SIGHT-SEEING IN SOMBER OOST-BERLIJN
U kunt dit
doen, zei
Schupo
De Afrikaanse literatuur
een enorme markt vinden
Interkerkelijk overleg in
Nederlands Nieuw-Guinea
BOEKENPLANK
iTotdusverre is blanke
auteur nog spreekbuis
Drie negerachtigeboeken
Zal Rusland
waarnemers
toelaten
Vriendelijke
kende
ZLjn lesje
uitstekend
aids kende I Dooi'gangspost Friedrichsl -as-
Geen reclames
Karl Marx
Voor wie?
Inwijding
Prisma-thrillers
Spreekuur voor
de spiegel
Vijfjaar voor
fantast uit
Zaamslag
Man van „B B."
weer in dienst
Imitatie
Moraliseren
Nkroemah
Graf van graaf
Cagliostro
gevonden
Belafonte op
„zakenreis
BIJVERWARMING
Lifter, pas op
uw duim
Ruimtevaart
DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 14 FEBRUARI 1962
(Van onze redacteur)
ze. De enige opening in de
muur. We zij.ii met ons busje
de westelijke slagboom gepas
seerd en staan nu op Oostduils
gebied. Een Vopo bekijkt de
paspoorten, neemt ze mee naar
een klein kantoortje in de
schaduw van de grote barrière.
Het wordt bewaakt door een man in groen uniform, dat angstig
veel lijkt op het uniform van de vroegere Wehrmacht. Laarzen
en koppel met metalen gesp. Uit de verte klinkt een zwak.
donker geluid. De klokken van de Gedaehtuiskirche op de
Kurfürstendam. Men hoort ze in Oosl-Berlijn als de wind uit
het westen waait.
Omdat we buitenlanders zijn acht journalisten uit Frankrijk,
België en Nederland is het ons toegestaan door het gat in de
muur te kruipen. De behandeling door de Vopo's is correct. In ons
gezelschap bevinden zich ook een Argentijn, een echtpaar uit Cali-
fornië en twee Amerikaanse piloten in uniform, die zich bij de M.P.
moesten melden alvorens ze langs de slagboom mochten.
Een Oostduitse gids komt de bus in.
Niet onvriendelijk, maar blijkbaar een
willige dienaar van het regime. Hij kent
zijn lesje. Wij zijn allemaal bijzonder
welkom in de Duitse Democratische Re
publiek. Ihr seit unsere verehrte Gaste.
Jawohl. We zullep de wederopbouw zien
in Oost-Berlijn, ondanks de muur die de
activiteiten van imperialisten en revan-
chisten bedoelt te weren.
De bus rolt door de Bebelstrasze. Links
en rechts winkels, maar nergens de naam
van een eigenaar. Er bestaat immers
geen particulier zakenleven in Oost-
Duitsland, geen concurrentie dus ook met
etalage-naijver en lokkende lichtreclames.
Op de gevels van sommige vooroorlogse
panden ontwaart men een rechthoek, die
lichter van kleur is dan de rest van de
muur. Het is de plaats waar vroeger
een reclamebord heeft gehangen.
„En hier," zegt de gids hij rukt
met een gebaar onze hoofden naar rechts
ziet u de Staatsopera. In de oorlog
verwoest, maar nu mooier dan voorheen
opgebouwd. Het trotse eigendom van de
werkende klasse.
Er rolt een stadsbus voorbij, oud en
groezelig. Op het balkonnetje staat een
jonge Vopo, karabijn op de schouder.
Hij wuift, maar laat ons raden naar de
intentie van die groet. Merkwaardige
ervaring deze rit. Sight-seeing in wat de
Oostduitsers het vrije Berlijn en de West
duitsers het grootste concentratiekamp
van Europa noemen. „We kunnen gemak
kelijker naar China reizen dan naar het
oosten van de stad," zei ons de vorige
avond e<?n gramstorige taxichauffeur. En
hij bevond zich toch maar twee kilome
ter van de Brandenburger Tor.
We rijden voorbij de Humboldt-univer-
siteit. Op het voorplein studenten, die
een vrij welvarende indruk maken. De
gids straalt over zijn hele gezicht als
hij in details treedt. Dit is het centrun)
van het ware humanisme, de tempel der
intelligentsia, waar de bloem van de Oost
duitse jeugd vertrouwd wordt gemaakt
met de exacte wetenschappen en met de
leer van Marx en Lenin, die de weg naar
de toekomst wijst
Hier een groot regeringsgebouw, daar een
ruïne en weer iets verder een open
vlakte. Oost-Berlijn bouwt, maar be
trouwbare cijfers wijzen uit dat West-
Berlijn tienmaal zoveel heeft gedaan. De
impuls van het particuliere initiatief ont
breekt in het oosten. Er is ook veel min
der verkeer. In West-Berlyn rijden zo
veel auto's dat de verkeersproblemen
even nijpend worden als in Amsterdam
of Parijs. Onze chauffeur echter heeft
weinig kans dat hy tegen de voorrangs-
>,West-Berlijn moet een vrijege
demilitariseerde stad worden"....
En wie dit zegt maakt de foto
duidelijk.
Een van onze redacteuren, die kor
telings Berlijn bezocht, had ook
de gelegenheid in het oosten van
de stad rond te kijken. Dit is het
relaas van zijn impressies.
regels zal zondigen. Hy kan maar door-
knorren.
Vrijwel in alle straten ziet men grote
affiches. Propaganda voor Ulbricht, waar
schuwingen tegen de vijandige bedoelin
gen van het Westen. „West-Berlin musz
eine freie entmilitarisierte Stadt werden."
Op de trottoirs is het druk. We pas
seren arbeiders die naar hun werk gaan,
huisvrouwen die aan het winkelen zijn.
Ze kijken naar de bus, zien dat we bui
tenlanders zijn. Sommigen glimlachen,
anderen houden het gezicht in de plooi.
Wat denken ze? Hoe zijn hun gevoelens
tegenover Ulbricht, die na de oorlog
meer dan drie miljoen ontrouwe onder
danen naar het westen heeft zien ver
trekken?
Dan zwenken we de Karl Marxallee
op, pronkstuk van het Oostduitse com
munisme, opvallend geïnspireerd door de
Sovjet-architectuur. Groot, wijds, in ze
kere zin imposant, maar akelig eentonig.
Een straat als een burgerlijk monument.
Een Belgische collega, die de kunst
verstaat vervelende dingen met een ple
zierig gezicht te zeggen, steekt naiefjes
de vinger op. „Heette deze Allee vroeger
niet anders?", vraagt hij. „Ja, ja," zegt
de gids, „Sie haben recht." En hij wil
overgaan tot de orde van de dag.
Maar Jean-Pierre geeft zich niet ge
wonnen. „Maar hoe heette ze dan toch
ook weer?',, zeurt hij.
De gids krijgt een kleurtje. „Stalin-
allee, meinen Sie." „Stalinallee." Dat
was het. Jean-Pierre kijkt alsof hij zo
juist Amerika heeft ontdekt. „Stalinallee.
Maar waarom is de naam eigenlijk ver
anderd?" Nu wordt het de gids 'toch te
gortig. „Op bevel van de regering," zegt
hij, „is het Karl Marxallee geworden."
Zijn toon en afgezakte wenkbrauwen ge
ven duidelijk te kennen dat het nu maar
uit moet zijn.
Het belangrijkste punt van het pro
gram hebben we nog voor de boeg. Een
bezoek aan het ereveld voor de Sovjet-
gevallenen in Berlin-Treptow. Russische
soldaten die in de slag om Berlijn zijn
gevallen liggen hier begraven. Twee grote
monolieten, waarop het embleem van sik
kel en hamer, markeren de entree tot
het eigenlijke ereveld.
Het wordt omzoomd door sarcofagen
met symbolen van de onderscheiden. Sov
jet-republieken. Öp een heuvel,, aan het
einde van het veld, staat het mausoleum
en daarop een gigantisch beeld van een
Sovjet-soldaat, een kind op de arm en
onder de voet het vertrapte hakenkruis.
Ereveld van de gevallen Sovjet
soldaten in Berlin-Treptow.
Een grote stilte staat op dit veld. En
even voelen we een huivering. Omdat de
wind guur over de vlakte waait, of om
dat achter dit geweld van stenen symbo
liek een sinistere werkelijkheid schuilt?
Monumenten voor de Russische sol
daten die in de strijd tegen Hitier het
leven lieten. Jonge mensen die voor
moedertje Rusland vochten en wier gra
ven bewaakt worden door de Oostduitse
regering. Door Walter Ulbricht en door
Hilde Benjamin, die het communisme
geënt hebben op de nationaal-socialis-
tische geestesgesteldheid en onder wier
wakend oog jonge Oostduitsers verder
marcheren. Ze dragen laarzen en worden
vertrouwd gemaakt met de cultus van
het vaandel. Met Jugendweihe en volkse
folklore, met het haten van landgenoten
en de waarde van brallende leuzen, die
het brein van de jeugd uithollen.
Gevallen in de strijd tegen het fascis
me... Het is waar. Maar voor wie moest
de Russische soldaat in 1945 marcheren
tydens de overwinningsparade op het
Rode Plein? Was het niet voor de tiran,
wiens naam eerder de Stalinallee sierde
en die nu in dezelfde mate verguisd
wordt als Hitier?
Met deze gedachten nog in het hoofd
staren we een kwartier later naar de
plaats waar de Führer in 1945 het leven
liet. De bunker van de Rijkskanselarij,
nu een flauw hellende heuvel, met gras
bedekt en afgezet met prikkeldraad. On
opvallende herinnering aan apocalyp
tische dagen, waarin het derde rijk in
vuur, rook en puin ten onder ging. Het
is ook een van de laatste dingen die
we in Oost-Berlijn te zien krijgen.
(advertentie)
De gids spreekt al een afscheidswoordje.
Hij toont zich uiterst welwillend. „Als
u opnieuw naar de D.D.R. wilt komen,"
zegt hij, „bent u te allen tijde welkom."
En dan staan we weer voor de slag
bomen in de Friedrichstrasze. Passen af
geven. Tien minuten wachten. En dan
zonder passencontrole West-Berlijn bin
nen. We worden door een vriendelijke
Schupo begroet.
„Ja," zegt hij, „u kunt dat doen."
Het is ons niet langer toegestaan
ons in hooghartige onverschillig
heid ten aanzien van het zwarte
werelddeel te hullen. Het stadium
van de vrijgekochte negertjes en
de melancholieke verhalen in mis
siebladen, hoe goed ook bedoeld,
zijn wij ontgroeid. Afrika dringt
met enorme kracht op de wereld
opinie aan. Dit gebeurt enerzijds
door nog heel vaak overtrokken
politieke aspiraties van zwarte lei
ders, die argeloos genoeg schijnen
te zijn om zich in roekeloze avon
turen met de Sovjet-Unie te stor
ten. Op dat punt geeft Afrika ons
zorgen. Niet op de manier zoals
men zich zorgen maakt over de
gedragingen van een eigenwijs
kind. Dat is nu voorbij. Wij moe
ten ermee rekenen dat Afrika
praktisch vrij is, zijn eigen weg te
kiezen. Harde feiten maken ons
dat duidelijk.
Het wordt daarom zaak voor ons, te
trachten de zwarte mens te begrijpen.
Deze brochure, geschreven door Jan
Meeuwsen, draagt als ondertitel: "Be
zinning op de voorlichting". De auteur
tracht dit opvoedingsvraagstuk te bena
deren vanuit de realiteit van het ge
zinsleven. Hij is niet zo bijster gelukkig
met de hooggestemde adviezen, die op
dit terrein vaak aan de ouders gegeven
worden. De seksuele voorlichting aan
het kind speelt namelijk altijd terug op
de huwelijksbeleving van de ouders. En
daaraan hapert nog wel eens wat. De
schrijver wijdt daarom oen deel van
zijn werk aan een bezinning op het hu
welijk van de ouders. Ten aanzien van
de directe voorlichting stelt hij veel ver
trouwen in het beschermend gezinskli
maat. Zijns inziens kan een belangrijk
deel van de voorüchtingsgesprekken ook
door anderen dan de ouders worden ge
houden. Met deze uitgave is het vraag
stuk natuurlijk niet opgelost. Wel wordt
een facet belicht, dat wellicht veelal te
weinig aandacht krijgt. Wij dachten:
pracht lectuur voor gespreksgroepen
van ouders.
(Uitg. Pax 's-Gravenhage).
A.G.
„Kamer 807", een thriller van de Ame
rikaanse huisvrouw Charlotte Armstrong
die af en toe haar meubeltjes eens géén
goede beurt geeft om te kunen schrij
ven, zoals Het Spectrum op de omslag
van dit Prisma-boekje laat weten, be
antwoordt naar onze smaak aan heel wat
eisen, die men aan dit soort verhalen
mag stellen. Het gegeven is eenvoudig
ijzingwekkende gebeurtenissen rond
een baby-sit in hotelkamer 807 van het
hotel Majestic te New York maar knap
uitgewerkt. Het verhaal blijft spannend
van begin tot eind, zonder dat men naar
een „dader" hoeft te zoeken.
Boeiend, maar minder flitsend ver
teld is „Het Geheim van de Drie Aapjes"
het vierde verhaal van Mignon G. Eber-
hart, nu in de Prisma-reeks verschenen.
Dit boek draagt meer het karakter van
de geijkte detective-roman. De intrigue
ontwikkelt zich rond de moord op een
schatrijke dronkaard, een moord, die ge
beurt, juist als zijn* tweede echtgenote
Elisabeth, te kennen heeft gegeven van
hem te willen scheiden. Natuurlijk wordt
zij voor inspecteur Friker verdachte num
mer één. Halverwege het boek kan men
al vermoeden wie de dader(s?) is, maar
het blijft spannend om te vernemen hoe
de schrijfster haar verhaal uitbreit. En
tenslotte blijkt men toch nog niet het
héle plot doorzien te hebben.
Dr. S.Sander, een Duitse arts, ver
zamelde in dit boekje een groot aantal
verstandige adviezen op hygiënisch en
medisch gebied voor opgroeiende meis
jes éLichaamsverzorging, kleding en
ontspanning komen achtereenvolgens
aan de beurt. Een en ander wordt nog
al apodictisch en in niet al te smeuïge
stijl verteld. Maar de teen-agers die de
moeite willen nemen, zo nu en dan
eens een van de pittige hoofdstukjes te
lezen, zullen er heel wat waardevolle
tips in aantreffen. Naar onze mening
zouden trouwens ook de ouders van op
groeiende dochters met deze lectuur
hun voordeel kunnen doen.
(Uitg. LANNOO-TIELT, Der Haag).
A.G.
Vertegenwoordigers van de Rooms-
Katholieke kerk en van de protestant
se kerken en zendingen in Nederlands
Nieuw-Guinea zyn bijeengekomen om
te spreken over het probleem van het
scheiden der arbeidsterreinen in prin-
cipieel-theologisch en praktisch-maat-
schappelijk opzicht.
Van missie-zijde waren onder meer
aanwezig de apostolisch vicaris in Hol-
landia, monseigneur Staverman en de
directeur van het centraal missiebureau
pater J. Verhoeven. Van protestantse
zijde waren onder meer aanwezig do
minee Rumainum, de voorzitter van de
algemene synode van de Evangelisch
Christelijke Kerk, en dominee Rigters.
secretaris van de Evangelisch Christe
lijke Kerk en tevens voorzitter van de
algemene contactgroep van zendings
arbeiders.
In de besprekingen kwam de wens
naar voren de vergadering te zien als
een vast contactlichaam dat op gere
gelde tijden zal vergaderen. Half maart
hoopt men weer bijeen te komen om
te spreken over het maatschappelijk
werk en over de taak van de ouders,
de kerken en het gouvernement op het
gebied van de onderwijsvoorziening in
Nieuw-Guinea.
Na de in Witmarsum en Oegstgeest
gelegde contacten wilde men ook in
Nieuw-Guinea komen tot een vorm
van interkerkelijk beraad. In oktober
van het vorig jaar werd de eerste bij
eenkomst gehouden, waarop enkele
praktische problemen ter sprake kwa
men. Men besloot gezamenlijk op te
treden bij het aanvragen van subsidies
voor de ontwikkelingsarbeid in het
binnenland. Voorts bleek toen al duide
lijk het verlangen om de inleidende be
spreking te doen uitgroeien tot een
geregeld en gemeenschappelijk overleg.
Daarbij zouden niet alleen praktische
doch ook principiële vragen aan de
orde moeten komen. Door omstandig
heden kon de tweede vergadering pas
eind januari worden gehouden.
De rechtbank in Gent heeft maandag
de 28-jarige Nederlander W. V. uit Zaam
slag (Zeeuwsch-Vlaanderen) veroordeeld
tot vyf jaar internering.
V., die het vorige jaar na een lang
durige achtervolging door de Belgische
politie werd gearresteerd, meldde zich
gekleed in het uniform van kapitein-arts
van het Belgische leger bij het Stuyven-
berg-ziekenhuis in Antwerpen voor ver
dere studie, zoals hij zei. Enkele maan
den hield hij zich in het ziekenhuis bezig
met het voorbereiden van operaties, die
hij ook bijwoonde. Toen een onregelma
tigheid werd ontdekt bij een aankoop van
boeken, vroeg de directie van het zieken
huis naar zijn identiteitspapieren. V. ver
dween echter onmiddellijk en nog
steeds in het militaire uniform liet
hij de benzinetank van zijn auto ver
scheidene keren bij pompen vullen zon
der te betalen. Om zich aan de politie
te onttrekken, verfde hij zijn haar en
kleurde hij zijn huid bruin. Eind mei
slaagde de politie er uiteindelijk in hem
in de Belgische plaats Oudenaarde aan
te houden.
Het onderzoek wees uit, .dat hij geen
enkele medische studie heeft gedaan en
slechts de lagere school heeft doorlopen.
Volgens een psychiatrisch onderzoek
lijdt hij aan ernstige geestesstoornissen.
V. zal waarschijnlijk worden uitgeleverd
aan de Nederlandse justitie. Ook in Ne
derland zal hij zich wegens verscheidene
overtredingen moeten verantwoorden.
(advertentie)
DROST-VERF-VENLQ*
Jacques Charrier, de tweede echtge
noot van Brigitte Bardot, is onder de
grootste geheimhouding weer in dienst
opgeroepen, aldus heeft het blad Paris
Presse bericht.
Volgens het blad is Charrier een week
geleden per legervliegtuig naar Algiers
overgebracht en ter observatie opgeno
men in de Maillot psychiatrische kliniek.
Waarom Charrier naar Algerië is over
gebracht is niet bekend, maar de acteur
was van het plan op de hoogte gebracht
en had er in toegestemd, aldus Paris-
Presse.
De 25-jarige Charrier kreeg in 1959 een
zenuwinzinking toen hij voor het eerst
werd opgeroepen. Zijn echtgenote ver
wachtte toen hun eerste kind, Nicolas.
Na de geboorte van de baby gingen
Charrier en B.B. uiteen.
Als hij door de legerartsen te Algiers
wederom ongeschikt bevonden zal wor
den voor de dienst, zal hij waarschijnlijk
voor goed uit militaire dienst worden
ontslagen.
Zoals steeds maakt alleen de kunst dit
mogelijk, speciaal de vertelkunst. Daar
om is het zo jammer, dat bij de enorme
opbloei van de negermuziek en de beeld
houwkunst uit Afrika, de Afrikaanse let
teren zo stiefmoederlijk bedeeld zijn. Er
is nog maar zeer weinig echte neger
literatuur. Nog steeds is het hoofdzake
lijk ,,de blanke man", die uit naam van
de neger spreekt. Maar mengt zich in de
kakofonie opeens een neger-auteur, dan
zwijgt de rest verbaasd en is onthutst
door de zuiverheid van het nieuwe ge
luid. Een Afrikaanse letterkunde, zo zij
werkelijk zal ontstaan en dit is iets waar
aan ik niet twijfel, zal een geweldige
markt in het westen vinden. De kwes
tie-Af rika" wordt met zoveel tumult in
ons blikveld gebracht, dat wij er een
voudig niet voorbij kunnen, kennis te
nemen van alles wat enigermate ver
klarend kan werken.
Tot op dat ogenblik moeten wij hopen
dat de westerse auteurs die voor de
Afrikaanse bevolking spreken, dit met
oprechtheid en liefde doen. Zolang de
neger een rol speelt in romans zijn de
gevaren dat wij ons een volkomen ver
keerd beeld van de neger scheppen niet
bijzonder groot. Anders wordt het, wan
neer een blanke auteur probeert door de
ogen van de neger te bekijken, om op
die manier een boodschap aan de blanke
wereld te brengen. In het beste geval
zal het resultaat een imitatie zijn.
Het vlot geschreven „brievenboekje"
van de Oostenrijker Michael Horatc-
zuk, getiteld „Een neger in Europa"
(Uitg. Lannoo, Tielt-Den Haag) is dan
ook zulk een imitatie geworden. Horatc-
zuk laat een in Europa studerende ne
ger brieven schrijven aan zijn missio
naris in Afrika. In deze brieven ontleedt
de neger uiteraard met behulp van
vergelijkingsmiddelen uit zijn eigen,
vroegere leven het bestaan van de
Europeanen.
Horatczuk speelde het klaar om op
deze manier een neger-achtige satire
te schrijven op ons hedendaagse leven,
doch zijn eigenlijke doel was het, te
moraliseren. Vandaar dat zijn neger-
student een eigenwijs kereltje is gewor
den, met de schyn-argeloosbeid van een
geroutineerde predikant. Het ging Ho
ratczuk dan ook niet om de neger, maar
om de critiek welke hij in negervermom
ming kon spuien. Hoe intelligent hij dit
pok doet, de vorm is irriterend, waar
door het boekje zyn doel mist.
Een tweede boekje heet „Het zwarte
meisje Mokeba", eveneens bij Lannoo
uitgegeven. Hierin vertelt Ronald Ross
over het avontuurlijke leven van de
eerste zwarte verpleegster. Een histo
rische roman, zou men dit met een
weidse term kunnen noemen. Het is
prettig geschreven maar alweer: afge
leid van de werkelijkheid en dus niet
het geluid van de neger zelf.
Een derde „Afrikaans" werkje waar
op wij de aandacht willen vestigen is,
alhoewel evenmin van Afrikaanse huize,
een constructieve bijdrage aan ons be
grip van Afrikaanse toestanden. Het is
geschreven door Mark Grammens en het
behandelt de figuur van Kwame Nkroe
mah. de president van Ghana, die
voortkwam uit een negerstam, een reeks
diploma's in Engeland verwierf en in
wie men wel de leider van geheel Afrika
ziet. Een fascinerend carrièreverhaal,
authentiek en eigenlijk geheel nieuw
omdat het hier de wordingsgang betreft
van een ideaal, in handen van een
wilssterke, intelligente figuur met wie
men rekening moet houden.
Ook dit boekje verscheen bij Lannoo.
Het vertelt niet alleen vele persoon
lijke bijzonderheden over Nkroemah,
doch onthuld ook iets over zijn politieke
aspiraties. Helder begrip van wat het
vrijheidsideaal in de geest van de Afri
kaanse broeders betekent wordt door
dit boekje, dat de critiek niet uit de
weg gaat, bevordeiyi.
ANTONIN WERNER
Het stamhoofd en de tovenaar,
vrouwenhandel en verkapte slavernij
zijn elementen die mede de leefsfeer
van de neger bepalen. Hoe verwerkt
zijn gevgel al dit bizarre? De neger
literatuur zou daar antwoord op kun
nen géven.
(Illustratie uit „Kwa
me Nkroemah", uitg.
Lannoo, Den Haag).
In een pastorie in Montefogno di San
Loo, bij Pesaro in Italië, is een docu
ment gevonden waarin een aanwijzing
wordt gegeven omtrent de ligging van
het graf van „graaf Cagliostro" oftewel
Joseph Balsamo, de beruchte zeventien-
de-eeuwse alchemist. Het document
draagt de ondertekening van een gees
telijke. genaamd Filippo Natalini die
verklaart de begrafenis van „graaf Cag
liostro" bijgewoond te hebben „onder de
bergtop precies op de plaats waar de
legers van Florence de rots van San
Loo tijdens het .beleg van 1500 bestorm
den.
Joseph Balsamo, die van 1743 tot 1795
leefde, heeft op zijn vele wereldreizen
ook Nederland bezocht. Hij was in Pa
lermo geboren en vluchtte uit Sicilië
toen hij werd gezocht voor een aantal
misdrijven.
Op Rhodos liet hij zich onderrichten
in de alchemie. Hij wist zich in de Mal-
thezer orde in te dringen en verkreeg
aldus toegang tot de voorname families
in Rome en Napels. Op zijn reizen bracht
hij allerlei wondermiddelen zoals levens
elixer en liefdespillen aan de man. Zijn
succes bij de vrouwen was groot. Hij
werd tijdelijk in de Bastille gevangen
gehouden en tenslotte in Rome ter dood
veroordeeld wegens ketterij maar het
vonnis werd veranderd in levenslang. Hij
stierf in de gevangenis van San Leo.
De Amerikaanse negerzanger Harry
Belafonte is vertrokken naar Tunesië,
waar hij tien dagen zal doorbrengen en
besprekingen zal voeren met Bourguiba
en Afrikaanse studenten.
Belafonte, die zal worden vergezeld
van zijn vrouw en twee kinderen, zal
eerst enkele dagen in Zwitserland door
brengen. Hij is speciaal cultureel advi
seur van president Kennedy's zogenaam
de vredeskorps en sponsor van de Afri
kaans-Amerikaanse studentenstichting.
Belafontes Tunesische reis is evenwel on
officieel. Het is een idee van Habib Bour
guiba jr., Tunesië's ambassadeur bij de
Verenigde Naties.
(advertentie)
Ook voor alleenwonenden
en als
een Coleman oliehaard
Reeds voor f 208.-
'n Vofmaakt
III K begrip in
olicstook
Verkrijgbaar bij de erkende handet
Een jonge Deen heeft maandag onder
vonden dat liften gevaarlijke kanten
heeft.
Toen hij op een weg even buiten Es-
fa jerg, Jutland, de bestuurder van een
aanrijdende auto op de klassieke wijze
verzocht om hem mee te willen nemen
stak hij zijn duim zover uit dat die
werd geraakt.
De jongeman moest naar een zieken
huis worden gebracht, waar bleek dat
zijn duim gebroken was. Een half uur
later verliet hij Esbjerg per trein
Russische functionarissen hebben laten
doorschemeren, dat westerse correspon
denten wellicht toestemming zullen krij
gen getuige te zijn van de eerstvolgende
Russische lancering van een ruimteschip.
Als de bewering juist blijkt te zijn,
zal het volgens westerse waarnemers te
Moskou, een ingrijpende wijziging bete
kenen in de Russische gedragslijn met be
trekking tot het Russische ruimte-onder
zoek.
Alle lanceringen van ruimtevaartuigen
in de Sovjet-Unie zijn in het diepste ge
heim tot stand gebracht terwijl officiële
bekendmakingen pas na een geslaagde
lancering worden uitgegeven.
