,maar Britse infanteristen
verjoegen sterk Afrikakorps
!a
Ll
en vragen
om aangepaste liturgie
AVIA
zware
te
zwaar?
matador
!de slag om!
el alamein i
Moh. Yamin
overleden
Precies 20
jaar geleden
Na jaren studie naar
een eigen ritus
Rommel moet terug naar Egypte.
Hele prijzenpot blijft staan.
„BETON EN BIER"
13
Fanfaremuziek
Groot gebrek
Nu: premie van f 500
„Geen terugtocht"
Gemotiveerde oplossing
331231132213
VRA U
HORLOSIEMAKER
IN KAAPSTAD
NA DIE BESTE
HORLOSIE, IS
DIE ANTWOORD,
NEEM DAN
lichter dan zwaar,
pittiger dan halfzwaar.
DAGBLAD COBOUW (Hot vakdagblad voor da bouwwereld)
13
DAGBLAD DE STEM VAN VRIJDAG 19 OKTOBER 1962
53
op leven en dood vechtende Groot-Brit-
tannië, besefte echter des te beter wat
er bij El Alamein op het spel stond. Hij
gaf opdracht dat de Britse linies aldaar
zo snel en goed mogelijk moesten wor
den versterkt. Churchill deed meer. Hij
maakte de positie van Malta hechter en
zorgde er persoonlijk voor dat troepen,
die ook maar even in Engeland of elders
gemist konden worden, naar Afrika wer
den gestuurd. Churchill zorgde er te
vens voor dat de commandant van het
Britse achtste leger, waarin onder meer
ook de Nieuwzeelanders en Canadezen
vochten, generaal Ritchie, werd ver
vangen door een vrij onbekende com
mandant, generaal Bernard Montgome
ry.. Het eerste wat Montgomery deed
was alle officieren bijeen roepen en
deze mannen duidelijk maken, dat de pe.
riode van terugtrekken voorbij was.
„Wij staan hier bij El Alamein en blij
ven hier staan tot wij krachtig genoeg
zijn om op te rukken. En dan is er geen
terugtocht meer mogelijk", zo zei
Montgomery.
Generaal Montgomery volgt de opmars
van zijn troepen tijdens de roemruchte
gevechten rond El Alamein.
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••«•«,-
„De Engelsen hebben bij El Alamein in Egypte een offensief in
gezet met een zeer sterke troepenmacht. De aanval van de Britten,
ingeleid door een bijzonder zwaar artilleriebombardement en gesteund
door sterke pantserstrijdkrachten, neemt nog in hevigheid toe. Het
Afrikakorps vraagt dringend om versterkingen, mein Führer", zo
rapporteerde in de nacht van 23 op 24 oktober 1942 thans dus
twintig jaar geleden generaal Keitel aan Duitslands opperste veld
heer, Adolf Hitler. Keitel, een ja-knikker van de ergste soort, greep
een stafkaart van het Egyptische front en spreidde deze op een tafel
uit. Hitler, die in gedachten verzonken temidden van enkele staf
officieren voor een enorme kaart van het Russische front stond, keurde
zijn generaal nauwelijks een blik waardig. Toen draaide hij zich om
en blafte: „Eerst uitgebreider rapporten afwachten. Rommel moet
zo spoedig mogelijk terug naar Egypte, die zal de Britten wel mores
leren".
Inderdaad, sinds generaal-veldmaar-
schalk Erwin Rommel in maart 1941
met twee pantserdivisies naar Tripolis
was gestuurd om de totaal door de Brit
ten verslagen Italianen te helpen, had
de „woestynvos", zoals Rommel wel
werd genoemd, zyn superieuren verrast
met verscheidene indrukwekkende suc
cessen. Nog in 1941 had hy de Engelsen
teruggedreven en was hy een heel stuk
naar de Egyptische grens opgerukt.
Rommel had weer grote gebieden moe
ten prysgeven, maar in mei 1942 had hij
zyn offensief hernieuwd en was in en
kele maanden met zyn troepen tot El
Alamein, op nauwelyks honderd myl
van Alexandrië, opgerukt.
Daar was hij op een dergelijke zware
tegenstand gestoten, dat zijn opmars tot
staan was gebracht. Indien Rommel er
in zou slagen de Britse tegenstand bij
El Alamein te breken, dan lag de weg
naar Egypte het Suez-kanaal incluis
en zelfs het gehele Nabije Oosten voor
de Duitse troepen open.
Het spreekt vanzelf-dat Hitier- buiten*
gewoon was ingenomen met de presta
ties van deze generaal, die al sinds jaar
en dag lid van de nazi-partij was. Hitier
haalde Rommel, die in de zomer van
1942 naar Berlijn kwam om een behan
deling in een ziekenhuis te ondergaan,
eerst naar zijn hoofdkwartier en bedolf
hem onder de eerbewijzen. Ook de mi
nister van propaganda, Goebbels, sloeg
munt uit de successen van deze gene
raal: van het bezette Noorwegen tot
diep in Rusland zongen Duitse soldaten
het schone lied „Deutsche Panzer rol
len in Afrika vor." Goebbels haalde
Rommel ook vbor de microfoon. Op 3
oktober zei Rommel in Berlijn tegen
over buitenlandse journalisten: „Wij
zijn niet naar El Alamein gekomen met
het idee, dat wij vroeger of later zullen
worden teruggeslagen. U kunt er op re
kenen, dat wij zullen vasthouden wat
wij eenmaal hebben."
Tegenover zijn naaste medewerkers
toonde Rommel zich overigens wat min
der zelfverzekerd. „Wij hebben groot
gebrek aan benzine. In Italië liggen
grote voorraden benzine en oorlogsma
teriaal opgeslagen, maar de Italianen
durven deze niet naar de overkant te
brengen. Men zou de Italianen moeten
dwingen hun oorlogsvloot in de strijd te
brengen", zo zei Rommel in de eerste
dagen van oktober tegen majoor-gene
raal Johann Cramer, een van zijn di
visiecommandanten. „Als men mij twee
of drie complete divisies stuurt, kan ik
Egypte veroveren. De Führer schijnt al
leen belangstelling te hebbed voor het
Russische front."
Generaal Franz Halder, de chefstaf
van het Duitse leger in die dagen,
gag de zaak precies zo- „De Führer
heeft Rommel een maarschalkstaf en
een paar medailles gegeven", zo
schreef hij in zijn dagboek, „maar
hij had beter een paar divisies naar
Afrika kunnen sturen. Hitier blijft
weigeren de operatie „Hercules", de
verovering van Malta, uit te voeren.
Hij meent dat hij Malta wel kan uit
hongeren en dat Rommel ook zonder
•Hercules" Egypte wel kan bezetten."
Halder en Rommel hadden beiden gelijk.
ler jac* aheen troepen naar Afrika
gestuurd om zijn bondgenoot Benito
Mussolini te helpen; verder interesseerde
net Afrikaansei avontuur hem weinig; hij
had hoofdzakelijk interesse voor de vor
deringen aan het Oostfront
Winston Churchill, de premier van het
De anti-tank-kanonniers in de woestyn.
Op de achtergrond staat een door de
„woestijnratten" vernielde Duitse tank.
Voor de inzender met het minste aantal fouten
wordt deze keer een premie beschikbaar gesteld
van f 500.
Laat de kans om een aantrekkelijke geldprijs
te winnen niet voorbijgaan! Een bedrag van
f 320,45 vult de sociale pot aan tot f 261.988,03.
Ondanks een respectabel aantal inzendingen is
er ditmaal géén prijswinnaar. Daarom een extra
grote prijzenpot voor de vierde ronde, namelijk
f 3.042,22.
Canadezen, Australiërs, Grieken, Zuid
afrikanen en Brits-Indiëers de saillant
geleidelijk dieper. Verscheidene Duitse
tegenaanvallen werden afgeslagen.
Nadat op 2 november het veroverde
terrein van mijnen was gezuiverd; ruk
ten zware tanks op. Rommel ijlde
terug naar Egypte en bezwoer het Duitse
opperbevel versterkingen te zenden. Het
was echter al te laat, het Britse achtste
leger de woestijnratten was niet
meer te stuiten. De Duitsers verloren
de grote tankslag bij Al Aqqaqir en sloe
gen op de vlucht, hun Italiaanse bond
genoten hulpeloos in de woestijn achter
latend. Het keerpunt in de oorlog was
bereikt. In de nacht van 7 op 8 novem
ber landden Britse en Amerikaanse
troepen aan de kust van Marokko en
Algiers en bezetten binnen enkele weken
geheel Frans-Noord-Afrika tot aan de
grens van Tunis toe. Het vluchtende
Afrikakorps zat toen tussen twee vuren.
Terwijl generaal Rommel, wiens ad
ministratieve slordigheid het Duitse op
perbevel tot wanhoop bracht, zijn tijd
in Duitsland doorbracht in een zieken
huis en later bleef aandringen op het
zenden van meer troepen, nam de Britse
kracht bij El Alamein steeds meer toe.
Afgezien van beperkte offensieven, die
van beide zijden werden ondernomen,
bleef het vrij rustig in de omgeving van
El Alamein. Terwijl de Duitse radio vrij
geregeld „Sondermeldungen" met fan
faremuziek bracht over de Duitse op
mars in Zuid-Rusland en de successen
van de Duitse U-boten? kwam er van
het front in Egypte weinig nieuws. Het
Britse achtste leger bereidde zich voor
op de grote sprong voorwaarts.
De grote strijd om Egypte begon op
vrijdag 23 oktober 1942, des avonds om
half tien. Britse kannonnen, die over een
frontbreedte van ruim zes mijl met een
onderlinge tussenruimte van 23 meter
stonden opgesteld, openden een zwaar
bombardement op de gehele diepte van
de vijandelijke stellingen. Twintig minu
ten lang werden het Afrikakorps en tal
van Italiaanse regimenten onder een
dichte granatenregen bedolven. Het was
een nacht met prachtig maanlicht. Toen
na twintig minuten het gebulder van de
kanonnen wegstierf ging de infanterie
tot de aanval over; in de maanlichte
nacht konden de soldaten alles duidelijk
onderscheiden. De sector van zes mijl
frontbreedte bevond zich in het noorden
van de veertig km brede frontlijn tussen
El Alamein en de Qattara Depressie
(zoutmoerassen)die het Nijldal dekten.
De wijze van aanval en plaats waren
een volkomen verrassing voor de Duits-
Italiaanse troepen. Net die sector was
het sterkst met troepen bezet, twee
Duitse infanteriedivisies, een pantserdi
visie, een Italiaanse pantserdivisie en
twee Italiaanse gemotoriseerde divisies.
Indien Montgomery in het centrum de
aanval had geopend, zoals de Duitsers
hadden gehoopt, zouden deze troepen
zijn gebruikt om de oprukkende gealli
eerden in de flank aan te vallen- Mont
gomery echter liep* niet in die val en
opende zijn offensief in het noorden,
waar de Duitsers en hun bondgenoten
slechts een frontale tegenaanval konden
ondernemen.
De wyze van aanvallen het maken
van een opening voor de infanterie door
het afgeven van spervuur dateerde uit
de laatste jaren van de eerste wereld
oorlog en was sindsdien in onbruik ge
raakt. De opzet slaagde, de vyandelyke
linies werden danig toegetakeld. Daarna
kwamen er al weer een verrassing
voor de Duitsers en Italianen geen
tanks naar voren, maar infanteristen,
die ruim baan moesten maken voor de
tanks. Na soms zware stryd werden
verscheidene vijandelyke steunpunten
opgeruimd en de volgende dag waren by
een frontbreedte van zes myl de vyan-
delijke steunpunten en mynenvelden tot
een diepte van vier myl opgeruimd.
In de volgende dagen maakten Britten,
De Britse infanteristen veroveren de woestyn nadat de Duitsers met spervuur
zyn bestookt.
„Er is geen sprake van een terug
tocht, geen millimeter. De overwinning
of de dood-", telegrafeerde Hitler in de
eerste dagen van november aan Rom
mel. Toen dit telegram de generaal be
reikte was het Afrikakorps echter al op
de terugtocht. Eind november vloog
Rommel naar Duitsland om Hitier te
vertellen, dat hij alle Duitse troepen uit
Afrika moest weghalen. ,,U bent een
lafaard en een defaitist" schreeuwde
de „Führer" schuimbekkend, „generaals
die in Rusland dergelijke voorstellen
hebben gedaan, heb ik tegen de muur
laten zetten".
Rommel kon de opmars van het Britse
achtste leger echter onmogelijk stuiten.
Hij sloot zich later aan bij de Duitse of
ficieren die Hitier uit de weg wilden
ruimen. Nadat dit komplot in juli 1944
was mislukt, behoorde ook Rommel tot
de door Hitier verdachten. Hij kreeg de
keus tussen een executie zonder meer
of het plegen van zelfmoord met een
eervolle staatsbegrafenis. Rommel koos
het laatste...
I kwartje per kolom
4 kotommen f I.-
A. De omstandigheden, waarin de man ver
keert, zijn geheel onbekend. Het is denk
baar, dat hij moeilijk aan sigaretten kan
komen. Ook is het denkbaar, dat hij met
roken wil stoppen. Er is geen voorkeur
mogelijk (3).
B. In het eerste geval mint men de zeil-
sport; in het tweede geval heeft men
bewondering voor het doek, het tuig, van
dit schip. Beide woorden zijn hier mo
gelijk (3).
C. Een ronde kom is nooit prettig voor
vissen. Van „niet beter willen" zou dus
nooit sprake kunnen zijn. Bovendien heb
ben vissen geen verstand of geheugen,
alleen instinct. „Niet beter weten" past
hier dus het best (1).
D. Aangezien er bij ons maar één zon is,
zegt men bij voorkeur het zonnetje (2).
E Het woord post betekent zowel de brie
ven, kaarten, enz., als de postbode. Deze
man wordt nat. maar wat hij onder zijn
cape heeft niet. Beide woorden kunnen
dus van toepassing zijn (3).
F. Zeven personen zijn in aantocht. Zelfs
al kwamen er acht mensen aan, dan kon
men evengoed „ach" roepen, als uiting
van schrik (1).
G Deze vlinder kan nog ontsnappen, zodat
„heb" hier het best gezegd kan worden (1).
H. Het gaat hier kennelijk om gerepareerde
schoenen (let op de labels). Beide gevallen
zijn mogelijk (3).
I. Koffie hoort warm te zijn. Gezien de
gelaatsuitdrukking van de man in het
geruite pak en de toon, die hij aanslaat,
zal deze koffie wel lauw zijn (2).
J. Bliksem en donder worden we niet tege
lijk gewaar. Aangezien we op het plaatje
de bliksem zien, is alleen „zie" hier
mogelijk (2).
K. Schiet op betekent: maak dat je weg
komt, ga heen. Pas op wil zeggen: let op.
wees op je hoede.
Pas op klinkt vriendelijker, bezorgder dan
schiet op. Het meisje is op haar stelten
machteloos en zij is bang het poesje, dat
kopjes geeft, hetgeen duidt op aanhanke
lijkheid, te bezeren. Pas op heeft derhalve
de voorkeur (1).
L. Het Is niet zeker, dat het gezegde van
de vrouw betrekking heeft op de toestand,
waarin het gewas nu verkeert. Van bloeien
of groeien is niet veel te zien. Er is geen
voorkeur mogelijk (3).
BELANGRIJK! Deze puzzel „Wat
zegt u?" verschynt elke vrijdag.
De inzendingen moeten uiterlijk de
volgende dinsdag om 24 uur in het
bezit zijn van „Wat zegt u?", post
bus 2500, Amsterdam.
Alleen door de P.T.T. gestempelde
briefkaarten zijn geldig. De prijs
winnaars krijgen direct oericht.
De uitslag en toelichting worden
in de volgende publikaties bekend
gemaakt.
Js,
i
1
i b
l
c
l
1 O
l
l
l
1 F
1
1 r
1 G
1
l
1 H
1
i i
1
i
l
-1
i k
I
mm
1
-J
OOST-ROZEBEKE.
Over 't beton zal ik u maar niet te
veul schrijven. Ge begrijpt natuurlijk
al, wat ik meen: 't beton uit de Wet
straat. Och.och, als ze, jaren terug,
de Wet in de Wetstraat es 'nne keer
consciëntieuzer hadden toegepast, wat
hadden er veul serieuze accidenten
voorkomen kunnen worren. Jaren gele
den heb ik al es 'nnen employé, die
op dat regeringsgebouw „werkte" ho
ren zeggen: vandaag of morgen zakt
bij ons d'n bazar in mekaar. Awel:'t
is zover gekomen, en diejen employé
Verscheidene concilievaders uit
Afrika, Zuid-Amerika, het Nabije
Oosten en Indonesië hebben in ge
sprekken met de Romeinse redac
tie van het Katholiek Nederlands
Persbureau met behoud van hun
anonimiteit hun verlangens en
wensen geuit op het gebied van de
liturgievernieuwing. Uit de ver
klaringen van de bisschoppen
blijkt, hoe verschillend de behoef
ten van hun diocesen zijn en hoe
daarom ook hun wensen verschil
len. Zij zijn echter allen één in
hun verlangen naar meer bevoegd
heid voor de bisschop. Dit ver
langen wordt duidelijk gehono
reerd in de voorstellen, die de
voorbereidende commissie voor de
liturgie aan het concilie heeft
voorgelegd.
Een Afrikaans Concilie-vader uit Kon
go drukte op bondige wijze als volgt zijn
mening uit:
Er moet vooreerst grondig gestudeerd
worden op de oorspronkelijke betekenis#
van de liturgische feesten, anders wordt
de aanpassing op verkeerde wijze ver
richt. In sommige kerken van Leopold-
stad zijn pogingen gedaan om de litur
gie van Goede Vrijdag aan inheemse
gewoonten aan te passen; men kwam tot
een paraliturgische plechtigheid, geïn
spireerd op de gewoonten bij doden
verering der Bantoes. De rouwgezangen
rond Christus' levensgroot beeld maak
ten diepe indruk op de bevolking. Doch
het uitgangspunt was verkeerd, daar de
essentie van de Goede Vrijdag-liturgie
niet is het treuren over de dood van
Christus maar wel de triomf van het
kruis.
Een tweede belangryke opgave is het
bestuderen van de inheemse gezangen
dansen en gewoonten. Deze moeten
angstvallig uitgezift worden om te be
palen wat dienstig kan zyn in een
Christelyk ritueel. Wanneer deze twee
elementen grondig bekeken zyn, wat
jaren van studie zal vragen, kan men
over een eigen ritus denken. Het ge
bruik van de landstaal komt dus op de
derde plaats en hangt af van de eerste
twee factoren.
Wat het gebruik van de volkstaal in
de huidige liturgie aangaat was de
Afrikaanse prelaat van oordeel, dat een
bredere vrijheid op dat gebied een on
middellijke oplossing zou zijn; daardoor
kunnen de gelovigen inniger deelnemen
aan het liturgisch leven.
Een andere bisschop uit Afrika, die te
maken heeft met het massaal toedienen
van Sacramenten stelde een vereenvou
diging voor van de sacramentele for
mules bij het uitreiken van de communie
en het toedienen van het Vormsel.
Een bischop van Guatemala zeide over
de voorstellen voor de liturgische her
vorming, dat het formulier der H. Mis
voor zijn gebied niet zo dringend om
hervorming vroeg, ook niet de invoe
ring van de volkstaal. Zeer dringend
echter had hij behoefte aan invoering
van de volkstaal in de toediening van
de Sacramenten, omdat de Sacramen
ten als het H. Doopsel en het huwelijk
alsmede de begrafenis van de christen
vaak de weinige gelegenheden vormen,
waarin deze met de kerk in aanra
king komt. De praktijk der waarne
ming der plichten is vaak ook door
het gebrek aan priesters zeer ge
ring.
De bisschop was ook volkomen voor
stander ervan, dat de bisschoppen in
zijn streken meer bevoegdheden kregen.
„Meer nog dan de bisschoppen in Euro
pa, die zich kunnen laten gelden, wor
den wij sterk afhankelijk gehouden," zo-
verzekerde hij.
(Advertentie)
vraag een
horloger
in Kaapstad
naar het beste
horloge,
het antwoord luidt,
Mgr. van Bekkum s.v.d., bisschop van
Ruteng op Flores, en een bekend voor
vechter voor aanpassing der liturgie aan
de plaatselijke eisen in de missielanden,
was voor een gesprek onbereikbaar,
maar zijn standpunt is bekend.
Hij meent, dat het louter passieve
bijwonen van de mis voor het echte
cultische gevoel, dat de nieuwe Christen
vaak uit het heidendom meebrengt, arm
zalig, om niet te zeggen, primitief is.
Mgr. van Bekkum lanceerde enige tijd
geleden een reeks wensen tot aanpas
sing van de liturgie aan de bestaande
cultusvormen en overname daarvan in
de liturgie. Hij achtte dit zelfs absoluut
noodzakelijk.
Als algemeen beginsel voor de ere
dienst moet z.i. gelden, dat hij waar
achtig zij, dat zijn vormen geen his
torische overblijfsels of formalismen,
maar werkelijk maatschappelijke, socia
le akten van de eredienst zijn: echte cul-
tushandelingen. In verband hiermee wa
re het interessanten van de allergrootste
betekenis eens te onderzoeken in hoever
het gemis aan begrijpelijkheid en aan
passing in onze eredienst invloed op de
godsdienstige onverschilligheid en op de
overgang naar piëtistische sekten of naar
het commuisme uitgeoefend heeft.
(Advertentie)
met onbreekbare veer/',.
De Indonesische regeringsradio heeft
woensdagavond meegedeeld, dat de mi
nister van Voorlichting, prof. Moh. Ya
min, is overleden. Hy was 59 jaar en
reeds enige maanden ziek. Verleden
week werd hy opgenomen in een militair
hospitaal.
Behalve minister van voorlichting was
Moh. Yamin in het Indonesische kabinet
tevens plv. premier, minister voor spe
ciale zaken en coördinator tussen de
regeringsinstanties. Hij speelde een rol
in de revolutie van 1945 en heeft sedert
dien vele ambten bekleed. Onder andere
was hij verscheidene keren minister, o.a.
van justitie.
Mr. Moh. Yamin was één van de voor
naamste grondwettelijke adviseurs van
president Soekamo. Kort geleden was hij
uit New York teruggekeerd te Djakarta.
In New York was hij lid van de Indo
nesische delegatie bij de alg. vergadering
van de V.N.
Moh. Yamin heeft enige boeken ge
schreven over de geschiedenis van Indo
nesië en over filosofie en hij heeft als
voorzitter van de nationale Indonesische
planraad meegewerkt aan de opstelling
van het eerste Indonesische economische
acht jarenplan, dat verleden jaar in wer
king is getreden.
mag van geluk spreken, dat 'm jaren
geretraiteerd is, en stillekes zat te
rentenieren buiten Brussel, as d'n ba
zar in mekaar zakte. Och, wa zal ik
u zeggen? Wij geloven 't wel in ons
goei Belzjiekske, net zo lank tot we
de kasseien op onze kop voelen. En,
weet ge wat ge nu gaat beleven? As
de slachtoffers begraven zijn en as de
reddingsbrigade in den stammenee zit,
zullen ze zich excuseren met: ,,'t les
ons fout nie, dat er nie meer gered
zijn. Wij wisten nie, of ze „Hulp!" of
„Au secours!" riepen. „De taairuzie
is veul importanter as de zorg voor
de openbare gebouwen.
Da's over d'n beton, nou over 't bier.
Ge weet, beter as ik, dat ze uw goei
stadje Bredade bierstad noemen.
Er mot daar, met de bierfessten 'nne
straffe pint gepakt zijn. Niks tegen.
Bier is goed voor de maag en inge
wanden, zeggen ze hier. Ik heb 'nne
kameraad, die, jaren lank, vieze ge
zichten heeft zitten trekken van 't
maagzuur en de branderigheid..sinds
'm drei pinten bier per dag is gaan
pakken, springt 'm weer gaten in de
hicht..Maar, ge hebt doen voorkomen,
of de Bredanaar de strafste bierdrin
kers zijn van heel Nederland en Bel
gië en daar protesteer ik, als Vlamink,
tegen. Gaad 'nne keer naar Diest. Ge
hebt daar nog veul één-teug-drinkers.
Ge kunt u daar wassen in 't bier.
Bierdrinken zit ons Vlamingen in 't
bloed, van de middeleeuwen af. Hebt
gij nooit gehoord van de Sinjoor Frans
de Vriendt? Best mogelijk. Ze noem
den hem meestentijds ook Frans Flo-
ris. Nu zijt gij er, niewaar? De be-
beroemde Vlaamse schilder, die door
z'n kunst vermogend was geworren, zo
danig vermogend dat 'm in hoog aan
zien was geraakt bij de groten van 't
land, de edele ridders van 't Gulden
Vlies, en dat die 'nne straffe pint
wisten te pakken zult ge ook wel 'rine
keer vernomen hebben. Frans was
zelfs bevriend met de prins van Oran
je, met de graven van Egmont en
Hoorn en veul anderen. En die gingen
heel gemeenzaam met hem om. Maar
nie met z'n wijf, juffrouw Clara, want
die gedroeg zich tegenover deze heren
zeer onbeleefd. Het was haar hetzelfde
of zij de gravinnen van Egmont en
Hoorn of haar dienstboden uitschold-
En dat zat 'm allemaal in de straffe
pinten bier en wijn, die er op die vro
lijke bijeenkomsten gepakt werden.
Maar Frans Floris dronk op beminne
lijke wijze, om der wille van de
smeer en zo werd 'm, hetgeen gij Ne
derlanders noemt, 'nnen beroepszuiper.
Daar hij dan beroemd was om z'n
fantastisch bierzuipen, werden er veul
zjaloers van hem. Op 'nnen goeien dag
kwamen zes Brusselse zwelgers naar
Antwerpen, allenig om Frans z'n drink-
vermogen, waarvan ze gehoord hadden
op de proef te stellen. Ze wilden zich
met hem meten, sjuust gelijk gij Hol
landers dat met mekaar in 't zwemwa
ter of op de bokspodiums doet. Floris
startte buitengewoon flink, vermits hij
reeds drei Brusselaars, voor de maal
tijd halverwege gevorderd was, onder
de tafel gedronken had De andere
drie hielden het 'n hele ti.id uit, maar,
vermits de strijd hun te 'lang duurde,
begonnen er twee te lallen. Als ge niet
weet, wat lallen wil zeggen, moet ge
'nne keer, 's zaterdags of 's zondags,
bij ons in de Wellekom komen luisteren.
Dat lallen deed de moed van Frans
Floris toenemen. Hij werkte ook die
twee met 'nnen groten Frankfortsen
beker onder de tafel. De leste, die
(Advertentie)
sjs-.V
TT
't langst had volgehouden, moest ten
leste onzen Sinjoor wel als meester
beschdUwen. Luistert hoe hij dat deed.
Bij het verlaten van de stammenee,
toen hij met Frans naar buiten stapte,
liet Floris, op de plaats, waar zijn
rijpaard gereed stond, 'n grote kan
bier brengen, die hij met z'n twie
handen moest vasthouen, om zijn een-
teugse kunst te tonen. Hij dronk z'nnen
overwonnen kampioen toe, door de kan
met één teug te ledigen. Hij deed dat,
swens dat 'm op een been stond.
Durft gij hem dat in Breda nadoen?
Dan besteeg hij zijn wit paard en reed,
in den nacht, als 'nne triomfator naar
z'n huis. Ge ziet: in dieje tijd konden
de kunstschilders meer as enkel klad
deren. Maar daarmee was 't nog nie
gedaan, zulle. Op 'nnen avond, in 't ge
zelschap van de hoofdmannen en gilde-
broeders van de lakenwevers in Ant
werpen en ze zeggen dat het er meer
as zestig man waren dronk Frans Flo
ris zestig maal tegen zij twie keer.
Z'n leerlingen en die waren bij zulke
zwelgpartijen altijd present, hebben het
getuigd. Maar, ze hebben ook verteld
dat ze Franske moesten ontkleden, hem
z'n schoenen en kousen uittrekken en
in bed stoppen. Maar, ge moogt van
van mij aannemen, dat Franske zelf
de meeste last had van z'n een-teugse
dronken, want juffrouw Clara schold
hem voor al wat lelijk en vulgair was.
Want alle zuiplustige dienaren van
Bacchus bleven graag in zijn gezel-
snhap.
Gelukkig, dat er nooit 'n een-teugs
concours tussen u en ons gehouden
zal worden.
SUSKE VAN TESTELT
(Advertentie)
Voor een gratis proefabonnement COBOUW, POSTBUS 1067, DEN HAAG
