IK KOM TERUG MET VOLLE HANDEN"
Pater Pire's vredesuniversiteit
brengt broederdialoog op gang
ABASIN
Ik
'(hm.
Np1*
HEERLIJK!
NATUUR
ZUIVER
'Qf*
Vjpot
ZONDER PRIK
'75<
Charmant!
'n echte „Step"...
PRINCIPIëLE
DIENSTWEIGERING
EN SCHEMA 13
1
VAN
CALIFORNISCHE
SINAASAPPELEN
BOEKENPLANK
SOCIALE ACTIES
I In 1949 ontfermt pater Pire zich over
<Je ellende zowel de morele als de
materiële van de „verplaatste per
sonen" en lanceert hij de nieuwe idee
van de „peterschappen" en vervolgens
de even revolutionaire formule van de
■„tehuizen voor bejaarde vluchtelingen."
I Maar vanaf 1953 voelt pater Pire zich
als het ware beperkt door deze zui-
ver liefdadige activiteit en daarom zal
i door hem, datzelfde jaar, het doel brood
vervangen worden door het groots cp-
I gevatte doel vrede, wat aanstonds met
I zich brengt dat de ,.Hulp aan Verplaat-
|_6te Personen" wordt vervangen door
jeen „Europa van het Hart".
Jl
DOELSTELLING
SMITS v. TETRODE
President Euro-space:
R uim teondersoekers
m Europa werken
langs elkaar heen
VERWEZENLIJKING
ENGELSE RECHTER
TREEDT HARD OP
TEGEN TIENERS
Demonstratie in
Zuid-Afrika tegen
apartheidsbepaling
kalmeert zonder slaap te verwekken
INRICHTING
arsene
lupin
gentleman-
inbreker
M
Moeilijkheden op komst?
GENERAL BANDEN
Vijf Indonesiërs in
Seravvak gesneuveld
II
DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 28 APRIL 1965
1D
(Advertentie)
LUIK De merkwaardige „Uni
versiteit van de Vrede" te Tihange
bij Hoei in België, vormt slechts
een onderdeel van de grootse, hu
manitaire campagne die gevoerd
wordt door pater Pire, de minst
conformistische en meest populaire
kloosterling van onze tijd.
„Het is soms nodig zich door de
gebeurtenissen een levenshouding
te laten voorschrijven," verklaarde
hij bij de aanvang van zijn boek
„Confession d'un Pacifique"; en
dit standpunt kenschetst heel dui
delijk de activiteit van deze geeste
lijke waarvan de liefdadigheid vol
strekt pragmatisch is.
Meer existentialist dan thomist of car
tesiaan handelt pater Pire noch volgens
bevel van zijn kerkelijke oversten, noch
volgens de gebiedende drang van de
rede, maar veeleer volgens de omstan
digheden en de noodzaak van het ogen
blik zelf- Daarom juist, omdat hij zo
Aweinig conformistisch is, past hij zo
goed in de hedendaagse maatschappij,
een maatschappij die nog maar wenig
geeft om zware mystiek, die genoeg
heeft van saaie scholastische leerstel
lingen en die ontworteld werd door de
zo snell s vooruitgang van de techniek
en hunkert naar nieuwe opvattingen en
die openstaat voor een nieuwe levens
ei houding.
Als eerste concrete verwezenlijking
van het „Europa van het Hart", wordt
[•'door vrijwilligers begonnen met het bou
wen van verscheidene „Europadorpen"
voor verplaatste personen Op dit ogen
blik bestaan er 7 zulke dorpen waar
van er 5 in Duitsland, 1 in Oostenrijk
en 1 in België. Vanaf dat ogenblik
wordt de nadruk van de ondernomen
taak niet alleen gelegd op de psycholo
gische en morele steun die wordt on
dervonden door hen. die gemeenschap
pelijk en belangloos, bereid zijn dee] te
nemen aan deze arbeid.
Ongelukkig genoeg is het rendement
van zulke arbeidskracht niet voldoende,
daar het enthousiasme niet in staat is
op te wegen tegen het gebrek aan vak
kennis. Weer dank zij de ondertussen
binnengestroomde schenkingen, kon
spoedig overgeschakeld worden op de
gewone bouwmethoden.
is net zo lekker als de
duurste Amerikaan!
Moderne mensen
houden zichzelf
niet voor de gek.
Dat lekkere
sigaretten
niet duur
behoeven te zijn,
bewijst Silky:
20 heerlijke
Amerikanen
van eerste Was
plantage-tabakken
voor
maar
(Advertentie)
Maar reeds neemt de grondgedachte
van pater Pire, die ondertussen Nobel
prijswinnaar van de Vrede geworden is,
wereld afmeting en aan: zo wordt in
1959 overgegaan tot de stichting van
een Belgische vereniging zonder winst
oogmerk onder de naam ,,Le Coeur ou-
vert sur la Monde" (Open Hart op de
Wereld) (met haar driemaandelijks en
overvloedig geïllustreerd tijdschrift „Du
Coeur au Coeur" (Van Hart tot Hart).
In 1960 wordt het „Centre Internatio
nal des Jeunes Mahatma Gandhi" op
gericht waaruit later de „Universiteit
van de Vrede" zou ontstaan Dit cen
trum is gevestigd te Tihange bij-Hoei.
(Advertentie)
OpgetogenHaar liefste lach is
voor hem. voor zijn gelukkige keuze.
Een Step I Voor dat kokette Step-
gebaar - lichte vingerdruk, pffft.
wolkje parfum of lotion. Nevelfris
verdeeld. Step accentueert vrouwe
lijke charme. Daarom: ook voor u
zo'n waardevolle Step. In uw tasje.
Op uw toilettafel. Step. Uw bekoor-
I lijkheid kan er niet buitenDus let
s op 'tStep-embleem bij de parfume-
rie. Daér is ook Step-service.
voor Nederland Fresiaplein 3 - Wassenaar
te*' 'mm, 'ÖSB
„STEP" PARFUMSPUIT verkrijgbaar bij
GROTE MARKT 9 BREDA
PHILADELPHIA (U.P.I.) Jean De-
lorme, de president van Euro-space, heeft
In Philadelphia betreurd, dat men in Eu
ropese landen geld en intellect verspeelt
door in het ruimteonderzoek langs elkaar
neen te werken.
Delorme zei dat Westeuropese landen
fteedd?n°nnag„evaer 80(? m»i°en franks be"
Fnrnnff f de ru™te-exploiratie De
mïjoen frLnniraeh 'ZOUde.n cr n0® «ns 8™
om Mietevan (Am0eten zieli te vinden
om er tets van te kunnen maken", zei hij.
Waarom is er sprake van een „Uni
versiteit" en niet. eenvoudigweg, van
een „Studiecentrum"?
Omdat pater Pire en zijn medewer
kers van „Coeux ouvert sur le Monde"
het nodig achtten dat een vorming op
universitair niveau noodzakelijk was op
dat de studenten met vrucht het gege
ven onderrich zouden kunnen volgen.
Dit onderricht heeft hoofdzakelijk tot
doel hen een kijk te geven op de grote
actuele vraagstukken in verband met het
kernprobleem: de vrede tussen alle men
sen; langs die weg worden de studen
ten voorbereid op een doeltreffende sa
menwerking teneinde deze vrede, waar
van wij op dit ogenblik slechts een soort
van namaak kennen, te verwezenlijken.
Er is hier dus geen sprake van een cen
trum voor technische vorming van ka
ders voor de zogenaamde ontwikkelings
landen, noch van een academie voor
politieke en economische wetenschappen
die afgestemd zouden zijn op wat men
tegenwoordig de niet-gebonden noemt-
Het betreft veeleer een centrum voor
psychologisch en moreel onderricht dat
aangpast is aan de behoeften van on
ze tijd en dit, op wereldschaal. Of ook,
volgens een zeer gevat gezegde van pa
ter Pire „Een ontmijningsschool voor
geest en hart", waarvan het einddoel
zou zijn de wereld ervan te overtuigen
dat de vrede (zowel de politieke als
de sociale) „niets anders is dan een
standvastige inspanning naar de ver
standhouding en de onderlinge liefde"
tussen de mensen.
Zo zal men beter begrijpen waarom
het onderricht van de „Universiteit van
de Vrede" wordt gegeven in een beslo
ten kring, dat wil zeggen tijdens min
of meer lange studie-cyclussen in in-
ternaatsverband. Het is op deze wijze
dat men tot een afc1 ende wisselwerking
komt, en dat de dialoog die. in het ka
der van de universiteit, tussen de volge
lingen wordt gevoerd, een concrete en
voorbereidende aanloop is tot de bood
schap die zij in de toekomst aan de we
reld zullen verkondigen.
De eerstesteenlegging van de huidige
.Universiteit" had plaats op 10 april 1960
en de officiële inhuldiging van de ge
bouwen op 27 september 1964. Tussen
deze twee data werden, tijdens de zo
mermaanden, twee studiezittingen inge
richt van elk twee weken. Aan deze
zittingen namen, in het totaal, ongeveer
400 jongeren, zowel jongens als meisjes,
deel uit veertig verschillende landen en
behorende tot alle godsdiensten.
Bovendien werden telkenjare vier a
vijf „Ontmoetings- of Toenaderings—
Weekends" gehouden die elk een wel
bepaald thema behandelden. Ze richt
ten zich niet alleen tot de studenten,
maar ook tot mannen en vrouwen die
al een beroep uitoefenden. Op financi
eel vlak. had de aankoop van het ter
rein, het optrekken en inrichten van de
gebouwen al verscheidene miljoenen ge
kost, terwijl het gewone budget van zijn
kant een jaarlijkse uitgave van onge
veer 850.000 Belgische frank beliep.
Nochthans werd, parallel met de be
drijvigheid van de Universiteit van de
Vreda, aan het andere eind van de
wereld een begin gemaakt met een
merkwaardige filantropische onderne
ming die rechtstreeks voortvloeide uit
de geest en de vredesleer van de Uni
versiteit": in Oost-Pakistan werd in het
begin van 1962 een „Eiland van de Vre
de" gesticht.
Pater Pire was inderdaad tijdens een
van zijn talrijke reizen in het buiten
land. door Pakistan gekomen en was
daar getuige geweest van een rampspoe
dige cycloon. Aanstonds besloot hij iets'
te doen voor dit land „Tk vertrek vap
hier en mijn hart is vol van u, en ik
za] terugkomen met volle handen", zeg
de hij.
En hij hield woord Sedertdien werd
het kleine gebiel, dat men „Eiland van
de Vrede" doopte, op een rationele wij
ze geholpen door een zeer dynamische
ploeg van 8 geneesheren, opvoeders en
agronomen, die reeds meer dan 15 mil
joen Belgische frank mochten ontvangen.
keukens, kamers, modelslaapzalen met
stortbaden, dit alles om een sierlijke pa
tio heen. In de kelderverdieping bevindt
zich een discrete kapel die aan het oog
van de niet-katholieken onttrokken is.
Pater Pire zelf, wie het nooit aan
originele invallen ontbreekt, betrekt een.
bescheiden woonwagen die hij ook ge
bruikt als werkkamer. Dit verblijf be
vindt zich op enkele tientallen meters
van de universiteitsgebouwen en is aan
de nieuwsgierige ogen onttrokken door
een hoge omheining.
Het gehele complex der universiteit
wordt vervolledigd door een polyvalent
sportterrein dat omringd is door mooie
Engelse grasperken en omgeven door
een muur uit grote steenblokken in Zim-
bambwe-stijl.
Als treffende bijzonderheid dient ver
meld te worden dat, hoewel de mate
riële verwezenlijking van dit mooie ar
chitecturaal geheel te danken is aan
vrijgevige schenkers, het afdelingen van
het Belgische leger waren die, tijdelijk
aan hun krijgsmanskunst verzakend, het
terrein effenden waarop de gebouwen
werden opgericht en die de wegen aan
legden naar de Universiteit van de Vre
de.
Niettegenstaande de instelling jaar
lijks slechts gedurende enkele weken
functioneert, is het bestaan van deze
universiteit op zichzelf een veelbeteke
nend getuigenis van de grondgedachte
voor een internationale en supra-confes-
sionele „Broederlijke dialoog."
BRIGHTON (U.P.I.) Een rechtbank
in Brighton heeft twee tieners veroor
deeld tot drie maanden rijkswerkinrich
ting en een derde tot een boete van 3D
pond sterling (300 gulden). Zes andere kre
gen 20 pond sterling boete elk.
De jongelui, „Mods" en „Rockers", had
den vergrijpen gepleegd, die varieerden
van het stompen van een agent tot verzet
tegen agenten van wie ze het strand af
moesten.
Brighton was één van de Engelse va
kantieoorden, die tijdens het paasweek
einde onveilig werden gemaakt door de
„Mods", elegant geklede jongelui die op
scooters rijden, "en hun aartsvijanden de
Rockers, wier herkenningstekens motoren
en zwartleren jackets zijn.
KAAPSTAD (Reuter) Op een in
Kaapstad gehouden protestbijeenkomst
hebben ongeveer 1500 mensen van ver
schillend ras hun afkeuring uitgesproken
over de kortgeleden door de Zuidafri-
kaanse regering uitgevaardigde bepaling
volgens welke openbare bijeenkomsten
en sportwedstrijden niet mogen worden
bijgewoond door een gemengd uit blan
ken en' niet-blanken bestaand publiek
tenzij van tevoren speciale toestemming
daarvoor is verleend. Op de protestbij
eenkomst. waaraan hoofdzakelijk blan
ken deelnamen, werd een resolutie aan
genomen waarin gezegd wordt, dat de
maatregel „schande heeft gebracht over
de blanken en onbillijk en beledigend is
voor de niet-blanken in Zuid-Afrika".
Een van de zestien sprekers, de schrij
ver en dichter Uys Krige, zei dat de
Zuidafrikanen „de grootste bemoeials, de
fanatiekste bureaucraten en de actiefste
onruststokers ter wereld" waren gewor
den.
(Advertentie)
Op dit ogenblik Diedt de Universiteit
van de Vrede een aanblik van een ruim
gebouw met één verdieping, dat zeer
modern van uitzicht en tegelijk esthe
tisch en functioneel is. Er zijn in on
dergebracht: een secretariaat een bi
bliotheek. een groot auditorium dat voor
zien is van een ideale simultaanverta-
lingsinstallatie, een gezellige eetzaal,
22)
„Maar madame, u bent bang. Heb ik
dan mijn spelletje van salontovenaar
tever doorgespeeld?"
Zij beheerste zich en antwoordde met
dezelfde wat spottende zwier:
„Helemaal niet, monsieur. De legen
de van die goede zoon heeft me inte
gendeel zeer geboeid en ik ben blij
dat mijn snoer de oorzaak is ge
weest van een zo briljante levens
loop. Maar gelooft u niet dat de zoon
van die vrouw, van die Henriet-
te, vooral zijn roeping volgde?"
Hij huiverde want hij voelde de steek
en antwoordde:
,Daar ben ik van overtuigd en die
roeping moet zelfs serieus geweest
zijn dat het bind er niet door werd
afgeschrikt."
,En hoezo?"
.Maar u weet toch zeker dat de ste
nen merendeels vals waren. Alleen
de paar diamanten die teruggekocht
zijn van de Engelse juwelier waren
echt daar de andere een voor een,
naargelang de harde noodzaak van
het leven, verkocht zijn."
„Het was altijd nog het snoer van
de koningin monsieur," zei de gra
vin hautain, „en dat kon de zoon
van Henriette, dunkt me, niet be
grijpen."
„Hij heeft moeten begrijpen, mada
me. dat het snoer, vals of echt, vóór
alles een voorwerp van show, een
kenteken was."
Monsieur de Dreux maakte een ge
baar. Maar zijn vrouw was hem met
een voor.
„Monsieur", zei ze, „als die man op
wie u doelt ook maar het minste
schaamtegevoel heeft.
Ze zweeg, onder de indruk van de
kalme blik van Floriani.
Hij herhaalde:
„Als die man ook maar het minste
schaamtegevoel heeft?
7IJ VOELDE dat ze niets zou be
reiken door zo tegen hem te
spreken en ondanks zichzelf, ondanks
haar woede en haar verontwaardi
ging zei ze, bevend van vernederde
trots, bijna beleefd tegen ^em:
„Monsieur, de legende vertelt dat
1 toen Rétaux de Villette het snoer van
1 de koningin in zijn bezit had en er
i alle diamanten uithaalde met Jeanne
i de Valois, hij niet aan't montuur heeft
durven komen. Hij begreep dat de
diamanten slechts versiering waren,
slechts bijzaak, maar dat het mon
tuur het belangrijkste werk was, de
schepping van de kunstenaar en hij
respecteerde het. Denkt u dat die
man dat ook begrepen heeft?"
„Ik twijfel er niet aan of het mon
tuur bestaat. Het kind heeft het ge
respecteerd."
„Dan monsieur, moet u hem, als u
hem mocht ontmoeten, zeggen, dat
hij onrechtmatig een van die kostba
re overblijfselen in zijn bezit houdt
die het eigendom en de roem van 'n
bepaalde familie zijn en dat hij er
de stenen uit heeft kunnen halen zon
der dat het snoer van de koningin
ophield toe te behoren aan het huis
de Dreux-Soubise. Het hoort aan ons,
zoals onze naam, als onze eer."
De ridder antwoordde eenvoudig:
„Ik zal het hem zeggen, madame."
Hij boog voor haar, groette de graaf,
groette alle aanwezigen een voor een
en ging de deur uit.
Vier dagen later vond madame de
Dreux op haar nachtkastje een rood
etui met het wapen van de kardi
naal. Ze maakte het open. Het was
het slavqnsnoer van de koningin.
Maar daar alle dingen in het leven
van een man die zich bezorgd maakt
over eenheid en logica, hetzelfde doel
na moeten streven en omdat een
beetje reclame nooit kwaad kan
publiceerde de Echo de France de
volgende morgen de volgende sensa-
tionale regels:
Het snoer van de koningin, het
beroemde juweel vroeger aan de fa
milie de Dreux-Soubise ontstolen,
is door Arsène Lupin teruggevon
den. Arsène Lupin heeft zich ge
haast om het aan de wettige eige
naars terug te bezorgen. Men kan
deze fijngevoelige en ridderlijke at
tentie slechts toejuichen.
DE HARTEN ZEVEN
UR IS één vraag die me vaak ge-
J—steld werd:
„Hoe heb ik Arsène Lupin Leren ken
nen?"
Niemand twijfelt er aan dat ik hem
ken. De bijzonderheden die ik bijeen
gaar over deze verbijsterende man,
onweerlegbare feiten die ik uiteenzet,
de nieuwe bewijzen die ik geef, de
uitleg die ik van bepaalde daden geef
die men alleen maar heeft zien gebeu
ren zonder de geheimen of de on
zichtbare techniek ervan te doorgron
den, dat alles wijst duidelijk op mis
schien geen intimiteit, die door de le
venswijze van Arsène Lupin onmoge
lijk zou zijn, maar in ieder geval
op een vriendelijke verstandhouding
en op geregelde vertrouwelijke
mededelingen.
Maar hoe heb ik hem leren kennen?
,,Waar heb ik de gunst aan te dan
ken om zijn geschiedschrijver te zijn?
Waarom ik en waarom niet een an
der?
Het antwoord is eenvoudig: alleen
het toeval heeft geleid tot een keuze
waar mijn verdienste niets mee te ma
ken heeft. Het toeval heeft mij op
zijn weg gebracht. Toevallig, ben ik
betrokken geweest bij een van zijn
mest vreemde en geheimzinnige a-
vonturen en toevallig tenslotte was ik
speler in een drama waarvan hij de
schitterende regisseur was. een duis
ter en ingewikkeld drama wemelend
van zulke verwikkelingen, dat ik het
moeilijk vindt om het verhaal ervan
te beginnen.
TIET EERSTE hoofdstuk speelt zich
af in die beruchte nacht van 22
op 23 juni waarover zoveel gesproken
is. Laten we meteen vaststellen dat
ik persoonlijk mijn vrij abnormale
gedrag toeschrijf aan de zeer bijzon
dere geestesgesteldheid waarin ik me 1
bevond toen ik naar huis terugkeer- i
de. We hadden met vrienden in het
restaurant Carcade gedineerd en we
hadden de hele avond terwijl wc rook- J
ten en het zigeunerorkest melancho-
lieke walsen speelde, gesproken over
misdaden en diefstallen over schrik-
aanjagende en duistere intriges. Dat
is altijd slecht voordat je gaat sla- 1
pen. De familie Saint-Martin ging per
auto weg, Jean Daspry - die char
mante en zorgeloze Daspry - die zes
maanden later zo tragisch zou sterven
op de Marokkaanse grens -, Jean Das
pry en ik gingen te voet naar huis
in de donkere en warme nacht. Toen
we bij mijn huisje aangekomen wa
ren dat ik sinds een jaar in Neuilly
op de boulevard Maillot bewoon, zei
hij tegen me:
„Ben .ie nooit bang"?
„Wat een idee".
„Mijn hemel, dit huis ligt zo eenzaam,
geen buren!., onbebouwd terrein...
Heus, ik ben geen lafaard maar toch.
„Je bent wel vrolijk".
„Och, ik zeg dat maar zoals ik ook
iets anders had kunnen zeggen. De
Saint-Martins hebben indruk op me
gemaakt met hun rover-geschiedenis
sen."
Hij drukte me de hand en ging \yeg.
Ik nam mijn sleutel en deed de deur
open. „Hela", mompelde ik. „Antoine
heeft vergeten om een kaars voor me
aan te steken."
En plotseling herinnerde ik me: An-
toine was weg, ik had hem vrij ge-
geven. Onmiddellijk deden de duister-
nis en de stilte me onaangenaam aan.
Ik ging zo vlug mogelijk op de tast
naar mijn slaapkamer en meteen
draaide ik, wat niet mijn gewoonte
was. de sleutel om en deed de gren-
del op de deur. Toen deed ik het i
licht aan.
De brandende kaars gaf me rrr'n koel- 1
bloedigheid terug. Toch vergat ik niet
om mijn revolver uit de holster te
halen, een zwaar langeafstand-revol-
ver en legde hem naast mijn bed.
Na deze voorzorgsmaatregel was ik
gerust. Ik stapte mijn bed in en ik
nam zoals gewoonlijk om in te slapen,
het boek op mijn nachtkastje, waar
ik iedere avond in las. Ik was erg
verwonderd. Op de plaats waar ik
de vorige dag het vouwbeen gelegd
had lag een enveloppe, verzegeld met 1
vijf rode lakzegels. Ik pakte hem haas_ 1
tig. Mijn naam en mijn voornaam 1
stonden er als adres op en de vol
gende mededeling:
Dringend.
Een brief! Een brief aan mij! Wie
kon die op deze plaats gelegd hebben? 1
Een beetje zenuwachtig scheurde ik
de enveloppe open en ik las:
Maak. vanaf het ogenblik waarop
u deze brief geopend zult hebben
wat er ook gebeurt en wat u ook
hoort, geen bewegingverroer u niet
en schreeuw niet. Anders bent u
verloren.
(Van onze Romeinse correspondent)
ROME Tot nu toe is mgr. Van Lier-
de, de alom bekende „sacrista" van
de Paus, de enige geweest, die hard
op heeft gezegd, wat ontelbaren
steeds meer in stilte denken en wat
de Paus in hoge mate mishaagt, na
melijk dat het nou allemaal goed en
wel is maar dat het beslist niet rots
vast staat, dat liet concilie in het ko
mende najaar definitief zal (kunnen)
worden besloten.
Ik moest daaraan denken, toen ik en
kele nadere bijzonderheden vernam
over het bijna-openlijke conflict tus-
de de aartsbisschop van Florence, de
nieuwe kardinaal Florit, en een aantal
van zijn geestelijken. Het door zo ve
len betreurde onderscheid tussen
„progressieve" en „conservatieve
priesters speelt hier opeens een rol.
Een bekende priester koos maanden
geleden partij voor een jonge man,
die veroordeeld was wegens dienst
weigering op principiële gronden. Hij
keurde niet alleen het vonnis af, maar
wekte openlijk op om het voorbeeld
van de jongeman te volgen. Dit had
weer tot gevolg, dat hij zelf werd
aangeklaagd en onmiddellijk veroor
deeld, zij het dan voorwaardelijk.
Niettemin kwam hij onmiddellijk
daarna bij de televisie in dienst (een
staatslichaam) en houdt sindsdien
wekelijks een religieuze meditatie.
Een andere priester ging nog verder
en richtte een brief aan alle leger
aalmoezeniers, waarin hij als zijn
mening kenbaar maakte, dat elke
katholieke gelovige niet alleen het
recht bezit maar de dure plicht om
in geval van oorlog te weigeren om
de wapens op te nemen. Zodra alle
katholieken ter wereld zo'n gedrags
lijn zouden volgen, zou er geen oor
log meer zijn, aldus zijn niet geheel
overtuigende stelling.
Na enkele weken heeft nu de kardi
naal-aartsbisschop van Florence in
een brief aan zijn clerus hun optre
den afgekeurd en hun gewaarschuwd
zich uit te spreken over de principi
ële dienstweigering, die door de Ita
liaanse staat niet wordt erkend en
waarover de kerkelijke overheden (hij
bedoelt natuurlijk het concilie) zien
nog niet hebben uitgesproken.
Maar wat blijkt nu uiteindelijk? Dat
het met spanning verwachte schema
13 (kerk en wereld) naar alle waar
schijnlijkheid een passage zal bevat
ten, waarin elke vorm van moderne
oorlogvoering van de hand wordt ge
wezen met name de abc-oorlogen
zijnde de atoom-, de bacteriologische
eiv-de chemische en bovendien, dat
het dienstweigeren op principiële
gronden zal worden aanvaard... en
hier hebben wc dus nu een punt, dat
tot in de hoogste politieke kringen de
grootste verontrusting en bezorgdheid
heeft gewekt: natuurlijk in niet-com
munistische politieke kringen. En bo
vendien wordt hier de uiterst moei
lijke vraag aan de orde gesteld naar
de „rechtvaardige" en de. „onrecht
vaardige" oorlog, waaronder de ou
deren resp. verstaan de zelfverdedi
ging en de ruwe, niet-uitgelokte aan
vals- en veroveringsoorlog. Een kwes
tie, die met name door Pi us XII bij
diverse gelegenheden is behandeld,
maar waaromtrent goed bekeken geen
duidelijke uitspraken bestaan, omdat
immers steeds meer begrip groeide
voor de onvoorstelbare verschrikkin
gen die een totale oorlog nu mee
brengt.
Het is mij duidelijk geworden, dat er
vooral inzake de dienstweigering
zeer ernstige moeilijkheden en bezwa
ren zullen worden geformuleerd in
de maanden, die aan het opnieuw bij
eenkomen van het concilie vooraf
gaan. Tal van regeringen en andere
instanties zullen alles op alles zetten
om te voorkomen dat de kerk de
principiële dienstweigering zal sanc
tioneren in welke vorm dan ook. Het
is duidelijk dat de concilievaders geen
politici zijn, maar aldus een mij
bekende christen-democraat „wij
moeten aan zoveel mogelijk vaders
duidelijk maken, dat de kerk feitelijk
carte blanche uitreikt aan elke wille
keurige mogendheid, die onder be
dreiging met abc-wapens een ultima
turn stelt aan een andere mogend
heid, groot of klein, welke (katholie
ke) burgers weigeren hun nationale
plichten na te komen". Hij nam ken
nelijk aan dat de katholieke burgers
van de eventuele aanvaller geen
schijn van kans krijgen om aan ge
wetensbezwaren te doen. En het is
bovendien overbodig om namen van
mogendheden te noemen.
(Advertentie)
het 'profiel' van uw leven
SINGAPORE (UPI) Bij twee gevech
ten die in Serawak op Borneo zijn gele
verd hebben manschappen van de Malei
sische veiligheidstroepen minstens vijf
Indonesische militairen gedood. Een
Britse militair werd gedood, één zwaar
gewond en vijf soldaten werden licht ge
wond.
29 ct per fles
gezinsjles 69 cent
CHARLES WIGHTON - „SPIO
NAGEVERHALEN" (Het Spectrum).
Een serie van zeven spionageverhalen,
geschreven door een Schotse oud-oorlogs
correspondent en persverslaggever in dë
Britse zone van West-Duitsland Hiervan
is de geschiedenis van Matahari voor de
Nederlandse lezer zo niet de boeiendste,
dan toch wel de interessantste.
In het eerste hoofdstuk geeft de auteur
een overzicht van de „spionage door de
eeuwen" Het is meer een door zakelijke
opsomming geworden van bewezen of
vermeende omstandigheden dan van een
psychologische verklaring van het „op
een na oudste beroep ter wereld", zoals
de schrijver de spionage betitelt. Wel
komt het gehele boek door het bekende
feit naar voren, dat men van spionnen
(„die met de diplomaten de twee zijden
van één medaille vormen") nooit met
zekerheid weet voor welke partij ze wer
ken. Meestal doen ze het dan ook voor
meer partijen tegelijk.
CHARLOTTE ARMSTRONG MIS
DAAD OP ZONDAG (Prisma detective)
Als de grote, knappe en „bekende"
speurder MacDougal Duft niet de hulp
had van 'n paar volwassen' kinderen van
ongeveer tien jaar, had hij de moord
nooit op kunnen lossen. Maar na ellen,
lange gesprekken en na eerst verliefd te
zijn geworden op een meisje van zeven
jaar en daarna op haar moeder, snapt
hij de misdadiger (daarbii de domme"
politie in scherpzinnigheid ver overtref,
lend) en zorgt voor een happy end.
HANSON W. BALDWIN: DE FF.PSTF
WERELDOORLOG (Prisma 1068) Oud-
marme-officier en Pullitzerpriiswinnaar
150 Pagina's pocketfor
maat, de militaire geschiedenis van de
eerste wereldoorlog te boek gesteld. Het
ls deugdelijk gedocumenteerd,
deskundig geschreven en als specimen
baar JgS n hist°rie bijzonder lees-
