Is dialoog tussen katholieken
en communisten mogelijk?
kalfsleer
INTERESSANTE POGING IN „ITALIË"
On-politieke
benadering
een fictie
GIVE
A MAN
A LUCKY
B
Proeve
in de geest
van een
gesprek
van La Pira
Chefarine 4"
omdat lucky een echte amerikaan
is, omdat lucky't helemaal heeft,
omdat 't Lucky Strike is,
daarom liever lucky
Door:
dr. K. J.
Hahn
Grïepbestrijding met
4 middelen tegelijk!
TL
Russen geven
eindelijk toe:
Hitler is dood
Na moord op Malcolm X
Cassius Clay's
flat uitgebrand
Scheiding
AI te gedurfd
Nuchterheid
DOOR
Walter Breedveld
R(K)otary
Voorbeeld
Persmonopolies
Verkeersellende
De man van 40
Lolita
Geen vrijetijdsbesteding
Citaten
DAGBLAD DE STEM VAN DINSDAG 23 FEBRUARI 1965
ROME Dezer dagen werd in Rome in tegenwoordigheid en tijdens een dis
cussie van katholieken, communisten en anderen een nieuw verschenen boek
gepresenteerd: „II dialogo alla prova", d.w.z. Proeve van een dialoog, (uitgeverij
Vallecchi, Florence), waarin vyf katholieken en evenveel communisten telkens
in een uitvoerig opstel hun gedachten uiten over de mogelijkheid van een
„dialoog" tussen communisten en katholieken. De gedachte ging uit van de
katholieke leraar voor geschiedenis en wijsbegeerte, Mario Gozzïni uit Florence,
die ook de belangrijke introductie heeft geschreven.
king. Intussen zet het voorname lid van
de communistische partijleiding Amen-
dola zijn actie voor om de communisten
bereid te vinden met socialisten en link
se katholieken een nieuwe partij op te
richten.
Dit alles moet natuurlijk tegen een veel
wijdere en rijker geschakeerde achter
grond gezien worden: de verkiezingen
van de Italiaanse president hebben eind
december opnieuw de kracht en gesloten
heid van de Communistische Partij ge
toond. Bij de gemeenteraadsverkiezingen
van eind november hebben de commu
nisten de 26 pet. en meer van de af
gegeven stemmen behaald. Deze groeien
de politieke en fnaatschappelijke macht
en invloed van de communisten mani
festeerde zich in een tijd, waarin paus
Joannes het verschil tussen de dwaling
en de d wal enden onderstreepte, en een
veel besproken onderscheid maakte tus
sen de „wijsgerige dwalingen" en de
hierop gebaseerd „historische stromin
gen" op cultureel, sociaal, politiek en
ander gebied, in de tijd van „Mater et
Ma gistra" en vooral van „Pacem in Ter-
ris". Hier wordt een vredesmotief zicht
baar dat tenslotte ook de geest van het
gehele concilie bepaalt, en dat ook in de
lange passages uitkomt, die paus Paulus
VI in de encycliek „Ecclesiam Suam"
aan de dialoog wijdt.
(Advertentie)
Gozzini komt, zoals hij zelf zegt, uit de
omgeving van La Pira, uit de sfeer van
Florence, met haar speciale open, wereld
omvattende missie- en vredesgeest die de
naam van La Pira draagt. Gozzini werd
onlangs reeds bekend door zijn boek
„Concilio aperto" (eveneens bij Vallec
chi verschenen) en heeft zich hierin ook
aan breder publiek voorgesteld als een
van de weinige, maar niet onbelangrijke
Italiaanse katholieken, die zich bewust
tot een open katholicisme bekennen.
Het boek verschijnt in een land, dat
wel als geen ander Westeuropees of wes
telijk land in de richting van de gestel
de vraag gedreven schijnt; op een ogen
blik, in een constellatie, waarin het on
derwerp „dialoog" een bijzondere actua
liteit en een bijzondere klank heeft. Voor
sommigen hoopgevend en perspectieven
openend, voor anderen van een sombere
dreiging. De liberale „Corriere della
Sera" en natuurlijk het blad van de
kleine groep van Italiaanse Gaullisten
„Folla", hebben het meteen gekraakt en
zich bezorgd afgevraagd, waarom de ker
kelijke autoriteiten zich over een zo
geestverwarrend boek nog niet hebben
uitgesproken.
De actualiteit van het onderwerp kan
inderdaad niet ontkend worden: de se
cretaris van de Italiaanse communistische
partij, Luigi Longo, verklaarde dezer da
gen, dat zijn partij ondanks de anti-com
munistische resolutie van de partijraad
van de Christen-Democratische partij
hun pogingen zullen voortzetten, om met
de katholieken tot een gesprek te ko
men, in casu tot een politieke samenwer-
CHICAGO Bij een vermoedelijk op
zettelijk ontstane brand is de flat van de
wereldkampioen zwaargewichtboksen,
Cassius Clay, in de as gelegd.
Volgens de politie ontstond het vuur
op de eerste verdieping enkele uren na
de moord op de negerleider Malcolm X
in New York. De brand breidde zich uit
tot de tweede verdieping van het ge
bouw, waar Cassius Clay zijn woning
heeft. Clay is lid van de „black muslims"
een vereniging van neger-extremisten,
waarvan Malcolm X vroeger ook lid is
geweest om later met zijn „black natio
nalists" een nog extremer koers te gaan
varen.
De brandweer kon nog geen onmiddel
lijke opgave van schade doen, maar ver
klaarde, dat de woning van Clay en die
op de eerste verdieping goeddeels waren
vernield.
Is het dan niet begrijpelijk, dat som
mige katholieken zich afvragen of "de
nieuwe oecumenische houding niet ook
op de „fratelli separati", de gescheiden
broeders, de communisten, kan worden
toegepast? Zo zegt het tenminste Mario
Gozzini in de zeer lezenswaardige inlei
ding. En hij zet dan ook uiteen, waarom
dit z.i. wel kan. Hij houdt zich geheel aan
de nieuwe oecumenische geest, zoals die
door paus Joannes tot in zijn „oecume
nische dood", zoals Gozzini zegt, werd
uitgestraald en de kerkgeschiedenis een
nieuwe en v-Trassende richting deed ne
men.
De argumentatie wordt wankel, zodra
Gozzini niet meer de plicht van de
christen tot een dialoog, maar ook de
mogelijkheden aan communistische zij
de uiteenzet. Een belangrijke conditie
lijkt ons al vast zuiver illusoir: volgens
Gozzini moeten in ieder geval politiek
en wijsbegeerte van elkaar gescheiden
worden. „Wij geloven niet aan een mo
gelijkheid tot politieke samenwerking
in de gegeven situatie en verzetten ons
tegen iedere hierop gerichte interpre
tatie, van welke zijde ze ook moge
komen. De door ons bedoelde dialoog
is niet politiek".
Dit achten we een pure fictie: de com
munist die niet politiek denkt en han
delt, is geen echte en geen representa
tieve communist. De bedoelde dialoog is
daarmede niet bereikt. Het heeft geen zin
over het hoofd te zien dat wijsbegeerte
en actie, „wetenschap" en partij, geloof
aan het communistische programma en
concreet politiek engagement voor een
communist identiek zijn. Dat is het ken
merk van het communistische wijsgerige
denken, en het kenmerk van het politieke
fandelen: ideologie kan van de actie niet
gescheiden worden en omgekeerd. Daar-
Advertentie)
Kalfsleer heeft met recht een voorname plaats
veroverd in het stijl-interieur. Probeert u deze
elegante zetel eens. Als gegoten heeft de
vakman het soepel-sterke materiaal verwerkt.
Door een vernuftige constructie heeft de „zit"
een blijvend snelle herstelkracht. En het weg
zinken in de donsgevulde kussens is eer» ver
fijnd genot op zich!
Ook teverbaar met twee- en driezits-canapé
stijl \en\ standing
mede is een dialoog nog niet per se uit
gesloten, maar hij eist een minder spi
ritualistisch optimisme en meer werke
lijkheidszin, ook meer zin voor de exis
tentiële werkelijkheid van de gespreks
partner, zonder welke een gesprek niet
mogelijk is.
Vervolgens lijkt het ons toch wel wat
te gedurfd te menen dat men de „oecu
menische" dialoog-houding zo welge
meend kan toepassen op een communist
met wiens wereldbeschouwing een oecu
menische discussie niet eens beaamd
wordt. De „fratellif'^eparati" zijn iets an
ders dan de gescheiden broeders. De ma
terialistische, atheïstische communisten,
die volgens de voorzitter van de ideolo
gische commissie van de Sovjet-Russi
sche Partij Iljitsjew altijd anti-godsdien
stig moeten zijn, kunnen ook psycholo
gisch moeilijk op hetzelfde vlak geplaatst
worden als degenen, die met de katholie
ken in Christus geloven. Er is dan altijd
een dialoog mogelijk, maar zoals reeds
gezegd, in een andere vorm, onder an
dere condities.
Dit blijkt zeer gauw, als men de op
stellen van de communisten leest in het
boek „11 dialogo alla prova": ze ver
dedigen een systeem, niet alleen een
idee, ze meten de nieuwe stromingen
in de Kerk naar de Marxistisch-Le-
ninistische ideologie, ze zijn allen zeer
getrouwe en ook vooraanstaande func
tionarissen. Ze voeren geen dialoog, ze
verkondigen een these, ze oordelen en
veroordelen, ze verschillen van hun
katholieke gesprekspartners door hun
„beslotenheid", die perfect is. De op
stellen staan naast elkaar, de dialoog
moet nog komen.
Natuurlijk is dit niet verrassend voor
iemand die weet dat een communist niet
uit zijn politieke, totalitaire denkstruc
tuur met een openhartige emotionaliteit
gelicht kan worden. Toch is het boek een
prikkelende uitdaging: Togliatti, de leider
van de Italiaanse communisten heeft
zo is het in de opstellen op verschillende
plaatsen te lezen al vanaf 1944 gezegd,
dat er een samenwerking en een contact
met de katholieken moet komen. Hij heeft
het ouderwetse atheïsme verworpen, en
vroeg een „eerlijk en open" gesprek met
de christenen. Anders zou men als een
hypocriet beschouwd worden, want, zo
staat het in zijn testament van Jalta te
lezen: slechts door een dergelijke eer
lijke dialoog kan men het „religieuze be
wustzijn overwinnen"! Dit is het fasci
nerende, pakkende, gevaarlijke en toch
weer aanmoedigende aspect van deze mo
gelijkheid van het contact: misschien kan
de christen door deze fagade van totali
taire ideologie, door deze zuiver politie
ke tactiek, door deze verharde korst van
atheïsme heendringen. Dit is echter al
leen mogelijk, als men minder illusionis
me, minder realiteitsvreemd optimisme,
minder blindheid voor de politieke in
tenties van de partner heeft. Het boek
van Mario Gozzini bewijst helaas dat van
deze nuchterheid in het christelijk en
thousiasme weinig te vinden is.
(Advertentie)
Zonder de maag van streek te maken I
De vier geneesmiddelen, verenigd
in Chefarine „4", zijn elk afzonder
lijk in de hele wereld beroemd ge
worden en hebben reeds miljoenen
mensen baat gebracht. Te zamen
werken zij nog beter en doen wer
kelijk wonderen. Eén der bestand
delen zorgt dat - niettegenstaande
de krachtige werking - ook een
gevoelige maag niet van streek
raakt.
BEROEMDE GENEESMIDDELEN
IN ÉÉN TABLET
BERLIJN Rusland heeft voor de
eerste maal openlijk toegegeven, dat
Adolf Hitler zelfmoord heeft gepleegd in
de bunker van zijn kanselarij in Barlijn.
In het Oostduitse radiobericht, waarin
Hitiers dood werd bevestigd, werd verder
gezegd, dat de Russen zijn verkoolde li
chaam in de tuin van de kanselarij, waar
het was begraven, hadden gevonden.
De westelijke geallieerden hebben,
sinds zij in 1945 Berlijn bezetten, aange
nomen, dat hij was overleden.
Een inlichtingendienst meldde indertijd
dat Hitier zichzelf had doodgeschoten en
Eva Braun, die nog maar enkele uren
met hem getrouwd was, in de vroege
ochtenduren van de 30ste april vergif
had ingenomen toen de Russische bom
men rondom de kanselarij vielen.
De Russen hebben echter lang beweerd,
dat er geen bewijs was om het geloof in
Hitiers dood te stérken.
Na 18 jaar stilzwijgen geven de.Russen
nu officieus toe, dat Hitier dood is.
Een vrouwelijke Russische officier
heeft de dood van Hitier na de val van
Berlijn onderzocht. Volgens haar werden
de verkoolde lichamen, die zeker van
Hitier en Eva Braun moeten zijn geweest,
uit een bomkrater gehaald.
Ook weet zij, dat Hitiers tandarts aan
de hand van diens tanden het lichaam ge
ïdentificeerd heeft.
r
VAN COOTHPLE1N 12 - TEL. 01600-39400
,,Ik ben hier gekomen omdat je
de boel liet verslonzen, Mari. Maar
ik blijf niet. Er moet hier een
jonge vrouw komen." Daar werd
hij verlegen van en dan sloeg de
drift door. Met gebalde vuisten zat hij
binnensmonds te mopperen en te
vloeken. „Daar is Mari nog niet aan
toe", zei Harrie later toen ze het
hem vertelde. ,,U moet daar niet zo
op aandringen. Dat komt wel. Overi
gens ben ik het met u eens dat u niet
mee naar die tentoonstelling bent ge
gaan."
,,Laat Jan met je meegaan," zei
ze snel. „Met september heeft hij
nog geen colleges. Dat zal hij graag
doen, dunkt mij."
Weer keek hij haar aan, opeens ge
heel gekalmeerd. Jan meenemen, dat
was een goed idee. Ze vonden er dit
op, dat Mari op de dag voor de ope
ning met zijn vader en moeder en
Godefrieda naar Utrecht reed; de
rest van de familie zou in de loop
van die week gaan kijken. Daar stond
de grote maaimachine op een ver
hoogd platform in een veld van
kunstgras, omgeven door zware,
goudgele koorden- Elektrische kracht
deed het werk van paard of tractor;
onafgebroken maaide en bundelde de
machine lucht. Aan beide zijden van
het platvorm stond een langwerpig
palmhouten bordje met in witte let
ters alleen de naam: Meerwijk.
„Het ziet er goed uit," zei vader
Toon. ,,Je moest ons vlug laten we
ten hoe het gaat"
Mari gaf een etentje in Utrecht en
bracht hen dan naar huis. Een uur la
ter vertrok hij weer; de volgende
morgen wilde hij vroeg op de ten
toonstelling zijn.
Omstreeks half twaalf belde Jan
Meerwijk Godefrieda op.
„Toen ik hier binnenstapte" zei
hij met zijn wat geaffecteerde studen-
tenstem, „kreeg ik meteen van Mari
opdracht u op te bellen. Hij heeft
al twee machines verkocht, een aan
een rijke Groningse grasboer en een
aan zo'n zelfde vent uit Westfalen.
Hij is nu weer aan het praten. Ik
geloof dat dat zaakje goed gaat lo
pen."
„Ik ben erg blij voor Mari," zei
Godefrieda. ,,Doe hem de groeten
van mij en wens hem goede zaken."
„Kunt u ervoor zorgen dat ze dit
thuis te weten komen?" vroeg Jan-
„Dan zal ik erheen moeten gaan
in de namiddag. Ik kan ook een van
de jongens sturen op de fiets met
een briefje."
„Nee, laat dan maar, oma. Dan
stuur ik ze thuis wel een uitgebreid
telegram."
r\e maaimachine werd een groot
succes. Mari kwam thuis met
een flinke orderportefeuille, ei
genlijk al te veel voor het begin. Om-
dat de herfst nog moest beginnen had
hij ruime leveringstermijnen kunnen
bedingen. Dat was gelukkig, want nu
had hij tijd om de boel goed te or
ganiseren. Nog meer dan om de goe
de verkoop was hij blij met het gun
stige oordeel van de vakpers. De naam
Meerwijk was in een klap bekend-
„Ik moet vlug gaan bouwen op het
industrieterrein zei hij- „Sobere, prak
tische werkhallen zonder tierlantij
nen, ik mag geen uur verloren la
ten gaan". Tegen Willem zei hij: „Als
jij wil beginnen, ga je gang. Met
mijn orderportefeuille als onderpand
kan ik zoveel bankkrediet krijgen als
ik zelf wil." „Waar wil jij een sla
gerswinkel beginnen?" vroeg Frieda.
„Geen slagerswinkel, moeder. Een
vleesfabriek. Daar is geld mee mee te
verdienen." „Dat heeft Willem altijd
gewild", zei Godefrieda. „Jullie moe
ten er nog maar eens rustig over
nadenken", wendde zij zich tot de
jongens. „Ik kan ook nog wel iets
doen als Willem geld nodig heeft."
„We zullen het kalm bekijken en be
spreken", zei Mari. „We moeten er
ook met Harrie en Toon en Jan over
praten".
godefrieda bleef nog tot het mid-
den van het volgend jaar in
het huis boven de werkplaats
in cfe stad. Dat jaar had een heel
ander karakter dan het vorige- Mari
had nog maar zelden zijn overal aan.
Soms als het werk zich ophoopte stak
hij een handje toe en dan met de
vaart en de dynamiek, die ze van
hem kenden. Dat was nodig om het
werk klaar te krijgen en hij deed
het graag; de overgang van zelf mee
werkende smidsbaas naar fabrikant
kon blijkbaar niet abrupt gaan; er
was tijd nodig voor aanpassing. Ze
had hem altijd gezien als een nette
smidsjongen; de overschakeling kon
ze zich in het begin niet goed voor
stellen. Hij had het nu druk met be-
sprekingen met de architect, met
het gemeentebestuur en met techni
sche mensen van de gemeente. Het
ging allemaal niet zo eenvoudig als
hij het zich had voorgesteld- De ge- 1
meente was het niet eens met de so
bere werkhallen. die hij wilde bouwen,
ze moesten een bepaalde vorm heb-
ben, die paste in het totaal van fa-
brieksgebouwen op het industrieter
rein. Hij praatte veel met de jongens
thuis en vooral met Jan, die zich
nu sterk interesseerde voor het be-
drijf van zijn broer. 1
's Avonds zat hij het haar allemaal
uit te leggen. Hij liet haar de eer
ste schetstekening zien, later de werk
tekeningen. Twee werkloodsen naast
elkaar met een fraai gebogen lijn en
met een woonhuis voor een portier
controleur. Ze begreep het niet goed,
ze was niet geoefend om vanaf een
tekening ruimtelijk te zien en te den
ken. Dat kon ze iets beter toen ze
naar het witte zand gingen kijken
waar de fabriek zou komen te staan.
KNIPSEL
KRANT
De Rooms-Katholieke Kerk, die tot voor kort, zoal niet strikt afwijzend,
dan toch met grote reserve stond tegenover het lidmaatschap van rooms-
katholieken van een beweging als Rotary, is bezig haar standpunt te ver
anderen.
Dit past bij de wijzigingen van vele opvattingen en bij de verschuivingen
op geestelyk gebied, die de laatste jaren in de Rooms-Katholieke Kerk en
bij haar ambtsdragers aan de orde zijn. In het buitenland is het lidmaat
schap van de Rotary voor de kerk nooit een probleem geweest. In Neder
land was het dat wel. Het is gelukkig, dg«t daarin nu verandering komt.
Bij vele rooms-katholieken in Nederland was reeds lang twijfel gerezen
aan de juistheid van de door hun kerk gevolgde gedragslijn. Met name de
Sint-Adelbert Vereniging komt het compliment toe in dezen voor een ge
zondere opvatting te hebben gepleit.
Het besef van openheid, dat nu ook op dit gebied bij de Rooms-Katholieke
Kerk doorbreekt, is een verblijdend verschijnsel. Een symptoom van iets
goeds, dat verdient gesignaleerd te worden in een« tyd, die zoveel symp
tomen van zorgwekkende aard te zien geeft.
(Alg. Handelsblad).
Na afloop van de raadsvergaderingen in Dodewaard kunnen burgerij en
journalisten tegenwoordig vragen stellen aan het college van b. en w.
Het publiek mag tijdens het informele samenzijn nadere informaties in
winnen over de agendapunten, die al of niet uitvoerig zijn behandeld of
als hamerstuk zijn afgedaan. Eventuele kritiek kan tot uiting worden ge
bracht, misverstanden kunnen uit de weg worden geruimd. Ziehier een
loffelijk initiatief dat verdient elders in het land te worden nagevolgd. Niet
alleen wordt met een dergelijk vragenuurtje de belangstelling van de bur
gerij voor de politiek en de bestuursproblemen van de eigen gemeente ver
sterkt, ook de verhouding tussen overheid en publiek kan op deze wijze
worden verbeterd.
(Vrijheid en Democratie).
Waar geen of weinig kans bestaat op de „choc des opinions" komt
er van de kritische functie van de pers door de bank heen niet veel
terecht. Om deze reden is de pers in dictatoriaal geregeerde landen
dan ook altijd volkomen gelijkgeschakeld(de uitdrukking, die de
nazi's gebruikten voor het in één uniform harnas persen van alle
vormen van menselijk samenleven)
Het verschijnsel is inhaerent aan elke dictatuur, zowel van extreem
links (Sovjet-Unie) als van ultra-rechts (Caudillo-Spanje).
Maar ook de democratische landen staan aan dit gevaar bloot. Zoals
in het economisch leven een monopoliepositie funest is voor de
onderlinge concurrentie, zo kan een gezonde democratie verzieken
door het optreden van exclusieve krantencombinaties (Hearst, North-
cliff e, Beaverbrook)
Dit punt is ook voor Nederland actueel: de recente manipulaties
van het (r.-k.) Teulingsconcern zullen velen te denken hebben ge
geven. Men maakt zich terecht bezorgd over de sterke concen
traties in de bankioereld, maar dat onder onze ogen een publiciteits-
poliep bezig is een aantal bladen met voorheen onafhankelijke
redacties tot zich te trekken, wordt helaas nog niet algemeen ingezien.
(Chr. Historisch Weekblad)
De verkeersellende is een gevolg van het malle idee dat iedereen die voor
zijn rijbewijs slaagt, geschikt is een auto te besturen. Dat is onjuist. Een
rybewys is een technische proef. Moraliteit, hoffelijkheid en voorzichtigheid
worden niet gemeten, hoewel ze véél belangrijker zijn. Tweeduizend doden
per jaar bewijzen dit. We moeten eindelijk eens af van het waanidee dat
„iedereen" een auto besturen kan.
(Ingezonden brief in Alg. Handelsblad.)
Om meestal aanwijsbare redenen zijn mannen als brillantinesjeik Rudolf
Valentino, zacht-zijige Ramon Navarro, intellectuele dromer Gérard Philip
pe en jongensachtige Anthony Perkins de filmidolen van de vrouwelijke
jeugd geweest. Maar nu vragen de sociologen zich af wat er ineens met het
meisje anno 1965 aan de hand is. Steeds meer schijnt ze zich af te keren
van onstuimige jongens als Delon en Belmondo en wie haar aantrekken zijn
vrijwel zonder uitzondering veertigers!
Dat wordt bewezen door de kassuccessen van films waarin de hoofdrollen
worden gespeeld door een Richard Burton, een Rex Harrison of een Mar
cello Mastroianni gerijpt, vermoeid of ironisch en altijd met een door
levenservaring getekend gezicht.
(Haagse Post.)
Meldde mode-autoriteit Eugenia Shepherd haar Amerikaanse leze
ressen: „Er is weinig nieuws aan het mode-front, de belangrijkste
gebeurtenissen van het seizoen is de verandering van de benen; die
doen niet langer meer aan Maillol denken.
Wie zich respecteert heeft spillebenen. Van die on sexy benen die
aan een kind doen denken. Het vermageren moet zover doorgevoerd
worden dat er geen zweem van een kuit meer te bespeuren valt.
Benen met kuiten zullen gek gevonden worden. Het nieuwe ideaal
lijkt net zoveel op een bovenarm als op een been.
Het moeten voor 100 pet. Lolita-benen zijn".
(Haagse Post)
Evenals wy het begrip „mens" in de loop der tijden scherper zyn gaan
zien, zo is ook de opvatting van het begrip „caritas" veranderd. Velen van
ons denken nog, wanneer ztf het woord caritas horen, aan LIEFDADIG
HEID en hebben daar een opvatting over, zoals die gangbaar was in de
negentiende eeuw. Liefdadigheid was toen een vorm van vrijetijdsbesteding
voor betergesitueerden, die zich tot de armen, tot het volk richtten, om
deze mensen sociaal en zedelijk op te heffen. Liefdadigheid bestond uit het
geven van aalmoezen. „Christelijke" liefdadigheid werd beoefend door men
sen die dit werk deden om daardoor verdiensten voor de hemel te ver
werven. De naaste was dus een voorwerp, dat men in zekere zin gebruikte,
om er zelf geestelyk beter van te worden. Wanneer men in deze geest nu
nog liefdadigheid zou beoefenen is dit geen caritas meer. Het is zelfs in
strijd met de moderne geest van caritas, die een zorg is voor de medemens
om hem zelf, voor iedere medemens daadwerkelijke interpersoonlijke
liefde.
(Bossche Bisdomblad.)
De kerk van morgen is niet wat de kloosters zullen zijn, maar
wat de christelijke gezinnen zullen zijn; en een gezin zonder
vrouw is nog altijd ondenkbaar.
(Maria Rosseels)
Zolang er geen nieuwe crisis uitbreekt, zal het aantal werkende
vrouwen, ondanks alle verzet, toenemen en zal de levensstandaard
zich gaan aanpassen aan een dubbel loon, wat ontevredenheid in de
gezinnen met een enkel loon zal meebrengen.
(Mevr. Annie Romein-Verschoor)
Het is geen verwilderde toekomstfantasie, maar een mogelijk*
heid, neen, een onvermijdelijkheid binnen het bereik van enkele
decennia, dat door de automatisering het werk, althans binnen
de geïndustrialiseerde landen zo zal zijn ingekrompen, dat we
de keus zullen hebben tussen óf een onvoorstelbare werkloos
heid met alle catastrofale gevolgen van dien óf een algemene,
laten we gissenderwijs zeggen 4-urige werkdag.
(Mevr. Annie RomeinVerschoor.)
Het is wel eens goed om vast te stellen bij alle glorie van deze
gouden RAI, dat men hier 10 jaar geleden in Nederland heeft
kunnen voorzien wat voor een verkeerschaos het op de weg zou
worden. Daar hoefde men niet voor naar Amerika te reizen.
Nu wordt de achterstand steeds groter, de oplossing steeds kost
baarder. En men blijft weigeren om op lange termijn vooruit te
plannen. Als we nu eens iedere belastingcent die door de groei
van het aantal auto's wordt ingebracht, aan wegen zouden be
steden, zou dat al iets zijn-
(RAI-directeur Van der Meer.)
