I
Probleem
minder
TROEVEN
in GROEVEN
kers
skhouding
het circus van de
Amerikaanse democratie
t
De olie-
worst
N.V.
IGERS
RESSE
a
n
n
Twee missen van
Mozart
14
lidsvoorwaarden
IERS
Gewoonterecht
Hoogtepunt
Herwaardering
Opwarmertje
IS
DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 11 JULI 1964
IS
Amerikaanse SKIL
draagbare, elek-
pen, vraagt voor
■ring hebben, enige
liine kunnen bedie-
Interessante, afwis-
talen. Snelheid en
elzijdige functie in
inteerde bedrijf.
ige gegevens wor-
■elszaken.
2 45 11.
ïogelijkheid voor
>dgietersbranche,
irtikelen, gasver-
•eist is.
zerwaren- en de
smeden.
)loma strekt tot
ede opleiding en
gelijkheden. Goe-
ervaring en ver-
nen worden ge-
ïlszaken, postbus
'elijk der
ng
typen
vereiste
hreven sollicitatie-
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■a:
i Terneuzen voor
deding zoals:
eid wensen te
iderne omgeving
•andsvergoeding.
van 8—17.30 u.
en zaterdags Ta-
avonds en zater-
Over enkele dagen begint in de V.S. het
spektakelstuk dat men „partijconventie"
noemt. De gladiatoren treden dan op
alsof zij circushelden zijn
Conventie
(Van één onzer redacteuren)
In de maanden juli en augustus gaan de Verenigde
Staten een uitermate rumoerige periode tegemoet wat
betreft de binnenlandse politiek. Het zijn de maanden
waarin de republikeinse en democratische partij, de
beide grote politieke partijen, de partijconventies houden
waar zjj hun kandidaten voor het presidentschap zullen
kiezen. Op 23 juli zullen de republikeinen in San Francisco
bijeenkomen. De democraten houden hun conventie op 21
augustus in Atlantic City, een middelgrote stad in de staat
New Yersey.
De partijconventies zijn rumoerige
bijeenkomsten waar voor de toeschou
wer ogenschijnlijk elke logica aan ont
breekt. Toeters, muziekkorpsen, film
en televisiecamera's, spreekkoren en
het schijnbaar volslagen gebrek aan or
ganisatie doen bij velen de twijfel rij
zen of uit deze warboel ooit een zinnige
beslissing gedistilleerd kan worden. En
niet alleen de conventiezaal maar ook
de stad lijkt een politieke kermis. Voor
de hotels van de kandidaten worden
optochten gehouden, er brullen luid
sprekers van langzaam heen en weer
rijdende reclameauto's. Aan de verbijs
terende voorbijgangers worden met
gulle hand vaantjes en speldjes uitge
reikt waarop de naam van de uitver
korene met kapitale letters is vermeld
De drukte in de conventiesteden is on
beschrijflijk want niet alleen de gedele
geerden zijn naar de stad getrokken
maar ook de trouwe partij-aanhangers,
omdat zij het politiek gevecht van
dichtbij willen meemaken. Toch zou
Amerika deze conventies niet willen en
kunnen missen, want ondanks alle
chaos vindt er een selectieproces plaats
dat tot nu toe altijd de passende kandi
daten heeft opgeleverd voor de strijd
om het presidentschap, die dit jaar op
4 november wordt uitgevochten.
Het systeem van het conventiestelsel
voor de partijkandidatuur gaat terug
naar de dertiger jaren van de vorige
eeuw. Een kwart eeuw voordien wer
den de kandidaten eenvoudig aangewe
zen door de senatoren en afgevaardig
den van elk der partijen. Het sterkste
bezwaar was van principieel staats
rechtelijke aard: Leden van de wet
gevende macht verkregen een invloed
op de bezetting van de voornaamste
posten van de uitvoerende macht die
zich moeilijk liet rijmen met de geest
van de Amerikaanse constitutie. Men
accepteerde daarom dan ook in de der
tiger jaren van de vorige eeuw het
stelsel van de conventies, dat reeds op
het niveau van de deelstaten ingang
had gevonden bij de verkiezing van
kandidaten voor het gouverneurschap.
Het werd gewoonte dat op deze con
venties niet alleen de kandidaten wer
den gekozen maar dat ook werd beslo
ten tot het verkiezingsprogramma of
„platform" zoals men in de Amerikaan
se politiek zegt.
In de afgelopen honderd jaar zijn
er voor de bijeenroeping van de con
venties meer of minder vaste regels
ontstaan die steeds weer worden ge-
hanteerd. Hoewel vele politici vooral
in de beginperiode hun twijfel over
de waarde van deze bijeenkomsten
hebben uitgedrukt, laten de conven
ties zich niet meer wegdenken uit het
Amerikaanse leven. Elke kritiek op
deze „politieke kermissen" loopt
voorshands nog dood op het feit dat
niemand in staat is geweest met een
beter stelsel voor de kandidaatsstel
ling voor de dag te komen.
Bovendien dient men zich te realise
ren dat Amerika in de afgelopen jaren
niet te klagen heeft gehad over de kwa
liteit van de op deze conventies geko
zen kandidaten. Er zijn grote en min
der grote figuren uit te voorschijn ge
komen, maar nooit een politicus die het
niet nauw nam met de democratie.
Blijkbaar overheerst dus op alle con
venties ondanks alle rymoer en verwar
ring toch een sterk democratisch gevoel
waardoor anti-democratische krachten
geen kans hebben.
Zoals te verwachten valt in een bonds
staat worden de delegaties naar de
conventie per deelstaat samengesteld.
Zowel de republikeinse als de demo
cratische partij gingen vroeger bij de
bepaling van het aantal gedelegeerden
naar de conventies, uit van het stand
punt dat elke staat het recht heeft om
tweemaal zoveel gedelegeerden als de
staat aan kiesmannen bezit naar de con
venties te sturen (de Amerikaanse kie
zer stemt bij de presidentsverkiezing
niet op zijn uitverkoren presidentskan
didaat, doch op de kandidaatskiesman
nen, die door de partij van zijn kandi
daat zijn aangewezen en van wie ver
wacht kan worden dat zij als kiesman
nen hun stem op deze kandidaat zullen
uitbrengen). De verkiezing van de kies
mannen geschiedt per staat. Elke staat
heeft recht op een aantal kiesmannen
dat gelijk is aan het aantal senatoren en-
leden van het Huis van Afgevaardigden
dat de staat afvaardigt naar het Con
gres. Daar het aantal leden van een
staat in het Huis afhankelijk is van het
inwonertal, is het duidelijk dat ook het
aantal kiesmannen correspondeert met
de bevolkingsgrootte.
goede stemming er in te brengen en
alle toehoorders in de immense conven
tiezaal weten dat. Het gejuich tijdens de
rede is dan ook niet van de lucht. De
spreker schildert met grote nadruk de
wonderbaarlijke deugden van de eigen
partij in het Amerikaanse politieke spel
en laat niets heel van de tegenpartij.
Na de openingsrede gaat men over tot
het samenstellen van vier belangrijke
commissies, de commissie voor de ge
loofsbrieven, voor de permanente orga
nisatie, voor het reglement van orde en
voor het verkiezingsprogramma. In de
commissie heeft elke staat een afge
vaardigde, behalve in de commissie
voor het verkiezingsprogramma waarin
behalve een man voor elke staat ook
nog een vrouw voor elke staat zitting
krijgt. Gewoonlijk brengt de commissie
voor de geloofsbrieven reeds op de eer
ste dag rapport uit. Een enkele maal
komen hierbij interne partijmoeilijkhe
den in een bepaalde staat aan het licht.
De commissie voor het verkiezings
programma is verreweg de belangrijk
ste. Het ligt voor de hand dat deze com
missie niet in staat is tijdens de eerste
dagen van de conventie reeds een afge
rond partijprogramma op te stellen. Het
is dan ook de gewoonte dat het hoofd
bestuur 'een ontwerpprogramma aan de
commissie overlegt. De commissie past
dit ontwerp zonodig aan, om een meer
derheid in de conventie haalbaar te ma
ken. De leden van de commissie ne
men deze taak zeer serieus. Zij ontvan
gen tijdens de conventies talrijke groe
peringen en bonden variërend van
vakbonden tot de American League for
an Undivided Ireland die hun wen
sen kenbaar maken en deze soms opge
nomen zien in de verkiezingsprogram
ma's.
zelfs toeschouwers die de kandidaat
steunen sluiten zich dan enthousiast bij
deze demonstratie aan. Wanneer het ap
pèl, dat door deze interrupties zeer lang
kan duren, tenslotte is geëindigd, begint
de stemming. Weer worden de staten in
alfabetische volgorde afgeroepen, maar
ditmaal geeft elke staat zijn stem af.
Bij deze eerste stemming geven de
gedelegeerden hun stem vaak aan de
zogenaamde „favorite sons" de po
litici die uit de eigen staat afkomstig
zijn. Gewoonlijk verdwijnen deze favo
rieten reeds na de eerste stemming
maar hun optreden heeft tot gevolg dat
de op hen verenigde stemmen door een
staat of groep gebruikt kunnen worden
als onderhandelingsmateriaal voor het
verkrijgen van bepaalde concessies.
Men gaat in stemmen handelen en
met stemmen leuren, vooral wanneer
blijkt dat twee of drie kandidaten de
leiding hebben genomen. Achter de
schermen ontwikkelen zich de meest
carnavaleske activiteiten waarbij de
leidende kandidaten ieder voor zich
proberen zoveel mogelijk stemmen te
krijgen. Soms wachten de delegaties
zeer lang met hun stembepaling om
de concessie van de kandidaat maar
zo groot mogelijk te laten worden.
Het oproepen van de delegaties wordt
zo lang herhaald tot een van de kan
didaten tenslotte een absolute meer
derheid op zich heeft verenigd. Met
deze herhaalde stemmingen wil men
hereiken dat tenslotte die kandidaat
uit de bus komt die naar de mening
van de conventie voor de grote massa
van de kiezers het meest aanvaard
baar is.
Na de verkiezing van de presidents
kandidaat wordt de kandidaat voor het
vice-presidentschap op gelijke wijze ge
kozen. Een president en vice-president
kunnen niet uit dezelfde staat afkomstig
zijn en doorgaans worden kandidaten
uit ver uiteenlopende delen van het'
land gekozen met het doel de kandida
tenlijst voor zoveel mogelijk kiezers
aantrekkelijk te maken.
Een beeld van één der vorige par
tijconventies, waarbij Nixon als fa
voriet optrad.
helemaal niet rneer als een eervol maar
onbetekenend eindpunt van een politie
ke carrière beschouwd maar integen
deel als een nationaal en internationaal
zeer belangrijk ambt.
Het meest ziet men in Amerika uit
naar het resultaat van de republikein
se conventie in San Francisco. De con
ventie van de democraten is immers
niet al te interessant. President Johnson
zal ongetwijfeld als kandidaat uit de
bus komen. Wie er in Atlantic City
wordt uitgeroepen als kandidaat voor
het vice-presidentschap, daarover lopen
de meningen uiteen. Serieuze kandida
ten zijn senator Humphrey uit Minne
sota, minister van Defensie McNamara,
VN-ambassadeur Adlai Stevenson, di
recteur van het vredeskorps Sargent
Shriver en minister van justitie Robert
Kennedy. Bij de republikeinen komen
het meest in aanmerking voor de kan
didatuur van het presidentschap sena
tor Barry Goldwater uit Arizona en
gouverneur William Scranton uit Penn
sylvania. Volgens de laatste opiniepei
ling zou Goldwater kunnen rekenen op
655 stemmen van de 1308 die uitge
bracht worden. Maar als één zaak tij
dens de totnutoe gehouden verkiezings
campagne duidelijk naar voren sprong
dau was het wel het feit dat opiniepei
lingen nog nimmer zo falikant ernaast
zijn geweest.
S. WOLF
Op de derde of vierde dag bereikt de
conventie doorgaans haar hoogtepunt
met de benoeming van de presidents
kandidaat. De namen van de gegadig
den worden eerst bekendgemaakt door
de delegaties tijdens het alfabetische
appèl van de staten. Dit appèl heeft
zich in de loop van de jaren ontwikkeld
tot een van de rumoerigste tradities van
de gehele conventie. Wanneer een de
legatie de naam van haar kandidaat
heeft bekendgemaakt heft een muziek
korps het volkslied van de betrokken
staat aan, terwijl de delegatie geest
driftig door de zaal paradeert met span
doeken en borden. Andere delegaties en
In vroeger jaren schonken de gedele
geerden, uitgeput als zij waren door de
vele stemmingen en demonstraties, niet
veel aandacht aan de verkiezing van de
kandidaat voor het vice-presidentschap,
In deze eeuw heeft men ervaren dat
de vice-president „slechts een hartslag'
van het presidentschap verwijderd is.
Teddy Rooseveldt werd president na de
moord op McKinley, Cooligde werd
president na de dood van Harding, Tru
man na die van Franklin Rooseveldt,
Lynden Jonhson werd president na de
moord op Kennedy en dat terwijl
het presidentschap voor Amerika en
voor de hele wereld steeds belangrijker
werd en nog steeds wordt. Daarom
zoekt men tegenwoordig ook voor het
vice-presidentschap politici van de eer
ste orde. Hiermee is een herwaardering
van het ambt gepaard gegaan. Anders
dan vroeger wordt het tegenwoordig
Veel muziekwerken uit de 18e en 19e
eeuw, die wij nu gaarne zien als pro-
dukten van absoluut onafhankelijke
componisten, zijn uit opdracht (en
vaak uit opdrachten-met-voorwaarden)
ontstaan. Een merkwaardig voorbeeld
hiervan is de Missa Brevis in C-dur,
KV 220 van Mozart, welke mis gecom
poneerd werd in opdracht de aarts
bisschop van Salzburg. Dit was een
man die van opschieten hield en die
geprikkeld werd door de lange duur
van de feestelijke missen uit zijn tijd.
Hij gaf Mozart opdracht om een „mis
in zakformaat" te componeren. Dit
werd de Missa Brevis, die onder de bij
naam „Spatzenmesse", wegens de zich
herhalende vioolfiguur in het Credo,
een zekere faam kreeg,
't Is merkwaardig om aan te horen, hoe
Mozart in deze korte Mis toch alles
geeft wat hij aan muzikaal vernuft en
aan technisch vakmanschap op dat mo
ment in zich had. Dit verwondert te
meer, als men weet dat Mozart het met
dit soort gecomprimeerde missen al
lerminst eens was. Philips heeft een
prachtige uitvoering van de Missa
Brevissima" in stereo op de plaat ge
bracht. De Wiener Sangerknaben, het
(Advertentie)
.VEZENO ZAANDAM WESTZIJDE 212 TEL. 63441
Het is de gewoonte dat op de eerste
dag van de conventie een door het
hoofdbestuur aangewezen tijdelijke
voorzitter een vurige openingsrede
houdt die meer bedoeld is als een soort
„pep-talk" dan als een serieuze politie
ke voorlichting. De spreker praat om de
Chorus Viennensis en het Weense dom-
orkest, onder dé leiding van IJerdinand
Grossmann voeren het werk uit.
Is de opname van de Missa Brevis KV
220 de merkwaardigste de „A-kant"
van de langspeelplaat is natuurlijk de
beroemde „Krönungsmesse" van de
zelfde componist. Zij ontstond in 1779,
ter gelegenheid van de kroning van
een miraculeus Mariabeeld. In de
Krönungsmesse was -de intussen ver
dér gerijpte Mozart niet meer zo gewil
lig jegens de opdrachtgever als het ge
val was bij de Missa Brevis. Het is al
feestelijkheid wat wij in deze mis te
horen krijgen. Een machtig orkestap
paraat wordt al» het ware in stelling
gebracht en de compositie iftHïaaP ge
heel is triomfantelijk, maar met zeer
sterke contrasten die wel voortgeko
men schijnen uit een naieve maar in
nige vroomheid. Het dramatisch hoog
tepunt, ook en juist in muzikaal op
zicht, is het treurende ,,Crucifixus" in
het Credo.
Ook van deze uiterst moeilijke mis
geven de ensembles die wij hierboven
genoemd hebben, een gave vertolking.
Philips heeft de uitvoering met de
grootste zorg vastgelegd en de plaat in
de inmiddels al wat vertrouwde serie
hoes verpakt. Philips 835 187 AY
(stereo) A 02312 L (mono).
noteren graag, dat de muziek bij „Ro
binson Crusoë" werd geschreven door
Dick Schallies. Het loont de moeite om
zijn melodieën en ai'rangementeh. eens
wat aandachtiger te beluisteren. Hij
behoort tot de topgroep van de Ne
derlandse componisten in het lichte
genre. Philips PR 600 716.
Ivanhoe
Rudi Carrell
Kort na de triomf van Rudi Carrell
met zijn „Robinson Crusoë-parodie" op
het festival te Montreux, heeft Philips
een plaat uitgebracht waarop de hele
show is opgenomen. De charmante
liedjes van Rudi en Esther Ofarim zijn
overbekend, sinds de TV-uitzendingen,
maar het is toch enig om ze weer te
horen. Vervelen doet dit genre niet
spoedig. Dat is wel het geval met de
conference van de eenzame eiland-
Rudi, welke conference het nu een
maal voor een groot deel van Rüdi's
mimische talenten moest hebben. Wij
Wie kent hem niet, de onvervaarde
ridder Ivanhoe? Een griezelig avon
tuur van deze beschermer der onder
drukten is op een 25 cm LP opgenomen.
Het verhaal heet „H^t Spookslot". Wij
gelovejt ,i)iet, dat de grammofoon-Ivan-
hoe kan concurreren met zijn collega
van het schermpje. Hij is nu eenmaal
niet authentiek en verder is het een ge
mis, dat de kenmerkende muzikale ef
fecten van de TV-strip ontbreken
zelfs de „magie tune" aan het begin en
het slot van de uitzending. Maar het
verhaal doet de kleine discophielen het
bloed in de aderen stollen en daar
schijnt het om begonnen te zijn. Artone
MM DA 527.
Opname in Steyl
Het missiehuis te Steyl (L.) behoort
tot de grootste in den lande. De „missio.
narissen van Steyl", zoals men ze graag
noemt, werken over de gehele wereld en
de weerslag van hun werk vindt men
in tal van publikaties van deze socië
teit. Na uitstekende missietijdschriften,
almanakken en kalenders nog afge
zien van de wetenschappelijke publika
ties, heeft het missiehuis van Steyl nu
de weg, welke van het woord naar de
muziek leidt, gevonden. Artone heeft
een plaat op de markt gebracht, waarop
wij het koor van het missiehuis te Steyl
het Ave Maris Stella en het magnificat
horen zingen. Het is een bijzonder gave
opname geworden, die naar wij hopen
nog door vele gelijkwaardige recordings
mag worden gevolgd. Artone PE 45. 122.
Hel gevaarte op de foto links dat
de Hamburgers schertsend „olie
worst" genoemd hebben, is Euro
pa's grootste nylon-tanker. Deze
zal echter niet, zoals soortgelijke
minder grote proefexemplaren,
voor het kostenbesparende olie
transport van de oliebronnen naar
de raffinaderij dienen, maar samen
met een bedieningsvlot als drij
vend tankstation de schepen in
volle zee vooral de lang uitblij
vende vissersvloten van brand
stof voorzien. De dunne, doorzich
tige „flexitainer" (dat is de offi
ciële naam) is 42 meter lang, heeft
een diameter van 3.30 meter en
kan in totaal ongeveer 300 ton
vloeistof dragen. De Hamburgse
Internationale Container-Bau ver
vaardigde dit reuzenreservoir in
opdracht van de afdeling zeever-
keer van het Westduitse ministerie
van verkeerszaken. De foto links
toont de nylon-tanker in de fabriek
kort voor de voltooiing.
Rechts: Een technicus verricht de
laatste werkzaamheden in het in
wendige van de drijvende tank.
Dezer dagen zal de flexitainer op
de Elbe beproefd worden. Onaf
hankelijk van het feit, hoe deze
proeven zullen verlopen, kan men
nu reeds met zekerheid zeggen,
dat deze goedkope tanker, die
door een kleine sleepboot over
alle zeeën van de wereld getrok
ken kan worden, een grote toe
komst tegemoet gaat.
g WU hadden wij, van flat-
neurotici eindelijk
Ly woonhuis-bewoners ge-
worden, zo vurig gehoopt
op bloei en welzijn van
een echte tuin. Nog maar
zo kort geledem bevond
zich achter dat huis een
g wildernis die er uitzag,
4- of een atoombom zojuist
L zijn verwoestende werk
/had verricht. Maar wij
hebben gespierde mannen
omgekocht om in weer
en wind en ontij en inter
lock zich te vermoeien op
het geaccidenteerde ter-
If, rein en ziet, weldra kon
f men er overheen lopen
zonder een beenbreuk te
riskeren. De stoere man
nen kwamen, denkend
aan hun rekening, blij
terug, en begonnen alle
denkbare kruiden in de
aarde te strooien. Haast.
/konden wij het de dichter
Hoekstra nazeggen: „Ik
heb een ceder in mijn
tuin geplant: gij ziet hem
niet, gij schijnt het niet
te willen." Het was geen
ceder, maar van prunus
en berk kunnen wij toch
meepraten.
Er verrezen in- en uitheemse plan
ten uit het gras: Japanse kers en Chi
nese roos en Oostindische kers en
Brussels lof en Nederlandse brand
netels, want ook het onkruid tierde
welig. Het werd een lusthof, al be
hoeft men hierbij nu ook weer niet
aan Versailles te denken. Wij kochten
een maaimachine en dreven de draai
ende messen vlijtig door het hals
starrige gras, zodat het gazon een keu
rig uiterlijk kreeg als het hoofd van
een man die zijn kapper in ere houdt.
En wij begonnen er al uit te éten:
radijzen en salade en wat dacht u
rabarber, die mijn kinderen nog
altijd vanwege de godsdienstlessen
Barabbas noemen. En toen, na maan
den liefdevol aanschouwen van het
frisse groen, kwam aan dat alles een
einde door de eisen der pedagogiek
en kinderliefde. Het gebeurde op een
zondagochtend dat wij, rijdend in de
richting onzer kerk, op het erf van
een garageheer een oud en totaal uit
geput autootje zagen staan. Mijn vrouw
wierp een blik in de richting van dit
oude blik en plaatste onverhoeds de
opmerking, dat het wellicht aardig
zou zijn. dit wagentje aan te kopen en
als speelruimte ter beschikking van de
kinderen te stellen. Ik leende een ge
willig oor aan die suggestie en een
zondag lang overwogen wij de moge
lijkheden. De prijs zou niet al te hoog
moeten zijn, de staat van onderhoud
enigszins acceptabel, de transport
kosten nihil. Het waren condities, wel
ker vervulling wij niet kenden. Hier
moet ik pauzeren om te wijzen op de
frequentie van de telepathie in het
gezinsleven. Hoe vaak spreekt een
vrouw niet een gedachte uit, die haar
man zojuist in het hoofd heeft ge
kregen; hoe dikwijls lopen de ideeën
van ouders en kinderen niet parallel.
Toen ik dan ook op een maandagavond
aan het werk was, betrad mijn zoontje
de kamer en zei: „Pa, ik heb iets ont
zettends leuks. Ken jij dat oude rot-
wagentje dat daar bij die garage staat?
Ik ben gaan vragen, hoeveel het kost
en voor twintig gulden mogen we hem
hebben." Dit geschiedde ik wijs er
nadrukkelijk op onafhankelijk van
de ouderlijke gedachten. „Jongen."
sprak ik besluitvaardig, „hier heb jij
twee tientjes; ga dat autootje halen."
De volgende scène verplaatst zich naar
de straat. Zelden zal een autootje zo
druk bemand geweest zijn en door
zóveel personen voortgestuwd zijn als
dit. Ik denk wel, dat er in de two-
seater-cabine twintig kinderen zaten.
De blonde bezemkuif van mijn jongste
zoon kwam net boven de voorruit uit,
want hij stuurde. Een vijftig anderen
duwden de auto. Wat echter nog het
meest opviel, was het lawaai. Ik denk
niet, dat 300 negers die een vijand
gaan opeten of een varken, ooit zóveel
lawaai gemaakt hebben onder de
tropenhemel als deze beschaafde
schooljeugd. Zelfs de oogstfeesten in
Tanganyika worden, vermoed ik, stil
ler gevierd. Het was alsof een school
was losgebroken. En zij stortte zich,
huilend en juichend en brullend, mét
het autootje langs onze gang op onze
gazons, want als je een autootje hebt,
moet je het ook achter je eigen huis
kunnen zetten en ermee kunnen rijden
ook al had de handelaar er de motor
uitgehaald. Ik geloof niet, dat er sinds
dien buiten de normale slaapuren één
minuut geweest is, waarin het wagen
tje niet door minimaal zes kinderen
werd bemand. „Het is eigenlijk wei
gek." zeiden mijn kinderen (die wij
afluisterden), die avond op bed tegen
elkaar: „Dat je nu morgen op school
gewoon kunt zeggen: wij hebben een
auto gekregen, een échte". „Gek wel
ja, rriaar toch is het waar." En dat
het waar is, hebben wij op de meest
intensieve wijze ondervonden. In het
algemeen is het betreden van het
voertuig gratis, maar uiteraard wordt
wel met bepaalde sympathieën ge
werkt. Een vijand kun je er natuurlijk
niet inlaten en een vriend mag wat
longer dan een gewone kennis. Het
genoegen zit voornamelijk in het rij
den, terwijl een ander duwt, maar
ook het schuilen voor de regen is op
zich al een aantrekkelijke bezigheid.
Bovendien manifesteert zich een zake
lijkheid, die onmogelijk op erfelijk-
heidswetten terug te voeren is.
Daarna zal het opschilderen
beginnen en ik weet niet, of
dan de bouwpolitie niet mijn erf zal
betreden om aan de welstandsbepalin
gen te herinneren. Maar dat is van
later zorg. Actueel is dat het gazon
in de kiem werd gesmoord. Zeker, er
resten nog enkele colea's, geraniums
en stekplanten. Maar waar eenmaal
het malse gras tierde zijn nu kale
zwarte vlekken van hel draaien en
manoeuvreren. Ach, misschien hebben
wij door ons voorbeeld bijgedragen tot
de oplossing van het probleem: waar
laat Nederland zijn oude auto's? Zet
ze in de tuin. Uw kinderen zijn er
wild op.
Y O RICK
