Rauwe biefstuk van de bij: in Thailand een lekkernij Speidel: diplomaat en daarnaast ook Cortina en Taunus 12 M verschillen niet veel Aan de Rel fjttj yiiÉtl AEG Spinnen, rupsen en torren niet viezer dan garnalen.... En daar vindt men onze kaas weer afschuwelijk WIJ ETEN MET DE OGEN Inseklenjacht Larven met rijst CONFETTIE - CONFETTIE - CONFETTIE- CONFETTIE - CONFETTIE Rechts houden op zebra's Samenwerking tussen legers: oud ideaal Veel gegadigden voor grond in oostelijk Flevoland I brengt in de Ikleinste details rslanding er»1 in Uw huishouding comfort] ook met huishoudelijke toestellen tips-tips-tips-tips hnrr DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 8 DECEMBER 1962 (Van een medewerker) Enige jaren geleden dineerde ik bij vrienden. Toen ze mij na tafel vroegen om een spelletje bridge te spelen, bemerkte ik, dat ik geen geld bij mij had. Dat was pijnlijk. Gelukkig viel mijn oog op een spinnetje, dat tegen de gordijnen opklom. Ik ving het diertje en bood aan het revend te veroberen, als mijn vrienden mij elk een gulden zouden geven. Zij zeiden direct „akkoord", want ze dachten, dat ik schertste. Tot hun verbazing at ik de spin op. Nooit eerder had ik een Europese spin gegeten. Toch was ik overtuigd, dat het diertje mij niet zou schaden. Ik wist, dat artsen vroeger het inne men van spinnen" aan malariapat.iënten voorschreven. Om een voorbeeld te ge ven: dr. Watson, gevangenisarts op het eiland Man omstreeks het midden der 18e eeuw, ried zijn patiënten aan, ,,een spin tesamen met een druif of op een geboterde snede brood te slikken". Te genwoordig maakt alleen reeds het idee een spin, een larve, een tor of een rups op te moeten eten, vele mensen onpas selijk. Zo ging het mij ook, vóór ik Thailand bezocht. In Thailand zag ik, dat de boeren tal van insecten met smaak eten. Prins Sithiporn vertelde mij in 1931, dat zijn neef, de koning van Thailand, bijzonder veel hield van rupsen van een bepaalde vlindersoort, mits zij na gebraden te zijn met rijst en zout werden opgediend. Prins Sithiporn vroeg mij, eens een vergelijking te treffen tussen die sap pige, van verse bladeren levende rup sen en in het westen zo begeerde spij zen als garnalen en kreeften, wier voed- del allesbehalve hygiënisch is. Prins Si thiporn vond het voorts erg onsmakelijk dat wij „levende" kaas eten. Was zijn standpunt zo vreemd? Hoe langer ik er over nadacht, des te beter besefte ik. hoezeer gewoonte en vooroordeel ons plegen te beïnvloeden en hoe zelden wij louter en alleen met onze smaak bepa len, wat wij „lekker" vinden. Godsdienstige verbodsbepalingen en taboes doen alom op aarde hun invloed op de keuze van het voedsel gelden. Japan zou thans waarschijnlijk 'n bloei ende veeteelt hebben, als het Boeddhis me (dat het eten van vlees verbiedt) niet zou zijn ingevoerd, juist toen er in dat land goede vooruitzichten voor het veeteeltbedrijf waren. Tal van primitieve volken geloven, dat de lichamelijke en geestelijke eigen schappen van de dieren, overgaan op hen, die ze eten Dit heeft in veel ge vallen geleid tot een ..oneetbaar-verkla ring" van trage, laffe of „vieze" dieren. Deze „verklaringen" doen ook nu nog hun invloed gelden Bij dit alles komt, dat wij ook eten met onze ogen. Spij zen moeten er appetijtelijk uitzien, wil len ze ons smaken. Een goede kok moet niet slechts kunnen koken, bakken, bra den en stoven, hij moet tevens de ge rechten zo opdissen, dat zij via on? oog onze eetlust Drikkelen. Behoudzucht en angst voor het onbekende weerhouden de mens in sommige gevallen eveneens om voedsel te proberen, dat hij niet kent. Het kostte ook mij enige tijd om mijn vooroordeel tegen sommige Thailandse spijzen te overwinnen. Mijn eerste „kruipend" gerecht was hagedis met currie. Erg lekker vond ik het niet, al smaakte het pikant. Het eerste insekt dat ik at was een sprinkhaan, die ik roosterde en toen verorberde als ware hij een garnaal. Ik liet mijn '"eus vallen op een sprinkhaan, omdat ik wist, dat sprinkhanen reeds in de grijze oudheid in vele Oosterse landen werden gegeten en dat zij ook tegenwoordig nog een door tal van Oosterlingen gezocht hap je zijn. Tot mijn genoegen stelde ik vast, dat zij goed smaken, al kan ik niet precies beschrijven, hoe zij smaken. Na mijn eerste „sprinkhanen-avontuur" ging ik herhaaldelijk met ervaren Thai landse jagers op de insektenjacht. En voortaan at ik alles, waarvan zij zei den, dat het goed was. Vooral cicaden bleken gezocht. Wij vingen ze op open plekken in de wouden van Zuid-Thai- land. Gekookte cicaden deden mij eer denken aan plantaardig dan aan dierlijk voedsel. Op sommige plaatsen in Thai land vangt men die insekten in groten getale en met bijzondere vaardigheid. Dat gaat als volgt in zijn werk. Na zonsondergang ontsteken de jagers een vuur. Zij scharen zlcb er omheen en slaan dan In snel tempo bamboestok ken tegen elkaar. Op dat geluid komen grote zwermen cicaden aangevlogen, die zich gemakkelijk laten grijpen. De (Copyright ICI-Dagblad De Stem) verklaring is deze: De veroorzaakte trillingen lijken op die van de liefdes roep der mannelijke cicaden en de ar me misleide wijfjes belanden in de pan instede van in de sprieten van de man netjes! Hoge prijzen betalen de Thailanders voor sommige insektensoorten. Vooral bijen zijn hier en daar zeer in trek, Natuurlijk brengen de was en honing hun geld op, maar ook de bijenlarven en de achterlijven der volwassen bijen zijn een zeer begeerd voedsel. Zo'n rauwe biefstuk van de bij is een delicatesse! Een ervaren bijenjager weet precies, welke bijen en larven goed en welke soorten zuur van smaak zijn. De plundering der nesten is soms een gevaarlijke bezigheid, want een paar steken kunnen geduchte koortsen ver oorzaken. Er zijn echter bijenjagers, die immuun zijn tegen het gif hunner slachtoffers. Er wordt geen enkele bijenjacht onder nomen, alvorens een plechtig ritueel is uitgevoerd. Eerst zingen de jagers met hun dorpsgenoten. Vervolgens be sprenkelt men hen met water. Pas daar na trekken zij met hun helpers het bos in om de in de bornen hangende bijen nesten te „veroveren". De metgezellen der jagers hebben een aantal bamboe stokken met scherpe, in het vuur gehar de punten bij zich. Stuk voor stuk wor den die stokken in een boom gehamerd, Als er ook maar een stok meer dan drie slagen nodig heeft alvorens te blij ven zitten, zijn de voortekenen ongun stig en onderneemt men die avond geen verdere pogingen. Slaagt de stokproef, dan laat de jager zich met een touw in de boom hijsen. Bij een nest gekomen, steekt hij een prop katoen in brand en zwaait daarmede langs de bijenwoning. Dan komen de diertjes naar buiten. De jager laat hier op zijn „vuurwerk" vallen en de bijen volgen de brandende prop naar de grond. De jager kapt vervolgens het nest los. Een ervaren man kan 200 p 300 nesten per nacht buitmaken. De was en de honing worden verkocht. De larven belanden op tafel, nadat zij gebakken of in currie gekookt zijn. Ook kookt de Thailandse huisvrouw ze wel met rijst en kruiden. In de hongerwinter waren wij al- l lesbehalve kieskeurigToch kwa- 5 men insecten op ons menu niet voor. Er zijn evenwel landenwaar spinnen, ivatertorren en hagedis-5 sen gelden als zeer smakelijk. Een 2 J gezaghebbend kenner van de we- reld der spinnen vertelt in dit ar- S tikelhoe hij er toe kwam om spinnen te gaan verorberen... en dat hij die griezelige dieren heus heel lekker vindt. I Als heel bijzondere lekkernij geldt in Thailand een grote watertor, die enigszins smaakt naar gorgonzola-kaas. In 1931 brachten die torren tot 20 cents per stuk op en ik at ze zowel bij boe ren als ten huize van edelen. Vrijwel alle Thailandse boeren eten spinnen. Eerlijk gezegd waren de spin nen de laatste „griezelige" dieren, die ik at. Maar toen ik er eenmaal van ge proefd had, was ik tevreden. Ze smaken goed. Zeer gezocht is een 'reuzenspin. Vele Thailanders aarzelen niet om met hun tanden het achterlijf uit het levende lichaam van zo'n monsterspin te bijten en het dan rauw te verorberen. Per soonlijk geef ik aan gekookte spinnen de voorkeur. Spinnen worden ook wel gebakken en dan met een vluegje zout gegeten. Alleen het achterlijf wordt ge nuttigd. Het smaakt een beetje naar kooi of sla. Er is nog een tweede grote spinnen- soort, die zeer in trek is. De jager, met wie ik vaak op de spinnenjacht ging, ving er eens zes, dus een half pond spinnnvlees, in een uur tijds in kuilen in de grond. De dieren worden meestal geroosterd en daarna in hun geheel óf in plakken gesneden opgedist. Deze spinnen smaakten enigszins als kippemerg. Niet slechts in Thailand, ook in Burma, Amman en Cambodja eet men deze spin en zijn neefjes. Deze Achter-Indische gebieden zijn waarlijk geen uitzondering. In vele an dere landen verorbert de mens even eens insecten. Is dit gezond? Neen. Zijn die dieren smakelijk? Veelal. En zijn ze voedzaam? Ja, mij dunkt van wel. Een analyse van drie blauwpootspinnen, op mijn verzoek uitgevoerd in een labora torium te Bangkok, leverde een proteïne gehalte op van 63.4 procent en een vet gehalte van 9.8 procent. Dat mag stellig bevredigend heten. De beslist meest civiele Duitse gene raal, de Württembergse professorszoon dr. Hans Speidel heeft in vier Duitse legers gediend. Als adspirant-officier trad) hij toe tot het keizerlijke leger, alwaar! hij opklom tot de generale staf van de> „Reichswehr", terwijl hij in de Wehr-j macht van het Derde Rijk verschillende j hoge militaire functies bekleedde. Na de oorlog stelde hij zich als militair advi seur ter beschikking van de Bondsrege ring en sinds 1955 is hij naast Adolf Hau- singer de in rang hoogstgeplaatste offi cier van de Duitse „Bundeswehr". Vijf jaar geleden stelde de NAVO hem, on danks vele tegenwerpingen van de vroe gere vijandelijke staten, aan als comman dant van de Landstrijdkrachten voor Midden-Europa. In deze functie keerde de generaal, die eruit ziet als een geleer de of diplomaat terug naar Frankrijk, het land dat in zijn leven zo'n belang rijke rol heeft gespeeld. Dr. Hans Speidel, die dezer dagen 65 jaar wordt, hield zich als jong officier bezig met plannen voor de samenwerking van verschillende nationale strijdkrach ten. Voor de tweede wereldoorlog was hij als medewerker van de Duitse militaire attaché bij de ambassade in Parijs een bekende en geziene figuur. Men ver baasde zich zeer over het feit, dat deze humanistisch gevormde en in morele be langen geïnteresseerde Duitser zo geheel verschilde van de voorstelling die men zich na de nederlaag van 1871 van een „Pruisische" officier maakte. Toen reeds voorspelde Speidel, die een groot bewon deraar was van het moderne Franse pantserwapen, dat de steeds voortschrij dende bewapening op de duur, zij het via een omweg, moest leiden tot het samen gaan van 'legermachten van de Europese landen. Aan de zijde van generaal Beek, die zich als leider van de Duitse verzets beweging opofferde in de strijd tegen Hitier, voerde hij in 1937 in Parijs offi cieuze besprekingen met de generaals Gamelin en Pétain, die overeenkomstig de gemeenschappelijke wens moesten lei den tot vriendschappelijke contacten tussen de beide legers. Ten derde male keerde Speidel in 1940 naar Frankrijk terug, ditmaal als „ver overaar". Hij liet.zich echter naar het Oostfront overplaatsen, toen hij tot de slotsom kwam, dat hij niet bij machte (Van onze parlementaire redactie) Voor de uitgifte 1963-1964 van land bouwbedrijven in oostelijk Flevoland deze uitgifte omvat 200 bedrijven heb ben zich in totaal 2194 gegadigden ge meld. Van deze gegadigden hebben 37 zich opgegeven voor erfpacht, 299 voor erfpacht of pacht, de overigen al leen voor pacht. Het onderzoek van de sollicitaties is thans gaande. (Advertentie) wereldconcern 76 fabrieken 125.000 werknemers was paal en perk te stellen aan de wille keur en terreurmaatregelen van Gestapo en S.S.. Als stafchef van Rommel voerde zijn weg nog 'eenmaal naar dit land, van waaruit hij contact onderhield met de mensen van de verzetsbeweging in Ber lijn. Kort voor zijn ontslag en arrestatie in september 1944 had hij nog een groot aandeel in het feit, dat Parijs onbescha digd in handen van de geallieerden viel. Franse troepen bevrijdden Hans Speidel in 1945 uit een Gestapo-gevangenis. Wat in de dertiger jaren nog een utopie leek, n.l. het scheppen van geïntegreerde legers en een goede verstandhouding tus sen de Europese volkeren onderling, is thans werkelijkheid geworden. De Duit se NAVO-generaal „met de doctorshoed" heeft als strateeg van de eerste orde, niet in de laatste plaats dank zij zijn persoon lijke evenwichtigheid, die hij in de don- SPEIDEL ....generaal met de doctorshoed.... kerste dagen die Frankrijk gekend heeft ten toon spreidde, erkenning en vriend schap verworven in de rijen van de vij anden van vroeger. De persoon van gene raal Speidel geniet groot vertrouwen bij de NAVO-bondgenoten. Z'n loopbaan mag de Duitse bondgenoten als bewijs dienen voor het feit, dat de zo noodlottige leer van generaal von Seeckt: „Een soldaat dient politiek neutraal te zijn en alleen zijn militaire leider te gehoorzamen" reeds lang overleefd is. Want de leuze van dr. Hans Speidel, die tot voorbeeld heeft de generaals Gneisenau en Beek luidt: „Wie vrede wil, dient voorbereid te zijn op een oorlog, doch militaire be slissingen moeten op politieke inzehten berusten". „Zo", zei een dokter tot een binnenkomende patiënt, „en wat kan ik voor u doen?". „Als ik dat wist", antwoordde de patiënt, ,zou ik geen vijf gulden betalen om het u te horen zeggen". Wat is dat nu voor onzin, EdelAchtbare, zei braak veroordelen omdat er twee mensen zeggen, een man voor de rechtbank. U gaat me wegens in- dat ze me bezig gezien nebben. En ik kan hier onmiddellijk 300 mensen binnenbrengen die kunnen zweren, dat ze me niet gezien hebben. De maan, zo moet een Ierse wijsgeer hebben gezegd, is in feite belangrijker dan de zon, aan gezien ze ons immers licht verschaft in de nacht, als we dat nodig hebben, terwijl de zon ons licht biedt overdag, als we daaraan geen behoefte hebben. Twee retour Rotterdam, militairf zei een sol daat aan het loket van de spoorwegen. Moet dat?, vroeg de man naast hem. Jazeker, zet de soldaat. - Enkele reis Utrechtlandbouwerzei de man tegen het loketmeisje. Een baas zag een arbeider slapen en zei: slaap maar rustig voort; brave man. Zolang je slaapt heb je nog een betrekking, als je wakker wordt niet meer. Het meest frappante voorbeeld van vrouwelijke overheersing schijnt het voorval te zijn, waarbij 'n dokter in het ziekenhuis tegen een dame zei: „hij is dood, mevrouw", de man „nee" riep en de dame vervolgens zei: „maar Jan, wil je 't nou nog beter weten dan de dokter?". Op een Engelse luxe boot moet zich een bordje bevinden met het opschrift: „De stoelen ir de ka juit zijn bestemd voor de vrouwelijke passagiers. Heren gelieven ze pas in gebruik te nemen, als al le dames gezeten zijn". „Al met al", zei een rechter tegen een be klaagde, „bent u nog wel een sympathiek man". „Ik zou van u graag hetzelfde zeggen, edel achtbare", antwoordde de man, „maar ik sta onder ede". Een ruimdenkende katholiek vroeg aan een kel ner: hebt U gebraden haai? Nee meneer, antwoordde de kelner. Hebt V dan gerookte inktvis? Nee, zei de kelner. Geef me dan maar een dubbele biefstuk, zei de klant, de hemel weet, dat ik eerst om vis gevraagd heb. Ik wou, zei een man tegen een pastoor, dat U Sint Petrus was. dan had U de sleutels en kon U me binnenlaten. Het zou misschien beter zijn, antwoordde de pastoor, dat ik de sleutels van de hel had; dan kon ik U eruit laten. „Let een beetje op de parketvloer, loodgie ter", zei een dame. „O maar ik glij niet uit", antwoordde de loodgieter, „ik heb spijkers onder mijn schoenen". Een landbouwer hoorde, dat een bank op sprin gen stond en begat zich naar het loket om zijn geld op te halen. Kan ik mijn spaarcenten krijgen?, vroeg hij aan de kassier. Jazeker, antwoordde deze, hoe wilt U het hebben? Ach nee, zei de boer, als U het hebt, hoet ik het niet te heb ben. Ik had het moeten hebben als U het niet had. Je kunt, zei een nijvere Engelsman tegen een Italiaan die op een boot in de zon zat, toch veel beter werken. Dan verdien je behoorlijk je kost en als je oud bent ga je genieten van een welverdiende rust. Man, zei de Italiaan, daar ben ik allang mee bezig. FORD heeft kortgeleden twee nieuwe 1963 modellen in de lich- De Consul Cortina, een auto met te middenklasse uitgebracht: de Engelse Consul Cortina en de prettige rij kwaliteiten Duitse Taunus 12 M. Beide typen lijken veel op elkaar en ze zijn even ruim en duur. Technisch zijn het echter twee verschillende de Cortina. De besturing van de Cor- wagens. Men merkt dit aan de rijstijl. De Cortina is in veel min- hem nauwkeuriger Stuvr^en dan dere mate afgeleid van 't oorspronkelijke Amerikaanse prototype de Taunus. Naar onze smaak is de 12-M (Cardinal) dan de 12 M. Bij Ford-Dagenham heeft men op basis van de Cardinal een model ontwikkeld, dat technisch conventio neel is gehouden. In Keulen zijn de Amerikaanse constructie details overgenomen en zodoende was men hier min of meer ge dwongen de splinternieuwe V-4 motor met voorwielaandrijving: in geel? enkpl op^jcht bewijst dat in de neus onder te brengen. Daarentegen werd de Engelse Ford on«o^nPbeMeTageVnsreiknaar meTveeh uitgerust met een van de Anglia-motor afgeleide 4-cilinder, een Ze 7-'Jn uitgerust met een geheel ge- door grote ervarng beproefde en gerijpte krachtbron. Hoewel de Cortina en de 12-M hun heben ongetwijfeld het doel bereikt, eigen weg gaan en bedoeld zijn als dat de Fordleiding nastreefde, twee geheel verschillende typen, wor- den ze toch tegen elkaar uitgespeeld. e a en de i.-M geven de Bij de ontwikkeling moet er tussen de bestuurder bij normaal rijden geen pro- Britse en Duitse Ford een zekere spor- blemen. Onder de kap hebben beide ook te sterk „onderstuurd" Wat het motorische gedeelte betreft geven we de voorkeur aan de Cortina, dus aan de conventionele opzet. Wat de 12-M aangaat willen we opmerken, dat de V-4-motor met voorwielaandrij- bliek het best worden tieve rivaliteit zijn ge weest. Welk model zou door het brede autopu- ontvangen? Het is inte ressant en prijzenswaar dig, dat de hoogste Ford leiding haar Europese lochterondernemingen on derling tegen elkaar laat concurreren. Dit stimu leert tot een wederzijdse krachtproef van bereke nen, meten, wegen en uitkienen. Wat ons be treft mogen de Ford constructeurs van Da genham en Keulen wat het uitkienen betreft de prijs van het jaar in wagens vrij krachtige en gewillige mo toren, resp. een 4-cilinder van 1198 cc en een V-4-motor met een cilinderin- synchroniseerde vierbak, die zich cor rect en soepel laat schakelen. De rem men zijn in beide typen zeer goed. Het benzineverbruik is bij de Taunus 12-M iets lager dan bij de Cortina. Gemiddeld bleef de Taunus nog beneden 8 liter op 100 km. De Cortina consumeert graag een litertje meer, vooral als men er snel mee rijdt. Hij is zelfs nog een 40 kg lichter dan de 12-M, die circa 850 kg weegt. We hebben met de Cortina en de 12-M houd van 1183 cc. De Cortina ontwik- plezierig gereden. Beide wagens heb- kelt 53 pk (SAE) bij 4800 t.p.m. en de Taunus 50 pk bij 5000 toeren. De topsnelheid ligt bij 125 km per uur. De Cortina trekt in het begin snel ler op dan de Taunus, die ietwat „die ben hun voor- en nadelen. Volmaakt is geen enkele wagen, zeker niet in deze prijsklasse. De nieuwe Fords zijn ech ter volkomen acceptabel. ïer up aan ue launus, aie ïeiwaï „aie- tt.-.,, selachtig" op gang komt. De 12-M heeft geW j t gegeven Het ziin nli'rne tot de derde versnelling een tamelijk zuiniïp vrii lie Hi™ml' zware gang. Bij stationair draaien vi breert de motor opvallend. De Duitse Ford-technici- zullen op een of andere manier moeten trachten de motor te balanceren of de ophanging te verbe teren. Met de 12-M kan men dank zij zuinige en vrij snelle rijmachines, die in hun klasse meer bieden dan we gewend zijn. De Cortina of de 12-M? Er wordt in het land druk over gedis cussieerd. De meningen lopen uiteen. Persoonlijk vinden we, alles in aan- de wacht slepen. Wat ze voor 5,5 mille de voerwielaandrijving (onder het rij- kfipgHikwniiïEngelsen, hebben gepresteerd is iets, wat de con- den merkt men er niets van) snel op Wat-de «jkwaliteiten betreft, met hun currenten niet voor mogelijk hadden de bochtige wegen vooruitkomen. De geslaagd3 dan6 d'^Didtser^die^irh aan geacht. De dubbele bom van Ford heeft Cortina loopt rustig en soepel. De weg- de originele Amerikaanse ennstrnefie de situatie aan het prijzenfront zeer eigenschappen zijn in overeenstemming moesten houden en veel minder de vriie gespannen en voor de kopers span- met het prestatievermogen. Op oneffen hand hadden De 12 M maakt ÜaaXün nend gemaakt. weggedeelten wil de achteras nogal eens degelijker inTruk" Aan^ We hebben de Cortina en de 12-M P^lltewage^rh;btene^dgo1Seddetkon:is- fi"esses is achter elkaar een paar weken kunnen stabiliteit. Voor zijwind zijn ze praktisch testen en we moeten eerlijk bekennen, ongevoelig. Het contact met de weg dat we niet teleurgesteld zijn. Op enkele is bij de 12-M minder goed dan bij details heben we wel enige kritiek, maar over het algemeen genomen vin- den we beide proposities volkomen ac ceptabel voor dat deel van de natie, dat een ruime, zuinige en nog vrij snelle gezinswagen wenst, die meer geeft dan de gewone kleine middenklasse-auto. De nieuwe Fords heben geen preten ties. Het zijn gewone rijwagens, die precies heben wat een wagen in deze klasse moet hebben. De afmetingen zijn ideaal. De Cortina is een paar centi meter lager en smaller dan de 12-M en een tikkeltje langer. Behoudens enkele esthetische verschillen zijn de carrosserieën identiek. Een teer punt is de plaatdikte, die de grens van het toelaatbare heeft overschreden. Het plaatwerk, met name het dak, veert duidelijk als men er met de duim op drukt. Zo „gevoelig" hoort een wagen niet te zijn. Een en ander lijdt hier on der het overigens lofwaardige streven om het totale gewicht zo laag moge lijk te krijgen. Zowel in de Cortina als in de Taunus is er ruimte voor vijf personen. Vier volwassenen of twee met drie kinde ren zitten er, ook voor lange afstanden, vrij comfortabel in. De Cortina heeft aparte stoelen vóór en de Taunus een bank met gespleten reugleuning. De zitpositie is goed, maar we zouden de voorkeur hebben gegeven aan de stoelen van de Cortina met de vulling van de Taunus. Bij de 12-M zou een steuntje in de zij voor bestuurder en passagiers goed zijn, want in scherpe bochten moet er veel weerstand tegen de middelpuntvliedende kracht worden geboden. De bekleding van het inte rieur en het detailwerk zijn aanvaard baar voor deze klasse. De 12-M maakt een gedegener indruk dan de Cortina, die uiterst neutraal, sober-zakelijk en vrij kaal is gehouden. Het dashboard bevat nauwelijks het allernodigste. De Cortina moet het zelfs zonder tempe ratuurmeter stellen. De placering. recht vóór de bestuurder, is goed. maar de instrumenten zijn niet gemakkelijk af leesbaar. Het verwarmingssysteem is in beide wagens uitstekend. De capa citeit is ruim voldoende. De bediening van de koplampen en de richtingaan wijzers gaat in de Cortina via twee schakelaars op een uitbouw van de stuurstang, terwijl in de Taunus hier "ye droge, dat wil zeggen, niet vol doende gesmeerde veren, piepen en kunnen oorzaak zijn, dat de wagen gaat springen omdat het contact tussen weg en banden deels verloren gaat. Boven dien is er kans, dat door roestvorming enkele veerbladen overbelast zullen worden waardoor veerbladbreuk in de hand wordt gewerkt. praktijkproeven heben zonneklaar be wezen, dat de levensduur van bui tenbanden, waarmee 1/3 onder de voor geschreven spanning werd gereden (dus b.v. op 20 lbs inplaats van 30 lbs) met de helft vermindert. Wel de moeite waard dus, om de banden-spanning voortdurend te (doenl controleren. De enige uitzondering die u willens en wetens maakt, is tijdens het rijden op zeer gladde wegen. De slappere band heeft nl. meer „grip" op de gladde weg en wat het zwaarste is, moet het zwaarste wegen. De heer L. te Oosterhout gebruikt de lange winteravonden om zijn V.W. op te knappen. Hij wil ook de treeplank- sierlijsten vernieuwen maar kan ze mei het, hem ter beschikking staande gereedschap niet los krijgen. De onder de treeplank gemonteerde klembeugels zitten zodanig, dat terugdraaien van de omgebogen lip met een tang of iets dergelijks niet doenlijk is. De vraag is nu. of er een eenvoudige methode is om. zonder gebruikmaking van criks of brug, deze beugels los en weer vast te maken. Inderdaad is het niet gemakkelijk, de vrij dikke en een kwart slag verdraaide lip weer in haar rechte stand te verbui gen. Als men onder de wagen kan staan is het zo gebeurd maar liggend of ge- hurkt naast de auto speelt men het meestal met een tang niet klaar. Pro beert u het echter eens op de volgende manier. U neemt een stukje rond of vierkant ijzer van circa 25 cm lang en 1 cm dik en buigt het ene eind op 5 cm haaks om. U vijlt de „kop" van n 7 bet omgezette stuk vlak. waarna u De drukke voetgangersoversteek- .me* n dubbel zaagblad een gleuf zaagt 0, m plaatsen, in het centrum van een midden van de afgeplatte kop. voor een gewone spaak dient. Men 9rote stad bijvoorbeeld, lopen de Deze moet ongeveer een halve moet er even aan wennen, maar per- voetgangers elkaar bij het overste- 2? p zlJn eJ} is bedoeld om over soonlijk heben we geen bezwaar tegen ken nogal eens in de weg. De beide V%Zr°^J!RJtsch°ven te wor: deze regelingen. De kofferruimte is zeer stromen voetgangers komen elkaar waaVnaitSj? doet u op gevoel ruim. Het reservewiel is in de Cortina in het midden Zr, Ho rlhL to Uwhet, andere einde van de strategisch gunstiger weggeborgen dan omdat men «nnr hot ze^ra tegen elfgemaakte sleutel als hefboom kunt in de Taunus. De Engelsen worden JSfZL het oversteken in gebruiken. Op deze manier is het de- klaarblijkelijk praktischer dan de Duit- be!de richtingen van de volle breed- monteren (en ook het monteren) maar sers. te van de zebra gebruik maakt. Hou peuleschil. l O ut daarom op de zebra zoveel mooeliik 12-M iets zuiniger rechts, u bent sneller aan de Lr-finc De rij-eigenschappen^van beide wa- vermijdt een aantal hin- D I I [J D - IID5 II DS «RTl GOED: Stromen gaan langs elkaar zonder oponthoud PELT ANWB 621621 gens zijn verschillend. De constructeurs derlijke botsingen

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1962 | | pagina 5