DE ROVER IN HET BOS
OOSTENRIJKS
Op visite bij oom en tante
eda, Tel. 34567
da - telef. 33200
Waalwijktel-2514
Houders New-Forest-Pony
in nieuwe bond bijeen
Herzlich
willkommen
in Österreich
N.S. SPOORT AAN TOT HYGIËNE
In mijn dorp geen carnaval
DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 24 FEBRUARI 1965
11
den. Wat doet
n op het vuur
weet dat die
it kalmpjes en
fijne van bri-
En 's morgens
en ziedaar
de moderne
it er op koken
ze zijn ideaal
kille voor- en
n niet duur en
eeft ze altijd!
In de griep-greep
bent U lusteloos
maar beslist niet
Syriërs ter dood
gebracht
wegens spionage
Anna Palowna's burgemeester:
DOOR
Walter Breedveld
DE OORLOC
DE VOS
Het gestolen prinsesje
De omgekeerde wereld ANNIE VAN ROOSENDAAL, Hcensedük 73, De Heen (NB).
10
11
fEN
mijn kreet reeds in de richting
van het hol, dat mij tot slaap
plaats had gediend. Maar het
was al te laat- Ik had rrrij wel
in veiligheid kunnen brengen,
maar ik zag Old Firehand,
Harry. Will en Dick door een
groot aantal vijanden ongeven-
Ik snelde hen te hulp.
(Advertentie)
liet u
plaats
waar u
net «tond
ÏO «hoon
alt u
hem i&H
graag vond:
Met ingang van 2
maart zal in de trein
en stationstoiletten de
hier afgebeelde toilet
juffrouw de reizigers
aansporen tot hygië
nisch gedrag.
Deze landelijke ac
tie is het gevolg van
een samenwerking
tussen de Nederlandse
Spoorwegen en de
Stichting tot bevorde
ring van hygiënische
gewoonten.
Vooral op de druk
bezette trajecten is
het schoonhouden van
de treintoiletten nl.
een zware taak, die
door deze actie ver
licht kan worden. Bo
vendien zijn de reizi
gers door een grotere
hygiëne uiteraard ge
diend.
(Van onze correspondent)
UTRECHT De fokkery van New Fo
rest Pony's in ons land gaat in de laatste
jaren hard vooruit. Zowel het aantal
stamboekleden als dat der merries en
hengsten is bijzonder snel toegenomen
gedurende de nog niet lange periode dat
het stamboek bestaat.
Deze groei heeft de hengsthouders
blijkbaar geïnspireerd om samenwerking
te zoeken. Dit zowel voor de stamboek-
houderij als voor het beter kunnen ex
ploiter en van goede New-Forest-dek-
hengsten.
Een aantal hengsthouders, leden van
het New Forest Pony stamboek, kwam
in Utrecht bijeen om een en ander in
concretere vorm te gieten. En met succes
is deze bijeenkomst besloten.
Met algemene instemming werd beslo
ten de bond van hengsthouders van
New-Forest-hengsten op te richten en
deze bond te schoeien op gelijke leest
als indertijd is gebeurd met de bond van
V.L.N.-hengsthouders. Deze laatste is toen
opgericht op initiatief van nu wijlen de
heren E. v. Binsbergen te Zoelen en dr.
C. Brands te Utrecht.
De secretaris van deze V.L.N.-bond, de
heer Vermond, gaf een uiteenzetting van
de werkwijze van bedoelde bond aan de
vergadering van vandaag, die werd voor
gezeten door de secretaris van het New
Forest Stamboek, de heer A. Heuff,
Amersfoort.
De hengsthouders nemen in de paar
den- en in de stamboekfokkerij een bij
zondere plaats in en het is goed dat ze
zich verenigen opdat ze elkaar meer als
collega's dan als concurrenten gaan be
schouwen. Bij de V.L.N. heeft men deze
doelstelling best begrepen: korte tijd na
de oprichting waren alle hengsthouders
als lid toegetreden. En de bond heeft
goed gewerkt, zowel in het belang van de
hele stamboekhouding als van de leden
der verenigingen.
Zo zijn verschillende kwesties geregeld,
o.a. ten aanzien van de hoogte der dek-
gelden, geschillen in koopkwesties (arbi
tragecommissie), verzekering der (kost
bare) hengsten, centrale inning der dek-
gelden enz. enz.
Momenteel is de New-Forest-fokkerij
nog in opkomst en kan nog vrij gemak
kelijk tot oprichting van een hengsthou-
dersbond besloten worden. Er zijn nog
niet zo vele hengsthouders en nu kan
nog gemakkelijk' overleg gepleegd wor-
[den.
Algemeen werd daarom besloten de
nieuwe bond van New-Forest-Pony-
hengsthouders op te richten en direct
daarop werd door de aanwezigen tot
voorzitter van de bond gekozen de heer
A. Heuff te Amersfoort.
De secretaris van de V.L.N., tevens se
cretaris van de V.L.N.-bond en hengst
houders, de heer A. J. Vermond, zal als
adviseur van de nieuwe bond optreden.
Verder werden tot bestuursleden zater
dag gekozen: voor het zuiden drs. P. C. A.
Otjens te 's-Hertogenbosch (secretaris),
C. P. A. v. d. Meulengraaf te Best (pen
ningmeester)voor het oosten de heer
D. A. Gesink te Sinderen en voor het
noorden de heer M. A. Ananias te Roden.
Uitvoerig werden daarna verschillende
aangelegenheden besproken waarbij o.a.
bleek dat nauwe samenwerking met de
V.L.N. zal worden betracht; aangeraden
werd de beide bondsvoorzitters over en
weer in de besturen zitting te doen heb
ben.
De vaste kern der arbitrage-commissie
zal zo mogelijk gevormd worden door de
zelfde heren als bij de V.L.N.-bond. Al
leen de dierenarts wilde men een andere
doen zijn.
De verschillende kwesties zullen door
het nieuwe bestuur, aan de hand van de
gehouden besprekingen, nader bestu
deerd worden en aan een in mei te hou
den algemene vergadering worden voor
gelegd. Hierbij kan dan ook over het
huishoudelijk reglement worden beslist.
(Advertentie)
machteloos! Neem
direct Rheumin.
Rheumin - tabletten helpen snel,
zeker en bovendien veilig! Ook
door de gevoelige maag uitstekend
te verdragen. 20 tabletten 68 ct.
Een Brocades - product, dus:
vertrouw er op!
De grens...en omhoog gaat de slag
boom voor een onvergetelijke vakantie.
In rijk Oostenrijk! Of U nu natuurliefheb
ber bent.ofkultuurminnaar.vertierzoeker
of rustgenieter,Oostenrijk is het vakan
tieoord naar Uw hart. En naar Uw porte
monnee, want Uw gulden is er nog
steeds heel wat waard!
Kom ook naar Oostenrijk!
maar win eerst alle inlichtingen In bij
Uw reisbureau of bij het
TOERISTENVERKEERSBUREAU
Attentie: het nieuwe adres is
Herengracht 437, Amsterdam.
Telefoon: 62188.
BEIROET Twee Syriërs, die we
gens spionage voor de Verenigde Sta
ten ter dood veroordeeld waren, zijn gis
teren vroeg terechtgesteld. De terecht-
gestelden zijn Farhan Attassi, een Ame
rikaanse staatsburger van Syrische af
komst, en zijn néef, Moeen Hakimi, ma
joor in het Syrische leger. Attassi werd
opgehangen, Hakimi door een vuurpele-
ton geëxecuteerd.
(Advertentie)
Elke OLVEH polis is winstdelend.
w
ANNA PALOWNA
„Zolang in mijn gemeen
te brooddronken nozems
in feestzalen herrie
schoppen, op straat ver
nielingen aanrichten en
bonje schoppen, zolang
komt er in mijn gemeen
te geen carnaval". Met
woorden van deze strek
king beschikte de burge
meester van Anna Pa-
lowna, mr. M. Th. Mijn-
lieff, afwijzend op het
verzoek van de vereni
ging „De Krabbetukkers"
te Den Helder om de ge
legenheid te krijgen zon
dag op een waardige
wijze in Arnna Palowna te
worden ontvangen. De
pogingen om te komen
tot de oprichting van een
carnavalsvereniging in
Anna Palowna zijn dus
bij voorbaat gedoemd te
mislukken.
Aanleiding tot dit ver
bod is de baldadigheid
van de jeugd.
„De welvaart is zo ge
stegen, dat die apen van
16 en 17, ik noem ze al
tijd bromnozems met
vreselijk veel zakgeld op
zak lopen. Door het grote
aantal vergunningen, dat
ik verleende, werden er
veel dansavonden gehou
den, soms wel twee of
drie in het weekeinde.
Maar door de baldadig
heid van de jeugd, die
tijdens de dansavonden
lichtelijk aangeschoten
geraakten, zagen we de
laatste tijd 's maandags
verkeersborden vernield,
omgedraaid enz. Deze
moesten dan weer wor
den gesloopt en vervan
gen worden door nieu
we", aldus burgemeester
Mijnlieff, die genoeg
heeft van deze baldadig
heid en door het ver
strekken van minder ver
gunningen de jeugd een
lesje hoopt te geven.
Daarom geef ik geen ver
gunningen meer af voor
na twaalven. Per café
mogen er in het vervolg
maar twee dansavonden
per maand worden ge
houden.
f „Wordt het niet veel te groot, Mari?"
f vroeg ze toen ze weer thuis waren.
I Hij lachte: ,,Nee, het wordt niet te
groot. We moeten veel ruimte heb-
l ben voor het monteren. Sommige on-
derdelen moet ik kunnen uitbesteden,
i andere kunnen we hier zelf maken.
f We kunnen hier een maaimachine in
f elkaar zetten, zelfs twee tegelijk.
Maar dan blijft er geen ruimte meer
°-X5 -oni.4n,og iets anders te doen."
„WH je dit bedrijf aanhouden?" vroeg
ze. „Ja, minstens tot de nieuwe fa-
hp^nanlf'v5 Ik hUUr Vaïl
het pand betalen en het loon van vier
mensen; over een paar maanden zul-
tlen, zlJn- Dat >s het maxi-
mum wat we kunnen hebben anders
f lopen We elkaar in de weg. Een k-iei-
ne constructiewerkplaats kan hier
draaien en dan nog primitief, dat ziet
u zelf wel. Het klinkerpad is veel te
t smal Het is iedere keer een hele
f toer voor de chauffeurs om de straat
f in te draaien en dan moeten ze nog
f het trottoir oprijden aan de overkant
f Ik hou mijn hart vast als zo'n man
t aan het manoeuvreren is met een
zware vracht- Een beetje te veel gas
en hij staat met zijn voorwielen bij
de mensen in huis. Lange vrachtwa-
gens moeten we in de straat laden.
Dat is geen doen voor de mensen.
J 2e sjouwen zich kapot.
Even zat hij met dromerige ogen
j v°°r zich uit te kijken en zei dan:
"Er zijn nog zoveel andere zorgen,
f grootmoeder. Meerwijk heeft goed
f verkocht op de tentoonstelling en de
t vakpers heeft gunstig over de ma
chine geschreven. Dat is heel mooi.
maar het mag geen incident blijven,
up de folder, die we in grote hoc-
J! 1je^en rondgestuurd, zijn
einig bestellingen binnengekomen.
Drie boeren zijn zelf naar de machi
ne komen kijken. Eén heeft gekocht.
™fVlet Dat is tekenend en begrij-
S' ™n primitieve werkplaats
nfml ver'r°uwen. Meerwijk is
sympathiek ontvangen, maar de naam
is nog lang niet gevestigd. Bovendien
kan ik straks niet voor de dag ko
men met één produkt; ik moet een
hele serie landbouwwerktuigen kun
nen aanbieden. Dat zullen niet alle
maal witte raven zijn, integendeel,
het zullen conventionele machines zijn
met hier en daar misschien een klei
ne vernieuwing.
Met de maaimachine heb ik in de
roos geschoten. Straks komt het pa
tent, waarschijnlijk voor heel Europa,
misschien vopr heel de wereld. Dat
is geen illusie, grootmoeder, het is
reëel. Het principe van de machine
is oereenvoudig, dat heeft Toon u ook
gezegd. Het lag voor iedere construc
teur voor het grijpen, maar als nie
mand het ziet, dan gebeurt er niets.
Ik heb het gezien. Noem het vakbe
kwaamheid, inzicht of geluk, dat doet
er niet toe- De machine zal het lang
doen. Ik zou op dit moment niet we
ten hoe ik er zelf nog iets aan zou
kunnen verbeteren en dat zal ande
ren ook niet gemakkelijk lukken. Bo
vendien kan men een machine met
een wereldpatent niet vlug van de
markt verdringen. Dan zou men een
heel nieuw principe moeten vinden
en dat is bij een maaimachine, die
weinig gecompliceerd is, niet eenvou
dig. Daarom durf ik het wat groter
aan te pakken waarbij ik mij er goed
van bewust ben dat ik pas aan
het begin sta. Meerwijk moet nog
helemaal geconsolideerd worden. We
zullen een suggestieve reclame blij
ven voeren in de kranten, we moe
ten doorgaan met folders rond te stu
ren. en ik moet tenminste een re
presentatieve man hebben om de boe
ren te bezoeken. Het moet geen heer
zijn en geen boer; hij moet wat tech
nisch inzicht hebben en hij moet voor
al een goed verkoper zijn. En dan
moet ik zelf hard aan de slag. Ik
moet een collectie voorbereiden waar
ik straks mee kan starten; daarbij
moet ik goed opletten dat ik niet raak
aan het patent van anderen. Misschien
lukt het om buitenlandse machines
in licentie te maken- En ik moet
hier de boel in de gaten houden. Ten
minste een jaar moet ik hier mijn
brood en liefst nog wat meer ver
dienen." Weer zat hij even dromerig
voor zich uit te kijken en zei dan:
„Ik hoop dan ook dat u me nog niet
in de s-teek laat. Ik kan u nog niet
missen". „Is dat niet een beetje na-
ief. Mari?", vroeg ze glimlachend.
,,Nee, dat is niet naief. Toen u in
het voorjaar zei dat u mij zou ko
men helpen, was ik woest. Ik vond
het pijnlijk en gênant; ik dacht dat
het voor u en voor mij niet te ver
dragen zou zijn. Maar ik ben blij dat
u hebt doorgezet. U hebt dit huis be
woonbaar gemaakt en u hebt mij tot
rust gebracht. U bemoeit zich nooit
met de dingen van de werkplaats en
toch hebt u ook daar een goede in
vloed. De mensen vinden u lief."
,.Ik zal nog wel even blijven als jij
dat nodig vindt", antwoordde ze een
voudig-
Als Harrie in het middaguur zijn
boterham op kwam eten, praat
ten ze over Mari en diens plan
nen; dat konden ze geredelijk doen
omdat Harrie overal van afwist. „Hij
verandert met de dag", zei Gode-
frieda. ..Hij is nu heel rustig en hij
doet alles overwogen. Ik heb goede
hoop dat hij zal slagen." Harrie knik
te instemmend. „Daar ben ik niet
bang voor, grootmoeder. Harries op
merking van enkele jaren geleden dat
Mari een dimensie meer had kwam
haar weer voor de geest. Waren dit
de eerste tekenen ervan? „Toon zegt
dat Mari een genie is", zei zij. ,,Hoe
denk jij daarover?"
Er was eens een heel oude vrouw
die heel alleen woonde in een huisje
aan de rand van het bos. Nee, toch
niet helemaal alleen. Want zij had een
oude liond met stijve poten en een
oude slaperige poes.
Op een dag klopte er een man bij
haar aan, een rover met boze bedoe
lingen. Maar toen de vrouw open
maakte, trok hij zijn liefste gezicht
en zei met huichelachtige stem: ,,Dag
moedertje, hebt u een slokje water
voor een dorstige reiziger?"
„O jawel", zei het vrouwtje, „en ook
wel een stoel om even op uit te rusten".
En ze liet de man binnen.
Toen hij op de stoel zat keek hij
eens in het propere huisje rond.
„Wat een keurige woning hebt u", zei
hij prijzend.
„Ik doe mijn best het netjes te hou
den. Maar het is hier eenvoudig," zei
het vrouwtje. „Ja," vond de man.
„Het is wel eenvoudig. Waarom koopt
u niet wat mooiere spullen?"
„Omdat ik een arme vrouw ben en
geen geld heb", was het antwoord.
„Nou, nou," lachte de man. „Er zal
wel een beurs met geld onder de ma
tras verborgen liggen. Een spaarduit
je. Een appeltje voor de dorst. Ik zou
maar oppassen dat er op een dag geen
rovers komen om het af te pakken."
„Van mij zal niemand rijker worden,"
zei de vrouw ronduit. „Ik heb geen
rode cent. Maar als iemand me kwaad
wil doen, dan heb ik een flinke knup
pel..' en zij greep naar een stok die
bij de deur stond. „Haha!" lachte de
man. „Een armzalig stokje in een
oude vrouwenhand, daar is geen man
bang voor!"
„Dan heb ik nog mijn hond, die ik op
indringers af kan sturen", zei de
vrouw flink.
„Bedoelt u dat oude stijve beestje
daar op de mat?" vroeg de man.
„Ja, die bedoel ik. Hij heeft nog
goede tanden om rovers in de benen
te bijten", zei de vrouw.
„Ik wed dat hij nog niet eens door
een kous kan bijten," spotte de ro
ver. „En dan heb ik nog mijn poes,"
zei het vrouwtje onverstoorbaar.
„Bedoelt u dat plukkerige stukje bont
daar achter de kachel?" vroeg de ro
ver.
„Ja, die bedoel ik. Mijn poes heeft
flinke nagels en ze kan iedereen naar
de keel vliegen."
„Ik wed dat die poes nog geen
druppeltje bloed uit mijn hand kan
slaan," zei de rover. „Ik waarschuw
je maar moedertje, sluit de deur maar
goed af, want er sluipt kwaad volk
hier in het rond. En nu ga ik maar
weer verder. Bedankt."
De rover stond op en deed alsof hij
verder trok.
Maar hij bleef in het bos. en wachtte
tot het avond werd, om de vrouw te
beroven. Want hij dacht wel zeker dat
zij spaargeld zou hebben verstopt on
der haar matras.
Toen de oude vrouw die avond klaar
was in haar huisje, zette zij voor
zichzelf een lekker kopje koffie. De
fluitketel stond op en terwijl zij al
vast wat suiker in haar kopje deed,
liet zij één korreltje op de tafel val
len. Eén klein korreltje suiker. Het
De mensen vluchtten allemaal, want
het was oorlog. Ze hadden allemaal
vlug een schuilkelder gegraven- Daar
begonnen al een paar soldaten te vech
ten. Er begon ook een kanon te schie
ten. De kinderen huilden allemaal en
de moeders ook. Er moesten nog Pa
pa's weg om ook soldaat te zijn.
Na vijf maanden was de oorlog ge
daan. De mensen en kinderen, waren
blij. maar het ergste was, dat ze nu
straatarm waren, en vroeger waren ze
zo rijk Uit dit land gingen de mensen
weg, ver weg met de trein. Er stonden
veel mensen bij het station. Eindelijk
konden ze naar het perron. Tuf, tuf, tuf,
daar kwam de trein aanpuffen. Ze had
den zeker al tien minuten gereden, toen
stopten ze. Er kwam een man in de
trein om de kaartjes te knippen. Toen
kwamen ze in Oostenrijk. Daar hadden
de mensen ook niet veel geld, en ze
reisden verder.
's Nachts sliepen ze in een hotel voor
niets, want die mensen hadden ook niet
veel geld. De mensen droomden over
de oorlog. De volgendie morgen ston
den er weer soldaten. Maar ze gingen
maar naar de kazerne, „Gelukkig",
zuchtte een oude meneer en hij liep
krom naar zijn stoel. De andere men
sen waren zich aan het aankleden. De
oude meneer was al vroeg opgestaan.
Toen vertrokken ze weer. Met de trein
De kinderen vonden het toch wel een
beetje leuk. Ze reisden en reisden maar
Soms stond de trein stil, dan waren
ze bij een station. De oude meneer
kon zijn kaartje nooit goed vinden, als
er een man kwam om het te knippen.
Opeens waren ze weer in Noord-Bra
bant Na tien weken waren ze thuis.
De kinderen waren allemaal heel blij,
maar het was wel erg, dat de soldaten
de lieve hond Bobbie hadden doodge
schoten. 's Morgens gingen ze allemaal
naar de kerk en ze hadden altijd geld
genoeg om brood te kopen. En ze dach
ten, dat het nooit meer oorlog zou wor
den....
Piet Matthyssen (7 jaar),
v. Lansehotstraat 21, Achtmaal
Achtmaal.
vrouwtje zag het niet eens. Maar een
vlieg die de hele dag al in de kamer
had gezeten, zag het korreltje wel.
Hij zoemde een paar keer in het rond
en streek neer op het tafelkleed. Hij
deed nog twee stapjes en begon zich te
goed te doen aan de suikerkörrel, die
voor zo'n kleine vlieg natuurlijk een
reuzeklont is. De vlieg zat midden op
de tafel en midden onder de grote pe
troleumlamp. Hij likte en zoog en was
zo druk bezig met de lekkernij dat
hij niet zag hoe een spin naar hem
loerde. De spin zat in haar web dat
zij gemaakt had in de krullen van de
petroleumlamp.
„Ba, ga jij eens van de tafel", riep
het vrouwtje en zij sloeg met haar
hand naar de vlieg.
„ZZZoemmm", de vlieg vloog op,
maar in zijn gulzigheid klemde hij de
suikerkörrel in zijn pootjes vast.
„zoem, zoem, zoem", daar botste de
vlieg tegen het spinneweb en meteen
zat hij gevangen. De vlieg rukte en
trok, het spinneweb beefde en trilde
in het lamplicht.
Dat zag de dikke poes. Die had al
de hele dag geslapen en voelde zich
nu echt opgekikkerd. „Zoemm, zzoem,
zzzimmm, zzzoemmm!" baste en siste
de vlieg in het net. De poes keek om
hoog, dook neer in zijn voorpoten en
sjoemp! daar sprong zij me eventjes
met een reuzensprong van de grond
op de tafel en van de tafel naar de
lamp. Klats, klauwde zij met haar
poot door het net en rinkeldekinkelde-
kink, daar viel zij naar haar reuze-
sprong tussen de kopjes op het koffie
blad van de oude vrouw.
De vlieg raakte bevrijd en raasde
dol van schrik door de kamer, bots
tegen het raam, zoem door de lucht,
bots tegen de spiegel, zoem langs de
grond, bots tegen de natte neus van
de hond! En het suikerkorreltje, dat
de vlieg nog al die tijd zo gulzig had
vastgehouden, schoot de hond in het
neusgat. „Wrrrafff!", blafte de hond
en „hatsjie, hatsjoe!" niesde hij te
gelijk. Toen begon de fluitketel te gil
len en de poes maakte met opgezet
te haren een kromme rug. „Psssssj!"
blies de poes.
Het leek of alle duivels tegelijk in
het huisje waren losgebroken. „Hei
daar hier jij Hola, weg jij!"
schreeuwde het vrouwtje. Bots, zoem,
bots, deed de vlieg, rinkeldekink, ram
melden de kopjes, psssj, psssj blies
de poes en hatsjie, hatsjoe niesde de
hond.
Daar buiten was de rover met bo
ze bedoelingen naderby geslopen en
hij wist niet wat hij denken moest
van al dat lawaai. Juist wilde hij
maar liever rechtsomkeert maken toen
de niezende hond met zijn styve po
ten tegen de deur viel. De deur vloog
open en de knuppel tuimelde naar bui
ten, precies tussen de voeten van de
boze rover. Hij struikelde en „auw-
auwauw" kermde hij. Maar liet spek
takel in het huisje overstemde zijn
geroep.
Het vrouwtje sloot de deur.
De hond had het korreltje uitgeniesd M
en ging doodmoe op zijn mat liggen.
De poes streek haar haren glad en
rolde zich op achter de kachel.
De vlieg verstopte zich in het gor
dijn.
En de spin begon het gat in zijn web
te maken.
„Hèhè," zei het vrouwtje, „is me dat
schrikken", en zij zette de ketel af,
ruimde de gebroken kopjes weg en
ging een dutje doen om te bekomen.
De rover had een groot gat in zijn
hoofd. Eerst bleef hij liggen om wat
bij te trekken. Toen bond hij zijn zak
doek om zijn hoofd. En na de knuppel
beleefd tegen de deur gezet te heb
ben, verdween hij stilletjes.
Hij is nooit meer in die buurt terug
gekomen.
An Mac Gillavry
LIA VERSCHUREN,
Steensedijk 26,
Hulst (Z) (9 jaar).
Bij een meer in het bos
Daar woonde eens een vos
Hij woonde er al jaren
Want hij had al grijze haren
Hij vond het wel fijn in het bos
Er was zo'n lekker zacht mos
Daar kon hij lekker op luieren
En op de paadjes kuieren
Maar vaak ook ging hij op jacht
En voor de dieren was hij niet zacht.
Hij stal haast alle kippen uit het hok
En kreeg het met' de boer aan <ie stok.
Maar hij kon steeds aan de boer ont
snappen
En kan nu nog steeds kippen gappen
Dus als je eens komt bij een meer in
het bos
Kijk dan eens uit naar Reintje de Vos.
Anja de Swart (11 jaar)
Baarleseweg 6
Chaam.
Er was eens een prinsesje. Op een
keer was dat prinsesje gestolen.
Haar mooie kleertjes hadden ze af.
gepakt. Het prinsesje deden ze in een
grote kist. Ze brachten haar naar
Duitsland. Daar stonden mensen
van de politie, die de wagen onder
zochten. Toen ze in de kist keken
en het prinsesje zagen zitten vroe
gen ze: „Wat betekent dat?" Toen
moesten de mannen wel zeggen
„Dat is het prinsesje, dat wij heb
ben gestolen". „Zoooo, zeiden de poT
litie-agenten, hebben jullie het ge
stolen? Dat mag toch niet. Breng
het prinsesje vlug terug naar haar
moeder". Dat deden ze toen maar.
José Heffels (7 jaar)
Sint Antoinedijk 2,
Oud-Gastel
Wil corresponderen.
Het dressoir staat op de radio
Het raam hangt aan de gordijnen
De kachel staat op de koffiekan
De straat rijdt op de auto
De vensterbank staat op de bloemen
De fiets rijdt op de man
De muur hangt aan het behang
De enveloppe zit op de postzegel
De fruitschaal ligt op de sinaasappelen.
ELLY VAN GROESEN (11 jr.)
Hoge Zeedijk 16, Zevenbergschenhoek
MIRANDA DE BRU1JN
—'- vX i t 0
Dorpsstraat 67, St.-Willebrord
Het was vakantie. Moeder zei: „Het
is vandaas zulk mooi weer, ik heb
best zin om naar tante Greet en ome
Jan te gaan". „Ja, daar heb ik ook
wel zin in," zei vader. En Riet vond
het natuurlek ook heel f(jn. „Gaan
we met de bus. moeder?" vroeg Riet,
„want ais we met de fiets gaan duurt
het zo lang." „Mü goed hoor", zei
moeder. En vader vond het ook goed.
Ze gingen eerst zichzelf klaarmaken.
Toen ze klaar waren zei vader, dat
ze maar op stap zouden gaan want
ze moesten nog een eind lopen- Dat
deden ze dus. Riet vond het echt ge
zellig om zo tussen vader en moeder
in te lopen. Zo naderden ze langzaam
de bushalte. Het was er al druk. Dc
bus kwam er al gauw aan. Vader zei
tegen de buschauffeur waar ze naar
toe moesten. Moeder en Riet hadden
al gauw een gezellig plaatsje gevonden
voorin. Vader was achter moeder gaan
zitten. Nu ging de bus vooruit. Het
ging lekker snel. Als je buiten keek
was het heel mooi. Je zag het land
schap waar de koeien graasden en je
zag bijna niets dan huizen. Toen stopte
de bus waar ze moesten zijn en ze
stapten uit.
Nu waren ze erg dicht bij het huis
van tante Greet en ome Jan. Het zag
er erg leuk uit. Ze belden aan.
Tante Greet en ome Jan waren heel
erg blij. dat ze gekomen waren. Wa
rempel kwam daar Lianneke van tante
Greet en ome Jan ook aan. Moeder
vond, dat het een erg leuk kindje was
geworden. „Ze is nu twee jaar", zei
tante Greet. ..Maar komen jullie maar
gauw binnen", zei tante Greet, ,,dan
zal ik eerst voor jullie een glaasje
limonade inschenken." Ze gingen naar
binnen, daar zag het er ook allemaal
even leuk uit. Even later zaten ze al
lemaal achter een glas heerlijke limo
nade. Mmmmmmm, wat smaakte dat
lekker! Riet ging nu spelen met Li
anneke. Wat had ze veel poppen. En
hele mooie zelfs. Ze had ook nog an
der speelgoed. ,,Nu", zei tante Greet,
..ik zal maar eens voor eten gaan zor
gen. anders hebben we straks geen
eten. Tante Greet maakte lekker eten
klaar. Het was koude schotel en het
zag er lekker uit. Na het eten hielp
Riet tante Greet met de afwas. Lian
neke moest nu naar bed. dat deed ze
iedere middag. Riet heeft die middag
nog veel plezier beleefd.
..Nu zullen we maar eens opstappen",
zei vader, „want we moeten om
half vijf bij de bushalte zijn." Vlug
namen ze afscheid. Vader zei, dat
tante Greet en ome Jan de volgende
keer maar bij hun moesten komen.
Ze beloofden, dat ze dat zeker zouden
doen. Toen gingen ze op weg naar
de bushalte, dat was gelukkig niet zo
ver weg. Ze waren nog maar heel
eventjes bij de bushalte of daar kwam
de bus al aan- De bus reed heel hard
en ze waren heel gauw weer thuis. Om
dat ze nog niet gegeten hadden, deden
ze dat eerst. Daarna las Riet nog wat
in een boek en toen het uit was ging
ze naar bed. Ze lag om half negen
onder de dekens. Riet zei tegen moe
der: ,,Ik vond het een fijne dag van
daag".
Annie Maas
Koolpad 22
Bavel.
1
