ABDIJ VAN POSTEL Problemen voor kameraad Sokolov Steele wil Anita dollars laten zien oord van geleerdheid en vrede Eén drukke dag voor Hongaarse juweliers BOEKENPLANK Naar gelijkschakeling onderwijs Frankrijk Tussen eeuwig zingende bossen Kostbare boekerij in een nieuwe vleugel „Vuren op de vlakte", een opvallende Japanse roman lillt DAGBLAD DE STEM VAN MAANDAG 8 DECEMBER 1958 Internationaal knooppunt Cultuurschat Duitser wil leed verzachten glaasje! De wonderen van de sterrenhemel Het hart aan de lange teugel Spreekuur thuis Waar het oosten begint Temidden van het prachtige I schouwen, omdat de abdij van Pos- TCpmnicohe natmirsehnnn waar tel de loop der eeuwen een rol ivempiscne natuurscnoon, waar van internationale betekenis heeft de bossen eeuwig zingen en de I vervuld. De abdij is sedert de twaalf de eeuw 'n knooppunt geweest tussen noord en zuid en meer bepaald tus sen de Belgische provincies Antwer pen en Limburg enerzijds en Noord- Brabant anderzijds. De meeste paro chies lagen op Nederlands grondge bied. Nu nog is de bevolking van Postel een gemengd Nederlands-Belgische volksgroep gebleven. Ze bestaat uit evenveel Nederlanders als Vlamingen. Dit heeft tot gevolg, dat de uitstraling van de abdij eveneens op beide lan den en vooral op de onmiddellijke omgeving aan weerszijden van de grens is afgestemd. Op economisch vlak heeft Mol, waartoe Postel behoort, een belang- rijkse rol in Beneluxverband te ver vullen. Hier is namelijk één der grootste atoomcentra van Europa ge vestigd; Belgische en Nederlandse elektriciteitsmaatschappijen hebben er de Eurochemie opgericht, die voor geheel Europa zal werken, en binnen afzienbare tijd zullen aan de Noord- Brabantse grens vier zware indus trieën uit de grond worden gestampt. Deze evolutie zal het gelaat van de Kempen aan weerszijden van de grens een geheel ander uitzicht ge ven. Het zal voor de abdij van Pos tel de opdracht van morgen zijn, de geestelijke ontwikkeling die hiermede gepaard gaat op goede wegen te lei den. De abdij van Postel heeft steeds een leidende rol gespeeld in de op gang van het volk. Reeds in 1140 werd de eerste kerk ingewijd door de Norbertijnen-bis schop Siwaard van Upsala in Zwe den en in 1190 wijdde een andere Nor bertijnerbisschop, Isfried van Ratze- burg, in Pruisen een tweede kerk. Tot op heden wordt dit stoere gebouw nog als abdijkerk gebruikt- Daarna heeft de glorierijke geschiedenis der abdij zich zeer snel ontwikkeld en het abdijarchief bevat talrijke kostbare oorkonden van Brabantse en Bour gondische hertogen, de Prins-Bis schoppen van Luik, alsmede van Spaanse en Oostenrijkse landvoogden. De abt van Postel Cornelius van Boesdonck was in 1648 en de daar opvolgende jaren een groot voorvech- n. v jx x ter van de katholieke belangen in de e beiaardtoren, daterend uit 1610, Spaanse Nederlanden. Door zijn toe leeft een beiaard van 40 klokken, doen konden hele gebieden behoed of bibliotheek is een der rijkste van België. hei de hemel raakt, ligt de abdij van Postel. De abdij bezit een uiterst kostbare bibliotheek. Daar wordt een onschatbare rijkdom bewaard aan wiegedrukken en zeldzame banden, een uitzon derlijke verzameling platen in koperdiepdruk, die voor de ge meenschap een cultuurschat van buitengewone waarde] bete kent. In het cultuurcentrum te Postel heerst thans een drukke bedrijvig heid. Teneinde de eeuwenoude abdij haar taak als cultuurverspreidster en haard van volksontwikkeling verder te doen vervullen, wordt de bibliotheek uitgebreid. Samen met het kostbare archief moet zij volle dig toegankelijk gesteld worden voor de belangstellenden. In een nieuwe vleugel zullen de onschat bare historische banden volledig tot hun recht komen en kunnen worden ingezien door iedere belangstellende. Dit initiatief kwam tot stand dank zij de stichting „De Vrienden van de Bibliotheek van de Abdij van Postel," die ook in Nederlands- Limburg en Noordbrabant talrijke sympathiserenden telt. Postel ligt in een der mooiste hoekjes van de Kempen. Het is op de keerpunten van de geschiedenis steeds een onwrikbaar bolwerk ge bleven voor het behoud van het christelijk erfgoed en een middel punt van geesteskracht. De betekenis van zulk centrum van geestelijke kracht wordt be paald door zijn ligging, die men niet op eng nationaal vlak mag be- teruggewonnen worden voor 't chris telijk geloof. Om hun wraakgevoelens bot te vieren, brandden vijanden der katholieken de abdij driemaal af en lieten een jonge monnik August van Zeeland, de marteldood sterven. De abdij bezit kunstschatten van uitzonderlijke waarde. De boeken vertegenwoordigen minstens een waarde van ruim twintig miljoen fr. De Romaanse abdijkerk is één der belangrijkste van het Vlaamse land. Zij werd in 1190 in gebruik genomen. De rococo-eetzaal der abdij (1750) is een der fijnst gestyleerde van de Ne derlanden. De prachtige bibliotheek bevat ongeveer twintigduizend boek delen. De grondslag ervan werd in 1631 gelegd door abt Rumoldus Coli- brant met 100 folianten, die thans nog bewaard worden. Tijdens de Franse revolutie ging een groot aantal kostbare boeken en handschriften verloren, doch nadien werd met een nauwgezette ijver ge werkt aan de verdere uitbouw van de bibliotheek, die thans wereldbe roemdheid heeft verworven door haar uitzonderlijke rijkdom. De boekerij omvat o.a. 54 wiege drukken uit de eerste jaren na de utfumdiwg der boekdrukkunst, d.w.z. van vóór 1500. Een zeldzame verza meling van kostbare drukken vor men o.a. drie drukken van Jan van Westfaleneen mooi Grieks „Ety- mologikonvan Blasti, Venetië; de „Nova Decretalium Compilatio Gre- gorii VIII" en de uiterst kostbare xylograaf „Cronicken und Ge- denchtnis Verder verdienen 150 nawiege- drukken, dagtekenend tussen 1500 en 1560, een bijzondere vermelding, eveneens een rijke Plantijnverzame- ling, bijna de grootste van België (340 verschillende drukken) en en reeks atlassen en godsdienstige ge schriften. De kostbaarste Plantijn- druk is ongetwijfeld „De Statuten van het Gulden Vlies" op perka ment gedrukt, met gravures van Gal le. Zeer terecht mag Postel dus aan spraak maken op de faam van een der rijkste bibliotheken van België te bezitten. Een Duitser uit een van de noorde lijke havensteden heeft onlangs in 'n aantal plaatsen van ons land voor drachten gehouden. Het bedrag dat hij als honorarium ontving heeft hij niet willen behouden. Hij zond het naar Rotterdam met het verzoek daarmee, zoals hij schreef, ,,een heel klein beetje het onrecht en het leed te verzachten dat de stad door men-1 sen is aangedaan". I De schenker, die ongenoemd wil blijven, is er zich van bewust dat het maar een kleinigheid is in verhou ding tot de verschrikkelijke oorlogs-1 gebeurtenissen, maar, zo zegt hij verder, „misschien is belangrijker dan het bedrag, het feit, dat het als een teken van goede wil mag worden beschouwd". Juweliers In Boeda- pes* hebben handen vol werk gehad klan ten te bedienen, nadat in de kranten gestaan had, dat weer kleine gouden sieraden ver kocht mogen worden. Op de eerste dag reeds moesten de vermoeide winkeliers en hun be dienden hun klanten vertellen dat bijna alle beschikbare sieraden als oorbellen, armban den en kettingen waren uitverkocht. Men be loofde echter dat er zeer spoedig nieuwe voorraad zou zijn. Adspirant - kopers schrokken echter wel, toen zij de prijzen van gouden sieraden hoor den. Een gram 14-ka- raats goud kost bijna 100 forinten (meer dan 12 gulden) wat onge veer dezelfde prijs is die tot dusver op de zwarte markt gevraagd werd. Zwarte handel in goud is streng verboden en wordt streng gestraft. Nog onlangs werden dertig personen ver oordeeld tot gevange nisstraffen variërende van vijf jaar tot veer tien maanden voor het illegaa' verkopen van gouden munten. Men rnag niet meer dan 500 gram goud per persoon bezitten. Het meerdere moet verkocht worden aan de door de staat gedreven winkels die slechts 25 forint (on geveer 4 gulden) voor een gram 14-karaats goud betalen. Alle beperkingen op de verkoop van trouwrin gen zijn opgeheven. Tot dusver moesten alle verloofde paren een verklaring van hun werkgevers voorleggen, dat zij binnenkort wil den trouwen. En zelfs dan moesten vele trouwlustigen maanden wachten voor zij een trouwring konden krij gen. Het bleek dat per jaar 100.000 huwelijken in Hongarije worden gesloten, terwijl in het kader van het „econo mische plan" slechts 40.000 ringen per jaar werden vervaardigd. (Van onze correspondent) oefenen op de pas gekozen vertegen- Iwoordigers van M.R.P. en christen democraten. Voorbeelden uit België en Nederland worden daarbij aange- ging voor vrij onderwijs" te Parijs vernamen, hadden al 328 volksvertegenwoordigers het manifest van de betreffen de vereniging getekend, waar bij ze zich voorstander van vrijheid en gelijkstelling van onderwijs verklaren. Door om standigheden heeft het be stuur nog vele nieuwe volks vertegenwoordigers niet kun nen benaderen. Men verwacht, dat zeventig percent van de nieuwe volksvertegenwoordi gers voor gelijkstelling van 't onderwijs zal blijken te zijn. Tot de groep voorstanders behoren vanzelfsprekend de volksrepublikei nen en de chiisten-democraten, vrij wel alle vertegenwoordigers van de Gaullistisch gezinde U.N.R. en vele uit Algerije komende volksvertegen woordigers. Onder de parlementsfrac- tie van de onafhankelijken schuilen tientallen voorstanders van vrij on derwijs. Hoewel de scheidingslijn niet altijd evenwijdig loopt met de partijgrenzen valt in grote trekken toch te consta teren, dat de tegenstanders van vrij onderwijs vooral onderdak hebben bij de communisten, de socialisten en de radicalen. Druk op M.R.P. Men moet het yzer smeden als het heet is. „De onderwijskwestie moet ondanks de positie van de schatkist onmiddellijk aanhangig worden ge maakt", akus zegt men in kringen der Franse katholieken, die inmiddels al begonnen zijn stevige druk uit te haald- M.R.P. en christen-democraten zijn reeds voor de verkiezingen overeen gekomen, aldus verne men wij, om de onderwijskwestie op net meest geschikte ogenblik gezamenlijk te lanceren en een definitieve regeling nog na te streven voor het begin van het volgend schooljaar. Men wees er ons in dit verband nog op. dat er zich. ondanks de theo retisch zeer ruime meerderheid, toch nog politieke moeilijkheden kunnen voordoen bij net regelen van de on derwijskwestie, omdat generaal De Gaulle straks ook de socialisten in de regering wil betrekken, die misschien kunnen eisen, dat het vraagstuk voor lopig nog niet zal worden aangesne den. Anderzijds, indien het tot touw trekken moet komen, bekleden M.R.P. en christen-democraten een sterk uitgangspunt, omdat de socia listen rekenen op de volksrepublikei nen om het aandeel van het linkse centrum in de nieuwe regering te versterken. Duidelijke meerderheid Volgens de bestaande wetgeving krijgt alleen het staatsonderwijs in Frankrijk subsidie De vrije (katho lieke) scholen moeten zichzelf be druipen, hetgeen veroorzaakt, dat de ouders, die hun kinderen naar een vrije school willen zenden, een zeer hoog schoolgeld moeten betalen. Een minimaal klein deel hiervan krijgen ze rechtstreeks van de staat terug. Het katholieke volksdeel eist al ge ruime tijd volledige gelijkschakeling, waarbij de staat de vrije scholen op dezelfde wijze subsidieert als de staatsscholen. Voor het eerst sedert vele jaren, doordat de communisten uit de Kamer zijn gedrongen en ook vele socialistische en radicale tegen standers niet meer in de volksverte genwoordiging terug komen, is er een duidelijke meerderheid te vinden voor gelijkschakeling. In de niet aflatende stroom van boeken, die een criticus moet „door nemen", zijn er altijd wel enkele die hem even doen vergeten dat hij beroepshalve met litteratuur bezig is en zijn aandacht langer geboeid houden dan hij, met het oog op het werk dat hem te doen staat, eigen lijk kan verantwoorden. „Vuren op de vlakte" van de Ja panse schrijver Shohei Ooka, be hoort tot deze categorie. Het is een oorlogsroman, een van de beste waarmee we tot nu toe kennis maakten. Veel romans die de oorlog tot on derwerp hebben zijn eigenlijk niet meer dan documentaires- Ze beschrij ven het krijgsgeweld, de chaos, het verloop van een veldslag. En hoewel de belevenissen van enkele personen in de roman voor de verhaalsdraad moeten zorgen, blijft het psycholo gische element ondergeschikt. De mens komt in deze boeken niet in zijn totaliteit naar voren. Hij wordt behandeld als een pion in het de structieve schaakspel van de veldhe ren. In „Vuren op de vlakte" blijft het krijgsgeweld op de achtergrond. Het wordt slechts behandeld in zijn ge volgen voor de individuele mens, in casu de Japanse soldaat Tamura, die zwaar ziek over het Philippijnse eiland Leyte rondzwerft, nadat de Amerikanen alle belangrijke steun punten hebben bezet. Tamura is tuberculeus, maar in het veldhospitaal is geen plaats voor hem. Hij voegt zich bij enkele mede soldaten, die, evenals hij, uit het ont redderde leger verstoten zijn en met een of twee aardappels per dag hun honger moeten stillen. Dan gaat hij alleen op zoek naar voedsel, bedreigd door de wraakzucht van een viiandige bevolking. Hij wordt tot een bijna animaal leven gedwongen, belast zijn geweten met enkele moorden en dwaalt tenslotte in een mist van krankzinnigheid, tot dat toch nog de redding voor hem komt. De redding? Lichamelijk wel, maar geestelijk? Tamura moet vast stellen het hele boek is in de ik- stijl geschreven dat hij herinne ringen heeft, waaraan hij zijn vrouw niet deelachtig kan maken; die tus sen hem en zijn dierbaarsten staan. Dat hij zijn menselijkheid heeft be houden kan hij tegenover zichzelf al leen „aantonen" door de wetenschap dat hij niet zoals sommigen van zijn mede-soldaten mensenvlees heeft gegeten. Hij heeft geen mak kers gedood om zijn honger te stil len! „Vuren op de vlakte", waarvan de titel duidt op de manier waarop de Philippino's elkaar signalen gaven omtrent de aanwezigheid van Japan ners, is een verschrikkelijk boek, te meer waar het, bij al het huivering wekkende van de inhoud, zo koel en bijna sereen is geschreven. Het maakt voor de lezer waar, dat de mens in een staat van uiterste ellen de op onvermoede wijze in aanra king komt met de mysteries van dood en eeuwigheid en met het mysterie van het menselijk bestaan op zichzelf. Zijn psychische kwellin gen en religieuze ervaringen blijven verborgen voor hen, wier bestaan door het comfort van beschaving en cultuur wordt beschermd- De wijs heid dat men eerst moet leven en dan eerst filosoferen krijgt in dit Kameraad Sokolov verkeert in een moeilijk parket. Hij heeft moeilijkheden met zijn vrouw en met zijn schoonmoeder, en dat alles omdat hij niet in God gelooft. Alexander Andrejevitsj So kolov behoort tot de „activis ten", die de communistische partijleer propageren in de fa- Bijgaand stuk dat een simpel, verzonnen verhaaltje zou kun- nen zijn, is door U.P.l. ontleend aan een Sovjet-blad, dat zich J met de dagelijkse problemen van de Russische staatsburgers S bezig houdt. Het geeft, ondanks 5 of juist dank zij? de naief aandoende inhoud een goede indruk van de manier waarop Sokolov. „Zij hebben via haar moeder uw vrouw bereikt." „Er kan geen vrede bestaan tus sen de marxistisch-leninistische ideologie en de godsdienst," zo vervolgt de redactie. „Het een sluit onherroepelijk het ander uit. Er is geen middenweg. Co-existen tie van deze antithesen is onmoge lijk." Het drama in uw gezin, kame- het huidigt Sovjet-bewind brieken en op de collectieve tegenover de godsdienst staat. landbouwbedrijven van de Sov- raad Sokolov," aldus de wüze jet-Unie, Tot zijn taak behoort raadgever in „Agitator", „is het het voeren van anti-godsdienstige propaganda in een tehuis voor bouwvakarbeiders in zijn woonplaats, de Siberische stad Kise- levsk. In het gezin-Sokolov ging alles goed, totdat zijn schoonmoeder kwam inwonen. Toen gingen er dingen gebeuren, die Sokolov er tenslotte toe brachten de hulp in te roepen van het communis tische partij-tijdschrift „Agitator", een soort handboek voor ac tieve propagandisten als Sokolov. Zijn klaagbrief is in dit blad ge publiceerd. In de drie jaar dat hij getrouwd was, zo schreef hij, had hij nooit enige religieuze neigingen bespeurd bij zijn vrouw Taissia. Doch, zodra, was haar moeder ge arriveerd, of zij begon er op aan te dringen hun tweejarig zoontje te laten dopen. Sokolov verzette zich, maar later gaf hij toe, „om geen ruzie te hebben", zoals hij zelf zegt. Na de doopplechtigheid begon zijn vrouw echter „tot god (het woord God wordt in de Sovjet-Unie met. een kleine letter geschreven) te bidden en godsdienstige vasten De Britse filmacteur Anthony Steele heeft gezegd van plan te zijn naar Hollywood te gaan om er te proberen even veel te verdienen als zijn veel besproken vrouw Anita Ekberg. Steele voelt zich in verlegenheid gebracht omdat zijn vrouw dol lars kan laten zien en hij niet. Voorts vindt hij het niet prettig dat zij werkt en hij er maar zo'n beetje bij loopt. „Je kunt dat als man en vrouw moeilijk ver dragen." zei Steele. ..het is niet bevorderlijk voor een harmonieus naast elkaar bestaan." Steele is bereid de Engelse filmindustrie de rug toe te keren en in het Amerikaanse filmdorado zijn tenten op te slaan, omdat „Hollywood de plaats if waar Anita wonen wil. Overigens gaf hij to' dat het sinds zijn hu welijk met de schone Zweedse niet altijd ro- zegeur en maneschijn was geweest. Steele kan niet goed verdragen dat ook andere mannen naar Anita kijken. „Vindt u het ongepast dat ik boos word en mijn vuisten gebruik, als men mij aanspreekt met mr. Ekberg? Ik neem geen beledigingen aan mijn adres of aan dat van Anita," beken de Steele. Hij zei uit Rome te zijn vertrok ken, omdat zijn vrouw er filmt en hij maar om haar heen draaide. N'och Anita noch hijzelf vonden dat leuk. „Het ondermijnt mijn mo raal," zei Steele. Als Anita Ekberg in Rome klaar is, gaat zij vakantie houden in haar gebon-teland, ter wijl Steele werk zoekt 1 in Hollywood. te houden" en tenslotte kwam Tais sia met het voorstel dat zij alsnog kerkelijk zouden trouwen. „Ik wei gerde, en zij zei: Dan ga ik weg. Ik geloofde haar niet, maar toen ik de volgende dag thuiskwam van mijn werk, waren Taissia, de jongen en mijn schoonmoeder ver dwenen." Sokolov spoorde hen op en vroeg Taissia terug te komen. Dat wilde zij wel, doch op voorwaarde dat zij kerkelijk zouden trouwen, dat hij zijn verbindingen met de com munistische partij zou verbreken, geen anti-godsdienstige propaganda meer zou voeren en dat hij „tot God zou bidden, naar de kerk zou gaan en religieuze boeken zou lezen." Ditmaal hield Sokolov voet bij stuk. Maar Taissia, haar moeder en het kind trokken naar een andere stad, waar Taissia nu echtschei ding tracht te verkrijgen. „Beste redactie", bezweert Soko lov in zijn brief aan „Agitator", „Ik wil mijn vrouw losrukken uit de klauwen van de kerkgangers, ik wil mijn zoon opvoeden in de com munistische geest, zodat hij een waardig burger van dit land zal worden. Wat moet ik doen?" „Agitator" besteedt 1300 woorden aan een antwoord. „Ofschoon vele miljoenen Sovjetburgers zich heb ben vrijgemaakt van godsdienstige vooroordelen in de afgelopen 40 jaar, zijn er nog altijd die gevan gen zijn in dat geloof," zo consta teert de redactie. Maar, zo vraagt zij zich met verbazing af, hoe kon een vrouw van een activist als Sokolov zo afdwalen? Sokolov zelf is daar ten dele schuld aan. „Blijk baar heeft uw vrouw geen kranten gelezen, geen lezingen gehoord, is zij geen lid geweest van sociale or ganisaties. Degenen die in dienst staan van de godsdienstcultus heb ben profijt getrokken van uw zor geloosheid," aldus „Agitator" tot gevolg van uw onverschoonbare concessie aan de godsdienst, toen u er in toestemde uw zoontje te laten dopen. De vijand, of die een militaire of een ideologische vijand is, wordt honderdmaal brutaler als hij concessies krijgt. De kerkelijken hebben, toen zjj zagen dat u toegaf, hun druk vermeerderd." „Agitator" richt zich ook tot Taissia. „U bent geboren en op gevoed onder het Sovjet-systeem, U hebt op Sovjet-scholen geleerd en U hebt een lid van de jonge Communistische Liga getrouwd, een atheïst. Hoe kon U, een jonge Sovjet-vrouw, toelaten dat de ker kelijken U onder hun ban brach ten? Hoe hebt U, ter wille van de godsdienst, een liefhebbende echt genoot kunnen verlaten en uw kind van zijn vader kunnen scheiden?" En tot de schoonmoeder: „Uw schoonzoon noch enige andere atheïst verhindert U religieuze ce remonieën bij te wonen. U hebt zich zeer onwaardig gedragen te genover uw atheïstische schoon zoon." En enigszins dreigend voegt „Agitator" daaraan toe: „Wij ho pen dat de publieke opinie in Pe- toekovski, waar U nu woont, dit geval niet onopgemerkt zal laten passeren." Het blad spreekt de hoop uit dat de „plaatselijke com munisten" Taissia „te hulp zullen komen bij het nemen van de juiste beslissing." De algemene les, die „Agitator" uit de zaak-Sokolov trekt, is deze; „De anti-godsdienstige propaganda in de Sovjet-Unie moet versterkt worden." Al voegt het blad eraan toe dat „in God te geloven de per soonlijke aangelegenheid is van iedere Sovjet-burger." I Aovei lentie) v. V licht iets belachelijks. De geestelijke kwellingen die doodsangst en li chaamsellende teweegbrengen, ma ken van ieder mens een fiiisoof, waarbij men in het midden kan laten of zijn redeneringen van filosofisch talent getuigen of niet Het boek van Shohei Ooka, door Age Bergman uitstekend vertaald en verschenen bij de uitgeverij „Hol- landia" te Baarn, is een van die wer ken. die men in elk geval voor ern tweede keer uit zijn boekenkast haalt, wat men van iedere oorlogs roman niet kan zeggen. JAN VERDIESFN In deze tijd van raketten en kunst manen, nu de mens over de drempel van het heelal gaat stappen, wordt de belangstelling voor de wonderen van de kosmos wel op een bijzondere manier geactiveerd. De behoefte aan lectuur, die de leek een beetje ver trouwd maakt met de structuur van het heelal het eigen zonnestelsel en wat ver daarbuiten ligt groeit met de dag. Vandaar dat ieder boek, dat deze materig eenvoudig en goed behandelt, van harte welkom is. We mogen de lezer in kennis bren gen met een werkje, dat zo juist on der de pers vandaan is gekomen en dat geschreven is door dr. Rudolf Kahn. Het heet „De wonderen van de sterrenhemel" en het combineert een zeer bevattelijke, aantrekkelijke tekst met een serie prachtige foto's van zon en maan van sterrenhopen en spiraalnevels, genomen met behulp van de nieuwe, reusachtige telesco pen, waarover de astrologen momen teel kunnen beschikken. De verhou ding tekst-illustraties is half om half, zodat het geheel (ook naar zijn af metingen overigens) voor een deel het karakter kreeg van een platen boek. Iedereen die iets meer wil we ten over de bouw van de kosmos, zonder dat hij zich eerst vertrouwd hoeft te maken met vakwetenschap- pelijke formules en benamingen, zal er veel plezier aan beleven. Van de bekende „paardenboeken auteur", wijlen Arthur-Heinz Lehman verscheen bij Leopolds uitgeversmij te Den Haag, bovenstaande roman, waarin de paarden een bijna even grote rol spelen als in zijn vorige verhalen. Het is een heel ander boek dan „Tiroolse cavalcade', dat om zijn slordige opzet en al te grove grappen, weinig kon bekoren. Leh man slaat in „Het hart aan de lange teugel" fijner akkoorden aan, wist een hechtere compositie te bereiken en bracht psychologisch verant woorde figuren naar voren. De liefde tot de paarden brengt de Oostenrijker Henri en de Francaise Daniëlle tot elkaar, nadat de geliefde van Daniëlle zijn ruggegraat had ge broken bij een val van zijn paard. Aan dit nieuwe liefdesavontuur zijn o.i. wel wat heel veel blad zijden besteed, terwijl de sfeer daarvan te zwoel wordt gehouden. Daarom alleen geschikt voor vol wassenen. Tijdschrift onder redactie van dok ters. Uitgegeven in samenwerking met de Koninklijke Nederlandse Maatschappij tot bevordering der ge neeskunde. Het eerste nummer, dat in novem ber uitkwam, laat zien dat de titel „Spreekuur thuis" hoe attractief ook niet helemaal met de inhoud klopt. Het tijdschrift geeft namelijk ener zijds meer, anderszijds minder dan een dokter op het spreekuur pleegt te doen. Meer, omdat alle mogelijke kwesties, die met de gezondheid van jong en oud hebben te maken, be sproken worden op uitvoerige en po pulaire wijze. Minder, omdat men in dit tijdschrift natuurlijk geen ant woord kan krijgen op de vraag; Ik heb deze klachten en die symptomen, hoe maakt u mij weer gezond Aangezien de leek bijzonder belang stelt in ziekte en haar bestrijding zal dit blad verhelderend werken in veel misverstand. Een artikel over het inrichten van een jongenskamer en zelfs een kook- rubriek, vinden dank zij hun zijdeling se relatie met de gezondheid, ook een plaatsje. In een corresponden tiehoekje antwoordt de dokter op al gemene vragen, zonder echter de huisarts voorbij te zien. Een ongemeen interessant werk heeft mevr. Lily Eversdijk Smul ders geleverd met dit boek, dat van reizen in het Nabije Oosten ver haalt. Met de pen en nu met de tekenstift. Die tekenstift is voor haar als het ware een toversleutel waarmee ze toegang weet te krij gen tot bijna ontoegankelijke oor den en mensengemeenschappen, tot de harten ook van de oosterse mannen en vrouwen. Maar die brengt haar ook nogal eens in con flict met aan strenge voorschriften gebonden ambtenaren, in welke botsingen zij echter altijd de meer dere blijft door haar onvervaard heid en haar gevatheid. Van de vele portretten, welke mevr. Eversdijk- Smulders van haar reizen mee nam, heeft ze er vierentwintig ter illustratie meegegeven aan een boek dat ons achtereenvolgens voert naar Griekenland, Turkije, Libanon, Syrië, Jordanië en Irak. Ze vertelt tekens heel wat van de historie de zer landen ter inleiding van wat ze er persoonlijk beleefd heeft. We le ren de mensen en toestanden kennen van landen, die thans weer in de draaikolk der grote politiek wor den meegezogen en wij krijgen door deze „achtergrond-informatie" heel wat beter begrip van al de berich ten, welke we omtrent dit deel van de wereld voorgeschoteld krijgen. De schrijfster leert ons de mensen ook verstaan in hun goede eigen schappen van gastvrijheid en be hulpzaamheid. De warme stijl, de humor, welke er uitstraalt, de spontaan-vrouwe- lijke verteltrant, geven aan dit boek een bijzondere bekoring. De oud-ge zant der Nederlanden in Saoedi- Arabië, D. van der Meulen, schreef vooraf een woord ter aanbeveling dat in zijn enthousiasme niets te veel zegt. Uitgever is Broekman en de Me- ris te Amsterdam.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1958 | | pagina 7