Bidden met versleten
autobanden
ONZE PUZZEL
Marcel: bestaan is
een hoopvol mysterie
MAI
UNIEKE TRADITIE IN JUNIMAAND ASCOT BEHOED(T) DE TRADITIE
Drastische maatregelen
tegen parkeerzondaars
Omhoog
Verder
Britse student
vecht voor
Russische
Existentieel denken IX
BOEKENPLANK
VOOR
WIE
GEZELLIG
WIL
FRITUREN
Braziliaanse politiekolonel berucht:
Jn Straatsburg congres
luchtverontreiniging
VERBOUWINGS
OPRUIMING
KORT IN G
In Vogelwaarde:
Grote deelname
aan brandweer
wedstrijden
Stijgend ledental
Zeeuwse N.F.O.
Pittig accen
dames-topte
Gemist
Cadeaus
59
DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 20 JUNI 1964
BERGVUREN IN
Ook deze maand flonkeren er
nieuwe sterrenbeelden boven Tirol.
Eén avond en de helft van de nacht
gloeien er kruisen en sterren aan de
bergtoppen langs de Inn, vurige kro
nen op duistere giganten. Tegen het
ochtendgloren, als ook de andere
sterren verbleken, dooft het zachte
oranje in een licht, dat helderder is.
Een Brit, die het geluk had, met
een verrekijker nog wel, die berg-
vuren in het donker te mogen zien
hoorde ik eens zeggen: „Funny". Hij
dacht, dat het een extraatje was voor
de toeristen, vrijblijvend aangebo-
den door de Oostenrijkers van dit
grandioze gewest.
De Brit grijnsde dom bij dat Funny".
Hij zal nooit begrijpen, dat „Funny"
ook een vloek kan betekenen. Want
de bergvuren daarboven zijp telkenjare
iets heiligs, aj vóór die Engelsman
„Funny" kon zeggen, al vóór de Tiro-
lers met hulpeloze gastvrijheid hun
rijke land lieten overrompelen door de
horden der vreemdelingen.
Je moet allen weten van dit oude
gebruik. Je moet in Tirol gewoond heb
ben, midden tussen de mensen, om
iets van de verontwaardiging té be
grijpen van mijn vriend Beppi Wanner,
toen ik hem het voorvalletje met die
Brit vertelde Hij verfoeide meteen de
Engelse opvoeding van zijn lieve vrouw
Maria en uit louter woede weigerde
hij die dag nog vier Engelsen, die in
zijn hotel wilden overnachten, omdat
het zo „funny" was gelegen.
En toch heeft die Engelsman een
plaatsje in mijn hart veroverd, want
aan hem heb ik een soort hemelvaart
te danken. Het jaar daarop wilde Beppi
Wanner perse laten zien wat de be
tekenis was van die vuren. Door zijn
voorspraak mocht ik mee, bijna lood
recht naar de bergtoppen, die als een
leg-puzzel in de hemel pasten.
Dat kunnen weinigen zeggen. De
tocht naar boven is een puur Tirolse
aangelegenheid. Het gaat buiten ieder
een om. Dat ook toeristen deze maand
die vurig gekamde bergen zien is een
bijkomstigheid, die de Tirolers nemen,
zoals zaaiende boeren en wertcers in
een bouwput het zouden doen, onver
stoorbaar zonder enige belangstelling
voor hun publiek. Het gaat die vreem
den niet aan of de oogst zal lukken
en of de tekeningen van de ingenieurs
al of iet zullen kloppen.
Het gaat pok de scheppers van de
bergvuren niet aan of hun werk prach
tig vlammend te zien zal zijn in de
dalen dan wel wordt verduisterd door
een laagwolkendek. Het is trouwens
niet voor hen beneden. Het is voor
Hem, naar wie ze zo hoog mogelijk
klimmen. Deze devotie heeft geen bui
tenstaanders nodig. Het door en door
katholieke Tirol kan deze hulde aan
God zélf wel opknappen.
Juist daarom was ik blij, dat het na
dat smadelijke „Funny" van die Brit
zo was gelopen. Het woord werd een
soort „Sesam, open u" voor de meest
fascinerende tocht van mijn hele leven.
Hij kan het niet eens. waagde Hel-
ynuth. „Die hele l#im naar boven en
dan nog terug"
Hij moet het kunnen," zei Wanner.
Hij kende de volharding, die ik tijdens
zijn onbarmhartige ski-lessen had ge
toond. Maar dit was het niet. Al zouden
ze me als een vod terug naar het dal
moeten slepen, méé zou ik. Het „Fun
ny" van die niet begrijpende Brit moest
worden gewroken. Beppi wist, wat ik
wilde: Er over schrijven. Goed, dan
moest iedereen het maar weten. Zijn
gezag bleek groot Helmuth hield
zijn mond. Het mocht.Bij mijn weten
mocht voor het eerst een buitenlander
mee.
Helmuth bleek de leider van de
twintig mannen, die de trots van het
dorpje vormden. Het waren stuk voor
stuk atleten, voetballers, ski-lopers,
schansspringers en.... onvermoeibare
twist-dansers. De bloem van het volk,
pathetisch gezegd. En minder drama
tisch: een fris sterk stel jonge mensen,
die op deze ene juni-zondag hun voet
balwedstrijden en uitbundige bal-
—TIROL
avonden terzijde zetten om te volvoeren
wat hun door een onverwoestbare tra
ditie was geleerd: de klim naar de
hemel, de moeilijkste processie van de
hele wereld.
Er zijn pelgrims-oorden, waar men
dan drie passen voorwaarts en twee te
rug maakt. Dat lijkt veel meer op
een boetetocht. Maar de Tiroler toont
met zBn bergvuren een heel andere de
votie. Hij klimt, openhartig en resoluut
zo dicht mogelijk naar Onze Lieve Heer
om te tonen: „Hier ben ik en dit is voor
u". Hij gaat op zijn tenen staan en
ziet God dus beter dan de mensen, die
met gebogen hoofden drie passen voor
waarts en twee passen terug schuifelen,
tussen grijze rijen huizen, die zelfs het
tien-meter-verderop verhullen.
Wat brengen ze dan. de Tirolers?
Het klinkt gek, maar ze slepen ver
sleten autobanden, pek en teer naar
de bergtoppen. Het zijn geen dure of
fergaven. Het is niet het goud. de
wierook en de myrre van de drie ko
ningen. Maar daarin zit juist het ver
schil. Na het aanbieden van kostbaar
heden is het effect voorbij terwijl het
in dit geval nog moet komen. Want
die onaanzienlijke stoffen zullen later
branden aan de hoogste einders, in de
vorm van grote kruisen en sterren ge
legd.
„Een kunst", heb ik ooit Heinzl, de
stratenmaker van Inzing, horen zeggen
„een kunst om iets duurs J2r taxi te
laten brengen naar iemand, die je
lief is. Kruipen en hijgen moüt je. ki
lometers lang, met desnoods alleen
maar een Enzian-bloempje bij je."
Hij zag ons vertrekken die Heinzl.
Zijn tijd was voorbij. Hij kon niet meer
kruipen en klimmen. Hijgen nog wel,
maar dat was van zijn broncmtus
Een andere, jongere generatie had
de taak overgenomen.
Ze ging, die generatie.
In de dalen zouden intussen de pro
cessies trekken met de vrouwen en
meisjes gekleed in smetteloze kleuren
èh met mannen als Heinzl, de een met
een baard van vóór de eerste wereld
oorlog, de ander met de verminkingen
van de tweede..
Eén klein auto-bandje kreeg ik om
mijn nek. Het was vermoedelijk symbo
lisch. De anderen kregen er vier, vijf
om de schouders. Reusachtige snoeren
van dof-zwarte ringen. De jongsten
droegen het pek en de 'benzine.
Zo ging het omhoog. Eerst de paadjes,
die vreemdelingen soms vanwege de
spijsvertering beklimmen om zich later,
thuis, als alpinisten te kunnen uitgeven.
Maar een uur of wat later alleen nog
maar de smalle geulen, die het regen
en sneeuwwater met eindeloos geduld
had geslepen in de flanken van de ber
gen. Ik dankte Wanner vov zijn berg
schoenen, die als zuigers op en neer
stampten onder mijn lichaam en tel
kens houvast vonden in de glibberige
wanden van deze natuurlijke riolen.
Zelfs het ene kleine autobandje rond
mijn hals werd op de duur teveel.
Maar Helmuth, de leider, liep door.
En achter hem de geringde slang van
jongens en mannen, die de brandstof
voor hun hemel-vuur naar boven droe
gen. Het was een troost te bedenken,
dat op dit ogenblik groepen uit tiental
len andere Tirolse dorpen voor de
zelfde missie onderweg waren, mis
schien op een nog moeilijker route.
Beppi Wanner had wel geweten, wat
I
S
V
r
i
7
0
/t
w
r
i
s
i
7
9
/O
U
/J
'V
/c
Horizontaal: 1 mededinger, maand, i
familielid, vreemde munt, autobergplaats,
bolgewas; 3 schadelijk, verpakkingsvorm,
nummer, voorzetsel; 4 Spaanse meisjes
naam, boom, godheid, vogel; 5 gedicht
van Homerus, omdraaien, bloem; 6 jon
gensnaam, plaats in België, meisjesnaam;
7 elektrisch geladen deeltje, dierenge
luid, tam, water in Nederland, metaal,
vreemde munt; 8 delfstof, grondig, siga
retteneindje; 9 bijl, zangstem, groente;
10 krachtbron, soort stoffelijk overschot,
ontkenning; 11 Engels telwoord, deur
wachter, vreemde munt, vreemde munt,
12 eerwaarde vader (Lat. afk.), nul, loot,
Chinese afstandsmaat; 13 strijdmacht,
vruchtbare plek, vrucht; 14 zwijn, oos
terse titel, meisjesnaam, linnen huisje;
15 muziekinstrument, heildronk.
Verticaal: 1 kerkvergadering, godheid,
stremsel; 2 halfedelsteen, officieel stuk,
van af; 3 voorzetsel, telwoord, deel v.d.
bijbel, deel v.e. plant; 4 plant, hoogste
punt, dubbelklank, zonnegod; 5 vogel,
soort groep, gebergte in Rusland; 6 het
Romeinse rijk, verdiensten, titel, ambts-
kleding; 7 snelleiding, vleespasta, niet
interessant; 8 jongensnaam, lunapark,
baardje; 9 nadoen, jong dier, plaats o.d.
Veluwe, rondhout; 10 oogvocht, dun, lek
kernij, titel, verschrikkelijk ongeluk;
11 eil. l.d. Midd. Zee, etenbereider, land
in Zuid-Amerika, dwaas; 12 meisjes
naam, wandelen, meisjesnaam, meisjes
naam; 13 tijdperk, zacht, Europeaan,
nieuw; 14 wisselen, deel, v.d. romp, wa
ter in Friesland, speer; 15 metaal, beves
tigingsmiddel, wetenschap, bekende mo
torraces.
OPLOSSING
Horizontaal: 1 markies, 6 pardoes, 12
ork, 13 de, 15 la, 16 alt, 17 nt, 18 com
ponist, 22 se, 23 blo, 24 rie, 25 sok, 27
uil, 29 lee, 31 epe, 33 arg, 35 unie, 37
tiara, 39 tree, 40 klam, 41 kwab, 42 USO.
43 af, 44 te, 45 bon, 47 egel, 49 zaan,
51 arme, 53 eleve, 56 kano, 58 roe, 59
nno, 60 alk, 62 dun, 63 neo, 65 oor, 67
lee, 69 dm, 71 brandaris, 74 mt, 75 iet,
77 il, 78 an, 79 die, 80 etalage, 81 eskader.
Verticaal: 1 montuur, 2 art, 3 rk, 4
idool, 5 eem, 7 ali, 8 rasse, 9 oa, 10 els,
11 stengel, 14 röi, 18 cl, 19 prei, 20 neer.
21 to," 23 bliksemen, 26 karbonade, 28 in,
30 etmalen, 32 pakezel, 34 re, 36 eloge,
38 au, 39 tabak, 46 parodie, 48 re, 50
monster, 52 ro, 54 loon, 55 vara, 57 nu
59 noria, 61 klink, 64 eb, 66 ode, 68 es,
70 met, 72 alg, 73 ras, 74 mie, 76 ta, 79 dd.
ie deed om me met de jongens van I
Kematen mee te sturen Het gebeurt»
op andere routes nogal eens, dat er
gewonden vallen. En soms een dode.
Die krijgt dan een begrafenis die im
posanter is dan die van een gesneuveld
soldaad. Maar wat schiet je er mee op
om zoiets te krijgen?
„Het overkomt alleen de durvers,
die hoger willen dan alle anderen",
legde Helmuth uit. „Het zijn de man
nen, die nooit achterom kijken. Zij
denken, dat de bergen hun vijanden
zijn. En als ze kijken naar de dalen
dan is het met wrok, omdat ze niet
snel genoeg zakken naar hun zin."
Vermoedelijk is Helmuth een man.
die de dingen ziet zoals ze zijn. Tijdens
de rust-pauze bleek zijn overdaad aan
gelijk.
De hemelbestormers zaten nog ondei
het wolkendek waar alpinisten zo graag
doorheen willen om dan hun vuren te
ontsteken op plaatsen, waar ze bij
voorbaat niet te zien zijn. Ze aten het
gezond knappende brood met salami
en dronken Rot.Wein en moegeschud
bier.
DIT was dus alvast een voorschot
op 't loon voor hun inspannende tojht:
dit panorama Eigenlijk moest je soms
een Hemingway kunnen zijn, of nog
beter, zódat je in korte rak zinnen
kon vertellen wat je ziet. Ook dit was
zo'n moment. De Inn lag daar ver be
neden en sneed een kostelijke groef in
het dal, groen als glanzende vrou
wenogen. De dorpjes waren bijeen ge
stapelde hoopjes duur speelgoed. En
verder weg, nevelig al, pronkte Inns
bruck, keizerin van Tirol, omnangen
met alle sieraden, die een voorname
vorstin mag dragen.
„Mooi," zei Seppl. Het was geen li
teratuur. maar het kwam recht uit zijn'
hart. Geen wonder, dat Tirolers blij zij
met hun land en af en toe, tussen
twee happen door, „mooi" kunnen zeg
gen, als een primitieve definitie vooi
hun onvergetelijke land. Dat ,rnooi"
verving duizend woorden van een ge
vierde schrijver.
„Verder", commandeerde Helmuth.
We gingen verder.
Het donker was al ijverig bezig om
alles te bezetten, toen we de top be
reikten. Op het koude gesteente spreid--
den wij onze figuur uit: een kruis van
meer dan tien meter. Pek en taai gum
mi. Rotzooi eigenlijk, maar wat zou
het prachtig lichten in het duister van
straks.
Om precies half tien ging do benzine
erover. Helmuth wees vier mannen aan
voor elk uiteinde van het gigantische
rubber-kruis één.
„Dat het brande", riep nij. een ruig,
soort gebed. En toen brandde het,
groots en overdadig. Hier leek hel een
onoverzichtelijk vuur, met vlammen
aan alle kanten, maar beneden zou
het echt een kruis lijken, als een kost
baar scabulier aan een enorme hals.
En dat was er nog maar eentje. Op
hetzelfde moment ontbranden op on
telbare andere toppen bergvuren om
laaiend uitdrukking te geven van de
godvrucht der Tirolers.
De weg terug begon.
Die was gemakkelijker, net of we
hem op de heenweg een beetje nad-
den geplaveid. Onze passen waren
lichter en groter. Misschien roken Bep.
pi Wanners' schoenen de stal, daar
heel diep beneden aan de verduisterde
rivier.
,,In zuid-Tirol mag het dit jaar
niet", zei Helmuth plotseling.
„Wat niet?"
„Nou, bergvuren aanleggen, dat mak
niet".
Wéér maar eens de kwestie zuid (Ita
liaans) Tirol, een politiek gezwe1 sedert
1920 .waarin verdwaalde anarchisten èn
verontwaardigde burgers soms poken.
„En waarom niet?"
..De Italiaanse autoriteiten zijn bij
vlagen bang, dat we tussen Oostenrijks
en Italiaans Tirol berichten uitwisselen
door middel van deze bergvuren'.
„Dat zijn dus zeker vlagen van ver
standsverbijstering".
„Waarschijnlijk. In ieder geval werd
het verboden. We kunnen elkaar ook
telefoneren of over de Brenner gaan,
maar bergvuren lijken hen vermoede
lijk romantischer."
Kinderachtigheid dus van een zo be
lachelijke orde, dat de zuid-Tirolers na
tuurlijk toch waren gegaan, gretiger
zelfs, dank zij het verbod om met vu
ren onderling gegevens uit te leveren,
in een tijd vol radar, verklik- mikro-
foons, afgetapte telefoongesprekken,
een tijd vol draadjes en lampjes en
huisjes, precies als een robot van bin
nen.
Toch mocht het niet.
Daar stond ik van te kijken. Zuia-
Tirol is net zo katholiek als het Oos
tenrijkse Tirol. Die mannen daar zou
den naar als wij naar de nemel heouen
geklommen om gegevens uit te wisse
len met iemand van hogere komaf. En
eigenlijk niet eens uitwisselen Het vuur
dat thans hoger tegen de hemei van
Tirol flonkerde, op tientallen bergtop
pen, was slechts een bede. Het ant
woord van die Iemand moest nog ko
men: gezondheid, een goede oogst, ge
nezing en alle andere wonderen, waar
voor gelovigen bidden
Niettemin had dat verbod iets roman
tisch voor me, al zou ik het Helmuth
niet graag zonder inleiding hebben ge
zegd.
De oorsprong, hadden ze vroeger ver
teld, de oorsprong van de bergvuren
was inderdaad om contact te kunnen
onderhouden met verspreide groepen
rebellen. Maar in een romantischer tijd.
in de dagen van „der Landwirt"
Andreas Hofer. de kastelein, die Tirol
bevrijdde van een Beierse overheer
sing. Hofer past echter niet rneer tussen
de draadjes en lampjes en buisjei van
Helmuth en van u en van mij, want
hij leefde in het begin van de vorige
eeuw, toen het nog mogelijk was. dat
woedende Tirolse boeren bij een paar
Ischl hun tegenstanders met een paar
geweren en voor het overige met dors
vlegels en rieken een zodanig pak slaag
gaven, dat ze die voornoemde Berg
Ischl lange tijd voor Brave Hendrik
aanzagen.
Het is romantisch om aan die dagen
rond 1809 te denken als je terugkomt
van zo'n tocht naar de toppen van dit
land. Misschien heeft Hofer met zijn
mannen anderhalve eeuw geleden het
zelfde schouwspel opgeleverd als Hel
muth met zijn manhen nu, terugkerend
van een vreemde missie En even mis
schien volgde hij ditzelfde paadje.
Toen zag ik opeens het grandioze
verschil. Zijn vuren vormden nuchtere
boodschappen voor medestanders op
andere bergen. Maar de mededelingen
van Helmuth en van al die andere
groepen, nog maar nauwelijks zicht
baar als we in het dal zouden zijn terug
gekeerd, zouden God bereiken. We
hadden ze tot aan de drempel van Zijn
Hemel gebracht.
Het is gek om dat te bedenken in
onze verhitte Beatledagen, vol van die
draden, buisjes en lampjes, vu van
schokkende dingen die erger zijn dan
een zieke Ringo.
In het amateur-oorlogje van Andreas
Hofer waren dit soort vuren nooddruft.
Nu zijn ze het (op de mening van
sommige geestelijk gestoorde Italiaanse
autoriteiten na) niet meer. Dwars te
gen 't buskruit, het trotyl en het atoom
in schijnt het gebruik in al die jaren
te zijn gefilterd. Het gebruik is puurder
geworden, verhevener. Nu is het geen
seinen meer, maar bidden, bidden met
versleten autobanden
Het mist als we terugkomen, in
Kematen. De vuren zijn uitgegloeid.
Er is nog een café open, speciaal
voor ons. „Het was mooi", rapporteert
de herbergier. Hij zet de juke-box aan
en bedient ons met brood, bier en bloe-
men-jenever.
Hij sluit de deur, „want het wordt
koud"
Want "de vuren zijn uit.
De deur sluit met een klap. Thans
zijn we weer gewoon gevangenen van
de twintigste eeuw. Slechts die en
kele reeks uren heeft het anders ge
leken..
JAN NOLLEN
Mervyn Matthews, een 31-jarige Britse
student die er door het Russische ministe
rie van buitenlandse zaken van werd ver
wittigd dat hij de Sovjet-Unie binnen 43
uur diende te verlaten, heeft vrijdag ver
klaard, dat hij vastbesloten is „te blijven
vechten" voor het recht om met zijn
Russische verloofde te tróuwen.
Hij protesteerde tegen het „onrecht
vaardige" besluit van het ministerie en
tegen de recente weigering van Russische
functionarissen om hem in het huwelijk
te verbinden met Loedmilla Bibikowa.
Volgens het Russische ministerie van
buitenlandse zaken had de Brit zich inge
laten met activiteiten die „onverenig
baar" waren met de positie van een bui
tenlandse student. Hij is ervan beschul
digd „vijandige propaganda" te hebben
gemaakt en te hebben „gespeculeerd in
gebruiksartikelen". Het tweede punt van
de beschuldiging zou slaan op de illegale
verkoop van een trui aan een Russische
vriend.
(Advertentie)
De mode viert hoogtij tijdens de
Engelse Ascot-races. Mej. Yvonne
Bentley (links) uit Kenton draagt
een buitenmodel „heksehoed", wel
ke zij heejt gemaakt van 100 meter
witte kant, ajgezet met kunstro
zen. Mej. Penelope Ridsdale
(rechts), dochter van de parlemen-
taire ondersecretaris voor lucht
machtzaken toont een zwarte stro
hoed met blauwe staart.
Met Gabriël Marcel, die zichzelf lie
ver geen existentialist noemt, hebben
wjj een existentieel denker, waarin wjj
christelijke en vertrouwde klanken be
luisteren kunnen. Hij werd in Parijs ge
boren in 1889, was tijdens zijn jeugd
enige jaren in Zweden, studeerde nadieu
aan de Sorbonne te Parijs en was enige
tijd docent aan het lyceum van Cordor
eet. Na dit leraarschap wijdde hij zich
geheel aan literair en wijsgerig werk,
Hij schreef een aantal toneelstukken,
waarin hij diepzinnige zedelijke en so
ciale problemen aan de orde stelt. Ver
der verschenen van zijn hand vele wijs
gerige artikelen in filosofische tijdschrif
ten. In 1929 ging Gabriël Marcel over
tot de Katholieke Kerk. Ofschoon hij
zijn wijsgerig denken nooit tot een sys
teem heeft uitgebouwd, kan men, zijn
werken lezend, toch een grote lijn her
kennen.
Gabriël Marcel is een existentieel den
ker. hij houdt niet van de tegenstelling
subject-object. We kunnen namelijk de
dingen om ons heen tot voorwerp van
onze aandacht maken, beschouwen als
een object. We geraken dan tot een be
grip over de dingen, we zien ze op af
stand. Maar dit is volgens Marcel niet
de ware filosofie, dat doen de andere
wetenschappen, zoals biologie, anatomie,
psychologie en sociologie, enz. Filosofe
ren is voor hem geen begrippenspel'.
Maken we de dingen tot begrippen, dan
hebben we te doen met problemen, met
kwesties die men aan zich „voorwerpt".
Het is een objectivering van al wat be
staat of is. Hier zitten we in de orde
van het rationeel denken, waar subject
en object tegenover elkander staan. Zijn
wijsgerig denken ligt buiten deze orde,
hij wil geen verschil tussen subject-ob
ject. Het subject, de mens, ondergaat
de dingen die hem omgeven. Hij ervaart
de objecten in zichzelf, behorend tot zijn
bestaan; subject-object vallen geheel sa
men en hier staan we voor het mysterie.
Het menselijk bestaan omvat het be
staan van het andere, mijn „ik" staat
open voor het „niet-ik", dat ervaart de
mens onmiddellijk. Deze bestaanserva-
ring is een mysterie, waaronder we niet
moeten verstaan een bovennatuurlijke
geopenbaarde waarheid, maar een con
creet filosoferen, een ondergedompeld
zijn in de werkelijkheid, die wij in ons
ZONDER SPATTEN - ZONDER WALM
Kolonel Americo Fontele, die pas is
aangesteld tot hoofd van de verkeerspo
litie in Rio de Janeiro, heeft er geen
twijfel over laten bestaan dat hij van plan
is, de automobilisatie gehoorzaamheid bij
te brengen. Bij degenen die het met de
parkeervoorschriften niet zo nauw nemen
heeft zijn naam nu al een beruchte
klank gekregen.
Om de schrik er in te brengen stuurde
Fontele deze week zijn mannen de stad in
met de opdracht, drastische maatregelen
te nemen tegen parkeerzondaren, zonder
onderscheid des persoons. In twee dagen
tijd lieten zij de banden van meer dan
1500 op verboden plaatsen geparkeerde
auto's leeglopen. Punt twee van de- be
handeling bestond uit het laten wegslepen
van de wagens naar buitenwijken.
Tot de slachtoffers behoorden ministers,
parlementsleden, rechters, generaals, ad
miraals en zelfs een ambassadeur van een
Afrikaans land. Als gevolg daarvan ziet
men nu mariniers met machinepistolen op
wacht bij auto's van functionarissen van
het ministerie van marine, parlementsle
den die schelden tegen politiemannen, ge
wapende politie voor de ingang van het
hoofdbureau van de verkeerspolitie en
wanhopige automobilisten die de stad af
zoeken naar hun weggesleepte auto's.
Een plechtigheid in het parlement werd
herhaaldelijk verstoord door wegrennende
afgevaardigden, die hun auto's wilden
redden uit de handen van de politie. Bij
deze gelegenheid riep de minister van
marine, vice-admiraal Baptista, de hulp
in van mariniers, waarna de politie het
hoofd boog.
Op plaatsen waar auto's verkeerd ge
parkeerd staan, hangen nu mannen met
pompen rond die voor een fiks bedrag de
automobilisten die hun wagen met leeg
gelopen banden terugvinden willen hel
pen. Of de politie van deze mannen „tips"
krijgt is niet bekend.
Ondanks alle protesten heeft kolonel
Fontele meegedeeld, dat hij met zijn
actie zal doorgaan tot de automobilisten
besluiten „tot medewerking".
Van 24 juni tot 1 juli wordt in Straats
burg een conferentie over de luchtveront
reiniging gehouden, georganiseerd door de
raad van Europa. De Nederlandse dele
gatie staat onder leiding van ir. S. H. Vis
ser, voorzittter van de raad inzake de
luchtverontreiniging.
Van Nederlandse zijde zullen ter con
ferentie een aantal rapporten worden uit
gebracht. Deze rapporten behandelen o.a.:
„luchtvervuiling en de gezondheid van de
mens", verontreiniging veroorzaakt door
verbrandingsprocessen in woningen enz.
en „verontreiniging door de industrieën".
zelf niet geheel doorgronden kunnen
Dit is werkelijk „existentieel denken".
Bij andere existentiële denkers over
heersen de oer-ervaringen van angst,
eenzaamheid, en wanhoop, dood 'én het
niets. Marcel daarentegen heeft als pri
maire levenservaring de „hoop". Het
spreekwoord .,hoop doet leven" is bij
Gabriël Marcel geworden: „hoop is le
ven". Hierdoor richt hij zich recht
streeks tegen Jean Paul Sartre, die zich
uitspreekt voor de wanhoop. Hopen bij
deze christelijke denker is leven buiten
zijn eigen tijd. De mens die hoopt, ver
laat het „hier en het nu" en leeft in
de toekomst. Hij is geen gevangene van
zijn eigen tijd en ruimte, hij zit niet
vast. De wanhoop ontstaat, omdat men
zich omringd ziet, geketend weet door
het „hic et nunc". Hoop maakt ons vrij,
door de hoop ben ik niet meer wat ik
ben, maar ben ik reeds wat ik later zal
zijn. Dit kan alleen maar vreugde met
zich meebrengen.
Dit hopen is niet: lioepn op iets, het
wachten op een verlangen totdat dit
in vervulling gaat, dit is slechts een
psychologische gesteltenis. Dan blij
ven we immers nog wat we zijn, of
erger bestaan we in onrust en anpst
omdat we niet zeker zijn van de toe
komst. Echt, authentiek hopen is een
levensmentaliteit, is zich niet gebonden
weten aan de momentele situatie, het
is een voortdurende ontsnapping. Deze
hoop stelt geen eisen, die, wanneer ze
niet verwerkelijkt worden tot ontgoo
cheling zouden leiden. Het is een abso
lute hoop, waarin de mens vertrouwvol
ondergaat.
Trouw en liefde
Toch moet dit hoopvolle bestaan een
basis hebben. Hopen zonder grond is ab
surd. De basis voor de hoop bij Gabriël
Marcel is gelegen in een ik-gij-relatie.
In dit hopen stellen we geen eisen, heb
ben we geen verlangen; het is geen ho
pen op iets, maar op iemand en dan
niet in de zin dat wij van deze iemand
iets verwachten. Zolang ik van de an
der iets verwacht en daarom op hem of
haar hoop, is deze persoon voor mij een
„hij of zij", die mij iets te bieden heeft.
Dan is deze :mens slechts een object
voor mij, waarvan ik kan of wil pro
fiteren. Doch zodra ik de andere mens
in mij binnenhaal als een „gij", met
andere woorden als ik deze mens be
min, dan worden ik en gij een ,,wij"
dit is een verrijking van het eigen ik.
Dan is mijn hoop ook geheel en al ver
ankerd in de andere. De grote andere,
het „absolute Gij", die mij nocit bedrie
gen of teleurstellen zal, is God.
Liefde wordt hopen in en op de andere
mens, in en op God. Maar ook dit ho
pen of liefhebben heeft een houvast
nodig, dat bij Marcel te vinden Is m
de „trouw".
Trouw-zijn is vooruitgrijpen op zich
zelf, is zichzelf transcenderen. Ik ben
een veranderlijk wezen van momenten,
vandaag zus, morgen zo. Door de trouw
door mijn beloften van trouw, leg ik mij
zelf vast. Ik bind me en leef boven de
momenten uit. De trouw maakt mij tot
een persoonlijkheid. Door trouw werp ik
mezelf vooruit, daardoor word ik juist
een eenheid, een continu wezen. Ik be
vestig mijzelf door de trouw, deze deugd
maakt mij als het ware bovenmenselijk.
Hopen, beminnen, trouw-zijn liggen in
dezelfde lijn, daardoor leef ik boven de
tijd uit.
Wij mensen kunnen ontrouw zijn, daar
om is de ik-gij-relatie tussen twee men
sen wankel.
De vrijheid waarmede wij hopen, be
minnen en trouw-zijn komt soms in
gevaar, dit behoort nu eenmaal tot dit
leven in de wereld. Van ons hele be
staan moeten we een authentiek ho
pen, een waar beminnen en een echt
trouw-zijn maken. Dit is een ideaal.
Er is echter een relatie, die tussen
God en ons, die veel hechter is, om
dat de ene partij God onveranderlijk
en onwankelbaar is. God in ons leven
ervaren stort ons vol van authentieke
hoop, de ware liefde en echte trouw.
In deze gedachtengang van Marcel is
geen plaats voor wanhoop. En de andere
mens. waarmede we een „wij-gemeen
schap" kunnen vormen, is zeker niet
zoals bij Sartre, een persoon die walging
en haat oproept. Integendeel, de andere
mens, waarin ik mijn hoop gesteld heb,
die ik liefheb en trouw ben, is een bij
drage tot mijn persoonlijk geluk.
Hebben en zijn
Ook Marcel heeft over de grondge
dachten van hebben en zijn gefilosofeerd
Hebben betekent altijd iets grijpen wat
tegenover me staat, dat alles bén ik
immers nog niet. „Zijn" is iets allerei-
genst. Ik kan mijn lichaam hebben, dan
is het voor mij een zaak, ik kan ook
lichaam zijn, dan ben ik lichamelijk.
Hoop kan ik hebben, maar ik kan ook
hopende zijn; dit gaat veel dieper. Óp
de andere hopende, behoort hij tot mijn
zijn; er vindt een diepzinnige wisselwer
king plaats tussen mij en de ander.
In deze korte uiteenzetting van Ga
briël Marcels grondgedachten over hoop
vertrouwen, liefde, zijn en hebben, is het
zonder meer duidelijk dat zijn wijsgerig
denken christelijk is.
Drs. A. Wouters sm.
(Advertentie)
CejpVice modes
GROTE MARKT 12 - BERGEN OP ZOOM
Op zaterdag 27 juni a.s. zullen, zoals
wij reeds eerder berichtten de jaarlijkse
brandweerwedstrijden voor de korpsen
in oost-Zeeuwsch-Vlaanderen worden ge
houden in de gemeente Vogelwaarde, Er
is grote deelname: veertien korpsen'zul
len naar de hoogste eer dingen. Daar
onder zijn drie bedrijfsbrandweerkorp
sen.
Als blusobject is gekozen een alleen
staand woninkje aan de Bosschestraat
van Stoppeldijk naar Boschkapelle. Op
korte afstand bevindt zich een houten
schuurtje. In het object zal zich een
„persoon" bevinden, die niet in staat
mag worden geacht zichzelf uit Het vuur
te redden. Daarnaast zal men uiteraard
de brand in zo kort mogelijke tijd onder
de knie moeten krijgen. Het eerste korps
zal zijn kwaliteiten al om tien uur
's morgens kunnen bewijzen, het laatste
treedt om ongeveer vier uur aan. Na
afloop van de wedstrijden, die onder
leiding zullen staan van de Heer C. Oyen,
commandant van de bedrijfsbrandweer
van „De Schelde" in Vlissingen, zullen
op het gemeentehuis de prijzen worden
uitgereikt.
Het ledental van de afleding Zeeland
van de Nederlandse Fruittelersorganisa
tie is in 1963 gestegen tot 1444 tegen
1385 in het jaar daarvoor.
Dit blijkt uit het jaarverslag van deze
organisatie dat is uitgebracht ter gele
genheid van de op 2 juli in Terneuzen
te houden algemene jaarvergadering.
De afdeling Kapelle en omgeving is
met 241 leden de grootste afdeling in
Zeeland. Direct daarna volgt Oost-Zuid-
Beveland met 190 leden. Een flinke stij
ging van het ledental boekte de afdeling
Zeeuwsch-Vlaanderen namelijk van 123
naar 143 en dc afdeling W.-Noord-Bra-
bant en St.-Philipsland (van» 151 naar
168).
In het jaarverslag wordt een overzicht
gegeven van de gang van zaken in de
fruitteelt in 1963
Herdacht wordt' het overlijden van de
oud-voorzitter de heer J. Q. C. Lenshoek
te Kloetinge en het kringbestuurslid de
heer Chr. Wisse te Anna-Jacobapolder.
Er werden in 1963 negen waarschu-
wingskaarten voor de ziektenbestrijding
aan de fruittelers verzonden.
Óp de op 2 juli te houden algemene
vergadering zullen o.m. de bestuursver
kiezingen worden gehouden.
Voor dagelijks bestuurslid in de va
cature ontstaan door het overlijden van
de heer Chr. Wisse zijn kandidaat ge
steld 1 D. J. Kardux te Steenbergen en
2 A van Hoeve te Sluiskil.
Vérder is aftredend en herkiesbaar de
secretaris-penningmeester ir, P. M. Fe-
ius te Goes.
Na afloop van de vergadering in Ter-
neuzen zal onder leiding van de heer H.
Moeliker, rayonassistent van de njks-
tuinbouwvoorlichtingsdienst, een bezoek
worden gebracht aan enkele fLuitbedrij-
ven in Zeeuwsch-Vlaanderen,
Rechter Steele
Jan H. Eekhout heeft zich opnieuw
aan een detective-verhaal gewaagd. Het
lijkt ons beter geslaagd dan zijn eerste
boek in dit genre. Vooral de ogenschijn
lijk onkreukbare rechter Steele is mees
terlijk beschreven. Het is van begin af
duidelijk, dat deze eerzuchtige man de
dader is van de drievoudige moord, waar
mee het boek inzet. Van een verrassen
de ontknoping is dus geen sprake, maar
de oplossing van het raadsel door in
specteur Leeds is zeer vernuftig gevon
den. Ze maakt een spannend slot aan
dit boeiend verhaal, dat verscheen bij
G. F. Callenbach N.V. te Nijkerk.
il
De jongens van de
gaan de volgende week
richt in de etiquette
ballen rapen, want ma;
quet Club voor de 78e i
ships. Zoals verwacht
denklasse", maar in te$
het spelpeil een opga
belangstelling uit naa
Okker, de atleet J an
Australische tennisfan;
Smith en Spanje hoopt
De Madrileen, die misschi
tot de verbeelding van de ma
sproken, wordt op het momc;1
pa's nr. 1 beschouwd. Andere
voor de finale herenenkels
Amerikaanse kampioen en
winnaar 1963 Chuck McKïnle
genoot Roy Emerson en de w|
zijnde Italiaan Nicola Pietra:
Ook het levendige beeld var
toptennis, altijd vol sportiev
belooft dit jaar een bijzonder
te krijgen, want niemand i
Maria Bueno keert weer op
terug. Een andere Bueno, wg
is nu heel wat beter dan vo
de ex-koningin van het
maakt zich op voor een gr
back.
,Lang nadat alle anderen v<
kan men zich altijd de grote
ten nog wel herinneren. Wan:
den gaan verdwijnen, zijn
voorbeelden. Tot hen behoor
liaanse Maria Ester Bueno, dl
achtereen, in 1959 en 1960 op|
de titel damesenkelspel won.
Ook de Amerikaanse Mauii
was zo'n typisch magische sp
haar krachtige stap en felle
„Little Mo" vrijwel niet te v<
Bueno speelt echter anders,
amerikaans. Nog maar 19 jaar
haar eerste Wimbledontitel. Z
het land van de fiësta, het on
ven en 's werelds grootste
Pele. Ervaren spelkennèr
haar als een tijdelijke groot'
„onderontwikkeld tennisland'
Zij was een donkere, ov<
koningin die het centrecourt l
het van haar was. Haar spel w
primitieve allure, impulsief er
durf. Zij hanteerde het racket
digheid en ritme, waarbij m<
willekeurig moest denken aar
en het technisch kunnen van
liaanse voetballers.
Op zulke momenten was de d
de zon puur magisch. Haar sla
soepel en zuiver. Onze gedac
terug naar Wimbledon 1960, tc
slotte acht games nodig had
finale de Zuidafrikaanse Sandr;
te verslaan.
„Ga weg... ga weg", kreui
Bueno. De vibrerende Zuidan
zweeg pas, toen Sandra's laatst]
„hoop en bid"-slag, out ging. IV
gooide van vreugde haar rac
lucht; de titel daemseiikelspel
Zuid-Amerika.
Maar hadden de experts toch|
het daarop volgende jaar: geer
Rome, een zware nederlaag te|
gen Darlene Hard. De uitschak
Franse hoofdstad kwam door
van geelzucht.
Wanneer er met haar iets mi
loor ze niet alleen haar hoog
maar ook haar zelfvertrouwel
het Wimbledontoernooi van 11
laatste van de zeven tenniskc
die Maria Bueno had laten ma
toiletje voor de finale
worden ingepakt, want de
tennismachine Vera Sukova v
Zuidamerikaanse met 64, 6—
De laatste jaren kwam de
en altijd snoevende Bill ie Je;
naar voren, wiens spontane
oh golly" en andere kreten ec
het centrecourt thuishoren. E
riep eens: „Het moest verbodi
zo'n lawaai te maken!" Maar
kon ook tennissen, want het
werd Maria Bueno door d<
lachende teenager snel uitg<
6—2, 7—5.
Maar speelde het gebrek aa
haar toen parten, thans is zij
heeft dat bewezen een krac!
tische persoonlijkheid geworder
de grote rivale van de kamp
1963, de Australische Marga
Weliswaar klopte laatstgenoen
Bueno in de Parijse finale (5
maar de Zuidamerikaanse bleel
zijn vooruitgegaan en haar se
vaak even sterk als vier jaar f
Miss Bueno vertelde: ,Ja, gel
ik weer in vorm. Ik speel dit se;
dan het vorig jaar om deze tij
lijk ga ik proberen mijn oude
te winnen".
Nee, zenuwachtig 0f bang i
centrecourt terug te keren ii
amerikaanse onderwijzeres nil
om zou ik", zegt ze. „Ik verhej
om op Wimbledon te spelen
allemaal toch niet zo eenvouij
lijkt. Wanneer je eenmaal aan
staan hebt, verwachten ze dï
zult winnen. Verlies je, dan
direct dat je rol is uitgespeeld
Inderdaad, het is allemaal n
voudig. Wimbledon voor de de
eenvolgende maal winnen is s
enkelen weggelgd. Ja, het thui
voldoende mee. In Brazilië b(
sporthelden met giften van c
metingen.
In Maria Bueno's ogen foi
pretlichtjes als ze daarover v
mijn aankomst was er een m
meer dan 20.000 mensen op d
werd bedolven onder cadeaus,
een huis, juwelen enz. enz. Er
een standbeeld opgericht, hel
zegels uitgegeven en ik kreeg
