Fouchet, Frankrijks laatste
„onderkoning' van Algerië
Ondernemend lid va
Journalist wen
openluchtrecht
trekkende magistratuur
Een der oudste getrouwen
van generaal De Gaulle
Houthakkers êiT]
vissers krijgen
recht (en straf)
j thuisbezorgd j
Zonder enig commentaar
LEIDING
BOETE
WENS
RESULTAAT
ZWARE TAAK
De beste
man
zwaarste
ERVARING
Zuid-Korea: lange
zwarte lijst
RESERVE
NAAM
HOOGTIJ
VERKLARING
'ss
(Eigen buitenlandse dienst)
Het is menselijk begrijpelijk, zij het dan ook niet erg heldhaftig, dat
verscheidene Franse persoonlijkheden, die door de Franse regering
werden uitgenodigd om lid te worden van het overgangsbewind in
Algerië ,voor de eer hebben bedankt. De een omdat hij, om in bijbelse
termen te spreken, een os gekocht had welke hij moest gaan bezichtigen
de ander omdat hij een vrouw getrouwd had; maar niemand kwam
recht voor de waarheid uit door te zeggen: bedankt voor de eer, maar
het is me daar te gevaarlijk- Natuurlijk heeft men tenslotte voldoende
mensen bij elkaar gekregen en daaronder figureert dan op de eerste
en voornaamste plaats de persoon van de laatste gouverneur-generaal
van Algerië, Christian Fouchet, die zich bereid getoond heeft om
deze uiterst moeilijke en gevaarlijke post te gaan bekleden.
Gelijk men weet was de 50-jarige
Christian Fouchet tot heden gezant in
Denemarken. Hij lost thans de generale
gedelegeerde van de Franse regering in
in Algerië. Jean Morin. af. Met de titel
van Hoge Commissaris neemt hij thans
;'is laatste in een lange rij van gouver
neurs het bestuur van Algerië voor de
beperkte overgangstijd op zich. Men
neemt aan, dat Fouchet na deze over
gangstijd de post van Hoge Commissaris
over Algerië zal verwisselen voor die
van de eerste Franse gezant bij de on
afhankelijke Algerijnse staat.
Het is geen benijdenswaardige taak,
V'elke Fouchet op de schouders genomen
heeft. Hem wacht een ware Sisyfus-
arbeid. Hij staat onder de ernstigste be
dreiging van de zijde van de OAS. wier
obcf Salan zichzelf tot opperste mili
taire en burgerlijke bevelhebber van Al-
gerië benoemd heeft. Tegenover zich
weet hij de Algerijns-Franse nationalis
ten, de kolonisatoren; daarnaast weet hij
-ten omgeven van morrende officieren
on weerstrevende, opstandige beambten.
y°or die post had generaal de Gaulle
nacrdaad een man met energie en tact,
ct menselijk begrip en zakenkennis no-
oen scheidsrechter, die zich loyaal
öan ^et verdrag van Èvian en aan de
bevelen van de Franse president zal
houden. Juist omdat Fouchet al deze
eigenschappen bezit, werd hij uitgeko
zen. Ook omdat hij tot de oudste Gaul
listen behoort, tot de kleine groep van
oude medewerkers, op wie de president
met vertrouwen kan rekenen.
Fouchet is eigenlijk tegelijk met de
Gaulle Gaullist geworden. Als reserve
officier van de luchtmacht verliet hy op
17 juni 1940 heimelijk het ineengestorte
Frankrijk. Een dag voor de Gaulle kwam
hij in Londen aan om daar verder tegen
de Duitsers te vechten.
In de eerste oorlogsjaren vocht hij in
het verband der Vrije Franse Strijd
krachten, werd vervolgens oorlogscor
respondent bij de beroemde 2e tank
divisie en werd afgericht als valscherm
springer. Generaal de Gaulle haalde hem
uit de troep en belastte hem met diplo
matieke vertrouwelijke taken. Na mis
sies in Italië en de Sovjet-Unie te heb
ben verricht, werd hij gezantschapsraad
in Moskou, geaccrediteerd bij de voor
lopige Poolse regering, diplomatiek ge
delegeerde in India, en tenslotte consul-
generaal in Calcutta. Toen de Gaulle
in 1947 zijn eenheidsbeweging RPF
stichtte, verliet Fouchet de diplomatieke
dienst en ging hij in de politiek. Hij werd
lid van de leiding van de Gaullistische
Beweging en in 1951 als afgevaardigde
van een Parijse kieskring in het parle
ment gekozen.
Toen in juni 1954 Pierre Mendes-Fran-
ce een regering vormde, trad Fouchet op
42-jarige leeftijd toe als minister voor
Tunesische en Marokkaanse Zaken, zulks
op speciale machtiging van de Gaulle.
Nadat Mendes-France de eerste schre
den tot de zelfstandigheid van Tunesië
gezet had, maakte Fouchet dit grootse
werk af. Met Mendes-France trad hij
in 1955 af. Bij de eerstvolgende verkie
zing werd hij geslagen en keerde hij in de
diplomatieke dienst terug. Nadat de
Gaulle in 1958 de macht overgenomen
had, befioemde hij Fouchet tot gezant
in Kopenhagen. Een tweede voorname
taak was zijn benoeming tot voorzitter
van het studiecomité voor de bestudering
van de politieke eenwording der EEG-
landen. In dit comité verdedigde Fou
chet het plan-de Gaulle van het „Euro-
DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 31 MAART 1962
DE jongen had zich schuldig gemaakt aan kleine winkel
diefstallen. Hij kon kennelijk geen snoepgoed laten
liggen. De winkelier was naar de „Koninklijke Cana
dese Bereden Politie" gegaan en die had het doorgegeven
aan de politierechter toen die in het afgelegen dorp
kwam. In gezelschap van de politieman ging de rechter
naar de winkelier en ontbooc
doener en diens moeder. Er
Een visser heeft kreefte-
vallen uitgezet in het verbo
den seizoen. Jack White, de
op enluchtr echterbehandelt
de zaak tegen deze overtre
der bij gebrek aan een ge
rechtsgebouw in het dorp
Reef's Harboureenvoudig op
de kade. Een trapleer is de
rechterszetel.
politierechter ter plaatse er
jongen kreeg een berisping,!
wegens diefstal. De moeder
schuwing. „Als mij zou blij
Je jeugdige boos-
rerhoor sprak de
jnlucht recht. De
ïrd niet vervolgd
ernstige waar-
uw verantwoor-
/oor uw zoon niet
ïn, moet de Staat
overnemen, be
lt dat betekent?"
begreep het: ont-
de ouderlijke
Dat vooruitzicht
lokte haar alles
behalve aan en ze
beloofde de reizende
politierechter beter
op haar zoon te let
ten. Met die belofte nam de rechter ge
noegen en in de beste harmonie scheid
de hy van gedupeerde, verdachte, de
moeder en de politieman.
Een paar dagen later troffen wij die
politierechter in Reef's Harbour, waar
hij op de kade zitting hield in de open
lucht daar er in het dorp geen voor
rechtszaal geschikt lokaal is. Hy had
weer een brigadier by zich. De boosdoe
ner was een visserman, die in de verbo
den tijd kreeftenvallen had uitgezet en
toen betrapt was. Een kist diende als
„groene tafel", een houten trapje als ze
tel voor de rechter.
Er kwamen geen toga en geen par
ketwachter aan te pas. Er was wel enig
publiek, dat was gaan zitten op een
paar kreeftenvallen. De visserman kreeg
een fikse uitbrander en nog iets, ver
moedelijk (maar zeker weten we het
niet) een redelijke boete. Alles ging
gemoedelijk maar niettemin waardig.
En politierechter, politieman, boosdoe
ner en publiek namen in goede harmo
nie afscheid van elkaar.
VXfeer enige tijd later zagen we die
politierechter „aan het werk" in
Woody Point. Ditmaal niet in de open
lucht, doch in een miniatuur-rechtszaal-
tje, een der kleinste van Canada. Ook
„binnenshuis" was er geen sprake van
een toga of ander „vlagvertoon". De
zitting was simpel, bijkans prettig en
niettemin beslist „edelgestreng".
had een journalistieke klank voor ons.
Ja, inderdaad, hij was vroeger journa
list, maar sedert een paar jaar vervult
hij het ambt van politierechter. Toen
wij een bevriende Nederlandse magis
traat iets vertelden over White's werk
zaamheden ,zei hij: „Maar dan is die
Canadese politierechter geen lid van
de staande magistratuur en evenmin
van de zittende magistratuur. Ik zou
hem willen indelen bij de „trekkende
magistratuur".
Deze „indeling" was niet zo vreemd
als hij op het eerste gezicht scheen.
Want Jack White's ambtsuitoefening
brengt met zich mee, dat hij werkelijk
een „trekker" moet zijn. Zijn district
of „kanton" strekt zich namelijk uit
langs de vrij ruige noordwestkust van
Newfoundland en wel van Bonne Bay
tot de .Straat van Belle Isle, een af
stand van ca. 250 km. In dat gebied
moet Jack rechtspreken in de talrijke
vissers- en houthakkersnederzettingen.
Daar kan men hem tegenkomen in
dorpjes met schilderachtige namen als
Port-aux-Basques, Portugal Cove,
Belleoram, Oderin, Cape la Hume, Ba
reneed, Port-de-Grave en zo meer. Om
er te komen moet hij een druk gebruik
maken van vliegtuigen, boten en (in
de winter) sneeuwmobielen. En als hij
er is, moet hij luisteren, praten, over-
reden, overtuigen, schikken, regelen,
vermanen en straffen. Hij oefent zijn
ambt nog niet lang uit doch hij is in
middels al een legendarische figuur
geworden in de ogen van de mensen
in zijn kanton. Hij is tevens een ge
ziene figuur, want ook als „gewoon
mens" maakt hij vaak een praatje met
jong en oud. Dan geeft hij goede raad,
dan helpt hij de mensen bij de oplos
sing van huiselijke problemen, dan in
formeert hij naar de kinderen en de
zaken, kortom, dan is hij een goede
vertrouwde vriend, een jonge magis-
straat van de oude stempel. Zijn erva
ring als journalist komt hem goed te
stade, als het nodig is om zich te ver
plaatsen in andermans problemen en
moeilijkheden en om door te dringen
tot de kern.
Geen straf, maar een be
risping en een ernstige waar
schuwing voor de moeder, dat
is het recept van de reizende
rechter van Canada's ruige
noordwestkust. En de delin
quenten beschouwen de ma
gistraat niet alleen als een
vertegenwoordiger van de
rechterlijke macht, maar als
zen van hen, een man met wie
men kan praten.
Js Jack White niet op trek, dan
woont hij met zijn vrouw en drie
kinderen in een aardig modern huis
te Woody Point. Dan leest hij, denkt
hij, houdt zijn hobbies bij, studeert
hij en doet hij bovendien nog tal van
dingen sprookjes -chrijven voor
zijn kinderen bijvoorbeeld voor
zijn gezin en medeburgers. Thuis is
hij een verwoed lezer. Romans zowel
als wetenschappelijke en cultuurfi
losofische werken hebben zijn be
langstelling. Hij is dit terzijde
bezig met het schrijven van een boek
over de Newfoundlandse plaatsna
men en hun oorsprong.
Als men met hem praat, luistert hij
steeds aandachtig. Zelf spreekt hij
graag, bij voorkeur over wat hem het
liefste is: zijn gezin, zijn ambt en zijn
huis. Zijn kanton (vindt hij) biedt alles
wat de Rocky Mountains bieden en dan
bovendien nog de zee. Dit is hoge lof
uit Canadese mond! Hij is eerlijk en
heeft een onuitputtelijke belangstelling
voor alle mensen, die hij ontmoet.
Kortom, deze ex-journalist, trek
kende magistraat en openlucht-
rechter is een figuur zoals men
er nog maar weinig vindt in onze
tijd. Hij is modern en toch wel
dadig ouderwets. Hij is wars van
uiterlijk vertoon en toch een man
van gezag en een gewaardeerd
rechtsbedeler. Canada telt tal van
„trekkende magistraten", maar
Jack White behoort ongetwijfeld
tot de topklasse.
Daar komt het gerecht
In een motorbootje varen
rechter White en zijn helper,
brigadier Newcombe, naar een
dorp toe om de zaken die er
mogelijk op afdoening liggen
te wachten af te handelen.
In de jonge rechter komt ech
ter niet alleen de Wet aanva- j
ren, maar vooral: een man in
wie de mensen van dit harde
land vertrouwen hebben.
pa der Vaderlanden" tegen de oppositie
der vijf overige landen.
Bij de doorvoering van zijn moeilijke
missie in Tunesië in de jaren 1954 en
1955 steunde Fouchet vooral op zijn mi
litaire medewerker, overste De Guille-
bon, eveneens een vijftiger en een der
meest beproefde aanhangers van de
Gaulle. Na de opstand van Algerië be
noemde generaal de Gaulle de divisie-
generaal De Guillebon tot bevelhebber
van het moeilijkste Franse militaire
district Bordeaux.
Daar had hij het moeilijk omdat
in dit district talrijke valscherm
troepen gestationeerd waren. Nu
wordt De Guillebon naast Fouchet
opperbevelhebber in Algerië. De
Gaulle heeft wel zijn beste mensen
op de gevaarlijkste posten ge
plaatst.
De militaire junta in Zuid-Korea heeft
een „zwarte lijst" gepubliceerd met de
namen van 2904 gewezen politici en
regeringsambtenaren, die zich voor de
komende zes en een half jaar van alle
politieke activiteit dienen te onthouden.
Aan het hoofd van de lijst gaat ex-
president Syngman Rhee. thans in
ballingschap verblijvende op Hawaii.
Voorts komen erop voor oud-premier
John M. Tsjang, en de leider van de
oppositie tijdens diens bewind. Kim Do
Yoen.
In totaal zal het militaire bewind in
Seoel 4198 vroegere politici en regerings
ambtenaren politiek optreden in het
openbaar tot augustus 1968 verbieden.
Die politierechter bleek Jack. A.
White te heten. Was hy vroeger jour
nalist? vroegen wy, want zyn naam
Haroun Tazief is een voetballer
van een heel klein ploegje in
Valladolid in SpanjeHij is niet
eens zo'n beste speler en daarom
moet Haroun nog al eens op het
reservebankje zitten. Dat was ook
weer het geval in de kampioens
match, die tegen een naburige club
moest worden gespeeld. Het ging
Valladolid helemaal niet naar den
vleze. Een kwartier voor het einde,
juist toen een regionale radio-
omroep een reportage ten beste
begon te geven, was de stand 03
in het nadeel van Haroun's clubje.
Een van de spelers viel uit en
Tazief kreeg nu zijn kans.
De brave man had vijf minuten
nodig alvorens warm te zijn ge
draaid. Tien minuten voor het
einde van de match scoorde hij
echter zijn eerste doelpunt. Een
minuut later kopte hij uit een zeer
moeilijke positie een bal achter de
vijandelijke keeper en twee minu
ten nadien produceerde Haroun
waarachtig de gelijkmaker. De
supporters gingen geweldig tekeer.
De man van de regionale omroep
niet minder. Het toppunt werd
echter een minuut voor het einde
bereikt toen Tazief uit een on
mogelijke hoek op doel mikte en
roos trof. (43). Onmiddellijk
daarna was de wedstrijd afgelopen.
„Is me dat een kwartier
zuchtte Haroun.
Hij werd in de volgende drie
kivartier door de man van regio
nale omroep géinterviewd.
Een wielerclub je in de buurt
van Diksmuide was zeer onte
vreden over het gedrag van zijn
ploegleider, die er niet veel van
terecht bracht- De uitslagen van
de renners waren lamentabel en
daarom besloot het bestuur uit
te zien naar een kracht, die met
de jongens wel tot prestaties zou
komen.
Op een gegeven moment was
het dan zo ver, dat een man
was gevonden, die tegen een
zeer redelijk honorarium die
ploeg wilde leiden. De renners
kwamen met het bestuur teza
men en de nieuwe ploegleider
werd voorgesteld.
Zijn naam?
Mijnheer Champion.
„Ik ga zondag naar Rome", zei
de speler.
..Gij hebt vijfduizend lire boete",
zei Herrera.
„Waarom vroeg de voetballer.
„Gij had moeten zeggen ik
ga zondag Rome verslaan l"
Abbé Lesage is in de Franse
wielersport een befaamd man.
Hij is de enige priester, die re
gelmatig als jurylid optreedt
van grote wielerwedstrijden. De
abbé is zeer bijzonder bevriend
met de kopstukken uit het fiet
sende wereldje. In de afgelopen
jaren kreeg de pastoor reeds de
kampioenstruien van Jean
Craczyk, Jean Stablinsky en
Valentin Huot. Na afloop van
een van de laatste wedstrijden
aan de Azurenkust kreeg de
abbé nu ook de trui van Ercole
Baldini.,.. een wereldkam
pioenentrui nog wel.
.,Die draag ik alleen op hoog
tijdagen, onder mijn toog", zei
de pastoor.
In een voetbalmatch, die in liet
Franse Beaumont-sur-Sarthe werd
gespeeld wilde het maar niet vlotten.
De spelers scholden de scheidsrech
ter,die nog al wat blunders maakte,
de huid vol. Om de haverklap was er
iets aan de hand. Het hing de arbiter
ten slotte zo de keel uit, dat hij van
iVrr-Vi wa,1delde en naar huis ging.
Officieel was de wedstrijd gesehorst,
maar dat vonden de voetballers niet
plezierig. De spil van de bezoekende
club, die gewoon mee zou blijven
spelen, zou het fluitje hanteren. De
wedstrijd verliep zeer sportief en de
ploeg van de spil maakte in deze
periode de twee winnende goals.
Wilt Chamberlain is een van de
betere Amerikaanse basketbalspelers.
In de laatste wedstrijd scoorde hij
voor zijn ploeg meer dan 100 punten.
De verenigingsbestuurders moesten
hieraan iets doen, want door deze
100 punten te maken passeerde Wilt
in deze competitie de 4000 punten.
Om precies te zijn produceerde hij
4031 punteti voor zijn ploeg.
De bestuurders boden Chamberlain
een bal aan. waarop ..4000" geschil
derd was. Wilt nam het ding verrast
in ontvangst en zei ..Ik had nog
liever voor ieder punt een dollar ge
had".
Germain Reynier is voorzitter van
een voetbalclubje in Aix-en-Provcnce.
Hij is bovendien een feestneus. Ver
toevende in het café spreekt onze
Germain praktisch uitsluitend over
sport en logisch handelt hij zeer vaak
over de verrichtingen van zijn ploeg.
Tijdens zijn laatste herbergbezoek
was het helemaal raak, want Aix
stond voor de zeer belangrijke wed
strijd tegen een ploegje uit Marseille.
Wonnen de Marseille-boys dan moch
ten zij zich kampioen noemen. Werden
zij geklopt dan ging de titel naar
Tarbes.
,,Hmmm", zei Germain tegen de
cafévrienden. „Als wij winnen dan
zullen die mannen van Marseille niet
promoveren. Als we verliezen dan
kunnen wij zeggen, dat wij door die
knapen zijn omgekocht".
De wedstrijd eindigde 00.
De bijzonder schilderachtige heer
Helenio Herrera van „Internazio-
nale" blijft in het nieuws. Voor de
aanvang van elke ivedstrijd haalt
hij enkele streken uit, die hem in
de publiciteit brengen. Zo ook voor
de jongste ontmoeting van Rome
Inter.
..Waar gaat gij zondag heen
vroeg Helenio na afloop van dc
training aan een van zijn spelers.
Milaan-
San Rem©
jaar»
'fff Da;yct<<i
«j-6 Debrvyrtfc
Po bit*
>t$ Von
ro Po Me*
Pr .V^t-
powiÜcr
