Rauwe biefstuk van de bij: in
Thailand een lekkernij
Speidel: diplomaat
en daarnaast ook
Cortina en Taunus 12 M
verschillen niet veel
Aan
de
Rel
fjttj
yiiÉtl
AEG
Spinnen, rupsen en torren
niet viezer dan garnalen....
En daar vindt men onze kaas weer afschuwelijk
WIJ ETEN MET
DE OGEN
Inseklenjacht
Larven met rijst
CONFETTIE - CONFETTIE - CONFETTIE- CONFETTIE - CONFETTIE
Rechts houden
op zebra's
Samenwerking
tussen legers:
oud ideaal
Veel gegadigden voor
grond in oostelijk
Flevoland
I brengt
in de
Ikleinste details
rslanding er»1
in Uw huishouding
comfort]
ook met huishoudelijke toestellen
tips-tips-tips-tips
hnrr
DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 8 DECEMBER 1962
(Van een medewerker)
Enige jaren geleden dineerde ik bij vrienden. Toen ze mij na tafel
vroegen om een spelletje bridge te spelen, bemerkte ik, dat ik geen
geld bij mij had. Dat was pijnlijk. Gelukkig viel mijn oog op een
spinnetje, dat tegen de gordijnen opklom. Ik ving het diertje en bood
aan het revend te veroberen, als mijn vrienden mij elk een gulden
zouden geven. Zij zeiden direct „akkoord", want ze dachten, dat ik
schertste. Tot hun verbazing at ik de spin op.
Nooit eerder had ik een Europese
spin gegeten. Toch was ik overtuigd,
dat het diertje mij niet zou schaden.
Ik wist, dat artsen vroeger het inne
men van spinnen" aan malariapat.iënten
voorschreven. Om een voorbeeld te ge
ven: dr. Watson, gevangenisarts op het
eiland Man omstreeks het midden der
18e eeuw, ried zijn patiënten aan, ,,een
spin tesamen met een druif of op een
geboterde snede brood te slikken". Te
genwoordig maakt alleen reeds het idee
een spin, een larve, een tor of een rups
op te moeten eten, vele mensen onpas
selijk. Zo ging het mij ook, vóór ik
Thailand bezocht.
In Thailand zag ik, dat de boeren
tal van insecten met smaak eten. Prins
Sithiporn vertelde mij in 1931, dat zijn
neef, de koning van Thailand, bijzonder
veel hield van rupsen van een bepaalde
vlindersoort, mits zij na gebraden te
zijn met rijst en zout werden opgediend.
Prins Sithiporn vroeg mij, eens een
vergelijking te treffen tussen die sap
pige, van verse bladeren levende rup
sen en in het westen zo begeerde spij
zen als garnalen en kreeften, wier voed-
del allesbehalve hygiënisch is. Prins Si
thiporn vond het voorts erg onsmakelijk
dat wij „levende" kaas eten. Was zijn
standpunt zo vreemd? Hoe langer ik er
over nadacht, des te beter besefte ik.
hoezeer gewoonte en vooroordeel ons
plegen te beïnvloeden en hoe zelden wij
louter en alleen met onze smaak bepa
len, wat wij „lekker" vinden.
Godsdienstige verbodsbepalingen en
taboes doen alom op aarde hun invloed
op de keuze van het voedsel gelden.
Japan zou thans waarschijnlijk 'n bloei
ende veeteelt hebben, als het Boeddhis
me (dat het eten van vlees verbiedt)
niet zou zijn ingevoerd, juist toen er
in dat land goede vooruitzichten voor
het veeteeltbedrijf waren.
Tal van primitieve volken geloven, dat
de lichamelijke en geestelijke eigen
schappen van de dieren, overgaan op
hen, die ze eten Dit heeft in veel ge
vallen geleid tot een ..oneetbaar-verkla
ring" van trage, laffe of „vieze" dieren.
Deze „verklaringen" doen ook nu nog
hun invloed gelden Bij dit alles komt,
dat wij ook eten met onze ogen. Spij
zen moeten er appetijtelijk uitzien, wil
len ze ons smaken. Een goede kok moet
niet slechts kunnen koken, bakken, bra
den en stoven, hij moet tevens de ge
rechten zo opdissen, dat zij via on? oog
onze eetlust Drikkelen. Behoudzucht en
angst voor het onbekende weerhouden
de mens in sommige gevallen eveneens
om voedsel te proberen, dat hij niet
kent.
Het kostte ook mij enige tijd om mijn
vooroordeel tegen sommige Thailandse
spijzen te overwinnen. Mijn eerste
„kruipend" gerecht was hagedis met
currie. Erg lekker vond ik het niet, al
smaakte het pikant. Het eerste insekt
dat ik at was een sprinkhaan, die ik
roosterde en toen verorberde als ware
hij een garnaal. Ik liet mijn '"eus vallen
op een sprinkhaan, omdat ik wist, dat
sprinkhanen reeds in de grijze oudheid
in vele Oosterse landen werden gegeten
en dat zij ook tegenwoordig nog een
door tal van Oosterlingen gezocht hap
je zijn. Tot mijn genoegen stelde ik
vast, dat zij goed smaken, al kan ik
niet precies beschrijven, hoe zij smaken.
Na mijn eerste „sprinkhanen-avontuur"
ging ik herhaaldelijk met ervaren Thai
landse jagers op de insektenjacht. En
voortaan at ik alles, waarvan zij zei
den, dat het goed was. Vooral cicaden
bleken gezocht. Wij vingen ze op open
plekken in de wouden van Zuid-Thai-
land. Gekookte cicaden deden mij eer
denken aan plantaardig dan aan dierlijk
voedsel. Op sommige plaatsen in Thai
land vangt men die insekten in groten
getale en met bijzondere vaardigheid.
Dat gaat als volgt in zijn werk.
Na zonsondergang ontsteken de jagers
een vuur. Zij scharen zlcb er omheen
en slaan dan In snel tempo bamboestok
ken tegen elkaar. Op dat geluid komen
grote zwermen cicaden aangevlogen,
die zich gemakkelijk laten grijpen. De
(Copyright ICI-Dagblad De Stem)
verklaring is deze: De veroorzaakte
trillingen lijken op die van de liefdes
roep der mannelijke cicaden en de ar
me misleide wijfjes belanden in de pan
instede van in de sprieten van de man
netjes!
Hoge prijzen betalen de Thailanders
voor sommige insektensoorten. Vooral
bijen zijn hier en daar zeer in trek,
Natuurlijk brengen de was en honing
hun geld op, maar ook de bijenlarven
en de achterlijven der volwassen bijen
zijn een zeer begeerd voedsel.
Zo'n rauwe biefstuk van de bij is een
delicatesse! Een ervaren bijenjager
weet precies, welke bijen en larven
goed en welke soorten zuur van smaak
zijn. De plundering der nesten is soms
een gevaarlijke bezigheid, want een paar
steken kunnen geduchte koortsen ver
oorzaken. Er zijn echter bijenjagers,
die immuun zijn tegen het gif hunner
slachtoffers.
Er wordt geen enkele bijenjacht onder
nomen, alvorens een plechtig ritueel
is uitgevoerd. Eerst zingen de jagers
met hun dorpsgenoten. Vervolgens be
sprenkelt men hen met water. Pas daar
na trekken zij met hun helpers het bos
in om de in de bornen hangende bijen
nesten te „veroveren". De metgezellen
der jagers hebben een aantal bamboe
stokken met scherpe, in het vuur gehar
de punten bij zich. Stuk voor stuk wor
den die stokken in een boom gehamerd,
Als er ook maar een stok meer dan
drie slagen nodig heeft alvorens te blij
ven zitten, zijn de voortekenen ongun
stig en onderneemt men die avond geen
verdere pogingen.
Slaagt de stokproef, dan laat de jager
zich met een touw in de boom hijsen.
Bij een nest gekomen, steekt hij een prop
katoen in brand en zwaait daarmede
langs de bijenwoning. Dan komen de
diertjes naar buiten. De jager laat hier
op zijn „vuurwerk" vallen en de bijen
volgen de brandende prop naar de
grond. De jager kapt vervolgens het
nest los. Een ervaren man kan 200 p 300
nesten per nacht buitmaken. De was en
de honing worden verkocht. De larven
belanden op tafel, nadat zij gebakken
of in currie gekookt zijn. Ook kookt de
Thailandse huisvrouw ze wel met rijst
en kruiden.
In de hongerwinter waren wij al-
l lesbehalve kieskeurigToch kwa-
5 men insecten op ons menu niet
voor. Er zijn evenwel landenwaar
spinnen, ivatertorren en hagedis-5
sen gelden als zeer smakelijk. Een 2
J gezaghebbend kenner van de we-
reld der spinnen vertelt in dit ar-
S tikelhoe hij er toe kwam om
spinnen te gaan verorberen... en
dat hij die griezelige dieren heus
heel lekker vindt. I
Als heel bijzondere lekkernij geldt
in Thailand een grote watertor, die
enigszins smaakt naar gorgonzola-kaas.
In 1931 brachten die torren tot 20 cents
per stuk op en ik at ze zowel bij boe
ren als ten huize van edelen.
Vrijwel alle Thailandse boeren eten
spinnen. Eerlijk gezegd waren de spin
nen de laatste „griezelige" dieren, die
ik at. Maar toen ik er eenmaal van ge
proefd had, was ik tevreden. Ze smaken
goed. Zeer gezocht is een 'reuzenspin.
Vele Thailanders aarzelen niet om met
hun tanden het achterlijf uit het levende
lichaam van zo'n monsterspin te bijten
en het dan rauw te verorberen. Per
soonlijk geef ik aan gekookte spinnen
de voorkeur. Spinnen worden ook wel
gebakken en dan met een vluegje zout
gegeten. Alleen het achterlijf wordt ge
nuttigd. Het smaakt een beetje naar
kooi of sla.
Er is nog een tweede grote spinnen-
soort, die zeer in trek is. De jager,
met wie ik vaak op de spinnenjacht
ging, ving er eens zes, dus een half pond
spinnnvlees, in een uur tijds in kuilen in
de grond. De dieren worden meestal
geroosterd en daarna in hun geheel
óf in plakken gesneden opgedist.
Deze spinnen smaakten enigszins als
kippemerg. Niet slechts in Thailand,
ook in Burma, Amman en Cambodja eet
men deze spin en zijn neefjes.
Deze Achter-Indische gebieden zijn
waarlijk geen uitzondering. In vele an
dere landen verorbert de mens even
eens insecten. Is dit gezond? Neen. Zijn
die dieren smakelijk? Veelal. En zijn ze
voedzaam? Ja, mij dunkt van wel. Een
analyse van drie blauwpootspinnen, op
mijn verzoek uitgevoerd in een labora
torium te Bangkok, leverde een proteïne
gehalte op van 63.4 procent en een vet
gehalte van 9.8 procent. Dat mag stellig
bevredigend heten.
De beslist meest civiele Duitse gene
raal, de Württembergse professorszoon
dr. Hans Speidel heeft in vier Duitse
legers gediend. Als adspirant-officier trad)
hij toe tot het keizerlijke leger, alwaar!
hij opklom tot de generale staf van de>
„Reichswehr", terwijl hij in de Wehr-j
macht van het Derde Rijk verschillende j
hoge militaire functies bekleedde. Na de
oorlog stelde hij zich als militair advi
seur ter beschikking van de Bondsrege
ring en sinds 1955 is hij naast Adolf Hau-
singer de in rang hoogstgeplaatste offi
cier van de Duitse „Bundeswehr". Vijf
jaar geleden stelde de NAVO hem, on
danks vele tegenwerpingen van de vroe
gere vijandelijke staten, aan als comman
dant van de Landstrijdkrachten voor
Midden-Europa. In deze functie keerde
de generaal, die eruit ziet als een geleer
de of diplomaat terug naar Frankrijk,
het land dat in zijn leven zo'n belang
rijke rol heeft gespeeld.
Dr. Hans Speidel, die dezer dagen 65
jaar wordt, hield zich als jong officier
bezig met plannen voor de samenwerking
van verschillende nationale strijdkrach
ten. Voor de tweede wereldoorlog was hij
als medewerker van de Duitse militaire
attaché bij de ambassade in Parijs een
bekende en geziene figuur. Men ver
baasde zich zeer over het feit, dat deze
humanistisch gevormde en in morele be
langen geïnteresseerde Duitser zo geheel
verschilde van de voorstelling die men
zich na de nederlaag van 1871 van een
„Pruisische" officier maakte. Toen reeds
voorspelde Speidel, die een groot bewon
deraar was van het moderne Franse
pantserwapen, dat de steeds voortschrij
dende bewapening op de duur, zij het via
een omweg, moest leiden tot het samen
gaan van 'legermachten van de Europese
landen. Aan de zijde van generaal Beek,
die zich als leider van de Duitse verzets
beweging opofferde in de strijd tegen
Hitier, voerde hij in 1937 in Parijs offi
cieuze besprekingen met de generaals
Gamelin en Pétain, die overeenkomstig
de gemeenschappelijke wens moesten lei
den tot vriendschappelijke contacten
tussen de beide legers.
Ten derde male keerde Speidel in 1940
naar Frankrijk terug, ditmaal als „ver
overaar". Hij liet.zich echter naar het
Oostfront overplaatsen, toen hij tot de
slotsom kwam, dat hij niet bij machte
(Van onze parlementaire redactie)
Voor de uitgifte 1963-1964 van land
bouwbedrijven in oostelijk Flevoland
deze uitgifte omvat 200 bedrijven heb
ben zich in totaal 2194 gegadigden ge
meld. Van deze gegadigden hebben
37 zich opgegeven voor erfpacht, 299
voor erfpacht of pacht, de overigen al
leen voor pacht. Het onderzoek van de
sollicitaties is thans gaande.
(Advertentie)
wereldconcern
76 fabrieken
125.000 werknemers
was paal en perk te stellen aan de wille
keur en terreurmaatregelen van Gestapo
en S.S.. Als stafchef van Rommel voerde
zijn weg nog 'eenmaal naar dit land, van
waaruit hij contact onderhield met de
mensen van de verzetsbeweging in Ber
lijn. Kort voor zijn ontslag en arrestatie
in september 1944 had hij nog een groot
aandeel in het feit, dat Parijs onbescha
digd in handen van de geallieerden viel.
Franse troepen bevrijdden Hans Speidel
in 1945 uit een Gestapo-gevangenis.
Wat in de dertiger jaren nog een utopie
leek, n.l. het scheppen van geïntegreerde
legers en een goede verstandhouding tus
sen de Europese volkeren onderling, is
thans werkelijkheid geworden. De Duit
se NAVO-generaal „met de doctorshoed"
heeft als strateeg van de eerste orde, niet
in de laatste plaats dank zij zijn persoon
lijke evenwichtigheid, die hij in de don-
SPEIDEL
....generaal met de doctorshoed....
kerste dagen die Frankrijk gekend heeft
ten toon spreidde, erkenning en vriend
schap verworven in de rijen van de vij
anden van vroeger. De persoon van gene
raal Speidel geniet groot vertrouwen bij
de NAVO-bondgenoten. Z'n loopbaan mag
de Duitse bondgenoten als bewijs dienen
voor het feit, dat de zo noodlottige leer
van generaal von Seeckt: „Een soldaat
dient politiek neutraal te zijn en alleen
zijn militaire leider te gehoorzamen"
reeds lang overleefd is. Want de leuze
van dr. Hans Speidel, die tot voorbeeld
heeft de generaals Gneisenau en Beek
luidt: „Wie vrede wil, dient voorbereid
te zijn op een oorlog, doch militaire be
slissingen moeten op politieke inzehten
berusten".
„Zo", zei een dokter tot een binnenkomende
patiënt, „en wat kan ik voor u doen?".
„Als ik dat wist", antwoordde de patiënt,
,zou ik geen vijf gulden betalen om het u
te horen zeggen".
Wat is dat nu voor onzin, EdelAchtbare, zei
braak veroordelen omdat er twee mensen zeggen,
een man voor de rechtbank. U gaat me wegens in-
dat ze me bezig gezien nebben. En ik kan hier
onmiddellijk 300 mensen binnenbrengen die kunnen
zweren, dat ze me niet gezien hebben.
De maan, zo moet een Ierse wijsgeer hebben
gezegd, is in feite belangrijker dan de zon, aan
gezien ze ons immers licht verschaft in de nacht,
als we dat nodig hebben, terwijl de zon ons licht
biedt overdag, als we daaraan geen behoefte hebben.
Twee retour Rotterdam, militairf zei een sol
daat aan het loket van de spoorwegen.
Moet dat?, vroeg de man naast hem.
Jazeker, zet de soldaat.
- Enkele reis Utrechtlandbouwerzei de man
tegen het loketmeisje.
Een baas zag een arbeider slapen en zei: slaap
maar rustig voort; brave man. Zolang je slaapt heb
je nog een betrekking, als je wakker wordt niet
meer.
Het meest frappante voorbeeld van vrouwelijke
overheersing schijnt het voorval te zijn, waarbij 'n
dokter in het ziekenhuis tegen een dame zei: „hij
is dood, mevrouw", de man „nee" riep en de dame
vervolgens zei: „maar Jan, wil je 't nou nog beter
weten dan de dokter?".
Op een Engelse luxe boot moet zich een bordje
bevinden met het opschrift: „De stoelen ir de ka
juit zijn bestemd voor de vrouwelijke passagiers.
Heren gelieven ze pas in gebruik te nemen, als al
le dames gezeten zijn".
„Al met al", zei een rechter tegen een be
klaagde, „bent u nog wel een sympathiek
man".
„Ik zou van u graag hetzelfde zeggen, edel
achtbare", antwoordde de man, „maar ik sta
onder ede".
Een ruimdenkende katholiek vroeg aan een kel
ner: hebt U gebraden haai? Nee meneer,
antwoordde de kelner. Hebt V dan gerookte
inktvis? Nee, zei de kelner. Geef me dan
maar een dubbele biefstuk, zei de klant, de
hemel weet, dat ik eerst om vis gevraagd heb.
Ik wou, zei een man tegen een pastoor, dat
U Sint Petrus was. dan had U de sleutels en kon
U me binnenlaten.
Het zou misschien beter zijn, antwoordde de
pastoor, dat ik de sleutels van de hel had; dan
kon ik U eruit laten.
„Let een beetje op de parketvloer, loodgie
ter", zei een dame.
„O maar ik glij niet uit", antwoordde de
loodgieter, „ik heb spijkers onder mijn
schoenen".
Een landbouwer hoorde, dat een bank op sprin
gen stond en begat zich naar het loket om zijn geld
op te halen. Kan ik mijn spaarcenten krijgen?,
vroeg hij aan de kassier. Jazeker, antwoordde
deze, hoe wilt U het hebben? Ach nee, zei
de boer, als U het hebt, hoet ik het niet te heb
ben. Ik had het moeten hebben als U het niet had.
Je kunt, zei een nijvere Engelsman tegen een
Italiaan die op een boot in de zon zat, toch veel
beter werken. Dan verdien je behoorlijk je kost en
als je oud bent ga je genieten van een welverdiende
rust.
Man, zei de Italiaan, daar ben ik allang mee
bezig.
FORD heeft kortgeleden twee nieuwe 1963 modellen in de lich- De Consul Cortina, een auto met
te middenklasse uitgebracht: de Engelse Consul Cortina en de prettige rij kwaliteiten
Duitse Taunus 12 M. Beide typen lijken veel op elkaar en ze zijn
even ruim en duur. Technisch zijn het echter twee verschillende de Cortina. De besturing van de Cor-
wagens. Men merkt dit aan de rijstijl. De Cortina is in veel min- hem nauwkeuriger Stuvr^en dan
dere mate afgeleid van 't oorspronkelijke Amerikaanse prototype de Taunus. Naar onze smaak is de 12-M
(Cardinal) dan de 12 M. Bij Ford-Dagenham heeft men op basis
van de Cardinal een model ontwikkeld, dat technisch conventio
neel is gehouden. In Keulen zijn de Amerikaanse constructie
details overgenomen en zodoende was men hier min of meer ge
dwongen de splinternieuwe V-4 motor met voorwielaandrijving: in geel? enkpl op^jcht bewijst dat
in de neus onder te brengen. Daarentegen werd de Engelse Ford on«o^nPbeMeTageVnsreiknaar meTveeh
uitgerust met een van de Anglia-motor afgeleide 4-cilinder, een Ze 7-'Jn uitgerust met een geheel ge-
door grote ervarng beproefde en gerijpte krachtbron.
Hoewel de Cortina en de 12-M hun heben ongetwijfeld het doel bereikt,
eigen weg gaan en bedoeld zijn als dat de Fordleiding nastreefde,
twee geheel verschillende typen, wor-
den ze toch tegen elkaar uitgespeeld. e a en de i.-M geven de
Bij de ontwikkeling moet er tussen de bestuurder bij normaal rijden geen pro-
Britse en Duitse Ford een zekere spor- blemen. Onder de kap hebben beide
ook te sterk „onderstuurd"
Wat het motorische gedeelte betreft
geven we de voorkeur aan de Cortina,
dus aan de conventionele opzet. Wat
de 12-M aangaat willen we opmerken,
dat de V-4-motor met voorwielaandrij-
bliek het best worden
tieve rivaliteit zijn ge
weest. Welk model zou
door het brede autopu-
ontvangen? Het is inte
ressant en prijzenswaar
dig, dat de hoogste Ford
leiding haar Europese
lochterondernemingen on
derling tegen elkaar laat
concurreren. Dit stimu
leert tot een wederzijdse
krachtproef van bereke
nen, meten, wegen en
uitkienen. Wat ons be
treft mogen de Ford
constructeurs van Da
genham en Keulen wat
het uitkienen betreft
de prijs van het jaar in
wagens vrij krachtige en gewillige mo
toren, resp. een 4-cilinder van 1198 cc
en een V-4-motor met een cilinderin-
synchroniseerde vierbak, die zich cor
rect en soepel laat schakelen. De rem
men zijn in beide typen zeer goed. Het
benzineverbruik is bij de Taunus 12-M
iets lager dan bij de Cortina. Gemiddeld
bleef de Taunus nog beneden 8 liter op
100 km. De Cortina consumeert graag
een litertje meer, vooral als men er
snel mee rijdt. Hij is zelfs nog een
40 kg lichter dan de 12-M, die circa
850 kg weegt.
We hebben met de Cortina en de 12-M
houd van 1183 cc. De Cortina ontwik- plezierig gereden. Beide wagens heb-
kelt 53 pk (SAE) bij 4800 t.p.m. en
de Taunus 50 pk bij 5000 toeren. De
topsnelheid ligt bij 125 km per uur.
De Cortina trekt in het begin snel
ler op dan de Taunus, die ietwat „die
ben hun voor- en nadelen. Volmaakt is
geen enkele wagen, zeker niet in deze
prijsklasse. De nieuwe Fords zijn ech
ter volkomen acceptabel.
ïer up aan ue launus, aie ïeiwaï „aie- tt.-.,,
selachtig" op gang komt. De 12-M heeft geW j t gegeven Het ziin nli'rne
tot de derde versnelling een tamelijk zuiniïp vrii lie Hi™ml'
zware gang. Bij stationair draaien vi
breert de motor opvallend. De Duitse
Ford-technici- zullen op een of andere
manier moeten trachten de motor te
balanceren of de ophanging te verbe
teren. Met de 12-M kan men dank zij
zuinige en vrij snelle rijmachines, die
in hun klasse meer bieden dan we
gewend zijn. De Cortina of de 12-M?
Er wordt in het land druk over gedis
cussieerd. De meningen lopen uiteen.
Persoonlijk vinden we, alles in aan-
de wacht slepen. Wat ze voor 5,5 mille de voerwielaandrijving (onder het rij- kfipgHikwniiïEngelsen,
hebben gepresteerd is iets, wat de con- den merkt men er niets van) snel op Wat-de «jkwaliteiten betreft, met hun
currenten niet voor mogelijk hadden de bochtige wegen vooruitkomen. De geslaagd3 dan6 d'^Didtser^die^irh aan
geacht. De dubbele bom van Ford heeft Cortina loopt rustig en soepel. De weg- de originele Amerikaanse ennstrnefie
de situatie aan het prijzenfront zeer eigenschappen zijn in overeenstemming moesten houden en veel minder de vriie
gespannen en voor de kopers span- met het prestatievermogen. Op oneffen hand hadden De 12 M maakt ÜaaXün
nend gemaakt. weggedeelten wil de achteras nogal eens degelijker inTruk" Aan^
We hebben de Cortina en de 12-M P^lltewage^rh;btene^dgo1Seddetkon:is- fi"esses is
achter elkaar een paar weken kunnen stabiliteit. Voor zijwind zijn ze praktisch
testen en we moeten eerlijk bekennen, ongevoelig. Het contact met de weg
dat we niet teleurgesteld zijn. Op enkele is bij de 12-M minder goed dan bij
details heben we wel enige kritiek,
maar over het algemeen genomen vin-
den we beide proposities volkomen ac
ceptabel voor dat deel van de natie,
dat een ruime, zuinige en nog vrij snelle
gezinswagen wenst, die meer geeft dan
de gewone kleine middenklasse-auto.
De nieuwe Fords heben geen preten
ties. Het zijn gewone rijwagens, die
precies heben wat een wagen in deze
klasse moet hebben. De afmetingen zijn
ideaal. De Cortina is een paar centi
meter lager en smaller dan de 12-M
en een tikkeltje langer. Behoudens
enkele esthetische verschillen zijn de
carrosserieën identiek. Een teer punt
is de plaatdikte, die de grens van het
toelaatbare heeft overschreden. Het
plaatwerk, met name het dak, veert
duidelijk als men er met de duim op
drukt. Zo „gevoelig" hoort een wagen
niet te zijn. Een en ander lijdt hier on
der het overigens lofwaardige streven
om het totale gewicht zo laag moge
lijk te krijgen.
Zowel in de Cortina als in de Taunus
is er ruimte voor vijf personen. Vier
volwassenen of twee met drie kinde
ren zitten er, ook voor lange afstanden,
vrij comfortabel in. De Cortina heeft
aparte stoelen vóór en de Taunus een
bank met gespleten reugleuning. De
zitpositie is goed, maar we zouden
de voorkeur hebben gegeven aan de
stoelen van de Cortina met de vulling
van de Taunus. Bij de 12-M zou een
steuntje in de zij voor bestuurder en
passagiers goed zijn, want in scherpe
bochten moet er veel weerstand tegen
de middelpuntvliedende kracht worden
geboden. De bekleding van het inte
rieur en het detailwerk zijn aanvaard
baar voor deze klasse. De 12-M maakt
een gedegener indruk dan de Cortina,
die uiterst neutraal, sober-zakelijk en
vrij kaal is gehouden. Het dashboard
bevat nauwelijks het allernodigste. De
Cortina moet het zelfs zonder tempe
ratuurmeter stellen. De placering. recht
vóór de bestuurder, is goed. maar de
instrumenten zijn niet gemakkelijk af
leesbaar. Het verwarmingssysteem is
in beide wagens uitstekend. De capa
citeit is ruim voldoende. De bediening
van de koplampen en de richtingaan
wijzers gaat in de Cortina via twee
schakelaars op een uitbouw van de
stuurstang, terwijl in de Taunus hier
"ye droge, dat wil zeggen, niet vol
doende gesmeerde veren, piepen en
kunnen oorzaak zijn, dat de wagen gaat
springen omdat het contact tussen weg
en banden deels verloren gaat. Boven
dien is er kans, dat door roestvorming
enkele veerbladen overbelast zullen
worden waardoor veerbladbreuk in de
hand wordt gewerkt.
praktijkproeven heben zonneklaar be
wezen, dat de levensduur van bui
tenbanden, waarmee 1/3 onder de voor
geschreven spanning werd gereden (dus
b.v. op 20 lbs inplaats van 30 lbs) met
de helft vermindert. Wel de moeite
waard dus, om de banden-spanning
voortdurend te (doenl controleren. De
enige uitzondering die u willens en
wetens maakt, is tijdens het rijden op
zeer gladde wegen. De slappere band
heeft nl. meer „grip" op de gladde
weg en wat het zwaarste is, moet het
zwaarste wegen.
De heer L. te Oosterhout gebruikt de
lange winteravonden om zijn V.W. op
te knappen. Hij wil ook de treeplank-
sierlijsten vernieuwen maar kan ze
mei het, hem ter beschikking staande
gereedschap niet los krijgen. De onder
de treeplank gemonteerde klembeugels
zitten zodanig, dat terugdraaien van de
omgebogen lip met een tang of iets
dergelijks niet doenlijk is. De vraag
is nu. of er een eenvoudige methode is
om. zonder gebruikmaking van criks
of brug, deze beugels los en weer vast
te maken.
Inderdaad is het niet gemakkelijk, de
vrij dikke en een kwart slag verdraaide
lip weer in haar rechte stand te verbui
gen.
Als men onder de wagen kan staan
is het zo gebeurd maar liggend of ge-
hurkt naast de auto speelt men het
meestal met een tang niet klaar. Pro
beert u het echter eens op de volgende
manier. U neemt een stukje rond of
vierkant ijzer van circa 25 cm lang
en 1 cm dik en buigt het ene eind op
5 cm haaks om. U vijlt de „kop" van
n 7 bet omgezette stuk vlak. waarna u
De drukke voetgangersoversteek- .me* n dubbel zaagblad een gleuf zaagt
0, m plaatsen, in het centrum van een midden van de afgeplatte kop.
voor een gewone spaak dient. Men 9rote stad bijvoorbeeld, lopen de Deze moet ongeveer een halve
moet er even aan wennen, maar per- voetgangers elkaar bij het overste- 2? p zlJn eJ} is bedoeld om over
soonlijk heben we geen bezwaar tegen ken nogal eens in de weg. De beide V%Zr°^J!RJtsch°ven te wor:
deze regelingen. De kofferruimte is zeer stromen voetgangers komen elkaar waaVnaitSj? doet u op gevoel
ruim. Het reservewiel is in de Cortina in het midden Zr, Ho rlhL to Uwhet, andere einde van de
strategisch gunstiger weggeborgen dan omdat men «nnr hot ze^ra tegen elfgemaakte sleutel als hefboom kunt
in de Taunus. De Engelsen worden JSfZL het oversteken in gebruiken. Op deze manier is het de-
klaarblijkelijk praktischer dan de Duit- be!de richtingen van de volle breed- monteren (en ook het monteren) maar
sers. te van de zebra gebruik maakt. Hou peuleschil.
l O ut daarom op de zebra zoveel mooeliik
12-M iets zuiniger rechts, u bent sneller aan de Lr-finc
De rij-eigenschappen^van beide wa- vermijdt een aantal hin- D I I [J D - IID5 II DS
«RTl
GOED:
Stromen gaan langs
elkaar zonder
oponthoud
PELT ANWB 621621
gens zijn verschillend. De constructeurs derlijke botsingen