Het zijn de kleine vossen
die wijngaarden verderven
KAAS
OM
KAAS
blijf jong, blijf fit fiets!
De kabouter in de stoof
SUCROSA
Fien en haar
schaapje
Dromen
Rijmpje
Reintje
de Vos
album sigaren
Aspirin helpt elke dag
overal ter wereld
mensen vlug en feilloos van hun pijn af.
Waarom zou dan gaan experimenteren
met allerlei andere middelen.
Gelddorst kan
mateloos zijn
Berleburg verwachtte
met Pasen verloving
Beatrix-prins Richard
SUCROSA
Lady Churchill
wil flatje
Manoeuvres
van Russen
slechts begin
14
11
DE FRANSE RECHTER KLAAGT:
Ambonnezen herdenken
proclamatie republiek
der Zuid-Molukken
]ongens steken
slapende man
in brand
Als vergaderingen in
W-Berlijn voortgaan
Da's brood
op jonge kaas
op oude kaas
op brood
Kosygin belooft
Russen betere
levensstandaard
DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 21 APRIL 1965
(Van onze Parijse correspondent)
PARIJS De werkelijkheid is
altijd nog erger dan wat in boe
ken beschreven wordt. Een man
van dertig jaar, Michel Gautier,
rydt op 18 augustus 1963 met zijn
vader en moeder op de autosnel
weg, maakt een verkeersfout en
komt tegen een boom terecht. Va
der en zoon behoorlijk gewond,
de moeder op slag dood. De vader
doet zijn zoon een proces aan en
eist 10.000 frank schadevergoeding
voor het verlies van zijn vrouw,
met wie hij, naar hij beweerde,
gelukkig getrouwd was (wat bij
onderzoek in het geheel niet het
geval bleek te zijn). Bovendien
eiste hij 14.000 frank schadevergoe
ding voor herstel van zijn gezond
heid.
De rechtbank in Chartres stond over
zoveel inhaligheid van de vader verbaasd
alsof de jongen nog niet genoeg geleden
heeft door het verlies van zijn moeder.
De rechter van Chartres overwoog dat
alles. Hij veroordeelde de zoon tot een
boete van zestig frank wegens het be
gaan van een verkeersovertreding en tot
500 frank schadevergoeding, te betalen
aan zijn vader. Het geld had de vader zo
te pakken, dat hij bij een rechtbank in
Parijs in hoger beroep ging. Daar waren
de rechters vor hem al even onverbidde
lijk. Het bleef bij 500 frank. Wat heeft
deze vader in zijn lichaam: een hart of
een steen? Men zou zeggen het laatste
Een mens blijft nergens meer, als de
geldduivel hem te pakken krijgt. Bij Pau
aan de voet van de Pyreneëen, ligt het
dorpje Camou-Chihigue, waar een paar
verspreide boeren wonen. De grond is er
arm en levert weinig op als de kinderen
twaalf jaar worden, moeten zij het huis
uit en de stad in om daar de eigen kost
te verdienen. Op die manier wordt The-
rese dienstbode bij een notaris in de stad.
Daar wordt de zoon van een rijke spek
slager op haar verliefd. Gevolgen blijven
niet uit. maar het huwelijk zal alle plooi
en rechtstrijken. Therese koopt haar uit
zet en al haar vaatwerk, dat zij voorlo
pig opbergt in de kasten van haar aan
staande schoonmoeder. De verloving is
al gevierd. Datum van trouwen wordt
vastgesteld. Uitgekeken wordt naar een
woning. Burgemeester en pastoor worden
gewaarschuwd.
Kort voor het huwelijk komen de twee
families bij elkaar om de laatste regelin
gen te treffen. „Jullie hebben het toch
maar gemakkelijk," zegt de rijke spek
slagersvrouw. „Van ons komen de centen.
Maar wat brengen jullie in?„ „Wat zou
den we moeten inbrengen," zegt de arme
boer. „Verkoop je twee koeien, dan is al
thans wat." Waarop de boer in snikken
uitbarst, want die twee beesten, zijn
hele hebben en houden, zijn onmisbaar
voor zijn klein bedrijfje. Zich verhuren
als knecht kan hij niet meer. Daar is hij
te oud voor. „Goed," zegt de spekslagers
vrouw, die geld zat heeft: „geen geld,
geen Zwitsers en dan gaat het hele hu
welijk niet door. Therese bergt haar
bruidsjapon in de kast en wil haar vaat
werk terug, maar dat krijgt ze alleen te
gen inlevering van haar trouwring. De
notaris kan 'n dienstbode in verwachting
niet hebben en hij zet Therese op straat.
Het kleine drama eindigt voor de recht
bank van Pau, waar de slagersjongen
wegens breuk van trouwbelofte veroor
deeld wordt tot 5.000 frank schadever
goeding en 100 frank per maand voor on.
derhoud van het kind. Hij heeft zelfs nog
de moed in hoger beroep te gaan, maar
het blijft de 5.000 frank en de 100 frank
per maand....
Met Piere Plantey weten de rechters
van Melum geen raad. Ts hij gek of een
doortrapte simulant? Eigenlijk zijn al
zijn wandaden verjaard, want die zijn be
gaan in 1945. Toch ook weer niet ver
jaard, want sedert 1945 heeft Pierre 19
jaar en 27 dagen in voorarrest gezeten.
In een gekkenhuis wel te verstaan.
Zijn inbraken zijn niet te tellen. Bij de
laatste schoot hij een agent dood. ,,Hou
je gek", zeiden zijn celgenoten en dat
deed Pierre in 1945. Toen hij in dat jaar
voor de bali kwam, maakte hij een rare
buiging en riep tegen de voorzitter met
luider stem: Saluut, mijnheer de Fon-
tainebleau".
De president zou dat van geen sterve
ling hebben getolereerd, maar ja, van
(Advertenties)
Corona 20ct-Bolknak25-30
een gek kan men alles verwachten. Pier
re speelde zijn rol zo voortreffelijk, dat
hij niet naar de valbijl, maar naar oen
gekkenhuis ging, waar de rechters hem
echter geenszins uit het oog verloren. Re
gelmatig kreeg Pierre van een psychiater
bezoek en die achtte dezer dagen Pierre
normaal genoeg om voor de balie te ko
men.
Pierre kwam dus weer, zij het kortston
dig, in de normale maatschappij terug
en hoorde de griffier vertellen over een
inbraak hier een inbraak daar. Hij be
greep er niet veel van. „Ik neem alles
voor mijn rekening," zei hij.
President: „U moet dat niet zeggen om
de justitie een plezier te doen. Voor ons
gaat het er om: heeft u het gedaan of
niet?
Pierre: „Ik ben schuldig, ik heb gesto
len, maar ik weet niet meer waar en
hoeveel".
Pierre staat te trillen op zijn benen.
„Ja, het is waar, ik heb twee agenten
doodgeschoten".
President: „Neen, het was er maar een
Pierre: Des te beter. Als u het zegt
zal het wei waar zijn. Jammer dat ik die
agent heb doodgeschoten. Misschien was
hij wel mijn beste vriend geworden".
President- „Ik sta verbaasd over al uw
verhalen. Volgens deskundigen bestaat
het niet, dat u zo lang kunt liegen. Speelt
u komedie? Bent u een simulant? Bent
u geestesziek?
Pierre: „Ik ben zoals ik ben'
De rechtbank weet met Pierre geen
raad. De deskundigen, hoogleraren van
naam, weten het evenmin en zeggen, dat
de president zelf maar de strafmaat moet
vaststellen.
Pierre zit nu weer in zijn vertrouwde
gekkenhuis en wacht af
met prachtige sigarenbandjes!
ROZEN - PADDESTOELEN
TULPEN - ZEILJACHTEN
(Van onze correspondent in Bonn)
BERLEBURG (Noordrijnland-Westfa-
len) Het is voor de 7000 Berleburgers
een teleurstelling geweest, dat het paas
feest bij gelegenheid waarvan in
Duitsland bij traditie verlovingen wor
den gevierd is voorbijgegaan zonder
dat de ook in dit stadje verwachte ver
bintenis tussen kroonprinses Beatrix en
de 30-jarige erfprins Richard von Sayn-
Wittgenstein-Berleburg werd bekend ge
maakt.
Iedereen in het prinselijk slot met zijn
150 kamers zwijgt. De telefoon wordt
door de rentmeester beantwoord, die ver
telt, dat de erfprins op reis is.
Door de verlovings-geruchten is het
stadje, dat een Kneipp-bad en een win
tersport-oord is, enigszins in het middel
punt der belangstelling geraakt. Het
lr.atst stond het daarin in 1806 toen Na
poleon van het land Wittgestein zou heb
ben gezegd: „Ik weet er weliswaar nietf
van af, maar ik doe het cadeau aan de
hertog van Hessen". Daarmede hield
Wittgenstein op een zelfstandig staatje te
zijn.
(Van onze parlementaire redactie)
DEN HAAG Op zaterdag 24 april a.s.
wordt door de in ons land woonachtige
Ambonezen op massale wijfce het feit
herdacht, dat 15 jaar geleden de repu
bliek der Zuid-Molukken werd geprocla
meerd als antwoord op het streven naar
een eenheidsstaat van president Soekar-
no van Indonesië. Op die dag zullen dui
zenden Zuidmolukkers uit alle delen van
Nederland naar Den Haag komen om
deze voor hen historische dag te herden
ken en te vieren. Op zondag 25 april zul
len in alle Zuidmolukse woonoorden en
woonwijken herdenkingsdiensten in de
kerken worden gehouden.
(Advertentie)
IS FANTASTISCH
Sucrosa - de in Amerika ont
dekte zoetstof-bevatgéén sac
charine en heeft zo'n zuiver©
smaak, dat U suiker vergeet.
InpTaats van suiker. Goedgekeurd door de N.V.S.
zonder saccharine, voor de slanke lijni
LONDEN (UPI) De woning van
wijlen sir Winston Churchill in Hyde
Park Gate wordt verkocht. Lady Chur
chill vind het huis te groot en kijkt uit
naar een flat.
Sir Winston kocht het huis, waarin
hij in het begin van het jaar overleed,
in 1945. Het heeft negen slaapkamers en
drie ontvangkamers.
SYDNEY (UPI) Vijf jongens van 12
tot 16 jaar zijn gisteren voorgeleid we
gens moord op de 55-jarige William Hen
ry Hill op Goede Vrijdag.
Hill sliep in een nachthuisje bij een
bushalte toen de jongens hem zachtjes
naderden, zijn kleren met spiritus over
goten, hem in brand staken en hard weg
liepen.
In verband met de leeftijd van de de
linquenten zijn hun namen niet vrijgege
ven.
Twee jongens van 12 en 14 jaar wer
den vrijgelaten op een borgtocht van
respectievelijk 200 en 400 Australische
ponden.
Het hoof weigerde echter de andere
drie vrij te laten.
55
55
(Van onze correspondent in Bonn)
BERLIJN Als West-Duitsland de
bondsdagzittingen in Berlijn voortzet of
vergaderingen van de bondsraad of het
Westduitse kabinet in de vroegere Duitse
rijkshoofdstad belegt, zullen de Oost-
duitse communisten het niet meer laten
bij een blokkade van de wegen naar en
van Berlijn. Met toestemming van de
Sovjets zal dan ook een permanent tran-
sit-visum voor de reis door de D.D.R.
naar West-Berlijn worden ingevoerd (en
niet meer worden opgeheven).
Schriftelijke protesten zullen boven
dien worden ingediend tegen de periodie
ke verblijven van bondspresident dr.
Heinrich Luebke in zijn Berlijnse resi
dentie, tegen vergaderingen van bonds-
commissies en tegen de bijeenroeping van
de „Rundesversammlung" (dubbel par
lement), die om de vijf jaar een presi
dent moet kiezen (voor het eerst weer ii
1969).
Bovendien zullen de Oostduitsers, wan.
neier na Pinksteren onderhandelingen
worden aangeknoopt over een nieuwe be
zoekregeling voor Westberlijners aan fa
milieleden in Oost-Berlijn, van de West
duitsers eisen, dat zij voor eeuwig af
stand doen van parlementszittingen in
Berlijn.
(Advertentie)
Da's hele
andere kaas
Da's een sneetje
MOSKOU (RTR) De Russische eer-
ste-minister Kosygin heeft beloofd, dat,
in het vijfjarenplan voor de janen 1966
tot en met 1970 zal worden gestreefd naar
een snellere verbetering van de levens
standaard van het Russische volk, naar
hogere lonen en grotere uitvoer van
consumptiegoederen.
Hij drong er op aan de politiek van
Oud-premier Kroestjev - het gedurende
vijf jaar bevriezen van de salarissen ten
gunste van de sociale voorzieningen en
vermindering van de produktie van per
sonenauto's los te laten.
Zonder de afgezette premier bij de
naam te noemen maakte Kosygin Kroest-
jevs afkeer van autobezit voor de gewone
man belachelijk. „Iedereen moest van de
de bus gebruik maken. Zelfs fabrieks
directeuren mochten soms geen gebruik
van een personenauto maken. Zij leenden
vrachtauto's voor het maken van een
zakenreis", aldus de Russische leider, die
voorts aandrong op versnelling van het
woningbouwprogram. Volgens hem moet
er een eind komen aan het wonen in ge
meenschappelijke flats met gemeenschap
pelijke keukens.
Het is weer lente het is weer tijd om over zo'n r
fijne zo'n veilige nieuwe fiets te denken. -
(Advertentie)
Het is fijn weer te leven zonder pijn
t
Hoofdpijn Verkouden Kiespijn
Neem snel Aspirin. /""ÊTN DAAR STAAT
Daar knapt u van op ASPIRIN (BAYE Rj BAYER
ACHTER
20°/o voordeel bij aankoop van gezinsverpakking van 100 tabletten.
Xlks, Mm,
Ja, wat zou Fien Jansen nou hebben.
Een hondje. Nee hoor. Dan een poesje
of een vogel. Mis hoor. Jullie weten
het lekker niet. Het is en schaapje. Een
mooi wit schaapje. Met en klein zwart
staartje. Ze had het nog maar een
dagje.
Het schaapje drinkt uit een papfles. Ja,
het kan nog niet alleen drinken. Het
krijgt vijf keer op een dag drinken. Een
keer voordat Fien naar school gaat en
dan als ze uit school komt, na het eten
en als ze 's middags uit school komt
voor het eten en na het eten, en voordat
ze naar bed gaat. Maar nu moet het
schaapje ook een naam hebben. Fien
zit te denken. Opeens weet ze wat. Het
moet Wolletje Wit heten. En ze gaat
ook wandelen met Wolletje. Iedereen
kent haai-. En iedereen vindt het
schaapje lief. En ze leefden nog lang
en gelukkig Fien Jansen en Wolletje
Wit. J
Marina Hemelaer, 8l/!-jaar
Stationsweg 22 Hulst
Tom Stobbelaer, 8 jaar, Couwerve-
straat 45, Goes. Onder zijn tekening
stond het volgende versje:
O die Tom, die is toch
Niet oliekoekedom.
Want hy kan tekenen
en rekenen.
Dit schrift hij in De Stem
En dat is echt van hem.
Dromen is fijn, al zijn zij maar klein
Ik droom van de straat, en dan sla ik
de maat
Ik droom van een bos, met dik
groen mos.
Ik droom van een slang, die is
verschrikkelijk lang.
Ik droom van een reus, met een
lange neus.
Ik droom van een fee, die neemt
mij mee
Maar toen toentoen kwam er
een olifant met een lange snuit en
die blies pardoes mijn dromen uit!!!
Lieske Kars, 10 jaar, Breda
Dicht bij het kabouterbos stond een klein huisje. Daar woonde een
oude man die altijd last had van koude voeten. Daarom gebruikte
hij een ouderwetse stoof, dat is een houten voetenbankje waarin
een bakje staat met kooltjes vuur. De warmte van het vuur komt
door de gaatjes in het hout naar boven. Als de oude man zijn voeten
op de stoof zette, werden ze heerlijk warm.
Bij de kabouters in het bos was ook
een oude kabouter, die het altijd koud
had. Toen hij ontdekte hoe heerlijk
warm het was in de stoof van de man,
verliet hij zijn volkje en ging wonen in
de stoof. Hij bracht alleen nog maar nu
en dan bij de andere kabouters een be
zoek. Als de oude man zijn voeten
warmde, vertelde de kabouter heel
zachtjes de prachtigste verhalen. Maar
de oude man dacht dat hij die verhalen
eigenlijk zelf verzon.
Op een dag kwamen de kinderen van
de oude man en zeiden: „Vader, je
wordt te oud om nog langer alleen te
blijven. Voortaan moet je maar bij ons
inwonen. Zij namen de vader mee en
zijn meubeltjes bleven in het huisje
achter. Ook de stoof, want in het huis
van de kinderen was centrale verwar
ming en dan heb je nooit meer koude
voeten.
Een poosje later kwam een vracht
auto by het kleine huisje aan. Alle
meubeltjes van de oude man werden
opgeladen en naar een verkooplokaal
gebracht. Ook de stoof ging mee. juist
op het ogenblik dat de kabouter in diepe
slaap lag.
In het vei kooplokaal werd de kabou.»
ter wakker. Hebt u geen hobbelpaard
voor mijn kleine jongen?" hoorde hij
een moeder vragen.
„Nee mevrouw", antwoordde een
mannestem". wij hebben-geen hobbel
paard, die zijn niet meer in de mode.
Maar kijk u eens rond of u niet iets an
ders vindt."
De moeder wilde zeker niet niet le
ge handen naar huis gaan, want ze
kocht de stoof.
„Kijk eens," riep ze toen ze thuis
kwam „dit is een echt antieke stoof. Er
staat nog wel een jaartal in, hij is twee
honderd jaar oud. We zullen hem als
sieraad in de kamer zetten. En het hob
belpaard koop ik wel in een speelgoed
winkel."
De kabouter voelde zich ongerust
over de grote veranderingen die er
plaatsvonden. Hij begreep dat hij in de
stad was terecht gekomen, een flink
eind van het kabouterbos. Maar hij be
sloot eerst maar een poosje in dit huis
te blijven totdat hij een middel zou vin_
den naar het bos terug te kunnen ke
ren.
De kleine jongen die zo graag een
hobbelpaard had, vond de stoof ook een
leuk speelgoed. Hij gebruikte hem als
garage voor zijn autootjes, of stal voor
zijn houten beestjes. Hij ging op de
stoof staan om eraf te springen. En hij
ging erop zitten om naar de verhaaltjes
van zijn moeder te luisteren.
Dit handje is een
Dit handje is twee
Daar doen wij alles mee
Vijf vingers hier, vijf vingers daar
Dat zijn tien vingers bij elkaar.
Nu ben ik nog klein
Maar word ik eens groot
Dan zal ik met mijn handje bloot
Voor vader lief
En voor moeder teer zijn.
Ronny van Hooije, 7 jaar
Tragel 15, Koewacht
Op een mooie dag zat Reintje te den
ken. Toen opeens had hij het. Hij zou
Piet de ooievaar eens beetnemen. Hij
nodigde Piet uit.
Toen Piet 's avonds aan kwam vlie
gen vroeg hij: „Wat moet ik doen?"
„Lust je soep?" „Ja die lust is wel". T^e
begonnen. Maar toen hij merkte dat hij
beetgenomen werd vloog hij weg.
Toen de ooievaar weg was, at Reintje
zijn bord ook leeè- Toen ging hij weer
denken. Tien minuten later vloog er
een raaf voorbij. Reintje zat nog te
denken. Maar toen hij de raaf zag ging
hij naar buiten. Want de raaf had een
kaas.
Reintje zei: „Dag raaf". Toen zei hij:
„Wat ben jij mooi met je zwart pak.
En kun je zingen?" Maar de raaf
zweeg. Toen zei Reintje weer: „Ik heb
gehoord dat jij zo mooi kunt zingen".
Toen begon de raaf met zijn gekras.
Maar toen viel de kaas. En Reintje at
hem op.
Hans van Leeuwe, 9 jaar
Wilhelminalaan 5, Ettcn
Lonieke Casteleyn, Lange Vorst-
straat 26, Goes, tekende Fred en
Wilma Flints tone.
Paultje Koopman, 6 jaar. Leeuwenhof 29, Breda.
Het was een onrustige tijd voor de
kabouter. Want als het jongetje met
zijn autootjes aankwam om ze in de
stoof te zetten, dan moest de kabouter
maken dat hij weg kwam. Kabouters
laten zich nooit aan de mensen zien
Dan verstopte hij zich in een holletje
naast de haard. Maar als het jongetje
op de stoof ging zitten, dan. bleef de
kabouter erin. Soms had de moeder
geen tijd voor verhaaltjes. „Dan verzin
ik er zelf een", zei het jongetje. Maai
de kabouter in de stoof, fluisterde dan
met zachte stem een prachtig sprookje
en het jongetje dacht dat het zomaar in
zijn eigen hoofd was opgekomen
Intussen verlangde de kabouter ei-a
naai- zijn volkje. „Hoe kom ik ooit weer
in het kabouterbos". dacht hij
Maar op een goede dag had hij ge-
rit en -wij met de auto
de stad uitrijden en in het bos gaan
picknicken zei de vader. Moeder deed
brood en koffie en limonade in een tas
/.IJ nam een boek mee voor zichzelf
c»en bal voor haar jongen en tijdschrift
ten voor vader. En de kleine jongen
mtnZ"" MS. v°,ok auto°Wes meene
men. „Natuurlijk zei moeder, „als
je ze maar weer mee terug brengt
„Ik neem ook mijn garage mee" dacht
het jongetje en hij zette de sloof ach-
tei in de auto. De kabouter was juist
Lu",, 'J1 /1.epS si/ap: Hii had niet
gehoord dat de familie een tochtje
ging maken.
Toen.de auto bij het bos aankwam
stepte iedereen uit. Vader nam de tes
niet proviand, moeder droeg de boe-
11? e? S ?al- het jongetje had in
elke hand twee autootjes. „Mag ik
mijn garage?" vroeg hij
„Je garage?" „Ja de stoof, die heb
ik achterin gezet." zei do kleine jon
gen, „want ik wil zo graag met een
garage spelen." Vader en moeder lach
ten. „Ik zou hem laten staan. In het
bos kun je een garage maken van tak
ken, en van dennenappels. Of van een
holletje En ze liepen met zijn drieën
het bos in.
Toen werd de kabouter wakker.
Hmmm, hij snoof boslucht op. „Droom
ik?" vroeg hij zichzelf af. Hij stak
zijn hoofd buiten de stoof, maar hij
wist niet waar hij was. Voorzichtig
stapte hij over de drempel van de
stoof en klom op de autobamk. Warem
pel hij was vlak bij een bos En nog
wel- bij zijn eigen kabouterbos.
De kabouter sprong uit de auto en
zo hard als zijn benen hem konden
dragen, holde hij naar zijn volkje.
Alle kabouters waren blij hem terug
ft?
te zien en met verbazing hoorden zii
w! aYpnturen hij had beleefd.
Sedertdien liep de oude kabouter
nooit meer weg uit het. kabouterbos.
Maar daar had hij ook geen reden
meer voor. Want kabouter kleermaker
maakte voor hem een dik gevoerd
wollen pakje en kabouter Timbierman
maakte een mooi klein stoofje, waarin
elke dag een klein kooltje vuur werd
kon tebben hij het nooit meer koud
An Mac Gillavry
