„Het werk Gods wordt door mensen gedaan"
Mislukt
Stilstand
Wonder7
FAN1A
ORANGE
Poging
Patriarchaat Jeruzalem
wil dialoog met Rome
0P J0nge
tot moord
weduwe
KOSTBARE PARELS WELLICHT
35 MILJOEN JAAR OUD
fris-vrolijk-verrukkelijk!
VERSCHILLENDE MAATSTAVEN AANGELEGD
Ook andere
verdachte
gebeurtenissen
Kodak
inschrijvingen
Staking op til
bij Chrysler
.l)c bezitter zal vreugde kennen
55
55
Doodvonnis
Windstilte
Een wonder
KENNERS
KOPEN
FILMS
TH. Eindhoven:
Vierhonderd
Veel gissingen
over herkomst
DAGBLAD DE STEM VAN VRIJDAG 4 SEPTEMBER 1964
lie Obels in de Voltastraat
riek de heer Roset, in ont-
t achter de door hem be-
Obels. Vader en Zoon Obels
France -prijsvraag, die een
woont pas sinds mei van
nog het een en ander toe
dkope gasolie gebruikt kan
ie formulier had Ingevuld
rijs kunnen profiteren.
li Beers van Boxtel N.V. al
Umet dit apparaat in haar
1 af de heer Van Beers nog
I tuigd dat de „Tour"-prijs-
pg heel wat vrolijke tonen
van Smits' kleding, Oos-
nnen door de heer C. dei
de gelukkige prijswinnaai
euze door resp. de herer.
osterhout.
BALANS VAN HET CONCILIE
(Van onze concilie-redacteur,
ROME Het oordeel over de tweede zitting van het Vaticaans
concilie loopt nogal uiteen. Over het algemeen heerst een gevoel van
teleurstelling, dat uitmondt in deze vraag: Wat is er bij alle mooie
toespraken en bij alle mooie stemmingen nu eigenlijk bereikt? Toch
niet veel meer dan een decreet over de herziening van de liturgie
en een overigens vrij ongelukkige, standpuntbepaling met betrekking
tot de moderne communicatiemiddelen. Moet dat zo doorgaan? Kan
dat zo doorgaan? Is dit de vernieuwing, waarom heel de wereld heeft
gevraagd?
(Advertentie)
voor minstens 4 glazen
De fijnste en zonnigste
verkwikking vol sappige
sinaasappel-frisheid
De tekenpen is beter in staat de sfeer van het Concilie op te roepen
dan de camera met zijn gevoelige plaat. Wat de tekenaar Franck met
lijnen en vlekken weet te bereiken is bijna ongelofelijk. Deze plaat
van de Sint Pieterbasiliek tijdens een van de vergaderingen geeft er
een goede indruk van.
JERUZALEM Het orthodoxe pa
triarchaat van Jerusalem zal zich op de
komende pan-orthodoxe conferentie op
het eiland Rhodos uitspreken vóór het
theologisch gesprek met Rome. Tevens
zullen concrete voorstellen worden ge
daan hoe dit gesprek zal moeten verlo
pen.
Naar in Jerusalem verluidt zal de de
legatie van het patriarchaat, die bestaat
uit metropolieten mgr. Epifanos en mgr.
Aristovoulos en de archimandriet Ger-
manos, de starre afwijzende houding van
de Grieks-orthodoxe kerk ten aanzien
van het contact met de katholieke kerk
afkeuren.
De drie afgevaardigden van het or
thodoxe patriarchaat van Jerusalem
staan bekend als aanhangers van de dia
loog met Rome. Bif een eventueel ge^
sprek tussen de Orthodoxie en Rome
moeten beide gesprekpartners gelijk zijn
en in die geest moeten problemen van
disciplinaire en theologische aard ver
duidelijkt worden, aldus een der delega
tieleden, Archimandriet Germanos. Deze
heeft verder verklaard, dat de Ortho
doxie aan de Paus slechts het ere-
primaat toekent. De Paus is de „primus
interpares" (eerste onder gelijken), al
dus de archimandriet. Niemand moet
echter proberen zijn mening op te drin
gen of door te zetten. De dialoog moet
oprecht pogen samen de waarheid te
vinden. Deze dialoog moet echter gron
dig voorbereid worden, meent archiman
driet Germanos.
De delegatie uit Jerusalem zal dan
ook op Lthodos voorstellen speciale com
missies op te richten, die zich ieder met
een facet van de kwestie zullen moeten
bezighouden. De positieve houding van
Jerusalem is het gevolg van de broe
derlijke ontmoeting tussen Paus Paulus
en patriarch Benediktos I van Jerusa
lem.
Zoals bekend noemde de orthodoxe
patriarch zijn ontmoeting met Paus Pau
lus in januari van dit jaar ingegeven
door Goddelijke inspiratie. De houding'
van de patriarch van Jerusalem staat in
sterke tegenstelling tot de uitlaingen van
een der delegatieleden van de Grieks-
Orthodoxe kerk, die metropoliet van
Argolis, mgr. Chrysostom.
Deze heeft, zoals bekend is, in een rap
port aan de synode in Athene de aarts
bisschop van Athene, mgr. Chrysosto-
mos, alle bisschoppen, metropolieten en
leken gewaarschuwd voor contacten met
Rome, waardoor de Grieks-orthodoxe
kerk ernstig in gevaar zou worden ge
bracht.
De metropoliet zal bij de aartsbisschop
van Athene zeker gehoor vinden. De
aartsbisschop van Athene boycotte im
mers de vorig jaar op Rhodos gehouden
pan-orthodoxe conferentie. Onder druk
legde hij zich evenwel later neer bij het
besluit van de conferentie tot dialoog
met Rome.
(Advertentie)
Laten we op dit punt eens een paar
auteurs ondervragen, die van de tweede
zitting verslag hebben uitgebracht. Het
meest negatief in zijn oordeel is onge
twijfeld Michael Serafian, die in zijn
boek ,,The Pilgrim" (da.t binnenkort in
Nederlandse vertaling verschijnt by de
Fontein) tot de conclusie komt, dat paus
Paulus VI onder druk van bepaalde cu-
riale kringen het ideaal van Joannes
XXIII, het zgn. Giovannismo, heeft la
ten vallen.
Dit moge o.a. blijken uit de volgende
citaten. Eerst beschrijft Serafian wat hij
onder het door Joannes gepropageerde
conciliarisme verstaat. ,,Het conciliaris-
me is een nieuw principe, bestaande uit
2 elementen, die ieder op zich al veel
zouden kunnen bijdragen om de tegen
strijdigheid op te lossen, die wij gecon
stateerd hebben in de historische struc
tuur van de Roomse Kerk. Deze twee
elementen zijn: de collegialiteit en de
de-romanisatie van de Roomse kerk".
Deze twee dingen hangen volgens Sera
fian ten nauwste met elkaar samen.
Hoe men het ook bekijkt, als men het
beginsel van het conciliarisme aan
vaardt, betekent dit een onmiddellijke
bedreiging van het romanisme en in
het "bijzonder van het romanisme van
de twintigste eeuw."
Het conciliarisme werd door het we
reldepiscopaat bij de oriënterende stem
ming van 30 oktober 1963 in overgrote
meerderheid als het juiste standpunt
aanvaard. Maar Paulus VI heeft on
der druk van curiale kringen een an
dere koers gekozen. Ziedaar de zware
beschuldiging, die Serafian in zijn boek
naar voren brengt. ,,De keus, waarvoor
Paulus zich gesteld zag, was heel con
creet te formuleren: aanvaard het con
ciliarisme of verwerp het". In beide ge
vallen zou hij voor grote moeilijkheden
komen te staan. Maar hij koos voor het
laatste. ,Toen Paulus eenmaal besloten
was, het beginsel van het conciliarisme
niet te accepteren, vond hij het toch
moeilijk het helemaal op te geven".
Hij begon naar tussenoplossingen te
zoeken. Onder andere door het college
van kardinalen bijeen te roepen en
daaraan verslag uit te brengen van
zyn reis naar het Heilige Land. Maar
dat was niet wat het concilie met
collegialiteit" bedoeld had.
De paus zag dat wel en hij hoopte voor
deze moeilijkheid een oplossing te vin
den. „Nu hij eenmaal verkozen had te
werken met dit orgaan, dat buiten het
concilie stond, had hij ook besloten zijn
gang te gaan zonder rekening te houden
met de autoriteit en het morele prestige
van het concilie". Daarmee liet hij het
ideaal van papa Giovanni vallen." Na 23
november bleek uit zijn hele houding,
dat hij niet langer steunde op het Gio-
vanismo, doch uitsluitend en alleen op
zijn eigen inzichten." Hij had toegege
ven aan de machten die hem tegenwerk
ten en was „in een val gelopen". De Jo
annitiscihe periode in de Kerk was voor
bij. Er mochten nog één of twee zittin
gen van het concilie worden gehouden.
Maar paus Paulus was vast besloten zijn
eigen weg te gaan." Hij bouwt in een
zaamheid aan een nieuwe structuur".
Ziedaar in kort bestek de beschuldi'
ging want minder kunnen we het
echt niet noemen die Serafian aan
het adres van Paulus VI uit. Hij baseert
haar op inside-information, op een
analyse van het karakter 'van paus
Paulus en op hetgeen er sinds 23 no
vember 1963, dag van de fatale keuze,
in Rome is voorgevallen.
Typerend is wat hij zegt over de rede,
waarmee kardinaal Urbani op 3 decem
ber het concilie van Trente heeft her
dacht." Met deze redevoering werd het
doodvonnis van het Giovannisme onder
tekend. Dit was geen poging om de in
houd van de oude leer in een moderne
vorm te gieten. Dit was precies datgene,
wat Joannes XXIII zo uitdrukkelijk niet
gewild had. Maar Joannes kon in vrede
rusten". De conclusie is duidelijk. Vol
gens Serafian heeft paus Paulus VI het
concilie eigenlijk al laten vallen. In zijn
slottoespraak probeerde hij dit zoveel
mogelijk te maskeren door op het psy
chologisch juiste moment met zijn „coup
de theatre" te komen: zijn reis naar Pa
lestina."
„Wie het boek „De Pelgrim" leest,
komt ongetwijfeld onder de indruk,
van het feitenmateriaal dat Serafian
verzameld heeft. Ook voelt hij wel.
dat hier in brede kring levende ang
sten en voorgevoelens onder woorden
zijn gebracht. Maar aan de getrokken
conclusies zal hij toch ernstig moeten
twijfelen. Al was het alleen maar, om
dat Serafian hierin vrywel alleen
staat. Andere auteurs, die toch zeker
niet minder critisch en niet minder
op de hoogte zyn dan hy, hebben ge
heel andere conclusies getrokken.
Nemen we bijvoorbeeld de Amerikaan
Michael Novak, die zijn indrukken van
de tweede conciliezitting heeft neerge
legd in een boek „The Open Church".
Ook Ihij komt tot de conclusie, dat deze
zitting een teleurstelling is geworden.
Geen beslissing inzake de verhouding
tussen kerk en jodendom. Geen uitspraak
in de uiterst delicate kwestie van de
godsdienstvrijheid. Een aanvankelijk dui
delijke stellingname inzake de collegia
liteit, die naderhand weer is de mist is
komen te hangen. Over de hervorming
der Curie veel woorden maar geen da
den. Over de oprichting van een kroon
raad, die samen met de paus de Kerk
zou gaan besturen, een petitie, door
honderden bisschoppen ondertekend
maar ook niet meer dan een petitie,
Alles bij elkaar een mager resultaat.
Het concilie is volgens Novak aan het
einde van de tweede zitting in een wind
stilte terechtgekomen. Maar de schuld
daarvan zoekt hij niet bij de paus.
„Misschien is het niet oneerbiedig op te
mei-ken, dat de bisschoppen van heel de
wereld geen blijk hebben gegeven, het
delen in de bestuursmacht samen met
de paus waardig te zijn.
Zij vormden geen georganiseerd ver
hand, zy brachten geen echte leider
voort. Zy waren nog niet volwassen
geworden. Te velen wachtten op an
deren, wat die zouden doen. Te weini
gen toonden onafhankelijkheid en lei
derscapaciteit. Te velen waren bang
van wat zij noemden „politiek" en
bisschoppen, die in een kerkvergade
ring a-politiek willen zijn, kunnen zich
deze weelde alleen maar veroorloven
ten koste van het werk, dat zy moe
ten doen. Een concilie is een geza
menlijke poging van vele mensen.
Deze poging tot een eenheid smeden,
mooie gedachten omzetten in regels en
wetten, dat vereist politieke vaardig
heid. Als de concilievaders de uitspraak
van hun geweten niet in wet en regel
weten om te zetten, dan schieten ze ten
opzichte van de Kerk tekort". Novak
somt dan enkele lacunes op, welke om
aanvulling vragen.
Novak denkt er echter niet aan, de
paus persoonlijk voor de teleurstellingen
van de tweede zitting aansprakelijk te
stellen. Integendeel. Toen het concilie
schijnbaar niet meer verder kon... toon
de paus Paulus hoe ver de ramen al
opengegooid waren door naar het oude
Jerusalem te gaan.
Laten we tenslotte het woord aan
Hans Küng, die eveneens een balans
van de resultaten der tweede zitting
heeft opgemaakt. ,,De geest van de
tweede zitting is eerder nog beter ge
weest dan die van de eerste. Wie zou
dit betwijfelen na teruggeblikt te hebben
op alles wat in deze tweede ziting ge
zegd en gedaan werd?
Het concilie en alles wat in de katho
lieke Kerk werkelijkheid is geworden
in verband met het concilie, lijkt een
onverwacht en onverdiend wonder van
de Heilige Geest. En toch zou het on
juist zijn te menen dat de tweede zit
ting in dezelfde blijde stemmisg ge
eindigd is, als ze begonnen was. Het
onbehagen, da.t ruim om zich heen
heeft gegrepen en waarover ook in de
pers veel geschreven is. was geba
seerd op de indruk, dat 'het contrast
tussen de geest van het concilie en
de definitieve positieve resultaten te
groot is.
Men legde hierbij aan de tweede zitting
terecht een andere maatstaf aan dan
aan de eerste: eens houdt de tijd op,
dat het concilie „zich moet inspelen";
eens moet het ook in zijn definitieve
resultaten serieus vooruitkomen."
Hij probeert dan aan te geven, wat er
zou kunnen worden gedaan om het con
cilie uit zijn machteloosheid te bevrij
den. Een sterkere leiding tijdens de
vergaderingen. Een beter reglement van
orde. Een opheffen van de discrepan
tie tussen concilie en commissies. Het
eisen van loyaliteit aan de kant der
oppositie. Want: oppositie mag er zijn
en behoort er te zijn. Maar oppositie
moet met de juiste middelen strijden:
met zakelijke argumenten, constructieve
bijdragen tot de discussie en tenslotte
vooral met de. stembriefjes. Andere din
gen (en dan noemt hij een hele lijst van
faits et gestes op) zal men niet begrij
pen. Oppositie mag en moet geduld
worden, obstructie niet" Ziedaar dan
de balans van de tweede zitting, zoals
zij door drie deskundigen is opgemaakt.
Wanneer wij deze onderling tegen elkaar
afwegen, lijkt het standpunt van Serafian
ons te licht. Hoogstens kunnen we met
de uitgever staande houden, dat hij „on
der woorden brengt, wat velen vrezen".
En daarom dulden, dat zijn stem, ook
al klinkt ze nog zo oneerbiedig, wordt
gehoord. Wij zijn nu eenmaal in een tijd
terecht gekomen, waar zelfs het gedrag
van een paus niet meer buiten de kri
tiek kan worden gehouden.
Dr. A. VAN DE WEYER O.F.M. cap.
(Van een onzer verslaggevers)
EINIGHAUSEN (Limburg) In de
nacht van maandag op dinsdag blijkt de
42-jarige T. M. zich via het dak toegang
te hebben verschaft tot de boerderij van
zijn buurvrouw, de 27-jarige weduwe A.
W. en daar een grote dosis dodelijk
landbouwvergift in de koffie en op een
stuk taart te hebben aangebracht.
Dinsdagmorgen werden bij de alleen
wonende weduwe en de 24-jarige H. J.
eveneens uit Einighausen, vergiftigings
verschijnselen geconstateerd. Na onder
zoek in het ziekenhuis te Sittard, konden
beiden weer naar huis terugkeren.
Nadat de weduwe W. en J„ die haar in
zijn vrije tijd op de boerderij helpt, kof
fie hadden gedronken, werden zij onwel
en moesten hevig braken. Een buurman
kreeg argwaan en bracht beiden naar
het ziekenhuis te Sittard, waar men
hem adviseerde de politie van het ge
beurde op de hoogte te stellen. Nog de
zelfde avond werd M. die bij zijn be
jaarde ouders inwoont, gearresteerd.
Aangenomen mag worden dat jaloezie
het motief van het vergrijp is. M. en de
overleden echtgenoot van ae weduwe
beide landbouwers, hebben vele jaren
nauw samengewerkt. Zij hadd engeza-
menlijk verschillende landbouwwerktui
gen gekocht. Na de plotselinge dood van
A. op 31 oktober van het vorig jaar in
het ziekenhuis te Sittard, nadat hij in
Limbricht onwel was geworden bleef
deze samenwerking voortbestaan. Enkele
maanden geleden echter werd de goede
verstandhouding verbroken en kwam er
een einde aan de samenwerking. Het ge.
meenschappelijk bezit werd verdeeld.
Intussen is de 24-jarige J. herhaalde
malen de weduwe bij haar werkzaamhe
den op de boerderij komen assisteren,
tot groot ongenoegen van M. die de we
duwe door middel van dreigbrieven van
samenwerking met J. wilde afbrengen.
Ook J. kreeg herhaalde malen dreig
brieven gestuurd. Naar wij vernemen is
enkele weken geleden ook een jongetje
van een der buren na het drinken van
koffie bij de weduwe onwel geworden.
Het kind moest naar het ziekenhuis ver
voerd worden. Of hier eveneens van een
poging tot vergiftiging sprake is is ech
ter nog niet bewezen.
Zeker schijnt het evenwel dat zowel
het voorval met de 13-jarige jongen als
het plotseling overlijden van de echtge
noot van de weduwe bij het onderzoek
zullen worden betrokken.
(Advertentie)
EINDHOVEN Het aantal studenten
dat zich tot 2 september voor de eerste
keer aan de Technische Hogeschool te
Eindhoven liet inschrijven, bedraagt 400,
van wie 29 pet. van buiten Noord-Bra_
bant en Limburg afkomstig is.
Op dezelfde datum van het vorig jaar
bedroeg dit aantal 389. van wie eveneens
29 procent van buiten Noord-IBrabant en
Limburg kwam.
Voor het studiejaar 1963-1964 lieten zich
na de eerste inschrijving nog' 89 eerste
jaarsstudenten inschrijven.
De eerstejaarsstudenten brengen teza
men met een aantal ouderejaarsstudenten,
hoogleraren en leden van de wetenschap
pelijke staf enkele introductiedagen door
in de legerplaats Oirschot. Er worden
daar inleidingen gehouden over studie
en studentenleven gevolgd door groeps
discussies. Ook vinden er enkele sport-
demonstraties plaats.
Bij de 400 eerstejaars zijn 7 vrouwelijke
studenten: 6 voor de afdeling der schei
kundige technologie en 1 voor de afde
ling elektrotechniek.
DETROIT De vakbond van arbei
ders in de Amerikaanse auto-industrie
heeft haar leden opdracht gegeven zich
voor te bereiden op een staking.
Het conflict betreft de Chrysler auto-
fabriek die sinds het begin van de on
derhandelingen op 2 juli heeft „gewei
gerd rechtvaardigheid te betonen tegen
over de arbeiders en hun gezinnen".
„Als dat zo blijft dan zullen zij vanaf
10 uur in de ochtend van 9 september niet
langer auto's maken", aldus de vakbond.
17
(Bijzondere correspondentie)
LONDEN De jonge Ernest Chap
man en zijn verloofde Mary O'Donnell
zalen samen op een dubbeldeks bus in
de Londense White-hall street. Plotse
ling stootte Mary hem onopvallend aan
en vroeg met haar zachte stem, waar
een licht Iers accent door klonk: „Ernie,
wat vind je van deze parels?" En met
deze woorden kwam het bestaan van
een van 's werelds kostbaarste juwelen-
geschiedenissen aan het licht.
Ernest Chapman was nooit eerder in
aanraking gekomen met het erfbezit
van de familie O'Donnel, doch nu zag
hij dan de vier regenboogkleurige schel
pen, die elk een volmaakt uitgebalan
ceerde parel bevatjen met een harmo
nische kleurenschakering van zilver
grijs naar crème rose.
Voor Ernest Chapman begon hiermee
een speurtocht in het verleden, die zijn
hele leven in beslag zou nemen. Tot nu
toe heeft Chapman het spoor tot de
16e eeuw kunnen volgen, ongeveer tot
de regering van koningin Elizabeth I,
tevens de bloeiperiode van het ge
slacht O'Donnell in Ierland.
Het was eveneens in die periode, dat
Hugh O'Donnell, wiens heldendaden
in de annalen van de Engelse geschie
denis opgetekend zijn, door koningin
Elizabeth in de gevangenis van Dublin
werd geworpen.
Hij wist echter te ontsnappen en liet
toen als wraakneming door het gehele
land versterkingen bouwen, gebood zijn
mannen de omstreken te plunderen en
de lieden, die de Ierse taal, het gallisch,
niet machtig waren, te doden.
Voorts sloot O'Donnell een hechte
vriendschap met de koning van Spanje,
Philips II. die eveneens een doodsvijand
van de koningin van Engeland was.
Zij gaven elkaar regelmatig geschenken
en toen de Spaanse armada in 1588 ver
slagen werd bood O'Donnell de zeelie
den voedsel en onderdak aan.
Als blijk van waardering schonk Phi
lips II hem de vier parels, die toen be
kend werden als de Spaanse armade
parels.
Elizabeth besloot met haar lastige
buur af te rekenen. Zij liet 20.000 man
op de been brengen en de strijd begon.
De Ieren leden jammerlijke verliezen
en O'Donnell moest naar Spanje vluch
ten, waar de Spaanse koning hem on
derdak verschafte.
O'Donnell stierf in ballingschap, maar
zijn erfgenamen behielden zijn bezittin
gen op het eiland Arranmore aan de
noordwestkust.
De parels gingen over van geslacht
op geslacht en belandden zodoende in
1911 bij Mary O'Donnell.
Haar vader schonk haar die met de
woorden: „Wees er heel voorzichtig
mee, want zij zullen een steun zijn in
je leven en zij zullen je vreugde en ge
luk brengen. De legende zegt, dat hij
die de parels in bezit heeft, slechts
voorspoed en vreugde zal kennen".
Mary O.Donnell heeft het feit, dat
zij de parels bezat lang verborgen we
ten te houden. Zij waren nog in zeer
goede staat en toen zij in 1924 naar
de wereldtentoonstelling gingen ver
telden experts hen. dat dc parels een
onschatbare waarde vertegenwoordig
den. De laatste schattingen liggen in de
buurt van 1 miljoen pond sterling.
Toen Chapman van het bestaan van
de parels op de hoogte kwam, begon
hij meteen bij allerlei museums inlich
tingen in te winnen over de herkomst
van de parels. Inmiddels waren hij en
Mary O'Donnel getrouwd en het ge
lukkige paar vestigde zich in Clapham
Common, waar Mary helaas enkele ja
ren later stierf.
De eerste theorie over de herkomst
van de parels werd opgesteld door dr.
A. Morley Davies, professor aan de oud
heidkundige faculteit van de Londense
rijksuniversiteit, die de parels aan een
onderzoek onderwierp. Zijn bevindin
gen wekten over de gehele wereld
grote beroering.
David zegt, dat de parels afkomstig
zijn uit het duistere miocene tijdperk,
zo ongeveer 35 miljoen jaar geleden.
Andere experts hebben sedertdien deze
uitleg als zeer waarschijnlijk aangeno
men. Maar zekerheid hieromtrent heeft
nog niemand.
In juni 1957 ontdekte een Deense ex
peditie op 11.000 voet diepte voor de
kust van Mexico, een levend week
dier, waarvan men aannam dat deze
reeds 35.000 jaar geleden uitgestorven
was.
Chapman hoopt nu dat deze ontdek
king hem een aanwijzing zal verschaf
fen over de herkomst van de „Spaanse
armade parels."
Er zijn echter nog twee theorieën
opgebouwd. Verscheidene geologen ge
loven, dat de parels vele eeuwen gele
den als sieraad hebben gediend waar
voor zij door hun grootte en schoon
heid ideaal zijn. De grootste heeft
ongeveer de omvang van een kwartje
en de kleinste die van een dubbeltje.
Chapman zelf gelooft dat zij oorspron
kelijk uit een oosterse tempel komen,
vooral omdat zulke juwelen vaak bij
heidense riten werden gebruikt. Hij
denkt;, dat de Spaanse ontdekkingsrei
zigers de parels geroofd hebben en ze
aan de Spaanse koning als geschenk
aangeboden hebben.
Tot voor kort hadden ongeveer een
honderdtal personen, meest geleerden
de parels gezien maar onlangs verscheen
Chapman voor de televisie en toonde
zijn onschatbare juwelen aan miljoenen
kijkers.