Ouderwetse Britse spoorwegen onder het mes zware tihag zwaar? Zelfbedienin Duitsland nam m enorm toe KLEURSPOELING MASSA-ONTSLAGEN EN INKRIMPING TRAJECTEN Personeel is woedend MATADOü TERUG UIT N.-GUINEA Eva Palmay: ik zing het liefst voor zieken Engelsen boos om verlies van romantische treintjes Eten doet men op zijn gemak echter nog THUIS ZELF DOEN DE MOOISTE MET Radicale maatregelen POLY-COLOR KLEURSHAMP00 NEEM DAN MAX TAILLEUR in LEXI-TIME Relletjes aan grenzen Timor Man trachtte mevr. De Gaulle geld af te persen In Weesperkarspel Hond beet kind Haard van buren trok niet Veiligheidsgordel goedkoper Ploegbaas door trein overreden TOTY lichter dan zwaar, pittiger dan halfzwaar. Misgewaden Emigreren STORMACHTIG POCKETBOEKEN DAGBLAD DE STEM VAN VRIJDAG 26 OKTOBER 1962 (Eigen buitenlandse dienst) Het behoort tot de geneugten van het Engelse toeristenprogram met een treintje uit grootvaders tijd door het platteland te huppelen. Zware rookwolken uitpuffend, amechtig steunend bij elke klim van een heuvel als een molshoop, weer afremmend als hij nauwelijks goed op dreef gekomen is om toch maar op juiste tijd en plaats bij de typische plattelandsstationnetjes te stoppen, legt dit tertiaire ver keersmiddel dagelijks vele duizenden kilometers af in geheel Enge- land. Wanneer men zijn ogen sluit en het ijzeren stoompaard weg denkt, zou men kunnen menen met Pickwick in de postkoets te zitten. Niet alleen de plattelandbevolking voel zich wel bij dit rustieke verkeer. Ook de stedeling heeft er ergens in zijn hart een warm plaatsje voor. En al zal hij er slechts bij hoge uitzonde ring gebruik van maken, in zijn vakan tie n.i- Iedere Engelsman wil, dat al die treintjes door de Engelse graaf schappen ten eeuwige dage zullen blij ven rijden met datzelfde ouderwetse ma teriaal en onder wolken van smook en stoom, die voor de echte onvervalste reuk der romantiek moeten zorgen. Maar wat kost die romantiek wel niet? Hoe groot is wel het deel van het reusachtige tekort der Britse spoor wegen, dat voor rekening van dit aarts vaderlijke verkeer komt? En als dat nog maar de enige zorg van de Britse regering zou zijn, dan was het nog zo erg niet. Maar hoeveel onnuttige mil joenen gaan niet verloren aan de vol strekt conservatieve bedrijfsvoering der spoorwegen, aan de veel te grote per soneelsbezetting en onnuttige investerin gen? Om dit probleem in zijn volle omgang te leren kennen, benoemde de Britse regering in april 1960 een commissie onder leiding van Sir Ivan Stedeford, welke tot taak kreeg, een zo diepgaand mogelijk onderzoek in te stellen naar de financiële toestand en de organisa tie van de Britse spoorwegen en voor stellen voor een sanering in te dienen. Nog voordat het rapport dezer commis sie verscheen, benoemde het parlement eveneens een onderzóekingscommissie, bestaande uit afgevaardigden der drie partijen. Beide commissies rapporteer den zowat tegelijkertijd, najaar 1960, en kwamen ook tot zowat dezelfde con clusies. Steunend op beide commissies, publi ceerde de regering daarop een witboek over de toekomst van het spoorwezen in Engeland en somde daarin een aan tal saneringsbesluiten op. Het was een verstandig boek, het waren verstandige en logische besluiten, maar dat zegt in Engeland nog niet alles. In di| ge val wel zeker niet. Het leek n.l. in tussen erop, alsof de duivel los was. De onderzoekingen der beide commis sies waren tot de conclusie gekomen, dat het totale financiële tekort van de British Transport Commission" kort weg B.T.C. genaamd, de opperste staatsinstelling voor het transportwe zen, bijna zes miljard gulden bedraagt 'en dat het jaarlijkse bedrijfstekort van de spoorwegen alleen al bijna 600 mil joen gulden bedraagt. Dat was op het moment, dat het witboek verscheen, einde 1960. Maar sindsdien is dit te kort tot bijna anderhalf miljard gulden opgelopen. Het behoeft geen betoog, dat het mes er diep in moest. De re gering zei, dat iedereen offers moest brengen, dat wil zeggen niet alleen de bedrijven en het personeel maar ook het publiek. En om die stelling kracht bij te zetten wees de regering 'erop, dat de schulden van de B.T.C. circa 22 miljard gulden bedragen, waarvan 16 miljard alleen al ten laste van de spoorwegen komen. Van deze 16 mil jard voor lopende bedrijfsverliezen ir de laatste paar jaren, verliezen die niet meer in te halen waren en der halve afgeschreven moesten worden. Daarbij kwamen dan nog de rentever plichtingen tegenover de aandeelhou ders van de in 1947 genationaliseerde vier grote spoorwegmaatschappijen, jaarlijks ruim 600 miljoen gulden belo pende. Nu wist iedereen in Engeland wel, dat het er met de spoorwegen misera bel voor stond. Maar dat het zo erg was, had feitelijk niemand verwacht- En natuurlijk gingen stemmen op voor een radicaal ingrijpen naar het aloude devies, dat waar geen geld meer is, zelfs de keizer zijn recht verliest. De spoorwegen zo stelde de conserva tieve regering het scherp en duidelijk, zouden als elke onderneming zo moge lijk winst moeten afwerpen, en toch zeker geen verlies. Want dat betekent, dat de belastingbetaler nog eens extra belast wordt, daar de staat voor de verliezen moet opkomen en het dus uit de belastingen haalt. Neen, stelden daartegenover Labour en de vakverenigingen: de spoorwegen zijn van zo vitaal belang voor de En gelse burgers, dat ze de hoogst moge lijke dienst moeten bewijzen, al kost dat ook geld. De regering hield echter voet bij stuk. Zij stelde een uitsteken de kracht aan, in de persoon van dr. Richard Beeching, een der hoofddirec teuren van de Imperial Chemicals", die in Engelse economische kringen een voortreffelijke reputatie heeft ge kregen door de wijze, waarop hij het I.C.I.-concern van de grond af gereor ganiseerd heeft en tot een der mach tigste instituten ter wereld omgebouwd. Men kocht deze krachtfiguur met een jaarsalaris van ongeveer 240.000 gulden en gaf hem de opdracht, het jaarlijkse bedrijfsverlies van bijna 150 miljoen pond binnen vijf jaar in een flinke winst om te zetten. Van sociale oprispingen had Sir Bee ching in het verleden getoond nooit veel last te hebben, zodat de werknemers bij de spoorwegen, de vakverenigingen hem met argwaan aan het werk zagen tijgen. Hij bestuurde de problemen lang en degelijk en kwam tenslotte met een kant en klaar program voor de dag: zó en niet anders te aanvaarden. Hij wilde het mes er diep inzetten. Weg met alle onrendabele lijnen. Voor het sociale karakter van het verkeer heeft hij geen oog. Weg met alle gemakzucht en sentimentaliteit. Weg dus met al die plattelandsspoorlijntjes, die tertiai re spoorwegverbindingen. Het zijn West- Engeland, Wales en Schotland die er het ergst door getroffen worden. Het komt er voor de werknemers op neer, dat van de 500.000 man personeel een derde ontslag zal krijgen. Nu is er een storm van algemene Verontwaardiging opgestoken. De plat telandsbevolking én de spoorwegvak verenigingen hebben hun proteststem men tot een machtig koor verenigd. Het wordt ook wel een beetje gek, wanneer nu ten plattelande behoorlijke gemeenten ruim 150 kilometer van het meest nabijgelegen functionerende spoorwegstation komen te liggen. En de vakverenigingen kunnen het onmo gelijk verwerken, dat 180.000 man per soneel aan de dijk gezet wordt, meest al reeds oudere mannen. Toen Bee ching ook nog mededeelde van plan te zijn 12 van de 28 spoorwegrepara- tiewerkplaatsen te sluiten en in de ove rige het personeel van 56.000 op 38.000 terug te brengen, was voor het spoor- personeel de boot aan. Bij 'een inspec tiereis van Sir Beeching door Schot land, dat door zijn bezuinigingsplannen het hevigst getroffen wordt, werd hij door het spoorwegpersoneel uitgejouwd, zelfs viel men hem hier en daar per soonlijk lastig. De vakverenigingen hebben daarop een waarschuwingsstaking" van een dag doorgevoerd. Sir Beeching noch de regering gaan er 'echter ook maar een duimbreed voor opzij. Het heeft er alle schijn van, dat het reorganisatieplan van Sir Beeching vrijwel integraal zal worden doorgevoerd. Maar of dit zo gemakkelijk zal gaan, valt te betwijfe len- De vakverenigingen kunnen nog heel wat hindernissen in de weg leg gen. (Advertentie) (Advertentie) elke zaterdagavond 18.30 op Radio Veronica De Indonesische minister van buiten landse zaken, dr. Soebandrio. heeft te Djakarta geen commentaar willen ge ven op berichten van het persbureau Antara over schermutselingen tussen Indonesische en Portugese militairen aan de grenzen van Portugees Timor. Antara had in een bericht verklaard., dat in september twee personen aan de grens waren gedood en dat begin okto ber opnieuw gewapende conflicten wa ren uitgebroken. Volgens Antara hadden zich in totaal opgeveer 15 grensincidenten voorge daan. Bij een incident zouden twee In donesische landbouwers door een Portu gese patrouille zijn gearresteerd. Een van de mannen zou zijn ontvlucht en hulp hebben gehaald bij een dessa, waarna twee Portugese soldaten gevan gen werden genomen. De twee soldaten werden later na bemiddeling van een Indonesisch districtsofficier vrijgelaten, (Advertentie) Intussen is dit hele probleem wel zeer tekenend voor de verwrongen toestanden in Engeland. Men zit daar met een totaal verouderd spoorweg net, met een topzware organisatie, met een service, die veelal ver ten achter staat bü de Westeuropese lan den. Stakingen lossen niets op, ma ken de problemen slechts ingewikkel der. En men mag van de spoorweg- vakverenigingen verwachten, dat zy tot de oplossing positief bijdragen, niet in de laatste plaats van de ge dupeerde werknemers. Merkwaardig: van de belangen van het Engelse publiek gewaagde tot nog toe niemand. Zal dit een terugval in de verkeersservice, zoals Sir Beeching zuiver zakelijk eist, accepteren? En waarom kan in Engeland niet, wat in West-Europa al lang een feit is? (Advertentie) De 19-jarige Jacques Pompanon uit Macon, in Frankrijk, is tot zes maan den voorwaardelijk en een boete van 600 nieuwe francs veroordeeld. Pompanon heeft getracht geld af te persen van de echtgenote van president De Gaulle. In een brief schreef de negentienjarige Fransman, dat hij geld nodig had om het losgeld van zijn zoon te betalen, die door de O.A.S. zou zijn ontvoerd. Pompanon gaf later toe dat het verhaal een leugen was. In Weesperkarspel heeft een hond, die ondanks het uitgevaardigde verbod niet aan de lijn werd gehouden, een 13-jarig meisje gebeten. De hond is door de rijks politie van Weesperkarspel na overleg met de inspecteur van de veterinaire dienst in quarantaine genomen en tegen de eige naar is uiteraard proces-verbaal opge maakt, evenals tegen enige andere inwo ners van Weesperkarspel, die hun hond los lieten lopen. De rijkspolitie heeft de hond in quaran taine gènomen, omdat veel inwoners van Amsterdam hun honden zondag mee naar de Vechtstreek en het Gooi hadden geno men om de dieren daar los te kunnen laten, waardoor de kans op besmetting voor de dieren in deze streken groter is geworden. HO FLKVERAN CTE* BEVER PERSIANER OCELOT NERTS HAMSTER VEULEN ETC. HET MOOISTE IN BONT UIT BINNEN- EN BUITENLAND Er zijn zóveel soorten bonten zóveel prachtige bontman tels, datin bontde speciale wens van elke modieuze vrouw kan worden vervuld. Daarom kiest u een bontmantel nooit uiteen beperkt assortiment. En daarom toont Hendriksen u in een unieke collectie al wat de mode brengt in bont mantels en bont-accessoires. Wij nodigen u uit om van deze interessante collectie kennis te komen nemen. In rustige sfeer, adviserend bijgestaan door onze „bont- kundige" medewerkers. GROTE MARKT 25 TEL. 30093 BREDA De 67-jarige mevrouw J. van R.-S. utt de Roodborststraat te Oss is in haar wo ning door kolendamp, afkomstig van de haard van de bovenburen, om het leven gekomen. Een kleinzoon, die op zijn bel len geen gehoor kreeg, waarschuwde de bovenbuurvrouw en samen verschaften zij zich toegang tot de woning, waar zij de vrouw, die alleen thuis was haa.rman ligt in het ziekenhuis levenloos op de grond aantroffen. De bovenburen hadden pas een nieuwe haard, die slecht trok. Bij mevrouw van R. brandde de haard, niet. Op 1 november zullen de prijzen van een groot aantal merken veiligheidsgoi> dels worden verlaagd. Deze prijsverla» gingen zullen variëren van 15 tot 25 pet., en gelden niet voor die gordels, waar voor in de loop van dit jaar de prijzen reeds zijn verlaagd. Voor deze laatste zal de prijsverlaging ca. 10 pet. bedragen. Een en ander is het resultaat van over leg, dat in de laatste weken heeft plaats gevonden tussen de organisaties van le veranciers en handelaren in veiligheids gordels met de A.N.W.B. De kwaliteit van de gordels wordt reeds sedert geruime tijd gecontroleerd door het RAI-TNO-instituut te Delft, dat voor de goedgekeurde typen een keurmerk be schikbaar stelt. Op het station Muiderpoort te Amster dam is de 59-jarige J. Besse door een lege personentrein overreden en op slag gedood. De man verrichtte werkzaamheden tus sen de rails toen de trein, die daar dage lijks op dat tijdstip passeert, naderde. Bij het uitkomen van de bocht gaf de bestuurder enkele luide signalen, doch de ploegbaas reageerde daar niet op. On danks krachtig remmen kon de bestuur der de trein niet tijdig tot stilstand brengen. Uit cijfers, onlangs verstrekt door de internationale organisatie voor zelfbedieningszaken, blijkt onmiskenbaar, dat het zelfbedie ningssysteem er in alle landen steeds meer in komt. In de afge lopen zes jaar is het aantal winkels gewoon Zelf uw haar wassen uw eigen kleur ver fraaien en verdiepen of een nieuwe modi euze tint toevoegen uw haar wordt veel mooier, glanzender en soepeler. t Haar-Cosmetica tube voor 2 wassingen 1.95 Doe het thuis - doe het zélf! in 13 landen liefst verzesvoudigd. Het bedraagt thans 60.000. In Zweden ls het aantal winkels met zelfbediening sedert 1956 verdubbeld, in Zwitserland en Engeland verdrievoudigd, terwyl het in West-Duitsland thans het tweeëntwintigvoudige bedraagt van 1956. Er zyn thans in de bondsrepubliek 30680 zelfbedieningswinkels. Dit is 51.6 procent van alle winkels in de dertien landen, die by dit onderzoek waren betrokken. Op iedere 18 vierkante kilometer, ofte wel op iedere 1824 Duitsers komt thans een winkel met zelfbediening. Bovenaan staat Zweden, waar voor iedere 1249 in woners een winkel met zelfbediening ls, In Spanje zyn de minste winkels met zelfbediening. Niemand in Duitsland zou nog een paar jaar geleden een dergelijke ontwikkeling hebben durven voorspellen. Integendeel. „Duitse huisvrouwen willen bij het bood schappen doen het deskundige advies van hun winkeliers", „Duitse huisvrou wen willen altijd alles altijd zo vers mo gelijk hebben en kopen daarom telkens kleine hoeveelheden in de winkel op de hoek", „Duitse huisvrouwen houden er van een praatje te maken bij het win kelen" met deze en andere bewerin gen werd tegen invoer van zelfbediening gepleit. :W "Xjpr Voor mevrouw Paasmarkt, Noord- weg 61 te Middelburg, is de crisis in Nieuw-Guinea en de daarop gevolgde bestuursoverdracht op een invasie uitgelopen. Bij haar zijn achtereen volgens binnengedruppeld mevrouw J. Schilling-Paasmarkt (haar doch ter), mevrouw A. de Mey-van Ger- wen met har twee kinderen en de mannen van deze twee vrouwen. Het echtpaar Schilling-Paasmarkt woonde in Agatz in zuid-Nieiiw-Gui- nea .De heer Schilling was daar po- litie-ambtenaar. In dit gebied is de laatste weken een cholera-epidemie uitgebroken, die aan enkele tiental len mensen het leven heeft gekost. Het echtpaar De Mey-van Gerwen komt uit Hollandia. De heer De Mey verrichte daar griffierswerk bij de magistratuur. Zijn vrouw was leid ster van de katholieke kleuterschool. Zij heeft zich veel met het missie werk in Hollandia bezig gehouden. Zij doet het in feite nog. Zij heeft het namelijk op zich genomen vanuit Nederland voor nieuwe misgewaden voor de missiepost in Hollandia te zorgen. In Middelburg is helaas geen missienaaikring werkzaam, zodat zij zal trachten contacten hiervoor in andere plaatsen te leggen. Zij wil zo snel mogelijk tot resultaten zien te komen, want de staat waarin de mis gewaden in Hollandia zich bevinden is ronduit erbarmelijk. Overigens vreest mevrouw De Mey, dat de po sitie van de missie op Nieuw-Guinea door de veranderde situatie een stuk zwakker zal worden. De beide echtparen zijn, zoals te begrijpen is, niet graag naar Neder land gekomen. Het was hun tweede repatriëring. Oorspronkelijk zaten zij immers in Indonesië. Zij lieten enkele weken geleden over het alge meen hevig teleurgestelde Papoea's Mevrouw De Mey-van Gerwen en mevr. Schilling-Paasmarkt (rechts) kunnen het best vinden samen. In Bandoeng waren zy al vriendinnen. Door hun huwelyken werden zy zelfs familie van elkaar. achter, die in vele gevallen maar niet begrijpen konden waarom Ne derland zo gehandeld heeft. Op het ogenblik is het een kwestie van afwachten voor deze gerepatri- eerden. De twee mannen zijn bereids naar Den Haag geweest om nader ge ïnformeerd te worden over de werk- mogelijkheden. Deze mensen, die ge wend zijn aan de tropen, blijven lie ver niet in Nederland. Als het enigs zins mogelijk is willen ze de zon vlak boven hun hoofd heben. Zij hopen daarom op emigratie naar de West of naar Californië. De twee kinderen van de heer en mevrouw De Mey zitten intussen in de zesde klas van de katholieke la gere school aan de Bachten Steene te Middelburg. Mevrouw De Mey was schoonheids specialiste in Hollandia. Mevrouw Schilling trad in Agatz op als kap ster. Beiden volgen momenteel in Middelburg een kapsterscursus, niet alleen om een beetje bij te blijven in de schoonheidssector maar ook om wat bezig te zijn. Binnenkort zullen de beide echt paren de overgangsperiode waarin zij zich nu bevinden o.m. benutten met een reisje naar Haamstede, waar een groot aantal repatrianten is on dergebracht in hotel Ostoerio. Zij hopen daar kennissen te ontmoeten. „Het liefst zing ik voor zieken", vertelde ons in Ossendrecht Eva Palmay. „Die luisteren zo goed, zie je". Zy heet eigenlyk Anneke van Dooren. In Ossendrecht noemen ze haar „de zangeres". Ik zing al van mijn negende jaar af, vertelde dit meisje wier ster snel gerezen is. Ze is begonnen in een kinderoperette. Nog gaat haar grote voorliefde uit naar het licht klassieke genre in het algemeen en de operette in het bijzonder. Het publiek heeft daar echter niet zoveel belangstelling voor. Voor populaire songs daar lopen de mensen warm voor. Zij maakte haar debuut met de be kende violiste Nina Dolce. Dat was in 1945, dus vlak na de tweede wereld oorlog. Zij zong toen het chanson „Plaisir d'amour". Maar het meeste succes oogstte zij toen met het liedje „Als de oorlog voorbij is, mijn jon gen' Wat wil je? In die tijd moesten nog velen terugkomen uit Duitsland. Eva Palmay die uitsluitend voor haar plezier zingt heeft serieus ge studeerd. Zij heeft lessen genomen bij Frida de Boer, Crassez, Jo Im- mink en mevrouw Hernady van Bue- ren. En zij gaat nog elke week naar de muziekschool te Bergen op Zoom om haar stem te verbeteren. Toneelervaring heeft ze genoeg. Zij zong met de Bredase Opera in La Traviata, zij trad op bij d'Oprechte Amateur en in de rubriek „Musice rende Dilettanten" van de KRO. Zij haalde prijzen weg op songfestivals m Oudenbosch en Vlijmen. Waar zij allemaal gezongen heeft? In Soest, in Zeist, Den Haag, Antwerpen, Ba- rendrecht en ga maar door. Overal, tot in Duitsland toe. Natuurlijk hebben we Eva gevraagd of ze nog plannen heeft voor de toekomst. „Heel veel plannen", zegt ze. „In de eerste plaats goed zor gen voor mijn man en twee kinderen. De zaak verder opbouwen en dan zin gen. Ik zing graag, maar juist omdat het mijn hobby is wil ik alleen nog maar zingen wat echt mooi is". In hoeverre daarbij de wens de vader van de gedachte was, valt moeilijk vast te stellen. Wel staat vast, dat de Duitse kleinhandel zich aanvakelijk weinig zor gen maakte, toen grote warenhuizen en' sommige filiaalbedrijven supermarkten lieten bouwen met tenminste 400 vier kante meter oppervlakte en daar ook verse groente, fruit en vleeswaren gin gen verkopen. Spoedig bleek evenwel, dat deze supermarkten scharen kooplustigen trok ken. De kleinhandel begon na te denken. Het werd bovendien steeds moeilijker geschikt personeel te krijgen. Men zag, dat het grote assortiment, dat in super markten uitgestald is, de bezoekers sterk stimuleerde tot het spontaan kopen van dingen. En toen een opinie-peiling aan het licht bracht, dat niet minder dan 48 procent van de in supermarkten ge dane boodschappen z.g. „impulsieve aan kopen" zijn, groeide de belangstelling bij de kleinhandel voor zelfbediening met rasse schreden. Slechts 29.2 procent van de in zelfbedieningswinkels gekochte goederen stonden zogezegd op het lijstje, toen de koper binnenkwam. Voor 21 pro cent van de aankopen werd het besluit tijdens het winkelen genomen. Van dat tijdstip af begon de storm achtige ontwikkeling van de zelfbedie ning in Duitsland. Thans hebben 79 pro cent der zelfstandige winkeliers zelfbe diening ingevoerd. Dat is het grootste percentage in Europa. In Frankrijk do mineren de filiaalbedrijven met een aan deel van 60 procent, in Engeland de co- operaties met 43 procent. In Duitsland doet nog altijd een derde deel van de huisvrouwen méér dan eenmaal per week boodschappen. Men koopt dus kleine hoeveelheden. Nauwelijks een vijfdo deel doet ééns per week op grote schaal boodschappen. Daarvoor moet men dan echter wel over een auto en een ijskast beschkiken. Ook zij, die een paar keer per week boodschappen doen, geven aan zelfbedie ningswinkels de voorkeur. Naar de re den daarvoor gevraagd, zeiden de mees ten, dat het daar vlugger gaat. De ar tikelen zijn overzichtelijk gerangschikt, de sortering is grote-r. Slechts 9 procent der Duitse huisvrouwen verklaarde niets te voelen voor zelfbediening. Zij wezen er op, dat die tijdwinst vaak verloren gaat door het in de rij moeten wachten bij de kassa. Ook zijn zij weinig te spre ken over het feit, dat men in zelfbedie ningswinkels bepaalde hoeveelheden te gelijk moet kopen, waardoor men eigen lijk gedwongen wordt meer te kopen dan men wil. Wie zijn boodschappen te lefonisch bestelt, is bij zelfbediening evenmin geïnteresseerd. Dat is echtereen kleine categorie, want er wordt ook in Duitsland steeds minder aan huis be zorgd. Het argument echter, dat men bij het boodschappen doen, graag een praatje maakt met de winkelier, werd nauwelijks gebezigd. Het zelfbedieningssysteem dringt ech ter ook in Duitsland steeds meer door in alle bedrijfstakken. Wijn en gedis tilleerd. confectie en huishoud-textiel en in een enkele stad ook al grammo foonplaten kunnen aldus worden ge kocht. Grote bezwaren tegen dit systeem bestonden vooral bij de boek handel. De Duitse boekhandelaren zeiden, dat de kopers het zonder het deskundige ad vies van geschoolde verkopers niet kun nen stellen. En toch pocketboeken worden bijna uitsluitend door zelfbedie ning verkocht. De verkoop daarvan in de supermarkts heeft in de bondsrepu bliek een enorme vlucht genomen. Een stationsboekhandel vestigde een spe ciale pocket-afdeling waar liefst 52000 verschillende pocketboeken verkrijgbaar zijn. De zaak wordt geleid door twee verkoopsters, die elkaar afwisselen en alleen de kassa bedienen. Toeristen valt echter op, dat er nog maar weinig zelfbedieningsrestaurants en cafetarias zijn. Het schijnt, dat de an ders zo gehaaste Duitsers op hun ge mak willen eten en grote waarde hech ten aan een comfortabele omgeving en goede bediening. Men moet echter tegen woordig in vele restaurants al zo lang op de komst van de kelner wachten, dat het wel met zo lang meer zal duren tot ook in deze branche de zelfbediening zal doordringen.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1962 | | pagina 17