Brug tussen Europa
en Afrika?
KOELKASTEN
Schreeuwend
plaatsgebrek op
universiteiten
Spaans idee wel te verwezenlijken
Het Sunil was-team
overtuigde haar
Amerikaanse
negeradvocate
ambassadrice
in Luxemburg
fijn:/C^\
DUITSE JONGELUI JAREN OP WACHTLIJST
Geen tunnel
Grote bogen
Ouders laten
kinderen
doodhongeren
11
11
MARGARET
TERUG NAAR
ENGELAND
Anderhalf jaar
voor roofoverval
Oud-verzorgster
prinsessen
overleden
HOOFDPIJN?
Wèg pijn
Ais u vy
WITTE KRUIS
poeders
kiest!
Vonnis: 20 jaar
arsene
lupin
gentleman-
inbreker
T°
DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 19 MEI 1965
(Van onze correspondent)
MADRID. Gibraltar. De zon-
nige rotsstad ligt daar aan het
uiteinde van Spanje vastgeankerd
in de zee, als een waakster tussen
Europa en Afrika. Gibraltar is En
gels gebied, ,.maar", zo wordt op ge
zette tijden door de Spaanjaarden
herhaald, „Spanje heeft Gibraltar
nooit beschouwd als een Engelse
stad." Een minister heeft pas nog
gezegd, dat geen land ter wereld
zoveel geduld zou hebben gehad,
als het geconfronteerd zou zijn met
een soortgelijke kwestie.
De Britten veroverden Gibraltar in 1704
en zij zijn, zoals dezer dagen in Londen
nog officieel werd meegedeeld, helemaal
niet van plan om de versterkte rots aan
de voortdurend reclamerende Spanjaarden
af te staan. „Gibraltar is en blijft Engels",
zeggen de Britten. „Gibraltar moet bij
Spanje komen", zeggen de Spanjaarden.
Gibraltar ligt aan de Straat van de
zelfde naam, tussen Spanje en Marokko
De zeestraat verbindt de Middellandse
Zee met de Atlantische Oceaan. Zij is
maar goed 15 km breed. Vanaf de ver
sterkte Spaanse stad Tarifa kan men de
heuvels van de Marokkaanse havenstad
Tanger zien liggen.
Gezien de korte afstand tussen de twee
werelddelen is het geen wonder dat er
sinds lang en op geregelde tijden iemand
komt met het idee Europa op dit punt
met Afrika te verbinden. Steeds vond
men het een prachtidee. Niemand durf
de echter te verzekeren, dat het uitvoer
baar was. Nu is men er eindelijk zeker
van, dat dit suggestieve idee wel te rea
liseren is. Vooraanstaande Spaanse inge
nieurs alsook verschillende ingenieurs
uit andere landen hebben de laatste
tijd verscheidene plannen op papier ge
zet en samen bestudeerd. Het interessant
ste plan, dat ook het best uitvoerbaar
lijkt, is dat van de Spaanse oud-minister
van publieke werken, ingenieur Alfonso
Pena Boeuf. Wordt zijn plan uitgevoerd,
dan wordt zijn brug een der grootste ter
wereld. De kosten, gezien de enorme
lengte van de brug (24 km) vindt men
noch in Spanje, noch in Marokko, over
dreven. Kant en klaar, onvoorziene ver
rassingen voorbehouden, zou het werk
„slechts" 24 miljard peseta's kosten, on
geveer anderhalf miljard gulden.
De heer Pena Boeuf is een internatio
naal bekende ingenieur. In verschillende
landen heeft hij conferenties gehouden
met als thema: de verbinding van Frank
rijk met Engeland en de verbinding van
Spanje met Marokko. Deze twee ver
bindingsplannen verschillen enorm veel
van elkaar. De laatste maanden heeft
hij vooral gewerkt aan de plannen van
een verbinding van Spanje met Marokko.
Er is een fundamenteel verschil tus
sen de twee verbindingsplannen", aldus
de heer Alfonso Pena Boeuf. „Bij het
uitwerken van een verbindingsplan tus
sen Europa en Afrika moet rekening
worden gehouden met het feit, dat de
Straat van Gibraltar ons een hele boel
complicaties in de weg legt. Voor de
bouwkundige ingenieurs is het een zeer
moeilijk probleem".
Volgens ingenieur Pena Boeuf is een
tunnel onder de Straat van Gibraltar zo
moeilijk, dat de bouw ervan aan het on
mogelijke grenst. Zelfs zouden er bijna
onoverkomelijke moeilijkheden blijven
AMSTERDAM (ANP) Prinses Marga
ret en Lord Snowdon hebben gisteroch
tend hun bezoek aan de Britse week af
gesloten met de bezichtiging van mo
derne Britse beeldende kunst in het ste
delijk museum te Amsterdam.
Bij de rondgang door de expositieruimte
werden de Britse gasten van gemeente
zijde vergezeld door burgemeester mr.
G. van Hall en Amsterdams wethouder
van kunstzaken mr. R. van den Bergh.
Vlak voor het vertrek van prinses Mar
garet en Lord Snowdon terug naar Enge
land, draaide Lord Snowdon zoals bo
venstaande foto laat zien, nog even aan
een Amsterdams draaiorgel. Het deed
Lord Snowdon kennelijk plezier op deze
muzikale wijze afscheid van de hoofd
stad te nemen.
bestaan als men, zoals Marokkaanse in
genieurs voorstellen, de Rots van Gibral
tar als beginpunt zou nemen.
Op het parkoers van de tunnel zou
men ongelijke diepten van 300 tot 500 m
tegenkomen. Men zou de ongelijke zee
bodem op verschillende plaatsen moeten
doorboren. De heer Pena Boeuf heeft
kortgeleden een maquette van een tunnel
plan tentoongesteld. Aan de hand van
deze maquette krijgt men een juist idee
van de enorme moeilijkheden, welke de
bouw van een tunnel onder de Straat
van Gibraltar oplevert. Omdat het anders
en goedkoper kan is een tunnel dan ook
af te raden.
Volgens het plan van de heer Pena
Boeuf begint de brug op Spaanse bodem
in het dal van Valdevaqueros, in de
provincie Cadix en eindigt zij bij Punta
Altares, aan het uiteinde van de Baai van
Tanger in Marokko.
De brug bestaat uit zeer grote bogen,
dit om het aantal pylonen zoveel mogelijk
te beperken. Deze pylonen zouden ge
maakt moeten worden op werven in
Spanje en Marokko, om tijd en hoge
verplaatsingskosten te sparen.
De brug die Pena Boeuf ontworpen
heeft bezit een lichte bocht, om de diep
ten van 400 en 500 meter te omzeilen.
Deze bogen zullen een wijdte hebben
van 2000 meter. Nergens ter wereld be
staat een brug met zulke grote bogen.
De bouw van deze twee kilometer tellen
de bogen en die een besparing moge
lijk maken van een aanzienlijk aantal
pylonen is mogelijk, door gebruik te
maken van de modernste materialen.
Een afstand van 24 km overbruggen
is geen kleinigheid, maar technisch is
het plan van de heer Pena Boeuf zeer
goed uitvoerbaar.
De bouw van de brug is zo geprojec
teerd, dat als een van de grote bogen
zou instorten, de rest van de brug over
eind blijft. Elke boog wordt gebouwd
alsof hij telkens het uitgangspunt is van
een aparte brug. De pylonen moeten bij
zonder vast in de bodem verankerd wor
den door middel van zeer sterke in alle
richtingen lopende kabels.
In de Straat van Gibraltar waaien vaak
zeer sterke winden, die soms een snelheid
van 200 km per uur bereiken. Daarom
kunnen de kabels niet vastgemaakt wor
den op de Spaanse en Marokkaanse stran
den, maar moeten zij vastgeankerd wor
den in de rotsen van de zeebodem of aan
sterke pilaren. De wind zal zodoende
minder vat op de brugbogen hebben.
De breedte van de brug is berekend
op twee spoorlijnen met daarnaast een
zes-sporige autobaan. De enorme kosten
acht men wel gerechtvaardigd. Over de
financiering is men nog niet uitgedacht.
Vermoedelijk zal het verkeer dat van
de brug gebruik maakt, diep in de zak
moeten tasten.
lv fSWT
ARNHEM (ANP) De rechtbank te
Arnhem heelt gisteren één jaar en zes
maanden gevangenisstraf opgelegd aan
de 24-jarige magazijn-chef S. K. te Beu-
ningen. omdat hij in december vorig jaar
bij Philips in Nijmegen een bewaker had
neergeslagen met een ijzeren staaf om
zich meester te maken van de sleutels
van de brandkast. Hij werd echter door
de politie verrast. De man was zelf ook
bij bewakingsdienst geweest en in die
kwaliteit had hij in september kans ge
zien 2700 gulden te stelen.
De officier van justitie had twee jaar
met aftrek geëist.
(Advertentie)
Op bovenstaand kaartje is dui
delijk te zien dat de omgeving van
Gibraltar een ideale plaats is om
een vaste oeververbinding te ere-
eren.
AMSTERDAM (ANP) In Amsterdam
is deze« dagen op 56-jarige leeftijd over
leden mej. A. A. Broers, in de periode
1953 - 1958 verzorgster van de prinsessen
Beatrix en Irene.
Mej. Broers, die onderwijzeres was, heeft
gedurende dertien jaar in Zwitserland
gewerkt aan de Frans -.Nederlandse
school in Montreux, waar Nederlandse
kinderen o.m. in de oorlog een toevlucht
vonden. In 1946 keerde zij terug in Ne
derland, waar ze in 1953 werd belast met
de verzorging van de prinsessen Beatrix
en Irene. Op 1 januari 1958 is haar uit
die functie eervol ontslag verleend. Na
dien werkte zij in Amsterdam onder meer
in een organisatorische functie bij het
Wilhelminagastliuis.
WASHINGTON (UPI) President John
son is van plan mevrouw Patricia Harris,
een vooraanstaand negeradvocate, te be
noemen tot ambassadrice in Luxemburg.
Mevrouw Harris zal de eerste Ameri
kaanse negerin zijn, die een diplomatieke
topfunctie gaat bekleden in het buiten
land. Zij is niet de eerste niet-blanke
Amerikaan op een ambassadeurspost.
Wijlen president John F. Kennedy be
noemde de neger Carl T. Rowan in 1963
tot ambassadeur in Finland, waar hij een
jaar werkte, totdat Johnson hem aanstelde
als directeur van het Amerikaanse in
lichtingenbureau (USIA).
Een Sunil was-team deed de was
voor mevrouw D. Bosselaar, Voor
straat 13, Colijnsplaat. Mevrouw
Bosselaar stelt altijd hoge eisen
aan haar was.
Toch zag zij duidelijk dat wassen
met Sunil een wittere was betekent.
Probeer zelf ook Sunil en u zult
zien: ook uw was wordt witter.
(Advertentie)
JACKSONVILLE (UPI) „Ik kan mij
geen afschuwelijker misdaad voorstel
len", zei gisteren een kantonrechter in
Jacksonville, Florida, die een zeeman en
zijn vrouw veroordeelde tot 20 jaar ge
vangenisstraf wegens het aan de honger
dood laten sterven van hun driejarig
zoontje.
Noel Lee Smith jr. en Juanita Marie
Smith waren aanvankelijk beschuldigd
van moord met voorbedachten rade, maar
omdat ze schuld bekenden werd de aan
klacht gewijzigd in doodslag.
Het kind, Ronald Lee Smith, woog
twaalf pond toen de vader er zich op 13
september van het vorig jaar mee ver
voegde aan het marinehospitaal van Jack
sonville. Een lijkschouwing wees uit, dat
het kind, dat over het lichaam open zwe
ren had, aan ondervoeding was gestorven.
Ook het tweelingbroertje van Ronald
Lee Smith had ondervoeding toen het
twee jaar geleden overleed, al werd als
doodsoorzaak ontsteking van de lucht
wegen vastgesteld.
Artsen getuigden, dat de drie andere
kinderen van het echtpaar Smith in goede
gezondheid verkeerden,
ZANUSSI
diAvwrnnm' Carlton SI
vanaf f299- Tropic System
ETETTROIEÏHNIEK N.V. AMSTERDAM
w- H postbus 115 Telefoon 020-51111 (12 lynen)
Showroom: Carlton Shopping Arcade - Vijzelstraat 2-18 - e e o
BONN. Niet iedereen die
wil kan in West-Duitsland gaan
studeren. Op de meeste universi
teiten is een inschrijvingsstop af
gekondigd. Er worden geen nieu
we studenten meer opgenomen.
Deze stop treft vooral de facul
teiten der medicijnen en der far
macie, maar ook andere studie
richtingen hebben te lüden van
het plaatsgebrek.
In mijn apotheek in Keulen klaagt
de gebrilde jongeman achter de toon
bank steen en been, wanneer ik hem
naar zijn studie vraag. Hij heeft me
eens verteld dat hij in de winkel af
en toe „aushilft" om wat geld te ver
dienen en met de gang van zaken in
een apotheek een beetje vertrouwd te
raken. Hij studeert namelijk farma
cie en had al lang klaar kunnen zijn,
als hij niet twee jaren op inschrij
ving aan de universiteit in Bonn had
moeten wachten. Twee jaren geleden
was het al zo. Nu is het nog veel er
ger: duizenden aspirant-studenten
wachten tevergeefs op toelating tot de
colleges, niet alleen in Bonn, maar in
alle universiteitssteden der bondsrepu
bliek.
De ernst van de toestand blijkt tel-
kenjare in de weken na Pasen, wan
neer do aankomende studenten met
hun eindexamenpapieren de hogere
scholen hebben verlaten en voor de
deuren der universiteiten drommen in
de hoop 'n plaatsje te krijgen. Voor de
hogescholen der bondsrepubliek moe
ten de studenten in de rij staan. Een
jaar, twee jaren, drie jaren en mis
schien nog wel veel langer. Officieel
bestaat er geen beperking van het aan
tal studenten voor een bepaalde stu
dierichting, die men jaren geleden ook
al eens in overweging heeft genomen
om de dreigende verstopping der colle-
zalen te voorkomen. Maar de studenten
en hun organisaties wilden er niet
aan. Nu is er een onvrijwillige nume
rus clausus: men heeft een inschrij
vingsstop afgekondigd.
Het zijn dus niet geldgebrek, tekort
aan intelligentie of luiheid die steeds
meer studenten de toegang tot de col
legezalen versperren. Er is eenvoudig
geen ruimte genoeg. Op de universiteit
m de landshoofdstad van Sleeswiik-
Holstem Kiel, staan voor 700 stu
denten 170 vierkante meter ter beschik-
king. Maar er zijn nog enkele andere
schrikwekkende voorbeelden van het
plaatsgebrek aan de universiteiten en
hogescholen der bondsrepubliek.
Van de 394 eindexaminandi in Ham
burg, die medicijnen wilden gaan stu
deren, werden er 30 tot de studie toe
gelaten. De resterende 40 plaatsen, die
er nog over waren, werden toebedeeld
aan gedemobiliseerde soldaten die
hun studie wilden vervolgen en aan
buitenlandse studenten, die de bonds
republiek bij tienduizenden het land
heeft binnengehaald en die ze nu niet
zonder meer kan terugsturen.
Bij de aankomende farmaceuten in
Hamburg was het nog erger: in to
taal twee procent werd tot de studie
toegelaten, namelijk 22 van 1.081 kan
didaten.
In Miinehen vonden 300 studenten der
farmacie een plaats. Ongeveer een
zelfde aantal werd afgewezen of kwam
op een wachtlijst. Ook voor de studen
ten in de medicijnen bestaan in Mün-
chen inschrijvingsbeperkingen of
schoon de situatie er niet zo 'penibel
is als elders in de bondsrepubliek Wat
niet wegneemt, dat ook in München
de collegezalen en instituten overvol
zijn Aan de vrije universiteit Berlijn
worden in het geheel geen farma
ceuten meer toegelaten. Voor de me
dische studie meldden zich 800 aanko
mende studenten aan. Er werden er
200 toegelaten.
In Kiel had mer 346 aanmeldingen
voor de medische studie, 167 werden er
aangenomen van wie 23 uit het buiten
land merendeels uit Scandinavië.
Volgens prof. von Kügelgen, een ex
pert op het gebied van de problemen
der studenteninschrijvingen, willen
voor het zomersemester in West-
Duitsland en Berlijn 6000 studenten
zich aanmelden voor de medische fa
culteiten, d.w.z. ongeveer 12 procen4
der jongelui die vlak voor Pasen hun
eindexamen hebben gedaan Van hen
kunnen er met meer dan 3000 op toela
ting rekenen.
36)
„Roep de jongens.*'
Van die jongens kwamen er acht
door de onderaardse gang, flinke ke
rels met doortastende gezichten. De
verhuizing begon.
Het ging snel. Arsène Lupin ging van
het ene meubel naar het andere, be
keek het en naargelang de afmeting
of de artistieke waarde, verleende
gratie of beval: „Neem mee!" En
het voorwerp werd opgelicht, opge
slokt door de gapende opening van
de tunnel en vervoerd naar het bin
nenste van de aarde.
En zo werden zes fauteuils en zes
Louis XV stoelen weggekaapt en
wandtapijten van Aubusson en kroon
luchters gesigneerd door Gouthière
en twee schilderijen van Fragonard
en een Natier en een borstbeeld va
Houdon en beeldjes. Soms bleef
Lupin bij een prachtige kast of bij
een schitterend schilderij stilstaan en
zuchtte
„Die is te zwaar.te groot wat
jammer."
En hij ging verder met zijn' keuring.
In veertig minuten was de salon
opgeruimd", zoals Arsène het noem
de. En dat alles had zich in een won
derlijke orde afgespeeld zonder enig
lawaai alsof alle voorwerpen die die
mannen in handen kregen met dikke
watten omhuld waren. Toen zei hij te
gen de laatste van hen die wegging
met een wandklok gesigneerd door
Boulle
„Je hoeft niet meer terug te ko
men. Je hebt toch begrepen dat jullie
zodra de vrachtauto geladen is, ver
trekken naar de schuur van Roque
fort?"
„Maar u baas?"
„Laat ze de motorfiets hier laten".
"oen de man weg was, duwde
hij het beweegbare paneel van
de boekenkast terug en na alle
sporen van de verhuizing te hebben
uitgewist en de voetsporen te hebben
opgeruimd, lichtte hij een deurtje op
en ging een gang binoen die de ver
binding vormde tussen de toren en
het kasteel. In het midden stond een
spiegelkast en vanwege die spiegel
kast was Arsène Lupin doorgegaan
met zijn nasporingen.
Die stond vol prachtige spullen, een
unieke verzameling horloges, tabaks
dozen, ringen, kettingen en heel fijn
bewerkte miniatuurtjes. Met een tang
forceerde hij het slot en het deed
hem een onuitsprekelijk genoegen om
al die gouden en zilveren juwelen
vast te pakken.
Om zijn nek deed hij een grote lin
nen zak die speciaal voor zulke spul
letjes was ingericht. Die stopte hij
vol. En hij vulde ook de zakken van
zijn jasje, van zijn broek en van
zijn vest. En hij sloeg zijn linkerarm
om eenstapel van die paarlen da
mestasjes die bij onze voorouders zo
geliefd waren en die in de mode van
vandaag zo erg gewild zijn.toen een
licht geluid zijn oor trof.
Hij luisterde: hij vergiste zich niet,
het geluid we^d duidelijk.
En plotseling herinnerde hij zich:
aan het uiteinde van de gang leidde
een binnentrap naar een apparte
ment dat tot nu toe ongebruikt was,
maar dat sedert deze avond bestemd
was voor het meisje dat Devanne in
Dieppe was gaan halen met zijn
vrienden d'Androl.
Met een snelle beweging drukte hij
op de veer van zijn lantagrn: die
ging uit. Hij had nauwelijks de nis
van een venster bereikt of bovenaan
de trap ging de deur open en een
zwak licht scheen de gang in.
Hij had het gevoel want half ach
ter het gordijn verborgen zag hij niets
dat iemand voorzichtig de eerste
treden van de trap afkwam. Hij hoop
te dat zij maar niet verder zou gaan.
Ze kwam evenwel naar beneden en
deed een paar passen de kamer in.
Maar zij slaakte een kreet. Ongetwij
feld had zij gemerkt dat de spiegel
kast gebroken was en voor drie
kwart leeg.
Aan het' parfum herkende hij de
aanwezigheid van een vrouw. Haar
kleren raakten bijna het gordijn dat
hem verborg en het leek alsof hij het
hart van die vrouw hoorde kloppen
en dat zij ook de aanwezigheid van
een ander vermoedde, achter zich in
de duisternis, binnen het bereik van
haar hand.Hij zei in zichzelf: „Ze
is bang... ze zal weggaan., het is
onmogelijk dat ze niet weggaat." Ze
ging niet weg. De kaars die in haar
hand trilde, werd duidelijker zicht
baar. Ze draaide zich om, aarzelde
een ogenblik, scheen te luisteren
naar de schrikaanjagende stilte en
ineens duwde zij het gordijn opzij.
Ze keken elkaar aan.
Arsène stamelde ontdaan:
,,U.. u mademoiselle!"
Het was miss Nelly.
lWIiss Nelly die reisde op de oceaan-
stomer, zij die gedurende die on
vergetelijke overtocht haar dromen
verenigd had met de dromen van de
jonge man, zij die aanwezig was ge
weest bij zijn arrestatie en diie zo
vriendelijk was geweest om, lie
ver dan hem te verraden, de Kodak
waarin hij de juwelen en bankbilje-
ten verborgen had in zee te gooi
en. Miss Nelly, het lieve en stra
lende schepsel wier beeld hem zo dik
wijls droevig of vrolijk gestemd had
tijdens de lange uren in de gevan
genis.
Zo wonderlijk was het toeval dat hen
tegenover elkaar plaatste in dit kas
teel en op dit uur van de nacht, dat
ze zich niet bewogen en geen woord
zeiden, stom verbaasd en als gehyp
notiseerd door het ongelooflijke feit
dat ze elkaar zagen.
Wankelend en óp van spanning
moest miss Nelly gaan zitten.
Hij bleef tegenover haar staan. En
langzamerhand in die eindeloze
seconden die er verliepen, werd hij
zich bewust van de indruk die hij op
dat ogenblik moest maken, met zijn
armen vol snuisterijen, met zijn volge
propte zakken en zijn'buidel tot bar
stens toe gevuld. Een grote verwar
ring maakte zich van hem meester
en hij kreeg een kleur omdat hij zich
daar bevond in die afschuwelijke situ
atie van een dief die op heterdaad
betrapt wordt. Voor haar was hij
voortaan de dief wat er ook gebeur
de, degene die zijn hand steekt in
de zakken van anderen, degene die
deuren openbreekt en heimelijk bin
nenkomt.
Een van de horloges rolde op het
tapijt en nog een. En nog andere din
gen stonden op het put om uit zijn
armen te glijden die hij niet kon te
genhouden. Toen nam hij plotseling
een besluit, liet een deel van de voor
werpen op de stoel vallen, maakte zijn
zakken leeg en ontdeed zich van zijn
buidel.
Hij voelde zich meer op zijn gemak
voor Nelly en hij deed een stap in
haar richting met de bedoeling te
gen haar te spreken. Maar zij maak
te een afwijzende beweging, stond
toen snel op als bezeten van angst
en rende naar de salon.
De deur ging achter haar dicht en
hij ging haar na. Daar stond ze, spra
keloos en bevend en haar angstige
ogen namen de onmetelijke leegge
roofde kamer op.
Meteen zei hij tegen haar:
„Morgen om drie uur zal alles weer
op zijn plaats staan...
De meubels zijn dan terugge
bracht.
Zij antwoordde niet en hij herhaal-
Morgen om drie uur ik sta eTT
de:
„Morgen om drie uur, ik sta ervoor
inniets ter wereld zal nie kunnen
verhinderen mijn woord te houden
morgen om drie uur..."
Een lange stilte drukte op hen. Hij
durfde die piet te verbreken en de
ellende van het meisje deed hem wer
kelijk verdriet. Zachtjes, zonder een
woord ging hij van haar vandaan.
En hij dacht:
„Laat ze toch weggaan.laat ze
to c h durven wegga an
Laat ze toch niet bang van mij zijn
Maar plotseling trilde ze en stamel
de:
„Luister., voetstappen... ik hoor
lopen..."
Hij keek haar verwonderd aan. Ze
leek van streek als bij een naderend
gevaar.
„Ik hoor niets," zei hij, „en al
hoorde ik iets.."
„Wat! maar je moet vluchten..
.Vluchtenw a arom
„Je moet... het moet... o, blijf
toch niet.."
Snel liep ze naar de kant van de
gang en luisterde scherp. Nee, er
was niemand. Misschien kwam het
geluid van buiten?.. Ze wachtte een
seconde en toen draaide ze zich ge
rustgesteld om.
Arsène Lupin was verdwenen.
of in het park om het kasteel. De
nadering van de troepen op oefening
en het gekletter van geweren maak
ten het toneel nog schilderachtiger.
De eerste nasporingen leverden
geen aanwijzing op. Daar de ramen
niet gebroken waren en de deuren
niet geforceerd, had de verhuizing
ongetwijfeld plaatsgevonden door de
geheime uitgang. Tocih was er op het
tapijt geen enkel spoor van voetstap
pen en geen enkel ongebruikelijk
merkteken op de muren.
Een onverwacht iets was er en dat
wees duidelijk op de fantasie van
Arsène Lupin: de beroemde Chroni-
que van de zestiende eeuw stond
weer op zijn oude plaats en daar
naast stond eenzelfde boek dat niets
anders was dan het exemplaar, ge
stolen uit de Nationale Bibliotheek.
Om elf uur kwamen de officieren.
Devanne ontving hen vrolijk hoe
groot de narigheid ooik was tengevol
ge van het verlies van zoveel artis
tieke rijkdommen, zijn fortuin stelde
hem in staat om dat zonder slecht
humeur te verdragen. Zijn vrienden
d'Androl en Nelly kwamen naar be
neden. Toen men aan elkaar was
voorgesteld, kwam men tot de ont
dekking dat er een gast ontbrak. Ho
race Velmont. Zou hij niet komen?
Zijn afwezigheid had de vermoedens
van George Devanne weer opge
wekt. Maar óm twaalf uur precies
kwam hij binnen. Devanne riep uit:
„Mooi zo dat u er bent!"
„Ben ik niet op tijd?"
„Zeker, maar dat zou ook niet zo
hebben kunnen zijn na een zo veelbe
wogen nacht! Want weet u het
nieuws?"
„Welk nieuws?"
„U hebt ingebroken in het kasteel,"
„Kom nu."
„Het is zoals ik u zeg. Maar bied
eerst uw arm maar aan miss Under-
down aan en laten we aan tafel
gaan.. Mademoiselle, staat u me
toe..."
Hij zweeg, getroffen door de ver
warring van het meisje. Dan her
innerde hij zich plotseling:
„Dat is waar ook, u hebt vroeger
met Arsène Lupin gereisdvóór zijn
arrestatie... u staat verwonderd over
de gelijkenis, nietwaar?"
Ze antwoordde niet. Velmont stond
glimlachend voor haar. Hij boog en
ze nam zijn arm. Hij leidde haar
naar haar plaats en ging tegenover
haar zitten.
Qp het ogenblik waarop Devanne
de plundering van zijn kasteel
bemerkte, zei hij in zichzelf:
„Velmont heeft die streek uitge
haald en Velmont is niemand an
ders dan Arsène Lupin" Alles liet
zich zo verklaren en er was geen
andere uitleg mogelijk. Dat idee
schoot trouwens maar even door zijn
hoofd, zo onwaarschijnlijk was het
dat Velmont niet zou zijn Velmont,
dat wil zeggen de bekende schilder de
clubvriend van zijn neef d'Estevan.
En toen de brigadier van de gendar
merie die meteen gewaarschuwd
was, zich meldde, dacht Devanne er
zelfs niet aan om hem die dwaze
veronderstelling mede te dielen.
Heel de morgen was het in Thiber-
mesnil een onbeschrijflijk heen en
weer geloop. De gendarmes, de veld
wachter. de commissaris van politie
van Dieppe, de inwoners van het dorp,
iedereen liep druk door de gangen
HTijdens de lunch werd er alleen
maar over Arsène Lupin ge
sproken, over de gestolen meu
bels, over de onderaardse gang en
over Herlock Sholmes. Pas aan het
einde van de maaltijd toen men over-
andere onderwerpen begon te spre
ken, mengde Velmont zich in het ge
sprek. Hij was beurtelings amusant
en ernstig, welsprekend, en geestig.
En alles wat hij zei, scheen Ipj
slechts te vertellen om de belang
stelling van het meisje te wekken. In
gedachten verzonken scheen ze hem
in het geheel niet te horen.
De koffie werd geserveerd op het
terras dat uitkijkt op het voorplein
en de Franse tuin naast het hoofd
gebouw. Midden op het grasveld be
gon de militaire kapel te spelen en
een menigte boeren en soldaten ver
spreidde zich over de lanen van het
park.
Maar Nelly herinnerde zich de be
lofte van Arsène Lupin:
„Om drie uur zal alles daar zijn, ik
sta ervoor in".
Om drie uur! en de wijzers van het
grote uurwerk dat de rechtervleugel
sierde, wezen twintig minuten voor
drie aan. Zij keek er onwillekeurig
steeds naar. En ze keek ook naar
Velmont die rustig schommelde in
een gemakkelijke stoel. Tien minu
ten vóór drie... vijf minuten vóór
drie... een soort ongeduld gemengd
met angst benauwde het meisje.
Was het mogelijk dat het wonder
gebeurde en dat het op de vastgestel
de minuut gebeurde nu het kasteel,
het plein en het land vol mensen
waren en nu op dit ogenblik de pro- f
cureur van de Republiek en de rech
ter van instructie hun onderzoek
voortzetten?
En toch., toch had Arsène Lupin
het met zoveel plechtigheid beloofd.
Het zal gebeuren zoals hij gezegd
heeft, dacht ze, onder de indruk van
de kracht, de autoriteit on de zeker
heid die er van die man uitging. En
dat leek haar geen wonder maar een
normale gebeurtenis die door de
macht der dingen moest gebeuren.
Een seconde kruisten hun blikken
elkaar. Ze kreeg een kleur en wendde
haar hoofd af.
Drie uur... De eerste slag klonk,
de tweede, de derde... Horace Vel
mont haalde zijn horloge te voor
schijn, keek naar de klok boven en
stopte toen zijn horloge terug in zijn
zak. Een paar seconden verliepen.
En toen ging de menigte om het
grasveld uit elkaar om twee wagens
door te laten die juist door het hek
van het park waren gekomen, beide
met twee paarden bespannen Het wa
ren van die legerwagens die achter
de regimenten volgen en die de kof
fers van de officieren en de plunje-
zakken van de soldaten vervoeren. Ze
stopten voor het bordes. Een ser-
g^??t"fourier Wrong van een van de
zitplaatsen en vroeg naar monsieur
Devanne.