Enkelen versloegen
talrijke Russen
Man verduisterde
f 45000: zware eis
alles és kan met ceta
Handelsreiziger ontwierp
verbrandingsmotor
OTTO LEGDE DE BASIS VOOR DE VIERTAKTMOTOR
Fins-Russische win teroorlog
modern epos
Voortdurende
strijd om
patentrecht
Strategi
ie
Tijd
winnen
Agitatie
In de pan
Tactiek
Oorlog
Beschuldigden in
Mississippi vrij
wil jij even
wybertjes voor me
meenemen?
Man gestikt na
vrouw met bijl
afgeranseld
te hebben
Amerikaanse
ambassadeur niet veilig
in Soerabaja
Vrede
Eerste patent
Verbetering
Processen
17
DAGBLAD DE STEM VAN DONDERDAG 10 DECEMBER 1964
Maarschalk Mannerheim
DERTIG november 1939. - De
strakke stilte van een ijle winter
lucht boven de Finse hoofdstad
Helsinki werd verbroken door het
gegil van talrijke sirenes. Lucht
alarm! En iedereen begreep dat de
oorlog over het land was gekomen.
Vroeger beierden de kerkklokken
voor deze vreeselijkste aller ram
pen; nu waren het sirenes die het
uitkreten. De moderne tijd zal van
af nu de oorlog laten beginnen met
het overvliegen van vliegtuigen,
die verrassend snel dood en ver
derf zaaien. Dat was de ervaring
van de mensen in Helsinki die dag,
nu alweer vijfentwintig jaar gele
den. En terwijl de president van de
Verenigde Staten nog diezelfde dag
er bij de „belligerenten" op aan
drong de burgebevolking niet uit
de lucht te bombarderen, vallen in
Helsinki en in andere Finse steden
de eerste slachtoffers, meest vrou
wen en kinderen.
De Sovjet-Russische troepen overschre
den de grenzen van Finland. De Finse
regering trad af en Amerika bood zijn
goede diensten aan in het conflict,
dat spoedig de allure van een wrede
oorlog zou krijgen.
Een eeuwenoud Fins lied verhaalt over
de altijd terugkerende vijand uit het
^osten: de Rus.
De spleetogige vijand
trok plunderend door het land.
Zijn schoeisel uit touw en
de veters uit teenwilg.
Vernietigde Hame;
sloeg mijn vader, mijn moeder en
trachtte mij ook te slaan.
Maar ik vluchtte het dak op
terwijl het huis in vlammen ging
het laatste dat nog overeind stond.
De Finnen spreken over Venalaiset of
Russat als zij het over de Russen heb
ben. Nooit over communisten, bolsje
wisten en vroeger, czaristen Het is de
Finnen volmaakt onverschillig als hoe
danig zij Finland willen overheersen.
Het zijn in elk geval Russen. Altijd wa
ren het de horden uit de dorre step
pen die op de vrijheid van de Finnen
aasden. Zij legden hun huizen in de as,
vernielden de landerijen en voerden de
vrouwen en kinderen als slaven met
zich mee. De geschiedenis van Finland
is bevlekt met het bloed van een volk
dat telkens herrijst om weer neergesla
gen te worden.
In 1918 was eindelijk de vrijheid tast
baar: Finland werd een onafhankelij
ke republiek. Wederom waren het de hor
den uit het oosten die op deze onafhan
kelijkheid een aanval deden. Zij noem
den zich nu bolsjewisten.
De vertwijfelde regering van de jonge
staat meende de Duitsers te hulp te
moeten roepen, maar het was een jonge
Finse generaal die met een handvol ha
veloze soldaten de bolsjewisten overwon.
Zonder hulp van de Duitsers! De man,
die hier de geschiedenis ten gunste
van zijn volk keerde, was Gustav baron
Mannerheim. Zijn naam werd een be
grip en beslist niet alleen in Finland.
Als voorzitter van de Finse Verdedi-
gingsraad was hem in 1938 al bekend,
dat de Sovjet-Unie met Finland een ak
koord wilde sluiten om een Duitse aan
val via dit land te verhinderen. Voor
Mannerheim was het dan ook geen ver
rassing toen na het einde van de Duitse
veldtocht in Polen, de Sovjet-Unie een
diplomatiek offensief lanceerde tegen de
Baltische landen: Estland, Letland en
Litouwen. Mannerheim wist met zeker
heid dat daarna voor Finland het uur
zou slaan. In Moskou was men er van
overtuigd dat Hitier op een kwade dag
de Sovjet-Unie zou aanvallen. De Balti
sche landen en het zuidelijk deel van
Finland zouden in dat geval een Duits
opmarsgebied worden en de aanval zou
onmiddellijk gericht zijn tegen Lenin
grad
Bovendien zou Ruslands enige verbin
ding met het noorden, de spoorlijn naar
Moermansk, ernstig worden bedreigd.
Dat wensten de Russen te voorkomen.
Maarschalk Mannerheim analyseerde
de strategische mogelijkheden terdege
en, naar hijzelf zegt in zijn memoires,
adviseerde hij de Finse regering het met
de Russen eens te worden. Mannerheim
had de situatie juist beoordeeld Dat
bleek later in 1941 uit het verloop van
de Duitse veldtocht tegen Rusland. Het
leger van generaal Ritter von Leeb be
zette op 30 juni 1941 Libau in Letland,
op 1 juli Riga en op 8 augustus Tallin
in Estland. Daarna rukte de linkervleu
gel van dit leger langs de kust op naar
Leningrad, terwijl de rechtervleugel
doorstootte naar Tlchwin via Wilna en
Dunaburg. De Moermanskspoorlijn was
daarmee onder controle van de Duitsers.
Mannerheims visie werd echter niet ge
deeld door Erkko, de Finse minister van
Buitenlandse Zaken. Deze wilde géén
concessies doen aan de Russen en zo
ging een gunstige gelegenheid voorbij
om met de Sovjets tot een draaglijk
akkoord te komen Toen op 23 augus
tus 1939 het verbond van Nazi-Duits-
land met Sovjet-Rusland een feit was ge
worden, waren de Russen veel minder
genegen om nog consideratie met de
Finnen aan de dag te leggen.
De zevende oktober 1939, terwijl de
Sovjet-Unie al een verdrag van weder
zijdse bijstand met Letland gesloten had
en met Litouwen een soortgelijk verdrag
werd besproken, ontving Finland de uit
nodiging om in Moskou te komen pra
ten. Mannerheim. die een dergelijke
dwangsituatie had willen voorkomen,
stond nu volledig achter de regering en
bracht het leger in staat van paraat
heid. Daarnaast bleef Erkko vertrouwen
op de Scandinavische loyaliteit.
De Finse delegatie onder leiding van
Paasikivi keerde verschillende malen te
rug naar Helsinki om met de regering
te overleggen. In feite wensten de Fin
nen geen verdrag met Rusland te slui
ten. Elk verdrag zou hun neutraliteit
in gevaar brengen. Zij probeerden
slechts tijd te winnen.
herst van 1939 aan het westelijk front
,,geen nieuws" te melden was, werd dit
maal het Finse land het toneel van de
verwoestende strijd.
In de donkere dichte wouden, tussen
nevelige moerassen, vochten op de Ka-
relische landengte Finnen en Russen,
vaak man tegen man. Rode vliegtuigen
maakten raid op raid en lieten een spoor
van rook en vuur beneden zich op het
wit besneeuwde land. Maar ofschoon het
Finse leger niet al te best op de oorlog
was voorbereid, werd iedereen verrast
door het feit, dat het er in slaagde
alle Sovjet-aanvallen af te slaan. En
daar bleef het niet bij, want de Finnen
namen zelfs het initiatief over. Bij Suo-
mussalmi en Salla werd een volledige
Sovjet-divisie in de pan gehakt. Van bij
zonder veel belang was al het oorlogstuig
dat hun daar in handen viel. Geen won
der, dat generaal Wallenius, de bevel
hebber aan het front bij Salla opmerkte,
dat de buitenlandse mogendheid die de
meest* wapens aan Finland leverde
Rusland was!
Dat had ook volkscommissaris Molo-
tov spoedig door. Daarom vertelde hij
31 oktober voor de radio wat Rusland
van Finland wilde. Met het oog op de
veiligheid van Leningrad stelde de Sov
jet-Unie voor de Fins-Russische grens
op de Karelische landengte (van groot
strategisch belang) enige tientallen ki
lometers naar het noorden te verleggen.
In ruil hiervoor zou Finland een twee
maal zo groot gebied van Sovjet-Karelië
terug ontvangen. Eveneens een tweemaal
zo groot gebied voor de afstand van de
haven Petsamo en een deel van het
Rybatssjischiereiland. Op het eiland
Hango zou een Sovjet-Marinebasis ko
men en enkele eilanden zouden worden
geruild.
De Finse regering achtte deze eisen
ondanks de aantrekkelijke gebiedsuit
breiding, onaanvaardbaar. Men zag hier
in terecht een vorm van politieke chan
tage. Praten met Finland had geen en
kele zin. Dat begreep men in Moskou
nu wel. Daarom begonnen radio en pers
in Rusland een felle agitatie tegen de
Finnen, waardoor de verhouding snel
verslechterde. In deze gespannen sfeer
ontstond er een grensincident dat door
de Finnen positief ontkend werd te zijn
uitgelokt. De Russen grepen het aan om
van de Finse troepen te eisen zich 20
kilometer van de grens terug te trek
ken. Maar de Finnen weigerden dit, ten
zij ook de Russen zulks zouden doen.
Ongetwijfeld hadden de Russen niet de
beste troepen aan het Finse front inge
zet. Aan de ene kant wilde men Hitier
niet in de kaart spelen door hem de
ware kracht van het Sovjet-leger te to
nen; aan de andere kant vonden de Rus
sen het niet de moeite waard hun beste
troepen voor de Finse actie te gebrui
ken. Hoe bedrogen kwamen zij uit met
deze vreselijke onderschatting. Men dacht
in Moskou werkelijk dat de Finnen het
Sovjet-leger als bevrijders zou begroe
ten. Deze gedachtengang speelde ook
een rol in de Russische erkenning van
de door Finse communisten gevormde
tegenregering in Terioki Alle Russische
eisen werden door deze regering inge
willigd en in alle ernst verwachtte men
in Moskou een communistische machts
overname in Finland, gevolgd door een
spoedige capitulatie.
Het tegendeel was waar. Ondanks de
overweldigende meerderheid van de Rus
sen ontworstelden de Finnen zich aan de
wurgende greep. Het ging om het be
houd van de vrijheid, de redding van een
cultuur. En niet in de laatste plaats
verdedigde de Fin aan het front de er
fenis van beroemde Finse zangers en
dichters Elias Lönnrot was een Kare
lische dorpskleermaker, die uit de mond
van ontelbare boerenzangers de liederen
optekende die samen het onsterfelijke
epos van de Kalevala vormen. In Ka-
relië, waar iedere meter grond met bloed
werd betaald, leefde eens de grootste
Kalevala-zanger. Tsjemeika. Wie kende
de zangeres Maria Ryyminen niet? Zij
zong de liederen over de wrede vijand
die hun dorpen verwoestte, de mensen
wegsleepte, de geliefden scheidde. Het
is waarschijnlijk geen raadsel wie hier
als vijand bedoeld werd.
Het conflict was niet te vermijden.
Molotov zegde de 28e november het
niet-aanvalsverdrag op met Finland. De
volgende dag verbrak de Sovjet-Unie de
diplomatieke betrekkingen met Finland
en de dag daarna huilden de sirenes in
Helsinki, waarboven de rode luchtmacht
verscheen en bommen afwierp
Zo was de oorlog in Oost-Ëuropa op
nieuw een feit geworden. Terwijl in de
Het transport in de barre winterveldtocht had per slede plaats.
Zingen over het harde lot dat hen
heeft getroffen, door alle tijden heen,
geeft de gesloten stugge Fin meer ruim
te in zijn leven. En misschien met een
versregel uit de Kalevala in zijn
dachten, wachtte de soldaat in zijn schut-
tersput uren op vijandelijke tanks. Als
ze dan eindelijk kwamen, liet hij ze pas
seren; eerst dan kwam hij uit zijn schuil
plaats en wierp handgranaten of flessen
met benzine later bekend geworden
als de Molotov-cocktails naar de
roosters van de uitlaat. Of hij kwam
geruisloos op ski's achter de Russische
linies, doodde zoveel Russen als moge
lijk was en verdween zoals hij gekomen
was De Fin is dromerig met een
dichterlijke aanleg.
Maar de Fin is ook realist. Zo ook
maarschalk Mannerheim. Enkele maan
den voor het uitbreken van de tweede
wereldoorlog, adviseerde hij zijn rege
ring met de Russen tot een vergelijk
te komen. Toen het daarna bleek, dat
de Russen het op de totale vrijheid van
Finland hadden gemunt, verzekerde hij
president Kallio dat hij de strijd drie
maanden vol kon houden. Precies na
104 dagen werd de 12e maart 1940 in
Moskou vrede gesloten.
Afdeling van
ski's.
het Finse leger op
De dag na de pijnlijke vrede brandde
in de Finse steden weer de straatver
lichting na ruim drie maanden van ver
duistering. Met volle inzet werd de we
deropbouw van het verwoeste land be
gonnen. Sisu, een Fins woord, dat nog
het beste met volharding omschreven
kan worden, gaf de Finnen de kracht
om zonder de 25000 die hun leven voor
het land hadden opgeofferd, hun steden
te herbouwen en zelfs nieuwe dorpen te
stichten. Want vrijwel de hele Karelische
bevolking wilde niet in het door de
Sovjets veroverde Karelië blijven en
werd in de rest van het vrije Finland
overgebracht. Zij gaven de geliefde, met
bloed betaalde bodem op, om in vrij
heid te kunnen leven. Het was een illu
sie om in 1941 aan de zijde van Duits
land de aan de Russen afgestane ge
bieden te herwinnen; in 1944 luidde de
doodsklok opnieuw over Karelië dat nog
maals achter het ijzeren gordijn ver
dween en ditmaal wellicht voorgoed.
Nog na vijfentwintig jaar zingen de
verdrevenen hun droefgeestige liederen;
als de avond valt klinken hun stemmen
op de eenzame boerderijen in het wijde
Finse land. Toch is er ook hier veel
veranderd
De nieuwe tijd galmt over Finlands
meren en bossen. Nog altijd van kracht
echter, zijn de woorden van president
Ryti, die hij sprak toen de Russen in
1941 opnieuw het land met bommen
bezaaiden.
Hij zei' in juni 1941: „Wij moe
ten er naar streven de druk vanuit het
oosten te verlichten, opdat de komende
geslachten de waarborg zullen bezitten
van een gelukkig leven. Dat is het doel
van onze verdedigingsstrijd".
Daarom heeft het gruwelijke epos van
de winteroorlog voor de Finnen nog
steeds de betekenis van een waarschu
wing.
P. J. Baghus
(Advertentie)
SHREVEPORT (Louisiana) De een
entwintig personen, die vorige week zijn
gearresteerd in verband met de moord
in Mississippi op drie strijders voor ras
senintegratie zijn thans allen op vrije
voeten.
De laatste, die zich nog in arrest be
vond. Horace Doyle Barnette, is op een
borgtocht van 5000 dollar vrijgelaten.
Negentien van de beschuldigden zullen
vandaag voor een rechtbank in Phila
delphia aan een voorlopig verhoor wor
den onderworpen.
(Advertenties)
(het doosje in m'n auto is bijna leeg!)
(Van een onzer verslaggevers)
MAASTRICHT „Het Is de vraag
of u wel open kaart speelt", zo richt
te de president van de rechtbank te
Maastricht zich tot de 38-jarige aquisi-
teur-vertegenwoordiger W. van D. uit
Heerlen, die ervan wordt verdacht in
de jaren 1960 tot en met 1964 te Vaals
voor een bedrag van bruto 45.000 gul
den te hebben verduisterd.
„Waarom zou ik nog liegen nu is
toch alles kapot" antwoordde de overi
gens zeer zwijgzame verdachte. De
zelfde geslotenheid zou ook de oorzaak
van verdachtes opsporing kunnen zijn,
want W van D. verklaarde, Hat hij 'tot
de reeks verduisteringen was gekomen,
doordat hij een bedrag van f 6700 had
verloren en dit verlies niet had durven
opbiechten aan zijn werkgever, met wie
hij op gespannen voet leefde. In de
loop der jaren had hij voor zijn werk
gever talrijke bedragen geincasseerd.
Maar hij verzuimde deze af te dragen.
Zijn echtgenote had hij nimmer iets
over het verlies van het geld verteld.
Zelfs niet toen hij steeds dieper in de
put raakte De rapporten beschreven de
verdachte als een gevoelsarme man,
die echt niet dom is. Het strafblad van
W. van D. bleek niets om het lijf te
hebben De officier van justitie was van
oordeel, dat W. van D grote bedragen
op verkwistende manier had uitgegeven.
De verdachte heeft groot misbruik ge
maakt van het in hem gestelde ver
trouwen, zo merkte de officier verder
op. Hij eiste gevangenisstraf van 12
maanden, waarvan 2 maanden voor
waardelijk met een proeftijd van drie
(Van een onzer verslaggevers)
KERKRADE In een vlaag van waan
zin heeft de 62-jarige Kerkradenaar Ro
bert R. zijn 58-jarige vrouw Maria R.-K.
met een b(jl levensgevaarlijk verwond
en daarna zichzelf door gosverstikking
van het leven beroofd.
Dit echtelijk drama speelde zich in de
woning van het echtpaar af, dat een be
scheiden kruidenierszaak en friture
exploiteert in Kerkrade-Bleierheide.
Het drama werd door de politie ont
sluierd toen deze zich, gewaarschuwd
door buren, met behulp van breekijzers
toegang tot de winkel verschafte. Buurt
bewoners roken gaslucht en alarmeerden
de politie, die de man levenloos aantrof
in de frituurzaak. In de slaapkamer op
de bovenverdieping vond de politie even
later de vrouw, die hevig bloedend en
in levensgevaarlijke toestand naar het
ziekenhuis van Kerkrade werd overge
bracht. Aangenomen wordt, dat de vrouw,
die bijlslagen incasseerde aan hoofd en
gezicht, ongeveer tien uur in bewuste
loze toestand in haar bed heeft gelegen.
Voor haar leven wordt gevreesd.
De man werd meermalen in een psy
chiatrische inrichting verpleegd.
jaar en ondertoezichtstelling van de re
classering.
De raadsman van verdachte vroeg een
korte vrijheidsstraf omwille van ver
dachtes vrouw en kinderen, want „zi.,
zijn het die uiteindelijk de klappen krij
gen en het gelag moeten betalen."
(Advertentie)
DJAKARTA De autoriteiten in Soe
rabaja, waar zoals wij eerder meldden
door emaandag de Amerikaanse bibliothe
door een menigte betogers werd geplun
derd, hebben de Amerikaanse ambassa
deur Howard P. Jones, ervoor gewaar
schuwd dat zij niet kunnen instaan
voor zijn persoonlijke veiligheid wan
neer hij naar deze stad zou gaan. De
ambassadeur was voornemens per
vliegtuig naar Soerabaja te reizen om
de schade aan de bibliotheek van de
Amerikaanse voorlichtingsdienst (USIS)
op te nemen. Op het vliegveld van
Djakarta werd hij echter opgewacht
door de minister van politiezaken die
hem een en ander meedeelde. De mi
nister voegde eraan toe dat Jones' aan
wezigheid in Soerabaja aanleiding zou
kunnen geven tot nieuwe demonstraties.
Het Finse leger was niet verslagen;
De Mannerheim-linie op de Karelische
landengte, die nauwelijks een linie ge
noemd kon worden, werd waardeloos,
omdat de Russen over de dichtgevroren
Botnische golf achter deze linie wisten
te Tomen. Nu was er geen andere keus
meer en voor het behoud van de vrij
heid willigde Finland de Russische eisen
in.
De Finnen hadden 104 dagen gestre
den om tijd te winnen. Zij hoopten op
massale hulp van de landen, die zoveel
sympathie aan de dag hadden gelegd
voor Finland. Die hulp kwam nimmer
opdagen.
Wel toen de strijd voorbij was put
ten verschillende staatslieden zich uit
in verklaringen die voor de dappere Fin
nen geen zin meer hadden De Franse
premier Daladier zei, dat er drie divi
sies klaar stonden. Zweden weigerde
echter de doorgang van deze troepen
op grond van zijn neutraliteit. In Enge
land en nog veel andere landen kon men
soortgelijke onthullingen beluisteren. De
Volkenbond stootte Rusland uit de orga
nisatie en deed verder niets voor Fin
land. Op deze wijze was het lot van
Finland bezegeld.
(Bijzondere correspondentie)
KEULEN Het is nu honderd jaar
geleden, dat Nikolaus August Otto in
Keulen de eerste fabriek voor de door
hem uitgevonden verbrandingsmotor op
richtte. De motor liep aanvankelijk op
lichtgas, maar werd later overgeschakeld
op vloeibare brandstof. Zo ontstonden
krachtbronnen voor automobiel en vlieg
tuig. Otto verhuisde zijn fabriek spoe
dig naar Deutz, een voorstad van Keu
len. De „Gasmotorenwerke Deutz" le
ven nog steeds voort in de Kloeckner-
Humboldt-Deutz A.G., maar vormen niet
meer dan een gering facet van de enor
me motoren-industrie die op Otto's uit
vinding voortbouwt.
Het bittere lot van vele uitvinders, die
arm en miskend in een zolderkamertje
te gronde gaan. hoefde Otto niet te
delen. Hij leidde een rijk en succesvol
leven, dat echter vaak werd verstoord
door processen om patent-rechten. Zijn
patent-rechten waren al bijna afgelopen
zij zijn slechts gedurende achttien jaar
geldig toen verschillende rechtbanken
ze ongeldig verklaarden op grond van
formele redenen. Ondanks Otto's prio
riteitsaanspraken Naar aanleiding van
het honderdjarig jubileum heeft de bi
bliothecaris van de Motorenwerke, dr.
ing. Gustav Goldbeck een overzicht op
gesteld over de ingewikkelde historische
en juridische ontwikkelingsgang van de
Otto-motor.
N. A. Otto werd in 1832 bij een in het
Taunusgebergte gelegen dorpje geboren.
Zijn ouders konden hem slechts kort
stondig onderwijs laten genieten. Daar
na moest de jongeman zijn brood ver
dienen als handelsreiziger in levensmid
delen. In 1860 las hij iets over een in
Frankrijk geconstrueerde, nog zeer ge
brekkige gasmotor. Dit inspireerde hem
tot het zoeken van een betere construc
tie. Hij investeerde al zijn spaargeld in
zijn hobby. Het was spoedig op.
Omstreeks 1800 stelde Lebon, de Fran
se pionier van het lichtgas, een gasmo
tor voor. In die tijd bestonden er al
enkele Engelse en Franse patenten voor
dit idee, dat reeds lange tijd in de brei
nen van de uitvinders rondspookte. Een
mengsel van gas en lucht zou door een
p^mp in het cilindergewelf worden ge
drukt en elektrisch worden ontstoken.
Niemand minder dan Volta had juist de
mogelijkheid van elektrische ontsteking
aangetoond. Lebon overleed voor dat hij
zijn model kon bouwen. Een hele reeks
verwante constructies in Frankrijk, Italië
Zwitserland en Engeland viel onder ta
fel. In 1858 verkreeg Hugon in Parijs
een patent voor een gasmotor met gas
vlamontsteking. De machine liep nogal
hortend en was niet bepaald rendabel.
Hij werkte zonder verdichting van het
cilinder-mengsel.
Otto bouwde voort op de constructie
van Lenoir. Zijn eerste idee was vloei
bare brandstof te gebruiken zoals bij
voorbeeld petroleum. Hij meldde een pa
tent aan op een vergasser. Deze vergas
ser, die ook vandaag nog het kernstuk
van de verbrandingsmotor vormt, is ei
genlijk een verstuiver, die de brandstof
in de gewenste ontbrandingstoestand
brengt. Het patent-bureau wees het pa
tent-verzoek af, omdat de vergasser-ge
dachte reeds bestond. In zijn patent-aan
vrage had Otto reeds over automobie
len gesproken.
Hij liet zich de moed niet ontnemen
door de afwijzing. Als men het gas-lucht
niet meteen ontsteekt, maar eerst door
de omhooggaande cilinder verdicht, dan
zal ook het prestatievermogen van de
motor stijgen. Aldus redeneerde hij. Dit
idee resulteerde in de constructie van
de viertaktmotor. De meeste hedendaag
se automobielmotoren worden nog steeds
volgens dit principe gebouwd. Begin 1862
liep Otto's eerste viertakt-motor, een
kleine stationaire constructie met licht-,
gas als brandstof.
Hij werkte nog steeds hortend en
onregelmatig, maar Otto probeerde dit
gebrek te herstellen door een ingewik
kelde verbinding van de cilinders met
een drijfstang. Hij vroeg wederom pa
tent aan en nam ook al bestelligen op
zijn motor aan, hoewel zijn geld in 1863
definitief op was. Alleen zijn vriendschap
met ingenieur Eugen Langen, de zoon
van een rijke suikerfabrikant, behoedde
hem voor de gebruikelijke uitvinderstra
gedie. In het voorjaar van 1864 ontstond
de door vader Langen gefinancierde fir
ma N. A. Otto en Cie. De eerste fabriek
ter wereld die zich uitsluitend bezig
hield met het vervaardigen van ver
brandingsmotoren Daaruit kwam het
nog tegenwoordig welvarende bedrijf in
Keulen-Deutz -voort.
Langen bracht wezenlijke verbeteringen
aan in de Otto-motor door een schakel
installatie. Op de wereldtentoonstelling
in Parijs moesten de constructies van
Hugon en Lenoir het afleggen tegen de
Otto-motor. Die was veel economischer.
De fabriek in Keulen breidde zich snel
uit. Al gauw was hij verbonden met zul
ke illustere namen van de automobiel
geschiedenis als Daimle en Naybach.
In die tijd van bloei deed Otto zijn tweede
grote uitvinding. Zijn oorspronkelijke mo
tor wist niet meer dan 3 PK op te bren
gen, liep slechts op vergaste vloeibare
brandstof en bovendien erg onregelma
tig. Otto merkte dat het verbrandings
procédé ingrijpend verbeterd moest wor
den. Daar was voordien nog niemand op
gekomen. Hij stelde vast, dat het vers
toegevoerde gas gescheiden moest wor
den van het afvalgas. Zijn ventielcon
structie leverde dadelijk een goed func
tionerend model op, dat regelmatig liep.
In 1876 bereikte Otto's viertakt-motor 'n
technische perfectie, die thans nog in be
ginsel geldt Onze huidige motoren lopen
nog steeds volgens het diagram van de
eerste „echte" Otto-motor.
In 1878 op de wereldtentoonstelling van
Parijs bleek duidelijk dat Otto's systeem
superieur was aan alle andere tentoon
gestelde motoren, die nog steeds door
een gebrekkige verbranding mank lie
pen. Deze motoren raakten niet ten on
rechte spoedig in vergetelheid. Het Ot-
to-beginsel kon eveneens worden toege
past op tweetakt-motoren. waar Otto
zelf helemaal niet op gesteld was. De
ze afkeer delen tegenwoordig de mees
te motorenfabrikanten. Na de wereld
tentoonstelling werd Otto overladen
met eerbetoon. In 1883 werd de voorma
lige handelsreiziger door de universiteit
te Würzburg benoemd tot ere-doctor.
Maar dat hij geen werkelijk wetenschap
pelijke opleiding genoten had, werd hem
uiteindelijk toch noodlottig. Hij kon door
dit gemis jammer genoeg zijn op zich
zelf juiste theorie over de verbranding
niet wetenschappelijk genoeg formuleren
om haar tot wetenschappelijk onaan
tastbaar principe van zijn patenten te la
ten dienen.
De concurrentie betwistte de Duitse
Rijkspatenten nr. 532 en nr. 2735. de
patenten van Otto en dwong hem Otto-
motoren te bouwen zonder licensie. 20
processen in alle industrie-landen wer
den over de Otto-patenten gevoerd De
rechtbanken erkenden weliswaar Otto's
prioriteits-aanspraken. maar in zijn eer
ste patent-aanvrage had Otto de meng
selvorming in de motor wel heel een
voudig beschreven en kon de wetenschap
hem op de vingers tikken. Bij het twee
de patent was de omschrijving nauw
keuriger. maar begin Otto een juridi
sche fout. Hij had namelijk al motoren
verkocht vóór de aanmelding van het
patent. Het patent moest om juridische
redenen opgeheven worden. Bovendien
kwamen de Fransen met een tot dus
verre onbekend gebleven patent-beschrij
ving van een uitvinder met een schone
naam Beau de Roches op de proppen
die in 1862 een viertakt-motor theore
tisch had beschreven, maar hem nooit
had gebouwd. Deze motor ging uit van
de technisch onmogelijke zelf-ontsteking
van het mengsel. Het Duitse patent-bu
reau zag echter in dit geschrift een on
overkomelijke juridische hindernis. Al
leen in Engeland bleven de Otto-patenten
geldig. In zijn eigen land werden ze
opgeheven. Nog jarenlang heeft Otto
gestreden voor de erkenning van zijn
mengselvorming. Maar zijn aanspraken
mislukten omdat de theorie niet over
eenkomstig de voorschriften van de Duit
se patentwetten gefundeerd werd.
Otto kon gelukkig door blijven wer
ken, aangezien hij niet door tegen-pa-
tenten werd gehinderd. Hij ging weldra
over op benzine als brandstof, voerde
in 1884 de magnetische ontsteking in om
dat accu's toen nog kostbaar waren.
Dat inspireerde Robert Bosch tot het
oprichten van zijn firma in Stuttgart. De
Otto-motor werd zo tot de lichte, snel
lopende krachtbron die voldeed aan de
eisen van de vliegtuig- en automobiel
constructeurs. Nadat de patenten waren
opgeheven begon men over de gehele
wereld Otto-motoren te bouwen. In 1890
bestonden er alleen al in Duitland 20
verschillende firma's die zich daarmee
bezgihielden. En is Amerika hield een
jongeman zich al bezig met het probleem
hoe men met behulp van de Otto-motor
een goedkoop voor het publiek te beta
len automobielen zou kunnen bouwen
Zijn naam was Henry Ford.
