BESCHAVING VERJAAGT
COWBOY-ROMANTIEK
LEZEN
IN BOEK VAN
DE
NATUUR
Ontsnappen
is
bij ben
uitgesloten
Ruige Joe" kijkt
nu naar de tv.
Lek b.r.f.
En. misdadigers?
E3
DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 1 FEBRUARI 1964
13
v
ouder.
ERKERS
HOLLANDSCHE
WERKPLAATSEN.
LEIDEN
LASSERS
HOLLANDSCHE CONSTRUCTIE
AATSEN POSTBUS 56 LEIOEN
1 motor niet, door met yer;
fradiateur te blijven rijden
PAREREN
1
I Poirot, Lord Peter Wimsey en I
I groep der super-detectives be- I
I ginnelingen, amateurs en klei- I
I
T.v.-kijken
Anti-Stalinfilm
in Rusland trekt
veel publiek
Voederbakken
kens, Markt 25,
ieleman, Noord-
p", J. Martens,
Iruyn, Achter de
)0 uur.
Reizende Man",
8.00 tot 9.00 uur
Eenhoornplarit-
W. Groosman-
Noordstraat 5,
Ivoering zijnde werken in
lelijkheden voor
l'.L.-diploma.
hebt voor één van deze
Instaande strook in. U zult
I ht ontvangen of eeri uit-
I :houd.
(als lasser)
(als monteur)
tfl
P
I WING
voor Ford, Chevrolet,
I ledford.
TEL. 38382 BREDA
1 SHERLOCK HOLMES, Hercule 1
alle andere helden die tot de
horen, zijn stuk voor stuk be-
Sn U aI rarhareno.
ne jongens in het recherche
werk vergeleken bij de Aus
tralische „black-trackers", de
inheemse speurders, die de
Australische politie als „re
chercheurs der wildernis" bij
staan.
van de Jungle
WIE in leven wil blijven, moet
eten. Deze waarheid is zo oud
als de mensheid, ouder zelfs
nog, namelijk zo oud als het
leven op aarde. Een der eerste
vragen, waarop ieder mens
vroeger zo goed als nu het
antwoord moet vinden, is
Ui". Hoe kom ik aan eten? j
Het oude beeld van een stoere
krombenige cowboy uit Texas
die kans zag voor zijn
ontbijt twee pullen bier en
een glas pure whiskey naar
binnen te slaan is tot het ver
leden gaan behoren. De ruwe
stoppelbaard van de cowboy
heeft plaats gemaakt voor een
vlasbaard. De moderne be
schaving heeft zijn zoveelste
slachtoffer gemaakt.
De hedendaagse cowboy laat zich
over zijn ranch rondrijden in een
moderne „opstap"-auto met lucht
verversing. Het rijden op een mus
tang die hij eerst zelf moest tem
men heeft hij opgegeven Sommige
moderne cowboys hebben een nog
gemakkelijker en comfortabeler
methode gevonden om het afge
dwaalde vee op de uitgestrekte ran
ches op te sporen. Zij vliegen in
een hefschroefvliegtuig.
Evenals de gehaaste zakenman is
de cowboy het slachtoffer van maag
zweren geworden. „De cowboy van
vroeger was een van de meest te
vreden mensen op aarde. Hij ging
uit rijden met de koeien én hij had
zich over niets anders zorgen te
maken dan over het slechte weer".
Deze met melancholie doorspekte
woorden zijn afkomstig van Joe
Small uit Austin, Texas, de uitgever
van het tijdschrift „Het ware wes
ten". „Tegenwoordig proberen zij
het leven van een cowboy teveel te
verbeteren", zegt hij.
De geharde knapen van vroeger
reden tienmaal zoveel paard, 's
Avonds of 's nachts uit rijden gaan
is er nu niet meer bij. De belang
stelling voor het paard is niet al
leen verminderd. De cowboy brengt
ook vee\ minder tijd bij zijn vee
door. Vroeger zat hij bij het kamp
vuur en zong hij liederen om het
nerveuze vee te beletten er vandoor
te gaan. Thans is de cowboy een
commandant die zijn avonden thuis
doorbrengt met het lezen van kran
ten en tijdschriften of met het kijken
naar cowboy-films op de televisie.
De cowboy heeft zijn leven in zo
verre verbeterd, dat hij een zenuw
achtig en gefrustreerd persoon is ge
worden". Smal] besloot zijn weinig
opbeurende uiteenzetting met te zeg
gen, dat zenuwachtige cowboys wel
licht de reden zijn, waarom het vee
geen last heeft van maagzweren.
Het eten op de ranch is verfijnd
in vergelijking met de bittere bis
cuits en het taaie rundvlees van wel
eer. De Pitchforkranch in Texas
heeft nog steeds een oude door een
ezel getrokken wagen in gebruik,
maar het is de enig overgeblevene.
De kok van de ranch kookt nog altijd
volgens de oude beproefde metho
de. De overige bedrijven hebben een
gemotoriseerde „ranch keuken" in
dienst die zich uiterst snel verplaatst
om de cowboys een warme maaltijd
Een drie en een half uur durende film
waarin de schijnheiligheid, onrechtvaar
digheid en misdadigheid van het Stalin-
tijdperk in de Sovjet-Unie aan de kaak
gesteld wordt, trekt momenteel zoveel be
langstelling in Moskou, dat de voorstel
lingen tot april zijn uitverkocht.
De film heet „Tisjina" (stilte), en is ge
maakt naar het boek van Jocri Bondaref
dat drie jaar geleden bij zijn verschijnen
sensatie verwekte.
Tisjina vertelt het verhaal van Sergei,
de majoor die met onderscheidingen over
dekt uit de oorlog komt en verwacht een
mooie nieuwe wereld te vinden, maar in
plaats daarvan terechtkomt in een door
de politie onder de duim gehouden stad
Waar onrecht welig tiert.
Sergei's vader, een loyaal communist,
wordt gearresteerd onder valse beschul
digingen, en uit partij en functie gezet.
Een vriend van de majoor, een joodse
kunstschilder, wordt beschuldigd van
..liberalisme" en ..kosmopolitanisme" In
tussen worden misdadige speculanten en
verklikkers rijk, en werken oneerlijke en
conformistische „Strebers" zich naar de
top van de bureaucratische hiërarchie.
Het recht wordt eerst weer hersteld na de
aood van Stalin, wanneer op het 20ste
communistische partijcongres van 1956 de
uestalinisatiecampagne wordt ingeluid.
met vele bijgerechten op te dienen.
De tegenwoordige cowboy pendelt
naar zijn werk. 's Morgens springt
hij in de opstapauto of jeep en laat
zich naar zijn werk rijden Een an
dere vrachtauto brengt de paarden,
voor het geval zij nodig zijn. 's A-
vonds keert hij naar de boerderij
terug waar hij op een schuimrub
bermatras in plaats van de harde
grond kan uitrusten van zijn ver
moeienissen. Voor het naar bed gaan
neemt hij een heet bad.
Op het ogenblik zijn de rauwe
feesten van vroeger een legende ge
worden De cowboy is een verant
woordelijk man t-eworden. Hij kan
niet langer schietend, gokkend en
sterkg drank drinkend in de stad
gaan boemelen. Zijn salaris biedt
ook niet veel mogelijkheden daar
toe. Hij geniet kost en inwoning en
verdient ongeveer 125 tot 150 dollar
per maand. Als hij een gezin heeft
bedraagt zijn salaris in het alge
meen 200 dollar per maand en krijgt
hij van de eigenaar van de ranch
een huis.
Het grootste gedeelte van het vee
vindt zijn voedsel nog steeds in de
uitgestrekte grasvlakten van de
ranch. De voederhokken raken ech
ter steeds meer in zwang, waardoor
de cowboy in vele gevallen overbo
dig wordt. Alles wat de eigenaar
op het ogenblik moet doen om de
veestapel te voederen is elke dag
opnieuw de voederhokken vullen en
erop toezien dat het vee geen ziek
te oploopt.
Het opdrijven van het vee eindigt
bij de omheiningen. De eigenaar
brengt zijn vee met de veewagen
naar de markt. Het vlees bereikt
de consument per trein.
Een gedeelte van het vee wordt
naar het noorden verscheept, naar
de graanrijke staten, waar het vet
gemest wordt alvorens te worden
verkocht.
De oude vijanden van de cowboy
de veedieven, ziin ook met hun tijd
meegegaan. Zij gaan in auto's op
jacht en gewoonlijk slachten zij het
vee, alvorens het te verkopen.
De veedieven van thans zijn dik
wijls studenten die vee stelen voor
een barbecue, een vleesmaaltijd in
de openlucht
Het voornaamste gereedschap van
de cowboy is echter nog altijd het
zelfde gebleven. Een sterke lasso
voor lastige weglopers (en er zijn
heel wat weglopers onder d« 9 mil
joen stuks vee die op de ranches
van Texas grazen!)
Het brandmerken geschiedt tegen
woordig pijnloos met chemicaliën
in plaats van het roodhete ijzer. De
cowboy van thans moet ziekten le
ren bestrijden met moderne mid
delen Bovendien moet hij zich voort
durend opnieuw vertrouwd maken
met de moderne werktuigen op de
ranch, en tenslotte op zijn hoede
zijn voor de managerziekte.
(Van een bijzondere medewerker)
Tegenwoordig is die vraag
vrijwel overal op aarde ge
makkelijk te beantwoorden.
Men werkt en verdient geld.
Een gedeelte van dit geld
besteedt men bij bakker,
kruidenier, slager, melkboer
en groenteman om levens
middelen te kopen. Maar
heel lang geleden, in de oer
tijd, was dit anders. Toen
kon men het antwoord niet
vinden in „werken en ver
dienen". Toen luidde het
antwoord-. Door het boek der
natuur te kunnen lezen, be
hendig te zijn en onver
schrokken op jacht en in het
gevecht.
Vroeger ging dat zo. Een der le
den van een familie, groep of stam
vond een ..prent" (voetspoor) van een
eetbaar dier. Om 's avonds vlees op
tafel" te hebben, moest de stam, groep
of familie de prent" analyseren en
het spoor volgen. En dit even snel als
nauwkeurig, want anders was honger
onvermijdelijk. „Prenten" te kunnen
lezen en sporen te kunnen volgen wa
ren dus nodig om niet van honger om
te komen. De „kunst van de prent"
was een kwestie van leven of dood
voor de primitieve mensen, die bij de
dageraad van het menselijk geslacht
op aarde leefden. Het ligt dus voor de
hand, dat spoorzoeken" naarstiglijk
werd geleerd. Het ligt voorts voor de
hand, dat de oermensen zeer knap wa
ren in de interpretatie van „prenten"
en sporen".
Het aantal werkelijk primitieve men
sengroepen op aarde is thans nog
maar heel klein. Men vindt er echter
nog in Australië. Zij hebben nog spoor
zoekers, wier vaardigheid met het
woord geniaal zwak is beschreven. De
stammen, waartoe zij behoren, houden
zich op in door de zon meedogenloos
geblakerde gebieden, die arm zijn aan
water, planten en wild. Als die mensen
willen drinken of eten, kunnen zij geen
kraan opendraaien of hun leverancier
opbellen. Hun leven bestaat uit een on
afgebroken speuren naar wild en water,
naar eten en drinken. Zij moeten het
boek der natuur kunnen lezen zoals wij
de krant lezen, willen zij niet sterven
van honger en dorst. Kennis van de
geheimen der wildernis gaat bij hen
over van vader op zoon. Zo is
reeds vele, vele eeuwen geweest. En
nog steeds zijn zij in staat om een
spoor van dagen, ja. van weken oud
te volgen alsof de A.N.W.B. er wegwij
zers langs had geplaatst. Een ietwat
verbogen twijgje een paar zandkor
reltjes op een steen zijn bijvoorbeeld
voldoende om zo'n primitieve jager tal
van bijzonderheden te leren omtrent
het dier of de mens, die hij op het
spoor is. Kleinigheden, die ons (be
schaafde) oog ten enenmale ontsnap
pen. zijn voor hem belangrijke aanwij
zingen omtrent de grootte, de graad
van vermoeidheid en andere bijzonder
heden van het dier of de mens zijner
belangstelling.
Een eeuw geleden nog gold in Austra
lië het leven van een inboorling nau
welijks zwaarder dan dat van een
kangoeroe. Thans is dit anders.
Thans weet men, dat de inboorlingen
mensen zijn als wy en dat zij be
schikken over eigenschappen, die
voor de gehele Australische samenle
ving zeer nuttig zijn. Hun bijzondere
speurderskwaliteiten maken hen tot
ideale helpers van de Australische po
litie. Deze heeft daarom een aantal
hunner in vaste dienst genomen als
„Rechercheurs der Wildernis".
Zonder hen zou het in veel gevallen wel-
nei haast onmogelijk zijn om buiten de
steden misdaden op te helderen en de
daders te vatten. Want in gevallen,
waarin een blanke politieman vrijwel
steeds faalt en zelfs de best getrainde
politiehonden het spoor bijster worden,
slagen de „Zwarte Spoorzoekers" er
wèl in om vermiste personen of mis
dadigers te vinden. De verhalen over
de prestaties dier wildernisrecher
cheurs klinken soms ongeloofwaardig,
maar ze zijn niettemin waar en staan
in de droge, nuchtere taal der politie
opgetekend in rapporten en processen-
verbaal. Enige willen wij u als voor
beelden vertellen.
Een paar jaar geleden liep een vijfjarig
meisje weg van huis. Dit huis lag in
de wildernis. De ouders waren radeloos,
toen het kind tegen zonsondergang nog
niet was gevonden. Er waren niet ge
noeg mensen om de omgeving uit te
kammen. Gelukkig wist een der vee
knechts, dat er op de dichtstbijzijnde
politiepost een zwarte speurder aan
wezig was. Hij reeds 's avonds weg,
kwam bij de politiepost en legde de
commandant het geval uit. Onmiddel
lijk werd een paard gezadeld. De
„black-tracker" ging met de veeknecht
mee. Tegen zonsopgang waren beide
mannen bij het huis van de wanhopige
ouders. De zwarte spoorzoeker ten
ger, tanig, glanzende ogen, breedge
rande hoed op het hoofd luisterde
naar het relaas der ouders. Toen ging
hij aan het werk.
Langzaam, spiedend en speurend liep hij
in steeds groter wordende kringen om
het huis. Gespannen keken de ouders
en de knechts toe. Centimeter voor
centimeter zocht hij de door de zon
hard geroosterde grond af. Na een uur
zoekens bleef hij staan en wees hij op
een twijg. Voor het ongeoefende oog
leek deze op alle andere twijgen in de
buurt. De zwarte detective echter zag
iets heel belangrijks aan die twijg,
want hij zei: „Meisje hier was". Van
dit punt uit begon hij de eigenlijke
speurtocht. Langzaam bewoog hij zich
in een bepaalde richting. Speurend
He inheemse detective
9,leesthet spoor even gc-
makkelijk als ivij de aan
wijzingen op AJSWB-weg*
ivijzers lezenZelfs een
oud spoor levert nog tal
van bijzonderheden op.
Sherlock Holmes zou er
de lippen bij aflikken
en turend ging hij vooruit. Soms ook
een stukje terug. Een andere keer bleef
hij plotseling als uit steen gehouwen
staan. Dan ging hij weer verder. Het
liep tegen het middaguur. De ouders
waren op van spanning en angst om
hun kind. Eensklaps bleef de speurder
staan. Hij glimlachte vluchtig, wees
met de vinger vooruit en zei: ,,Goed
met meisje alles. Een-twee-drie mi
nuut". Inderdaad, ongeveer tweehon
derd meter verder vonden de ouders
hun kind terug. Het lag met behuilde
oogjes, maar nog springlevend en on
verlet, te slapen onder een paar strui
ken. Natuurlijk kende de dankbaarheid
der ouders geen grenzen.
Anders dan deze gelukkige ouders
zijn de misdadigers de zwarte
speurders allesbehalve dankbaar
voor hun verbluffende spoorzoek-
kunst. Zij vervloekten zelfs de
zwarte bloedhonden'zoals zij de
detectives der wildernis noemen.
Immers, ook in onze tijd met radio,
laboratoria, microscopen en andere
technische hulpmiddelen dankt de
Australische politie menig succes
aan de zwarte helpers met hun
weergaloos scherp gehoor en ge
zichtsvermogen en verrassend goe
de opmerkingsgave. Die donkere
rechercheurs beschikken bovendien
over een intuïtie zonder weerga
en over een geheugen als een film
camera. Dank zij dit alles kunnen
zij .onleesbare' sporen ontcijferen
en volgen.
Weken achtereen kunnen zii een dief of
moordenaar nazetten. Welke listen de
gezochte boef ook toepast, de zwarte
speurder Iaat zich niet in de war bren
gen. Hij ontrafelt zelfs een spoor, als
dit niet ..alleen" is, maar vermengd
met honderden andere sporen. Tijdens
de laatste oorlog waren er in een kamp
in het binnenland en paar duizend
Australische soldaten. Het terrein was
een wirwar van sporen. Op een nacht
werden belangrijke papieren gestolen.
Een zwarte speurder werd gehaald
om de dief te vangen. De man kwam
en vond temidden van duizenden voet
afdrukken die van de vermoedelijke
dief. Hij wist het spoor te volgen en'na
enige uren was de verdachte in arrest.
Het was een man, van wie niemand
had gedacht, dat hij een documenten-
diefstal zou plegen. Het feilloos oog
echter van de zwarte speurder bleek
gelijk te hebben gehad, want de man
bekende.
Veel, heel veel zou er nog te vertellen
zijn over de opwindende jachten op
misdadigers der .Black-Trackers". Wij
willen echter met de twee gegeven
voorbeelden volstaan. Blanken, die
tientallen jaren in de wildernis leefden,
hebben wel geprobeerd om de zwarte
spoorzoekers te evenaren. Zonder suc
ces. Zij waren stellig bekwame jagers
en voortrekkers, maargeboren
blanken. En zonder „erfelijke bevoor
deling" is het onmogelijk, in onze tijd
de ..Kunst van de Prent" tot in de per
fectie te beheersen. Het is immers het
oudeste beroep" en tevens de oudste
kunst ter wereld. Derhalve beheersen
tegenwoordig slechts die mensen hem,
die nog met een of twee benen in de
oertijd staan.
