f
Pleidooi voor aparte
straffen jeugdigen
De avonturen van
De grote zes
Piet en de leeuw
HEERLIJK!
NATUUR
ZUIVER
Tlpat
We rnaken samen een, vervo/qver/iaa/
n
..3,5°/c
4°/<
ZONDER PRIK
Directeur gevangeniswezen:
LAST—
VAN (\r\
EEN
KATER?
s d©
^oOS -eoe
yi ^e^edev^
veo
Algemene Bank Nederland
Onbevredigend
In Brabant
Jaag hem weg met
WITTE KRUIS
poeders!
J
HELD IN VIETNAM:
Dertien postume
onderscheidingen
voor Amerikaan
Het einde van
een fietstocht
Die Jantje
knikkerbol
Wij zijn met
z'n
Tui
\NciN
Het poesje
dat wegliep
VAN
CALIFORNISCHE
SINAASAPPELEN
Kind (2) door
uitputting gedood
Amerikaanse Staat
wil wapen dat
Kennedy doodde
11
DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 12 MEI 1965
Jaw
(Advertentie)
De Algemene Bank Nederland
biedt u drie mogelijkheden
van veilig en vertrouwd sparen.
A. Spaarboekje 3j£5 0
Tot f. 1000,- per maand direct opvraagbaar; voor
grotere bedragen opzeggingstermijn van één maand
Maximum tegoed f. 50.000,-.
Spaarrekening
Tot f.1000,- per maand direct opvraagbaar; voor
grotere bedragen opzeggingstermijn van één maand.
Maximum tegoed f. 50.000,- voor particulieren en
f. 100.000,- voor verenigingen en stichtingen.
Spaardeposito
Eerste storting tenminste f. 1000,-. Drie maanden op
zegging voor bedragen tot f. 5000,-; zes maanden
voor hogere bedragen.
Maximum tegoed f. 50.000,- voor particulieren en
f. 100.000,- voor verenigingen en stichtingen.
(Nederlandsche Handel-Maatschappij De Twentsche Bank)
UTRECHT (ANP) De direc
teur-generaal van het gevangenis
wezen, mr. E. A. M. Lamers zou
.graag zien, dat in de wet een
aparte vrijheidsstraf voor jeugdi
gen wordt opgenomen. Deze straf
zou zich zowel wat de naam als
de inhoud betreft behoren te on
derscheiden van de gewone gevan
genisstraf.
In zijn beschouwingen betrok hy in
het bijzonder de nog niet volwassen ge
detineerde. De aparte vrijheidsstraf,
waarvoor hy pleitte zou er een van on
bepaalde duur moeten zijn, namelijk in
die zin dat de rechter zowel een mini
mum als een maximum duur in elk ge
val moet vaststellen. De straf zou wat de
duur aangaat de mogelijkheid moeten in
houden van een heropvoedende behan
deling.
Het zou tevens noodzakelijk zijn daar
bij een verruiming van de mogelijkheid
tot voorwaardelijke invrijheidsstelling te
scheppen. Voorts zou de minimum-duur
van de straf niet beneden de 9 maan
den bepaald mogen worden en de maxi
mumduur op twee maal de minimum-
duur. Naast deze speciale vrijheidsstraf
zou de rechter de bevoegdheid moeten
hebben om een jeugdige tot gewone ge
vangenisstraf te veroordelen, als hij van
oordeel is, dat de veroordeelde niet of
niet meer voor een strafpedagogische
behandeling in aanmerking dient te ko
men.
Behalve deze speciale vrijheidsstraf
voor de langer gestrafte jeugdigen zal
er naar de mening van mr. Lamers ook
een speciale straf of correctionele maat
regel van korte duur (beneden de drie
maanden) voor jeugdigen moeten ko
men. Hij noemde de huidige situatie van
de kortgestrafte jongeren onbevredigend.
De werkelijk korte gevangenisstraffen
worden thans voor het grootste deel uit
gezeten in de huizen van bewaring, waar
een regiem in aktieve zin niet mogelijk
is. De jongeren ondervinden daarvan de
consequenties. Zij ondergaan hun gevan
genisstraf cellulair en dus op volstrekt
passieve wijze.
Er wordt dan ook al geruime tijd ge
zocht om op basis van de huidige wet
telijke regeling een meer aangepaste
vorm van uitvoering der zeer korte ge
vangenisstraffen voor jeugdigen te ver
wezenlijken. De minister van Justitie
heeft besloten een proef te nemen met
een speciale wijze van executie van kor
te gevangenisstraf voor jeugdigen (16
tot 21-jarigen).
Daarvoor zal een aparte inrichting
worden bestemd die het karakter van
f n trainingskamp zal hebben. In dit
amp, dat in de loop van het volgend
jaar in de gemeente Zeeland (N.-Br.) in
g bruik wordt genomen, zullen de jeug-
gen in groepen van tien worden onder-
ln aparte paviljoens en onder
Van ee« j°nee groepsleider. Ge
er»-™!! ZGs acht weken zal elke
e?n Programma van ononderbro
ken aktiviteiten uitvoeren.
iJ^def?,nie-e vorm tenuitvoer-
uMl f n je"Sdige tot korte vrij
heidsstraf veroordeelden in aanmerking
komen, die meer van gebrek aan maat
schappelijke discipline dan van werke
lijke criminele inslag hebben blijk ge
geven. Aan de staf van 't trainingskamp
zal een psycholoog worden verbonden,
terwijl het gehele experiment weten
schappelijk zal worden begeleid door het
criminologisch instituut van één onzer
universiteiten, aldus deelde mr. Lamers
mee.
(Advertentie)
Deze week ga ik jullie de grote
verrassing onthullen. De kinderen die
de vorige Kleine Stem hebben gele
zen weten al dat er een grote wed
strijd komt. Maar wat voor wedstrijd
zul je vragen. Het is een wedstrijd
waaraan alle kin deren, die graag
schrijven kunnen meedoen. Je moet
er vooral je fantasie bij laten wer
ken. Ik zal het maar gauw verklap
pen. We gaan samen een vervolg
verhaal schrijven.
Je weet toch wel wat een vervolg
verhaal is hè. Een verhaal, een span
nend verhaal, waarvan we iedere
week een stukje plaatsen. En iedere
week eindigt het stukje net op een
heel spannend moment.
Vandaag beginnen we er mee. Een
mijnheer van de redactie, die heel
spannende verhalen kan schrijven,
heejt het eerste stukje voor jullie ge
schreven. Dat stukje moet je goed
lezen. En dan moet je je fantasie
laten werken. Wat zou er allemaal
verder kunnen gebeuren vraag je je
af. En als je goed nagedacht hebt ga
je schrijven. Je maakt dan het vol
gende stukje van het verhaal. Na
tuurlijk moeten dezelfde hoofdper
sonen in jouw vervolg voorkomen.
En je moet het verhaal ook niet la
ten eindigen. We moeten er volgende
week mee verder kunnen gaan.
Je snapt wel dat we op deze ma
nier ons vervolgverhaal net zo lang
kunnen maken als we zelf willen. Als
alle lezertjes van de Kleine Stem
deze week hun vervolg naar mij toe
hebben gestuurd ga ik het beste ver
volg er uit zoeken. Dat beste vervolg
komt dan de volgende week in de
krant en daar moet je dan weer een
vervolg op schrijven. Aan een wed
strijd zijn natuurlijk ook prijzen ver
bonden. Iedere week is er een mooi
boek beschikbaar voor degene, die
het beste vervolg heeft gemaakt. Alle
kinderen tot en met twaalf jaar kun
nen meedoen. Natuurlijk zal een jon
gen van elf of twaalf beter schrijven
dan een jongen of meisje van zes of
zeven, maar we houden natuurlijk
rekening met de leeftijd. Iedereen die
echt zijn best heeft gedaan heeft kans
op de prijs, als hij de hoofdpersonen
maar spannende dingen laat beleven.
Als je meedoet moet je je verhaal
tje uiterlijk zaterdag op de post doen.
Verhaaltjes die later binnenkomen
kunnen niet meer meedingen naar de
prijs. Dus uiterlijk zaterdag je ver
volg voor ons grote vervolgverhaal
wegsturen aan Kleine Stem, Reiger
straat 16, Breda. En op de envelop
vermelden: Wedstrijd vervolgverhaal.
Vergeet je niet om onder je ver
haal duidelijk naam, adres en leeftijd
te vermelden en of je een jongen of
een meisje bent. Ik ben benieuwd
hoeveel vervolgen ik deze week al
binnen zal krijgen. Ga maar gauw aan
de slag. Hieronder volgt het eerste
stukje van ons vervolgverhaal. Veel
succes. JOSé
De jongensclub „De grote 6" gebruikte de vrye woensdagmiddag altyd om
in het bos te gaan spelen. „De grote 6" waren Henk, Bas, Wim, Kees en de
tweeling Frits en Piet. Zy waren met elkaar opgegroeid, ongeveer even oud,
en waren steeds naar dezelfde school gegaan. Zy kenden eikaars geheimen, die
zy aan niemand anders vertelden, zelfs niet aan hun ouders. Het was dan ook
een zeer hecht groepje. En natuurlijk waren zij avontuurlyk aangelegd. Samen
hadden zy al heel wat avontuurtjes en avonturen beleefd. Toch hadden zy
liever dit grote en angstige avontuur bewaard tot ze wat ouder waren geweest,
ondanks het feit, dat de president ze op zyn paleis ontvangen had en zy de
helden van het dorp werden.
Zoals iedere woensdagmiddag waren
„De grote 6" ook nu weer naar het
bos gegaan. Veel hadden ze eigenlijk
niet te doen. Er was wel een nieuwe
hut in aanbouw, maar die zou binnen
een uur af zijn en wat moesten ze dan
doen. Het zou wel weer „Indiaantje
spelen" worden, want ook de soldaten
waren niet op de hei aan het oefenen.
Daar konden ze nog wel eens plezier
hebben. En die gaven je ook nog wel
eens een snoepje of zo. Het beloofde
niet zo'n prettige middag te worden.
Het zou echter anders uitpakken dan
ze gedacht hadden.
Op een gegeven moment waarschuwde
Henk de anderen. „Ik hoor iets
vreemds," zei hij. „Welnee joh, je ver
beeldt je maar wat," zei Kees. Maar
ook de anderen spitsten hun oren, want
er was toch wel iets vreemds aan de
hand. Het was plotseling heel stil ge
worden, de wind ruiste niet meer door
de bomen en er was nog wel zonlicht,
maar de zon was niet meer te zien.
Een beetje angstig keken ze elkaar aan.
Zelfs Kees, die toch niet bang was
hield even zijn adem in. En wat was
dat voor een geluid? Bijna niet te
horen, maar het leek op een soort hoge
fluittoon. Toen nam Bas het heft in
handen. Bas was zo'n beetje de leider,
al gaven hij en ook de anderen dat
niet graag toe. Als er echter iets spe
ciaals moest gebeuren of er dreigde
gevaar, dan trad Bas altijd op. Ook nu.
„Jongens we gaan kijken wat er aan
de hand is," fluisterde hij, bang dat
iemand, al was hij nu nog onzichtbaar,
het zou horen. „Henk en Wim jullie
gaan bij het begin van de hei kijken.
Frits en Piet jullie naar de vijver en
Kees jij gaat met mij mee naar de
ruïne."
Het gefluit was in die minuut al wat
harder geworden en ook het zonlicht
was verdwenen. De natuur verroerde
zich nog steeds niet en zelfs de vogels
stopten met zingen. Angstig stil was
het. De zes jongens verborgen hun angst
en Bas gaf het startsein, maar eerst zei
hij nog, dat iedereen voorzichtig moest
zijn. „Is er iemand in gevaar, dan ge
bruik je je fluitje. Wij komen dan zo
vlug we kunnen." Toen gingen ze op
weg.
Bas en Kees liepen onhoorbaar in
de richting van de ruïne. Ze waren al
een flink eind gevorderd, toen ze er
gens tegen aan botsten. Ze keken elkaar
eens aan en probeerden verder te gaan.
Weer lukte het niet. Toch was er
niets te zien. Het was alsof ze tegen
een onzichtbare muur opliepen. De
schrik kreeg ze te pakken, maar ze
vermanden zich en probeerden het nog
eens. Zonder resultaat echter. Toen be
merkten ze ook de warmte. Het was
toch niet zo'n warme dag? Kwam het
door de spanning of ergens anders door?
Waarom konden ze niet verder? Dat
waar ze nu al twee keer tegen aan
gelopen waren was niet hard. Pijin had
het ook niet gedaan. Het was een com
pleet raadsel, ze konden er met hun
verstand niet bij.
FT.-DEVENS (Massachusetts) (UPI)
Namens het Amerikaanse »eger heeft
generaal-majoor Benjamin F. Evans,
commandant van Fort Devens in Massa
chusetts, postuum dertien onderschei
dingen verleend aan de 20-jarige Wayne
C. Simmons, commandant van een he-
hkopterbemanning in Zuid-Vietnam, die
in april werd gedood tijdens het helpen
evacueren van zwaargewonde kamera
den. De vader van Simmons, nam de
medailles in ontvangst.
Het is in Amerika nog nooit voorgekomen
dat dapperheid op het slagveld met der
tien onderscheidingen tegelijkertijd
werd beloond De helikopter van Sim
mons was onder zwaar vuur van de
vijand komen te liggen toen men ge
wonden wilde afvoeren. Zijn eigen vei
ligheid niet tellende, aldus de verant
woording, „sprong Simmons op de grond
en rende naar de gewonde mannen.
Toen de helikopter weer opsteeg bleef
Simmons in de deuropening staan om
te yuren op de vijandelijke stellingen,
waardoor hij mogelijk maakte dat de
helikopter met de gewonden veilig weg
kwam. Tijdens een soortgelijke zending
op dezelfde dag onderscheidde Simmons
zich opnieuw door het hevige vijande
lijke vuur te trotseren en over open
terrein naar gewonden te rennen om
hulp te bieden. Tijdens deze onzelf
zuchtige daad verloor Simmons het
leven".
Onder de decoraties, die de vader voor
zijn zoon in ontvangst mocht nemen,
waren de silver star, de air medal met
zes oak leaf clusters, de bronzen star
met een „V" (voor Valor Ribbon), de
purple heart met een oak leaf cluster
en de army commendation medaL
Maar ook de anderen kwamen zo iets
tegen. Henk en Wim waren nog niet
eens op de helft. Frits en Piet zagen
in de verte de vijver al, toen ze wer
den tegengehouden. Vreemd was het,
want je kon er wel doorheen k ij k e n
maar je kon er niet doorheen lopen.
Dat gebeurde bijna op hetzelfde ogen
blik en maar een paar seconden daarna
klonk van drie kanten het fluitje al.
Zo hard ze konden renden ze alle zes
naar de afgesproken plaats. Bleek van
angst en spanning vertelden ze eikaars
ervaringen. Hoe was dit te verklaren?
Geheimzinnig was het in ieder geval
wel.
Bas nam met knikkende knieën de
leiding weer. „Jongens wie heeft er
een idee wat het kan zijn?" Frits sprak
uit wat ze allemaal dachten. „Misschien
heeft het wel iets te maken met een
ruimteschip." Maar dat was toch on
mogelijk, want de meester op school had
toch gezegd dat er geen vliegende scho
tels en meer van dergelijke dingen- be
stonden! Daarom stelde Bas voor om
weer op onderzoek uit te gaan. „We
nemen ieder dezelfde richting als daar
net," en zo gingen ze weer, zij het
met lood in hun schoenen. Ver kwamen
ze echter niet. De onzichtbare muur
was minstens tien meter dichterbij ge
komen. Alle zes voelden iets van een
soort paniek. Snel renden ze weer
terug naar hetzelfde plaatsje. Hijgend
vertelden ze eikaars bevindingen. Toch
moest er ergens een uitgang te vinden
zijn. Bas besliste, dat ze die dan maar
moesten proberen te vinden. Samen ren
den zij van de ene naar de andere kant.
Maar ze vonden geen uitgang... en de
cirkel sloot zich steeds meer. Nergens
was een uitweg. Ze zaten opgesloten
in een onzichtbare cirkeL En de cirkel
werd steeds kleiner. Dat duurde net
zo lang tot ze op een kluitje bij elkaar
stonden, helemaal omgeven door een
onzichtbare cirkel, die steeds kleiner
werd.... (Wordt vervolgd)
Anneke de Bruijn, 9 jaar,
Overasebaan 4, Rysbergen.
Hans en Wim kwamen uit school. Hans
zei tegen Wim: „Ga je vanmiddag
mee?" Goed. Waar gaan we naar toe?
Naar de Teteringsebossen", zei Hans.
„Om half twee dan". „Ja", zei Wim,
,,kom je me roepen ik neem mijn tas
mee met mijn fietsspullen. Als de band
eens kapot gaat". Dus om half twee!
Hans liep het hek om". Moeder mag
ik met Wim mee? ,,Waar naar toe?"
Naar de Teteringsebossen" „Goed",
zegt moeder. „Hoe laat?" „Om half
twee", zegt Hans.
Dus om half twee stond Wim te wach-
ten. En ja hoor daar ginds kwam Hans
al aan. Wim stapte op zijn fiets en
daar gingen ze dan.
Ze reden al een eindje. En opeens
knalde de band van Wim. Ze stapten
Hans bekeek de band: een spijker. Ze
pakten de tas en het gereedschap. Ze
gooiden er de band af. Maar toen ze
even aan de gang waren hoorden ze
een motor ronken en raad eens wie
dichterbij. wegenwacht. Hij kwam
,^tUakken lon6ens". Ja meneer." Hij
mi <vS.Jn<? af en zette hem we«-
Hij bekeek de band en pakte een
hai?J6 nHlJKPlakte het er°P- .2°'' Te"
rL',', u an,d er n°S °P en klaar is
Kees Hij keerde de fiets om. „Zo
kan, «„weer fietsen". „Welbedankt
neer Wim pakte zijn fiets weer.
„We gaan nu maar naar huis hé".
a, want het is laat". En dus fietsten
ze naar huis.
Toen ze thuis waren verte' len ze het
aan de anderen.
Lia Commeren
Nieuwelaan 23, Made
11 jaar
Jantje knikkerbol
Heeft altijd even veel lol
Op maandag doet hij altijd de was.
Dan is hij altijd in zijn sas
Op dinsdag strijkt hij alles keurig nat
Dan dekt hij ook nog zijn bed
Op woensdag eet hij frites met worst
En nog een glaasje wijn voor de dorst
Op donderdag gaat hij naar de kruide
nier
Dan heeft Jantje veel plezier
Op vrijdag schuurt hij de stoep en
wast de ramen
Op zaterdag gaat hij op zoek naar bra
men.
En op zondag is hij dan met zijn werk
klaar
Dan rookt hij een dikke sigaar.
Rina Michielsen
Plataanstr. 9, Zundert
13 jaar
Ons zusje heeft één tandje
is een klein bijdehandje
Dan volgt Gerard, die heeft jool
mag met september naar de kleuter
school
Jan is vijf en wordt al groot
en hij lust veel brood
Nog een broer, die heet Sjaak
2 zusjes Lenie en Margriet
En ik heet Nel
Dit is het hele stel
Raad maar even
't zijn er samen..
Nel v. d. Dries
Burg. v. Horsighstr. 18
's-Heerenhoek Zld
Er leefde eens een sterke en grote
jongen, die Piet heette. Hij was slaaf
bij een rijke koopman. Hij moest hard
werken en kreeg bijna niets te eten
dan wat hard brood. Op zekere dag
hij kans te ontsnappen en vluchtte de
woestijn in. Hij was al een heel eindje
de woestijn in toen hij een gejank
hoorde. Hij liep er op af en zag een
leeuw liggen met in zijn rechtervoor
poot een scherpe doorn. Hij was geluk
kig een goede dierevriend en verloste
het dier. Hij haalde de scherpe doorn
uit de poot en verbond deze met lap
pen, die hij van zijn bloes scheurde.
Ze waren al spoedig goede vrienden
en de prooien, die ze vingen deelden
ze samen. Iedere dag gingen ze op
zoek naar hun prooi. Op een dag
dwaalde Piet te ver, kwam in een stad
en werd gevangen genomen Toen
brachten ze hem naar de koning, die
hem in een cel opsloot. De leeuw kon
Piet nergens vinden en besloot zijn
spoor te volgen. 7 kwam hij ook in
stad, werd gevangen genomen en ook
naar de koning gebracht. Dat bracht
de koning op een idee. De slaaf zou
voor de leeuw geworpen worden. Twee
dagen later was de zaal in het paleis
van de koning helemaal gevuld met
mensen. Vooraan zat natuurlijk de ko
ning zelf. Toen brachten ze de slaaf
binnen en vijf minuten later de leeuw.
Hij had al twee dagen geen eten ge
had en woest was hij ook geworden.
De leeuw stoof de zaal binnen zette
zijn manen rechtop en daar stond hij,
de koning der woestijn. Toen hij de
angstige slaaf ontdekte stoof hij er op
af Maarwat was dat, twee meter
voor de slaaf bleef hij staan. Piet kon
het haast niet geloven. Het was zijn
beste vriend, de leeuw met wie hij sa
men had geleefd. Hij verschool zijn
gezicht in de lange manen van de
leeuw. Toen de koning dit zag liet hij
de slaaf bij zich brengen èn Piet moest
heel het verhaal vertellen over hem
en de leeuw. Toen de koning dat hoor-
de, stelde hij Piet tot hoofd van de
dierenbescherming aan en Piet mocht
van de koning de leeuw houden en ze
kregen volop eten en leefden nog vele
jaren gelukkig.
Ad Mols
Wilhelminastraat 3 Waspik
12 jaar
Corrie had op haar verjaardag een
poesje gekregen van vader, en van
moeder een pop. Ze was o zo blij
met het poesje. En daarom noemde
ze hem Roosje. Het poesje was wit en
bruin en zwart gevlekt. Corrie zei la
chend „Het poesje heeft aan de verf
gezeten." Maar op een morgen toen
moest Corrie niet lachen. Ze moest bij
na huilen, want het poesje was weg.
Ze keek onder 't kastje in alle schoe
nen. Ze keek in het hele huis. Ze vroeg
aan moeder of ze Roosje niet gezien
had. Nee zei moeder. O wat huilde
Corrie. Onder het eten zei moeder:
„Wat hoor ik toch?" „Ja ik hoor ook
wat", zei vader „en het komt uit de
schuur". Corrie ging naar de schuur.
En kwam juichend terug. Ze riep
„Roosje is terug" En weet jij waar?
Hij zat in de laars van vader". O
wat was Corrie blij nu het poesje terug
was. Ze huilde nu, maar dat was
van blijdschap en ze gaf het poesje
gauw wat kattebrood „Ik hoop dat
Roosje nu nooit meer wegloopt", zei
Corrie tegen haar moeder en vader,
„want ik houd zo veel van hem" En
toen gaf Corrie het poesje een kusje
op het voorhoofd. En Roosje is nooit
meer weggelopen.
Anja v. d Logt
Bagvensestraat 89, Breda.
10 jaar
(Advertentie)
i
-
<1
29 cl per fles
gezinsfes 69 cent
'Qmm
REITENBERG Een jongetje van
twee en een half jaar uit de Beierse plaats
Reitenberg is bij een speurtocht naar zijn
poes van uitputting om het leven geko
men. Zijn grootmoeder waarbij hij in huis
was, had de kat weggedaan zonder dat zij
dat aan het kind had verteld.
WASHINGTON (UPI) Het Ame
rikaanse ministerie van justitie be
reidt een wetsontwerp voor dat de
Amerikaanse staat eigenaar zal ma
ken van het geweer waarmee presi
dent John F. Kennedy werd doodge
schoten, alsmede van andere voor
werpen, die als bewijsstukken zijn op
genomen in het rapport van de com
missie-Warren.
Geweer en voorwerpen bevinden
zich nu onder berusting van het FBI,
maar mevrouw Lee Harvey Oswald
is eigenares van het geweer waarmee
haar man Kennedy en het pistool
waarmee hij agent J. D. Tippit dood
schoot. Ze zegt dat haar voor de twee
vuurwapens 10.000 dollar is geboden.
Krachtens het in te dienen wets
ontwerp zou de minister van justitie
de bevoegdheid krijgen bewijsstuk
ken in beslag te nemen en over te
dragen aan het rijksarchief.
Vroegere eigenaars van de artikelen
zouden compensatie kunnen verlan
gen via het court of claims.