New Delhi, etalage van de meest scherpe tegenstellingen Praalhotel vol overdadige luxe naast onmenselijkste ellende Activiteiten van jonge kerk in Afrika zorgen voor frisse wind COnCllie Wij horen er WÏÏJWJjk op het BOEKENPLANK echt helemaal hij in Rome Afgeschaft kaste stelsel in de praktijk nog strikt gehandhaaft SOVJET-DRAMATURG DRAAIDE DE ROLLEN EENVOUDIG OM Missionair profiel Portie8 Stad propvol ..heilige dieren Pastorale cahiers 0-16 Pioniers in de wildernis Moord op een watermeloen van deze zuivere, lichte tabak, rolt u de lekkerste Amerikaan. incl. langschrijfvulling f2,75 Priesters Politieke elite Schitterendste Missionaire geest handen Strenger politie optreden tegen verkeerszondaars DAGBLAD DE STEM VAN DONDERDAG 15 NOVEMBER 1962 Opmeten naar de maatstaven, die men in het nesten pleegt aan te leggen, is de hoofdstad van India, ISeiv-Delhi, zo boordevol schrij nende contrasten, dat ze nauwelijks te aan vaarden zijn. De bittere armoede, waaronder het overgrote deel van de bevolking gebakt gaat, steekt schril af tegen de luxe, die een bepaalde kleine groep Indiërs zich kan per mitteren. Zoals men weet, heeft prinses Beatrix een bliksembezoek gebracht aan de Jama-Masjid- moskee in het oude Delhi van eeuwen gele den. Uren voor haar aankomst werden de De Nederlandse journalisten, die de prinses beroepshalve op haar reis ver gezellen, namen de gelegenheid waar om eens wat beter rond te kijken in deze oude wijk van de stad. Wat ze daar zagen, viel vaak met geen pen te beschrijven. Op de trappen van een van de zij-ingangen naar de moskee struikelden ze er over de in lompen geklede bedelaars, die daar roerloos lagen te slapen. Op straat poetste een arme drommel zijn tanden met rose krijtpoeder. Elders zat een grijsaard zorgvuldig zijn schaarse kleding centimeter voor centimeter na te zoeken op ongedierte. Weer elders op de trappen zat een man zijn haar met brillantine in te smeren tot het glom en masseerde en passant ook zijn benen met dezelfde palmolie. de in vale. oranjekleurige gewaden ge stoken heilige mannen", die dan af en toe een koe of een geit of eer ander dier, dat daarvoor in aanmerking mocht komen, een lik oranje verf en kleursel op de huid schilderen om het beest in kwestie nog heiliger te maken dar het in dit oosterse land al is. Door geheel Delhi treft men om elk plantje van meer dan twee decimeter afmeting ei genaardige blikken bouwsels met lucht gaten aan, die de veelvratige koeien moeten verhinderen om alles op te eten, wat op hun weg komt, maar dat is dan ook de enige concessie waartoe men bereid is. Voor het overige zeu len de koeien met vermoeide blik door de hoofd- en zijstraten van Delhi. Nie mand weet of ze een eigenaar hebben en niemand weet, waarheen ze gaan of waar ze vandaan komen. Naar men ons in Delhi vertelde gaat de zorg voor de heilige koeien zelfs zo ver, dat er in Benares een rust huis" voor bejaarde koeien is, waar het voor stemgerechtigde viervoeters herkauwers goed toeven is. Een van de fraaiste voorbeelden hoe goed men het met de koeien in dit land voorheeft, vinden de Neder landse journalisten vlak voor het „Fonseca" hotel, waarin zij zijn on dergebracht. In een grote wei voor het hotel graast de hele dag een by zonder heilige zeboe die - de omstan digheden in aanmerking genomen - geen klagen heeft wat betreft het voedsel dat zy er vindt en kennelijk al een heel lang leven in deze wei achter de rug heeft. Overigens is de Nederlandse journa moslims uit de moskee geweerd en was er ex tra politie op de been om toe te zien, dat zich geen ongeregeldheden voordeden. Een half uur tevoren veegden enkele Indiërs de onge veer dertig treden tellende vijftig meter brede trap naar de hoofdingang van de moskee aan. ISa het nauwelijks vijf minuten durende be zoek van de prinses, die slechts een glimp kan hebben gezien van de rond de moskee ge groepte armoedige winkeltjes, reed het ge zelschap weer ijlings terug naar de moderne wijken van Delhi. Onder aan de trappen zat een ..koop man" met een primitief schaaltje een soort lekkernij af te wegen, die uit sui kerriet bereid wordt, wemelt van de vliegen en nog het meest op basterd suiker lijkt. Ondertussen sierde een broodmagere riksja zijn fietstaxi wat op met verse bloemetjes, terwijl vlakbij een gesluierde vrouw in een zonnig hoekje zat, haar kindje van nauwelijks twee jaar onder haar vale sarong weg gedoken, met alleen twee magere don kerbruine beentjes zichtbaar. Een vijf tig meter verderop het „Waterlooplein" van oud Delhi, met een ruime sorte ring gereedschappen, motoren en ander .ongeregeld goed", keurig uitgestald in de stalletjes. Op de achtergrond tientallen balen katoen, dozijnen bedden met houten frame en gevlochten touw als onder grond, een geit die vol aandacht op een stuk krant in de Hindoetaai staat te kauwen en achter een hoog hek vier gelukkige, schommelende kinderen, in de ochtendzon. Een hoofdstuk apart vormen de bees ten in dit land, niet alleen de koe is een heilig beest, maar ook apen, slan gen, zeboes en een handvol andere beesten kunnen geen kwaad doen. De koeien zijn over het algemeen wel broodmager, maar dat heeft het voordeel dat ze dan niet gemolken behoeven te worden. Men is over het algemeen toch erg huiverig om een koe aan te raken. Dat laat men liever over aan Twee delen van de belangrijke reeks ..Pastorale Cahiers" (uitg. Paul Brand) moeten we nog aankondigen. Een andere tijd vraagt een andere kerk dat is de veelzeggende titel, waaronder mr. drs. C.J. Straver heeft samengevat wat er te voorschijn kwam uit een en quête onder ongeveer 80 Nederlanders. Ze werden in verband met het concilie benaderd met een reeks van vragen be treffende de uitoefening van het gezag in de kerk, het kerkelijk recht, de po sitie van de leek, de zielzorg en de pas toraal en de gelovige in de kerk. Het is een boeiende caleidoscoop van meningen die hier naar voren komt, doch de ver zameltitel geeft er de algemene strekking goed van weer. Het is voor geestelijken en leken rijk studiemateriaal. Het andere deel, de Horstink-lessen over net huwelijk, bevat samenvattingen van de inleidingen welke op het K.A.-cen- trum te Amersfoort werden gehouden voor priesters, artsen, mannen en vrou wen uit de plaatselijke en diocesane lei ding. Later zijn de cursussen ook in Arn hem, Breda en Vught gegeven. Tot de inleiders behoorde prof. dr. H. Ruygers, prof. H. Ernst, dr. Trimbos en vele an deren. Ook deze bundel bevat boeiend en geheel iegentijds studiemateriaal, zeer geëigend als steun en achtergrond voor cursussen, maar ook voor allen, die op enigerlei wijze betrokken zijn in de zorg voor het huwelijk zeer geschikt. Klaas van der Geest heeft aan de hand van de lotgevallen van kwartier meester De Wolf, enig overlevende van de onderzeeboot 0-16 die na een succes volle aanval op een aantal Japanse sche pen bij de Tioman eilanden op een mijn liep en verloren ging, een roman ge schreven. Aanvankelijk waren er vijf overlevenden. Allen hadden in de kuip gestaan toen de ontploffing plaatsvond. Ook de commandant de luitenant ter zee le klasse A. J. Bussemaker stond in de kuip doch werd op slag gedood. Kwartiermeester De Wolf is met de vier anderen gaan zwemmen. De een na de ander stierf. Alleen De Wolf spoelde na vijfendertig uur zwemmen, watertrappelen en drijven aan op een eiland vanwaar hij met behulp van inlanders naar Singapore wist te ont komen Van der Geests hoofdpersoon in het boek dat hij „0-16" noemde, is kwar tiermeester Cor de Vos. In grote trekken lopen de gebeurtenissen in de roman parallel aan de werkelijke. 0-16 is een goed verhaal geworden, prettig verteld en in de nog altijd groei ende reeks van barre en weerzinwek kende oorlogsverslagen een frisse adem pauze omdat het zich concentreert op de mens (Cor de Vos-De Wolf) die alle verschrikkingen dank zij zijn wil en doorzettingsvermogen overwint en over leeft. De bekende Prisma-serie van „Het Spectrum" te Utrecht werd verrijkt met een tweetal deeltjes van de Amerikaan se auteur Eric Collier. Deze man trok als jonggehuwde met zijn vrouw en zoon tje de wildernis in. Hij ging in een ge bied wonen van 60.000 hectare, de Mei drum Creek, waarin hij volkomen op zichzelf was aangewezen. Collier, fijnge voelig voor alle dingen in de natuur, beschrijft in zijn lijvige boeken hoe hij kans zag om gedurende tientallen jaren te leven van wat de bossen hem boden. Zijn bedoeling was om in dit gebied be vers, die daaruit waren verdreven, op> nieuw te „kweken". Dit lukte hem dank zij talrijke inspanningen. De menselijke noot ontbreekt in dit boek evenmin. Ontroerend is het verhaal van de zoon van Collier, Veasy, die op een gegeven moment wordt opgeroepen voor militaire dienst. Heel lang leefde het gezin Collier in angst omtrent het lot van hun zoon. Per slot kwam er niet elke dag post in het uitgestrekte bos Uiteindelijk keerde de zoon behouden en met een onderscheiding uit Korea terug, Met deze geschiedenis eindigt feitelijk het boek, waarin de hardheid van een leven in de wildernis ten voeten uit wordt getekend. Collier was waarachtig een van de „Pioniers in de wildernis" De Italiaan Alvaro Valentini schreef deze roman, die goed werd vertaald door Jeannette Hollaar en verzorgd en uit werd gegeven door Pax te Den Haag. Het is een modern schelmenverhaal, spelend in het zonnig-zorgeloze zuiden van Italië, waarin de bonte avonturen van drie lustige vagebonden zijn weer gegeven en goedmoedig de spot wordt gedreven met hun bizarre opvattingen. De humor hadden wij liever wat spitser en de gang van het verhaal wat sneller gezien, al heeft de auteur, ten opzichte van dit laatste, de vaart proberen te verhogen door zijn stof in vele korte hoofdstukken te verdelen. De vertel kracht van Valentini komt pas tot uiting tegen het einde, wanneer Luigi, die is gaan geloven in de magische krachten, die zijn makkers hem speels toedachten, het noodlot wil gaan spelen in Petrini's leven. De „moord" op de watermeloen wordt dan het verrassende en ontspan nende slot. Iets zeer bijzonders zijn de tekeningen van Charles Burk. N.K, listen wel opgevallen, dat de Hindoes in India zich strikter aan de regels van hun geloof houden dan de moham medanen in Pakistan, van wie een niet te verwaarlozen deel zich in het geheel niet stoort aan de bepalingen over het zich onthouden van sterke drank en ta bak. Dit brengt ons op het onderwerp van de religie, een teer punt in een land als India. Het overgrote deel van de bevolking van meer van 440 miljoen zielen is Hindoe. De Hindoe-filosofie voorziet in het kastenstelsel, dat in de ogen van menig westerse waarnemer het land eerder ten gronde voert dan helpt opbouwen. Er zijn vier zogeheten kasten in In dia, met vele gradaties en onderverde lingen. Tot de hoogste kaste behoren de brahmin, de priesterkaste. Dan is er de militaire kaste, waaronder ook de ma- haradjas gerangschikt worden. De der de kaste bestaat uit kooplieden, land eigenaars en geldschieters. De laagste kaste wordt gevormd door de eenvou dige handwerkslieden, de soedras. In heel India geldt het Hindi - een zuivere Sanskriettaal - als de officiële taal, maar vooral in het zuiden van het land bestaat daartegen sterke oppo sitie. Het is in die streken erg moei lijk, om het Hindi als taal geaccepteerd te krijgen. Onder de grondwet zijn al le kasten in India gelijk, maar daar komt in de praktijk niets van terecht. Een eenvoudig voorbeeld: als een Europeaan zijn vloerveger bevordert tot huisbediende (voor het aanreiken van voedsel en dranken) dan kan deze vloerveger ervan overtuigd zijn, dat hij de rest van zijn leven zal moeten opboksen tegen de sterke te genwerking van de groepering van huisbedienden, die hem beslist niet in hun midden duldt en hem op alle mogelijke manieren de voet dwars zal zetten. In een land, waarin het gemiddelde loon twee tot drie roepies per dag be draagt (dat is een gulden vijftig tot twee vijf en twintig) kan een Indiër het zich niet veroorloven om voor zijn gezin een liter melk per dag te kopen, een uitgave van bijna een roepie. Het zelfde geldt ook voor andere eerste le vensbehoeften en daarom is het dubbel schrijnend te moeten zien, hoe er in dezelfde stad een luxe hotel is, dat zijns gelijke in India en in vele andere Aziatische landen niet heeft en waar men een luxe ten toon spreidt - ook voor de Indiase gasten - die bepaald misplaatst mag heten als men de om standigheden elders in ogenschouw neemt. In de „betere buurt" van New-Delhi staat sedert zes jaar het Ashoka hotel, indertijd in elf maanden tijds voor on geveer twintig miljoen gulden gebouwd om er de gedelegeerden voor een Unes- co-conferentie in onder te kunnen bren gen. Het hotel heeft meer dan 300 ka mers, waaronder twaalf royal suites". De rykdom. tentoongespreid in deze vorstelijke kamers, doet onwerkelijk aan. Men betaalt er 200 gulden per dag, de maaltijden inbegrepen. Wat goedkoepere kamers komen op honderd gulden per dag. Het hotel (compleet met schitte rend zwembad) is voor negentig pro- Duizenden kinderen sterven in India voordat zij tien jaar oud zijn. Er heerst honger in dit onmetelijke land, maar daarnaast spreiden sommige hotels in de hoofdstad een luxe tentoon, die met de el lende die er geleden wordt wel in schrille tegenspraak is. cent in handen van de staat. Het ligt nog geen drie kilometer verwijderd van de grootste armoehuurten van de hele stad. (Advertentie) ncan U proeft er de beroemde Maryland bovenuit. Altijd vers In plastic pouch. Ook lekker in uw shag pijp- SPORTCLUB BENFICA Met internationale voetbalclubemblemen (Advertentie) &ALLOGRAF Retracto 3 In Moskou is opnieuw een toneelstuk in première gegaan waarin scherpe kri tiek wordt geleverd op de kwalijke toestanden in de tijd van Stalin. Er zijn de laatste jaren meer anti-Stalinistische stukken gespeeld, maar een ironische bijzonderheid van het nieuwe stuk is wel, dat het geschreven werd door Ni kolai Pogodin, die in 1934, toen de Rus sische gevangenissen vol waren door Stalins zuiveringen, een stuk schreef waarin de gevreesde Tsjeka (geheime politie) -agenten werdén afgeschilderd als idealistische beschermers van de communistische revolutie. Dit stuk, ge titeld ,,De aristocraten" was een van de geslaagdste toneelwerken uit de Stalinperiode. Pogodins nieuwe spel „De merels' handelt over de terugkeer in de maat schappij van een aantal mensen die on schuldig in de gevangenis zaten, en over de vrees van oud-Stalinisten, dat de terugkerende gevangenen hun zwart ver leden aan het licht zullen brengen. Pogodin heeft de première van zijn nieuwe stuk niet meer meegemaakt. Hij overleed op 19 september jongstleden in de leeftijd van 62 jaar. (Door prof. M. Varos, Rome) Een der grote verrassingen van het lie Vaticaanse Concilie is de activiteit welke de jonge Kerk van Afrika ontwikkelt. Men kan 1111 reeds zeggen, dat het Oecumenisch Concilie voor een belangrijk deel reeds gekentekend wordt door het mis- sionair profiel, dat liet Afrikaanse episcopaat eraan weet te geven. Onze medewerker te Rome, prof Miroslav Varos schreef voor ons daarover bijgaande beschouwing. ROME. Elke morgen schouwen de Romeinse burgers met de grootste be langstelling en hoopvolle verwachtingen naar de lange stoet van kerkelijke hoog waardigheidsbekleders, wanneer deze de Basiliek van St. Pieter betreedt. Onder hen vallen bijzonder op de kerkbestuur ders uit Afrika; niet alleen vanwege hun exotische statige figuren, maar omdat men in de concilieverslagen in de kran ten zoveel leest over de activiteit, welke zij op en rond het concilie ontwikkelen. Het zwarte continent, waar reeds sinds vele jaren de katholieke misieactiviteit zeer geïntensiveerd is, werd op het con cilie reeds enige malen als voorbeeldig naar voren gebracht. Bisschoppen en priesters uit alle Afrikaanse landen stre ven ernaar, om zoveel mogelijk aan alle bijeenkomsten deel te nemen. Om de betekenis van Afrika in het grote ker kelijke complex te verstpan, wil ik hier eerst eens enkele van de belangrijkste cijfers, welke in deze dagen in de dis cussies over de Afrikaanse aangelegen heden gepubliceerd werden, vermelden. In het jaar 1900 telde Afrika slechts 500.000 katholieken en 1000 priesters. In het jaar 1933 waren deze getallen ge klommen tot 4.500.000 en 3500. Onder deze laatsten waren toen 250 inheemse priesters. In het jaar 1961 bereikten de katholieken een aantal van 21.900.000 en het aantal priesters steeg tot 12.500, van welke 2270 inheemsen. Bovendien werk ten in Afrika in het jaar 1961 14.000 kloosterzusters, waarvan 4500 inheemse. Zij vormen een belangrijke hulp bij de zielzorg. Men telt op dit ogenblik in Afrika 324 theologische instituten met 26.483 studenten en 79 Hogere Theolo gische Inrichtingen op universiteitsniveau met 1039 studenten. Het aantal catechis ten bedraagt reeds meer dan 100.000. Uit deze getallen blijkt zonneklaar, dat de inspanningen van de Katholieke Kerk van dag tot dag groter en succesvoller worden. De Katholieke Kerk wenst zich in haar pastorale actie in Afrika niet alleen om de gelovigen individueel te bekommeren en deze voor de hoge religieuze idealen en denkbeelden te winnen, maar zij zou gehele volkeren, die tezamen deze grote missiewereld vormen, voor het geloof willen veroveren. Het is vanzelfsprekend dat de hedendaagse missionaire methoden zeer weinig, misschien zelfs in het ge heel niet meer overeenkomen met die uit de jaren 1914-1918, zelfs 1939-1945. De koloniale wereld is verdwenen of staat op het punt geheel te verdwijnen. Overal in Afrika verkregen de vroegere koloniale gebieden hun onafhankelijkheid of bevinden zich in de fase van door gebroken nationaal zelfbewustzijn en ontwikkeling. En dat betekent tevens een delicaté fase voor de missie-arbeid. Tegenwoordig heeft de missionaris niet meer met de koloniale machten, hun vertegenwoordigei's of ambtenaren te doen, maar met een eigen bestuur, dat uit inheemsen bestaat. Onder de koolniale heerschappij bestonden be paalde verdragen die het werken der missie regelden of minstens was er een „modus vivendi". Nu de inheemsen de macht overgenomen hebben is het noodzakelijk een nieuw begin te maken en voor dit kerkelijk bestaan en wer ken een nieuwe basis te scheppen, nieuwe overeenkomsten en arrange menten te treffen, om de religieuze vrijheid en daarmee het zijn en werken van de Kerk veilig te stellen. De Kerk in Afrika heeft, de toekom stige snelle ontwikkeling tijdig inziende, reeds lang geleden de noodzaak van lokale priesterkaders ingezien en ervoor gezorgd dat deze overal tot stand zouden komen. Er zijn landen in Afrika, waar na het verkrijgen van de onafhankelijkheid en de overname van de macht door de inheemse organen, het alleen nog maar voor de inheemse clerus mogelijk was op post te blijven. In andere Afrikaanse landen heeft de Kerk een normale hiër archie geschapen, nadat zij bepaalde mis sionaire vormen, die een ongunstige in druk bij de overgevoelige inheemse auto riteiten en burgers opriepen, afschafte. Deze confronteren de nieuwe volkeren tezeer met de toestanden die aan ach terlijkheid en intellectuele semi-ontwik- keling herinneren. En hoewel deze nog bestaan wordt men toch niet graag er aan herinnerd. De aanpassingen en improvisaties van de Kerk zijn zeer dikwijls door de loop der gebeurtenissen onderbroken, waar door men steeds weer opnieuw voor problemen en oplossingen gesteld werd. In de laatste tijd spreekt men van het scheppen van een katholieke politieke elite in de Afrikaanse staten. Het streven van de katholieke intelligentsia om aan het openbare en politieke leven in het raam van een dynamische en elastische kerkelijke organisatie deel te nemen, zal in elk geval tot een beter begrip van het katholicisme in de nieuwe staten van Afrika bijdragen. In Rome werd een dezer dagen naar voren gebracht, dat dit ook een probleem van andere continenten is en dat hier voor op het concilie zulk een belangstel ling bestaat, getuigt van de ernst, waar mee het oecumenisch concilie dit vragen- complex aanpakt om het te kunnen op lossen. Kardinaal Rugambva, die gelijk be kend de eerste negerpriester is die tot kardinaal verheven werd. zal bi) de oplossing van deze problemen een grote rol spelen. Reeds nu blijkt, welke bete kenis zijn persoonlijkheid op het Oecu menisch Concilie wordt toegeschreven. Hij geldt in Rome als de belangrijkste en schitterendste vertegenwoordiger van het zwarte continent. Zijne Em. mgr. Rugambva is in geheel Atrika bekend en bij alle gelovigen bemind. De defi nitie, welke men in Rome op en rond het concilie van zijn persoon geeft is van grote betekenis: vertegenwoordiger en voorspreker van 22.000.000 katholieken van Afrika. Voor de eerste maal in de kerkge- „Ik kan u verzekeren dat wij, observatoren, niet alleen een gunstige indruk hebben over het concilie wegens de 1 openheid en de grote vrijheid van woord, die S heerst onder de con- cilievaders, maar dat we het gevoel hebben zelf helemaal tot het concilie te behoren, er thuis te zijn en niet de indruk hebben ,van er i maar bij aan te han- gen'. Alle mogelijkhe- den van informatie en contacten worden ge- geven," verklaarde prof. Van Holk, Neder- lands observator van de J vrijzinnige protestanten tijdens een privaat on- S derhoud waarbij aan- wezig waren mevr. Van Holk-Meyer, die 15 jaar predikante is geweest, mgr. Van Cauwelaert J en de correspondent ICI-Rome. i Op de vraag of de S observatoren veel con- S tacten hadden onder elkaar, antwoordde prof Van Holk, dat hij per- soonlijk meer contacten had met de katholie ken, daar dit het doel is van zijn aanwezig heid in Rome. Evenals de concilievaders vond hij de discussies over de liturgienogal lang. De argumenten tegen de vernieuwing waren volgens zijn oordeel zwak, terwijl de argu menten voor liturgische vernieuwing theologisch sterk opgebouwd wa ren. Voor wat de com munie onder de twee gedaanten betreft, dacht de protestantse hoog leraar, dat niet een .ar gument er tegen' stand houdt, wanneer men weet dat Christus zelf de communie onder twee gedaanten heeft ingesteld en ze niet aan priesters alleen heeft voorbehouden. „Ik stel de vraag, ging prof. Van Holk verder, of het niet mogelijk zou zijn, de ,agape' (avond maal) in te stellen, waaraan èn katholieken èn protestanten zouden het geen „communicatio in sacris' is (deelname aan heilige handelin- gen). Teruggaan naar de oude christelijke ge- i woonten kan protestan- ten en katholieken sa- 5 menbrengen, omdat ze j een gemeenschappelijke traditie vormen. Hij is J ervan overtuigd dat dit l de wens is van de ge- S lovigen in de landen S waar protestanten en katholieken samenwo- nen. Mgr. Van Cauwelaert betoogde van zijn kant, J dat protestanten en l katholieken, in afwach- S ting van het feit, dat de eenheid zou ont- staan, elkaar kunnen ontmoeten op sociaal vlak. in de charitatieve J werken en ook op ge- bied van onderwijs In l de jonge landen van Afrika zou er aldus een toenadering ontstaan, die alleen voordeel aan I de bevolking zou bren- gen daar waar nu, we- gens het proselytisme, deelnemen. Hij ach t dit soms vijandschap tussen met tegen de huidige katholieke tucht, omdat de twee ontstaat. belijdenissen schiedenis zijn onder de Vaders alle Afrikaanse staten door talrijke delegaties vertegenwoordigd „ex omni tribu, et lin gua, et populo et nationa". In de loop der na-oorlogsjaren ver kreeg een groot aantal van Afrikaanse intellectuelen aan de Vaticaanse Univer siteit, meest pro Deo, een degelijke op leiding. Velen hunner kregen van kerke lijke hulporganisaties stipendia. Nu be vinden zij zich in hun vaderland en nemen veelal de hoogste posities in de hiërarchie van het staatsbestuur in. De Vaticaanse Universiteit en haar rectoraat blijven met hun voormalige studenten in schriftelijk verkeer. Zeer dikwijls bezoeken zij de Euwige Stad en dan in het bijzonder de universiteit, waar zij hun opleiding voleindigden. Door zul ke contacten en blijvende corresponden tie is de universiteit, dat betekent de Kerk, door haar voormalige studenten in staat indirect op de ontwikkeling dei- gebeurtenissen in te werken. Het komt regelmatig voor, dat zij zich in bepaalde moeilijke en delicate kwesties tot hun voormalige professoren wenden. Het is vanzelfsprekend, dat de Katho lieke Kerk aan deze verbindingen en daardoor verkregen menselijk „kapitaal" terwille van de leken een nauwkeuriger vorm zou willen geven. De emancipatie der Afrikaanse landen is noch tegen de belangen, noch tegen de wens van de Kerk. Het feit, dat men in Rome onder de grootste kerkelijke prelaten een groot aantal kleurlingen ziet, is een bewijs van de universaliteit van de Kerk; een De- wijs, dat de heilige, katholieke, aposto lische, boven alle ethische geschillen staande Kerk de mensheid in één orga nisme verenigt en alle stemmen samen voegt in een machtige hymne van ge loof in God. Een steeds bewuster en levendiger missionaire geest zal een van de belang rijkste krachten van dit imposante Oecu menisch Concilie zijn. Een groot continent, het zwarte con tinent, met Zijn mogelijkheden, zijn eeuwige traditie en braakliggende krach ten, welke alleen de Kerk mobiliseren en richting geven kan in de geest van het in het middelpunt staande geloofs- idee, wachten met veel hoop op de be sluiten van dit concilie. Om deze hoop der gelovigen te vervullen, willen de inheemse pre laten zich deze dagen inspannen in de Eeuwige Stad, schouder aan schouder en met uiterste kracht. Men wacht op een nieuw en groot initiatief. (Advertentie) m UAMEA.r ruw of schraal HAMEA-GfcLElEEIJÜJ De Amsterdamse politie gaat strengel en planmatig tegen verkeerszondaars op treden. De karabijnbrigade die tot nu toe slechts incidenteel werd ingescha keld. gaat nu permanent letten op na leving van de voetgangers-oversteek- bepalingen, de verlichting van fietsen en auto's en het nog steeds toenemende aantal weggebruikers dat de oranje of rode verkeerslichten negeert. Ook krijgt de verkeerspolitie de be schikking over een vast detachement van 18 politieagenten, dat van maandag af een strenge controle gaat uitoefenen op hét dubbel parkeren waardoor op vele grachten in de hoofdstad elke dag chao tische verkeersopstoppingen ontstaan. Verdergaande maatregelen zijn in voorbereiding. Zo wordt gedacht aan een stopverbod op de rijbaan van alle grachten.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1962 | | pagina 11