In het geweldige Rome loopt
zelfs het concilie verloren
EEN GROTE
VOOR 3.25
Saka.
Wij zijn onmisbaar
bij woningbouw
Belofte niet waar
gemaakt
Monniken vestigen zich
nabij de berg Thabor
Stem van, een
Over de grenzen
Die „onverslijtbare"
nylons
CAPUCHON
13
Menig journalist
zoekt eigen
informant
Verschillend accent
Het biddende Rome
Uit (gerust)...
goed voor hem!
Ned. cisterciënzer deed eerste stap
Vragen in Tweede Kamer
Is voorlichting
hondsdolheid
wel voldoende
Streven naar
praktische
aanpak
Geen zuilen
Ervaring
Niet eenvoudig
Landelijk
Nieuwe kousen
in haute couture
Tips
Naadloos
Haardroger
Stretch wol
Tafellaken
Geen vuile pan
Mooie ogen
DAGBLAD DE STEM VAN DONDERDAG 25 OKTOBER 1962
13
(Van onze correspondent)
WIJD VAN DE EEUWIGE STAD moet de mensheid wel de indruk
hebben dat het hier tussen Stazione Termini en Vaticaanstad
al concilie is wat de klok slaat. Men moet zo het idee hebben, dat
rood purper en zwart de kleuren zijn, welke het straatbeeld bepalen
en dat al de gesprekken op straat of in de trattoria's om de verheven
onderwerpen van de bijeenkomst der tweeëneenhalf duizend kerkva
ders gaat.
Niets is echter minder waar. Rome is niet alleen een grote, maar
ook wildlevende stad, waar de kwesties van het dagelijks leven met
grote uitbundigheid op de openbare straat worden uitgeleefd. Men
behoeft maar een blik te slaan op de veelkleurige reclame op de
aanplakruimten en reclamezuilen om te ervaren, dat zelfs een concilie
in deze stad slechts één van vele gebeurtenissen is. Het heilige Rome
en het Rome van het dolce vita leven naast elkaar.
Weliswaar zijn de aanstootgevende reclames voor striptease-vertoningen van de
nachtlokalen verdwenen naar men zegt op wens der stedelijke autoriteiten
maar de frivole beeldspraak, waarvan zich de publiciteit bij het aanpryzen van
allerlei zaken bedient, is gebleven. En daarom knippert men toch even met zijn
koele nuchtere Nederlandse ogen, wanneer men tussen de frivoliteiten plotse
ling m reuzenletters geafficheerd ziet: VENI SANCTE SPIRITUS.
Natuurlijk, als gelovig mens bidt en
hoopt men op de verlichting van de H.
Geest op deze machtige kerkvergadering
waar zoveel vanaf hangt. Maar ons ont
breekt nu eenmaal de uitbundige passie
om beden tot de H. Geest per reclame
biljet te richten. Ook hier moge echter
gelden dat de bedoeling van hen, die
aldus hun enthousiasme voor het con
cilie manifesteerden wel goed is al
hoewel we moeite gehad hebben om eni
ge niet-katholiekc collega's over hun
bezwaren heen te helpen.
Het meest geraadpleegde orgaan is na
tuurlijk de Osservatore Romano. Ja, ja,
weren we critikasters af, die even wil
len vastle0gen. dat het Vaticaanse dag
blad ook maar' een persorgaan is en niet
dé stem van dé Paus of dé Kerk, maar
in ieder geval wordt zij door allen, die
ergens iets met het concilie te maken
hebben, en dat zijn vele duizenden, nauw
keurig gespeld en geraadpleegd. En zo
ontdekt men onder de annonces een re
clame van een garage „quod Romae,
XLVII domo Viae Sallustianae sedem
habet", die auto's verhuren wil aan de
deelnemers van het concilie.
Overigens is aan de inhoud van de
Osservatore Romano af te lezen de
tweespalt, in welke zich de informatie
over het concilie duidelijk bevindt. Het
leger van journalisten, dat zich op het
concilie heeft gestort, behandelt dit
evenement als elk ander wereldgebeu
ren. Het wil nieuws hebben en bren
gen, heet van de naald. Papier wordt
genoeg verschaft en dikwijls ook waar
devol papier, belangrijke documenten.
Maar geen journalist is happy met een
keurig gestencilde verhandeling, waar
van de tekst al enkele dagen tevoren
door de Osservatore is gebracht. En
toch schijnen bepaalde hoogdwaardig-
heidsbekleders de mening te zijn toe
gedaan, dat de journalisten maar ijve
rig de Osservatore Romano moeten le
zen. Dan weten ze wel wat ze weten
moeten. Wat natuurlijk niet het geval
(Advertentie)
EN A
ZEEM
En dat is een flinke maat
(44x37 cm) voor zo'n lage
prijs. Maar er is meer. Enka
zemen zijn soepel, zacht en
ijzersterk. Enka zemen ne-
•ren o zoveel vocht op. En:
ideaal... u kunt direct zemen;
hijhoeft niet eerst nat te zijn.
is en wat dan ook in de hand werkt,
dat menig journalist zich een eigen
informant tracht te bezorgen onder
hen, die op enigerlei wijze bij het con
cilie zijn betrokken of geacht kunnen
worden over goede informaties te be
schikken. Stukken zijn daardoor tot
heden nóg niet gemaakt, omdat er nog
maar weinig te doen geweest is. maar
het belooft wat aan canards en halve
waarheden, wanneer die „on dits" eens
goed op gang komen Want met alle
respect voor die collega's, die met de
beste bedoelingen de berichtgeving over
het concilie benaderen, er lopen er
hier maar genoeg rond, die alleen even
tuele sensatiemeldingen de moeite
waard vinden en die daarom angstig
op de loer liggen, dat hen toch niets
zal ontgaan van kruim, luim en duim!
Wat de Romeinse bevolking betreft is
de houding tegenover het concilie vrij
wel unaniem sympathiek, al ligt het ac
cent nogal eens anders. De portier van
ons hotel, die aan elke gast die het ho
ren wil niet nalaat te vertellen, dat hij
een groot stuk van de wereld heeft ge
zien, vindt zo'n concilie prachtig want
het vult schitterend een vreemdelingen-
verkeersvacuum op, dat anders in de
laatste maanden van het jaar heerst en
het bevalt hem daarenboven zo goed,
omdat het alleen maar voorname en
deftige gasten brengt. Liefdevol gaat zijn
ook over het rek der kamersleutels en
met trots constateert hij: allemaal bis
schoppen of ..dottores".
Een taxichauffeur, die ons in wilde
vaart naar de St.-Pieter reed, etableer-
de tussen een paternoster van verwensin
gen aan het adres van verkeersbandieten
die hem het leven als taxichauffeur ple
gen zuur te maken, als zijn mening, dat
zo'n bijeenkomst in de St.-Pieter altijd
nog wat anders is dan de Verenigde Na
ties. Daar zitten geen bisschoppen bij, die
niets anders dan „njet" te zeggen heb
ben. Op onze vraag of hij er wel eens
wat over gelezen had en wat hij wel
van de resultaten dacht, krabde hij zich
eens achter een oor en knorde voor zich
uit, dat hij zó met nadruk op dat zo
geleerd niet was in al die kerkelijke
zaken; dat hij het ook wel geloofde en
dat ze het daar wel voor hem zouden
uitzoeken. De Romeinen zouden de Ro
meinen niet zijn, waneer zij ook op deze
hoogste aller noge kerkelijke bijeenkom
sten en derzelver deelnemers al niet de
nodige grapjes hadden gemaakt. De volks
mond is niet bepaald fijn afgestemd en
bij menige grove grap, die van eerbied
voor het heilige niet het geringste spoor
vertoont, moet men maar denken, dat
het geen boosaardigheid slechts ongebrei
delde spotlust is, die erachter steekt.
Boosaardigheid tegenover het concilie
ontmoet men niet. Als die er is, dan ver
bergt zij zich goed. Ook in de communis
tische pers, die overigens een niet ge
makkelijke taak heeft bij dit concilie,
sinds diverse communistische landen hun
bisschoppen naar het concilie hebben la
ten reizen zelfs twee Russisch-ortho-
doxe waarnemers officiële reispapieren
der Sovjet-Russische regering hebben ge
kregen en de Pravda zelfs lovende stuk
jes over de paus heeft gebracht. Voorlo
pig wordt het concilie nog met hand
schoenen aangevat. Men kan immers
nooit weten.
Maar dan is er dat andere Rome, dat
Rome der echt-gelovige en religieuze
vanl
bestand tegen alle
wasmiddelen
5* gegarandeerd door
Enka, goedgekeurd
door de Ned. Ver.
Huisvrouwen
1* 3 formaten:
2,30 - 3,25 - 4,75
VOOR UW BEMAK BEMAAKT OOOR
mensen, die weten méér nog dan de ka
tholieken van buiten Rome een rol te
moeten spelen in dit concilie. Zeer spe
ciaal tot hen heeft de paus de oproep
gericht om het concilie te ondersteunen
door hun sympathieke steun en gebed.
Men behoeft maar de vele kerken van
Rome te bezoeken, op elk uur van de
dag, om te zien, hoe die oproep wordt
beantwoord.
Biddende mensen, drukbezochte gods
dienstoefeningen, het gemeenschappelijk
rozenkransgebed alom In Santa Maria
dell Anima klinken de welluidende ge
zangen van de Duitsers, priesters en le
ken; in San Luigi dei Francesci,
Santa Maria in Trastevere,; in
San Maggiore en in de nabijgelegen
redemptoristenkerk de Gesu verdringen
zich de gelovigen rond de altaren. Ja,
velen maken een extra wandeling "naar
Sint Paulus buiten de Muren als een
soort bedevaart.
Zo bedriegt dan toch het uiterlijke
beeld van Rome met zijn wilde verkeer,
zijn jachtende mensen, zijn luxe win
kelstraten, zijn amusement en nachtle
ven. Zo huizen dan toch in deze immen
se zee van huizen die duizenden, die
wanneer II Papa op zijn sedia gestatoria
over de mensenzee deint, uitbarsten in
een hevig gejubel en zo documenteren,
dat zij het kerkvolk van Rome zijn. Ze
mogen dan ook in al hun godsdienstige
manifestaties in superlatieven vervallen,
vrome overdrijvingen, die ons, uit
het koele noorden, ,s,oms wel wat te
overdreven voorkomen, ze menen het,
want ze zijn in hun eigen ogen dé kin
deren van dé Kerk van Rome.
(Advertentie)
Natte wegen en verblin
dende koplampen! Als
hij opbelt om u te ver
tellen, dat het laatwordt,
ïeg hem dan, dat hij een
rustig hotel zoekt waar
hem een goede maal
tijd en een goede nacht-
rustwachten.Datisvéél
verstandiger!
Ongezellig voor u, me
vrouw, maar wat het
zwaarst is, moet 'net
zwaarst wegen. En zijn
veiligheid en gezond
heid wegen héél zwaar.
In december a.s. zal nabij de berg
Thabor een kleine kommuniteit van mon
niken gaan leven. Hiermee wordt een
eewenoude traditie hersteld.
In Israël, evenals in vrijwel alle landen
van het Midden-Oosten, vormen de
christenen een kleine rest, die door
eeuwen van moslim-overheersing, van
afpersing en verleiding heen, heeft stand
gehouden. Het is een minderheid, die in
geestelijke en vaak ook in materiële
armoede verkeert, maar die alle res
pect en sympathie verdient, omdat zy het
geloof en een oer-oude expressie van
dit geloof bewaarde. Deze christenheid
van Israël behoort voornamelijk tot de
melchitische ritus. Zij zijn de recht
streekse voortzetting van de alleroudste
christenheid ter wereld: de Kerk van
Jeruzalem en Palestina.
Een jaar geleden ging pater Jacques
Willebrands van de abdij te Zundert
naar Israël om de mogelijke stichting
van een Oosters kontemplatief mannen
klooster aldaar te bestuderen. Men
kwam tot de volgende besluiten: mgr.
Geoarga Hakim, melchitisch aartsbis
schop van Galilea, zal een diocesane
monastieke congregatie stichten. Op deze
wijze deelt men niet alleen de ritus van
de bestaande christenheid, maar kan
ook heel het dagelijks leven aan de Oos
terse traditie en de ontwikkeling binnen
het huidige Israël worden aangepast.
Het klooster zal een zgn. laura zijn,
waar voor gevormde monikken mogelijk
heid wordt gelaten een meer eremitisch
leven te leiden binnen communiteitsver-
band. De laura zal gevestigd worden niet
ver van de berg Thabor, in de vallei
van Esdrelon. De vermoedelijke naam
zal zijn: Nishkan-El, d.i. woontent van
God. De liturgische taal en de eerste
taal van de kloostergemeenschap zal het
hebreeuws zijn. Er zijn reeds enkele
jonge mensen uit Israël en van elders,
die zullen toetreden.
Momenteel vertoeft pater Jacques Wil
lebrands voor drie maanden in Neder
land om de nodige fondsen bijeen te
brengen. De bisschop kan nl. slechts
het terrein voor het klooster ter be
schikking stellen, aangezien de noden
van de kerk in Israël zeer groot zijn.
De kosten van de bouw en de gehele
inrichting moeten dus door de stichting
zelf bijeengebracht worden. Dit omva';
o.a. een voorlopige woning voor de mon
niken, een kerkje en een gastenhuis.
Pater Jacques Willebrands woont tot
eind november in de Heemskerkstraat 2,
Delft. Mevrouw N. Willebrands-Hooge-
veen te Delft, heeft haar gironummer
187079 beschikbaar gesteld voor giften,
Kunnen de ministers van sociale zaken
en van landbouw en visserij meedelen
om welke reden nog niet algemeen be
kend gemaakt is, dat elke dierenarts
een hond of kat een injectie tegen honds
dolheid kan geven, waardoor zij niet vat
baar zijn voor de gevreesde ziekte en
geen gevaar opleveren voor mens
dier?
Achten de ministers de tijd niet ge
komen om alle hondenbezitters in Ne
derland het injecteren aan te raden?
Dit heeft het lid van de Tweede Ka
mer, mejuffrouw mr. J. Ten Broecke
Hoekstra (WD) schriftelijk gevraagd
aan deze bewindslieden.
„Kunnen de ministers meedelen ui
thans afdoende aan onze grenzen gecon
troleerd wordt of alle warmbloedige die
ren tegen hondsdolheid zijn ingeënt
zo wil zij voorts weten.
Niet de deskundige bouwer, maar de praktische huisvrouw weet hoe
hinderlijk het is, niet genoeg planken in een kast te hebben of geen
plaats te kunnen vinden om overhemden behoorlijk te kunnen opbergen.
Het is de huisvrouwenervarig, die bij woningbouw onmisbaar is.
Het hoofdbestuur van de Vereniging
voor Vrouwenbelangen, Vrouwenar
beid en gelijk Staatsburgerschap heeft
zich gericht tot de gemeenteraden van
Nederland met een adres. Daarin wer
den wensen naar voren gebracht
over de plaats, die de vrouw naast
de man kan innemen, óók in het ge
meentelijk bestel. Het betrekken van
vrouwen in zaken van volkshuisves
ting en woningbouw is een van de be
langrijke wensen. Wat is natuurlij
ker dan dat de vrouw een stem in
het kapittel heeft als het gaat om
haar eigen werkterrein?
De zuidelijke provincies kennen nog
geen vrouwen-bomvadvies-commissie,
maar boven de grote rivieren is het
in vele plaatsen al een vanzelfspre
kende zaak, dat vrouwen woningen
keuren en advies uitbrengen met aan
wijzingen, die het huis praktischer
en bewoonbaarder maken.
De huisvrouw, die in Utrecht een
nieuwe woning betrekt, heeft mis
schien verscheidene handige oplossin
gen en indelingen te danken aan me
vrouw N. v. d. Kerk-Beukema, vice-
presidente van de Utrechtse huis-
vrouwenbouwadviescommissie.
„Tien jaar bestaat nu deze com
missie in Utrecht", zegt zij. „Er zijn
onnoemelijk veel problemen bij de
woningbouw en de moderne ontwik
keling brengt steeds nieuwe". Zitting
nemen in een commissie wil dikwijls
zeggen, dat je naam op een lijst staat;
dat je je neus eens laat zien op bij
eenkomsten, waar je deftig gaat zit
ten en de heren laat praten.
Maar de bouwadviescommissie eist
een praktische aanpak. Toen we be
gonnen wisten we er nog maar wei
nig van af. De Huisvrouwenbouwad-
viescommissie startte volgens het in
Nederland beruchte zuilensysteem,
maar al na twee jaar was er geen
zuil meer te bekennen. Er was het éne
gemeenschappelijke doel: de vrouw
een huis te geven, waarin zij niet
vierentwintig uur behoeft bezig te
zijn om te zorgen, dat alles reilt en
zeilt, maar een huis, dat haar kans
geeft, naast materieel verzorgster óók
geestelijk leidsvrouw te zijn. En daar
komt geen greintje wetenschap bij. In
de commissie zit niet één deskundige
maar de vrouw: degene, die het meest
in de woning verkeert.
Mevrouw N. v.d. Kerk-Beukema
10 jaar Huisvrouwenbouwadviescommissie
„Want", zo zegt mevrouw v. d.
Kerk met nadruk „het gaat vaak om
die onnozele dingen. Om een licht
knopje bijvoorbeeld, waarvoor je drie
meter gang moet doorlopen of om een
kastplank waarop je wel twintig bor
den kunt stapelen, die geen mens
heeft. Om een behoorlijke bergplaats
voor een vakantiekoffer, die we toch
ergens moeten laten. Zo van die al
ledaagse dingen, waar geen man mee
aankomt. Wat zegt u nu, om een voor
beeld te noemen, van de afmeting
van een kamer, drie meter één! Er is
geen fabriek, die op die maat een
vloerbedekking levert!
Of deze tien jaar nu resultaat heb
ben gehad? Zeer zeker. Bij de groot
se opzet van een nieuwe Utrechtse
stadswijk is deze commissie ander
half jaar betrokken geweest en ka
mer voor kamer is bekeken.
Zo ontbrak een fonteintje in de
w.c., maar wij rustten niet voor het
aangelegd is. Ook de ruimte voor
een koelkast in de keuken ontbrak.
Er zijn in zo'n bouwplan enorm
veel problemen, zoals ligging en be
zonning. Die bezonning hebben we
helemaal gecontroleerd met een enor
me sterke lamp boven een maquette,
zodat je precies kon zien waar de
schaduwen vielen. Een ander probleem
is de centrale verwarming. Daar strij
den we voor en die zal er ook wel
komen. Maar zo eenvoudig is dat
niet, want het moet ook allemaal be
taald worden. O ja, de mensen trek
ken er enthousiast in, maar de huur
schuld zou wel eens belangrijk ho
ger kunnen worden."
Ook voor de huisvrouwenbouwad
viescommissie zelf zijn er vele vraag
stukken, want het werk groeit in Ne
derland ook de commissies boven het
hoofd. Vandaar dat men nu wil ko
men tot een landelijk contact-adres,
waarvoor de Nederlandse Huishoud-
raad is gepolst.
Er zijn op het ogenblik in Neder
land 107 van dergelijke commissies
maar de vraagstukken én de erva
ringen zijn zeer uiteenlopend. Het is
duidelijk, dat woningbouw in Am
sterdam andere moeilijkheden met
zich meebrengt dan woningbouw in
Lutjebroek. Ervaringen spreken een
woordje mee. Jonge bouwadvies-
commissies worstelen met proble
men, die door langer bestaande com
missies al helemaal zijn opgelost.
Natuurlijk adviseren de „oudere"
graag en dat gebeurt ook, maar dat
kost veel tijd en veel geld en dat
nog wel terwijl veel huisvrouwen
commissies geen subsidie krijgen.
J/t/eet u nog wat er gezegd werd
van de nylon kousen, die kort
na de oorlog vanuit Amerika aan
een of andere gelukkige cadeau
werden gestuurd? „Je verslijt ze
nooit," zei de een. „Je doet een half
jaar met één paar," zei de ander.
„Maar je moet ze elke avond was
sen, alleen aanraken met katoenen
handschoenen, en je mag nooit in
aanraking komen met uitlaatgassen
van een auto, want dan vervliegen
ze en sta je, om zo te zeggen, in
je hemd!"
Dat noch het een, noch het ander
waar is, weten we nu wel.
Vergelijken met de katoenen en
zijden kousen van vroeger is moeilijk,
want wij stellen thans andere eisen.
De nylons zijn beslist sterker aan de
voet: in de kousenmand liggen geen
dameskousen. Maar ladderen is de
nylon kous meer eigen dan de katoe
nen en zelfs meer dan de kunstzijden
kousen, waarvan het bovendien ge
makkelijker was de ladders zelf op
te halen. De grootste dienst die de
nylon ons bewezen heeft, is, dat ze
kwetsbaar en moeilijk te repareren is,
zodat we maar vlug nieuwe kopen
en de geladderde weggooien.
Wat de eerste Amerikaanse cadeau
tjes beloofden is dus niet bepaald
waar geworden: het is niet neerge
komen op levenslang één onverslijt
baar paar dragen, maar op levenslang
nieuwe kousen dragen.
Thans zijn de naadloze nylons meer
ïn zwang gekomen, vooral jonge
meisjes houden ervan, want het lijkt
of ze met goed verzorgde, egale, blote
benen lopen.
De laddervrije naadloze kous blijkt
echter niet te voldoen. In plaats van
een ladder, komt er een gat (en niet
zo'n kleintje) in de kous, dus dat is
van de regen in de drup. Bovendien
is dit soort kousen stug en hard.
De crêpe nylonkous, die in Scandi
navië allang een gewoon artikel was,
vond hier alleen maar aanhangsters
onder vrouwen, die meer prijs stel
den op warmte, pasvorm en levens
duur, maar die zich niet met mode
overwegingen ophielden. Nu zijn er
echter crêpe-nylons op de markt, die
speciaal ontworpen lijken voor de
modieuze jonge vrouw. De kous heeft
een matte glans en de elastische draad
schijnt minder vlug te breken.
Men zou denken, dat tegenwoordig
werkelijk iederen nylons draagt, maar
by een marktonderzoek, in Amster
dam gehouden, kwam aan het licht,
dat 52 pet. van de ondervraagde vrou
wen nog steeds katoenen kousen
draagt. De argumenten, die werden
aangevoerd ten gunste van katoen
waren:
de kousen zijn sterker, hebben een
betere pasvorm, dragen prettiger,
draaien niet, zijn gemakkelijk aan
te trekken, maken het been slanker,
zijn van boven rekbaarder en zijn
beter afgewerkt.
Tenslotte (maar dat zullen wel
stemmen van de oudsten geweest
zijn): katoenen kousen staan netter,
anderen zien, dat men een kous draagt,
zij passen beter bij de leeftijd.
Daarom is een landelijk secretari
aat nodig waar iedereen met alles
terecht kan. „Misschien zouden we
ook zo het zuiden bereiken" hoopt
mevrouw v. d. Kerk; „noch in Bra
bant, noch in Limburg, noch in Zee
land is er een huisvrouwenbouwad
viescommissie. In Friesland is het
fantastisch. Daar heeft men al pro
vinciale vertegenwoordiging". Na
tuurlijk gebeuren er ook wel eens
dingen, die men graag anders had ge
zien: dat ze daar niet aan gedacht
hebben! wordt er dan gezegd. Maar
de commissie kan niet eisen, zij ad
viseert alleen. Bovendien wordt zij
niet overal bijgehaald; fabrieken en
verzekeringsmaatschappijen vragen
geen advies. Het zou ook een onmo
gelijke opgav.e worden voor alle te
bouwen woningen advies te geven; er
zouden meer commissies moeten ko
men, die wij dan gaarne met onze er
varingen ten dienste zouden zijn.
Die ervaringen zijn zeer uiteenlo
pend, neem bijvoorbeeld hoogbouw;
daarin is natuurlijk Rotterdam ex
pert. Wat mevrouw v.d. Kerk van
hoogbouw vindt? „Wij hebben de
mond vol van „privacy"; er wordt
gejammerd over geluidhinder in flats
maar men vergeet, dat die in de oude
re huizen ook te vinden was. Natuur
lijk maakt het mij woedend dat som
mige flatbewoners om tien uur 's
avonds de wasmachine laten draaien;
men is nu toe aan het opvoeden van
de mensen. Maar het al te ver door
gevoerde isolement is nu ook zo ide
aal niet. In Denemarken was ik eens
veertien hoog in een flatgebouw. Hat
isolement was daar compleet. Je ziet
er zelfs geen vogel meer. IJselijk ge
woon
Nu ligt het aan ons zelf of we een
al te hoge kousenrekening hebben. In
de consumentengids troffen wij en
kele aanwijzingen, die helpen de ny
lons een langer leven te verschaffen:
Let in de eerste plaats op de dikte
van de draad. Dunne kousen van 20
denier zijn veel kwetsbaarder dan
dikkere van 30 denier.
Voorts is het van belang de juiste
maat van voet en been te weten.
Ga met de hiel tegen de muur staan
en meet de afstand van muur tot
het einde van de langste teen.
En meet het been vanaf de grond,
waarop u staat, zonder schoenen,
tot aan de hoogte van de jarretelle.
Hierbij moet worden opgeteld: 10
cm voor zeer dunne benen, 12 cm
voor gewone benen, 15 cm voor
bijzonder dikke benen.
Geregeld wassen na elke keer dra
gen blijft aanbevolen. Na het was
sen ophangen aan de boord, nooit
ophangen in de buurt van een
warmtebron en opbergen op een
donkere plaats. Men doet er ver
keerd aan de nylons binnenste
buiten te dragen. De tricotsteek is
van buiten glad, van binnen gerib
beld en daarom geeft de binnenkant
meer kans op haken.
Het verhaaltje van die uitlaatgassen
was niet helemaal uit de lucht gegre
pen: het is natuurlijk niet zo, dat
iemand die juist een stroom van uit
laatgassen passeert, opeens blote be
nen heeft. Maar het smeltpunt van
nylon is heel laag dus er kan door
de warmte wel een steekje smelten.
Zo is ook een stofje hete sigaretteas
genoeg om een ladder te veroorzaken.
Het gebruik van handschoenen bij
het aan- en uittrekken van de kousen
is een verstandige raad, maar die
wordt toch nooit ter harte genomen
door vrouwen, die van opschieten
houden.
Het liefcte cocktailhoedje, dat men zich denken kan, bestaat
uit een kapje van langharig bont, waarin veertjes met lange
b-igzame schachten zijn gestoken. Bij het minste zuchtje wer
velen de veertjes en wapperen als vaantjes om het hoofd. Model
Kamphuis en Govers, Amsterdam.
In deze heerlijke, ruime
mantel met capuchon is het
mogelijk de winter dapper
tegemoet te treden .Neerge
slagen, ligt de capuchon als
een flatterende shawl om de
hals. De garnering bestaat uit
vier rijen stiksels.
(Nina Ricci)
Ten tijde van de kunstzijden kousen
was naadloos niet in tel. Naadloze
kousen hadden geen mindering, maar
werden in model geperst en dat
maakte het been niet slank, vonden
wij toen.
Amerikaanse vrouwen en
meisjes zullen binnenkort
met een nieuw snufje op
het terrein van de haar-
verzorging kennis kunnen
maken. In de Verenigde
Staten is n.l. een haardro
ger op de markt gekomen,
die door inworp van een
geldstuk wordt ingescha
keld. De automatische
haardrogers zullen worden
geïnstalleerd op slaapza
len van meisjeskostscho
len, in ziekenhuizen en in
richtingen of bedrijven,
waar vrouwelijk personeel
werkzaam is.
Voorzover wol niet reeds
een van de meest elastische
textielsoorten was, is hier
aan nog een extra „rekje"
toegevoegd, door een be
drijf in Rochester, Ameri
ka. Door de moleculaire
structuur van de wol te
veranderen, heeft dit wol
weefsel zeer sterke stretch
eigenschappen gekregen,
volkomen gelijk aan be
paalde synthetische vezels,
maar dan met behoud van
de beroemde eigenschappen
van wol.
Goed nieuws dus voor
hen, die voor bescherming
tegen hitte of kou het bes
te wilden dus wol
maar een beetje afgunstig
keken naar die handige,
kleine stretch kledingstuk
ken van synthetische ve
zels.
Melkbekers mogen om
vallen en met jus mag ge
morst worden, als in ons
land eenmaal tafellakens te
koop zijn, die op dezelfde
wijze „behandeld" worden
als die, welke dezer dagen
te zien waren in La Ri-
nascente, het grootste wa
renhuis van Milaan. Daar
in Italië morsten we op
zettelijk met rode wijn en
olijfolie op de tafellakens
zonder dat deze vloeistof
fen sporen op het laken
achterlieten.
De Scotchgard-behande-
ling, die deze Italiaanse
tafellakens in de fabriek
hadden ondergaan, omgeeft
elk afzonderlijk vezeltje
van de katoendraad met
een microscopisch dun
laagje fluorchemische stof,
die zowel water- als olie
achtige vloeistoffen af
stoot. Daardoor blijft de
vloeistof op het laken lig
gen, wachtend tot zij er
wordt afgenomen of wordt
afgevloeid.
De met Scotchgard be
handelde lakens blijven
hun speciale eigenschap
pen behouden, ook als zij
meermalen worden gewas
sen.
De Amerikaanse huis
vrouw kan thans eten ko
ken zonder haar pannen
vuil te maken. Daartoe
koopt ze diepgevroren soe
pen en complete maaltij
den verpakt in een nieuw
soort polyester zakken, die
ze in een warme oven of
in heet water warmt. Voor
het opdienen heeft men
alleen de zak te openen en
de soep en maaltijd in de
borden te gieten.
In Engeland is gebleken,
dat men daar de voorkeur
geeft aan kaas met
ogen, u weet wel, de gaat
jes waarmee de kaas
zoals sommige mensen wel
eens beweren ons ligt
aan te kijken.
Als gevolg van de voor
keur voor gaatjeskaas zijn
de fabrikanten van gesmol
ten kaas in Engeland er
zelfs toe avergegaan hun
produkten te verpakken
in materiaal, waarop een
kaas „met ogen" staat af
gebeeld.
Wij hebben nog niet ge
hoord, dat de Nederland
se huisvrouw, die elk jaar
grote hoeveelheden kaas
voor het gezin koopt en
wat betreft het uiterlijk
van de kaas toch ook wel
een bepaalde voorkeur zal
hebben, de mening van
haar Engelse zusters deelt.
En wat de mannen betreft:
die letten waarschijnlijk
toch op andere ogen
