Gratis
doos Erdal
bij
Tolet
wc-reiniger
NIEMEYER
BLANKE BAAI
Teenagers voor
DE VERWAANDE
SPRINKHAAN
Machtsevenwicht in de
wereld noodzakelijk
Een ongeluk
voorkomen
PIJPROKEN EEN
WAAR GENOEGEN MET
Pluis
Ma rietje
Brievenbus
e
PARTIJBESTUUR VAN DE K.V.P.:
Beter is echter
internationale
ontwapening
Stilettoheid
heeft bekend
Weer diefstal
van kunstwerk
WARMTE
Drie groepen van
O.A.S. opgerold
HERFST
HEKS
Pierlala
GIJS
J
DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 14 NOVEMEER 1962
(Advertentie)
£882
Het partijbestuur van de Katholieke
Volkspartij heeft een verklaring uitge
geven, waarin o.m. het volgende wordt
gezegd:
De mensheid heeft meer dan ooit een
diep verlangen naar vrede. Vrede, die
gebaseerd is op een internationale rechts
orde en die sociale rechtvaardigheid vei
ligheid en welzijn voor alle volkeren
en mensen moet verzekeren.
Dit verlangen naar het welzijn van
mensen en volkeren wordt doorkruist
door de spanningen, welke voortkomen
uit de tegenstellingen tussen de demo
cratische landen en de communistische
landen. Maar niet alleen daardoor. Ook
door de onrust, die het gevolg is van de
toenemende verschillen in levensstandaard
tussen de landen in ontwikkeling en de
geïndustrialiseerde landen.
De problemen, die uit deze tegenstel
lingen en onrust voortkomen, kunnen
slechts opgelost worden door een niet
aflatende gezamenlijke krachtinspanning
van alle vredelievende volkeren. Ook
Nederland moet aan de oplossing van
deze problemen zijn eigen bijdrage blij
ven leveren.
De huidige wereldsituatie kan niet be
schouwd worden als een toestand van
werkelijke vrede. Zij' berust op de hand
having van een machtsevenwicht. Dit
kan niet eenzijdig worden verbroken
zonder de gevaren te vergroten, waar
aan de volkeren zijn blootgesteld van
de zijde van het communisme.
Het noodzakelijke machtsevenwicht
berust thans op bewapening. Daarvoor
in de plaats zal moeten komen een inter
nationale rechtsorde, welke regels stelt
aan de menselijke samenleving. De door
ontwapening vrijkomende gelden zouden
mede kunnen worden besteed aan de
verveelvoudiging van de hulp aan de
landen in ontwikkeling.
Na een langdurig verhoor heeft de
zondagmorgen aangehouden 20-jarige
Surinamer W. A. t. a. h. bekend in
de nacht van vrijdag op zaterdag bij een
vechtpartij op de Oude Zijds Voorburg-
T u ifï. Amsterdam de fatale messteek
te hebben toegebracht, tengevolge waar-
t311 weT 22"iariSe Amerikaanse soldaat
Jay W Jacoby is overleden. Zijn beken
tenis klopt volledig met het verhaal van
de twee Sunnamers die bij de vechtpartij
betrokken waren en ook werden aange
houden. De bekentenis volgde op een
tijdrovend onderzoek onder leiding van
hoofdinspecteur h. M. E. Bremer van
het bureau Warmoesstraat, die in de
loop van de dag eerst alle getuigen-
v er klaringen liet verzamelen waarna hij
met dit belastend materiaal nog eens
een babbeltje met h. begon.
H. gaf te kennen dat hij uit woede
heeft gehandeld. Hij zei zich te hebben
geergerd aan het gedrag van de Ameri
kanen, die tegen de auto van zijn 28
jarige (eveneens aangehouden) vriend
J F. S. zouden hebben geschopt. Op
een woordenwisseling volgde daarop een
vechtpartij, waarbij H. opeens zijn sti-
Jettomes trok en de beschonken Ameri
kaan de dodelijke steek toebracht. Naar
zijn zeggen zou het beslist niet zijn
bedoeling zijn geweest zijn tegenstander
te doden.
Voor de tweede maal in drie maanden
15 er in het universiteitsmuseum van
^awrence *n de Amerikaanse staat Kan-
rtpLeeï diefstal gepleegd. Zondag ont-
eKte het personeel, dat een 75 cm hoog
onz?b beeldje uit de tuin was verdwe-
u, was een werk van de Duitse
van Saar' George Kolbe. De waarde
het expressionistische figuurtje
wordt geschat op 8000 dollar,
vfj augustus van dit jaar werd een
cmiderstuk in het museum gestolen dat
tc, }v?arde had van 40.000 dollar. Deze
aieistal werd nooit opgehelderd.
Zolang een internationale overeenkomst
echter nog niet is bereikt, is er tegen
over de communistische bedreiging van
onze hoogste waarden slechts één keuze:
de handhaving van het huidige machts
evenwicht om een oorlog te voorkomen
en een agressie het hoofd te kunnen
bieden. Dit is noodzakelijk om groter
onheil te voorkomen. Daarvoor mogen
de grootste offers worden gevraagd.
Nederland zal als zijn aandeel in het
handhaven van dit evenwicht een ver
antwoorde bedrage moeten blijven leve
ren aan de N.A.V.O.
Ook zal ons land de volkerenorgani
satie moeten blijven dienen, alsmede
haar speciale organen en alle initiatie
ven, projecten en organisaties, welke
dienstbaar zijn aan de vreedzame samen
werking van de volkeren. Daardoor mede
kan bereikt worden, dat bij alle mensen
en alle volkeren het bewustzijn van hun
eenheid wordt verdiept en de oprechte
wil naar een rechtvaardige en blijvende
vrede wordt versterkt.
(Advertentie)
Christendemocraten
„Blijven samenwerken
met Nenni's partij"
De nationale raad van de Italiaanse
christen-democratische partij heeft zich
maandagavond in Rome uitgesproken
vóór voortzetting van „voorzichtige" sa
menwerking met de linkse socialisten van
Pietro Nenni. zonder die nochtans in
een kabinet op te nemen.
Een minderheidsmotie van oud-premier
Mario Scelba, die een breuk met de
Nenni-socialisten voorstelde, werd met|
104 tegen 20 stemmen verworpen.
(Advertentie)
zoveel en waar U wilt
met een oliehaard van
Vr.af Uw h
Coleman Super-Straler.
Het Franse ministerie van binnenlandse I
zaken heeft bekendgemaakt, dat de
politie in zuidwest-Frankrijk drie groe
pen van de geheime legerorganisatie I
OAS heeft opgerold en daarbij 33 OAS-
leden gevangen heeft genomen en drie
ton wapens in beslag genomen
Oeoeoeoe! De wind giert
door het kleine bergdorp
je. Moeizaam klimt Anske
de berg op. Iedere keer
wordt ze teruggeduwd door
de sterke tegenwind. He
lemaal uitgeput valt ze
neer op een grasveld bo*
ven op de berg. Dan valt
ze in slaap. De boer komt
juist terug van zijn vriend.
Goed gemutst klimt hij te
gen de steile berg op.
Thuis wacht moeder de
vrouw met het warm eten.
Wat zullen zijn kinderen
opkijken als hij de prach
tige armbandjes laat zien
CHRISTIAN VAN BOVEN
Gravenstraat 31, Clinge
Dit is Pietje PLUIS.
Hij is nooit in huis,
Maar loopt altijd door bos en hel
en voelt zich altjjjd blij.
BETSIE AARTS
Tilburg
In ons land is de herfst gekomen
De bladeren dwarlen door de bomen
De paddestoelen in 't bos
Staan somber in 't groene mos.
De heide is in volle bloei
De wind is schraal
En in 't bos daar zingt nu zacht
De grauwe nachtegaal.
Dit is nu het herfstland
Alles is koud en schraal
De koekkoek verteld zacht in 't bos
Een lang herfstverhaal.
DINY CLAAS
Breda
KAREL LUYTEN
Sav. Lohmanstraat
die hij onderweg heeft ge
kocht bij Saar de boerin.
Bij die gedachte stapt hij
vlugger door. Daar begint
het ook nog te regenen,
nu móet hij wel vlugger
doorlopen. Tien minuten
later ziet hij het dak van
zijn huis al.
Hé, wat ziet hij daar lig
gen? Het lijkt wel een
kind. Hoe komt ze nu daar
nelemaal bovenop de
berg? Als hij wat dichter
bij komt, ziet hij dat ze
pas een jaar of acht is.
Hij tilt het meisje op, maar
ze slaapt niet meer, ze is
bewusteloos. De man
draagt Anske in zijn ster
ke armen en stapt op
huis aan. Zijn vrouw staat
al op de uitkijk; gewoon
lijk komt hij om zes uur
thuis en nu is het al zeven.
Terwijl de boer alles ver
telt, neemt zijn vrouw het
kind over en doet het dro
ge kleren aan. Intussen is
Anske weer bij gekomen
en als ze een kop warme
melk heeft gedronken, zegt
ze: ,,Ik moet na^r papa
en mama terug". Als de
boerin vraagt waar ze dan
woont, wijst ze naar een
boerderij die eenzaam ver
derop staat.
„O, is het daar, waar de
nieuwe mensen zijn komen
wonen? Maar meisje, hoe
kom jij zo alleen op die
moeilijke weg?" Dan ver
telt Anske: „Ik was op
school, moeder zou van
middag verhuizen, en de
oude buurvrouw had ge
zegd dat ze me om 4 uur
na school, naar mama in
het nieuwe huis zou bren
gen.
Maar toen ik om 4 uur
uit school kwam., zag ik
niemand... Ik riep, toen
kwam een dokter bij de
buurvrouw naar buiten en
hij zei dat de buurvrouw
ziek was geworden. Toen
dacht ik: ik ken de weg,
dus ga ik maar., en zo
ben ik nu hier." De boer
zuchtte. Zo'n kind had 'n
ongeluk kunnen overko
men. Vlug wierp hij een
blik op de klok, 8 uur.
..Kom," zei hij „ik breng
je gauw weg. Wat zal je
moeder ongerust zijn!" De
boerin stopte haar een ta
blet chocola in de hand.
„Dag" zei ze, „en kom
maar eens gauw op be
zoek met papa en mama,
je bent immers het nieu
we buurmeisje."
De boer bracht haar vlug
naar huis, waar hij het ge
beurde vertelde. De ou
ders waren zo gelukkig dat
ze de boer met tranen in
de ogen bedankten. „Het is
niets!", zei de boer. Maar
het was wel iets geweest.
Gewéést.
Els Melser
Den Bosch
Marietje Verduin zat in haar rol
stoel voor het huis. Nu weet je met
een dat ze lam is.
Ze keek naar de kinderen die in de
zandbak aan het spelen waren.
Kon zij ook maar lopen en spelen.
Marietje zuchtte verdrietig. Even la
ter viel ze in slaap, en de moeder
die naast haar zat, streelde Marietje
over het haar. Daarbij dacht ze er
aan hoe een paar maanden geleden
haar dochtertje nog dartelde zoals
elk ander kind, maar hoe ze daarna
ernstig ziek in het ziekenhuis had ge
legen. Het was nog een wonder, dat
ze tot zover was beter geworden en
sedert een maand toch weer thuis
was. Morgen zou ze weer voor onder
zoek naar de dokter gaan.
„Wat zit je daar te dromen, me
vrouw?" Zij keek in het lachend ge
zicht van meneer kapelaan. Die glim
lachte, keek naar Marietje en zei:
,,Ik heb een verrassing, zij gaat vol
gende week mee naar Lourdes". Ma
rietje was wakker geworden en keek
verbaasd op. „Ja, het is heus waar,"
zei hij toen hij het verbaasde gezicht
van Marietje en het ongelovige van
haar moeder zag. „Ja, met een an
der meisje uit de buurt. En dan heet
je ^een Marietje meer, maar Maria,
want in Lourdes heet je bij je doop
naam. Ga je nu mee naar het andere
meisje? Dat heet Anna".
Dat vond moeder goed, en even
later troffen ze Anna, die aan het spe
len was in het tuintje voor haar huis.
„Anna, je mag mee naar Lourdes,"
zei Marietje. „Maar ik ben zo ge
zond als een vis," antwoordde Anna.
„Om Maria te vergezellen," zei de
kapelaan.
Toen de grote dag aanbrak en ze
op het perron wachtten op de trein,
zei Maria: „Ik ben stik-nerveus".
„Dat zal wel meevallen," zei Anna
flink. Toen de trein kwam, nam Ma
rietje afscheid van moeder, werd op
een brancard gelegd en door twee
zusters in de ziekentrein gedragen,
tegelijk met veel andere zieken. Anna
werd in een goederentrein gebracht,
maar was tijdens de reis bij Maria.
De reis duurde een paar dagen. Er
werd onderweg veel gezongen, vooral
over: Lourdes op de bergen.
Het is in Lourdes altijd een drukte
van belang. Maria en Anna werden
voorlopig gescheiden, want Maria
ging in een ziekenhuis, Anna in een
hotel. Ze maakten alles mee, wat er
tijdens een bedevaart wordt gedaan:
de lichtprocessie, het baden en bid
den.
Zo verstreken de dagen.
Maar toen de laatste dag aanbrak
werd Maria, tijdens de zegening plot
seling genezen. Iedereen was daar ge
lukkig over en de bisschop hield een
toespraak.
De reis terug maakte Maria niet
in de ziekentrein maar in de goede
renwagon, met Anna!
Hoe blij haar ouders waren, toen ze
thuis kwam, zal iedereen wel begrij
pen.
ELLEN REYNDERS
Jan Ligthartstraat 12 b, Breda
In het bos van heks Pierlala
Zijn konijntjes en die lopen haar na.
Maar als heks Pierlala gaat wandelen
Eet ze onderweg heel wat amandelen.
Dat vindt ze zo heerlijk
Maar de heks is niet eerlijk.
Daar wilden de elfjes een eind aan
maken,
Ze zouden met elkaar eens praten.
Toen kwam koning Pierewand
Hij zei, wat is hier aan de hand.
De elfen zeiden: we gaan heks
Pierlala betoveren,
Van onder tot boven,
In een konijn.
Dan zal ze weten
Hoe ze eerlijk moet zijn.
LUCIE EN BENNIE VAN WAES
Landstraat 8, Aardenburg
CHR. STIENEN
Grote Doornbos, Breda
Hier is Olie Bolle Gijs
Die is niet goed wijs
Hij is gek
En toch heeft hij altijd pret.
En 's morgens om half tien
Heeft hij praats voor tien.
En 's middags bij het middagmaal
Is het bij hem pracht en praal.
En 's avonds als hij naar bed toe
moet
Krijgt hij van zijn baas een lekkere
toet.
RIA VAN GOOL
Erasstraat 581, Kaatsheuvel
Deze week gaan we prqzen geven
aan teenagers. We zouden voor dit
rubriekje nu en dan één prtfs uitrei
ken, maar nu we dit eens wilden
gaan vaststellen, bleek de keus moei-
ïyk. Daarom worden het er twee,
PETER DASSEN niet een eerste en een tweede maar
Centraleweg 24, Geertruidenberg twee gelijkwaardige. Als het goed
„Hoe ïcan ik met jou spelen", sput
terde een sprinkhaan tegen een grijs
veldmuisje, dat in het korenveld op
zoek was naar een speelkameraadje.
„Krijgertje zeker Man, één spron
getje van mij en ik zit 25 meter ver
der".
„Vijfentwintig meter??" De snor
haren van het muisje trilden van
verbazing en met ontzag keek het
uit de kleine kraaloogjes naar de
sprinkhaan.
„Verstoppertje dan?" informeerde 't
muisje voorzichtig. „Zullen we eerst..'
Maar de sprinkhaan viel hem in de
rede: „Verstoppertje, maar man..."
Nu werd het muisje toch een beetje
driftig. „Muis", verbeterde het met
een hoog streng stemmetje. „Ik heet
muis". Per slot van rekening hoef
de die verspringer nu ook niet zó
verwaand te doen.
„Muis", herhaalde de sprinkhaan
onverschillig, „hoe kan dat nou. Eén
sprongetje van mij en ik zit tien me
ter hoog op een hooiberg, waar je
me niet zou kunnen vinden". „Tien
meter???" snuffelend ging het spit
se snuitje omhoog. „En hoe doet u
dat mijnheer sprinkhaan?" vroeg het
muisje beleefd, dat het „mijnheer"
nu toch wel op zijn plaats achtte.
„Met mijn sterke achterpoten", zei
de sprinkhaan en maakte een hups
klein sprongetje van een meter en
begon aan een blaadje te knabbelen.
Maar het muisje was te verbaasd
om er boos over te zijn. Snel keerde
het zich om en trippelde met snelle
pootjes haastig over het korenveld in
de richting van de sloot.
„Hé, pssst", piepte ze tegen een ha
gedis, die roerloos op het zand lag
uitgestrekt. „Moet je hóren zeg"
piepte het met een van verbazing
nog steeds schril hoog stemmetje:
,In het korenveld zit een beest eh,
een sprinkhaan die zegt dat hij 25 m
ver en tien meter hoog kan sprin
gen". „Hij is gek", zei de hagedis
zonder ook maar één vin te verroe
ren.
„Dat zeg jij, maar ik heb het gezien',
hield het muisje vol. De hagedis
schoot overeind. „Gezien? van de 25
meter?" ,,Nou, van die 25 meter niet'
ging het muisje opgewonden verder,
„maar dat zal ie best kunnen. Ik
zag hem wel een meter springen en
dat deed hij of het niks was".
„Hoe doet ie dat dan?" klonk de stem
van een slak die met het huis op zijn
rug moeizaam dichterbij was gegle
den. „Hij heeft sterke achterpoten,
zegt ie", zei het muisje. „Ik geloof
er allemaal niks van", klonk het van
af het water, waar een waterspin
met kleine pootjes lijntjes op de wa
terspiegel tekende, die meteen weer
wegvloeiden. „Ik zou het ook wel
eens willen zien". „Ik ook, ik ook".
Het was ineens een hele drukte aan
de rand van de sloot. „Hij moet het
maar eens bewijzen", kwaakte de
kikker. „Ja", juichten alle dieren.
„Hij moest maar eens over een koren
schoof springen", meende de kikker,
die dat zelf niet presteren kon. „Nee,
over de sloot", anders kan ik niets
zien", kwam het waterspinnetje met
een ijl stemmetje tussenbeide maar
hield toen verschrikt zijn mond. Stel
je voor dat de kikker... Maar de kik
ker had belangrijker dingen dan eten
aan zijn hoofd. „Goed", zei hij daar
om minzaam. ,.Ik vind het best. Over
de sloot en dat is zeker een meter
of tien".
In optocht gingen ze het kleine muisje
achterna, dat haastig voor hen uittrip-
pelde. De sprinkhaan zat nog op
precies dezelfde plaats. Hij had al
drie korenaren op en begon juist aan
een vierde te knagen toen de troep
naderde. De kikker schraapte zijn
keel: „Ehhh". „Sprinkhaan", snuffel
de het muisje zachtjes. „Sprinkhaan'
kwaakte de kikker plechtig.
Het knagen hield op en de sprinkhaan
keek onbewogen naar het groepje die
ren: „Mijnheer sprinkhaan alstublieft'
„Mijnheer Sprinkhaan", kwaakte de
kikker opnieuw en zag ietsjes groener
van ergernis. „Muis vertelde ons dat
u 25 meter ver en 10 meter hoog
kunt springen?" „Minstens", klonk
het onbewogen en om het te bewijzen
maakte hij hups een halve-meter-
sprongetje. De hagedis schoot van
schrik een eind opzij, maar de kikker
raakte er helemaal niet van onder
de indruk. Een halve meter springen
kon hij óók. Dus kwaakte hij ver
was moesten we hiervoor een song
avond organiseren, want uit veel bij
dragen hl\jkt, dat onze jongelui zich
door de moderne songs laten inspire
ren. Wij zouden dan onder de aan
moedigende klanken van een band het
podium beklimmen en de prijswin
naars uit de zaal naar hoven roepen.
Dan kregen ze van onze knapste zan
ger een boeket rode rozen en hij zou
smeken of hij dit gedicht op zijn
repertoire zou mogen zetten!
Zo zou het mooi zijn, maar helaas
dit kunnen wij niet voor elkaar bok
sen. Nu moeten we eerlijk zeggen
dat niet alle gedichten in de sfeer
van jazz en song thuishoren; toeval
ligerwijze de bekroonde gedichten
niet! Daarom houden wij ons er maar
bij de winnaressen gewoon geluk te
wensen en ze een verrassing thuis te
sturen.
De prijzen zijn voor:
Jeanette Janssens, Hansweert. Jean-
nette krijgt in de eerste plaats de
prijs omdat het alleraardigst idee
van haar was. In de tweede plaats
omdat zij de oudste en de trouwste
medewerkster is van de Kleine Stem
In de derde plaats omdat zij voor
deze rubriek verschillende uitsteken
de bijdragen heeft geleverd,
en voor:
L. Wisse, Bieberglaan 11, Breda, voor
het gedicht „NAJAAR".
Ga zo voort allemaal. Ook wij gaan
voort met opletten en nu en dan een
prijs geven. So long!
Uncle John en tante Thea.
Weten julliewaaraan wij hier
op de krant kunnen merken dat de
winter in aantocht is? Aan de sta
pels tekeningen die jullie ons op
stuurt. De dagen zijn nu kort aan
het worden, de avonden lang. Na
tuurlijk speel je méér binneshuis
dan in de zomer. En wie graag te
kent, kan zich daar nu fijn mee
bezig houden.
Wij zullen maar weer eens opnoe
men van wie de kunstwerken hier
voor ons liggen! Ze kunnen niet
allemaal een plaatsje krijgen, dat
weten jullie wel. (De nagetekende
plaatjes, de overgetrokken plaat
jes en de overgeschreven versjes
en verhaaltjes krijgen zeker nooit
een plaats, dat weten jullie wel!)
Gerrie Fens, Brigitta Kint, Eric Kint,
Herman van Dijk, Jan den Biggelaar,
Lucie de Waal, Jo Verstraeten, An-
toon Hofmans, Janny van Ginneke,
Janek Czyzewski, Jeroen Vermolen,
Wilna van Dongen, EHy Raayma-
kers, Bertha Bakx, Hansje Broeders,
Maria Maas, Marloeke en Liezet Ny-
sen, Jean van Waes, Rudie Poppe,
Adrie van den Heykant, Julien Mi-
chielsen, Rudi Michielsen, Thea de
Keyzer, Helma Hendrikse, Elsje van
den Heuvel, Gerrie Jonkheym, Adrie
van Opdorp, Loek Willemen, Elisa
beth van Gestel, Ria de Wever, An-
nelies de Wever, Theo Roets, P. van
Loon, Alex Jansen, Antoine van Bo
ven, Marijke Stienen, Loekie van Lon
den, Marie Loui&e Kint, Robbie van
Waes, Karin Kostzewa, Rini Verwij-
meren.
J. BRANDS
Markt 19, Geertruidenberg
der: „Daarom komen we u vragen
over de sloot te springen".
„Over de sloot?"
„Over de sloot".
„Ik geef geen demonstraties", zei
de sprinkhaan uit de hoogte.
„Hij kan het niet", plaagde het
muisje, dat naast de kikker wat meer
praats had gekregen. Maar dat liet
de sprinkhaan niet op zich zitten.
..Goed dan, op één voorwaarde spring
ik over die ehh... sloot", klonk het.
„Ik doe het voor 1000 blaadjes. 1000
malse groene blaadjes". Hij zei het
zo langzaam dat het leek of ie ze
stuk voor stuk aan het proeven was.
„Als u gesprongen heeft zullen we
daar voor zorgen", kwaakte de kik
ker. ,,Nee éérst", besliste de sprink
haan. De kikker werd van ergernis
nog groener dan hij al was. „Goed",
besloot hij kortaf. Met z'n allen ging
het terug naar de sloot en de kikker
had moeite de sprinkhaan bij te hou
den, die plagerig voor de groep uit
hupte.
„Verzamel duizend groene blaadjes"
beval de kikker alle dieren. „Malse"
voegde de sprinkhaan eraan toe. Al
le dieren haastten zich, want ze wil
den nu snel die wondersprong zien.
Maar dierenpootjes zijn maar klein
en kunnen maar hooguit twee blaad
jes dragen. Daarom duurde het wel
een uur voor de eerste 100 blaadjes
er waren.
Al die tijd keek de sprinkhaan een
beetje angstig naar die vreemde
sloot, die hij toch wel breed vond.
Maar kom, troostte hij zichzelf, hij
had belangrijker sprongen gemaakt
en opgewekt begon hij aan het stapel
tje groene blaadjes. Lekker mals wa
ren ze.
Zo lekker dat hij hoe langer hoe
sneller ging eten en hij had wel 100
blaadjes gegeten toen de kikker
kwaakte: „Duizend. Duizend blaad
jes. En nu mijnheer sprinkhaan, de
sprong". „De sprong ja", moeilijk
kwam de sprinkhaan overeind. Oef,
wat had hij veel gegeten. Maar nou
ja, daar werd hij sterk van. Hij zou
dit stelletje domme dieren eens even
laten zien dat... Pets plons! Het wa
ter spatte de dieren om de oren, die
het schaterend van zich afschudden
en zo moesten lachen dat ze bijna
vergaten de spartelende sprinkhaan
te redden. „Helpen", commandeerde
daarom de kikker en plonste als eer
ste de sprinkhaan achterna om de
reddingswerkzaamheden te regelen.
Iedereen volgde. Alleen het water
spinnetje niet. Het was voor zulk
werk veel te klein en daarom teken
de het van puur plezier op de wa
terspiegel ditmaal krulletjes in plaats
van lijntjes.
