Brug tussen Europa en Afrika? KOELKASTEN Schreeuwend plaatsgebrek op universiteiten Spaans idee wel te verwezenlijken Het Sunil was-team overtuigde haar Amerikaanse negeradvocate ambassadrice in Luxemburg fijn:/C^\ DUITSE JONGELUI JAREN OP WACHTLIJST Geen tunnel Grote bogen Ouders laten kinderen doodhongeren 11 11 MARGARET TERUG NAAR ENGELAND Anderhalf jaar voor roofoverval Oud-verzorgster prinsessen overleden HOOFDPIJN? Wèg pijn Ais u vy WITTE KRUIS poeders kiest! Vonnis: 20 jaar arsene lupin gentleman- inbreker T° DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 19 MEI 1965 (Van onze correspondent) MADRID. Gibraltar. De zon- nige rotsstad ligt daar aan het uiteinde van Spanje vastgeankerd in de zee, als een waakster tussen Europa en Afrika. Gibraltar is En gels gebied, ,.maar", zo wordt op ge zette tijden door de Spaanjaarden herhaald, „Spanje heeft Gibraltar nooit beschouwd als een Engelse stad." Een minister heeft pas nog gezegd, dat geen land ter wereld zoveel geduld zou hebben gehad, als het geconfronteerd zou zijn met een soortgelijke kwestie. De Britten veroverden Gibraltar in 1704 en zij zijn, zoals dezer dagen in Londen nog officieel werd meegedeeld, helemaal niet van plan om de versterkte rots aan de voortdurend reclamerende Spanjaarden af te staan. „Gibraltar is en blijft Engels", zeggen de Britten. „Gibraltar moet bij Spanje komen", zeggen de Spanjaarden. Gibraltar ligt aan de Straat van de zelfde naam, tussen Spanje en Marokko De zeestraat verbindt de Middellandse Zee met de Atlantische Oceaan. Zij is maar goed 15 km breed. Vanaf de ver sterkte Spaanse stad Tarifa kan men de heuvels van de Marokkaanse havenstad Tanger zien liggen. Gezien de korte afstand tussen de twee werelddelen is het geen wonder dat er sinds lang en op geregelde tijden iemand komt met het idee Europa op dit punt met Afrika te verbinden. Steeds vond men het een prachtidee. Niemand durf de echter te verzekeren, dat het uitvoer baar was. Nu is men er eindelijk zeker van, dat dit suggestieve idee wel te rea liseren is. Vooraanstaande Spaanse inge nieurs alsook verschillende ingenieurs uit andere landen hebben de laatste tijd verscheidene plannen op papier ge zet en samen bestudeerd. Het interessant ste plan, dat ook het best uitvoerbaar lijkt, is dat van de Spaanse oud-minister van publieke werken, ingenieur Alfonso Pena Boeuf. Wordt zijn plan uitgevoerd, dan wordt zijn brug een der grootste ter wereld. De kosten, gezien de enorme lengte van de brug (24 km) vindt men noch in Spanje, noch in Marokko, over dreven. Kant en klaar, onvoorziene ver rassingen voorbehouden, zou het werk „slechts" 24 miljard peseta's kosten, on geveer anderhalf miljard gulden. De heer Pena Boeuf is een internatio naal bekende ingenieur. In verschillende landen heeft hij conferenties gehouden met als thema: de verbinding van Frank rijk met Engeland en de verbinding van Spanje met Marokko. Deze twee ver bindingsplannen verschillen enorm veel van elkaar. De laatste maanden heeft hij vooral gewerkt aan de plannen van een verbinding van Spanje met Marokko. Er is een fundamenteel verschil tus sen de twee verbindingsplannen", aldus de heer Alfonso Pena Boeuf. „Bij het uitwerken van een verbindingsplan tus sen Europa en Afrika moet rekening worden gehouden met het feit, dat de Straat van Gibraltar ons een hele boel complicaties in de weg legt. Voor de bouwkundige ingenieurs is het een zeer moeilijk probleem". Volgens ingenieur Pena Boeuf is een tunnel onder de Straat van Gibraltar zo moeilijk, dat de bouw ervan aan het on mogelijke grenst. Zelfs zouden er bijna onoverkomelijke moeilijkheden blijven AMSTERDAM (ANP) Prinses Marga ret en Lord Snowdon hebben gisteroch tend hun bezoek aan de Britse week af gesloten met de bezichtiging van mo derne Britse beeldende kunst in het ste delijk museum te Amsterdam. Bij de rondgang door de expositieruimte werden de Britse gasten van gemeente zijde vergezeld door burgemeester mr. G. van Hall en Amsterdams wethouder van kunstzaken mr. R. van den Bergh. Vlak voor het vertrek van prinses Mar garet en Lord Snowdon terug naar Enge land, draaide Lord Snowdon zoals bo venstaande foto laat zien, nog even aan een Amsterdams draaiorgel. Het deed Lord Snowdon kennelijk plezier op deze muzikale wijze afscheid van de hoofd stad te nemen. bestaan als men, zoals Marokkaanse in genieurs voorstellen, de Rots van Gibral tar als beginpunt zou nemen. Op het parkoers van de tunnel zou men ongelijke diepten van 300 tot 500 m tegenkomen. Men zou de ongelijke zee bodem op verschillende plaatsen moeten doorboren. De heer Pena Boeuf heeft kortgeleden een maquette van een tunnel plan tentoongesteld. Aan de hand van deze maquette krijgt men een juist idee van de enorme moeilijkheden, welke de bouw van een tunnel onder de Straat van Gibraltar oplevert. Omdat het anders en goedkoper kan is een tunnel dan ook af te raden. Volgens het plan van de heer Pena Boeuf begint de brug op Spaanse bodem in het dal van Valdevaqueros, in de provincie Cadix en eindigt zij bij Punta Altares, aan het uiteinde van de Baai van Tanger in Marokko. De brug bestaat uit zeer grote bogen, dit om het aantal pylonen zoveel mogelijk te beperken. Deze pylonen zouden ge maakt moeten worden op werven in Spanje en Marokko, om tijd en hoge verplaatsingskosten te sparen. De brug die Pena Boeuf ontworpen heeft bezit een lichte bocht, om de diep ten van 400 en 500 meter te omzeilen. Deze bogen zullen een wijdte hebben van 2000 meter. Nergens ter wereld be staat een brug met zulke grote bogen. De bouw van deze twee kilometer tellen de bogen en die een besparing moge lijk maken van een aanzienlijk aantal pylonen is mogelijk, door gebruik te maken van de modernste materialen. Een afstand van 24 km overbruggen is geen kleinigheid, maar technisch is het plan van de heer Pena Boeuf zeer goed uitvoerbaar. De bouw van de brug is zo geprojec teerd, dat als een van de grote bogen zou instorten, de rest van de brug over eind blijft. Elke boog wordt gebouwd alsof hij telkens het uitgangspunt is van een aparte brug. De pylonen moeten bij zonder vast in de bodem verankerd wor den door middel van zeer sterke in alle richtingen lopende kabels. In de Straat van Gibraltar waaien vaak zeer sterke winden, die soms een snelheid van 200 km per uur bereiken. Daarom kunnen de kabels niet vastgemaakt wor den op de Spaanse en Marokkaanse stran den, maar moeten zij vastgeankerd wor den in de rotsen van de zeebodem of aan sterke pilaren. De wind zal zodoende minder vat op de brugbogen hebben. De breedte van de brug is berekend op twee spoorlijnen met daarnaast een zes-sporige autobaan. De enorme kosten acht men wel gerechtvaardigd. Over de financiering is men nog niet uitgedacht. Vermoedelijk zal het verkeer dat van de brug gebruik maakt, diep in de zak moeten tasten. lv fSWT ARNHEM (ANP) De rechtbank te Arnhem heelt gisteren één jaar en zes maanden gevangenisstraf opgelegd aan de 24-jarige magazijn-chef S. K. te Beu- ningen. omdat hij in december vorig jaar bij Philips in Nijmegen een bewaker had neergeslagen met een ijzeren staaf om zich meester te maken van de sleutels van de brandkast. Hij werd echter door de politie verrast. De man was zelf ook bij bewakingsdienst geweest en in die kwaliteit had hij in september kans ge zien 2700 gulden te stelen. De officier van justitie had twee jaar met aftrek geëist. (Advertentie) Op bovenstaand kaartje is dui delijk te zien dat de omgeving van Gibraltar een ideale plaats is om een vaste oeververbinding te ere- eren. AMSTERDAM (ANP) In Amsterdam is deze« dagen op 56-jarige leeftijd over leden mej. A. A. Broers, in de periode 1953 - 1958 verzorgster van de prinsessen Beatrix en Irene. Mej. Broers, die onderwijzeres was, heeft gedurende dertien jaar in Zwitserland gewerkt aan de Frans -.Nederlandse school in Montreux, waar Nederlandse kinderen o.m. in de oorlog een toevlucht vonden. In 1946 keerde zij terug in Ne derland, waar ze in 1953 werd belast met de verzorging van de prinsessen Beatrix en Irene. Op 1 januari 1958 is haar uit die functie eervol ontslag verleend. Na dien werkte zij in Amsterdam onder meer in een organisatorische functie bij het Wilhelminagastliuis. WASHINGTON (UPI) President John son is van plan mevrouw Patricia Harris, een vooraanstaand negeradvocate, te be noemen tot ambassadrice in Luxemburg. Mevrouw Harris zal de eerste Ameri kaanse negerin zijn, die een diplomatieke topfunctie gaat bekleden in het buiten land. Zij is niet de eerste niet-blanke Amerikaan op een ambassadeurspost. Wijlen president John F. Kennedy be noemde de neger Carl T. Rowan in 1963 tot ambassadeur in Finland, waar hij een jaar werkte, totdat Johnson hem aanstelde als directeur van het Amerikaanse in lichtingenbureau (USIA). Een Sunil was-team deed de was voor mevrouw D. Bosselaar, Voor straat 13, Colijnsplaat. Mevrouw Bosselaar stelt altijd hoge eisen aan haar was. Toch zag zij duidelijk dat wassen met Sunil een wittere was betekent. Probeer zelf ook Sunil en u zult zien: ook uw was wordt witter. (Advertentie) JACKSONVILLE (UPI) „Ik kan mij geen afschuwelijker misdaad voorstel len", zei gisteren een kantonrechter in Jacksonville, Florida, die een zeeman en zijn vrouw veroordeelde tot 20 jaar ge vangenisstraf wegens het aan de honger dood laten sterven van hun driejarig zoontje. Noel Lee Smith jr. en Juanita Marie Smith waren aanvankelijk beschuldigd van moord met voorbedachten rade, maar omdat ze schuld bekenden werd de aan klacht gewijzigd in doodslag. Het kind, Ronald Lee Smith, woog twaalf pond toen de vader er zich op 13 september van het vorig jaar mee ver voegde aan het marinehospitaal van Jack sonville. Een lijkschouwing wees uit, dat het kind, dat over het lichaam open zwe ren had, aan ondervoeding was gestorven. Ook het tweelingbroertje van Ronald Lee Smith had ondervoeding toen het twee jaar geleden overleed, al werd als doodsoorzaak ontsteking van de lucht wegen vastgesteld. Artsen getuigden, dat de drie andere kinderen van het echtpaar Smith in goede gezondheid verkeerden, ZANUSSI diAvwrnnm' Carlton SI vanaf f299- Tropic System ETETTROIEÏHNIEK N.V. AMSTERDAM w- H postbus 115 Telefoon 020-51111 (12 lynen) Showroom: Carlton Shopping Arcade - Vijzelstraat 2-18 - e e o BONN. Niet iedereen die wil kan in West-Duitsland gaan studeren. Op de meeste universi teiten is een inschrijvingsstop af gekondigd. Er worden geen nieu we studenten meer opgenomen. Deze stop treft vooral de facul teiten der medicijnen en der far macie, maar ook andere studie richtingen hebben te lüden van het plaatsgebrek. In mijn apotheek in Keulen klaagt de gebrilde jongeman achter de toon bank steen en been, wanneer ik hem naar zijn studie vraag. Hij heeft me eens verteld dat hij in de winkel af en toe „aushilft" om wat geld te ver dienen en met de gang van zaken in een apotheek een beetje vertrouwd te raken. Hij studeert namelijk farma cie en had al lang klaar kunnen zijn, als hij niet twee jaren op inschrij ving aan de universiteit in Bonn had moeten wachten. Twee jaren geleden was het al zo. Nu is het nog veel er ger: duizenden aspirant-studenten wachten tevergeefs op toelating tot de colleges, niet alleen in Bonn, maar in alle universiteitssteden der bondsrepu bliek. De ernst van de toestand blijkt tel- kenjare in de weken na Pasen, wan neer do aankomende studenten met hun eindexamenpapieren de hogere scholen hebben verlaten en voor de deuren der universiteiten drommen in de hoop 'n plaatsje te krijgen. Voor de hogescholen der bondsrepubliek moe ten de studenten in de rij staan. Een jaar, twee jaren, drie jaren en mis schien nog wel veel langer. Officieel bestaat er geen beperking van het aan tal studenten voor een bepaalde stu dierichting, die men jaren geleden ook al eens in overweging heeft genomen om de dreigende verstopping der colle- zalen te voorkomen. Maar de studenten en hun organisaties wilden er niet aan. Nu is er een onvrijwillige nume rus clausus: men heeft een inschrij vingsstop afgekondigd. Het zijn dus niet geldgebrek, tekort aan intelligentie of luiheid die steeds meer studenten de toegang tot de col legezalen versperren. Er is eenvoudig geen ruimte genoeg. Op de universiteit m de landshoofdstad van Sleeswiik- Holstem Kiel, staan voor 700 stu denten 170 vierkante meter ter beschik- king. Maar er zijn nog enkele andere schrikwekkende voorbeelden van het plaatsgebrek aan de universiteiten en hogescholen der bondsrepubliek. Van de 394 eindexaminandi in Ham burg, die medicijnen wilden gaan stu deren, werden er 30 tot de studie toe gelaten. De resterende 40 plaatsen, die er nog over waren, werden toebedeeld aan gedemobiliseerde soldaten die hun studie wilden vervolgen en aan buitenlandse studenten, die de bonds republiek bij tienduizenden het land heeft binnengehaald en die ze nu niet zonder meer kan terugsturen. Bij de aankomende farmaceuten in Hamburg was het nog erger: in to taal twee procent werd tot de studie toegelaten, namelijk 22 van 1.081 kan didaten. In Miinehen vonden 300 studenten der farmacie een plaats. Ongeveer een zelfde aantal werd afgewezen of kwam op een wachtlijst. Ook voor de studen ten in de medicijnen bestaan in Mün- chen inschrijvingsbeperkingen of schoon de situatie er niet zo 'penibel is als elders in de bondsrepubliek Wat niet wegneemt, dat ook in München de collegezalen en instituten overvol zijn Aan de vrije universiteit Berlijn worden in het geheel geen farma ceuten meer toegelaten. Voor de me dische studie meldden zich 800 aanko mende studenten aan. Er werden er 200 toegelaten. In Kiel had mer 346 aanmeldingen voor de medische studie, 167 werden er aangenomen van wie 23 uit het buiten land merendeels uit Scandinavië. Volgens prof. von Kügelgen, een ex pert op het gebied van de problemen der studenteninschrijvingen, willen voor het zomersemester in West- Duitsland en Berlijn 6000 studenten zich aanmelden voor de medische fa culteiten, d.w.z. ongeveer 12 procen4 der jongelui die vlak voor Pasen hun eindexamen hebben gedaan Van hen kunnen er met meer dan 3000 op toela ting rekenen. 36) „Roep de jongens.*' Van die jongens kwamen er acht door de onderaardse gang, flinke ke rels met doortastende gezichten. De verhuizing begon. Het ging snel. Arsène Lupin ging van het ene meubel naar het andere, be keek het en naargelang de afmeting of de artistieke waarde, verleende gratie of beval: „Neem mee!" En het voorwerp werd opgelicht, opge slokt door de gapende opening van de tunnel en vervoerd naar het bin nenste van de aarde. En zo werden zes fauteuils en zes Louis XV stoelen weggekaapt en wandtapijten van Aubusson en kroon luchters gesigneerd door Gouthière en twee schilderijen van Fragonard en een Natier en een borstbeeld va Houdon en beeldjes. Soms bleef Lupin bij een prachtige kast of bij een schitterend schilderij stilstaan en zuchtte „Die is te zwaar.te groot wat jammer." En hij ging verder met zijn' keuring. In veertig minuten was de salon opgeruimd", zoals Arsène het noem de. En dat alles had zich in een won derlijke orde afgespeeld zonder enig lawaai alsof alle voorwerpen die die mannen in handen kregen met dikke watten omhuld waren. Toen zei hij te gen de laatste van hen die wegging met een wandklok gesigneerd door Boulle „Je hoeft niet meer terug te ko men. Je hebt toch begrepen dat jullie zodra de vrachtauto geladen is, ver trekken naar de schuur van Roque fort?" „Maar u baas?" „Laat ze de motorfiets hier laten". "oen de man weg was, duwde hij het beweegbare paneel van de boekenkast terug en na alle sporen van de verhuizing te hebben uitgewist en de voetsporen te hebben opgeruimd, lichtte hij een deurtje op en ging een gang binoen die de ver binding vormde tussen de toren en het kasteel. In het midden stond een spiegelkast en vanwege die spiegel kast was Arsène Lupin doorgegaan met zijn nasporingen. Die stond vol prachtige spullen, een unieke verzameling horloges, tabaks dozen, ringen, kettingen en heel fijn bewerkte miniatuurtjes. Met een tang forceerde hij het slot en het deed hem een onuitsprekelijk genoegen om al die gouden en zilveren juwelen vast te pakken. Om zijn nek deed hij een grote lin nen zak die speciaal voor zulke spul letjes was ingericht. Die stopte hij vol. En hij vulde ook de zakken van zijn jasje, van zijn broek en van zijn vest. En hij sloeg zijn linkerarm om eenstapel van die paarlen da mestasjes die bij onze voorouders zo geliefd waren en die in de mode van vandaag zo erg gewild zijn.toen een licht geluid zijn oor trof. Hij luisterde: hij vergiste zich niet, het geluid we^d duidelijk. En plotseling herinnerde hij zich: aan het uiteinde van de gang leidde een binnentrap naar een apparte ment dat tot nu toe ongebruikt was, maar dat sedert deze avond bestemd was voor het meisje dat Devanne in Dieppe was gaan halen met zijn vrienden d'Androl. Met een snelle beweging drukte hij op de veer van zijn lantagrn: die ging uit. Hij had nauwelijks de nis van een venster bereikt of bovenaan de trap ging de deur open en een zwak licht scheen de gang in. Hij had het gevoel want half ach ter het gordijn verborgen zag hij niets dat iemand voorzichtig de eerste treden van de trap afkwam. Hij hoop te dat zij maar niet verder zou gaan. Ze kwam evenwel naar beneden en deed een paar passen de kamer in. Maar zij slaakte een kreet. Ongetwij feld had zij gemerkt dat de spiegel kast gebroken was en voor drie kwart leeg. Aan het' parfum herkende hij de aanwezigheid van een vrouw. Haar kleren raakten bijna het gordijn dat hem verborg en het leek alsof hij het hart van die vrouw hoorde kloppen en dat zij ook de aanwezigheid van een ander vermoedde, achter zich in de duisternis, binnen het bereik van haar hand.Hij zei in zichzelf: „Ze is bang... ze zal weggaan., het is onmogelijk dat ze niet weggaat." Ze ging niet weg. De kaars die in haar hand trilde, werd duidelijker zicht baar. Ze draaide zich om, aarzelde een ogenblik, scheen te luisteren naar de schrikaanjagende stilte en ineens duwde zij het gordijn opzij. Ze keken elkaar aan. Arsène stamelde ontdaan: ,,U.. u mademoiselle!" Het was miss Nelly. lWIiss Nelly die reisde op de oceaan- stomer, zij die gedurende die on vergetelijke overtocht haar dromen verenigd had met de dromen van de jonge man, zij die aanwezig was ge weest bij zijn arrestatie en diie zo vriendelijk was geweest om, lie ver dan hem te verraden, de Kodak waarin hij de juwelen en bankbilje- ten verborgen had in zee te gooi en. Miss Nelly, het lieve en stra lende schepsel wier beeld hem zo dik wijls droevig of vrolijk gestemd had tijdens de lange uren in de gevan genis. Zo wonderlijk was het toeval dat hen tegenover elkaar plaatste in dit kas teel en op dit uur van de nacht, dat ze zich niet bewogen en geen woord zeiden, stom verbaasd en als gehyp notiseerd door het ongelooflijke feit dat ze elkaar zagen. Wankelend en óp van spanning moest miss Nelly gaan zitten. Hij bleef tegenover haar staan. En langzamerhand in die eindeloze seconden die er verliepen, werd hij zich bewust van de indruk die hij op dat ogenblik moest maken, met zijn armen vol snuisterijen, met zijn volge propte zakken en zijn'buidel tot bar stens toe gevuld. Een grote verwar ring maakte zich van hem meester en hij kreeg een kleur omdat hij zich daar bevond in die afschuwelijke situ atie van een dief die op heterdaad betrapt wordt. Voor haar was hij voortaan de dief wat er ook gebeur de, degene die zijn hand steekt in de zakken van anderen, degene die deuren openbreekt en heimelijk bin nenkomt. Een van de horloges rolde op het tapijt en nog een. En nog andere din gen stonden op het put om uit zijn armen te glijden die hij niet kon te genhouden. Toen nam hij plotseling een besluit, liet een deel van de voor werpen op de stoel vallen, maakte zijn zakken leeg en ontdeed zich van zijn buidel. Hij voelde zich meer op zijn gemak voor Nelly en hij deed een stap in haar richting met de bedoeling te gen haar te spreken. Maar zij maak te een afwijzende beweging, stond toen snel op als bezeten van angst en rende naar de salon. De deur ging achter haar dicht en hij ging haar na. Daar stond ze, spra keloos en bevend en haar angstige ogen namen de onmetelijke leegge roofde kamer op. Meteen zei hij tegen haar: „Morgen om drie uur zal alles weer op zijn plaats staan... De meubels zijn dan terugge bracht. Zij antwoordde niet en hij herhaal- Morgen om drie uur ik sta eTT de: „Morgen om drie uur, ik sta ervoor inniets ter wereld zal nie kunnen verhinderen mijn woord te houden morgen om drie uur..." Een lange stilte drukte op hen. Hij durfde die piet te verbreken en de ellende van het meisje deed hem wer kelijk verdriet. Zachtjes, zonder een woord ging hij van haar vandaan. En hij dacht: „Laat ze toch weggaan.laat ze to c h durven wegga an Laat ze toch niet bang van mij zijn Maar plotseling trilde ze en stamel de: „Luister., voetstappen... ik hoor lopen..." Hij keek haar verwonderd aan. Ze leek van streek als bij een naderend gevaar. „Ik hoor niets," zei hij, „en al hoorde ik iets.." „Wat! maar je moet vluchten.. .Vluchtenw a arom „Je moet... het moet... o, blijf toch niet.." Snel liep ze naar de kant van de gang en luisterde scherp. Nee, er was niemand. Misschien kwam het geluid van buiten?.. Ze wachtte een seconde en toen draaide ze zich ge rustgesteld om. Arsène Lupin was verdwenen. of in het park om het kasteel. De nadering van de troepen op oefening en het gekletter van geweren maak ten het toneel nog schilderachtiger. De eerste nasporingen leverden geen aanwijzing op. Daar de ramen niet gebroken waren en de deuren niet geforceerd, had de verhuizing ongetwijfeld plaatsgevonden door de geheime uitgang. Tocih was er op het tapijt geen enkel spoor van voetstap pen en geen enkel ongebruikelijk merkteken op de muren. Een onverwacht iets was er en dat wees duidelijk op de fantasie van Arsène Lupin: de beroemde Chroni- que van de zestiende eeuw stond weer op zijn oude plaats en daar naast stond eenzelfde boek dat niets anders was dan het exemplaar, ge stolen uit de Nationale Bibliotheek. Om elf uur kwamen de officieren. Devanne ontving hen vrolijk hoe groot de narigheid ooik was tengevol ge van het verlies van zoveel artis tieke rijkdommen, zijn fortuin stelde hem in staat om dat zonder slecht humeur te verdragen. Zijn vrienden d'Androl en Nelly kwamen naar be neden. Toen men aan elkaar was voorgesteld, kwam men tot de ont dekking dat er een gast ontbrak. Ho race Velmont. Zou hij niet komen? Zijn afwezigheid had de vermoedens van George Devanne weer opge wekt. Maar óm twaalf uur precies kwam hij binnen. Devanne riep uit: „Mooi zo dat u er bent!" „Ben ik niet op tijd?" „Zeker, maar dat zou ook niet zo hebben kunnen zijn na een zo veelbe wogen nacht! Want weet u het nieuws?" „Welk nieuws?" „U hebt ingebroken in het kasteel," „Kom nu." „Het is zoals ik u zeg. Maar bied eerst uw arm maar aan miss Under- down aan en laten we aan tafel gaan.. Mademoiselle, staat u me toe..." Hij zweeg, getroffen door de ver warring van het meisje. Dan her innerde hij zich plotseling: „Dat is waar ook, u hebt vroeger met Arsène Lupin gereisdvóór zijn arrestatie... u staat verwonderd over de gelijkenis, nietwaar?" Ze antwoordde niet. Velmont stond glimlachend voor haar. Hij boog en ze nam zijn arm. Hij leidde haar naar haar plaats en ging tegenover haar zitten. Qp het ogenblik waarop Devanne de plundering van zijn kasteel bemerkte, zei hij in zichzelf: „Velmont heeft die streek uitge haald en Velmont is niemand an ders dan Arsène Lupin" Alles liet zich zo verklaren en er was geen andere uitleg mogelijk. Dat idee schoot trouwens maar even door zijn hoofd, zo onwaarschijnlijk was het dat Velmont niet zou zijn Velmont, dat wil zeggen de bekende schilder de clubvriend van zijn neef d'Estevan. En toen de brigadier van de gendar merie die meteen gewaarschuwd was, zich meldde, dacht Devanne er zelfs niet aan om hem die dwaze veronderstelling mede te dielen. Heel de morgen was het in Thiber- mesnil een onbeschrijflijk heen en weer geloop. De gendarmes, de veld wachter. de commissaris van politie van Dieppe, de inwoners van het dorp, iedereen liep druk door de gangen HTijdens de lunch werd er alleen maar over Arsène Lupin ge sproken, over de gestolen meu bels, over de onderaardse gang en over Herlock Sholmes. Pas aan het einde van de maaltijd toen men over- andere onderwerpen begon te spre ken, mengde Velmont zich in het ge sprek. Hij was beurtelings amusant en ernstig, welsprekend, en geestig. En alles wat hij zei, scheen Ipj slechts te vertellen om de belang stelling van het meisje te wekken. In gedachten verzonken scheen ze hem in het geheel niet te horen. De koffie werd geserveerd op het terras dat uitkijkt op het voorplein en de Franse tuin naast het hoofd gebouw. Midden op het grasveld be gon de militaire kapel te spelen en een menigte boeren en soldaten ver spreidde zich over de lanen van het park. Maar Nelly herinnerde zich de be lofte van Arsène Lupin: „Om drie uur zal alles daar zijn, ik sta ervoor in". Om drie uur! en de wijzers van het grote uurwerk dat de rechtervleugel sierde, wezen twintig minuten voor drie aan. Zij keek er onwillekeurig steeds naar. En ze keek ook naar Velmont die rustig schommelde in een gemakkelijke stoel. Tien minu ten vóór drie... vijf minuten vóór drie... een soort ongeduld gemengd met angst benauwde het meisje. Was het mogelijk dat het wonder gebeurde en dat het op de vastgestel de minuut gebeurde nu het kasteel, het plein en het land vol mensen waren en nu op dit ogenblik de pro- f cureur van de Republiek en de rech ter van instructie hun onderzoek voortzetten? En toch., toch had Arsène Lupin het met zoveel plechtigheid beloofd. Het zal gebeuren zoals hij gezegd heeft, dacht ze, onder de indruk van de kracht, de autoriteit on de zeker heid die er van die man uitging. En dat leek haar geen wonder maar een normale gebeurtenis die door de macht der dingen moest gebeuren. Een seconde kruisten hun blikken elkaar. Ze kreeg een kleur en wendde haar hoofd af. Drie uur... De eerste slag klonk, de tweede, de derde... Horace Vel mont haalde zijn horloge te voor schijn, keek naar de klok boven en stopte toen zijn horloge terug in zijn zak. Een paar seconden verliepen. En toen ging de menigte om het grasveld uit elkaar om twee wagens door te laten die juist door het hek van het park waren gekomen, beide met twee paarden bespannen Het wa ren van die legerwagens die achter de regimenten volgen en die de kof fers van de officieren en de plunje- zakken van de soldaten vervoeren. Ze stopten voor het bordes. Een ser- g^??t"fourier Wrong van een van de zitplaatsen en vroeg naar monsieur Devanne.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1965 | | pagina 13