pm j mCITRON
1JA ORANGE
i tonic
Missioneren is tegen de
stroom oproeien
Herfsttijd
Marokko en Algerië:
ruziënde buren
Waarom
beren
en
hier geen leeuwen,
wolven meer zijn
Kuntu
nog beter
slapen?
„Ja",
zegt Olga
/AÖk
SPA BRONWATER
HET OPTIMISME VAN DE KERK
BLADEREN VALLEN VAN DE BOMEN
on°j
SI
11
Bos en hei
riatrassen
k bij
T
Een dag van
extra actie
Uitdaging
STAPELS
TEKENINGEN
Het wordt kouder
ANS VERTELT.
Ik droomde
KV
In de derde klas
NIEUW!
JG
Twistpunt is
afbakening
van grenzen
De dappere
W
DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 14 OKTOBER 1964
TB»
Olga matrassen
met siersteekmotief
ill
fabrikanfe van
de bekende
matrassen
iar bij alle goed gesorteer-
Vraag de fraai uitgevoerd»
Ider aan Uw winkelier of
im toezending aan:
TEL. 01710-20161-20456
el. 01176 260
Het christendom heeft, zolang het be-
■taat, tegen de stroom op moeten
roeien. De hele uitbreiding van het ge
loof, vanaf de dag dat Jezus aan het
kruis stierf, is een geschiedenis van te
leurstellingen, van gedwongen nederig
heid, van bijna wanhopige arbeid. Het
sjouwen van stenen tegen een berghel
ling op. Als men de Kerk zou bezien
vanuit een oogpunt van efficiency en
produktiviteit, dan moet men zeggen,
dat nergens ter wereld zoveel energie
wordt verspild als door en in de Kerk.
Zolang de Kerk bestaat missioneert zij.
Maar wat is de vrucht ervan? Heeft
het communisme in veel kortere tijd,
niet veel grotere invloed in de wereld
verworven, dan de Kerk in al die twin
tig eeuwen van haar bestaan? En toch
is de boodschap nagenoeg dezelfde:
„komt, verworpenen der aarde!"
Soms denkt men, dat de geschiedenis
zich tegen de Kerk en haar missione-
ringswerk keert. Tienduizenden men
sen hebben hun leven in dienst van de
Kerk opgeofferd, miljoenen gebeden
stijgen dagelijks ten hemel en miljarden
guldens zijn er besteed om het geloof
te verbreiden. Maar één revolutie, één
nieuwe ideologie kan al het werk on
gedaan maken juist als men denkt
(Advertentie)
van die jonge Edammer,
jibe legen Goudse of oude Leidse
dat het doel in zicht is. Latijns-Ameri-
ka, dat lange tijd als het enige ka
tholieke werelddeel werd beschouwd,
blijkt onder de druk van dictators,
Voo-doo-profeten en bittere armoede,
helemaal niet zo katholiek te zijn.
Kongo, waar een schitterend missie
werk bloeide, werd door een interne
omwenteling een oord waar de mar
telaren van deze tijd hun bloed vergo
ten. En Europa, dat oude bolwerk van
het Christendom, ligt in de greep van
het materialisme. Wie de vorderingen
van het geloof overziet, betwijfelt bij
na of het nog wel zin heeft.
baar op de goede weg is, doen hem
voortgaan. Daarom: zolang de Kerk
in godsdienstig opzicht vitaal is, zal zij
blijven missioneren, alle tegenslagen ten
spijt.
De winter is weer in aantocht.
Het is nu bijna niets meer dan vocht.
Van de winter dragen we dikke rokken,
dikke broeken en wollen sokken.
Het kan ook altijd geen zon zijn,
maar toch is de winter fijn.
We doen mee aan een schaatswedstrijd
op het ijs
En winnen dan misschien wel een prijs:
4
Op school gaat het goed hoor
Koud of warm we gaan toch door.
Sneeuw wind of regen,
We kunnen er toch wel tegen.
Al moet de winter nog beginnen
toch zijn we nu al iets aan het verzinnen.
En nu de schaatsen uit de kast
Dan hebben we van de kou geen last.
De bladeren vallen van de bomen
Nu zie je haast de zon niet meer komen,
's Morgens is het een beetje koud
en de lucht is soms wat grauw.
's Avonds vroeg donker 's morgens
laat licht
en heel de dag de deur dicht.
De lange avonden komen aan
en 's nachts schijnt een heldere maan.
We kijken naar TV en lezen een boek
We drinken koffie met een koek.
Al is het buiten toch wat kil
We vinden het niet erg al is het
buiten wat stil.
Zelf verzonnen door:
Beppie de Wys Koning Haakonstraat 4, Moerdijk
Stapels tekeningen zijn er deze week
binnen gekomen, maar zoals jullie wel
weten kan ik niet elke tekening in
De Stem zetten, omdat daarvoor geen
ruimte is. Maar er is nog een andere
reden waarom sommige tekeningen niet
geplaatst worden; ik krijg de laatste
tijd steeds meer tekeningen die heel
slordig afgewerkt zijn. Soms zijn het
krabbeltjes op een half afgescheurd
schriftblaadjes. Kijk, dat vind ik nou
jammer. Ik weet dat niet ieder kind
even mooi kan tekenen, maar ieder
kind kan wel nétjes tekenen. Dat
zelfde geldt trouwens ook voor de vers
jes en verhaaltjes. Het is niet prettig
om een verhaaltje te krijgen dat slor
dig geschreven is op een papier vol
met inktvlekken. En denken jullie er
ook nog eens aan dat het papier maar
aan één kant beschreven mag zijn en
dat je naam, adres en leeftijd op de
tekening of onder het verhaaltje ver
meld staat, want er zijn nog steeds
kinderen die dat vergeten. Ik weet ze
ker dat sommige kinderen de volgende
keer een beetje beter hun best gaan
doen. Heel ijverig waren deze week de
kinderen Van den Berg uit Teteringen;
de vijfjarige Rinie stuurde zelfs twee
grote tekeningen. Brigitte Kint tekende
een wieg met een heleboel kinderen
erom heen, die cadeautjes brengen. Heb
je er een broertje of zusje bij gekregen
Brigitte? Ook mooie tekeningen kreeg
ik van Loek Willemen uit Dongen, Piet,
ICees en Annie Hendrickx uit Rijsber-
gen. Nettie Mertens uit Achtmaal, Joeke
en Karei van Gestel uit Rijen, Kitty
Takx uit Prinsenbeek, Eric Kint en
Joca Lambregts.
Het versje van Beppie de Wijs heeft
er omheen, die cadeautjes brengen. Heb
Ze schrijft over de herfst en de win
ter. Een fijne tijd, dat vinden ook de
twee kinderen op de foto. Ze hebben
ontdekt dat je heerlijk kunt spelen in
de afgevallen bladeren, zo heerlijk, dat
ze er zelfs hun fietsje voor laten liggen.
José
1 A
De verleiding is groot om te zeg
gen: als dit werkelijk Gods Kerk
waarom snellen de engelen haar dan
niet te hulp? Waarom werkt de genade
niet zichtbaar onder haar leden. Dit
wordt dan ook vaak gezegd. Het is
dezelfde uitdaging als die men tot Je
zus richtte: als je Gods zoon bent, kom
dan van dat kruis af! Of als de spot
woorden van Satan in de woestijn: Als
je Gods zoon bent, spring dan van het
tempeldak, dan zullen de engelen je
opvangen! Wie in de Kerk en in haar
missie gelooft, heeft alle optimisme ter
wereld nodig. Statistieken kunnen hem
nauwelijks in zijn verwachtingen steu
nen. Alleen het geloof, de onberede
neerbare wetenschap dat wie de liefde
tot de medemens in zich voelt, onfeil-
Van deze geest getuigde een toespraak
die paus Paulus dit jaar hield tot hon
derd vetrekkende missionarissen
„Gaat, dierbare zonen en dochters, met
de serene rust van degeen die er zeker
van is, dat hij iets doet dat aangenaam
is aan God en nuttig voor de Kerk,
iets waartoe de paus aanmoedigt en
dat zijn zegen heeft".
Ditzelfde zou men kunnen en moeten
zeggen tot allen die hoe bescheiden
soms ook de missie helpen bevor
deren door hun gebed, door hun boete
doeningen en hun offers. Zij missione
ren immers mee.
Op 18 oktober is het weer missiezon
dag. Dan wordt in heel de wereld extra
de aandacht voor de missie gevraagd.
Niet, opdat men na Missiezondag het
hele vraagstuk verder kan vergeten,
maar juist opdat men er het hele ver
dere jaar aan herinnerd kan worden.
De vrijdag daaraan voorafgaande is een
dag van boete. De gelovigen wordt dan
gevraagd, zich vrijwillig iets te ont
zeggen, tot intentie van de missie.
(Van onze Parijse correspondent
L. J. Kleyn)
PARIJS Praat of schrijft men over
brandhaarden in de wereld, dan denkt
men dadelijk aan Cyprus, Vietnam en
Berlijn. Men vergeet (omdat er zo weinig
over geschreven wordt) dat het ook
broeit tussen Marokko en Algerië. Deze
landen liggen met elkaar overhoop over
de afbakening van vage grenzen in de
Sahara. Vroeger zou men er niet aan
gedacht hebben over een paar scheppen
droog zand een oorlog te beginnen, maar
sedert in die woestijn belangrijke grond
stoffen ztfn gevonden hebben beide sta
ten hun gewapende strijdmachten aan
zienlijk uitgebreid. Jammer, want er
valt op niet-militair terrein voor onder
ontwikkelde volken nog zo veel te doen.
De eerste bloedige botsingen dateren
van oktober 1963. In de Sahara werd
toen gevochten in een hoek, begrensd
door Marokko, Mauretanië en Algerië.
„Begrensd" is veel gezegd. Er bestaan
daar in die dorre en verlaten zandwoes
tijn eigenlijk alleen maar papieren gren
zen. Marokko beweert, dat die „gren
zen" eenzijdig door Frankrijk werden
vastgelegd, toen Marokko en Algerië nog
onder Frans bestuur stonden. Algerië
neemt het standpunt in: toen wij onaf
hankelijk werden, hebben wij de Franse
en dus ook de door Frankrijk vastge
stelde grenzen. De twee landen zitten op
gescheept met een erfenis uit het kolo
niale tijdperk, toen het de Franse expan
sie voordeliger uitkwam in het geheel
geen grenzen vast te stellen.
De verenigde volken mogen de hemel
danken, dat zij niet rechtstreeks in het
conflict worden gemoeid. Bemiddelaar
in het conflict is de keizer van Ethiopië
als voorzitter van de OUA (organisatie
voor de Afrikaanse eenheid) heeft hij
een commissie laten benoemen tot vast
stelling van de grenzen. In die com
missie zitten vertegenwoordigers van de
Ivoorkust, Ethiopië, Mali, Nigeria, Sene
gal, de Soudan en Tanganjika. De com
missie slaagde er alleen maar in beide
regeringen te bewegen hun troepen uit
het betwiste gebied terug t etrekken,
maar zoekt sedertdien tevergeefs naar de
begindraad van het onontwarbare klu
wen. Niemand komt uit de doolhof. Ook
begrijpelijk is, dat de nog zo jonge or
ganisatie voor de Afrikaanse unie be
zwaarlijk bereid is een der twee partijen
in het ongelijk te stellen. Kool en geit.
De toestand is er de laatste maanden
niet beter op geworden. Vooral Algerië
heeft lessen getrokken uit de nederlaag
van oktober 1963. toen het niet opge
wassen bleek tegen de overmacht van
de Marokkanen. Algerië beschikt thans
in zijn gemoderniseerde leger over 200
tanks van Russische oorsprong en over
20 jagers van het Mig-type. Marokko, dat
van alle Afrikaanse landen traditioneel
het sterkste leger heeft gehad, bleef niet
achter. Wederzijds proberen de twee re
geringen uit financiële, economische en
commerciële overwegingen een gewa
pend conflict te voorkomen, maar hun
generale staven, die zich grote pieten voe
len, hebben zij niet altijd in de hand.
Een geweer gaat gauw af in de Sahara
als Marokkaanse boeren dadels gaan
plukken in een oase, waarvan de Alge
rijnen zeggen: die dadels zijn van ons
Een verstandige oplossing zou zijn de
betwiste gebieden gezamenlijk te exploi
teren. Maar in de oneindigheid van de
In de hei staan mooie paarse bloemen.
Het is nu herfst en toch schijnt de zon.
Het is zo mooi in de bossen en hei.
We plukken paddestoelen en katjes.
Die zetten we thuis in mooie vazen.
En we hebben een konijntje en een
eekhoorntje gezien.
We zien bladeren met mooie kleuren.
Rood groen geel en bruin.
Maar op een dag vloog het bos en de
hei in brand.
We vonden het zonde en belden gauw
de grondweer op.
Ze blusten het zo dat de brand gauw
weg was.
Daar waren de mooie bossen en de hei.
Maar zo gauw mogelijk zaaiden we
mooie bloemen.
Zo werd de hei weer mooi.
Marjon Hekking (8 jaar)
Stryenlaan 75, Breda.
De herfst begon
21 september, dat kon.
De bladeren verkleuren
Nog even, dan ligt de sneeuw voor
de deuren
Dan moet de kachel weer aan
We kunnen moeilijk bevroren staan.
Dan dragen we handschoenen en een das
Want dat komt dan weer van pas.
Dan wordt het koud weer
En krijgen we de sneeuwmeneer.
Mijn naam is Mariëtte
's Morgens kom ik uit mijn bed
's Middags lust ik graag kotelet
En 's avonds maak ik pret.
Elegeert is mijn vaderlijke stam
Die ik kreeg toen ik ter wereld kwam.
Ik woon in de Schoolstraat
Waar ons huisje staat
12 is ons nummer
En verder wordt ons straatje dunner
Koewacht ja, u raad het goed
De plaats waar ik naar schooltje moet.
Rienie v.d. Berg (5 jaar)
St. Jozefstraat 2, Teteringen
Ik droomde van een
hemelsblauw meer
van de opkomende zon
en krijsende meeuwen
Ik dwaalde er over het stille strand
Het was nog vroeg in de morgen
en heerlijk rustig
Ik zocht naar schelpen
en vond er vele,
grote glanzende parelmoeren
Midden op het strand zag ik jou
Geheel verdiept in je werk
Je tekende.
Ik riep je naam
Maar je reageerde niet
En net toen ik vlakbij je was
Keek je op.en ik werd wakker.
May-June
Lia Hendrikx,
Pannehoefsebaan 16, Rosbergen
In de derde klas,
ben ik in mijn sas.
We leren zingen en tekenen,
en natuurlijk ook taal en rekenen.
Als 't pauze is,
gaat 't met de voetbal heus niet mis.
Maar achter alles komt een punt,
als je niet meer kunt.
Willy van de Voorde
Marapolder 2, Philippine (Zeeland)
Lieve José,
Ik doe deze week ook mee!
En al ben ik dan nog klein,
Ik hoop dat het naar uw zin zal zijn.
Ik heb 4 broertjes en 2 zussen,
Daar zit ik dan ook nog tussen.
Dan ook nog mijn Pa en Ma,
Dat zijn er dus 10 op ééntje na.
Wij wonen in het mooie Chaam,
Dat is een bekende naam.
Want iedereen heeft wel eens gehoord,
Van dit mooie vakantieoord!
We hebben een mooie kerk en school,
En daar hebben we altijd heel veel jool.
Dan is er ook het postkantoor,
Daar werkt mijn papa hoor.
Hij is postbode in Chaam,
En iedereen kent zijn naam.
Er is hier ook een brandweerspuit,
En die spuit mijn rijmpje uit.
Ans Cornelissen
Gilzeweg 47, Chaam (N.-Br.)
O
R. v.d. Berg (9 jaar) St. Jozefstraat 2, Teteringen
administratie overgenomen zoals die was Sahara is gezond verstand ver te zoeken.
Henny Bastiaenen (10 jaar)
Kerkpad 12a, Heerle (N.-Br.)
Lang geleden was er eens een herder
die prachtig kousen breien kon. Als zyn
schapen graasden op de hei, zorgde de
hond ervoor dat de kudde bij elkaar
bleef. De herder had dan alle tijd om
op een heuveltje te zitten en kousen te
breien van witte schapenwol.
Op een keer had hij alweer zoveel
kousen bij elkaar gebreid, dat hij ze
naar de markt wou brengen. Maar
eerst moesten ze mooi gewassen wor
den. De herder liep naar de rivier. Hij
ging aan de oever op zijn knieën zitten
en waste en spoelde dat het een lust
was.
Juist toen hij de kousen door het wa
ter sloeg zodat zij wuifden onder de
rimpelende golfjes, kwam er een leeuw
voorbij. De leeuw vroeg aan de man
wat hij daar deed.
,,Ik was hier leeuwendarmen," ant
woordde de herder.
De leeuw schrok.' ,,Waar heb je die
vandaan?" vroeg hij.
,,Ik heb ze gekregen van iemand,
die nog veel moediger is dan ik," zei
de herder.
De leeuw dacht hierover na en liep
verder.
Nauwelijks was de leeuw weg. of er
kwam een beer aan. Hij had zoveel ho
ning gegeten dat hij er dorst van had
gekregen Nu kwam hij een slokje
drinken uit de rivier.
„Wat ben je daar aan het doen?"
vroeg de beer.
Nu vertelde de herder dat hij bezig
was met het wassen van berendarmen.
Ook de beer wilde weten hoe hij aan
die darmen kwam. En hij kreeg een
zelfde antwoord als de leeuw: ..Ik heb
ze gekregen van een jager die nog
moediger is dan ik."
Net was de beer verdwenen of daar
kwam een wolf aan gelopem. Die volg
de het spoor van een hert, en dat leidde
naar de rivier. Maar in de plaats van
het hert vond hij de herder.
„Wat doe je daar?" vroeg de wolf.
Nu waren het natuurlijk wolvendarmen
die hier in het water gewassen werden.
Op de vraag waar ze dan wel vandaan
kwamen hoorde de wolf over de dap
perste der dapperen.
Kort hierop kwamen de leeuw de
beer en de wolf elkaar tegen. En zij
spraken over wat zij beleefd hadden.
De leeuw vertelde over de man die
leeuwendarmen waste. De beer over
de man die berendarmen waste. En de
wolf over de man die wolvendarmen
waste. En over de moedige, dappere
jager die al die darmen aan de herder
had gegeven.
Nu werden ze zo nieuwsgierig dat ze
terugliepen naar de herder om hem te
vragen of ze die dappere eens konden
zien.
Hierop antwoordde de herder: ,,Dat
is alleen maar mogelijk als je heel lek
ker eten in een eenzame hut brengt.
Als jullie dat eten hebt neergezet, moet
je je goed verstoppen. Dan zal hij ko
men en zich aan de heerijke maatijd
te goed doen. Maar wees op je hoede
Want als hij onder het eten nijdig op
en neer gaat lopen, dan kun je er zeker
van zijn dat hij het niet lekker genoeg
vond. Pas dan goed op, of hij grijpt
jullie in de kraag!"
De drie wilde dieren gingen weg en
deden zoals de herder het gezegd had.
Toen de heerlijkste spijzen waren klaar
gezet, kroop de leeuw achter de kachel
om van daar uit de kamer in t, loe
ren. De beer verborg zich onder de
planken vloer om door de spleten naar
binnen te gluren. De wolf sprong op
de balken en tussen de binten vond hij
een goed plaatsje waar hij het vertrek
kon overzien.
Nu piepte de deur open en daar
kwam een poes binnen, die begon te
schrokken en te smullen van al het
heerlijks.
De beer die onder de vloer lag, spied
de door de kieren. Toevallig kwam het
tipje van zijn oor tussen de planken
door. De poes die dacht dat het een
muis was, sprong naar het bereoor.
De beer brulde zó hard dat de kat
schrok en achter de kachel sprong. De
leeuw zette het op een lopen, maar de
poes vluchtte voor die onverwachte ko
los en sprong op de balken van de zol
dering. De wolf die hier gezeten had,
liet zich naar beneden vallen. Hals
overkop zochten de 3 'n goed heenko
men Ze waren al gelukkig dat ze het
er lévend vanaf hadden gebracht.
De leeuw, de grootste en de sterk
ste uit het gezelschap, vluchtte naar
het zuiden. Zo hard zijn benen hem
konden dragen, rende hij tot aan de
woestijn. En daar bleef hij voorgoed
wonen.
De beer holde precies de andere
kant uit, naar het noorden. En hij
hield pas stil toen hij in de wouden
tussen sneeuw en ijs terecht kwam.
De wolf nam de weg ertussen in. Hij
snelde naar het oosten, zo ver tot hij
de steppen bereikte. En zo komt
het nu dat er in ons land geen leeu
wen, geen beren en geen wolven meer
zijn.
A. Mac Gillavr-
