is een bekend gezegde). En is het ook niet de huisarts die bij het optreden van een bepaalde ziekte „de eerste stoot moet opvangen"? Is hij het niet die zich een oordeel moet vormen van het ziektegeval en zich moet beraden over de in te stel len ziekteDehandeling (hier is het voortschrijden van de medische we tenschap voor hem een voordeel, in zoverre de talrijke nieuwe genees middelen hem ten dienste staan om op succesvolle wijze menige ziekte te bestrijden). Is het tenslotte toch ook weer niet de huisarts, die zal moeten bepalen of en in welk stadium de spe cialist zal moeten worden ingescha keld, een beslissing, die vaak zeer moeilijk is en voor de patiënt een kwestie van leven en dood kan be tekenen? Uit voorgaande beschouwingen zijn twee dingen duidelijk naar voren ge komen. Op de eerste plaats dat alleen al op grond van deze beschouwingen is komen vast te staan, dat de huis arts een centrale, een onvervangba re plaats inneemt en zal moeten blij ven innemen in de gezondheidszorg. Ik voeg hieraan direct toe, dat deze huisartsen-taak nog veel meer facet ten heeft dan in het bovenstaande is aangegeven. Ik kom hierop later uit voerig terug. Nu reeds verwijs ik, in dit verband, nog even naar mijn briefschrijfster: „er is geen meele ven in de zorgen van het gezin, geen rustig gesprek over al deze dingen", om te constateren dat deze klacht in haar algemeenheid overdreven is, maar dat juist hier een van de meest glanzende facetten van de huisairt- sentaak naar voren komt. Ook hier op wil ik graag terugkomen. Op de tweede plaats wil ik met nadruk constateren, dat door boven staande beschouwingen géén afdoen de verklaring is gegeven van het feit, dat zo weinig afgestudeerde art sen huisarts willen worden. Wanneer ik in mijn volgend artikel een poging in die richting ga doen, dan zal ik wel een totaal ander licht moeten laten schynen op de verhouding tus sen huisarts en patiënt. Een afdwa ling van het medische vlak naar het sociale vlak zal, tot goed begrip van dit ingewikkelde vraagstuk, zeker onvermijdelijk zijn. HUISARTS t,^?WT0N <I0WA1 (UPI) Je kunt nooit weten wat er in een Z J™™hlï; ZA zeker als hij niet rilht nvi v. ™onteur in Me- diha, Ohio, heeft hierzo enige er varing mee. De monteur W. A. oo^°nj Werd °.nlangs opgebeld door een dame wier wasmachine niet meer wilde wassen BjJ nader onderzoek bleek da. in het binnenste van de wasma chine de volgende voorwerpen za ten: een halve dollar, drie kwar tjes, 75 spijkers, een sleutelring een huissleutel, drie lopers H veiligheidsspelden, ettelijke mun- ten, 20 naalden en een stenen pijlpunt. Dat is geen uitzondering want ook in Knoxville, Iowa, vond een monteur in een wasmachine een naald, twee huissleutels, een hal ve dollar, enige munten, drie kno- „n,'.een Paperclip, drie veiligheids- k'ppebeentje en ver- neïf spelden. Maar geen ste- nen Pijlpunt, ZONDAG 13 digheM. MisUnLNi1?"he.il?.fstie Drievul- 'l Wni. Mi.' van de eerste maandagïVnm'f5a' Wi*: dinsdag u, J a' H Basilius. Wit. HHdaU,na Pinkst. zondag na PÏnwï1*' van de eerste donderdag S ?roen' Wit. 1 Sacramentsdag. ^WHH 3Ï2L?' Ephraem- Tweede Wit Marcus en Marcellianus. (Van onze luohtvaartredacteur) PARIJS Gisteren is onder grote belangstelling de 26e Salon Inter national de l'Aeronautique et de l'Espace op de Parijse vlieghaven Le Bourget geopend. Deze 26e lucht- en ruimtevaart-tentoonstelling is grootser dan ooit. Misschien kan de Franse president een beetje leed wezen om de Amerikanen niet onderdrukken als hij ziet hoe de Russen die van een voorlichtingsachterstand profiteren, de show stelen. Achterstand, want 4 jaar geleden toon den de Amerikanen hun eenpersoons Mercury-ruimtevaartuig en liep een Ame rikaanse astronaut over de tentoonstel ling rond. Nu drongen de bezoekers sa men rond de op een hoge sokkel geplaat ste kogelvormige Vostok, een ruimtevaar tuig als waarmee Gagarin, van wie giste ren bleek dat hy al heel goed weg weet met zyn rol van Sovjet-paradepaard, op 12 april 1961 108 uur in de ruimte zweefde. Hij was de eerste mens die daar was. Glimlachend en door tolken rap vertaalde grapjes makend, (als: het was mijn uit rusting, maar zoals je ziet was er helaas geen champagne bij) leidde hij ons" rond langs de verschillende Vostok-onderde- len. Gewillig deelde de kleine ruimtevaar der handtekeningen uit aan journalisten en fotografen. Glimlachend poseerde hij voor de t.v.-camera's. Overigens is de Vostok een primeur voor Parijs, want hij is nog nergens eerder vertoond, althans niet aan deze zijde van het IJzeren Gor dijn. Primeurs waren ook de Russische reuzenhelikopters die via de Nederlandse luchthaven naar Le Bourget vlogen tij dens het afgelopen weekeinde. ZATERDAG 19 Wilt. gebed H.H.G^vasius juni. H. Juliana. Tweede en Protasius. Voorts 's werelds grootste straalpassa- giersvliegtuig, de Iljoesjin-62, dat voor het eerst buiten Rusland komt. De Iljoes- jin-62 kan 186 passagiers gezeten in 2 3- stoelen brede rijen, vervoeren met een snelheid vain 850 tot 900 km per uur. Het toestel heeft een vliegbereik van 9200 km en is speciaal ontworpen voor de toe komstige route Moskou-New York. Tot nu toe wordt de Iljoesjin-62 uitgepro beerd op het Russische binnenlandse net. Zolang de lijn Moskou-New York politiek nog niet geraliseerd is, zal het vliegtuig Moskou-Havanna gaan vliegen. Het toe stel heeft de 4 straalmotoren paarsgewij ze tegen de achterromp zitten zoals de Britse Supe V.C.-10. De Russische vlieg tuigenstand imponeert ook zonder dit su pervliegtuig wel. Zonder uitzondering blijken de passagiersvliegtuigen comfor tabel en efficiënt ingericht te zijn, al is de sfeer in de toestellen, door de voor ons wat ongewone, vaak ouderwets aandoen de kleuren en door de soberheid, heel an ders dan die in de lijnvliegtuigen die men hier gewend is. De Sovjet-inzending bestaat uit louter burgervliegtuigen. Op vragen waarom geen militaire vliegtuigen waren zoals dit van de Amerikanen, glimlachten de Rus sische gidsen overrompelend vriendelijk. „Wij vinden de vliegtuigen die de mens heid dienen belangrijker", zei de Engels sprekende gids na enig aandringen, waar na hij zei niet zo heel goed in Engels te zijn. De charmante Franssprekende Rus sin gaf overigens ook geen bescheid toen opgemerkt werd dat de ontwikkeling bij de militaire luchtvaart nu eenmaal ver der is en dat dus de Amerikanen geen ongelijk hebben als zij militaire vliegtui gen haar tentoonstellingen sturen. De Russen wilden er wel van af, zij loodsten ons naar een hogere autoriteit, die hier wel iets op zou kunnen zeggen, maar hij was er niet. De Amerikanen die bij mon de van hun attaché verklaarden dat noch de Gemini-2 noch een van de ruimtevaar ders in Parijs kon zijn in verband met het in volle gang zijnde onderzoek, en die hun Mercury al tweemaal in Parijs heb ben laten zien, hadden wel een antwoord op het Russische reuzenvliegtuig. Nonstop vliegend van Kelly Air Base in Texas naar Le Bourget introduceerden Lockheed en de Amerikaanse luchtmacht de rusachtige V-141 Stariifter. Aan boord van dit vliegtuig bevond zich een opvouwbaar, opblaasbaar, en mobiel veld hospitaal, compleet met volledig uitge ruste operatiekamer. Binnen 2 uur na aankomst op Le Bourget was het hospitaal uit de containers gehaald, opgebouwd en bedrijfsklaar. De Iljoesjin-62 mag het grootste passa giersvliegtuig ter werld zijn, de Starlifter is zijn evenknie als grootste vrachtvlieg tuig. Het kan zonder bij te tanken 15 uur in de lucht blijven. Voor de vlucht van Texas naar Frankrijk had het 11 uur no dig. De Amerikaanse luchtmacht heeft er meer dan 100 van besteld. Lockheed maakt er 7 per maand. Ook een nieuwtje was 's werelds snelste helikopter, de Lockheed XH-51-A, die op Le Bourget zijn internationale debuut maakte. Behal ve een grote rotor en een staartrotor heeft het toestel aan een van de kleine vleugltjes een krachtige straalmotor. Verder waren er van de Amerikanen nog betrekkelijk nieuwe straalvliegtuigen als de Vigilante, de Phenton II, Skyhawfk en Stairfighter, om er maar enkele te noemen. Een teleurstelling blijft de afwezigheid van de gloeidnieuwe FlllA met zijn in- vouwbare vleugels. General Dynamics, welk bedrijf dit toestel bouwt, zit nog midden in de ploefperiode. Niet een van de prototypes kon gemist worden, zo ver zekerden vertegenwoordigers van Gene ral Dynamics ons. De Franse luchtvaartindustrie toont 'n gezonde kracht maar biedt dit jaar geen nieuws, evenals de Britse. Fokker is er met 'n fraai model van de F-28 Fellow ship en een staf mensen die er alles over kunnen vertellen. Hoewel de Duitsers niets opzienbarends te zien hebben gege ven, blijkt uit hun deelname de snelle opkomst van dit land als luchtvaartpro ducent. Indrukwekkend maar geen nieuws biedend is de raketten stand. Men ziet r d Titan, de Atlas en de Agena. Voorts de Bloodhound van de Britten en de Europa 1 op halve schaal. De Franse minister van defensie Messmer, omstuwd door generaals, bezocht onder andere de salon. Op de stand van General Electrics, waar de nieuwste straalmotor (mach 3), bestemd voor de toekomstige Amerikaan se supersonische passagiersvliegtuigen, werd getoond, dronk de xcellentie cham pagne met de verzamelde journalisten. De salon duurt tot en met 19 juni. Op de 2 laatste dagen geven 's werelds meest be faamde vliegtuigformaties demonstraties en zijn er luchtparades van de tentoonge stelde vliegtuigen. JOERI GAGARIN helaas geen champagne. J,

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1965 | | pagina 9