f Pleidooi voor aparte straffen jeugdigen De avonturen van De grote zes Piet en de leeuw HEERLIJK! NATUUR ZUIVER Tlpat We rnaken samen een, vervo/qver/iaa/ n ..3,5°/c 4°/< ZONDER PRIK Directeur gevangeniswezen: LAST— VAN (\r\ EEN KATER? s d© ^oOS -eoe yi ^e^edev^ veo Algemene Bank Nederland Onbevredigend In Brabant Jaag hem weg met WITTE KRUIS poeders! J HELD IN VIETNAM: Dertien postume onderscheidingen voor Amerikaan Het einde van een fietstocht Die Jantje knikkerbol Wij zijn met z'n Tui \NciN Het poesje dat wegliep VAN CALIFORNISCHE SINAASAPPELEN Kind (2) door uitputting gedood Amerikaanse Staat wil wapen dat Kennedy doodde 11 DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 12 MEI 1965 Jaw (Advertentie) De Algemene Bank Nederland biedt u drie mogelijkheden van veilig en vertrouwd sparen. A. Spaarboekje 3j£5 0 Tot f. 1000,- per maand direct opvraagbaar; voor grotere bedragen opzeggingstermijn van één maand Maximum tegoed f. 50.000,-. Spaarrekening Tot f.1000,- per maand direct opvraagbaar; voor grotere bedragen opzeggingstermijn van één maand. Maximum tegoed f. 50.000,- voor particulieren en f. 100.000,- voor verenigingen en stichtingen. Spaardeposito Eerste storting tenminste f. 1000,-. Drie maanden op zegging voor bedragen tot f. 5000,-; zes maanden voor hogere bedragen. Maximum tegoed f. 50.000,- voor particulieren en f. 100.000,- voor verenigingen en stichtingen. (Nederlandsche Handel-Maatschappij De Twentsche Bank) UTRECHT (ANP) De direc teur-generaal van het gevangenis wezen, mr. E. A. M. Lamers zou .graag zien, dat in de wet een aparte vrijheidsstraf voor jeugdi gen wordt opgenomen. Deze straf zou zich zowel wat de naam als de inhoud betreft behoren te on derscheiden van de gewone gevan genisstraf. In zijn beschouwingen betrok hy in het bijzonder de nog niet volwassen ge detineerde. De aparte vrijheidsstraf, waarvoor hy pleitte zou er een van on bepaalde duur moeten zijn, namelijk in die zin dat de rechter zowel een mini mum als een maximum duur in elk ge val moet vaststellen. De straf zou wat de duur aangaat de mogelijkheid moeten in houden van een heropvoedende behan deling. Het zou tevens noodzakelijk zijn daar bij een verruiming van de mogelijkheid tot voorwaardelijke invrijheidsstelling te scheppen. Voorts zou de minimum-duur van de straf niet beneden de 9 maan den bepaald mogen worden en de maxi mumduur op twee maal de minimum- duur. Naast deze speciale vrijheidsstraf zou de rechter de bevoegdheid moeten hebben om een jeugdige tot gewone ge vangenisstraf te veroordelen, als hij van oordeel is, dat de veroordeelde niet of niet meer voor een strafpedagogische behandeling in aanmerking dient te ko men. Behalve deze speciale vrijheidsstraf voor de langer gestrafte jeugdigen zal er naar de mening van mr. Lamers ook een speciale straf of correctionele maat regel van korte duur (beneden de drie maanden) voor jeugdigen moeten ko men. Hij noemde de huidige situatie van de kortgestrafte jongeren onbevredigend. De werkelijk korte gevangenisstraffen worden thans voor het grootste deel uit gezeten in de huizen van bewaring, waar een regiem in aktieve zin niet mogelijk is. De jongeren ondervinden daarvan de consequenties. Zij ondergaan hun gevan genisstraf cellulair en dus op volstrekt passieve wijze. Er wordt dan ook al geruime tijd ge zocht om op basis van de huidige wet telijke regeling een meer aangepaste vorm van uitvoering der zeer korte ge vangenisstraffen voor jeugdigen te ver wezenlijken. De minister van Justitie heeft besloten een proef te nemen met een speciale wijze van executie van kor te gevangenisstraf voor jeugdigen (16 tot 21-jarigen). Daarvoor zal een aparte inrichting worden bestemd die het karakter van f n trainingskamp zal hebben. In dit amp, dat in de loop van het volgend jaar in de gemeente Zeeland (N.-Br.) in g bruik wordt genomen, zullen de jeug- gen in groepen van tien worden onder- ln aparte paviljoens en onder Van ee« j°nee groepsleider. Ge er»-™!! ZGs acht weken zal elke e?n Programma van ononderbro ken aktiviteiten uitvoeren. iJ^def?,nie-e vorm tenuitvoer- uMl f n je"Sdige tot korte vrij heidsstraf veroordeelden in aanmerking komen, die meer van gebrek aan maat schappelijke discipline dan van werke lijke criminele inslag hebben blijk ge geven. Aan de staf van 't trainingskamp zal een psycholoog worden verbonden, terwijl het gehele experiment weten schappelijk zal worden begeleid door het criminologisch instituut van één onzer universiteiten, aldus deelde mr. Lamers mee. (Advertentie) Deze week ga ik jullie de grote verrassing onthullen. De kinderen die de vorige Kleine Stem hebben gele zen weten al dat er een grote wed strijd komt. Maar wat voor wedstrijd zul je vragen. Het is een wedstrijd waaraan alle kin deren, die graag schrijven kunnen meedoen. Je moet er vooral je fantasie bij laten wer ken. Ik zal het maar gauw verklap pen. We gaan samen een vervolg verhaal schrijven. Je weet toch wel wat een vervolg verhaal is hè. Een verhaal, een span nend verhaal, waarvan we iedere week een stukje plaatsen. En iedere week eindigt het stukje net op een heel spannend moment. Vandaag beginnen we er mee. Een mijnheer van de redactie, die heel spannende verhalen kan schrijven, heejt het eerste stukje voor jullie ge schreven. Dat stukje moet je goed lezen. En dan moet je je fantasie laten werken. Wat zou er allemaal verder kunnen gebeuren vraag je je af. En als je goed nagedacht hebt ga je schrijven. Je maakt dan het vol gende stukje van het verhaal. Na tuurlijk moeten dezelfde hoofdper sonen in jouw vervolg voorkomen. En je moet het verhaal ook niet la ten eindigen. We moeten er volgende week mee verder kunnen gaan. Je snapt wel dat we op deze ma nier ons vervolgverhaal net zo lang kunnen maken als we zelf willen. Als alle lezertjes van de Kleine Stem deze week hun vervolg naar mij toe hebben gestuurd ga ik het beste ver volg er uit zoeken. Dat beste vervolg komt dan de volgende week in de krant en daar moet je dan weer een vervolg op schrijven. Aan een wed strijd zijn natuurlijk ook prijzen ver bonden. Iedere week is er een mooi boek beschikbaar voor degene, die het beste vervolg heeft gemaakt. Alle kinderen tot en met twaalf jaar kun nen meedoen. Natuurlijk zal een jon gen van elf of twaalf beter schrijven dan een jongen of meisje van zes of zeven, maar we houden natuurlijk rekening met de leeftijd. Iedereen die echt zijn best heeft gedaan heeft kans op de prijs, als hij de hoofdpersonen maar spannende dingen laat beleven. Als je meedoet moet je je verhaal tje uiterlijk zaterdag op de post doen. Verhaaltjes die later binnenkomen kunnen niet meer meedingen naar de prijs. Dus uiterlijk zaterdag je ver volg voor ons grote vervolgverhaal wegsturen aan Kleine Stem, Reiger straat 16, Breda. En op de envelop vermelden: Wedstrijd vervolgverhaal. Vergeet je niet om onder je ver haal duidelijk naam, adres en leeftijd te vermelden en of je een jongen of een meisje bent. Ik ben benieuwd hoeveel vervolgen ik deze week al binnen zal krijgen. Ga maar gauw aan de slag. Hieronder volgt het eerste stukje van ons vervolgverhaal. Veel succes. JOSé De jongensclub „De grote 6" gebruikte de vrye woensdagmiddag altyd om in het bos te gaan spelen. „De grote 6" waren Henk, Bas, Wim, Kees en de tweeling Frits en Piet. Zy waren met elkaar opgegroeid, ongeveer even oud, en waren steeds naar dezelfde school gegaan. Zy kenden eikaars geheimen, die zy aan niemand anders vertelden, zelfs niet aan hun ouders. Het was dan ook een zeer hecht groepje. En natuurlijk waren zij avontuurlyk aangelegd. Samen hadden zy al heel wat avontuurtjes en avonturen beleefd. Toch hadden zy liever dit grote en angstige avontuur bewaard tot ze wat ouder waren geweest, ondanks het feit, dat de president ze op zyn paleis ontvangen had en zy de helden van het dorp werden. Zoals iedere woensdagmiddag waren „De grote 6" ook nu weer naar het bos gegaan. Veel hadden ze eigenlijk niet te doen. Er was wel een nieuwe hut in aanbouw, maar die zou binnen een uur af zijn en wat moesten ze dan doen. Het zou wel weer „Indiaantje spelen" worden, want ook de soldaten waren niet op de hei aan het oefenen. Daar konden ze nog wel eens plezier hebben. En die gaven je ook nog wel eens een snoepje of zo. Het beloofde niet zo'n prettige middag te worden. Het zou echter anders uitpakken dan ze gedacht hadden. Op een gegeven moment waarschuwde Henk de anderen. „Ik hoor iets vreemds," zei hij. „Welnee joh, je ver beeldt je maar wat," zei Kees. Maar ook de anderen spitsten hun oren, want er was toch wel iets vreemds aan de hand. Het was plotseling heel stil ge worden, de wind ruiste niet meer door de bomen en er was nog wel zonlicht, maar de zon was niet meer te zien. Een beetje angstig keken ze elkaar aan. Zelfs Kees, die toch niet bang was hield even zijn adem in. En wat was dat voor een geluid? Bijna niet te horen, maar het leek op een soort hoge fluittoon. Toen nam Bas het heft in handen. Bas was zo'n beetje de leider, al gaven hij en ook de anderen dat niet graag toe. Als er echter iets spe ciaals moest gebeuren of er dreigde gevaar, dan trad Bas altijd op. Ook nu. „Jongens we gaan kijken wat er aan de hand is," fluisterde hij, bang dat iemand, al was hij nu nog onzichtbaar, het zou horen. „Henk en Wim jullie gaan bij het begin van de hei kijken. Frits en Piet jullie naar de vijver en Kees jij gaat met mij mee naar de ruïne." Het gefluit was in die minuut al wat harder geworden en ook het zonlicht was verdwenen. De natuur verroerde zich nog steeds niet en zelfs de vogels stopten met zingen. Angstig stil was het. De zes jongens verborgen hun angst en Bas gaf het startsein, maar eerst zei hij nog, dat iedereen voorzichtig moest zijn. „Is er iemand in gevaar, dan ge bruik je je fluitje. Wij komen dan zo vlug we kunnen." Toen gingen ze op weg. Bas en Kees liepen onhoorbaar in de richting van de ruïne. Ze waren al een flink eind gevorderd, toen ze er gens tegen aan botsten. Ze keken elkaar eens aan en probeerden verder te gaan. Weer lukte het niet. Toch was er niets te zien. Het was alsof ze tegen een onzichtbare muur opliepen. De schrik kreeg ze te pakken, maar ze vermanden zich en probeerden het nog eens. Zonder resultaat echter. Toen be merkten ze ook de warmte. Het was toch niet zo'n warme dag? Kwam het door de spanning of ergens anders door? Waarom konden ze niet verder? Dat waar ze nu al twee keer tegen aan gelopen waren was niet hard. Pijin had het ook niet gedaan. Het was een com pleet raadsel, ze konden er met hun verstand niet bij. FT.-DEVENS (Massachusetts) (UPI) Namens het Amerikaanse »eger heeft generaal-majoor Benjamin F. Evans, commandant van Fort Devens in Massa chusetts, postuum dertien onderschei dingen verleend aan de 20-jarige Wayne C. Simmons, commandant van een he- hkopterbemanning in Zuid-Vietnam, die in april werd gedood tijdens het helpen evacueren van zwaargewonde kamera den. De vader van Simmons, nam de medailles in ontvangst. Het is in Amerika nog nooit voorgekomen dat dapperheid op het slagveld met der tien onderscheidingen tegelijkertijd werd beloond De helikopter van Sim mons was onder zwaar vuur van de vijand komen te liggen toen men ge wonden wilde afvoeren. Zijn eigen vei ligheid niet tellende, aldus de verant woording, „sprong Simmons op de grond en rende naar de gewonde mannen. Toen de helikopter weer opsteeg bleef Simmons in de deuropening staan om te yuren op de vijandelijke stellingen, waardoor hij mogelijk maakte dat de helikopter met de gewonden veilig weg kwam. Tijdens een soortgelijke zending op dezelfde dag onderscheidde Simmons zich opnieuw door het hevige vijande lijke vuur te trotseren en over open terrein naar gewonden te rennen om hulp te bieden. Tijdens deze onzelf zuchtige daad verloor Simmons het leven". Onder de decoraties, die de vader voor zijn zoon in ontvangst mocht nemen, waren de silver star, de air medal met zes oak leaf clusters, de bronzen star met een „V" (voor Valor Ribbon), de purple heart met een oak leaf cluster en de army commendation medaL Maar ook de anderen kwamen zo iets tegen. Henk en Wim waren nog niet eens op de helft. Frits en Piet zagen in de verte de vijver al, toen ze wer den tegengehouden. Vreemd was het, want je kon er wel doorheen k ij k e n maar je kon er niet doorheen lopen. Dat gebeurde bijna op hetzelfde ogen blik en maar een paar seconden daarna klonk van drie kanten het fluitje al. Zo hard ze konden renden ze alle zes naar de afgesproken plaats. Bleek van angst en spanning vertelden ze eikaars ervaringen. Hoe was dit te verklaren? Geheimzinnig was het in ieder geval wel. Bas nam met knikkende knieën de leiding weer. „Jongens wie heeft er een idee wat het kan zijn?" Frits sprak uit wat ze allemaal dachten. „Misschien heeft het wel iets te maken met een ruimteschip." Maar dat was toch on mogelijk, want de meester op school had toch gezegd dat er geen vliegende scho tels en meer van dergelijke dingen- be stonden! Daarom stelde Bas voor om weer op onderzoek uit te gaan. „We nemen ieder dezelfde richting als daar net," en zo gingen ze weer, zij het met lood in hun schoenen. Ver kwamen ze echter niet. De onzichtbare muur was minstens tien meter dichterbij ge komen. Alle zes voelden iets van een soort paniek. Snel renden ze weer terug naar hetzelfde plaatsje. Hijgend vertelden ze eikaars bevindingen. Toch moest er ergens een uitgang te vinden zijn. Bas besliste, dat ze die dan maar moesten proberen te vinden. Samen ren den zij van de ene naar de andere kant. Maar ze vonden geen uitgang... en de cirkel sloot zich steeds meer. Nergens was een uitweg. Ze zaten opgesloten in een onzichtbare cirkeL En de cirkel werd steeds kleiner. Dat duurde net zo lang tot ze op een kluitje bij elkaar stonden, helemaal omgeven door een onzichtbare cirkel, die steeds kleiner werd.... (Wordt vervolgd) Anneke de Bruijn, 9 jaar, Overasebaan 4, Rysbergen. Hans en Wim kwamen uit school. Hans zei tegen Wim: „Ga je vanmiddag mee?" Goed. Waar gaan we naar toe? Naar de Teteringsebossen", zei Hans. „Om half twee dan". „Ja", zei Wim, ,,kom je me roepen ik neem mijn tas mee met mijn fietsspullen. Als de band eens kapot gaat". Dus om half twee! Hans liep het hek om". Moeder mag ik met Wim mee? ,,Waar naar toe?" Naar de Teteringsebossen" „Goed", zegt moeder. „Hoe laat?" „Om half twee", zegt Hans. Dus om half twee stond Wim te wach- ten. En ja hoor daar ginds kwam Hans al aan. Wim stapte op zijn fiets en daar gingen ze dan. Ze reden al een eindje. En opeens knalde de band van Wim. Ze stapten Hans bekeek de band: een spijker. Ze pakten de tas en het gereedschap. Ze gooiden er de band af. Maar toen ze even aan de gang waren hoorden ze een motor ronken en raad eens wie dichterbij. wegenwacht. Hij kwam ,^tUakken lon6ens". Ja meneer." Hij mi <vS.Jn<? af en zette hem we«- Hij bekeek de band en pakte een hai?J6 nHlJKPlakte het er°P- .2°'' Te" rL',', u an,d er n°S °P en klaar is Kees Hij keerde de fiets om. „Zo kan, «„weer fietsen". „Welbedankt neer Wim pakte zijn fiets weer. „We gaan nu maar naar huis hé". a, want het is laat". En dus fietsten ze naar huis. Toen ze thuis waren verte' len ze het aan de anderen. Lia Commeren Nieuwelaan 23, Made 11 jaar Jantje knikkerbol Heeft altijd even veel lol Op maandag doet hij altijd de was. Dan is hij altijd in zijn sas Op dinsdag strijkt hij alles keurig nat Dan dekt hij ook nog zijn bed Op woensdag eet hij frites met worst En nog een glaasje wijn voor de dorst Op donderdag gaat hij naar de kruide nier Dan heeft Jantje veel plezier Op vrijdag schuurt hij de stoep en wast de ramen Op zaterdag gaat hij op zoek naar bra men. En op zondag is hij dan met zijn werk klaar Dan rookt hij een dikke sigaar. Rina Michielsen Plataanstr. 9, Zundert 13 jaar Ons zusje heeft één tandje is een klein bijdehandje Dan volgt Gerard, die heeft jool mag met september naar de kleuter school Jan is vijf en wordt al groot en hij lust veel brood Nog een broer, die heet Sjaak 2 zusjes Lenie en Margriet En ik heet Nel Dit is het hele stel Raad maar even 't zijn er samen.. Nel v. d. Dries Burg. v. Horsighstr. 18 's-Heerenhoek Zld Er leefde eens een sterke en grote jongen, die Piet heette. Hij was slaaf bij een rijke koopman. Hij moest hard werken en kreeg bijna niets te eten dan wat hard brood. Op zekere dag hij kans te ontsnappen en vluchtte de woestijn in. Hij was al een heel eindje de woestijn in toen hij een gejank hoorde. Hij liep er op af en zag een leeuw liggen met in zijn rechtervoor poot een scherpe doorn. Hij was geluk kig een goede dierevriend en verloste het dier. Hij haalde de scherpe doorn uit de poot en verbond deze met lap pen, die hij van zijn bloes scheurde. Ze waren al spoedig goede vrienden en de prooien, die ze vingen deelden ze samen. Iedere dag gingen ze op zoek naar hun prooi. Op een dag dwaalde Piet te ver, kwam in een stad en werd gevangen genomen Toen brachten ze hem naar de koning, die hem in een cel opsloot. De leeuw kon Piet nergens vinden en besloot zijn spoor te volgen. 7 kwam hij ook in stad, werd gevangen genomen en ook naar de koning gebracht. Dat bracht de koning op een idee. De slaaf zou voor de leeuw geworpen worden. Twee dagen later was de zaal in het paleis van de koning helemaal gevuld met mensen. Vooraan zat natuurlijk de ko ning zelf. Toen brachten ze de slaaf binnen en vijf minuten later de leeuw. Hij had al twee dagen geen eten ge had en woest was hij ook geworden. De leeuw stoof de zaal binnen zette zijn manen rechtop en daar stond hij, de koning der woestijn. Toen hij de angstige slaaf ontdekte stoof hij er op af Maarwat was dat, twee meter voor de slaaf bleef hij staan. Piet kon het haast niet geloven. Het was zijn beste vriend, de leeuw met wie hij sa men had geleefd. Hij verschool zijn gezicht in de lange manen van de leeuw. Toen de koning dit zag liet hij de slaaf bij zich brengen èn Piet moest heel het verhaal vertellen over hem en de leeuw. Toen de koning dat hoor- de, stelde hij Piet tot hoofd van de dierenbescherming aan en Piet mocht van de koning de leeuw houden en ze kregen volop eten en leefden nog vele jaren gelukkig. Ad Mols Wilhelminastraat 3 Waspik 12 jaar Corrie had op haar verjaardag een poesje gekregen van vader, en van moeder een pop. Ze was o zo blij met het poesje. En daarom noemde ze hem Roosje. Het poesje was wit en bruin en zwart gevlekt. Corrie zei la chend „Het poesje heeft aan de verf gezeten." Maar op een morgen toen moest Corrie niet lachen. Ze moest bij na huilen, want het poesje was weg. Ze keek onder 't kastje in alle schoe nen. Ze keek in het hele huis. Ze vroeg aan moeder of ze Roosje niet gezien had. Nee zei moeder. O wat huilde Corrie. Onder het eten zei moeder: „Wat hoor ik toch?" „Ja ik hoor ook wat", zei vader „en het komt uit de schuur". Corrie ging naar de schuur. En kwam juichend terug. Ze riep „Roosje is terug" En weet jij waar? Hij zat in de laars van vader". O wat was Corrie blij nu het poesje terug was. Ze huilde nu, maar dat was van blijdschap en ze gaf het poesje gauw wat kattebrood „Ik hoop dat Roosje nu nooit meer wegloopt", zei Corrie tegen haar moeder en vader, „want ik houd zo veel van hem" En toen gaf Corrie het poesje een kusje op het voorhoofd. En Roosje is nooit meer weggelopen. Anja v. d Logt Bagvensestraat 89, Breda. 10 jaar (Advertentie) i - <1 29 cl per fles gezinsfes 69 cent 'Qmm REITENBERG Een jongetje van twee en een half jaar uit de Beierse plaats Reitenberg is bij een speurtocht naar zijn poes van uitputting om het leven geko men. Zijn grootmoeder waarbij hij in huis was, had de kat weggedaan zonder dat zij dat aan het kind had verteld. WASHINGTON (UPI) Het Ame rikaanse ministerie van justitie be reidt een wetsontwerp voor dat de Amerikaanse staat eigenaar zal ma ken van het geweer waarmee presi dent John F. Kennedy werd doodge schoten, alsmede van andere voor werpen, die als bewijsstukken zijn op genomen in het rapport van de com missie-Warren. Geweer en voorwerpen bevinden zich nu onder berusting van het FBI, maar mevrouw Lee Harvey Oswald is eigenares van het geweer waarmee haar man Kennedy en het pistool waarmee hij agent J. D. Tippit dood schoot. Ze zegt dat haar voor de twee vuurwapens 10.000 dollar is geboden. Krachtens het in te dienen wets ontwerp zou de minister van justitie de bevoegdheid krijgen bewijsstuk ken in beslag te nemen en over te dragen aan het rijksarchief. Vroegere eigenaars van de artikelen zouden compensatie kunnen verlan gen via het court of claims.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1965 | | pagina 7