VOO Stalingrad- (nu pompeus en 70 km lang Neandertaler was toch niet zo'n erge rabauw Vlamii nieuwe Slag van 160 dagen Eerherstel voor primitieve grotbewoners Randgeme MET JNTOURIST" DOOR DE SOVJET-UNIE (3) MAMAJEW-HEUVEL HERINNERINGEN METAMORFOSE TE POMPEUS Duur leven GEZINSLEVEN EEN AVONDJE Spiritualistisch genezer voor rechtbank November 1961: 8622 woningen Hij had last van reumatiek 6 DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 17 JANUARI 1962 6 7 Duizenden Engelsen 1 legenheid gebruik gein; Het is tijdens de k front in België, oni grote optimist zijn o blemen, die het land hebben gezet, nu in zullen krijgen, alleer de CVP op haa te maken aan die v Neen, zo gemakkelfjk hoofd van Brussel heen. na het kerst- en nieuw van de minister van Bi; Het eerste wetsontwer king op de afbakening grens. De lezer zal z dat ook dit project h« heeft verwekt, onder m met de vraag of Moeskr telijk Franstalige kantor Vlaanderen ligt, nu al Waalse provincie Henegc de en of het kanton L hiervoor, in het Vlaamj plaatsje kon krijgen. Het tweede taalontwei nog heel wat méér gev| ten. Naar dit onderwerp deeld worden in een mas die allemaal een verschi zouden krijgen- Voor de bieden bestaat er natuur lijkheid- Daar wordt de r zelfsprekend de admin Doch naast die eentalig zag het ontwerp Gilsoi nog als gebieden met statuut: de Brusselse ag staande uit negentien ge zogenaamde „randgemee' Brusselse agglomeratie \j pe van de tweetaligheid aarzelt de minister nog dene formules om dit t vaardbare principe in de zetten., en te doen eer Het allermoeilijkst ble vraagstuk voor wat mei werp ,,de randgemeentei zijn gemeenten, die niet Brusselse agglomeratie toch binnen de tweetalige om de hoofdstad gelegen gemeenten had men nu der systeem uitgedacht: moesten ook c,Je gemee zijn. Maar men wilde ai zelf de keuze van de taa trekkingen met de opei overlaten. De ambtenare van de openbare dienst ook een voldoende kennis de taal moeten bezitten. Het drama schuilt .nu zich onder die elf randg Waalse en acht Vlaamse betekent dat in acht over na uitsluitend Vlaamse gt concessies worden gedaa niem aantal Franstalige Walen, en dat in ruil d waardige faciliteiten wore de Vlamingen, die zich in se randgemeenten: Watc Brakel en Ter Hulpen tigd. Dit aspect van het taa de meeste Vlamingen n lalr geweest. Weinigen he waarom een dergelijk, i nauwelijks toepasselijk en slachtig systeem moest dacht. Dat ook de Walen zouden worden dergelijke doen, zij het dan maar ii ten, leek als tegenargum overtuigend. U de scePtici het bij hadden, werd na de ee raad reeds duidelijk. De ad«1n het irnmers de drie Waalse gemeent van de „randgemeent Toen de Russische legers onder bevel van de maarschalken Rokossowski en Zjoekow bij Stalingrad dat we ondanks zijn nieuwe naam in dit stuk maar zo blijven noemen tot de grootscheepse tegenaanval overgingen, zag generaal Paulus de ernst van de situatie onmiddellijk in. De Duitse opperbevelhebber seinde naar Berlijn, dat hij met 320.000 man dreigde te worden ingesloten. Maar van de Fiihrer kwam de order, dat de stad in geen geval mocht worden ontruimd. Inmiddels had de beruchte Siberische ivinter zijn intrede gedaan. Temperaturen van 40 graden Celsius brachten een ernstige stagnatie in de Duitse aanvoer en ravitaillering teweeg en zij leidden tot een falikante mislukking van Monsteins' ontzettingspogingen. In de zwaar gehavende stad ontbrandde toen een meedogenloze strijd, welke later overging in de gevreesde onderaardse ,,rattenoorlog,, Honderdzestig dagen duurde de dramatische ondergang van het Zesde Duitse Leger, het keerpunt van de oorlog aan het oostelijke front. Maar wat tonnen brandbommen en fosforgranaten, explosies van inslaande mortiergranaten, vlammenwerpers, uiteen spattende handgranaten en gierende projectielen uit de stalen lopen van de T 34'ers en Panters een plaats nagenoeg van de aardbodem hadden doen wegvagen, herrees „full speeden in alle glorie het nieuwe Stalingrad, thans Wolgogradherdoopt. - -1 -.1 Het is eigenlijk niet meer dan een schaars met jonge bomen en struikge was bedekte zandbult in de bizarre steppevlakte. Het is ook stil op de Ma- majew Kurgan, doodstil. Uit de richting van het onafzienbare, kale niemands land aan gene zijde van de Wolga waait een frisse oostenwind. Terwijl on ze ogen het weidse panorama van stad, rivier en achterland aftasten, on dergaan we een vreemde sensatie. Het is enkel maar het besef, genaderd te zijn tot de plaats, waar negentien jaar geleden de meest afgrijselijke episode uit de hel van Stalingrad werd ge schreven. ,,Wat zich hier in de laatste oorlog heeft afgespeeld, is met geen pen te beschrijven," zei Eugen Tsjistakow, on ze Russische confrater. „Nergens ter wereld is zo verbitterd, ja zo fanatiek slag geleverd als waar we nu staan. Hoe dikwijls deze strategisch ongetwij feld zeer belangrijke Mamajew-heuvel alleen al in de maanden december 1942 en januari 1943 van bezetter wisselde, valt zelfs bij benadering niet te zeggen." Maanden is men in deze omgeving aan het werk geweest om de sporen van de oorlog uit te wissen, doch herhaaldelijk wordt de bevolking van Stalingrad nog geconfronteerd met lugubere taferelen. Als de gure winden uit de Kazakstaan- se steppen het zand hoog doen opstui ven, geeft de Mamajew Kurgan tal van griezelige herinneringen aan de openbaarheid prijs: uniformresten, schoenen, messen en door en door geroeste wapens. Wat in deze thans zo verlaten omge ving nauwelijks opvalt, zijn de ontelba re granaatsplinters. Zij blijven altijd zichtbaar en men hoeft slechts te buk ken en met de handen door het mulle zand te woelen om er dertig veertig op een vierkante meter te verzamelen Na de gevechtshandelingen in 1943 telde men gemiddeld tweeduizend scher ven op een vierkante meter. Op de top van de Mamajew-heuvel heeft een herdenkingsmonument zijn plaats van bestemming gekregen. Het is een van de honderden oorlogsgedenk tekens, die in Stalingrad de gedachte aan de hel van weleer levendig houden. Dit massagraf, dat in zyn uitwendige vorm zeer sober is gehouden, maakt grote indruk. Op de achtergrond ont waart men een stenen vrouwenfiguur. ,,Zij is het symbool van het vader land," zegt Eugen. Daarvoor zien we keurig onderhouden bloemperken, een palmboompje en een marmeren gedenk plaat met inscriptie, geflankeerd door twee prachtige bloemenkransen. Zij zijn daar neergelegd door een arbeidersde putatie uit de Oeral en door afgezanten van een vlooteskader uit Rostow aan de Don- Dat de slag om Stalingrad aan hon derdduizenden het leven heeft gekost, is in niet geringe mate te wijten ge weest aan foutieve militaire beslissin gen. Men is het er zo langzamerhand over eens, dat er zelfs kapitale blun ders zijn gemaakt, die dan voornamelijk op rekening van wijlen Adolf kunnen worden geschreven. Zowel voor Rokos sowski als voor Hitler was Stalingrad een prestigekwestie, maar dan nog speurt men naar een tastbaar motief voor die krankzinnige hitleriaanse uitla tingen als: ,,Wir werden nie kapitulie- ren!" of ,,Wir werden kaempfen bis zum letzten Atemzuge!" Deze orders werden nota bene losgelaten op een moment, dat er voor de Duitsers niets meer te halen viel. Het waren immers nog maar de in lompen gehulde en half bevroren res tanten van het eens zo trotse Zesde Duitse Leger, die in januari 1943 tegen stand boden aan de Russische troepen verspreide eenheden, die met handgra naten en geweren in spelonken, riolen en kelders en tussen de brandende puinhopen voor hun leven vochten. Op 3 februari 1943 gaf de zojuist tot veldmaarschalk bevorderde Duitse op perbevelhebber Paulus zich met 91.000 manschappen, 2500 officieren en 24 ge neraals aan de Russen over. De hon derdzestig dagen durende strijd had de verliezers meer dan tweehonderdduizend doden gekost.. Wie nu, negentien jaar later, naar Stalingrad komt, gelooft zijn eigen ogen niet meer. De plaats, waar eens de aar de onder een tomeloos oorlogsgeweld verschroeide en waar letterlijk geen stean op de andere bleef staan, heeft een onvoorstelbare metamorfose onder gaan. Wat aan het verschrikkelijke ver leden herinnert, zijn enkel de monu menten. Amerikaanse technische advi seurs, die de puinhoop in 1943 aan schouwden, gaven als hun mening te kennen, dat een wederopbouw uitgeslo ten was, waarop de Russen repliceer den. dat Stalingrad in elk geval zou herrijzen. Lange tijd hebben de Sovjets er evenwel over nagedacht om de stad elders te doen opbouwen. Tenslotte hak te men de knoop door. Men besloot tot de bijna onmenselijke krachtsinspanning: een herbouw ter plaatse. Dat daarentegen de gemiddelde breedte slechts vierenhalf kilometer be draagt, is toe te schrijven aan de na tuurlijke omgeving. Het zijn de dorre steppenvlakten, welke een expansie in de breedte bemoeilijken. Hetgeen overi gens niet wil zeggen, dat de Russen zich bij deze belemmerende omstandig heid hebben neergelegd. Dit is bijvoor beeld niet het geval in de noordelijke sector van Stalingrad, waar een van de grootste waterkrachtstations van Euro pa zijn bestemming kreeg. Aan dit vijf kilometer lange project, dat 23 turbines telt met elk een capaciteit van 115.000 Kv per etmaal en dat de enige oeververbinding over de Wolga vormt, werken duizenden mannen en vrouwen. Al deze mensen zijn woonachtig in een stadje, dat tegelijk met de aanleg van het waterkrachtstation negen jaar ge leden aan de linkeroever van de Wolga werd gebouwd. Dit met Sovjet leuzen behangen en beschilderde arbei dersstadje heet Wolgznki en telt 18.000 inwoners. ,,Het aantal bedraagt dertien, maar zal zich na voltooiing van het ze venjarenplan hebben verdubbeld," zegt Eugen. In al zijn grootsheid en ondanks de aanwezigheid van tal van parken en plantsoenen werkt Stalingrad op de Westeuropeaan uiteindelijk toch ietwat deprimerend. Hier immers viert de bom bastische Sovjet-architectuur hoogtij. De grijze en gele gebouwen zijn massaal van omvang. Geheel dienovereenkomstig is het wegennet, dat de stad doorkruist. De geasfalteerde straten zijn als ogenschouw neemt belachelijk breed. Omdat er nu eenmaal meer voetgan gers zijn dan gemotoriseerde voertui gen, bewijzen de ruime trottoirs wél uitnodiging, die maar al te graag werd geaccepteerd, temeer omdat het ons tot op die dag nog steeds niet was gelukt, om in een Russische woning door te dringen. De herinneringen, welke wij aan de familie Tsjistakow bewaren, zijn bijzonder prettige. Eugen (34), redacteur aan een plaat selijk dagblad is een vlotte kerel en zijn charmante echtgenote (33) de goedhartigheid in persoon. Zij hebben twee lieve kinderen, een meisje van elf met goudgolvend haar en een jongen van zes met een raagbolhoofd. Hun wo ning ligt op de zevende en hoogste ver dieping van een kolossaal flatgebouw aan de Lenin Prospekt, doch is per lift gemakkelijk te bereiken. De ruimte, die de bevoorrechte Tsjis- takows ter beschikking stond, leek ons voor een gezin van vier personen iets aan de krappe kant. Het huis bevatte een met standaardameublement nage noeg gevulde woonkamer, een kinder kamer, vervolgens keuken, badkamer en toilet, alles in de moderne trant, twee diep emuurkasten op de gang en een ingebouwde koelkast. Nadere uitleg verdient de huurkwestie. In de flat. waar wij ons bevonden, be talen de bewoners een roebel en twin tig kopeken huur per vierkante meter, enkel voor de woonruimte wel te ver staan: dus in dit geval niet voor de keuken, de badkamer, het toilet en de gang. Negenendertig kwadraatmeter be sloeg de oppervlakte van Tsjistakows woonruimte. „Ik betaal dus 47,80 roe bel," gaf Eugen ons te verstaan. „Daar bij komen de vaste maandelijkse las ten: elektriciteit ,(5 roebel), telefoon abonnement (25 roebel), gas (6 rie- bel), centrale verwarming (30 roebel) en radiodistributie, zenders Moskou en Stalingrad (5 roebel)." Eugen betaalt per maand dus 133,80 roebel. Tsjistakow had een vast maandelijks inkomen van tweeduizend roebel, d-i. ruim achthon derd gulden. Als publicist genoot hij daarenboven regelmatig een ruime bijverdienste, ter wijl ook zijn echtgenote hele dagen werkte- De huurprijs en het hele levens onderhoud moet hen dus niet voor gro te problemen hebben gesteld. Toen wy een opmerking in deze richting maak ten, antwoordde de Russische journa list, dat zijn buurman, een fabrieksar beider, net zo gemakkelijk aan dezelf de huur kon voldoen. Volgens Tsjista kow zal binnen niet al te lange tijd het gros van de Sovjet-bevolking voor wei nig geld fatsoenlijk kunnen wonen. Over dreef hij? Laten we zeggen, dat onze gesprekspartner heel wat verzweeg. Feit is, dat de huurprijzen in de So vjet-Unie bedrieglijk laag liggen en dat overal in de lande uitgestrekte flatwij- ken als paddestoelen uit de grond rij zen. We denken daarbij vooral aan Moskou, het „landelijk uitstalraam", waar op het ogenblik zeer hard wordt gewerkt aan een enorme stadsuitbrei ding in westelijke en zuidwestelijke richting. Maar het staat toch als een paal bo ven water, dat Rusland nog steeds met een grote woningnood heeft te kampen. De voorzitter van het Sovjetrussische staatsbouwcomité Kutsjerienko verklaar- de onlangs, dat de helft van de Russi sche bevolking binnen zeven jaar nieu we woningen zal betrekken. De nauwe behuizing zal dan evenwel blijven voort bestaan. Voor families zijn woningen met een maximale oppervlakte van 45 vierkante meter gepland, terwijl voor jonge echt paren en alleenstaanden eenkamerwo ningen van negen tot vijftien vierkante meter en de door alle bewoners van de zelfde verdieping te gebruiken gemeen schappelijke vertrekken (w.c., bergruim ten, enz.) de richtsnoer zullen vormen. Geen al te rooskleurige perspectieven. Een beeld uit het nieuwe, ontzaglyk grote en voor het hedendaagse Rusland ty pisch representatieve Stalingraddat overigens niet meer naar Kroestjevs om streden voorganger heet. bergen. De twee- tot drieduizend bewo ners van zo'n gemeenschapspaleis zou den kosteloos van alle dingen worden voorzien. „De weg naar zonnige sfe ren" noemt professor Strumilin de ont wikkeling tot zulk een levensvorm, die men hier werkelijk niet als een droom beeld mag zien, want zij is een ideaal, waarop de Sovjetrussische politiek en ook Kroestjevs reorganisaties zich daad werkelijk oriënteren. „Nog in de twin tigste eeuw zal op een groot gedeelte van onze planeet een ontwikkelde, com munistische maatschappij ontstaan," verkondigt Nikita regelmatig. Dat de aan duidelijkheid niets te wen sen overlatende uitlatingen van profes sor Strumilin reeds terdege in praktijk worden gebracht, bleek wel in de flat woning aan de Lenin Prospekt. „Mijn vrouw sou niet thuis willen blijven sit- ten," sei Tsjistakow, „ztf wil werken, hetgeen trouwens heel normaal ls." De echtgenote van de Russische journalist stemde volmondig met deze woorden in. De twee kinderen genoten een staats opvoeding, d.w.X zij waren de hele week uithuizig en verbleven slechts tij dens de weekenden bij hun ouders- De staatsopvoeding van de kinderen kost de werkzame Russische ouders niet veel. Voor een kind betalen zij 100 roebel per maand, de overige vijf- zeshonderd roe bel schenkt de staat met een royaal gebaar. Of Eugens vrouw het zo pret tig vond, daz haar kinderen maar zel den thuis waren We vroegen het haar, omdat we meenden dat ook al zou er bij dit meisje een idealistische na streving der Sovjetdoelstellingen be staan zij zich als moeder toch tot haar kinderen aangetrokken moest voelen. Het antwoord was even omslachtig als onbevredigend en het kwam niet uit de mond van de vrouw, maar van de man. Hy wuifde het door ons geopper de bezwaar luchtig weg en zei, dat we het niet zo tragisch moesten voor stellen. „Zij zijn toch elk weekend thuis! Het thema „gezinsleven" heeft ons steeds veel te denken gegeven- En achteraf moeten we bekennen, dat we er nog zo weinig vanaf weten. Het standpunt van de staat in deze is maar al te goed bekend. Daarvoor zij o.a. verwezen naar de juli-uitgave van het Sovjetrussische maandblad „Nowy Mir" (Nieuwe Wereld), waarin een vooraan staande geleerde professor Stanislaw Strumilin vertelt, hoe het leven eruit zal zien, als het communisme in de So vjet-Unie eenmaal is voltooid. Het echtpaar zal overblijven als laat ste exponent van het familieverband. Zodra dit laatste exponent van het fa milieverband tot de erkenning komt, dat het economisch is en verspilling van tijd om er een eigen huishouden op na te houden, zal het overgaan in een grote re economische eenheid. Het zal als het ware vluchten in een groter collectief verband. Aldus zal het gezin vanzelf plaatsmaken voor de sociale commu ne." Naar het denkbeeld van professor Strumulin moeten zogenaamde gemeen schapspaleizen, de „dworcykommuny" de laatste hand leggen aan de voltooi ing van het communisme. Deze gebou wencomplexen zullen vier verdiepingen tellen, die gelijkvloers de gemeenschap pelijke vertrekken en bedrijven, op de eerste etage de oudjes en de kinderen, op de tweede verdieping de ouders en op de hoogste etage de vrijgezellen her- Nog een voorbeeld van hoe Stalingrad bouwt: pompeus en groots. wat al te royaal zijn omgesprongen men de frequentie van het verkeer in hun nut. Tevens kan men zich niet aan de indruk onttrekken dat de Sovjets met hun oorlogsmonumenten. Het zijn er honderden en ze staan op de hoeken van de straten, op de pleinen en in de parken; obelisken, zuilen, graftomben, gedenkstenen en standbeelden. Wat daarentegen bij tal van Russische ste den weer gunstig afsteekt, zijn de win kels. Zij zijn niet alleen ruimer van op zet, doch ook wat smaakvoller inge richt. Eugen Tsjitakow, die ons op de tijd rovende excursie door Stalingrad had vergezeld, stond erop, dat wij hem die zelfde avond in zijn flatwoning m eteen bezoek zouden vereren. Het was een Nu, en wat dan nog?'1 De Rotterdamse rechtbank nam gister morgen in hoger beroep kennis van de zaak tegen W. L. beschuldigd van het onbevoegd uitoefenen van de genees kunde. De man was door de kantonrech ter tot vier maal 14 dagen hechtenis veroordeeld, waartegen hij in hoger be roep was gekomen. President mr. Brunner vroeg verdachte hoe de zaken nu stonden. L. antwoordde: „Als ze naar mij toekomen doe ik het nog. Daar kom ik eerlijk voor uit. Als de mensen op hun knieën liggen is het moeilijk te weigeren". De officier van justitie, mr. Groeninx van Zoelen, meende, dat duidelijk is, dat de wet is overtreden en eiste bevestiging van het vonnis van de kantonrechter. Verdediger mr. G. Smelt uit Den Haag bracht naar voren, dat verdachte al 25 jaar deel uitmaakt van een spiritualis tische gemeenschap op godsdienstige grondslag. Hy heeft aldus de verdedi ger nimmer enige schade aangericht, patiënten weerhouden een bevoegd arts te raadplegen of honoraria geëist. Verdachte heeft ongetwijfeld de wc/ overtreden, maar de straf kan alleen van principiële aard zijn. Hij doet zijn genezingen uit geloofsovertuiging en za\ er ondanks straf mee doorgaan. De rechtbank doet over 14 dagen uit spraak. In november j.l. werden 8.622 nieuwe woningen opgeleverd, waardoor het to taal aantal over de eerste elf maanden van 1961 op 74.802 kwam. In de overeen komstige periode van 1960 werden ech ter 75.197 nieuwe woningen opgeleverd. Daar staat weer tegenover dat in de eerste elf maanden van 1961 begonnen werd met 95.647 woningen te bouwen, tegen 77.881 in dezelfde periode van 1960. In totaal waren op 1 december j.l. 110.566 woningen in aanbouw. Van de in november opgeleverde 8.622 nieuwe woningen staan er 1.141 in Noord brabant en 135 in Zeeland. Een van de specifieke beelden uit de Sovjet-Unie. Ook nu nog: vrouwen ver richten er dezelfde arbeid als mannen. Antropologen hebben ten lange leste de goede naam gered van de Neandertalmens, de primitieve grotbewoner met de borstelachtige wenkbrauwen. De jongste onderzoekingen hebben van de Neandertal mens een ander beeld geschilderd dan de gebogen, vrouwen ranselen de bruut zonder medelijden of vindingrijkheid, die onderwerp van grapjes is. De Neandertalmens gebruikte verf, hij was vaardig met stenen voorwerpen en hij begroef zijn doden. De Neandertalmens werd ons een beetje beter bekend toen een grafkelder van de primitieve mens werd blootge legd in La Chapelle-aux-Saints in Frankrijk. Daarin hadden de handen van Neandertalmensen een tombe ge maakt van platte stenen ter bescher ming van een dode man. Naast hem was vlees en waren stenen gebruiks voorwerpen neergelegd. „Deze mensen, wier hersenen lagen opgesloten in een schedel die herinner de aan die van een aap, begroeven hun doden in diepe smart", aldus de antropoloog Loren C. Eiseley van de universiteit van Pennsylvanië. Hij las uit het graf van 500 eeuwen terug de ze boodschap: „Ook wij waren mense lijk, ook wij leden, ook wij geloofden dat met de dood niet alles afgelopen was. Ook wij, die u nu met onze ge zichten schrik aanjagen, kenden mense lijk lijden en mensenliefde." Het nieuwe beeld van de Neandertal mens was nagenoeg compleet, toen Car- leton S. Coon, een antropoloog die even eens aan de universiteit van Pennsyl vanië is verbonden, verklaarde dat de cultuur van de 40.000 jaar geleden le vende Neandertalmens hoger was dan die van sommige nu levende mensen. De Neandertalmens van toen maakte gebruiksvoorwerpen van hoge orde. Uit hun vaardigheid als jagers is af te lei den dat ze sociaal goed georganiseerd waren, zodat ze ook goed met elkaar hebben kunnen spreken, in plaats van ongearticuleerde klanken uit te stoten, zoals men aanvankelijk aannam. De Neandertalmens zorgde blijkbaar goed voor zijn zieken en bejaarden. In La Chapelle werden de resten gevon den van een tandeloze kreupele die door zijn medemensen in leven moest wor den gehouden. Zij gaven hem niet al leen te eten. ze kauwde de spijzen voor hem bovendien. Volgens dr. T. Dale Stewart van het Smithsonian Institute, kunnen de Nean dertalmensen zeer wel de eerste chirur gische operaties hebben verricht. In een grot in Shanidar in Irak, hebben ge leerden het skelet gevonden van een man, wiens verschrompelde arm boven de elleboog was afgezet. Elders zijn door antropologen heuvels van berenschedels gevonden, waaruit offeranden spraken aan een hoger we zen of godheid. Er zijn nog moderne volksstammen, onder wie de Jakoets in Siberië en de Ainoe in Japan, die be renoffers brengen. De Neandertalmens heeft moeilijk heden veroorzaakt sinds men voor het eerst op zijn beenderen stootte in een kalkstenen grot bij Dusseldorp in Duitsland in het jaar 1856. Vooraan staande geleerden weigerden toe te geven dat hij meer was dan een merkwaardig exemplaar van het mo derne mensentype. Eerst de ,ontdek- king van andere overblijfselen, van Europa tot Ethiopië, toonde zijn ouder dom aan. Tegen die tijd was hij ge doodverfd als een monsterachtig we-, zen van lage orde. Niet tevreden met zijn terugwijkende voorhoofd en „kam" boven de ogen, Hernieuwde kennismaking tussen de Neandertaler en de mens van nu. Zo héél ver staan ze toch niet van elkaar af, hebben de geleerden nu ontdekt. gat de fantasie hem een wrede uitdruk king en afschrikwekkend gelaat. Geleer den van naam meenden in ernst dat de Neandertalmens een gebogen figuur had en sloffend vooruitging. Nu is men geneigd aan te nemen dat vele Neander talmensen slachtoffers waren van ge- wrichtsreumatiek. De Neandertalmens verdween onge veer 40.000 jaar geleden. Enkele geleer den menen dat hy, door inteelt, af* stammelingen kan hebben onder moder ne mensen. Dr. Coon zei hierover: „Wij zien tegenwoordig niet weinig mensen die op de een of andere wyze niet mis plaatst zouden zijn in een Neandertal- grot. Dit zijn niet alleen simpele men sen of mislukkelingen. De moderne Ne andertalmens duikt ook op in exclusie ve clubs."

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1962 | | pagina 6