alles n kan met cetatan5 velpon
Ondergang „Mauritssingel
nog altijd raadselachtig
MET PASEN BLOEIT
DE JONGE LIEFDE
WAAR WERD OPRECHTER TROUW
Twee roofmoordenaars
Kansas terechtgesteld
Kort of lang - wit of gekleurd
GEEN STUURMAN AAN BOORD?
Graanlading
BENEVELDE
KRAKERS
SPOORLOOS
Voorjaarshoed
Liefde kent
geen grens
Drie ei is een
PAASEI
Kenners
Kopen Kodak
Film
Zo hoort het bij
een verloving
Al kan het anders
Verlovingsring
aan de vinger
Aan welke hand?
Luitenant-generaal
Wolff nam bevel
luchtmacht
over
Maximum Moppe...
DAGBLAD DE STEM VAN DONDERDAG 15 APRIL 1965
Het kan de jongelui meestal niet
zo veel schelen of het wel allemaal
gaat-zoals het hoort. Ze houden van
elkaar en de rest is bijzaak. De we
derzijdse ouders maken er zich meer
zorgen over en in gezinnen waar
de verloving wordt gevierd is het
handboek over etiquette opeens ge
vraagde lectuur.
Wie het precies wil doen, kan
zich hieraan houden:
Naaste familie en vrienden wor
den het eerst op de hoogte gesteld,
persoonlijk of per brief; overige
kennissen en relaties krijgen kaart-
jes. Dit zijn twee visitekaartjes van
hetzelfde 'formaat en dezelfde druk
in één enveloppe. Op de kaartjes
staan respectievelijk de voorletters
en de naam van de jongeman bene
vens zijn adres, de voornaam voluit
en de achternaam benevens het
adres van het meisje. Er hoort niet
bij te staan: VERLOOFD, de twee
kaartjes spreken voor zichzelf.
Wordt er een officiële receptie ge
geven dan staat op het kaartje van
het meisje (met kleine letters ter
hoogte van het adres)Receptie ge
volgd door datum en uur. Voor een
eenvoudige ontvangst vervangt men
het woord, receptie door „Thuis"
met datum en uur. De adressen be
horen met de hand geschreven te
worden.
Volgens traditionele regels bltjjt
het jonge paar de eerstvolgende 3
zondagen na het rondsturen van de
kaartjes, thuis ten huize van het
meisje om eventuele bezoekers te
ontvangen, óók al wordt dit niet
vermeld op de kaartjes. Maar het
is een gewoonte die slijt. Meestal
wordt de verlovingsdag besloten
met een feestmaal dat de ouders
van het meisje geven voor de we
derzijdse allernaaste familie.
Alle gevers van bloemen of ver
lovingscadeautjes die men niet per
soonlijk kan bedanken, behoren zo
gauw mogelijk een briefje te ont
vangen; dit is meestal de taak van
het meisje ook al schrijft zij dan
soms aan nog onbekende vrienden
van haar verloofde.
Op de eerste zondagmiddagen na
de weken waarin men thuis bleef
om te ontvangen, worden verlo-
vingsbezoeken afgelegd, voorname
lijk bij degenen die cadeaus of bloe
men gaven. Deze bezoeken behoe
ven niet te worden aangevraagd.
Wanneer de familie niet thuis is
laat men twee kaartjes achter met
een omgevouwen hoekje. Het visi
tes maken raakt meer en meer uit
de tijd.
„Zet eens 'n stoelzitting op het
hoofd!", moeten de Parijse hoeden-
ontwerpers gedacht hebben. Het aller
nieuwste Franse materiaal voor luchti
ge hoedjes is het naturel gaatjesrotan,
dat wij van oude (en antieke) stoelen
zo goed kennen. De Amsterdamse ont
werpster Ann Vredevoogd maakte de
ze bekoorlijke canotier van dit ge
vlochten rotan in combinatie met
zwart parabuntal. Als de zon door de
rand speelt, geven de bewegende scha
duwplekjes een boeiend effect op het
gezicht.
WENEN (UPI) Een 25-jarige Iraan-
se student, Hossein Latsif, is het ge
lukt zijn 22-jarige Oostberlijnse gelief
de, Ellen Apel naar Oostenrijk te smok
kelen.
Het meisje had zich schuilgehouden
in een speciaal voor dat doel gemaakt
compartiment achter de achterbank
van de auto van Latsif. Het paar kwam
te Klein Haugsdorf over de Tsjechisch-
Oostenrijkse grens en vroeg onmiddel
lijk om politiek asiel.
„Ik be« geen ogenblik bang geweest,"
vertelde net meisje, nadat zij onder de
ogen van de Oostenrijkse douane uit
haar schuilplaats was gekropen. „Ik
wist dat ze me niet zouden vinden."
Latsif was student aan de technische
hogeschool in West-Berlijn toen hij met
Ellen, die verpleegster in Oost-Berlijn
was, kennis maakte.
De liefde kwam in het spel en er
werd besloten dat Ellen naar het Wes
ten zou vluchten. Ellen en Latsif ont,
moetten elkaar volgens afspraak in
pVaaS en in de auto van Latsif gingen
Z1J naar de Oostenrijkse grens.
Vorig jaar is een soortgelijke vlucht-
uit-liefde mislukt. Een Oostenrijkse
journaliste Andrea Walder, probeerde
toen haar Hongaarse verloofde, Tibor
Kalmar, over de Oostenrijks-Tsjechische
grens te smokkelen. De Tsjechische po
litie verijdelde dat.
(Advertentie)
De eieren zijn tegenwoordig ge
merkt van 0 tot 6; de laatste die de
klemt jes zijn, worden heel wat snel
ler gekookt dan een groot. Om een
nul die 70 gram weegt mooi hard te
koken is, met koud water opgezet, elf
minuten nodig; een zesje dat maar
40 tot 45 gram weegt, is in 8 minu
ten hard. Harde eieren bij de hoofd
maaltijd zijn het lekkerst als het wit
hard is maar het geel nog vloeibaar.
De eieren moeten dan warm gegeten
worden. Koude harde eieren (dus ook
de gekleurde paaseieren) mogen voor
de zekerheid een minuutje langer ko
ken.
^5
buiten de traditie, buiten
de verplichtingen aan staat
en stana en burgerlijke
standHet werd een trou
werij in het wit, met alles
erbij wat er maar bij kan.
„Ik ben toch zó blij dat ik
in het wit ben", zei ze nog
tegen de fotograaf, „voor
de gelukkigste dag van je
leven is het toch het éni
ge.
De taak van de bruide
gom in de bruidsdagen is
„rots in de branding te
zijn", een zwarte onbe
weeglijke rots. Eerst op de
woelige dagen tevoren, dan
op de trouwdag zelf, haar
dag, waarbij hij hóórt
vooral als de onmisbare
achtergrond zwart-grijs-
zwart-centimetertje wit,
waartegen de kanten prin
ses, de satijnen fee, de
sneeuwwitje engel, 't pas-
telkleurige elfje, uitkomt
als een plaatje.
Na gecapituleerd te heb
ben voor de overmacht van
twee moeders en vele tan
tes, heeft het meisje van
het loket alle winkels met
bruidstoiletten afgelopen
om zich een beeld te vor
men: lang of kort, wit of
pastelkleurig. Tussen lang
en kort bleek ook nog van
voren kort en van achte-
„Alleen de
edelsteen is goed
genoeg voor
liefdessymbool"
heet het in het
Engels, „alleen die
flonkering is
magisch en
evenaardt het vuur
van het hart.
Kijk eens diep in
die zeldzame
flitsende
schoonheid en zie
waarom alleen de
edelsteen goed
genoeg is.
Zucht naar
buitensporigheid
maakt van de
verlovingsring ook
wel eens een
spektakelstuk.
rechterhand huwelijk. In België blijft
de ring aan de ringvinger van de
rechterhand, het meisje voegt er op
haar trouwdag een trouwring aan toe.
In ons land is de situatie zeer ge-
complieceerd. Protestanten en katho-
ken handelen op tegengestelde wijze
zodat voor de buitenstaander een ring
aan de linkerhand zowel huwelijk als
verloving kan betekenen, terwijl van
de ring aan de rechterhand het
zelfde kan worden gezegd. Zwitserland
spant de kroon in het opgeven van
raadsels: daar varieert het gebruik
volgens de kantons en daarvan be
staan er 22!
Qp de grote feestdagen Pasen,
Pinksteren en Kerstmis is er
een hausse in verlovingen, niet
alleen in ons land, maar in alle
christelijke landen van de we
reld. Pasen wint het, hoe kan
het anders. Misschien is met
Kerstmis, bjj kaarslicht en den-
negeur, de trouwbelofte gefluis
terd, met Pasen moet het geluk
worden uitgebazuind; tegen een
decor van jong groen, bloesems
en bloemen speelt jonge liefde
zich volmaakt af.
/erlovrn betekent: een huwelijks-
v belofte aflegger., en sedert men
senheugenis is dit een der belangrijk
ste feiten uit 't leven, een gebeurtenis
die op markante wijze bezegeld dient
te worden. Wij hebben daarvoor de
ring, het symbool dat tot ons is ge
komen uit de grijze oudheid, want
Abraham schonk al een verlovings
ring van gevlochten riet aan Rebecca,
de verloofde vrouw van zijn zoon. De
ring van zulk een simpel materiaal
wilde niets anders zijn dan een ken
teken. De Romeinen gebruikten er
leer voor, zei lieten in Europa de tra
ditie na van een om de vinger ge
knoopt leren koordje waarmee de
vrouw zich „gebonden" achtte. Ket
tingen en boeien spreken even duide
lijke taal; in Arabische landen ont
vangt de vrouw van haar toekomstige
man zware ringen die als boeien om
de polsen worden gedragen, een ge
bruik dat met de Moren naar Span
je is gekomen waar bet verloofde
meisje vaak een armband ten ge
schenke krijgt.
Bij al deze gebruiken wordt de hand
beschouwt als een PARS PRO TOTO,
een deel voor het geheel. De man
vraagt ,,de hand" en het meisje
schenkt „haar hand" en zij bezege
len deze belofte met een band die
aan de hand wordt gedragen.
Cindg het metaal voor de verlo
vingsring is gaan overheersen,
kreeg de ring een veel ruimere bete
kenis. Onvergankelijk metaal voor on
vergankelijke liefde. Onverbrekelijk
metaal voor onverbrekelijke band. Er
bestaat een droef oud Duits liedje
een meisje dat bij de watermolen
woonde en verdwenen is: zij had
trouw beloofd en daarbij een ring ge
geven, maar nu sprong het ringetje
in tweeën....
Het edel en kostbaar metaal
dient bovendien als bewijs van offer
vaardigheid van de man, ook als hul
de aan de schoonheid van zijn uit
verkorene en het is een tegemoet
koming aan haar ijdelheid. Toch blijft
de ring die geschonken wordt ter ge
legenheid van de verloving, vrij sober
en nog altijd meer symbool dan ju
weel. Het is een geschenk voor elke
dag, elk uur van het verdere leven,
voor de hand die rust, maar die ook
zorgt en werkt. Het geschenk hoort
nu bij de jonge vrouw, maar zal la
ter als zij oud wordt nog steeds bij
haar horen; deze ring blijft de vrouw
na aan het hart liggen tot het eind
van haar dagen.
LJier in Nederland is de verlovings
ring meestal meteen de trouw
ring; een juwelen verlovingsring zo
als in andere landen gebruikelijk is
(vooral in Engeland Amerika en Zwe
den) wordt hier niet zo vaak ge
kocht. Wel is de bewerkte ring mo
de geworden, maar het lijkt alsof de
gewone gladde ring dat terrein weer
terug wil winnen. De gladde ring moet
vandaag 14 karaats zijn en niet meer
zo smalletjes als die van vader en
moeder, maar breder (zoals de groot
ouders droegen, maar daar hebben
de jongverloofden nauwelijks weet
van). Deze brede trouwring zal nog
een heel poosje in de mode blijven,
want de geschiedenis wijst uit dat er
om de vijfentwintig jaar een zeke
re verandering van smaak in trouw
ringen komt.
Tn het algemeen wordt de verlo
vingsring aan de vierde vinger
van de linkerhand gedragen, maar de
uitzonderingen op de regel zijn legio,
's Lands wijs, 's lands eer: in Duits
land en Denemarken betekent de ring
aan de linkerhand verloving, aan de
Nu beleven we de dagen waarop de ene verloving
na de andere bekend wordt maar straks, als het mei
is, dan wordt er het drukst getrouwd. Er is nog nooit
een bruidje geweest dat niet droomde van een stra-
ende meidag om in het huwelijk te treden ook al
trouwde ze in werkelijkheid op de donkeste decern
berdag! Ook in mei kunnen de dagen donker zijn.
ren lang te bestaan; ook
een lange japon met een
kortere mantel. Je kunt 'n
crème, een blauwe, een ro
ze en een lila bruid zijn.
Maar witte kant over ge
kleurde satijn is ook een
mogelijkheid. De sluier
kan 20 cm lang zijn tot 2
meter en wit of gekleurd
in de tint van de japon, of
gekleurd zoals het satijn
onder de witte kant.
Het (onverstandige) meis
je hield haar baan tot het
bittere einde en had dus
geen tijd om zelf een
bruidsjapon te maken. Zij
wilde er geen huren maar
hoorde dat je een gekochte
japon later voor een aar
dig prijsje aan een ver-
huurinrichting kunt ver
kopen. Het meisje dat
eerst beslist niet in het wit
wilde trouwen, huiverde
van afgrijzen bij zulk een
profaan voorstel! Zij was
nu in het stadium van „de
droom die maar éénmaal
een subliem doel zou die
nen". Met moeite besloot
ze een japon te kopen die
niet bijzonder aan mode
onderhevig was en nog
heel goed tot cocktail kon
worden omgetoverd. Of zij
in haar getrouwde staat
veel cocktails zou bijwo
nen, heeft ze zich maar
niet afgevraagd.
Het is dus geworden 'n
korte witte japon met half
lange sluier die het gezicht
vrijliet. Anders had zij
voor het altaar de sluier
naar achter moeten leggen
waarbij du bruidsmeisjes
van 4 en 5 jaar geen hand
je konden helpen. Twee
rode rozen waren op haar
sluier gestoken en rode ro-
De zenuwachtigheid die
alle betrokkenen bij een
huwelijk zo hevig beroert
als de trouwdag nadert,
kan vergeleken worden
met die voor een theater
première. Het ernstige
streven om de dag tot een
eclatant succes te maken,
voert naar een toestand
waarin de wanhoop zich
herhaaldelijk meester
maakt van bruid en fami
lie: het wordt een fiasco!
De familie van de brui
degom heeft het gemakke
lijk, maar de jongeman
zelf maakt ook een heel
zware tijd door. Niet door
zorgen over zijn pak of
over het boeket, maar door
een onbekende kant van
het karakter van zijn meis
je. Hij had tot voor kort
een gezellig hups ding aan
zijn arm, maar waar is zij
gebleven?? De liefde van
de bruidegom wordt zwaar
op de proe gesteld; geluk
kig is de liefde blind, an
ders had de verloofde van
het meisje aan het loket
niet zo standvastig kunnen
blijven.
Een vreselijke tweestrijd
had zij doorgemaakt. ,Geen
bruiloft!' riep ze een half
jaar tevoren, „géén trou
werij in het wit. Ik trouw
en ik heb het voor het zeg
gen. We trouwen in een
romantisch kerkje ergens
ver weg, met niemand er
bij, nou ja, met de vaders
en moeders, maar anders
niemand". Maar zij had
buiten de familie gerekend
(Van onze parlementaire redactie)
DEN HAAG Er is op dit mo
ment geen enkele oorzaak aan te
geven voor het verdwenen van het
kustvaartuig Mauritssingel' op het
traject, waarop het zich op 28
januari nog bevond. Alle naspo
ringen naar schip en bemanning
zijn tot nu toe zonder resultaat
gebleven. Er waren 9 voor het
overgrote deel ervaren beman
ningsleden aan boord.
Dit deelt de vroegere bewinds
man Van Aartsen (Verkeer en
Waterstaat) mee in antwoord op
vragen van het Tweede-Kamerlid
Peschar (PvdA).
De minister verklaart voorts, dat er
naar alle waarschijnlijkheid op de laat
ste reis van het schip geen stuurman
aan boord is geweest. De aangemonster
de stuurman is in de avond van 26
januari op medische gronden achterge
bleven, maar de mogelijkheid is niet
uitgesloten, dat de kapiteit alsnog een
vervanger heeft gevonden, die hij als
zgn. opstapper in de volgende haven
zou hebben kunnen aanmonsteren.
Bij de monstering van de bemanningen
van alle kustvaartuigen wordt er vol
gens Van Aartsen voor gewaakt, dat de
bemanning het vereiste aantal officie
ren omvat. Er bestaan geen redenen
om aan te nemen dat kapiteins zich
aan hun voorgeschreven verplichtingen
(schepenwet en schepenbesluit) op dit
punt trachten te onttrekken. Er kan niet
met zekerheid worden beweerd dat dit
laatste bij de „Mauritssingel" wel het
geval zou zijn geweest.
De vroegere bewindsman verklaart
voorts desgevraagd, dat de Maurits
singel met. deugdelijke graanschotten
was uitgerust. De havenmeester van de
Franse havenplaats Bayonne heeft het
m.s. „Mauritssingel" nog op 25 januari
j.l. vóór de belading bezocht en vast
gesteld dat in het ruim een graanschot
was geplaatst. Dit schot was opgebouwd
uit houten delen die in goede toestand
verkeerden en van de voorgeschreven
afmetingen waren. De havenmeester
heeft op 26 januari na de belading bo
vendien nog geconstateerd, dat het ruim
geheel gevuld was met losgestort graan.
De „Mauritssingel" was naar Van
Aartsen meedeelt, uitgerust met een red
dingboot aan elke zijde. Elke boot gaf
plaats aan alle opvarenden en was voor
zien van een automatisch opblaasbaar
reddingvlot, dat eveneens plaats bood
aan alle opvarenden, overeenkomstig de
voorschriften.
SOESTERBERG (ANP) Voor het
front van de troep heeft gistermiddag
luitenant-generaal H. P. Zielstra op de
vliegbasis Soesterberg zfjn functie van
bevelhebber der luchtstrijdkrachten, te
vens chef van de luchtmachtstaf, over
gedragen aan luitenant-generaal A. B.
Wolff.
Luitenant-generaal Zielstra is be
noemd tot voorzitter van het comité
verenigde chefs van staven, als opvol
ger van generaal G. J. Le Fèvre de
Montigny. Luitenant-generaal Wolff was
directeur van het directoraat materieel
luchtmacht; in deze functie wordt hij
opgevolgd door luitenant-generaal A.L.
Cox.
Luitenant-generaal Zielstra merkte op
dat hij voor de overdracht had aangege
ven, dat alle korpsen van de Koninklijke
Luchtmacht zouden zijn vertegenwoor
digd. „Immers de luchtmacht, met haar
25.000 personeelsleden, is te beschouwen
als één groot korps.
Luitenant-generaal Zielstra herinnerde
aan de belangrijkste gebeurtenissen ge
durende de periode, dat hij bevelheb
ber is geweest: o.m. het in dienst ne-
mes van de „Starfighter", de uitbrei
ding van de met „Nike"-raketten uit
geruste geleide wapens, het invoeren
van de „Hawk"-raketten en het aanpas
sen van depots en werkplaatsen aan het
nieuwe type vliegtuig en aan de typen
geleide wapens.
Luitenant-generaal Wolff nam na de
ze rede het bevel op zich.
Gistermorgen is ^or het eerst op de
basissen en gebouwen van de Koninklijke
Luchtmacht de nieuwe luchtmachtvlag
gehesen. Deze vlag was nodig omdat op
de tot dusverre in gebruik zijnde de
Militaire Willemsorde symbolisch was
aangebracht, die voortaan op het vaan
del zal worden getoond. H.M. de Ko
ningin zal, zoals is gemeld, op 18 mei
op Soesterberg dit vaandel uitreiken
aan de nieuwe bevelhebber der lucht
strijdkrachten.
(Advertentie)
VOOR BRILJANTE KLEURENFOTO'S
LANSING (UPI) Richard
Eugene Hickock en Perry Edward
Smith z\jn woensdag na v\jf jaar
vergeefse beroepen, terechtgesteld.
De gang van de dodencellen in
de staatsgevangenis van Kansas
naar de galg betekende het einde
van een geschiedenis, die op 15
november 1959 begon met de
moord op Herb Clutter, landbouw
kundig adviseur van Eisenhower,
en zyn gezin.
De laatste hoop op respijt vervloog
in Washington toen rechter Bryon R.
White van het opperste gerechtshof wei
gerde uitstel van executie te verlenen.
Eerder op de dag had gouverneur Wil
liam H. Avery geweigerd gratie te ver
lenen aan de veroordeelde moordenaars
en ook rechter George Templar in To-
peka ontzegde hen uitstel van executie.
Hickock, blond met kort geschoren haar
en thans 34 jaar, en Smith, met zwa
re baard en slaperige blauwe ogen,
ondanks zijn 36 jaar al grijzend aan de
slapen, hebben vijf jaar in „Death Row"
(rij van dodencellen) doorgebracht.
In deze zelfde gevangenis vertelde
Floyd Wells het verhaal van een ver
borgen fortuin en een safe met meer
dan 10.000 dollar erin. De brandkast
stond in de modelboerderij van Clutter
in Holcomb dichtbij Garden City in het
verre westen van Kansas, aldus Wells
die als boerenknecht daar had gewerkt.
Hickock en Smith, die in de gevange
nis zaten voor het verzilveren van valse
checks en gewapende roof, zwoeren dat
zij na hun ontslag uit de gevangenis
het geld van Clutter zouden stelen. Op
de avond van 14 november 1959 slopen
zij het huis van de Clutters binnen om
hun gruwelijke plannen van marteling
roof en moord ten uitvoer te brengen
Hickock had tegen Wells gezegd dat
hij „geen enkele getuige" zou achterla
ten. Er was geen geld. De meervoudi
ge roofmoord bracht hen 80 dollar, een
transistor radio en een verrekijker op.
Clutter (48), zijn vrouw Bonnie (45),
hun zoon Kenyon (14) en dochter Nancy
(15), werdne vastgebonden, gekneveld
en met een jachtgeweer door het hoofd
geschoten. Clutters keel was doorgesne
den. De gruwelijke misdaad wekte de
verontwaardiging van de inwoners van
Kansas. Clutter was een vooraanstaan
de lekenpredikant van de methodisten.
De daders werden op 28 december
in Las Vegas gearresteerd. Hickock en
Smith bekenden.
(Advertentie)
STOURPORT (UPI) De politie
van Stourport in Engeland is op
zoek naar brandkastkrakers, die
van twee gedurfde inbraken slechts
een kater overgehouden hebben.
De vier mannen, die ervaring in het
vak moeten hebben, deden een in
braak in een fabriek, waar ze snij
branders en een bestelauto wegnamen.
Ze forceerden een tweede fabriek en
verlieten die met een brandkast
waarin 200 pond sterling zat, en met
drie flessen alcohol.
De politie vond de andere morgen
op een afgelegen landweg: snijbran
ders die niet gebruikt waren, een
bestelauto waaraan niets mankeerde,
een brandkast die niet geforceerd was
en 200 pond sterling bevatte, en drie
flessen met een whiskey-, brandy-
en gin-etiket er op die... leeg waren.
Ter gelegenheid van het 12,5-
jarig bestaan van de „Doofpot" zal
men binnenkort een door de me-
dailleur Kutterink ontworpen pen
ning kunnen kopen voor minimaal
f 12.50. De opbrengst van deze,
door Koninklijke Begeer geslagen
penning, komt geheel ten goede
aan het „Max Tailler-Reuma-
fonds''. „Hoofd"-motief van de
penning is het gelauwerde hoofd
van de moppentapper Max Tail
leur, dat van een passend rand
schrift is voorzien.
Aan het loket van de bur
gerlijke stand stond een
meisje. Zij had de armen
voor het luikje gelegd en
liet haar hoofd met kleur
loos piekhaar erop rusten.
Met holle ogen uit een
bleek gezicht keek ze naar
de moederlijke ambtenares
Een voor een schopte ze
haar schoenen uit en bleef
zo hangende staan praten
als een klein ongelukkig
kind aan moeders schoot.
„Ik kan niet meer", zei ze
met een dunne schelle
stem, „ik ben op van de
zenuwen. Nog 2,5 week,
dan is het over. Ik moet
me nou aangeven, ik be
doel ik moet aantekenen.
Ik wou dat het voorbij
was". Drie weken later
stond de kleurenfoto in de
etalage van de fotograaf;
een bloeiende bruid met
roze wangen (rouge), rode
lipjes (stift), gouden krul
len (spoeling en perma
nent) kittige voetjes (sa
tijn) en een allerliefste
lach. Die lach was puur na
tuur want ze was gelukkig.
