Met Henk Nijdam f
de hele rit voorin I
JOSEPH BEKER NIEUWE
LEIDER KLEINE TOUR
(Jjl
Felicitatie van Goddet
Nederlanders gaan in
de aanval
Piet Damen:
sleutelbeen
gebrok
en
Kees Pellenaars raakt
weer een coureur kwijt
Jongens van Gerrit
Schulte komen los
„DE ACHT VAN CHAAM"
Pogingen
Vierde zege en
bijna een record
Cor Schuuring
finisht derde
13e RIT
170km
PRIJSVRAAG: elfde artikel
m&m
GEWELDIG EINDSCHOT VAN
ONSTUITBARE JO DE R00
PERPIGNAN
vrijdagavond.
Onmiddellijk na zijn ze
gevierende finish wend
de Jo de Roo zich tot de
radioreporters, die zich
rondom hem verdrongen.
En hij zei: „Ik ben blij
eindelijk een etappe in
de Tour te hebben ge
wonnen. Ik ben naar de
Tour gegaan met de in
tentie minstens één etap
pe te winnen. Het is my
gelukt. Een renner, die
de Tour niet rijdt telt
niet mee. Ik wilde de
Tour doen en ik ben nu
tevreden".
Jo de Roo zei kilometers
vóór het einde de over
tuiging te hebben gehad
te kunnen winnen. „Ik
had de aankomst in Per-
pignan bestudeerd. Ik
kwam tot de ontdekking,
dat het dezelfde aan
komst was, die dc orga
nisators van de Midi Li
bre voor hun wedstrijd
gebruiken. Ik wist, dat
na een scherpe bocht
tweehonderd meter ver
der de finish lag. Ik liet
Guy Epaud eerst door
die bocht gaan. Daarna
demarreerde ik onmid
dellijk en ik meen te
mogen zeggen, dat ik
geen moeite had de
Fransman te kloppen".
De renner uit Kruiningen voegde aan dit alles nog toe dat hij verheugd was,
want.... „Ik kan zondag mijn 27e verjaardag met een Tourzege vieren. Ik heb
er jaren naar verlangd. Het algemeen belang van de ploeg duldt niet vaak, dat
ik mij rechtstreeks in het strijdrumoer werp. Het belangrijkste blijft immers de
eindzege. Maar nu was er een unieke gelegenheid, die ik niet mocht verwaarlozen".
Henk Nijdam stond eveneens in de buurt van De Roo. Hij zei: „Ik kende de aan
komst niet. Had zij enkele honderden meters verder gelegen dan was ik er mis
schien toch bij geweest. Nu kon ik De Roo en Epaud niet meer halen".
Natuurlijk kwam Tourbaas Jacques Goddet de gelukkige winnaar feliciteren. Hij
slaat hem eens amicaal op de schouders en spreekt zijn vreugde uit over dit
zoveelste Nederlandse succes. (Foto Dagblad De Stem)
(Van onze speciale verslaggever)
PERPIGNAN, vrijdagavond.
Nederland behoeft in
in de vierde ronde
|van de toekomst
cgeen genoegen te ne
men met een figu
rantenrol. Dat werd
vrijdag duidelijk tij
dens de derde etappe
van Montpellier naar
Perpignan, toen de
ploeg van Gerrit
Schulte zich voortreffelijk herstelde
van een nogal teleurstellend begin.
Hoewel het zeker zo warm was als
daags tevoren, konden de renners in de
oranje shirts nu ineens wel meekomen.
Cor Schuuring, in Montpellier gearri
veerd met bijna 20 minuten achterstand
op de winnaar, streed ruim 120 km in
de voorste gelederen en moest in de
sprint op de boulevard Wilson te Per
pignan slechts de kort voor het einde
uit de kopgroep weggelopen Italiaan Luc
Dalla Bona en cliens landgenoot Pietro
Campagnari laten voor gaan. De overige
Nederlandse renners maakten ruim 25
km voor het einde in samenwerking met
de Spanjaarden helemaal niet tevre
den met de aanwezigheid van twee Itali
anen in de kopgroep de ontsnapping
van een elf man sterke formatie, met
o.a. Jan Pieterse en Bart Zoet, mogelijk.
Deze elf achtervolgers bevochten op het
laatste gedeelte nog een winst van bijna
één minuut op het peloton, waarna Bart
Zoet de actie succesvol afsloot met een
sprintzegé, die een zevende plaats in het
etapppe-klassement opleverde. „Als je
maar moreel hebt, dan voel je de warmte
niet" had een kwade Gerrit Schulte zijn
renners donderdagavond in Montpellier
gezegd.
„Maar aan moreel mankeert het jullie
nu juist. Probeer het morgen eens beter
te doen". Schulte, oude rot in het wieier-
metier, kreeg gelijk. Zonder uitzondering
waren zijn coureurs in Perpignan van
mening dat het een stuk beter was ge
gaan, terwijl zij toch veel meer aanval
lend haden gereden dan in de tweede rit.
(Van onze speciale verslaggever)
PERPIGNAN, vrijdagavond
Jo de Roo, overtuigend winnaar van de twaalfde etappe, veegde het
zweet van zijn voorhoofd. De donkere ogen van de Zeeuw schitter
den vurig, terwijl hij zicty opmaakte om aan de gebruikelijke huldi
gingen deel te gaan nemen. „Ik wist precies, hoe die laatste bocht
lag en Epaud had geen kans". Inderdaad, de snelle De Roo, die zon
dag nog door Geminiani met Geldermans, Lebaube en Stablinski
uit de op Thonon-les-Bains afstormende kopgroep was teruggehaald
om Jacques Anquetil in de laatste tien kilometer bij te staan, had op
overtuigende wijze gezegevierd. Enkele tientallen meters voor de eindstreep kon De
Roo, die Epaud op meerdere lengten had gereden, al rechtop gaan zitten om in volle
glorie zijn eerste etappe-overwinning in de Tour de France te ondergaan. Wat een an
dere De Roo dan vier jaar geleden in de achtmansploeg van Klaas Buchly.
Samen met ploeg- en landgenoot Ab
Geldermans op de foto na de zo sue- J
cesvolle rit. (foto Dagblad de Stem).*
Uitspraak
(Advertentie)
De hitte drukt op de karavaan. De
ene renner kan er tegen, een andere
vervloekt de brandende zon. Een man,
die helemaal niet van de hitte houdt
is de lange Louis Rostollan, lid van de
Rapha-ploeg. Als hij een sloot ziet,
springt hij er in.
„Waarom die je dit toch?" werd hem
gevraagd.
Antwoord: „Mijn voeten branden in
mijn schoenen.".
BEZOEKT WOENSDAG 29 JULI a.s.
Toen was de Zeeuw de ene dag
na de andere alleen maar de zaak
van zijn merk ter harte gegaan,
had hij dag-in dag-uit de spurt
voor André Darrigade aangetrok-
trokken. Kort na de rustdag had de
Roo in 1960 het retourtje naar huis
in dank aanvaard.
Nu, op de dag, waarop hij mocht
gaan, omdat Jacques Anquatil niet
in gevaar verkeerde, stond de Roo
als de bejubelde held hoog op het
podium.
Een gelukkig mens, die zichzelf een
waardevol geschenk voor zijn 27sle
verjaardag zondag op de rustdag in
Andorra bezorgde. Vijf km voor de eind
streep op de boulevard Wilson van de
charmante stad Perpignan, de poort tot
de Pyreneeën, die binnenkort in al hun
geduchtheid de karavaan zullen aantas
ten, had De Roo de basis gelegd voor
zijn grootse overwinning.
Al twee maal eerder had de Zeeuw
geprobeerd om uit het jagende peloton,
dat zich van de iets mindere hitte van
de vorige dag weinig aantrok en voor
een opwindende etappe zorgde, weg te
komen, maar beide malen was zyn
vlucht in de kiem gesmoord.
Driemaal is scheepsrecht, moet
De Roo hebben gedacht, toen hij op
nieuw en nu onweerstaanbaar demar
reerde. Alleen Epaud kon zijn wiel pak
ken, maar was zelfs niet in staat om
ook maar één keer de kop over te ne
men, zo hard draaide De Roo de laatste
kilometers onder zijn wielen weg. Als
in een roes vloog hij op Perpignan af,
bemerkte niet eens, dat achter hem
Henk Nijdam in gezelschap van de
Italiaan Minieri een vertwijfelde poging
deed om nieuwe roem voor de Televizie-
ren te vergaren. De Roo wilde per se
een etappe op zijn naam schrijven en
was niet meer te houden. Toen De Roo
triomferend over de eindstreep raasde,
had Epaud zelfs zijn wiel niet kunnen
houden. Zeeland, heel Nederland, kon
juichen. De Roo deed het op zijn manier
heel kalmpjes temidden van zijn ploeg
genoten.
De eerste, die De Roo met zijn over
winning kwam feliciteren, was Henk
Nijdam, een groots gebaar van de ex-
Groninger, die zelf zo graag deze rit
had willen winnen. Voor de start in
Montpellier had Nijdam ons toever
trouwd, dat hij alles op alles zou zetten
om als eerste in Perpignan aan te ko
men en, het moet gezegd worden, hij
heeft er zijn best voor gedaan. meute te ontsnappen, maar ook hij werd
Evenals De Roo heeft Henk Nijdam in steeds teruggehaald. Toen De Roo en
de laatste 75 kilometer na de ravitaille- Epaud de finale inluidden, sprong Nij-
ring te Narbonne tot tweemaal toe ge- dam opnieuw met Minieri, aan wie hij
probeerd om aan de aandacht van de)weinig steun had, weg. De import-Bra-
(Van onze speciale verslaggever)
Perpignan, vrijdagavond. Na de over
winningen van Jan Janssen en Henk Nij
dam heeft Jo de Roo er in Perpignan
voor gezorgd, dat de buitenlanders met
steeds meer ontzag de naam „Hollande"
uitspreken.
Het is ook geen kleinigheid, wat de Ne
derlanders in deze Tour presteren. Dt
mannen uit „het lage land" zijn hard op
weg het record van 1953, toen Nederland
vijf etappe-zeges beleefde, te evenaren
en wellicht te verbeteren. Jo de Roo
maakte dat het totaal van deze Tour op
vier kwam en het wachten is op een of
twee andere triomfen.
(Advertentie)
(Van onze speciale verslaggever)
PERPIGNAN, vrijdagavond.
Voor de derde maal in evenzovele dagen heeft de
'2- zoals de tour de l'avenir door de volgers kortweg
ordt genoemd, een nieuwe leider gekregen. In het
aan tradities rijke stadje Perpignan kon de 26-jarige
Pool Poseph Beker tevreden grijnzend de gele trui
met de witte banden aantrekken. Beker, van in zijn
woonplaats Wroclaw beweerd wordt dat hij wel klasse
maar geen doorzettingsvermogen bezit, heeft over
duidelijk bewezen dat deze praatjes ten onrechte in de wereld
zijn gekomen. Na (|e finish wilde hij zijn succes met-
een al vieren door in plaats van dc toe
gestane twee maar liefst vier of vijf fles
jes mineraalwater uit de gereedstaande
kist te graaien, en dat leidde zowaar by-
na tot een vechtpartij tussen de Pool en
enkele officials.
Maar ja, wat doet iemand in zijn op
winding als h„ in zijn allereerste tour de
1'avenier meteen al de leiderstrui ver
overt! En per slot van rekening had Jo
seph Beker wel een beloning verdiend,
want in de lange vlucht die het karak
ter van de etappe bepaalde, had hij toch
wel het grootste aandeel gehad. Na kort
voor Beziers (72 km) geheel alleen een
zeven man sterke kopgroep te hebben
achterhaald nam hij het grootste ge
deelte van het zware werk voor zijn
rekening, waarbij hij pas tegen het
einde meer steun ontving van Cor Schuu
ring, die na een wat moeilijk begin naar
een werkelijk grote vorm was ge
groeid.
Locomotief
vooraan!
de winnende
fiets!
Gemonteerd met
J Vredestein-banden
HENK NIJDAM
weer
bij de eersten
Licht lopende
Locomotief
rijwielen
voor sport, toerisme
en dagelijks
gebruik
De overige koplopers deden er niet
veel aan. De Belg Bcnoit van Roy, de
Portugees Leao en de Zuid-Slaviër Va-
lencic wilden wel, maar konden niet.
De Zwitser Weber nota bene winnaar
van twee ritten in de ronde van Zwitser
land voor profs had al moeite genoeg
om het tempo te volgen en moest zelfs
na 120 km met vertrokken gezicht de an
deren laten gaan en de beide Italianen
Dalla Bona en Campagnari voelden er
uiteraard weinig voor om Beker de gele
trui op een presenteerblaadje aan te bie
den en zodoende de positie van hun kop
man Gimondi in Montpellier nog twee
de in het klassement op zes seconden van
de leider te verzwakken. Geen nood,
Beker, deed het wel alleen. Zelfs vond
hij op 30 km voor het einde nog de
kracht voor een demarrage, maar toen
was Dalla Bona attent. Het deerde Beker
nauwelijks: je kunt uiteindelijk niet alles
hebben. Het was toch al mooi genoeg
zo en de Pool gunde in Perpignan de
Italianen hun dubbele triomf dan ook
best. Hij had zijn doel bereikt. Schuu-
ring daarentegen ambieerde een eerste
of tweede plaats meer. Dalla Bona kon hij
in diens laatste tussensprint niet volgen,
maar met Campagnari vocht de breed-ge-
schouderde Amsterdammer op de laat
ste 200 m een heftig duel uit.
Campagnari won met centimeters ver
schil.
bander moest het vrijwel alleen doen en
dat was een te grote opgave. Op de meet
lag hij nog drie seconden achter op zijn
triomferende landgenoot, veroverde dus
een prachtige derde plaats voor de uit
gebluste Italiaan, die maar ternauwer
nood het aanstormende peloton, waar
van de Brit Hoban de spurt won, kon
voorblijven. In deze hoofdmacht eindig
den ook Jo de Haan (18e), Kees Haast
(19), Jan Janssen (21), Rik Wouters (26)
en Geldermans en Zilverberg (beiden ex
aequo (38).
Piet van Est en Piet Damen, beiden
betrokken bij een valpartij enkele hon
derden meters voor de finish, raakten
daardoor respectievelijk 46 seconden en
bijna twee minuten achter.
(Van onze speciale verslaggever)
PERPIGNAN, vrydagavond.
Met een pijnlijk vertrokken gezicht
kwam Piet Damen over de eindstreep.
De Brabander had bij een valpartij zijn
rechterschouder gewetst en Kees Pelle
naars. die mét de dag in een beter hu
meur komt, stuurde hem onmiddellijk
naar een ziekenhuis omdat gevreesd
werd dat Damen een sleutelbeen had
gebroken.
In zenuwachtige spanning brachten de
Televizieren, die overigens best tevre
den waren over het resultaat van deze
dag, de volgende uren door. Veel hoop
was er niet meer.
Met een bedrukt gezicht kwam Piet
Damen terug uit het ziekenhuis, waar
men de bange vermoedens bevestigd
had. Dit droeve bericht drukte duidelijk
op de goede stemming in de ploeg. Aan
tafel, waar anders de grappen over en
weer vliegen, werd bijna niet gespro
ken. Intussen zocht Pellenaars de beste
reismogelijkheden voor zijn gewonde
coureur. Waarschijnlijk komt Piet Da
men pas zondag of maandag in Hel
mond aan.
Interviews
Ach! Heel veel sensationele
dingen gebeuren er in de vlak
ke ritten van de Tour de France
niet. En daarom houden de
journalisten zich maar onledig
met het interviewen van aller
hande renners. Het ligt voor de
hand, dat zij op de eerste plaats
een bezoek brengen aan de cou
reurs, die een redelijke kans
hebben om de eindzege te be
halen. Dus praten zij met
Jacques Anquetil, Fede Baha-
montes en Raymond Poulidor.
In drie verschillende Franse
bladen verschenen op één dag
drie verschillende interviews,
waarin de volgende verklarin
gen werden afgelegd: Raymond
Poulidor: „Ik vrees Fede Baha-
montes meer dan Jacques An
quetil". Jacques Anquetil: „Ik
vrees Raymond Poulidor meer
dan Fede Bahamontes". Fede
Bahamontes: „Ik vrees Jacques
Anquetil meer dan Raymond
Poulidor".
Visite
Een drietal renners, in het algemeen
klassement op de laatste drie plaatsen
staande, (Salvador Honrubia, Pierre
Genet en Antonio Barrutia) konden
het niet over hun hart verkrijgen in
Théaute 'n cafe voorbij te rijden. Zij
gingen gezamenlijk een glas wijn drin
ken. De kastelein was zo vriendelijk
voor hen, dat zy alle drie met een
volle fles terug op hun respectievely-
ke fietsen klauterden. De heren had
den de grootste lol.
Bij wie zij op visite waren geweest?
„Che* Apo Lazarides".
Zakcent
Een man, die steeds meer begint
te glimlachen is Maurice de Muer,
de ploegleider van de Pelforths.
Hij weet weliswaar, dat geen van
zijn mannetjes de Tour zal win
nen, maar van één ding is hij toch
overtuigd: dat zijn jongens als
„rijkaards" de ronde zullen ver
laten.
„Ik geef hen zonder uitzondering
een zakcentje mee van f 10.000,"
zei Maurice.
Adressen
Waar verblijven de rennert in de
komende dagen?
Dinsdag 1 juli: ploeg Jan Janssen,
Grand Hotel. 79 Allées d'Etigny; ploeg
Kees Pellenaars: Hotel Arnative
Astrio. Allées d'Etigny; ploeg Jo de
Roo: Grand Hotel, 79 Allées d'Etigny
.en dit is allemaal in Toulouse.
Woensdag S juli: ploeg Jan Jansen:
Hotel des Pyrenees, 13 Rue Lasscnce
ploeg Kees Pellenaars: Hotel de la
Poste, plage Gramont, ploeg Jo de
Roo: Hotel Bristol, 3 Avenue Gam-
betta. En dit in Pau,
Donderdag 9 juli: ploeg Jan Janssen:
Hotel Terminus, Place de la Gare:
ploeg Jo de Roo: Hotel Moderne,
Quai de Lesseps; ploeg Kees Pelle
naars: Hotel Capagorry, Place Sainte
Ursele en dit allemaal in Bayonne.
Vrijdag 10 juli: ploeg Jan Janssen:
Hotel Bristol, Place Gambetta: ploeg
Kees Pellenaars: Hotel des 4 Soeurs,
Cours 30 Juillet; ploeg Jo de Roo: Ho
tel Continental, Rue Montesquieu, en
dit in Bordeaux.
Daarna zijn de jongens snel thuis.
Afscheid
Het is niet de eerste maal, dat een
trein stopt om de reizigers de gelegen-
ji/sifl - ven ccn bl.ik tc wr-'pen op
de renners. Toen de coureurs lang»
de Cöte d'Azur reden, was er een ma
chinist, die zijn trein zelfs tweemaal
„parkeerde". Hij verliet rustig zijn
locomotief en ging in gezelschap van
een andere man naar de coureurs kij
ken. Wie was die andere man? Nie
mand minder dan de Belg Frans Mel-
kenbeeck.
Copie
Omdat de Italiaanse journalisten
weinig of niets hebben te melden
over de renners, die voor de eer
van hun land de grote Tour doen
ztjn er diverse overgestapt naar
de kleine tour; een verschijnsel,
dat zich in de afgelopen jaren ook
ten aanzien van Nederland voor
deed. Felicien Gimondi gaf de
Italiaanse journalisten eindelijk de
kans eens een flink verhaal naar
hun bladen te bellen. De heren
profiteerden er onmiddellijk van
en een van hen schreef: Felicien
heeft absoluut het uiterlijk van
Coppi."
Prijs
De Tourcommissarissen hebben over
de Spanjaard Manzaneque een zware
straf uitgesproken. Hij zal het volgend
jaar niet mogen uitkomen in het cir
cus van Oncle Jacques. In het lijfblad
van de Tourdirecteur viel echter de
volgende ontboezeming te lezen:
„Het is heel erg jammer, <dat besloten
werd de prijs voor de strijdlustigste
af te schaffen. De koerscommissaris-
sen zouden thans geen moeite hebben
gehad een winnaar aan te wijzen.
Etappe
ZONDAG 5 JULI
RUSTDAG
ANDORRA
i
PERPIGNAN
Itle-sur-Tet
Tbuir'
■nt-touis
PMCHE 1610m
j-Madame
PUYM0RSNS 1910m
.PI fEwam-Zzi
Pt D'ENVAURA 2Wm
Vandaag trekken de renners maar
gedurende 170 kilometer over de we
gen. Zij starten in Perpignan en ho
pen zonder uitzondering aan te ko
men in Andorre la Vieille. De afstand
is niet zo groot, maar.... het woord
is weer min of meer aan de klimmers,
want na 80 kilometer verschynt de
Col de la Perche Montlouis, een berg
van de derde categorie, gevolgd door
de Col du Puymorens, een berg van
de derde categorie na 127 kilometer.
Als klap op de vuurpeil: na 141 kilo
meter de Col du Envalira van de eer
ste categorie.
Zondag: rustdag!
Vandaag doen er de jongens in Frankrijk nog wat aan, morgen
gaan zij van een rustdag genieten. Dat wil zeggen: zonder uitzon
dering zullen zij hun ranke rij wieltjes pakken om een trainings
tochtje te maken van zestig tot zeventig kilometer. Dat is nu
eenmaal de gewoonte van de heren. Dat zal natuurlijk ook de
renner doen, wiens naam in de volgende sterretjes ligt verborgen.
Een grootheid is hij in deze Tour niet. Héle 'este uitsl*gen be
haalde hij nog niet. Maa* zoiets kan snel ve'anderen. Of denkt
van niet? De jongen kan fie*sen. Hij m*st echter conditie. En die
is "bsoluut nodig om successen te behalen.
Je kunt wel eens je petje voor
iemand afnemen, maar Corrie de
Roo heeft iets veel originelers. Zij
zet haar kap, nm precies te zijn
droogkap, af. Want de vrouw van
'Zie -•
v
- «te -•'-•ü.
Jo de Roo zat rustig (nou ja rus
tig...) bij de kapper in Goes toen
ze het vreugdevolle bericht hoorde.
Ze had de kapper al lang tevoren
besproken want in de Tour weet
je nooit wanneer je man zijn slag
slaat. Aan uitstel heb je dus niets.
Corrie de Roo stapte dan ook met
een draagbare radio de zaak bin
nen, werd keurig behandeld en
liet tegen de tijd dat de radio
reportage begon de kap van haar
hoofd halen. Enorme vreugde na
tuurlijk toen bleek dat Jo gewon
nen had. De kapperszaak was plots
veranderd in een feestvierende
zaal, waar blije Zeeuwen een
vreugdedans maakten. „Jo heeft
voor hij wegging verteld dat hij
zijn best zou doen om één rit te
winnen. Nou het is gelukt ook,"
vertelde een stralende Corrie, die
de hele avond telefoontjes kreeg
van al even gelukkige vrienden
en kennissen. Bij de uitslagen-
„centrale" van café Nationaal
kwam Corrie zich nog eens extra
overtuigen van het zo heuglijke
feit.
