RESSE
Tijdens begrafenis laaide
de „vendetta" op
Bakker redt twee
kinderen uit vuur
Senator... aanstekelijk lekker!
ANNEKE ELRO: plan
voor sprookjestuin
HANDWEEFSTER UIT
LIEFHEBBERIJ
drank
dagen
Chefarine .4
Man ontdekt
gat in
spoordijk
K.AJ. en V.K.A.J.
gaan fusie aan
KENNERS SCHENKEN
WIJNEN
PORT
SHERRY
MADEIRA
weven
weven
weven
weven
weven
weven
weven
weven
weven
weven
iix-drank
>g in huis
BLOEDWRAAK WERD UITGESTELD
Veertig schoten daverden
DAGBLAD DE STEM VAN DINSDAG 22 DECEMBER 1964
Spanning
Griep? Chefarine „4"
doet wonderen!
Erezaak
Schoten
BREDA
Graaf Hendrik m plein 25, 01600-42000
Ridderstraat 21, 01600-35565
Half miljoen
"Daar *S behoefte zegt Coen
Ramblers
12
13
IS
NDBETON-BOUW
hoofd van de
ante, afwisselende
correspondentie,
ecretariaat.
olopleiding, het vlot
idse en Franse taal,
i de werkzaamheden,
ederlandse instelling
ke gegevens en ver-
chten aan de Directte
PARIJS. Het was een
schone begrafenis, die van
Jules Giuly op Corsica. Jules
had het dorp Moca Groce al
vier jaar geleden verlaten. Op
11 november 1954 hadden
de gendarmes hem gearres
teerd, omdat hij zijn buurman
Joseph Susini had vermoord.
De ruzie was ontstaan over
een paar grassprietjes, want
de schapen van de een kwa
men wel eens op het weiland
van de ander. Dat had Jules
niet kunnen verdragen en hij
schoot zijn buurman neer.
Moca-Groce is maar een klein dorpje.
De paar families, die er wonen, zyn
bijna alle aan elkaar geparenteerd. Om
die reden besloten de Susini's. ofschoon
over de moord bitter verontwaardigd,
dat zy zich op de Giuly's niet zouden
wreken. De vendetta van Corsica zou
ditmaal niet werken, maar op één voor
waarde: Jules Giuly mocht nooit meer
in het dorp terugkeren, noch levend,
noch dood.
De moordenaar zelf, wetend, wat hem
te wachten zou staan, respecteerde deze
afspraak. Door de rechtbank van Bastia
werd hij tot vijf jaar gevangenisstraf
veroordeeld, maar na achttien maan
den in vrijheid gesteld. Hij vestigde zich
in Joinville-Le-Pont maar daar stierf
hij op 30 augustus 1958. Het had er
alle schijn van dat het dorp de moord
van 1954 was vergeten. De twee fami
lies spraken nog wel geen woord met
elkaar, maar er hing toch wel een ver
zoening in de lucht. De familie Giuly
meende, dat het onweer voorbij was
getrokken en maakte daar gebruik van
om het stoffelijk overschot van Jules
naar zijn geboortedorp terug te brengen.
HET EILAND CORSICA
Het was 11 september. In het begin
van de middag, onder een hete zon,
stonden de mensen aan de ingang van
het dorp Moca-Groce. Men wachtte op
de komst van de lykwagen uit Ajaccio.
Maar de familie Susini had waarnemers
op de uitkyk staan: Dominique Guider-
doni. 51 jaar, zyn broer Ange-Francois,
53 jaar en Francois Poggi, 69 jaar.
Wat zij zagen gebeuren deed hun h,et
schuim op de lippen komen, men
maakte zich inderdaad gereed om de
vervloekte Jules Giuly in het dorp met
(Advertentie)
Vier middelen in één tablei werken krachtiger
zonder de maag van streek ie maken I
De vier middelen verenigd in Che
farine „4", ieder afzonderlijk al
beroemd, werken te zamen nog
beter en helpen ook vaak dan wan
neer andere middelen falen. Ook
zij, die een gevoelige maag hebben,
kunnen Chefarine „4" gebruiken,
want één bestanddeel dient om de
maag te beschermen.
grote plechtigheid te begraven. Alles
zag er even fraai uit, de lijkwagen, de
zwarte kleden, de kist zelf en ook de
bloemen. Het zag er niet alleen fraai,
maar in de ogen van de drie mannen
ook veel te weelderig uit Zij voelden
het als een provocatie. Zij verwijder
den zich enkele ogenblikken om onder
ling overleg te plegen.
Intussen had de stoet zich in bewe
ging gesteld en trok door het dorp. De
dode werd begeleid door zijn zoon Do
minique en door zijn twee broers, Cesar
en Napoleon. Op het terras van het café
Taffenelli zaten de leden van de familie
Susini aan tafeltjes. Toen de stoet voor
bij trok stond Dominique Guiderdoni
op stak de hand uit naar de doodkist
en riep met luide stem, zodat iedereen
het in het dorp kon horen: „Zij hebben
de treurige moed gehad hem hierheen
te brengen. Levend zou hij deze plek
nooit zijn gepasseerd", alle leden van de
familie Giuly beefden over hun ledema
ten bij het horen van deze gruwelijke
belediging, maar men hield zich nog in.
Tijdens de godsdienstige plechtigheid
werd voor alle zekerheid de gendarme
rie gewaarschuwd, die buiten een oog
in het zeil hield. Men hield de twee
families zoveel mogelijk uit elkaar en
deed op de Giuly's een dringend beroep
de boze woorden te vergeten. Maar op
de terugweg van het kerkhof is de bom
toch nog gebarsten.
gen in het ziekenhuis van Mondever-
gues, waar hij geinterneerd was. De
berichten daarover drongen door tot de
bergen. Dominique, horende dat zijn
broer overleden was, meldde zich bij de
gendarmerie aan, maar stelde een
voorwaarde- dat hij voor de laatste maal
in Ajaccio in de gelegenheid zou worden
gesteld afscheid te nemen van zijn
broer Ange-Francois. Die voorwaarde
werd door de autoriteiten ingewilligd.
Op de dag van de begrafenis maakte de
stoet een kleine omweg en hield voor
de gevangenis stil. Dominique was naar
de kamer van de chef der cipiers ge
bracht en daar mocht hij zijn broer
vaarwel zeggen.
Terug in de cel zij hij tot de gen
darmes: „Voor mij was het een ere
zaak. De terugkeer van deze misdadiger
naar ons dorp was een diepe belediging
voor de ganse familie. Wij hebben
niets kwaads gedaan door ons te wre
ken. Wij zijn fatsoenlijke en eerlijke
mensen, niemand zal in onze familie
een moordenaar kunnen aanwijzen.
Afgewacht moet worden hoe de recht
bank daarover denkt, want dezer dagen
begint Dominique's proces.
UTRECHT De gepensioneerde spoor
wegarbeider de heer A. Timmer uit
Vleuten heeft te Halfweg onder Vleu
ten een gat in de spoordijk ontdekt en
onmiddellijk de spoorwegen gewaar
schuwd. Hij heeft daarmee mogelijk
een ernstig treinongeluk voorkomen.
De heer Timmer merkte het gat in de
spoordijk op toen hij in zijn volks
tuintje naast de spoorlijn aan het werk
was. Hij aarzelde niet met de stations
chef van Vleuten van de gevaarlijke
situatie op de hoogte te stellen.
Een onderzoek ter plaatse wees uit, dat
zich onder de spoordijk een loopgraaf
heeft bevonden, die mogelijk een ver
binding vormde met een bunker, die
in de oorlog vlak bij de spoorlijn was
gebouwd. In het gat werden houtqn
planken gevonden, die geheel waren
vergaan. De gang moet zijn ingestort
toen deze planken het gewicht van de
dijk niet meer konden dragen. De
spoorwegen hebben boven het gat een
noodvoorziening aangebracht in de
vorm van enkele steunbalken, waar
door de drukke treinenloop op deze
lijn voortgang kan vinden. Het defi
nitieve herstel van de dijk zal vermoe
delijk nog enkele dagen vergen.
(Van een onzer verslaggevers)
DEN HAAG Een broodbezorger
heeft gisterochtend twee kinderen gered
uit de fel brandende benedenverdieping
van een huis dat totaal verwoest werd
Toen de brand uitbrak was het tweetal
vier en vyf jaar, alleen thuis.
De bakker maakte zijn dagelijkse ron
de door jde straat, toen hij ook bij het
bewuste huis kwam en daar de brand
ontdekte. Hij had het geluk, dat de lo
per, die hij altijd bij zich draagt, op het
slot van de voordeur paste en hij het
huis binnen kon gaan om te zien of hij
nog iets kon redden. Zich door dikke
rookwolken worstelend ontdekte hij al
snel, dat zijn hulp niet meer kon baten,
maar wel hoorde hij het angstige gehuil
van de kinderen, die een schuilplaats
hadden gezocht in een achterkamertje,
dat niet door de brand was aangetast en
dat na de blussing ook maar kleine
brandschade bleek te hebben opgelopen.
Blindelings tastend vond hij het tweetal,
pakte ze bij een arm en bracht ze via een
bijna verstikkende rook door de keuken
in veiligheid. In het huis woonde een
22-jarige gescheiden vrouw die tijdens het
uitbreken van de brand bij Sociale Za
ken was. De kinderen blijken met luci
fers te hebben gespeeld.
De brandweer kon bij aankomst niet
veel meer doen dan te voorkomen, dat
de vlammen nog verder om zich heen
zouden grijpen. Van het meubilair is
niets meer over. Stoelen, tafels, bedden
alles werd zwart geblakerd op straat ge
worpen. De vrouw was tegen brand ver
zekerd.
's-GRAVENZANDE De gezamen
lijke verbondsbesturen van KAJ en
VKAJ hebben besloten tot invoering van
een nieuwe structuur. Deze structuurs
verandering houdt o.m. in het opgaan
van de VKAJ en KAJ in een beweging
onder de nieuwe naam Katholieke Wer
kende Jeugd, de opheffing van de auto
nome diocesane bonden en een indeling
naar districten. Door deze nieuwe struc
tuur zullen de leden grotere medezeggen
schap krijgen op alle bestuurlijke ni
veaus.
De genomen beslissing zal in de loop
van het volgend jaar voorgelegd worden
aan de nationale raadsvergadering, welke
in laatste instantie haar fiat van genoem
de verandering zal moeten geven.
(Advertentie)
Daarmee doe je me 'n reuzeplezier: met zo'n kist sigaren en dan nog wel
Senator Gulden Eeuw compliment voor de keuze hoor!
Terwijl de menigte zich op het dorps
plein verspreidde, sprongen Poggi en de
twee broers Guiderdoni naar voren. Zij
liepen naar de familie Giuly en daar
vielen de eerste schoten. De familie
Giuly liet zich vanzelfsprekend niet on
betuigd. De revolvers kwamen voor de
dag en in minder dan geen tijd knalden
veertig schoten. De lucht daverde er
van.
Daarna viel over het dorp een grote
stilte. Vier mannen lagen op de straat
stenen: Dominique, Cesar, Napoleon en
een neef van de Giuly's: Charles Gia>-
mini. Tijdens het transport naar het
ziekenhuis van Ajaccio blies Napoleon
de laatste adem uit.
Ook Dominique Guiderdoni werd tij
dens de vechtpartij ernstig gewond,
maar dat belette hem niet met zijn broer
Ange-Francois onder te duiken en de
wijk te nemen naar de bergen. Poggi,
te oud om te vluchten, meldde zich bij
de politie aan. Maandenlang woonden
Dominique en Ange-Francois in de
bergen, maar na een jaar werd Ange-
Francois ziek en liet zich gevangen ne
men. Hij behoorde echter niet tot dat
soort roofvogels dat het in een kooi
uithouden. Hij trachtte enkele malen te
vergeefs een einde aan zijn leven te
maken en wist zich tenslotte op te han-
t
m
Hofleverancier Wijnhandel Antonio Aguilar N.V.
Lange Houtstraat 10-12, Den Haag. Tel. 070-11 7290
Alle Aguilar-merken eo -imponprodukten zijn verkrijg-
baar bij de goede slijter.
-X w.-.-.V.V..V..V«BftWftiWMmwivwwwmM
(Van een onzer verslaggevers)
De cijfers liegen er niet om: in
de tien jaar van haar bestaan trok
Anneke Elro's sprookjestoneel 175
tot 200.000 bezoekers per jaar en
gaf het gemiddeld 200 voorstellin
gen door het gehele land, die altijd
voor negentig procent waren bezet.
Elk stuk was een kassucces, elk
stuk garandeerde volle zalen en fel
kinderenthousiasme.
Binnenkort komt hieraan een einde.
In de loop van het volgend jaar
houdt Anneke Elro op met toneel
spelen.
Dan gaan Sneeuwwitje, Sjors en
Sjimmie, Doornroosje en al die an
dere sterk tot de kinderverbeelding
sprekende figuren de kast in. Dan is
het voorbij met de afmattende tour
nees over gladde, smalle wegen of
langs muisgrijze modderige dorps
paden. Voorgoed voorbij, want An
neke wil wat anders. Ik kan het nu
nog doen. zegt zij, ik ben nu nog
jong genoeg om over te schakelen
en al gaat het me aan het hart en zal
ik het kinderapplaus wel missen.
Geen kinderapplaus, maar toch kin
deren, want Anneke en haar man,
zakelijk leider Coen Spaan, beginnen
een sprookjestuin. Eerst tien en la
ter twintig hectare bos» waarin de
meest bekende sprookjesfiguren een
vaste staan- of ligplaats krijgen.
SIÉÉIF
V
Spaan, „in 1953 hebben we er een
gehad in het park Clingendael te Was
senaar en die trok in vier maanden
tijd een half miljoen bezoekers. We
zijn er toen om twee redenen mee
gestopt. Het park Clingendael was
het jaar daarop niet meer beschik
baar en bovendien werd Anneke Uoor
de AVRO gecontracteerd voor een
tournee, die vijf jaar zou duren. We
zoeken intensief naar geschikte grond.
De reeds ver gevorderde besprekin
gen met de gemeente Apeldoorn zijn
een maand geleden afgesprongen en
nu speuren we in 't Gooi, maar we
hebben nog niets gevonden."
Nog geen grond, maar de tuin zelf
neemt in de verbeelding van Anne
ke die hierin samenwerkt met de
oude chef tekenaar van Maarten
Toonder, Cees van Weert, reeds vaste
vorm aan.
„We gaan", zegt zij, „het verleden,
't heden en de toekomst brengen. Het
verleden krijgt onder meer gestalte
in Doornroosje, het stadje Hameien,
en de reus, het heden in de figuren,
die als het park opengaat bij de
jeugd populair zijn voor nu zou
den dat de Flintstones en Ivanhoe
zijn en de toekomst zal worden
verbeeld door* de ruimtevaart. In het
park komen verder een restaurant
en een speeltum en picknickplekken'.
Coen Spaan is ervan overtuigd, dat
de sprookjestuin een reële zaak is.
«En als we", zegt hy, „hier in Ne
derland bijvoorbeeld zouden vast
lopen op^ de vergunningen, gaan we
naar Italië. Iemand van de Italiaanse
Kamer van Koophandel heeft ons
al benaderd en een serieus aanbod
gedaan".
In Den Haag werd zij bekend door
Duizenden fabrikanten breken zich bet
hoofd over de vraag hoe zij in nog kor
tere tijd nog meer kunnen produceren.
En juist in deze tyd wordt het handwe-
ven steeds meer gewaardeerd. Mevrouw
T. Bruggeman-Niemyer uit het Gelderse
Ellecom kan dat in alle toonaarden be
vestigen: zy kan haar beide handweef
getouwen niet snel genoeg bedienen om
aan de vraag te voldoen.
Mevrouw Bruggeman verdient sinds
een zestal jaren de kost met huisnijver
heid in de meest letterlijke zin van het
woord: de twee weefgetouwen hebben
een plaats gekregen in een ruimte die
door deur noch wand van haar woonver
trek is gescheiden.
,Op het ogenblik bestaat er voor hand-
weven een grote belangstelling" zegt zij.
Dat geldt voor de produkten zowel als
voor het weven zelf. Er zijn heel wat
mensen die een getouwtje op de kop
tikken en uit liefhebberij stoffen gaan
weven voor eigen gebruik".
Mevrouw Bruggeman is zelf ook uit
liefhebberij met handweven begonnen.
Tientallen jaren produceerde zij stoffen
voor eigen gezinsverbruik. Omdat haai
man sinds vele jaren is overleden en
haar kinderen nu op eigen benen staan
heeft zij haar hobby tot dagelijks werk
verheven. Deze bijna uitgestorven hand
nijverheid beoefent zij met een enorme
toewijding.
Handweven neemt je ontzaglijk in be
slag" zegt zij. ,,Het is erg meeslepend.
Als je ergens mee bezig bent, zie je
alweer iets voor je dat je ook zou willen
maken Je komt werkelijk handen te
kort".
Per dag produceert mevrouw Brug
geman ruim twee meter stof van dub
bele breedte een schijntje van wat
een moderne weefmachine kan preste
ren. Toch neemt zij het in haar prijzen
op tegen het massaprodukt. Hoe dat
dan wel mogelijk is?
„Ik verkoop uitsluitend aan particu
lieren. Daardoor houd ik de stoffen be
taalbaar. Als de tussenhandel er ook nog
winst op moest maken, zouden veel min
der mensen in staat zijn handgeweven
stoffen te kopen. Ik zou dat jammer
vinden, want veel mensen stellen een
handprodukt zo op prijs. Bij mij beta
len ze nu niet meer dan ze in de winkel
kwijt zouden zijn voor machinaal ver
vaardigde stof van heel goede kwaliteit.
Daarom krijgt zij ook klanten uit het
hele land. Mensen met speciale wensen
in het hoofd stappen onbeschroomd bij
haar binnen.
Ik vind het leuk op bestelling te wer
ken, vooral als de mensen zelf een pa
troon hebben ontworpen. Andere keren
zoeken we samen uit, welke figuren het
beste zullen uitkomen en welke wolsa
menstelling we zullen nemen".
Op deze manier vervaardigt mevrouw
Bruggeman stoffen voor jurken, rokken
en mantels. Zij maakt ook meubelstof
fen, tafelkleden en handtassen. Met trots
toont zij de soepelheid er van. „Men
klaagt vaak over stugheid van handge
weven stoffen" zegt zij- „Maar voelt u
eens hoe zacht deze stoffen zijn. Dat
komt omdat ik ze zelf een juiste was
behandeling geef."
Overdag bedient mevrouw Bruggeman
haar weefgetouwen, 's avonds is zij druk
met haar spinnewiel Want een deel van
haar wol spint zij eigenhandig. „Soms
stap ik op de fiets om bij een boer uit
de omgeving een mooi schaap te zoe
ken. Een afwijkende vacht te vinden is
niet eenvoudig, maar ik heb die soms
nodig om in een patroon een aardig
effect te bereiken".
Tot driemaal toe heelt zij meege
werkt aan de demonstratiedagen van
het Openluchtmuseum. Dit jaar bedien
de zij het 17e-eeuwse, uit Brabant af
komstige getouw dat eigendom is van
het museum. Op zulke demonstratieda
gen bemerk Ik telkens weer dat de be
langstelling voor de oude manier van
weven steeds groter wordt", aldus me
vrouw Bruggeman,
ANNEKE ELRO
van zesde jaar op de planken
de organisatie van de sprookjesop
tocht ten bate van de Kinderbescher
ming. De eerste keer bracht dat 75.000
en de tweede keer 50.000 gulden op.
Daarbij was zij nog ambassadrice van
het Koningin Wilhelminafonds. Een
van haar successen uit het recente
verleden, is haar rol van Miss Kieke
boe in het televisieprogramma van
deze naam. Daar zet Anneke nu alle
maal een punt achter. Na al die ja
ren, zegt zij, wil je wel eens wat
anders. Maar toch is het vreemd hoor.
Vorige week waren we in Zutfen
en toen ik bedacht dat het de laatste
keer was, ging er toch wel wat door
me heen".
Overigens zou het beslist met grote
spijt zijn, als Anneke Nederland zou
moeten verlaten. Zij is in Rotterdam
geboren en heeft vanaf haar 6e jaar
eigenlijk al op de planken gestaan.
Het kan niet anders of zij voelt zich
heel sterk verbonden met het Ne
derlandse publiek, met name het jeug
dige.
„Toen ik zes jaar was", zegt zij,
„speelde ik al rollen van elfjes en
feeën in de groep van Willem Goos-
sen, waaraan mijn moeder ook ver
bonden was. Eerst alleen op de
woensdag- en zaterdagmiddagen,
maar later definitief. In 1946 werkte
ik bij Johan Steenbergen, totdat ik
naar Den Haag verhuisde, waar ik
Coen Spaan leerde kennen, die een
theaterbureau had".
gpaan, die na de oorlog de Bouw
meesterrevue uitbracht in Scala
en ook The Ramblers en Cees de Lan
ge pousseerde, zag meer dan alleen
maar een actrice in Anneke. Hij
trouwde haar en samen begonnen zij
met het sprookjestoneel. Anneke
werd in vrij korte tijd enorm popu
lair, mede door haar uitverkiezing
tot Westlands duivenprinses en de
AVRO-tourneo.
