ANWB onderzoekt
wrakken probleem
Zomer bij Menko
Nieuwjaarswensen
Wie schrijft er nog een brief
De vrouw met de broek
Meningen van experts
1965
Takelaar stopte ermee
MAJORICA
Rijkspolitie
niet zo
pessimistisch
r
Gemakkelijke stoffen
met moeilijke namen
8
parels
mondiale allure
Ook Engeland
overweegt actie
tegen piraten
Turken krijgen geld
van Cyprische
regering
DOOR
Walter Breedveld
Sous-pantalon
DAGBLAD DE STEM VAN DONDERDAG 31 DECEMBER 1964
DEN HAAG De ANWB is een onderzoek begonnen naar de aan
sprakelijkheid voor het van de weg (laten) verwijderen van door on
gevallen ontstane verkeerswrakken die het verkeer in gevaar brengen
en -of uit het bevrijden van de inzittenden.
De aanzienlijke post aan dubieuze debiteuren die dit werk vaak op
levert voor particuliere bergingsbedrijven zou sommige kopschuw ma
ken om bij de eerste melding van een ongeval met hun kostbaar mate
riaal uit te rukken. De ANWB meent dat, als dit inderdaad het geval
is, er een oplossing voor moet worden gevonden, omdat anders mensen
levens op het spel worden gezet. De bond voert hiertoe overleg met
alle betrokken instanties.
Zij, of hun assuradeuren, zeggen dan
dat ze geen opdracht gegeven hebben.
Overdrijft de Veghelse aannemer als
hij stelt dat er een ernstig gebrek aan
organisatie bestaat in het bergingswerk
op de weg of ligt hier inderdaad ter
rein braak voor de overheid of de
ANWB? De verkeersbond heeft zich tot
taak gesteld deze zaak het komende
jaar haarfijn uit te zoeken.
(Advertentie)
BREDA
Firma Kolsteren,
Grote Markt 5
GOES
Firma v.d. Reepe,
Papegaaistraat 8
ROOSENDAAL
Firma de Klerk,
Molenstraat 53
TERNEUZEN
Firma v.d. Sloot,
Noordstraat 26,
TILBURG
Firma van Baaien,
Heuvelstraat 15
Firma Exquis,
Heuvelstraat 95
De zaak is aan het rollen gebracht
ioor de heer F. van Grinsven, eigenaar
v an een takel- en bergingsbedrijf te Veg-
ïel. Met zijn zes wagens van tezamen
jijna 3,5 ton meest dumpmateriaal
oestrijkt hij een groot deel van Oost-
Brabant. Onlangs liet de heer van Grins
ven weten dat hij niet meer van plan
is om direct maar zijn kraanwagens
en personeel naar de plaats van een
ongeval te sturen, tenzij hij vooraf een
schriftelijke opdracht voor het karwei
krijgt. De afgelopen tien jaar is gemid
deld 10 procent van mijn kosten niet
verhaalbaar gebleken, zo zegt hij, en
daarom wil ik er nu mee stoppen. Ik
moet tenslotte ook mijn brood verdienen.
De heer van Grinsven meent, dat de
overheid in gebreke blijft. Mensen die
door een verkeersongeval ingeklemd zit
ten in een autowrak blijven volgens hem
vaak veel te lang verstoken van des
kundige hulp. Als die hulp wel verleend
wordt, gebeurt dat meestal door een
particulier. Maar die moet dan maar
zien hoe hij aan zijn centjes komt.
Bij de rijkspolitie ziet men de zaak
niet zo somber in. Wij beschikken ove-
vrij eenvoudige richtlijnen voor dergelijke
gevallen, zo zei een woordvoerder: ais
er sprake is van een geconstateerd straf
baar feit, b.v. de auto verkeert in slech-
e staat dan volgt inbeslagname. De
I kosten van het van de weg halen en
eventueel naar een politiebureau bren
gen zijn dan voor rekening van de rijks
politie. Als er geen sprake is van een
strafbaar feit en de eigenaar van het
voertuig is niet bij het ongeval omge
komen of gewond, dan moet deze zor
gen dat het wrak wordt weggehaald,
uiteraard op zijn kosten. Kan de eige
naar niet (meer) worden aangesproken,
dan zorgt de rijkspolitie er voor dat de
,veg wordt vrij gemaakt
Volgens de heer van Grinsven komt
van deze regeling in de praktijk echter
niets terecht. De lagere rijkspolitiemen
sen hebben geen bevoegdheid om op
dracht te geven tot bergingswerk, zo
zegt hij. Ze hebben wel een potje kost
bare geconstateerde feiten", zoals dat
wordt genoemd, maar dat durven ze
nooit aan te spreken. De eigenaars van
de wrakken als ze nog leven hoef
je meestal ook niet om geld te komen.
LONDEN In het Britse kustgebied
bevinden zich vijf „piratenzenders"
radio Caroline, radio Caroline South, ra
dio London, radio Invicta en radio City.
De stations doen goede zaken, maai
hieraan zal wellicht spoedig een einde
komen. De Britse regering zal er vol
gens persberichten binnenkort toe over
gaan een wetsvoorstel in te dienen behel
zende een verbod op de levering van voe
dingsmiddelen, brandstof en andere goe
deren aan de stations.
De uitzendingen van de stations wor
den op sommige tijden van de dag be
luisterd door minstens 6.000.000 mensen
Radio Caroline zou bijzonder dik ver
dienen aan de reclame.
De statinos worden behalve door hef
Britse wetsontwerp ook bedreigd door
het voornemen van de lid-landen van de
raad van Europa om op 25 januari een
overeenkomst te ondertekenen behel
zende een verbod op de activiteiten van
zich onder de kust bevindende illegale
radio- en televisiestations.
(Advertentie)
NICOSIA De Cyprische regering heeft
dinsdag in een communiqué meegedeeld,
dat fondsen beschikbaar zullen worden
gesteld aan de gouverneurs van zes dis
tricten, „voor het verlenen van hulp bij
het opnieuw installeren van Turkse Cy
prioten in hun dorpen."
De Cyprische regering heeft in novem
ber meegedeeld, dat ze huizen voor Turk
se Cyprioten zal bouwen of herstellen.
De Turks-Cyprische leiders zijn met
deze verzoenende gebaren van president
Makarios nog niet tevreden. Van echte
rehabilitatie van de Turken op Cyprus
zal eerst sprake zijn, zeggen zij, als voor
het uitbreken van de vijandelijkheden in
december 1963 opgeschorte constitutio
nele rechten zijn hersteld.
Op een keer waren er twee bisschop-,
pen en twintig priesters Van heiil-
de en verre kwamen ze om te trou
wen en kindjes te laten dopen. Vroe
ger stond in Bokhoven een kasteel,
dat door de Franse republikeinse troe
pen was kapot geschoten omdat er
een Franse graaf in woonde. Nu was
de heerlijkheid eigendom van de her
tog de Mirepoix, die in Parijs woon
de. In augustus negentienhonderd was
de hertogin met haar zoontje in Bok
hoven geweest. Toen had hij, Toon
Meerwijk, met andere Bokhovense
mannen en jongens Garde d'Honneur
mogen rijden. Bokhoven was de eni
ge plaats waar 's zomers, als de
bedevaartgangers naar de heilige Cor
nelius in processie door het dorp trok
ken, Ons Heer nog werd meegedra
gen". Godefriedus, die met bijna eer
biedige aandacht had geluisterd tuit
te de lippen en zei: ,,Zo, zo, dat is
mooi. Is Bokhoven een groot doip?"
,,Nee, het is maar heel klein, Er wo
nen maar een paar honderd mensen".
„Zo zo", zei Godefriedus weer. Blijk
baar wilde hij tegenover deze jonge
boerenknecht uit een heerlijkheid niet
met lege handen staan, want hij zei:
„Jullie dorp is dus in zijn geheel
schuildorp geweest voor de roomse
mensen. De Domir.elhoeve is een
schuilkerk geweest in de plakkaten-
tijd. In de stal werd in het geheim
mis gelezen. De eiker balk waai ze
toen kruisen in gesneden hehb< n s
er nog". ,,Zo zo", zei Toon Meerwijk.
„Dat is ook niet mis" Godefriedus
was nog niet helemaal tevreden. „Als
bij jullie de mensen allemaal rooms
zijn waarom ga jij dan werken bij
een protestantse boer?" Toor Meer
wijk haalde de schouders op „Waar
om? Nergens om. Hier leer je wat
en daar leer je wat. Bram Belvert
is een beste man voor ziin
Het eten en de ligging zijn goed en
je hoeft nooit te wachter op je cen
ten". Opeens scheen hij te begrijpen
waarom die vraag vas ges'eld want
hij voegde er met een glimlach aan
toe: ..Bij ons liggen katholieke en
protestantse dorpen valk bij elkaar.
Wij kijken niet zo nauw als hier".
Godefriedus ging daar niet op m.
„Altijd bij een veeboer gewerkt?"
vroeg hij. ,,Ja, hoofdzakelijk wel.
Wij verbouwen ook rode tarwe, daar
is ons dorp beroemd om. En aard
appelen en bieten, winterwortelen,
prei en knoldelderij..." ..Ik snap het",
brak Godefriedus de reeks af ,,Geen
echte groentehof". „Nee. dat heb ik
nooit gedaan. Daarom wil ik graag
een tijdje in een gemsngd bedrijf op
gemengde grond werken. Later wil
ik ook nog in het zand gaan. of in
veengrond". Godefriedus knikte goed
keurend. „Jij w-ilt dus alles leren. Ik
weet niet hoe lang het hier zal duren.
Tenminste een voorjaar, dacht ik".
,.Dat is al heel mooi", vond Toon
Meerwijk. „Later zien we wel weer".
Waneer kun je komen?" ,.Dat moet
ik met Bram Belvert bespreken. Het
zal wel vlug kunnen, denk ik. Bij
ons is jong volk genoeg. Heb je je
arm gebroken?" wees hij naar de mi
tella. „Zo erg is het niet", zei Go
defriedus. „Een zenuwontsteking, zegt
de dokter Het doet alleen veel zeer".
Ze spraken af dat Toon Meerwijk zo
vlug mogelijk naar de Dommelhoeve
zou komen en twee dagen later kwam
hij al aangestapt met 'n rieten mand
op zijn rug. „Dat is een heel kar
wei geweest", wees Godefriedus naar
de mand. „Tot Den Bosch heb ik
mee kunnen rijden Verder ging het
wel. Zo heel veel spullen heb ik niet",
lachte Toon Meerwijk. Zijn schamel
bezit omvatte een redelijk goed pak
en een paar schoenen Een pilose
broek, twee halfsleetse blauwe werk
kielen, klompen, wat ondergoed en
twee bontgestreepte Duitse flanellen
hemden, 'n dracht in het vlakke gras-
land voor polderwerkers en loon-
maaiers. En nog een paar bijna nieu
we lieslaarzen. „Die had je niet mee
hoeven brengen", zei Godefriedus-
..Als ik ze thuis had gelaten, waren
ze zo door de kraaien opgevreten",
lachte Toon Meerwijk. Hij moest er
nog een paar woorden aan toevoegen
eer Godefriedus begreep dat dit een
Bokhovense uitdrukking was voor
„ongevraagd tenen"
Bokhovense uitdrukking was voor
„ongevraagd lenen".
7o begon dan de periode, die
een paar jaar later haar be
kroning vond in een huwelijk
van Toon Meerwijk en Frieda Gri-
niau. Er was nogal wat verschil i-n
aard en werkgewoonte tussen hem
en Godefriedus Toon, die altijd in
zware klei had gewerkt, kende de
kracht m de zwakte niet van ge
mengde teelaarde. Hij kon veel werk
verzetten, maar het ging e<r allemaal
nogal ruw aan toe. Het kostte hem
enorm veel aan inspanning en ge
duld om op zijn knieën uit een bed
jonge spinazie de mii der goede plant
jes met de hand weg te plukken, of
de ranke slaboontjes met touwtjes
op te binden. En dat moest toch,
zei Godefriedus, als je kwaliteits
groente op de markt wilde brengen.
Het botste nogal eens tussen boer en
knecht, waarbij Godefriedus, die zich
stond op te vreten van woede, uiter
lijk kalm bleef en nooit begon uit te
varen. Wel maakte hij Toon Meer
wijk goed duidelijk dat deze zijn werk
moest doen zoals hem werd opgedra
gen, of moest ophoepelen. Later ging
het beter, Toon Meerwijk was on
danks zijn wat ruwe onbeholpenheid
een zeer fatsoenlijke, inschikkelijke
jongen Maar hij kwam uit een dorp
met een roemrijk verleden; die men
sen hebben nu eenmaal een andere
aard. daar kon vooral Godefrieda
over meepraten. Toen Toon Meer
wijk helemaal was gewend aan de
'nieuwe omgeving en het nieuwe werk
ging het best. Naast de waardering,
die hij Godefriedus van begin af aan
toedroeg, begon hij van hem te hou
den. Hij was een fijne vent, verstan
dig, kalm. secuur, nooit onredelijk
en niet kleinzerig. De ganse dag liep
hij postzegels te trekken om de nare
stekende pijn in zijn arm, die maar
niet wilde genezen, zonder ooit echt
te klagen. Wel grommen om zijn on
macht zelf iets te kunnen verhelpen
aan de venijnige ontsteking. Ook in
het dorp had Toon Meerwijk zijn draai
vonden. Het tekende hem dat hij
na oriënterende bezoeken aan De
Spicht en De Posthoorn de laatste
had gekozen. Ofschoon hij eigenlijk
te jong was om daar geregeld te mo
gen komen, werd het hem toegestaan
omdat hij een vreemdeling was en
maar tijdelijk gehuurd door Gode
friedus van Stapelen. Hij kwam er
niet iedere zondag. Graag ging hij nu
en dan naar zijn moeder, een we
duwe. die hij een deel van zijn loon
gaf; het goede mens kon onmogelijk
rondkomen van hetgeen ze zelf ver-
diende met allerlei karweitjes. Het
zat er precies in. Als hij zaterdags
avonds om acht uur de tippel begon,
kon hij nog voor middernacht in zijn
bed liggen. De volgende dag stapte
hij omstreeks dezelfde tijd door de
beemden naar de Dommelhoeve.
„Laat hem met de kar gaan", zei
Marjan. „Die heb je zondags toch
niet nodig". „Met de kar...?" her
haalde Godefriedus op een toon of
ze wel goed wist wat ze zei. Dan
ging hij er over nadenken. Het was
geen gebruik dat een boer paard en
kar leende aan zijn knecht om er
mee naar huis te gaan. Waarom
was dat geen gewoonte? En waarom
zou hij daar niet van afwijken? Het
was inderdaad beter de jongen de
kar te geven, die zondags toch voor
evenveel in de stal stond, dan hem
twee keer vijftien kilometer te la
ten lopen. Toen hij het aanbod met
een genereus gebaar en weinig woor
den. keek Toon Meerwijk hem heel
verbaasd aan en weigerde dan. „Nee,
Godefriedus, dat kan ik niet doen.
Er zou wat over te doen zijn als ik
in Bokhoven kwam aanzetten met de
kar van de boer. Ze zouden denken.
DE STAP OVER
DE DREMPEL
Heeft zij in '64 aarzelend de moed op
gebracht en de broek aangetrokken om
nu vol durf de drempel naar het vol
gend jaar over te stappen met gepijpte
benen? Zal haar voorbeeld alom gevolgd
worden en zal zij in deze nieuwe kle
dij bewondering oogsten? Wij vroegen
de mening over „de broek" aan enkele
experts die tezamen de mode in Neder
land geheel overzien.
MAX HEYMANS, onze meest
begaafde en selecte mode-ont
werper; Die theaterpremière in
Parijs, waar de bladen vol van
waren: het lijkt een verkleed
partij. Of zo: alsof de mannen
hun vrouwen uit bed hebben
gehaald. Ze hebben gezegd, doe
gauw wat aan je gezicht en je
haar, maar er is geen tijd meer
om een avondjapon aan te trek
ken. Sla maar een nerts om.
Nee, Chanel heeft het natuur
lijk weer goed gezegd: c'est
seulement pour ches vous! Bui
tenshuis hoort de broek als
avondkleding niet thuis. Max
zegt: „Ja, op een oudejaarspar-
tijtje a la campagne: kom een
glas champagne drinken en
draag je lamé broek. Dat is dan
ook een party at home. Daar
buiten, AFGRIJSELIJK!!!!
DICK HOLTHAUS, gevierde
ontwerper, bij alle mode-eve
nementen present: Of deze mode
erin zal gaan? In ieder geval!!
Niet bij de massa .maar wel
bij een bepaald soort vrouwen,
de modegevoelige, gesoigneerde
vrouwen. Ik maak ze, ik heb
ze ook in mijn boutique, voor
de hele dag, van de morgen tot
de avond. Geen leeftijdsgrens,
wel de grens die het figuur
stelt. Als het figuur niet ge
schikt is, moet ze er van afblij
ven. Natuurlijk, het is een gril,
voor korte tijd, enkele seizoe
nen. Gelukkig maar. De vrouw
moet ieder ogenblik anders zijn,
veranderen net als een interieur,
dat is boeiend. De avondpanta
lon, na 5 uur, (met enige aar
zeling), nee niet voor het thea
ter.
MEVROUW DAVID, mode
ontwerpster en inkoopster bij
Metz Liberty of London (voor
vrouwen every inch a lady): Ik
geloof er niet in. We hebben
ze op onze shows gehad als cou-
ture-model, fluwelen lange rok
ken, over de brokaat broek. En
een heel mooi geheel van dik-
opgewerkte roze stof met een
ghazabroekj, Ze zijn verkocht,
jazeker, maar het merkwaar
dige is dat de overrokken ge
dragen worden, de broeken niet.
Nee, ze nemen die broeken niet
eens mee, die laten ze meteen
al hier. Chanel zegt: ze zijn
alleen om thuis te dragen en
dat is het wel, dacht ik. Het is
leuk als een plaatje, maar on
draagbaar. O, ik ben dol op
lange broeken en knicker
bockers, maar alleen voor sport!
DE HEER PORCELIJN in
koper van Gerzons modemaga
zijnen: Mijn persoonlijke me
ning is dat deze mode er hier
niet in zal gaan. Courrèges
forceert dit maar de Nederland
se vrouw gaat er zich niet op
haar gemak in voelen. Wij neb
ben deze geklede broeken niet
in onze collectie omdat het van
A tot Z een gevaarlijk artikel
is. Hoe ik het zélf vind? niet
mooi, al het vrouwelijke wordt
er door weggenomen. Als het
nu tóch eens mode werd, wat
dan? Dan zou ik wel verplicht
zijn ze in de collectie op te ne
men. Maarcontre coeur!!!
DE HEER LEKANNE, inkoper
van Voss-modemagazijnen: Het
is wel opvallend dat in Frank
rijk figuren zoals Francoise
Hardy, die het toch niet meer
nodig hebben op te vallen, hier
mee in publiek voor de dag
'komen. Dan moet je zo'n ver
schijnsel in de gaten houden.
Om bij de tijd te blijven moet
je zoiets kunnen opvangen.
Kwam het er voor geklede mid
dagdracht in, dan deden we ze
ker mee. Maar wij richten ons
tot een gemiddelde, en daarom
zie ik niet dat het voor ons be
langrijk zou kunnen worden.
Jammer ook, dat er hier zo wei
nig gelegenheid is om zo iets
te dragen. Eén keertje en dan
blijft het er maar ongebruikt
in de kast.
MEJUFFROUW COX, inkoop
ster van C A Brenninkmeijer:
In november hebben wij twee
avondensembles gehad in de
keurklas, chiffon broek met
hesje en overrok met lovertjes.
199 gulden. Ze zijn allebei weg.
Ik vind het moeilijk te zeggen
of het er echt in zal gaan. Als
er goedkopere avondpantalons
komen, dan wèl, want een be
paald type dat niet bang is or
dinair te lijken, houdt wel van
zo iets. Maar ik vind het geen
mooie mode. Die reportage van
Franse sterrenniet mooi, niet
vrouwelijk. Afwachten of het
standhoudt; dan moeten we na
tuurlijk meedoen.
Aangezien wij de mening ken
den Van Alexandre, de beroem
de Franse „coiffeur des reines"
(die de broek als onvrouwelijk
verwerpt) vroegen wij ook de
mening van MARIO, de Am
sterdamse mode-kapper, een
jonge wildebras met durf en
smaak.
WALGELIJK!!! Een vrouw In
een broek, dat kan gewoon niet!
Het is gewoon iets van mode
ontwerpers die publicity nodig
hebben! (Meneer Mario, mag ik
dat openlijk schrijven?) Gerust!
(Maar mag een vrouw in ons
land nooit een lange broek dra
gen?) Alleen in de sneeuw!
Geen grens voor leeftijd, wel
voor figuur. Met een behoorlijk
figuur kan ze nog op haar 80e
in een broek lopen, in de
sneeuw dan! Zonder goed fi
guur, nou ja, alle vrouwen die
een slecht figuur hebben, kun
nen wel gaan wandelen (en hy
bedoelt thuisblijven)
De laatste show van 64 was ge
wijd aan zomer '65 en daverde van
de moderne eigen tijd. Menko pre
senteerde een compact show" van
de nieuwe zomerstof jen, in een
boeiend decor: het zolderatelier van
modefotograaf Paul Huf.
De ruime studio was opgetuigd met
kunst die gisteren nog pop-art heette
maar vandaag neorealistisch moet ge
noemd worden. Er hing van alles aan
de muren; duizend eierdoosjes sa
mengevoegd tot één tableau, een ge
capitonneerde matras, de bodem van
een gokautomaat, werden ons als
a-dynamische kunst aangewezen. Zeer
dynamisch leek ons de blonde vlecht
die ritmisch door een ventilator werd
weggeblazen, naast een stuk spons
en een lichtje in een badzout-fles.
Aanzwellend geloei en gesis als
van een formatie startende vlieg
tuigen in het plotseling verduisterd
atelier suggereerde het tijdperk van
de ruimtevaart en maakte de toe
schouwers klaar voor een blik in
de toekomst vande Menko zo
merstoffen. Horen en zien vergingen
gelukkig niet helemaal; daaraan is
het te danken dat we mochten con
stateren hoe geslaagd die stoffen
zijn.
Met synthetische vezels gemengde
stoffen breiden de moderne garderobe
uit met ongekende mogelijkheden
én onze woordenschat met nieuwe
moeilijke namen. Nieuw is de terlenka
die een zijdeglans heeft in tegenstel
ling tot het doffe materiaal dat wij
tot nu toe kenden. Nieuw is ook
cocolin. een juteachtig grof geweven
stof, die in donkerblauw prachtig ge
combineerd werd met. katoenen im-
primé. Tirafil heet het elastische lin
nen weefsel met een terlenkakern. Ge
breide synthetische garens leveren
Diolen Loft op, waarvan een veder
lichte mannequin een zeer pikant bad-
hemdje droeg, gecompleteerd door een
iets korter geruit overhesje. Van
tricel-seersucker de mantels, jasjes en
chemisiers in wit-bleu en wit-beige
fijne streepjes, geraffineerd van een
voud.
Als u nog weten wil hoe enkele des
sins op scaldy en fibrenka heten: dat
zijn Incadessins. Als de linnenweefsels
(die prachtige diep donkere tinten
hebben zowel als tedere pastels) be
drukt zijn, is dat gebeurd in een
wideway-print.
Maar ondanks de schoonheid van
al deze moeilijk uit te spreken stof
fen, doet het gemakkelijk „gebloemde
katoentje" er niet voor onder.
De modellen waren ontworpen door
Holthaus met het beeld van de aller
modernste, allerslankste meest leef-
tijdloze vrouw voor ogen. Vandaar
ook de vele pantalons van Spaanse
stijl (met uitlopende pijpen) waarop
een sportief hes, een licht getailleerd
jasje, een oosters jakje of een gewat
teerd manteltje wordt gedragen al
naar gelang het sport, lazy hours of
gala betreft.
De combinatie van effen en imprimé
werd voortreffelijk getoond in tuniek
effecten, bij voeringen van mantels
met bijpassende bef.
De mannequins droegen cowboy
hoeden maar ook gouden haarnetten;
zij hadden vingers vol ringen waar
aan vele lange stenen bengelden en
armbanden om de bovenarm. Maar
het ging tenslotte om de stoffen en
zolang niemand maar gelooft dat het
om andere dingen gaat is zulk een
mode-evenement geslaagd.
Scaldyl en fibrenka met In
cadessins uit de collectie '65
van Menkovoor deze exoti
sche meisjes. Modellen Dick
Holthaus.
Uit Amerika komt het eerste prak
tische hulpmiddel om de pantalon te
kunnen dragen. Wie zo slank is als
mannequin Loesje of Frangoise Hardy
hoeft er haar hoofdje niet over te
breken, maar alle andere vrouwen
(en dat zijn er nog al wat) mogen
verruimd ademhalen: gelukkig, ook
zij kunnen desgewenst de pantalon
aantrekken .Het hulpmiddel is een
maillot-corselet inéén, reikt vanaf de
enkels tot aan de stretch schouder
bandjes en heeft een diep rugdecolleté.
Het materiaal Lycra is zeer soepel,
vlug gewassen en vlug droog. Ondei
de stretch sportpantalon is deze com-
biné wel leuk in het rood, maar onder
avondkleding is wit te prefereren.
Bij de nauwelijks te verwer
ken papieren stroom die de pos
terijen dezer dagen ontvangt en
afvoert, zijn miljoenen drukwer
ken, miljoenen wensjes kant en
klaar gekocht: Seasons Gree
tings, Meilleurs Voeux, Vrolijk
Kerstfeest, Gelukkig Nieuwjaar;
miljoenen kerstafbeeldingen
waar met de hand een woord of
vijf onder is geschreven. Maar
echte brieven zijn er nauwelijks
meer bij.
Wie schrijft er nog een brief!
Als er iets gezegd of gevraagd
moet worden, neem je de telefoon. De
brutale telefoon die te pas en te on
pas in huis binnenvalt, maar die al
tijd wordt beantwoord. Je neemt de
telefoon om iemand te bedanken. En
je zegt: het was enig zeg. nou echt
leuk hoor. Ja, zó gezellig. En dan is
de woordenschat uitgeput. Je neemt
de telefoon om iemand te troosten
(als je durft) en je zegt: wat ellendig.
Vreselijk voor je. Och wat verschrik
kelijk. En meer kun je er niet bij
verzinnen.
De kunst van het brieven schrijven
verdwijnt. Het formuleren van ge
dachten en gevoelens vraagt inspan
ning. oefening en tijd. We hebben het
er niet meer voor over. Maar de woor
den die op papier de kracht hadden
gevoelens over te brengen, raken in
onbruik het vocabulaire verarmt.
„In postpapier", zegt de oude heer
van de boekhandel, „in postpapier
gaat, vergeleken met vroeger haast
niets meer om. Het best gaan de klei
ne velletjes met een boeketje op het
voorblad; er blijft maar weinig
schrijfruimte over, net genoeg voor
een paar vriendelijke zinnen. Tóch
nog een briefje, maar gauw klaar, een
poppebriefje".
De lange brief, met de goede aan
hef, de hartelijke vragen, de mede
delingen waarin belang wordt gesteld,
het passende slot. zijn ouderwets. De
lange brief, de gelukwens, het bewijs
van medeleven, de dankbrief, al die
brieven waarin woorden geschreven
werden waarvoor men dikwijls te be
schroomd is om ze uit te spreken,
werden gelezen, herlezen, bewaard.
Zij werden zin voor zin beantwoord.
Zij werden meegedragen in sleutel
mandje en portefeuille, in de tas.
„In onze samenleving is een ver
val van stijl en stand weer te ne
men", heeft onlangs prof. dr. F. Buy-
tendijk, hoogleraar in de psychologie
verklaard op een bijeenkomst in het
kader van de geestelijke volksgezond
heid. „en tevens een negatieve hou
ding van de jeugd tegen elke poging
tot herstel". De kunst van het brie
ven schrijven en de plicht brieven te
schrijven, ook al worden het geen li
teraire meesterwerken, horen bij dat
stijlgevoel waarvan het verdwijnen
merkbaar is. Als de generatie die
schreef en las, is heengegaan, zullen
de brieven met de antieke cassettes
en bureautjes museumstukken zijn ge
worden.
A HAPPY NEW YEAR kopen wij
per gros in de winkel voor onze re
laties (de zakenrelaties vooral) en
vrienden; en als het zaakje op de bus
is gebracht zijn we weer voor een jaar
ervan af.
